Author Topic: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013 (Read 24915 times)

O'Pern · « **on:** August 02, 2013, 01:12:31 pm »

1 สค 56
   ขี่จักรยานตอนเช้านี่ผ่อนคลายดีมากๆ เสริมสร้างจิตนาการ ทำสมาธิได้ดีเยี่ยม เช้านี้ฝนไม่ตกแล้ว ก็เลยขี่ได้นิดหน่อย
   มิวสอบเสร็จหมดแล้ว วันนี้ไปเรียนแบบสบายๆ เช้าไปส่งตามปกติ
   เช้าข้ามถนนตรงทางม้าลาย ถนนก็โล่ง ผมโดนรถตำรวจกดแตรใส่เว้ย เฮ้ย งงดิ
   เป็นรถนำขบวนอะไรก็ไม่รู้ แต่มีรถตู้สีดำตามมาแค่คันเดียว แถมทะเบียนป้ายสีฟ้าอีก (รถป้ายฟ้าต้องมีเบาะครบ 11 ที่นั่งนะครับ) ไม่ใช่ของราชวงศ์จักรีแน่ๆ
   โคตรเบื่อพวกสุนัขรับใช้นี่จริงๆ ไอ้พวกคนใหญ่โตในรถตู้อาจไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาหรอกนะ มีพวกประจบสอพลอคอยจัดรถบริการให้ไง แต่อีกหน่อยมันก็จะเกิดอาการเคยตัว คงไม่รู้ตัวมั้งว่าไอ้ทั้งรถที่มึงขับ เงินเดือนมึงที่มีใช้มันมาจากเงินภาษีของกู ไอ้คนเดินข้ามถนนที่มึงกดแตรไล่บนทางม้าลายนี่แหละ
   เอาเสื้อชูชีพของมิวไปแก้ยางยืดให้มันใส่สบายๆ หน่อย ที่สั่งครูซื้อมามันรัดเกินไป มิวตัวโตกว่าเด็กที่เล่นเรือใบคนอื่นเยอะพอควร อย่างน้อยก็อ้วนกว่าแบบเห็นได้ชัด แต่ตอนนี้เขาลดลงมานิดหน่อยแล้วนะ แถมสูงขึ้นด้วย
   สองวันก่อนมีข่าวในหลวงเสด็จออกจากโรงพยาบาลศิริราชไปยังพระตำหนักที่หัวหิน เห็นคนในเฟซบุ๊คเขาถกเถียงกันว่าจริงหรือไม่ หึหึ ผมรู้ แต่ผมไม่ได้ตอบเขาไปหรอกนะ ไม่อยากสร้างข่าว และไม่อยากแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับราชวงค์
   จนเช้านี้มีข่าวจริงออกมาจากสำนักพระราชวัง ในหลวงจะเสด็จไปวังไกลกังวลเพื่อพักผ่อนพระวรกาย นี่คือข่าวที่คนทั่วไปรู้ แต่คนเล่นเรือทุกคนรู้ลึกไปกว่านั้น นั่นคือท่านทรงโปรดกีฬาเรือใบมาก ทุกปีจะทรงทอดพระเนตรชมงานแข่งจากวัง วันที 5-11 สค นี้ จะมีงานแข่งเรือชื่องาน Hua Hia Regatta 2013 แน่ล่ะ มิวและเดอะแกงค์ไปร่วมด้วยแน่นอน แต่งานนี้ไปกันแค่ 3 คน เด็กชื่อแพรวาเล่นโลดโผนกับเพื่อนจนกระดูกแขนร้าว เลยขอถอนตัว
   ข่าวดีเล็กๆ ของไทย แต่สื่อคงลงข่าวแบบขอไปทีก็คือวงโยธวาทิตของสุรศักดิ์มนตรีคว้าแชมป์โลกมาได้จากประเทศเนเธอร์แลนด์ เชื่อดิ พรุ่งนี้หน้าหนังสือพิมพ์จะมีข่าวนี้กรอบเล็กๆ แทรกอยู่ท่ามกลางข่าว รัฐบาลออกพระราชบัญญัติสกัดกั้นม็อบ
   เมื่อวาน “พีนัด” จากกลุ่ม Strida โทรมาคุย เขาแนะนำตัวว่าอ่านเจอความคิดเห็นของผมในเวปจักรยานที่โพสทิ้งไว้หลายปีมากแล้ว เขาเองเล่นรถ Strida เลยโทรมาคุยด้วย
   เล่นเอาผมต้องรื้อพื้นความจำกันนาน Strida นี่เป็นรถที่ผมชอบมากๆ ในยุคแรก ชอบมากจนเกือบจะติดต่อสั่งเข้ามาใช้เองและขายสักล็อตหนึ่ง แต่แล้วจู่ๆ ก็เจอ Siam Strida เขานำเข้ามา ช่วงแรกผมรับหน้าที่ทดสอบรถให้เขาด้วย (จากเดิมทดสอบรถยนต์ ตอนนี้กลายเป็นทดสอบจักรยานแทน โคตรตกอับเลยกู) คงเพราะผมเคยขี่รถ Strida 1 และ Strida 2 มาก่อน ตัวล่าสุดในยุคนั้นคือ Strida 3 ก็เลยพอจะรู้พัฒนาการของมัน
   ตอนแรกผมคิดว่าเป็นแค่คนเล่นรถโทรมาคุยเฉยๆ กลายเป็นเขาสนใจจะนำเข้ามาขายด้วย อยากเป็นตัวแทนในประเทศไทย แต่ปัจจุบันมันมีตัวแทนอยู่แล้วน่ะสิ
   ก็แนะนำพี่นัดไปแบบคร่าวๆ เล่าโดยภาพรวมของแนวทางธุรกิจ อีกสักพักเราต้องคุยกันอีกชุดใหญ่แน่ๆ
   จัดโต๊ะทำงานเพลินๆ พลิกปฏิทินเปลี่ยนเป็นเดือนสิงหาคม แล้วก็ตกใจ เฮ้ยย วันนี้ผมนัดครูมิวเอาไว้ตอน 0400 แต่ตอนนี้มัน 0500 แล้ว ฉิบหาย !!!
   เกิดมาแทบไม่เคยนัดใครแล้วไปสาย แต่งานนี้ผมลืมไปสนิทเลย ปกติจะมีงานอะไร นัดใครไว้ก็จะเขียนในปฏิทิน แต่วันนี้มันวันที่ 1 พอดีไง คืนวันที่ 31 ไม่ได้พลิกปฏิทิน ก็เลยพลาดแบบไม่น่าให้อภัย
   เย็นไปรับมิว เขาให้แวะซื้อน้ำหวานสีเขียว บอกจะเอาไปร่วมงานที่โรงเรียน ตอนแรกคิดว่าซื้อแค่ขวดเดียว แต่เปล่า มิวบอกเอามา 5 ขวด ตอนเย็นพรุ่งนี้เขามีงานเกี่ยวกับผู้สูงอายุ เด็กในห้องเขาจะทำน้ำหวานแจกผู้เข้าร่วมงาน

O'Pern · « **Reply #1 on:** August 02, 2013, 04:40:40 pm »

2 สค 56
   เช้านี้ขี่จักรยานได้ 35 นาที เสียเวลาเดินวอร์มไปราว 5 นาที เช้านี้อากาศดี มีลมพัดเย็น ไม่มีฝนช่วงเช้าแล้ว แต่ต่างจังหวัดยังคงมีฝนอยู่เยอะ แถมภาคเหนือและอีสานยังต้องระวังพายุลูกใหม่ชื่อเชบี ที่วันนี้จะเข้าเวียดนามเหนือ
   ในเวปจักรยานมีคนถามถึงการขี่ไปสิงคโปร์ บ๊ะ เข้าทาง แม้ผมจะยังไม่เคยขี่ไป แต่ก็มีแผน วางไว้นานละ หรือจะได้แต่คิดก็ไม่รู้นะ แต่ถ้ามีโอกาสก็อยากจะจัดสักครั้ง
   เคยเห็นพ่อตอนหนุ่มๆ เขาขับรถไปเที่ยวกัน แล้วก็มานึกถึงตัวเอง เราก็อยากไปบ้างสิ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนทำ Racing Club นี่ถึงขั้นฟอร์มทีมไว้แล้วอีกด้วย แต่แค่มองๆ ดูลูกทีมนะ ไม่ได้บอกเจ้าตัวเขาหรอก มาถึงตอนนี้คงต้องขี่จักรยานไปแทนแล้วล่ะ
   ใจคิดอยากมานานตั้งแต่ยังไม่มีลูก ถึงตอนนี้จะได้ไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ก็ทำตัวเองให้พร้อมเสมอครับ คุมน้ำหนักตัวเองตลอดเวลา ขี่ซ้อมทุกวัน ไม่ได้อยากจะให้ขาแกร่ง แต่อยากให้ก้นคุ้นชินกับการนั่งบนเบาะต่อเนื่องนานๆ ผมว่าจุดนี้สำคัญมากนะ หลายคนกายไหว ใจถึง แต่ก้นเปราะ เจอแบบนี้เซ็งโคตร ขี่ต่อไม่ได้
   แผนแบบกว้างๆ ของผมไม่ได้แค่ขี่ตามความฝันของตัวเอง ผมอยากสร้างตำนานส่วนตัว เป็นความภูมิใจของผมเอง ที่สักวันมันอาจก้าวไปไกลกว่านั้นหากมีเวลามากพอ
   ก็แค่ขี่ลงใต้ แล้วเข้ามาเลเซียทางด่านสะเดา อยู่ในมาเลเซียนี่ถึงจะเรียกว่าของจริง คงจะมั่วๆ เอา นี่แหละครับ ทัวริ่งมันสนุกตรงนี้ นี่คืออีกเหตุผลที่ผมมักจะไปคนเดียว ไม่กล้าชวนใครเขามาลำบากด้วยหรอก กลัวไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกันแล้วจะไม่สนุกน่ะครับ
   เข้าสิงคโปร์ทางเมืองยะโฮบารู พอถึงสิงคโปร์แล้วก็ออกตะลอนต่อ แต่ที่นี่พอจะมีเพื่อนบ้างแล้ว เพราะรู้จักนักจักรยานสิงคโปร์หลายคน
   เล่าไปก็เหมือนฝัน เหมือนโม้ไปวันๆ ออกแนวเพ้อเจ้อ
   เอาน่ะ ความสุขเล็กๆ น้อยๆ แม้ไม่ได้ไปในโลกแห่งความจริง ผมขอท่องไปในดินแดนของโลกตัวหนังสือแทน
   เฮ้ย ตื่นๆ ๆ

   เฮ้ยย ผิดคาดว่ะ บนหน้าหนังสือพิมพ์ไม่เห็นมีลงข่าวเด็กไทยคว้าชนะเลิศวงโยทวาทิต เช่นเดียวกับเรื่องเหี้ยๆ ของ ปตท ไม่ดีด้านลบของ ปตท ออกมาให้เห็นเลยแม้แต่น้อย ช่วยกันปกปิดข่าวได้ดีจริงๆ เลยครับท่านสื่อมวลชน
   ทำน้ำมันรั่วก็แย่แล้ว ผิดพลาดซ้ำอีกตรงปกปิดข่าว บอกว่าไม่เป็นไร เอาอยู่ ขอแค่ 3 วัน พ่อมึงสิครับท่าน ต่อให้ 3 ปี ผมว่าใต้ทะเลยังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำมันที่มันฉีดสารเคมีจนตกตะกอนอยู่เลย เอาล่ะ แม้ว่าคราบตะกอนในอ่าวพร้าวจะหายไป แต่ไอ้คราบเหล่านี้มันก็แค่ย้ายที่อยู่ มันกระจัดกระจายไปทั่วทุกหนแห่งในละแวกนั้น
   ผิดซ้ำผิดซากตรงที่ขาดความรับผิดชอบ ขนเอาพนักงานมาเก็บกวาดแค่จำนวนหนึ่ง ที่เหลือเป็นเจ้าหน้าที่จากกองทัพเรือ เหี้ยกว่านั้นอีกก็คือ มันไม่ควักเงินให้เป็นค่าแรงทหารอีกด้วย ให้ทหารเบิกจากต้นสังกัดเอาเอง
   และที่เห็นโรมแรมในอ่าวพร้าวเงียบสนิท ไม่ออกมาโวยวายก็เพราะทาง ปตท จัดการเช่าเหมาโรงแรมทั้งหาดครับ จากร้ายกลายเป็นดีเลยสิมึง ตอนนี้ห้องก็เต็มตลอด แต่มึงได้เงิน ส่วนคนไทยทั้งประเทศเสียชายหาดและท้องทะเลไปว่ะ
   เงิน ไม่นานก็หาได้
   หาด เอาเงินมาเท่าไหร่ก็กู้กลับได้ไม่เหมือนเดิม
   คดีแบบนี้หากเป็นประเทศที่เจริญแล้ว เขาฟ้องร้องกันเป็นหลักหมื่นล้าน เล่นกันจนปิดแท่นขุดเจาะกันเลย แต่ในไทยหรอ เห็นแล้วท้อใจเลยว่ะ เพราะคนถือหุ้นใหญ่ใน ปตท แม่งก็คือพวกนักการเมือง ไม่ก็พวกขาใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังเงินทุนของพรรคต่างๆ    อ้อ รอบๆ เกาะสมุย ปตท มันก็กำลังสร้างแท่นขุดครับ หากยับยั้งตอนนี้ก็ยังทันนะ ขอแค่พลังจากสื่อมวลชนช่วยกันแสดงพลัง และให้ข้อมูลแค่ชาวไทย
   แต่ก็ยากล่ะนะ อย่างที่บอกครับ เจ้าของ ปตท ที่แท้จริงก็บอกไปแล้ว นี่คือเรื่องน่าเศร้าอีกอย่างของไทย
   วิญญาณปู่จะร้อง “ไอ้ลูกหลานจัญไร”

O'Pern · « **Reply #2 on:** August 04, 2013, 09:59:25 am »

3 สค 56
   ขี่จักรยานตอนเช้าราว 20 นาที เสาร์นี้มีประชุม ไม่คุ้นสถานที่ เลยออกจากบ้านเช้าหน่อย
   สั่งผ้าคลุมหน้าของ Naroo เอาไว้ โชคดีเขามีตัวแทนอยู่ใกล้บ้านผม อยู่ที่ถนนบางขุนเทียนพอดีเลย ชื่อร้าน Monkey Road (ถนนลิง) ชื่อดีนะ เพราะย่านนี้มีลิงแสมป่าเยอะ คนนอกถิ่นอาจไม่รู้จัก แต่คนท้องที่จะรู้จักดี มีลิงชื่อคุณกะลา มันไม่ธรรมดานะครับ เพราะได้รับพระราชทานนามจากในหลวงอีกด้วย จนทุกวันนี้มีสี่แยกชื่อ สี่แยกคุณกะลา มีเกาะลิงให้พวกมันอยู่อย่างเสรี
   ปกติผมใช้ผ้าคลุมหน้าสไตล์ผ้าบัฟ แต่ของผมยี่ห้อ HAD ของเยอรมัน ซื้อเพราะว่าเขามีสีพื้นเรียบๆ ครับ ยี่ห้ออื่นมีแต่สีสันละลานตา ผมไม่ชอบ ส่วน Naroo จะเป็นแบบใส่แล้วมีช่องเกี่ยวหู น่าจะใส่แล้วถนัดดี แถมด้านหน้ามีช่องระบายอากาศ หายใจสะดวก กินน้ำผ่านหน้ากากยังได้ ผมเลยหามาให้มิวเขาใช้ใส่ตอนแข่งเรือใบ
   กะว่าจะไปเอาวันอาทิตย์ที่ 4 สค นี้แหละครับ วันที่ 6 มิวก็ต้องไปงานแข่งเรืองาน Hua Hin Regatta แล้ว ต้องอยู่กลางทะเลตลอด 6 วัน ผมเองก็ต้องเฝ้าดูอยู่ชายหาดตลอด รับประกันความร้อน ไม่ใช่ลูก ไม่ใช่คนที่เรารัก ทนรอไม่ได้หรอกครับ ร้อนเหี้ยๆ เลย
   อาทิตย์หน้าผมเดาว่าน้ำมันแม่งขึ้นราคาแน่ๆ ปตท มันต้องเอาเงินจากพวกเรานี่แหละมาเป็นค่าฟื้นฟูบูรณะทะเลที่มันทำให้เสียหาย
   วันนี้ผมมีประชุมตลอดวันเช้าจรดเย็นที่โรงแรมแถววิภาวดี ไม่คุ้นอย่างแรงเลย ขาไปไม่เท่าไหร่ เราออกเช้าๆ เผื่อเวลาได้ แต่พอตอนเย็นขากลับนี่สิ เจอรถติดแบบไปไม่เป็น
   คือเราไม่ใช่คนท้องที่ไง เลยไม่รู้ว่ามีซอยลัดตรงไหนอย่างไรบ้าง วิงเส้นทางคู่ขนาน (ชาวบ้านเรียก Local Road) เจอก่อสร้างรื้อตอม่อรถไฟฟ้าโฮปเวลล์แทน บ๊ะ ติดหนักนานยิ่งกว่าเดิม กว่าจะหาทางขึ้นทางด่วนได้ก็นั่งอยู่ในรถนานกว่า 30 นาที ทั้งๆ ที่ระยะทางใกล้ๆ แค่นิดเดียวเอง
   วันนี้ฝากพ่อให้ดูแลลูกตลอดวันครับ แต่ไม่ยาก แค่ไปส่งไปรับที่รถไฟฟ้า ผมสอนมิวเขาเดินทางช่วยเหลือตัวเองได้ดีแล้ว
   กลางคืนดู DVD อุดม เดี่ยว 10 กัน หัวเราะกันแบบกลิ้ง มิวหัวเราะจนเหนื่อย ปากสั่น มันก็ผ่อนคลายดีนะ หลายปีแล้วไม่ได้หัวเราะแบบแรงๆ นานๆ แบบนี้ ดูเพลิน ติดพัน กว่าจะเข้านอนได้ก็ 1100 โน่นเลย เป็นวันที่มิวนอนดึกที่สุดเลยมั้งนี่

O'Pern · « **Reply #3 on:** August 04, 2013, 07:08:25 pm »

4 สค 56
   ภรรยาตื่น 0430 ออกไปวิ่งที่สวนรถไฟ !!!
   ไห นอนดึกยังมีแรงตื่นอีก ผมเองเตรียมชุดจักรยานไว้อย่างดี ยังขี้เกียจลุกเลย ตื่นอีกทีตอน 0600 เจอฝนปรอยบางๆ อีก จบข่าวเลย
   คือใจมันไม่ไปไง เจอฝนปุ๊บ ก็เป็นข้ออ้างมาว่า เฮ้ย ฝนตก อย่าไปขี่เลย แท้ที่จริงตัวเองขี้เกียจ
   ผมเพลียจากการประชุมด้วยแหละครับ ไอ้นั่งเฉยๆ นิ่งๆ นานๆ นี่ผมว่าเมื่อยนะ ถ้าเป็นการแบบประชุมเล็กๆ เรื่องธุรกิจนี่พอได้ หัวสมองเราจะต้องคิดตลอดเวลา เรียกว่าเค้นไอเดียกันสดๆ แต่วันนี้ตอนนั่งนิ่งๆ นี่แหละ ผมก็ได้ไอเดียธุรกิจอย่างอื่นอีกเยอะเลย สนุกดีเหมือนกัน คิดแล้วจดโน้ทเอาไว้ ออกแนวฟุ้งซ่านเหมือนเดิมครับ ได้แต่คิด ไม่เคยลงมือทำ (รู้ตัว)
   0700 ภรรยากลับมาบ้านแล้ว ซื้อขนมมาเต็มสองมือ บอกวิ่งไป 3 รอบ
   โห เจ๋งว่ะ สวนรถไฟรอบละประมาณ 2.5 กม (พอๆ กับสวนลุมฯ) ภรรยาผมแทบไม่เคยออกกำลังกายอะไรเลย จู่ๆ มาวิ่งก็ซัดไป 7.5 กม รวดเดียว หึหึ
   มิวมีเรียนพิเศษตลอดวัน ภรรยาอาสาดูแลลูกในวันอาทิตย์ให้ ก็ดีเหมือนกัน คือมิวจะได้อยู่ใกล้ชิดกับแม่บ้าง ปกติจะอยู่กับผมตลอด สลับๆ กันไป จะได้เรียนรู้สิ่งที่แปลกไปจากเดิม
   ภรรยาซื้อข้าวเกรียบกุ้งมาฝาก กินไปอ่านหนังสือพิมพ์ไป อีกสักพักแม่ซื้อข้าวมันไก่มาฝาก จัดไปอีก 1 ห่อ เดินไปเดินมา ดูปลาบ้าง ไล่สูบลมรถจักรยานไอ้คันที่จอดๆ ไว้เป็นปี แถมไม่ค่อยได้ขี่ แต่ก็ยังไม่อยากขาย ตอนนี้มีดองไว้ 2 คันคือ KHS F20-W และ Giant Revive DX ก็ถือว่าเป็นรถที่หายากมากแล้วล่ะ
   F20-W เด่นที่เป็นรถพับธรรมดา แต่มีจานหน้า 3 ใบ หลัง 8 เฟือง เหมือนของ MTB เป็นรถเดิมๆ จากโรงงานนนะไม่ได้โมเพิ่มเอาเอง แถมด้วยตระแกรงหน้าหลังอย่างดี เข้ากับตัวรถมากๆ ปิดท้ายด้วยขาตั้งคู่ยึดกลางใต้ท้อง
   Revive DX เด่นตรงเป็นรถ Semi Recumbent (รถกึ่งนอนขี่) ปัจจุบันเลิกผลิตไปแล้ว รถผมเป็นปีสุดท้าย ตัวท็อปของปี 06 พอดี ไอ้คันนี้ก็เด่นหลายจุดเหมือนกัน เป็นรถที่เบรกแรงๆ แล้วยังไงรถก็ไม่มีทางตีลังกาได้ เป็นรถที่เซ็ทระยะความสูงของเบาะถูกต้องแล้ว ขาของผู้ขี่ยังสามารถแตะพื้นได้ (เจ๋งไหมเล่า) พร้อมช้อคฯปรับ 16 ระดับ ข้อเสียมีอย่างเดียวคือมันหนักกว่ารถปกติ ไม่เหมาะ Off Road ไม่เหมาะขี่ขึ้นเขาสูงชัน นอกนั้นลุยได้เต็มที่
   ถ้ามันเป็นรถกะโหลกกะลาก็คงขายทิ้งไปนานแล้วล่ะ อย่างปี 04 ผมซื้อ Dahon Vitesse D5 มา รถยุคแรกๆ ของ Probike เลย ขี่แล้วไม่ชอบ ระยะเอื้อมยาวเกินไปนิด แถมเจอเกียร์ดุมรวนอีก ขายทิ้งแม่งเลย จากกันไปแบบไม่เสียดายเลย
   วิวัฒนาการของจักรยานมีมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันนี้ผมไม่ชอบรถล้อเล็กแล้วครับ หมายถึงไม่ชอบขี่นะ แต่ถ้าพกพาบ่อยๆ และใช้ขี่สั้นๆ ก็ยังชอบพวก Strida อยู่ หากต้องขี่ยาว หรือไม่ได้เน้นเล็ก ผมชอบรถพับล้อ 26 ครับ
   เลยหาข้อมูลดูเล่นๆ เจอรถค่าย U Bike มีคนนำเข้ามา ร้านอยู่แถวปู่เจ้าสมิงพรายโน่นเลย ไกลพอควร เขาบอกให้ไปทดลองขี่ได้ที่นั่น ดูจากรูปถ่ายแล้วน่าจะเป็นโกดังของเขา
   ค่ายนี้มีรถล้อ 26 อยู่ 2 รุ่น รุ่นแรกใช้เบรกแบบหมอบ นำรถออกมาสไตล์ Hybrid มีจานหน้า 2 ใบ อีกรุ่นใช้วีเบรก แน่ล่ะ ผมสนรุ่นหลังมากกว่า เพราะมีจานหน้า 3 ใบ ราคาก็ไม่เบาครับ ราว 2.7 หมื่น ยังตะขิดตะขวงใจนิดๆ ไม่รู้เป็นรถจากจีนหรือไม่ แต่เห็นเขาใช้เทคโนโลยี่ของเยอรมันทำกลไกบานพับแบบใหม่ ทำนองพับง่าย พับเบา พับแน่น แนบสนิท
   ไอ้ KHS F20-W ของผมนี่ต้องใช้ง้าง งัด ออกแรงเยอะ ไว้ต้องไปเทียบกับ U Bike ดูสักหน่อย
   เอ๊ะ นี่ถ้าผมเขียนคอลัมน์ทดสอบจักรยาน แล้ว Cycling Plus เขาจะนำลงตีพิมพ์ให้ไหมวะนี่
   ยิ่งอ่านก็ยิ่งเหมือนเราเดินห่างกันไปทุกที เขาเน้นเสือหมอบล้วนๆ เลยว่ะ มีพวกทัวริ่งเดินทางแทรกอยู่นิดๆ เหมือนเป็นส่วนเกิน
   เอ้า พรรคพวก ใครอยากทำหนังสือจักรยานทัวริ่ง เดินทาง ผจญภัย แคมปิ้ง มาเรียกผมไปด้วยคนครับ ไอเดียล้นหลาม
   กลางวันไปร้านจักรยานแถวบ้านที่ถนนบางขุนเทียน ชื่อ Monkey Road ร้านนี้ผ่านหลายครั้งโดยเฉพาะตอนขี่จักรยานเช้าวันอาทิตย์ ได้แต่ผ่าน มาวันนี้แหละครับ เพิ่งจะมีโอกาสแวะเข้าไปอุดหนุนเขา ไปซื้อหน้าคลุมหน้าของ Naroo
   สวัสดีครับ มาซื้อผ้าคลุมหน้าของ Naroo X5s ครับ
   ไม่มีนะครับ มันไม่มีไซส์
   อ้าว ผมโทรมาถามก่อนแล้วนะ เห็นพนักงานบอกมีของ ผมพูดพร้อมกับมองไปเห็นผลิตภัณฑ์ตัวนี้วางอยู่ และมีรุ่นที่ผมต้องการด้วย เลยเดินไปหยิบมาดู
   อ๋อ จะเอารุ่น X5s ผมเข้าใจว่าต้องการไซส์ XS
   อืมม ก็จริงล่ะนะ มันฟังดูแล้วคล้ายๆ กัน
   เลือกสีดำเหมือนเดิมครับ แต่มันไม่ดำสนิทน่ะสิ มันเป็นแค่เทา ก็หยวนๆ ยังไม่หลุดคอนเสป All Black ไปเท่าไหร่ (นี่กะจะเผื่อเอามาใช้เองด้วยนะนี่ แต่ตอนแรกคิดซื้อให้มิวใช้ใส่ตอนลงแข่งเรือใบ)
   ชุดของมิวก็ All Black เช่นกันครับ เสื้อดำ กางเกงดำ มีหมวกแก๊ปสีเทา และชูชีพสีเหลืองมะนาวตัดดำ
   ได้ผ้าคลุมหน้าแล้ว แต่ยังไม่อยากกลับ ขอเดินเล่นดูในร้านสักหน่อย มาครั้งแรกนี่นา
   เจอ Araya เป็นฝูงเลย เห็นหน้าตาตัวหนึ่งแล้วชอบมากคือตัว Swallow แต่แค่แตะๆ หน่อยเดียว เจ้าของบอกราคาห้าหมื่นกว่า ไม่รวมตระแกรงท้ายอีก 8000
   เฮ้ยย ทำไมแพงมากขนาดนี้ เป็นรถหมอบทัวริ่ง แบบ Cyclocross ที่มีหางหลังยาวแค่ 41 ซม เอง ห้อยกระเป๋าแล้วสนชนกระเป๋าชัวร์ ขนาด KHS เชยๆ ของผมยังยาว 42.5 เลย (Surly / Trek 520 ยาว 45)
   ไปดูตัวถูกหน่อยชื่อ Federal อันนี้ไม่ถึงสองหมื่น แต่วัด Chain Stay แล้วก็ต้องถอย ยาวแค่ 42.5 ขี่ MTB เดิมๆ ออกทัวร์ดีกว่า
   มีสายวัดในมือแล้วก็สนุกครับ (ไปขอยืมร้านเขา) เจอคันหนึ่งถูกใจมาก เป็นรถ Merida แบบ Hybrid ล้อ 700 แต่หน้าตาเหมือน MTB มีช้อคฯหน้าด้วย ตอนแรกคิดว่ารถล้อ 29 เสียอีก แต่เปล่าเลย ชอบตรงที่หางหลังมันยาวถึง 47 ซม ครับ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย จำชื่อรุ่นไม่ได้ว่ะ ไม่ได้ดูราคาด้วย ไอ้โหวงเฮ้งแบบนี้แหละครับ เอามาขี่ทัวริ่งได้เลย รถจะขี่สบายมาก ปล่อยมือสบาย ทรงตัวดี ขี่นิ่ง เหนื่อยน้อย สบายตัว รับประกันครับ
   เจ้าของร้านเห็นผมวัดรถแทบทุกคันก็เดินมาคุยด้วย บอกว่ารถแต่ละคันมันไม่เท่ากันหรอกนะ
   ก็ตอบไปแบบนุ่มๆ ว่า “ครับผม วัดดูไว้เป็นแนวทางน่ะครับ ผมชอบรถที่หางหลังยาวๆ”
   เดินดูของไปๆ มาๆ แล้วก็กลับ ผมไม่ใช่แนวนักแต่งรถน่ะครับ คนอื่นในเวปจักรยานมักจะบอกกันว่าขี่ไปเรื่อยๆ จะแต่งจนเหลือแต่เฟรม มันไม่ใช่ผมเลยสักนิด ผมคงไม่ใช่มาตรฐานของนักจักรยานไทยก็เป็นได้
   คิดจะแวะกินก๋วยเตี๋ยวหมูต้มยำ ร้านที่เคยเล่าว่าอยู่ใกล้วัดหัวกระบือ แต่มันจอดรถยนต์ไม่ได้ครับ อยู่ช่วงหัวโค้งตรงถนนแคบๆ พอดี เลยกลับบ้านซะ
   อยู่บ้านไม่มีอะไรกิน หยิบของที่ภรรยาซื้อมาจากสวนรถไฟเมื่อเช้ามาไล่กินไปทีละอย่าง เริ่มจากถั่วต้ม ข้าวเกรียบกุ้ง เฉาก๊วย (ทำเองที่บ้าน) กินจุบกินจิบแบบนี้น้ำหนักขึ้นแน่เลยว่ะกู เฮ้ออ แถมปิดท้ายด้วยช็อคโกแลตดาร์คอีกหน่อย เดินไปเดินมาคว้าถั่วคั่ว เม็ดมะม่วงหิมพานต์คั่วใส่ปากเคี้ยวเล่น

O'Pern · « **Reply #4 on:** August 09, 2013, 05:55:37 pm »

5 สค 56
เช้าวันจันทร์ เงียบๆ เดิมๆ เช้าขี่จักรยาน แล้วก็ไปส่งมิวเข้าเรียน
บ่ายกลับมาบ้านทยอยจัดข้าวของเครื่องใช้ที่จะไปในงานแข่งเรือ ผมบอกมิวว่าไป 6 วัน มิวจัดมา 6 ชุด หยิบของแบบรวบๆ แป๊บเดียวเสร็จ โห มันจัดของได้ง่ายและรวดเร็วมากเลย จัดแค่เสื้อผ้าอย่างเดียว จนผมต้องสอนให้เขาเตรียมประเมินสถานการณ์ด้วยว่าเราจำเป็นต้องใช้สิ่งของอื่นใดนอกจากเสื้อผ้าอีกหรือไม่ เช่น ยาแก้แพ้ แก้คัน (คราวก่อนมิวแพ้เสื้อผ้าสกปรก คันจนเป็นผื่นแดงเต็มตัว) อุปกรณ์กันแดด ผ้าคลุมหน้า และอุปกรณ์เล่นเรือ สบู่ แชมพู แปรงสีฟัน ฯลฯ ของมิวมีน้อยครับ ไอ้ที่เยอะนี่สิของผม นอกจากของจำเป็นพื้นฐานแล้ว ยังมีของที่ไม่จำเป็น แต่อยากเอาไปด้วยอีกหลายอย่าง เช่น Uke คอมพิวเตอร์ ผ้าปูรองนั่ง เก้าอี้พับ ฯลฯ
ไปรับมิวกลับมาบ้าน สอนเขาแพ็คกระเป๋า หากกระเป๋าเราเล็กก็จะใช้ม้วนผ้าให้เป็นท่อนกลม แต่วันนี้เราขับรถยนต์ไป ใช้กระเป๋าที่เปิดหยิบของสะดวก เปิดง่าย ปิดง่าย เอากระเป๋าใบใหญ่ไปได้ เราจึงไม่ต้องม้วนผ้าก็ได้ วางมันลงไปตรงๆ ได้เลย จัดให้เป็นระเบียบก็พอแล้ว
จัดเรียงของใช้ไว้เป็นแถว นับให้ครบ ดูให้ดี เช็คให้ถูกต้องแล้วถึงนำใส่ลงกระเป๋าเป็นอันเสร็จพิธี

O'Pern · « **Reply #5 on:** August 09, 2013, 05:57:03 pm »

6 สค 56 the practice day
   ขี่จักรยานอีกครั้ง แต่เช้านี้ขี่ไปซื้อต้มเลือดหมูมากินเป็นอาหารเช้า ซื้อมาเผื่อมิวด้วย มีร้านแถวบ้านรสชาติพอใช้ได้ เด่นตรงที่ให้ผักตำลึงและผักจิงจูฉ่ายเยอะมากตามคำขอ ผมเน้นผักครับ รสชาติตามมาทีหลังก็ไม่เป็นไร เอามากินที่บ้าน จะได้กินกับข้าวกล้องรุ่นใหม่สีน้ำตาลอ่อน เคี้ยวคู่กับกระเทียมสดอีก 1 กำมือ
   อยู่ที่ทำงานก็ยังคงเดิมๆ ยก แบก เข็น ส่งของ อยู่จนบ่ายหน่อยถึงว่าง
   กลับมาบ้านจัดเตรียมข้าวของไปงานแข่งเรือใบ งวดนี้ไปกัน 6 วัน 6 คืน เวลาของผมที่มีก็สละให้มิวจนหมด มันเป็นปีที่ผมออกขี่จักรยานน้อยมากๆ
   อืมม ก็ไม่เป็นไรครับ ยอมสละของส่วนตัวให้ลูก มันก็เป็นแนวของผมอยู่แล้ว เราเกิดมาเพื่อสิ่งนี้มิใช่หรือ
   งวดนี้มีอุปกรณ์ไปเยอะพอควร เริ่มจากแผ่นปูรองนั่งบนชายหาด เก้าอี้พับตัวเล็กบางเบา อุปกรณ์กันแดดนี่ถือว่าขาดไม่ได้เลย แต่ที่กังวลอย่างหนึ่งคือช่วงนี้ฝนเยอะมาก ทุกทีก็เจอแต่แดด เกิดงานนี้เจอฝนจะทำอย่างไรดี จะวิ่งหนีไปหลบกันที่ไหน หรือจะเอาร่มใหญ่ไปดี แต่ก็ต้องแบกหนักมาก เดินไกล เพราะไปดูสถานที่มาแล้ว ที่จอดรถในโรงแรมเล็กมากครับ เขาต้องให้เราจอดที่รีเจนท์ชะอำแน่นอน ห่างจากจุดที่แข่งเรือ 500 เมตร แต่ทางผู้จัดเขาบอกมีรถรับส่ง หึหึ แล้วเขาจะมารับเราได้ทันใจไหม ต้องรอคนเต็มรถก่อนถึงออกไหม ฯลฯ สุดท้ายเราก็ต้องพึ่งตัวเองนี่แหละครับ
   ผมเอา Uke เพื่อนรักไปด้วย เอาคอมฯ ไปด้วย จะได้บันทึกไดอารี่ชีวิต คงจะได้พิมพ์ตอนกลางคืนที่มิวเข้านอนแล้วน่ะ อยากเอาจักรยานไปด้วยนะ แต่ก็ไม่รู้จะมีโอกาสได้ขี่แค่ไหน ที่พักเป็นตึกแถมอยู่ชั้น 3 แบกขึ้นลงน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ถ้าได้ขี่นิดเดียว จะทำให้เราขี้เกียจแบกน่ะสิ
   ยังดีนะที่พักห้องเดิมตลอด ไม่ต้องย้ายสลับไปมา กลัวลืมของเล็กๆ น้อยๆ ตอนย้ายห้องนี่แหละครับ ต่อให้เดินทางบ่อยแค่ไหน ก็ยังต้องเช็คของก่อนออกจากห้อง 2-3 เที่ยว
   ตอนนี้ 0300 มิวสอบโขนเสร็จแล้ว ผมอยากให้มิวรีบไปหัวหิน เพราะวันนี้เป็นวันซ้อม เราไม่ได้จับเรือมาเป็นเดือนๆ แล้ว ต่างจากเด็กคนอื่นที่เขาซ้อมเป็นประจำ โดยเฉพาะเด็กท้องถิ่นสัตหีบ พวกนี้เขาซ้อมกันทุกเย็น !!! สุดตีนนน
   แต่มิวบอกว่าอยากไปกับเพื่อน ผมชี้เตือนให้มิวเห็นความแตกต่างของเราและเขา เราไม่ได้แตะเรือมานานมาก เราไม่เหมือนคนอื่นเขานะลูก มิวฟัง มิวเข้าใจ แต่ก็แค่รับรู้นะ ใจเขาก็ยังคงอยากไปรถคันเดียวกับเพื่อนอยู่ดี
   พ่อให้มิวคิดเอาเองก็แล้วกัน แต่พ่อจะไปรอตั้งแต่ลูกสอบโขนเสร็จ หากอยากรีบไปก็ให้ลงมาจากห้องเรียน แต่ถ้าอยากไปพร้อมเพื่อนก็ลงมาตามสบาย
   วัดใจกันไปเลย แล้วก็ไม่ผิดหวังครับ มิวแม่งลงมาสี่โมงกว่าโน่นเลย
   ผมไปรอเก้อ ผิดหวังนิดหน่อย แต่ก็ถือว่าเป็นการวัดใจกับลูก
   เด็กทยอยกันลงมาจากห้อง ชิลมาก แต่กูนี่รอมันมาชั่วโมงกว่าแล้ว หึหึ
   รีบบึ่งรถไปหัวหินทันทีครับ วันนี้วันซ้อม แต่เรากลับไม่ได้ไปซ้อมเลย โคตรเซ็ง พรุ่งนี้งานแข่งจริง แต่คงเป็นเหมือนวันซ้อมของมิว ไม่น่าเลย
   พระราม 2 ถนนแคบครับ ซัด อัด ลากยาวมากไม่ได้ ขับแบบประคองๆ ไปเรื่อยๆ แต่ก็ทำความเร็วได้ดีนะ เผลอแป๊บเดียวมิวหลับเสียแล้ว ตอนแรกจะแวะซื้อของให้กินรองท้องก็เลยเปลี่ยนแผนเป็นซัดรวดเดียวถึง
   ตลอดทางที่ขับรถผ่านก็นึกถึงเหตุการณ์ครั้งก่อนตอนที่ผมขี่จักรยานไปหัวหิน ภาพนั้นมันยังคงติดตรึงตา ไม่ลืมง่ายๆ หรอกนะ ประสบการณ์ขนาดนั้น ซัดคนเดียวอีกด้วยสิ
   เผลอแป๊บเดียว คิดเพลินๆ ก็มาถึงเพชรบุรีแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืด แวะ Big C หาข้าวกิน มิวเลือก MK แต่ไม่ได้กินสุกี้ เขากินโจ๊ก ส่วนผมกินบะหมี่หมูแดง รสชาติดีครับ ชามละ 80 บาท
   รีบกิน รีบออกเดินทาง ถึงห้องพักที่หาดชะอำ ชื่อ “ชะอำริมเล” สภาพเป็นตึกแถวร้างเก่าแก่ มาบูรณะใหม่ แต่ยังเพิ่งบูรณะได้แค่ห้องเดียว เลยดูกึ่งๆ บ้านผีสิง ฮ่าๆ
   ห้องพักพอใช้ได้นะ ดีตรงใหม่ ห้องกว้างขวางพอควร เสียตรงไม่มีโต๊ะนั่งเขียนหนังสือ แต่ดีตรงเตียงนอนแข็ง และผ้าห่มนุ่มหนาดี อ้อ ดีอีกอย่างคือแอร์ใหม่เอี่ยม นอนสบาย ไร้กลิ่นอบอับ คืนละ 600 บาทครับ แต่ถ้าวันหยุดเขาคิด 800 เจ้าของเป็นคุณป้า พูดจาดี อัธยาศัยดี คุณป้าขายของในมินิมาร์ทที่ตั้งอยู่ด้านหน้าริมถนนนี่แหละ
   ดีที่เราหาของกินกันมาแล้วนะ ริมชายหาดแถวนี้ไม่ค่อยมีร้านดีๆ เท่าไหร่เลย รีบเข้าพัก รีบนอนเอาแรง พรุ่งนี้จะต้องเป็นวันแสนสาหัสของมิวอย่างแน่นอน ก็ไม่ได้จับเรือมาตั้งหลายเดือน
   จะลืมเทคนิควิธีการเล่นหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แต่ที่แน่ๆ คือมันไม่คล่องเหมือนเด็กคนอื่นๆ เขาหรอก ฉะนั้น หากแข่งแล้วอยู่ท้ายแถวก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร แต่ถ้ามีอันดับกลับมา ก็คงเรียกว่าปาฏิหาริย์

O'Pern · « **Reply #6 on:** August 09, 2013, 05:58:07 pm »

7 สค 56 Hua Hin Regatta 2013 Day One
   ผมนอนแบบหลับๆ ตื่นๆ ได้ยินเสียงก๊อกๆ แก๊กๆ บ่อย เสียงคล้ายไม้หดหรือขยายตัว แต่ในห้องมันไม่มีเฟอร์นิเจอร์ไม้บิ๊วอินสักชิน กลางดึกเปิดไฟฉายลุกไปหาจุดเกิดเหตุก็ไม่เจออะไร หรือจะเป็นเสียงของคอมฯในตู้เย็นมันตัด
   เช้านี้ไม่รู้กินอะไรดีครับ ไม่ได้เอาจักรยานมา ก็เลยไม่ได้ออกขี่หาข้อมูล จัดโจ๊กข้างทางแบบชาวบ้านสุดๆ เห็นหน้าตาแล้วแทบไม่อยากกิน ลักษณะเป็นข้าวต้มเละๆ แล้วราดน้ำซุป แถมโรยกระเทียมเจียวอีก มีหมูสับมาให้นิดหน่อย แต่พอคนผสมกันแล้วแปลกใจ เฮ้ย มันก็พอได้เหมือนกันว่ะ
   มิวติดใจจัดซ้ำอีก 1 ชาม แถมเพิ่มไข่ มื้อเช้าซัดไปเลยครับลูก เจ้าต้องใช้พลังอีกเยอะมาก กินเผื่อพรุ่งนี้ยังได้เลย
   รีบกิน รีบไป วันนี้วันแรก เราจะต้องวุ่นสุดๆ เป็นแน่ รีบไปจะเป็นการดีที่สุดครับ
   แข่งเรือที่รีเจนท์ชาเล่ ทางเข้าเดียวกับรีเจนท์ชะอำ ลองขับรถวนเข้าไปดูด้านในพบว่าที่จอดรถเต็มหมดแล้ว สำรองเอาไว้ให้สำหรับเจ้าหน้าที่ เลยต้องวนมาจอดที่ลานเล็กด้านนอก เดินไกลหน่อย แต่ไม่ได้ไกลเว่อร์ คุยกับคนขับรถตู้ข้างๆ เพื่อสร้างสัมพันธ์ พบว่าเป็นคนขับรถของทางโรงเรียนสยามสามไตร โรงเรียนนี้ส่งเด็กมาแข่งเรือเป็นประจำ เจอกันหลายงานแล้ว
   หยิบเอาแผ่นปูรองนั่ง เก้าอี้พับ น้ำดื่ม ฯลฯ เอาไปวางกองที่ริมต้นไม้ มาใหม่ มือใหม่ ยังไม่รู้ว่าทำเลไหนเหมาะ เด็กแต่ละคนก็จัดเตรียมผูกใบ ปรับแต่งเรือ แต่เราเพิ่งมาเอง ยังไม่รู้ว่าใบของเราอยู่ไหน และจะต้องใช้เรือลำไหน ครูเองก็ยังไม่มาเลย หรือว่าเมื่อคืนจะหนักไปหน่อย เพราะมีปาร์ตี่เปิดงานนี้ที่สโมสรเรือใบในหัวหิน
   เด็กๆ นี่เขาชิลล์มากครับ ไม่ได้สนใจอะไรเลย ไอ้เราผู้ใหญ่นี่สิต้องเป็นธุระแทนในหลายๆ เรื่อง กีฬาเรือใบของเด็กนี่มันเป็นกีฬาของครอบครัวไปเสียแล้ว จะทำเรื่องเช่าเรือ จองห้องพัก วางแผนการเดินทาง ทำใบลาโรงเรียน จัดเตรียมอุปกรณ์แข่งเรือให้ลูก ตามมาด้วยน้ำดื่ม และของกินที่จะต้องนำลงไปในเรือ ฯลฯ โห ละเอียดอ่อนว่ะ
   อีกสักพักครูวัฒน์มา เราถึงได้ใบ และทราบว่าเรือของตัวเองคือลำไหน งานนี้มิวใช้ใบเบอร์ THA 81 ครับ ส่วนเรือเป็น กร
   เรือ Optimist นี้ ทางกองทัพเรือนำมาให้โดยใส่เรือรบวิ่งข้ามมาจากทางสัตหีบ ตัดอ่าวมาเลย ส่วนเรือใหญ่อย่างพวก Keel Boat / Hobie Cat ก็ใช้แล่นใบมาจากทางสัตหีบเช่นเดียวกัน
   ผูกใบ ปรับแต่งเรือเสร็จ เด็กก็เล่นกันอีกแล้ว มันไม่ได้สนใจเรื่องสายลม กระแสน้ำ หรือเรื่องน้ำขึ้นน้ำลงแต่อย่างใดเลย พยากรณ์อากาศนี่ไม่เคยมีอยู่ในหัวสักนิด ทั้งๆ ที่นี่คือข้อมูลหลักของนักแล่นเรือ
   หัวหินนี่คลื่นลมแรงกว่าทางสัตหีบเยอะมากครับ เพราสัตหีบจะมีเกาะแก่งคอยบังคลื่นลมเยอะ ส่วนหัวหินนี่ไม่มีสักเกาะเดียว
   ทางผู้จัดแข่งมีอาหารกล่องให้เด็กด้วยครับ ก็สะดวกดี เด็กกินข้าวกล่องกันไป ผู้ใหญ่ก็หากินกันเอง แต่ทางโรงแรมก็ใจดีนะ จัดเมนูชุดอาหารราคาประหยัดมาบริการให้ เช่นผัดไทย 60 บาท กาแฟเย็น 30 บาท ลูกชิ้นไม้ละ 10 บาท (4 ลูก มีผักแกล้มอย่างดี) ไอติมตักใส่โคน 20 บาท
   เฮ้ย ราคาแบบนี้ มิตรภาพดีว่ะ เจ้าหน้าที่ทุกคนก็หน้าตายิ้มแย้มดีจัง กลางวันผมลองจัดผัดไทย ก็รสชาติกลางๆ ครับ พอกินได้ แต่ให้มาเยอะมาก เต็มอิ่มครับ ขอผักเยอะ ก็ให้ผักเพียบ ประทับใจดี
   อีกสักพักมีสัญญาณธงให้เด็กเตรียมลงน้ำ ทุกคนดูตื่นเต้นมาก งานนี้มีเจ้าหน้าที่ทหารมาอำนวยความสะดวกช่วยยก ลาก แบกเรือลงน้ำให้ ดีมากๆ ครับ ต่างจากงานแข่งทีพัทยาแบบคนละโลกเลย
   งานนั้นโคตรกันดาร ทาง Ocean Marina ก็ดูไม่เป็นมิตรกับนักกีฬาเท่าที่ควร ขายข้าวของแพงมากๆ น้ำดืม 500cc ขวดละ 20 บาท หึหึ ที่นั่งพักผ่อนก็ไม่มี ใช้แอบเอาตามพุ่มไม้ ทรมานแบบจำฝังใจ
   เจอ “นุ” รุ่นน้องสวนกุหลาบรุ่น 110 มาจากเกาะช้าง ขนพรรคพวกมาแข่งเรือใบราว 10 คน ใจถึงมากนะ ขนาดเพิ่งจะเล่นเรือเป็น ก็แล่นเรือ Laser มาจากสัตหีบเลย ใช้ได้ครับ
   เจอผู้ปกครองเด็กๆ ที่คุ้นหน้ามากมาย ไม่รู้จะทักอะไรกันก็ยกมือไหว้สวัสดีเขาซะ ผมง่ายๆ แบบนี้แหละครับ คนที่คุ้นหน้าเราเขาก็มาชวนคุยบ้าง ก็พอจะแก้เบื่อได้หน่อย
   บ่ายแก่ๆ ฝนตกครับ วิ่งหาหลบเข้าชายคากันจ้าละหวั่น แต่ผมไม่ต้องนะ มีหมวกใบเดียวก็เดินตากฝนมันอย่างนั้นแหละ ฝนปรอยๆ สบายครับ ตอนขี่จักรยานเปียกโชกกันยิ่งกว่านี้อีก ขำขำ
   ตากแดด ตากฝน มันก็ทำให้เราได้รับภูมิคุ้มกัน และได้พลังธรรมชาตินะ (ผมอาจคิดไปเองก็ได้) ผมว่ามันสบายตัวดี สัตว์อย่างวัวควายมันยังไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา คิดเองเออเอง แม้มันจะร้อนไปบ้าง แต่ผมว่ามันทำให้จิตใจเราสบายดีเสียอีกนะ
   ฝนเริ่มตกหนัก คงจะยกเลิกการแข่งซะแล้ว เด็กๆ ทยอยเข้าฝั่ง ผู้ใหญ่ก็เฝ้าดูลูกหลานของตัวเอง ผมยืนตากฝนอยู่ริมทะเลคนเดียวกับพวกทหาร ก็ช่วยกันยกแบกเรือกันไป สนุกดีครับ
   เอาเรือมาจอดเรียงกันบนชายหาด ส่วนใบและเสาก็ให้เด็กยกไปเก็บเข้าที่ จากนั้นก็เสร็จพิธีการ คนส่วนใหญ่จะกลับบ้าน ไปหาของกินกัน แต่มันไม่ใช่สิ่งที่เกิดกับมิวและสหาย
   มันวิ่งไปโดดน้ำตูมเลย แล้วก็เกิดพฤติกรรมเลียนแบบหมู่ ไม่ถึง 5 นาที ในสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของโรงแรมก็เต็มไปด้วยเด็กที่เล่นเรือใบ !!! ไม่ว่าเด็กโต เด็กเล็ก ชายและหญิง ก็เล่นรวมด้วยกันหมด เฮฮากันมาก แต่นั่งท่องเที่ยวฝรั่งคงจะงง เฮ้ย มันมาจากไหนกันเยอะแยะ
   เล่นกันจนหนำใจ เราก็นั่งเฝ้าดูเด็กกันไป เริ่มมืดจึงแยกย้าย “พี่กันย์ และพี่โบ๊ท” แยกไปทางหัวหิน พี่กันย์จะไปเยี่ยมแม่เขาที่หัวหิน มิวขอตามไปด้วย แต่ผมรู้ เขาไม่ได้อยากไปหัวหินหรอก แค่อยากอยู่กับเพื่อน ลักษณะคล้ายคนติดเพื่อน ผมไม่ชอบแบบนี้ จึงพูดให้เขาคิดทำนองว่า หากเพื่อนเราไปไหนแล้วเราต้องไปกับเขาทุกที่เลยหรือ เกิดเป็นสถานที่ๆ เราไม่ชอบล่ะ เราต้องฝืนใจตัวเองไปหรือ แถมตอนนี้ฝนก็ตกอยู่ เขาก็ไปธุระที่บ้านเขา เราไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรสักนิด หากอยากอยู่กับเพื่อนก็รอแค่ไม่กี่ชั่วโมง หัวค่ำเพื่อนก็กลับมาที่ห้องพักแล้ว
   มิวเข้าโลก และทำตามผมบอก คือเราแยกกลับห้องพักมาก่อน ขากลับขับรถเลียบหาดชะอำให้มิวดูร้านอาหารที่อยากกิน แต่ไม่เห็นมีที่เข้าตานักเลย มีแต่ร้านแบบบ้านๆ สุดๆ มาสะดุดตาร้านสเต็กแนวฝรั่งหน่อยๆ จัดร้านโล่งๆ ดูนั่งสบาย ชื่อร้านโครตเท่ “คิงคองสเต็ก”
   หน้าตาเหมือนสเต็กห้องแถว แต่บรรยากาศดูดี รสชาติปานกลาง ราคาเทียบกับรสชาติแล้วค่อนข้างแพง แต่โกโก้เย็นอร่อยดีนะ มิวกินสเต็กหมูพริกไทยดำ ผมกินสเต็กไก่กรอบ รสชาติเฉยๆ ครับ
   กลับเข้าห้องพักซักชุดแข่งเรือใบ ตากเรียบร้อย มิวทำการบ้านคุมอง และภาษาอังกฤษ เผลอแป๊บเดียว นอนหลับไปเสียแล้ว
   ก่อนนอนผมไหว้เจ้าที่เล็กน้อย เพื่อความสบายใจ ไม่รู้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม

O'Pern · « **Reply #7 on:** August 09, 2013, 05:59:14 pm »

8 สค 56 Day Two
   นอนหลับสนิทรวดเดียวถึงเช้าเลย แถมตื่นค่อนข้างสายอีกด้วย ไม่รู้เพราะนอนสบาย หรือเพราะนอนดึกกันแน่วะ ตื่นเอาเกือบจะ 0600 ชอบที่นอนฟูกแข็งดีครับ ตัดกับผ้าห่มหนานุ่ม แอร์เย็นฉ่ำ สะใจไป ตินิดเดียวที่หมอนแข็งและสูงหนาไปหน่อย ไม่งั้นจะเพอร์เฟค
   เช้านีพี่โบ๊ทพาไปกินข้าวแกงครับ ผมจัดแกงเขียวหวานไก่ มิวกินไข่พะโล้ รีบกินรีบออกเดินทาง วันนี้แข่ง 1000 ซึ่งเราจะต้องลงน้ำตอน 0900 แปลว่ต้องเตรียมเรือตั้งแต่ 0800
   เห็นไหม กีฬาเรือใบมันสอนให้เราต้องวางแผน กะเวลาให้ถูกต้อง แต่อะไรก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอนะ ขึ้นอยู่กับกรรมการ เราจะใช้สัญญาณธงสื่อสารกันตลอดเวลา
   ภารกิจของเด็กก็คือไปถึงก็ต้องพลิกเรือ ปรับแต่งใบ แล้วก็เซ็ทติ้ง ทำแบบนี้ทุกครั้งที่จะลงเล่นเรือ แต่เชื่อไหมว่าเด็กหลายคนก็ยังทำได้ไม่คล่อง คือใจเขาสนใจแค่ตอนเล่นไง เรื่องจะปรับจะเซ็ทอย่างไรนี่ไม่ค่อยสนกันเลย บางคนไม่ยอมทำอะไร จนกระทั่งเพื่อนทยอยแบกเรือลงน้ำ ถึงค่อยมาเซ็ทผูกใบก็ยังมี
   เด็กมันก็เล่นกันไป ผู้ใหญ่นี่สิตัวจริง คอยช่วยวิดน้ำออกจากเรือให้ลูก ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ถึงขนาดเพิ่งไปซื้อฟองน้ำเอามาซับน้ำออกจากเรือ (ทำยังกะพวกทีมชาติ)
   เด็กทุกคนมาออกันทีหน้าหาด เตรียมรอสัญญาณธง แล้วอีกสักพักก็มีสัญญาณแตรดัง ปู๊นนนน พร้อมกับกรรมการชักธงขึ้นเสา
   โหหห เหมือนผึ้งแตกรังเลย เด็กรีบกระโจนลงน้ำ ลากเรือออกกันเป็นแถว จนกลุ่มพวกเราก็จะเอาบ้างนะ แต่ดีที่ยั้งไว้ทัน เพราะไม่เห็นสัญญาณธงของ Optimist
   ปกติการแข่งเรือนี่เขาจะไม่มีการประกาศออกลำโพงนะ แต่งานนี้กรรมการใช้ทรโข่งตะโกนลั่น เรียกเด็กๆ กลับเข้าฝั่ง
   “เฮ้ยๆ เรียกเด็กขึ้นจากน้ำ ให้ดูสัญญาณธงให้ดี ธงที่ชักขึ้นไปนี้คือให้มาดูประกาศที่บอร์ด”
   หัวเราะกันใหญ่ครับ พวกนี่ลงน้ำไปก็เก้อเขินนิดหน่อย ไม่เป็นไร เด็กๆ เขาไม่มีฟอร์มกันหรอก
   เด็กก็ยังไม่สนใจกับประกาศเลยนะ จนต้องไล่มิวไปดู บอกว่าถ้าไม่รู้ อ่านไม่ออก หรือไม่เข้าใจก็ถามผู้ใหญ่หรือเจ้าหน้าที่ใกล้ๆ เราเป็นนักกีฬา ประกาศเหล่านี้คือข้อมูลสำคัญของเรา
   มิวเดินไปที่บอร์ด สักพักกลับมา แล้วบอกว่ามันเป็นประกาศของเรือแบบ Laser ไม่ใช่ของ Optimist แล้วก็ยืนรอสัญญาณต่อ
   อีกราว 15 นาทีนี่แหละครับของจริง ธงสตาร์ทสีเหลืองตัดน้ำเงินชักขึ้นเสาแล้ว เด็กทุกคนกรูกันลงน้ำ เช้านี้ลงง่าย เพราะน้ำเพิ่งจะลง แทบจะไม่ต้องลากเรือเลย สะดวกดีครับ
   ผมช่วยเด็กคนหนึ่งยกเรือลงน้ำ เห็นเขาขลุกขลัก แถมไม่ค่อยมีใครช่วย พอเดินขึ้นมาบนฝั่งคุณแม่เด็กกล่าวขอบคุณ ผมบอกไม่เป็นไร พูดคุยกันพักหนึ่ง กลายเป็นผู้ปกครองของเด็กที่ฝึกอยู่ที่สัตหีบหมือนกัน คุยกันมากเข้า กลายเป็นว่าเขาเสิร์ชหาข้อมูลงานแข่งเรือ Hua Hin Regatta 2013 ได้จากในไดอารีชีวิตของผมอันนี้ !!!
    เฮ้ยย มาได้ไงนี่ งงจัด ผมเพิ่งจะเล่าเรื่องงานแข่งไม่กี่วันมานี้เองนะ
   คุณกล้วยกำลังจะพูดคุยเสียงดังทำนองดีใจที่ได้เจอตัวเจ้าของไดอารี่ จนผมต้องทำปากจุ๊ๆ ไม่อยากให้พ่อแม่คนอื่นได้ยินหรือรับรู้ อายเขาครับ เลยบอกคุณกล้วยเบาๆ ว่า ผมบันทึกไดอารี่ชีวิตนี้โดยที่มิวเองก็ยังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน
   คุณกล้วย เป็นแอร์โฮสเตรส สายการบินไทย เพิ่งบินกลับไทยเมื่อคืน นอนแค่ 2 ชม แล้วก็ขับรถมาดูลูกที่หัวหินนี่แหละ สุดยอดมาก ยกตำแหน่ง Super Mom ให้ไปเลย
   พวกเด็กลงน้ำไปแล้ว ผู้ใหญ่เราก็ว่างครับ ตามอัธยาศัยได้เลย บางคนหาของกิน นอนพัก นั่งคุย แชท เล่นเกม บ้างก็เอากล้องมาส่องดูลูก ส่วนผมหาที่มีร่มเงานั่งพัก เอนหลังนอนพิงคุยกับกลุ่มพ่อแม่ผู้ปกครองด้วยกัน
   พอเรือออกกันไปหมด สถานที่นี่เงียบกริบในพริบตา ความสงบเข้ามาครอบงำแทน บรรยากาศสบายๆ ดีมาก นี่เป็นโรงแรมเก่าแก่ของย่านนี้ อาคารเป็นลักษณะเตี้ยๆ สวยดีครับ ผมนอนเล่นที่เดิม จุดที่ครูเขานั่งพักกัน พอเขาไปแล้ว เราก็สวมรอยแทน ได้ที่ร่มและได้ช่วยครูเฝ้าของไปในตัว เห็นไหม วินวิน
   ทำเลจุดนี้แม่งฮวงจุ้ยดีสุดแล้วครับ ร่มตลอดวัน อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แถมชิดติดริมขอบทะเล มองดูเด็กเล่นเรือได้อย่างเต็มตา บรรยากาศต่างจากที่ Ocean Marina พัทยาโดยสิ้นเชิง แถมพนักงานที่นี่ทุกคนยิ้มแย้มแจ่มใส น่าประทับใจดีครับ
   ลงน้ำกันไปตอนราว 1000 สตาร์ทจริงก็ 1030 ผมคงว่างสักเกือบ 2 ชม
   กลางวันเด็กทยอยกันเข้าฝั่ง จอดเรือริมหาดเลยครับ ไม่ต้องยกเก็บ เพราะอีกสักพักก็จะลงแข่งต่อ Race 2 ของวันนี้แล้ว ช่วงเช้านี้จัดไป 1 Race
   อาหารกลางวันของเด็กไม่ค่อยดีครับ เป็นเส้นใหญ่ผัดซีอิ๊ว ที่ว่าไม่ดีก็เพราะก๋วยเตี๋ยวเส้นใหญ่เขาใส่สารกันบูดเยอะ แถมยังปิดท้ายด้วยการเอาน้ำมันเก่าที่ร้านปาท่องโก๋เขาไม่ใช้แล้ว เอามาทากันเส้นมันเหนียวติดกัน หึหึ อร่อยล่ะมึง
   เด็กหลายคนไม่ชอบกินครับ มิวก็ด้วย แต่ยังดีนะที่เปิดกล่องออกมาแล้วไม่เจอผักเลย คือมิวตักกินผักและหมูจนเกือบหมด เขาบอกอยากกินน้ำหวาน เลยไปซื้อโอวัลตินเย็นมาให้ 1 แก้ว ทางโรงแรมจัดโปรให้ แก้วละแค่ 30 บาท เลยอุดหนุนเสียหน่อย

   ตอนบ่ายลมแรงมาก แดดอ่อนๆ โห แบบนี้สุดยอดจริงๆ เลย แต่ถ้าลมแรงมากไปเด็กก็จะเหนื่อยนะ โดยเฉพาะพวกที่ตัวเล็กๆ จะไม่ค่อยมีแรงดึงใบเรือสู้กับลม
   นั่งตากลมอยู่นานมาก สักพักไอร้อนเริ่มค่อยๆ จางลง รู้สึกว่าลมเย็นขึ้น ชักสังหรณ์ใจ นี่ก็ยังคงแค่บ่ายสอง เอ๊ะ หรือจะมีฝนเหมือนเมื่อวานอีกนะ
   มองออกไปที่ท้องทะเล ก็ไม่เห็นเมฆฝนกลุ่มก้อนโตเหมือนเมื่อวาน เลยไม่สนใจอะไร แต่ยังคงแปลกใจนะว่าฝนจะมาจากทางไหนวะ
   เปิดไอ้แป๊ดอ่านข่าว แล้วก็เจอประเด็นฮอทของวันนี้ และน่าจะเป็นข่าวดังในรอบปี
   “เอ๋ประกาศแต่งงานกับเจนี่” ส่วนภรรยาและลูกตอนนี้อยู่ที่นิวยอร์ค
   อืมม คนมีเงินนี่เขาก็มีแนวคิดที่เราคาดไม่ถึงจริงๆ ครับ อะเมซิ่งอีกแล้ว
   เหลือบมองฟ้าบ่อยๆ เพราะลมที่พัดมันเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ เอ๊ะ ยังไงกันนะ ฟ้าก็ออกจะใส
   แล้วก็เข้าใจโลก พอมองไปด้านหลังของตัวเองเท่านั้นแหละ ท้องฟ้ามืดครึ้มมาเลย ผมนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ไง ก็เลยมองท้องฟ้าไม่เห็น ปัดโธ่
   เมฆแบบนี้ ลมแบบนี้ คะเนได้ว่าฝนคงจะตกอีกแน่นอน แต่กะไม่ถูกว่าจะตกหนักและตกนานขนาดไหน ยังไม่โปร
   ประโยชน์ของการจอดรถใกล้ก็คือเดินไปหยิบของที่รถได้สะดวกครับ เดินไปหยิมร่มพร้อมเติมน้ำดื่ม แล้วกลับมานั่งพักต่อ เตรียมตัวเอาไว้ แต่คิดในใจว่าฝนคงจะไม่ตกนานหรอก ลมพัดแรง คงจะพัดเมฆฝนไปตกที่อื่นแทน
   อีก 30 นาทีถัดมา ฝนก็ตกลงมาดังคาด แต่ดีครับที่ไม่ตกหนัก ไม่ตกนาน อารมณ์เดียวกับเมือวานนี้เลย คือยืนเดินตากฝนได้ เปียกนิดหน่อย แบบขำขำ ถ้ายืนนานก็จะขำแบบเปียกชุ่มโชก
   เด็กทยอยเข้าฝั่งอีกแล้ว แสดงว่าวันนี้จัดได้แค่ 2 Race รอบเช้ามิวเล่นพอใช้ได้ คือมีคะแนน ต่างจากเมื่อวานที่ DNF – did not finish ส่วนภาคบ่ายเขาก็บอกว่าโอเคดี
   ถามอะไรมันก็ดีหมดแหละ
   เล่นเป็นไงบ้างลูก
   ก็ดี
   ทำคะแนนได้ดีไหม
   ก็ดี
   ออกสตาร์ทเป็นไง
   ก็ดี
   ช่วงยืนหลบฝนในซุ้ม ได้ยินคุณแม่ท่านหนึ่งบ่นอุบเสียงดังมาก ทำนองว่าปกติลูกเขาจะต้องเข้าที่ 1 ตอนนี้ทำไมเข้าที่ 3 เล่นเรือประสาอะไร ฉอดๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
   ได้ยินแล้วอยากจะบอกให้คุณแม่ลองลงไปแข่งเรือแทนลูกเสียจริงๆ
   มันก็คือกีฬาน่ะครับ ลูกคุณเก่งได้ แล้วลูกคนอื่นเขาจะเก่งบ้างไม่ได้เลยหรือ ใจพี่แคบไปหรือเปล่า
   อย่าง Race 1 ตอนเช้านี้ เด็กเพื่อนมิวชื่อ “น้ำหอม” ยังเข้าที่ 1 ได้เลย ทั้งๆ ที่เมื่อวานนี้น้ำหอมเข้าเป็นคนสุดท้ายของงานเลยด้วยซ้ำไป
   อะไรก็เกิดขึ้นได้ มีหลายปัจจัยที่ทำให้เด็กเล่นเรือได้ดี ทั้งการฝึกซ้อม เทคนิค การปรับแต่งเรือ ไหวพริบ ปฏิพาน ความอดทน แข็งแกร่งของร่างกายและจิตใจ ความช่างสังเกต ฯลฯ
   แข่งจบแล้ว แทนที่จะรีบกลับบ้านพักผ่อน เปล่าเลย มิวกับเพื่อนเป็นแกนนำชวนเล่นน้ำสระกันต่อ
   หึหึ คิดยังไงล่ะ เด็กคนอื่นเห็นมิวและสหายเล่นน้ำ เขาก็อยากลงเล่นกันบ้างสิ เอาแล้วมึง เมื่อวานไอ้กลุ่มนี้ก็แห่กันโดดลงสระจนกรองเขาตันไปเลย (เจอทรายติดมากับชุดแข่งเรือ)
   วันนี้ “ครูตึ๋ง” เลยสั่งเด็กทางสมาคมแข่งเรือใบฯ ว่าห้ามลงเล่นน้ำสระ แต่มิวเขาไม่ได้รับคำสั่งจากครูไง เขาอยากลงเล่นน้ำ เลยไปถามเจ้าหน้าที่ผู้ใหญ่
   “ถ้าเด็กจะลงเล่น ก็ต้องเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ และล้างตัวให้สะอาดก่อนลงสระ”
   มิวได้ยินปุ๊บก็รีบวิ่งไปอาบน้ำล้างตัว สระผมอย่างดี ถอดเสื้อเล่นเรือออก เหลือแค่กางเกงขายาว แล้ววิ่งโดดลงน้ำทันที
   ตูมม พอมิวจัดไป เด็กคนอื่นก็เอาบ้าง แต่เด็กที่ครูตึ๋งสั่งห้ามไว้ ก็ยังคงไม่กล้าลงเล่น
   แต่ก็เล่นกันไม่นานนักหรอกครับ เพราะเพื่อนมิวชื่อพราวเขาหิวข้าวมาก กลางวันก็ไม่ได้กินอะไรเลย ผัดซี้อิ๊วนี่ไม่ถูกปากเด็กจริงๆ แถมพักให้กินข้าวแค่ไม่ถึง 1 ชม ก็ชักธงสัญญาณลงแข่ง Race 2 ภาคบ่ายต่ออีกแล้ว
   มิวชวนเพื่อนไปจัดที่ร้านคิงคองสเต็กอีกครั้ง พราวและมอสเตรียมชุดมาเปลี่ยน แต่มิวไม่ได้เตรียมมา เลยต้องกลับไปที่ห้องพักก่อน แล้วถึงจะตามไปร้านคิงคอง
   นั่งเล่นริมสระน้ำ พี่ต้น พี่ไก่ (ผู้ปกครองที่สนิทกัน) พาทีมงานของนิตยสาร aBoat มาแนะนำให้รู้จัก ชื่อ “เอ” เขาบอกอยากขอข้อมูลเรื่องการเล่นเรือ และการแข่งเรือใบเด็ก เขามอบนิตยสารให้ผม ผมแจกนามบัตรให้เขา คุยกันพักหนึ่ง เขาก็แยกตัวไป
   กำลังจะเดินกลับเหมือนกัน ก็เจอ “ครูนัย” เดินมาบอกว่า พรุ่งนี้หยุดพักการแข่ง 1 วันนะ
   ผมดูจากตารางเขาก็กำหนดไว้แล้วว่าเป็นวันสำรอง หมายความว่า หากที่ผ่านมา 2 วันแรกแข่งได้ตามปกติ วันที่ 3 ก็จะหยุดพัก แต่หากมีเหตุแข่งได้ไม่ครบ Race ก็จะจัดแข่งในวันดังกล่าว
   แต่ที่ผ่านมาเราแข่งได้แค่นิดเดียวเองนี่หว่า แล้วพรุ่งนี้ยังจะหยุดอีกหรือนี่ ชักจะงง
   เอ้า ว่าไงว่าตามกันครับ หยุดก็หยุด เพิ่งรู้ว่าการแข่งเรือนี่นอกจากจะแข่งกันยาวนานหลายวันแล้ว ยังมีเบรกพักกลางทางอีกด้วย อืมม ก็โอเคดีนะ ให้เด็กได้พัก แต่คิดอีกแง่คือมันเสียเวลาไง เราอุตส่าห์มาแล้ว เราก็อยากจะแข่งแม่งทุกวัน
   ถึงร้านคิงคองมิวสั่งสเต็กหมูพริกไทยดำและดัชโกโก้เหมือนเมื่อวาน ส่วนผมเล่นสปาเก็ตตี้ขี้เมากุ้ง และดัชโกโก้ตามลูก สักพักมิวขอจัด T Bone สเต็กอีก บอกว่ายังไม่อิ่ม
   “วันนี้แข่ง 2 Race ก็ต้องกิน 2 จาน”
   โห ตรรกกะแบบลึกซึ้ง เอ๊ะ พรุ่งนี้งดแข่ง ก็ต้องไม่กินอะไรเลยหรือเปล่าวะนั่น
   อ้อ ไอ้ดัชโก้โก้ที่นี่เขารสชาติดีนะ ด้วยความสงสัย เลยขอเขาดูว่าใช้โกโก้แบบไหน ยี่ห้ออะไร แล้วก็ไม่ผิดหวัง ใช้ของถูกๆ เหมือนร้านทั่วไป โกโก้ชั่งกิโลยี่ห้อทิวลิป แต่เขาใช้นมอย่างดีหน่อยมาชง มันก็เลยโอเคหน่อย
   กลับมาห้องพัก มิวขอไปเล่นห้องมอส หอบหิ้วการบ้านไปทำด้วย ผมเลยว่างมีโอกาสหยิบเอาคอมฯ มาเปิดพิมพ์เล่าไดอารีชีวิต แต่ห้องนี้ไม่มีโต๊ะทำงานครับ นั่งพิมพ์แบบโต๊ะเตี้ย ไม่ถนัดอย่างมาก ก็ค่อยๆ พิมพ์ไป เราต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมครับ
   เข้าห้องมาพักเดียวมิวหลับครับ เลยปิดไฟให้เขานอน ผมเอาหนังสือ aBoat มาพลิกอ่านผ่านๆ เจอคอลั้มน์ที่พอจะช่วยเขาเขียนได้นิดหน่อย เกี่ยวกับพวกเรือคายัค
   อืม นี่ถ้ารถผมแบกเรือคายัคได้ก็ดีสินะ ไม่ใช่สิ ผมต้องการเวลาที่จะไปใช้ชีวิตอิสระด้วย เหมือนกับสิ่งที่ผมบอกกับลูกเสมอ
   “เวลาเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต”

O'Pern · « **Reply #8 on:** August 09, 2013, 10:01:32 pm »

9 สค 56 Day Three / Day off
   โห สุดที่รัก วันธรรมดานี่ต้องปลุกแล้วปลุกอีก เขย่าตัวตั้งนานบางทียังไม่ยอมจะตื่น แต่วันนี้หยุดพักผ่อน 1 วัน ลูกตื่นตั้งแต่ 0600 บ๊ะ ให้มันได้อย่างนี้สิน่า
   ตื่นมาถึงก็เปิดทีวีดูช่อง Syfy ยังดีที่เป็นภาษาอังกฤษ การได้ยิน ได้ฟัง ก็เหมือนการฝึกฝนไปด้วยในตัว มิวรู้จักช่องนี้ก็ตอนไปพักที่สัตหีบ พอวันนี้มาฝั่งหัวหินก็เจอช่องเดียวกันอีก น่าจะติดใจ เลยถามผมว่าเป็นจานดาวเทียมของค่ายใด แต่ผมไม่รู้เลยไม่ได้ตอบเขา
   ตื่นเช้ามาทำงาน เจองานเข้าชุดใหญ่ เมลล์ผมเข้าไม่ได้ ฟ้องว่ารหัสผิด ให้ยืนยันความเป็นเจ้าของเมลล์ด้วยการตอบคำถาม และใส่เบอร์โทร
   โอเค ทำตามขั้นตอนไป แต่มันยังฟ้องอีกครับ บอกว่าให้เราเปลี่ยน password ใหม่ ด้วยการขอเมลล์สำรองอีกอัน เดี๋ยวเขาจะแจ้งรหัสไปยังเมลล์นั้น
   เอาแล้วสิมึง ผมมีเมลล์เดียว ทำไงดี
   วุ่นสุดๆ เลย ไม่เคยเจอแบบนี้ครับ รีบสมัคร gmail แล้วทดลองส่งดู โอเค ใช้ได้
   งมอยู่ราว 30 นาทีถึงกู้เมลล์ของตัวเองมาได้ พบว่าน่าจะโดนแกล้งส่งเมลล์เข้ามาเยอะจัดจนตู้เมลล์มันล็อค พอเข้าได้ก็รีบไล่ลบจนหมด บล็อกแอคเคาท์ได้หรือเปล่าก็ไม่รู้
   เสร็จแล้วก็สบายใจหน่อยละ กินข้าวได้
   วันนี้พวกเราไม่มีตารางที่ชัดเจน นี่ถ้ามาคนเดียวก็ง่ายสะดวก แต่นี่อยู่กันเป็นกลุ่ม ก็เลยรอความเห็นของเจ้าถิ่น (พี่กันย์เป็นคนหัวหิน) ว่าไงว่าตามกันครับ ถือว่าไปเที่ยวในตัว ส่วนมิวนี่เขายังไงก็ได้ ขอให้มีเพื่อน อาการเหมือนคนติดเพื่อนจริงๆ เลย แบบนี้ถ้าได้เพื่อนดีก็ชวนกันไปดี แต่ถ้าได้เพื่อนแย่ก็น่าเป็นห่วงหน่อย
   พี่กันย์พาไปกินข้าวร้านดังในตลาดหัวหิน เช้าวันศุกร์คนยังเยอะเลยครับ ร้านนี้เก่าแก่มาก เป็นบ้านแบบไม้แถว (ไม่ใช่ตึกแถว เพราะทำด้วยไม้) สองชั้น อยู่หัวมุม เยื้องตลาดฉัตรชัย ผมกำลังคิดว่าจะสั่งอะไรดี ก็มีเสียงเรียกทัก
   (บทสนทนาต่อไปนี้เป็นภาษาอังกฤษล้วนๆ ผมจัดไปแบบมั่วๆ เหมือนกัน)
   คุณครับ คุณพูดภาษาอังกฤษได้หรือเปล่าครับ
   ครับผม พอได้ครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ
โอ ขอบคุณมากๆ ดีใจจริงๆ เลย ผมมาจากประเทศฟิลิปปินส์ มาถ่ายทำสารคดีท่องเที่ยว เราจะพาเที่ยวแบบชาวบ้านๆ ไม่ใช่ที่ๆ นักท่องเที่ยวเขาไปกัน
   ผมชื่อเฟเดอริค ยินดีที่ได้รู้จักครับ
   ผมชื่อโอเปิ้ลครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน
   เขาสั่งอาหารเช้าไทยๆ มาเต็มโต๊ะ แล้วให้ผมช่วยอธิบายว่าแต่ละอย่างคืออะไร มีที่มาที่ไปอย่างไร มีข้าวมันไก่ ขาหมู ก๋วยเตี๋ยว กาแฟไทยโบราณ
   ผมตั้งตัวไม่ติดสิ เจอถามสดๆ ตอบภาษาอังกฤษหน้ากล้อง จะทำเสียชื่อเสียงประเทศไทยไหมวะนี่
   เขาเห็นพวงใส่เครื่องปรุงแล้วสงสัยว่ามันคืออะไร เอาไว้ทำอะไร
   มันเอาไว้เพิ่มรสชาติสำหรับคนที่ชอบกินรสจัด อาหารปกติของเราจะรสชาติกลางๆ คนหนุ่มสาวบางคนชอบรสจัดก็ปรุงกันไป แต่พวกผู้ใหญ่และเด็กมักจะชอบรสชาติกลางๆ
   เออ แล้วกาแฟของไทยนี่ล่ะ มันต่างจากกาแฟสากลอย่างไรหรือ
   อ้าว ฉิบหายเลย อันนี้ไม่รู้ในรายละเอียดนะ ปกติกูไม่ได้กินกาแฟเสียด้วย แต่ก็ดำน้ำตอบแบบแบบหน้าชัวร์
   มันเป็นกาแฟนที่มีส่วนผสมของเมล็ดมะขามคั่ว มีรสชาติเข้มขน จุดเด่นคือจะมีนมข้นรองอยู่ก้นถ้วย อาจจะหยิบมาจิบกินขมๆ สัก 1-2 คำ แล้วค่อยคนนมข้นทีหลังก็ได้
   เฟเดอริคเริ่มทำหน้างง ชี้ไปที่ขาหมูต่อ ถามว่ามันคืออะไร
   ตอนแรกผมยังดูไม่ออกเลยนะว่าคือขาหมู เพราะมีแต่เนื้อเปื่อยยุ่ย ไม่มีมันก้อนโตๆ เหมือนที่เคยเห็น
   มันคือขาหมู เอาขาหมูไปหมักและตุ๋นสมุนไพรจีน ต้องใช้เวลาเคี่ยวอยู่นานหลายชั่วโมงเนื้อถึงจะเปื่อยนุ่ม
   มันชี้ไปที่ผักดอง ถามว่าอะไร เฮ้ย แม่งเล่นง่ายว่ะ ถามนิดเดียว แต่กูสิตอบสด แถมตอบยาว มึงรู้ไหมว่ากูกลัวพลาด เอากล้องมาจ่อหน้ากูชัดๆ อีกด้วย
   มันคือผักดอง เอาไว้กินเป็นเครื่องเคียง ใจอยากบอกว่าเอาไว้แก้เลี่ยน แต่คิดหาคำภาษาอังกฤษว่าแก้เลี่ยนไม่เป็น ถึงตอนนี้กลับมาบ้านก็ยังนึกไม่ออกจริงๆ ครับว่าแก้เลี่ยนนี่จะต้องใช้คำว่าอะไรดี
   แล้วจู่ๆ ก็เจอคำถามเด็ด ทำไมคนไทยชอบกินรสจัด
   เออว่ะ กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าเป็นคนอีสานน่ะใช่ คนใต้ก็พอมี เจอพวกคนเชื้อจีนนี่ก็ไม่ค่อยจัดเท่าไหร่ มันแล้วแต่คนด้วยน่ะ ตอบไม่ถูกเลยจริงๆ พับผ่า
   เออ ผมก็ไม่รู้เหมือกันครับ มันแล้วแต่คนด้วยน่ะ ใครชอบก็เติมเครื่องปรุงไป ใครไม่ชอบก็กินแบบเดิมๆ
   ที่คุยกันทั้งหมดนี่เป็นภาษาอังกฤษนะ มิวและเพื่อนๆ เขา รวมถึงผู้คนในร้านมองผมกันใหญ่ เฮ้ยๆ ผมไม่ใช่ดารา
   สักพักก็ขอตัวไปกินข้าวของตัวเองบ้าง พอกินเสร็จเฟเดอริคชวนมาพูดคุยอัดเทปอีกรอบ คุยเรื่องทั่วๆ ไป ผมเลยชวนเขาไปดูงานแข่งเรือใบงานหัวหินรีกัตต้า 2013 ในวันพรุ่งนี้ด้วยซะเลย เขาจัดแข่งกันที่หน้าหาดของโรมแรมรีเจนท์ชะอำ
   มาช่วยสายๆ ก็ได้ครับ เด็กกำลังเซ็ทเตรียมแต่งใบ ถ้ามาช่วงที่เรือลงน้ำไปแล้วก็จะบรรยากาศเงียบสนิท เหลือแต่พวกผู้ปกครอง และเจ้าหน้าที่บนชายฝั่ง
   เฟเดอริคท่าทางจะสนใจ ขอเบอร์โทรผมไว้ ปิดท้ายด้วยประโยคคลาสสิค ชวนไปเที่ยวฟิลิปปินส์ด้วย
   แน่นะมึง ชวนเล่นๆ หรือเปล่า กูคิดจริงนะ เมมไว้แล้ว
   กินอิ่มละ เป้าหมายต่อไปของเราคือจะไปไหว้พระกัน มิวบอกจะขอพรให้ชนะงานแข่ง แหม มีการเล่นของเสียด้วย
   ขับอยู่เพลินๆ (ขับไปกันคนละคัน) พี่โบ๊ทก็โทรมา บอกว่าจะต้องจอดแวะที่สถานีรถไฟสักครู่ มีเพื่อนเขาจะขอไปด้วย โอเค จัดมาเลย
   ตอนนี้ผมขับรถคนเดียวเลยนะ มิวขอไปนั่งกับเพื่อนในรถพี่กันย์ รถคันนั้นเลยมีกันถึง 5 คนแล้ว เรียกว่าเต็มแบบพอดี กำลังสบาย ไม่อึดอัด
   “จะมีผู้ปกครองฝากเด็กมาอีกคนหนึ่งนะ” พี่โบ๊ทบอก
   ฝากเด็กมา? แล้วแม่ของเด็กเขาไม่ได้มากับเราด้วยหรอกหรือ? งงดิ
   นั่งรอกลางแดดร้อนๆ นานๆ ก็เบื่อแล้วครับ คนอื่นเขาไปถ่ายรูปเล่นกัน ผมรอที่รถ รอจนมิวเดินมา เลยคุยกับเขาไปตรงๆ บอกว่าพ่อไม่อยากไปกับกลุ่มแล้วล่ะ จะกลับไปทำงานต่อที่ห้องพัก มิวล่ะ เอาไงดี
   มิวอยากไปกับเพื่อนครับ
   หยิบเงินส่งให้มิวติดตัวไว้ใช้จ่าย ผมบอกลาพี่โบ๊ทพี่กันย์ แล้วก็ขับรถกลับห้องพัก
   ขากลับแวะเดิน Outlet เล่นสักพัก แล้วก็ไปเจอขุมทรัพย์ มีรถโบราณจอดโชว์อยู่ในชั้นใต้ดิน รถไม่เยอะหรอก มีแค่ 3 คัน นอกนั้นเป็นของเก่าๆ มีจักรยานด้วย แต่ก็ไม่ได้เก่าแบบน่าสนใจอะไรนัก ดูเหมือนจะเป็นห้องเก็บของเก่าของเจ้าของสถานทีมากกว่า แต่ทำออกมาสวยและดูดีมากเลยนะ ทางเข้านี่เป็นอุโมงค์ดูลึกลับปนน่ากลัว สวยแปลกตาดีครับ
   กลับเข้ามาห้องพัก เพิ่งจะได้เจอกับคุณป้าเจ้าของห้องพักนี่แหละครับ คุยกันพักหนึ่ง สอบถามเขาถึงร้านอาหารเด่นๆ คุณป้าแนะนำให้ไปเส้นถนนเพชรเกษมหมดเลย ขออร่อยของดีอยู่ทางโน้นหมด ที่ริมหาดนี้มีแต่แบบพื้นๆ ไม่มีอะไรเด่น
   มิน่าเล่า ดูแต่ละร้านมีแต่แบบกินกันตาย
   กลับขึ้นห้องพักเข้ามาทำงานต่อครับ ไม่แน่ใจว่าตู้เมลล์ที่เพิ่งกู้เสร็จเมื่อเช้ามันจะยังโอเคดีอยู่ไหม ทดสอบลองเปิดใหม่อีกครั้ง หน้าจอให้ยืนยันใส่รหัสผ่านชุดใหม่ แต่ใส่แล้วก็ผ่านเข้าไปใช้งานได้ อืมม โอเค รอดๆ
   อยู่ว่างๆ ก็คิดงานเขียนได้หลายอย่าง โดยเฉพาะนิตยสาร aBoat ถ้าพรุ่งนี้ได้เจอกันอีกก็คงดี จะได้นั่งคุยกันในรายละเอียดเพิ่มเติม ถ้าโอเคกันได้ชีวิตผมก็จะต้องเพิ่มการผจญภัยทางน้ำเข้าไปอีก 1 อย่าง ดีเหมือนกันครับ สนุกกันเข้าไปใหญ่
   ตอนบ่าย “อาร์ท” โทรมาคุยด้วย บอกว่าตอนนี้กำลังจะผ่านหน้าบ้านผมที่พระราม 2 รู้สึกคิดถึง เลยโทรมาคุย ผมบอกว่าตอนนี้อยู่หัวหินว่ะ เจ้าอาร์ทหัวเราะใหญ่
   สอบถามสารทุกข์สุขดิบตามประสา อาร์ทเป็นรุ่นน้องที่ซื้อ ธนไฟ A31 ของผมไป ผมก็เฝ้ามองดูเขาอยู่ห่างๆ แต่ดริฟท์ทุกวันนี้นับวันก็ยิ่งหนีกับสไตล์ที่ผมขับในยุคแรกเข้าไปทุกทีๆ เรียกว่าขับกันคนละอย่าง ดริฟท์แบบคนละเรื่องกันไปแล้ว
   ไม่ผิดหรอกนะ ของเขาเน้นไปทางโชว์ เอนเทอร์เทน ส่วนผมจะเค้นสมรรถนะของรถและคนออกมาใช้ร่วมกับเทคนิคการควบคุมรถ
   เด็กรุ่นใหม่บางคนคงไม่รู้จัก Zerosteer / Countersteer ก็ไม่แปลกใจหรอกครับ เรามากันคนละทาง ผมเล่นรถมาในสายของนักทดสอบ ไม่ได้อยากเป็นนักแข่ง นักซิ่ง แต่อย่างใด (เป้าหมายในชีวิตชัดเจนโคตรๆ)
   บ่ายสามฝนตกอีกแล้ว ตรงเวลาเป๊ะเลย ตกแบบนี้ เวลานี้มา 3 วันแล้ว พรุ่งนี้ก็คงไม่แคล้วสินะ เดินออกไปเก็บผ้าที่ระเบียง มีโทรศัพท์โทรเข้ามา ผมรับสายไม่ทัน เลยโทรกลับ แต่กลายเป็นติดต่อไม่ได้ โทรอยู่ 3 รอบ ก็เหมือนเดิม
   กลัวจะเป็นเจ้าเฟเดอริคที่เจอเมื่อเช้านี่แหละครับ เขาอาจต้องการข้อมูลเพิ่ม หรือจะอะไรก็แล้วแต่ หากผมพอจะเป็นประโยชน์แก่ใครได้ ผมยินดีเสมอ
   เฮ้ย ช่อง 3 ออกข่าวงานแข่งเรือหัวหินรีกัตตาในตอนเย็นด้วย วันนี้มีงานแข่งเรือใหญ่ แต่ไม่มีลม เลยยกเลิกทั้งหมด ให้ไปแข่งพรุ่งนี้แทน
   อ้าว พรุ่งนี้ก็แน่นทะเลกันหมดเลยสินี่ เรือเล็ก เรือกลาง เรือใหญ่ จัดกันเต็ม
   แต่ไม่ต้องห่วง เด็กเขาไม่เคยมีความเครียดอยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย เล่นเรือกันแบบขำขำ ไอ้พวกผู้ใหญ่นี่แหละครับตัวดี เอาความทุ่มเท ความหวังไปใส่ไว้ในเด็ก พอเขาทำได้ไม่ถูกใจเราเข้าหน่อยก็ออกอาการ บางคนดุด่าลูกยังกะว่ามันไปทำความผิดร้ายแรงอะไรมา
   ได้ยินแล้วหงุดหงิด คิดในใจว่า แน่จริงมึงลงไปแข่งเองดิ
อยู่บนห้องหลายชั่วโมงชักจะเบื่อ ตอนเย็นออกไปเดินเล่นริมทะเล ชื่นชมบรรยากาศ แล้วก็พบความผิดหวังครับ ทะเลสวย พื้นที่ผืนทรายบนชายฝั่งโอเค มีต้นส้นขนาดใหญ่เป็นแนวยาวตลอดชายหาด ร่มรื่นดีครับ คล้ายระยอง
   แต่สิ่งที่ผิดหวังก็คือ ชาวบ้านนำเก้าอี้มาเรียงไว้เป็นตับติดกันเป็นพรืด เรียกว่าเดินลงชายหาดแทบไม่ได้ (หากมีคนนั่งเก้าอี้) มันเยอะเกินครับ แน่นเหมือนบางแสนเลย ทั้งๆ ที่ทะเลสวยกว่าเยอะมาก เห็นแล้วน่าเสียดาย
   บรรยากาศบนทางเท้าก็แย่ ร้านค้าตั้งแบบระเกะระกะ สกปรกเลอะเทอะ จักรยานเช่าที่เป็นเอกลักษณ์ของชายหาดนี้ก็วางจอดกันบนทางเท้านี่แหละครับ ตอนปิดร้านเขาก็แค่นำผ้าใบมาคลุมเอาไว้ ง่ายดีจริงๆ เลย คนเดินก็ต้องมาเดินบนท้องถนน วันธรรมดาพอได้ รถน้อย คนน้อย แต่ถ้าเป็นวันหยุดยาวหรือเสาร์อาทิตย์ล่ะก็ ผมว่ามั้นคือโกลาหล ลองนึกภาพถนนแคบๆ ที่มีรถยนต์จอดเรียงรายสองฝั่ง รถยนต์วิ่งได้แค่เลนเดียว ยังต้องมาเบียดกับคนเดินถนน แถมมีจักรยานยาวๆ แบบ Super Tandem ที่ยาว 2 / 3 / 4 ตอนอีกด้วย
   โทรหาพี่โบ๊ท ถามว่ามื้อเย็นกินอะไรกัน เขาบอกแวะเที่ยวกันหลายที่ ตอนนี้กำลังหาของกินที่ตลาดหัวหิน ผมเองก็เดินหาของกินครับ แต่ไม่มีที่เข้าตาสักแห่ง เลยเลียนแบบมิว คือหาใน 7-11
   ไม่คุ้นครับ มีแต่อาหารกล่อง อยู่ในไทยไม่เคยคิดจะกินของพวกนี้เลยนะนั่น เลยหยิบเอาแซนวิชมาอบ 1 ชิ้น ถั่วอีกเล็กน้อย เดินไปกินไปริมทะเลนี่แหละ บรรยากาศก็มอมๆ แบบที่เล่าไปแล้ว ภาษาวัยรุ่นเรียก “ไม่ค่อยฟิน”
   มีคอนโดของ LPN กำลังจะก่อสร้าง อยู่ชิดติดถนนเลียบชายหาดเลย ดูแล้วก็น่าจะขายดีมากๆ ทำเลถือว่าดีเยี่ยมเลยแหละ มีถนนล้อมรอบเป็นถนนซอยรูปตัว U ทำให้เข้าออกได้หลายทาง ถ้าซื้อเพื่อการลงทุนโอเคนะ ขายต่อได้กำไรแน่นอน แต่ถ้าซื้อเพื่อที่จะพักอาศัยเอง ผมไม่เอา ยังไม่ชอบบรรยากาศ ณ ขณะนี้
   กว่ามิวจะกลับเข้ามาที่ห้องก็ปาเข้าไป 0930 เที่ยวเล่นกันอย่างสบายอารมณ์ วันนี้เขาหยุดให้พักผ่อนแท้ๆ กลายเป็นเหนื่อยกว่าวันแข่งเรือเสียอีกด้วยมั้ง ให้เงินติดตัวไป 500 บาท กะว่ายังไงก็ต้องเหลือกลับมาเกินครึ่ง แต่ที่ไหนได้ ใช้หมดแล้วยังไม่พอ ต้องไปยืมพี่โบ๊ทมาอีก 150 บาท
   รีบอาบน้ำ ทำคุมอง กว่าจะเข้านอนได้ก็ทะลุสี่ทุ่มไปไกลพอควร พรุ่งนี้จะตื่นเองได้ไหมหนอเจ้ามิวน้อย

O'Pern · « **Reply #9 on:** August 16, 2013, 06:46:09 pm »

10 สค 56 Day Four / Disaster
   เข้าสู่ race mode อีกครั้ง ได้หยุดไปหนึ่งวันก็โอเคดีนะ ไปหยุดเอาวันที่ไม่มีลมพอดี คือถ้าจัดแข่ง ก็ต้องชักธงเลื่อนเวลาสตาร์ทไปเรื่อยๆ เจอแบบนั้นเครียดเปล่าๆ ครับ เมื่อวานนี้พวกเรือใหญ่เขาก็ยกเลิกการแข่งทั้งหมดเลย ทะเลเงียบสงบ
   การแข่งดำเนินมาถึงครึ่งทางแล้ว เหลืออีกแค่วันนี้และวันพรุ่งนี้ อีกแค่สองวันเท่านั้นก็จะรู้ผลแล้ว ผลของมิวน่ะผมไม่ต้องลุ้นให้เสียเวลาหรอก แต่ของเพื่อนมิวทั้งสองคนนี่สิน่าสนใจมาก ทั้งพราว และมอส
   เมื่อวานหยุดมิวตื่นแต่เช้า พอวันนี้แข่ง ปลุกแล้วก็ยังไม่อยากลุก บอกขอต่ออีกนิด กว่าจะออกจากห้องได้ก็ 0700 ดีที่เรากินอาหารร้านที่เป็นทางผ่าน เลยไม่เสียเวลามากนัก ผมกินข้าวมันไก่ มิวกินต้มเลือดหมู แต่ข้าวของข้าวมันมันไก่ไม่อร่อยเลยว่ะ ส่วนมิวไม่น่ามีปัญหา เพราะกินจนเกลี้ยง รีบกิน รีบเดินทางต่อ
   มาถึงงานตั้งแต่ยังไม่ 0800 เลย แต่พบว่ารถจอดเต็มลานเล็กด้านในหมดแล้ว จอดกันมั่วซั่วสไตล์คนเมืองจริงๆ เลย ป้ายห้ามจอดก็มีคนจอดขวางเกะกะ รถสปอร์ทคันละเป็นสิบล้านก็จอดขวางแม่งยังงั้นแหละ พนักงานโรงแรมก็ดีนะ เลี่ยงการปะทะ คือเอ็งอยากจอดก็จอดไป พอรถมันติดมาก เจ้าหน้าที่จัดแข่งเรือก็ประกาศให้ออกมาเลื่อนรถเอง
   ผมขับเข้าไปก็เจอทางตัน ต้องถอยกันยาว แต่ด้านข้างมีที่จอดรถว่างพร้อมป้ายวางขวางไว้เขียนว่าเป็นที่จอดรถของ ทร (กองทัพเรือ) เจ้าหน้าที่โรงแรมหยิบป้ายเลื่อนออกให้ผมกลับรถ ถอยเข้าจอดแบบตรงช่องเป๊ะ คิดในใจว่า แหม ถ้าเราได้จอดตรงนี้ก็ดีสินะ
   หันไปมองเจ้าหน้าที่เขาวิ่งไปสาละวนกับรถคันอื่นเสียแล้ว เอ๊ะ หรือเขาให้ผมจอดตรงนี้ได้จริงวะนี่ เย้ๆ รีบจอด รีบขนข้าวของลง เดี๋ยวเจอเขาเปลี่ยนใจมาไล่แล้วเราจะยุ่ง
   ไปถึงก็รีบนำใบมาตรวจเช็คและปรับแต่งเซ็ทติ้ง ขั้นตอนนี้กินเวลาเกือบ 1 ชม ผมอยู่ว่างๆ เลยช่วยลูกวิดน้ำออกจากเรือ เมื่อวานฝนตก เราจอดเรือเรียงไว้บนชายหาด น้ำขังอยู่ในเรือเกือบครึ่งลำ
   งานนี้เราซื้อฟองน้ำอย่างดีมาซับน้ำออกจากเรือด้วย มันทำให้เรือแทบแห้งสนิทได้เลย อย่าลืมครับว่าน้ำ 1 ลิตร ก็น้ำหนักประมาณ 1 กก แบกน้ำหนักมาก เรือก็จะยิ่งแล่นช้า
   จับตาเฝ้าดูมิวอยู่ห่างๆ เขายังคงเล่นเรือแบบ “เล่นเล่น” ยังขาดความตั้งใจจริง ตอนเช้าวันนี้มีการถ่ายภาพร่วมกันกับสปอนเซอร์และนักกีฬาเรือใบ Optimist ทั้งหมด งานนี้ ปตท เป็นสปอนเซอร์ร่วมกับทางกองทัพเรือ มิน่าเล่า จึงมีทหารมาช่วยอำนวยความสะดวกในการลากเรือขึ้นลงจากน้ำเยอะมาก ต่างจากงานก่อนๆ ที่เด็กๆ ต้องทำกันเอง หรืออย่างเก่งก็มีผู้ปกครองช่วย ผมจำได้แม่น เพราะตัวเองต้องเปียกเช้า เปียกเย็น
   ออกสตาร์ทตอน 1100 แปลว่าจะต้องนำเรือลงน้ำตอน 1000 แต่พวกเด็กๆ เขาพร้อมกันตั้งแต่ 0930 แล้ว จะมีบางคนพวกที่โปรมากๆ จะมาสายหน่อย พวกนี้เซ็ทติ้งเร็วมาก
   ช่วงเช้าระดับน้ำทะเลยังสูงอยู่ เด็กยกเรือลงน้ำเองได้เลย แต่ไม่ได้ยกคนเดียวล่ะ เด็กๆ เขาจะช่วยกัน ตอนเรียนเราก็ช่วยกันมาแบบนี้แหละ วันแข่งก็ทำเหมือนกันจริง อยู่ใกล้ใครก็ช่วยคนนั้น ง่ายดี
   เด็กลงน้ำไปแล้ว ผมก็ว่าง อพยพข้าวของไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ทำเลเดิม ที่ผมคิดว่ามันเจ๋งสุดๆ แล้ว นั่งเก้าอี้ไม้ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ริมทะเล สุดยอดจริงๆ ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่แข่งเรือที่สบายสุดเท่าทีผมจะได้เจอแล้วล่ะ
   เด็กไม่อยู่ ผู้ใหญ่ก็พูดคุยกันเรื่องลูกเหมือนเดิม แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันน่ะครับ ลูกใครเป็นอย่างไรก็บ่นกันออกมา มิวไม่มีอะไรให้บ่นมากนัก บางครั้งมันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ปัญหาบางอย่างพอเขาโตขึ้นมันก็จะหายไปเอง
   นั่งพักใต้ต้นไม้นี่แสนจะสบายจริงๆ แต่ก็ต้องคอยเหลือบมองเรือเด็กๆ ไปด้วยนะ หากทยอยกันเข้าฝั่งเมื่อไหร่ เราก็คอยเตรียมตัว อย่างวันก่อนเด็กๆ เจออาหารที่ในงานแข่งแจกแล้วกินกันไม่ได้ ไม่ถูกปากบ้างล่ะ อย่างวันนี้อาหารเป็นเหมือนคล้ายกับผัดพริกแกง โชคดีเรารู้แกว เลยเตรียมข้าวผัดปูมารอไว้ให้
   มีพ่อแม่มาดูแลใกล้ชิดก็ดีไปอย่าง เด็กก็อุดมสมบูรณ์ แต่ข้อเสียก็มีครับ เด็กมันจะไม่แกร่งเท่าที่ควร ดูเด็กท้องถิ่นสัตหีบแต่ละคนเขาก็ปรับตัวเข้าได้กับทุกสถานการณ์ อันไหนกินไม่ได้ก็ต้องกินเข้าไป เพราะไม่มีใครมาจัดเตรียมอย่างอื่นมาให้ ต้องรีบกิน และรีบลงเรือออกไปแข่งในรอบบ่าย มีเวลากินแค่ 30 นาที
   ผมเองก็อยากให้มิวเขาแกร่งครับ บางทีก็ต้องเดินสายกลาง ทำเป็นปล่อยๆ บ้าง ให้เล่นกับเด็กคนอื่นนอกกลุ่มของพวกเรากันเองบ้าง โชคดีที่มิวเขาเข้ากับทุกคนได้ง่าย กินเสร็จก็รีบไปเตรียมเรือ วิ่งไปตัวเปล่า จนผมต้องวิ่งตามเอาน้ำดื่มไปให้
เห็นไหม พ่อเข้าไปยุ่งอีกแล้ว ผมว่าน่าจะลองปล่อยให้เขาออกไปโดยไม่มีน้ำดูบ้างนะ น่าจะเป็นการสอนเขาได้เป็นอย่างดี ก็ได้แต่คิดแหละครับ ถ้าเป็นงานซ้อมก็โอเค ปล่อยได้ แต่นี่งานแข่ง ถ้าไม่มีน้ำจะทำให้ร่างกายอ่อนเพลียมาก ส่งผลถึงอันดับการแข่ง
ช่วงภาคบ่ายนี้ลมแรงมากครับ มิวนำเรือออกไปแล้วก็ยังใส่หางเสือเรือไม่ได้ ยืนดูอยู่หลายนาที จนผมต้องวิ่งลุยน้ำครึ่งเอวลงไปช่วยใส่ให้ เขาถึงแล่นเรือออกไปได้ เปียกชุ่มโชกครับ ดีทีไม่ได้พกโทรศัพท์ และกุญแจรถติดตัวไว้ รู้ตัวครับ เผื่อต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ เลยเผื่อไว้แล้ว
ลมพัดแรงมากขึ้นทุกทีๆ นั่งอยู่บนฝั่งหมวกยังปลิวกระเด็น ท้องฟ้าโปร่ง แจ่มใส ไร้แววฝน
อีกพักใหญ่เห็นเรือแบบมดทยอยเข้าฝั่ง ตามมาด้วยเรือกลุ่มเลเซอร์ เอ๊ะ ชักแปลกใจ อ้อ ลมแรงมากจนแข่งไม่ได้นั่นเอง เด็กๆ ในเรือ Optimist ทยอยกันเข้าฝั่งเหมือนกัน นั่งดูเด็กแล่นเรือแล้วสนุกดีนะ มองไปเรื่อยๆ กวาดตาหามิว แต่หาไม่เจอ ชักจะสงสัย เอ๊ะ เขาไปอยู่ไหนหรือ
เอากล้องมาส่องก็ยังหาไม่เจอ เริ่มตกใจ แต่ยังไม่ลนลาน ค่อยๆ ส่องทีละคน ช้าๆ แต่ก็ยังไม่เห็นมิว
อืมม หรือว่าเขาหลงไปกับนักแข่งกลุ่ม A ที่ยังคงแข่งเรืออยู่
ไม่น่านะ ถ้าเป็นอย่างนั้น กรรมการเขาเห็นเบอร์ที่ใบเรือก็ต้องรู้อยู่แล้ว และมิวก็คงรู้ตัวว่าอยู่คนละกลุ่มแน่ๆ
ถึงตอนนี้ผมลงเดินไปชายหาด ไปเดินดูที่เรือทีละลำ แต่ก็ยังไม่เจอมิว ในทะเลใกล้ๆ ก็ไม่มีเรือใบสักลำ
เด็กทุกคนขึ้นจากน้ำกันหมด ผมกวาดตาไปสุดชายหาด เห็นมีเรือใบจอดเกยตื่นอยู่ลิบๆ 2 ลำ
ไม่ต้องคิดอะไรเลย ผมก้าวเท้าเดินไปหาทันที ระยะทางไกลประมาณ 500 เมตร มองไม่เห็นหรอกครับว่าเป็นเรือของใคร แต่รู้ว่าเป็นเรือเด็ก
สาวเท้าเดินบนทรายนี่กินแรงจริงๆ พักหนึ่งก็ถึงเรือลำแรก เป็นเรือของ “น้องพร้อม” เด็กคนนี้มาคนเดียว ลุยเดี่ยว เจอกันในงาน Top of the gulf ที่ Ocean Marina แม่ของเขามาดูแลใกล้ชิด น่ารักอบอุ่นดี น้องพร้อมมีทหารมาช่วยลากเรือแล้ว ผมเลยเดินผ่านไป
แล้วก็ไม่ผิดหวัง เรือลำที่อยู่ไกลสุดคือเรือของมิวเองครับ เดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เจอเรือในสภาพอับปาง
“มิวเรือล่มครับพ่อ กลับตัวแล้วหัวเรือมุดน้ำ ก็เลยล่มเลย มิวกู้ขึ้นมาเล่นต่อได้ แต่น้ำเข้าเต็มเรือ ที่วิดน้ำลอยหายไป ฟองน้ำ และขวดน้ำดืม ของทุกอย่างหายไปหมดเลย กรรมการเข้ามาช่วยมิว แต่เขาปล่อยให้เรือลอยเข้าฝั่งเอง มันก็เลยมาอยู่ตรงนี้”
อ้อ เรือล่มนี่เอง ข้าวของในเรือหายเกลี้ยง รวมไปถึงธงดูลมที่หัวเสา ยังดีที่อุปกรณ์พวกรอก เชือกดึงใบ ยังคงอยู่ครบ ไม่งั่นงานเข้าแน่
ทหารมาช่วยลากเรือมิวเข้าไปเก็บ มิวเดินตามอยู่ห่างๆ ครูแบงค์เดินเข้ามาเจอ เลยบอกว่าให้มิวอยู่ชิดติดกับเรือตลอดเวลา ต้องคอยดูแลรักษาเรือเรา และช่วยทหารเขาลากด้วย เพื่อไม่ให้ท้องเรือครูดกับหินที่อยู่ชายหาด
ก็เป็นประสบการณ์ใหม่ของเขาครับ คิดบวกว่าอย่างน้อยวันนี้เขาก็รู้วิธีกู้เรือด้วยตัวเองในสถานการณ์จริงแล้ว
ลมแรงจัดถึง 25 นอท คลื่นสูง 2 เมตร เรือเล็กควรงดออกจากฝั่ง นี่แหละครับ ของจริงที่เจอกันตัวเองสดๆ จากเดิมเคยได้ยินจนชินหูทางทีวี
มิวแค่เรือล่มแล้วกู้มาได้ แต่เรืออื่นที่ทำด้วยไม้อย่างเรือ OK เรือ Mod นี่เรือแตกกันกระจาย
กระจายจริงๆ ครับ ตอนออกนี่ออกไปเป็นลำ ขากลับๆ มาเป็นชิ้น เศษชิ้นส่วนของเรือทีทำด้วยไม้กระจายเกลื่อนทะเล เรือแตกแบบซ่อมแทบไม่ได้ ต้องนำมาต่อประกอบกันทีละชิ้น
เรือแตก เสาหัก บูมหัก รอกบิดเบี้ยว ใบเรือไม่ต้องห่วง ขาดไปนานแล้ว ฯลฯ
   วันนี้วันเสาร์ครอบครัวของมอสมาให้กำลังใจกันเต็มที่ มากันครบพร้อมหน้า พ่อ แม่ พี่ น้อง รวมตัวเขาเองด้วยก็ 5 คน มิวเข้ากับทุกคนได้ง่าย เลยเล่นกับเด็กๆ อย่างสนุกสนาน กลางคืนเลยขอไปเที่ยวในตัวเมืองหัวหินกับครอบครัวมอสเขาด้วย
   ผมกลับห้องคนเดียว กลับมาทำงานต่อครับ งานเขียนเพียบจริงๆ กลัวไอเดียตัน คิดอะไรได้เจ๋งๆ ก็ต้องบันทึกไว้ก่อนล่ะ แต่ถ้าได้ออกเดินทาง หรือออกเล่นเรือบ้าง คงผ่อนคลายดีไม่น้อย อย่างน้อยก็สร้างแรงบันดาลใจได้มากขึ้นอีกเยอะ
   มิวกลับเข้าห้องตอน 1030 ดึกดื่นขนาดนี้ แต่ไม่เห็นบ่นว่าง่วง ยังคงเล่นต่อ และขอดูทีวีอีก จนผมต้องบอกให้เขาพักผ่อน พรุ่งนี้มีแข่งอีกวัน เป็นวันสุดท้ายเสียด้วย คะแนนเรายังไม่ดี ต้องเร่งฝีมือหน่อย
   จากตารางล่าสุดวันนี้ มิวได้คะแนนเป็นลำดับที่ 21 จากเรือลงแข่งทั้งหมด 57 ลำ ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจ หรือจะรู้สึกเฉยๆ ดี

O'Pern · « **Reply #10 on:** August 16, 2013, 06:52:49 pm »

11 สค 56 The Day Final
   หลับรวดเดียวถึงเช้า แถมตื่นสายอีกนี่ ผมลืมตาตื่นเอาตอน 0615 สาเหตุมาจากนอนดึกครับ เข้านอนเอาห้าทุ่มกว่า
   เช้านี้ออกเร็วกว่าปกติ รีบกิน รีบไปเซ็ทเรือ เรือเราเพิ่งกู้มาเสร็จ อุปกรณ์ครบหรือเปล่าก็ไม่รู้ กลัวใบขาดจริงๆ เลย จะได้รีบซ่อม รีบปะ
   วันสุดท้ายแล้ว เช้านี้ลงทะเลเร็วหน่อย กรรมการอยากให้แข่งสัก 2 race เพราะเมื่อวานบ่ายไม่ได้แข่งเลย แต่แล้วก็ผิดคาดครับ ลงน้ำตอน 0930 ผ่านไป 30 นาที เรื่อยังคงลอยเท้งเต้งกันเต็มทะเล วันนี้ไม่มีลมเลย !!!
   เฮ้ยย เมื่อวานมายังกะพายุ วันนี้ใบไม้ยังนิ่งสนิท กรรมการส่งสัญญาณให้เรือกลับเข้าฝั่ง เข้ามาพักรอลม เด็กๆ ยังคงเล่นกันอยู่แถวเรือ แล้วอีกสัก 30 นาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงสัญญาณ ปู๊นนนน พร้อมกับธงสีเหลืองน้ำเงิน
   เด็กวิ่งกรูกันลากเรือลงน้ำ ผมชอบภาพแบบนี้นะ น่ารักดี ลมเริ่มมาแล้ว ขอให้แล่นเรือได้สักหน่อยก็แล้วกัน
   เด็กนำเรือลงน้ำกันเองครับ เรืออยู่ริมชายหาด เขาลากลงได้ไม่ยาก ผู้ใหญ่ก็ลุ้นกันบนฝั่งไปด้วย เป็นอันว่าช่วงเช้าวันนี้ จัดไปได้ 1 race แล้วก็พักกลางวัน
   บ่ายลงน้ำอีกรอบ แต่ลมอ่อนแรงจนเรือนิ่ง กรรมการประกาศยุติการแข่งขัน และตอนบ่ายสามจะมีงานเลี้ยง ช่วงนี้มิวเก็บเรือเสร็จก็ลงว่ายน้ำในสระต่อกับพวกเด็กๆ ตอนนี้แค่บ่ายโมงเศษ งานเลี้ยงมอบรางวัลจัดตอนบ่ายสาม เหลือเวลาอีกเพียบ
อาศัยเวลาว่างจัดเตรียมข้าวของเก็บ เพราะเลิกแข่งแล้ว ผมหยิบเอาถุงมือ หมวก และผ้าคลุมหน้า Naroo ไปซัก เหลือเสื้ออีกตัว เลยเดินไปที่สระ บอกให้มิวหยิบเสื้อมาให้หน่อย
มิวท่าทีไม่สนใจ ผมต้องพูดเรียกหลายหน เขาบอกยังไม่ต้องเก็บ เดี๋ยวเขาจะใส่ตอนขึ้นจากน้ำ
โอเค ตามสบาย ไม่ว่ากัน
นั่งเล่น เอนนอนบนเก้าอี้ริมทะเลอย่างดี สบายสุดๆ แล้วล่ะสนามนี้ คงไม่มีงานแข่งใดบรรยากาศแบบนี้อีกแล้ว ทุกคนในโรงแรมต้อนรับพวกเรานักกีฬาเป็นอย่างดี ต่างจากที่ Ocean Marina ลิบลับ
0230 เด็กๆ ทยอยขึ้นจากสระมาอาบน้ำเตรียมตัวไปงาน มิวเดินมาแต่เอาเสื้อพาดบ่า เรื่องเล็กแค่นิดเดียว แต่ผมโมโหจี๊ด
   จะว่าเอาแต่ใจก็ใช่น่ะครับ เจตนาผมอยากเก็บของให้เรียบร้อย เลยอยากซักเสื้อไปด้วยเลย มิวเดินไปเดินมาโอ้เอ้ ไม่ยอมอาบน้ำ บอกจะเปลี่ยนชุดเลย ไม่ยอมสระผม มิวเขาก็ติดห่วงเล่นของเขาตามประสาเด็ก ผมใจร้อนเอง เลยดุมิวเขาไป
   พี่โบ๊ทได้ยินผมดุลูกก็ตกใจ ปกติผมจะไม่เคยว่าลูกต่อหน้าคนอื่น ก็เป็นการตอบสนองอีกรูปแบบหนึ่งของผมครับ กฎของผมก็คือ “อย่าคาดหวังผลการตอบสนองที่แปลกใหม่ จากการกระทำเดิมๆ”
   คือหากยังทำแบบเดิม พูดแบบเดิม ลูกก็จะแสดงพฤติกรรมเดิมๆ กลับมา
   เหมือนหนุ่มสาวที่ทะเลาะกันในเรื่องเดิมๆ สุดท้ายก็ต้องแยกทางกัน
   แต่นี่ไม่ใช่ เขาเป็นลูก ผมยังต้องดูแลเขาไปอีกนานมากๆ เราต้องเรียนรู้กัน ต้องปรับตัวเข้าหากัน แน่ล่ะ เขาต้องมีบางมุมที่ไม่ชอบผมบ้าง แต่ก็หวังว่าอีกหน่อยเขาคงจะเข้าใจ
สรุปผลการแข่งมิวได้ลำดับที่ 28 จากจำนวนนักแข่งทั้งหมด 57 ลำ ส่วนเพื่อนเขาชื่อพราว ได้ที่ 21 มอสได้ที่ 17 ส่วนเด็กๆ คนอื่นที่เป็นเพื่อนเราที่อยู่สัตหีบเขาทำได้อันดับดีกันแทบทุกคน ลำดับเลขตัวเดียวพวกเราที่สังกัดกองเรือยุทธการ (กร) กวาดมาเกือบหมด เย้ๆ แบบนี้ครูผู้ฝึกสอนค่อยหายเหนื่อยหน่อย
บ่ายสามเด็กๆ เข้าห้องจัดเลี้ยง ทุกคนแต่งตัวเรียบร้อยกันหมด เด็กๆ มีเสื้อสีน้ำเงินแจก ส่วนผู้ใหญ่ก็แต่งตัวกันเรียบร้อย ยกเว้นผม ใส่กางเกงยาวแค่หัวเข่า รองเท้าแตะ เสื้อยืด สะพายเป้ คลาสสิคจริงๆ เลยกู
เพิ่งรู้ครับว่าชาวเรือเขาแต่งตัวกันสวยหล่อกันในวันสุดท้ายที่มีงานเลี้ยงและพิธีมอบรางวัล แถมวันนี้รับถ้วยพระราชทานของสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอีกด้วย ท่านส่งองคมนตรีมา พิธีในงานจัดเหมือนมีในหลวงมาเป๊ะ นักกีฬาที่ได้รางวัลก็ซ้อมเดินซ้อมรับมอบอยู่หลายหน ซ้อมตำแหน่งยืนถ่ายรูป สารพัดซ้อม เรียกมาตั้งแต่บ่ายสาม องคมนตรีท่านมาตอน 0530 โน่นเลย เล่นเอานั่งกันเมื่อยตูด
ระหว่างงานมีเพลง “ทะเลสีดำ” พร้อมภาพประกอบเป็นทะเลอ่าวพร้าวที่ดำปึ๊ด เพลงขึ้นอยู่สัก 10 วิ ก็ปิดเงียบไป คนอื่นอาจไม่สังเกต แต่ผมรู้ครับ เพราะงานนี้ ปตท เขาเป็นสปอนเซอร์ มาเปิดเพลงแบบนี้ แถมภาพอย่างนี้ ปตท ไม่ชอบแน่ๆ คงมีใครคิดได้ทันก็เลยสกัดเอาไว้ได้
ผมไม่รู้นะว่างานนี้ ปตท เป็นสปอนเซอร์จะให้อะไรบ้าง และจ่ายเท่าไหร่ แต่รู้มาว่างานที่ Ocean Marina ที่ผมคิดมาตลอดว่าบริษัทแสนสิริเป็นสปอนเซอร์ใหญ่นั้นไม่ใช่เลยแม้แต่น้อย
อ้าว เขาไม่ได้จ่ายเงินเลยหรือ
เปล่าเลย เอาสติกเกอร์มาแจกให้พวกเราติดเรือทุกลำ เราก็ติดๆ ไป คิดว่าเป็นสปอนเซอร์ใหญ่เสียอีก ที่จริงมาแค่มอบรางวัล แล้วก็แจกเสื้อ แจกหมวกให้เด็กให้ใส่เข้างานเลี้ยงตอนกลางคืน
โห หน้าด้านมาก สาดดดดด
พิธีในงานแป๊บเดียวเสร็จครับ มีเครื่องดนตรีบรรเลงเพลงสรรเสริญพระบารมี เล่นสดๆ เลย ฟังแล้วขนลุกดีครับ มอบรางวัล ถ่ายรูปร่วมกับนักกีฬา แล้วก็มีงานเลี้ยงบุฟเฟ่
เห็นอาหารที่เขาเลี้ยงแล้วตกใจมากครับ ค่าสมัครแข่งเรือ 500 บาท แต่เลี้ยงเหมือนมื้อละ 1000 อาหารค่อนข้างดี ปริมาณเยอะมาก มาเติมตลอดงาน แถมมีอาหารแพงๆ อย่าง กุ้งเผา ปูเผา ที่เสริ์ฟเต็มถาดตลอด
ได้ใจไปเต็มๆ มาอยู่ที่นี่ 6 วัน เล่นน้ำในสระของโรงแรมเขาทุกวัน นั่ง นอน เกะกะชายหาดเขาตลอดเวลา มีอุดหนุนอาหารกลางวันบ้างนิดหน่อย
เขาไม่ได้เลี้ยงแค่นักกีฬานะ ญาติใครจะมาร่วมก็ไม่เกี่ยง อย่างผมก็มีแค่ 2 คน คือผมกับมิว ส่วนพี่โบ๊ทนี่มากันทั้งครอบครัวเลย พ่อ แม่ พี่ น้อง รวม 5 คน สมัครแค่ 500 กินกันไปหลายพัน ฮ่าๆ
โรงแรมโคตรใจดี สถานที่สวย จำติดใจไว้ในลิสต์ รีเจนท์ ชาเล่ต์ ทางเข้าเดียวกับรีเจนท์ ชะอำ น่าจะเป็นเจ้าของเดียวกันนะ
กลับที่พักเอาตอนทุ่มกว่า อิ่ม แน่น แบบบอกไม่ถูก อาหารดี บรรยากาศสนุก นักกีฬาล้วนๆ ตอนขับรถออกจากลาน เจอกับน้องพร้อมและแม่เขาอีกครั้ง เลยโบกมือบ๊ายบาย ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้พบกันอีก

O'Pern · « **Reply #11 on:** August 16, 2013, 07:08:33 pm »

12 สค 56
   เหมือนเดิมไม่มีผิด ถ้าวันไหนเป็นวันว่างล่ะก็ มิวต้องตื่นได้เอง แถมตืนเช้าอีกด้วย วันนี้ลืมตาตื่นเองตั้งแต่ยังไม่ 0700 ส่วนผมน่ะตื่นเช้าจนชินเสียแล้ว ไม่ได้ออกกำลังกายอะไร ได้แค่ยืนเหยียดยืดเส้นริมระเบียง
   ผมอาบน้ำตั้งแต่เช้า พอมิวตื่นถึงได้เปิดไฟเก็บข้าวของ ออกจากห้องพักกันตั้งแต่ 0830 คืนกุญแจกับคุณป้าเจ้าของห้องพัก กล่าวขอบคุณ อำลา พร้อมทั้งให้คำแนะนำเกี่ยวกับห้องพักเพิ่มเติม เช่น น่าจะมีโต๊ะเตี้ยสำหรับวางกระเป๋าใส่เสื้อผ้า ถ้ามีโต๊ะเขียนหนังสือได้ยิ่งดี ส่วนพื้นที่เป็นปูนเปลือยมันเดินไม่สบายเท้า น่าจะใช้กระเบื้องยางลายไม้มาปูทับ
   เช้านี้มิวขอกินแซนวิชที่ 7-11 กะว่าจะขับช้าๆ เรื่อยๆ เห็นร้านไหนข้างทางน่ากินก็จัดมันสดๆ กันเลย แต่เปล่าเลย สองข้างทางว่างเปล่า ร้านค้ายังไม่เปิดกัน ขับเรื่อยๆ ก็เจอแต่ร้านขายของฝาก แม่กิมล้ง แม่กิมไล้ นี่มีเยอะมาก จอดเข้าไปแวะหาซื้อของฝาก เจอราคาเขาขายแล้วน่าตกใจ แม่งโครตแพงเลย อย่างขนมแบบแป้งอัดเป็นแผ่นกลมๆ บางๆ รสกล้วย แถวบ้านผมที่บ้านเพ ระยอง ขายกัน 4 ถุง 100 (ยี่ห้อเปเล่ เจ๋งสุดแล้ว ถ้ายี่ห้อโนเนมที่ 5 ถุง 100) แต่เจอที่นี่ขายถุงละ 40 บาท !!! แพงกว่าเท่าตัว
   ขนมหม้อแกงที่มีชื่อเสียงก็ถาดเล็กและแบนบางขายถาดละ 50 บาท หากเทียบปริมาณแล้ว มากินแถวตลาดพลูก็ได้ครับ ร้านเก่าแก่โด่งดังมีชื่อเสียงมาก อยู่ใกล้ทางรถไฟ ขายปลีกชิ้นละ 5 บาท หากซื้อมาสัก 50 บาท คงจะได้แถมมาอีก ถ้าเอามาเรียงคงจะต้องใช้ปริมาณหลายถาดมาวางกอง
   ส่วนของอย่างอื่นนี่ผมไม่อยากเรียกว่าของฝากนะ สำหรับผมแล้ว ของฝากน่ะ มันต้องเป็นของดีเด่นในท้องถิ่นเท่านั้น ไม่ใช่เป็นพวก ข้าวเกรียบ มะขามสารพัดอย่าง มะม่วงกวน กระเทียมดอง เห็ดแปรรูป ฯลฯ ไอ้พวกนี้แม่งหาได้ที่ตลาดทั่วไป
   จะช็อปก็ต้องช็อปกันให้เป็นครับ ศิลปะแห่งการช็อปนั่นคือการรู้จักเลือกของมาฝากคนอื่น คือฝากแล้วให้เขาชื่นชม ให้ประทับใจ ไม่ใช่ให้ไปงั้นๆ ไม่ได้แปลว่าต้องให้ของแพงนะครับ เพียงแค่เลือกของในท้องถิ่นนั้นก็ใช้ได้แล้ว
   เจอรถของกองทัพเรือสัตหีบ พาเหล่านักกีฬามากินข้าว เด็กๆ เลยโบกมือบ๊ายบายกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนกลับ
   ตลอดทางขี่ขับรถกลับผมสังเกตข้างทางไปเรื่อยๆ ดูว่าหากเราต้องขี่จักรยานจะต้องพบเจออะไรบ้าง ขามาหัวหินน่ะสังเกตบ่อยแล้ว แถมเคยขี่มาแล้ว ซึ้งแล้ว วันนี้ลองดูสภาพทางในขากลับบ้าง พบว่ามีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาเพียงแค่ช่วงสั้นๆ นอกนั้นซัดกันสดๆ กลางแดด ถ้าขี่กลับตอนเช้าล่ะก็ แดดจะเข้าฝั่งขวาและหน้าตลอดทาง ถ้าออกบ่ายก็จะร่มหน่อย แต่ว่าออกบ่ายแล้วจะขี่ได้ถึงแค่ไหนกันเชียว อย่างเก่งก็เพชรบุรี
   ไม่ควรขี่จักรยานกลางคืนนะครับ โดยเฉพาะถนนใหญ่ อย่างที่เคยเล่าบ่อยๆ ว่า “เราเห็นเขา ไม่ได้แปลว่าเขาจะเห็นเรา” นักเดินทางมือฉมังของโลกยังต้องมาจบชีวิตเพราะตีนผีไทยมาเยอะแล้ว เพราะเหตุเพียงแค่ก้มเก็บของที่หล่นพื้น
   อีกพักเดียวก็มาถึงแยกวังมะนาว เลือกเลี้ยวขวาเข้าถนนพระราม 2 แล้วก็อัดยาวตรงตลอดอีกสัก 80 กม ก็ถึงบ้าน ที่วันนี้รีบกลับก็เพราะเบื่อรถติดในตอนบ่ายครับ ติดแน่นอน ติดหนัก ติดนาน พระราม 2 เป็นถนนที่ไม่กว้างนัก แถมเป็นปากทางไปสู่ภาคใต้ รถจะเยอะก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร
   ขับรถไปก็คุยกันไปแก้เบื่อ
   “นี่ถ้ามิวต้องเล่นเรือเองคนเดียว คือไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนไปด้วย มิวจะยังคงไปอยู่ไหม”
   มิวหยุดนิ่งคิดสักครู่ แล้วคำตอบแบบกระชากใจก็ออกมาจากปากเขา
   “ไม่ไปครับ”
   อึ้ง ทึ่ง งง ใบ้แดกไปเลยกู คิดบวกเสมอครับ เขาจริงใจและเปิดเผยดี คุยกันตรงๆ แมนๆ
   ตอบกลับไปสั้นๆ แค่ “ครับ พ่อจะได้ทำตัวถูก” เราก็จะได้ไม่ต้องทุ่มเทคาดหวังอะไรให้มันมากเกินไปนัก ต้องย้อนกลับไปใช้ความคิดแรกครั้งที่เริ่มเรียนเรือใบ คือแค่ต้องการให้เขาเล่นเรือใบเป็น ต้องการให้เขามีทักษะด้านนี้
   แต่เราก็ทุ่มไปมากไง ยังไงก็แอบมีหวังหน่อยๆ ถ้าเป็นไปได้ ถ้าเลือกได้ ผมอยากให้เขาเล่นเรือใบนี้ตลอดไป ถ้าควบคู่กับการขี่จักรยานทางไกลด้วยนั่นคือสุดยอด สองกีฬานี้แหละครับที่ผมมองแล้วว่าโหดจริง
   จักรยานก็โหดอย่าง เรือก็โหดอีกอย่าง ทั้งสองอย่างจะเหมือนกันตรงที่เราต้องดูแลตัวเองตลอดเวลา วางแผนการเดินทางเอง ช่างสังเกต ต่อสู้และเผชิญกับธรรมชาติรอบตัวที่เปลี่ยนแปลงเสมอ
   เรือมีทั้งลมเบาลมแรง แถมด้วยคลื่นลม ไปไม่ไหวก็ต้องหาอ่าวจอดพักเรือ จักรยานก็มีทั้งขึ้นเนินลงเนิน ไปไม่ไหวก็ต้องมีเข็นเป็นธรรมดา
   แวะปั๊มบ้าง จอดซื้อนมให้มิวกินบ้าง ถึงบ้านเอาตอน 1030 เหลือเวลาพักผ่อนสบายๆ พรุ่งนี้มิวต้องไปเรียน
   เอาข้าวของลงจากรถ มิวขอไอ้แป๊ดน้อยไปเล่น ก็โอเค ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เปิดคอมฯทำงานไปด้วย จนบ่ายแก่ๆ ผมต้องไปเตือนมิวว่าเล่นเยอะเกินไปแล้ว เล่นต่อเนื่องมา 3 ชม แล้ว
   ก็คิดว่าเขาจะฟังนะ แต่เปล่าเลย กลับหยิบไปเล่นต่อซะงั้น สรุปวันนี้มิวกอดสตีฟจ็อบไปถึง 6 ชม !!!
   เฮ้ย มากไป มากไปเยอะด้วย
   กลางคืนเลยมาคุยกันถึงเรื่องนี้กันอย่างเคร่งเครียด ประเด็นก็คือมิวต้องเตรียมตัวสอบเข้าสวนกุหลาบ มันไม่ได้สอบง่ายๆ เลย
   ลูกยังฝันที่จะเป็นนักบินอยู่ไหม
   ใช่ครับ
   ชีวิตลูกก็จะมีสอบแข่งขันอย่างจริงจังอยู่แค่ 2 ครั้ง คืออีก 6 เดือนข้างหน้าสอบเข้าโรงเรียนสวนกุหลาบ แล้วตอน ม4 ก็สอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร เข้าได้ก็เลือกเหล่าทัพอากาศ ถึงตรงนั้น ฝันของลูกก็จะเป็นจริง เข้าไปได้แล้วก็ไม่มีคู่แข่งแล้ว คู่แข่งก็คือเพื่อนๆ เราที่เรียนด้วยกันมานั้นแหละ เหมือนเรือใบน่ะลูก ทุกวันนี้คู่แข่งก็คือเพื่อนลูกทั้งนั้น
   เรียนจบทหารอากาศก็จะต้องติดยศ และทำงานรับใช้กองทัพ 10 ปี แต่ข้อดีก็คือมันคือการช่วยเหลือประเทศชาติ และสะสมชั่วโมงบินไปด้วยในตัว ได้ขับเครื่องบินหลากหลายชนิด พอครบ 10 ปี ก็ลาออกมาสมัครบินเครื่องบินพานิชได้ทันที คุณสมบัติแบบนี้สายการบินไหนๆ ก็อ้าแขนรับ
   นี่คือเข็มทิศชีวิตของลูก
   แต่ถ้าละทิ้งความฝันแล้ว หรือเปลี่ยนเป็นฝันอย่างอื่นก็มาบอกพ่อด้วย
   พ่อทำดีที่สุดแล้วในทุกเรื่อง ทั้งเรื่องลูก เรืองตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ จากนี้ไป อะไรจะเกิด พ่อก็ไม่เสียใจแล้ว

O'Pern · « **Reply #12 on:** August 16, 2013, 07:21:33 pm »

13 สค 56
   เมื่อคืนกลางดึกฝนตกหนักและนานมาก พื้นหลังบ้านน้ำท่วมขังเพราะระบายไม่ทัน ข้าวของ กาละมัง ลอยตุ๊บป่อง เช้านี้ขี่จักรยานไปได้หน่อยเดียว ตื่นสายครับ นอนเพลินเลย คืนแรกของการกลับมานอนบ้านตัวเอง
   เช้าส่งลูกแล้วไปทำงาน แต่เจอรถติดแบบไม่คุ้น คือติดหนักและนานมากกว่าทุกทีที่เจอ นั่งเฉยๆ ในรถนิ่งๆ ราว 10 นาที ถ้าเป็นแถวฝั่งพระนครนี่จะถือว่าธรรมดา แต่กับฝั่งธนแล้วมันไม่เคยติดแบบนี้
   ขดตัวอยู่นิ่งๆ ในรถนี่มันเมื่อยตัวมาก ไม่น่าเชื่อ มันเมื่อยแบบเหนื่อยล้า เหมือนนั่งอยู่ในเครื่องบินนานๆ (Economy Class) แต่เครื่องบินเรายังเดินมายืดเส้นยืดสายได้บ้าง
   พอถึงร้านก็เพลียครับ เป็นวันแรกที่มาทำงานหลังหยุดไป 6 วัน ประเดิมมาก็อ่อนเพลียเลย
   มีเอกสารรอผมเซ็นมากมาย จัดไปทีละชุดๆ บ่ายเข้ามาบ้านสะสางงานที่ค้างเพียบ รับปากคนโน้นคนนี้เขาไว้เยอะว่าจะทำโน่นนี่ให้ ก็เรียงลำดับกันไป
   เย็นไปรับมิว เจอพี่โบ๊ททำหน้าตาเซ็ง บอกว่าให้ทายว่าเมื่อวานเขากลับถึงบ้านกี่โมง พี่โบ๊ทออกจากหัวหินห้าโมงเย็น
   ผมทายไป 3 ทุ่ม
   ผิด !!! ห้าทุ่มต่างหาก เล่นไป 6 ชม โคตรเบื่อเลย
   ผมรู้ว่ารถมันต้องติดมาก ก็เลยกลับแต่เช้า พี่เล่นออกมาตอนเย็น ก็เลยเจอชุดใหญ่
ขากลับมิวขอแวะกิน MK สุกี้ จัดไปครับ ผมจะชอบกินอาหารแปลกใหม่ อย่างวันนี้กินเห็ดชื่อแปลกๆ สีดำ บะหมี่ผัก ฟองเต้าหู้ ฯลฯ
   กลางคืนนั่งคุยกันเรื่องชีวิตในอนาคต เพราะมิวทำคะแนนสอบได้ไม่ค่อยดี เตือนให้ปรับปรุงตัวอยู่บ่อยครั้งก็ยังดูเฉยเมย ก็เลยคุยกันจริงจังอีกครั้ง ต้องคอยข่มใจให้คุยด้วยความนุ่มนวล ถามว่าเขายังฝันจะเป็นนักบินอยู่ไหม มันไม่ง่ายเลยนะ ฝันใหญ่ก็ต้องลงทุนสูงพร้อมกันไปไปด้วย ไม่ใช่แค่นึกฝันของเราคนเดียวแล้วฝันมันจะเป็นจริงขึ้นมาได้
   ก็เลยยกตัวอย่างชีวิตตัวเองเริ่มตั้งแต่เข้าวงการรถยนต์ ผลักดันตัวเองมาตลอด ค้นหาและเรียนรู้สิ่งแปลกใหม่มาตลอด ตอนแรกนี่เล่นรถแบบ Autocross และเรื่องดริฟท์นี่พ่อเป็นคนเขียนคนแรกในประเทศไทยตั้งแต่ปี 95 ทำอะไรก็ตามเราจะเป็นผู้ริเริ่มทุกครั้ง แล้วเราก็เป็นต้นแบบ
   คนเรามันต้องมีความสามารถพิเศษด้วยนะลูก อย่างตัวพ่อ จุดเด่นของพ่อคือการเป็นนักเขียน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม เราก็จะมีมุมมองเป็นของตัวเราเอง ทำให้เขียนได้ในเรื่องที่เราแทบจะไม่มีความรู้ อย่างเช่นเดือนหน้าพ่อจะเริ่มเขียนให้หนังสือ aBoat ทั้งๆ ที่พ่อไม่เคยเล่นเรือใบมาก่อนเลยสักนิด
   มิวฟังแล้วก็คงยังทำหูทวนลม เราก็ได้แต่พูด ได้แต่แนะนำ
   พ่อทำดีที่สุดแล้ว อะไรจะเกิดพ่อก็ไม่เสียใจแล้ว แต่ลูกล่ะครับ จำได้ใช่ไหมว่าอะไรคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต
   มิวเงยหน้าตอบขึ้นมาว่า “เวลา”

O'Pern · « **Reply #13 on:** August 16, 2013, 07:23:24 pm »

14 สค 56
   ตื่นสายอีกแล้ว นอนสบายครับ ฝนตกพรำๆ นี่เวิร์คมาก ตื่นเช้านี้เลยแค่เดินออกกำลังกายยืดเส้นนิดหน่อย จากนั้นก็เข้าโหมดคนงาน
   เช้านี้เริ่มลังเลว่าจะขี่จักรยานไปทำงานดีไหมหนอ เมื่อวานรถติดแบบลืมโลกเลย นั่งอยู่เฉยๆ จนเมื่อยตัว แต่ดันมีงานต้องไปธุระหลายแห่งเสียอีกนี่ ก็เลยต้องเอารถยนต์ออก
   ส่งลูกเสร็จแวะไปสรรพากรเขตไปจ่ายภาษีเงินได้ แล้วถึงเข้าร้านขายของ เช้านี้เจองานสาหัสแบบไม่เคยเจอมาก่อน นั้นคือต้องยกสินค้าลังละ 25 กก ขึ้นบนหลังคารถจี๊ป ถึง 7 ลัง เด็ดกว่านั้นคือยกอยู่คนเดียว ไม่มีใครช่วย
   เรื่องการใช้แรงผมไม่บ่น แต่นี่หลังผมเสียไปแล้ว จะทำอย่างไรดีหนอ เลี่ยงก็เลี่ยงไม่ได้ ลูกค้ามาซื้อของหน้าร้าน แถมไอ้รถจี๊ปคันนี้ใส่ล้อโตยกสูง น่าแปลกใจนะว่าทำไมต้องเอาของหนักๆ มาไว้บนหลังคารถด้วยนะ
   เหยียดยืดแขน กลัวหลังเจ็บเป็นที่สุดเลย ทำไงดีว้า
   เจ็บเป็นเจ็บครับ จับคว้าลังให้แน่นแล้วเหวี่ยงไปพาดกับขอบแร็คหลังคารถ นี่ถ้าเจ็บแปล็บขึ้นมาสินค้าแม่งร่วงลงพื้นแน่ๆ ยกทีละลัง ยกแล้วพักสัก 10 วิ เจ้าของรถลงมาช่วยืนลุ้น บอกว่าหนุ่มๆ แบบนี้ยกได้อยู่แล้ว สบายมาก
   พ่อมึงสิครับ หลังกูเจ็บมา 3-4 รอบแล้ว ยังไงกูยกของให้มึงแน่ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องมายกยอกู
   ถึงลังที่ 5 เริ่มแล้วครับ มันเริ่มมาแล้ว กัดฟัน กัดลิ้นยกไปจนหมด 7 ลัง โชคดีที่ไม่เจ็บแปล็บ แต่รู้ได้เลยว่ามันไม่ปกติ เลยค่อยๆ เดินเบาๆ ช้าๆ
   ตลอดวันผมจะลุกนั่งเดินไปไหนต้องไปแบบช้าๆ เดินไปเป็นแท่งเหมือนหุ่นยนต์ นึกในใจว่าแล้วนี่มันจะบั่นทอนการขี่จักรยานทางไกลของผมเพิ่มขึ้นอีกเท่าไหร่หนอ
   เห็นมียานวดคลายกล้ามเนื้อของเก่าๆ วางอยู่ในตู้ยา แต่ไม่กล้าหยิบมาทา กลัวเจ้าของร้านเห็นแล้วเดี๋ยวจะมาถามว่าทำนองเหมือนจะเป็นห่วง ผมไม่ต้องการอย่างนั้น ไม่ต้องการให้เป็นห่วง ถ้าให้เลือกได้ ผมขออิสระ ไปใช้ชีวิตที่ทำงานอย่างอื่นเถอะครับ
   บ่ายไปธุระที่ธนาคาร ไปจ่ายค่าประกันสังคม ไปคุมองส่งการบ้านให้มิว เจอบูธของสนามเดินป่ามาขายของลดราคาในห้างเดอะมอลล์ท่าพระ เต้นท์เบ้อเริ่มนอนได้ 4 คน ลดเหลือ 2000 บาท โห ใจแทบอ่อน หมอนหนุนเป่าลมขาย 129 บาท มีเป้หลั้งแบบเป็นกระเป๋ากันน้ำ แต่รุ่นนี้มีซิบนอกเป็นช่องใส่ของขนาดใหญ่ คือหากมีของจะหยิบใช้บ่อยก็ใส่ช่องซิปอันนี้ได้ ไม่ต้องคอยม้วนปากถุงเข้าออก เวิร์คสุดๆ ของไทย สินค้าไทยอีกด้วย ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่เลย
   เย็นพี่โบ๊ท (แม่ของมอส) โทรมาคุยเรื่องงานแข่งเรือใบที่ฮ่องกงเดือนหน้า ผมฝากให้พี่โบ๊ทเก็บภาพบรรยากาศโดยรวมทั้งหมด ผมจะจัดทำคอลัมน์ลงนิตยสาร aBoat ให้ เพื่อประชาสัมพันธ์กีฬาเรือใบอีกทาง ช่วยทางไหนได้ก็ช่วยกันไปครับ ปีนี้ในหลวงท่านมาวังไกลกังวลตอนงานแข่งเรือพอดี ทีวี่ช่อง 3 และรายการกระจก 6 ด้าน เลยมาถ่ายทำข่าวกันใหญ่ หากอยากดูกันนานๆ แนะนำรายการกระจก 6 ด้าน จะออนแอร์ตอนปลายเดือนนี้ ลองติดตามกันดูครับ

O'Pern · « **Reply #14 on:** August 16, 2013, 07:25:19 pm »

15 สค 56
   ตื่น 0430 ลืมตาตื่นเอง เพราะฝันถึงจักรยานทัวริ่งหน้าตาประหลาดที่เราออกแบบเอาไว้ โห อินเอามาก ถึงกับเก็บไปฝัน ออกแบบไว้ 3 คัน ฝันแม่งเรียงกันเลย ฮามาก
   เช้านี้เลยมีเวลาเหลือเยอะ ขี่จักรยานไป 45 นาที รู้สึกดีมากๆ เลย สบายตัว และรู้สึกว่าจะผอมลงนิดๆ ไม่ได้คิดไปเองละ น้ำหนักลดลงไป 1 กก ตั้งแต่กลับมาจากหัวหิน
   ตลอดวันลุ้นตัวโก่งว่าจะต้องแบกยกของอีกหรือไม่ ผมเจ็บหลังหรือไม่สบายอะไรก็ไม่ได้บอกใครเขาหรอกครับ เขาจะหาว่าสำออย หาว่าขี้เกียจ เคยโดนตำหนิมาแล้ว ผมจำฝังใจครับ แต่หากว่าการที่ผมมาทำงานทีร้านนี้แล้วจะแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ได้บ้าง ผมก็ยินดี
   จะเอาทั้งชีวิตผมไปก็ยังได้นะ นี่แค่หลังเอง ยังเหลืออีกหลายชิ้นส่วน
   วันนี้เข้ามาบ้านตอนบ่ายแก่ๆ มีเวลาส่วนตัวแค่ราว 1.30 ชม ทำอะไรไม่ได้มาก อีกสักพักก็ออกไปรับมิวที่โรงเรียน
   เย็นมิวขอกินร้าน 49 สเต็กหน้าปากซอย มิวกินพอร์คช็อพ ส่วนผมแร่ดมาก กินอกเป็ดราดซ้อสส้ม เพราะว่าได้ผักเครื่องเคียงเป็นผักโขม และคะน้าฮ่องกง

racing-club.net

News:

Author Topic: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013 (Read 24915 times)

O'Pern

สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013

O'Pern

Re: สค 56 6-11 Hua Hin Regatta 2013