กรก 56 24... 31 ...

[O'Pern]

1 กรก 56
   ขี่จักรยานตอนเช้าตรู่นี่ผมว่าสนุกที่สุดแล้วนะ สายกว่านี้ก็แดดร้อนแล้ว เช้านี้ขี่ไปเกือบ 30 นาทีเช่นเคย แม้จะไม่ได้ทำงานประจำ แต่ภาระกิจที่เรารับผิดชอบมันก็ทำให้เราต้องจัดตารางมากำหนดตัวเองในแต่ละวันอยู่ดี
   กินอาหารเช้าแล้วไปส่งลูกที่โรงเรียน เลยไปทำงานที่ร้านขายของต่อ ระหว่างวันก็มียกแบกของบ้างเล็กน้อยพอมันๆ
   เข้ามาบ้านตอนบ่ายๆ เจอเอกสารให้เข้าร่วมประชุมอีกแล้ว ก็ตอบรับไปตามปกติ ก็ดีเหมือนกัน ได้ออกงานเปิดหูเปิดตามบ้าง กรอกเอกสารเสร็จเรียบร้อยก็ตกใจ เฮ้ยย ประชุมวันเสาร์ 3 สิงหาคม
   วันเสาร์นี่มิวมีเรียนพิเศษเช้าบ่ายเลย เรียนไกลถึงแถวสยามสแควร์อีกด้วย ทำไงดีวะนี่ ใครจะไปส่ง ไปรับ แล้วไหนยังมีเรียนที่เดอะมอลล์ตอนบ่ายอีก
   คิดไม่ออกจริงๆ เลย

[O'Pern]

2 กรก 56
   ช่วงเช้าชีวิตจืดชืด บ่ายก็งั้นๆ แต่ช่วงเย็นนี่สิ ตื่นเต้น
   เย็นไปรับมิว ขากลับเดินผ่าน Big C เห็นกลุ่มเจ้าหน้าที่ของกรมการขนส่งกำลังปฏิบัติหน้าที่ ลักษณะคล้ายกับจับปรับรถที่ผ่าฝืนป้ายห้ามจอด ก็เพิ่งเคยเห็นว่ามีการเขียนใบสั่งด้วย ปกติจะเจอแต่ตำรวจจราจรเขียนไง ก็แปลกดีครับ มาเล่าสู่กันให้อ่าน
   เอะใจ นึกขึ้นได้ถึงทะเบียนรถที่ผมยื่นต่อไว้ตั้งแต่สองสัปดาห์ก่อน ต่อทางไปรษณีย์ครับ ปกติก็ได้ภายใน 7 วัน แต่ครั้งนี้ปาเข้าไป 14 วันแล้ว ผมยังไม่ได้สมุดเล่มทะเบียนคืนมาจากขนส่งเลย (ป้ายสี่เหลี่ยมหน้ากระจกก็ยังไม่ได้ เพราะมันจะมาด้วยกัน)
   กำลังสอบถามเจ้าหน้าที่ว่าผมต้องติดต่อที่ฝ่ายใด ตามเรื่องที่ไหน ถามยังไม่ทันจบคำดี เจ้าหน้าที่ก็เรียกชี้ให้รถตู้โดยสารที่จอดผิดที่ทำการหยุดรถ แต่รถตู้เขาขับหนีครับ เจ้าหน้าที่วิ่งไปขวาง รถตู้ก็เบนขวาหลบ
   โครมมม
   ไปซัดเอารถเก๋งสีขาวคันหนึ่งเข้า กระจกข้างรถเก๋งกระเด็นหลุดออกมา พร้อมกับแก้มหน้า กันชนหน้า โดนครูดเป็นแนวยาว รถตู้ตอนแรกจะไม่จอดอีกนะ ยังปล่อยรถไหลๆ ไป แต่สุดท้ายก็ต้องยอมจำนนจอด
   แทนที่จะโดนแค่ใบสั่งปรับ 400 (เสียจริงไม่น่าจะถึง) แต่ตอนนี้โดนหลายกระทง เริ่มจาก
   เฉี่ยวชนรถเก๋ง (อันนี้ประกันชดใช้ให้ – ถ้ามี)
   หลีกหนีการจับกุม
   ขับรถประมาท
   จอดในที่ห้ามจอด
   มิวตื่นเต้นมาก เขาไม่เคยเห็นเหตุการณ์สดๆ แบบนี้ ก็เลยสอนเขาครับ โดนจับปรับก็ยอมรับไปว่าเราทำผิด เป็นบทเรียนของเรา อย่าไปขับหนี แทนที่จะเสียแค่ค่าปรับ ตอนนี้ต้องเสียอะไรอีกเยอะมาก

[O'Pern]

3 กรก 56
   KHS HT ยางแบนตั้งแต่วันก่อน ยังไม่ได้ปะ เช้านี้เดินออกกำลังกายแทน แกว่งแขนและยกขาสูงไปพร้อมกัน การคิดหาท่าออกกำลังกายใหม่ๆ ก็สนุกดีนะ เดินท่าแปลกๆ แป๊บเดียวก็เหนื่อยแล้ว
   เช้านี้กินอาหารมังสวิรัติ ไม่ได้ตั้งใจหลอก เผอิญกินแค่ผัดกับกับไข่เจียว เป็นผัดยอดมะระ และไข่เจียวใส่วุ้นเส้นและพริกขี้หนู กินกับข้าวกล้องรุ่นใหม่ สีน้ำตาลอ่อน เนื้อเหนียวๆ หน่อย คล้ายข้าวเหนียว แปลกดี
   เย็นนี้ลูกให้ไปรับช้าหน่อย เขามีเรียนติว ก็ ป6 แล้วน่ะครับ ปีหน้าเด็กๆ ก็จะต้องไปสอบเข้าตามโรงเรียนต่างๆ (โรงเรียนนี้มีแค่ ป6) ช่วงเย็นเลยมีโอกาสเจอผู้ปกครองหลายๆ คน นั่งคุยกันก็ได้อัปเดทข่าวดีครับ แถมยังเจอกลุ่มพ่อแม่ที่ให้ลูกไปเรียนเรือใบด้วยกันอีกด้วย กลุ่มนี้สนิทกันมากสุดครับ ก็คลุกคลีกันอยู่นานเลย กินนอนด้วยกัน นั่งตากแดดตากลมด้วยกัน
   พี่โบ๊ท แม่ของมอส ชวนไปแข่งที่หัวหิน ชื่องาน Hua Hin Regatta ผมฟังแล้วไฟในกายลุกโชน หันหน้าไปทางมิว แล้วพูดกับเขาว่า
   “ชีวิตเป็นของเจ้า”
   มิวตะโกนเย้ๆ “พ่อจะซื้อไอโฟนให้หรอ”
   ปัดโธ่ หายใจเข้าออกจะเอาแต่เล่นเกมท่าเดียวเลย กำลังบิ๊วอารมณ์อยู่เชียว
   กำลังคุยถึงงานไปแข่งเรือเฟ้ย มิวร้องอ๋อ แล้วตอบว่าอยากไปครับ
   ตอนนี้เด็กแต่ละคนฝีมือพัฒนาไปใกล้ทีมชาติชุด A เข้าไปทุกที นี่เพิ่งเล่นไปแค่เดือนกว่า ข้ามผ่านชุด C ไปเรียบร้อยแล้ว น้องพราวเล่นได้อันดับที่ 5 ของชุด B น้องมอสได้ที่ 9 ของชุด B จากจำนวนเด็กทั้งหมด 41 ลำ เจ๋งไหมเล่า
   ฟังแล้วก็อดที่จะภูมิใจแทนพ่อแม่ไม่ได้จริงๆ ครับ หันมามองดูตัวเราเองแล้วก็น่าเสียดายโอกาสไม่น้อย ถ้าผมไม่ต้องคอยไปทำงานยกแบกของที่ร้าน และมีชีวิตอิสระ ก็จะทุ่มเทมันทั้งหมดให้กับมิว
   ฝันของตัวเองจะไปถึงไหนหรือไม่ผมไม่สนแล้วล่ะ ถ้าแบ่งเวลามาให้กับลูกแล้วเขามีพัฒนาการดีขึ้น ผมก็ยอม
   ตอบตกลงรับปากเขาไปครับว่าจะเข้าร่วมงานแข่ง พร้อมกับฝากช่วยทำเอกสารเรื่องการเช่าเรือมาแข่งจากกองเรือยุทธการ และฝากชำระค่าสมัครด้วย
   ขากลับเดินจูงมือลูก ก็บอกเขาว่าตอนนี้เราฝีมืออ่อนที่สุดในกลุ่มแล้ว เราไม่ได้ไปซ้อมกับเขาเลย เรามีเวลาเหลืออีกประมาณ 30 เราจะใช้ช่วงเวลานี้ลดน้ำหนัก และฟิตร่างกายให้แข็งแกร่ง งานหัวหินนี้แข่งถึง 5 วัน ช่วงท้ายๆ ของวันเด็กแต่ละคนก็จะอ่อนล้า เสียสมาธิ ถ้าร่างกายเราแกร่ง ถ้าใจเราสู้ เราก็สามารถเอาชนะพวกเขาได้

[O'Pern]

4 กรก 56
   จักรยานยางแบน ยังไม่ได้ปะเลย เช้านี้เดินออกกำลังกายแทน เดินหน้าสลับถอยหลัง พร้อมกับแกว่งแขนไปด้วย เฮ้ยย สนุกว่ะ นั่งคิดท่าออกกำลังกายใหม่ๆ นี่ก็สนุกดีเหมือนกัน
   เช้ากินกระเพราเต้าหู้กับไข่ต้ม ผักแกล้มคือบร็อคโคลี่และแครอทลวก กินกับข้าวกล้องเหมือนเดิม มีกระเทียมสดสิบกว่าหัว ช่วงนี้ออกจากบ้านเร็วหน่อยครับ แถวบ้านมีการก่อสร้างหลายจุดเลย รถติดเสียเวลาไปเปล่าๆ
   เข้ามาบ้านตอนบ่ายได้พักหน่อยเดียวก็ไปรับลูกซะแล้ว ไปรับเร็วเพราะมีนัดทำฟันที่แถวสุรวงศ์ครับ ผมกับลูกนัดทำพร้อมกันเลย จะได้ไม่เสียเที่ยว หมอฟันร้านนี้แพงมากครับ แต่ทำกันผูกพันตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ก็เลยตามเลย นัดปีละ 2 ครั้ง 
   มิวฟันปกติดี ส่วนผมหมอนัดมาอุดฟันอีกครั้ง หมอบอกมันอยู่ในซอกลึก ดูไม่ออกว่าผุหรือว่าที่อุดฟันมันหลุด แต่ยังไงก็ต้องมาเติมให้เต็มร่องฟันอยู่ดี
   ทำฟันเสร็จก็กินกันที่ร้านสีฟ้าที่อยู่ชั้นล่างของอาคารนี่แหละ มิวติดใจข้าวผัดอเมริกัน ส่วนผมชอบผักเลือกราดหน้าปลากะพง สั่งขนมเบื้องญวนมาแบ่งกันกินอีกจาน
   กินเสร็จรีบกลับบ้านครับ มีการบ้านมากมายรออยู่

[O'Pern]

5 กรก 56
   ผัดวันประกันพรุ่งในการปะยาง เลยไม่มีจักรยานขี่ อ้อ มี KHS F20-W อีกคัน แต่ขี่แล้วไม่ค่อยถนัดกับเบาะแบบหนานุ่มเลย ก้นคุ้นชินกับเบาะหนังเสียแล้ว
   ไม่ได้ขี่จักรยานก็เดินออกกำลังกายแทนได้ครับ ทุกการขยับตัวมันก็คือการออกกำลังกายอยู่แล้ว โดยเฉพาะพวกการทำงานบ้านต่างๆ
   รำคาญพวกกบ เขียด ที่ส่งเสียงร้องแบบดังเว่อร์จนนอนไม่หลับ ตื่นกลางดึกมาหลายคน เช้านี้เลยจัดสวนใหม่ จัดระเบียบต้นไม่ที่รกๆ ใกล้ห้องนอนให้มันโล่งๆ หน่อย ยกเอากระถางต้นไม้ที่มีน้ำขังย้ายไปไว้ที่อื่น หวังว่าพวกมันคงจะอพยพย้ายตามไปด้วยนะ
   กลางวันน้องจากออฟฟิซของ Cycling Plus โทรมาตามเอกสารและบอกให้มารับเงินค่าเรื่องต้นฉบับ ผมถนั้ดทำงานแบบหลังฉากมาตลอด ทั้งงานทดสอบรถยนต์ งานออกแบบ งานที่ปรึกษา งานเขียน ฯลฯ
   เย็นไปรับมิว เห็นเด็กๆ เล่นบาสฯกันอย่างสนุกสนาน นัดให้ผมไปรับ 0500 แต่เล่นบาสฯกันจนถึง 0630 พวกพ่อแม่ผู้ปกครองที่นี่ก็มาแนวเดียวกันหมด คือปล่อยให้ลูกเล่นกันเต็มที่ เด็กเล่นกันไป ผู้ใหญ่ก็คุยกันไป ประเด็นสำคัญในการคุยก็คือเรื่องอนาคตของลูกในปีการศึกษาหน้า
   ขากลับขณะเดินจูงมือมิวเดินไปขึ้นรถ มิวบอกว่าถ้าเขาทำอันดับการแข่งเรือที่หัวหินได้ดี เขาขอไปแข่งเรือที่ฮ่องกงได้ไหม
   !!! งง นี่มันมีงานแข่งไปถึงต่างประเทศเลยหรือนี่
   เขาไปกันเมื่อไหร่หรือลูก
   มิวยังไม่รู้เลยพ่อ แต่ว่าพราวกับมอสเขาจะไป
   ลูกก็เลยอยากไปด้วยหรือ
   ครับ มิวอยากไป
   อยากไปเที่ยวหรืออยากไปแข่งเรือ
   อยากไปแข่งเรือครับ
   จับมือลูกเดิน แล้วสูดหายใจลึกๆ ผมตอบลูกไปว่า
   “ชีวิตเป็นของเจ้า ใช้มันให้เต็มที่”

[O'Pern]

6 กรก 56
   เช้านี้ออกกำลังกายแบบกายบริหาร เหวี่ยงแขน เตะขา บิดตัว ยืดเส้นสาย ทำคล้ายท่ายืดเส้นก่อนขี่จักรยานนี่แหละ คิดหาท่าใหม่ๆ ทำแก้เบื่อครับ
   วันนี้ลูกมีเรียนพิเศษตลอดวัน แต่ทุกนาทีคือการเรียนรู้ครับ ผมสอนให้มิวนั่งรถไฟฟ้าเอง ซื้อบั้ตรเติมเงินให้ใช้ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาแลกเหรียญเพื่อมากดบัตรแถมได้ส่วนลดอีกด้วย ชื่อบัตร Rabbit แปลกดีครับ อยู่เมืองไทยเสือกใช้ชื่อฝรั่ง ปัญญาอ่อนโคตรๆ หากคิดชื่อไม่ออก ลองถามหน่วยงานออกแบบของสถาบันต่างๆ แป๊บเดียวก็ได้ชื่อเจ๋งๆ มาใช้แล้ว
   ไปส่งที่สถานีรถไฟฟ้ากรุงธนบุรี ชื่อนิคเนมว่า S7 ปล่อยให้มิวเขาจัดการดูแลชีวิตัวเอง บอกเขาว่าต้องฝึกหัดใช้รถไฟฟ้า เพราะอนาคตหากไปต่างประเทศใดๆ เขาก็จะใช้ระบบแบบนี้ ฮ่องกง สิงคโปร์ก็เหมือนๆ กัน ดูสี ดูเส้นทางที่เราจะไปเท่านั้น อย่าไปดูภาพรวมจะทำให้สับสน สำคัญสุดคือดูทิศ ทางอเมริกาจะเรียกโดยใช้ทิศเหนือใต้ออกตกเป็นตัวกำหนด ผมว่าง่ายดีนะ ไทยเราก็ใช้ครับ ตัวย่อ S7 คือ South 7th ไง แต่คนไม่ค่อยเก็ทหรอก เราจะใช้ดูสถานีปลายทางเป็นตัวกำหนดแทน หากขึ้นผิดทิศแม่งไปคนละทางเลย แต่ไม่ต้องตกใจ แค่ลงสถานีหน้าแล้วข้ามฟากไปขึ้นอีกฝั่งก็เสร็จแล้ว ไม่ต้องซื้อบัตรใหม่ ไม่ต้องแตะทาบบัตรใหม่ อยู่ในระบบรถไฟฟ้าแบบเดิม ไม่เสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม
   นัดหมายมารับเขาที่จุดนัดพบที่เดิม จากนั้นผมก็เข้าไปคอนโดต่อ ไม่ได้เข้าไปทำความสะอาดนานมาก ฝนทิ้งช่วงหน่อยเลยถือโอกาสเหมาะ เหตุผลหลักอีกอย่างคือเข้าไปเพื่อเปิดแอร์ด้วยนะครับ กลัวพวกน้ำยาแอร์ในระบบมันจะเสียหาย
   ไม่ค่อยได้เข้ามาตอนเช้าครับ ระเบียงหน้าร้อนมากเลย แดดสาดส่องพื้นแล้วกระทบเข้าห้อง ฝุ่นเพียบครับ เริ่มไม่ถูกเลย ตักน้ำใส่ถังราดแม่งเลย ตามด้วยไม้กวาด ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ แป๊บเดียว สะอาดวับ เช็ดด้วยผ้าอีกครั้ง ตากแดดแป๊บเดียวพื้นแห้งสนิท เหยียบแล้วสบายเท้ามาก
   กลางวันมิวโทรมาบอกว่าเรียนเสร็จแล้วจะ จะออกเดินทางจากสยามแล้ว เรานัดกันที่สถานีรถไฟฟ้ากรุงธนบุรี สอนให้มิวเขาเดินทางเองได้ประโยชน์หลายอย่างครับ ดีต่อตัวเขาเองแล้ว ยังดีต่อตัวผมเองด้วย
   ไปรับที่จุดนัดพบ แล้วไปที่เดอะมอลล์ต่อ เขามีเรียนคุมอง มิวเข้าเรียนผมก็เดินออกหาของกินที่ฟู๊ดเซนเตอร์ แต่แล้วก็เจอเหตุการณ์แบบเดิมๆ คือ “โต๊ะแม่งเต็ม”
   ถ้าจะมากิน มึงต้องมากันอย่างน้อย 2 คน เริ่มจากหาโต๊ะว่างแล้วให้เพื่อนนั่งรอ แล้วค่อยสลับกันไปซื้อข้าว มึงถึงจะได้นั่งกิน
   ผมมาคนเดียว อดแดกครับ มีแต่คนนั่งอ่านหนังสือ กระดิกตีนเล่นเกม คุยมือถือ จิ้มมือถือเล่น ฯลฯ
   เดินไปหาซื้อฮอทด็อกกินแทน แก้หิวได้บ้าง แต่ยังไม่อิ่มเลย
   ผ่านร้าน Music Collection นึกถึงเมื่อก่อนเคยมาหาซื้อสาย Uke แบบ Low G หาที่อื่นไม่ได้เลย มาที่นี่มีของ เจ๋งมากๆ
   นั่งรอมิวที่จุดนัดพบ มิวออกมาพร้อมกับหน้าบานเริงร่า เรียนหมดวันแล้วไง เขาขอโหลดเกมใส่ไอ้แป๊ด จัดไปเลยครับลูก เรียนเต็มที่ เล่นก็อย่าให้แพ้กัน แต่แบ่งเวลาเล่นหลายๆ อย่างนะ เล่นกีฬา เล่นดนตรี เล่นอ่านหนังสือด้วย ไม่ใช่เล่นแต่เกม
   หิวครับ ชวนมิวไปนั่งเล่นที่ฟู๊ดเซนเตอร์ ให้มิวช่วยนั่งเฝ้าโต๊ะ ผมไปหาของกิน เลือกบะหมี่แห้งหมูแดงหมูกรอบ ตอนแรกคิดว่าจะเจอรสชาติแบบไทยๆ แต่เปล่า ทั่งหน้าตาและรสชาติออกแนวทางฮ่องกง สิงคโปร์ ก็อร่อยดีครับ ให้มิวชิมเขาก็ยังชอบ
   เข้าร้าน SE-ED เปิดดู Cylcing Plus เล่มเดือน กรกฎาคม คอลัมน์แรกที่อยากดูก็คืองานเขียนของตัวเองครับ อ่านดูว่าเขาตัดบทความของเราไหม เขียนเสริมเพิ่มตรงจุดใดบ้างไหม
   เห็นแว๊บแรกจี๊ดเลย เฮ้ย ทำไมไม่ลงชื่อเราเป็นผู้เขียน แต่ดูให้ละเอียดอีกทีเขาแอบเอาชื่อเราไปไว้ตรงใกล้ขอบด้านในตรงมุมรอยพับโน่นเลย เอ๊ะ ทำไมมาแนวนี้ หรือจะเป็นดีไซน์ของเขา หรือหากคิดแง่ลบหน่อยก็คือ เขาไม่อยากลงชื่อว่าเราเป็นผู้เขียน
   ผมไม่คิดอะไรมากครับ เขียนให้เขาเพราะอยากเขียน แต่เพิ่งรู้ครับว่านิตยสารของเขาเน้นเสือหมอบ และพวกหล่อ สวย ไฮโซ ซึงมันตรงข้ามกับผมเลย ของผมชอบแนวแคมปิ้ง ทัวริ่ง ดิบ เถื่อน ดุ โหด แปลก ฮา
   “พ่อจะซื้อเก็บไว้เป็นที่ระลึกไหม” มิวถาม
   ก็เข้าใจเขานะ แต่ผมเคยทำถึงขั้นเป็นเจ้าของหนังสือแล้ว เขียนเองเกือบทั้งเล่มก็ทำมาเยอะแล้ว ไอ้แค่นี้เรื่องเล็กน้อยมากเลย
   อ่านเจอหนังสือท่องเที่ยวของฝรั่งชื่ออะไรก็ไม่รู้ ยกให้ไทยเป็นอันดับ 1 ในการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ อันนี้ผมไม่แปลกใจ เพราะพอจะมองออก

[O'Pern]

7 กรก 56
   วันอาทิตย์เวียนมาอีกครั้ง นี่ผมไม่ได้อัปเดท Diary ชีวิตตัวเองมาหลายวันมาก มากจนเว่อร์ เพราะคียร์บอรด์และเมาส์แพดในเครื่องโนทบุ๊คมันรวนครับ ผมพิมพ์สัมผัสได้เร็วมากทั้งสองภาษา ปกติก็จะพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว พอมาเจอเครื่องมือรวนนี่ไปไม่เป็นเลย ต้องค่อยๆ จิ้ม และเลื่อนเมาส์เลื่อนเคอร์เซอร์ทุกประโยค
   แก้ไม่เป็นครับ ไม่รู้ต้องไปเซ็ทตรงไหนมัน มันมี Config อะไรก็ไม่รู้ ไม่เคยเจอพังแบบนี้ไง โนทบุ๊คเครื่องเก่าก็มีพังเพราะคีย์บอร์ด ตอนนั้นพังเพราะภายในมันช็อท ช่างบอกหมดอายุ ก็ผมใช้ของแต่ละอย่างนี่ใช้จนมันสิ้นอายุขัยครับ ขายต่อแทบไม่ได้ราคาเลย ทั้งๆ ที่ชิ้นส่วนอื่นนี่สภาพดีมากๆ เช่น ตัวเครื่องไม่มีรอยกระแทก หน้าจอใสปิ๊ง คือไม่ได้ขนย้ายไปไหนเลย
   รีเซทเครื่องหลายรอบก็ดีขึ้นเพียงเล็กน้อย มันมีอาการร่วมกับไวรัสด้วยน่ะครับ คืออยู่เฉยๆ CPU ก็ทำงานเกือบ 100% ผลก็คือเครื่องค้าง ทำงานไม่ได้ ต้องปิดโปรแกรมไป จากเดิมที่ทำงานได้หลายอย่างพร้อมกัน ตอนนี้แปรสภาพไปเหมือนสมัย window 3.11 ที่ทำงานได้ทีละอย่าง เปิดหลายหน้าต่างๆ นานๆ มันจะแฮงค์
   เช้านี้ว่างสุดๆ อยากออกขี่จักรยานนะ แต่ก็เลือกที่จะให้เวลากับครอบครัวแทน ขับรถพาภรรยาและลูกไปกินกันที่ฟู๊ดแลนด์อีกเช่นเคย เห็นคนอื่นที่มีครอบครัวแล้วเขาออกขี่จักรยานเที่ยวเล่นบ่อยมากก็น่าอิจฉานะ คนเราคิดไม่เหมือนกันน่ะครับ ผมจะมองถึงความรู้สึกของคนอื่นก่อน ยิ่งคนรอบข้างยิ่งต้องใส่ใจให้มาก คิดถึงคนอื่นเยอะๆ คิดถึงตัวเราเองน้อยๆ
   ชีวิตมันก็เลยย่ำอยู่กับที่แบบนี้มาเป็นสิบปีแล้วไง โดนดองเอาไว้ให้อยู่ที่ร้านขายของ ถ้าชีวิตผมมันไม่ก้าวหน้าไปไหน ผมก็ไม่โทษใครเหมือนกัน ส่วนหนึ่งมันก็มาจากการเลือกที่จะ “ทน” ของผมเองด้วย
   ตอบแทนผู้มีพระคุณน่ะครับ คำนี้คำเดียวจริงๆ เลย ไม่มีอะไรมากกว่านี้อีกแล้ว
   
   กินข้าวเสร็จไปส่งมิวที่โรงเรียนสริมวิชา ภรรยาไปธุระประสาผู้หญิงต่อ (นวด สปา ทำหน้า ทำตัว ทำผม ทำเล็บ ทำคิ้ว ฯลฯ) ส่วนผมกลับเข้ามาบ้านเดินไปมา หยิบ Uke มาเล่นแล้วก็วางพิงไว้ที่พนักโซฟา ผมคิดผิดจริงๆ ที่วางมันไว้ตรงนี้ ตอนแรกจะเก็บเข้ากล่อง แต่ขี้เกียจไง เราอยู่บ้านเฉยๆ เดี๋ยวก็หยิบออกมาเล่นซ้ำอีก วางไว้ตรงนี้แหละ จะได้หยิบสะดวก
   อีก 2 ชม ต่อมาฝนตกปรอยๆ เลยรีบไปเลือนรถเข้าที่ ขากลับวิ่งเข้ามาในห้อง ขากางเกงเกี่ยวพนักพิงโซฟาทำให้ Uke ที่วางพิงอยู่กระเด็นไปไกลราว 2 เมตร เหมือนโดนขว้าง
   !!! ใจหายเลย ผมเป็นคนรักษาของมากนะ ไอ้ Uke นี่น่าจะ 2 ปีแล้วมั้ง ไม่เคยมีริ้วรอยใดๆ เลย เก็บรักษาอย่างดี ตอนตีเล่นก็ระวังไม่ให้โดนเล็บ แม้มันจะราคาไม่แพงมาก แต่ผมรักมันมาก
   เดินไปหยิบมาดูสภาพ โหหห รอยถลอก 2 จุดทั้งด้านหน้าและหลัง สายเส้นบนขาด เป็นสายแบบ Low G อีกด้วย หายาก ต้องไปซื้อร้านใหญ่ๆ ครั้งล่าสุดซื้อที่ร้าน Music Collection ที่เดอะมอลล์ท่าพระ เป็นสายเหล็ก แต่ครั้งนี้ผมอยากลองแบบสายเอ็น คิดจะเอาสายของกีตาร์คลาสสิคมาใส่ (ใช้แทนกันได้)
   “โง่และมักง่ายจริงๆ เลย” ผมด่าตัวเองในใจ
   คอมฯก็รวนใกล้พัง ยังมาทำ Uke หล่นกระแทกอีก เซ็งฉิบหายเลย
   เย็นพาแม่ไปเลี้ยงวันเกิดที่ร้านอาหารชื่อครัวลุงญา แถวศาลพันท้ายนรสิงห์ ไปกันหมดทั้งบ้าน พี่สาวผมอยู่ไกลไปทางพระราม 9 ก็ยังมากินด้วยกัน แต่ให้พ่อแม่และครอบครัวของพี่สาวผมไปกันก่อน ผมอยู่บ้านรอภรรยาและลูกถึงค่อยตามไปทีหลัง
   กว่าจะตามไปถึงเขาก็อิ่มกันเรียบร้อยหมดแล้ว เหลือๆ เศษอาหารตามขอบๆ จานก็ปาดมาแบ่งกิน เขาจะให้สั่งใหม่ ผมก็เกรงใจ บอกไม่เป็นไรๆ ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องอร่อยมาก ไม่ต้องน่ากินมาก จะได้กินน้อยหน่อย เห็นไหม คิดบวกนะนี่
   กินเสร็จภรรยาแอบเอาเค๊กมาให้แม่ เป็นเค๊กกล้วยหอม จะได้อ้วนน้อยหน่อย ปีนี้แม่อายุ 76 ปี วัฒนธรรมของทางบ้านผมจะไม่จัดงานวันเกิดให้ตัวเอง หรือให้ลูก แต่ต้องจัดให้กับพ่อแม่ครับ ผมถึงไม่ได้สนใจในวันเกิดของตัวเองเลยแม้แต่น้อย เพราะไม่เคยมีงานเลี้ยง ไม่มีของขวัญ มากสุดก็แค่การ์ดจากคนใกล้ชิด
   ขากลับเปิดหนังเรืองพี่มากพระขโนงดูกันในรถ คนอื่นหัวเรากัน ผมไม่ได้ดูเพราะขับรถในเส้นทางมืดๆ แต่มิวเขาบอกเขากลัวผี จนมาถึงบ้านอาบน้ำเข้านอนยังกอดแขนผมตลอดคืน

[O'Pern]

8 กรก 56
   แทบไมได้นอนครับ ไม่น่าเชื่อว่าพี่มากพระขโนงมีผลต่อมิวจริงๆ แม่งกลัวผีแบบเว่อร์ กอดแขน กอดตัว มาเบียด มาซุก จนผมแทบไม่ได้นอน ตัวเองเขาก็นอนไม่หลับ ต้องตื่นมาอ่านหนังสือกลางดึกหลายรอบ
   ลืมตา รู้สึกตัว ตื่นแล้ว แต่ไม่อยากลุก อยากนอนต่อ โอ๊ย ง่วงๆ หันไปมองมิว มันนอนหลับปุ๋ยอย่างสบายอารมณ์เลย
   เดินเหวี่ยงแขนยืดเส้นสายออกกำลังได้หน่อยเดียว ก็หมดเวลาส่วนตัวเสียแล้ว รีบกินข้าว ไปส่งลูก และไปร้านขายของ
   ช่วงนี้แถวบ้านผมขุดถนนเยอะครับ ต้องเลี่ยงเส้นทางบ้าง ลองใช้ทางใหม่ๆ บ้าง ไม่ค่อยคุ้นครับ แต่ถ้ามันเร็วกว่าก็โอเค
   บ่ายเข้ามาบ้าน มองเห็นจักรยาน แต่ก็ขี้เกียจปะ ฮ่าๆ ช่วงนี้ให้เวลากับลูกปลาทองแทนครับ มีปลาล็อคใหม่อยู่ 4 อ่าง ส่วนปลาขนาดกลางก็อยู่อ่างใหญ่ราว 50 ตัว พ่อแม่พันธุ์นี่อยู่ในบ่อใหญ่สุดตอนนี้มีทะลุ 100 ตัว เลี้ยงกันแบบแออัด สงสารมันเหมือนกันนะ แต่ไม่มีที่ให้มันอยู่แล้วจริงๆ

[O'Pern]

9 กรก 56
   ยังไม่ได้ฤกษ์ปะยาง เช้านี้เลยกายบริหารแทน คิดท่าแปลกใหม่จนหมดมุข เลยยืนแกว่งแขนอยู่บนดาดฟ้าแทน
   ตอนสายส่งเอกสารให้ทาง Cylcing Plus เขาทวงถามมานานแล้ว ผมไม่ค่อยได้สนใจเรื่องจะได้เงินค่าเรื่องเท่าไหร่ สนแค่ว่าผมทำอะไรให้ผู้อ่านบ้าง งานเขียนของผมมีประโยชน์แก่ใครบ้างไหม
   บ่ายแวะไปรษณีย์นำเอกสารจากขนส่งไปขอรับเงินคืน 15 บาที่ไปรษณีย์ ผมต่อทะเบียนรถทางไปรษณีย์น่ะครับ แล้วเขาคิดเงินเกินไป ผมไม่รู้เรื่องหรอก บอกเท่าไหร่ก็จ่ายไปเท่านั้น
   ไม่เคยเห็นหน้าตาเอกสารแบบนี้มาก่อน เงินแค่ 15 บาทเอง แต่อยากรู้ไง ก็เลยลองไปทำเรื่องขอเงินคืน ฮ่าๆ เริ่มจากกดบัตรคิว แสดงเอกสาร เจ้าหน้าที่ก็งงกันใหญ่ ส่งกันไปมา เพราะเขาเองก็ไม่เคยเจอกรณีแบบนี้ สุดท้ายยื่นถึงหัวหน้าเลย ผมรออยู่ราว 10 นาที หัวหน้าเองก็ยังงง เดินไปเดินมา หาเอกสารใบคำร้อง ขอบัตรประชาชนของผมไปถ่ายสำเนาและให้เซ็นรับรอง เซ็นเอกสารรับเงินคืน เอกสารแม่งเยอะมาก จะเอาเงินออกแค่ 15 บาทนี่แหละ ฮ่าๆ
   เย็นฝนตกหนัก ขับรถไปรับมิวแบบย่องๆ เอารถ 180SX ไปน่ะครับ ไอ้คันนี้ยางสภาพย่ำแย่แล้ว ขับแบบเจียมตัวครับ เลี่ยงเลนซ้ายสุดเลยนะ เลนนั้นถนนเป็นลอนๆ จากรอยล้อของรถใหญ่ ไอ้นี่คือจุดอันตรายของรถที่ยางไม่ดี จะเรียกจุดตายเลยก็ว่าได้

[O'Pern]

10 กรก 56
   ลูกฝากซื้อโจ๊ก บอกไว้ตั้งแต่เมื่อวาน แต่จักรยานผมยังไม่ได้ปะ เลยเอารถ Neobike 16 ทรงคลาสสิคที่เอาไว้ให้แม่บ้านไปจ่ายตลาดมาขี่ ค่อยๆ ขี่แบบย่องๆ ฝนตก ถนนเปียกแฉะ
   ค่อยๆ ขี่จนไปถึงร้าน ปัดโธ่ ร้านปิด แวะดูร้านขายต้มเลือดหมูที่อยู่ใกล้ๆ กันก็ปิดอีก จบข่าว กลับบ้าน ทำผัดกระเพราให้ลูกกินกับข้าวกล้องซะ ส่วนผมกินผัดผักบุ้ง ไข่เจียวใส่มะเขือเทศ
   กินเสร็จไปส่งโรงเรียน ผมไปร้านขายของตามฟอร์ม
   บ่ายเข้ามาบ้าน แวะร้านอะไหล่ซือน้ำมันเบรก เอามาใส่รถคัน 180SX นี่แหละครับ น้ำมันเบรกที่มันพร่องไป ก็คือความหนาของผ้าเบรกเราลดลงไปด้วย ผมปล่อยให้น้ำมันเบรกมันลดลงไปแบบมากสุดๆ จนเกือบจะถึงขีด Low ก็เพราะอยากรู้ว่าจะมีไฟเตือนขึ้นหรือไม่ ไฟเตือนเสียหรือเปล่า แค่อยากรู้ แค่นี้เองแหละ
   บนหน้าปัดมีไฟรูปเบรกมือขึ้นครับ ตอนแรกคิดว่าปลดเบรกมือไม่สุด แต่เปล่าหรอก น้ำมันเบรกมันพร่องลงไปเยอะต่างหาก
   เติมไปอย่าให้เกินขีด Max แค่นี้ไฟเตือนก็จะดับลง ถ้าไฟไม่ดับ งานเข้าครับ ต้องตรวจเช็คจุดอื่นในระบบเบรก
   ไฟเตือนบนหน้าปัดจะแบ่งเป็นสีๆ สีแดง อันตราย สีเหลือง สีส้ม เตือนให้ระวัง สีเขียว สีฟ้า ไม่อันตราย แต่เตือนให้เรารู้ว่ากำลังเปิดระบบนี้อยู่
   รูปสามเหลี่ยมที่มาตรวัดน้ำมันจะชี้ปลายแหลมไปยังด้านข้างของรถที่มีฝาถังน้ำมัน อันนี้บอกเอาไว้เผื่อใครมีรถหลายคัน หรือไปเช่ารถขับจะได้ไม่สับสน
ฟังเรื่องการตอบปัญหารถยนต์ทางวิทยุแล้วผมคิดเห็นขัดแย้งกับวิทยากรท่านหนี่งอยู่หลายข้อ อย่างวันนี้ฟังอยู่ก็เจอผู้ฟังโทรมาถามว่าอยากได้รถเก๋งญี่ปุ่นที่ใช้เครื่องยนต์ดีเซล วิทยากรท่านตอบฉับชัดเจนทันทีว่า “ไม่มี”
   เฮ้ย ลูกพี่ มีครับ ยี่ห้อดังด้วย แถมวิ่งดีอีกต่างหาก แต่รถมันไม่ดังเท่านั้นเอง มันคือ Ford Focus ครับผม 
   เย็นไปรับมิว นั่งคุยกับผู้ปกครองกลุ่มเรือใบ คุยถึงเรื่องที่พักของงานแข่ง Hua Hin Regatta 2013 ผมเสนอความคิดว่าเราน่าจะไปดูสถานที่จริงนะ เพราะพักถึง 6 วัน เราแข่งที่ Regent Cha Am หาห้องพักได้ถูกสุดคือคืนละ 1800 บาท หึหึ เอาแค่ค่าที่พักก็ทะลุหมื่นบาทไปแล้ว สู้เก็บเงินนี้เอาไว้ให้เด็กไปแข่งที่ฮ่องกงดีกว่า
   ผมเปิดประเด็นเอาไว้ขณะที่พวกเรานั่งคุยกันในศาลาไม้ไผ่เล็กๆ ขากลับซื้อห่อหมกปลากรายของป้าพรเอาไว้กินเป็นอาหารเช้า 1 ห่อ 

[O'Pern]

11 กรก 56
   ตื่นอัตโนมัติ 0530 ยางยังไม่ได้ปะครับ เลยไม่ได้ขี่จักรยาน ที่จริงมีรถเหลืออีก 2 คันเลยนะ คือรถ KHS F20-W แต่ไม่คุ้นกับเบาะหนานุ่ม หลังจากใช้ Brooks ไปแล้ว ก้นผมไฮโซขึ้นมาก ส่วนรถอีกคันแม้จะนั่งสบาย แต่มันใหญ่เทอะทะ คือ Giant Revive DX ซึ่งไอ้คันนี้เป็นรถที่จอดได้นานเป็นปี แทบไม่ได้ขี่เลย พับผ่า
   เช้านี้กินห่อหมกครับ ซื้อมาตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น เป็นห่อหมกปลากราย ป้าพรเป็นชาวบ้านชาวสวนที่ปลูกพืชผักปลอดสารพิษ แล้วทางโรงเรียนให้ป้ามาขายของในโรงเรียนได้
   รสชาติดีครับ เนื้อปลากรายชิ้นโตแล่บางมาเลย ดูภายนอกเหมือนพวกขนมกล้วยเป๊ะ ฮ่าๆ

   ตอนสายพี่โบ๊ทโทรมาคุยเรื่องไปดูที่พักที่ชะอำ สรุปกันว่าไปมันพรุ่งนี้เช้าเลย ทิ้งไว้ยิ่งนานก็จะไม่ได้การ แข่งวันที่ 6-11 แต่วันที่ 12 สิงหามันเป็นวันจันทร์ วันหยุดยาวอีกด้วย กลัวจะหายากตรงนี้แหละ
   แถมผมให้โจทย์พี่โบ๊ทไปก็คือ เราต้องการห้องพักแบบมีที่จอดรถ และเราต้องพาเด็กไปตลาดกินข้าวมื้อเช้าและเย็น ฉะนั้น ที่พักอาจไม่จำเป็นต้องใกล้ที่แข่ง แต่ต้องไปมาตลาดสะดวก
   แผนของผมคือเราต้องไปดูจุดสถานที่แข่งจริงก่อน จากนั้นก็คิดหาหนทางกันดูว่าจะไล่เลาะไปทางชะอำ หรือไปทางหัวหินดี ละแวกนั้นรถไม่ติดมาก เน้นตลาดดีๆ ที่พักกลางๆ น่าจะโอเคกว่า
   กลางวันไปธุระที่ธนาคาร 2 แห่ง เข้ามาบ้านบ่ายแก่ๆ สักพักพี่สาวมาเยี่ยม คุยกันนิดหน่อยแล้วเขาก็กลับไป
   ผมเข้าเวปจักรยานเสนอไอเดียให้ “ป๋าโนบิตะ” ชื่อนิคเนมของเขานะ ตัวจริงเป็นเพื่อนนักเรียนสวนกุหลาบของผมเอง แต่โพสในเวปผมต้องเรียกว่าป๋าตามคนอื่นเขา และไม่ควรทำตัวตีเสมอ
   เสนอไอเดียคล้ายกับการกดปุ่ม Like ในเฟซบุ๊คน่ะครับ แต่ผมใช้คำว่า “เห็นด้วย” และ “ไม่เห็นด้วย” แทน คือบางทีเราไม่เห็นด้วยกับคำตอบบางคน แต่ไม่อยากโพสขัดแย้ง เจอคนใจแคบก็จะทะเลาะกัน ก็กด “ไม่เห็นด้วย” แทน น่าจะจบแบบสวยๆ
   ผมเข้าเวปไหนก็จะชอบและผูกพันครับ 20 ปีที่แล้วก็เล่นเวปพันทิพย์เสียจนตอนจัดมีทติ้งเจ้าของเวปอย่างพี่วันฉัตรเองก็ยังมาร่วมงานด้วย แต่ไม่ได้เข้ามาสิบกว่าปีแล้ว เจอคลื่นลูกหลังมาแรงแม่งด่ากราดเลย กลัวครับ ผมด่าใครตอบไม่เป็นก็เลยถอยห่างออกมา
   เวปจักรยานของป๋าเองเริ่มตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ก็ต้องเก๋าพอควร น่าจะสูสีกับเวปพันทิพย์ (ราว 20 ปี) อายุขนาดนี้ ต้องเป็นตำนานแล้วล่ะครับ
   เย็นไปรับมิว วันนี้ไปรับช้าหน่อย เขามีเข้ากิจกรรมชมรม นัดไปรับ 0500 กำลังจะออกจากบ้านอยู่เชียว มิวโทรมาบอกขอว่ายน้ำต่อ ให้มารับ 0600 แทน

[O'Pern]

12 กรก 56
   กายบริหารก็โอเคดีนะ แต่มันไม่ได้ช่วยเรื่องลดน้ำหนักเท่าไหร่เลยว่ะ นี่ก็เดือน 7 เข้าไปแล้ว ต้นปีหน้ามีทริปใหญ่สองอัน คือขี่ไปหัวหิน 200 กม และขึ้นอินทนนท์ มันมาเจ๋งตรงที่สองทริปนี้ห่างกันแค่ 1 สัปดาห์นี่แหละ มักจะเป็นงานหัวหินก่อนแล้วตามด้วยอินทนนท์ น่าจะเรียกว่าทริปเช็คสุขภาพประจำปี หากใครซัดสองทริปนี้แล้วจบแบบสวยๆ สุขภาพน่าจะอยู่ในเกณฑ์แข็งแรงดี
   ไปส่งมิวถึงโรงเรียนเลย มิวตกใจใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้เฉลยเขาว่าวันนี้พ่อนัดกับผู้ปกครองกลุ่มเรือใบจะไปดูที่พักที่ชะอำกัน งานแข่งเรือใบเขาจัดที่หน้าหาดของรีเจนท์ชะอำ มีพรรคพวกใจดีได้ห้องพักราคาถูกมาให้ห้องละ 1800 บาท มันก็ถือว่าถูกสำหรับรีเจนท์ชะอำนะ แต่มันแพงไปสำหรับผม เพราะต้องพักตั้ง 6 คืน (เพิ่งมารู้ว่าแข่งเรือใบเขาก็แข่งกันแบบนี้แหละ 5 วันเป็นอย่างต่ำ) เฉพาะค่าที่พักอย่างเดียวซัดไป 9000 บาท ยังไม่นับค่ากินอีกตลอด 6 วัน !!!
   เข้าโหมดประหยัดครับ วันนี้เลยมีพี่โบ๊ท พี่กันย์ มาด้วยกัน 3 คน มองก็คงรู้นะว่าใครจะต้องเป็นผู้ขับรถ สาวๆ เขาไม่ขับกันแน่ๆ เจอหน้าปุ๊บพี่โบ๊ทก็ยื่นกุญแจรถของเขาให้ เป็นรถ CRV Gen II คันนี้ผมขับบ่อยแล้ว ตอนอยู่สัตหีบผมรับหน้าที่ขับประจำ พาทุกคนไปกินอาหาร แต่วันนี้ขับยาว และเป็นเส้นที่ผมไม่คุ้นเคย ก็เลยบอกว่าเอารถผมไปดีกว่า
   ป้องกันไว้ก่อนน่ะครับ ขับทางไกลอะไรก็เกิดขึ้นได้ หากเกิดเรื่องขึ้นมามันก็เป็นรถของผมเอง ไม่ต้องมารับผิดชอบรถของพี่โบ๊ทเขา อย่างสองอาทิตย์ก่อนที่ขับไปสระบุรีแล้วมีหมาวิ่งเข้าใส่ ผมเบนรถหลบเลี่ยงไม่ชนหมา จนด้านข้างของรถสีถลอก ถ้าเป็นรถของคนอื่นผมคงต้องชดใช้ค่าทำสีให้เขา แม้เขาจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ แต่มันคาใจครับ
   ผมเอารถพ่อไป รถคันนี้อายุ 10 ปีแล้ว แต่สภาพดีสุดๆ ใช้น้อย วิ่งยาว จอดที่ร่มตลอด ขับเส้นพระราม 2 ยาวตลอดจนถึงเพชรบุรี แล้วก็เข้าชะอำ จบ ขับง่ายมาก ระยะทางจากบ้านสั้นกว่าไปสัตหีบเสียอีก
   ขับเส้นนี้ทีไรก็นึกถึงตอนที่ตัวเองขี่จักรยานไปหัวหินแล้วหมดแรงเจ็บหลังต้องนอนที่ชายหาดชะอำ มันดีนะ แบบขี่ไปด้วยใจล้วนๆ เลย มองข้างทางไปก็ยิ้มในใจ บอกว่า นี่แหละ กูขี่มาตลอดเส้นทางนี้แล้ว
   ออกจากกรุงเทพฯ 0830 ขับเรื่อยๆ ก็เกือบ 2 ชม ผมขอไปดูสถานที่แข่งเรือเป็นอันดับแรกครับ คืออยากรู้ว่าไอ้ที่เราจะต้องมานังสิงอยู่ถึง 6 วันมันสภาพเป็นเช่นไร อยู่ในส่วนของรีเจนท์ชาเล่ย์ครับ ติดกับรีเจนท์ชะอำนี่แหละ หากพักรีเจนท์ชะอำก็ต้องเดินมาราว 500 เมตร ผมเลยเสาะหาที่พักที่อยู่ติดๆ กันบริเวณนั้น ดูไปราว 4 แห่ง เจอราคาถูกสุดคือคืนละ 1800 บาท ซึ่งถ้าได้ราคานี้ ผมพักที่รีเจนท์ชะอำเสียยังดีกว่า เพราะได้โรงแรมหรู ชอบสุดคืออาหารเช้าอย่างดี ซึ่งเด็กๆ ต้องการตรงนี้เป็นอย่างมาก
   ขับเลียบเลาะหาดย้อนกลับไปทางชะอำ พอถึงปุ๊บก็ขับหาที่พักที่พี่โบ๊ทดูมาจากในอินเทอร์เนทเลย ชื่อวันดีรีสอร์ท คืนละ 600 บาท ห้องพักใหญ่โตมาก พี่โบ๊ทชงซะเต็มที่ พอไปดูจริงมันคือตึกแถวกั้นห้องให้พัก ก็โอเคแหละ ใหญ่จริง กว้างจริง แต่มันดูห่วยมาก เน้นให้พวกขี้เมานอน เห็นสภาพห้องปุ๊บถึงกับผงะ !!! รีบชิ่งโดยด่วน
   จากนั้นก็ใช้มุขสดครับ เห็นที่ไหนเข้าท่าก็จอดลงไปถามเลย เจอแบบถูกบ้าง แพงบ้าง จนถึงเที่ยงก็ยังสรุปไม่ได้นะ สองสาวบ่นหิวบอกกินอะไรก็ได้ ข้างทางเป็นเพิงก็เอา ผมบอกมาถึงที่นี่ขอกินแบบโอเคหน่อยน่าจะดีกว่า ไม่ได้จะเอาหรูนะ แต่อยากได้แบบโหวงเฮ้งดีหน่อย ไม่อยากได้แบบร้านกินกันตาย
   มาเจอร้านขามเงิน ริมหาดนี่แหละ เป็นเพิงขนาดใหญ่ มาวันธรรมดาแบบนี้ผู้คนโหรงเหรงครับ จะเรียกว่าวัดดวงกินก็ย่อมได้
   พี่โบ๊ทกินกระเพรากุ้ง และส้มตำปูม้า พี่กันย์กินกระเพราปลาหมึก และส้มตำทะเล ผมกินข้าวผัดปู แล้วแอบกินส้มตำของทั้งสองจานของเพื่อน ฮ่าๆ รู้อยู่แล้วแหละว่าเขาต้องกินกันไม่หมด
   อร่อยมากครับ อาหารสดรสชาติดี ใช้เนื้อกุ้งอย่างดี ไม่ใช่กุ้งแบบฟรีซมา สั่งไม่ใส่ชูรสก็ได้ตามนั้น ส่วนส้มตำนี่เด็ดขาดมาก ปูม้าสด มะละกอแช่เย็นมาก่อนอีกด้วย (เพิ่มความกรอบ)
   ขณะกินก็มองเห็นว่าร้านอาหารนี้เขามีที่พักบริการด้วย เลยขอเข้าชม เป็นห้องพักขนาดกลาง ภายในโทรมๆ แต่ชอบตรงราคา 600 บาท นั่งคุยกันอยู่นานว่าเอาดีไหม ผมยังติดใจตรงที่มันโทรมไปหน่อย และเตียงสภาพทรุดโทรมจับๆ กดๆ ดูแล้วสปริงโผล่มาหลายจุด ผมนอนไม่ได้แน่ๆ แต่พอบอกเจ้าหน้าที่ เขารับปากว่าจะเปลี่ยนให้ใหม่ (คงจะเก่าจากที่อื่น)
   แบ่งรับแบ่งสู้ แต่ก็ขอไปตั้งหลักดูก่อน ขับเลาะชายหาดหาที่พักไปเรื่อย ดูไปจนบ่ายแก่ๆ แล้ว ยังสรุปไม่ได้เลย เอาไงดีวะ ขับตรงไปเรื่อยๆ เข้าย่านชะอำใต้ ใกล้จุดที่ผมพักกางเต้นท์นอนเลย แล้วก็เจอที่พักชื่อริมทะเล ชื่อซื่อมากๆ เลย ขับเลี้ยวเข้าไปปุ๊บก็เจอตึกแถวร้างโทรมเหมือนบ้านผีสิง
   “กลับออกมาเลยๆ ๆ พี่โบ๊ทตะโกน”
   ผมบอกไหนๆ มาแล้วก็ขอดูหน่อย เรามาเพื่อหาข้อมูลไม่ใช่หรือ ส่วนพี่กันย์นี่ไม่ชอบดูแบบสะเปะสะปะแบบผม เขาชอบแบบมุ่งตรงเข้าไปในแบบที่เราชอบเลย
   เป็นตึกแถวเก่าจริงครับ แต่ทยอยบูรณะที่ละห้องสองห้อง ทำออกมาแนว Boutique Hotel แต่มองจากถนนใหญ่ไม่เห็นหรอกนะ แถมทางเข้าแม่งก็แคบแบบรถเข้าได้คันเดียวอีกด้วย ที่เห็นนี่เรียกว่าฟลุ๊คก็ไม่ผิด ห้องดี ทุกอย่างโอเค วัดใจกันที่ราคานี่แหละ
   “คืนละ 600 บาท ถ้าวันหยุดคิด 800 บาท”
   ต่อรองอย่างไรก็ไม่ยอมลด แต่เจ้าของพูดจาดีนะ ทางเราเองก็คุยง่ายอยู่แล้ว ก็เลยตกลงวางเงินจองที่พักแห่งนี้ไว้ สรุปค่าใช้จ่ายห้องพัก 6 คืน คือ 4000 บาท
   ถึงตอนนี้ก็ราว 0330 ตั้งใจจะแวะ Out Let ซื้อของเล็กน้อยเลยไม่ได้แวะกัน รีบมุ่งหน้ากลับโรงเรียนไปรับเด็กๆ ลูกใครลูกมัน ขากลับผมขับเร็วกว่าเดิมหน่อย ทำให้ถึงโรงเรียนราว 0500 ระหว่างทางเจออุบัติเหตุใหญ่ 2 ครั้ง เหมือนกันตรงที่ชนกันบริเวณทางแยก
   เห็นอุบัติเหตุทุกครั้ง คือการเตือนให้เราเพิ่มความระมัดระวัง สองสาวนั่งด้านหลังเงียบเสียงไป หันไปดู อ้าว หลับกันสองคนเลย
   ไปถึงโรงเรียนลูกยังอุตส่าห์ของเล่นต่ออีกนะ มิวยังคงอยู่ในสระว่ายน้ำ ตัวเองไม่ได้เอาชุดว่ายน้ำมา ยังขอยืมชุดเพื่อนอีกแน่ะ
   กลางคืนเข้านอนเร็วหน่อยครับ ผมขับรถตลอดวันจนเพลีย

[O'Pern]

13 กรก 56
   กายบริหารอีกแล้ว นี่ชักจะคิดถึงจักรยานแล้วนะ ขนาดปะยางแค่ล้อหน้าถอดง่ายๆ ยังขี้เกียจเลยน่ะ ฮ่าๆ
   วันนี้มิวมีเรียนตลอดวันครับ ขณะอยู่บนรถก็เปิดเพลง “แสงสุดท้าย” ที่ร้องโดย ลูกหว้า พิจิกา ให้เขาฟัง เฮ้ย เวิร์ค มิวฟังแล้วชอบมาก
   “พ่อให้เพลงนี้เป็นเพลงประจำตัวของลูกเลยนะ” ฟังแล้วจะได้เกิดกำลังใจ
   ปล่อยให้มิวขึ้นรถไฟฟ้าเองคนเดียวไปสยาม ขากลับก็กลับมาเองโดยไปลงที่สถานีตลาดพลู เดินไปเรียนคุมองต่อเอง ก่อนเข้าเรียนที่ใดก็โทรมาบอกเป็นระยะว่าตอนนี้อยู่ไหนแล้ว จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ขากลับผมไปรับที่เดอะมอลล์
   ส่งมิวเสร็จผมเข้าคอนโดต่อ ไปว่ายน้ำครับ นึกคึกอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ออกกำลังกายมานานมั้ง ยืดเส้นหน่อยเดียวก็ซัดเลย ว่ายไปพักใหญ่รู้สึกเหนื่อยมาก ฝืนว่ายต่ออีกนิด เอ๊ะ แม่งยิ่งเหนื่อย เงยหน้ามองฟ้าดูเหมือนตึกมันเอียงๆ ตึกมันเคลื่อนที่ เฮ้ย ตาลาย มึนๆ
   ว่ายๆ หยุดๆ รู้สึกเวียนหัวแล้วว่ะ ตามมาด้วยคลื่นไส้ ฉิบหาย ออกอาการเยอะมาก ทั้งๆ ที่ปกติไม่เคยป่วยเลย
   กูอัดแรงเกินไปแหงเลย นี่ผมไม่ได้ว่ายน้ำมากว่า 2 ปี เช้านี้ซัดไปราว 300 เมตรต่อเนื่อง ถึงกับเป๋ ยืนพิงขอบสระพักหายใจ เจอคนมาว่ายใกล้ๆ ผมเอ่ยปากทัก “สวัสดีครับ”
   อ้าว พี่วรรณนี่เอง พี่วรรณเป็นกรรมการชุดก่อนหน้านี้ (ผมเป็นกรรมการชุดปัจจุบัน / แต่ล่าสุดลาออกแล้ว) เลยคุยกันสักพัก ผมลาออกเพราะว่าไม่ค่อยรู้เรื่องกฎหมายคอนโด แถมยังต้องมาเซ็นเอกสารมากมายแทบทุกสัปดาห์ ไปทำเรื่องฟ้องร้องกันถึง สคบ เรียกว่ามีเหตุให้วุ่นวายตลอด หนำซ้ำมาชนกับตอนมิวเรียนพิเศษมาก และเรียนเรือใบอีก อันนี้จบข่าวเลย ผมต้องให้เวลากับลูกมากกว่า
   ว่ายน้ำอยู่ 1 ชม (รวมอู้) กลับขึ้นห้องพักก็อาบน้ำ ล้างห้องน้ำไปด้วย ห้องพักผมใช้ผักบัวแบบ Rain Shower เปิดแล้วมันจะตกลงมากลางหัวพอดี ผมชอบ มันสบายดี แต่เพิ่งรู้ว่าผู้หญิงเขาไม่ชอบกัน เพราะผมจะเสียทรง (ภรรยาบอก)
   อ้าว ไม่รู้นี่หว่า ผู้ชายเขาอาบน้ำก็จะตักราดหัวกันหมด ไม่เคยเป็นหญิงไง
   ล้างห้องน้ำ ซักชุดว่ายน้ำ ถูระเบียง ถูพื้นห้อง จัดการทำความสะอาดแบบชุดใหญ่ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน หิวด้วย แต่ไม่อยากลงไปกิน อยากลดพุงสักหน่อย เลยกินแต่น้ำเปล่า
   กลางวันมิวโทรมาบอกว่ากำลังจะออกจากสยามไปเดอะมอลล์แล้ว ที่เรานัดกันตามเดิมน่ะ มิวจะไปเรียนเอง แต่นี่เขากลับดันลืมหนังสือเรียนเอาไว้ในรถ ทำให้ผมต้องขับเอาไปให้ แต่ก็ไม่เป็นไร ยังไงก็ต้องไปรับอยู่แล้ว เลยหยิบเอา Uke ไปเปลี่ยนสายที่มัดขาดด้วยซะเลย
   ใช้บริการร้านเดิมครับ ชื่อ Music Collection ร้านนี้มีหลายสาขา ผมขอซื้อสายแบบ Low G สำหรับ Tenor เส้นเดียว เจ้าหน้าที่บอกไม่ได้ขายแยก ขายยกชุด
   “อ้าว คราวก่อนผมก็มาซื้อที่นี่แหละ พี่แยกขายให้ผม”
   “ไม่มีครับ สาย Uke เราขายยกชุด ไม่เคยแยกขาย”
   “ผมซื้อที่นี่จริงๆ นะ สาย Low G เส้นเดียวนี่แหละ”
   เจ้าหน้าที่ยืนยันว่าไม่เคยปรากฏ ส่วนผมก็ยืนยันในใจว่ากูซื้อกับมึงเองนั่นแหละ แต่ไม่อยากโต้เถียงไง เรามาซื้อของ ไม่ได้มาทะเลาะกัน ใจอยากได้สายยี่ห้อ Wurth แต่หายากมาก ขนาดร้านดังอย่าง Ribbee ที่สยามยังไม่มีเลย สุดท้ายก็ได้สายแบบเดิม รุ่นเดิมมาใส่แทน เจ้าหน้าที่คิดค่าติดตั้งสาย 50 บาท ผมเลยให้เขาช่วยทำความสะอาดให้ด้วย
   ก็ใช้น้ำยาแบบโฟมฉีดแล้วเช็ดตามร่องเฟรท ร้อยสายแป๊บเดียวก็เสร็จ ผมเสียเงิน 50 บาทเป็นค่าแรง ตาก็จ้องเขม็งทุกขั้นตอน งวดหน้ากูทำเองแน่นอน (50 บาทก็งกวะ)
   นี่ถ้ามีใครอยู่ต่างประเทศแล้วรู้เรื่อง Uke ก็ดีสินะ จะได้ฝากซื้อสายมาหลายๆ แบบแม่งซะเลย สายแต่ละแบบก็จะให้เสียงต่างสไตล์กันครับ
   ขณะเดินเล่นในแผนกดนตรีก็มองเห็น Cajon (กลองกล่องเคาะจังหวะ) ตัวหนึงสวยเท่ถูกใจมาก เพราะมันทำเป็นเหมือนลังใส่สินค้าเก่าๆ ชอบมากเลย สีก็ออกแนวโทรมๆ แต่ถ้าซื้อมาแล้วผมจะมาเคาะกับใครวะ ผมไม่มีวงดนตรี ผมเล่นคนเดียว ฉายเดี่ยวตลอด
   หรือจะซื้อไว้เคาะจังหวะเฉยๆ อืมม แล้วมันจะเป็นเพลงได้ไงล่ะลูกพี่ คิดเอง เออเองคนเดียว เป็นแบบนี้ประจำ แม้จะยังไม่ซื้อนะ แต่ของที่เห็นแล้วถูกใจปิ๊งแบบนี้ ผมเมมไว้ในใจทันที
   พอมิวเลิกเรียนก็ชวนมากินกันที่ฟู๊ดเซนเตอร์ มิวบอกไม่อยากกิน ไม่หิว น่าแปลกนะ ทั้งๆ ที่เขาเรียนหนักมาทั้งวัน กลับไม่ยอมกินอะไรเลย กินแค่มื้อเช้ามาเท่านั้นเอง เลยซื้อโจ๊กให้เขากิน หน้าร้านเขียน “โจ๊กจุฬา” โห ชื่อดังนี่หว่า มิวต้องชอบแน่ๆ เลย
   พอพ่อครัวตักโจ๊กปุ๊บ ผมรู้ทันทีเลยว่ามันไม่ใช่เสียแล้ว เฮ้ย หน้าตาแบบนี้ มันไม่ใช่โจ๊กดีๆ แบบที่เราเคยกินแหง
   แล้วก็เป็นไปตามคาดครับ แม่งตักข้าวเปล่าๆ มาใช่ชาม แล้วมีหมูสับกับน้ำซุปมานิดหน่อย (สองชิ้น) ตามด้วยปาท่องโก๋
   พี่น้องครับ สาบานได้ว่านี่ไม่ใช่โจ๊กจุฬา สามย่าน มันคือโจ๊กเหี้ยไรก็ไม่รู้ คือเหมือนคนทำโจ๊กไม่เป็นน่ะ เอาข้าวต้มมาทำมั้ง รสชาติเหี้ยบริสุทธิ์ ผมพยายามปรุงรสอย่างกลมกล่อมทำหน้าชัวร์ๆ แล้วเดินไปให้มิวกิน คิดในใจ หากโดนลูกด่ากลับมาผมจะก้มหน้าให้มันด่าไปเรื่อยๆ
   มิวตักกินไปทีละนิด พร้อมกับเล่นเกมในไอ้แป๊ดไปด้วย
   เฮ้ย ไอ้แป๊ดช่วยชีวิต มิวกินไปเกือบหมด !!!
   เหลือหน่อยเดียวก้นชาม ผมถามว่าทำไมกินไม่หมด มิวบอกความจริงว่า “มันไม่อร่อยเลยครับพ่อ มันไม่เหมือนโจ๊กที่เราเคยกิน”
   อืมม ลูกพูดถูกแล้วล่ะ (ผมคิดในใจ)
   ไม่อร่อยคราวหน้าก็อย่าไปกินมัน ดูป้ายมันไว้ จำมันให้แม่นว่ามันชื่อว่าร้านโจ๊กจุฬา
   กินเสร็จก็พากันกลับบ้าน รถติดหนักครับ ก่อสร้างอุโมงค์ลอดทางแยก คิดเองทำเองแบบไม่เข้าท่า ตามความคิดของผมแล้ว ไม่เห็นด้วยเลยในการสร้างแบบนี้ เพราะอีกหน่อยรถจะติดกันแบบทั้งบนดิน และในอุโมงค์ คือติดแบบลากยาวมาตลอดเลย
   แต่ตำรวจอาจบชอบนะ เพราะมันไม่ต้องมาคอยกดกำกับไฟสัญญาณด้วยมือไง รถติดยาวก็ปล่อยแม่งไปได้ เออ หรือว่าเขาคิดแบบนั้นกันวะ
   ถึงบ้านฟ้ายังไม่มืด ได้ฤกษ์ปะยางแล้วโว๊ย ต้นเหตุคือเศษแก้วชิ้นเล็กจิ๋วเดียว ตำยางในรั่วแบบน้อยมากๆ จับแช่น้ำแล้วฟองอากาศขึ้นมาแบบทีละเม็ด เฮ้ยย ปะยากมาก มองไม่เห็นแผลเลย
   การได้ปะยางเป็นระยะก็มีข้อดีนะ (พยายามคิดบวก) คือเราได้ตรวจสอบอุปกรณ์ชุดปะของเราอยู่เสมอว่ากาวยังสภาพดีอยู่ไหม (เคยเจอกาวเต็มหลอด แต่บีบออกมาแล้วมีแต่ลม) แผ่นปะสำรองครบไหม ต้องหาซื้อเพิ่มหรือยัง ก้านงัดยางสภาพดีไหม ใกล้หักหรือเปล่า ฯลฯ
   ปะเสร็จแล้ว เติมลมยาง 95psi เต็มตามสเปค แล้วคิดในใจว่า
                พรุ่งนี้ไปไหนดีวะ

[O'Pern]

14 กรก 56
   ตื่นมาแบบเพลียๆ ฟ้าสว่างตั้งแต่ 0530 เห็นขอบฟ้าเรืองรอง แสดงว่าตลอดวันนี้แดดแรงจัดชัวร์  ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ ก็พอจะคะเนสภาพอากาศได้ แต่ไม่แม่นหรอกนะ ถ้าเป็นช่วงมรสุมเข้าก็ต้องอาศัยพยากรณ์อากาศล้วนๆ ดูฟ้าดูเมฆไม่ออกหรอกครับ
   ภรรยาชวนไปกินอาหารเช้าด้วยกันเหมือนเคยที่ฟู๊ดแลนด์ ผมกลัวลูกเบื่อ เลยถามมิวว่าอยากกินโจ๊กไหม จะได้ซื้อให้ มิวบอกไม่เอา จะกินฟู๊ดแลนด์
   ขณะคิดลังเลว่าจะขี่จักรยานไปไหนดี ขี่คนเดียวครับ ก็เลยอิสระไปหมด กระโดดเชือกออกกำลังกายไปก็คิดไปด้วย ไม่ให้เสียเวลา คิดเสียว่าเป็นการอบอุ่นร่างกาย เห็นพ่อตื่นเช้าลงมาเลยคุยกัน เขาบอกจะไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง แต่ตอนนี้จะไปตลาดซื้อของสดก่อน ผมเลยอาสาจะขับรถไปตลาดน้ำให้
   วันธรรมดาให้เวลาแก่ลูกและช่วยเฝ้าร้านขายของ วันหยุดให้เวลากับภรรยาและสลับกับให้เวลาพ่อแม่บ้าง แน่ล่ะ มันก็ต้องสูญเสียเวลาส่วนตัวไปแทบทั้งสิ้น จากเดิมที่ขี่จักรยานออกตะลอนตลอด พอลูกโตคิดว่าจะว่างมากขึ้น แต่เปล่าเลย กลายเป็นวุ่นไปอีกแบบ
   แต่ก็เป็นการวุ่นแบบเต็มใจครับ มิวกำลังก้าวไปสู่ฝันของเขาทีละน้อยๆ ในขณะเดียวกันกับที่ผมกลับเดินถอยห่างความฝันของตัวเองไปเรื่อยๆ เช่นกัน
   “ทำใจได้แล้วครับ ได้แค่ไหนก็แค่นั้น” ผมบอกกับโลกไปอย่างนั้น แต่ถ้าถามจิตใต้สำนึกล่ะก็ จะได้คำตอบกลับมาอีกแบบ ไม่ต้องห่วง ผมไม่ยอมแพ้หรอกน่า
   สักพักภรรยาลงมาจากบ้าน ถามว่าเอาโจ๊กไหม กำลังจะออกไปซื้อ
   อ้าว งงสิ ทีผมไปถามตั้งแต่เช้าบอกไม่เอา จะกินฟู๊ดแลนด์ เลยฝากภรรยาซื้อเผื่อด้วย และฝากช่วยเอารถ 180SX ของผมออกไปขับให้หน่อย ไอ้นี่จอดมานานมาก หลายวันแล้ว
   เช้านี้เลยได้แค่กระโดดเชือกหน่อยเดียว กินโจ๊ก อีกพักหนึงก็ไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้งกินก๋วยเตี๋ยวหมูต้มยำ ไปตลาดน้ำก็เดินถือของให้พ่อแม่เต็มสองมือ มีต้นมะลิแถมกลับมาอีกต้นด้วย
   กลับมาบ้านก็อยู่แบบเหงาๆ เลยครับ เดินไปเดินมา ดูปลาบ้าง ออกกำลังกายบ้าง เขียนหนังสือบ้าง
ภรรยาพาลูกไปเรียนพิเศษ กลับมาบ้านเอาตอนหัวค่ำ ผมกินมื้อเย็นเป็นน้ำพริกหนุ่มกับแคบหมู 3 ชิ้น แกล้มกับผักสดอีกนิดหน่อย กินแบบพออร่อยแล้วลุกวิงหนี กินต่อไปจะยิ่งเพลิน ทำให้ยิ่งอ้วน

[O'Pern]

15 กรก 56
   พ่อแม่ไปฮ่องกงตั้งแต่เช้า คงจะไปกันในกลุ่มพรรคพวกเขา นึกยังไงไปวันจันทร์ก็ไม่รู้นะ ถ้าเป็นผมจะไปตั้งแต่วันเสาร์อาทิตย์แล้วล่ะ
   เป็นไปตามคาดของเช้าวันจันทร์ครับ รถติดแบบไม่ต้องมาบ่นกันให้ช้ำใจ มองเห็นจักรยานขี่ผ่านนี่โครตอิจฉาเลย นึกอยากขี่บ้างนะนี่ แต่ติดที่ตอนกลางวันผมต้องไปธุระหลายแห่ง บางทีมีขนของกลับมาบ้านอีกด้วย
   วันนี้อยู่เฝ้าร้านขายของตลอดวันครับ  กลางวันขี่จักรยานไปซื้อเปาะเปี๊ยะสดในตลาดมากิน แม่ค้าบ่นบอกหายไปนานนะนี่
ไปรับลูกตอนเย็นก็รีบขับฝ่ารถติดหนักมาเฝ้าร้านต่อ มิวติดรถมาด้วย แต่ดูเขาเบื่อๆ
กลับบ้านเอาตอนค่ำๆ หน่อย ถึงบ้านก็อาบน้ำนอน จบข่าว