พค 54

[O'Pern]

19 พค 54
   ครบรอบ 1 ปี ที่คนเสื้อแดงเผาเมือง เหตุการณ์นี้จะจารึกในประวัติศาสตร์ยุคใหม่ รุ่นพวกเราอาจอยากจะลืมๆ มันไป แต่รุ่นลูกเขายิ่งอยากจะศึกษา แต่ไม่รู้ประวัติศาสต์จะจารึกลงไปด้วยไหมว่าพวกชุดดำคือทหารเขมรที่สั่งนำเข้ามาซุกอยู่ในกลุ่มเสื้อแดง ฮุนเซนเป็นลูกน้องทักษิณ ที่โดนสั่งมาให้ป่วนชายแดน มอเตอร์ไซค์ที่จ้างมาเป็นร้อยๆ คันนำขบวนนั้นมาจากเด็กแว้นยามค่ำคืน ค่าแรงคนละ 500 บาทต่อวัน
   กรุงเทพฯ โดนเผาไปหลายจุด โดยเฉพาะตึกใหญ่ใจกลางเมือง และตึกในจุดปะทะหนักๆ ที่ถนนพระราม 4 สยามพารากอนรอด เพราะจัดยามมาเพิ่มอีกหลายร้อยคน โดนวางเพลิง และก็ไล่ดับไปถึง 4 รอบ และบอกข่าวแก่ผู้เช่าพื้นที่ให้รีบขนของสำคัญออก ในขณะที่เซ็นทรัลเวิร์ดเป็นห้างที่แสนจะใจดี มีบริการห้องน้ำให้แก่ผู้ชุมนุมอยู่นานหลายสัปดาห์ ร้อนก็นอนพักหน้าห้าง กินตรงนั้น นอนตรงนั้น ขับถ่ายก็ตรงนั้น เสร็จแล้วก็เผาบ้านเขา ขโมยของเขาซะงั้น งูเห่าดีๆ นี่เอง
   รัฐบาลประกาศเคอร์ฟิวสองทุ่ม ทั้งเมืองเงียบสนิท แต่ควันไฟพวยพุ่งอยู่หลายวัน ควันขโมงกระจายอยู่เป็นกลุ่มๆ มองจากตึกสูงๆ แล้วเหมือนภาพในหนังสงครามเลยครับ

   ตอนนี้เข้าฤดูฝนอย่างเป็นทางการแล้ว แต่เรื่องแดดมันรุนแรงกว่าฝนเสียอีก ตอนฝนตกก็เย็นสบายดีหรอก แต่พอกลางวันที่ไม่มีฝนนี่สิ ร้อนเหมือนโดนเผา ทำให้นึกถึงปูทะเล กุ้ง ตอนโดนนึ่ง มันคงจะทนมานน่าดู นึกแล้วไม่น่ากินเลย สงสารมันมากกว่า
   ชีวิตยังคงดำเนินไปแบบเดิมๆ ครับ ใช้ช่วงเวลาว่างจากการยกของมานั่งคิดโปรเจคโครงงานที่เราอยากทำ นึกๆ แล้วชีวิตเรานี้ช่างสุดขั้วดีแท้ บางวันนั่งกินข้าวแกงกับพวกแท็กซี่ริมถนน ในขณะที่อีกวันไปกินในโรงแรมหรูๆ ที่สุดๆ เลยก็คือตอนเช้านั่งส่งของอยู่ท้ายรถกระบะ เข็นของส่งที่ปากคลองตลาด ตกค่ำเตรียมบินไปต่างประเทศ นั่งเช็คเมลล์ในเลาจ์ของผู้โดยสาร First Class
   นั่งคิดไปนานๆ เริ่มฟุ้งซ่าน คือมันชักจะคิดเยอะเกินไป คิดมาก แต่ทำน้อย มันไม่เกิดประโยชน์อะไรสักนิด เหมือนพวกนั่งเพ้อไปวันๆ ผมใกล้จะเป็นแบบนั้นแล้วล่ะครับ
   หาทางออกให้ตัวเองด้วยการจัดกลุ่มโปรเจคต่างๆ เข้าไว้ด้วยกัน เช่นงานสิ่งพิพม์ งานบทภาพยนตร์ งานดีไซน์บ้าน งานดีไซน์รถยนต์ งานเขียนสารคดี งานเกี่ยวกับจักรยาน จัดมันเป็นหมวดหมู่ พอหยิบขึ้นมาดูก็จะเจอไอเดียแบบไหลมาอย่างพร่างพรู เราก็ต่อยอดได้อีก
   เข้ามาบ้านตอนบ่าย พาลูกไปซื้อชุดนักเรียน จันทร์หน้าเขาเปิดเทอมแล้ว ขึ้นประถม 4 แล้ว

[O'Pern]

20 พค 54
   ภรรยาเอาจักรยานล้อ 14 ของผมไปขี่เล่นแล้วติดใจ คงเห็นผมเดินทางไปไหนมาไหนอย่างรวดเร็ว วันหยุดผมไปเข้าธนาคารที่ตึกดิโอลสยาม ขี่ไปจากฝั่งธนฯ ทำธุระเสร็จเขายังกินก๋วยเตี๋ยวกันไม่หมดชามดีเลย ยังคุยกันว่าหากใช้คนงานขี่มอเตอร์ไซค์ไปยังไงก็ต้องมีเกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ผมทำไปแค่ 10 นาที
   มีครั้งหนึ่งผมไปแถวสนามหลวง ขี่จากคลองหลอดกลับมาบ้านฝั่งธน ไม่น่าเชื่อว่าใช้เวลาแค่ 3 นาที ขี่ตอนสองทุ่มนะ รถยนต์โล่งมากๆ ขี่คนเดียวแบบไม่ต้องเบรกเลย
   ผมว่าคนในเมืองหลวงเราขี่จักรยานกันน้อยก็เพราะมองข้ามกันไปเองครับ บ้างก็คุ้นชินกับการใช้รถยนต์หรือขี่มอเตอร์ไซค์ คนงานผมเขามีมอเตอร์ไซค์ใช้กัน เดินทางแค่นิดเดียวก็ยังอุตส่าห์บิดไป แบบนี้ผมเรียกว่าใช้รถจนเคยตัว วันใดขาดรถแล้วเธอจะรู้สึก

   สายๆ มีพี่จากชมรมจักรยานเพื่อสุขภาพ (คนละอันกับสมาคมจักรยานเพื่อสุขภาพไทย TCHA) โทรมาชวนผมเข้าร่วมงานสัมมนาในวันอาทิตย์ที่ 5 เดือนหน้า ที่หอศิลป์กรุงเทพฯ ผมยังไม่ทราบรายละเอียดอะไรมากนัก เขาบอกจะส่งให้ทางเมลล์
   เรียนตามตรงครับว่าผมไม่คุ้นเคยกับการเข้าประชุมแสดงความคิดเห็นในกลุ่มชาวจักรยาน ผมเป็นคนที่มีมุมมองไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน คิดกว้าง คิดโดยมองภาพรวม และมักจะคิดไปไกลแบบเผื่อไว้ ทำให้หลายๆ อย่างที่ชาวจักรยานเขาต้องการกัน เขาอยากได้กัน แต่ผมมองแล้วว่ามันยังไม่เท่าไหร่
   อย่างเช่นเรื่องทางจักรยาน Bike Lane นี่แหละ ถ้าทำแล้วมันออกมาเป็นเลนปัญญาอ่อนเหมือนอย่างทุกวันนี้ก็อย่าทำดีกว่า เปลืองเงิน น่าเกลียด และอายชาวต่างชาติ แถมยังเป็นช่องทางทุจริตของเจ้าหน้าที่งบประมาณอีกด้วย
   ผมไม่เคยเรียกร้องหา Bike Lane แต่จะให้ความสำคัญแก่การขี่จักรยานมากกว่า เชิญชวนกันเข้าไปเถอะ คนเขาไม่มีใจเสียอย่าง ให้พูดถึงข้อดียังไงเขาก็ไม่สน พวกผู้หญิงส่วนใหญ่จะกลัวผิวดำ ไม่กล้าโดนแดด พวกผู้ชายแท้ๆ นับวันก็เหลือน้อยลง กลายเป็นประเภทสองไปหมดแล้ว หลังๆ มีคำใหม่ เขาเรียกผู้หญิงข้ามเพศ ฟังแล้วโครตตลกเลย ยกตัวเองว่าเป็นผู้หญิงจากใจจริงๆ ต่างจากพวกกระเทยทั่วไปนะ  แหวะ มันก็คืออีกขั้นของกระเทยเท่านั้นเองแหละครับ ต่างกันที่แปลงเพศแล้ว แต่พยายามสร้างจุดขายทางการตลาดให้แก่ตัวเอง ทำให้ดูคนละชั้น ว่าตัวฉันไม่ใช่พวกระเทยนะเฟ้ย ประมาณนั้น พวกนี้เขาก็ไม่มาขี่จักรยานกันหรอกครับ จะเหลือก็แต่พวกผ่านโลกมาโชกโชน พวกชอบออกกำลังกาย ว่าไปแล้ว เรื่องการประหยัดพลังงานถือว่าเป็นผลพลอยได้หลังจากการขี่จักรยานด้วยซ้ำไปนะ คือพวกเราชอบขี่ ชอบออกกำลังกายเป็นหลัก เพราะขี่แล้วมันสนุก รู้สึกอิสระ ยิ่งขี่ในเส้นทางสวยๆ แปลกใหม่ยิ่งสนุก มันเงียบ ไม่รบกวนชุมชนละแวกนั้น ขี่แล้วหน้าตายิ้มแย้มเบิกบาน
   ผมอยากให้มี Bike Lane ก็ต่อเมื่อมีคนใช้จักรยานกันเยอะๆ แล้ว และต้องวางแผนสร้าง Bike Lane ให้เป็นเครือข่าย ก่อนลงมือสร้างก็จะขอถามคำเดียวว่า จะมีมอเตอร์ไซค์เข้ามาใช้ร่วมหรือไม่ มีมาตรการป้องกันอย่างไร ถ้าตอบไม่ได้ชัดเจน ก็อย่าเพิ่งสร้างครับ ทำก็ทำให้มันดีๆ ไปเลย ทำทีเดียวจบ ทำแบบเอาหน้า แค่ตีเส้นบนพื้นถนนเป็นเลนกว้างเมตรกว่าๆ มีรูปจักรยานเป็นระยะ แล้วบอกว่านี่คือ Bike Lane มันไม่ค่อยแมนสักเท่าไหร่
   เมื่อก่อนผมสองจิตสองใจนะ ว่ามันควรจะมีเลนจักรยานก่อน หรือควรรอให้มีคนขี่จักรยานกันมากๆ ก่อน เมื่อก่อนตอบไม่ได้ ลังเล แต่ตอนนี้ตอบได้ชัดเจนแล้ว
   วิถีคนเมืองมักจะรักความสะดวกสบาย กลัวร้อน กลัวฝุ่นควัน คนส่วนใหญ่เขาไม่มาขี่จักรยานกันหรอก ยิ่งมีข่าวรถเมล์ทับคนขี่จักรยานออกมาเป็นระยะๆ ราวๆ สักเดือนละครั้งก็แหยงแล้ว
   ฉะนั้น หากจะทำ Bike Lane ก็จะต้องทำตามคอนเสปของผมดังนี้ คือ ทางต้องเป็นของจักรยานอย่างเดียวเท่านั้น วิธีการป้องกันคือทำทางเข้าแคบๆ มีบันไดเป็นจุดขึ้นลงก็ได้ หรือคิดหาหนทางที่มอเตอร์ไซค์ไม่สามารถมาใช้ทางได้
   อากาศร้อนไม่ใช่ปัญหา เราสร้างสภาพอากาศไม่ได้ แต่เราสร้างร่มเงาไม่ได้ ทำซุ้มการะเวกให้ร่มตลอดทางไม่น่าจะเป็นเรื่องยาก มีจุดดื่มน้ำ จุดพักเป็นระยะๆ
   ตัวอย่างทางจักรยานช่วงเลียบทางด่วนเอกมัย-รามอินทรานั้นดีมากๆ เลยนะ แถวนั้นหมู่บ้านก็เยอะ รถก็ติด ทางจักรยานก็สวย อยู่บนทางเท้าอย่างดี เห็นแล้วอิจฉาสุดๆ แถวบ้านผมทำไมไม่มีแบบนี้บ้างวะ ที่เห็นคนไม่ขี่กันก็ต้องย้อนไปอ่านอุปนิสัยของคนเมืองด้านบนที่ผมบอกไว้ คนย่านนี้เขาใช้รถยนต์แทนมือแทนเท้าไปแล้วน่ะครับ ต่อให้น้ำมันลิตรละร้อย เศรษฐีย่านนี้ก็คงขับรถยนต์กันต่อไป ถนนแห่งนี้คือย่านคนรวยครับ แต่โดยรวมผมถือว่าเริ่มมาถูกทางแล้วนะ ทำได้ดีเลยล่ะครับ ผมผ่านไปแถวนั้นทีไรก็ต้องเอาจักรยานลงปั่นทุกครั้ง ผ่านช่วงร้านค้าก็เจอโต๊ะมาวางขวางบนเลนจักรยานบ้าง อันนี้แก้ง่ายๆ ด้วยการให้เทศกิจจับ ปรับ อ้อ ลืมไป เขาอาจจ่ายกันเป็นรายเดือนอยู่แล้ว แบบนี้ก็ต้องยกเลิกครับ ออกกฎใหม่ว่าห้ามตั้งสิ่งของกีดขวางทางจักรยานและบังคับใช้จริง ถ้าปล่อยปะละเลย ผู้อำนวยการเขต และสำนักเทศกิจก็ต้องร่วมรับผิดชอบ ไม่ใช่โทษแค่ย้าย หรือพักงานล่ะ โทษมันต้องเป็นรูปธรรม ปล่อยปะละเลยก็ต้องจ่ายค่าปรับแทนสิครับ ถึงจะถูก เจอแบบนี้สักเขต ผมว่ากรุงเทพฯ สงบสุขขึ้นเยอะ
   ที่หนักสุดก็คือผมเจอรถยนต์มาขับในเลนจักรยาน เขาจะไปไหนก็สุดแท้แต่ การมาขับในเลนนี้ทำให้ถนนพัง ถ้าเจอก็ต้องถ่ายรูปเป็นหลักฐาน และแจ้งความให้จับ ปรับ ทำจริง จับจริง มันก็แก้ปัญหาได้ ไอ้ที่เละเทะอย่างทุกวันนี้คือเจ้าหน้าที่ไม่ทำงาน เอาเวลาไปจับอย่างอื่นที่มันเป็นรายได้เข้ากระเป๋าตัวเอง
   Bike Lane ที่ผมมองตอนนี้ จึงกลายเป็นถนนสายยาวออกนอกเมืองครับ ทำเลียบรางรถไฟเลยได้ไหม เริ่มต้นสถานีวงเวียนใหญ่ ไปมหาชัย ข้ามเรือแล้วขี่ต่อไปตลาดอัมพวาได้เลย
   ที่พัทยานั้นน่าทำมานานแล้ว ทำให้มันเป็นทางจักรยานเลียบชายหาด มีตำรวจขี่จักรยานตระเวณเป็นระยะ ภาพจะออกมาสวยงามมากๆ ช่วงถนนเลียบชายหาดนั้นรถติดมาก ก็เก็บเงินค่ารถผ่านคันละ 10 บาท จ่ายได้ก็จ่ายไป เอาเงินเข้าไปพัฒนาเมือง ตอนกลางคืนก็ปิดถนนให้คนเดินซะ ใครจะเข้ามาแถวนี้แล้วขี้เกียจเดิน ก็ต้องขี่จักรยาน ทำแบบนี้รับรองว่าพัทยาจะเป็นเมืองจักรยานภายในไม่กี่เดือน
   นำรูปแบบนี้ไปต่อยอดและพัฒนาในเมืองท่องเที่ยวใหญ่ๆ อย่างเชียงใหม่ ภูเก็ต หัวหิน ฯลฯ คิดให้เป็นระบบ มองภาพรวม อย่ามองหาประโยชน์เข้าตัวเอง จะพบว่าเรื่องพวกนี้มันไม่เห็นจะยากสักนิด ทำได้จริง ทำได้เร็ว ไม่ต้องลงทุนอะไรมากเลย
   สรุปให้อีกที หลักๆ เลยคือแยกจักรยานออกจากยานพาหนะอื่นก่อน เพือความปลอดภัย เรากระตุ้นให้คนมาใช้จักรยานก็ต้องให้ความปลอดภัยแก่เขาด้วย นี่คือความรับผิดชอบของเจ้าของโปรเจค
   อีกด้านก็ต้องทำให้ขี่จักรยานแล้วรู้สึกสะดวกสบาย ข้อไหนคือจุดอ่อนของรถยนต์เราก็มาพลิกให้เป็นข้อดีของจักรยาน เช่น ขับรถไปสยามสแควร์แล้วค่าจอดแพง จอดยาก ก็ทำให้จอดจักรยานได้ง่าย สะดวก ปลอดภัย ถ้าจอดฟรีแล้วมีคนเฝ้านี่คือสวรรค์เลยนะครับท่าน ลองทำที่จอดจักรยานแบบนี้ในสยามสแควร์ดูครับ รับรองว่าแน่นๆ ๆ ๆ ๆ เพราะรถ BTS ก็ยังสนับสนุนการเดินทางด้วยจักรยาน รถไฟใต้ดินก็เปิดรับ แต่จะให้แค่จักรยานพับเท่านั้น
   
   คุยเรื่องเมืองจักรยานกับผมคุยได้นานมาก แต่ต้องเป็นคนที่เปิดใจกว้างรับฟังความคิดเห็นของผมด้วยนะ เพราะถ้าเสนอความคิดเห็นไป แต่ใจผู้ฟังไม่เปิดรับ มันก็เท่านั้น
   ไปสีซอต่อดีกว่า

[O'Pern]

21 พค 54   
   วันนี้เจ้าหน้าที่รับโทรศัพท์ลากิจ เป็นหน้าที่ผมอีกตามเคย ดีตรงไม่ต้องยกของ แต่แย่กว่านั้นคือการนั่งเฉยๆ แทบไม่ได้ลุกไปไหนตั้งแต่เช้าจรดเย็นนี่โครตจะน่าเบื่อเลย กลางวันกินก๋วยเตี๋ยวก็ต้องรีบกินให้เสร็จแล้วมารับโทรศัพท์ต่อ ลูกค้าเขาสั่งของตามสะดวก เขาไม่เลือกเวลาหรอกครับ
   
   เข้ามาบ้านตอนเย็น เช็คเมล์พบคำเชิญของกลุ่มจักรยานเก่าของ TCHA กลุ่มเก่าคือ TCC งงฉิบเป๋ง ต่างฝ่ายต่างมีนโยบายและแนวทางใกล้เคียงกันมากๆ เน้นการใช้จักรยานเหมือนกัน อยากได้ Bike Lane เหมือนกัน แต่ทำไมรวมกันเป็นกลุ่มเดียวไม่ได้ ถ้าให้ผมเดาในแง่ร้าย นั่นคือเรื่องของผลประโยชน์ ซึ่งไม่จำเป็นต้องเกี่ยวกับเงินเสมอไป อาจเป็นเรื่องของอำนาจ ชื่อเสียง เกียรติยศ ฯลฯ
   แล้วผมทำไงดีล่ะ ผมก็อยากช่วยสร้างเสริมการใช้จักรยานเหมือนๆ กับสองกลุ่มเขานี่แหละ ผมควรตั้งกลุ่มของตัวเองอีกอันหรือ หรือว่าผมควรเลือกไปร่วมกับกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง แล้วเกิดร่วมในกลุ่ม A แล้ว จะยังคงไปร่วมงานในกลุ่ม B ได้ไหม กลุ่มที่ตรงกันข้ามเขาจะต่อต้านผมไหม ฯลฯ
   เรื่องนี้ง่ายมากครับ ไม่ต้องโต้เถียงกัน อยากรู้ใครดีใครเด่น ก็สร้างผลงานมาสิครับ เขียนนโยบายออกมาชัดๆ เอาแบบทำได้จริง แล้วสรุปปลายปีว่าคืบหน้าไปเช่นไร กลุ่มไหนมีฝีมือ ทำงานดี ก็จะมีมวลชนเข้าร่วมด้วยเยอะ ในทางตรงข้าม กลุ่มไหนมีแต่ขี่เล่นกันเอง มีกิจกรรมแบบไม่เป็นชิ้นเป็นอัน มันก็ยังคงวกวนอยู่ในโลกเดิมๆ ของเขาต่อไป
                คำกล่าวที่ว่า หนทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน ยังคงใช้ได้ดีครับ

[O'Pern]

22 พค 54
   ขี่จักรยานไปตลาด กะจะหาของกิน เตรียม Panniers ไปด้วย เผื่อซื้อของหลายอย่าง แถวบ้านผมมีตลาดนัดยามเช้าในหมู่บ้านสินทวี คนเยอะมากๆ ผมออกตั้งแต่ 0600 พระอาทิตย์เริ่มขึ้นแล้ว สักพักแดดก็แรงแล้วล่ะ
   โฉบผ่านรอบแรกหาข้อมูลก่อนครับ ดูอย่างเดียว อันไหนน่ากิน อันไหนชอบก็เล็งไว้ เดี๋ยววกกลับมาอีกรอบ ประโยชน์ของจักรยานก็อยู่ตรงนี้แหละ เร็วกว่าเดิน คล่องกว่ารถยนต์
   เห็นร้านขายปลา แม่ค้ากำลังชำแหละ หดหู่มากๆ เลยซื้อปลาช่อน ปลาดุกไปปล่อย เอาปลาใส่กระเป๋าหลังนี่แหละ พอได้ปลาแล้วก็อยากรีบปล่อย เลยไม่ได้ซื้อของกินอะไรสักอย่าง อ้อ แวะซื้อซูชิให้ลูก 1 กล่อง
   ระหว่างทางขี่ไปวัดเพื่อปล่อยปลาก็นึกถึงคนที่บ้าน วกกลับบ้านมาปล่อยปลาด้วยกันดีกว่า พาภรรยาและลูกมาด้วย ไปปล่อยกันที่ท่าเรือในคอนโดที่ผมอยู่นั่นแหละ ปล่อยในเจ้าพระยาเสียเลย อย่าไปโดนใครเขาจับมาอีกล่ะ
   
   ผมชวนลูกกินก๋วยเตี๋ยวร้านใหม่ เป็นก๋วยเตี๋ยวเรือ ภรรยาชอบ ผมชอบ แต่ลูกบอกไม่เอา ยังดีที่เขามีซูชิอยู่แล้ว เลยบอกว่าให้ตามใจแม่หน่อยนะ ร้านอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของผมมากนัก เลยสะพานแขวนไปสัก 2 กม เองมั้ง ร้านนี้เล็งไว้นานแล้ว วันนี้เห็นมีมอเตอร์ไซค์ชาวบ้านมาจอดกินกัน 3 คัน รถกระบะอีก 1 คัน นี่แหละ ใช่เลย
   วิธีหาร้านอร่อย เราต้องดูร้านที่คนท้องถิ่นเขากินครับ คนท้องถิ่นมักจะใช้มอเตอร์ไซค์กัน ดูวิธีนี้ไม่ค่อยพลาดนะ จากประสบการณ์ตอนหาร้านข้าวแกงกินที่ท่าเรือเกาะเสม็ดผมก็ใช้วิธีนี้ ร้านใกล้ๆ ท่าเรือนักท่องเทียวเพียบ แน่น ผมไม่เอา ขี่จักรยานตระเวนเจอร้านหนึ่งมีชาวบ้านอุ้มลูก ขี่มอเตอร์ไซค์ซ้อนสองมาซื้อ ผมเลือกร้านนี้แหละ ไม่ผิดหวัง
   กินเสร็จลูกไปเรียนศิลปะ ส่วนผมกลับเข้าไปในคอนโดฯ นี่มาบ่อยๆ จนชักจะเบื่อแล้วเหมือนกัน ก็ปัดกวาดเช็ดถูไปเรื่อยๆ
   วันนี้เอาเปลผ้าที่ซื้อมาหลายเดือนแล้ว ยังไม่เคยกางเลย ลองเอามากางนอนรับลมที่ระเบียงคอนโดดู ช่วงเช้าลมแรง แต่แดดก็แรงด้วย พอตกบ่ายเริ่มครึ้ม ลมหมด เอาวะ ลองกางดู เผื่อจะใช้จริงจะได้ถนัดมือ
   กางแล้วขึง 4 มุมเข้ากับราวเหล็ก บ๊ะ พอดีเป๊ะ คือเชือกยาวพอ ก่อนหน้านี้ผมกลัวว่าหากเชือกสั้นเกินไปนิ่สิจะทำอย่างไร กางรอบแรก ลงไปนอนแบบกลัวเชือกจะรูดแล้วหลังกระแทกพื่น ค่อยๆ หย่อนตัวลงไป เปลมันยืดได้นิดหน่อย ลองแกว่งดูก็สบายดีเหมือนกันครับ
   อยากได้แบบสบายสุดๆ เลยเอาหมอนมาหนุนรอง โอ้โห มีหมอนแล้วดีกว่าเยอะ ขึงเปลใหม่ให้ตึงกว่าเก่า พบว่านี่คือทางออกที่ดีสุดแล้ว นอนสบายดีจริงๆ เลย แต่ไม่แน่ใจว่าจะนอนแบบข้ามคืนเหมือนพวกนักเดินป่าเขาได้ไหม ผมไม่เคยแบบนั้นเสียด้วยสิ ไว้คงต้องลองดูสักครั้ง
   ตกเย็นเก็บเปลครับ หัดกางแล้วก็หัดเก็บด้วย จะได้คุ้นมือ ออกรอบใช้งานจริงแล้วกางไม่เป็นนี่แย่เลยนะครับ เต้นท์ก็เช่นกัน หัดกางตั้งแต่อยู่บ้านแล้ว กางแล้วเก็บ ทำซ้ำไปซ้ำมา ซ้อมจนรู้ว่าต้องจับมุมไหน ยืนอย่างไร ตอนใช้งานจริงเราต้องกางเร็ว เก็บเร็ว มันแสดงถึงความเป็นนักเดินทางมืออาชีพ ทั้งๆ ที่ตัวจริงไม่ได้อาชีพตรงไหนเล้ยยย ฮ่าๆ เอาน่ะ ตอนเอาไปใช้งานในสถานที่จริงมันจะมีคนอยู่กันเยอะมาก ทำอะไรเชื่องช้าเดี๋ยวจะเสียเวลาของส่วนรวม (หากไปเป็นกลุ่ม)
   
23 พค 54
   มิวเปิดเทอมวันแรก ป4 อย่างเป็นทางการแล้ว อยู่ในช่วงประถมปลาย การเรียนก็จะเริ่มเข้มข้นขึ้น เขาเรียนโรงเรียนแบบบูรณาการ ไม่ได้เร่งเรียน ก็ดีตรงเรียนสบายๆ ข้อเสียก็คือวิชาการด้านความรู้จะช้ากว่าเด็กจากโรงเรียนดังๆ และความอิสระแบบสุดๆ จนไร้ขอบเขต ไม่ค่อยมีระเบียบวินัย
   แต่ผมชอบแบบนี้มากกว่านะ เรียนสบายๆ อิสระนี่แหละ เขาจะได้มีความสุข สนุกทุกครั้งที่ไปโรงเรียน ครูนั่งสอนไป นักเรียนก็นั่งเรียนกันไป ส่วนลูกผมจะชอบนอน ฮ่าๆ มันนอนเรียนจริงๆ แถมวันไหนตอนบ่ายๆ มีแอบหลับอีกด้วย
   ตกเย็นไปรับลูก เขาวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน จนหนำใจ จนเพื่อนๆ เริ่มทะยอยกลับ เขาเดินมาหาผม พูดว่า “กลับบ้านกันเถอะพ่อ”
   ลูกผมดูตัวโตขึ้นมาก เด็กคนอื่นก็โตไม่แพ้กัน ส่วนใหญ่จะโตแนวดิ่ง แต่ลูกผมมันออกแนวระนาบว่ะ เซ็งจริงๆ
   เย็นไปเซ็นทรัลกัน หากเปิดเทอมเมื่อไหร่ล่ะก็ ได้เดินเซ็นทรัลเป็นว่าเล่น เพราะอยู่ตรงข้ามโรงเรียนพอดีเป๊ะ พาลูกไปซื้ออุปกรณ์การเรียน ซึ่งผมต้องเก็บใบเสร็จไว้ เอามาเบิกค่าใช้จ่ายได้ รัฐบาลสนับสนุนทุนเรียนฟรีน่ะครับ แต่แหม มันไม่มีฟรีหรอกนะ ยังไงก็ต้องจ่ายค่าเทอมเต็มจำนวน ก็มันโรงเรียนเอกชนนี่หว่า แต่ถึงให้เป็นโรงเรียนรัฐบาลก็ยังมีค่าใช้จ่ายหยุมหยิมเข้ามาอีกราวเทอมละ 2000 บาท เช่น ค่าห้องปฏิบัติการ ห้องแลป ห้องคอมฯ ห้องดนตรี ห้องพยาบาล ฯลฯ ยังไม่นับค่าสอนเสริม
   มื้อเย็นพากันกินก๋วยเตี๋ยว มิวชอบเย็นตาโฟใส่ผักเยอะๆ พนักงานเอาผักบุ้งลวกเพิ่มมาให้อีก 1 ชามเล็ก มิวจับผักเทลงในชามก๋วยเตี๋ยว ซัดคนเดียวหมด จากนั้นก็ไปดูเครื่องเขียนในร้าน B2S เลือกดินสอสารพัดแบบ พร้อมด้วยยางลบแบบแท่ง ผมเพิ่งเคยเห็น น่ารัก ใช้งานสะดวกดี ทำไมตอนผมเด็กๆ ไม่เห็นมีของแบบนี้มาบ้างวะ ยางลบแบบนี้ใช้ในงานศิลปะได้ดีมากๆ ผมเลยซื้อตามลูกมา 1 อัน
   กลับบ้านเอาตอนหัวค่ำ คืนนี้นอนเร็ว เขาคงเพลีย
   อ้อ วันนี้มีโปรโมชั่นจาก Air Asia วันแรกเริ่มเวลา 1100 บินในประเทศเริ่ม 10 บาท ต่างประเทศน่าจะสัก 190 มั้ง จองแล้วบินกันปีหน้าโน่น เริ่มบิน 6 กพ ถึงราวๆ เดือน มิถุนายน คนทั่วไปเพิ่งรู้โปรฯวันนี้ แต่ถ้าเป็นสมาชิกจะจองได้ตั้งแต่เมื่อวาน

[O'Pern]

24 พค 54
   ตอนเช้ารถติดแบบสุดๆ ยังไม่ผ่านพ้นสัปดาห์แรกก็แบบนี้แหละ น่าจะเรียกสัปดาห์นรกนะ รถติดจนปวดท้องฉี่ ต้องแวะเข้าปั๋มข้างทาง จอดในช่องอย่างดีตรงเป๊ะ ขากลับจะเดินขึ้นรถ เดินมาถึงท้ายรถตัวเองแล้วล่ะ ก็มีรถกระบะคันหนึ่งตรงดิ่งเข้ามาเสียบเข้าจอดทางด้านประตูคนขับของรถผม เขาก็จอดในช่องของเขาล่ะนะ ไม่ผิดหรอก แต่มันทำให้ผมเปิดประตูรถไม่ได้นี่สิ
   เฮ้ยย ทำไมตีเส้นช่องจอดรถได้แคบนักล่ะ งงมาก เลยต้องเปิดประตูฝั่งคนนั่ง แล้วปีนข้ามอุโมงกลางเข้ามานั่งขับ ถ้าเป็นคนอ้วนล่ะก็ ปีนไม่ได้ชัวร์
   
   เข้าเวปจักรยานเจอ pm จากหนุ่ยพูดไม่ได้ บอกว่าให้ผมนำรถจักรยานไปส่งมอบกันที่สมาคมจักรยานเพื่อสุขภาพไทยในวันจันทร์ที่ 23 ตอนเที่ยง
   อ้าว เมื่อวานนี่นา ฉิบหาย เขาก็รอผมเก้อแล้วสินี่ ผมสื่อสารกับหนุ่ยได้ยากลำบากมากครับ เพราะเขาพูดไม่ได้ ให้เบอร์โทรไปก็ไม่รู้คุยกันอย่างไร ทำได้แค่ส่ง pm คุยกัน หรืออย่างเก่งก็ email
   เช็ค pm อันต่อมา เป็นของหนุ่ยอีกเช่นเคย กลายเป็นว่าเมื่อวานตอนเย็นเขามาหาผมที่ร้านโดยไม่ได้นัดหมาย แถมไปตอนเย็น ผมไม่อยู่แล้ว ผมไปรับลูก คงเจอพวกคนงานผมไล่ไม่ให้เข้า เพราะหนุ่ยเขาพูดไม่ได้ไง 
   โห หนุ่ยเจอแบบนี้ผมโครตเศร้าเลย เขาต้องเสียใจอย่างมาก มันทำให้ผมยิ่งลำบากใจเข้าไปอีก เอาไงดีวะ ทางที่ดีสุดคือส่งมอบจักรยานให้เขาโดยเร็วที่สุด 
   หนุ่ยครับ ผมขอโทษจริงๆ นะ
   เลยรีบส่งข้อความ pm ตอบกลับไป ขอนัดหมายใหม่เป็นวันอาทิตย์ นัดกันที่หน้าเสาธงสนามกีฬาแห่งชาติตอนเช้าเลยล่ะครับ งานนี้ไม่น่าจะพลาดแล้ว เกรงใจเขาจริงๆ

[ToppyRacingClub]

พี่เปิ้ลไม่ส่งข้อความ (SMS) ทางมือถือละครับ เค๊ารับได้หรือเปล่าเอ่ย ^ ^
          /
:JFBQ00134070103A:

[O'Pern]

พี่เปิ้ลไม่ส่งข้อความ (SMS) ทางมือถือละครับ เค๊ารับได้หรือเปล่าเอ่ย ^ ^
          /
:JFBQ00134070103A:

ล่าสุดแลกเบอร์โทรกันแล้ว ใช้ส่ง SMS คุยกันแทน นัดหมายกันเรียบร้อยแล้วครับ

[O'Pern]

25 พค 54
   หนุ่ยส่งข้อความ SMS โทรมาแจ้งยืนยันตอบรับนัดหมายส่งมอบจักรยานในวันอาทิตย์ อ่านแล้วดีใจครับ เขาจำผมได้ด้วยว่าเราเจอกันที่สระบุรี
   
   ผมส่งโครงเรื่องสั้นไปยังยังทีวีช่อง Thai PBS อยากให้งานเขียนของผมเป็นละครทีวีทั้งเรื่อง UBX – Ultimate Biking Experience และ Midnight Racing ทั้งสองเรื่องนี้มีคติสอนใจ ถ้าเขาชอบจริงก็ดีนะ แต่อาจต้องเปลียนชื่อเรื่องใหม่ให้เป็นภาษาไทย
   ผมชอบใช้ชื่อภาษาอังกฤษก็เพราะมันตั้งง่ายครับ ง่ายมากๆ ด้วย ตั้งแล้วความหมายดี ส่วนภาษาไทยนั้นผมหาคำสวยๆ ได้ยาก ตอนผมไปงานที่นิทรรศรัตนโกสินทร์ ผมทึ่งคนที่ตั้งชื่อประตูเมืองในสมัยโบราณจริงๆ ครับ ชื่อไพเราะมากๆ ผมอยากตั้งชื่อแบบนั้น แต่ฝีมือยังไม่ถึง
   
   ทางช่อง Thai PBS บอกให้ผมลองหาทีมผลิตรายการเลย มีไอเดียอะไรมันๆ ก็ส่งมาให้พิจารณาได้ มีหลายคอนเสป ทั้งเพื่อเด็ก เพื่อสังคม กีฬา ฯลฯ บ๊ะ ฟังแล้วไฟลุก ผมเรียนนิเทศมาโดยตรง จับงานพวกนี้มาทุกขั้นตอนหมดแล้ว พอเขาพูดเกริ่น ผมก็คิดไปเสียไกลโพ้นว่ามันจะออกมาเป็นอย่างไรได้บ้าง
   เอ้า ใครมีไฟ อยากทำหนัง ทำสารคดี มาคุยกันหน่อยนะ

[O'Pern]

26 พค 54
   มีคนส่ง pm มาคุยเรื่องการสร้างหนัง เขาส่งตัวอย่างมาให้ดู มันเป็นการถ่ายวีดีโอเล่นกันเอง ก็ดูกันแบบสนุกๆ ครับ คนขี่จักรยานด้วยกันคงจะชอบ แต่ถ้าทำขาย ทำส่งรายการทีวี มันต้องมีอะไรเจ๋งกว่านั้น
   ในกระทู้ที่ผมโพสไว้ก็มีคนมาเสนอความคิดเห็น แต่ละคนก็อยู่ไกลกัน ผมอยากได้ทีมลุยงานจริงๆ เหมือนตอนสมัยนักเรียนที่ยกทีมกันไปทุกที่ ทำงานได้รวดเร็วมาก แต่ทุกวันนี้ทุกคนล้วนมีงานหลัก ถ้าจะทำหนังกับผม ก็ต้องทำได้เฉพาะเวลาว่าง แต่ละคนคงจะว่างไม่ตรงกัน แล้วหนังมันจะเสร็จกันเวลาใดล่ะนี่

   เช้านี้แปลกมากที่รถไม่ค่อยติด ใกล้ผ่านพ้นสัปดาห์นรกแล้วมั้ง ไปถึงที่ทำงานภรรยาเอาหนังสือแพรวมาอ่าน ผมเปิดดูบ้าง เจอบทความเกี่ยวกับท่องเที่ยวรัสเซีย เห็นแล้วต้องรีบอ่าน เพราะผมก็เคยไปมาแล้วเหมือนกัน
   อ่านแล้วนึกอยากเขียนเองบ้างเหมือนกัน เรื่องงานเขียนน่าจะพอฟัดกับเขาไหว แม้จะกัดไม่ได้ แต่ก็อาจได้เกาะหลัง นึกแล้วไฟท่วมกายอีกแล้ว ยังไงชีวิตนี้ผมก็หนีงานเขียนไปไม่พ้น คงจะต้องวนเวียนอยู่กับรถยนต์และจักรยานนี่แหละ

   TCHA จัดทริปไปสิงคโปร์ !!! แถมมีจักรยานให้ยืมรออยู่ที่โน่นด้วย บ๊ะ สะใจว่ะ เขารับแค่ 20 คัน ผมไปไม่ทัน ลงชื่อรอไว้ ถ้าเขาขยายกลุ่มเพิ่ม ผมคงได้ลุ้น
   อ้าว มันชนกับทริปที่กลมเขาชวนผมไว้เลย เดื่อนเดียวกันเป๊ะ วันที่เหลื่อมล้ำกันนิดหน่อย นี่ผมเบี้ยวกลมเขามาครั้งหนึ่งแล้ว ปีที่แล้วเขาก็ชวน พอมาปีนี้ผมอยากไป มีหวังได้เบี้ยวอีกครั้ง โธ่ … ถ้างั้นต้องฝากเจ้ากลมเขาจองตั๋วให้ผมไว้เลย เรียกว่าล็อคคอไม่ให้พลาดอีกแล้ว
   
   รถคัน KHS HT ของผมมันขี่แต่ทางเรียบแล้ว เลยสนใจจะเปลี่ยนจากตะเกียบช็อค Rock Shock judy XC ปี 94 ไปเป็นตะเกียบแข็งแบบ Rigid Fork ก็มองหาข้อมูลไปเรื่อยๆ ยังไงก็น่าจะเป็นวัสดุโครโมลี่ วันนี้ไปเจอในเวปมีคนขายตะเกียบของ Salsa แต่มาแปลกใจตรงที่เขาโฆษณาว่าตะเกียบทัวริ่ง ซึ่งมันไม่ใช่เลยแม้แต่น้อย

[O'Pern]

27 พค 54
   ช่วงนี้พระอาทิตย์ขึ้นแต่เช้า 0530 ฟ้าเริ่มสว่างแล้ว ผมตื่นเช้าประจำ แต่เจอแสงแบบนี้ ทำให้ตื่นเร็วกว่าปกติ เลยได้ขี่จักรยานเล่นนิดหน่อย เอารถคัน GT ออกขี่ครับ ไอ้คันนี้ขี่น้อยที่สุด แต่วันนี้ขี่แล้วคิดถึงมันมากๆ เพราะอีกสองวันจะยกให้หนุ่ยเขาเสียแล้ว ยกให้เพราะรถเขาหาย โดนขโมย ขนาดล็อคโซ่สองเส้นยังโดนตัด แถมหนุ่ยเป็นใบ้ พูดไม่ได้ ผมสงสารจริงๆ เลยยกให้เขา ทั้งๆ ที่ตอนแรกไม่รู้ว่าเขาคือใครด้วยซ้ำไป
   รถ GT คันนี้ใช้อุปกรณ์ขับเคลื่อนของ Shimano STX-RC ทั้งชุด ทั้งชุดตีนผี สับจานหน้า ชุดจานหน้า มือเกียร์ มือเบรก และปิดท้ายด้วยชุดเบรก ชอบสุดคือดุมหลังเป็นแบบ Silent Clutch คือปล่อยฟรีขาแล้วจะไม่มีเสียงฟรีแต๊กๆ ๆ เลย ผมชอบรถเงียบๆ ครับ
   STX-RC คืออุปกรณ์เกรดแข่งขัน ที่ Shimano เขาเลิกผลิตแล้ว จะว่าเลิกก็ไม่เชิงหรอก เขาเปลี่ยนชื่อไลน์ผลิตภัณฑ์ใหม่ต่างหาก ถ้าเทียบกับรถยนต์ก็คือรถ Toyota Corolla หายไปแล้ว หลายเป็น Altis มาแทน และเพิ่มไลน์ของ Vios, Yaris คือแบ่งซอยรุ่นให้มันย่อยลงไปอีก ดังเช่น Shimano ก็เพิ่มรุ่น SLX ขึ้นมา
   
   บ่ายไปซื้อน้ำมันเครื่อง เอามาใช้กับรถผมเองแหละ เลือกแบบ Fully Syn เหมือนเดิม ลองมาหลายยี่ห้อ ไม่ค่อยรู้สึกแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดเท่าไหร่นักหรอก แต่ถ้าเทียบกับน้ำมันเครื่องเก่าที่ถึงเวลาเปลี่ยนแล้วกับน้ำมันเครื่องใหม่ แบบนี้ผมรู้สึกได้อย่างชัดเจน ต่อให้ทำ Blind Test ผมก็มั่นใจว่าสัมผัสของตัวเองจับอาการของเครื่องยนต์ได้
    ของ Castrol ราคา 2400 บาท แถมเสื้ออย่างดี เห็นแล้วตกใจ เพราะของ PTT ที่ผมใช้ประจำ เจ้าเก่าราคาแค่ 1450 แถมหม้อสุกี้ครบชุด (ชุดเล็ก น่ารักดี เหมือนของแคมปิ้งเลย ฮ่าๆ) วิธีเลือกน้ำมันเครื่องอย่างแรกต้องดูค่า API เลือกเกรดสูงสุดครับ ตอนนี้เป็นเกรด SM ต่อมาดูค่า SAE (ค่าดรรชนีความข้นใส) ค่านี้มีหลากหลาย ดูง่ายๆ เอาตัวเลขหลังให้น้อย คือมันจะใส ถ้าตัวหลังเลขเยอะน้ำมันจะข้น เช่นผมเลือก 0W30 ในขณะที่น้ำมันเกรดธรรมดามักจะเป็น 20W40 หรือ 50
   แต่เลือกตามกันไม่ได้ล่ะ ต้องดูสภาพเครื่องยนต์ของเราเป็นหลัก รถผมยังสภาพดีมากๆ เลยเลือกเบอร์ 30 ได้ ถ้าเป็นรถโทรมๆ เครื่องหลวม เจอน้ำมันใสแบบนี้เข้า น้ำมันเครื่องจะค่อยๆ หายไปทีละน้อยๆ จะมาสร้างปัญหาวุ่นวายใจให้คุณอีกว่า มันรั่วหายไปไหน รถเก่าๆ โทรมๆ เลือกเบอร์หลังสูงๆ เข้าไว้ครับ
   กลับถึงบ้านรีบแกะกล่อง ไม่สนใจน้ำมันเครื่องหรอกนะ สนใจหม้อสุกี้ของแถม ฮ่าๆ อารมณ์เหมือนเด็กๆ เลยว่ะ ซื้อขนมแล้วสนแต่ของแถม
   ชุดเล็กๆ น่ารักดี กินกันสัก 3 คน ก็พอไหว ไม่เคยทำสุกี้กินเองสักครั้ง จะได้ลองก็ช่วงนี้แหละ

   เข้าเวปจักรยานเจอไอ้พวกขายของปลอมอีกแล้ว คราวนี้เป็นเป้แบบ Backpack ขายของปลอมมันไม่เท่าไหร่หรอกครับ เพราะเห็นจนชิน แต่เล่นเอารูปของแท้มาลงนี่หว่า ค้าขายแบบไม่ค่อยจะแมนเล้ยยย (ปล คนขายเป็นหญิง)

[O'Pern]

28 พค 54
   วันนี้ลูกผมเริ่มเรียนพิเศษอย่างเป็นทางการครั้งแรก ต้องเตรียมตัวสอบเข้ามัธยม 1 ครับ โลกมันไม่แบนเหมือนที่โคลัมบัสบอก ครูที่สอนพิเศษในโรงเรียน เป็นคนเดียวกับครูที่สอนผมตอนเรียนมัธยม
   ลูกเลิกเรียนตอนเที่ยง เช้าผมเดินไปส่ง โรงเรียนพิเศษอยู่ใกล้ๆ กับร้านขายของที่ผมช่วยงานอยู่ เดินไปนิดเดียวก็ถึง ระหว่างทางก็ชี้จุดนัดพบให้เขาดู บอกว่าเลิกเรียนแล้วมารอพ่อตรงนี้นะ จะเดินมารับ แม้ระยะทางจะไม่ไกล แต่ต้องข้ามถนนใหญ่ 2 ช่วง แถมข้ามตรงทางโค้งอีกด้วย อันตรายพอดู แต่ถ้าเป็นช่วงจังหวะที่ไม่มีรถ มันก็โล่งมากๆ เดินข้ามสบาย
   จนเที่ยงผมเดินไปรับ ไปก่อนเวลาเขาเลิก เลยไปแอบยืนดูหน้าประตู สักพักลูกเดินออกมากับกลุ่มเด็กนักเรียน เขาตรงไปจุดนัดพบทันที ผมรีบเดินตามหลังไป แต่เขาไม่หยุดรอตามนัด กลับรีบวิ่งกลับบ้าน ซึ่งมันต้องข้ามถนน ผมรีบวิ่งตาม แต่เด็กเยอะมาก วิ่งแทรกไม่ได้ มาตามเอาทันตอนมิวอยู่ขอบทางเท้า กำลังจะก้าวลงถนน
   “มิว ๆ ๆ ทำไมไม่รอที่จุดนัดพบล่ะ”
   “มิวไม่เห็นพ่อ เลยจะกลับบ้านเอง”
   “จะข้ามถนนเองเลยหรอ”
   “ใช่ครับ ข้ามเองได้ ไม่เห็นเป็นไร”
   โห ใจช่างกล้าจริงๆ
   กลับมาร้านก็วิ่งเล่นกับเด็กๆ แถวบ้าน เป็นเด็กแถวๆ นั้นแหละครับ ปล่อยให้เขาเล่นกันอย่างอิสระ

   บ่ายผมไปธุระที่ธนาคารแล้วเข้าไปที่คอนโดต่อ ซื้อดินสอเขียนกระจกมาหลายวันแล้ว เอามาลองเขียนโครงงานบนกระจกที่ออกแบบไว้ ลองแล้วใช้งานได้โอเคดีครับ แต่สีสันมันไม่ค่อยชัด หรือว่าผมใช้กระจกพื้นสีดำก็ไม่รู้นะ อยากได้แบบสดๆ แต่ไม่ชอบพวกปากกาเคมีเหม็นๆ
   ตอนเย็นฝนตก ผมอยู่บนตึกมองเห็นฝนตกแต่ไกลจนใกล้เข้ามาหาตัวเอง ชอบตอนฝนตกมากเลย อากาศเย็นสบาย อยู่บนตึกลมยิ่งแรงเข้าไปอีก ตอนฝนหายก็แดดแรงทันที กลายเป็นมีสายรุ้งสวยๆ วาดเป็นโค้งครึ่งวงกลมเต็มๆ ให้ดูราว 1 ชม รีบหยิบกล้องมาถ่ายรูปเก็บไว้ เจอคนออกมาถ่ายรูปเหมือนกัน เลยคุยกันสักพัก ได้เพื่อนใหม่ในตึกอีกคนชื่อ “คุณวัฒน์”
   มากลับบ้านเอาตอนหัวค่ำ ตอนแรกกะจะนอนที่นี่ แต่ก็ต้องกลับมาเอาจักรยานไปให้หนุ่ยแต่เช้า เลยนอนบ้านดีกว่า สะดวกกว่า
   
   พรุ่งนี้เป็นวันที่ผมนัดจะส่งมอบรถจักรยาน GT ให้เขา นัดไว้ 0700 ตอนเช้า หัวค่ำหนุ่ยส่งข้อความอ่านแล้วเข้าใจยากฉิบเป๋ง
   “พรุ่งนี้เช้า7 หนุ่ยกับพี่รถไปสนามศุภฯรอมาเวลา8ด้วยครับ ทราบ”
   อ้าว เฮ้ย งงสิ พูดกันก็ไม่ได้ แถมส่ง SMS กันยังอ่านลำบาก ผมเลยตอบกลับไปว่า
   “พรุ่งนี้จะมา 7 หรือ 8 โมงครับ ตอบด่วน” เอามันง่ายๆ สั้นๆ อย่างนี้แหละ แล้วสักพักเขาก็ตอบกลับมาว่า
   “เช้า6รถไปขึ้นทางด่วนด้วย โอเคครับ ทราบ”
   เออ ๆ ๆ แรกๆ ก็สับสนว่าจะเอา 7 หรือ 8 พอมาอันนี้เล่น 6 ด้วยเลย พอละ ไม่เอาละ ตอบกลับไปอีกเดี๋ยวมันมี 5 ผมจะงานเข้า เอาเป็นว่าผมไปรอเขาตั้งแต่ 7 โมงเช้าเลยก็แล้วกัน
                ไปรอเขาบ้าง เขามารอผมเก้อไปครั้งหนึ่งแล้ว

[O'Pern]

29 พค 54
   นัดกับหนุ่ยยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นเวลาใด แต่เดาเอาว่าเขาอาจมาตอน 8 โมง ไม่เป็นไร ขี่รถเล่นแถวนั้นรอเขาก็ได้วะ ตอนแรกว่าจะขี่รถจากบ้านไปให้เขาตอน 7 โมง แล้วผมจะเลยไปเดินเล่นจตุจักรต่อ แต่ตื่นมาก็เจอท้องฟ้ามืดครึ้มแต่เช้า เปลี่ยนใจเอาจักรยานใส่รถกระบะไปดีกว่า
   ผมกะเวลาไปจุดนัดพบตอน 0700 และคงจะรอเขาไปเรื่อยๆ ถ้าเลย 0800 ก็จะโทรตาม ขับรถออกจากบ้านตั้งแต่ 0600 พอ 0630 ก็มี SMS เข้ามา ผมรีบจอดรถอ่าน หนุ่ยส่งข้อความมาว่า
   “รถมาแล้ว”
   เออ เอาเข้าไป มันไม่บอกว่าหนุ่ยมาแล้ว แต่บอกรถมาแล้ว หรือจะแปลว่า กูมารอรถของมึงแล้ว
   รีบขับไปจุดนัดพบอย่างเร็วที่สุดทำได้ 0645 เห็นหนุ่ยยืนกดโทรศัพท์ เขาโทรหาผม ผมรับสายแล้วพูด “สวัสดีครับ” แน่นอน ไม่มีเสียงตอบจากหนุ่ย
 จะกดแตรเรียกเขาก็ไม่ได้ยิน ตะโกนเรียกยิ่งไม่ได้ยิน ต้องเดินไปสะกิดตัวแล้วยกมือไหว้ ฝนตกปรอยๆ มาตลอดทาง หนุ่ยแนะนำให้ผมรู้จักพี่ชายเขา ชื่อพี่โกมล เลยสะดวกหน่อย คุยผ่านล่าม ผมติดดินสอเขียนกระจกไปด้วย เผื่อต้องคุยผ่านภาษาเขียน ก็เขียนมันที่กระจกรถของผมนี่แหละ
ผมบอกถึงความสำคัญของรถคั้นนี้ จุดเด่นในด้านต่างๆ เช่นใช้อุปกรณ์ของ Shimano STX-RC ครบชุดที่ทุกวันนี้หาไม่ได้อีกแล้ว เด่นอีกอย่างที่ใช้ดุมของ Shimano XT Silent Clutch ปล่อยฟรีแล้วไม่มีเสียงดังแกร๊กก หาไม่ได้อีกแล้วเช่นกัน บอกเขาอีกว่าถ้าชิ้นไหนจะถอดออกเพื่ออัปเกรดก็ขอผมคืน ผมชอบของยุคเก่าๆ
คุยกันสักพักเขาก็ขอตัวกลับไป ผมนั่งตากฝนปรอยไปเรื่อยๆ คิดไม่ออก ไม่รู้ไปไหนดี สุดท้ายหมดมุข ไปจตุจักรตามฟอร์ม
ไปแต่เช้าร้านค้ายังไม่เปิดกันหรอก ต้องสัก 0900 ถึงจะเปิดเกือบหมด ช่วงเช้าๆ ผมเดินดูต้นไม้เล่น ชอบกระบองเพชรครับ อยากเอามาปลูกในห้องคอนโด เล็งมานานละ วันนี้ก็ยังได้แค่เล็งเหมือนเดิม
หิวมาก แต่เดินหาของกินแล้วไม่เจอชนิดถูกใจเลย แต่ละร้านทีว่าเจ๋งๆ ก็กินมาเกือบหมดแล้ว มันไม่เห็นจะเจ๋งตรงไหน แถวบ้านผมมีถูกและอร่อยกว่าในนั้นเยอะมาก เดินอยู่จนเกือบเที่ยงก็เบื่อ ทนหิวไปกินก๋วยเตี๋ยวเรือแถวบ้าน ซัดไป 3 ชาม ถั่วงอกดิบและใบโหระพาที่เขาจัดไว้ให้ 1 ชามหมดเกลี้ยง ร้านนี้เขาล้างผักสะอาดดีครับ ใบโหระพาก็เด็ดมาเป็นใบๆ เจอบ้างร้านให้มาทั้งต้นเลย มาแบบแห้งสนิท ถ้าล้างอย่างดีแล้วก็โอเค แต่ส่วนใหญ่จะแค่ล้างลวกๆ จุ่มๆ น้ำแล้วสะบัด
จากนั้นก็มาในห้องคอนโด ลมพัดแรงเย็นดีมาก ไม่ต้องเปิดแอร์เลย แม้จะเป็นตอนเที่ยงก็ตาม แต่ถ้าลมหมดเมื่อไหร่ก็เหงื่อหยดกันบ้าง
พออยู่ในห้องนี้หัวสมองผมแล่นอย่างมาก คิดงานได้หลายอย่าง เขียนแผนงานลงบนกระจกในห้อง อีกหลายๆ วันมาดูอีกทีก็จะเกิดไอเดียใหม่ๆ สามารถต่อยอดไปในทิศทางอื่น แตกไลน์ไปได้อีกเยอะ
น่าจะเรียกว่าห้องนี้ว่า “ห้องแห่งจิตนาการ”

[O'Pern]

30 พค 54
   เช้านี้แถวบ้านผมพระราม 2 รถติดมากๆ พอผ่านจุดเกิดเหตุก็พบรถชนท้ายกัน 4 คัน คันหน้าสุดเป็นแท็กซี่ คันกลางเป็น BMW 3Series ท้ายยุบ ฝากระโปรงหน้าเป็นรูปจั่ว และรถเก๋งอีกคัน ปิดท้ายด้วยรถกระบะ เห็นเรื่องพวกนี้บ่อยครับ ตอนเด็กๆ ก็มองแล้วผ่านไป มีนึกเห็นใจเขาบ้าง แต่พอโตขึ้นมาเห็นแล้วมันเกิดแง่คิดใหม่เตือนใจตัวเองให้ระมัดระวังมากยิ่งขึ้น
   ตั้งแต่มีลูกแล้วผมขับรถช้าลงเยอะ ไม่ใช่เพราะวัย ไม่ใช่เพราะเบื่อ แต่ที่ขับแบบนี้มี 2 สาเหตุ คือ1 ผมต้องขับเป็นตัวอย่างให้ลูกดู และ2 เพื่อต้องการประหยัดเงินค่าน้ำมัน
   
   กลางวันโทรไปสอบถามสมาคมจักรยานฯ TCHA ในรายละเอียดทริปสิงคโปร์ เพราะผมอยากอยู่ต่อเองอีกสัก 3 วัน สอบถามอีกเรื่องคือการนำจักรยานไปเองว่ามันต้องแพ็คอย่างไร ถ้าให้แพ็คผมไม่เอา แต่ถ้าโหลดได้เต็มคัน ผมเอา เพราะการได้ขี่รถของเราเองไปในสถานที่ต่างๆ มันแสนจะน่าภาคภูมิใจ อีกทั้งรถเราเองยังคุ้นมือคุ้นเท้า รู้จุดอ่อนจุดด้อยของมัน
   โทรไปเจอพี่วัฒน์รับสาย พี่คนนี้เพิ่งรู้จักกันได้ปีกว่าๆ ในงานมีทติ้งรถพับ พี่วัฒน์อัธยาศัยดีมาก พูดคุยสนุกสนาน หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส คุยได้สักพักรุ้สึกถูกชะตา ตอนขี่จักรยานออกทริปก็เจอกันอีกหลายหน ค้างคืนที่วังน้ำเขียวก็คุยกันอยู่นานมาก
   มาวันนี้เจอกันในโทรศัพท์โดยบังเอิญ จากสอบถามข้อมูลแค่ไม่กี่นาที กลายเป็นคุยกันอยู่ชั่วโมงครึ่ง ดีที่ผมเอาเครื่องบ้านโทรแทนมือถือ คุยกันนานเพราะคุยเรื่องกรุงเทพฯเมืองจักรยาน ไอ้นี่แหละที่ทำให้ไอเดียผมไหลมาอย่างพร่างพรู ถึงขั้นฝากให้พี่วัฒน์ช่วยจดแล้วนำไปเสนอ กทม ตอนเขาเข้าประชุม
   “เฮ้ย รายละเอียดเยอะมากว่ะเปิ้ล เอาไว้เข้าประชุมกับพี่แล้วเปิ้ลพรีเซนต์เองเลยได้ไหม”
   อ๊ะ ผมน่ะไหว แต่เขาฟังแล้วจะชอบหรือเปล่าล่ะครับ ทำงานกับภาคราชการก็รู้ๆ กันอยู่ “อะไรที่ข้าไม่ได้ – ข้าไม่ทำ” กลั้วจะเจอไอ้พวกแบบนี้จริงๆ
   แต่ถ้าเจอคนจริงใจล่ะก็ รับรองได้คุยกันยาว กรุงเทพฯจะเป็นเมืองจักรยานจริงได้ภายในไม่กี่ปีครับ
   เรื่องจริง

[O'Pern]

31 พค 54
   วันนี้เป็นวันงดสูบบุหรี่โลก
   ตื่นเช้าขึ้นกว่าเดิม เอาจักรยานออกขี่ ใช้รถ KHS F20-W ช่วงนี้ขี่คันนี้บ่อย เพราะคัน KHS HT ยางหลังแบนครับ ยางสลิคที่มีบาดแผลเพียบเพราะลุยมาหลายงาน แถมมีอาการยางในซึม จนตอนนี้ยางแบนสนิท ขี้เกียจปะ
   ปรับ Stem ลดต่ำลง 10 องศา ช่วงนี้ชอบแฮนด์ต่ำๆ เพราะรถคัน GT ที่ยกให้หนุ่ยไป แฮนด์มันต่ำมาก ขี่แล้วเร็วดี เลยเอาเซ็ทติ้งแบบนี้มาลองกับรถทัวริ่งดูบ้าง อย่างน้อยน่าจะเจ็บก้นน้อยลง เพราะแฮนด์ที่ต่ำนั้น มันทำให้เราต้องลงน้ำหนักที่ท่อนแขนมากกว่าเดิม แรงกดที่เบาะก็น้อยลงตามไปด้วย
   กลางวันไปโอนเงินชำระค่าทริปสิงคโปร์ของ TCHA เจ้าหน้าที่ถามผมว่าอยากนอนร่วมกับใคร เอ.. เลือกใครดีวะ มีใครให้เลือกบ้างยังไม่รู้เลย ขอแบบไม่สูบบุหรี่ เป็นข้อแรก ต่อมาก็ขอแบบไม่นอนกรน ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ขอกรนน้อยๆ อีกพวกที่นอนด้วยแล้วลำบากใจจริงๆ ก็คือไอกระแอมตลอดคืน ขากถุยเป็นประจำ เข้าใจนะว่าบางคนเป็นโรคประจำตัว แต่แบบนี้มันทำให้เพื่อนร่วมห้องลำบากใจ
   ผมยังอยากอยู่ที่สิงคโปร์ต่ออีก 2-3 วัน แต่ในทริปนี้ยังไม่รู้จักใครสักคน หรือจะลุยคนเดียวแบบเดิมที่เคยทำมา ยังตัดสินใจไม่ถูก ผมไม่ใช่คนชอบเที่ยวเท่าไหร่นัก ไม่ชอบเป็นนักเดินทาง ผมแค่ชอบขี่จักรยาน กินอยู่อย่างประหยัด ยังคงต้องเก็บเงินให้ลูกเรียนอีกเป็นสิบปี
   อ่านรายละเอียดในเวปของสมาคมฯ เขาบอกว่าใครโอนเงินก่อนก็จะได้พิจารณาสิทธิในการยืมรถก่อน เขาว่ารถมีสิบกว่าคัน วันนี้ผมชำระเรียบร้อยแล้ว เลือกรถขนาด 15 นิ้ว รู้สึกขอบคุณเจ้าของรถจริงๆ ครับ
   คนที่จ่ายเงินหลังๆ ก็จะต้องเอาจักรยานไปเอง ซึ่งน่าจะเป็นจักรยานพับ เพราะมันเล็กกะทัดรัดในการขนย้าย จะว่าไปเอารถไปเองก็ดี มันน่าภาคภูมิใจว่าได้ขี่รถของเราเองในสถานที่แปลกใหม่ อย่างที่เคยบอกแหละครับว่ามันจะทำให้เรารักรถมากยิ่งขึ้น ผูกพันมากขึ้นไปอีก
   แต่อีกปัญหาที่ผมถามเจ้าหน้าที่ของสมาคมฯ ก็คือ การนำรถไปเองมีค่าใช้จ่ายเพิ่มหรือไม่ อย่างไร และน้ำหนักรถจะคิดแยกจากน้ำหนักสัมภาระหรือไม่ อันนี้สำคัญมาก
   ตัวอย่างเช่น Air Asia ให้น้ำหนักสัมภาระคนละ 15 กก ถ้าเอาจักรยานรวมไปด้วยล่ะก็ เรียบร้อย มีสิ่ทธิได้ไปตัวเปล่า บินกันแบบโออิชิเลย ไปแต่ตัวทัวร์ยกแก๊ง เพราะน้ำหนักรถทั่วไปก็ราว 12-13 กก (ไม่นับรถเทพฯ) เจออุปกรณ์ชุดปะยาง สูบ แร็ค กระติกน้ำ จบครับ หมดโควตาน้ำหนักแล้ว ถ้าน้ำหนักเกินก็โดนปรับ
   อีกประเด็นคือเขาบังคับว่าต้องแพ็คจักรยานลงกล่องหรือไม่ Air Asia จะบังคับว่าต้องใส่กล่อง ส่วนการบินไทยนั้นโหลดเต็มคันได้เลย เรื่องพวกนี้แล้วแต่นโยบายของแต่ละสายการบินครับ
   
   เย็นไปรับลูกกลับมาบ้าน ไม่มีอะไรจะกินกัน ผมเลยเล่าการใช้ชีวิตของตัวเองสมัยอยู่ต่างถิ่นว่า อยู่แบบเหงาๆ จนๆ ซื้อไข่มา 1 แพ็ค มาม่า 1 ลัง เครื่องปรุงสำคัญคือซอสมะเขือเทศ และน้ำพริกเผา อยู่เมืองหนาวหาผักกินยาก ถ้ามีก็แพงพอๆ กับผลไม้ ผมกินแต่ผักรวมมิตรแช่แข็ง คือ เมล็ดข้าวโพด แครอท ถั่วลันเตา สามสีสามอย่าง กินแบบขำขำ
   อยากกินไข่เจียว ก็ตอกไข่ใส่แก้วทรงสูง ปิดด้วยพลาสติคแร็พให้สนิท แล้วเขย่าแรงๆ ไข่จะขึ้นฟูเร็วมาก จากนั้นจะเพิ่มน้ำมะนาว หรือเติมน้ำเปล่าสักนิดก็ได้ ทอดในกระทะทรงแบนของฝรั่ง
   เทไข่ลงไปแล้วก็ตามด้วยเนื้อสัตว์ที่พอหาได้ง่าย คือไส้กรอก แฮม เบคอน โรยๆ มันเข้าไป พอไข่สุกตักยกขึ้น เอาขนมปังลงไปวางบนกระทะต่อเป็นการปิ้ง เสร็จแล้วก็ได้แซนวิชไข่ไส้เบคอน กินสไตล์นี้บ่อยมาก บางทีก็ห่อพลาสติคแร็พเอาไปกินตอนกลางวันที่โรงเรียน เน้นประหยัด
   “เปิ้ล ไปกินข้าวกันไหม” เพื่อนนักเรียนชวนตอนพักเที่ยง
   “ไปกันก่อน เดี๋ยวเราตามไป” ตอบพร้อมกับวิ่งหนีไปอีกทาง วิ่งไปหยิบเอาแซนวิชในรถมากิน อันที่จริงคือเราไม่มีเงินไปจ่ายค่าอาหารแพงๆ เหมือนนักเรียนคนอื่นเขา
   
   “เอาแบบนี้แหละพ่อ” ลูกฟังผมเล่าประวัติศาสตร์แล้วนึกอยากกินดูบ้าง เย็นนี้ผมเลยลงมือทำอาหารให้ลูกเอง