ขึ้นจากพระราม 2 ช่วงถนนวงแหวน ใกล้โลตัสพระราม 2
เส้นทางตรงอย่างเดียว ไม่มีทางขึ้นลง ขึ้นจุดนี้แล้วไปลงปลายทางพระประแดงเลย ไม่ก็ขึ้นสะพานข้ามไปฝั่งบางนาโน่นเลยก็ยังไหว แต่ช่วงนี้ยังไม่เปิดให้ปั่นข้ามนะครับ
ผมขึ้นไปเรื่อยๆ ตามชาวบ้านเขา ลืมบอกไปว่าเช้าวันอาทิตย์มีนักจักรยานปั่นกันเยอะมากๆ ไปแล้วไม่เหงาแน่นอน ขนาดผมไปคนเดียวยังทักเสียหลายสิบคนเลย
ถนนเปิดให้รถใหญ่ใช้ได้นานมากแล้ว ด้านเลนซ้ายสุดจะมีเศษนอต เศษแก้ว ตกอยู่เป็นระยะ ปั่นก็ระวังกันหน่อยครับ เดี๋ยวจะเป็นอย่างผม ที่ปั่นเพลินๆ อยู่ก็มารู้สึกตัวว่ายางแบนเสียแล้ว ชุดปะก็ไม่ได้เอามา ยางในสำรองก็ไม่มี ทำไงดีล่ะนี่ เช้าๆ คนน้อยเสียด้วย
ว่าแล้วก็รีบหิ้วรถข้ามฝั่งถนน ยกข้ามรั้ว โบกเรียกรถกระบะเพื่อกลับไปลงที่ฝั่งพระราม 2 ตามเดิมครับ โบกคันแรกเขาไม่จอด ก็โบกต่อไปเรื่อยๆ ไปเจอรถครอบครัวเข้า เขาจอดรับ เย้ๆ รอดไป
จะว่าไปแล้วการโบกรถแบบนี้ฝรั่งเขาเรียก hitch hiking ครับ แบบที่เคยเห็นในหนังน่ะแหละที่คนโบกมักจะยกนิ้วโป้ง บ้างก็ทำป้ายแขวนคอบอกว่าตัวเองจะไปลงที่ไหน ใครเห็นก็อาจจะจอดเรียกบ้าง (ถ้าเขาขับคนเดียวแล้วกลัวเหงา)
แต่ต้องระวังโจรด้วยครับ คนขับก็ต้องระวังคนโบก คนโบกก็ต้องระวังคนขับ เอาเป็นว่าวัดดวง แต่กรณีผมยืนโบกพร้อมจักรยาน อันนี้คงไม่ค่อยเห็นพิษภัยเท่าไรนัก
สมัยหนุ่มๆ ผมเองก็เคยโบกรถแบบนี้ครับตอนเรียนที่บ้านนอก ไปเรียนวันแรกก็เอาเลยครับ เลิกเรียนจะกลับบ้านก็ลองเอานสักหน่อย เคยเห็นในหนัง อยากมีประสพการณ์แบบเขาดูบ้าง โบกอยู่นานเลย ไม่มีใครรับสักคัน เดินไปเรื่อยจนเจอรถกระบะคันหนึ่งจอดอยู่ เขาเห็นผมโบก เขาถามว่าผมจะไปไหน
ผมขอไปลงที่ถนนข้างหน้านี่แหละครับ แล้วเขาก็รับผมขึ้นรถ แล้วก็บอกว่าที่นี่โบกรถไม่ได้ ไม่มีใครจอด เพราะคนขับก็กลัวคนโบก คนโบกก็กลัวคนขับ คราวหน้าอย่าโบกรถใครอีกถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
วันแรกของการเรียนได้เพื่อนมาหนึ่งคนครับ
จากนั้นเลยเริ่มขึ้นรถเมล์ เพิ่งเคยเห็นเครื่องนับเหรียญก็วันนี้แหละ
ชมภาพผมบนทางยกระดับวงแหวนอุตสาหกรรมครับ
