กรก 56 24... 31 ...

[O'Pern]

16 กรก 56
   ขี่จักรยานยามเช้า มีความสุขเล็กๆ สัก 30 นาที พักหลังมานี้บางทีขี่แล้วรู้สึกเบื่อๆ ยังไม่ก็ไมรู้ หรือว่ามันขี่แต่แบบเดิมๆ เกินไปวะ นี่ถ้าได้ออกทัวร์ยาวๆ บ้างคงจะเปิดสมองได้เป็นอย่างดี
   ไปส่งมิว ไปเฝ้าร้านขายของ อยู่แบบเบื่อๆ กลางวันกินก๋วยเตี๋ยวราดหน้า เลือกสั่งเส้นหมี่เพราะอ้วนน้อยกว่าเส้นใหญ่ เน้นใส่ผักคะน้าเยอะๆ
   เย็นไปรับมิว แต่เขาคงจะเบื่อ เลยขออยู่บ้าน ก็ไปส่งเขาแล้วผมก็ออกไปร้านขายของอีกครั้ง ขับตอนเย็นนี่รถแม่งติดหนักไม่แพ้ตอนเช้าเลย กลายเป็นเบื่อซ้ำซ้อน แวะซื้อ McDonald ฝากภรรยา เขาสั่งซามูไรเบอร์เกอร์ไม่ใส่มายองเนส ผมไม่ค่อยได้กินของพวกนี้หรอก ขับรถเข้าไปร้านแบบ Drive Througt เพิ่งรู้ว่าเบอร์เกอร์แบบนี้มันชิ้นละ 75 บาท !!!
   วันนี้งานน้อยหน่อย กลับมาบ้านเกือบสองทุ่ม

[O'Pern]

17 กรก 56
   ฝนตกกลางคืน ถนนเลอะเลยขึ้นไปดาดฟ้าทำกายบริหาร ไม่ได้เหงื่อสักนิด แต่ดีกว่าไม่ขยับร่างกายเลย
   เช้านี้อาหารดีเลิศเป็นเนื้อปลากะพงผัดฉ่า ผักเพียบครับ มะเขือพวง มะเขือเปาะ ยังคงมีผักคลาสสิคของผมคือแครอทและบร็อคโคลี่นึ่งและกระเทียมสดเป็นผักเคียง กินกับไข่ต้มและข้าวกล้องตามฟอร์ม
   ส่งลูกแล้วก็ไปร้านขายของต่อ บรรยากาศเดิมๆ ครับ น่าเบื่อ คิดบวก คิดคูณ คิดอะไรไปก็เท่านั้น ใจหนึ่งก็ไม่ชอบทำ แต่อีกใจก็อยากทำเพื่อคนอื่น ไหนๆ ความฝันของตัวเองแม่งก็ล้มเหลวไปแล้ว ก็ปล่อยชีวิตให้แม่งไร้สาระไปเลยก็แล้วกัน
   กลางวันกินก๋วยเตี๋ยวราดหน้าอีกครั้ง ร้านนี้อยู่ใกล้บ้านมาก เดินไปนิดเดียวเอง มันสะดวก ก็เลยกินบ่อย แถมอร่อยดีอีกด้วย ชามละ 30 บาทแบบเต็มอิ่ม ราคาไม่แพง น่าจะเขียนแนะนำลงหนังสือนะนี่
   วันนี้มิวเลิกเรียนเย็นหน่อย 0500 เลย เพราะมีติวเสริมหลังเลิกเรียนปกติ ท้องฟ้ามืดครึ้มนี่ฝนจะตกไหมก็ไม่รู้ ผมพกร่มติดตัวบ่อยๆ เลยไม่สนใจอะไรนัก ขณะกำลังจะขับรถกลับ เจ้าของร้านโทรมาบอกว่าให้เข้าบ้านได้เลย ไม่ต้องออกมาแล้ว วันนี้ปิดร้านเร็ว
   เย้ๆ

[O'Pern]

18 กรก 56
   เดินไปเดินมา ดูปลา บิดตัวไปมา ขยับตัวไปเรื่อยๆ ขี่รถก็เบื่อ กายบริหารก็เบื่อ อยากเดินทางกับเขาบ้าง นี่ผมไม่ได้ไปไหนมานานมากแล้ว ยิ่งระยะหลังนี้มิวแข่งเรือใบ ก็ยิ่งต้องไปกับเขาด้วย ต้นเดือนหน้าก็ไปแข่งที่หัวหิน แต่มันไม่ได้ไปเที่ยวอะไรสักนิดนะ แถมต้องอยู่กลางแดดร้อนๆ ตลอด 7 วัน ไม่ใช่พ่อแม่ ไม่ใช่ญาติ ทำไม่ได้หรอกครับ
   เช้านี้ได้อาหารดีอีกแล้ว เป็นผัดผักบุ้ง ไข่เจียวใส่มะเขือเทศ ทอดในน้ำมันมะกอก กินกับข้าวกล้องและผักเคียงแบบคาสสิค
   เฮ้ย อะเมซิ่ง เช้านี้รถโคตรโล่งเลย เกิดไรขึ้นวะนั่น ขับจากโรงเรียนมิวไปถึงร้านขายของแค่ 40 นาที ปกติต้องมีราว 1 ชม เจอโหดๆ ต้องบวกเข้าไปอีก 30 นาทีด้วยซ้ำ
   ขับโล่งๆ ก็สบายดีครับ แต่ก็ไปเรื่อยๆ นะ ไม่ได้โหมเร่งอัดอะไร ขับแบบประหยัดๆ ถนอมรถไปด้วยในตัว
   เข้ามาบ้านตอนบ่าย มีเวลาส่วนตัวว่างสัก 2 ชม มองรอบๆ บ้านก็เห็นเรื่องให้ทำมากมาย ทั้งงานซ่อมดาดฟ้า และอยากสร้างบ่อปลาเพิ่มที่ริมรั้ว
   เข้าเวปจักรยานเห็นคนโพสถามความคิดเห็น ทำนองว่า “ขี่จักรยานอยู่ แล้วแท๊กซี่ปาดเข้ามารับผู้โดยสาร แบบนี้ใครผิด”
   คนส่วนใหญ่จะตอบว่าแท็กซี่ผิด บ้างก็บอกคนเรียกผิด บ้างแสดงความคิดเห็นไปในแง่มุมอื่นที่รุนแรง เช่นลงไปทุบรถ ฯลฯ
   ผมอ่านแค่หัวข้อ ผมก็คิดไปคนละทางแล้ว แต่อย่างที่รู้กัน ผมมันไม่ใช่มาตรฐานของนักจักรยาน ไม่ว่าจะเกิดเหตุอะไรก็ตาม ผมมักจะโทษตัวเองไว้ก่อน หรืออย่างน้อยก็คิดว่าตัวเราเองนีแหละมีส่วนที่ทำให้เกิดเหตุนั้น
   งานนี้คุณขี่รถเร็วเกินไปเองแหละครับ คนที่บอกเบรกแล้วล้ม เบรกแล้วลื่น นี่ถ้าเป็นรุ่นน้องที่สนิทกันผมจะด่าซ้ำให้ว่าฝีมืออ่อน ยังต้องฝึกฝนวิธีการใช้เบรกอีกมาก
   นี่เอ็งขี่บนท้องถนนมาแค่ไหนแล้ว ดูไม่รู้หรือว่าคนที่เขายืนริมถนนและเตรียมจะโบกรถแท๊กซี่น่ะ เอ็งต้องทำยังไง ไม่มีเซนส์อะไรสักนิดเลยหรือ
   การขี่บนท้องถนนน่ะ ควรใช้ความเร็วกลางๆ ก็พอ ไม่ได้ซัดมาอย่างแรง แล้วพอเกิดเหตุก็บอกตัวเองขี่มาอยู่ดีๆ รถก็มาเบียด สำหรับผมมันแปลว่าเอ็งขี่มาเร็วเกินความสามารถตัวเองที่จะควบคุมรถต่างหาก
   เจอนักจักรยานบางคนเองแม่งงี่เง่าสุดๆ คือขี่ไม่เบาเท้าเลย ซัดตลอดทาง เจอรถเมล์จะเข้าป้ายยังมาด่าในเวปว่าโดนรถเมล์เบียด
   “เฮ้ย ลูกพี่ เอ็งซิ่งผิดที่หรือเปล่า รถเมล์เขาต้องจอดตรงนั้นอยู่แล้ว เอ็งขี่ผ่านป้ายรถเมล์แล้วไม่เบารถตัวเองลงมันก็เป็นเช่นนี้แหละ”
   หากถามผมหรือ ผมก็เคยโดนรถเมล์เบียดเช่นนี้มาบ้าง แต่ผมเข้าใจโลกไงว่ารถเขาต้องจอดตรงนี้ ผมขี่มาเร็วเกินเองต่างหาก ต่อไปผมขี่ช้าลง มันก็ไม่เกิดเหตุแบบนี้อีกเลย
   ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้น ตัวเราล้วนมีส่วนทำให้มันรุนแรงขึ้น คิดให้ดี คิดให้รอบคอบ อย่าเอามุมของตัวเองเป็นที่ตั้งเสมอไป มองทุกสิ่งอย่างจากเบื้องบน มองจากมุมมองของนก
   มองโลกให้กว้าง มองด้วยความมีเมตตาครับ

[O'Pern]

19 กรก 56
   ฝนตกทุกเย็นเลย กะว่าจะขับรถตัวเองบ้างก็ไม่เอาล่ะ ชอบให้รถมันเลอะเป็นคันๆ ไป ช่วงนี้ใช้บริการรถของพ่อล้วนๆ ขับสบายดีครับ ประหยัดดีด้วย แต่มันขับไม่สนุก อารมณ์เหมือนขับยานอวกาศ มันไปแบบลอยๆ การตอบสนองของพวงมาลัยแย่ การตอบสนองของคันเร่งนี่กะลำบาก ผมคุ้นกับรถแบบ Low Tech ครับ รถที่คันพวงมาลัยเพาเวอร์ธรรมดา ใช้คันเร่งเป็นสายสลิง ลิ้นปีกผีเสื้อเปิดตามแรงตีนกด
   ชีวิตเหงาๆ เดิมๆ ตลอดวัน เย็นไปรับมิว เข้าบ้านเขาบอกขอไปกินสเต็คหน้าปากซอย แต่ผมเบื่อแล้ว เลยให้เงินเขาไปกินคนเดียว เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าร้านอาหารเองคนเดียว สั่งกินเอง และจ่ายเงินเอง เป็นร้านหน้าปากซอยเดินแค่ 200 เมตร ก็สะดวกหน่อยครับ เหมาะแก่การฝึกสร้างความมั่นใจให้กับตัวเขาเอง
   อีกเกือบ 1 ชม มิวถึงเข้ามาบ้าน บอกว่าพ่อเป็นห่วงมิวไหม มิวกินแล้วรีบกลับเลย เพราะในใจคิดว่าพ่ออาจเป็นห่วงว่ามิวอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ ฯลฯ
   อืมม สุดยอด รู้จักเข้าใจจิตใจของคนอื่นบ้างแล้ว

[O'Pern]

20 กรก 56
   เช้านี้อากาศเย็นๆ กลางคืนฝนตกปรอย พื้นถนนเปียกแฉะ ขี่แบบระมัดระวัง อายุเริ่มเยอะแล้ว กระดูกต่อกันติดได้ยากกว่าพวกเด็กๆ เล่นอะไรก็ต้องระมัดระวัง ไม่กี่ปีก่อนยังเคยบ่นอยากได้ Fixed Gear แบบ Trick หึหึ กะจะไปหัดยกล้อเล่นแบบสมัยเด็กๆ ดีนะที่ไม่ไปจัดหาซื้อมา ประเมินตัวเองตอนนี้แล้วสภาพร่างกายยืดหยุ่นได้แย่ลงไปกว่าเดิมมากเลย น้ำหนักตัวที่ว่าจะว่าจะลด พอเฉยเมยเข้าหน่อยตอนนี้แม่งขึ้นเอาๆ
   เช้านี้ไปส่งมิวขึ้นรถไฟฟ้า นี่เป็นวันแรกที่ให้เขาผจญภัยเองตามลำพังทั้งรอบเช้าและบ่าย มิวบอกว่าตื่นและปนสนุกดี ตอนอยู่บนรถไฟฟ้าชอบยืนชมวิว
   ส่งมิวเสร็จผมเข้าไปที่คอนโดต่อ ช่วงนี้เริ่มเข้ามาบ่อยเป็นประจำละ มาถึงก็ว่ายน้ำก่อนเลย แล้วก็ออกอาการเดิมครับ คือว่ายไปสักพักแล้วเวียนหัว วันนี้ว่ายช้าๆ แค่ 100 เมตรเอง พอหยุดพักมองฟ้าแล้วรู้สึกตาลาย
   เอาอีกแล้ว เซ็งจริงๆ เลย กะจะมาว่ายลดพุงสักหน่อย ก็เลยว่ายๆ หยุดๆ อีกสักพักก็ขึ้นห้อง ระหว่างอยู่ในห้องน้ำเจอพี่รุจอีกแล้ว พี่รุจนี่เจอกันตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาประชุม จนเป็นกรรมการ ตอนลอยกระทงพี่รุจก็เอาเรือออกมานั่งล่องเจ้าพระยาเล่น จำได้แม่น บรรยากาสสุดยอดจริงๆ
   กะว่าจะต้องทำความสะอาดเหมือนเช่นทุกที แต่เปล่าเลย ห้องเรียบร้อยดี ระเบียงมีฝุ่นบ้างนิดๆ แต่มันหน้าฝน เลยปล่อยไว้อย่างนั้นแหละ นั่งอ่านหนังสือเล่นรับลม อ้อ ลืมเล่า ลมพัดแรงมากๆ ตากผ้าแป๊บเดียวแห้งเลยล่ะ ได้ที่พักแบบนี้สุดยอดจริงๆ ครับ ปกติอยู่คอนโดก็จะต้องเปิดแอร์กันตลอดเวลา แต่กับที่นี่ไม่ต้องเลย กลางวันลมพัดเย็นดีมาก กลางคืนนี่ก็พอได้นะ แต่ห้องผมไม่มีมุ้งลวด พอเปิดหน้าต่างทิ้งไว้กลัวมีแมลงเข้ามา เลยเปิดแอร์นอน
   เที่ยงมิวโทรมาบอกว่าเรียนพิเศษเสร็จแล้ว กำลั้งจะออกเดินทางมาเรียนคุมองต่อ เดี๋ยวถึงสถานที่จะโทรมาบอกอีกครั้ง
   อีก 30 นาทีต่อมามิวก็โทรมาบอกว่ากำลังจะเข้าเรียนคุมองแล้วนะ นั่นแปลว่าอีกราว 2 ชม เขาจะเลิกเรียน ผมต้องกะเวลาเอาเอง
   ไปถึงล่วงหน้าก่อนเวลาพักใหญ่ เอานาฬิกาของมิวไปซ่อมตัวล็อคสายมันหลุด น่าแปลกนะ นาฬิกาโนเนมไร้ซึ่งยี่ห้อ แต่กลับโคตรทน มิวใส่ลงน้ำเล่นเรือใบมาเป็นสิบครั้ง เรือนละแค่ 450 บาท แม่งเจ๋งว่ะ
   สลักยึดหัวสายที่มันเป็นสปริงเล็กๆ มันเสียไปข้างหนึ่ง ร้านนี้คิด 50 บาท แต่เมื่อวานไปถามร้านนาฬิกาใน Big C พระราม 2 เขาบอกเปลี่ยนไปก็ไม่หาย มันก็จะหลุดหลวมเหมือนเดิม ส่วนร้านที่เดอะมอลล์นี้เขาบอกเปลี่ยนแล้วหายแน่
   อีกครู่เดียวมิวเดินมาหาที่จุดนัดพบ เจอหน้าก็ทวงถามว่าซ่อมนาฬิกาให้เขาหรือยัง ดูเขาจะรักนาฬิกาเรือนนี้มาก อืม ก็นะ รู้จักรักข้าวของ ก็คงจะเพราะว่ามันติดข้อมือของเขาตลอดเวลาตอนแข่งเรือใบกระมัง เลยรู้สึกผูกพัน
   ผมชมมิวว่าวันนี้เขาจัดการกับชีวิตของตัวเองได้ดีมาก เดินทางด้วยรถไฟฟ้าได้อย่างคล่องแคล่ว รับผิดชอบตัวเองเบื้องต้นใช้ได้ และผลจากการที่เขาเดินทางเอง วันนี้เขาช่วยประหยัดเงินพ่อได้มากกว่า 100 บาท และเวลาอีกราว 2 ชม (นับเฉพาะการเดินทาง)
   ผมว่าเขาเองก็ภูมิใจในตัวเองลึกๆ นะ ความรู้สึกแบบนี้แหละครับที่มันหาซื้อกันไม่ได้ มันจะติดตัวเขาไปทีละนิดๆ โตขึ้นก็จะมีความมั่นใจในตัวเอง มีความเป็นผู้นำ รู้จักการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ปรับตัวเข้ากับสังคมและสิ่งแวดล้อม ฯลฯ
   มิวพออยู่นอกบ้านเองคนเดียวนี่ไม่กินอะไรเลยครับ กินมื้อเช้าจากบ้านอย่างเดียวลากยาวมาถึงบ่ายแก่ๆ ผมเตือนให้เขาดูแลตัวเองในจุดนี้ด้วย แต่ก็เข้าใจครับ เพิ่งใช้ชีวิตนอกบ้านเองคนเดียว อาจจะยังไม่คุ้นชินกับการเลือกสั่งอาหาร มันไม่สะดวกสบายเหมือนตอนไปกับพ่อแม่หรอก
   ถามอะไรก็บอกไม่เอา ไม่กิน ไม่หิว เลยชวนกินร้าน Sizzler มิวมองหน้าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง แหม พอเจอร้านหรูหน่อยนี่วิ่งเข้าใส่เชียว ที่หน้าร้านมีเครื่องดนตรีวางขายแบบลดราคา เห็น Cajon ใบหนึ่งวางอยู่ ผมชอบหน้าตาของมันมาก (Cajon คือกลองเคาะจังหวะแบบกล่อง ใช้นั่งตี) ลักษณะเหมือนกล่องลังเก่าๆ หน้าตามันดูงี่เง่าดี ผมชอบ เก่าๆ โทรมๆ
   มิวชอบกินซุปเห็ดมาก ส่วนผมกินสารพัดผัก โดยเฉพาะผักที่ปกติไม่ค่อยได้กิน เริ่มจากบีทรูท มะกอกดำ แครนเบอรี่ ซัลซ่า ฟักทองย่าง ผักโขม มีผักอีกหลายอย่างที่ไม่รู้จักชื่อ เห็นหน้าตาประหลาดก็ตักมาลองชิม
   ตอนแรกบอกว่าอิ่ม ไม่กิน แต่พอตักแล้วมีเบิ้ลสองชาม (ซุป) กินเสร็จบอกขอไปเดินเล่น กลับเข้ามาอีกทีเขาไปถามราคาของ Cajon ที่ผมชอบมาให้
   “ราคา 3500 บาทพ่อ”
   “ลูกรู้ได้ไง ไปถามเขามาหรือ”
   “อืมมม”
   อืมม ก็ดีนะ รู้จักกล้าถามข้อมูลด้วย ผมสอนอะไรๆ มิวหลายอย่างในชีวิต แต่มีอยู่ 3 อย่างที่มันสอนกันไม่ได้ นั่นคือเรื่องของ เชาว์ ไหวพริบ ปฎิพาน
   เรื่องพวกนี้สำคัญมากครับ มันจะทำให้เราปรับตัวได้เร็ว เอาตัวรอดเมื่อมีเหตุคับขันได้ เป็นวิชาชีวิตที่ไม่มีสอนในห้องเรียน
และวิธีที่จะเรียนสิ่งเหล่านี้ได้ก็คือ “การเดินทาง”

[O'Pern]

21 กรก 56
   นี่เป็นเช้าแรกในรอบหลายๆ เดือนที่ผมได้ฤกษ์ออกขี่จักรยาน คงจะเบื่อชีวิตแบบสุดขีดแล้ว แบ่งเวลาส่วนตัวไปให้คนอื่นเยอะมาก จนตัวเองไม่ได้ไปไหนเลย เช้านี้เลยจัด Day Trip สั้นๆ
   แต่งชุดเต็มยศ อันที่จริงไม่ค่อยชอบ แต่เอามาใส่เพราะให้มันได้ยืดบ้าง ได้โดนน้ำซักล้างตากแห้งบ้าง เก็บไว้นานๆ ยางยืดจะเสียเอา ทั้งกางเกง เสื้อ ผ้าคลุมหน้า ถุงมือ รองเท้า ฯลฯ
   ออกขี่แบบไม่มีแผน เลือกได้แค่ว่าจะไปซ้ายหรือขวา ถ้าเลือกซ้ายคือไปบางขุนเทียนชายทะเล ถ้าขวาก็ไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง
   ผมเลือกเลี้ยวซ้ายครับ ออกจากบ้านแต่เช้า แต่ขี่ไปแป๊บเดียวก็สว่างแล้ว วันนี้ขี่แบบมีแผนในการปั่น คือจะไม่ปั่นเร็วเกินไป หรือเลือกใช้เฟืองเกียร์ที่หนักเกินไป อยากให้ร่างกายเผาไขมันให้มากที่สุด
   ขี่เร็วจัด ขี่เกียร์หนักนี่ร่างกายจะเผาคาร์โบไฮเดรตแทนนะครับ นี่คือเหตุผลสำคัญว่าทำไมบางคนขี่มานานไม่เห็นจะผอมลง ขี่หนักไป โหดเกินไป ก็อาจจะเป็นเลิศทางด้านจักรยาน แต่ไม่ดีต่อสุขภาพโดยรวม เลือกเอาครับว่าชอบแบบไหน
   หากจะต้องการขี่แบบ Burn Fat ก็ต้องใช้ความเร็วกลางๆ ครับ เร็วกว่านี้ได้ออกแรงจริง ได้ใช้พลังงานเยอะจริง กล้ามเนื้อโตใหญ่จริง แต่ Fat เท่าเดิม เผลอๆ มากกว่าเดิม ขึ้นอยู่กับว่ากินอะไรเข้าไป
   ขี่เรื่อยๆ ร้องเพลงไปด้วย เป็นการตรวจเช็คว่าเราไม่ได้ซัดจนเหนื่อยเกินไป ความเร็วตอนนี้แค่ราว 20 นิดๆ เอง เจอนักจักรยานหลายกลุ่มขี่แซงไปแบบทิ้งหาย ไม่เป็นไรครับ วัตถุประสงค์ของการขี่เราไม่เหมือนกัน
   ขี่ไปจนสุดถนน เลือกเลี้ยวซ้ายไปทาง Coffee House ไปถึงก็ตกใจครับ คนแม่งแน่นสุดๆ เท่าที่ผมเคยเจอมาก เต็มทุกโต๊ะยังไม่พอ ยังเต็มทุกเก้าอี้อีกด้วย ผมไปคนเดียวเลยทำตัวไม่ถูก เลือกเดินผ่าฝูงชนไปนังเล่นริมน้ำสัก 1 นาที วันนี้น้ำลง มองเห็นขอบตลิ่งชัดเลย
   ขี่ย้อนกลับไปทางเดิม มุ่งหน้ามหาชัย แต่ตรงไปอีกแค่ 3 กม เห็นป้ายโฆษณาข้างทางบอกมีร้านกาแฟสำหรับนักจักรยานเปิดใหม่
   หึหึ แม่งเอ๊ยย ร้านพี่แม่ง เฉยๆ มากเลย บรรยากาศก็งั้นๆ ต่างจาก Coffee House แบบคนละโลก จะดีก็ตรงที่มีอาหารนี่แหละ ร้าน Coffee House มีแค่เครื่องดื่มและแซนวิชง่ายๆ
   อากาศดี แดดไม่แรง ขี่เข้าไปดูป่าชายเลนดีกว่า ระหว่างทางเจอนักจักรยานหลายกลุ่มเลย กระดานไม้ที่หลุดหายไปหลายแผ่นมีการซ่อมแซมแล้ว แต่น่าเสียดายทีช่วงปลายกลับมีแผ่นไม้หายไปเป็นแผง จนทำให้ไม่สามารถขี่จักรยานไปได้จนสุด น่าเสียดายจริงๆ แถมตอนนี้น้ำลงอีกด้วย ภาพเลยเป็นเลนดำๆ ไม่สวยครับ อยู่แป๊บเดียว กลับดีกว่า
   ถึงตอนนี้หน้าปัดบอกระยะทางว่าผมขี่ไปแล้ว 50 กม ยังไม่ได้กินอะไรสักนิดเลย มิน่าเล่า ออกอาการหมดแรง  แต่แถวย่านนี้ไม่มีอาหารดีๆ เลยครับ สมัยก่อนผมต้องซื้อข้าวเหนียวหมูย่าง หรือไม่ก็ McDonald เอาเข้ามานั่งกินเอง แต่วันนี้หาของถูกใจไม่ได้เลย
   ขี่แบบเนือยๆ หมดแรงไปเรื่อยๆ ความคิดชั่วร้ายก็ออกมา หาทางลัดกลับบ้านดีกว่า ลัดเข้าซอยวัดหัวกระบือ ซอยเทียนทะเล 19 จะทะลุถนนตัดใหม่เส้นหนึ่ง รถยนต์วิ่งน้อย เป็นเส้นที่ผมใช้ซ้อมขี่ในช่วงปี 52
   คิดผิดจริงๆ ซอยเทียนทะเล 19 ทำถนน วางท่อระบายน้ำ ถนนขรุขระ ฝุ่นเพียบ เซ็งจิต ทนๆ ไปครับ ขี่เข้ามาแล้วนี่หว่า ผ่านวัดหัวกระบือ ช่วงด้านหลังจะไปทะลุถนนตัดใหม่ เจอร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ขี่เลยไปแล้วล่ะ หิวแต่ไม่อยากกิน กลัวไม่อร่อย แต่อีกใจก็สวมวิญญาณนักเขียนทีต้องหาข้อมูลมาแนะนำผู้อ่าน เลยตัดสินใจลองสักหน่อย
   แล้วก็ไม่ผิดหวังครับ ก๋วยเตี๋ยวหมูต้มยำใช้น้ำมะนาว รสชาติดีเสียยิ่งกว่าร้านเจ้าประจำในตลาดน้ำบางน้ำผึ้งเสียอีก ชามละ 30 บาท ผมกินแบบแทบไม่เหลือน้ำซุป
   ติดใจครับ เก็บไว้เป็นร้านในลิสต์ เสียตรงที่ไม่มีที่จอดรถยนต์นี่แหละ
   กินแล้วมีพลังทันที ก๋วยเตี๋ยวต้มยำนี่คุณค่าครบทุกหมวดหมู่จริงๆ ใช้เส้นทางเลาะเลียบคลองแคบๆ ขี่ไปจนถึงวัดพุทธบูชา ระหว่างทางกลับบ้านแวะซื้อส้มตำ ไก่ย่าง เอาเก็บไว้กินกลางวันอีกด้วย อิอิ
   ถึงบ้านก็เหยียดยืดเส้นสักพักหนึ่ง อ่านข้อมูลในเวปจักรยานของฝรังเขาว่าการยืดเส้นจะเป็นการทำลายกล้ามเนื้อ อ้าว เราก็งงสิ สมัยก่อนบอกให้ยืดเยอะๆ มาตอนนี้บอกยืดแล้วไม่ดี แล้วกูจะเชื่อใครดี
   คิดอะไรไม่ออก เดินสายกลางแม่งเลยครับ ยืดกลางๆ พอ เอาแค่ให้พอหายเหนื่อย ร่างกายคลายความร้อนออกหมดแล้ว ค่อยไปอาบน้ำ
   ชังน้ำหนักดูภาพประทับใจ โอ้โห ลดไปทันทีเห็นๆ 1 กก
   ดีใจนิดๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าไอ้ที่หายไปน่ะมันคือน้ำ เดี๋ยวสักพักกินน้ำเยอะๆ มันก็จะขึ้นมาเท่าเดิม
   อยู่บ้านแล้วก็พักยาวครับ ดูทีวี ดูปลา เล่น Uke ทำงานบ้างเล็กๆ น้อยๆ จนถึงเย็น

[O'Pern]

22 กรก 56
   ตื่น 0500 รีบอาบน้ำแต่งตัวลวกๆ ไปวิ่งกับภรรยาที่สวนรถไฟ ไปแบบไม่อยากไป แต่ไปเพราะอยากขับรถให้ อยากทำอะไรให้ภรรยาบ้าง แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
   ไม่อยากไปก็เพราะมาวิ่งแป๊บเดียวก็ต้องกลับมารับลูกพาไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้งอีกแล้ว เสียเงินค่าทางด่วนไปกลับ 90 บาท ค่าเข้าสวนรถไฟ 10 บาท ยังไม่นับค่าน้ำมัน แถมวิ่งอยู่แค่ชั่วโมงกว่าเท่านั้นเอง
   แต่เหตุผลของภรรยาก็คือเขาชอบบรรยากาศ ชอบวิ่งในสถานที่ร่มรื่น ต้นไม้ใหญ่ โอเคครับ ชอบก็จัดไป ไม่เดือดร้อนใครนี่นา
   ออกวิ่งพร้อมๆ กัน ช่วง 1 กม แรกนี่ไม่สนุกเลย ร่างกายเก้งก้าง ยังจัดระเบียบแขนขาไม่ลงตัว พ้น 1 กม ไปแล้วค่อยยังชั่วหน่อย แต่ก็อีกนั่นแหละ แม่งเหนื่อยแทนครับ ผมไม่ได้วิ่งมาหลายปี ดีนะที่เมื่อวานไปขี่จักรยาน เลยเหมือนได้วอร์มหน่อย
   รอบละประมาณ 2.5 กม เท่ากับสวนลุมเลย ผมวิ่งไปได้รอบกว่าๆ ก็เหนื่อย เมื่อยแล้ว แถมรองเท้าวิ่งเก่าเก็บ (ของพ่อ) พื้นหลุดลุ่ยออกมาอีก เลยเอามาเป็นข้ออ้างในการหยุดวิ่ง เปลี่ยนเป็นเดินเร็วแทน
   แต่ภรรยายังคงวิ่งไม่หยุดเลย ผมเดินทางลัดมาเจอกัน เขายังขอวิ่งต่ออีกครึ่งรอบ
   สุดยอดมากเลย พื้นฐานของเขาไม่ใช่นักกีฬาเลยสักนิด หุ่นก็แบบผอมบาง ไม่ได้ออกกำลังกายประจำ จู่ๆ นึกอยากวิ่งก็วิ่งได้ถึง 6 กม กว่า เจ๋งว่ะ
   แวะซื้อขนมในตลาดด้านหน้าแล้วรีบกลับบ้านทันที มิวรออยู่ที่บ้าน วันนี้มีคิวอีกยาวไกล
   ถึงบ้านปุ๊บก็ไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้งกันต่อ กินกันแบบเดิมๆ เป๊ะเลย แต่บะหมี่ที่ว่ากินเป็นประจำวันนี้ หากเทียบกับร้านเมื่อวานแล้วผมว่าร้านแถววัดหัวกระบือ (บางขุนเทียน) รสชาติอร่อยกว่าครับ
   วันนี้ซื้อของกลับมาเยอะมากเลย อาการเดิมออกอีกแล้ว ออกกำลังกายหนักแล้วอยากกินโน่นนี่เยอะแยะไปหมดเลย เมื่อวานก็กินเยอะ วันนี้เอาอีกแล้ว โถ แล้วแบบนี้จะผอมไหมล่ะนั่น
   กลับมาบ้านภรรยาอาบน้ำแล้วพาลูกไปข้างนอก วันนี้มิวมีเรียนซุปเค (ขยันสุดยอด) แล้วเขาขอไปเที่ยวสวนสนุกเด็ก Kid Zania ที่สยามพารากอนต่อ ปล่อยให้ไปกันสองคน ส่วนผมอยู่บ้านอีกตามเคย เหนื่อย เมื่อยด้วยแหละ ตลอดวันก็เดินไปเดินมา หยิบโน่นนี่เข้าปากไม่หยุด จนรู้สึกว่าตัวเองผิดปกติจริงๆ ตอนไม่ได้ออกกำลังกายหนักๆ ไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย
   0400 ภรรยาโทรมาบอกว่ามิวเพิ่งจะเข้า Kid Zania จะออกมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่บ้านทำก๋วยเตี๋ยวไว้คงไม่ได้กินแล้วล่ะ
   เพิ่งรู้นะว่าเขาเปิดเป็นรอบ มีวันละ 2 รอบ คือ 1000 และ 0400 หากจะเข้าทุกบู๊ทด้านในเจ้าหน้าที่บอกต้องใช้เวลาถึง 3 วัน !!!
   โห เที่ยวแบบหฤโหดจริงๆ เลย
   เย็นแม่ทำก๋วยเตี๋ยวหมูกินเองที่บ้านอีกแล้ว จัดไปครับ บะหมี่แห้ง เส้นเล็กแห้ง ผมหยิบเอาเปลือกมะนาวมาเคี้ยวกินด้วย แม่ตกใจ เลยเล่าว่าผมเลียนแบบมาจากเพื่อนคนหนึ่งที่ขี่จักรยานด้วยกันตอนไปสิงคโปร์ ชื่อลุงบ็อบ อายุ 83 แข็งแรงสุดยอด ฟันในปากทุกซี่ของแกยังเป็นพันแท้
   อยู่สิงคโปร์ 5 วัน ผมเจอลุงบ็อบทุกเช้า ลุงถามผมว่ากินเนื้อไหม ว่าแล้วก็ชวนไปกินเนื้อแพะกับโรตี (อาหารอิสลาม) อร่อยมากครับ ผมเห็นคนดูแลสุขภาพเกือบทุกคนจะไม่ชอบกินเนื้อสัตว์ แต่กับลุงบ็อบนี่แกพิเศษมากๆ หยิบเอาเนื้อแพะชิ้นโตมากัดเลย อารมณ์เหมือนนักรบโบราณ ลุงโหดกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ
   ลุงบ็อบเป็นต้นแบบของผมคนหนึ่งครับ อายุ 83 แล้วยังเป็นผู้นำทริปขี่ไปพนมเปญ พาชาวจักรยานเที่ยวนครวัด นครธม มีแต่ใจก็ยังไปไม่ได้ ต้องมีสุขภาพแข็งแรงอีกด้วย

[O'Pern]

23 กรก 56
   เดินออกกำลัง 15 นาที ขี่จักรยานต่ออีก 30 นาที วันนี้มิวหยุด แต่ร้านผมเปิด จึงไปทำงานตามปกติ ตอนกำลังจะออกจากบ้านมิวบอกขอตามไปด้วย อยากไปเล่นที่ Kid Zania อีก บอกว่ามีบัตรลด
   เมื่อวานเพิ่งไปมา วันนี้จะไปซ้ำอีกแล้วหรือนี่ อืมม ผมทำอะไรให้ลูกตั้งหลายอย่างมาแล้ว ให้อีกสักนิดจะเป็นไร เรียนเต็มที่ เล่นก็ให้มันเต็มที่ไปเล้ยยยย
   พาไป Siam Paragon นั่งรอหน้าบันได พอห้างเปิดปุ๊บต้องรีบวิ่งไปที่ Kid Zania ทันที เขาเปิด 1000 พร้อมห้าง เข้าตอนนี้มาออกอีกทีตอน 0300 เด็กเข้าเองออกเองไม่ได้ ต้องให้ผู้ใหญ่มาเซ็นชื่อรับรองทั้งตอนเข้าและออก มันก็ปลอดภัยดี แต่ลำบากผมสิต้องเดินทางไปมา
   ส่งมิวเข้าเสร็จก็นัดกันที่จุดนัดพบ ผมต้องกลับไปอยู่เฝ้าร้านขายของต่ออีก โคตรเซ็งเลย รถแม่งก็ติดสาหัส ขับกลับไป ตอนบ่ายแก่ๆ ก็ต้องขับมารับมิวที่นี่อีกแล้ว
   บ่นน้อยๆ อดทนเยอะๆ คติของผมเป็นแบบนี้ พอถึงที่ทำงานก็รีบคว้าชามไปซื้อก๋วยเตี๋ยวราดหน้ามากิน ร้านใกล้บ้าน ซื้อทีไรให้ผักเยอะ ชอบมาก
   กินอิ่มพักเดียว 0200 ก็ออกเดินทางไปสยามอีกแล้ว รถแม่งก็ติดหนักเหมือนเดิม จะขี่จักรยานไปก็ไม่สะดวก ต้องพาลูกกลับมาด้วย นี่ถ้าไปธุระเองคนเดียวก็ไม่ลังเลเลยนะ
   ยืนรอที่จุดนัดพบ ผมต้องนำเอกสารไปเบิกรับตัวเด็กออกมา เจ้าหน้าที่เขาก็ทำงานรัดกุมดีครับ ส่งผลให้ช้าหน่อย แลกกับความปลอดภัย
   มิวออกมาด้วยความหน้าชื่นตาบาน ได้ของที่ระลึกติดมือกลับมามากมาย แน่ล่ะ ค่าเข้าแม่งล่อเข้าไป 500 กว่าบาท (ลด 20%แล้ว)

[O'Pern]

24 กรก 56
   เช้านี้ขี่จักรยาน 30 นาที ขี่วันละนิดละหน่อยแบบสะสมทรัพย์ ก้นคุ้นกับเบาะหนังไปแล้ว จนไม่อยากนั่งเบาะอื่นอีกแล้ว เซ็งจิต
   ชีวิตตอนกลางวันเรียบง่ายเหมือนเช่นทุกๆ วัน อยู่ร้านขายของก็มียกแบกของบ้าง แต่ยกของหนักๆ นี่จะต้องวอร์มยืดเส้นดีๆ หน่อย หลังเราไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ต้องค่อยๆ ยกช้าๆ ห้ามออกแรงแบบหุนหัน
   กลางคืนผมทำเรื่องเหี้ยเรื่องหนึ่งครับ ผมเอาหมอนข้างฟาดหน้าลูกอย่างแรง เพราะโมโหที่เขาตะโกนร้องคำหยาบขณะสอนภาษาอังกฤษ มันไม่ได้แค่เรื่องนี้อย่างเดียวหรอกที่ทำให้ผมโมโหระเบิดอารมณ์ออกมา ก่อนหน้านั้นเขาก่อเรื่องมาก่อนแล้ว
   เรียนคุมองภาษาอังกฤษ เขามี CD มาให้ฟังและออกเสียงตาม แต่มิวไม่สนใจ ไม่ยอมฟังช่วงหลังๆ ของแต่ละบทซึ่งมันสำคัญมาก มันบอกถึงคำศัพท์ต่างๆ ผมเองก็เพิ่งรู้ว่ามันมีเนื้อหาส่วนนี้อยู่ใน CD ด้วย เคยถามลูกเขาก็บอกว่าไม่ต้องฟัง ไม่เป็นไร
   พอมาวันนี้ลองเปิดฟังดู ถึงกับอึ้ง เฮ้ย นี่มึงหลอกกูมาเป็นปีๆ เลยหรอ โมโห แต่ก็เก็บไว้ในใจ ครั้นพอสอนภาษาอังกฤษแล้วเขาไม่สนใจ แถมทำเป็นเล่น เรื่องที่ค้างคาใจก็เลยปะทุออกมา
   ไม่ได้ตีลูกมาหลายปีมากๆ ตีไปแล้วผมเองก็เสียใจที่ควบคุมอารมณ์ได้ยังไม่ดีพอ
   มิวเองก็คงจะเจ็บกายและใจ นั่งร้องไห้ตลอดเวลา สักพักก็ให้เข้านอนพร้อมเสียงสะอื้น
   ปิดไฟห้องแล้ว หลับตาแล้ว แต่ใจมันไม่หลับ มิวสะอึกสะอื้นจนเงียบเสียงหลับไป ผมแตะมือเขาเบาๆ แล้วบอกว่า “พ่อขอโทษนะลูก”
   ได้พูดขอโทษออกมาก็สบายใจขึ้นหน่อย อีกครู่หนึงก็หลับตามเขาไป
   เป็นวันที่ผมรู้สึกแย่ที่สุดวันหนึ่งของผมเลยว่ะ

[O'Pern]

25 กรก 56
   ตื่นเช้ามายังคงติดใจกับเหตุการณ์เมื่อคืน เอาจักรยานออกขี่ แต่ในใจก็ประเมินพฤติกรรมของตัวเองไปด้วย จนได้ข้อสรุปออกมา
-   ผมแสดงพฤติกรรมเกรียวกราดเพราะเก็บกดที่ตัวเองโดนบังคับให้ทำงานของที่บ้าน เป็นงานที่ผมไม่ชอบเลยสักนิด
-   ผมแสดงอาการแบบนี้เฉพาะอยู่ต่อหน้าภรรยา เหมือนกับว่าจะแสดงให้เขาเห็น คืออยากให้เขาเห็นเราในด้านเหี้ยๆ ก็เลยทำเหี้ยกับลูกซะ (เหี้ยตัวจริงเลยนี่กู)
-   เก็บกดในใจมานานปี รับโทรศัพท์ก็โดนลูกค้าต่อว่า ทำอะไรที่ไม่ถูกใจก็โดนตำหนิ ก็เลยมาลงที่ลูก เพราะเราข่มเขาได้ตลอด จะดุว่าอย่างไรก็ได้ จะเรียกว่าเอาลูกเป็นที่ระบายอารมณ์ก็ไม่ผิด
-   ตัวเองป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เป็นโรคจิต หรือไม่ก็เข้าวัยทอง
ขี่จักรยานก็ดีตรงนี้แหละครับ สมองปลอดโปร่งก็คิดอะไรสรุปอะไรได้ง่ายและเร็ว ตอนสายก่อนออกจากบ้านก็เรียกมิวเข้ามาคุย
“เมื่อคืนที่พ่อตีลูกน่ะ พ่อขอโทษนะ”
มิวมองตาแล้วพยักหน้าหงึกๆ
“ขอพ่อกอดหน่อย”
มิวเดินเข้ามาแล้วเราก็กอดกัน กอดไว้ราว 15 วินาที พูดขอโทษที่ข้างหูเขาอีกครั้ง
คนไม่มีฟอร์มครับ ผมรู้สึกผิดก็แสดงออกมา พูดขอโทษเขาจากใจให้เขาได้ยินกับหู รู้สึกดีกว่าตอนบอกก่อนนอนตั้งเยอะ

[O'Pern]

26 กรก 56
   เช้านี้ขี่จักรยานไปได้แค่ 20 นาที มันจะเข้าโหมด Burn Fat หรือยังก็ไม่รู้ ว่างแค่นี้ก็ทำมันได้แค่นี้แหละ
   วันนี้อยู่ร้านขายของจนถึงเย็น อยู่แบบเบื่อไปเรื่อยๆ ใครใช้ให้ทำอะไรก็ทำๆ ไป อย่าไปมีปากเสียง คืออย่าถาม แค่ทำไปก็พอ ดูท่าทางเจ้าของร้านจะชอบแบบนี้มากกว่า
   ออกจากร้านตอนเย็นไปรับลูกพอดี วันนี้ฝึกให้เขาเดินออกมาเองจากโรงเรียนอีกครั้ง นัดกันที่ร้านหนังสือ SE-ED ใน Big C ผมไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อย อีกแป๊บเดียวมิวก็เดินมาที่จุดนัดพบตรงเวลาเป๊ะ แจ๋วมาก
   ถึงบ้านมิวรีบทำการบ้านแล้วขอไอ้แป๊ดไปเล่น ผมโอเค ให้เล่นเฉพาะวันหยุด แต่กลางคืนไม่เล่นแล้วนะ ก่อนนอนคืนนี้มิวบอกฉายหนังเรื่อง Jurassic Park 3 โอเค จัดไป นอนดูด้วยกันพักหนึ่งก็ปิดหนัง เข้านอน

[O'Pern]

27 กรก 56
   ขี่จักรยานนี่นอกจากจะออกกำลังกายแล้ว ยังสามารถสร้างจิตนาการได้เป็นอย่างดีเยี่ยมจริงๆ ตื่นเช้าหน่อยก็มีเวลาขี่ได้นาน วันนี้ได้ 30 นาที แต่ขี่ไม่เร็ว เลยไม่ได้เหงื่อมาก แต่ถ้าวันไหนตั้งใจจะคิดเรื่องอะไรล่ะก็ จะได้จิตนาการเพียบ เช้านี้เอาเรื่องเก่าๆ มาหวนคิดใหม่ ก็เรื่องงานเขียนและเรื่องราวของจักรยานนี่แหละ
   มองดูคนอื่นเขาสร้างสรรค์ผลงานกันออกมามากมาย มันล้วนเป็นไอเดียที่ผมคิดไว้แล้วทั้งนั้นเลย แต่มันได้แต่คิดไง คิดเฉยๆ ไม่ยอมลงมือทำ คนอื่นก็เอาไปทำเสียก่อนแล้ว หากเรามาทำตอนนี้ก็กลายเป็นผู้ตาม มันไม่ใช่แนวของผมเลยสักนิด
   เช้านี้ส่งลูกที่รถไฟฟ้าเหมือนเดิม เขาสนุกสนานกับการเดินทางแล้ว ผมจะขอตามไปด้วยยังบอกไม่ต้อง เขาอยากไปคนเดียว

   เข้าไปที่คอนโด โทรแจ้งเจ้าหน้าที่ของ mass furniture บอกว่าเก้าอี้นั่งทำงานหนังมันเปื่อยยุ่ยเหมือนหมดอายุ ผมนึกว่าจะโทรนัดส่งซ่อมได้เลย พนักงานบอกให้ส่งภาพ และแผนที่มาทางอีเมลล์ แล้วจะนัดวันไปรับอีกที ปัดโธ่
   ช่วงนี้เข้ามาห้องพักนี่อาทิตย์ละครั้ง พบว่ากลิ่นเหม็นอับลดลงไปพอควรเลย แรกๆ ก็เหม็นพวกสีและกาว หลังๆ เหม็นจากผ้าม่าน ไอ้ผ้านี่เหม็นนานมากเลย เพราะเป็นผ้าแบบทึบแสง 100% สีขาวอีกด้วย คงจะเคลือบน้ำยาอะไรมาก็ไม่รู้
   วันนี้แดดไม่แรง แต่ก็ไม่มีลมเลย ต่างจากสัปดาห์ก่อนที่ลมพัดแรงตลอดวันเหมือนจะมีพายุเข้า เลยได้ดีเปิดแอร์ซะเลย ปกติมาอยู่ห้องนี้จะเปิดแอร์น้อยมาก เพราะส่วนใหญ่ลมจะพัดเย็นสบายดีตลอดเวลา
   อยู่ห้องเงียบๆ แบบนี้ก็ดีครับ มองวิวด้านนอกเป็นแม่น้ำอย่างสบายตา กลางวันมิวโทรมารายงานว่าเรียนช่วงเช้าเลิกแล้ว ซื้อข้าวปั้นญี่ปุ่นกินไป 1 ชิ้น ตอนบ่ายกำลังจะเข้าเรียนที่ซุปเค
   โห ขยันสุดๆ ว่ะ ไอ้ช่วงบ่ายนี่เขาขอไปเรีนยเองนะ ผมยังบอกว่าอย่าไปเลย พอแล้ว เรียนแค่เช้าก็พอ เขาบอกเขาชอบ ยืนยันจะไปเรียนให้ได้
   อีกพักใหญ่โทรมาบอกว่ากำลังจะเข้าเรียนคุมองแล้วนะ เป็นการส่งสัญญาณว่าอีกราว 2 ชม เขาจะเลิกเรียน ผมต้องกะเวลาไปรับเขาเอง
   ไปถึงจุดนัดพบก่อนเวลาราว 30 นาที เผื่อเขาจะเลิกเร็ว แต่เปล่าเลย เลิกช้ากว่ากำหนดการถึง 1 ชม ผมโทรติดต่อก็ไม่เปิดเครื่อง สุดท้ายเลยต้องเดินเข้าไปตามในห้องเรียน แต่ครูบอกว่ามิวเพิ่งจะลงไปไม่ถึง 5 นาที
   อ้าว สวนกัน รีบวิ่งไปจุดนัดพบ เห็นมิวกำลังหยิบโทรศัพท์มาโทรตามพอดี ชวนมิวกินโน่นนี่ก็บอกอิ่ม ไม่อยากกินอีกแล้ว ไม่เอาๆ จะกลับบ้านเลย
   โอเคๆ คงจะเหนื่อยและอยากพัก แต่พอขึ้นรถปุ๊บ มิวหยิบเอาข้าวปันออกมากิน อ้าว แล้วกลางวันลูกไม่ได้กินอะไรเลยหรอกหรือนี่ มิวบอกว่าอยากรีบๆ เรียนให้มันเสร็จๆ ไป ไม่ชอบกินแบบเร่งรีบ ชอบกินตอนว่างๆ สบายๆ
   ถึงบ้านพร้อมกับฝนตกหนัก มิวขอเล่นเกม จัดไปเลยลูก เรียนเต็มที่ พักก็ให้เต็มที่เช่นกัน หวังว่าการเล่นเกมคงไม่เป็นการเพิ่มความเครียดล่ะ

[O'Pern]

28 กรก 56
   ตื่นเช้าสุดๆ อีกวัน ภรรยาชวนไปวิ่งออกำลังกาย เขาชอบไปสวนรถไฟ แต่บ้านเราอยู่ฝั่งธนฯ ไกลมาก วิ่งแป๊บเดียวก็ต้องกลับมารับลูกไปเรียนพิเศษอีกแล้ว ผมเลยบอกเขาว่าไปสวนธนบุรีรมย์แทนได้ไหม ใกล้บ้านหน่อย มีต้นไม้เยอะๆ เหมือนกัน
   รับปากเขาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เช้านี้ตื่นตี 5 ไปวิ่งกัน แต่ผมไม่มีรองเท้าวิ่ง เลยใช้เดินเร็วแทน ส่วนภรรยาฟิตโคตรๆ วิ่งไป 4 รอบ (รอบละ 1 กม)
   ขากลับแวะซื้อ “โจ๊กบางกอก” มากินกัน เอามาฝากมิวด้วย แต่พอถึงบ้านเห็นรถพ่อไม่อยู่แล้ว เห็นว่าเขาจะไปบ้านสระบุรี ผมอยากขับรถให้ แต่ไม่ได้นัดกันล่วงหน้า เลยคลาดกัน
   ภรรยาไปส่งลูกเรียนพิเศษ ส่วนผมว่างตลอดวัน ทำอะไรดีๆ เล่น Uke ร้องเพลงไปจนเมื่อยนิ้ว เดินไปเดินมา ดูปลาบ้าง แล้วก็นึกสนุก ไปร้าน Decatchlon ที่ บางนา ทาวเวอร์ดีกว่า
   เอารถ 180SX ไปครับ ค่อยๆ ขับช้าๆ ยังไปถึงก่อน 1000 เลย จอดรอหน้าตึก รอให้สิบโมงก่อน เพราะปั๊มบัตรจอดรถได้แค่ 1 ชม จอดเกินเสีย ชม ละ 20 บาท โหดจริงๆ เลย ไม่ได้เป็นตึกอยู่ในเมืองสักหน่อย
   เข้าร้านคนแรกเลย เจ้าหน้าที่ก็คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ผมถามเขาว่าเปิดกี่โมง ได้รับคำตอบมาแบบเซ็งนิดๆ
   ร้านเปิด 0900 – 0700 ค่ะ อ้าว เปลี่ยนแล้วหรอกหรือ ผมคิดว่าเปิด 1000 เสียอีก เสียเวลาไปจอดรอหน้าตึกตั้งนาน ฮ่าๆ โง่จริงเลย
   เป็นครั้งแรกที่มาร้านนี้คนเดียวนะ ปกติจะมากับภรรยาและลูก ใครอยากได้ของใช้อะไรก็หยิบมาใส่ตระกร้าวะ วันนี้มาคนเดียวเลยเดินอยู่นาน สุดท้ายได้กระเป๋ามาใบหนึ่ง ชอบตรงดีไซน์ภายนอกเรียบๆ แต่ฟังชั่นแม่งเท่มาก คือเป็นกระเป๋าแบบสะพายข้าง แต่เปลี่ยนเป็นแบบเป้ backpack ได้ในเวลาไม่ถึง 1 วินาที !!!
   อึ้งล่ะสิ ว่าทำได้ไง ไม่ต้องถอดออกมาปรับแต่งสายสะพายก่อนอีกด้วย ชอบๆ เลยจัดมา เพราะเป้ใบเก่าของผมใช้จนขาด เปื่อย ผุ เย็บซ่อมแล้วก็ยังไม่อยู่ เพราะผ้ามันยุ่ย
   ซื้อถุงเท้ามาอีก 2 แพ็ค คงใช้ได้ถึงช่วงปีหน้า หาถุงเท้าดีๆ ไม่เคยเจอเลยนะ มาเจอเอาที่นี่แหละครับ ราคาก็พอรับได้ 3 คู่ ราคา 160 บาท ใช้ทนดีเหมือนกัน
   
   เชียร์ “บอย” โชว์จักรยาน Trial ใน Thailand got Talent คนนี้เก่งสุดๆ ในบ้านเราแล้วล่ะ (นับเฉพาะที่ผมเคยเห็น) แต่วันนี้บอยมาแปลก มันเล่นแต่งชุดนินจา เห็นแว๊บแรกผมตกใจมาก เฮ้ย แล้วไอ้ชุดแบบนี้เอ็งจะขี่ถนัดหรือ
   เอาน่ะ ยังไงเขาก็ต้องซ้อมมาอย่างดีแล้ว แม้ชุดจะรุ่มร่ามหน่อยเขาคงจะเอาอยู่
   เปิดตัวท่าแรกโคตรเท่เลย บอยตีลังกาม้วนหน้า เอาหลังของตัวเองลงกระแทกกับลูกบอลโตๆ แบบของฟิตเนส ทำให้เด้งครบรอบกลับมาขี่ต่อ สุดยอด ประทับใจเลย แต่ไม่น่าเชื่อว่าที่เหลือหลังจากนี้บอยจะทำผิดพลาดเกือบจะทุกจุด ไม่น่าเลย
   ผมพอจะรู้สาเหตุครับ ไอ้อาการตื่นเต้น ประหม่าก็หนึ่งล่ะ แต่หนักกว่านั้นมันมากจากชุดนินจาของเขาเองที่มีหน้ากากปิดปากปิดจมูก น่าจะปิดแบบหนาเลยล่ะ ส่งผลให้เกิดการหายใจไม่ทัน
   หายใจไม่ทัน สมองก็ขาดออกซิเจน ส่งผลร้ายสุดๆ ทำอะไรก็จะไม่มีสมาธิ ตัดสินใจผิดพลาด แถมเป็นรายการสดอีกด้วย เครียดโคตรๆ เลย นี่คือข้อสันนิษฐานของผม

[O'Pern]

29 กรก 56
ฝนตกแต่เช้า ออกกำลังกายไม่ได้เลยสักอย่าง เหวี่ยงแขนใต้ชายคานิดๆ หน่อยๆ     
ผมประเมินดวงของตัวเองเป็นด้วยนะ คือพอจะรู้คร่าวๆ ว่าวันนี้เราจะดีหรือไม่ดี อย่างวันนี้มีลางแต่เช้า เริ่มจากขับรถแล้วเจอไฟแดงเป็นคันแรกตลอด แถมเป็นไฟแดงที่ติดนานติดหนักเสียด้วย ไฟแดงที่แยกวงเวียนใหญ่นี่โดนไป 5 นาทีเป็นเรื่องปกติ
   ช่วงอยู่ในวงเวียนใหญ่ก็เจอรถกระบะเบียดแล้วกวนตีนหาเรื่องเลย ทั้งๆ ที่เลนของผมเป็นรถที่อยู่ในวงเวียน (หากชนกัน รถที่อยู่ในวงเวียนจะเป็นฝ่ายถูก) แต่วันนี้ดวงเราแย่ เขาเบียดมาเราก็หยุดให้เขาไปก่อนซะ จะได้ไม่มีเรื่อง
   วงเวียน ทางร่วม คอขวด หรือถนนใดๆ ที่ไม่มีเลนที่ชัดเจน เราทุกคนล้วนเป็นฝ่ายเบียดและฝ่ายถูกเบียดตลอดเวลาแหละครับ มันอยู่ที่ว่าทิศทางของรถใครจะอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบ อย่ามาคิดโมโหโกรธกันในเรื่องเล็กๆ น้อย เลย ชีวิตมีอะไรให้คิดอีกเยอะ วิธีเลี่ยงการมีเรื่องแบบง่ายๆ ก็คือหลีกเลี่ยงการสบตา
   คือไม่สนใจเลย ผ่านไปเลย จนมาเล่นใน diary นี้อีกครั้ง ผมยังจำรถคันนั้นไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป ทั้งๆ ที่พฤติกรรมแม่งกวนตีนจริงๆ
   ตอนอยู่ที่ทำงานก็ไม่มีอะไร เรียบง่าย เฉยๆ ยกของบ้าง จัดของ แบกของบ้าง ยามว่างเปิดเช็คข่าวใน facebook เจอภาพอุบัติเหตุชนกันจังๆ 2 ฉาก เห็นแล้วสยองโคตรๆ ดูแล้วไม่อยากขับรถเลย เรียกภรรยามาดูด้วยกัน แล้วเตือนให้เขาระวังด้วย
พอบ่ายเข้ามาบ้าน ขึ้นรถปุ๊บก็เจออีกแล้ว ขับรถผ่านแยกคลองสาน ขับก็ไม่เร็วอะไรเลย แค่ 40-50 ตามหลังรถกระบะหลังคาสูงอยู่เลนขวามาเรื่อยๆ มองไปข้างหน้าก็เป็นไฟเขียว แต่จู่ๆ กระบะก็เบรกจนรถหยุดเหมือนตัวเองจะเลี้ยวขวาแต่ไม่ได้เปิดไฟ
   ตกใจสิ รีบเหซ้าย (แต่มองดูรถก่อนแล้วนะว่าว่าง) พอตบซ้ายได้ เราก็กดคันเร่งส่ง
   เฮ้ยย ไอ้ฉิบหาย เด็กนักเรียนพานิชกลุ่มเบ้อเริ่มพากันวิ่งข้ามถนน เขาไม่ผิดหรอกนะที่ข้ามทางม้าลาย แต่ก็ต้องเข้าใจด้วยว่าทางรถยนต์เขาได้รับสัญญาณไฟเขียว
   ผลก็คือผมเร่งรถผ่านเฉียดกลุ่มนักเรียนไปหน่อยเดียว เล่าซ้ำแล้วแม่งยังขนลุกอยู่เลย นึกถึงภาพรวมอุบัติเหตุใน facebook ที่เพิ่งเปิดให้ภรรยาดูเป็นเครื่องเตือนใจ
   ผมขับช้ามาตลอดนะ แต่ผ่านถนนเจริญนครที่ไม่กี่ปีมานี้มันเติบโตเร็วมาก มีคอนโดขึ้นเต็มไปหมด อีกหน่อยถนนนี้จะต้องรถติด และวุ่นวายเป็นที่สุดอีกเส้นหนึ่ง
   Asiatique ก็จะมาเปิดที่ฝั่งธนฯด้วย อยู่ตรงข้ามกับของเดิมนั่นแหละ แถมใหญ่โตขนาดทำเคเบิ้ลเป็นะพานข้าม โคตรเท่เลย ใครๆ ก็ต้องอยากนั่งแน่ๆ
   จังหวะมองที่ตั้งของ Asiatique แค่ผมเหลือบตานิดเดียว แค่วินาทีเดียวเองมั้ง รถคันข้างหน้าเบรกกะทันหันอีกแล้ว รถคันหน้าเขาอีกทีจะเลี่ยวขวา แต่ไม่ได้เปิดไฟเลี้ยว ผลก็คือเบรกกะทันหัน ดอกนี้ผมโครตตกใจเลย เบนรถหลบไม่ทัน กดเบรกตามเขาไป ดีที่มาไม่เร็ว ไม่ชนท้าย
   อูยย เจอหนักๆ ห่างกันแค่ไม่กี่นาที เสียวจริงๆ ครับ ขับช้า ๆย่องๆ ตลอดทางจนถึงบ้าน
พรุ่งนี้ Mazda พาสื่อมวลชนไปทดสอบรถรุ่น CX-5 กันถึงประเทศ New Zealand หึหึ โคตรอิจฉาเลยครับ นี่หากยังทำหนังสือ Racing Club อยู่ผมไม่พลาดแน่ๆ ประเทศสวยๆ กับรถ Crossover สุดเฉียบแบบนี้

[O'Pern]

30 กรก 56
   ฝนตกอีกแล้ว ไม่ได้ขี่จักรยานเลย เดินออกกำลังกายก็ได้แค่เหวี่ยงแขนขา ไม่ได้ออกกำลังสมองแม้แต่น้อย
ข่าวฮอทช่วงนี้ก็คือเรื่องน้ำมันดิบรั่วในทะเล และพัดพาไปสู่เกาะเสม็ด อ้าว ไหนว่าไทยเราต้องนำเข้าน้ำมันไงพี่ หลอกกันซึ่งๆ หน้า หลักฐานจะๆ ขนาดนี้ยังจะโกหกเอาไว้แดกกันเองอีก
   ราว 3-4 ปีก่อน มีหมอดูคนหนึ่ง ปัจจุบันเลิกทำนายไปแล้ว ผมฟังเขาดูดวงประเทศ เขาบอกว่าอีกสัก 2 ปี ประเทศไทยเราจะมีข่าวดีมากๆ มากชนิดที่แบบสามารถกู้ประเทศได้เลย (ยุคนั้นเราเพิ่งจะปลดหนี้ IMF) นักข่าวก็ถามว่าข่าวดีคืออะไร แล้วแต่ละคนก็เดากันไปคนละทาง ถามซักไซ้มากเข้า หมอดูเลยบอกใบ้ทำนองว่า มันคือขุมทรัพย์ที่มีมูลค่ามหาศาล มันอยู่ในไทยเราตั้งนานแล้ว แต่เราไม่รู้เรื่องกันเอง
   ตอนนั้นนักข่าวแม่งเดาไปเป็นพวกขุมทองที่เมืองกาญจน์โน่นเลย วันนี้มาเฉลยแล้วครับว่ามันคือน้ำมันดิบที่มีกระจายอยู่แทบทุกภาคทั่วไทย
   ทุกภาคครับ ไม่ใช่แค่ในทะเล
   แต่ในทะเลคนไม่เห็นไง ก็เลยหลอกกันง่าย น่าเสียดายที่เราได้ผู้นำแบบเห็นแก่ตัว แทนที่ประเทศจะร่ำรวยแบบบรูไน เราเลยกลายเป็นจนเท่าเดิม ส่วนหัวโจกผู้มีข้อมูลก็บริหารจัดการกันเอง กินกันเอง แบ่งกันเอง ในรูปแบบของบริษัทมหาชน
   
   เหนือ อีสาน และตะวันออกเจอฝนหนัก มีน้ำท่วมหลายจุด พวกที่อยู่ริมเชิงเขาก็โดนดินโคลนถล่ม น่าเห็นใจครับ แต่มันก็เป็นไปตามธรรมชาติ ใครอยู่ในจุดเสี่ยงก็ต้องเพิ่มความระมัดระวังเอาไว้ด้วย
   กทม มีแต่ฝนปรอยครับ อย่างเมื่อเช้าก็มี กลางคืนนี้ก็ลงทุกคืน บ่ายๆ เย็นๆ นี่เอาแล้ว เริ่มมืดครึ้มแล้ว คนเมืองบ่นแค่รถติด แต่คนต่างจังหวัดฝนมันสามารถพลิกชีวิตเขาได้ง่ายๆ โดยเฉพาะภาคเกษตรกรรม