31 มีค 56
ออกจากบ้าน 0630 กะว่าจะขับไปแบบเรื่อยๆ วันนี้ยืมรถพ่อมา เป็นรถ Isuzu Trooper คันใหญ่โต แต่รถเก่าโทรมแก่ วิ่งด้วยแก๊ส กดสุดๆ ไปได้แค่ 120 นี่เค้นแล้วนะ จากเดิมที่ของใหม่ๆ ตอนนั้นเจอทางตรงโล่งยาวแถวหน้าสนามพีระฯ กดทดสอบไปได้ 185 กลางสายฝน รถยังเกาะหนึบๆ มาตอนนี้ไม่ไหวแล้ว สภาพนี้เลี้ยวแรงหน่อยเดียวยังกลัวล้มเลย
รถมันช้าทำให้เราขับแบบใจเย็น ไม่เร่งแซงถ้าไม่จำเป็น ก็ดีตรงประหยัดน้ำมัน และปลอดภัย แต่หากช้าเกินไปก็จะเกะกะเพื่อนๆ คันอื่นบนท้องถนน ขับรถจะเอาตัวเองเป็นที่ตั้งไม่ได้ ต้องขับให้ความเร็วพอๆ กับรถคันหน้า (ถ้าเขาไม่ได้ขับเร็วเว่อร์) มันถึงจะลื่นไหลไปด้วยกันทุกคัน
ใช้ทางด่วน และเชื่อมต่อบูรภาวิถี ขับลากยาวลงบางปะกง กำลังสบายๆ ก็ต้องตกใจ เฮ้ยย รถติดๆ ๆ ท้ายแถวยาวมาก นึกขึ้นได้ว่ามันยังอยู่ในช่วงเทศกาลเชงเม้ง พอใกล้ด่านทางลงที่จะไปเชื่อมกับมอเตอร์เวย์รถก็โล่งครับ ขับสบายไปได้แป๊บเดียว ตาถลนอีกรอบ ป้ายไฟบอกว่าทางลงบางปะกงท้ายแถว 3 กม โหหห
แต่มาถึงนี่แล้ว หนียังไงก็ไม่พ้น ช่วงนี้กดแต่แป้นเบรกอย่างเดียวเลย ติดอยู่กว่า 30 นาที พอลงไปได้ก็ให้ลูกเลือกเส้นทางให้ว่าจะไปทางถนนเลี่ยงเมือง หรือขับเข้าตัวเมืองดี
มิวเลือกเข้าตัวเมือง เลยได้แวะกินมื้อเช้ากันที่ร้านโภชนากร หนองมน ร้านนี้เคยมากินแล้วครั้งหนึ่งตอนวันเด็กสองปีก่อน ตอนนั้นพามิวมาดูเรือรบจักรีนฤเบศ บังเอิญอีกแล้วที่เจ้าของร้านเป็นเพื่อนนักเรียนสวนกุหลาบ ชั้นเดียวกัน แต่คนละห้อง ไม่สนิทกัน แต่คุ้นหน้า
มาวันนี้แวะแบบตั้งใจเลย มิวกินบะหมี่น้ำ ผมกินข้าวหมูแดง รสชาติดีครับ นั่งกินไปก็สังเกตไป ร้านนี้คนเยอะกว่าเพื่อน เพราะเก่าแก่ อยู่มานานดั้งเดิม
พูดคุยทักท้ายเป็นระยะ ผมออกเดินทางต่อ ตอนอยู่บนทางยกระดับคุยกับมิวว่าเดี๋ยวผ่านพัทยาแวะกินร้านแม่ศรีเรือนกันอีก พอตอนนิ้มิวอิ่มมาก ขอหลับ บอกไม่ต้องแวะที่ไหนแล้ว
จากจุดนี้ใช้เวลาขับอีก 1 ชม ถึงสัตหีบ ผ่านพัทยา เมืองที่ผมไม่ได้เข้าไปเหยียบกว่า 20 ปี ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนมีคอนโดอยู่บนเขาพระตำหนักใกล้ทะเล แต่พอมาเที่ยวแล้วเจอรถติดแบบมหาศาล เลิกเลยครับ ที่บ้านไม่มีใครอยากมาอีกเลย วันหยุดแทนที่จะพักผ่อนสบายๆ บ้านผมอยู่บนเขา ลงไปพัทยาใต้แค่ไม่ถึง 2 กม ใช้เวลาไป 2 ชม แถมหาที่จอดรถไม่ได้ พอจอดได้ก็เจอร้านบอกว่า ข้าวหมด
นั่นคือประสบการณ์ช่วงเทศกาลนะ ทำให้เข็ด ไม่เที่ยวเทศกาลอีกเลย ถ้าจะเที่ยวก็ไปมันต่างประเทศกันเลย เพราะมันเสียเวลาจริงๆ ครับ สุดท้ายก็ขายคอนโดไปถึง 2 ห้อง ผมเล่นอะไรก็จะเล่นก่อนคนส่วนใหญ่ มีคอนโดตั้งแต่เขายังไม่ฮิตกัน ทำเลสวย เงียบ สงบ อากาศดี อยู่บนภูเขา สุดยอดมาก
ผ่านตรงไหนก็นึกถึงภาพเก่าๆ ที่เราเคยพบเห็น เจอสถานที่แปลกใหม่แบบไม่รู้จักก็เยอะ เช่น มิโมซ่า ทำเป็นบ้านฝรั่งแบบเมืองหนาว แต่ไทยมันโคตรร้อน แถมอยู่ริมถนนสุขุมวิทอีกด้วย ไม่เข้ากันแบบสุดๆ แต่ก็เรียกคนได้เยอะครับ คนไทยชอบของแปลกอยู่แล้ว มะละกอหัวควาย หมูสองหัว ควายสามขา ปลาไหลเผือก อะไรก็ได้ ขอให้แปลก จัดมาให้พีไทยได้เลย ไหว้แล้วยั้งขอปิดทองลูบคลำ สุดท้ายขอเลข ถ้าโดนแดกก็ลืมมันไปซะ แต่ถ้าได้ล่ะก็ แม่งดังโครตๆ เหมือนหวยล็อคเลขทะเบียนรถยิ่งลักษณ์ อยากเรียกคนมาต้อนรับ ไม่มีบารมีพอ ก็เล่นมันวิธีนี้แหละวะ
เข้าเช็คอินที่บ้านพัก กร. (บ้านพัก กร. เดาว่าคือบ้านพักของกองทัพเรือ) อยู่ในเขตทหารนี่ตัวย่อเยอะมากครับ เช่น นย / ขส.ทร / กร / ฯลฯ กรอกเอกสารแป๊บเดียว ไม่มีขอมัดจำ ถามแค่ว่าจะพักกี่คืนจบ ชำระเงินวันออก บ๊ะ แมนดีมาก แบบนี้เกิดเจอคนไม่ดีแม่งพักแล้วเชิดได้ง่ายๆ เลยนะนั่น
เข้าบ้านปุ๊บ ทำสิ่งแรกคือสำรวจความเรียบร้อย เปิดแอร์ทุกวัน ดูว่าเย็นดีไหม ดูว่าน้ำไหล ไฟสว่าง เดี๋ยวช่วงเย็นๆ จะมีผู้ปกครองจะทยอยกันเข้ามา
ลักษณะที่พักเป็นบ้านเดี่ยวปลูกกระจายกันหลายหลัง เป็นบ้านเก่า โทรม แก่ สะอาดพอใช้ได้ ดูแลด้วยเหล่าพลทหาร รับประกันความปลอดภัย
ช่วงเย็นเพื่อนๆ มิวทยอยกันมา เด็ก 8 คน 6 ครอบครัว ไปไหนมาไหนเอิกเกริกแน่ๆ ตลอด 10 วันนี้ผมมีเป้าหมายอยากลดน้ำหนักสัก 1 กก เลยขอตัวพาลูกขี่จักรยานหาของกินเอง ไปจบที่ร้านบะหมี่หมูแดงแชมเปี้ยน (แฟรงชายน์) ชามละ 30 บาท ชวนมิวกินน้ำส้มปั่นที่ผมเคยกินตอนเด็กๆ เล่าให้เขาฟังว่า ถ้าพ่อมาตลาดตอนเด็กๆ ก็จะได้กินน้ำแบบนี้แหละ ยุคนั้นยังไม่มีร้านกาแฟโก้หรู เลือกได้แค่กาแฟเย็นแก้วละ 10 บาท ถ้าเป็นน้ำปั่นแก้วละ 7 บาท (ปัจจุบันน้ำปั่น 20 บาทแล้ว)
กินเสร็จขี่กลับบ้าน บางช่วงมีมืดๆ หน่อย รถเยอะบ้างเพราะเป็นวันหยุด ก็ค่อยๆ ขี่ไป ผมแยกเข้าห้องส่วนตัว ส่วนเด็กๆ มันเฮฮากันมากเหมือนงานเลี้ยงรุ่นที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปี
