ผมจะทำโดนัทอย่างนี้ ใครจะเล่นด้วยยยย

[เจ็ด]

 หลายปีมาแล้วผมอ่านหนังสือรถเล่มนึงครับ
ในนั้นทำให้ผมรู้จักจิมคาน่าครับ การแข่งรถที่ผมดูแล้วแบบ  "เจ๋งโครต"
มันไม่ได้แข่งที่"เงินถึง" หรือขับให้"ถึงก่อน" อย่างเดียว
 แต่ที่ผมถูกใจกว่าคือคนที่ประดิตประดอยตัวหนังสือที่อยู่ในคอลั่มนั้น
คนอะไรเขียนแล้วเห็นภาพ... แถมยังสอดแทรกสาระไว้เพียบ..
อ่านไปอ่านมาก็เห็น www.racing-club.net อยู่ด้านท้ายคอลั่ม
เอาว่ะ ลองเข้าไปดู...   โหพี่ เพียบเลย  เยอะกว่าในหนังสืออีก
 พี่เปิ้ลมักจะมีเรื่องราวประสบการณ์เจ๋งๆมาให้อ่าน
เช่น ทดสอบเบรค.. การจัดตำแหน่งระยะห่างจากพวงมาลัย...ฯลฯ
 ทุกวันนี้พี่ไปดูพ่อผมนั่งขับรถครับ...ได้มาจากวันนั้นที่ผมเปิดอ่านล่ะ เหอๆ
จำได้ว่าผมคลั้งพี่เค้ามาก เลยส่งเมล์ไป ขอไปช่วยงานจิมที่ ไบเทค
    แต่ไม่ได้ไปฮะ ช่วงนั้นใกล้บวช แม่ไม่ให้ไปไหน อิอิ
(แล้วต่อมาผมก็อ่านคอลั้มการแข่ง ได้เรื่องว่ามีคนทำนาฬิกาจับเวลาพัง อิอิ)
             นั้นคือครั้งแรกที่ได้รู้จักเว็ปนี้และการดริฟครับ พี่กุ้ง
    หลายปีต่อมาผมก็ลืมๆไปหมด เพราะงานยุ่ง พ่อเป็นมะเร็ง ที่บ้านทรุดหนัก
จนมาปีที่แล้ว อะไรๆเริ่มดีขึ้น

[เจ็ด]

 (ต่อๆ คอมแฮ๊ง)   ผมถึงได้ไปสนามแข่งจริงๆซะที...
 เพื่อไปดู "ดริฟ" ที่ผมอยากเห็นหนักหนา    แล้วก็ทำให้ผมได้เจอ "อีส้ม"
พี่เฮฮาดี  ไม่เก็ก ทำให้เด็กอย่างผมอยากจะเข้าไปคุยด้วย  แต่ก็ไม่มีโอกาศ
 จนวันนึงผมก็ได้มาคุยกับพี่....  (วันนั้นแหล่ะ)   จบ
   
           โอเคม่ะพี่กุ้ง    อิอิ  บ่นไรว่ะผม

                  ซักวันพี่ บนกระจกมองหลังพี่จะมีรถผมอยู่..

[TopDMC]

กินจายซะยิ่งกะไรเหลือเกิลล์... :'( :'( :'(

[O'Pern]

โหห ถ้าไม่รู้จักกันแล้วพิมพ์มา ผมก็อ่านแล้วดีใจครับ

แต่รู้จักกัน แล้วยังมาพิมพ์ แบบนี้เล่นเอาเขินสุดๆ เลยว่ะ


ยอมรับว่าดีใจที่ผู้อ่านชอบและนำไปประยุกต์ใช้ ย้ำว่าประยุกต์นะครับ เพราะคงไม่มีสิ่งใดเหมาะสมกับคนๆ นั้นเหมือนกันกับผมเสียทีเดียวเป็นแน่ ผมอาจชี้นำ ชี้ทาง แต่ไม่อยากให้ปฎิบัติตามโดยไม่มีเหตุผลรองรับ

ปล ไว้มาขับไล่กันสักตั้งสิน่า

[TRANCE]

พี่เปิ้นอาจจะเขินหนักเข้าหากอ่านที่ผมจะพิมพ์ต่อไปนี้

เท้าความไปถึงเมื่อก่อนที่มีงานดริฟท์ ที่หลังซีค่อน
วันนั้นไม่รู้อะไรมากนัก แค่เคยได้ยิน และผ่านตาจาก VDO จากญี่ปุ่น ที่เพื่อนๆเอามาเปิดดู
ขับรถไปกะจะไปเดินเล่นแล้วก็ดูหนังตามเรื่องตามราว
แต่ด้วยความที่ขับไปเหม่อไป มันดันเลยทางเข้าห้าง
แล้วด้วยความที่ขี้เกียจขับรถ เลยเลี้ยวเข้าซอย บึงวาปีด้านข้าง เพราะมีทางเข้าอีกทางจากตรงนั้น
พอเลี้ยวเข้าไปก็ได้ยินเสียงยางบดถนนมาไกลๆ เป็นระยะๆ สลับกับเสียงเครื่องยนต์
ในใจก็นึก เอ๊ะเค้ามีอะไรกันตรงนั้นหว่า ก็เลยไหนๆไม่มีอะไรทำ ขับไปดูหน่อยคงไม่เป็นไร
จอดรถเสร็จ ก็เดินเข้าไป ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ ยิ่งเหมือนหัวใจมันเต้นระทึก
เพราะได้ยินเสียงชัดขึ้น พอไปถึง สิ่งแรกที่เห็นคือ MX5 สีแดง มีสติ๊กเกอร์ ธนูไฟด้านหลัง
กำลังเร่งเครื่องจะเข้าโค้ง พอใกล้จะถึงโค้งตัวรถกลับเสียหลัก(ตอนนั้นไม่รู้จริงๆ)
ขวางเข้า แต่พอดูๆไป ไม่ยักกะมีทีท่าว่าจะหลุดโค้งแฮะ
แล้วจู่ๆก็หมุนครับ หมุน 180 เลยแต่รถไม่ได้หยุดนิ่งนะครับ
เจ้าของรถแก้อาการโดยเข้าเกียร์ถอยหลังแล้ววิ่งถอยหลังไป
ได้ระยะพอควรก็เบรคอย่างแรง แล้วรถก็หมุนอีกรอบ 180
กลับมาไลน์เดิม แล้ววิ่งต่อหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตัวผมก็ยืนอึ้ง นึกในใจ เหมือนใน VDO ที่ดูเลยว่ะ
แล้วก็ได้ยินเสียงคนข้างๆพูดขึ้นมาลอยๆว่า
"พี่เปิ้นนี่เจ้าตำหรับจริงๆ มีท่าแปลกๆมาให้ดูอยู่เรื่อย"
หันไปดูที่คนนั้นพูด เห็นถือกล้องอยู่ เข้าใจว่าเป็นช่างภาพ นิตยาสาร
นับตั้งแต่วันนั้น ผมถือว่าผมได้รู้จักพี่เปิ้นแล้ว(แต่พี่ยังไม่รู้จักผม)

เชื่อมั๊ยะครับ วันนั้นผมนอนไม่หลับ เก็บเอาไปคิกตลอดคืนเลย
คำถามมากมายลอยอยู่ในหัว(ทุกวันนี้ก็ยังคงลอยอยู่)
ว่าเค้าทำได้ไง เราจะทำได้มั๊ยะ

จากนั้นก้หา VDO มาดูลองเล่นดู แต่ก็ยังไม่ได้พัฒนาไปถึงไหน
ทุกวันนี้ก็ยังไม่เป็นเลย เรียกว่าไม่ได้เรื่องดีกว่า

จนมาวันนึง ไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหน
โพสถามพี่เปิ้นว่า ขอเข้าไปนั่งในรถพี่เปิ้นขณะดริฟท์ได้มั๊ยะ
พี่เปิ้นก็ตอบมาเลยครับ ว่าไม่มีปัญหา
ผมนั่งนับวันรอ(ยิ่งกว่ารอเจอสาวอีก)
พอไปถึงก็แบบว่า ลังเลๆอยู่เป็นชั่วโมงเลยครับ
ไม่รู้จักใครเลย ได้แต่ยืนดู เกือบจะหันหลังกลับแล้วเพราะเห้นแต่ละคนสนุกสนานกันมาก
สุดท้ายเลยบอกตัวเองว่า เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ไหนๆก็มาแล้ว
เลยเดินไปหาพี่เปิ้น ยกมือไหว้ แล้วก็แนะนำตัว
พี่เปิ้นก็บอก อ้าวหรอครับ ยินดีที่ได้รู้จัก จากนั้นก็เลยผ่อนคลายความตื่นเต้น
แล้วก็เลยเอ่ยปากขอลองนั่งรถพี่เปิ้นเป็นศิริมงคลแก่ตัวเองซะหน่อย
พี่เปิ้นก็ใจดีให้ลองนั่ง แล้วผมก้ได้เห็นโลกในอีกมุมมองหนึ่ง
มุมที่ผมไม่เคยได้เห็นได้สัมผัส มันทำให้ผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

โดยปกติผมจะไม่ชอบนั่งรถที่คนอื่นขับเลย
ยิ่งขับหวาดเสียวแบบนี้ด้วย ยิ่งลืมไปได้เลย
แต่วันนั้น พี่เปิ้นได้ให้อะไรหลายอย่างโดยที่พี่เปิ้นเองอาจจะไม่ทราบ
วันนั้นผมรู้ว่า เมื่อใดที่ถึงจุดที่เป็นที่สุดแล้ว ที่ใครๆเรียกว่า Limit
เมื่อนั้น มันจะกลายเป็นจุดเริ่มสำหรับอีกสิ่งหนึ่งเสมอ
เหมือนรถที่วิ่งไปจนถึง Limit แล้ว มันจะกลายเป็นจุดเริ่มของการ Drift
แล้วก็สอนผมอีกว่า การที่คนเราจะทำได้หรือไม่ได้ ไม่ได้อยู่ที่ขีดจำกัด(Limit)
แต่มันอยู่ที่ความสามารถของเราเองต่างหาก ที่จะให้สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ กลายเป็นเรื่องง่ายๆ

วันนั้น ทำให้ผมเข้าใจชีวิตในอีกมุมหนึ่ง(ไม่ค่อยจะเกี่ยวกับ Drift เลยแต่ผมคิดแบบนั้นจริงๆ)
และวันนั้นก็เป็นวันที่ผมเข้าใจความหมายของคำว่า
"ไม่มี ลิมิต ชีวิต เกินร้อย"(ตอนพูดต้องพยายามทำเสียงให้เหมือเสก โลโซ จะได้อารมณ์มากครับ)

ขอบคุณพี่เปิ้นมากๆครับ ที่สอนคนกะโหลกหนาอย่างผม ให้เข้าใจชีวิต ในเวลาเพี่ยง 11 วินาที

[O'Pern]

เขิน ปน ปลื้มใจ ครับ

หากการที่คุณโตได้นั่งรถผมแล้วมันเกิดจุดประกายคุณได้ ผมถือว่าเป็นสิ่งที่น่ายินดีอย่างยิ่งที่เราได้มาพบกันครับ

ปล ว่าจะเซฟเก็บไว้ให้ลูกอ่านตอนโต อิอิ

[H U S T 7 E R]

 เดี๋ยวสกรีนเสื้อ "เรารักพี่เปิ้ล" ไปขายงานเอ็มแม๊กซ์ดีกว่า "พี่เปิ้ลแฟนคลับ" เอิ๊กๆๆๆๆๆ ;D

[TRANCE]

จอง 1 ตัวครับ พูดจริงนะ ;D

[H U S T 7 E R]

 เอางั้นเลยเรอะฮะ เอิ๊กๆๆๆๆๆ งั้นตอนนี้หาเสื้อลายพลางทหารใส่ไปก่อนนะครับ

 ไว้ว่างๆจะทำให้     O'Pren f.c. เอิ๊กๆๆๆๆๆ    ;D

[top]

เอารถพี่ผมไปเล่นดีไหม เอาแบบในรูปเลย ให้พี่เปิ้ลนั่งข้างหลังแล้วผมขับ หวาดเสียวดีนะ แต่ระวังท่อหน่อยล่ะ มันพ่นไฟได้ถ้ารอบได้ที่จริงๆ

[Joe200sx]

ขอเป็นแฟนคลับพี่เปิ้นด้วยคนนะครับ   ;D
แม้ว่ามีสิ่งหนึ่งที่ทำให้พี่เปิ้นเปลี่ยนไป......(พุง) :P
แต่ผมก็รักและเคารพพี่เหมือนเดิมครับ.......กร๊ากกกก ;D

[H U S T 7 E R]

  [size=20]พุง !![/size]

[Joe200sx]

 [size=20]พุง !![/size]

เมื่อก่อนพี่เปิ้นหุ่นดีจริงๆ นะครับ  และพี่เค้าชอบใส่กางเกงทหารสีเขียว
หุ่นอย่างกับทหาร  ผมก็นึกว่าพี่เค้าเป็นทหาร  พอค่ำๆ เจอแกขับมุ่งหน้าไปทาง
ชลบุรีด้วย  รถแกจำง่ายติดสติ๊กเกอร์ O' Pern  ตัวใหญ่มาก  ยิ่งสงสัยใหญ่ว่า
คงดริฟท์เสร็จแล้วรีบกลับไปค่ายทหาร  เอาไว้ค้นรูปเก่าๆ มาโชว์ดีกว่า
ขออนุญาตด้วยนะครับพี่ ;D

[H U S T 7 E R]

 อ๋อ...มีๆๆๆครับ ที่บ้านยังมีเก็บไว้อยู่ฮะเล่มนี้   ;D

[O'Pern]

โห มีแซว อิอิ ยังไงก็ขอบคุณที่ยังจำหุ่นเก่าๆ ได้ แม้ตอนนี้จะมีพุงบ้างแล้ว แต่ก็กำลังเร่งให้ยุบลงโดยเร่งด้วย

ทุกวันนี้ผมปั่นจักรยานวันละ 30 กม แล้วว่ายน้ำเล่นกับลูกตอนเย็นอีกวันละ 2 ชม ลงมา 3 โลละ อิอิ

อยากกลับไปท๊อปฟอร์มแบบเดิมครับ ขอเวลาอีกนิดน่า


โจ้เป็นแฟนตัวจริงเลยนะ รู้ว่าผมชอบใส่กางเกงทหารด้วย มันสบายดี แถมเลอะแล้วไม่น่าเกลียด ลุยได้ไม่ต้องกลัวเปรอะ เพราะพวกดริฟท์อย่างเรามันต้องมุดโน่นนี่ตลอดเลยครับ เอาแค่ขนยางขึ้นลงรถ ถอดใส่ แค่นี้เหงื่อก็เพียบแล้ว กางเกงทหารหรือชุดลุยๆ จึงเหมาะสมด้วยประการทั้งปวง

เดี๋ยวคันใหม่ก็มี O'Pern ตัวโตๆ ครับ ผมจะนำความรู้สึกเดิมๆ กลับมา เพราะดริฟท์กับผม มันแยกกันยังไงก็ไม่ออก