ผมก้อเป็นอีกคนนึงที่ไม่นิยมกล้องดิจิตอล ตั้งแต่มันมีออกมาขาย ผมยังไม่คิดจะซื้อมันเลยแม้แต่ตัวเดียว ตังค์มีแต่ไม่รู้ ไม่รู้สึกพอใจกับความไฮเทคของมันเท่าไหร่ ลองใช้ของเพื่อน ของพี่ ของพ่อดู มันง่ายนะ แต่มันง่ายเกิน แล้วมันขาดความ.....อะไรดีหว่า ขาดวิญญาณของการถ่ายภาพไปอ่ะ ผมเคยมีกล้องประจำตัวผม Canon AE1 ไม่ใช่รุ่น Program นะ ใช้มันมาตั้งแต่ ม.4 จนไปเรียนต่อนอกจนจบจนทำงานก้อยังใช้มันอยู่ เจ๊งแล้วเจ๊งอีก ซ่อมแล้วซ่อมอีก ซ่อมจนเด็กร้านซ่อมมันบอก "เอาไปเข้าพิพิธภัณฑ์ได้แล้วพี่" จนในที่สุดมันไม่ไหวขอลาโลกไป เพราะผมใช้สมบุกสมบันจริงๆ ยังกะนักข่าวยังไงยังงั้น มีเลนส์ 2 ตัว 50มม., 28-200มม. กับ 2X ตัวนึงเผื่อระยะไกล ก้อไปมันทั่ว ไม่เคยมีกระเป๋ากล้อง คล้องคอตลอด มีแต่ซองหุ้มกล้องกับซูม เลนส์ 50 กับ 2X ใส่กระเป๋าเล็กๆเหน็บเข็มขัดอย่างละตัว เอาซองเหน็บลูกปืนลูกซองเบอร์ 12 มาใช้เหน็บกระป่องฟิลม์ติดเข็มขัดอีกเหมือนกัน แค่นั้นก้อลุยได้ทุกที่ (พูดแล้วอยากกลับไปถ่ายรูปอีก :'() มันวุ่นวาย มันซับซ้อน มันถ่ายพลาดถ่ายเสียอุตลุด แต่มันได้อารมณ์ในการถ่ายรูปดี เวลากดชัตเตอร์แล้วมันรู้สึกได้ว่าหน้ากล้องเราเปิดเท่าไหร่ยังไง มันเป็นสิ่งที่กลองดิจิตอลให้กับเราไม่ได้ วันนั้นเดินผ่านร้านคู่มือซื้อขายที่เยาฮัน เกือบเหน็บ AE1กลับมาแล้ว มีอยู่ 3 ตัว ตัวละ 3 พันกว่าแต่ไม่มั่นใจเรื่องสภาพ เลยดูไว้เฉยๆ พูดแล้วคันวุ้ย ;D
