กพ 56

[O'Pern]

1 กพ 56
   ผ่านมาแล้ว 1 เดือนของปี 13 เหลืออีก 11 เดือนก็จะหมดปี ชีวิตน่าเบื่อมานาน ปีนี้น่าจะมีอะไรสร้างสรรค์หน่อยนะ เปิดมาแค่เดือนเดียว ผมพลาดทริปสำคัญถึง 2 อันไปอย่างน่าเสียดาย บอกกับตัวเองว่าปีหน้าห้ามพลาด จัดแม่งสองงานเลย ทั้งหัวหิน ทั้งอินทนนท์
   เช้านี้เดินลงบันไดโดยไม่ต้องจับราวได้แล้ว ขาค่อยๆ ดีขึ้นทุกวันตามลำดับ น่าเสียดายจริงๆ ที่ผมมาทำให้ตัวเองขาเจ็บก่อนวันขึ้นอินทนนท์ ไม่น่าเลย
   เอารถ F20-W ออกขี่ ทดสอบมาตรวัดไปในตัว ชอบอันนี้มากเพราะมันมีไฟส่องสว่างด้วย แต่ถ้ามีฟังชั่นแสดงอุณหภูมิและความสูง ความชันด้วยจะสุดยอดมาก
   รอการติดต่อกลับมาจาก “อัน” มือกราฟฟิคฟรีแลนซ์ เขาบอกจะกลับมาจากต่างจังหวัดในวันนี้ แล้วจะรีบส่งผลงานการ์ตูนให้ผมดู ได้แต่ลุ้นครับ ถ้าจูนกับผมได้ลงตัว งานหนังสือก็น่าจะออกมาดี
   กลางคืนเดินขึ้นบันไดในบ้านสะดุดเอาขั้นสุดท้าย หกล้ม แต่ยังดีที่ไม่กลิ้ง เจ็บนิ้วเท้า เล็บหักแหว่งไปเลย ขาเพิ่งจะกำลังดีขึ้นทุกวันๆ โธ่ ไม่น่าประมาทเลย

[O'Pern]

2 กพ 56
   ช่วงนี้พักขา เดินออกกำลังกายเบาๆ สูดลมหายใจลึกๆ เต็มปอด ขี่จักรยานเบาๆ พักหนึ่ง เช้านี้มิวมีเรียนพิเศษ ผมไปทำงานที่ร้านขายของเหมือนเดิม
   ชีวิตเรียบง่ายแบบเดิมๆ ครับ คิดบวกเท่านั้นทีทำให้ข้าอยู่ได้ ตอนบ่ายมิวมีเรียนพิเศษคุมอง กลับมาบ้านก็ขอเล่นกับสตีฟจ็อบจนถึงเย็น
   ก็ลำบากใจเหมือนกันนะ ไม่อยากให้เขาอยู่กับเกม แต่ในยุคของเขาที่เกิดมาเจอสิ่งแวดล้อมแบบนี้มันก็เลี่ยงลำบาก วิธีทางออกของผมก็ต้องหาอะไรทำที่มันสนุกกว่าเกม
   จักรยานและการเดินทางไงล่ะ

[O'Pern]

3 กพ 56
   ตื่นตี 5 เดินออกกำลังกายเล็กน้อย สูดลมหายใจอัดเข้าเต็มปอดแรงๆ 10 ครั้งพร้อมกับเดินถอยหลังช้าๆ ขาที่เจ็บเริ่มจะหายดีแล้ว แหม มาหายเอาวันที่เขาขึ้นอินทนนท์กันพอดีเชียวนะ นี่ถ้าบ้านอยู่เชียงใหม่ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว ไปสมัครหน้างานแล้วลุยได้เลย
   เช้านี้เลยไปรับรถ Isuzu Trooper ที่เอาไปซ่อมอู่พี่ทวีแถวห้วยขวาง นี่เป็นการเข้าอู่ซ่อมที่นานที่สุดเท่าที่ผมเคยซ่อมรถมา รถมันเก่ามากตั้งแต่ปี 96 อาการก็รวนแบบช่างศูนย์ยังทำไม่เป็น คุยกับพี่ทวีตามตรง แล้วเขาก็บอกว่าให้เอารถเข้ามาได้ แต่จะต้องใช้เวลานานหน่อยนะ
   อาการที่ขับไปให้คือรถวิ่งแล้วสะดุดมาก เบาแล้วดับ ยกคันเร่งแบบถอนหมดก็ดับ กำลังจะเลี้ยวเข้าซอยก็ดับ คือแม่งสามารถจะดับได้ทุกเวลา ขับๆ อยู่บนทางด่วนเผลอๆ แม่งดับเลย ไอ้นี่อันตรายสุดๆ ทำเอาไม่มีใครกล้าขับ เป็นทั้งตอนใช้แก๊สและน้ำมันอีกด้วย
   ลักษณะเช่นนี้ใครๆ ก็ต้องเดาว่าเป็นระบบไฟชัวร์ ถ้าไม่ใช่หัวเทียนก็ต้องเป็นพวกคอยล์ แต่เอาเข้าจริงมันละเอียดอ่อนมาก ไล่ไปแต่ละจุดก็พบข้อบกพร่อง ถอดของออกมาแล้วเห็นสภาพช่างก็ไม่อยากใส่เข้าไป โทรมาถามผมตลอดว่าจะเปลี่ยนไหม
   อาการเหมือนตอนผมบูรณะรถโบราณเลยครับ คือรื้อเป็นเจอ ถอดอะไรมาก็ต้องเจอของที่เก่าเสื่อมโทรมหมดสภาพ จอดซ่อมอยู่ 3 สัปดาห์ ไล่ซ่อมระบบน้ำมันและติดตั้งแก๊สแบบหัวฉีดใหม่ เปลี่ยนบูชยางช่วงล่างไปหลายชิ้น ปิดท้ายด้วยเปลี่ยนช้อคเป็นของ Old Man Emu ของแต่งชื่อดังจากออสเตรเลีย
   ขี่จักรยานจากบ้านไปรับรถครับ ได้ออกำลังกายไปในตัว แถมวันนี้แทบไม่มีแสงแดดเลย ขี่จักรยานสบายมาก ใช้เส้นทางพระราม 3 ตลอดสาย ไปจนถึงคลองเตย ผ่านหน้าศูนย์ประชุมแห่งชาติ เจอสวนเบญจกิตติ เฮ้ยๆ ขอจัดสักหน่อย ไม่ได้มาขี่ที่นี่นานมากแล้ว
   บรรยากาศดีเหมือนเดิมครับ สวนนี้มีทางวิ่งและทางจักรยานแยกจากกันอย่างชัดเจน มิวขี่จักรยานสองล้อเป็นก็ที่สวนนี้แหละครับ พาเขามาตั้งแต่ตอนสวนเปิดใหม่ๆ ปล่อยให้เขาขี่เล่นเองคนเดียวตั้งแต่ 3 ขวบได้อย่างสบายใจ เส้นทางมันเป็นวันเวย์ เราแค่รออยู่กับที่ เดี๋ยวเขาก็วนมา
   แต่มาวันนี้ผมเห็นพฤติกรรมนักซิ่งในสวนแล้วท้อใจเลยครับ ขี่กันโคตรเร็วเลย ก็เข้าใจว่าท่านขี่ในทางจักรยาน ท่านอยากออกแรง แต่สภาพถนนมันแคบมาก ได้ยินเสียงตีกระดิ่ง ตะโกนขอทางกันบ่อยมาก เฮ้ยย สวนสาธารณะนะมึง ไม่ใช่สนามแข่ง ขี่ตามได้สักพักเดียวผมแม่งจอดรถเลย เซ็งในอารมณ์นักขี่ด้วยกันนี่แหละ คือแม่งไม่มีมารยาทในการอยู่ในสังคมร่วมกันเลย
   ผมเข็นรถไปจอดถ่ายรูปกลางบึง ขายืนล้ำเข้าไปในเส้นทางจักรยานนิดเดียว ไอ้คนเสื้อส้มตัวโตๆ ขี่พุ่งออกมาจากทางโค้งอย่างเร็ว แต่ห่างจากจุดที่ผมยืนอยู่เยอะมาก ไม่ได้ไปยืนเกะกะอะไรเขาเล้ยยย
   “ขอทางหน่อยครับๆ” เขาพูดสุภาพนะ มีครับด้วย แต่ตะโกนเสียงดังคล้ายจะตะคอก
   อ้าว เฮ้ย ถนนโล่งๆ นะนี่ ขากูล้ำเลนจักรยานมึงมาแค่คืบเดียว ยังโดนตะโกนไล่ นี่ผมขี่จักรยานด้วยกันยังโดนตะโกนไล่ขนาดนี้ แล้วเด็กๆ ล่ะ จะรอดหรอ ขี่แบบนี้จะมีแต่คนหมั่นไส้ ผมเข้าใจและชักจะเห็นด้วยแล้วล่ะครับว่าทำไมเขาถึงห้ามขี่จักรยานในสวนสาธารณะ เมื่อก่อนเคยต่อต้านพวกห้ามนะ มาวันนี้กระจ่างแล้ว
   นึกในใจ โน่นไง ข้างหน้ารัชดาพระราม 3 โล่งๆ มึงซัดกันไปสิ บี้ดูดรถเมล์ไปเลยเก่งแต่ในสวนนี่หว่า สวนแบบนี้เขาใช้ร่วมกันทุกเพศทุกวัย ลองนึกภาพพ่อมึงแก่ๆ ลูกมึงเล็กๆ มาขี่จักรยาน แล้วโดนเกรียนอ้วนแบบมึงตะโกนไล่ดู
   หมดอารมณ์ว่ะ เปลี่ยนมาเป็นเดินเล่นริมน้ำแทนดีกว่า จูงจักรยานเข้าไปจอดหลบข้างกระถางต้นแม้ ถอดรองเท้าเดินเท้าเปล่าบนสนามหญ้าสัก 5 นาที สูดลมหายใจลึกๆ ยืนเส้นยืดสายคร่าวๆ แล้วก็ขี่จักรยานมุ่งหน้าห้วยขวางต่อ
   ถึงอู่พี่ทวี 0730 ที่จริงยังอยากขี่ต่ออยู่เลยนะ เพราะไม่มีแดดเลย แต่เกรงใจเขา นัดกันไว้แล้ว ตรวจเช็คสภาพรถ จ่ายเงิน แล้วขับรถกลับบ้านทันที ขากลับนี่ผมขึ้นทางด่วนพระราม 9 อยากลองอัดดูสักหน่อย
   รถวิ่งดีกว่าเดิมเยอะเลย (ของเดิมแม่งสภาพง่อยมาก) รถทรงตัวดีขึ้นอย่างชัดเจน Old Man Emu นี่เพื่อแท้ชาว Off Road จริงๆ พอถึงบ้านก็ทยอยยกอะไหล่เก่าลงจากรถ กางเบาะเข้าที่ปกติ รีบให้อาหารปลาทุกบ่อ แล้วก็ขี่จักรยานไปตลาดซื้อก๋วยเตี๋ยว และน้ำเต้าหู้กิน หิวสุดๆ แล้ว
   เข้าเช็คข่าวสังคมในเฟซบุ๊ค (ช่วงนี้เข้าเฟซบุ๊คบ่อย เพราะปลายเดือนเพื่อนเก่าตอนเรียนมหาวิทยาลัยนัดมีทติ้งกัน ไม่ได้เจอกันมาตั้งแต่ปี 90 โน่น) เจอข่าวช็อค คุณแม่ป๋าโนบิตะเสียชีวิต (เจ้าของเวป thaimtb.com) ป๋าโนกับผมเป็นเพื่อนนักเรียนรุ่นเดียวกัน เรียกว่าเรียนมาด้วยกันเลย ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งครับเพื่อนรัก 
   เย็นกินเยอะครับ แม่ไปซื้อหมี่กรอบโบราณที่ตลาดพลูมา ร้านนี้อร่อยสุดแล้ว พ่อเอารถไปลองขับ กลับมาบอกว่ามันมีสะดุดนิดๆ ตอนออกตัว อืมม มันจะหายเองไหมวะนี่

[O'Pern]

4 กพ 56
   เช้าวันจันทร์ ขาผมน่าจะหายดีแล้วนะ เข้าสู่โหมดลดพุงได้เสียที อายุยิ่งมากก็ยิ่งลดน้ำหนักได้ยากขึ้นไปด้วย ต่างจากเมื่อก่อนลิบลับที่แค่ 5 โล นี้หมูมากๆ เลย
   แต่ตอนนี้ผมอยากเอาลง 5 กก มันแสนยากเย็น ก็เพราะตัวเองออกกำลังกายน้อยลงนั่นเอง เวลาทั้งหมดอยู่กับลูกและที่ร้านขายของ จากเดิมที่ว่างสุดๆ คิดจะทำโน่นนี่ก็ลุยได้เลย กลายมาเป็นชีวิตตามตารางเวลา คล้ายพวกมนุษย์เงินเดือน แต่ต่างกันตรงที่ผมไม่มีเงินเดือน
   กลางวันเข้าไปคอนโด ไปจ่ายเงินค่าส่วนกลางประจำปี นึกแล้วเสียดายเงิน ปี 54 นอนแค่ 3 คืน ปี 55 ไม่ได้นอนสักคืน ปีนี้ 56 ไม่รู้ชะตากรรม ปกติเข้าไปจะทำความสะอาดห้อง แต่วันนี้เหนื่อย ขอนั่งพักนานๆ เปิดแอร์ทั้งสองตัวให้น้ำยาแอร์มันหมุนเวียนบ้าง กลัวจริงๆ ตอนมานอนค้างแล้วแอร์เสียนี่แหละ พอเย็นก็ได้เวลาไปรับลูก แวะซื้ออาหารปลาอีกแล้ว ลูกปลาโตขึ้นเยอะมากจนค่าอาหารปลาเดือนละหลายร้อยแล้ว อีกไม่นานคงทะลุพันบาท หึหึ
   เจอพ่อ เลยถามว่าเป็นไงบ้าง รถโอเคดีไหม พ่อบอกกดคันเร่งตอนออกตัวแล้วมีสะดุดนิดๆ เป็นบ่อยตอนใช้แก๊ส เลยบอกให้ลองวิ่งน้ำมันดูว่าเป็นไหม จะได้จับอาการถูก เรื่องพวกนี้เราต้องวินิจฉัยเองเบื้องต้นก่อน บางอย่างเราทำเองได้ง่ายๆ ไม่ต้องไปหาช่าง งานนี้สงสัยระบบไฟแน่เลย ผมเดาเอาไว้นานแล้ว เข้าอู่ครั้งล่าสุดก็ยังไม่ได้เปลี่ยนสายคอยล์
   เย็นขี่จักรยานไป 30 นาที เอารถ Neobike 16 ขี่วนเล่นในบ้านนี่แหละ ขี่ช้าๆ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ขยับตัวเลย

[O'Pern]

5 กพ 56
   เฮ้ยย ตกใจหมดเลย
   กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตูบ้านอีกหลัง เจอตุ๊กแกตัวเบ้อเริ่มเกาะอยู่ที่วงกบ อยู่ในเงาตะคุ่มมืดตอน 0530 เล่นเอาผมสะดุ้งโหยง ไม่ได้กลัวอะไรมันหรอก แต่ตกใจไง ชักมือออกแทบไม่ทัน ตั้งสติได้กำลังจะเปิดบ้านหยิบเอาจักรยานมาขี่ แต่เปลี่ยนใจ ไม่อยากรบกวนตุ๊กแกมัน เห็นว่ามันเป็นสัตว์ชอบสันโดษ ชอบเงียบๆ มืดๆ อยู่ร่วมกันแบบนี้ดีกว่า
   เดินออกกำลังกายแทนครับ เดินหน้าถอยหลังพร้อมกับสูดลมหายใจแบบ 3 / 5 / 7 ทำแล้วก็โอเคดีนะ แต่ไม่เห็นความต่างอะไรมาก หวังว่ามันจะดีต่อปอดผมขณะขี่จักรยานขึ้นเขาโหดๆ
   วันนี้เสิร์ชเจอแอป (โปรแกรม) ของ national geographic ถูกใจมากๆ เพราะเป็นแผนที่โลกเลย มีฟังชั่นวัดระยะทางคร่าวๆ มาให้เล่นด้วย แบบนี้วางแผนขี่จักรยานได้ง่ายมาก
   เย็นไปรับมิวแล้วกลับมาเฝ้าร้านขายของต่อ กว่าจะเข้าบ้านก็เกือบ 1100 เข้านอนกันเกือบเที่ยงคืน สงสารลูกนั่งหาวหวอดๆ

[O'Pern]

6 กพ 56
   นอนดึก ตื่นสายหน่อย ขี่จักรยานได้นิดเดียว เดินได้อีกหน่อยหนึ่ง แล้วก็ต้องเข้าตารางชีวิตคนทำงานประจำ ไปส่งลูก แล้วก็เข้าที่ทำงาน
   หลายเดือนมานี้มีไอ้แพดเป็นเพื่อนแก้เหงา เลยออนไลน์ได้บ่อย ตอบกระทู้จักรยานได้เยอะกว่าเดิม แต่ทว่ามันพิมพ์ไม่ถนัดเอาเสียเลย อันไหนที่ต้องตอบยาวๆ ผมจะเอาไว้กลับมาตอบที่บ้านแทน กลายเป็นว่าเน้นอ่านเสียมากกว่า
   เช็คเมลล์แล้วไม่ได้รับจดหมายจากอัน (มือกราฟฟิค) เลย จะโทรตามก็เกรงใจ เขาทำงานประจำอยู่

[O'Pern]

7 กพ 56
   ขี่จักรยานตอนเช้านิดหน่อย ชีวิตออกแนวเบื่อๆ หน่อย หัวสมองไม่ค่อยแล่น ในเวปจักรยานมีคนคุยประเด็นว่าขี่จักรยานแล้วฟังเพลงอะไร คนส่วนใหญ่ก็จะบอกชื่อหรือแนวเพลง บ้างก็สวดมนต์ก็มี ส่วนผมตอบไปว่า ไม่ฟัง ไม่ร้องเพลงอะไร ผมจะขี่อย่างเงียบๆ พอขี่ไปสักพัก ถ้าเจอเส้นทางที่เหมาะๆ อย่างทางตรงเรียบ ยาว รถยนต์วิ่งน้อย การขี่จักรยานก็ไม่ต่างอะไรกับการทำสมาธิ จิตเราจะนิ่ง สงบ ณ จุดหนึ่งของห้วงภวังค์ ผมเคยขี่กลางแดดตอนบ่ายร้อนๆ ท่ามกลางรถยนต์วิ่งมากมาย ผมกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรรอบข้างกายเลย ได้ยินแค่เสียงหัวใจตัวเอง เสียงลมหายใจฟืดฟาดๆ
   นึกแปลกใจตัวเอง เฮ้ย นี่มันเกิดอะไรขึ้น มันคืออะไรกันแน่ จะเรียกสิ่งนี้ว่าอะไร บอกไม่ถูกจริงๆ

[O'Pern]

8 กพ 56
   หลับๆ ตื่นๆ ตลอดคืน หมาข้างบ้านเห่าหอนอีกแล้ว นอนไม่สบายเลย ไม่ชอบแบบนี้จริงๆ นึกถึงคอนโดขึ้นมาเลย ที่นั่นนอนได้อย่างเงียบสงบดีจริงๆ (มีเสียงรบกวนบ้าง แต่เบาและไม่น่ารำคาญเท่าไหร่)
   ขี่จักรยานไปเกือบ 1 ชม ตื่นเร็วเลยมีเวลาเยอะ ตอนเช้าพอมีลมเย็นๆ หลงเหลืออยู่บ้าง น่าจะเป็นแค่ไอความเย็นที่ค่อยๆ น้อยลงไปทุกที เพราะกรุงะเทพฯเราเข้าฤดูร้อนอย่างเป็นทางการแล้ว
   เข้าเทศกาลตรุษจีน วันนี้เรียกวันจ่าย คือจะไปจับจ่ายใช้สอยซื้อข้าวของเครื่องไหว้กัน ทุกตลาดคนแน่นหมด ตลาดเล็กก็แน่นน้อย ตลาดใหญ่ๆ แม่งแน่นทั้งวัน ตลาดไฮไลท์อย่างเยาวราชไม่ต้องพูดถึง แน่นข้ามวัน
   กลายเป็นว่าวันนี้แทบไม่เป็นอันทำงานทำการ ไปส่งของที่ปากคลองตลาดนี่จากเดิมแค่ 45 นาทีก็กลับมาแล้ว แต่วั้นนี้ใช้ถึง 3 ชม โอ้ พระพุทธเจ้า วันนี้มันต้องเป็นวันที่มีมากกว่า 24 ชม แน่ๆ ยาวไกลแน่ๆ เคยมีตรุษจีนอยู่ปีหนึ่ง ผมเลิกงานตีสอง เป็นแบบนี้อยู่ 3 คืนติดๆ กัน สุดๆ แล้ว ยกของกันแทบต้องหายาม้ามากินเลย
   เย็นไปรับมิว กลับมาบ้าน กินข้าวบ้าน ใช้ชีวิตเรียบง่าย พอมีเวลาเล็กน้อยก็จัดการเจ้าพวกลูกปลา ซึ่งตอนนี้มันเริ่มจะแน่นบ่อใหญ่แล้ว อยากสร้างบ่อเพิ่มนะ แต่ยังหาที่ทางไม่ได้ ยังคงเหลือพวกลูกปลาตัวเล็กๆ อีก 2 บ่อที่รอวันโต

[O'Pern]

9 กพ 56
   วันนี้มิวเรียนพิเศษที่โรงเรียนเสริมวิชาเป็นวันสุดท้าย ปกติก็จะสมัครต่อเรียนภาคฤดูร้อน แต่ปีนี้ผมให้เขาไปเรียนเรือใบที่สัตหีบแทน ตัวผมเล่นวินเซิร์ฟเป็นตอนมัธยม เป็นแบบหัดเอง มั่วๆ เอง ซึ่งผมว่ามันดีนะ แข็งแรงสุดๆ แมนมากๆ แล้ว อยู่คนเดียวกลางทะเล แก้ปัญหาเองทุกอย่างทั้งหมดอีกด้วย มันยิ้งกว่าจักรยานทางไกลเสียอีก เพราะว่ามันต้องลุยคนเดียวจริงๆ
   มีอยู่วันหนึ่งเชือกดึงใบผมขาดกลางทะเล ก็พับใบเก็บม้วนเข้ากับเสาอย่างดี เก็บบูมเข้าที่ เอาทุกอย่างวางบนบอร์ดแล้วก็นอนคว่ำพายด้วยมือทั้งสองข้างเข้าฝั่ง ผมพายอยู่สัก 1 ชม มันก็ยังเข้าฝั่งไม่ได้ ลมมันพัดเราออกจากฝั่งตลอดเวลา เหนื่อย เมื่อย กลัว หิวน้ำ หิวข้าว ฯลฯ ตอนนั้นผมอายุสัก 16-17 เองมั้ง
   โชคดีเจอฝรั่งขี่เจทสกีผ่านมา ดีใจรีบกระโดดยืนบนบอร์ดวินเซิร์ฟแล้วโบกมือขอความช่วยเหลือ ยิ้มหน้าบานเลย เตรียมเชือกเรือเอาไว้ผูกให้เจทสกีลาก
   ฝรั่งหันมามอง ส่งยิ้ม  แล้วโบกมือตอบแบบ บ้าย บาย
   หึหึ ไอ้ห่าเอ้ยยย คงคิดว่ากูทักเล่นมั้งนี่
   ไม่มีใครช่วย เราก็ต้องช่วยชีวิตตัวเราเอง นอนคว่ำ นอนหงาย พายด้วยมือทั้งสองของเราจนเข้าฝั่งได้ จากเดิมเล่นที่อ่าวจอมเทียน ผมไปขึ้นฝั่งเอาแถวหาดทรายแก้ว เลยจอมเทียนไปเยอะมาก เดินลากบอร์ดแบกใบบนหาดทรายกลับมาเองคนเดียว ใช้เวลาไป 4 ชม ขำขำ ทางครอบครัวเป็นห่วงกันใหญ่ แต่ทำไงได้ ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้
   เช้านี้เจองานหนักหน่อย ขับรถกระบะไม่มีหลังคาไปซื้อของที่แมคโคร เจ้าของร้านกำหนดจุดจอดรถมาให้เสร็จสรรพ กะว่าไม่ต้องลากรถเข็นมาไกล แต่มันต้องแลกกับการที่ผมต้องยกของกลางแดด แถมเป็นพื้นต่างระดับอีกด้วย กลายเป็นเหนื่อยกว่าเดิม
   ยกไปครึ่งทางก็ต้องไปยืนพักในร่มเงาตึก ไปคนเดียวครับ ยกแบบประคองตัว กลัวหลังเจ็บจริงๆ เลย ก้มๆ เงยๆ แบบนี้ไม่น่าเป็นผลดี
   ขับกลับมาร้านก็เอาสินค้าลงจัดเรียงเก็บเข้าที่ เหงื่อโทรมเลย ครีมกันแดดที่ทามามันไหลหยดติ่งๆ ออกมาเป็นน้ำเหงื่อสีขาว
   บ่ายพามิวไปเรียนพิเศษคุมอง ผมทำธุระที่ธนาคารสองแห่งแล้วก็ไปนั่งรอที่จุดนัดพบ มิวเลิกเรียนมาก็จะให้โหลดเกมใหม่มาเล่น อันไหนชอบก็เก็บไว้ อันไหนไม่ชอบก็ลบทิ้งไปซะ

[O'Pern]

10 กพ 56
   ตื่นตีห้า แต่ไม่รู้จะทำอะไรดี คือไม่เคยว่างแบบนี้ไง ตั้งตัวไม่ติด วันปกติก็ขี่จักรยานได้นิดหน่อยก็ต้องรีบกลับเข้ามาใช้ชีวิตตามตาราง พอวันนี้ได้หยุดทำงง เอ จะไปไหนดีน้า ไปชายทะเล ไปขี่ในบางกระเจ้า หรือจะเอาใส่รถ Trooper แล้วไปขี่ไกลๆ ดี
   สรุปแล้วไม่ลงตัว เวลาก็กระชั้นเข้ามาเรื่อยๆ แปลกใจตัวเองสิ เพราะไม่เคยเป็นแบบนี้ มันเกิดจากการที่เมื่อคืนก่อนนอนไม่ได้วางแผนไว้ก่อน มาคิดเอาล่วงหน้าสดๆ แถมขี่คนเดียวอีกด้วย เลยไปไม่เป็น
   นี่ถ้ามีกลุ่มก็ไม่ต้องคิดมากนะ ออกไปขี่กับกลุ่มก็จบ แต่ผมไม่มีกลุ่มอะไรกับเขาเลย ขี่ไม่เก่งครับ กลัวไปเป็นตัวถ่วงพวกเขา อย่างทริปหัวหินอยากขี่เข้ากลุ่มก็ไม่กล้าไป จนต้องอาศัยวันว่างๆ ไปจัดเองคนเดียวแบบตอนปีที่แล้ว แล้วก็ไปไม่ถึงจริงๆ ครับ ไปได้แค่ชะอำ เห็นไหม
   ฟ้าเริ่มสว่าง มีเมฆฝนมากเลย อากาศอบอ้าวเหมือนฝนจะตก เลยยิ่งคิดมากไปใหญ่ เอาไงดีๆ ๆ ๆ ทีวันอื่นมีธุระเสือกอยากขี่ พอวันนี้ว่างสุดๆ มึงเสือกสรุปชีวิตไม่ได้ หึหึ
   คิดไปก็เดินออกกำลังกายไป วันนี้เดินเร็วถอยหลัง และเป็นวันแรกที่ผมลองวิ่งถอยหลัง อันตรายครับ หากสะดุดเท้าตัวเองนี่ตีลังกาหัวฟาดพื้นแน่ๆ มันไม่เหมือนเราล้มด้านหน้าที่จะเอามือยันพื้นได้ วิ่งถอยหลังก็ล้มเอาหลังลง อาเมน
   ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว วันนี้ฝนตกชัวร์ ผมไม่ได้กลัวฝนหรอกนะ แต่ถ้ารู้ว่าต้องเจอฝน ก็จะเตรียมตัวอีกแบบหนึ่ง อย่างน้อยก็จะได้หุ้มเบาะ Brooks ด้วยพลาสติคชั้นหนึ่งก่อน แล้วคลุมด้วยผ้าคลุมของเขาเอง แบบกันเหนียว คือเราไม่รู้ว่าผ้าคลุมของเขากันน้ำได้มากน้อยแค่ไหนไง
   เล่าแล้วก็นึกถึงผ้าคลุมของกระเป๋าวางบนแร็คของ KHS แม่งไม่ได้เรื่องเล้ยย เป็นผ้าคลุมที่ห่วยมากๆ นอกจากจะหุ้มไม่เข้ารูปกระเป๋าแล้ว ยังกันน้ำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ฝนตกแค่เป็นละออง กระเป๋าก็เปียกไปหมดแล้ว
   อ้าว กลายเป็นว่าออกกำลังกายเพลิน สมองปลอดโปร่งคิดเรื่องธุรกิจหนังสือได้อีกหลายแนว โอ้ แบบนี้เข้าขั้นฟุ้งซ่านแล้วลูกพี่
เก็บกดครับ คิดอะไรได้ก็จดๆ เอาไว้ พอมีโอกาสก็จะปล่อยของแบบยกล็อต
สายหน่อยลูกไปเรียนพิเศษที่ซุปเค สาทร ภรรยาไปส่ง ผมออกกำลังกายต่ออีกสักพัก เดินเล่นให้อาหารปลา หิวจัด หมดมุข เลยขี่จักรยานไปตลาด พอใกล้ถึงฝนตกเทลงมา ตกใจมาก รีบหันหลังกลับ พอถึงบ้านกลายเป็นฝนปรอยๆ ปัดโธ่
โชคดีแม่บ้านยกเอาผลไม้มาให้ เช้านี้เลยกินมะม่วง แอ๊ปเปิ้ล อัลมอนด์ กลางวันภรรยาโทรมาชวนไปสวนจตุจักร แต่มิวไม่ไป ขออยู่บ้านเล่นเกม
ขาไปภรรยาขอขับรถ บอกชอบคันนี้มันแรงดี แต่น่าจะเป็น MT นะ คันนี้ยังดีที่มันแรง แม้จะเป็น AT ก็เลยพอไหว เอารถพ่อไปน่ะครับ เครื่องยนต์ 2.7 Inline 5 Turbo ผมก็ชอบขับคันนี้ มันแรงและประหยัดดีมากๆ เป็นเครื่องยนต์ดีเซล ขับช้าๆ ก็จะได้ประหยัด กดหนักๆ แรงบิดถล่มทลาย อัตราเร่งกระชากออกตัวเทียบเท่ากับเครื่องยนต์ V8 5000 cc (คงเทียบได้แค่ระยะหนึ่งนะ ไม่ได้แรงเท่าเขาตลอดทางหรอก)
จอดรถกันที่ อตก แต่พอเดินเข้ามาภายในพบว่ามีรถยนต์จอดในสวนจตุจักรกันพอควร เอ๊ะ เมื่อก่อนเขาบอกให้จอดถึงแค่ตอนเที่ยงแล้วก็จะไล่ออกหมด ไฉนตอนนี้ให้จอดได้แล้ว แปลกใจจริง เกิดเราไปจอดบังหน้าร้านใคร เจ้าของเขาจะหมั่นไส้เราไหม รถเราจะปลอดภัยไหม คือคนมันจอดไม่เยอะไง ไม่ได้จอดกันเป็นแผงเหมือนสมัยแรก กลายเป็นจอดแบบหย่อมๆ ตรงโน้นคัน ตรงนี้คัน
ภรรยาติดใจต้านอาหารเวียดนามชื่อดินเผา ร้านหาง่ายมาก เพราะอยู่ด้านในสวนจตุจักรที่ติดกับริมรั้วถนนใหญ่ตรงหัวมุมทางโค้งพหลโยธินพอดี คนแน่นครับ แต่อาหารก็เสิร์ฟเร็วมาก รสชาติดี ราคาไม่ถูกเท่าไหร่ อาหารแนะนำคือไก่ย่างกอแระ (ไก่ย่างสมุนไพร) ภรรยาชอบข้าวเกรียบปากหม้อญวน ส่วนผมได้หมด เน้นผักเข้าว่า
เดินเล่นเป็นเพื่อนเขา อันที่จริงผมก็อยากเดินหาซื้อของส่วนตัวเหมือนกัน แต่มาคิดอีกทีมันก็คือแค่ของที่เราอยากได้ ไม่ถึงขั้นจำเป็น เก็บเงินเอาไว้ใช้ของที่มันจำเป็นจริงๆ จะดีกว่านะ เลยเดินตามภรรยาอย่างเดียว ช่วยเขาถือของ
ภรรยาทำงานหนักครับ ก็เลยชอบช็อปปิ้ง แต่ไม่ได้เล่นของแพงๆ นะ ซื้อของจุกจิกตามตลาดใหญ่ๆ นี่แหละ ไม่ได้ใช้พวกแบรนด์เนม แต่พวกผู้หญิงนี่แปลกอย่างหนึ่งนะ เห็นแล้วโคตรสงสัยเลยว่าทำไมพวกเขาถึงชอบแต่งตัวตามกัน
สิบกว่าปีก่อนเป็นพวกเสื้อสายเดี่ยว เอวลอย ตอนนี้ฮิตกางเกงขาสั้นแม่งมองไปทางไหนก็เจอแต่ขาสั้นเต็มไปหมด
เจอเสื้อผ้าน่ารักท่าทางใส่สบายเลยซื้อมาฝากลูก ผมเห็นเสื้อยืดเท่ๆ หลายตัว เมมไว้ในหัว กะว่าหากลดพุงได้ตามเป้าจะมาซื้อ อยากใส่เสื้อเบอร์ M ครับ ตอนนี้เป็น L อยู่
บ่ายแก่ๆ ก็กลับบ้าน ขากลับผมเป็นคนขับ ภรรยานอนหลับตลอดทาง ผมขับแบบนุ่มนวล เปิด Cruize Control ที่ 100 ขับแช่ซ้ายตลอดทางจนถึงบ้าน ถนนรถน้อย ขับสบายมาก แต่ก็เล่นเอาง่วงเหมือนกัน
กลับมาบ้านมิวยังเล่นเกมอยู่เลย ยิ่งโตยิ่งเริ่มเยอะ แต่ก็ยังไม่อยากเข้มงวดอะไรมากนัก เพราะเขาเองก็เรียนพิเศษเยอะเช่นกัน
หัวค่ำขี่จักรยานเล่นในบ้านนิดหน่อย คิดพลอทเรื่องสั้นจักรยานออกอีกตอนหนึ่ง
เออ นี่ผมไม่ได้อัปเดทเรื่อง UBX มานานมากแล้วนะนี่

[O'Pern]

11 กพ 56
   ขี่จักรยาน 30 นาที เดินวิ่งถอยหลังสลับกับเดินหน้า คิดหาวิธีออกกำลังกายใหม่ๆ จะได้ไม่เบื่อ ใกล้สว่างขี่จักรยานไปซื้อโจ๊กกินกับลูกคนละถุงแล้วก็ไปส่งเขาที่โรงเรียน
   ผมก็ไปร้านขายของต่อ ปกติร้านเราจะหยุดตรุษจีนกัน แต่ปีนี้ไม่หยุด ร้านเปิดปกติ แต่คนงานเขาก็หยุดกันเอง ขาดงานกันไปหลายคน แล้วก็ตามฟอร์ม เขาไม่อยู่ กูก็ต้องทำแทน
   เริ่มด้วยแบกของไปส่งลูกค้าในตลาดที่อยู่ห่างไปสัก 500 เมตร ถ้าให้ผมเลือกก็จะใส่รถเข็นแล้วก็เข็นไป แต่แปลกที่เจ้านายสั่งให้ผมแบกไป ไม่อยากถาม ไม่อยากมีข้อสงสัย ก็เลยทำตามไปด้วยความงง
   ตอนสายก็ไปลงของในโกดัง ช่วยคนงานเขาเข็น และยกของ มาเสร็จเอาใกล้เที่ยง ไปธนาคารต่อ และกลับมาอยู่เฝ้าร้านจนบ่ายแก่ๆ ถึงได้ไปรับมิว
   มิวกำลังเล่นบาสฯ ผมนั่งดูอยู่สักพักใหญ่ ขากลับเขาขอซื้อน้ำชาเขียวโออิชิ ผมไม่อยากให้กินมากเกินไป เลยต่อรองเป็นน้ำสตอเบอรี่ปั่นใน Big C แทน
   กลับมาถึงบ้านมิวเปิดคอมเล่นเกมก่อนเลย บอกว่าโชคดีวันนี้ไม่มีการบ้าน เล่นเกือบ 2 ชม เห็นจะได้ ช่วงนี้มิวเล่นเกมเยอะมาก ผมไม่ชอบเลย ได้แต่บ่นเตือนเขานิดๆ
   หัวค่ำผมเป็นเหี้ยอะไรก็ไม่รู้ มาโวยวายใส่ลูก โมโห ระเบิดอารมณ์ด้วยการชกประตูไป 2 ทีดังๆ เลย ก่อนหน้านั้นก็ขว้างหนังสือการ์ตูนที่กำลังอ่านไป 1 ครั้ง
   ไม่อยากโทษอะไรเด็ก ผมโทษตัวเองที่ควบคุมอารมณ์ได้ไม่ดีพอ กลัวจะทำอะไรไปมากกว่านี้ เลยลงมาเดินเร็วออกกำลังกายที่หน้าบ้านสัก 10 นาที ยืนสูดลมหายใจลึกๆ เต็มปอดสัก 10 ครั้ง ถึงจะสงบอารมณ์ลงได้
   คงเป็นเพราะผมคาดหวังในตัวเขามากเกินไปมั้ง ผมให้ในทุกๆ อย่างที่ผมไม่เคยได้รับในตอนเด็ก ล่าสุดวันก่อนก็สอนเขาเรื่องพ่อแม่รังแกฉัน เพราะกลัวว่าตัวเองจะเป็นแบบนั้น
   ผมผิดเอง ผมคิดไปเอง ผมหวังไปเอง
   ผมผิดเองคนเดียว

[O'Pern]

12 กพ 56
   ตื่นมาเจ็บมือ ดีที่เลือดไม่ไหล ชกประตูด้วยสันหมัด เป็นการระบายอารมณ์ที่ไม่ดีเอาเสียเลย ตอนที่เจ็บใจ เสียใจ ผมชอบชกกำแพง แต่ไม่ได้ชกกันพร่ำเพรื่อนะ ตั้งแต่เกิดมาชกแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ชกแบบเต็มแรงเลยล่ะ มือแตกก็มี
   อารมณ์ จิตใจ ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ มันเหมือนไม่ใช่ตัวเอง แต่รู้อย่างหนึ่งว่ามันเกิดจากสภาพจิตใจที่ถูกกดดันมาตลอด นานเข้าก็ระเบิด มาเสี่ยใจตรงที่ระเบิดลงกับลูกนี่แหละ เขาเป็นเด็ก เขารู้ว่าผมไม่ชอบงานที่ต้องทำทุกวัน แต่เขาไม่รู้ว่าจิตใจผมมันหดหู่เพียงใด
   ผมเคยหนีออกจากบ้าน 1 คืน ตอนอายุ 15 แอบไปตอนดึก และกลับมาตอนเช้า ไม่มีใครที่บ้านรู้เลย อารมณ์นั้นมันจะกลับมาในอีก 30 ปีให้หลัง แต่คราวนี้ผมไปนานกว่า 1 คืนแน่ๆ ครั้งนั้นไปด้วยความคับแค้นใจ คราวนี้ก็คล้ายๆ กัน แต่มันบอกไม่ถูกจริงๆ เหมือนคับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก
   ไม่รู้สินะ ผมอาจไม่กล้าหนีไปจริงก็เป็นได้ มันเหมือนคิดแก้แค้นให้เจ็บแสบ แบบทำอะไรใครไม่ได้ ก็ทำตัวเองมันซะเลย คล้ายทำประชดชีวิต ประมาณนั้น
   เบื่อโคตรๆ เลยว่ะ ไม่ได้โทษอะไรใครนะ ผมยินดีและเต็มใจที่จะมาอยู่ตรงนี้แบกรับความเบื่อเองด้วยความสมัครใจ เป็นการยอมแบบธรรมชาติ ยอมจากใจจริง แม้ในใจจะไม่ชอบเลยก็ตาม
   ขี่จักรยานตอนเช้าเหมือนเดิม แต่จิตใจต่างออกไปจากวันก่อนๆ เยอะมาก รู้สึกไม่สนุก
   เช้าไปส่งลูกโดยไม่ได้พูดกันสักคำ รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน เพราะว่าเราสนิทกันมาก เลี้ยงเองมากับมือตั้งแต่เกิด ตลอดวันทำงานก็แสนจะเบื่อหน่าย เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
   เย็นไปรับลูก นั่งดูเขาเล่นบาสฯ ราว 1 ชม แล้วถึงขึ้นรถกลับ
   “มิว เรื่องเมื่อคืนพ่อขอโทษนะลูก”
   “มิวก็ขอโทษพ่อเหมือนกันครับ”
   พอได้เอ่ยปากออกไป ความสุขความสบายใจก็เข้ามาแทนที่ การที่ผมขอโทษเขาก่อนครั้งนี้ นอกจากจะได้ปลดเปลื้องความไม่สบายใจในตัวเองแล้ว ยังเป็นการสอนให้เขารู้จักคำว่าขอโทษอีกด้วย และที่ดีใจที่สุดก็คือการที่เขาเอ่ยปากขอโทษกลับมาด้วย นั่นคือเขาเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการสื่อแล้ว

[O'Pern]

13 กพ 56
   ตื่นสายครับ นอนเพลิน ขนาดนอนไม่ดึกแล้วนะนี่ ทำได้แค่เดินไปมาเล็กน้อย
   อยู่ที่ทำงาน หยิบนิตยสารแพรวเล่มเดือน มค 56 มาอ่าน ด้านในมีคอลัมน์พวกคนดัง เจอคนหนึ่งเขาบอกเป็นนักออกแบบรถยนต์คนแรกของประเทศไทย
   พอได้ยินพวกคำว่า คนแรก คนเดียวในไทย ผมจะหูผึ่ง เพราะไม่เชื่อครับ
   ไม่ใช่แน่ๆ นักออกแบบรถยนต์คนแรกในไทยไม่ใช่เขาแน่ และไม่ใช่ผมอีกเช่นกัน
   ก่อนหน้าผมก็ต้องมีคนเคยทำงานด้านนี้มาก่อนแล้ว เพียงแต่เขาไม่อยากจะโด่งดัง เก็บตัว และไม่อยากเป็นข่าว คนไทยเก่งๆ มีเยอะมากนะครับ เจ๋งจริงๆ ล้วนเป็นพวกแบบ Low Profile นามสกุลไม่หรู ดูแล้วไม่ดัง ก็เลยไม่ค่อยเป็นข่าว พวกนักข่าวสายสังคมบันเทิงยิ่งไม่อยากเล่นเข้าไปใหญ่ เพราะเขียนไปก็เท่านั้น มันไม่มีกระแสตามมา แถมพวกเทพระดับนี้ก็ชอบที่จะเป็นคนเงียบๆ อยู่เบื้องหลังของความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ ติสต์ตัวจริง
   วงการออกแบบรถยนต์ปัจจุบันนี้มันเปลี่ยนพลิกโฉมไปมากแล้ว ย้อนหลังไป 20 กว่าปี บริษัทรถต่างๆ ยังไม่ได้รวมกันเป็นกระจุก เป็นเหมือนสหกรณ์แบบในปัจจุบัน แต่ละค่ายก็ต่างคนต่างออกแบบกันเอง เรียกว่าหากเป็นเซียนรถตัวจริง แค่เห็นเส้นโครงร่าง ก็รู้ว่าเป็นรถของค่ายใด บางคนเห็นเส้นของเสา A และหลังคานิดเดียวก็ยังรู้ ยกตัวอย่างรถของ Volvo / Saab / BMW / Mercedes Benz / Peugeot ตัวเก่าๆ เลยนะครับ
   ผมโชคดีที่ใช้ชีวิตอยู่ในช่วงของรอยต่อนั้น เจอตั้งแต่บริษัทที่มีฝ่ายวิจัยพัฒนาและออกแบบเอง และบริษัทที่เป็นบริษัทลูก (เน้นขาย และเติมเต็มช่องว่างการตลาด) ยกตัวอย่าง Daihatsu จะเป็นบริษัทลูกของ Toyota พอรุ่นพี่คิดนวัตกรรมอะไรแปลกใหม่ได้ แต่ยังไม่อยากลองกับแบรนด์ตัวเอง (คือยังไม่กล้าเสี่ยง กลัวฟีดแบ็คไม่ดีแล้วโดนด่า) ก็เลยให้บริษัทลูกเอาไปเล่นก่อน ถ้าเวิร์คแล้วก็ค่อยเอามาใส่ในรถของค่ายตัวเอง แต่ถ้าไม่เวิร์คก็ปล่อยให้มันเจ๊งไปกับ Daihatsu นั่นแหละ Toyota ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยเลยแม้แต่น้อย เอาง่ายๆ ก็คือให้ลูกเป็นหนูทดลอง เราเลยเห็นรถ Daihatsu มีลูกเล่น หรือรูปทรงแปลกๆ ดูน่ารัก ออกมาให้เห็นบ่อยกว่า ไอ้พวกที่เก็บของกระจุกกระจิกนี่แหละตัวดีเลย รถ Daihatsu มีมาเป็นสิบปีแล้ว ส่วนรถของ Toyota เพิ่งจะเอาเข้ามาใช้บ้าง
   ปัจจุบันแทบจะไม่มีค่ายใดที่เป็นเจ้าของรถยี่ห้อเดียว แม้กระทั่งแบรนด์ดังระดับโลกอย่าง Ferrari ยุคแรกเลยนี่เป็นบริษัทเครือเดียวกับ Fiat (Fiat คือรถแห่งชาติของอิตาลี) หลายชิ้นส่วนในเครื่องยนต์ของ Ferrari ก็ใช้ของ Fiat จนถึงทุกวันนี้ ไม่ต้องอะไรมาก ดูที่หัวรถแข่ง F1 ของ Ferrari ก็มีตรา Fiat ติดอยู่
   อีกตัวอย่างคือ Lamborghini แรง แพง ระดับเทพ ก็ตกเป็นของค่าย Audi มากว่า 5 ปีแล้ว พอ Audi เข้าควบกิจการปุ๊บ ก็เอาเทคโนโลยีเครื่อง V10 มาใส่ใน Audi R8 ของตัวเองซะ แล้วก็ออกตัว Gallardo ที่เป็น Lamborghini ตัวแรกที่เปิดประตูแบบธรรมดา ทั้งๆ ที่เอกลักษณ์ของเขาคือประตูแบบ Scissor Door ฟีดแบ็คดีก็ทำต่อ ถ้าไม่ดีก็โละทำใหม่ ให้ผู้บริโภคตัดสิน แต่ในสายตาผมแล้วประตูแบบ Scissor Door มันคือเอกลักษณ์ของ Lamborghini ไม่น่าจะตัดทิ้งไปนะ
   เล่าคร่าวๆ ให้พอเห็นภาพเรื่องพวกการตลาด แต่ในโลกของงานดีไซน์มันลึกลับกว่านั้นเยอะ เชื่อหรือไม่ว่าค่ายรถสวย หรู ทั้งดังระดับโลก ไม่ได้ออกแบบเอง ไม่มีทีมออกแบบเป็นของตัวเอง !!!
   คุยเรื่องพวกนี้กับผม คุยได้ยาวมากๆ หลายเรื่องพูดคุยเล่าได้ และอีกหลายเรื่องไม่ควรเล่าในบันทึกนี้
   เริ่มแรกผมก็ออกแบบมาเป็นคันๆ เหมือนคนทั่วไปเขาทำ แต่พอทำไปสักพักก็เปลี่ยนแนว กลายเป็นว่าผมถอยออกมา แต่กลับมีคนใหม่เดินตามรอยแทน เปรียบเหมือนผมกำลังเทขายหุ้นทิ้ง แล้วมีคนรีบมาช้อนซื้อน่ะครับ แต่โลกของงานดีไซน์มันไม่แปรผันเร็วเหมือนตลาดหุ้น ดีไซน์เก่าๆ คือเอ้าท์แล้ว ถ้าจะรอให้กลับมาฮิต ก็ต้องใช้เวลาถึง 30 ปี !!!
   รู้ไหมว่าดีไซน์ Retro ฮิตได้อย่างไร ทำไมถึงฮิต รถคันใดคือรถ Retro คันแรกของโลก และฝีมือใคร
   ผมชอบรถยนต์เหมือนกับที่หลายๆ คนเป็น แต่ไม่ได้เล่นมาในแนว ซิ่ง แต่ง แข่ง โม แม้แต่น้อย มีรถคันล่าสุดคันเดียวที่แต่งมันเสียเต็มที่สำหรับดริฟท์ เพราะผมเขียนคอลัมน์ดริฟท์ไปด้วย
   ไอ้คำว่าแต่งเต็มที่ของผมน่ะ มันไม่เหมือนพวกรถวัยรุ่นแต่งซิ่งเขาทำกันนะ ผมทำโดยคำนึงถึงการใช้งานเป็นหลัก ไม่ได้มีมาตรวัดเรียงกันเป็นตับบนแผงคอนโซล ไม่มีมาตรวัดรอบตัวโตๆ บนคอพวงมาลัย ไม่มีอะไรเหมือนที่พวกรถซิ่งเขามี แต่กลับมีในสิ่งที่พวกซิ่งเขาไม่มีแทน เช่น ตัวฉีดน้ำอินเตอร์คูล และการระบายความร้อนออกจากห้องเครื่องยนต์
   อีกแล้วล่ะ ผมขับดริฟท์เป็นคนแรกๆ และเขียนคอลัมน์ดริฟท์เป็นคนแรกในนิตยสาร Automobil Racing Cars ในปี 96 (ยุคแรกชื่อ Automobil Special News)
   นี่คือแนวของผมเลยนะ มันกลายเป็น Signature ไปแล้วว่าหากคิดทำอะไรจะต้องแปลกใหม่ แหวกแนว คิดไม่ถึง เจ๋ง จนปี 99 ก็ทำ Racing Club ออกมาด้วยความซ่า สุดๆ (อยู่ได้แป๊บเดียว เจ๊ง) (แต่ไม่ต้องห่วง ยังไงก็ต้องมีการล้างแค้น)
   วันนี้ว่างเยอะ เล่าเรื่องอดีตอีกแล้ว
   เย็นไปรับลูก ช่วงนี้มิวเล่นบาสทุกวัน ก็ดีครับ จะได้ตัวสูงๆ หน่อย เด็กวัยนี้ต้องพัฒนาร่างกายให้มาก แล้วการพัฒนาสมองมันจะตามมาเอง

[O'Pern]

14 กพ 56
   วันขายดอกกุหลาบแห่งชาติเวียนมาอีกครั้ง ปากคลองตลาดรถติดแน่นหนึ่บแบบไม่ขยับ ไปส่งของทีก็หายไป 3 ชม คนงานก็ยังคงขาดงานอย่างสม่ำเสมอ ร้านเลิกงานดึกจึงเป็นเรื่องปกติ
   เข้าเฟซบุ๊คเจอเวปของหนังสือจักรยานแจกฟรี ผมก็สนใจสิ เอ๊ะ มันจะมาแนวไหน แนวเดียวกับเราไหม ยังไงกันแน่ ส่งข้อความคุยกัน เขาบอกแจกฟรีจริง แต่ต้องส่งซองเปล่าติดสแตมป์จ่าหน้าซองถึงตัวเองส่งไปให้เขา อืมม มันก็โอเคนะ ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร แต่ผมไม่มีซองใหญ่ขนาดนั้นที่จะใส่นิตยสารน่ะสิ เลยยังไม่ได้จัดการ
   คิดแล้วเจ็บใจนะ ผมคิดทำหนังสือจักรยานมาหลายปีแล้ว ได้แต่คิด ดีแต่ฟุ้งซ่าน กลายเป็นว่าหากทำตอนนี้ก็ต้องเป็นคนที่ “ก็อป” คนอื่นเขา เซ็งไปเลย แต่ก็สมน้ำหน้าตัวเองที่ดีแต่คิด คิดแล้วไม่ลงมือทำก็แบบนี้แหละ สมน้ำหน้ามึง
   เกลียดการก๊อปมากๆ เลย ผมว่ามันไม่ค่อยแมนว่ะ หรือเป็นเพราะผมมาแนวของ Designer ก็เป็นได้นะ ตอนที่ต้องออกแบบหนักๆนี่ ผมไม่อ่านหนังสืออะไรของใครเลย เดินทางท่องเที่ยวล้วนๆ เพื่อหาแรงบันดาลใจ เหตุผลของผมก็คือ หากผมอ่านหนังสือแล้วชอบงานของใครสักคนเข้า มันจะเมมเข้าสมองทันที แล้วสักวันกลัวที่มันจะหลุดออกมา กลายเป็นว่า ผมก็อปของนักออกแบบท่านนั้น
   แต่ถึงอย่างนั้นนะ ยังคงมีหลายอย่างที่นักออกแบบคิดออกมาแนวทางเดียวกัน ถ้าเป็นแบบนี้ผมจะดีใจครับ คือเรามองตรงกัน โดยมากมักจะเป็นพวกฟังชั่นในการใช้งาน เช่นแผงประตูทำนูนๆ ออกมา ใช้สำหรับเท้าแขนได้
   เย็นไปรับมิว แวะร้าน SE-ED ตาถลน เห็นหนังสือจักรยานชื่อ Crank วางขาย รีบเปิดดู เพิ่งทำออกมาเป็นเล่มที่ 2 ราคา 90 บาท สิ่งแรกที่ผมทำคือดูว่าใครเป็นคนทำ ตามมาด้วยดูหน้าโฆษณาว่าเขามีกี่หน้า เล่มนี้เขามี 8 ตัว แต่ขอโทษ เป็นแอทตัวโตๆ บิ๊กๆ เห็นแล้วโคตรอิจฉาเลย อยากมีแบบนี้บ้าง แนวทางหนังสือก็กลางๆ ครับ เป็นแบบสองภาษา ตรวจปรู๊พกันเหนื่อยมากแน่ ต้องให้คนแตกฉานภาษาอังกฤษมาตรวจทาน
   เป็นไงล่ะมึง ตอกย้ำอีกครั้งว่ามึงเป็นคนดีแต่คิด เป็นพวกฝันเฟื่องไปวันๆ วันนี้วันเดียวเจอไปสองดอกเต็มๆ ทั้งหนังสือแจกฟรี และหนังสือวางแผง
   เดินจ๋อยกลับบ้านไปเลย

[O'Pern]

15 กพ 56
   เรื่องหนังสือจักรยานยังไม่จางหายไปจากหัว กลับคิดทวีคูณขึ้นไปอีก เราต้องทำให้เจ๋งกว่าเขาให้ได้
   แต่ดูสภาพร่างกายและจิตใจตัวเองตอนนี้แล้วมันไม่แรงเหมือนตอนหนุ่มๆ สมัยทำ Racing Club เลยว่ะ ตอนนี้จิตใจมันห่อเหี่ยวเพราะโดนดองอยู่ในร้านขายของมาสิบกว่าปี มีโรคปวดหลังเป็นของขวัญจากครอบครัวให้มา กับอายุที่แก่ขึ้น ความใจถึง ความกล้าบ้าบิ่นมันน้อยลงไปมาก สุดท้ายคือเงิน หมดไปเยอะในช่วงสิบกว่าปีมานี้ เพราะทำงานโดยไม่รับเงินเดือนเลย
   ไม่ชอบงานที่ร้านไง ก็เลยไม่รับ ผมเป็นของผมแบบนี้แหละนะ ทำอะไรก็ขอให้ใจรักเป็นอันดับแรก เรื่องเงินเป็นเรื่องท้ายๆ ถ้าไม่เจ็บป่วย ถ้าไม่ฟุ้งเฟ้อ ก็อยู่ได้ไม่ยาก
   ช่วงนี้เลยมีจักรยานเป็นเพื่อนสนิทที่สุด แต่ก็มักจะขี่เองคนเดียวเพราะว่างไม่เหมือนชาวบ้านเขา พอบ่อยเข้าก็กลายเป็นคนสันโดษ เข้ากลุ่มกับใครเขาไม่เป็น
   น้องอัน มือกราฟฟิคส่งภาพการ์ตูนและงานฝีมือมาให้ดูแล้ว ก็โอเคดีครับ ดีกว่าผมวาดเองเยอะ ฝีมือ Drawing ของผมห่วยมากเลยนะ ตอนทำงานนี้ผมจะส่งงานด้วยภาพสเกชต้นแบบ ยังดีที่มีทีมงานคอยช่วยขัดเกลาแบบร่างและลงสเกลให้ ขั้นตอนนี้เหมือนการเจียระไนเพชร เพราะภาพต้นแบบบางทีมันเป็นแค่เส้นร่าง โครงคร่าวๆ เท่านั้นเอง บางคนดูไม่รู้เรื่อง อย่างเก่งก็เขียนไอเดียเพิ่มลงไปอธิบายภาพให้เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร