16 มค 55 วันครู
วันนี้โรงเรียนมิวหยุดครับ เป็นวันครู วันครู วันนี้ต่างจาก วันไหว้ครู ที่เป็นวันพฤหัสบดีนะครับ วันนั้นเด็กๆ จะจัดพิธีไหว้ครู มีจัดพานพุ่มดอกไม้ ให้สติปัญญาแตกฉานเหมือนหญ้าแพรก สมองเฉียบแหลมเหมือนดอกเข็ม อะไรประมาณนั้น
มิวยังคงอยู่บ้านคุณตา ส่วนผมไปร้านขายของเช่นเคย ทำงานแบบนี้มันไม่มีวันหยุดพิเศษอะไรนักหรอกครับ ตรงกันข้าม หากเป็นช่วงเทศกาลวันอาทิตย์ก็ยังต้องมาเปิดร้านขายของ (นานๆ จะมีสักที ไม่บ่อยนัก)
จะเจ็บป่วย ก็ต้องป่วยเอาตอนดึกวันเสาร์ วันอาทิตย์นอนพัก เช้าวันจันทร์ต้องหาย แล้วลุกขึ้นไปทำงานต่อ
เช้าเอารถไปให้ช่างวิทย์ซ่อม ให้เขาลองขับดูกับมือตัวเองก่อน จะได้มั่นใจว่ามันเสียที่เกียร์จริงๆ ช่างถามอาการว่ารถเป็นอย่างไรบ้าง ผมก็เล่าไป และบอกให้ช่างไปลองขับเองดูอีกที ผมอยากให้ลองเอากล่องเกียร์มาลองสลับดูก่อน แต่ช่างฟังอาการแล้วบอกว่าแบบนี้ไม่ใช่กล่องเสียหรอก ตัวมันเองนี่แหละที่เสียแน่นอน
ฝากรถให้ช่างแล้วผมก็ขี่จักรยานไปร้านต่อ เอารถ Neobike 14 ใส่ท้ายรถไว้ครับ ขี่เรื่อยๆ บนทางเท้าแคบๆ ได้ดีกว่ารถล้อใหญ่มาก รถคันเล็กแบบนี้เหมาะแก่การขี่สั้น ขี่ใกล้ ใช้งานรถให้ถูกกับสภาพของมัน ก็จะขี่จักรยานได้อย่างสนุกสนาน บางช่วงเจอน้ำที่หกกระฉอกจากการรดน้ำต้นไม้ก็เล่นเอาเกือบล้ม ล้อหลังไถล รถคันนี้เป็น Coaster Brake ก็เลยต้องปรับบาลานซ์รถด้วยเอวเราเอง ยากเหมือนกันครับ ดีที่ขับไม่เร็วมาก เลยไม่ล้ม
บ่ายกลับมาบ้าน เอารถพ่อคันเก่าไปเข้าศูนย์ วันนี้โรงรถที่บ้านโล่งแน่นอน รถหายไปสองคัน สักพักลูกกลับมาบ้าน เย้ๆ ดีใจจังเลย เมธาสิทธิกลับมาแล้ว คุณตาและคุณยายมาส่ง และคุยกันได้ครู่ใหญ่ก็ขอตัวกลับ ส่วนมิวรีบวิ่งแจ้นขึ้นห้องไปดูหนังเกี่ยวกับเครื่องบิน สงสัยจะไปหลอกคุณตาซื้อมาแน่ๆ
วันนี้ว่างคิดงานได้เยอะหน่อย เป็นไอเดียวเกี่ยวกับงานเขียน ผมชอบไอเดียนี้มาก มันแรงดีจริงๆ แต่ก็อย่างว่า อะไรๆ ที่ผมคิดออกมานั้น หลายอย่างมันแรงเกินไปในโลกยุคปัจจุบัน คือทำน่ะทำได้ แต่ต้องทำแบบมีแผน ทำอย่างรอบคอบ ไอ้ผมก็ชอบงานลุยเดี่ยวเสียด้วยสิ ถึงได้เลือกงานดีไซน์นี่แหละ อิสระดี มาระยะหลังชอบงานเขียนเพิ่มขึ้นมาอีก แต่ก็ยังไม่เคยได้เขียนจริงจังอะไรเลยนับตั้งแต่หยุดผลิต Racing Club ลงไป นึกแล้วคิดถึงเหมือนกันนะนี่
แต่ก็อย่างที่รู้ๆ อยู่ งานรถยนต์มันต้องเดินทางบ่อยมากๆ ถ้าลงไปลุยเต็มตัวเหมือนเมื่อก่อนล่ะก็ ผมจะแทบไม่มีเวลาอยู่บ้านเลี้ยงดูลูกเลย ถ้าหากยังคงอยู่ในตำแหน่งของนักเขียน หัวหน้ากองบรรณาธิการ ผมจะต้องทดสอบรถยนต์ และผลิตภัณฑ์ที่เกี่ยวเนื่องอย่างมากมาย
มาตรฐานงานของผมจะต้องออกมาแบบอ่านแล้วชัดเจน ถูกต้อง อ่านแล้วรู้ว่ามันดีหรือไม่ดี ไม่ชอบเขียนแบบกำกวม มันเหมือนหลอกคนอ่านให้แค่ผ่านๆ ไป ผมว่ามันไม่ค่อยแมนเท่าไหร่ แต่แปลกที่มีคนแบบนี้เยอะมากๆ ในโลกธุรกิจ
เอ๊ะ หรือว่าผมแม่งผิดปกติอยู่คนเดียววะ