1 พค 56
วันแรงงาน แต่ร้านผมไม่หยุดหรอกนะ ส่วนคนงานก็แล้วแต่เขา บางคนมา บางคนก็ไม่มา คนงานขาด เราก็ต้องทำแทนเขาไป ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เจอแบบนี้บ่อยมาก แต่ยังไม่ชินเสียที ทำใจไม่ได้
อีก 2 วันก็ต้องไปพัทยาอีกแล้ว แม้จะใกล้ว่าสัตหีบแต่เมืองมันวุ่นวาย ผมชอบเงียบๆ แบบสัตหีบมากกว่า พัทยานี่ไปไหนมาไหนก็เจอแต่รถติด ถ้าจะอยู่ในย่านนี้ก็ต้องรู้จักทางเลี่ยงทางลัดให้มากเข้าไว้ คนท้องถิ่นน่ะพอไหว แต่ถ้าเป็นคนมาเที่ยวก็คงใช้แต่เส้นทางหลัก
เช้านี้กินอาหารเช้าอย่างเป็นทางการที่บ้าน เมื่อวานก็กินแต่ไม่ได้เป็นทางการ เพราะกินแค่ข้าวกล้อง ผมขี่จักรยานไปซื้อต้มเลือดหมูใส่ตำลึงเยอะๆ มากิน แต่วันนี้กินทั้งข้าวและกับ ยังคงเป็นข้าวกล้องเหมือนเดิม กินกับผัดกระเพราเห็ดใส่เนื้อไก่เล็กน้อย แถมไข่ต้มอีกฟอง
ขับรถไปร้าน งานของผมวันนี้คือเข้าไปโกดังบรรทุกสินค้าออกมาส่ง ของเยอะ ใส่เต็มคันรถ แถมต้องเปิดโกดังหลายประตู ทำงานกลางแดดแรงจัด ผลก็คือผมขึ้นสินค้าผิด ไปรู้เอาเมื่อตอนถึงร้านลูกค้าแล้ว เลยต้องไปส่งเขาอีกรอบ ไม่มีใครว่าผมหรอกครับ แต่ผมรู้สึกผิด ละอายตัวเอง แทนที่จะเร็ว กลายเป็นว่าต้องขับไปส่งซ้ำสองรอบ
บ่ายเข้าไปคอนโดไอวี่ ไปอัปเดทรหัสคีย์การ์ดใหม่ คือมันมีเจ้าของหลายคนไม่ยอมจ่ายเงินค่าส่วนกลางไง เขาก็จะแก้เผ็ดด้วยการไม่ให้เข้าตึกจอดรถ ห้องสปอร์ทคลับ ลิฟท์ ฯลฯ ก็แปลกดีนะ ซื้อคอนโดอยู่แต่ไม่ยอมจ่ายเงินค่าส่วนกลาง อยากรู้ใจเขาจริงๆ ว่าคิดอะไรอยู่
มิวรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอนอนที่ห้องนี้สักพัก จัดไปเลยลูก ผมอยากเปิดแอร์วอร์มเครื่องมันบ้างอยู่แล้ว แม้ไม่มีใครมานอน ผมก็ต้องมาทำความสะอาดมันเป็นระยะ จนบางทีคิดไปว่านี่มันเป็นการเพิ่มภาระหรือเปล่าวะนี่
มิวขอนอนเล่นแต่หลับจริง บอกรู้สึกไม่ค่อยสบาย ก่อนนอนขออาบน้ำ เขาคงชอบห้องน้ำแหละ มันสวยใสดูสบายตาดี
เย็นโน่นเลยครับกว่ามิวจะตื่น ขับรถ 10 นาทีก็ถึงบ้าน ยังดีที่อยู่ใกล้กัน ถึงบ้านก็อาบน้ำเข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม เขาบอกเพลียๆ
