พค 56 3-7 Top of the gulf regatta 2013

[O'Pern]

16 พค 56
   เช้านี่ขี่รถไปราว 30 นาที ไม่ได้เหงื่อสักนิด มีเวลาน้อยเกินไปครับ นี่ถ้าอยู่แบบนี้นานๆ ร่างกายฝ่อหมดแน่
   อาหารเช้าวันนี้อร่อยมาก คงได้วัตถุดิบที่ดีด้วยแหละ คะน้าหมูกรอบผัดน้ำมันหอย ปลาสลิดทอด กินกับข้าวกล้องเช่นเคย
   วันนี้มิวไม่มีเรียนพิเศษที่สยามแล้วนะ รอดไปที ไปทุกวัน วันละหลายชั่วโมงนี่โคตรเบื่อเลย    
   บ่ายเข้ามาบ้าน เข้าเวปจักรยานตอบปัญหา เจอท่านหนึ่งต้องการอัปเกรด Java Fit โดยมีงบ 1.5 หมื่น ผมตาโตสิ เพราะรถ Java เดิมๆ มันไม่น่าจะถึง 1.5 หมื่นนะ ผมเลยโพสถามราคาล่าสุดของเจ้าของรถไป แล้วก็เจอท่านหนึ่งสวนกลับมาแบบนี้
   “ตกแต่งรถอยากให้ดูที่ความพอใจกับการเอาไปใช้งาน ถ้าเอาราคารถมาคิดยังไงมันก็ไม่มีคุ้ม
ความพอใจมันวัดกันเป็นมาตรฐานไม่ได้ ขึ้นอยู่กับบุคคลนั้นๆ เองครับ
มองว่าถ้าไม่เดือดร้อนเงินทองช่วงนั้น ถือว่าเป็นความสุขทางใจดีกว่าครับ
เกิดวันไหนมีปัญหาการเงินมา ก็ยังสามารถเอาไปขายได้ แม้จะไม่กำไรค่าเงิน แต่ก็ได้กำไรใช้งานมาแล้วครับ

   โดนวัยแรงสวนมา กลัวครับ โคตรกลัวเลย จึงตอบขอบคุณเขากลับไป ผมไม่นิยมโพสโต้เถียงกับคนตอบกระทู้ด้วยกันครับ แต่จะมุ่งไปประเด็นที่เจ้าของกระทู้โพสถามมากกว่า คนเราคิดเห็นแตกต่างกันได้ ผมโพสอะไรไปเจอคนทีไม่เห็นด้วย และโพสแย้ง ผมก็ไม่เคยซัดใครกลับไปสักคน ก็แต่ละคนนั้นความคิดแตกต่างกันนี่ครับ ตามอายุ ตามประสบการณ์ ตามสภาพแวดล้อม และตามภูมิปัญญา
   ให้คนอ่านตัดสินเอาเองครับ แต่แค่นี้ก็พออ่านแล้วเข้าใจอะไรบ้างแล้ว

[O'Pern]

17 พย 56
   เช้านี้ขี่จักรยานไปเกือบ 30 นาที คนอื่นเขาขี่จักรยานเพื่อสนุก เพื่อออกกำลังกาย เพื่อท่องเที่ยวกัน แต่ระยะหลังมานี้ผมขี่แล้วกลับไปโยงกับเรื่องทางธรรมะเสียนี่ กำหนดลมหายใจเข้าออกตามรอบเท้า ขณะย่ำบันไดก็เหมือนการเดินซ้ายขวาทีละก้าว ขี่ไปสักพัก ถ้าเจอทางสวยๆ จิตจะนิ่ง พักเดียวเข้าสู่ภวังค์ นี่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ มีสิทธิ์สู่นิพานได้ไม่ยาก
   มันเกิดขึ้นโดยบังเอิญครับ แต่หากเกิดขึ่นแล้ว มันก็จะเกิดขึ้นได้ซ้ำอีก กลายเป็นว่านอกจากออกกำลังร่างกายแล้ว ยังออกกำลังจิตใจได้อีกด้วย บ๊ะ ทัวริ่งนี่สุดยอดจริงๆ เลย
   ผลจากจิตที่ดี ทำให้ผมคิดเรื่องราวต่างๆ ได้มากมาย หนึ่งในนั้นก็คือแผนพัฒนาประเทศไทยแบบก้าวกระโดด ก็ไทยเราล้าหลังชาวบ้านเขามาเยอะแล้วนี่นา
   พลิกจุดอ่อนเป็นจุดแข็ง พลิกจุดด้อยเป็นจุดเด่น คิดบวก คิดเรื่องธุรกิจมามากมาย วันนี้สานต่อไอเดียเดิมคือคิดแผนพัฒนาประเทศบ้าง ไอเดียผมนี่จัดแบบเต็มชุด พัฒนาทั้งระบบยกแผงเลยนะ ชนิดที่ใครปรับตัวไม่ทันก็หงายหลังกันไปเลย
   การพัฒนาครั้งนี้ต้องทำกันทุกคนในประเทศครับ ทุกคนจริงๆ จัดตัวเองและครอบครัวเป็นวงกลมเล็กๆ ละแวกท้องถิ่นเราก็วงใหญ่ขึ้นมาหน่อย ระดับตำบลก็วงโตขึ้นมาอีก จนถึงระดับจังหวัด
   ในแต่ละวงกลมนั้นก็ต้องมาคุยกันถึงรายละเอียดว่าจะดำเนินไปในแนวทางใด โดยยึดนโยบายเพื่อนส่วนรวมเป็นหลัก
   นำปัญหาของแต่ละวงกลมมาช่วยกันหาทางออก แก้จากวงกลมเล็กไปสู่วงกลมใหญ่
   ภาครัฐก็จัดสร้างวงกลมของตัวเองขึ้นมา โดยให้แต่ละกระทรวงจัดทำวงกลมของตัวเองขึ้นมาเช่นกัน เช่นกระทรวงศึกษาธิการ ก็ต้องลงไปลุยในเรื่องของวิธีคิดว่าทำไมเด็กไทยเราเรียนเยอะ แต่ฉลาดน้อย เหมือนกับยิ่งเรียนยิ่งโง่ กลายเป็นโง่ตั้งแต่เด็ก แล้วโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่จะโง่ขนาดไหน
   กระทรวงเกษตร นี่พระเอกเลยนะ ประเทศไทยเป็นประเทศเกษตรครับ ไม่ต้องกระแดะทำเป็นฝรั่ง ยอมรับเถอะว่าเราอาศัยภาคเกษตรเป็นหลัก ฉะนั้น จงทำให้คนทำเกษตรคือเจ้าของประเทศตัวจริง โจทย์มีแค่นี้ พวกเอ็งไปค้นหาวิธีการมา แล้วค่อยเข้าประชุมกัน คนไหนไอเดียดีก็เสนอมา เข้าท่า เข้ารอบ ก็ลองจัดทำกันดู
   ราวๆ นี้แหละครับ แนวทางของผมคือไทยเราจะต้องยืนด้วยภาคเกษตร และรายได้หลักของไทยเราก็คือการท่องเที่ยว สองอย่างนี้ต้องโตไปด้วยกัน พอได้แล้วกับการพัฒนาอุตสาหกรรม มันสร้างของเสียมากมายจนแก้ไม่ไหวแล้ว ไปดูมาบตาพุดระยองได้ ชาวบ้านเป็นมะเร็งกันแทบทุกคน (เรื่องจริง ไม่ได้เว่อร์)
   ภาคเกษตรจะโตพร้อมกับการอนุรักษ์แหล่งท่องเที่ยวไปในตัว มันง่ายมากเลยครับที่ให้ชาวบ้านเขาดูแลป่าของเขาเอง หากมีใครบุกรุกก็แจ้งมา ถ้าเป็นนักการเมืองหรือพวกมีสีก็ทำเรื่องรายงานเข้ามาส่วนกลาง จะจัดทีมไปเคลียร์ให้
   เราจะต้องเข้าใจคำว่าอนุรักษ์ในมุมกว้างมากกว่านี้ ไม่ใช่แค่รักษา ยังคงต้องฟื้นฟูซ่อมแซมส่วนที่มันเสียหายไปด้วย ใครบุกรุกป่า ถางป่าทำไร ก็ต้องย้ายออกไปให้พ้น จะมาอ้างยากจนไม่ได้ เพราะจะแปลว่าคนจนสามารถบุกรุกป่าได้งั้นหรือ แม้กระทั่งป่าที่เสื่อมโทรมแล้วก็ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ นานวันเข้าธรรมชาติจะเยียวยากันเอง ส่วนพวกตัดไม้ทำลายป่านี่ก็ต้องคาดโทษให้แรงเท่าคดีอาชญากรรม
   นี่ผมเล่าแบบภาพรวมนะครับ ทำจริงต้องปรับวิธีคิดกันอีกเยอะมาก แต่มั่นใจว่าทำได้ ขอให้เราได้ผู้นำที่ดี ไม่ได้หมายถึงนายกนะ ผู้นำทุกระดับต้องเป็นคนดีมีวิสัยทัศน์ ดำเนินชีวิตด้วยธรรมะ ถ้าได้คนแบบนี้ ประเทศไทยจะพัฒนาแบบก้าวกระโดดได้ไม่ยาก
   อากาศร้อนแบบจับจิตจับใจจริงๆ ครับ ขับรถกลางแดดยังแสบแขนเลย หรือว่ารถพ่อฟิล์มเสื่อมสภาพเสียแล้ว ก็เป็นไปได้นะ รถก็อายุเกือบจะ 10 ปีแล้ว ผมคนรุ่นเก่าครับ ไม่คิดอะไรมาก เลือก 3M นี่แหละ คลาสสิคดี ความเสี่ยงน้อย
   กลางคืน 1000 พี่โบ๊ทโทรมาอย่างเร่งด่วน บอกว่าพรุ่งนี้ครูเรียกให้ไปฝึกเรือใบเพิ่มเติมหลักสูตรต่อเนื่อง เรียนกับพวกกลุ่มทีมชาติ
   ผมตอบปฏิเสธพี่โบ๊ทไปอย่างนุ่มนวล มิวมีเรียนพิเศษครับ ที่ผ่านมาก็ยกเลิก เลื่อน มาหลายครั้งหลายหนมากแล้ว ถึงคราวที่จะต้องกลับเข้าวงจรชีวิตเด็กเตรียมสอบ พี่โบ๊ทยังคะยั้นคะยอ บอกว่าไหนๆ ก็มากันถึงนี่แล้ว น่าจะผลักดันต่ออีกหน่อย
   ใจผมก็อยากอยู่น่ะครับ แต่ทางภรรยานี่เขาอยากให้ทุ่มเทการเรียนมากกว่า ก็เข้าใจทั้งสองฝ่ายครับ ปีหน้ามิวต้องสอบเข้ามัธยม 1 แล้ว แถมผมเลือกโรงเรียนเก่าตัวเองไว้ด้วย แน่ล่ะ โรงเรียนสวนกุหลาบมันสอบไม่ง่ายอยู่แล้ว
   มิวยืนอยู่ใกล้ๆ พอได้ยินผมตอบปฏิเสธก็ถึงกับวิ่งไปนั่งร้องไห้ที่หน้าประตู ทำใจลำบากนะ ที่ผ่านมาทุกอย่างล้วนเอาตัวลูกเป็นหลักในการตัดสินใจ
   หวังว่ามิวคงจะเข้าใจ

[O'Pern]

18 พค 56 ก้าวแรกสู่การฝึกแบบทีมชาติ
   เสาร์นี้มิวมีเรียนที่สยามอีกครั้ง เข้าอีกหรอบเดิม ผมต้องไปหาที่สิงอีกแล้ว เดินจนหมดมุขตั้งแต่สัปดาห์ก่อน แค่คิดก็เบื่อแล้วล่ะ
   มิวเรียนตอนสายๆ ครับ เช้านี้เลยออกมาที่ทำงานกับผมด้วย พอมีเวลาว่างนิดหน่อยเลยหารือกับภรรยาเรื่องว่าวันนี้มิวมีซ้อมเรือใบอีกแล้วนะ และมันน่าจะเป็น “ลูกฟลุ๊ค” ครั้งที่ 3
   ครั้งที่ 1 คือการได้เรียนในระดับ Advance ซึ่งทางกองเรือยุทธการเพิ่งจะเปิดเป็นครั้งแรก และมิวกับเพื่อนอีก 3 คน ติดกลุ่มกับเขามาด้วย
   ครั้งที่ 2 คือการได้ไปแข่งครั้งแรกเป็นงานระดับอินเตอร์ชื่องาน Top of the gulf regatta 2013 ที่ Ocean marina พัทยา
   และล่าสุดก็คือครั้งนี้ มิวกับเพื่อนอีก 2 คน ติดกลุ่มให้เข้าไปฝึกเรือในหลักสูตรต่อเนื่องเพื่อการพัฒนาเยาวชน ฝึกร่วมกับทีมชาติชุด A และ B จะเรียกว่ามิวคือชุด C ก็พอจะได้ เพราะอยู่ปลายแถวท้ายสุด แต่คนอื่นเขาเรียนกันมาหลายปี แต่มิวเพิ่งเรียนมาแค่ 17 วัน !!!
   ภรรยาได้ฟังก็เข้าใจ บอกให้มิวไปได้เลย ผมตกใจสิ ไม่ได้ตั้งตัวอะไรสักนิด เลยรีบเรียกมิวให้ไปจัดกระเป๋าไปสัตหีบกันอีกครั้ง
   มิวดีใจมาก ลิงโลดสุดๆ ตาเป็นประกายปิ๊งๆ
   ผมไม่เคยจัดข้าวของแบบเร่งด่วนอย่างนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ยาก เพราะไปที่เดิม บรรยากาศแบบเดิมๆ แต่ครั้งนี้เปลี่ยนสถานที่เรียนจากสมาคมเรือใบกองเรือยุทธการ ไปเป็นที่สมาคมเรือใบ อยู่ห่างกันราว 1.5 กม บนชายหาดเดียวกัน แต่บรรยากาศมันคนละเรื่องเลยครับ ที่กองเรือยุทธการบรรยากาศจะธรรมชาติสุดๆ สถานที่สวยงาม มีหาดทราย มีร่มเงาไม้ แต่ที่สมาคมเรือใบนั้นตรงข้ามเลย ไม่มีชายหาด ไม่มีต้นหญ้า ไม่มีหาดทราย มีต้นตาลสูงโด่อยู่ไม่กี่ต้น แบบแทบจะพึ่งพาร่มเงาไม่ได้
   แต่ที่นี่คือฐานของพวกนักกีฬาทีมชาติครับ เขาฝึกกันอย่างจริงจัง จะมาทำเป็นเล่นเหยาะแหยะไม่ได้อีกแล้ว ที่นี่ครูจะฝึกแบบนักกีฬา เล่นเรือเป็นงานแข่งที่ต้องชนะ ชิงไหวชิงพริบ ครูฝึกก็มือระดับเทพชื่อ “ครูตึ๋ง” เป็นพี่ชายแท้ๆ ของ “ครูวัฒน์” ลูกสาวครูตึ่งนี่แชมโลกเรือใบแบบ Optimist ครับ
   แชมป์โลกเลยนะ แต่ไม่เคยได้ยินข่าวสักแอะ เด็กไทยเก่งเรือใบมากมายตั้งหลายคน รู้กันเองในท้องถิ่น คนนอกวงการไม่เคยล่วงรู้ นักข่าวไม่เคยติดตามกีฬาเรือใบ มันไม่ฮิตไง ลองมีดาราดังมาเล่นสิ    
   ก็เหมือนพวกดริฟท์ล่ะนะ ยุคผมเล่นกันไม่กี่คน คนดังยุคนั้นก็มี “ปั๊ปปิ Jun ” และ “เล็ก Project M” คนอื่นเขาต้องมีนามสกุลเท่ๆ ต่อท้าย ส่วนผมไปกับรถธนูไฟ คนเลยเรียก โอเปิ้ล ธนูไฟ เย้ๆ กูมีนามสกุลกับเขาแล้วโว๊ย
   ดริฟท์แรกๆ นี่คนด่าว่าปัญญาอ่อน เขามีแต่ขับกริปกัน นี่มาทำรถให้มันลื่นไถล ติงต๊องป่าว อะไรทำนองนี้ แต่พอมีดาราและคนดังมาเล่นเท่านั้นแหละ มึงเอ๋ย ไอ้ที่ว่าปัญญาอ่อนแม่งกลับบอก “เหี้ยย เท่สาด เจ๋งโคตรๆ” ฯลฯ ถึงตอนนี้ก็สรรหาสารพัดคำชมมาให้กันล่ะ เหี้ยยยย พลิกลิ้นกันง่ายเหมือนนักการเมืองเลย
   เอาล่ะ ไม่ว่ากัน ผมคิดก่อนทำก่อนมาหลายเรื่องแล้ว ดริฟท์ก็ก่อนชาวบ้าน จักรยานขี่มานานหลายปีมาก จะมีอะไรอีกล่ะ ช่วงนี้จักรยานฮอทฮิตจริงๆ พี่เขยผมเอง ยุมาหลายปีก็ขี่เล่นแต่ในบ้าน มาตอนนี้ไปขีที่ราบ 11 เสียแล้ว เจ๋งจริงๆ เลยครับ
   ออกทะเลอีกแล้ว กลับเข้ามาเรื่องเรือใบต่อ เอ๊ะ เรื่องเรือใบก็ต้องออกทะเลสิวะ ฮ่าๆ
   เอารถพ่อไปครับ เติมน้ำมันที่ปั๊มบางจากใกล้โรงเรียนมิว พนักงานเติมไปได้ 200 กว่าบาท ผมตะโกนทันที
   “หยุดๆ ๆ ไม่ได้เอาเงินมา”
   ตัวเลขหยุดที่ 260 มิวทำหน้าตกใจมาก ผมเลื่อนรถไปจอดที่ร้านกาแฟ โทรถามพ่อให้เอากระเป๋าเงินมาให้ โชคดีพ่ออยู่บ้านครับ ไม่งั้นคงต้องนั่งรถเมล์ไปเอง
   จะเร่งรีบกลับกลายเป็นยิ่งเชื่องช้า บนทางด่วนก็รถติด เลยใช้ถนนวงแหวนที่ไปเชื่อมตรงบางนาแทน พอได้เหมือนกัน เห็นมานานเป็นปี เพิ่งได้ใช้วันนี้เอง จากนั้นก็อัดตรงยาวถึงสัตหีบ ถึงที่โน่นเอาตอน 0230 ให้มิวแต่งตัวทาครีมกันแดดตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว ถึงปุ๊บก็โดดลงทันที
   มาสายเป็นคนสุดท้าย ก็เหลือเรือลำเก่าๆ โทรมๆ ใบเรือก็สภาพพอๆ กัน แต่ไม่เป็นไร เราฝีมืออ่อนสุดในกลุ่ม มันก็ไม่มีสิทธิมาบ่นอะไรหรอก
   ลงน้ำเอาตอน 0300 ทันเวลาแบบฉิวเฉียด ลากเรือลงน้ำเป็นลำสุดท้าย ทางลาดของที่สมาคมเรือใบแห่งนี้มีตะไคร่จับจนลื่นครับ ผมเกือบล้มไปหลายครั้ง ส่วนมิวลื่นพรวดเดียวก้นกระแทกพื้นเลย รองเท้ามันลื่นด้วยน่ะ เราใช้รองเท้าแบบ Croc แต่เป็นของจีนห่วยๆ แต่มือโปรใช้รองเท้าเรือใบอย่างดี ก็จะไม่ลื่น
   ส่งเด็กลงน้ำเสร็จผู้ใหญ่ก็นั่งคุยกัน พี่โบ๊ทใจดีจองห้องพักให้ผมไว้ล่วงหน้า ขอบคุณจากใจเลย พี่คนนี้เจอหน้ากันมาหลายปี ไม่เคยคุยกัน ได้แต่ส่งยิ้ม เพิ่งจะมาสนิทกันก็ตอนลูกเรียนเรือใบช่วง 7 วันหลังนี่เอง ตอน 10 วันแรกก็ยังห่างๆ หน่อยนะ เพราะผมพักแยกต่างหากกับพวกเด็กกลุ่มใหญ่เขา คือพอจะนึกภาพของความวุ่นวายออก ก็เลยปลีกตัวออกมาก่อนแล้ว
   สถานที่และสภาพแวดล้อมของสมาคมนี่ดูไม่ดีเอาเสียเลย ไม่มีที่ให้นั่งสบายๆ สักแห่ง บรรยากาศแบบแห้งแล้ง ไม่มีหาดทราย จะดูลูกนี่ต้องอาศัยร่มเงาของต้นตาล ซึงมันมีอยู่นิดเดียว
   ช่วงเย็นเริ่มมีเมฆมาก ความร้อนลดลงหน่อย เลยนั่งที่ม้าหินริมทะเลคุยกัน แหม ทำยังกะมาปิกนิก ลูกขึ้นจากน้ำเอาเกือบจะ 0500 ล้างเรือ เก็บเรือ เก็บใบ เบ็ดเสร็จก็ 0600 ท้องฟ้าใกล้จะมืดแล้ว
   นัดกินข้าวเย็นกันที่ตลาดที่ร้าน “โจ๊กปลาทะเล” ผมตั้งชื่อเองแหละ เป็นร้านขายอาหาร ที่มีตู้ปลาทะเลอยู่ด้านใน ร้านนี้โจ๊กอร่อยมาก เด็กติดใจกันทุกคน
   มิวขอให้พาไปซื้อนาฬิกากันน้ำ เขาต้องใช้ตอนเล่นเรือใบ ผมพาไปซื้อที่ร้านภัณฑุของทหารเรือ ภัณฑุนี่คือร้านขายของเบ็ดเตล็ด ของกิน ของใช้ อะไรพวกนี้แหละ ขายในค่ายทหารเลยราคาถูกกว่าท้องตลาด เป็นนาฬิกาโนเนมนะ แต่กันน้ำได้จริง ราคาเรือนละ 500 บาท แต่ถ้าซื้อที่อาคารห้องพักศูนย์สมุทรกีฬาจะเหลือเรือนละ 450 บาท
   กะเข้าไปซื้อแค่นาฬิกา แต่ด้านในมันใหญ่โตมาก เหมือนซุปเปอร์มาเก็ตขนาดใหญ่ มองภายนอกไม่รู้เลยสักนิด เลยได้พวกข้าวของเครืองใช้กลับมาเยอะ มันถูกกว่าในห้างทั่วไปอีกด้วย และจะยิ่งถูกมากขึ้นเมื่อเทียบกับร้าน 7-11
   รีบขับรถไปร้านโจ๊กปลาทะเล เจอพรรคพวกนั่งกินกันอิ่มเกือบจะหมดทุกคนแล้ว มิวกับผมรีบสั่งโจ๊กหมูใส่ไข่มากินคนละชาม ซัดโจ๊กเสร็จก็ไปต่อที่ร้านน้ำเต้าหู้ขาประจำของเราที่อยู่ใกล้ๆ กัน
   ร้านน้ำเต้าหู้รถเข็น มีโต๊ะรองรับลูกค้า 2 โต๊ะ พวกเรานั่งกันเต็ม กินเสร็จก็แยกย้ายกันเข้าที่พัก ผมพักที่ศูนย์สมุทรกีฬาที่เป็นห้องพักของนักกีฬาติดกับสมาคมเรือใบเลย แต่ที่เหลือเขาไปพักกันที่ Sea Paradise ที่อยู่ถนนใหญ่
   อาบน้ำเสร็จแป๊บเดียวมิวหลับปุ๋ย ผมอาบทีหลังเดินออกมาเห็นมิวนอนหลับไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้แค่ 0830 เอง ผมเปิดไอ้แป๊ดเช็คข่าวสาร อีกสักพักก็หลับตามกันไป แม้จะไม่ได้ลงเล่นน้ำ แต่ก็เพลียแดดไม่แพ้เด็กๆ เลย

[O'Pern]

19 พค 56
   ตื่นแต่เช้า ขับรถไปตลาดซื้อข้าวผัดอเมริกันให้มิวตามสั่ง แต่วันนี้ร้านเขาปิด เลยเอาข้าวหมกไก่ ข้าวมันไก่ทอด และหมูย่างข้าวเหนียวมาให้มิวเลือก สรุปแล้วมิวกินหมูย่างครับ ข้าวหมกไก่ ข้าวมันไก่ รสชาติไม่เอาไหน ซื้อในร้านค้าในตลาดสดครับ จำไว้ๆ
   เช้าเบิกเรือ ติดตั้งเสา ตรวจเช็คสภาพและปรับใบ จากนั้นก็รอบรีฟ เด็กบางคนรู้หน้าที่ดี เช่นพวกทีมชาติชุด A นี่ ทำงานกันเร็วมาก แป๊บเดียวลงน้ำไปแล้ว ส่วนทีม B และพวกมิวนั่นเขาฝึกด้วยกัน
   เด็กๆ เข้าบรีฟตอน 1000 ลงมาอีกทีก็ 1130 โน่นเลย พวกเราก็นั่งรอกันไปสิ มีเวลาว่างเยอะนะ แต่มันหมดไปกับการนั่งรอลูกตลอด คือเราไม่รู้ตารางของเขาไงครับว่าจะมีกำหนดการอย่างไรบ้าง
   เด็กวิ่งกรูกันลงมาจากห้องประชุม บอกว่าให้กินข้าวได้เลย ลงน้ำตอน 1230 มีเวลาแค่ 1 ชม ก็จัดกันแถวๆ นั้นเลยครับ เด็กบางคนที่พ่อไม่ไม่ได้มาด้วยก็ไปซื้อข้าวของกินจากร้านภัณฑุ บ้างก็กินอาหารตามสั่งแบบจานเดียที่ร้าน “เรือนไม้ชายน้ำ” ที่อยู่ติดกับสมาคมฯนี่แหละ
   เลยบอกพรรคพวกว่าลองร้านนี้ดูบ้างไหม มันใกล้สุดแล้วนะ แต่ที่ผ่านมาพวกเราไม่เคยลองเลย แล้วก็ไม่ผิดหวังครับ อาหารรสชาติดีใช้ได้ ข้าวกระเพราไก่ไข่ดาวจานละ 35 บาท ราคาไม่โหดร้ายสำหรับเด็กครับ มิน่าเล่า พวกเด็กชุด A รุ่นเก่าๆ มานั่งกินกันเพียบเลย
   1230 เด็กเริ่มจับขยับเรือ ผมแม่งเตรียมเปียกอีกแล้ว ใส่หมวก ใส่ถุงแขนกันแดด สวมแว่น ใส่ผ้าคลุมหน้า จัดแม่งเต็มยศจนลูกจำไม่ได้ แต่วันนี้พวกเด็กโตมาช่วยเด็กเล็กนำเรือลงน้ำ ครูคงจะสั่งมา เพราะพวกเขาอยู่กันครบถ้วนหน้าเลย พอเด็กๆ ลงน้ำหมด พวกเขาก็ลงน้ำตาม แต่แป๊บเดียวก็ไปทันกันในทะเลแล้ว
   พอเด็กไปแล้ว ผู้ใหญ่ก็มองหน้ากัน จะไปสิงที่ไหนกันดี ที่นี่บรรยากาศแม่งแย่เหลือเกิน ผมชอบที่กองเรือยุทธการมากกว่า (ตัวย่อ กร) ที่นั่นมีหาดทรายสวย ต้นสนร่มรื่น ในตัวอาคารแม้จะเก่าโทรม แต่ก็สะอาด ดีกว่าที่สมาคมเรือใบเยอะเลย
   มีพี่น้องของเด็กบางคนที่ไม่ได้เข้าคอร์สเรือใบก็มาเช่าเรือเล่นเอง พ่อแม่ถ้าเล่นไม่เป็นก็เช่าเรือแล้วให้ครูสอนเล่นแบบตัวต่อตัวได้ แป๊บเดียวก็เล่นเป็นแล้ว ส่วนผมอยากจะลงด้วยเหมือนกันนะ แต่ติดที่ต้องขับรถกลับตอนเย็น กลัวเล่นเรือแล้วจะยิ่งเพลีย ผมยิ่งไม่ชอบขับรถกลับตอนค่ำอยู่แล้วเป็นทุนเดิม ขับรถแล้วกลัวง่วงครับ เพราะสิบกว่าปีมานี้พาลูกเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำทุกวัน จนตัวเองติด พอค่ำหน่อยก็หาวหวอดๆ เสียแล้ว
   นังคุยกันกับกลุ่มผู้ปกครองนี่แหละครับ สาระหลักๆ คือเรื่องเกี่ยวกับลูก แน่ล่ะ ทุกคนที่อยู่ตรงหน้าล้วนเลี้ยงลูกเอง มันก็ดีตรงที่เราจะเข้าใจกันได้ง่ายกว่าพวกที่จ้างคนมาเลี้ยง
   เด็กๆ กลับเข้าฝั่งกันราว 0400 ล้างเรือ เก็บเสา เก็บไบ เก็บหางเสือ อาบน้ำ ทุกอย่างเสร็จสิ้นเอาตอน 0500 ผมรีบบอกมิวให้รีบกลับ เพราะต้องใช้เวลาราว 3 ชม ในการขับรถแน่ๆ เย็นวันอาทิตย์รถติดอยู่แล้ว แถมเราอยู่สัตหีบ มันต้องผ่านพัทยาซึ่งเป็นจุดรถติดแบบถาวร
   อยากหาของกินให้มิว แต่ก็ไม่อยากแวะนาน ตัดสินใจเข้าพัทยากลางไปกินที่ร้านแม่ศรีเรือน ร้านเก่าแก่มาก ผมกินตั้งแต่ชามละ 3 บาท สมัยก่อนอยู่ฝังตรงข้ามเป็นเพิงเล็กๆ ทุกวันนี้เป็นตึกใหญ่ตกแต่งสวยหรูจอดรถสะดวกสบายที่ลานใหญ่ด้านหลัง ล่าสุดชามละ 45 บาทแล้วครับ รีบกิน รีบกลับ แต่รถมันติดไง ไปได้แบบไหลๆ พักใหญ่โน่นถึงจะได้ออกถนนใหญ่และเข้ามอเตอร์เวย์
   มิวกลัวผมหลับครับ เลยนวดๆ ให้เกือบตลอดทาง ไม่ยอมหลับ บอกว่ากลัวผมขับรถชน โชคดีจริงๆ ที่เอารถพ่อมา มันเร็ว แรง และประหยัดไปในตัว คือขับช้าก็ได้ประหยัด กดสุดๆ แม่งแรงจริงๆ เครืองยนต์ดีเซลสมัยใหม่นี่แรงบิดสูงมากๆ
   มาถึงบ้านเอาตอน 0830 เหนื่อยครับ ไม่ชอบขับรถดึกๆ เลย ไฟริมทางดับไปหลายช่วง รู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ นี่ขนาดถนนหลักจากพัทยาเข้ากรุงเทพฯนะนี่ ถ้าเป็นถนนอื่นจะขนาดไหน ยังดีที่ถนนดีตลอดทาง ถ้าเจอพวกทำถนนอยู่รถจะยิ่งติดเอามากๆ

[O'Pern]

20 พค 56 เปิดเทอม ป6
   เปิดเทอมแล้วจ้า เช้าไปส่งมิว แต่ก็เกริ่นๆ บอกว่าอีกหน่อยจะต้องฝึกหัดนั่งรถเมล์มาเองนะ เพราะลูกโตแล้ว ค่อยๆ ฝึกหัดการใช้ชีวิตทีละนิดละหน่อย ช่วงฝึกแรกๆ อยากให้นั่งรถเมล์คันใหญ่ๆ นี่ก่อน คนคล่องแล้วค่อยนั่งพวกรถสองแถวได้ 
   ถึงที่ทำงานวันแรก เปิดประเดิมด้วยการยกของในโกดังเต็มเพียบรถกระบะ ร้อน เหนื่อย ไม่บ่นหรอก แต่มันยกเยอะ ยกหนักจนหลังเจ็บถาวรไปแล้วไง นี่แหละปัญหาหลัก เลยต้องนั่งลงย่อต่ำสุดๆ แล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับสินค้าในมือ ทำแบบนี้ทุกครั้ง โห แม่งเมื่อยขามากเลย
   ทาครีมกันแดดไว้บนใบหน้ามันก็เยิ้มหยดย้อย น่ารำคาญเลยเอาแขนเสื้อปาดออกซะ มิน่าเล่า เสื้อหลายตัวแขนเสื้อมีรอยด่างๆ จากครีมกันแดดนี่เอง
   เย็นไปรับมิว ไปแบบโทรมๆ แต่พอเห็นเด็กๆ นักเรียนที่เราคุ้นหน้าคุ้นตาก็ดีใจนะ คิดถึงพวกเขาทุกคนเลย

[O'Pern]

21 พค  56
   เฮ้ย เดจาวู เช้านี้ยกของอีกแล้ว จัดเต็มเพียบท่วมรถกระบะเหมือนเดิมเป๊ะ ให้คนงานมาช่วย 1 คน ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย ยกไปก็คิดพลางไปว่า นี่เราจะต้องยกจนถึงเมื่อไหร่หรือ หลายปีก่อนคิดว่าคงจะยกจนถึงวันที่หลังเจ็บ แต่เปล่าเลย หลังเจ็บแล้วเอ็งก็ยังคงต้องยกต่อไป โอ้ พระพุทธ
   คิดแล้วพอสรุปคร่าวๆ ได้ว่า คงต้องยกกันจนตายไปข้าง มันคงเป็นแบบนี้แหละ ไม่ได้ประชด ไม่ได้เว่อร์
   กลางวันรีบออกจากที่ทำงานกลับบ้านมาเอารถพ่อไปเข้าศูนย์ที่พระราม 2 อันที่จริงผมจะซื้อรถที่ศูนย์นี่อยู่แล้วล่ะครับ อุตส่าห์ไปด้อมๆ มองๆ รถหลายครั้ง มาแล้วไม่เจอรถก็กลับไป (รุ่นนี้บางทีเขาไม่มีจอดโชว์) จนมาวันโชคดีเจอรถจอดอยู่ เลยขอเขาดูอย่างใกล้ชิด เซลล์ก็พรีเซนต์รถเต็มที่ ผมก็สนใจมาก ก็ต้องหาข้อมูลให้มากสุดแล้วมาบอกพ่อต่อ ถ้าพ่อสนใจ ก็ค่อยพาพ่อมาดู
   เซลล์บริการเต็มที่เลย อยากรู้ระบบอะไรจัดให้หมด รถคันนี้มันไฮเทค มีระบบเบรกเองอัตโนมัติ มีระบบเตือนเมื่อเราขับคร่อมเลน ซึ่งจะคล้ายกับคนที่หลับใน สนุกมากครับ น่าจะขับแล้วไม่ค่อยเบื่อดี ระบบที่ชอบสุดคือ Adaptive Cruise Control มันเจ๋งตรงที่สามารถล็อคตามรถคันหน้าไว้ รถเรามันจะรักษาระยะห่างเองอัตโนมัติ เรียกว่าหากขับตามท้ายคันหน้าไปเรื่อยๆ แค่ถือพวงมาลัยเฉยๆ ยังไงก็ไม่มีวันชน (ยกเว้นคันหน้าแกล้งกดเบรกกระทันหันจนรถหยุดนิ่งอย่างเร็ว) 
   นั่งคุยกันในรถกว่า 30 นาที เซลล์บอกว่าจะจองเลยไหมครับ ผมตอบว่าเดี๋ยวจะพาพ่อมาดูรถเองอีกครั้งหนึง
   เซลล์ได้ยินปุ๊บ แม่งเดินฉีกหนีหายไปเลย กลายเป็นคนละคนกับตอนที่บริการเราตะกี้ งงสิ อ้าว เฮ้ย ยังไม่จองทันที โกรธผมเลยหรือนี่
   เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นนานแล้ว จนทำให้ผมต้องพาพ่อไปซื้อรถในงานมอเตอร์โชว์แทน ได้ซื้อตัวร้านที่อยู่นครปฐมโน่นแน่ะ ทั้งๆ ที่ร้านแถวบ้านพระราม 2 ใกล้ๆ แค่นี้เองก็มีรถเหมือนกัน ราคาก็เท่ากัน น่าแปลกชะมัด
   รถพ่อเช็คระยะ 20000 กม ครับ คันนี้ผมแทบไม่ได้แตะสักนิด ผมขับไม่กี่ครั้งเอง ก่อนเข้าศูนย์ก็เลยต้องถามพ่อว่ารถมีอาการใดผิดปกติบ้างไหม จะได้แจ้งซ่อม
   ไปถึงศูนย์ 0100 เป๊ะ เจ้าหน้าที่ชื่อ “หนุ่ย” บอกใช้เวลา 3-4 ชม เซอร์วิสครั้งนี้มีเปลี่ยนน้ำมันเครื่อง ไส้กรอง โอริง กรองแอร์ น้ำมันเบรก แล้วก็อัปเดทซอฟแวร์
   จำได้ไหมครับผมเคยเล่าแล้วว่าไอ้รถคันนี้มีกล่องแบบ Module อยู่ราว 15 กล่อง แม่งจะเยอะไปไหนวะนี่ วันนี้อัปเดทไป 3 กล่องครับ เกี่ยวกับระบบกรองอากาศแอร์ กล่องอีเลคโทรนิคส่วนกลาง และกล่องข้อมูลคนขับ (กล่องแม่งเยอะจัดกว่าที่คิด)
   ศูนย์นี้มีของให้ลูกค้ากินเยอะดีครับ จากประสบการณ์ศูนย์อื่นๆ ก็มีแค่ชากาแฟ น้ำเปล่า ลูกอม แต่ที่นี่มีเคาเตอร์บาร์ขนาดใหญ่ ด้านหลังมีมาม่าคัพหลายแบบ เลย์ ซันไบท์ คัพเค๊กและเค๊กกล้วยหอมของ S&P แครกเกอร์เกรดดีปานกลาง ในตู้เย็นมีน้ำเปล่าบรรจุขวดเล็ก 330 cc น้ำอัดลมขวดแก้ว และมินิทเมด
   นั่งเพลินๆ ก็จัดมันทีละอย่างครับ เล่นซะเกือบครบเลย ยกเว้นมาม่า ชา กาแฟ นี่ไม่เอาเลย นอกนั้นพอได้ มีทีวีให้ดู 2 จอ จอแรกโฆษณาของรถเขาเองทั้งหมด อีกจอเปิดสารคดี Geographic Channal ขากลับบ้านแอบจิ๊กเลย์มา 1 ซอง เอาไปฝากมิว
   ตอนนี้แหละที่เปิดไอ้แป๊ดเป็นเพื่อน นั่งอยู่นี่ 4 ชม แบบเพลินๆ เลยนะ เดินดูรถบ้าง ของแต่งรถบ้าง ดูนานๆ มีเคลิ้มครับ แต่แม่งแพงสัตว์ เลยเคลิ้มยาก ชุดแต่งปลายท่อไอเสีย 6 หมื่นบาท
   ศูนย์นี้ดีตรงที่อยู่ใกล้โรงเรียนมิว จะเดินไปก็ราว 500 เมตร อ้อ ทำรถเสร็จเขาล้างให้ด้วยนะ ไม่ได้ล้างลวกๆ เหมือนที่อื่น เขาเคลือบเงาให้ด้วย ผมไม่รู้ว่าขั้นตอนเป็นอย่างไร แต่มันสะอาดและผิวรถลื่นๆ กว่าที่ผมล้างเองเสียอีก ดีๆ ชอบๆ
   กะเวลาได้ตรงเป๊ะ รับรถตอน 0500 แล้วก็เลยไปรับมิวพอดี เข้าศูนย์ครั้งแรกอย่างเป็นทางการ ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายครับ ฟรีทุกอย่าง 5 ปี หลังจากนั้นก็มาลุ้นกันว่าชะตาชีวิตจะเป็นอย่างไร

[O'Pern]

22 พค 56
   ขี่จักรยานแบบขำขำยามเช้า วนไปได้หน่อยเดียว เจอภรรยายืนอยู่หน้าบ้าน ฝากไปซื้อขนมปังมาทำอาหารให้ลูกหน่อย ได้เลย จัดไป รีบขี่ไป 7-11 แป๊บเดียวถึงครับ แต่แล้วก็นึกถึงเพื่อนๆ ในเวปจักรยานที่บอกระวังรถหาย
   เอาแล้วสิมึง มาตัวเปล่าสดๆ ไม่มีสายล็อคอะไรสักอย่าง ทำไงดีๆ ตอนเช้าแบบนี้ไม่น่ามีโจรนะ ยังไม่ 0600 เลย พวกโจรคงจะยังไม่ตื่น เพราะพวกนี้เขาทำงานดึกครับ ตื่นสายเป็นเรื่องธรรมดา
   รีบเข้าไปหาซื้อ รีบออกมา รอดโจร แต่ไม่ได้ขนมปังมานะ มันหมด ฮ่วย
   เอาไงดี เช้าๆ แบบนี้จะหาซื้อขนมปังได้จากที่ไหนอีกนะ ขีเลยไปอีกนิดเจอป้ายรถเมล์ บริเวณนั้นมีร้านค้ากลุ่มหนึง ขายชุดอาหารตักบาตร หมูย่างข้าวเหนียว ดอกไม้สด หนังสือพิมพ์ ฯลฯ แล้วก็เจอซุ้มขายแซนวิชของฟาร์มเฮ้าส์
   คุยกับเขาตรงๆ ว่าขอซื้อแค่ขนมปังเปล่าๆ ได้ไหม เอามาทำอาหารให้ลูกกิน ขอแบ่งเขามา 4 แผ่น คิด 10 บาท เย้ๆ แล้วก็รีบขี่กลับบ้านทันที
   ยังพอมีเวลาขี่เล่นต่ออีกนิดหน่อย ก่อนที่จะกินอาหารเช้าคือกระเพราเต้าหู้ ไข่ต้ม สายๆ ก็ไปส่งลูกเข้าเรียน ส่วนผมผจญรถติดอย่างหนักต่อ เช้านี้ต้องเข้าไปที่ทำงานครับ
   เช้านี้โชคดี ไม่ต้องไปยกของในโกดัง ผมนี่โคตรจะดีใจเลย เจอมาสองวันติดนี่หลังแย่มาก อยู่ร้านจนถึงบ่ายก็กลับเข้ามาบ้าน เพิ่งจะได้เปิดคอมในรอบหลายวัน สิ่งแรกที่ทำคือเช็คเมลล์ครับ ตามด้วยเข้าเฟซบุ๊คติดตามข่าว เพิ่งรู้ว่าหนังสือจักรยานที่ผมเขียนให้กับเขาใกล้จะเปิดตัวแล้ว แต่ดันไปเปิดที่สวนรถไฟตอนเย็น ผมอยากไปร่วมงานนะ แต่ติดต้องดูแลลูกนี่สิ
   เจอข้อความฝากไว้แบบนี้ครับ เล่นเอางง อิอิ 
Hello,.......My name
is rose,i saw your profile.... ...... today and became
intrested in you,..... ......i will also like to know
you the more,...... .....and i want you to send an email
to my.... ..... email address so i can give you my......
.....picture for you to know whom i am.....
   ท้ายด้วยทิ้งอีเมลล์ไว้อย่างดี ไม่อยากตกเป็นเหยื่อ ไม่อยากหลงเชื่อ ใครจะมาหลงใหลเราได้ง่ายขนาดนั้น
   พอมีเวลาว่างถึงได้มาพิมพ์เล่าไดอารี่ชีวิตซึ่งตอนนี้ชีวิตผมแม่งโคตรจะไร้ค่าเลย หาสาระอะไรไม่ได้สักอย่าง รู้สึกแบบนี้มานานมากแล้วไอ้อาการคนไร้ค่านี่น่ะ มันบอกไม่ถูกนะ มันหมดความภูมิใจในตัวเองไปอย่างมาก
   เริ่มจากที่บ้านนี่ไม่มีใครเห็นด้วยกับความคิดผมเลยแม้แต่อย่างเดียว ในขณะที่คนอื่นๆ ที่ไม่รู้จัก คำตอบของผมกลับกลายเป็นการชี้ทางสว่างให้กับเขา โอ้ แม่งช่างตรงกันข้ามกันแบบคนละภพ

[O'Pern]

23 พค 56
   ยกของอีกแล้ว ยกแม่งเข้าไป ยกยังไงก็ไม่มีวันจบสิ้น บ้านเราเป็นร้านขายของ ก็ต้องมีแต่ของให้ยก แต่ยกเยอะๆ แล้วหลังมันเจ็บ อืมม ค่อยๆ ยกละกัน คิดบวกโคตรๆ แล้วนะนี่
   บ่ายไปซื้อตั๋วเครื่องบินแบบเร่งด่วน ไม่ได้หาข้อมูลอะไรไปเลยครับ เข้าไปถึงร้านก็บอกต้องการตั๋วไปสุราษฯ ร้านนี้ผมเคยใช้บริการมาแล้ว แต่ไม่บ่อย โดยมากจะเป็นการซื้อตั๋วแบบเร่งด่วน
   มาจองแบบเร่งด่วนอย่างนี้ เช็คราคากันแค่ไม่กี่ที่ก็จองได้เลย เริ่มจาก Air Asia สุดฮิต ตามมาด้วย Nok Air แล้วก็มาสะดุดที่นี่แหละ ตอนนี้ Nok มีโปรพอดี ตั๋วเที่ยวเดียวราคา 800 บาท เลยรีบทำการจองให้ ทุกอย่างเรียบร้อยดี เสียค่าบริการไป 200 บาท
   ระหว่างทำการจองระบบก็ค้าง เจ้าหน้าที่บอกเป็นเรื่องปกติของช่งวมีโปร ก็ทำได้แค่รอ สักพักเขาก็ได้รับ SMS และเอารหัสนี้แหละไปกรอกในช่องพาสเวิร์ด เพื่อทำการออกตั๋ว เป็นอันเสร็พิธี
   เป็นการไปประชุมที่ฉุกละหุกมากครั้งหนึง แถมไม่ได้เที่ยวสักนิด และต้องเหนื่อยสุดๆ กับการรอคอยเวลาให้เครื่องบินออก เพราะออกแต่เช้า และกลับค่ำของอีกวัน
   ไม่เป็นไรครับ ยินดีทำเพื่อพ่อ เขาสั่งอะไรมาเราก็ทำโดยไม่ต้องมีคำถาม ตอนแรกคิดจะขับรถไป เห็นแค่ 663 กม ผมขับเรื่อยๆ น่าจะสัก 10 ชม กะจะแวะเก็บภาพ และดูสภาพเส้นทางด้วย ยังไงสักวันถ้าว่างต้องขี่จักรยานผ่านเส้นนี้แน่ๆ แต่ก็เปลี่ยนใจครับ ขาไปขอจะขับไหว แต่ขากลับกลัวจะง่วงนอนเสียก่อน
   ไม่ค่อยชอบหรอกนะแบบรีบไปรีบกลับ มันเสียโอกาสที่จะเปิดหูเปิดตาจริงๆ ผมชอบเขื่อนรัชประภามานาน จนมีโอกาสแต่ก็ไม่ได้แม้กระทั่งเห็น แทนที่จะได้งานเขียนกลับมาสักชิ้นก็ยังดี แต่นี่เปล่าเลย น่าเสียดายโอกาสจริงๆ
เย็นมิวขอโหลดเกมใส่ไอ้แป๊ด กลับมาบ้านปุ๊บอาการเด็กติดเกมก็ออกอีกครั้ง ผมไม่ได้ดุลูกมานานหลายเดือน วันนี้ตบะแตก โวยเข้าไปหนึ่งยก พอเขาเดินออกจากห้องไป ผมก็ยังไม่รู้สึกดีขึ้น
   จิตใจของผมแม่งผิดปกติว่ะ หรือว่าวันนี้เครียดไปกับการจองตั๋วเครื่องบิน ไอ้การจองน่ะไม่เครียดหรอก แต่กำหนดการและเวลาการเดินทางนี่สิแม่งโคตรจะไม่ต่อเนื่องเลย แถมวันกลับก็ต้องนั่งรอเครื่องบินออกอีกกว่า 4 ชม ไม่เห็นความสนุกสักนิด แต่ก็ทำครับ ทำเพื่อคนอื่น เขาใช้อะไรมาเราก็ทำไป อย่าไปมีปัญหา
   พรุ่งนี้วันหยุด ร้านผมหยุดด้วยครับ นานๆ ได้หยุดที แต่ใจไม่สนุกเสียแล้ว ไม่อยากจะไปไหนสักแห่ง
   อ้อ อยากอย่างเดียวคือหนีไปให้ไกลจากทุกสิ่ง ผมคิดแบบนี้จริงๆ
   คิดมานานแล้วด้วย แต่บางทีที่ชีวิตกระชุ่มกระชวยก็ค่อยๆ ลืมมันไป ทว่าหากเมื่อไหร่ที่จิตใจไม่สบายมันก็วกมาคิดเรื่องเดิมๆ นี้อีก

[O'Pern]

24 พย 56 วิสาขะบูชา
   ตื่นเช้ามาแบบมึนๆ ไม่ได้มึนหัวนะ แต่มึนในความคิดของตัวเองที่นับวันคล้ายอาการคนสมองฝ่อ หมดแรงบันดาลใจ กลายเป็นคนไร้ค่า ไม่มีความภูมิใจให้ตัวเอง วันนี้ว่างนะ แต่ก็ไม่รู้จะไปไหนดี
   เดินไปเดินมาหน้าบ้าน ไม่ได้ออกขี่จักรยาน คือไม่รู้ไงว่าจะต้องพามิวไปเรียนพิเศษอีกไหม อย่างไร
   ถ้าไม่ติดเรียน วันนี้มิวต้องไปฝึกเรือใบที่สัตหีบ วันหยุดยาวก็ซัดมัน 3 วันเลย กลับอาทิตย์เย็นอีกเช่นเคย
   ตอนสายภรรยาพามิวไปเรียนซุปเคที่สยาม ผมถึงรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรบ้าง เลยสั่งให้แม่บ้านทำอาหารเช้า จากนั้นก็ยังมึนงงนะ งงกับชีวิตัวเอง ทำไมมันช่างตกต่ำแบบนี้ ไม่โทษอะไรใครครับ อะไรมันเกิดก็ต้องโทษตัวเราเองอย่างเดียวนี่แหละ คนอื่นรอบข้างก็แค่องค์ประกอบ แล้วก็ได้คำตอบของชีวิตออกมาแบบง่ายๆ คือ
“ผมคงจะยังพยายามไม่มากพอ”
ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยแบบหายใจทิ้งจนถึงกลางวัน มิวเข้ามาบ้านพร้อมกับก๋วยเตี๋ยวลุยสวน ผมซัดแป๊บเดียวเกลี้ยง
   กลางวันเปิดทีวีเจอข่าวสะพานข้ามประเทศระหว่าง Seattle ไป Vancuver แคนาดา พัง !!! ตกใจครับ ผมเคยอยู่เมือง Seattle มาระยะหนึงสมัยหนุ่มๆ ดูแล้วก็คิดถึงเหมือนกัน ตอนอยู่ที่นั่นใช้รถ Toyota SR5 ก็หน้าตาเหมือน AE86 ที่ทาคุมิขับแหละครับ แต่มันเป็นตัวธรรมดา ไม่ได้ตัว A’Pex Tune
   บ่ายพี่โบ๊ทโทรมาหาจากสัตหีบ บอกว่าครูที่รับสั่งตัดชูชีพมาแล้ว จะให้ตัดเผื่อน้องมิวด้วยไหม ก็ตอบตกลงไป ทั้งๆ ที่ในใจคิดว่าไม่รู้จะได้ไปซ้อมเรืออีกครั้งเมื่อไหร่เลย น่าเศร้านะ เสียดายโอกาสจริงๆ เลย
   ตลอดวันนี้จิตใจผมไม่ปกติเลย รู้ตัวดี อาการก็คือความคิดไม่แล่น อยากอยู่คนเดียว หดหู่ เดินไปเดินมาก็หยิบของกินเข้าปากทั้งๆ ทีไม่หิวสักนิด เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด
   นั่งคิดวิเคราะห์ตัวเองแล้ว ผมว่าจะเป็นเหมือนโรคซึมเศร้า ไม่ต้องไปหาหมออะไรที่ไหน โรคเกิดจากความคิดและจิตใจ ก็ต้องแก้ไขด้วยใจ แก้ด้วยวิธีคิด ใจมันอยากได้อิสระ มันคงจะโหยหาอดีตที่แสนจะเสรี
   อยู่แบบนี้นานๆ เข้า เผลอๆ จะฆ่าตัวตายลาโลกเอาได้ง่ายๆ เลยเข้าใจพวกคนที่เขาคิดสั้นแล้วล่ะ พวกเขาอยู่คนเดียว เก็บความเศร้าไว้คนเดียว แต่ไม่ต้องห่วง ผมยังไม่ถึงขั้นนั้น ผมไม่ฆ่าตัวตายหรอก
   แต่ถ้าเก็บข้าวของแล้วออกเดินทางด้วยจักรยานแบบไร้จุดหมายนี่สิ ไม่แน่ ตั้งชื่อเรื่องเอาไว้แล้วด้วยนะว่า “เส้นชัยที่อยู่ข้างหลัง” ชื่อภาษาอังกฤษก็มีว่า The world is my playground

[O'Pern]

25 พค 56
   เช้าวันเสาร์ เพื่อนมิวกลุ่มเรือใบยังคงฝึกซ้อมอย่างขะมักเขม้น ส่วนมิวไม่ได้ไปครับ เพราะผมต้องมาเฝ้าร้าน ลาหยุดมากเกินไปจนโดนตำหนิ ก็ลำบากใจนะที่ต้องทำเพื่อคนรอบข้างจนไม่ได้ทำอะไรเพื่อตัวเองเลยสักนิด
   ทำเพื่อลูก ทำเพื่อพ่อ ทำเพื่อแม่ ทำเพื่อภรรยา ผมพยายามทำตัวให้มีปัญหาน้อยๆ คือพูดน้อยๆ ใครสังอะไรมาก็ทำให้หมด ยากเย็นลำบากก็อดทนกันไป แต่ดูเหมือนว่ามันคงยังไม่พอ
   เย็นนี้มีงานเลี้ยงรุ่นของนักเรียนสวนกุหลาบ แต่เป็นเลี้ยงกันเองในห้อง ไปกันที่ร้านอาหารของเพื่อนนักเรียนด้วยกันนี่แหละ อยู่แถวรามคำแหง คนไปกันเยอะครับ และก็เป็นอีกครั้งที่ผมไม่ได้ไปร่วม
   เพราะต้องอยู่เฝ้าร้านขายของจนเลิก

[O'Pern]

26 พค 56
   วางแผนไว้อย่างดีว่ายังไงก็จะออกไปขี่จักรยาน แต่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดี ที่คลาสสิคก็คือบางขุนเทียนชายทะเล ที่ร่มรื่นก็ต้องไปทางบางกระเจ้า
   จัดเตรียมชุดไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ตื่นมาจะได้จัดซะ แต่ที่ไหนได้ มีพลิกผันอีกแล้ว
   เช้านี้ลูกไปเรียนพิเศษแต่เช้า เป็นห่วงเขากลัวไม่มีอะไรกิน เลยออกไปซื้อโจ๊กสยามที่แถวบางปะกอกมาให้ ซื้อฝากลูกและภรรยา ไปๆ มาๆ ก็เลยเผื่อตัวเองอีกถุง รีบกลับมาบ้าน จัดเทเตรียมให้ลูก ภรรยา ไหนๆ แล้วก็เลยนั่งกินด้วยซะ
   กินอิ่มอร่อยดี แต่แดดออกตั้งแต่ 0630 โอ้ แสบผิวแต่เช้า ถอดใจครับ เป็นอีกวันที่ไม่ได้ออกกำลังกาย ทั้งๆ ที่ว่างแสนว่าง
   มิวเข้าโหมดจัดเต็ม เพราะปีหน้าต้องเตรียมสอบเข้ามัธยม 1 วันนี้ก็ต้องลาการซ้อมเรือใบไป 1 ครั้ง นี่วันหยุดยาว 3 วัน ที่เรือใบเขาก็ซ้อมกันเต็ม 3 วันเลยนะ ครูฝึกที่นี่สุดยอดจริงๆ เลย สอนเด็กเหมือนกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มีครูสองชุดครับ “ครูตึ๋ง” สอนทีมชาติชุด A และ “ครูชา” สอนทีม B และเด็กๆ กลุ่มมิว (บางคนเรียกว่าชุด C แต่ผมอาย ไม่กล้าเรียก)
   อยู่บ้านทุกวันมันก็แสนจะเบื่อนะ ไม่ได้ไปข้างนอกเปิดหูเปิดตาเลย สมองไม่แล่นครับ ขาดการกระตุ้นทางความคิดสร้างสรรค์
   ข้อดีของการอยู่บ้านมีเพียงข้อเดียวคือ “ประหยัดเงิน”

[O'Pern]

27 พค 56
   ฝนตกกลางคืนมาหลายวันแล้ว ก็ดีนะ รู้สึกเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด นอนสบายขึ้น มิวเองก็บอกว่าชอบนอนตอนฝนตก เขาจะหลับได้สบาย
   เข้าสู่วงจรชีวิตเดิมๆ ไปส่งลูก ไปทำงาน เย็นก็ไปรับลูก และดูแลเขาจนเข้านอน จบวันแบบเรียบง่าย
   ช่วงนี้ผมเบื่อชีวิตอย่างเห็นได้ชัด ทำอะไรก็ไม่รู้สึกสนุกเลยสักนิด
   กลางวันมี SMS บอกว่าเบอร์โทรผมได้รางวัลเกือบจะหนึ่งแสนปอนด์ หึหึ ไอ้มุขแบบนี้มีหลอกเป็นระยะ สมัยก่อนหลอกแบบเด็กๆ คือให้เราจ่ายค่าภาษีก่อน พอโง่โอนให้เขาไปก็เสร็จโจร
   แต่ล่าสุดมันเนียนกว่านั้น มีคนมาส่งเอกสารถึงหน้าบ้านเลย บอกได้เงินรางวัล แต่ต้องจ่ายค่าอากรต่างๆ โดยรวมคือหลอกเอาเงินเราแหละ แต่พอมาคุยสดๆ แม่งเนียนไง ถือซองเช็คให้เห็นตรงหน้า มันได้ใจกว่า
   ผลก็คือหลายคนจ่ายค่าดำเนินการ ค่าภาษี ค่าธรรมเนียม ค่าอะไรอีกสารพัดจะเรียก และสุดท้ายก็บัวแล้งน้ำ คืออดแดก ไม่มีโชคแบบลาภลอยเข้ามาเหมือนฝัน

[O'Pern]

28 พค 56
   เช้านี้ขี่จักรยานไปหาซื้อขนมปังให้มิวกิน แต่ไม่มีรุ่นที่เขาชอบ เลยเอาแบบผสมแครอทและลูกเกดมาแทน คิดเอาเองว่าพอจะแทนกันได้ แต่เปล่า มิวไม่กิน เซ็งจริงๆ
   รถ Nissan 180SX ของผมจอดทิ้งนานจนแบตหมด เครื่องชาร์จไฟที่บ้านก็มาพังพอดี ทำอะไรไม่ถูก เลยถอดแบตออกมาแล้วส่งไปชาร์จ ตอนบ่ายไปรับแบต กลับมาบ้านดีใจ อยากขับสุดๆ แล้ว แต่บิดกุญแจแล้วมันเงียบสนิท
   เฮ้ย เกิดไรขึ้น เขาไม่ได้ชาร์จให้เราหรือ แต่ก่อนออกจากร้านเขาก็วัดไฟให้ดูแล้วนะ ไฟไม่เต็มหรอก แต่มันก็ต้องมีไฟพอจะสตาร์ทได้แน่ๆ หรือว่าแบตมันเก็บไฟไม่อยู่แล้ว เสือกเป็นแบตโนเนมด้วยสิ ยี่ห้อ Spark เข็ดเลย ไม่เอาแล้ว เล่น Panasonic แบบเดิมดีกว่า จำได้ว่าแบตเดิมอยู่ได้ถึง 4 ปีกว่า สุดยอดมากๆ เลย
   พี่สาวกลับมาจากต่างประเทศ มาเยี่ยมบ้าน เลยนังคุยกัน อัปเดทชีวิตลูกเขา (หลานผม) คุยสัพเพเหระ แล้วก็วกมาเรื่องรถยนต์ ลูกคนโตใช้ Mini คนกลางใช้ Mercedes Benz A Class คนเล็กเพิ่งขับได้ ใช้ New Vios หึหึ
   ส่วนผมไม่ต้องพูดถึง ยังคงใช้ไอ้คันเก่านี้ไปอีกนาน ช่วงนี้เริ่มอยากได้รถใหม่แล้วนะ อยู่สัตหีบกับมิวหลายวันอยากได้รถเปิดประทุนมาขับ แต่ติดตรงไม่มีตังว่ะ ถึงมีก็ต้องเก็บไว้ให้ลูกเรียนก่อน ใจอยากบูรณะให้มันสภาพปิ๊งๆ ยังทำไม่ได้เลย เพราะรู้ว่าหากลงเงินไปก็ต้องจมอีกเยอะ
   ไปรับมิวตอนเย็น วันนี้ไม่โอ้เอ้ รีบกลับมาทำการบ้าน มิวดูมีความรับผิดชอบดีขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่ต้องบอก สักพัก “ปุ๋ย” โทรมาหา คนนี้เพื่อนเก่าแก่มากของผมเลย รู้จักกันตั้งแต่ตอนมัธยม 6 ตอนไปเรียนพิเศษที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แล้วดันมาพบกันโดยบังเอิญอีกตอนเรียนมหาวิทยาลัย เจ๋งกว่านั้นอีกคือเรียนคณะเดียวกัน และสุดยอดไปเลยก็คือแสดงละครเวทีตอนปี 1 ด้วยกันอีกด้วย
    ปุ๋ยเพิ่งกลับมาไทย เลยโทรมาคุยด้วย แต่อยู่แค่ไม่นานก็ต้องกลับ คงไม่ได้พบกัน เลยโทรมาคุยแทน
   ปัจจุบันปุ๋ยอยู่ประเทศอังกฤษ แม้นานๆ จะพูดคุยกันสักครั้ง แต่เพื่อนก็ยังคงเป็นเพื่อนเสมอ และมันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป

[O'Pern]

29 พค 56
   รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติมาหลายวัน มันเบื่อๆ ไม่อยากจะทำอะไร สมองไม่แล่น รู้สึกไม่สนุก ไม่ยินดียินร้ายกับทุกเรื่อง เบื่อและเหนื่อยหน่ายกับชีวิต
วันนี้ Nissan ไปทดสอบรถกันที่กัมพูชา เมื่อสัปดาห์ก่อน Mazda ก็จัด BT50 ไปพม่า
   กลับมาบ้านตอนบ่าย ตกใจ อ้าว ทำไมรถผมมีแบตฯแล้ว อ้อ พ่อจัดให้นี่เอง คงเห็นผมงมอยู่หลายวัน แบตเก่าก็ถอดไปชาร์จ ยกกลับมาก็ยังสตาร์ทไม่ติด ถึงขั้นงงว่าแบตมันเสื่อมสภาพได้เร็วขนาดนี้เลยหรือนี่ เป็นแบตโนเนมครับ ยี่ห้อ Spark สีม่วง จำฝังใจ เปลี่ยนแบตอันใหม่ผมจะเอายี่ห้อเดิมนี่แหละคือ Panasonic พ่อจัดให้ถูกใจครับ แต่แปลกที่เลือกเอารุ่นที่ไม่ต้องเติมน้ำกลั่นมาให้
   เย็นรีบขับคันนี้ไปรับลูก ไม่ได้แตะมานาน นั่งลงแล้วรู้สึกเหมือนได้เจอเพื่อนเก่า รู้สึกดีครับ แต่ขับแป๊บเดียวก็ถึงโรงเรียนลูกแล้ว ยังไม่ค่อยมันส์เท่าไหร่
   อยู่ที่โรงเรียนผมพูดคุยกับผู้ปกครองที่ลูกเขาจบไปแล้ว สอบถามถึงรายละเอียดขั้นตอนวิธีการต่างๆ ในการเลือกโรงเรียนใหม่ให้ลูก (มัธยม 1) และคุยกับเด็กๆ ที่ยังคงไปซ้อมเรือใบกันอยู่ 2 คือ คือ “พราว” และ “มอส” (แมมมอธ) มีมิวคนเดียวที่โดดการซ้อมไปจนไม่มีคะแนนซ้อมกับเขาเลย
   มิวเข้าใจเรื่องนี้ดี ผมบอกให้เขามุ่งมั่นกับการสอบที่จะเกิดขึ่นในอีก 8 เดือนข้างหน้านี้ก่อน หากเข้ามัธยม 1 ได้เรียบร้อยแล้ว เราจะมาลุยเรือใบกันอีกรอบ คราวนี้เอาให้สุดๆ ไปเลย
   สักพัก “พี่โบ๊ท” แม่ของมอส และ “พี่กันย์” แม่ของพราว ก็มาคุยด้วย ตอนนี้ครบองค์ประชุมพอดี เลยคุยกันอย่างออกรส ผมฝากจองที่พักของวันที่ 8-9 เดือนหน้าให้ด้วย เป็นงานแข่งชื่อ “ดงตาล คลาสสิค” เป็นงานแข่งเรือที่จัดโดยกองเรือยุทธการ สังกัดของพวกเราเอง แหม แบบนี้ไม่ไปร่วมได้ไงเล่า
   เย็นกลับมาบ้าน มิวรีบทำการบ้าน ส่วนผมเดินไปมา หาจิตนาการเพิ่ม
   แล้ววันนี้ผมก็เตรียมรถขี่สไตล์ใหม่ ในขณะที่คนอื่นเริ่มฮิตทัวริ่ง แต่ผมเขยิบไปอีกขั้นของ Expedition Bike
   ข่าวใหญ่วันนี้คือรถหรู BMW X6 / Lamborghini / Merc SLS โดนไฟไหม้ ขณะที่อยู่บนรถเทรลเลอร์ เฮ้ย งงสิ ไหม้ได้ไง รถจอดนิ่งๆ รถดับเครื่อง โคตรจะเมซิ่ง ผมสนใจและอยากติดตามข่าวนะ ไม่ได้สนใจว่ามันหรูหรือไม่หรอก แค่อยากรู้เพื่อเป็นกรณีศึกษาว่า “มันไหม้ได้อย่างไร”

[O'Pern]

30 พค 56
   เช้านี้ขี่จักรยานไป 30 นาที ขี่แถวบ้าน ปั่นช้าๆ เหมือนเดิม มันไม่ได้ออกแรง ออกกำลังกายอะไรสักนิด ไม่มีเหงื่อสักหยด ได้แค่ทำให้ก้นคุ้นชินกับการถูกกดทับนานๆ แต่ผลพลอยได้อีกอย่างก็คือความคิดลื่นไหลขึ้นหน่อยหนึ่ง
   เช้านี้มีข้าวกล้องสายพันธุ์ใหม่มาให้กิน ผมบอกที่บ้านว่าอย่ากินอะไรซ้ำๆ เดิม ให้หมุนเวียนเปลี่ยนไปบ้าง แม่เลยจัดข้าวกล้องสีน้ำตาลอ่อนมาให้ ของเดิมสีน้ำตาลเข้ม และกากแข็งมาก อันใหม่นี้นุ่มนวล นุ่มลิ้น กินง่ายกว่าเดิมเยอะ น่าจะเป็นข้าวสำหรับคนเริ่มต้นหัดกินข้าวแดง
   วันนี้เอา 180SX ออกไปซัด ขับสนุกมากๆ ไม่ได้เจอกันราว 2 เดือน เช้านี้ขับอย่างสนุกสนาน แม้มันจะไม่แรง ไม่ไฮเทคอะไร แต่ Handling นี่สุดยอด แถมมาเจอระบบเลี้ยว 4 ล้ออีก ถอยจอดเข้าซองหรือจะถอยจอดขนานทำได้ง่ายมาก ไม่ได้ขับมา 2 เดือน แต่พอมาจอดที่แคบๆ ก็ถอยได้ภายในเกียร์เดียว บ๊ะ สุดยอดว่ะ
   บ่ายเข้ามาบ้าน เพิ่งจะได้ฤกษ์เอาไดอารี่ชีวิตลงเวป ห่างเหินมาหลายวันมาก ช่วงนี้ผมจะออนไลน์น้อยลง ไม่อยากใช้คอมฯให้มิวเห็น ตอนอยู่ด้วยกันก็จะเล่น Uke บ้าง อ่านหนังสือบ้าง เขาจะได้เห็นภาพแบบนี้บ่อยๆ
   เย็นจัดเตรียมแพ็คกระเป๋าไปสุราษฯ เครื่องบินออก 0600 ไปถึงสุราษ 0700 จะเข้าห้องเช็คอินได้เลยหรือเปล่าก็ไม่รู้ อยากเอาจักรยานไป แต่ไม่ได้วางแผนอะไรไว้เลย จึงค้างแค่คืนเดียว
   แต่ลังเลตรงเอากระเป๋าเดินทางใบเล็กมีล้อลากไป หรือจะเป็นแบบเป้ หรือจะกระเป๋าถือ
   รายละเอียดมันอยู่ตรงนี้ด้วยครับว่าเราจะใช้ชีวิตอย่างไรบ้างขณะอยู่ที่นั่น ถ้าต้องขี่จักรยาน เดิน ผมเลือกเป้หลัง ถ้าขึ้นรถลงรหยิบข้าวของจากกระเป๋าบ่อย ผมเลือกกระเป๋าถือ และถ้าจะเผื่อพื้นที่ใส่ของ ก็ต้องเป็นกระเป๋าล้อลาก
   คิดไปมาแล้วสรุปคือเอากระเป๋าถือไป ผมชอบหยิบข้าวของใช้บ่อยมาก เริ่มจากกระติกน้ำ หนังสือ ไอ้แป๊ด ฯลฯ
   ดูข่าวกลางคือ เครืองบินนกแอร์แบบ 737-800 ล้อหลุดตอนร่อนลงที่เชียงราย
   ไอ้ฉิบหาย ฤกษ์ดีจริงๆ พรุ่งนี้ผมบินนกแอร์ด้วยเครื่องแบบเดียวกันเป๊ะ