มค 55

[O'Pern]

16 มค 55 วันครู
   วันนี้โรงเรียนมิวหยุดครับ เป็นวันครู “วันครู” วันนี้ต่างจาก “วันไหว้ครู” ที่เป็นวันพฤหัสบดีนะครับ วันนั้นเด็กๆ จะจัดพิธีไหว้ครู มีจัดพานพุ่มดอกไม้ ให้สติปัญญาแตกฉานเหมือนหญ้าแพรก สมองเฉียบแหลมเหมือนดอกเข็ม อะไรประมาณนั้น
   มิวยังคงอยู่บ้านคุณตา ส่วนผมไปร้านขายของเช่นเคย ทำงานแบบนี้มันไม่มีวันหยุดพิเศษอะไรนักหรอกครับ ตรงกันข้าม หากเป็นช่วงเทศกาลวันอาทิตย์ก็ยังต้องมาเปิดร้านขายของ (นานๆ จะมีสักที ไม่บ่อยนัก)
   จะเจ็บป่วย ก็ต้องป่วยเอาตอนดึกวันเสาร์ วันอาทิตย์นอนพัก เช้าวันจันทร์ต้องหาย แล้วลุกขึ้นไปทำงานต่อ
   เช้าเอารถไปให้ช่างวิทย์ซ่อม ให้เขาลองขับดูกับมือตัวเองก่อน จะได้มั่นใจว่ามันเสียที่เกียร์จริงๆ ช่างถามอาการว่ารถเป็นอย่างไรบ้าง ผมก็เล่าไป และบอกให้ช่างไปลองขับเองดูอีกที ผมอยากให้ลองเอากล่องเกียร์มาลองสลับดูก่อน แต่ช่างฟังอาการแล้วบอกว่าแบบนี้ไม่ใช่กล่องเสียหรอก ตัวมันเองนี่แหละที่เสียแน่นอน
   ฝากรถให้ช่างแล้วผมก็ขี่จักรยานไปร้านต่อ เอารถ Neobike 14 ใส่ท้ายรถไว้ครับ ขี่เรื่อยๆ บนทางเท้าแคบๆ ได้ดีกว่ารถล้อใหญ่มาก รถคันเล็กแบบนี้เหมาะแก่การขี่สั้น ขี่ใกล้ ใช้งานรถให้ถูกกับสภาพของมัน ก็จะขี่จักรยานได้อย่างสนุกสนาน บางช่วงเจอน้ำที่หกกระฉอกจากการรดน้ำต้นไม้ก็เล่นเอาเกือบล้ม ล้อหลังไถล รถคันนี้เป็น Coaster Brake ก็เลยต้องปรับบาลานซ์รถด้วยเอวเราเอง ยากเหมือนกันครับ ดีที่ขับไม่เร็วมาก เลยไม่ล้ม
   บ่ายกลับมาบ้าน เอารถพ่อคันเก่าไปเข้าศูนย์ วันนี้โรงรถที่บ้านโล่งแน่นอน รถหายไปสองคัน สักพักลูกกลับมาบ้าน เย้ๆ ดีใจจังเลย เมธาสิทธิกลับมาแล้ว คุณตาและคุณยายมาส่ง และคุยกันได้ครู่ใหญ่ก็ขอตัวกลับ ส่วนมิวรีบวิ่งแจ้นขึ้นห้องไปดูหนังเกี่ยวกับเครื่องบิน สงสัยจะไปหลอกคุณตาซื้อมาแน่ๆ
   วันนี้ว่างคิดงานได้เยอะหน่อย เป็นไอเดียวเกี่ยวกับงานเขียน ผมชอบไอเดียนี้มาก มันแรงดีจริงๆ แต่ก็อย่างว่า อะไรๆ ที่ผมคิดออกมานั้น หลายอย่างมันแรงเกินไปในโลกยุคปัจจุบัน คือทำน่ะทำได้ แต่ต้องทำแบบมีแผน ทำอย่างรอบคอบ ไอ้ผมก็ชอบงานลุยเดี่ยวเสียด้วยสิ ถึงได้เลือกงานดีไซน์นี่แหละ อิสระดี มาระยะหลังชอบงานเขียนเพิ่มขึ้นมาอีก แต่ก็ยังไม่เคยได้เขียนจริงจังอะไรเลยนับตั้งแต่หยุดผลิต Racing Club ลงไป นึกแล้วคิดถึงเหมือนกันนะนี่
   แต่ก็อย่างที่รู้ๆ อยู่ งานรถยนต์มันต้องเดินทางบ่อยมากๆ ถ้าลงไปลุยเต็มตัวเหมือนเมื่อก่อนล่ะก็ ผมจะแทบไม่มีเวลาอยู่บ้านเลี้ยงดูลูกเลย ถ้าหากยังคงอยู่ในตำแหน่งของนักเขียน หัวหน้ากองบรรณาธิการ ผมจะต้องทดสอบรถยนต์ และผลิตภัณฑ์ที่เกี่ยวเนื่องอย่างมากมาย
   มาตรฐานงานของผมจะต้องออกมาแบบอ่านแล้วชัดเจน ถูกต้อง อ่านแล้วรู้ว่ามันดีหรือไม่ดี ไม่ชอบเขียนแบบกำกวม มันเหมือนหลอกคนอ่านให้แค่ผ่านๆ ไป ผมว่ามันไม่ค่อยแมนเท่าไหร่ แต่แปลกที่มีคนแบบนี้เยอะมากๆ ในโลกธุรกิจ
   เอ๊ะ หรือว่าผมแม่งผิดปกติอยู่คนเดียววะ

[O'Pern]

17 มค 54
   เช้าขี่จักรยาน กินข้าว ออกจากบ้านไปส่งลูกที่โรงเรียน แล้วก็ไปเฝ้าร้าน นี่คือวัฏจักรของแต่ละวันในช่วงเช้ามักจะเป็นแบบนี้เสมอ เช้านี้ดีหน่อย เอารถพ่อออกมาขับ ไอ้คันนี้ขับสบาย แรงแบบสั่งได้ เบรกดีเยี่ยม เสียตรงมันเก้งก้าง รถ Nissan 180SX ของขับใช้งานคล่องกว่าเยอะ โดยเฉพาะหากต้องจอดในที่แคบ ระบบเลี้ยว 4 ล้อแบบ Super Hicas ที่ความเร็วต่ำ ล้อหลังจะเลี้ยวในทิศตรงกันข้ามกับล้อหน้า ส่งผลให้วงเลี้ยวของรถแคบกว่าเดิม แต่หากรถวิ่งอยู่ที่ความเร็วสูงล้อหลังจะเลี้ยวในทิศทางเดียวกับล้อหน้า ส่งผลให้รถเปลี่ยนเลนได้นิ่งมากๆ ลดอาการโคลง เหวี่ยงไปได้เยอะ ระบบเลี้ยวแบบนี้โลกสากลเรียกกันว่า 4WS มีรถหลายค่ายทำออกมาในต้นยุค 90 มีทั้ง Mazda ที่เรียกว่าระบบ TTL การทำงานของแต่ละค่ายก็แตกต่างกันออกไปครับ แต่ก็มีคอนเสปคล้ายๆ กัน
   น่าเสียดายที่ค่ายรถยนต์ในโลกปัจจุบันเลิกผลิตและพัฒนาระบบ 4WS กันหมดแล้ว เพราะมันสิ้นเปลือง ต้องมีชุดแร็คที่ล้อหลังด้วย อีกทั้งแม่ปั๊มเพาเวอร์ก็จะต้องเป็นแบบพิเศษ แบ่งวงจรหน้าหลัง ซ้ำยังต้องมีกล่องควบคุมแบบ ECU ชุดเล็กๆ เป็นการเพิ่มต้นทุนแก่รถคันนั้นอย่างมาก โดยเฉพาะรถแบบ Production Car ที่แข่งกันลดต้นทุนแบบสุดๆ
   ระบบ 4WS จึงมีอยู่แค่เฉพาะรถระดับสูง ตัวแรงของค่าย เช่น Nissan Skyline GT-R รถค่ายอื่นก็อาจมีบ้างนะครับ แต่ผมไม่ชัวร์ว่ามีตัวใดอีกบ้าง
   รถยนต์ในโลกยุคนี้จะมามุ่งเน้นกันที่ระบบไฟฟ้าที่ป้องกันล้อหมุนฟรีแทนครับ เรียกโดยรวมว่าระบบ Traction Control ทำงานโดยใช้เซนเซอร์จับที่ล้อ ถ้าเกิดล้อไหนหมุนฟรีทิ้ง มันก็จะส่งข้อมูลไปยังกล่อง และกล่องก็จะสั่งให้เบรกทำงานเฉพาะในล้อที่เกิดเหตุนั้นๆ รถบางคันที่รุ่นสูงขึ้นไปอีกก็จะมีเซนเซอร์อยู่กลางรถอีกจุด คอยจับแรงเหวี่ยงที่เกิดขึ้น หากรถไม่สมดุลมันก็จะส่งแรงไปเบรกล้อที่เกิดเหตุ ก่อนที่มันจะล็อค หรือลากไถลตกถนนไป
   ผลที่ออกมาก็จะคล้ายกับระบบ 4WS นี่แหละครับ คือโยนเปลี่ยนเลนแรงๆ แล้วรถปัดเป๋น้อย เป็นการแก้คนละจุด คนละทาง แต่ผลออกมาแนวทางเดียวกัน
   แต่ไม่มีใครแหกกฎฟิสิกส์ของนิวตั้นได้นะครับ หากขับรถเกินความสามารถควบคุมของตัวเองแล้วล่ะก็ รถเจ๋งๆ หน้าไหนก็ช่วยคุณไม่ได้
   วันนี้อยู่เฝ้าร้านขายของตลอดวันเช้ายันค่ำ ไปรับลูกแล้วก็พามาอยู่ร้านด้วยกัน จะได้สอนการบ้านให้เขา ตอนบ่ายไปถ่ายของจากรถใหญ่ที่จอดเสียกลางถนน แดดร้อนน่าดู เจ้าของร้านบอกว่าให้ผมไม่ต้องยกกลัวจะยิ่งเจ็บหลัง แต่ให้ขับไปคนเดียว แล้วที่หน้างานก็มีคนงานยืนเฝ้ารถอยู่อีกหนึ่งคน
   เนรมิต หรือภาวนาอย่างไร สินค้ามันก็ลอยมาวางบนรถกระบะของผมเองไม่ได้หรอกครับ

[O'Pern]

18 มค 54
   ตื่นสายแบบไม่น่าให้อภัย หกโมงครึ่งครับ เพราะกลางดึกตื่นขึ้นมาห่มผ้าให้ลูก 3 รอบ หลับๆ ตื่นๆ แบบนี้นอนไม่ค่อยสบายเลย ตกใจตื่นเอาตอนขอบฟ้าเริ่มสว่าง ทำเอาไม่ได้ออกกำลังกาย กระทั่งอาหารเช้าก็ยังไม่ได้กินครับ ตักใส่ปิ่นโตเอาออกไปกินที่ทำงานแทน
   เอาเข้าจริงนี่กินไม่อร่อยเลยครับ ตักใส่ปากได้คำเดียวก็ต้องวิ่งออกไปยกของ บ้างก็ต้องรับโทรศัพท์ รู้สึกรำคาญมากกว่าอร่อย แถมหงุดหงิดอีกด้วย ตลอดวันนี้เลยกินจุบกินจิบ ราวกับว่าต่อมอิ่มอักเสบ เจออะไรรอบตัวที่กินได้เป็นต้องหยิบใส่ปาก ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้
   เย็นไปรับลูกและมาเฝ้าร้านเหมือนเดิมอีกแล้ว ผ่านอู่รถแวะดูรถผมที่นำมาซ่อม ช่างวิทย์บอกว่าเกียร์ปกติดี แต่เครื่องยนต์ผิดปกติ มันทำงานไม่เต็มที่ เลยไม่มีแรงส่งไปยังเกียร์ เออ ก็มีเหตุผลนะ เพราะตอนอยู่กับช่างจ้อย เขาก็บอกว่าเทอร์โบเสีย มีลมออกมาจากเทอร์ไบน์น้อยมาก แต่รื้อออกมาแล้วก็ไม่พบสิ่งใดผิดปกติ เขาก็เลยประกอบกลับเหมือนเดิม
   จะอย่างไรก็เถอะ ผมคิดถึงรถผมเหลือเกิน อยากจะขับมันอย่างมาก
   คืนนี้อยู่ร้านถึง 0830 ถึงบ้านก็เกือบ 3 ทุ่ม

[O'Pern]

19 มค 54
   ตื่นเช้ามาก ชดเชยของเมื่อวาน ทำให้มีเวลาออกกำลังกายเกือบ 1 ชม กลับมาบ้านก็รีบกินอาหารเช้า ไม่เอาแล้วล่ะที่จะใส่ปิ่นโตไปกินทีทำงาน มื้อเช้าวันนี้เป็นเนื้อปลาผัดขิง ไข่เจียวใส่มะเขือเทศ กินกับข้าวกล้อง โรยด้วยงาดำคั่วเอง อ้อ ยังมีแครอทลวก กระเทียมสดอีกสิบกว่าหัว หึหึ บำรุงสุดๆ
   มื้อเจ้าจัดดีๆ หน่อย มื้อสำคัญ บำรุงสมอง ตอนสายกินเต้าฮวย บ่ายๆ กินถั่วต้ม ขนมจุบจิบบ้าง (ที่บ้านมีเพียบ) บ่ายแก่ๆ กินแหนมเนืองไปสิบกว่าชิ้น แกล้มผัดสดเพียบ หัวค่ำมีส้มเขียวหวาน
   วันนี้พ่อแม่ผมจะกลับมาจากต่างจังหวัดแล้ว แต่กลับกี่โมงไม่รู้ ผมยังคงทำหน้าที่พนักงานขายของที่ร้านต่อไป
   คิดถึงรถจะแย่ วันนี้โทรหาช่าง เขาบอกกำลังให้ช่างไฟไล่ตรวจเช็ค เอาใจช่วยให้เจอต้นเหตุโดยเร็วด้วยเถิด
   ตอนสายพ่อแม่กลับมาจากต่างจังหวัด รถพ่อคันเก่าก็เข้าศูนย์ยังไม่เสร็จ เลยเอารถพ่อ (ที่ผมยืมมา) ไปคืนให้เขาใช้ วันนี้ไม่ต้องไปรับลูก เพราะลูกไม่สบายอีกแล้ว อาการป่วยแบบเดิมๆ ปวดท้อง อาเจียน เป็นไข้ แต่พอหยุดเรียนแล้วจะหายทันที น่าแปลกมาก ผมเรียกว่าโรคแพ้โรงเรียน ปิดเทอมน้ำท่วมไปสองเดือน วิ่งเล่นได้ทุกวัน แต่พอเปิดเรียนวันเดียว อ๊วกแตกเลย นี่ก็เอาอีกแล้ว หยุดวันเด็ก (เสาร์) หยุดวันอาทิตย์ (โดดเรียนพิเศษ) หยุดวันจันทร์ (วันครู) เรียนได้วันอังคารวันเดียว วันพุทธออกอาการอีกแล้ว ปวดหัว ปวดท้องเหมือนเดิม
   บ่ายพาลูกไปหาหมอ ก็จ่ายยาไปตามอาการ ถ้าเป็นผมเลี้ยงดูลูกเองน่ะหรือ จะไม่พาไปหาหมอหรอก แต่จะพาไปออกกำลังกายให้หนักๆ เอาให้เหงื่อโทรม (ไปตอนร่างกายแข็งแรงปกติดีนะ) สำหรับผมแล้ว กีฬาคือยาวิเศษครับ เลือดลมได้สูบฉีดสักหน่อย อะไรๆ ก็จะดีขึ้นได้เอง (สำหรับตัวผม)
   บ่ายนี้เพิ่งจะมีเวลาว่างเป็นของตัวเองเล็กน้อยในรอบหลายวัน เลยหยิบเอาแผนงานของปี 55 นี้มานั่งดู โอ้โห มีอะไรให้ทำตั้งหลายอย่างแน่ะ มีงานปวดหัวมาให้ทำโดยไม่คาดฝันนั้นคือการดำรงตำแหน่งกรรมการของคอนโดที่ผมอยู่ เป็นงานที่ผมไม่มีความรู้อะไรเลยแม้แต่น้อย ส่วนงานที่เหลือเป็นงานดีไซน์ งานเขียน งานด้านรถยนต์บ้าง จักรยานบ้าง ไอ้นี่ไม่ต้องเป็นห่วง สบายมากๆ
   นั่งวางแผนจัดการชีวิต กำหนดสิ่งที่ต้องทำ อยากทำ ควรทำ เขียนลงในปฏิทิน หวังว่าคงจะทำได้ครบหมดตามที่คิดนะ

[O'Pern]

20 มค 55
   และแล้ว มิวก็ต้องหยุดเรียนอีกวัน ตื่นขึ้นมาก็ตัวร้อน อาการปวดท้อง และอยากอาเจียนลดน้อยลง ให้ยาแก้ไข้ไป 1 เม็ด และสอนให้เขาอ่านฉลากยา ขนาดของยาที่เขาต้องกิน ช่วงเวลาที่จะต้องกิน ผมทำได้เท่านี้แหละครับ ผมคิดมาเสมอว่าลูกสำคัญที่สุด เพิ่งมารู้ว่าผมคิดไปเองคนเดียว แต่ละคนเขาก็มีของที่สำคัญที่สุดของเขาเหมือนกัน
   จำเป็นต้องทิ้งลูกเพื่อไปเฝ้าร้าน เซ็งโคตรๆ เลยครับ อยู่เฝ้าร้านก็ยกของ แบกของขายหน้าร้าน บ่ายได้รับมอบหมายให้ไปรับสินค้าที่ร้านย่านบางพลัด รถติดแบบนรกสัตว์ๆ ถนนจรัลสนิทวงศ์มีการก่อสร้างรถไฟฟ้าเกือบจะตลอดสาย ยังมาชนกับการออกมาจับจ่ายประเพณีตรุษจีนเข้าอีก นั่งอยู่บนรถราว 2 ชม ทั้งๆ ที่หากเป็นช่วงปกติเมื่อก่อนนี้ผมขับรถราว 25-30 นาที
   โทรหาช่างวิ่ทย์สอบถามเรื่องรถยนต์ของผมที่ตรวจเช็คไปถึงไหนแล้ว ช่างบอกน่าปวดหัวมาก มันมีอาการจุกๆ จิกๆ หลายอย่างรวมๆ กัน แต่หลักๆ คือชุดคอยล์ หัวเทียน ตบท้ายด้วยว่าดีนะที่ผมไม่ได้รื้อเกียร์ออกมา ไม่งั้นได้ทำฟรีแน่
   ผมสงสัยเรื่องชุดคอยล์ เพราะเพิ่งเปลี่ยนไปไม่นาน ช่างวิทย์บอกว่าแม้จะเปลี่ยนใหม่ แต่ก็ไปเอาของที่เสียแล้วมาใส่ มันอาจจะไม่ถึงกับเสียจนพัง แต่ไฟมันออกไม่สม่ำเสมอ ตรวจเช็คดูมีไฟออกก็จริง แต่พลังไฟในแต่ละหัวมันไม่เท่ากันเลย แถมยางปลอกหัวเทียนก็แตกกรอบ
   กดคันเร่งทีแรก แค่เท่านั้นแหละครับ พลังที่เคยถูกซ่อนเร้นมันพรั่งพรูกันออกมา วัดรอบที่เคยกวาดขึ้นอย่างช้าๆ จนผมคิดว่ารถติดแก๊สแล้วแรงมันจะหายไป มาวันนี้มันแรงขึ้นอย่างเหลือเชื่อ เหมือนเครื่องยนต์ตัวใหม่เลยล่ะ รถวิ่งราวกับว่าเป็นคนละคัน
   “ธนูไฟของกูกลับมาแล้ว”
   “นี่แหละ ธนูไฟของกู”
   ผมคิดแบบนี้ในใจ สมัยก่อนรถคันนี้ของผมมันแรงมากๆ ครับ กดคันเร่งแบบคิกดาวน์ที่ความเร็ว 100 มันพาไปถึงเลข 180 ไม่ถึง 10 วินาที สุดยอดไหมเล่า ขับรถกลับบ้านอย่างมีความสุข แม้ว่ารถจะติดก็ตามที เอาไว้พรุ่งนี้หรือวันว่างๆ จะลองซัดแบบเต็มๆ ดูว่าเป็นอย่างไร
   นี่ผมยังติดพิมพ์ปีเป็น 54 อยู่อีกหรือนี่ ผ่านมาใกล้จะหมดเดือนแล้ว ถ้าต้องเขียนเช็คเอง คงจะต้องแก้กันรายวัน
   คืนนี้ผมมีประชุมด่วนของกรรมการทีคอนโด เอาอีกแล้ว ไม่น่าหาเรื่องเลย ลูกไม่สบายแท้ๆ แต่ผมดันไปเป็นกรรมการกับเขา เฮ้ออ อยากลาออกทั้งๆ ที่ยังไม่ได้รับการแต่งตั้งเลย
   นั่งคุยกันอยู่ 2 ชม กว่า ผมก็ขอตัวกลับก่อน ลูกเขาขอตามมาด้วยครับ คงจะเบื่อบ้าน เขานอนรอบนโซฟาพลิกตัวไปมาใต้ผ้าห่มหนาที่หอบหิ้วมาเอง
   คืนนี้เราสองคนนอนกันที่ห้องคอนโดแห่งนี้

[O'Pern]

21 มค 55
   เมื่อคืนเปิดหน้าต่างนอน เข้านอนไปได้แค่ 30 เท่านั้นเองแหละครับ กลายเป็นว่ายุงกัด กัดลูก ไม่ได้กัดผมหรอก เลยปิดหน้าต่างไล่ยุงจนหมดแล้วถึงจะนอนได้
   ตื่นเช้ามาก็ยังไม่หายดี ตอนสายพาไปหาหมออีกรอบ ตรวจเช็คก็ไม่พบต้นเหตุ ได้แต่รักษาตามอาการที่เป็น หมอขอคุยกับผมส่วนตัว สอบถามปัจจัยต่างๆ รอบตัวลูก ทั้งบ้าน โรงเรียน และตั้งข้อสันนิษฐานว่าอาจเกิดจากความเครียด
   อืม เป็นไปได้ครับ เพราะตอนปิดเทอมน้ำท่วม 2 เดือนก็สุขสบายดี พอเปิดได้วันเดียวเท่านั้นแหละ ก็ไม่สบายซะแล้ว นั่นเป็นจุดเริ่มต้นนะ หลังจากนั้นก็มีเจ็บออดๆ แอดๆ อีกหลายครั้ง ทั้งๆ ที่สุขภาพร่างกายของเขาอยู่ในเกณฑ์แข็งแรงดีมาก
   หลังจากหาหมอเสร็จก็แวะซื้อโจ๊กบางกอกให้ลูกไว้กินมื้อเช้าและกลางวัน จากนั้นผมก็ไปทำงานที่ร้านต่อ แบบเดิมๆ ครับ ยกของทีโกดัง ขายของหน้าร้าน รับโทรศัพท์ ฯลฯ
   เข้ามาบ้านตอนบ่าย ลูกยังอาการเดิมเหมือนเมื่อ 3 วันที่แล้วเป๊ะ เฮ้ออ น่าเบื่อจริงๆ เลื่อนรถยนต์มาล้าง แล้วก็เจอเรื่องแทบช็อค คงจะเกิดตอนที่อยู่อู่ช่างวิ่ทย์
   ที่จุดขึ้นแม่แรงหลังล้อหน้า ขอบชายน้ำรถผมพับล้มทั้งสองด้าน (ซ้ายและขวา) มันต้องเกิดจากการขึ้นแม่แรงโดยไม่เอาก้อนยางหรือไม้ที่มีร่องมารอง รถผมอายุ 14 ปี วิ่งไป 1.4 แสน รักษาสภาพได้ดีมาตลอด เจอช่างที่อู่นี้ทำเล่นเอาเซ็งไปเลย ไอ้เรื่องซ่อมรถเก่ง แก้ปัญหาได้ตรงจุด อันนี้ผมยอมรับและต้องชมเชย แต่ถ้าทำรถลูกค้ามีตำหนิใหญ่ แบบนี้ก็ต้องติกันบ้าง ยังมีอีกจุดคือแผ่นพลาสติกข้างกันชนหน้าเป็นรอยแตกราวยาวราว 1 คืบ อันนี้ก็โคตรเซ็งเช่นกัน รถผมไม่เคยชน ไม่เคยทำสี เจอแบบนี้ก็ต้องจำฝังใจ
   เย็นอยากขี่จักรยานเล่น แต่ก็ติดที่ว่าลูกยังไม่สบายอยู่ ทำไงดีว้า เมื่อไหร่มันจะหายเสียที ไอ้โรคที่ไม่มีสาเหตุแบบนี้ ก็ได้แต่ทำใจ หวังว่ามันจะหายไปเองในเร็ววัน ตราบใดที่ลูกยังเป็นแบบนี้ ผมเองก็คงอยู่อย่างไม่มีความสุข เพราะต้องตื่นนอนทุกๆ 2 ชม เพื่อมาดูแลลูก
   แม้จะบ่น แต่ก็ทำด้วยความเต็มใจครับ เวลาของเราที่จะอยู่ใกล้ชิดกัน มันจะค่อยๆ ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ ทุกทีๆ ไม่มีอะไรมากไปกว่า อยากให้เวลาอยู่ด้วยกันให้มีคุ้มค่ามากที่สุด

[O'Pern]

22 มค 55
   เป็นเช้าวันอาทิตย์ที่ไม่ค่อยจะสดใส ลูกยังไม่สบายอยู่เลย หยุดเรียนมาหลายวันแล้ว วันนี้เขามีเรียนพิเศษ แต่ก็ต้องหยุด พรุ่งนี้วันจันทร์จะไปเรียนได้หรือเปล่าก็ยังต้องลุ้น กูล่ะเบื่อจริงๆ
   แต่ก็ต้องคิดบวกนะ เจ็บป่วยอยู่กับบ้าน ยังดีกว่าต้องเข้านอนโรงพยาบาล จริงไหมล่ะ
   มองอีกแง่ ไอ้การคิดบวกนี่มันก็เหมือนกับเป็นการปลอบใจตัวเองน่ะครับ เปรียบแบบดุๆ หน่อย มันก็คือการหลอกตัวเองอีกแบบ เหมือนกับว่าเราทำอะไรไม่ได้ แก้ไขอะไรไม่ได้ ก็หาเหตุผลมาปลอบใจตัวเอง
   เช้าขับรถพาลูกไปกินร้านโจ๊กสยาม อาการเริ่มดีขึ้นแล้วมั้ง เห็นกินได้เยอะแล้ว เป็นนิมิตหมายอันดียิ่ง ผมเองก็นอนหลับๆ ตื่นๆ มาตลอด 4 วันแล้ว รู้สึกหัวสมองไม่แล่นเอาเสียเลย กลางวันก็ทำงานยกของแบบงงๆ กลับมาบ้านจะคิดงานออกแบบก็คิดไม่ออก เพราะมีลูกให้รับผิดชอบดูแล
   รถยนต์ผมเก่าแก่มาก แต่หลังจากซ่อมมาแล้วก็ขับอย่างสนุกสนาน ความรู้สึกเหมือนรถคันใหม่ นี่ถ้าว่างๆ จะทำความสะอาดดูดฝุ่น ขัดเคลือบสี ก็จะเป็นรถใหม่ของผมอีกครั้ง
   บ่ายลูกอาการดีขึ้น ภรรยาเลยชวนไปกิน MK กัน ลูกกินอาหารได้มากขึ้น พูดคุยหยอกล้อเล่นได้แล้ว ดูร่าเริงเหมือนเดิม หวังในใจว่าคงจะหายดีแล้วนะ คืนนี้ผมจะนอนหลับได้เต็มอิ่มเสียที

[O'Pern]

23 มค 55
   วันตรุษจีน ร้านผมหยุดครับ นานๆ จะได้หยุดพิเศษกับเขาเสียที แต่หยุดแค่วันเดียวล่ะนะ ไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรอกครับ ชีวิตต่อจากนี้ไปก็คงมีแต่เรื่องที่จะต้องทำให้กับคนรอบข้าง อย่างวันธรรมดา วันทำงานก็ช่วยพ่อแม่ วันนี้วันหยุดก็ตามใจภรรยา ส่วนที่เหลือของวันก็ตามใจลูก เวลาที่จะให้กับตัวเองมันเหลือไม่เท่าไหร่
   เช้าภรรยาไปทำธุระที่ธนาคาร ผมคิดว่าแป๊บเดียว เอาเข้าจริงเล่นไป 1.30 ชม ก็รอกันไป สายหน่อยพาไปเดินเล่นซอยละลายทรัพย์ ถนนสีลม มันไม่น่าจะมีชื่อซอยแบบนี้จริงๆ หรอกนะ ชื่อไม่เป็นมงคลแก่คนเดินเลย ซอยนี้อยู่ข้างธนาคารกรุงเทพฯ สำนักงานใหญ่ สินค้าส่วนมากจะเป็นของผู้หญิงและเด็ก ไม่มีสิ่งใดที่ผู้ชายอย่างผมจะซื้อได้เลย
   กลางวันภรรยาอยากกินที่ร้านส้มตำนัว สยามสแควร์ เคยไปกินหนหนึ่งหลายปีมาแล้ว รสชาติดีครับ แต่แพง และคนเยอะมาก วันนี้มาอีกรอบแทบช็อค คนออกันหน้าร้านไม่ต่ำกว่า 20 คน เห็นแล้วแทบจะเดินกลับเลย ให้ภรรยาตัดสินใจ เพราะเขาเป็นคนอยากมากิน สรุปว่ารอคิวครับ ยังดีที่รอไม่นานนัก
   เข้าไปหาที่นั่งได้ก็รีบสั่งอาหาร ตอนนี้แหละ รอนานราว 30 นาที ร้านนี้มีชาวต่างชาติมากินกันเยอะ ฝรั่งโต๊ะข้างๆ ผมมาคนเดียว แบกเป้ใบใหญ่ และอ่านหนังสือ Lonely Planet ของ Bangkok ก็คงจะมาตามลายแทงใน Guide Book โต๊ะถัดมาเป็นชาวฮ่องกง ไม่ก็สิงคโปร์ คุยกันเสียงดังหน่อย มีภาษาอังกฤษแซมภาษาจีน รสชาติอร่อยมาก และยังคงแพงมากเช่นกัน ส้มตำจานเล็กนิดเดียวราคาราว 60 บาท อาหารอย่างอื่นที่ฮิต เช่น ไก่ทอดนี่เกือบ 100 บาท มีปีกไก่เต็มชิ้นมาให้ 3 ชิ้น กินกันสองคนหมดไป 500 กว่าบาท
   บ่ายจะกลับเข้าบ้าน เลยแวะคอนโดสักนิด สงสารต้นกระบองเพชรที่ผมเอาไปทิ้งไว้ที่ริมระเบียง มันดูไม่สดใส ซูบซีด เลยเอากลับมาไว้ที่บ้านดีกว่า อยู่ที่นี่นานๆ คงจะแห้งเฉาตายในอีกไม่นาน
   เย็นไปรับลูก มีโทรศัพท์จากครูห้องพยาบาลโทรมาแจ้งว่ามิวไม่สบายอีกแล้ว อ้าว เฮ้ยย หยุดเรียนไป 4 วันแล้วนะนี่ โรคแพ้โรงเรียนมันยังไม่หายอีกหรือไงนะ ครูว่ามีไข้ตอนเช้า มิวมาขอยากินแล้วขึ้นไปเรียนต่อตอนสาย มาช่วงบ่ายก็มีไข้อีกรอบ ยังนอนอยู่ห้องพยาบาลอยู่เลย
   หลังอาบน้ำเสร็จมิวตัวสั่น บอกหนาว ฟันกระทบกันดังกึกๆ ๆ ๆ ให้ยาแก้ไข้ไป เข้านอนโดยไม่ได้เปิดแอร์ คืนนี้ก็ลำบากผมอีกแล้วสินะ ที่จะต้องคอยตื่นขึ้นมาทุกๆ 2 ชม เพื่อดูอาการของเขา และคอยให้ยารอบดึก
   เฮ้ออ ลูกรัก เป็นอะไรของลูกนะ หายป่วยได้แล้ว หายเสียทีสิ

[O'Pern]

24 มค 55
   วันนี้เปิดร้านแล้ว เข้าสู่วงจรชีวิตเดิมๆ อีกแล้ว เมื่อวานได้ข้อสรุปชีวิตอีกข้อ ได้ข้อคิดขณะภรรยากำลังเดินช็อปปิ้ง เห็นเขาเดินเลือกของผู้หญิงจุกจิกมากมาย เช่นกระเป๋า รองเท้า ผู้หญิงเขาชอบของพวกนี้กัน แต่ผู้ชายไม่หรอก เราจะใช้แต่ของที่จำเป็นเสียมากกว่า
   ข้อสรุปที่ได้ก็คือ อะไรก็ตามที่มันยังไม่พัง ไม่เสีย ผมก็จะไม่ซื้อใหม่ อะไรที่พังก็ส่งซ่อมมันซะ แล้วก็ใช้ต่อไป ส่วนสิ่งใดที่จำเป็นจะต้องซื้อใหม่ ก็เลือกซื้อที่เราชอบมากที่สุด จบ
   นับจากนี้ผมก็จะไม่มองรถยนต์คันใหม่ โทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ จักรยานคันใหม่ ฯลฯ
   มันก็ทำให้ชีวิตเราง่ายขึ้นนะ ไม่ต้องเสียเวลาไปกับสิ่งไร้สาระรอบตัว คิดต่อไปอีกลึกๆ กลายเป็นว่าไม่อยากมีเงินมีทองมาก แต่อยากมีอิสระ มีเวลา และมีความสุข ส่วนสุดท้ายในปลายทางของชีวิตก็อยากจากไปอย่างมีคุณค่า
   ในเวปจักรยานมีคนตายขณะขี่จักรยานกันเป็นระยะ ปีหนึ่งต้องมีสัก 2-3 คน (นับเฉพาะในเวป) ผู้คนมากมายต่างแสดงความเสียใจ ผมกลับคิดตรงกันข้ามว่านั้นคือการตายอย่างสบายที่สุดแล้ว
   คุณได้ตายในขณะที่คุณกำลังมีความสุข สนุก นั่นคือการขี่จักรยาน ตายแบบไม่ทรมานอีกด้วย ไม่เดือดร้อนคนข้างหลัง คนที่บ้าน ไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลนอนรอความตายเป็นเดือนเป็นปี ไม่ต้องเสียเงินที่อุตส่าห์เก็บมาหลายสิบปีให้แก่โรงพยาบาล ไม่ต้องมีคนอุ้มไปเข้าห้องน้ำ หรือต้องป้อนข้าวป้อนน้ำ ไม่ต้องนั่งรถเข็น ฯลฯ
   คิดให้ลึกซี้ง ยอมรับกับชะตาชีวิต แล้วจะพบว่าการตายแบบนี้เวิร์คมากๆ เลยนะ น่าจะเปลี่ยนใหม่เป็นแสดงความยินดีเสียด้วยซ้ำไป (ไอเดียนี้แรงไปหน่อย คงได้แค่คิด แต่ไม่กล้าทำ)
   สมมุติพ่อเพื่อนขี่จักรยานแล้วหัวใจวายตอนขึ้นเขา
   “เฮ้ย ได้ข่าวว่าพ่อมึงตายแล้ว ดีใจด้วยว่ะ” แบบนี้ไม่ไหวว่ะ แรงไป อาจโดนตีนเพื่อนได้
   เอาเข้าจริงก็ต้องแสดงความเสียใจนั่นแหละ แต่ลึกๆ แล้วผมอิจฉาเขานะ ที่ได้ตายขณะที่มีความสุข (ขี่จักรยานท่องเที่ยว)
   
   มิวอาการดีขึ้น แต่ก็ยังต้องคอยลุ้นว่าตอนกลางวั้นที่อยู่โรงเรียนจะมีไข้อีกไหม สามสี่วันมานี้เขากินอาหารได้น้อย เพราะฟันน้ำนมโยก เขารู้สึกเจ็บ จึงเคี้ยวอาหารไม่สะดวก กินนิดเดียวก็บอกว่าอิ่มเสียแล้ว
   วันนี้มีงานเปิดตัว Mazda BT50 ใหม่ ใช้ผู้พันเบิร์ดเป็นพรีเซนเตอร์ ผมไม่ได้ไปร่วมงานอีกตามเคย ใช้เวลาไปกับการอยู่ขายของหน้าร้านแทน ชีวิตพลิกผันจริงๆ ช่วงแรกๆ ก็ช่วยๆ กันไป พอช่วยนานเข้าก็กลายมาเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบที่ต้องทำ
   เย็นไปรับลูก อาการป่วยยังไม่หาย มีไข้และนอนห้องพยาบาลอีกแล้ว คืนนี้ผมก็ต้องเหนื่อยอีกแล้วสินะนี่

[O'Pern]

25 มค 55
   ตื่นเช้าออกมาขี่จักรยานเล่น ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำได้ในเวลาส่วนตัว แม้จะเพียงแค่ 30 นาทีก็ยังดี ขี่แล้วเกิดไอเดีย จิตนาการอย่างมากมาย
   สองวันก่อนไปตลาดเจอหัวบีทรูท ผมไม่รู้จักหรอก แต่เคยอ่านเจอว่ามันมีประโยชน์ เลยซื้อมาลวกกินมันสดๆ นี่แหละ กินแกล้มกับอาหารเช้า จากเดิมเป็นแครอท บร็อคโคลี่ มาวันนี้เล่นบีทรูทบ้าง 
   ครบรอบ 7 วันที่ลูกไม่สบาย ยังไม่หายเลยครับ น่าสงสารเขาจริงๆ สองวันหลังมีแผลร้อนในที่ลิ้น ริมฝีปาก ทำให้ยิ่งกินอาหารได้น้อยลงเข้าไปอีก ช่วงนี้หุ่นเลยผอมลงทันตาจริงๆ
   บ่ายท้องฟ้ามืดครึ้ม น่าจะมีฝนตกตำแหน่งใกล้เคียงบ้านผม อากาศแปรปรวน หรือจะเป็นสัญญาณบอกว่าจะเริ่มเข้าฤดูฝนแล้ว
   เย็นไปรับลูกด้วยใจระทึก ลุ้นว่าจะนอนอยู่ห้องพยาบาลอีกหรือเปล่า ผลคือไม่ครับ ค่อยยังชั่ว วันนี้ไม่มีไข้เลยตลอดวัน เย้ๆ ดีใจสุดๆ แต่มีแผลในปากเพิ่มขึ้นมาแทน ผมสอนลูกว่ามันคือสิ่งที่ร่างกายเราส่งสัญญาณเตือนว่าเรากำลังสุขภาพไม่ดี เราดูแลตัวเองยังไม่ดีพอ มีสัญญาณเตือนมาแล้วเราก็ต้องปรับปรุงตัว ทั้งการกินอยู่หลับนอน และเรื่องทางจิตใจ ถ้าเป็นผู้ใหญ่ผมจะใช้คำว่าวิธีคิด
   ชวนลูกกิน KFC ครับ มิวทำหน้างง ทำนองว่าพ่อพูดจริงหรือนี่ ฝันไปหรือเปล่า ผมให้ลูกกินก็เพราะเขากินอะไรไม่ค่อยได้ นอกจากแผลในปากแล้วยังมีฟันโยกอีก 1 ซี่ และฟันที่เพิ่งจะขึ้นแทนที่ฟันน้ำนมที่หลุดไปแล้วอีก 1 ซี่ ใจเขาใจเราน่ะครับ ถ้าได้อาหารที่เขาชอบ ก็อาจจะทนฝืนกินได้มากหน่อย
   แล้วก็ไม่ผิดหวัง มิวจัดน่องไก่ไป 1 น่อง และมันบดไปอีก 1 ถ้วยเล็ก
   กลับมาบ้าน อาบน้ำ ทำการบ้าน และเข้านอนตั้งแต่ตอนสองทุ่ม
   ป้าจุ๊ จุรี โอศิริ นักแสดงมากฝีมือรุ่นอาวุโสเสียชีวิตด้วยโรคชราด้วยวัย 82 ปีที่จังหวัดเชียงราย ดูข่าวแล้วนึกถึงลุง Bob นักจักรยานอายุ 82 ที่ทุกวันนี้ยังคงขี่จักรยานท่องเที่ยวอย่างสนุกสนานร่วมกับสมาคมจักรยานเพื่อสุขภาพไทย
   ผมอยากเป็นอย่างลุง Bob บ้าง ก็เลยต้องดูแลสุขภาพตั้งแต่วันนี้ครับ

[O'Pern]

26 มค 55
   ผมเข้าไปโพสสอบถามเกี่ยวกับจังหวัดเชียงรายได้สองวัน เมื่อคืนมีเจ้าถิ่นชื่อพี่สมัครโทรมาหา ชวนให้ไปค้างที่บ้าน แถมยังจะบริการพาเที่ยว โอโห ไม่รู้จักอะไรกันสักนิด เจอพี่จัดให้เต็มขนาดนี้ เกรงใจครับ
   นี่แหละครับ ชาวจักรยานเราส่วนใหญ่ก็เป็นอย่างนี้แหละ พวกเราส่วนใหญ่จะรู้จักกันทั่วประเทศ บางคนบางกลุ่มดังถึงต่างประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสมาคมจักรยานเพื่อสุขภาพไทย
   ตอนสายพีสมัครโทรมาหาอีกแล้ว บอกว่าตัวเองติดธุระด่วน อาจมาต้อนรับไม่ได้ โถพี่ ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่ให้คำแนะนำผมก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว ยังไม่พอครับ พี่สมัครบอกว่า ตัวเองมาไม่ได้ แต่จะส่งให้พี่ชายมาดูแลต่อแทน เฮ้ยย เจอแบบนี้เข้า เป็นไงเล่า น้ำใจไทย ซึ้งสุดๆ ไปเลย
   ใครเดินทางท่องเที่ยวต่างประเทศมาเยอะ ลองมาขี่จักรยานแบบผมดูบ้าง แล้วจะรู้ทันทีครับว่าทำไมพวกฝรั่งเขาถึงรักเมืองไทย รักคนไทย แล้วผมเป็นคนไทยแท้ๆ จะไปตกหลุมรักบ้านอื่นเมืองอื่นได้อย่างไรกันเล่า จากเดิมมีแผนอยากจะขี่จักรยานเดินทางต่างประเทศ ผมเปลี่ยนใจแล้วล่ะ เล่นในไทยของเราดีกว่า ผมว่าตอนนี้ผมมั่นใจมีเพื่อนอยู่ทั่วประเทศไทยแล้วล่ะครับ
   ลูกอาการดีขึ้นมาก หายไข้แล้ว ไม่ปวดท้องแล้ว แต่มีแผลในปากเกิดขึ้นหลายจุดแทน น่าสงสารอย่างมาก แปรงฟันก็เจ็บ กินอาหารก็เจ็บ พูดคุยก็ยังเจ็บ กลางวันผมแวะร้านยาซื้อยาแก้อักเสบมาให้เขากินเผื่อจะทุเลาลงบ้าง
   เห็นโฆษณา Isuzu ตัวใหม่ในทีวีที่มีดาราชื่อบอย ปกรณ์ เป็นพรีเซนเตอร์ ฟังแล้วขัดหูในสำเนียงที่เขาพูดว่า “ออฟ โหลด” ผมว่ามันน่าจะเรียก “ออฟ โร๊ด” นะ มันไม่ใช่ภาษาของพ่อแม่เราก็จริง แต่ถ้าออกเสียงผิดจนเพี้ยนไปขนาดนี้ ออกสื่อใหญ่อย่างทีวีขนาดนี้ ก็ไม่น่าจะมีข้อผิดพลาดออกมา
   เย็นไปรับลูก แผลในปากยังไม่หาย กินได้แต่ของนิ่มๆ แต่แปลกนะ ชวนกิน KFC นี่ตาลุกโพลงเลยล่ะ ว่าแล้วเย็นนี้ก็จัด KFC ซ้ำไปอีก 1 วัน รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นอาหารที่ไม่ดี แต่ก็สงสารเขาที่กินอะไรไม่ค่อยได้

อธิบายภาพ
- ลุง Bob อายุ 82 ปี คือคนที่ 3 ทางขวา ใส่กางเกงขายาวสีดำ

[O'Pern]

27 มค 55
   ขี่จักรยานเล่นยามเช้า อยากจะขี่ไปไหน เราก็จิตนาการไปที่นั่น อากาศดีๆ ลมพัดเย็นๆ ก็นึกถึงริมทะเลซะ หากทะเลไทยยังไม่หรูพอ ก็นึกภาพทะเลของฝรั่งก็ได้ เคยเห็นบางแห่งเขามีทางจักรยานเลียบเลาะชายหาด นั่นแหละๆ เราก็นึกภาพแบบนั้น แล้วก็ขี่ไป สนุกฉิบเป๋ง
   อยากไปเมืองนอก ง่ายนิดเดียว เห็นภาพที่ไหนถูกใจก็เก็บจำไว้ในสมอง ตอนขี่จักรยานเบื่อๆ ก็งัดภาพนั้นออกมาฉายในสมองซะ จะทำให้การขี่ที่จำเจและน่าเบื่อ สนุกขึ้นมาได้อีกนิดหน่อย
   จะว่าหลอกตัวเองก็ยอมวะ ผมไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนก็แล้วกัน
   บ่ายเข้ามาบ้าน วันนี้ได้ฤกษ์ซ่อมดาดฟ้าที่มันรั่วซึมมาหลายปี ที่ไม่ได้ซ่อมแต่แรกก็เพราะไม่มั่นใจว่ามันรั่วมาจากตรงไหน ผ่านไปหลายฝนเข้าชักมั่นใจว่ามันมาจากรอยต่อของกระเบื้อง
   ตอนแรกว่าจะใช้สีแบบ All in One ที่มันยืดหยุ่นได้ทาเคลือบ แต่ช่างที่โฮมโปรแนะนำให้ใช้ซีเมนต์น้ำก่อน เพราะมันเป็นเนื้อปูนซีเมนต์จริงๆ จะซึมเข้าร่องรอยต่อของกระเบื้องได้ดีกว่า (กระเบื้องดินเผา ปูชิด ไม่ได้ยาแนว) ลองแล้วถ้ายังไม่อยู่ ค่อยมาเอาสีแบบ All in One ไปทาเคลือบอีกที
   อืมม ไม่เลวเหมือนกันนะ ได้ปกป้องสองชั้น ว่าไงว่าตามกัน ซื้อมาเป็นเดือนแล้วล่ะ วันนี้เพิ่งจะลงมือทา
   โหห ลำบากใช่ย่อย มันหก หยด ย้อย เลอะเทอะไปหมด ดีนะที่ผสมมาลองใช้หน่อยเดียว วันแรกนี้ผมทาไปราว 1 ชม เก็บร่องรอยที่อยู่บ้านบนตำแหน่งรับน้ำฝนไปก่อน ถ้ามีฝนตกลงมาแล้วน้ำไม่ซึมเข้า ก็คือแก้ได้ตรงจุด แต่ถ้ายังมีหยดอยู่ ก็คือผมยังต้องคอยเก็บไล่ทาต่อไป
   เสื้อผ้า หน้าตา เส้นผม มือ แขน มันเลอะเทอะไปหมด เหมือนพวกคนงานก่อสร้างไม่มีผิด รีบถอดเสื้อผ้าแช่น้ำไว้ทันที ส่วนตัวเองก็รีบอาบน้ำสระผม
   เย็นไปรับลูก สบายใจขึ้นหน่อย เขาหายดีแล้วล่ะครับ แต่เจ็บปากเพราะมีแผลร้อนใน และมีฟันน้ำนมโยก ไปรับลูกเร็ว ขณะนั่งรอลูกก็เล่นกับเด็กคนอื่นไปเรื่อยๆ ผมเล่นได้กับเด็กทุกคน ไม่ว่าเด็กเล็กเด็กโต คนไหนเล่นกันบ่อยก็จะสนิทกันจนเป็นแฟนคลับ เจอหน้าก็วิ่งเข้ามากระโดดกอด พ่อแม่เด็กมาเห็นเข้าบางคนก็ทำหน้างง
   เย็นนี้พาลูกไปห้างเซ็นทรัล ร้านประจำของเราคือร้านหนังสือครับ ร้านนายอินทร์ ร้าน SE-ED ร้าน B2S ถ้าไปห้างหรูๆ ในเมืองก็จะมีร้านหนังสือต่างประเทศอย่าง Kinokuniya / Bookazine / Asia Book ถ้าจะนัดกับผม นัดที่ร้านหนังสือนี่แหละ เวิร์คสุดๆ จะมาสายอย่างไร ผมก็ยืนรอได้
   ได้หนังสือกลับมาคนละเล่ม ของลูกเป็นสารคดีวิทยาศาสตร์ ส่วนของผมเป็นหนังสือรวมภูเขาน่าเทียวทั่วไป
   หึหึ รู้ใช่ไหม ว่าผมคิดอะไรอยู่

[O'Pern]

28 มค 55
   ขี่จักรยานยามเช้าเหมือนเช่นเคย วันนี้ลูกมีเรียนชดเชยที่โรงเรียน เพราะหยุดตอนน้ำท่วมไปนาน ส่งลูกแล้วก็ไปทำงานที่ร้านขายของต่อ เป็นเช่นนี้มาหลายปีแล้ว
   บ่ายไปธนาคาร เจอร้านแผงขายหนังสือเล็กๆ ของ ไพลิน ขายหนังสือแบบโนเนม (รูปเล่มไม่สวย คนเขียนไม่ดัง) มีแผงหนึ่งขายเล่มละ 29 บาท ผมหยิบๆ เลือกดูแล้วก็จัดมา 7 เล่ม ระยะหลังมานี้ต้องอ่านแบบประหยัดๆ หน่อยครับ ซื้อหนังสือถูกๆ มาอ่าน ถ้าเจอหนังสือดีๆ อยากอ่านมาก บางทีก็ต้องเช่า แถวบ้านมีให้เช่า เล่มละ 8 บาท   ไปร้านหนังสือต่างประเทศนอกบ้านมากมาย มีหนังสืออยากได้เพียบไปหมด แต่ก็นั่นแหละครับ รู้ๆ กันอยู่
   ไม่มีเหตุผลอะไรมากไปกว่าต้องประหยัดเงิน เก็บไว้ให้ลูก
มีลูกก็มีภาระ เราต้องรับผิดชอบชีวิตเขาไปตลอด หรือจนกว่าเขาจะดูแลตัวเองได้ ซึ่งก็ต้องมีอย่างน้อยประมาณ 20 ปี หรือจนจบปริญญาตรี ใช้เงินเยอะมากพอควรครับ แต่ที่มากกว่านั้นคือเวลาครับ ผมตั้งใจจะเลี้ยงลูกเอง ไม่คิดจะจ้างใคร ฉะนั้น เจ้าจงเอาเวลาของพ่อไปทั้งหมดได้เลย
   เลี้ยงลูกเองขนาดนี้ ถ้าโตขึ้นมาแล้วเป็นคนไม่ดี ผมก็ไม่โทษเขาหรอกครับ จะโทษตัวเองที่พยายามไม่มากพอ ถ้าพูดแบบไม่อายเลยนะ ผมว่าเราเองก็น่าจะไปขอโทษเขาด้วยซ้ำไป
   
   เปิดทีวีเห็นโฆษณาของแว่นท็อปเจริญตัวใหม่โดนใจผมมาก ทุกทีมันทำแบบบ้าๆ บอๆ มาวันนี้จับภาพแค่นาฬิกา แล้วถามว่า “คุณเห็นอะไร” ผมนั่งคิดตาม ยังไม่ทันตอบ เขาก็เฉลยมาว่า “คุณเห็นนาฬิกา หรือคุณเห็นเวลา”
                บ๊ะ แม่งแจ๋วว่ะ ล้ำลึกดีจริงๆ แถมมีตบท้ายอีกทำนองว่า เวลามันผ่านไปทั้งๆ ที่คุณยังไม่ได้ทำอะไร

               วันนี้พวก Fixed Gear เขาจัดงานกันแถวๆ ซอยอารีย์โน่นเลย (ผมไม่ได้ไป) ในใจลึกๆ ผมยังชอบรถ Fixed อยู่นะ ชอบเพราะหน้าตามันเก่าๆ ดีแค่นั้นแหละ แล้วรถมันก็ดูโล่งๆ แต่ที่ไม่ชอบก็คือมันมาฮิตในหมู่วัยรุ่นนี่แหละ เลยทำให้ราคารถมันแพงเกินจริงไปมาก ราคาพอๆ กับ MTB เกรดดีๆ เลยนะ สองหมื่นกว่าบาท ทั้งๆ ที่รถมันไม่มีเกียร์ ไม่มีเบรก มีแต่เฟรม ล้อ เบาะ แฮนด์ มีจานหน้าอันหนึ่ง แค่นี้แหละ
มองมุมไหน ยังไง ก็ไม่เห็นเหตุผลของความแพง นอกเสียจากเรื่องของการตลาดล้วนๆ

[O'Pern]

29 มค 55
   วางแผนชีวิตตัวเองไม่ถูก ถ้าผมออกไปขี่จักรยาน ก็จะไม่มีใครดูแลลูก แม้ภรรยาจะอยู่บ้าน แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากให้เราอยู่พร้อมหน้ากันแบบครบๆ ไม่ใช่ปล่อยให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งดูแลเอง เพราะผมรู้ว่างานนี้มันใช้เวลาอย่างมาก อีกทั้งยังต้องรู้ทันความคิดและความต้องการของลูก พ่อแม่เองก็ต้องปรับตัวไปตลอดพัฒนาการของลูกด้วยเช่นกัน
   เด็กเล็กก็เลี้ยงแบบหนึ่ง อนุบาลก็แบบหนึ่ง ประถมต้น ประถมปลาย ก็ต้องเลี้ยงต่างกัน ยิ่งขึ้นมัธยมนี่ไฮไลท์เลยครับ จะดีจะชั่วหัวต่ออยู่ตรงนี้ หากเลี้ยงลูกแล้วเขาออกมาไม่ดีโปรดอย่าโทษเด็ก ให้มองดูตัวเราเป็นหลักว่าที่ผ่านมาปูพื้นฐานให้เขาไว้อย่างไร
   
   เดินไปเดินมาในบ้าน มองเห็นจักรยานจอดยางแบนอยู่ 2 คัน คือรถ Neobike 14 และ 16 รถคันล้อ 16 เพิ่งมาใหม่ได้ไม่นานนัก เอามาเพราะอยากรู้ความต่างระหว่างล้อ 14 VS 16 ผลก็คือผมชอบ 14 มากกว่า เพราะผมขี่สั้น จอดบ่อย แต่ถ้าเรื่องทรงตัวและแข็งแกร่งแล้ว ล้อ 16 จะดูดีกว่าเยอะ
   เอารถ KHS F20-W ออกมาขี่เล่น ไอ้คันนี้จอดนานมากหลายเดือน ตั้งแต่เพื่อนสิงคโปร์กลับไปก็ไม่ได้หยิบออกมาขี่อีกเลย แรกนั่งรู้สึกเหมือนรถคันใหม่ ใจลึกๆ ผมยังรักรถทัวริ่งอยู่นะ แต่เจอพวก Fixed Gear ทรงเก่าๆ แบบเฟรมท่อบนขนานกับพื้นแล้ว ใจมันอ่อน แทบละลาย นี่ถ้าดูนานๆ อาจมีเสียเงินได้ง่ายๆ เมื่อวานเห็นรถ Bianchi คันหนึ่งถูกใจดีจริงๆ ราคาราว 2.6 หมื่น ถ้ารวย และเงินเหลือ อาจจะจัดมาสักคัน
   ที่จริงยังมีรถที่เข้าตาอีกหลายคันนะ แต่ว่าขนาดของมันน่ะสิครับ เริ่มต้นกันที่ Size 50 ซึ่งมันยังใหญ่เกินไปสำหรับผม มองแง่ดีก็คือ ดีเสียอีก ไม่ต้องไปนั่งฝันถึงมัน มองแง่ร้ายคือ โธ่ น่าจะมี Size 48 ด้วยนะ รถที่มองไว้คันนี้เป็นรถแนวใหม่ครับ ยี่ห้อ Volume หน้าตาเหมือน Fixed Gear แต่มันมีเกียร์ดุม 8 Sp ของ Shimano Alfine มีเบรกดิสค์หน้า-หลัง จะเรียกว่า Hybrid Bike / City Bike ก็ไม่ผิด แต่มันคือลูกผสมระหว่าง Fixed Gear + City Bike ต่างจากรถ Hybrid เดิมๆ ที่จะผสมระหว่างเสือหมอบกับ MTB
   วันนี้ผมอยู่บ้านตลอดวันเลย ไม่ได้ออกไปไหนแม้แต่น้อย มันเบื่อๆ เซ็งๆ ยังไงก็ไม่รู้ อาทิตย์หน้ามีงานขี่ขึ้นอินทนนท์แล้วสินะ คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ จัง

[O'Pern]

30 มค 55
   ผมไม่เคยแก้ไขไดอารี่ชีวิตของผมย้อนหลัง กระทั่งพิมพ์ผิดก็ยังไม่แก้ วันนี้ผมขอแก้ไขข้อมูลของเมื่อวานที่ผมบอกว่าอาทิตย์หน้าจะมีงานขี่ขึ้นอินทนนท์ ที่จริงแล้วเป็นงานทริปหัวหินต่างหาก อินทนนท์เป็นอาทิตย์ที่ 12 กพ ครับ
                วันนี้ค่าย Mazda จัดทดสอบขับรถ BT50 ไปเมืองซำเหนือ ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่ในประเทศลาวหรือเวียดนาม เป็นการทดสอบรถที่น่าสนุกมากๆ เพราะมีการเดินทางที่หลากหลาย บางกลุ่มก็ขับไปจากไทย บางกลุ่มก็นั่งเครื่องบินไปรออยู่ที่โน่น บางกลุ่มก็ขับกลับเข้าไทย
   ตอนนี้ O’Pern ขาลงมาพักใหญ่แล้วล่ะครับ หยุดผลิตนิตยสารรถ ก็เหมือนหลุดจากวงโคจร เอ็งไม่มีค่าสำหรับใครเขาอีกต่อไปแล้ว สมัยก่อนมีเพื่อนฝูงมากมาย แต่ทุกวันนี้มันผิดไปจากเดิมเยอะ ไม่ต้องอะไรมาก กระทั่งเพื่อนๆ ในเวปผมเองก็ยังหายไปเกือบหมดแล้ว เหลือรุ่นน้องชื่อท็อปที่อยู่จังหวัดชลบุรีอยู่คนเดียว
   ผมเป็นคนใช้ชีวิตสันโดษครับ เลยไม่ค่อยสะทกสะท้านกับการที่จะมีเพื่อนมากหรือน้อย ปกติผมเพื่อนน้อยอยู่แล้ว เพื่อนบางคนมีปัญหาเรื่องการเงินก็ให้หยิบยืมบ้าง แล้วก็เป็นไปตามคาด ตามฟอร์มของสัตว์โลก … แล้วเราก็ค่อยๆ ห่างกันไป
   เช้านี้ฝนตก ไฟฟ้าดับตั้งแต่ตี 5 ผมตื่นเช้าอยู่แล้วเลยไม่เดือดร้อน แต่มันไปออกกำลังกายไม่ได้นี่สิ เดินวนเวียนไปในบ้านก็ไม่มีอะไรทำ มันมืดสนิทไปหมด ก็ทนๆ ไปครับ ไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้วก็ไปทำงานที่ร้านขายของต่อ
   กลับเข้ามาบ้านตอนบ่าย ไฟก็ยังไม่มา แถมมีฝนปรอยๆ อีก จะนั่งซ่อมจักรยานที่ค้างคาอยู่ก็ไม่สะดวก เลยไปที่คอนโดแทน อยู่จนเย็นถึงไปรับลูก
   วันนี้ลูกเรียน Ukulele ในวิชาดนตรีสากล ตอนเลิกเรียนเด็กๆ ก็หยิบเอา Uke มาซ้อมเล่นกันใหญ่ ผมขอแจมกับเขาด้วย เล่นล้อมวงกับพวกเด็กๆ ก็ปล่อยมุขหยอกล้อ เขาก็หัวเราะกันร่า ผมเองก็พลอยมีความสุขไปด้วย สุขเล็กๆ น้อยๆ กับเด็กๆ นี่แหละครับ