Author Topic: สค 54 18-21 unforgettable singapore (Read 17951 times)

O'Pern · « **Reply #15 on:** August 17, 2011, 09:22:39 pm »

17 สค 54
   ฝนตกพรำๆ ตลอดคืน น้ำจากทางภาคเหนือเดินทางมาถึง กทม แล้ว ชาวบ้านที่อยู่นอกคันกั้นน้ำก็ต้องโดนน้ำท่วมกันไป น่าเห็นใจ แต่ก็ไม่รู้จะแก้อย่างไร เราคงช่วยไม่ได้ทุกคน ก็ตัวเมืองมันขยายเสียจนไม่มีพื้นที่พักน้ำเหมือนในอดีตอีกแล้ว เจอฝนเยอะ เจอน้ำหนุนสูง ยังไงเสียก็ต้องโดนท่วม
   ถ้าแก้น้ำท่วมไม่ได้ ก็ต้องแก้ด้วยการระบายน้ำออกให้ไวครับ ยังไงเสียก็ต้องมีพื้นที่พักน้ำ เร่งสูบระบายน้ำไปทิ้งไว้ที่จุดพัก ไอ้อันนี้พูดง่ายแต่ทำยาก ผมพอจะเข้าใจ มันถึงเป็นที่มาของอุโมงค์ส่งน้ำขนาดยักษ์ไง
   เช้านี้ก็ไม่ได้ขี่จักรยานอีกเช่นเคย ไม่ได้ออกกำลังกายอะไรสักนิดมาเดือนกว่าแล้ว น้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นแบบไม่เกรงใจเจ้าตัวเลย ดูมันทำสิ พออายุมากขึ้นหน่อย กินนิดเดียวก็อ้วนแล้ว อะไรกันวะ
   กลางวันน้าหมีจากสมาคมจักรยานเพื่อสุขภาพไทยโทรมาคุย ถามความพร้อม ผมพร้อมเสมอ เพราะไม่รู้จะเตรียมตัวอะไร ขนาดตัวเองจะออกทริปเป็นร้อยโลก็ยังไม่เห็นจะออกซ้อมตรงไหน ไม่ได้เก่งกล้าอะไรหรอก คืออยากรู้ว่าสภาพร่างกายเราไหวแค่ไหนเท่านั้นเอง
   น้าหมีเล่าโปรแกรมคร่าวๆ ให้ทราบ แถมลุงบ๊อบ (นักขี่ชาว USA อายุ 81 ปี) จะพาเที่ยวชมร้าน Cannondale ที่สิงคโปร์ งานนี้ผมคงจะขอชมเฉยๆ ไปต่างประเทศทุกครั้ง จะมีของสองประเภทที่ผมอยากได้ คือ 1 ของใช้ และ 2 คือรองเท้า พวกเสื้อผ้านี่ไม่เคยสน หาจากไทยถูกใจกว่าเยอะ อ้อ จะมียอมควักเงินซื้อก็คือชุดสูท
   รับลูกกลับมาตอนเย็นก็เริ่มลงมือจัดกระเป๋า นี่เป็นการเดินทางไปขี่จักรยานโดยเฉพาะเลยนะนี่ จัดชุดง่ายมากๆ ไม่ต้องมีชุดพิธีการเรียบร้อยอะไรเลยสักตัว กางเกงขาสั้นล้วนๆ แต่งานนี้มีภาคบังคับหน่อยตรงที่เขาให้ใส่เสื้อของกลุ่ม TCHA เป็นเสื้อขี่จักรยานนี่แหละครับ แต่ผมไม่ชอบใส่เสื้อผ้าสีสันไง ก็ทนๆ เอาหน่อย ใส่ขณะขี่จักรยานก็ยังพอได้นะ แต่นี่เขาให้ใส่ไปที่สนามบิน กะจะให้ลงเครื่องที่สิงคโปร์แล้วพร้อมเพรียงกันเลยน่ะ
   ลองใส่ชุดแล้วทำใจไม่ได้ หุ่นผมอวบอั๋นมากจริงๆ เห็นแล้วนึกถึงข้าวต้มมัด เอาไงดีวะนี่ ชุดแม่งก็รัดรูปเสียด้วย ก็คงต้องทนๆ ไปล่ะครับ ทำไงได้ เสือกอ้วนเองนี่หว่า จัดกระเป๋าแบบงงๆ เพราะเราไม่รู้ตารางอย่างละเอียดว่าจะต้องเจอกับถนนแบบใดบ้าง เจอสถานการณ์ใดบ้าง ต้องขี่ลุยฝนไหม อย่างไร เลยจัดของไปแบบกลางๆ มีแค่กางเกงขาสั้น และเสื้อยืดคอกลมธรรมดา รองเท้าผ้าใบคู่เดียวจบ
   ทริปนี้เป็นทริปแรกที่ต้องเอาหมวกนิรภัยไปด้วย ไม่คุ้นกับการพกหมวกใบโตๆ ไปด้วยเลย แถมยังเป็นการขี่จักรยานที่ไม่คุ้นมือคุ้นรถอีกด้วย ก็เลยติดเครื่องมือจำเป็นไปด้วย นั้นคือหกเหลี่ยมเบอร์ 4 และ 5 เอาไปแค่นี้แหละ งานนี้เน้นเบา
   จัดของเสร็จสิ้นเอาตอนสามทุ่ม เข้าเวปของสมาคมจักรยานฯอีกครั้งเพื่อเช็คข่าวอัปเดทล่าสุด
   ขอหายศีรษะไปหลายวันหน่อยครับ เก็บข้อมูลสำหรับเขียนหนังสือเล่มต่อไป

O'Pern · « **Reply #16 on:** August 23, 2011, 08:57:53 pm »

18 สค 54 [unforgettable singapore]
   เครื่องบินออกราว 0930 ต้องไปถึงสนามบินก่อนสัก 2 ชม คือ 0730 แต่ทางกลุ่มนัดล่วงหน้ากันเหนียวไว้อีก 1 ชม นั่นคือ 0630 ผมบ้าเห่อ ตื่นแต่เช้า ออกจากบ้าน 0515 ไปรถแท็กซี่ครับ ถึงสนามบินตอน 0600 ตอนแรกคิดว่าจะมาคนแรก แต่เปล่า มีพี่ๆ จากสมาคมจักรยานฯ มากันก่อนล่วงหน้าหลายคนแล้ว
   ที่ต้องมาแต่เช้าเว่อร์ๆ ก็เพราะเผื่อจะมาช่วยสมาชิกแพ็ครถจักรยานครับ คงต้องมีบางคนเตรียมตัวมาไม่พร้อมแน่ๆ อันนี้ผมเดา
   น้าหมีชวนลงไปกินข้าวที่ร้านอาหารชั้น 1 ไม่ใช่ว่ารสชาติอันดับ 1 หรอกนะ เพียงแค่ศูนย์อาหารนี้มันตั้งอยู่ที่ตำแหน่งชั้นหมายเลข 1 เท่านั้นเอง ในสนามบินสุวรรณภูมิมีร้านอาหารใหญ่ๆ ดีๆ ก็ที่ชั้น 3 แต่มันเป็นพวกของราคาแพงมากๆ ข้าวจานละเป็นร้อยๆ ราคาเหมือนกับอยู่ต่างประเทศเลย ถ้าใครงบน้อย อยากกินของราคาถูกผมแนะนำให้ลงมาชั้น 1 เปิดตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยงคืนครับ แต่บอกก่อนนะว่าอาหารเป็นแบบงั้นๆ เรียกว่ากินกันตาย ไม่ได้ถึงกับอร่อย แต่ก็ไม่ได้แย่จนน่าเกลียด ราคาจานละ 30-40 บาท บริการตัวเองแบบแลกคูปอง
   ผมนั่งร่วมโต๊ะกับสมาชิกชมรมรุ่นใหญ่หลายท่าน ส่วนใหญ่เขาจะรู้จักกันเป็นอย่างดีมาก่อนแล้ว มีแต่ผมนี่แหละ ที่แม้จะเข้าชมรมมาหลายปี แต่ไปขี่กับเขาน้อยมากๆ คุยกันไปมาสักพัก ก็มีคนเอ่ยถึงเรื่องหนังสือเดินทาง
   “เอ๊ะ นี่จะมีใครลืมเอาพาสปอร์ทมาหรือเปล่านะ” คนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา ส่วนผมก้มหน้าก้มตากินข้าวมันไก่ (ไก่ต้มผสมไก่ทอด) แบบจำใจ เพราะรสชาติไม่ค่อยดีเท่าไหร่
   “เฮ้ย ไม่มีหรอก ใครวะจะมาลืม” อีกคนพูดตอบกลับมา
   “เอ๊ นี่วันนี้เราต้องใช้พาสปอร์ทด้วยหรือ” ลุงคนหนึ่งพูด
   พอสิ้นเสียงทุกคนในวงถึงกับตะลึง ลุงไม่ได้นำพาสปอร์ทมาครับ แต่เวลาขณะนี้ยังเช้ามา เลยแนะนำให้ลุงโทรบอกให้ลูกนำมาให้โดยด่วน ถ้าลูกลุงรีบมาตอนนี้ ก็น่าจะถึงสนามบินก่อน 0800 ยังทันเวลาเช็คอิน (ต้องเผื่อเวลาเยอะหน่อย เพราะกลุ่มเรามีหลายคนนำจักรยานไปเองด้วย)
   ลุงเริ่มนั่งไม่ติดแล้วล่ะ ได้แต่รอลุ้นให้ลูกชายนำพาสปอร์ทมาให้โดยเร็ว ส่วนผมและกลุ่มที่เหลือกลับขึ้นไปด้านบนบริเวณชั้น 4 คอยช่วยเจ้าหน้าที่ทำงาน ซึ่งก็คงมีแค่เรื่องการเช็คอิน การผ่านด่านตรวจคนขาออก และบอกตำแหน่งของประตูขึ้นเครื่อง หวังว่าคงไม่มีใครนำพวกมีดพับ ไฟแช็คไปล่ะ
   พอใกล้เวลานัดพับ ก็เริ่มทยอยกันมาเรื่อยๆ ทุกคนแพ็คจักรยานมาจากบ้านอย่างดีเลย สุดยอดจริงๆ มาถึงก็พร้อมเช็คอินทันที บางคนใส่กล่อง บางคนใส่ถุงแบบ Soft Case บางคนเล่นรถพับก็ใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาเลย จะมีเด็ดขาดถูกใจผมอย่างมาก็คือลุงท่านหนึ่งใช้รถพับเก่าๆ ทรงเดียวกับรถ Mini คือพับแล้วมันใหญ่มากๆ พับได้แค่กลางลำจุดเดียว ลุงคนนี้แกไปใช้บริการห่อหุ้มพลาสติคที่มีบริการในสนามบิน ห่อเสียอย่างดีมากๆ ค่าใช้จ่าย 120 บาท และกับการที่ไม่ต้องเตรียมกล่องอะไรเลยแม้แต่น้อย
   ผมสนใจสไตล์นี้มาก ผมว่าการขี่เข้าไปถึงสนามบินแล้วเช็คอินได้เลยนี่มันเป็นอารมณ์ที่สุดยอดเหลือเกิน ลุงบอกว่านำขึ้นรถไฟสาย Airport Link จากมักกะสันจนมาถึงสนามบินและขึ้นลิฟท์มานี่แหละ บ๊ะ เด็ดขาด ไว้ต้องเอาบ้างซะแล้ว
   ผมรับเอกสารเช็คอินมา เป็นตั๋วแบบ E Ticket วันนี้บิน Low Cost ของสิงคโปร์ Jet Star ครับ เพิ่งบินกับเขาครั้งแรกนี่แหละ ไปกับเครื่อง Air Bus A320 ตอนเช็คอินนี่ถ้าเราอยากได้ที่นั่งแบบไหนก็ลองถามเขาดูนะครับ เช่นขอที่นั่งริมหน้าต่าง (ผมว่ามือใหม่ทุกคนจะชอบมาก ผมเองก็เคยเป็นมาก่อน) แต่ทุกวันนี้ผมชอบที่นั่งริมทางเดินมากกว่า เพราะยืดเส้นยืดสายได้มากกว่าเดิมนิดหน่อย ได้เอาขา แขน ยืดออกไปได้บ้างเล็กน้อยก็ยังดีวะ อย่างไรก็ดีมันแล้วแต่เขาจัดให้แหละ ถ้าเขาบอกว่าไม่มี หรือไม่ว่างเสียอย่างก็จบ อ้อ ที่เลวร้ายสุดที่เคยเจอมาก็คือนั่งติดกับพวกตัวอ้วนใหญ่ ไม่ก็มีกลิ่นตัวเหม็นๆ นี่แหละครับ หึหึ คงไม่ต้องบรรยายนะ
   ผมเช็คอินพร้อมกับอาสุวิทย์ครับ อาคนนี้คุยสนุกสนานมาก ชอบทำตัวสนุกสนาน แซวพรรคพวกเล่นตลอดทาง ถ้าไม่มีอาสุวิทย์ไปคงจะเหงากันแย่ ผมได้นั่งริมทางเดินแบบที่ชอบ เพราะจะได้เดินเข้าออกอย่างสะดวก ไม่ต้องก้าวผ่านเพื่อนที่นั่งติดกัน ผมเกรงใจเขา โดยเฉพาะถ้าเขาหลับและผมปวดท้องฉี่
   สายการบิน Low Cost จะไม่มีการแจกอาหาร หรือแจกน้ำใดๆ ไม่มีอะไรให้สักอย่าง แลกกับการที่ค่าโดยสารถูกลงไปจากเดิมพอควร เรียกว่าตัดในส่วนที่ไม่จำเป็นทิ้ง ผมว่าดีเหมือนกันนะ เพราะอาหารที่ให้มาก็ไม่เห็นจะอร่อยตรงไหน ซื้อขนมปังอย่างดีสัก 50 บาทไปกินคงอร่อยกว่าเยอะ
   เวลาของประเทศสิงคโปร์เร็วกว่าในไทย 1 ชม ผมนำนาฬิกาที่ใช้เดินทางประจำติดตัวไปด้วย ชอบเรือนนี้ก็เพราะตั้งเวลาได้ 2 โซน คือเวลาไทยเป็นเวลาหลัก และเวลาต่างประเทศเป็นเวลารอง สามารถกดดูสลับไปมาได้อย่างง่ายดาย มีฟังชั้นพื้นฐานเหมือนนาฬิกาทั่วไป เด่นพิเศษตรงที่บอกระดับน้ำขึ้นน้ำลง บอกระดับน้ำขึ้นน้ำลง และบอกอุณหภูมิ ปิดท้ายด้วยบอกค่าแสง UV (ไอ้อันนี้รู้ไปก็ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรสักนิด)
   พอถึงสนามบินชางฮีก็เจอกับระบบรักษาความปลอดภัยด่านแรก เขาให้พวกเรานำกระเป๋าเข้าเครื่องสแกน ทั้งๆ ที่ก่อนออกจากไทยก็โดนมาแล้ว 1 รอบ ไม่เคยเจอแบบนี้เลยครับ เพราะไปประเทศไหนๆ ถ้าออกจากเครื่องก็ต้องเข้าด่านตรวจคนเข้าเมืองก่อน แล้วถึงจะไปรับกระเป๋า จากนั่นถึงจะออกจากสนามบิน
   อ้อ สนามบินชางฮีวันนี้มีถึง 3 Terminal แล้วนะครับ ขยายใหญ่ขึ้นไปเรื่อยๆ ทุกที มีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย เช่นฟรีอินเทอร์เนท สวนหลากหลายรูปแบบ มีกระทั่งสระว่ายน้ำ แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดเงินเพิ่มหรือไม่ อย่างไร นี่ถ้ามาคนเดียวและว่างๆ ก็อาจเดินไปดูสักหน่อย
   หลังจากผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองแล้วก็ไปรอรับกระเป๋าที่สายพานได้เลย และพร้อมกันนั้นก็มองหาช่องรับสินค้าขนาดใหญ่พิเศษที่จะเป็นทางออกของพวกจักรยานที่แพ็คใส่กล่อง สำหรับที่สนามบินชางฮีนี้ ช่องรับสินค้าขนาดใหญ่มันอยู่ใกล้กับสายพานกระเป๋าเลยครับ ซึ่งมันดีมากๆ เลย ต่างจากของไทยเราลิบลับ แม้เราจะสร้างทีหลังเขา แต่เราก็ยังคงเป็นรองเขาอยู่ดี ฮ่วย
   จุดนี้ใช้เวลาไปพอควร แถมเวลาก็ปาเข้าไปราวบ่ายสองโมงแล้ว พอออกมาจากฉากกั้นของสนามบินก็เจอกับกลุ่ม Bike Aid ของสิงคโปร์ที่มายืนรอต้อนรับกันอยู่แล้ว เหมือนกับเขารู้ใจหรือว่ามีใครโทรสั่ง เขามาพร้อมกับน้ำดื่ม และขนมปัง พาย ฯลฯ พวกเราต่างหิวโหยกันมาก เพราะไม่ได้กินอะไรมากว่า 8 ชม แล้ว
   พอเปิดกล่องขนมและส่งยื่นให้ ก็กรูกันเข้าไปรับแจก ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ช่างน่าไม่อายจริงๆ ไม่ได้รู้จักอะไรกับเขาสักนิด ไม่เหมือนสมาชิกรุ่นใหญ่ที่เขารู้จักและคุ้นเคยกันมานานหลายปี รับแจกพายไก่ (มั้ง) และน้ำเก๊กฮวย กินแป๊บเดียวเกลี้ยง จากนั้นก็ขึ้นรถ และตรงเข้าที่พักชื่อ Fargrance Hotel Emerald ที่ถนน Gaylang ทันที
   พอถึงโรงแรมก็เหมือนผึ้งแตกรัง มันวุ่นวายกันไปหมด เพราะโรงแรมเล็กและแคบมากๆ พวกเราไปกัน 40 กว่าคน รวมกลุ่ม Bike Aid ของสิงคโปร์ก็เป็นประมาณ 50 คน ลักษณะโครงสร้างของโรมแรมเป็นเหมือนห้องแถวสัก 4 ห้อง แต่มีพื้นที่รอบๆ เอาไว้จอดรถยนต์ได้สิบกว่าคัน
   แต่ละคนต่างเร่งประกอบรถของตัวเอง (สำหรับคนที่นำมาเอง) ส่วนผมและอีกหลายๆ คนที่ขอยืมรถจากกลุ่ม Bike Aid ก็ต้องรอรถจักรยานที่จะนำมาให้ ผมไม่รู้ว่ารถของตัวเองจะเป็นคันไหน แต่เห็นจักรยานวางจอดไว้กองหนึ่ง มีคนเข้าไปหยิบจับเลือก ส่วนผมนั้นไปช่วยสมาชิกรุ่นใหญ่เขาประกอบรถ ช่วยสูบลม ปรับตั้งเบาะ ฯลฯ ช่วงนี้โกลาหลเล็กน้อย แต่ละคนต่างเร่งให้รถตัวเองพร้อมโดยเร็ว
   “เปิ้ล ได้ห้องหรือยัง” รุ่นพี่คนหนึ่งถาม เพราะคนส่วนใหญ่นำของขึ้นไปเก็บบนห้องกันเกือบหมดแล้ว
   “ยังเลยครับพี่”
   “แล้วรถล่ะ”
   “ผมสั่งขนาด 15 ไว้ครับ ไม่รู้ว่าคันไหน”
   “อ้าว รถเขาเอามาวางกองไว้ให้ตั้งแต่แรกแล้วไง ทำไมไม่รีบไปเลือกจองล่ะ”
   ร้องอ้าว เหมือนกันเลย แต่ผมอ้าวในใจ ก็คิดไปว่าจะช่วยคนอื่นเขาประกอบรถก่อนนี่นา รีบวางเครื่องมือแล้วเดินไปดูที่จอดจักรยาน เห็นมีรถวางอยู่ 2- 3 คัน มีรถพับคันเล็กด้วย ผมไม่ได้หยิบมา เพราะคิดว่าคงจะเหมาะกับคนตัวเล็กไม่ก็ผู้หญิง มีรถ Giant น่าสนใจ แต่เป็นรถแบบ Triathlon Bike มี Aero Bar พร้อมสรรพ อีกคันคือ Dahon matrix แต่เป็นรถไซส์ L เอาวะ ลองควบดูสักหน่อย
   โอ้โห ช่วงเอื้อมยาวมาก เบาะก็แข็ง แถมคมตรงขอบข้างอีกด้วย ก้นผมคุ้นกับเบาะ Brooks เสียแล้ว เจอเบาะอื่นใดก็รู้สึกไม่ถนัด
   ผมต้องลดระยะเอื้อม แต่ก็ทำได้แค่ปรับเลื่อนตำแหน่งเบาะ และลดความสูงของเบาะลงเล็กน้อย เจ้าของเดิมต้องสูงสัก 170 ขึ้นไปแน่นอน
   ปรับแล้วดีขึ้นแค่เพียงเล็กน้อย เอาวะ ได้แค่นี้ ยังดีกว่าไม่มีรถขี่ เขาอุตส่าห์ให้ยืมก็ดีจะตายแล้วน่า แต่มีสองอย่างในรถคันนี้ที่ผมไม่ชอบ นั่นคือกลไกการปรับเกียร์แบบบิด และเบรกแบบดิสก์ ส่วนที่ชอบสุดก็คือเป็นรถพับล้อ 26 และใส่ยางแบบ Road มาให้ เจ๋งจริงๆ แบบนี้วิ่งปลิวแน่นอน อ้อ แย่อีกหน่อยตรงที่เขาใส่บันได Shimano แบบ Clipless แถมไม่มีแป้นพลาสติกมาด้วย ผมไปกับรองเท้าธรรมดาเลยกดแบบเต็มตีนไม่ได้
   ผมได้ห้องพักเป็นคนสุดท้าย คนอื่นเขาเอารถออกลองวิ่งกันหลายรอบแล้ว ผมสิเพิ่งจะเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บและสูบลมรถเป็นขั้นตอนสุดท้าย ขณะสูบก็ตรวจสภาพยางไปด้วย พบรอยปริแตกหลายจุด จึงรู้ว่าสภาพยางค่อนข้างเก่า ไม่ก็เก็บไม่ดี ตากแดดไม่ก็ร้อนมั้ง เดา ผมให้ความสำคัญกับยางเป็นอันดับแรกครับ เพราะมันคือชิ้นส่วนเดียวที่สัมผัสกับผิวถนน แต่ยางไม่ใช่แค่ปัจจัยหลักนะ สำหรับจักรยานแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรื่องของ Balance ครับ
   เอารถลองขี่สักพัก ก็ลองขี่แบบปล่อยมือ ทำ Track Stand ได้ราว 20 วินาที ลองขี่ปล่อยมือแบบช้าๆ และสุดท้ายยากสุดก็คือยืนปล่อยฟรี แล้วปล่อยมือ ถ้าทำได้ นั่นคือคุณบาลานซ์รถอยู่ในเกณฑ์ดี
   เจ้าภาพกลุ่ม Bike Aid พาพวกเราขี่จักรยานไปยังคอนโดหรู ขี่ไปสัก 10 กม มั้งถนนเรียบกริบดี ถ้ามีถนนแบบนี้อาจเลือกเสือหมอบมาขี่เล่นบ้าง สถานที่นี้ผมไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ แต่มันใหญ่ และสวยมากๆ มีสระว่ายน้ำอย่างดี มื้อนี้เขาเลี้ยงเราริมสระนี่แหละ อาหารอร่อยมาก ผมชอบหมี่ผัดแบบสิงคโปร์ คล้ายๆ ผัดหมี่โคราช แต่เป็นเส้นหมี่ ถ้าเป็นบ้านเราคงจะเปรียบได้กับผัดซีอิ้ว มีเนื้อปลาผัดกับผัก กุ้งชุบแป้งทอดตัวเหยียดตรงคล้ายเทมปุระ หมู ไก่ มีครบหมด ของหวานคือลิ้นจี่ในน้ำเชื่อม
   มื้อแรกอย่างเป็นทางการอร่อยมากๆ ผมซัดไป 3 จานแบบขำขำ จานละนิดละหน่อย ไม่ชอบกินเหลือ ไม่พอค่อยตักใหม่ แต่ลุกไปตักทีไร โดยแซวทุกที ช่วงนี้พอจะได้คุยทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ บ้าง เพราะขณะขี่จักรยานนั้น มันไม่ค่อยได้คุยกันหรอก
   ผมอยากกินก็บอกไปตามตรงว่ารสชาติอร่อยมาก ช่วงนี้ได้ฝึกพูดภาษาอังกฤษเล็กน้อย ก็ดีเหมือนกัน นานๆ ได้พูดดี เดี๋ยวจะลืมเสียหมด ต้นทุนของเดิมยิ่งมีน้อยๆ อยู่ด้วยสิ ไอ้ภาษาอังกฤษนี่ยิ่งฝึกยิ่งเก่งครับ และถ้าคนไม่เก่งก็ยิ่งต้องฝึกให้มากขึ้น
   กินเสร็จ ขี่กลับ กลับห้องแบบง่วงๆ ผมนอนห้องเดียวกับพี่หล่อ เจ้าหน้าที่จากสมาคมจักรยานฯ ซึ่งเขานอนเป็นคนสุดท้ายของกลุ่มทุกที คอยช่วยเหลือดูแลสมาชิกในกลุ่มทุกคน เขาเข้าห้องมา ผมก็นอนหลับเสียแล้ว
   อ้อ กลางคืนยังมีหลายคนออกไปช็อปปิ้งกันนะ แยกย้ายกันเดินทางไปเอง บ้างนั่งแท็กซี่ บ้างก็นั่งรถเมล์ ค่ารถคนละ 1.20 SGD ต้องเตรียมเงินให้พอดี เขาไม่มีการทอนเงิน จ่ายเกินไม่เป็นไร ห้ามจ่ายขาด
   วันนี้ซัดไป 22 กม ขำขำ

O'Pern · « **Reply #17 on:** August 24, 2011, 06:59:46 pm »

19 สค 54
   เมื่อวานลุงบ็อบพานำไปร้านจักรยาน Cannondale พวกเราตามกันไปเกือบหมด ผมประกอบรถเสร็จทีหลัง กำลังจะออกขี่ตาม เห็นพี่วฺฒิกับพี่ตุ๊กเพิ่งจะขี่ออกมา จึงหยุดรอ ทำให้คลาดกับขบวนใหญ่ แต่ผมเห็นหลังเขาลิบๆ ดันมาเจอไฟแดงสกัดพอดี พอพ้นไฟแดงออกมาก็หากลุ่มไม่เจอแล้ว ผมนำพี่ทั้งสองคนมาเรื่อยๆ เจอแยกก็ตรงแม่งตลอดเลย สุดท้ายพาขึ้นทางด่วน ฮ่าๆ เข็นกลับลงมาแทบไม่ทัน ยังไม่พอครับ มันเป็นทางวันเวย์ ไม่มีไหล่ทาง นี่ถ้าอยู่เมืองไทยก็คงไม่รู้สึกอะไร แต่นี่ไม่ใช่ เข็นลงมาไกลพอควร ช่วงรถน้อยก็มีแอบขี่บ้าง คิดในใจว่า หากเจอตำรวจแล้วเขามาเรียกเราไปอบรมคงจะแย่น่าดู

กำหนดการหมายเลข 6/7/8 คือ ตื่น 0600 กินข้าวตอน 0700 และล้อหมุนตอน 0800 ฟังดูดีเน๊อะ แต่เอาเข้าจริงมันไม่มีอาหารเช้าเลี้ยงเราครับ สื่อสารกันผิดคิว กลายเป็นหากินกันเอง ก็โอเครับ เรามีจักรยาน ไม่กลัวหรอก ดีเสียอีกด้วยซ้ำไป
   มื้อแรกแบบหากินกันเองก็เลิ่กลั่กหน่อย เห็นมีใครนั่งในร้าน ก็จะมีคนเข้าตาม ผมไปเจอพวกเรานั่งกลุ่มใหญ่มากในร้านติ่มซำเลยขอร่วมแจม เขาสั่งอาหารกันเต็มโต๊ะ ส่วนผมขอแค่ซาลาเปาหมูแดงเข่งเดียวพอ กะว่าจะไปหากินกลางทางอีก ประเทศนี้ของกินเยอะ คล้ายๆ ฮ่องกงนั่นแหละ แต่ขอโทษ ที่ไหนๆ ก็แพ้ไทยในเรื่องของกิน จะบอกให้
   กำหนดการจะออกขี่ 0800 กลายเป็นออกเอาตอนเก้าโมงกว่าโน่น วันนี้เราขี่ไปกันที่ East Coast Park ซึ่งผมชอบมันมาก มันคือสวนสาธารณะที่ใหญ่สุดๆ มีถนนตรงยาวเหยียด 17 กม ที่ให้เราซัดจักรยานได้แบบเต็มเหนี่ยว มีเรือใบ เรือยอร์ท ลานกีฬา X Games พวก สเกตบอรด์ จักรยาน BMX และเคเบิ้ลสกีผาดโผน มีจักรยานให้เช่า เป็นสวนที่อยู่ติดริมทะเล มีห้องอาบน้ำอย่างดี ฟรีอีกด้วย บรรยากาศโคตรจะสุดยอดเลย เห็นแล้วไม่อยากกลับเลยจริงๆ ขี่ไปจอดพักตามจุดสวยๆ ไป ถ่ายรูปเล่นกันไป แสนจะสุขสุดๆ ผมนอนบนแผ่บนสนามหญ้าริมทะเล ลมพัดโชยเย็นสบายเหลือเกิน โอ้ สุข สุข สุข สุขโว๊ยย
   ขี่ซัดยาวจนครบสวนแล้วทะลุออกไปยังสนามบินชางฮี และวนรอบสนามบิน น้ำดื่มของผมหมดมานานแล้ว หาร้านซื้อก็ไม่มีเลย ข้างทางมีแต่ต้นไม้ล้วนๆ สวนดีๆ นี่เอง ไม่มีร้านค้า พอมาเจอร้านแรกใกล้สนามบินก็แห่กรูกันเข้าไปอีกแล้ว จากเดิมร้านเงียบๆ เหงาๆ ก็ขายดีแบบทันทีแบบตั้งตัวไม่ติด ผมซื้อน้ำดื่ม 1 ขวด และไอศกรีม 1 แท่ง ถือให้เห็นชัดเจนว่ามี 2 ชิ้น แต่คนขายคิดเงินแค่น้ำดืมอย่างเดียว ผู้คนหุ้มรุมล้อมเลยอาจมองผิด ผมกะจะเอาเงินไปจ่ายคืนตอนกินไอศกรีมเสร็จ เพราะหิวกระหายเหลือเกิน ขอกินก่อนนะ แต่สุดท้ายผมก็ไม่ได้ไปจ่ายเงินเขา เฮ้ออ เหมือนโกงเขาเลยว่ะ เงินแค่ 1.50 SGD เท่านั้นเอง รู้สึกไม่ดีจริงๆ เลย
ถึงจุดนี้ก็บ่ายแล้ว ขี่ต่อไปอีกสักพักพวกเราจอดแวะกินอาหารกลางวันใน Food Park พวกพี่ๆ รุ่นใหญ่เขาชอบกินด้วยกัน ส่วนผมชอบเดินแยกไปหาของแปลกใหม่ ซึ่งมันต้องเสี่ยงพอควร วันนี้ผมเลือก wanton noodle มันคือบะหมี่เกี๋ยวหมูแดงนี่แหละ แต่มีแถมเกี๊ยวกรอบมาให้ด้วย ราคา 3 SGD ก็ราว 75 บาท แต่กับรสชาติแบบนี้ถือว่าไม่แพง คนเห็นผมสั่ง และผมคอนเฟิร์มว่าเจ๋ง หลายคนเลยกรูกันเข้าไปต่อคิว เล่นเอาร้านอื่นแทบไม่มีคนกินเลย ฮ่าๆ
   กินเสร็จแล้วขี้เกียจปั่นครับ อากาศร้อนมากๆ เราขี่ไปยังสวนสาธารณะริมทะเลอีกแห่งชื่อ parseris park อันนี้ก็โอเคดีเหมือนกัน บรรยากาศเหงาๆ หน่อย เพราะห่างไกลจากชุมชน แต่ดีตรงเงียบสงบกว่า ด้อยตรงไม่สวยเท่าสวนอันแรกเท่านั้นเอง อ้อ ทางจักรยานในสวนนี้สั้นกว่าอีกด้วย ถ้าให้เทียบก็มีบางจุดคล้ายพุทธมณฑลของเราแหละ แต่มันเจ๋งกว่าตรงที่อยู่ติดริมทะเล ถ้าเป็นคนที่ชอบทะเลอยู่แล้วล่ะก็ จะสามารถนั่งเล่นได้เป็นชั่วโมงโดยไม่รู้สึกเบื่อ
   เย็นแวะตามศูนย์อาหารที่มีกระจัดกระจายอยู่ทั่วเมือง กินเสร็จกลับเข้าโรงแรมพักผ่อน แน่นอน กลางคืนออกเที่ยวกันอีกหลายกลุ่มเลยล่ะ ผมคิดอยากจะไปห้างมุสตาฟา เคยอ่านเจอในหนังสือ ยังไม่เคยไป แต่รอรถเมล์อยู่นานมากกว่า 20 นาทีก็ยังไม่มา เรียกแท็กซี่ก็ไม่จอดรับ งงสิ ขี่มาทั้งวันเหนื่อยๆ มายืนรอแบบนี้ทำเอาง่วง เลยเปลี่ยนใจไปนอนดีกว่า
   วันนี้พวกเราขี่กันไปเกือบ 80 กม กลับมาในสภาพสุดโทรม เริ่มเจ็บก้น เจ็บสะบักหลังตอนใกล้ถึงที่พักพอดี รอดตัวไป

O'Pern · « **Reply #18 on:** August 24, 2011, 07:00:40 pm »

20 สค 54
   อาหารเช้าวันนี้ของผมเป็นอาหารมุสลิม กินเนื้อแพะกับโรตี อร่อยดีครับ ร้านนี้บ็อบ (นักจักรยาน USA อายุ 82 ปี) แนะนำให้ผมมากิน เขาเคยอยู่สิงคโปร์มา 4 ปี แม้จะนานมากแล้ว แต่ยังจำหลายสิ่งหลายอย่างได้
   Bike Aid ส่งผู้นำคนใหม่มา ชื่อ “เหม่ง” มากับรถทัวริ่ง มี Panniers หลังมาสองใบ ผมถามว่าข้างในมีอะไร เขาบอกมีผลไม้ และผ้าปูรองนั่ง ผมขี่คุยกับเหม่งหลายช่วง ไม่มีอะไรมากไปกว่าอยากฝึกพูดภาษาอังกฤษ
   เช้านี้ขี่เข้าไปยังเกาะเซ็นโตซ่า เคยไปแต่นั่งรถ นั่งเคเบิ้ล มาวันนี้ได้ขี่จักรยานเข้าผมว่าเจ๋งกว่าเยอะเลย ค่าเข้าคนละ 2 SGD ข้าวของข้างในแพงนะ ใครจะเล่นอะไรก็ตามอัธยาศัย ส่วนผมขี่รถตระเวนเล่นนี่แหละ ผมว่าสนุกสุดๆ แถมขี่คนเดียวทำให้เราซอกแซกได้เยอะ ผมหาเจอเนินเขาและมีทางเข้าป่าแบบ Off Road ของแท้ เข้าไปได้แค่หน่อยเดียว ผมกลัวยางแตกครับ รถผมใช้ยาง Road แถมไม่มียางในสำรอง ไม่มีชุดปะ ไม่มีกระทั่งสูบ ขี่แบบสวดมนต์ไปตลอด 4 วันนี่แหละครับ
   ผมมาถึงจุดนัดพบคนแรก เห็นเหม่งนั่งบนผ้าปูใต้ต้นไม้ แถมปอกผลไม้เตรียมไว้ให้พวกเราอีกด้วย มีส้ม สาลี่ และอินทผาลัม ไอ้นี่ชื่อภาษาอังกฤษว่า dates หลายคนงง ไม่รู้จักว่าผล dates คืออะไร ผมต้องแปลให้ว่ามันคืออินทผาลัม ถึงได้ร้องอ๋อกัน
   ออกจากเกาะเซ็นโตซ่าตอนบ่ายสอง หิวโหยกันทั่ว บางคนซื้อของกินไปแล้ว แต่ส่วนใหญ่ยัง ของกินในเกาะแพงมาก ต่างจากข้างนอกราว 30-50% จากนั้นก็ขี่วนรอบอ่าว Marina Bay อันเลื่องชื่อ กลางวันแดดร้อนจัดมากครับ มีนั่กท่องเที่ยวเยอะพอควร ได้ยินเสียงสนทนาภาษาไทยเป็นหย่อมๆ ก็นักท่องเที่ยวชาวไทยนั่นแหละครับ
   วันนี้เราขี่กันไม่เยอะมาก เพราะเผื่อแรงไว้ท่องเที่ยวตอนกลางคืน วันนี้เข้าที่พักตั้งแต่หัวค่ำ ใครจะเที่ยวต่อ ช็อปปิ้งต่อก็ตามอัธยาศัย ผมถึงที่พักก็รีบพับรถแล้วเข็นเข็นเข้าลิฟท์อย่างสะดวก รีบอาบน้ำจนสบายตัว นอนเล่นพักผ่อนแล้วไม่อยากลุกเลยจริงๆ
   ระยะทางในวันนี้ประมาณ 50 กม นัดหมายคืนรถจักรยานที่ยืมเขามากันพรุ่งนี้เช้า

O'Pern · « **Reply #19 on:** August 24, 2011, 09:20:00 pm »

21 สค 54
   กินอาหารมุสลิมร้านเดิมครับ เมื่อวานเล่นเนื้อแพะตามลุงบ็อบแนะนำไปแล้ว วันนี้มีพี่วุฒิและพี่ตุ๊กมาด้วย เลยเล่นมัสมันไก่ดูบ้าง สั่งมาแล้วแบ่งกันกิน อร่อยดี แย่งกันกินก็สนุกกว่า โรตีมีสองแบบนะ แบบธรรมดากับใส่ไข่ ลองมันทั้งสองอย่างเลย อร่อยดีครับ โรตีแห้งๆ ไม่มีน้ำมัน
   ช่วงสายเข็นจักรยานทยอยกันลงมาจากห้อง เจ้าภาพนำรถยนต์มารับ ผมไม่เจอเจ้าของรถ Dahon Matrix ไม่งั้นจะกล่าวขอบคุณกับเจ้าของรถโดยตรงอีกครั้ง รู้สึกเกรงใจเขาเหลือเกิน
   วันนี้ช็อปปิ้งล้วนๆ แต่ไม่รู้จะซื้ออะไรดี เพราะของจำเป็นพื้นฐาน ของกิน ของใช้ มันแพงกว่าไทยราว 3 เท่า น้ำดื่มขนาด 1.5 ลิตร ในบ้านเรายัง 15 บาท แต่ที่นี่ 50 บาท เอาแค่น้ำยังแพง อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึงแล้วล่ะ
   พี่หลินพื้นรองเท้าขาด เพื่อนกลุ่ม Bike Aid ชื่อ “ลิ้ม” หรือ “หลงเก้อ” จะพาไปซื้อใหม่ที่ร้านขายอุปกรณ์กีฬา บ๊ะ เข้าทางผมสิ ชอบแนวนี้อยู่แล้ว แถมได้นั่งรถไฟฟ้าอีกด้วย สนุกดีครับ ขั้นตอนคล้ายบ้านเรา แต่มีฟังชั่นคืนบัตรแข็ง แล้วจะได้เงินมัดจำค่าบัตรคืน 1SGD จะมางงหน่อยตรงที่จุดตัดเปลี่ยนเส้นทางที่มันมีรถมากกว่า 2 สายมาเชื่อม ทำให้สถานีนั้นมีถึง 3 ชั้น เพื่อรองรับรถถึง 6 ทิศทาง สุดยอดมาก เล่นเอางงเต็ก ขนาดมีป้ายภาษาอังกฤษยังอ่านแทบไม่ทัน ตาลายครับ
   ลงที่สถานีชื่อ Novena สำเนียงเสียงคล้ายกับภาษาอินเดีย เดินต่อนิดเดียวก็ถึงห้างใหญ่ มีขายรองเท้ากีฬาเยอะมาก เด็ดสุดในตึกนี้จะมีร้านขายของ Outdoor Sport ขนาดใหญ่มากๆ เดินอยู่ได้นาน เพลินเลยล่ะ Panniers ของ Ortlieb ก็ยังมีขายเลย ผมเลยคว้าอแดปเตอร์เป้สะพายหลังของ Ortlieb มา 1 อัน และไฟคาดหน้าผากของ Petzl รุ่น E-Lite อันเล็กๆ เบาๆ เห็นแล้วถูกใจมาก เราอยู่กันในห้างนี้นานเลยล่ะ มื้อกลางวันก็กินกันชั้นบนของห้าง ลักษณะเหมือน Food Center แต่ใช้เงินสดจ่ายได้เลย ผมเล่นบะหมี่เหมือนเดิม ติดใจครับ หมูแดงของเขาอร่อยดีมาก เสียตรงให้เส้นเยอะมากๆ หมูมีนิดเดียว แอบเซ็ง
   จากนั้นนั่งรถไฟฟ้าไปร้าน Outdoor Sport อีกแห่ง เป็นร้านแบบ Stand Alone ซึ่งต้องเจ๋งพอควร เพราะไม่งั้น คนไม่มาแวะแน่ ร้านนี้ใหญ่ดีเหมือนกัน แต่เน้นพวก Backpack และปีนเขา ผมมองปราดเดียวก็รู้ว่าไม่มีของที่ต้องการสักนิด ไม่ใช่ว่าของไม่ดีนะ แต่เพราะมันแพงมากๆ ต่างหาก เราอยู่กันในร้านนี้จนถึงบ่ายแก่ๆ ใกล้ถึงเวลานัดหมายแล้ว ต้องรีบกลับโรงแรมแล้วล่ะ
   ขากลับขึ้นรถไฟฟ้าเช่นเคย ก่อนออกจากสถานีก็จัดการคืนบัตรแข็ง และรับเงินคนละ 1 SGD คืน จากนั้นรีบเดินอย่างเร็วเข้าโรงแรม พบว่ามีหลายคนมาถึงแล้ว พวกเขารอกลุ่มเรากลุ่มเดียว (แต่กลุ่มเรามันใหญ่ ไปกันเป็นสิบคน)
   ไม่ต้องรีรอแล้ว รีบโดดขึ้นรถทันที พอคนขึ้นครบรถก็ออกมุ่งหน้าสู่สนามบินชางฮีเลย บรรยากาศข้างทางนั้นเป็นจุดที่พวกเราขี่ผ่านมาหมดแล้ว ทั้ง East Coast Park และเส้นทางเลียบสนามบิน นี่ถ้าคราวหน้ามาอีก ผมจะขี่จากสนามบินเข้าเมืองให้ดู หึหึ ลองนึกภาพดูนะ ออกจากสนามบินก็กางรถแล้วขี่ออกเลยมันจะเท่ขนาดไหน
   ถึงสนามบินก็รีบเช็คอินทันทีครับ คนที่นำจักรยานมาก็วุ่นๆ หน่อย แต่ไม่ยากอะไร แค่นำไปชั่งน้ำหนักแล้วนำไปส่งยังที่รับสินค้าขนาดใหญ่ (Oversize Luggage) ผมเช็คอินเป็นกลุ่มแรกๆ ในตั๋วบอกประตูทางออกเครื่องว่าเป็นเบอร์ C18 แต่คนหลังจากผมเป็นต้นไปในบัตรจะบอกว่า D35 เอาล่ะสิ
   ขากลับนี้กลุ่ม Bike Aid มาส่งพวกเรากันเยอะเลย ผมล่ำลากับ “ลิ้ม/หลงเก้อ” และ “Jennifer” สองคนนี้ดูแลเราเกือบจะตลอด 4 วัน ต้องลาหยุดงานมาอีกด้วย รู้สึกโคตรจะเกรงใจเขาเลย นี่ถ้าเขามาไทยบ้าง ผมจะต้องเลี้ยงชดเชย แน่ล่ะ ไอ้การชดเชยนี่มันต้องหนักกว่าที่เขาดูแลเราเสียอีก
   “เปิ้ล ไปกินกาแฟกันไหม คุณยังไม่ได้ชิมกาแฟของสิงคโปร์เลย” เจนนิเฟอร์เรียกผมตอนขณะกำลังจะเดินเข้าไปตรวจคนเข้าเมือง ก่อนหน้านี้เราคุยเรื่องกาแฟกัน เขาบอกว่ากาแฟของเขาไม่เหมือนใคร อยากให้ผมลองกิน
   “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก เจนนิเฟอร์ คุณดูแลเรามามากพอแล้ว” ผมตอบปฏิเสธไป เกรงใจเขาสุดๆ อยากพูดภาษาอังกฤษคำว่า “เกรงใจ” แต่มันไม่มีคำนี้ในภาษาอังกฤษ จริงๆ นะ ไม่เชื่อลองหาดูสิ
   “มาสิ ไปกินกัน ยังมีเวลาเหลืออีกเยอะนะ”
   “คราวหน้าผมจะมากินครับ ผมไปล่ะนะ เจนนิเฟอร์ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างจากใจจริงๆ คุณมีน้ำใจกับพวกเรามากเหลือเกิน”
   “ขอกอดหน่อย” เจนนิเฟอร์พูดพร้อมกับอ้าแขน ผมเดินเข้าไปสวมกอดเบาๆ กระซิบที่หูว่า “ขอบคุณมากๆ” โบกมือลา แล้วก็เดินเข้าด่านตรวจเอกสารทันที
   พวกเราหลายคนนำของที่ระลึกมาให้กลุ่ม Bike Aid ด้วยนะ บางคนให้เสื้อ ให้ดอกไม้ ให้นาฬิกาเรือนเล็กๆ ผมสิ ไม่มีอะไรจะให้ นึกไม่ออก เลยให้การ์ดแค่ใบเดียว คิดมุขไม่ทันจริงๆ
   พอเข้ามาด้านในก็มีเรื่องต้องทำอีก เช่นเช็คตำแหน่งประตูขึ้นเครื่อง และรีบทำเอกสารขอคืนภาษี ไอ้นี้ผมไม่เคยทำมาก่อนเลย เห็นเคาเตอร์ก็รีบปรี่เข้าไปต่อคิว หลายคนยังไม่ได้กรอกเอกสารมาก็โดนไล่ไปยืนกรอกด้านนอก ส่วนผมกรอกมาเรียบร้อยแล้วก็ต่อคิวได้เลย
   “ขอดูสินค้าที่คุณซื้อมาหน่อย” เจ้าหน้าที่พูด
   “ผมเก็บมันไว้ในกระเป๋าที่โหลดลงใต้ท้องเครื่องไปแล้วน่ะครับ” ผมซื่อ ก็ตอบไปตามนั้น
   “มันเป็นกฎนะที่คุณต้องนำสินค้ามาแสดง คุณมาสิงคโปร์ครั้งแรกหรือเปล่า”
   แหม ไม่อยากจะโกหกเขาเลยว่ะ
   “ผมมากับกลุ่มสมาคมจักรยานเพื่อสุขภาพแห่งประเทศไทย พวกเรามาขี่จักรยานที่นี่กัน 4 วัน สินค้าที่ผมซื้อเป็นพวกอุปกรณ์จักรยานน่ะครับ”
   เลี่ยงตอบแบบไม่ตรงคำถาม แต่มันได้ใจเขา
   “คราวหน้าต้องแสดงสินค้าด้วยนะ”
   “ครับผม”
   เรียบร้อย ช่องแรกทำเรื่องเอกสาร พอประทับตราเสร็จก็มาอีกช่องหนึ่งเพื่อรับเงินภาษีคืน
   ได้เงินคืนแล้ว เช็คประตูทางออกเรียบร้อยแล้ว ก็หมดเรื่องกังวลใจ เดินเล่นอย่างสบายๆ รอแค่เวลาประตูเปิด
   ผมไปที่ประตูตามเวลานัดหมาย สักพักเขาเรียกให้ขึ้นเครื่องได้ แต่เขาประกาศเรียกเป็นระเบียบ คือเอาแค่แถวที่ 1-15 ก่อน ตามด้วย 15-30 ประมาณนี้ ตอนแรกผมนั่งเฉย ไม่ได้สนใจอะไร จนเขาเรียกเข้าไปหลายกลุ่มแล้วล่ะ ผมถึงได้หยิบบัตรของตัวเองขึ้นมาดูตำแหน่งที่นั่ง
   เฮ้ยย 1D ไอ้ D น่ะชอบ มันริมทางเดินอยู่แล้ว แต่หมายเลข 1 นี่มันหน้าสุดเลยนะ มันเบอร์ 11 หรือเปล่าวะ ผมไม่เคยนั่งแถว 1 มาก่อนเลย มันเป็นทำเลที่นั่งอย่างดีทีไม่มีอะไรมาขวางด้านหน้า จะเรียกว่าดีสุดในเครื่องเลยก็ว่าได้ ยืดขาเหยียดสุดยังได้เลย (ถ้าไม่นับชั้น Business/First Class)
   พอเห็นบัตรตัวเองก็รีบคว้าเป้วิ่งเข้าเครื่อง นั่งแถว 1 นี่ ทุกคนต้องเดินผ่านผม แน่ล่ะ โดนแซวว่าเป็นเด็กเส้น
   สักพักมีฝรั่งผู้หญิงเดินมานั่งข้างๆ ผม ตามด้วยฝรั่งชาย แต่ไม่น่าจะมาด้วยกัน เพราะไม่ได้เดินติดๆ กันมา และเขาไม่ได้คุยกัน
   “เดินทางคนเดียวหรือครับ” ผมเอ่ยปากชวนคุย จะได้ไม่เบื่อ ต้องนั่งติดกันอีกนาน แถมผมได้ฝึกภาษาอังกฤษเพิ่ม คราวนี้ได้คุยกับฝรั่งแท้ๆ เลยล่ะ
   “ใช่ค่ะ เดินทางคนเดียว คุณก็เดินทางคนเดียวใช่ไหม”
   “เปล่าหรอกครับ กลุ่มผมนั่งอยู่ด้านหลัง เรามากัน 40 กว่าคน เป็นสมาคมจักรยานเพื่อสุขภาพแห่งประเทศไทยครับ”
   “โอ้โห ดีจัง แล้วการนำจักรยานไปกับเครื่องบินมันยุ่งยากไหม ต้องจ่ายเพิ่มไหม”
   คารี กับผม คุยกันไปตลอดทาง เธอเป็นคนนอร์เวย์ เข้าทางผมสิ เลยชวนคุยเรื่อง Nord Kapp [North Cape] จุดที่สูงสุดในยุโรปเหนือที่เดินทางได้ด้วยรถยนต์ ผมถามเธอเกี่ยวกับการขี่จักรยานขึ้นเขาลูกนั้น ผมอยากกลับไปที่นั่นอีกครั้ง
   คุยเรื่องการงานของกันและกัน เธอเป็นนักวิจัยและค้นคว้า ทำงานมาหลายประเทศ จะอยู่ไทยอีกสักพักใหญ่ จากนั้นต้องไปต่อทีเม็กซิโก คุยกันจนถึงเครื่องลง ถึงได้แยกย้าย เธอมาสิงคโปร์แค่คืนเดียว มาร่วมงานวันเกิดเพื่อน
    ลงจากเครื่องก็ต้องเข้าด่านตรวจคนเข้าเมือง มาถึงแล้วงงมาก คิดว่ามาผิดที่ เพราะไม่มีคนยืนเลยแม้แต่คนเดียว ไม่มีเจ้าหน้าที่ประจำจุดอีกด้วย อ้าว ผิดทางหรือวะนี่ ไม่น่าจะ
   ผมกับคารียืนเลิ่กลั่ก สักพักมองเห็นเจ้าหน้าที่ยืนกวักมือเรียก ตอนแรกผมคิดว่ายามเสียอีก ฮ่าๆ
   กลายเป็นว่ามาถูกแล้วล่ะ แต่ที่ไม่มีคนเพราะไม่มีนักท่องเที่ยวเข้ามา และเจ้าหน้าที่เขาพักพร้อมกันพอดี เป็นเวลาเปลี่ยนเวร
   คารีมากับกระเป๋าถือใบเดียว เธอแยกกลับไปก่อน ผมแนะนำให้เธอขึ้นไปเรียกแท็กซี่ชั้น 4 มันจะดีกว่ารอที่ชั้น 2
   ส่วนผมต้องรอกระเป๋าอยู่นานเกือบ 20 นาที ถ้าเป็นคนที่นำจักรยานมาด้วยก็ต้องไปรับรถของตัวเองอีกช่องหนึ่ง และกลับบ้านไปก็ต้องสวดมนต์ก่อนเปิดกล่อง ขอให้มันอย่าพัง อย่าคด
   ลากกระเป๋าผ่านด่านศุลกากรช่องเขียว คือไม่มีสินค้าที่ต้องสำแดง คนใช้ช่องนี้กันหมดแหละ ทำให้เจ้าหน้าที่ต้องสุ่มเรียกตรวจ บางคนก็ขอเปิดกระเป๋าค้น
   ผ่านจุดนี้ก็ออกสู่โลกภายนอกแล้ว ผมลากกระเป๋าขึ้นไปยังชั้น 4 เพื่อเรียกแท๊กซี่ทันที เวลาตอนนี้ก็สามทุ่มกว่าแล้ว นี่ถ้ากลับตอนกลางวันผมจะใช้บริการรถเมล์ เพราะมันมาจอดถึงหน้าปากซอยผมพอดีเป๊ะ ค่ารถก็แค่ 36 บาท ถ้าเป็นแท็กซี่ก็ต้องมีราว 300
   ถึงบ้านเอาตอน 1015 รีบอาบน้ำ เข้านอนตอน 1030 ก่อนนอนเดินไปแอบหอมแขนลูก 1 ที หลับที่ๆ เราคุ้นเคยนี่สบายกว่าที่ไหนๆ จริงๆ ครับ

O'Pern · « **Reply #20 on:** August 24, 2011, 10:29:28 pm »

22 สค 54
   ตื่นเช้ามาฟิตจัด เอาจักรยานออกขี่ทันที นั่งเบาะ Brooks แล้วมันสบายกว่าเบาะอื่นดีจริงๆ ครับ แต่ก็ขี่แค่แป๊บเดียวล่ะนะ ต้องออกไปทำงาน
   ลูกปิดเทอม ผมไปถึงที่ทำงานเร็วกว่าปกติ ขี่จักรยานไปซื้อของกินที่ตลาด แม่ค้าแซวว่าไปเที่ยวไหนมา ผมก็งง เขาบอกว่าลูกชายผมบอกว่าผมไปเมืองนอก แหม มีแอบถามด้วย
   กลับมาบ้านตอนบ่าย รีบเอารูปโหลดเข้าคอม จัดการปรับแต่ง หมุนภาพ ผมสอนให้ลูกทำให้ เขาก็ทำงานได้ออกมาดี
23 สค 54
   อ้วน อ้วน อ้วน น้ำหนักขึ้นมาแบบเว่อร์จริงๆ จากไม่กี่เดือนก่อนที่ผมเพิ่งจะดีใจในการทำ New Low ตอนนี้มันใกล้จะเป็น New High เสียแล้ว เซ็งจิต
   ทั้งนี้ก็เพราะหลังจากกลับมาจากหัวหินแล้วผมเจ็บหลังอย่างมาก เลยไม่ได้จับจักรยานพักใหญ่ เอาแต่กิน เอาแต่โหลดคาร์โบ โหลดไปเรื่อยๆ เก็บไว้ในพุง ไม่ค่อยได้เอาออกมาใช้ ไม่ได้การ ผมต้องรีบลดพุงโดยด่วนอีกแล้ว ใกล้จะปลายปี เผื่อมีเพื่อนมาจากต่างประเทศ จะได้ถ่ายรูปออกมาหล่อๆ หน่อย
   อาหารเช้าวันนี้เป็นกระเพราเห็ดใส่เนื้อไก่ มีแครอทลวก และไข่ต้ม 1 ฟอง กินกับข้าวกล้อง กลางวันมีของอ้วนหน่อยคือผัดเซี่ยงไฮ้ และยำปลาหมึกสด มื่อเย็นนี่สิ ทีแรกว่าจะไม่กิน แต่ลูกมาชวนกินสเต็คหน้าปากซอย ร้านเล็กๆ แต่อร่อยดีนะ ถูกอีกด้วย นี่ถ้าพวก Bike Aid สิงคโปร์มากินคงจะตกใจกับราคา เพราะจานละ 75 บาท มันเทียบเท่ากับแค่ 3 SGD เท่านั้นเอง และราคานี้บนเครื่อง Jet Star มันซื้อได้แค่น้ำดื่มขวดเล็กๆ เพียง 1 ขวดเท่านั้น มื้อนี้ผมเลี่ยงเนื้อสัตว์จานใหญ่ เลือกสลัดไก่แทน เอ.. แล้ววันนี้น้ำหนักจะลดได้ไหมล่ะนี่

O'Pern · « **Reply #21 on:** August 25, 2011, 03:54:42 pm »

24 สค 54
   วันนี้วันเกิดภรรยาผม แต่ไม่ได้ให้ของขวัญอะไร ผมไม่ชอบให้ของขวัญใครในวันเกิด เพราะมันจะทำให้เขารอคอยของขวัญในวันนี้ทุกๆ ปี แล้วเกิดผมลืมขึ้นมาล่ะ
   หากจะให้ของขวัญใครก็ให้ได้เลยโดยไม่ต้องมีโอกาส เห็นของอะไร นึกถึงใคร ก็จัดให้ได้เลย ผมชอบแบบนี้มากกว่า
   บ่ายเข้าไปที่คอนโด ไม่ได้มาราว 1 เดือนเต็มๆ พาลูกไปว่ายน้ำเล่นกันด้วย ผมเองก็ไม่ได้ว่ายน้ำมาหลายเดือนเลยล่ะ ยิ่งช่วงนี้หุ่นอวบอั๋นมาก ต้องหาช่วงเวลาที่ไม่ค่อยมีคน ฮ่าๆ
   ว่ายน้ำเสร็จก็กินอาหารที่ร้านริมสระนี่แหละ ลูกกินข้าวผัดสัปปะรด ผมกินยำวุ้นเส้น และปลาทอดสามรส ร้านนี้เพิ่งมาเปิดใหม่ครับ รสชาติดี ราคาปานกลาง แบบนี้คุยกันได้นาน
   นานๆ ออกกำลังกายหนักๆ ทีเลยคงจะเพลียจัด ลูกบอกง่วงนอนตั้งแต่ 0630 ก็เลยปล่อยเขาไป อยากทำอะไร ไม่เดือดร้อนใครก็ทำไปเถิด ส่วนผมก็ทำงานต่ออีกพักใหญ่ กว่าจะเข้านอนก็สี่ทุ่มกว่า คิดเรื่องงาน และเรื่องต่างๆ ที่วนเวียนเข้ามาในชีวิต แน่ล่ะ คิดถึงเรื่องความฝันของผมด้วย

O'Pern · « **Reply #22 on:** August 26, 2011, 08:51:11 pm »

25 สค 54
   ตื่นแต่เช้าเหมือนเดิม ไม่ได้มานอนค้างที่ห้องพักนี้หลายเดือนเลยล่ะ ตื่นมาแล้วก็ไม่มีอะไรทำ ถ้าอยู่บ้านก็ยังเอาจักรยานออกขี่ได้ ห้องนี้ดีตรงบรรยากาศดี ลมพัดเย็นสบายมากๆ นอนที่ระเบียงก็ยังได้ ผมเคยนอนเต้นท์มาหลายครั้งแล้ว ส่วนใหญ่จะร้อนอบอ้าว ก็แหม เล่นไปหน้าร้อน หน้าฝนนี่นา
   การที่เราทำให้ตัวเองอยู่ในสภาพลำบาก มันสอนให้เราเรียนรู้อะไรอีกหลายสิ่งหลายอย่าง อย่างน้อยก็ต้องคิดหาวิธีเอาตัวรอดในช่วงเวลานั้นๆ ให้ได้ ผมจึงได้เรียนรู้ที่จะอยู่กับความลำบากอย่างมีความสุข การเดินทางแต่ละครั้งของผม มักจะไม่ค่อยมีความสะดวกสบาย แน่ล่ะ ผมไปเพื่อเรียนรู้ชีวิตนี่นา สุดท้ายก็เข้าใจว่าทุกคนในโลกนี้ล้วนเหมือนกัน คุณ ผม หรือใครหลายคนในอีกซีกโลก ต่างมีความคิดพื้นฐานเหมือนกัน ทุกคนต้องการความรัก ต้องการอยู่อย่างมีความสุข หากแต่พื้นฐานด้านสังคม และทรรศนคติบางอย่าง ทำให้คนเราคิดและทำในสิ่งที่แตกต่างกันออกไป
   ยกตัวอย่างให้นะ ขณะที่เราขี่จักรยานอยู่ที่สิงคโปร์ เรากำลังจะเปลี่ยนเลนจากซ้ายไปขวา พวกเรามีกัน 50 คัน ลองนึกภาพดูก็แล้วกัน อยู่บนถนน 4 เลน ข้างหน้าไฟเขียว การจราจรคับคั่ง แท็กซี่คันหนึ่งกดแตรเร่ง ปี๊นๆ ๆ ๆ ๆ ตลอดวันพวกเราไม่เคยโดนกดแตรเลย (แต่คงมีรถเบรกให้ทางกันเยอะมากๆ) นักจักรยานคนหนึ่งก่นด่า “เฮ้ย จะเร่งไล่ทำไมวะ” “นี่ถ้าอยู่ไทยกูจะลงไปชกแม่ง” อะไรประมาณนั้น
   วิธีที่จะอยู่ในโลกนี้อย่างเป็นสุข ก็ต้องคิดถึงความผิดพลาดของตัวเองก่อนครับ เราอยู่กันกลางถนน รถเขาวิ่งมาเร็วเพื่อจะได้รีบๆ ผ่านทางแยก เขากำลังไฟเขียวอยู่ เข้าใจจุดนี้กันบ้างไหม และอีกอย่าง ถึงแม้เขาไม่ได้เร่งรีบ แต่การกดแตรก็เป็นการเตือนให้เรายิ่งเพิ่มความระมัดระวังยิ่งขึ้น อาจมีบางคนในกลุ่มพวกเรากำลังเก้ๆ กังๆ อยู่ก็เป็นได้ เสียงแตรมันมีความหมายสารพัน ขึ้นอยู่กับการตีความของจิตใจเราในขณะนั้น ถ้าเป็นเพื่อนกันมากดปี๊นๆ ๆ เราก็คงไม่โกรธ แถมหันไปยิ้มให้เสียอีก เห็นไหม เสียงแตรเดียวกันแท้ๆ แต่ใจเราคิดกลับไปอีกทาง คราวนี้ดันคิดด้านบวกได้ แต่ทำไมคนอื่นกดบ้าง เรากลับคิดด้านลบล่ะ
   นี่ถ้าเราขี่ชิดซ้ายปกติ ก็ไม่เห็นจะมีใครเขามากดแตรไล่สักนิด ประเด็นมันอยู่ที่เราไปขี่กลางถนน แถมยกขโยงไปกัน 50 คันต่างหาก ถ้าจะให้ตีความชัดๆ ผมว่าพวกเราผิดนะ มิใช่รถแท๊กซี่ที่กดแตรไล่
    นั่งพิมพ์เล่า Diary แต่เช้าตรู่ท่ามกลางลมพัดแรงในห้อง บรรยากาศแบบนี้ใครมาก็คงชอบนะ เราสร้างห้องหรูหราได้ เราตกแต่งห้องได้สารพัน แต่เราสร้างลมธรรมชาติที่พัดตลอดวันไม่ได้
   รีบตื่นแต่เช้า พาลูกไปส่งบ้านและตัวเองก็อาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน แต่วันนี้ลูกติดใจ อยากมาที่ห้องคอนโดอีก เลยขอออกมาที่ทำงานด้วย ตอนบ่ายไปจ่ายค่าไฟฟ้ากัน ผมสอนให้เขารู้จักขั้นตอนวิธีการชำระเงิน เริ่มจากไปกดบัตรคิว แต่ไม่ได้กดธรรมดานะ ต้องใช้บาร์โค้ดที่แถบใบเสร็จยื่นเข้าไปสแกน จากนั้นถึงจะกดบัตรคิวได้ เจ้าหน้าที่ทำงานกันเร็วมาก จ่ายเงินคนละไม่เกิน 10 วินาทีเสร็จ สะดวกดี แต่ผมขี้เกียจมาบ่อยทุกเดือน วันนี้เลยนำแบบฟอร์มมายื่นให้เขาตัดบัญชีธนาคารได้เลย
เย็นชวนลูกลงว่ายน้ำไป 1 ชม มื้อเย็นฝากท้องไว้กับร้านอาหารเปิดใหม่ในคอนโดนี่แหละครับ รสชาติดีมาก อาหารประจำวันวันนี้คือสปาเก็ตตี้ผัดขี้เมา ผมสั่งจานนี้แถมขอให้ใส่ผักเยอะๆ มีผักอะไรก็ใส่เข้ามา ผมกินได้หมด ส่วนลูกกินข้าวต้มหมู
คืนนี้นอนกันที่ห้องนี้ซ้ำอีกคืนครับ

26 สค 54
   โคนขาลอกเป็นขุย และเป็นผื่นแดง โดนขอบเบาะของรถ Dahon matrix คันที่ผมขี่ที่สิงคโปร์ขูดเอาครับ นี่ก็ครบ 7 วันพอดี ขอบเบาะมันเหลียมมากเลย ด้านบนก็แบนราบ ต่างจากของ Brooks ที่ด้านบนของเบาะมันโค้งมน
   บ่ายเข้าไปที่คอนโดอีกแล้ว ไปว่ายน้ำ ออกกำลังกาย เย็นกลับมาเฝ้าร้านต่อจนร้านปิด วันนี้แม่ไปงานเลี้ยง ผมเลยรับช่วงต่อ พอมาถึงร้านรู้สึกมึนหัวครับ ปกติผมแข็งแรงดี ไม่ค่อยเป็นอะไร อาจเป็นไปได้ว่าโหมเร่งว่าย มีบางช่วยรู้สึกเหนื่อยมาก แบบอยากจะผอมเร็วๆ ฮ่าๆ

O'Pern · « **Reply #23 on:** August 27, 2011, 08:19:27 pm »

27 สค 54
   ส่งลูกเรียนพิเศษตอนเช้า วันนี้เขาเรียนเรื่องการใช้วงเวียน เป็นวิชาคณิตศาสตร์ที่สูงขึ้นมาอีกนิด
   ส่วนผม ก็ยังคงใช้ชีวิตช่วงเช้าเดิมๆ พอตกบ่ายถึงได้เข้าสู่โลกของธุรกิจตัวเอง แต่ก็ต้องแบ่งเวลาส่วนนี้ดูแลลูกไปด้วย มันก็โอเคดีนะ แม้งานของตัวเองมันไม่ค่อยจะคืบหน้าเท่าไหร่ แต่ก็ยังได้มีเวลาอยู่ดูแลลูกอย่างใกล้ชิด
   ลูกเล่นวาดเขียนการ์ตูน ส่วนผมซ้อม Uke ราว 3.30 ชม นิ้วเริ่มด้านสักพักแล้ว จับคอร์ดได้มากขึ้น แต่ยังขาดความคล่องแคล่ว ปัญหาหลักของผมคือมือขวาที่ดีดสายแล้วเสียงที่ออกมามันยังขาดๆ เกินๆ ฟังแล้วไม่กลมกล่อม ก็คงต้องฝึกกันต่อไป ตั้งแต่มี Uke นี่ผมไม่ได้จับคีย์บอร์ดอีกเลย
   วันนี้ค่อนข้างจะเรียบง่าย ออกน่าเบื่อด้วยซ้ำไป หมายถึงรูปแบบการใช้ชีวิตนะ ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ สมองคงจะฝ่อกันหมดพอดี

O'Pern · « **Reply #24 on:** August 29, 2011, 03:24:24 pm »

28 สค 54
   เช้านี้ไปขี่จักรยานกันที่พุทธมณฑล ไปกันสามคนพ่อ แม่ ลูก เอาจักรยานสามคันใส่รถยนต์ไปนี่มันทุกลักทุเลพอควร เพราะไม่ค่อยคุ้นเคย ลืมตำแหน่งมุมที่เคยวาง เลยออกแนวเก้ๆ กังๆ แล้วก็เจอกับความหงุดหงิดเดิมๆ คือคอของรถ KHS F20-W มันพับไม่ได้ เป็นแบบถอดสวม มันน่ารำคาญอย่างยิ่ง แต่พอวางเข้าตำแหน่งในรถได้ก็โอเคดีนะ เอาท่อคอของมันนี่แหละ วางพาดไว้ด้านบน เอาผ้ามาหุ้มสักนิดกันเหล็กเคาะโดนกันเอง
   ออกจากบ้านแวะซื้อหมูย่างเจ้าประจำใกล้โลตัสพระราม 2 แม้จะกินไม่บ่อยนัก เป็นหลายเดือนมาซื้อสักครั้ง แต่ว่าเคยซื้อตั้งแต่ผมยังไม่มีลูก ตอนลูกตัวเล็กๆ ก็เคยพาไปซื้ออยู่ไม่กี่หนเอง จนมาวันนี้แหละครับ ลูก 9 ปีแล้ว แม่ค้าเลยจำได้ง่าย
   ภรรยาและลูกนั่งกินหมูย่างกันไปตลอดทาง ส่วนผมได้แค่ดมกลิ่น ขับยังไม่ถึงครึ่งทางดี ฝนเริ่มปรอยๆ มีหนักบ้างบางช่วง พอไปถึงจุดหมายก็ยังตกปรอยไม่หยุด เอาไงดีวะนี่ อุตส่าห์ขนจักรยานขึ้นรถตั้งนาน แถมมาถึงที่แล้ว เอารถลงขี่สักหน่อยเถอะน่า ฝนเทลงมาแล้วค่อยว่ากันใหม่
   ออกขี่ไปได้แป๊บเดียวฝนก็หายครับ ผมไม่ได้มาพุทธมณฑลกว่า 1 ปี ภาพที่เห็นคือมีคนมาขี่จักรยานกันเยอะมากๆ น่าจะมากกว่า 50 คันด้วยซ้ำไป (นับหลายๆ กลุ่มรวมกัน) ก็ดูน่าสนุกดี โดยมากจะเป็นคนรุ่นใหญ่หน่อย พวกวัยรุ่นนี่มีน้อยมาก เราขี่วนเล่นกันอยู่ข้างในจนแดดเริ่มแรงถึงได้กลับไปเดอะมอลล์ท่าพระต่อ ลูกมีเรียนพิเศษคณิตสาสตร์ของ kumon
   กลับมาบ้านตอนบ่าย เย็นภรรยาชวนไปกินข้าวนอกบ้านกัน เป็นร้านอาหารจีนอย่างดี ไอ้ร้านแบบนี้ถ้าผมอยู่กับลูกนี่ไม่เคยคิดจะเข้าเลย เพราะราคามันแพงมากๆ

O'Pern · « **Reply #25 on:** August 30, 2011, 06:44:38 pm »

29 สค 54
   ฝนตกไม่หยุดตลอดคืน ช่วงเช้าชีวิตเรียบง่าย ออกแนวน่าเบื่อ บ่ายเข้ามาบ้าน ช่วงนี้ลูกยังปิดเทอมอยู่ มีการบ้านเล็กน้อย ขณะผมดูแลลูกอยู่กับบ้านนั้น จะไม่ค่อยมีเวลาส่วนตัวเท่าไหร่ มักจะซ้อม Uke เล่นคีย์บอร์ด อ่านหนังสือ ไม่ก็ขี่จักรยานวนๆ อยู่ในบ้าน อย่างที่เคยเล่า คิดจะสอนเด็ก ก็ต้องทำตัวอย่างให้เขาดูครับ พร่ำสอนให้ปากเปียกปากแฉะ แต่ไม่ทำให้เขาดูก็เท่านั้น เช่นสอนให้ลูกพูดจาไพเราะ แต่พ่อแม่พูดกูมึงกับเพื่อนตลอด แถมยังมีคำสบถแทรกเป็นระยะ แบบนี้คิดว่าลูกจะพูดจาไพเราะได้ดังหวังหรือไม่
   เย็นก็ไม่ได้ออกไปไหน นั่งเล่นดนตรีอยู่กับบ้าน ซ้อม Uke จนเจ็บนิ้ว เลยเปลี่ยนเป็นเล่นคีย์บอร์ดแบบเดิมที่ถนัด ไม่ได้จับมันมาเป็นเดือน เปิดเครื่องปุ๊บก็เล่นปั๊บเลย พอได้เหมือนกันนะ วอร์มสัก 5 นาทีก็คุ้นมือแล้ว พอเมื่อยก็เอาจักรยานออกขี่วนเล่นในบ้าน แต่ขี่ไม่นานนักหรอก บ้านเล็กๆ แคบๆ วนนานๆ แล้วมึนหัว

30 สค 54
   เช้าช่วยงานที่บ้าน บ่ายเย็นและอีกตลอดวันใช้เวลาอยู่กับลูก ช่วงนี้ได้อยู่กับเขาเกือบจะตลอดเวลา เลยชี้ให้เขาเห็นถึงชีวิตของคนแต่ละคนที่อยู่รอบตัว ทำไมคนนี้ขับแท็กซี่ คนนี้เปิดร้านขายของ คนนั้นทำงานออฟฟิซ ฯลฯ มันคือหน้าที่การงานที่อีกหน่อยลูกก็ต้องทำ อยู่ที่ว่าลูกจะเลือกทำงานอะไร อ๋อ แน่ละ ใครๆ ก็อยากได้งานดีๆ งานสบายๆ แต่ทำอย่างไรถึงจะมีคนจ้างเราล่ะ เราต้องรอให้คนมาจ้างไหม หรือจะมีงานอะไรที่เราทำแล้วชอบ
   ใช่แล้ว นั่นคือความฝันไงลูก หลายคนฝัน แต่ไม่กี่คนที่ทำตามฝันนั้นได้ จำที่พ่อเขียนในห้องได้ไหมว่า
   1% inspiration
   99% action
   พ่อไม่รู้หรอกนะว่าฝันของลูกคืออะไร เพราะความฝันของเราเปลี่ยนไปตามช่วงของอายุ แต่รู้ไว้เลยนะว่ามันต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการทำฝันให้เป็นจริง
   จงอย่าย่อท้อต่อความยากลำบาก เพราะถ้าแพ้ก็เป็นแค่ถ่าน แต่ถ้าผ่านเจ้าก็จะเป็นเพชร จำไว้

O'Pern · « **Reply #26 on:** August 31, 2011, 07:49:58 pm »

31 สค 54
   ลูกปิดเทอมเป็นวันสุดท้าย พรุ่งนี้เขาจะเปิดเรียนแล้ว นี่จึงเป็นอีกวันที่ผมแทบไม่ค่อยได้ทำอะไรส่วนตัวมากนัก มันก็แล้วแต่คนจะคิดนะ หากคิดว่าเบื่อ มันก็จะน่าเบื่อ แต่หากคิดว่าอยู่ใกล้ชิดกับลูกคือความสุข คุณก็จะสุข เราสามารถกำหนดให้จิตใจเราทุกข์หรือสุขได้ด้วยวิธีคิด
   มาดูอีกตัวอย่างหนึง คนๆ หนึ่งจอดรถไว้ในห้าง ขากลับออกมาพบว่ารถเป็นรอยลักยิ้ม มาถึงบ้านก็โคตรจะเซ็งเลย ยิ่งมองก็ยิ่งเซ็ง ในขณะที่อีกคน ขับรถอยู่บนถนน เจอเด็กวิ่งตัดหน้า เบรกกะทันหันรถหมุนฟาดฟุตบาทล้ออัลลอยแตก คนนี้เขาบอกโคตรโชคดีเลยที่ไม่ชนเด็ก โชคดีซ้ำสองที่รถแค่ล้อแตก มาเร็วขนาดนั้นน่าจะพลิกหมุนไปหลายตลบ และน่าจะไปจบที่เสาไฟฟ้า หรือตัวเองอาจบาดเจ็บ
   รถของคนแรกเป็นแค่รอยบุ๋มเล็กๆ ในขณะที่อีกคนล้อพังทั้งวง ช่วงล่างพังทั้งแถบแถมยางแตกอีกเส้น ค่าซ่อมรถคันแรกหลักร้อย แต่คนขับบ่นโคตรเซ็ง ค่าซ่อมรถคันที่สองหลายหมื่นบาท แต่คนขับบอกโคตรโชคดี
   ผมกำลังจะบอกว่า โชคดีมีอยู่กับเราตลอดเวลาครับ ถ้าคุณคิดดีก็จะพบแต่โชคดีตลอดวัน แม้จะเป็นเรื่องร้ายๆ เรื่องแย่ๆ ก็คิดให้มันดีได้ แรกๆ อาจทำยากไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไป ยังไงก็ถือว่ามาถูกทางแล้ว คิดบวกแล้วใจเราจะเป็นสุขครับ ชีวิตแทบมองไม่เห็นความทุกข์อะไรสักนิด
แถมอีกอย่างในเรื่อง มองคนที่ด้อยกว่าเพื่อให้เกิดกำลังใจ มองคนที่เหนือกว่าเพื่อให้เกิดความทะเยอทะยาน นี่เป็นอีกอย่างที่ผมต้องสอนลูก แต่ยังไม่ใช่วันนี้

racing-club.net

News:

Author Topic: สค 54 18-21 unforgettable singapore (Read 17951 times)

O'Pern

Re: สค 54

O'Pern

Re: สค 54

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore

O'Pern

Re: สค 54 18-21 unforgettable singapore