เมษ 56 1-10 , 22-28 เรือใบที่สัตหีบ

[O'Pern]

1 เมษ 56
   ตื่นแต่เช้าขี่รถไปตลาดหาของกินให้ลูก วนอยู่นาน ไม่คุ้นสถานที่ จัดหมูย่างไก่ย่างข้าวเหนียวให้ลูกเช้านี้ พร้อมด้วยเสบียงนิดหน่อย สองวันแรกนี้ยั้งเรียนทฤษฎี ยั้งไม่ลงทะเล อีก 8 วันที่เหลือน่ะ หึหึ ของจริง
   เช้าวันแรกของการเรียน ทุกคนไปตรงตามเวลาเป๊ะ แน่นอน ผมไปก่อนเวลาเสมอ พร้อมกับสอนลูกถึงระเบียบขั้นตอนต่างๆ ที่เป็นมาตรฐานเช่น เราต้องเตรียมเอกสารใบเสร็จชำระเงินไปด้วย แม้จะชำระแล้ว เผื่อเขาเรียกตรวจสอบ เราก็จะแสดงให้เขาดูได้ทันที
   ก่อนเริ่มพิธีการใดๆ มักจะมีการลงทะเบียน ขั้นตอนนี้อาจมีการรับเอกสาร หนังสือ หรือของที่ระลึก ฯลฯ แล้วแต่รูปแบบของงาน
   เอาเข้าจริงมีคนสมัครแบบโทรมาแจ้ง คือตัวเองไม่ต้องมา เช้าวันนี้ก็ค่อยมากรอกใบสมัคร ชำระเงิน ฯลฯ กลายเป็นว่าแทนที่จะเริ่มเรียนกัน 0800 ก็ต้องเลื่อนเป็น 0930 ผู้ปกครองก็ยืนรอออกันเต็มไปหมด แต่ละคนก็อยากเห็นบรรยากาศการเรียนการสอน
   เรียนกันแบบง่ายๆ สบายๆ ครับ ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กประถม ชั้นเรียนนี้คือเรือแบบ Optimist เป็นเรือลำเล็กของเด็ก ถ้าเป็นเด็กโตหรือผู้ใหญ่จะเป็นเรือ Laser ที่ลำใหญ่ขึ้นมาหน่อย หรือถ้าใครชอบอีกแนวก็ไป Windsurf เลย
   ผมนี่แหละครับ มาแนว windsurf ตั้งแต่เด็ก หัดเอง เล่นเอง เป็นเอง แต่ไม่เก่ง แถมเป็นแบบมั่วๆ คือพอบังคับทิศทางได้ ไม่รู้กฎกติกาอะไรกับเขาเลย เพราะเล่นเองอยู่คนเดียว
   ผมเอาชาเขียว 1 ลังใหญ่มอบให้เจ้าหน้าที่เอาไว้กินตอนกระหาย ส่งมอบให้กับ “พี่เล็ก” ผู้อำนวยการของสโมสรเรือใบแห่งนี้ ในเขตทหารเรือนี่มีเล่นเรือใบกัน 2 จุดนะ จุดแรกคือทีผมอยู่นี่คือสโมสรเรือใบ กองเรือยุทธการ ถัดไปอีกไม่ไกลกันนักราว 1.5 กม จะเป็นสมาคมเรือใบ วันแรกมาสมัครเรียนก็งงเหมือนกัน คือเราเองก็ไม่รู้ว่าจะเอาทีไหนดี แต่ละที่ก็เปิดคอร์สคล้ายๆ กัน สุดท้ายมาลงตัวที่ของสโมสรกองเรือยุทธการนี่แหละ
   วันแรกมีทดสอบว่ายน้ำ 50 เมตร กลุ่มมิวผ่านหมด กลุ่มอื่นไม่รู้ อากาศร้อนแดดแรง แต่ก็มีลมแรงตลอดวัน ผมทาครีมกันแดดพร้อม แต่พอดูกระจกตอนกลางคืน โอ้ พระพุทธ รอยกระที่เป็นจุดๆ มันขึ้นมาเต็มหน้าเลย
   สมัยเด็กผมเล่น windsurf นี่ไม่เคยทาครีม ไม่ใส่หมวก ไม่ใส่เสื้ออีกด้วย ลุยสดๆ ตอนเด็กไม่เห็นผลอะไร มาส่งผลตอนนี้แหละ กระ ฝ้า เต็มไปหมด หลายปีก่อนเจอนักทดสอบรถของ Volvo ชื่อ Anna นั่งคุยกันที่พีระฯ เขาถามว่าผมเป็นคนไทยหรือเปล่า สงสัยก็เพราะไม่เคยเห็นคนไทยเป็นกระเหมือนเขา Anna เป็นคนสวีเดน ผิวขาว
   ก่อนนอนทาครีมบำรุงเล็กน้อย เอามาแค่เจลว่านหางจระเข้ ไม่รู้ช่วยได้ไหม

[O'Pern]

2 เมษ 56
   ขี่ไปตลาดจุดเดิม วันนีเอารถ Neobike 16 ไป พับแล้วเข็นเข้าตลาดได้ดีกว่ารถใหญ่ เดินหลายซอกมุมแล้ว ยังไม่เจอของถูกใจ สุดท้ายจัดข้าวเหนียวหมูย่างอีกแล้ว ยังดีที่ร้านนี้มีไก่ย่างด้วย เป็นเนื้อหน้าอกล้วนๆ ผมลอกหนังกินกับข้าวเหนียว โอเคดีมาก นี่ถ้ามีข้าวเหนียวดำด้วยนะ จะยิ่งสุด
   ส่งเด็กๆ ไปเรียน ผมรอจนเขาเข้าห้องเรียนสักพักถึงเดินออกมา เจอรุ่นน้องสวนกุหลาบชื่อ “นุ” ทำรีสอร์ทอยู่เกาะช้าง มาเรียนเรือใบ Laser คุยไปคุยมา ชวนผมไปเทียวบ้านเขา ชวนไปเล่นเรือ เอาอีกแล้วๆ  นุคงไม่รู้ว่าชวนแล้วผมไปจริง ไอ้นุมึงถูกกูเมมไว้แล้ว เตรียมตัวไว้ได้เลย !!!
   กลางวัน “เอ๋” โทรมาหา เอ๋คือเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ทุกวันนี้ติดยศนาวาโท เอ๋กับผมสนิทกันมาก ชอบพวกมอเตอร์ไซค์โบราณเหมือนกัน เอ๋เปลี่ยนรถไปหลายคัน ทำแล้วก็ขาย ขายได้กำไรก็จับคันใหม่ ล่าสุดใช้ Daimler Series II ส่วนผมชอบแล้วก็เก็บ ยังจอดกองเป็นเศษเหล็กอยู่ที่บ้านเหมือนเดิมทั้ง 2 คัน เพราะไม่มีที่จอดรถก็เลยยังไม่ทำ นี่ก็คิดถึงมันมากนะ ไม่ได้ขี่มาเป็นสิบปีแล้ว คนอื่นก็ไม่มีใครขี่มันเป็น เพราะเข้าเกียร์ด้วยมือซ้ายที่ถังน้ำมัน เหยียบคลัตช์ด้วยเท้าซ้าย มือขาวคือเบรกหน้า เท้าขวาเป็นเบรกหลัง มือขวาบิดคันเร่ง มือซ้ายบิดตั้งไฟอ่อนแก่ หึหึ นี่แหละครับ HD 1945
   ส่วนใหญ่จะใช้เวลาอยู่ที่สโมสร ได้เจอเพื่อนและคนที่คุยถูกคอกันหลายคน แต่ถ้าอากาศร้อนมากๆ ก็จะกลับเข้าไปพักที่บ้าน ยังดีครับที่บ้านพักห่างจากสโมสรแค่ 1 กม จะขี่จักรยานไปก็ได้ ซึ่งตอนแรกก็คิดว่าจะทำแบบนั้น แต่เห็นแดดและลมแล้วท้อใจครับ ขับรถยนต์ไปแทน
   วันหนึ่งๆ ขับเทียวไปมากว่า 5 รอบ มันอยู่ใกล้ไง ก็เลยไปมาได้บ่อย หิวก็กลับมากินผลไม้ที่บ้าน นั่งเบื่อๆ ก็ไปดูลูก ไปคุยกับเพื่อนๆ ที่เพิ่งรู้จัก บ้างก็คุยกับครูฝึก ขนเอาคอมพิวเตอร์มาทำงานนี่ยังไม่ได้เปิดเครื่องเลยนะ มันไม่สะดวกน่ะ ในห้องพักไม่มีโต๊ะเลย ต้องใช้วางกับพื้น นั่งขัดสมาธิพิมพ์ เมื่อยหลังมากๆ ทำได้ไม่นานต้องหยุดพักลุกเดิน ขาดความต่อเนื่อง
   อาหารกลางวันวันนี้มิวกินได้ครบ มีทอดมัน และผัดผัก ต่างจากเมื่อวานที่มิวกินแค่ข้าวกับไข่ดาว มีแกงอีกอย่างหนึ่ง แต่เขาบอกว่ามันเผ็ด
   ช่วงบ่ายฝึกกับเครื่อง Simulator จำลองสถานการณ์จริง แต่อยู่บนบก เด็กๆ ทำไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ ครูต้องคอยแก้ให้แทบทุกคน
   เรียนเสร็จเย็นขอเล่นน้ำทะเลต่อ จัดไปลูก เล่นจนถึงฟ้ามืดเกือบทุ่มถึงจะเลิก อยู่เป็นคนสุดท้ายในทะเล
   หัวค่ำมิวชวนเพื่อนอีก 2 คนที่พ่อแม่เขาไม่มาด้วย ชวนกันไปกินบะหมี่แชมเปี้ยนอีกแล้ว จัดไปพร้อมกับน้ำส้มปั่น สูตรเดิมเป๊ะ

[O'Pern]

3 เมษ 56
   มิวกินข้าวเหนียวหมูย่างมา 2 วันแล้ว วันนี้อยากได้อะไรแปลกใหม่สักหน่อย เมืองสัตหีบนี่เล็กมากนะ ตอนเช้าก็มีตลาดเช้าที่ใหญ่มาก 1 จุด เป็นตลาดค้าส่งอยู่ริมทะเลเลย บรรยากาศดี ไม่น่าเชื่อว่าตลาดเปิดตั้งแต่ตี 1 ช่วงมีคนเยอะสุดคือตี 3-4 เป็นตลาดค้าส่งน่ะครับ พ่อค้าแม่ค้าในละแวกใกล้เคียงก็จะมาซื้ออาหารสดกันที่นี่ ปู ปลา กุ้ง กั้ง หมึกหอย มาเป็นเข่งๆ เลย คนจากพัทยาแห่ บางเสร่ มาหาซื้อของที่นี่ก็เยอะนะ เรื่องความสดคงพอๆ กันกับตลาดริมทะเลทุกที่ แต่ที่จุดนี้เรือใหญ่ของชาวประมงเข้าเทียบท่าได้ด้วย มีสะพานปลาริมทะเลเลย
   ผมอยากได้แบบอาหารกินเร็ว สะดวก ทรงคุณค่า ขี่รถตระเวนหาไปถึงถนนสุขุมวิท เจอต้มเลือดหมูมีใบตำลึงด้วย (หน้านี้ตำลึงหายาก) จัดมา 1 ชุด ขี่ใกล้ถึงบ้านละ เจอพระสงค์เดินมา นึกอะไรไม่รู้ รีบจอดรถนิมนต์พระ เอาต้มเลือดหมูพร้อมข้าวใส่บาตรพระไป แล้วตัวเองก็ขี่ไปซื้อใหม่ ไม่รู้รสชาติเป็นอย่างไร เลยเอาข้าวผัดอเมริกันมาให้มิวเผื่อไว้ เขาต้องกินเยอะๆ นี่เมื่อวานก็ไม่ได้กินไข่เลย 
ได้ฤกษ์เปิดคอมฯทำงานก็วันนี้แหละ ตอนสายมิวไล่ผมกลับมาบ้าน บอกให้มารับอีกทีตอนเย็นได้เลย เขาอยู่ดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องเป็นห่วง คงเป็นเพราะผมไปจู้จี้กับเขามากไป เลยรำคาญ บอกว่ามันดูเหมือนเขาเป็นเด็กเล็กๆ ตอนพักกลางวันก็เตือนให้เขาเติมครีมกันแดด ซึ่งเขาไม่ชอบทาไอ้ของพวกนี้ ก็คุยกันบ่อยถึงความจำเป็นว่าทำไมต้องทา ไม่ทาแล้วจะเป็นกระฝ้าอย่างพ่อ พร้อมกับเปิดหลังให้เขาดู แต่เขาก็ไม่สนใจอะไร ผมทาให้ก็บอกรำคาญตัว ไม่ชอบๆ
   นอกจากเรื่องทาครีมแล้ว ผมยังจู้จี้เขาเรื่องใส่หมวก ใส่แว่นตากันแดดอีกด้วย
   ไม่ได้โกรธอะไรเขา คงเป็นกรรมสนอง ผมอาจเคยทำกริยาแบบนี้ใส่กับพ่อแม่ตัวเองตอนเด็กๆ
เลยกลับมาบ้านเปิดคอมทำงาน โอ้โห ไม่ได้อัปเดทไดอารีชีวิตมาหลายวันมาก แถมจุดที่พักนี้บางทีไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ 3G มาแบบขาดหายกลายเป็น Edge แถมบางที Edge ยังหลุดหาย ทำงานออนไลน์ไม่สะดวกเลย
   มิวได้ลงน้ำทะเลแล้ว เย้ๆ คราวนี้แหละ จะได้รู้ว่าของจริงคื่ออะไร เรียนบนบกมา 2 วันเต็มแล้ว ทุกคนอยากลงเรือของจริงกันหมดแหละ ตอนบ่ายแอบไปดูมาหน่อยหนึ่ง ต้องซุ่มดูอยู่ใต้ต้นไม้ ลำบากฉิบเป๋งเลย ดีนะไม่ต้องพรางตัวด้วย เด็กๆ อยู่ในทะเลท่ามกลางแดดแรงจัดนี่มองไม่ออกว่าใครเป็นใคร มันเห็นเป็นภาพสีดำแบบย้อนแสง เห็นทุกวัตถุเป็นสีดำหมดเลย แนวเดียวกับภาพถ่ายแบบ Silhouette
   น่ามีกล้องส่องทางไกลนะ หรือไม่ก็เลนส์ซูมแรงๆ หน่อย จะได้มีภาพสวยๆ กับเขาบ้าง ในมือตอนนี้มีแต่กล้องมือถือป๋องแป๋ง แต่กล้องทุกตัวก็มีจุดเด่นของมันเอง ความเก่งของกล้องมือถือคือไว สะดวก เร็ว แถมกล้องมือถือรุ่นใหม่ๆ ภาพไม่ขี้เหร่แล้วนะ ถ่ายกลางแดดแรงๆ นี่สวยใช้ได้เลย
   มื้อเย็นเด็กๆ ชวนกันไปกินร้านสเต็กลุงหนวด อยู่ในตลาดละแวกนี้เองแหละ ไม่ไกลจากวัดหลวงพ่ออี๋นัก หาง่าย อยู่หัวมุมถนน ร้านตกแต่งแบบรุ่นใหม่หน่อย ร้านเป็นห้องกระจก แต่ดันไม่ติดแอร์ กลายเป็นร้อนฉิบหาย แต่ไม่อยากบ่นอะไร นี่ถ้ามาเองกับมิวสองคน ผมจูงมือกันไปนั่งข้างนอกร้านแล้ว แต่วันนี้มากันครบทีมเลย ด้านนอกโต๊ะไม่พอ
   เด็กๆ จัดเต็มกันหมด สเต็กคนละ 2 จาน วันนี้เขาได้ลงทะเลเป็นวันแรก คงจะใช้พลังงานมาก มิวกินสเต็กหมู ตามด้วยสเต็กปลา ส่วนผมไม่อยากกินมื้อเย็น แต่ก็ตามน้ำด้วยการสั่งสลัดไก่แทน

[O'Pern]

4 เมษ 56
   ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์แบกจักรยานมา ใช้ได้คุ้มสุดยอดจริงๆ อยากกินอะไรก็ตระเวนซ่อกแซกไปหา กลัวจะทำเอาเด็กๆ คนอื่นอิจฉา เพราะพวกเขาได้กินแค่โจ๊กถ้วย ซีเรียล พวกของง่าย กินสะดวก เร็ว หลายคนแม้จะมีแม่มาด้วย แต่สไตล์ของเขากับผมต่างกันลิบลับ แม่ส่วนใหญ่เน้นง่าย สะดวก เร็ว ไม่ผิดหรอก เพราะผมก็เป็นแบบนั้น แต่มันต้องเพิ่มคุณประโยชน์ของอาหารให้เด็กด้วย
   ที่นี่ประเทศไทยนะครับ รถยนต์ก็มีขับ ของกินหาง่าย ราคาถูกกว่าอาหารสำเร็จรูป มีประโยชน์กว่ากันเยอะแบบเทียบไม่ติด ก็เลยงงในความคิดของผู้ปกครองหลายท่าน แต่ผมไม่กล้าพูดออกไปนะ เราชอบอย่างไหนก็จัดอย่างนั้นไปจะดีกว่า เรื่องของเขาเราไม่เกี่ยว มันเป็นสิทธิส่วนบุคคล ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องลอกเลียนแบบ
   เช้านี้ขี่วนเล่นในค่ายทหาร ซ่อกแซ่กมากก็เจอหมาของทหารเห่าบ้างเหมือนกัน เกรงใจเจ้าถิ่นครับ เขานอนหลับกันสบายๆ มาเจอเสียงหมาเห่าเดี๋ยวจะตกใจตื่น เลยขี่ออกนอกค่าย ไปเจอสวนกรมหลวงชุมพรฯ สุดยอดมาก ตรงกลางเป็นบึงน้ำขนาดใหญ่ รอบบึงเป็นทางลาดยาง สำหรับวิ่ง เจ๋งกว่านั้นคือเขาให้ขี่จักรยานด้วยน่ะสิ จัดไป 3 รอบขำขำ รอบแรกขี่สำรวจ รอบสองขี่ย้อนศรจากรอบแรก เพราะมันจะทำให้เราเห็นวิวในมุมที่ต่างออกไป เผื่อจะได้เจอมุมถ่ายรูปใหม่ๆ ส่วนรอบสุดท้ายก็ขี่อ้อมวกวนเข้าไปในจุดที่มันเชื่อมถึงกันได้ สวยมากครับ บรรยากาศดี เงียบสงบ ชอบตรงมีลมพัดเย็นสบาย รอบบึงก็เป็นบ้านหลังเตี้ยๆ ดูสบายตาดี
   ขากลับแวะตลาดซื่อของฝากลูก มิวสั่งข้าวผัดอเมริกันมา แต่วันนี้ร้านเขาบอกไม่มี ตื่นมาทอดไก่ไม่ทัน เมื่อคืนมีงานตลาดนัดคนเดิน เขาไปออกร้านและอยู่จนดึก ผมก็เห็นแล้วล่ะ แต่คิดว่ามีงานหลายวัน เจ้าของร้านบอกมีแค่วันเดียว มีเฉพาะพุธต้นเดือน อ้าว จบข่าวเลย อด
   ร้านนี้ขายอาหารเช้าแบบทำเองแพ็คใส่กล่องครับ วันนี้เลยจัดผัดมักโรนีไก่ให้มิว ส่วนผมเล่นข้าวมันไก่ อร่อยมากทั้งสองรายการ ก่อนไปซื้อเราก็หาข้อมูลก่อนนะ ถามร้านขายมักโรนีนี่แหละครับว่า แถวย่านนี้มีร้านไหนเด่นดังอะไรบ้าง เขาแนะนำข้าวมันไก่ บอกมีคนกินกันเยอะ แล้วก็ไม่ผิดหวัง ขายอยู่ในกลางตัวตลาดเลยครับ มีราคาเริ่มต้นสำหรับเด็กด้วยนะ 15 บาทเอง (คงจะจานเล็ก) ตัวข้าวถือว่ากลางๆ ไก่นี่พอใช้ได้ ส่วนน้ำจิ้มรสชาติดี แต่ออกหวานไปนิด คุ้มค่าเงิน 30 บาทครับ
   กลับมาถึงบ้านพัก เจอคุณแม่กำลังทอดไข่ให้ลูกกิน มีเด็ก 5 คนที่อยู่ในการดูแล และฝากให้ดูแล ส่วนผมแยกดูแลมิวเองส่วนตัว พอเด็กเห็นมิวมีของกินแปลกใหม่ทุกวันก็อยากกินบ้าง ผมเองก็อยากซื้อให้กิน แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาจะชอบหรือไม่ มีหลายอย่างที่คุณแม่หวังดีซื้อมา แต่เด็กๆ กลับไม่สนเลยแม้แต่น้อย เช่นพวกผลไม้ และขนมปัง ผมจะเก็บกินก็เกรงใจพุง ตั้งเป้าว่าจะลดสัก 1 กก ป่านนี้ไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ อยู่นี่ไม่มีเครื่องชั่งเลย
   สัตหีบเป็นเมืองเล็กมากครับ เป็นบล็อกสี่เหลี่ยม เลี้ยวผิดก็วนกลับล็อคหน้า บางเส้นเป็นวันเวย์ก็อ้อมเอาหน่อย ใครมีเซนส์ขับรถในเมืองก็ไม่มีหลง ยิ่งขี่สำรวจก็ยิ่งเจอร้านน่ากินเยอะแยะ ติดที่ว่าผมอยากลดพุงอยู่นี่สิ เลยแนะนำไม่ถูก แต่โดยภาพรวมของลักษณะชุมชนแล้วร้านอาหารน่าจะอยู่ในเกณฑ์ดีกันเป็นส่วนใหญ่ ทั้งนี้เพราะว่าเมืองมันเล็ก ชุมชนอยู่กันสบายๆ ไม่หนาแน่น ร้านอาหารก็มีเยอะ หากใครทำอะไรไม่อร่อย ชาวบ้านเขาก็หนีไปกินเจ้าอื่นกันหมดสิครับ มันไม่ใช่พวกเมืองท่องเที่ยวแบบพัทยา ไอ้โน่นทำอะไรบ้าบอยังขายได้เลย เพราะคนมันเยอะมาก คนกินแค่ครั้งเดียวแล้วก็เดินผ่าน เขาขายแค่คนหน้าใหม่ คนอยากลองก็อยู่ได้แล้ว แต่กับที่สัตหีบแล้วมันไม่ใช่
   ชอบอีกอย่างคือในตัวเมืองไม่มีพวกร้าน Fast Food ของฝรั่งเลยสักร้านเดียว อย่างเก่งสุดก็ 7-11 และ Lotus Express ที่อยู่ใกล้ตลาดเช้า อ้อ มี Tesco Lotus ใหญ่หน่อยริมถนนสุขุมวิท แบบนี้พออยู่ด้วยกันได้หน่อย คือเราต้องเก็บรักษาชุมชนและขนมโบราณเอาไว้ไงครับ อาหารโบราณมันถึงสืบทอดได้ ตลาดนี้จึงมี “แจงลอน” เนื้อปลาปรุงรสห่อไม้ย่าง หน้าตาคล้ายกุ้งพันอ้อยในอาหารเวียดนามนี่แหละ มี “งบปลา” ก็คือห่อหมกปลา ทำให้สุกด้วยการย่าง ห่อหมกปกติจะใช้นึ่ง นี่ถ้าเดินหานานๆ หน่อยคงจะเจออีกหลายอย่าง
   อยู่มา 4 คืน ชักจะชอบแล้วสิ หวนคิดถึงความคิดเก่าๆ สมัยเด็ก ตอนนั้นยังไม่มีความคิดฝันอะไร เลยกะว่าหากไม่มีงานทำ จะขอพี่สาวมาคุมบังกะโลที่ระยองให้ กะจะซือเรือใบแบบ Catamaran สักลำ แล้วเอามอเตอร์ไซค์โบราณของตัวเองมาขี่เล่นที่นี่ ชีวิตก็คงมีแค่นี้แหละครับ ผมไม่คิดฝันอยากได้สิ่งของอะไรมากมาก ใจคิดแค่อยากพัฒนาประเทศ พัฒนาสังคม พัฒนาสิ่งรอบตัวเราให้มันดีขึ้น
   เช้านี้ไปส่งลูกแล้วก็นั่งคุยกับเพื่อนๆ ต่อ นี่ผมเพื่อนเยอะแล้วนะ เดินไปทางไหนก็ก็คุยไปได้หมด เขาคุยเรื่องเรือใบกันผมก็รู้เรื่อง เช้าวันนี้มีเรือ Catamaran มาจอดบนฝั่ง ผมตรงดิ่งเข้าไปหามันเลย เดินลูบจากหัวจรดท้าย คิดในใจ อยากได้แบบนี้สักลำ (ถ้ามีบ้านริมทะเลนะ)
   มิวบอกให้ผมแค่ไปส่งและไปรับ ไม่ต้องอยู่คอยเฝ้าดู เขาบอกมันดูเหมือนพวกเด็กเล็ก อืมมม ก็ดีครับลูก 10 วันนี้พ่อพามาเพื่อพัฒนาตัวเองอยู่แล้ว แม้ผมจะคุยกับเพื่อนอยู่ไม่ไกลจากมิวนัก แต่ก็ไม่ได้เดินไปหาเขานะ จะเข้าไปคุยอีกทีก็ตอนที่เรานัดหมายกันช่วงเย็นที่เขาเลิกเรียน วันนี้จนถึงวันสุดท้ายเขาลงทะเลทุกวัน เลิกเย็นกว่าปกติแน่ เพราะต้องล้างทำความสะอาด และเก็บเรือ
   ที่สโมสรเรือใบกองเรือยุทธการสอนเด็กๆ ดีมากครับ มีบางช่วงที่ต้องให้เด็กแบกเรือหนักๆ มีผู้ปกครองบางคนเดินเข้าไปช่วย ครูฝึกต้องตะโกนบอก อย่าๆๆ ๆ เพราะถ้าช่วยเขาแล้วมันจะกลายเป็นสร้างปัญหาให้เด็กเอง อีกหน่อยพอเขาเล่นเรือจะได้รู้ว่าต้องจับตรงไหน ออกแรงอย่างไร เด็กต้องทำเองทุกอย่างเป็นหมด แม้กระทั่งกู้เรือ (ตอนเรือล่ม) ตอนเช้าเริ่มวันก็กางใบเรือเอง ตอนเย็นก็ล้างทำความสะอาด และพับเก็บเอง
   กลางวันฝากคุณแม่ๆ เอานมไปให้มิว กลัวกลางวันจะกินอาหารได้น้อย ไม่คุ้นปาก หรืออาจเผ็ดเกิน เอานมไปเติมพลังสักหน่อยคงจะดี มิวไม่อยากให้ผมไป ก็เลยต้องฝากคุณแม่เพื่อนๆ เขาไป
   ไม่ได้ไปดูมิว เหงาเหมือนกัน คิดบวกเข้าไว้ว่าเขาคงจะเริ่มโต ผมเลยมีเวลาเปิดคอมฯทำงานบ้าง มีเวลาก็มีเรื่องเล่าเยอะ พอหมดมุขก็คิดถึงงานเขียนที่จะส่งให้คุณอิท เอ แล้วผมจะเอาอะไรส่งให้เขาดีวะนี่ คือมันเริ่มกดดันไง มันเป็นหนังสือหัวนอก ไม่ได้พิมพ์แค่ขายแค่ในไทย งานเขียนของผมจะต้องแปลเป็นอีก 17 ภาษาทั่วโลก !!! มันกดดันตรงนี้มากกว่า
   วันนี้คลื่นลมแรงมากกว่าปกติ ดีหน่อยตรงมีเมฆบ้าง แดดไม่แรงเหมือนวันก่อน เด็กๆ ลงเรือใบแบบ Optimist พร้อมกับพี่เลี่ยง ซึ่งพี่เลี่ยงนี่ก็คือเด็กรุ่นพี่ที่เล่นใบเป็นแล้ว ขอโทษ รุ่นพี่นี่บางคนอายุแค่ 9 ปีนะครับ แต่เล่นเรือมา 3 ปีแล้ว ตัวเล็กเท่าหัวไหล่มิว แต่ขอโทษพอลงเรือแล้วคล่องสุดๆ แบบไม่น่าเชื่อ
   เลิกเรียนไปรับมิว เจอผู้ปกครองที่พักอยู่แถวพัทยาชวนไปเที่ยวคอนโดเขาอยู่ใกล้ Ambasdor ตรงข้าม มิโมซ่า (ไอ้มิโมซ่านี่คือสิ่งก่อสร้างหน้าตาประหลาด ทำเหมือนยุโรปเมืองหนาว แม่งไม่เข้าท่าเลยสักนิด เหมือนกับแถวเขาใหญ่นั่นแหละ)
   คอนโดหรูดูดีครับ แต่ทะเลไม่ค่อยสวย มันโดนกัดเซาะชายฝั่งมาจนใกล้จะถึงเขตของคอนโดอยู่แล้ว ห้องพักขนาดใหญ่แบบห้อง Suite ปล่อยให้เด็กๆ นั่งเล่นกันในห้อง ผมนั่งอยู่ริมระเบียง ปล่อยความคิดไปเรื่อย จนถึง 0830 ถึงขอตัวกลับ
   เข้ามาบ้านปุ๊บมิวบอกเขาอาบน้ำมาแล้วขอนอนเลย วันนี้มีเพื่อนมานอนในห้องด้วยอีกคน (ห้องเขาแอร์เสีย ก็แปลกนะ รู้ตั้งแต่เช้า แต่ไม่ยอมแจ้งเจ้าหน้าที่) มิวบอกอยากนอนกับเพื่อน ให้ผมลงไปนอนที่พื้น จัดไป ไม่เป็นไร ไม่ถือสา นอนพื้นมาตั้งแต่เกิดแล้ว
   สักพักอาบน้ำเสร็จออกมาเห็นมิวกับเพื่อนนอนหลับเสียแล้ว เสียงเพลงร้องคาราโอเกะจากนักท่องเที่ยวภูธรข้างบ้านทั้งสองฝั่งส่งเสียงโหยหวน โอ้ ไม่นะ ไม่ชอบแบบนี้เลย อยากสนุกอยากร้องก็น่าจะจัดกันเองในสถานที่ส่วนตัว นี่เปิดกลางทุ่งโล่ง ยืนร้องกันที่ลานหน้าบ้าน รอบข้างเป็นกองเชียร์ที่อุดมไปด้วยเหล้าเบียร์
   หยิบเอา Ear Plug มาอุดหู ใช้ของเก่าแบบโฟมนุ่มอุดแต่ยังได้ยินเสียงเพลงลอดเข้ามา พอลองของ 3M แบบเป็นยาง อันนี้เงียบสนิทเลย ค่อยยังชั่วหน่อย ส่วนมิวกับเพื่อนเขาหลับกรนครอกฟี้อย่างสบายอารมณ์

[O'Pern]

5 เมษ 56
   กว่าจะหลับได้ก็ดึก เช้านี้ตื่นสายนิดหน่อย แต่ก็เดินวอร์มรับลมทะเลสักพักแล้วก็ออกขี่จักรยานเหมือนเดิม วันนี้วนไปทางฟากของกองเรือยุทธการ ไปเจอสวนสาธารณะเล็กๆ สองแห่ง อันแรกอยู่ริมถนนหลักในค่ายเลย ชื่อโคตรเท่ “สวน Happy” ทางเดินทางวิ่งเป็นพื้นยางนุ่มๆ เจ๋งมาก สวนนี้ห้ามขี่จักรยาน ผมเลยเดาว่ามีคนเดินคนวิ่งเยอะ ดีแล้วล่ะครับ บางคนคนขี่จักรยานมันก็ไม่เคารพสิทธิของคนอื่นเขาเหมือนกัน สวนไหนให้ขี่จักรยานได้ พวกแม่งอัดขี่จนเร็วยังกะจะไปแข่ง ใครขี่ช้าไม่ทันใจมันก็ตีกระดิ่งไล่ บ้างก็ตะโกนไล่ เขาอาจเป็นนักจักรยานที่เก่งที่ดี มีน้ำใจ เป็นคนดี มีศีลธรรม อันนั้นก็อีกเรื่อง แต่มารยาทในการใช้สวนสาธารณะร่วมกับผู้อื่นอยู่ในเกณฑ์แย่ ต้องปรับปรุง
   อีกสวนหนึ่งที่เจอแล้วชอบมากกว่าชื่อ “สวนน้ำอาภากร” อันนี้อยู่ลึกลับเข้าไปในโซนของนายทหารชั้นผู้ใหญ่ มีป้ายห้ามคนนอกเข้าโซนนี้ด้วย แต่ผมขี่จักรยานเลยเลาะๆ เข้าไปชมหน่อย เป็นสวนที่แยกลู่เดินลู่ขี่จักรยานออกจากกันอย่างชัดเจน ตีเส้นแบ่งไว้ตลอดเส้นทาง 1300 เมตร รอบข้างเป็นบึงบัวและต้นไม้ใหญ่ บรรยากาศดีครับ คล้ายพุทธมณฑล ช่วงเวฬุวัน ขี่ไปสองรอบ ใช้สมาธิดีเหมือนกัน เพราะทางตรงสั้น ถนนส่วนใหญ่คดเคี้ยวไปมา
   ออกจากสวนมาก็ทะลุริมทะเลเลยครับ มาออกตรงใกล้ๆ สโมสรเรือใบที่ลูกเรียนนี่เองแหละ ขากลับขี่ไปตลาด ลมทะเลพัดแรงตลอดเวลาเลยครับ ตั้งแต่มาอยู่นี่ 5 วันแล้ว ไม่เคยมีช่วงไหนไม่มีลมเลย
   ขี่วนเข้าไปในตลาดตัวเมือง 1 รอบ เมืองเล็กครับ แป๊บเดียวก็รอบแล้ว เจอร้านข้าวมันไก่ โจ๊ก ต้มเลือดหมู รวมกันอยู่ในร้านหนึ่ง โหงวเฮ้งเข้าท่า เพราะรายล้อมไปด้วยชาวบ้าน แถมร้านอยู่นอกตลาด แต่คนก็ยังมากันเยอะ ไว้พรุ่งนี้จะลองจัดดู
   แวะซื้อข้าวผัดอเมริกันให้มิว ส่วนตัวผมเองกินอกไก่ย่างกับข้าวเหนียว มีน้ำเต้าหู้ใส่ลูกเดือยสำรองไว้กินกลางวันอีกถุง ระหว่างวันก็กินของเหลือในตู้เย็น เช่น โยเกิต ถั่วนิดหน่อย ยังไม่ลืมเป้า 1 กก ที่ตั้งไว้ครับ กินตอนนี้ได้ แต่หลังจากช่วงเย็นแล้วแทบจะไม่กินอะไรเลย
   วันนี้เช็คเอ้าท์ออกจากบ้านพัก กร. ไปอยู่ที่ศูนย์สมุทรกีฬา 1 คืน อยู่ใกล้ๆ กันครับ ห่างกันแค่ 1 กม จากนั้นต้องออกไปนอนนอกค่ายทหารอีก 2 คืน ถึงจะกลับเข้ามาพักที่เดิมได้จนถึงวันสุดท้าย ทั้งนี้เพราะมีคนจองบ้านพักที่เราอยู่มาล่วงหน้าไว้นานแล้ว
   ที่ศูนย์สมุทรกีฬาห้องพักดีครับ เป็นของนักกีฬาโดยตรง เตียงเดี่ยวแยกสองเตียง ห้องกว้างขวางากเรียบร้อยดีสไตล์โรงแรม แน่ล่ะ ขี่จักรยานมาถึงห้องไม่ได้เหมือนที่เก่าที่เป็นบ้านเดี่ยว คนไม่ได้ขี่จักรยานคงเฉยๆ แต่คนขี่จักรยานบ่อยๆ ย่อมอยากได้ห้องพักที่เอาจักรยานเข้าบ้านได้ แต่ไม่มีปัญหาสำหรับผม ผมจัดรถพับ Neobike 16 มาอีกคันเผื่อไว้แล้ว ส่วน KHS HT จอดไว้ในท้ายรถ
   กำหนดการเดิมเราจะกลับมาพักที่บ้านพัก กร. แห่งนี้อีกในวันที่ 8-10 แต่เมื่อคืนเจอพิษคาราโอเกะเลยเข็ดแล้วล่ะ แถมยังเจออีกหลายปัญหาเกี่ยวกับตัวเด็กๆ เอง คือมีเด็กบางคนเริ่มงอแง ไม่อยากเรียนเรือใบแล้ว เพราะเมื่อวานเจอเรือล่มแล้วตกใจกลัว เขาว่ายน้ำไม่แข็ง บางคนเจอบูมของเรือฟาดเข้าที่หัว (มิวก็โดน และเชื่อว่าใครๆ ก็ต้องเคยโดน) คือเด็กบางคนไม่แกร่งน่ะครับ ทีนี้ก็อยู่ที่พ่อแม่จะเลี่ยงแนวใด บางคนเป็นแบบยึดลูกเป็นศูนย์กลางจักรวาล คือตามใจเด็กทุกอย่าง แบบนี้เด็กก็จะมีอิสรเสรีมาก แต่ผมอยากเลี่ยงให้ลูกแกร่ง ตอนเย็นกลับมาบ้านก็ต้องพูดคุยให้กำลังใจกันทุกวัน
   ผมเปรียบการเล่นเรือเหมือนการขี่จักรยาน ช่วงแรกยังใหม่เราก็มีล้มบ้าง แต่พอเราจับจุดได้ เราจะชอบมัน เพราะมันสนุก อิสระ แถมทะเลไม่มีหมาไล่กวดอีกด้วย มากกว่านั้นคือมันเท่กว่ากันเยอะ กีฬาสองอย่างนี้เหมือนกันในหลายๆ ด้านนะ เช่นต้องลุยกับมันตัวต่อตัว ต้องแก้ไขปัญหาทุกอย่างด้วยตัวเอง การที่เราได้อยู่กับตัวเองนานๆ มีเวลาให้กับตัวเองบ้าง ทำให้เราได้แง่คิดมุมมองใหม่ๆ ในการใช้ชีวิต
   ยกตัวอย่างตัวผมเอง ได้ความคิดแปลกใหม่เยอะมากตอนขี่จักรยาน ตอนเล่นกีฬาอื่นไม่เห็นมีไอเดียพวกนี้หลุดออกมาเลย สารพันไอเดียบ้าคอคอแตกก็มาจากการขี่ทัวริ่งนี่แหละครับ นี่ถ้าได้เล่นเรือใบแบบลากยาวข้ามเกาะก็คงทำให้สมองโล่งดีไม่แพ้ทัวริ่งเป็นแน่
   เย็นไปรับมิว เขารายงานว่าวันนี้มิวลงเล่นเรือใบเองคนเดียวเป็นครั้งแรก วันนี้จัดไปสองรอบเช้าและบ่าย เขาบอกสนุกมาก ชอบ ติดใจก็ดีแล้วลูก มันเป็นการปลูกฝังให้ลูกรู้จักแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง รู้จักการวางแผน การเตรียมตัว ฯลฯ
   ตอนเย็นเด็กๆ ชวนกันเล่นบ้านลมที่ริมทะเลต่อ แต่มิวไม่ชอบเล่น เลยกลับห้องพักเลย พอเปิดห้องมาเห็นความแตกต่างระหว่างบ้านหลังเก่ากับห้องใหม่นี้ถึงกับตกใจ ห้องใหม่มีเคเบิ้ลทีวี มีการ์ตูน มีโต๊ะทำงาน มีตู้เย็น มีระเบียงสำหรับตากผ้าอย่างดี มีเก้าอี้นั่งพักผ่อนในห้อง ซึ่งไอ้พวกนี้บ้านหลังเก่าไม่มีเลยสักชิ้น อันนั้นมันเน้นถูกอย่างเดียว ก็คิดดู บ้าน 3 ห้องนอน หลังใหญ่ๆ คืนละ 1200 บาทเอง นี่ราคาเต็มแล้วนะ ถ้าเป็นทหารเรือจองจะถูกกว่านี้อีก
   วันนี้มิวได้แผลที่เท้ามาข้างละ 1 แผล เกิดจากการเสียดสีของเท้า จะเรียกรองเท้ากัดก็ได้ ผมก็เคยเป็น ใส่วิ่งได้สองวันมันเสียดสีจนหนังลอก แสบมาก มิวก็โดนตำแหน่งเดียวกันกับผมเลย
   มื้อเย็นมิวมาแปลก บอกไม่หิว ไม่อยากกินอะไร เอ๊ะ มันยังไงกัน ปกติก็น่าจะหิวโซนะ หรือว่าเขาไปซื้ออะไรมากินไปเสียก่อนแล้วก็ไม่รู้ สุดท้ายก็บอกขอไปกินสเลอปี้ที่ 7-11 พร้อมกับซื้อแซนวิชแฮมชีสมาอีก 2 ชิ้น ยังดีนะ ตักผักกาดหอมและหอมใหญ่มาราว 1 กำมือ เอามากินแกล้มกับแซนวิช คงจะเอาใจผม ปิดท้ายด้วยนมอีก 2 ขวด (สำหรับคืนนี้ และเช้าวันพรุ่งนี้)
   กลางคืนพอทำภารกิจส่วนตัวเรียบร้อยมิวขอไปเล่นที่ห้องเพื่อนข้างๆ ผมบอกเขาว่าอีก 20 นาทีให้กลับมาเอง ไม่ต้องไปตาม เขาก็กลับมาตรงเวลาเป๊ะ

[O'Pern]

6 เมษ 56
   เช้าขี่รถพับคันเล็กไปตลาด เน้นคล่องตัว เพราะเดี๋ยวก็ต้องยกขึ้นรถย้ายที่พักอีกแล้ว เจ้ารถ Neobike นี่มันเยี่ยมจริงๆ ตอนรถใหญ่ไม่สะดวก ก็ได้มันนี่แหละมาช่วยแก้สถานการณ์   
   มิวติดใจข้าวผัดอเมริกันเป็นอย่างมาก เช้านี้สั่งอีกแล้ว ส่วนผมสิ ไม่รู้จะกินอะไรดี จัดการเรื่องลูกในช่วงเช้าเสร็จก็ไปส่งเข้าเรียน นั่งคุยกับเพื่อนๆ ผู้ปกครองสักพักก็กลับมาจัดข้าวของย้ายที่พัก ไอ้การย้ายของนี่มันทำให้เราเสียเวลามากครับ แถมกลัวลืมเก็บข้าวของเล็กๆ ที่เราหยิบใช้อีกด้วย ฉะนั้น จะพักที่ไหน อย่างไร เราจะต้องมีเบอร์โทรติดต่อเขาตลอด อย่างคราวก่อนโน้นผมลืมถุงชุดว่ายน้ำมิวไว้ที่อาคารรับรองศูนย์กีฬา กลับมาถึงบ้านได้ 3 วัน จะหยิบใช้หาไม่เจอถึงกับตกใจ ลองโทรกลับไปดู พบว่าแม่บ้านเก็บเอาไว้ให้ ค่อยโล่งอกหน่อย
ย้ายข้าวของมานอนที่ Sea Paradise โรงแรมคล้ายตึกแถวริมถนนสุขุมวิท ตรงข้ามกองเรือยุทธการ เอาละแวกนี้แหละครับ วันหยุดยาว ที่พักด้านในพวกทหารเขาจองกันเต็มหมด นี่ขนาดผมจองล่วงหน้ามาแล้วกว่า 2 สัปดาห์ก็ยังไม่ทัน
   ซุกจักรยานไว้ในรถ ไม่ได้ขี่ไปไหนเลย มันไม่สะดวก โรงแรมไม่สวยหรอก เหมือนตึก แต่ดีตรงห้องกว้างขวางมาก ชนิดที่ขี่จักรยานกันในห้องนอนยังได้ (ขี่เล่นๆ แบบวนไปมา)
    เท้ามิวโดนรองเท้ากัด เลยแวะ Tesco Lotus แวะซื้อพลาสเตอร์ยาให้เขา 1 กล่อง กำลังจะกลับอยู่แล้ว มีหญิงวัยกลางคน ชาวบ้านๆ แถวนั้นแหละ วิ่งกระหืดกระหอบอุ้มลูกมาให้เภสัชกรดูอาการ
   “อุ้ย เด็กชักแล้วค่ะ รีบหาหมอดีกว่า”
   ผมหันไปดู เห็นเด็กชักมือเกร็ง ตาเหลือก ผู้เป็นแม่รีบวิ่งไปนอกร้านเรียกหารถรับจ้าง ผมวิ่งตามออกไปดู แล้วตะโกนเรียกให้มากับผมดีกว่า ผมจะพาไปเอง
   ขับซิ่ง Trooper อย่างเร็ว ช่วงใกล้จุดกลับรถเจอไฟแดงพอดี ไอ้รถคันนี้เบรกมันห่วยมาก เบรกแล้วไหลไปอีกเยอะ เกือบจะชนท้ายคันหน้า ห่างจี๊ดดดเดียว ผมแม่งหนาวเลย แล้วจังหวะนั้นก็คิดถึงความดีต่างๆ ที่เราเคยทำมา มันคงช่วยให้เรารอดจากอุบั้ติเหตุมาได้
   ไปคลินิกเด็กแถวๆ นั้น เจ้าหน้าที่เห็นปุ๊บก็รีบเอาผ้าชุบน้ำเปียกๆ เช็ดลูบตามแขนตามตัว ลูบขึ้นไปหาหัวใจ เขาบอกต้องเช็ดตลอด ห้ามหยุด สักพักเด็กร้องไห้จ้า เขาบอกว่าโอเคแล้ว หายชักแล้ว
   แต่ว่าหายแต่ตอนนี้นะ เด็กที่เคยชักแล้วจะชักได้อีก ต้องเฝ้าระวังไปตลอด ถ้าหาหมอกินยาต้องกินต่อเนื่อง 6 ปีถึงจะหายขาด
   การชักแต่ละครั้งจะทำให้สมองสูญเสียไปครั้งละ 5% (เขาว่ามา ผมยืนฟังนิ่งเลย) ยิ่งชักบ่อยก็จะเป็นผลเสียแก่เด็กอย่างถาวร ฟังถึงตรงนี้นี่ทำให้ผมคิดไปถึงพวกนักการเมือง เอ๊ะ ตอนเด็กๆ พวกมันมีอาการแบบนี้กันแน่ พ่อแม่มันคงไม่ค่อยใส่ใจ
   ลูกเลิกเรียนนานแล้ว ตอนนี้ก็เย็นใกล้มืดแล้ว ส่งแม่ลูกเสร็จรีบบึ่งรถไปรับมิวในช่วงตะวันลับขอบฟ้าพอดี มิวถามว่าทำไมพ่อมาช้า ไปไหนมา
   พ่อไปช่วยเหลือชีวิตคนมาครับลูก

[O'Pern]

7 เมษ 56
   วันนี้มิวลงเรือแต่เช้า แอบนั่งดูเขาเล่น เฮ้ย ประหลาดใจที่เขาบังคับเรือได้ดีมากกว่าที่เราคิด ไม่น่าเชื่อว่าเพียงไม่กี่วันครูฝึกก็สามารถทำให้พวกลิงเหล่านี้เล่นเรือใบกันได้ทุกคน
   วันนี้วันหยุดพอดี ผู้ปกครองเลยมากันเยอะแน่นเต็มชายหาดเพื่อเฝ้าดูลูกหลานตัวเองเล่นเรือ ไม่แปลกหรอก ใครๆ ก็อยากดูให้เห็นกับตา ขนาดเด็กที่อ่อนที่สุดในชั้น ชนิดที่ลงน้ำทะเลไม่เคยเกินหัวเข่า เจอมดไต่มือวิ่งไปหาพ่อ วันนี้มันยังเล่นเรือได้แบบแล่นฉิวเลย สุดๆ แล้วครับคอร์สนี้ ใครอยากให้ลูกแกร่งผมแนะนำเลยครับ รอเฝ้าดูว่าเขาจะเปิดอีกทีเมื่อไหร่ แต่อยู่ในช่วงปิดเทอมใหญ่ซัมเมอร์ คอร์สหนึ่งราว 10 วัน ฝึกกันทุกวันเช้าจรดเย็นไม่มีวันหยุด ใครกลัวดำกลัวแดดไม่ต้องมา ราคาแค่ 1800 บาท พร้อมอาหารกลางวัน ถูกแบบอะเมซิ่งไทยแลนด์เพราะเป็นกิจกรรมประจำปีที่สโมสรเรือใบ กองเรือยุทธการจัดให้เด็กๆ เข้าถึงกีฬาเรือใบได้ง่าย
   มิววนเรืออ้อมทุนอยู่หลายรอบ มีพลาดนิดๆ ในช่วงเลี้ยว คือมันจะหยุดชะงักหน่อยตอนเปลี่ยนทิศเรือและตั้งใบรับลม นอกนั้นไม่มีปัญหาอะไร เล่นแบบนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงกลางวัน พักกินข้าว ตอนบ่ายเป็นคิวของคู่บัดดี้มิว แต่เกิดเหตุน่าสลดใจ
   บัดดี้มิวโดดเรียนไปเล่นเกมในมือถือกับเด็กติดเกมคนใหม่ โอ้ พระพุทธ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เด็กคนนั้นแม่เขาเพิ่งซื้อมือถือให้ใหม่ก็ติดซะงอมแงม ทำเอาคู่หูมิวหลง
   บ่าย มิวมองหาคู่หูไม่เจอ เรือตัวเองก็จะต้องจอดทิ้ง เขาเลยต้องลงไปอีกรอบ ซัดแบบนี้จนถึงเย็น !!! วันนี้มิวจัดเต็มสุดๆ แต่ก็ดีนะ เพราะเมื่อเช้ามิวซัดไข่ดาวไป 5 ฟอง ในชุดอาหารเช้าที่โรงแรมจัดให้ พวกผู้ใหญ่เรายกคูปองให้เด็กๆ เข้าไปกินกันเอง จัดการกันเอง ไม่มีผู้ใหญ่ดูแลก็เป็นเช่นนี้แล
   กลางวันยังจัดไข่ดาวอีก 1 ฟอง พร้อมกับหมูผัดซอส ตกดึกผู้ปกครองเพื่อนซื้อโรตีใส่ไข่มาฝากอีกชิ้น โหห วันเดียวมิวซัดไข่ไป 7 ฟอง !!!
   คุยกันเรื่องนี้ว่า เรากินแบบนี้มันมากเกินไป ไข่แม้จะมีประโยชน์ก็จริง แต่ของดีก็จะกลายเป็นโทษได้หากเรากินมันมากเกินไป แต่ยังโชคดีที่วันนี้มิวใช้พลังงานมากสุดๆ ตั้งแต่เกิดมา มันอาจจะชดเชยกันได้
วันนี้ต้องนอนที่ Sea Paradise อีกคืน ชื่อโคตรเท่ แต่สภาพมันเฉยๆ มากเลย อยู่ที่ไหนก็ต้องมองหาข้อดีของมันครับ มันอยู่ติดถนนใหญ่ คมนาคมสะดวก เข้าออกค่ายทหารไม่ต้องแลกบัตรกันตลอดเวลา

[O'Pern]

8 เมษ 56
   เป็นไรไม่รู้ ตื่นตี 4 เลยพอมีเวลานั่งพิมพ์ไดอารี่ชีวิต ตอนแรกอยากจะเล่าแต่เรื่องจักรยาน แต่ชีวิตมันมีโอกาสขี่ได้น้อยลงทุกทีๆ เลยเอาเรื่องชีวิตผสมเข้าไปแทน สาระบ้าง ไร้บ้าง ปนๆ กันไป ใครอ่านแล้วเกิดประโยชน์ผมก็ดีใจด้วย แต่ถ้าไม่ ก็ลืมมันซะ
   วันนี้มิวลงซ้อมในตอนเช้า และมีแข่งในช่วงบ่าย เป็นการแข่งแบบของจริง อ้อม 3 ทุ่น บังคับเรือทวนลม ถือว่ายากสำหรับมือใหม่ครับ เช้านี้เลยให้มิวกินอิสระในบุฟเฟ่อาหารเช้า แต่ขอเขาไว้ว่าไข่ดาวอย่าให้เกิน 3 ฟอง และต้องเน้นผักหลากสี นอกนั้นได้หมด
   มากคน มากความ ไม่จบสิ้นจริงๆ ผมชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวหรือกลุ่มเล็กๆ แต่มิวยังเด็ก เลยชอบที่จะอยู่เล่นกับกลุ่มเด็กๆ ซึ่งทำให้ผมต้องอยู่ดูแลเขาด้วย ไม่ใช่ไม่ปล่อยลูก แต่กลัวลูกเราไปทำอะไรแล้วคนอื่นเขารำคาญ เช่นแหกปากเล่นเสียงดัง กินอาหารไม่เหมาะสม ฯลฯ
   ผมให้ความสำคัญกับอาหารมากนะ โอเค เด็กแม้จะกินขนมของหวานอะไรก็ได้ แต่ถ้าให้เขาอยู่กันเองหรืออยู่กับพวกพ่อแม่ที่ไม่ได้ตระหนักด้านนี้ก็จะพากันลงเหว พอนั่งโต๊ะปุ๊บก็สั่งเป๊ปซี่ กินอาหารร่วมกันก็เล่นแต่ของอ้วนๆ ตลอด แบบนี้ผมคุมลูกผมไม่ได้แน่ หลายมื้อเลยปลีกตัวมาจัดเองแบบส่วนตัว
   เช้านี้ก็อีกเช่นกัน เด็กๆ พร้อมกันตั้งแต่ 0745 แต่ตัวผู้ใหญ่เองที่ช้าตรงไปต่อรองเรื่องคูปองอาหารเช้ากับเจ้าหน้าที่ คืออยากกินแต่ไม่อยากจ่าย แต่แปลกนะ ที่เอาเงินจำนวนเต็มของค่าคูปองมาหารรวมกับค่าห้องด้วย ก็คือแม้ผมจะไม่ได้กินอาหารเช้าด้วย แต่ก็ต้องจ่ายเงินเพิ่ม เงินนิดหน่อยครับ ไม่มากหรอก แค่ร้อยกว่าบาท แต่ประหลาดใจที่ตัวเองต้องมาเจอ งง บ่องตง
   ค้นพบแล้วครับว่าไอ้การย้ายที่พักนี่มันทำให้เราเสียเวลาจริงๆ ส่งมิวเข้าเรียน แต่กลับทันทีไม่ได้หรอก มีเพื่อนที่เรียนเรือใบเลเซอร์คอร์สข้างๆ มิวมานั่งคุยด้วย เจอผู้ปกครองที่อยู่พัทยามาเฝ้าลูกด้วย คนนี้เลี้ยงลูกโหดกว่าผมเยอะเลย ผมเทียบไม่ติดครับ เพราะเขาบอกบ้านเขาเพิ่งจะมีทีวีไม่กี่วันนี้เอง !!!
   แสดงว่าสิบกว่าปีที่ผ่านมา ลูกเขาไม่ได้ดูทีวีเลย สุดยอด !!!
   ทีวีนี่ตัวร้ายสำหรับเด็กเลยนะครับ โดยเฉพาะเด็กเล็ก ยิ่งดู ยิ่งโง่ ยิ่งพัฒนาช้า และพัฒนาไปทางที่ผิด ดูแล้วเกิดโทษมากกว่าประโยชน์
   พ่อแม่ของเด็กคนนี้ก็คือบัดดี้ของมิวนี่แหละครับ เมื่อวานมารู้ว่าลูกโดดเรียนไปกับเด็กติดมือถือก็ตกใจ ผมรับฟังก็ได้แต่ส่ายหัว มิวเองก็อยากได้มือถือครับ แต่ไม่ให้หรอก จะให้เขาใช้มือถ้าช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้ ส่วนคอมพิวเตอร์นั้นเลี่ยงไม่ได้แล้วล่ะ เพราะมีวิชาคอมฯ ที่เขาต้องใช้เครื่องในการทำรายงานและหาข้อมูล
   8 วันมานี้ผมแลกเปลี่ยนทรรศนะกับพ่อแม่ที่เข้มงวดคู่นี้บ่อยครับ คือดูแล้วเรามีแนวทางคล้ายกัน และเหมือนกันตรงที่มีเวลาให้กับลูกมาก และใช้เวลาหมดไปกับสิ่งที่เสริมสร้างทักษะของเด็ก น่าแปลกที่ตอนอยู่โรงเรียนไม่ค่อยได้คุยกัน ได้แต่ทักทายสวัสดีครับ กลับไปกรุงเทพฯคราวนี้คงจะสนิทกันมากขึ้น
   วันนี้ทะเลไม่มีลมเลย แปลกมาก วันก่อนก็ลมอ่อนๆ แถมเปลี่ยนทิศจากพัดเข้าหาฝั่งเป็นพัดออกจากฝั่ง เช้านี้เด็กๆ เตรียมเรือลงน้ำเหมือนปกติ ทุกคนทำได้เร็วคล่องกว่าเดิมเยอะ ดูเด็กสักพักก็กลับโรงแรมเตรียมแพ็คของย้ายที่อยู่อีกละ แต่ครั้งนี้ย้ายไปที่เก่า แม้ไม่สวยกว่า แต่ถูกกว่าเกือบครึ่ง และอยู่ใกล้ทะเลอีกด้วย
   ความคิดเริ่มเข้าที่ละ เช้านี้จอดแวะกินข้าวหน้าเป็ดร้านหนึ่งในตัวเมืองใกล้ตลาด มีป้ายแม่ช้อยนางรำ ขายลูกชิ้นหมูเด้ง ไอ้เด้งๆ นี่ผมไม่ชอบครับ ส่วนใหญ่ใส่สารบอแร็กซ์ แต่ก็มีบ้างที่นวดนานจนมันเด้ง ไม่ค่อยชอบก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นหมู มองไปในตู้เห็นแขวนเป็ดย่างหลายตัว ก้มมองพวกผักลวกเครื่องเคียงเห็นคะน้าสีเขียวข้มหั่นเป็นท่อนเล็กๆ โอ๊ยๆ ไม่ได้กินผักคะน้ามาหลายวัน สั่งข้าวหน้าเป็ด ขอผักคะน้ามาเพียบ สั่งบอกเอาข้าวหน้าเป็ดเนื้อๆ นะ แม่ค้าก็จัดให้อย่างดี
   ตักกินคำแรกแทบน้ำตาไหล ไม่ได้ปล่อยมุข มันอร่อยจริงๆ นะ รสชาติแบบนี้ยังดีกว่าบางโรงแรมหรูในกรุงเทพฯเลย ตอนแรกว่าจะผ่านไม่กินแล้วนะ เพราะผมมีความคิดว่าร้านไหนขายของหลายๆ อย่างไม่น่าจะอร่อยสู้ร้านที่ขายอย่างเดียวโดยเฉพาะได้ แต่เจอร้านนี้ทำให้ต้องเปลี่ยนความคิด
   เนื้อเป็ดดี น้ำราดหอมเข้มข้น ผักเพียบ สุดยอดมาก จานละ 40 บาท ไม่แพงแถมคุ้มค่าเงิน
   
   ย้ายของออกจากโรงแรม Sea Paradise (ชื่ออย่างเท่ แต่สถานที่เหมือนตึกแถว) เบื่อย้ายครับก็ผมขนของมาซะเพียบน่ะสิ มีจักรยาน 2 คัน คอมพิวเตอร์ ไอ้แพด Uke พวกของใช้เหล่านี้มันไม่ชอบอบอยู่ในรถนานๆ เสียด้วย ขนขึ้นลงบ่อยๆ ก็เสียเวลาเหมือนกัน
   ก่อนย้ายเข้าที่ใหม่ก็ต้องรอบ่ายกว่าๆ เอาเวลาช่วงนี้ไปดูลูกแข่งเรือใบ บ๊ะ เพิ่งจะเล่นเป็นแค่สองวัน วันนี้จัดแข่งซะแล้ว แจ๋วมากครับ รวดเร็วทันใจดีจริง
   ผมว่าใครๆ ก็ต้องเชียร์ลูกตัวเองนะ มิวเข้าอันดับกลางๆ มีข้อเสียคือตอนเลี้ยวแล้วเรือจะหยุดชะงัก ส่วนทางตรงก็มีเผลอไม่เช็คกระแสลมให้ดี ทำให้ใบกินลมไม่เต็มที่
   เย็นก่อนเลิกเรียนครูถามว่าพรุ่งนี้จะไปเกาะพระ ใครอยากให้ผู้ปกครองไปบ้างยกมือขึ้น มีเด็กนักเรียนยกมือมาแค่ 6 คน มิวเป็นหนึ่งในนั้น แล้วครูก็บอกว่าให้เตรียมอาหารกลางวันไป หรือจะไปซื้อหากินบนเกาะก็ได้ มีร้านค้าสวัสดิการขายของเล็กๆ น้อยๆ พวกของว่างและน้ำดื่ม
   ครูจัดคู่บัดดี้ใหม่ ถามนักเรียนว่ามีใครอยากเล่นคนเดียวบ้าง หึหึ มีคนยกมือ 1 คน เขาคือมิวอีกแล้ว จัดไปครับ

[O'Pern]

9 เมษ 56
   เอารถ Neobike 16 ขี่ไปตลาด ไอ้คันนี้นอกจากจะขี่ดีแล้ว จุดเด่นอีกอย่างของแฮนด์รูปตัวยูก็คือ สามารถแขวนข้าวของแล้วให้มันห้อยอยู่ตรงกลางรถได้ แม้มันจะมีมือเบรกแต่ก็สามารถแหวกผ่านหูหิ้วพลาสติคได้ เช้านี้ซื้อของหลายอย่าง ห้อยเสียเต็มเพียบพะรุงพะรัง แต่ก็ไม่รู้สึกเกะกะอะไร เคยห้อยถุงแบบนี้กับ Neobike 14 นึกไม่ถึงว่าเจ้า 16 ก็ทำได้ดีเช่นกัน
   งานอดิเรกคือหาอาหารร้านแปลกใหม่กิน กลัวๆ จะไม่อร่อยเหมือนกันนะ แต่ก็สวมวิญญาณนักเขียน ชิมเพื่อจะได้มีข้อมูลไปแนะนำผู้อ่าน เช้านี้เล่นร้านเก่าแก่ในตลาดอีกแห่ง มีต้มเลือดหมูหม้อใหญ่วางหน้าร้าน มีขายข้าวมันไก่ โจ๊ก ฯลฯ เอาอีกแล้ว ร้านขายหลายอย่างมากอีกแล้ว ความรู้สึกแง่ลบเกิดนิดๆ เช้านี้ลองจัดข้าวมันไก่ สั่งเนื้อหน้าอก ไม่เอาหนัง ห่อละ 30 บาท รสชาติพอใช้ได้ ไม่อร่อยเลิศเพราะข้าวยังไม่สุดยอด เนื้อไก่พอใช้ เรียกว่ากินแบบกลางๆ ค่อนข้างดี แต่ยังไม่สุด ไว้พรุ่งนี้จะลองต้มเลือดหมู
   แวะซื้อข้าวผัดอเมริกันให้มิว ตามด้วยน้ำเต้าหู้ ติดข้าวเหนียหมูย่างมา 1 ชุด เอาไว้ไปกินที่เกาะ แถมลองปาท่องโก๋หน่อย วันนี้รีบกินแล้วรีบไป มิวจะมีการเดินทางไกลไปเกาะพระที่อยู่กลางอ่าว เกาะพระคือเกาะใช้ฝึกหน่วย SEAL – Sea Air Land หรือเรียกแบบชาวทหารว่ามนุษย์กบ เป็นนักรบสามมิติ ไปได้ทั้งบนบก ใต้น้ำ และเหิรเวหา หลักสูตรก็ขำๆ 8 เดือน ตายไม่รับผิดชอบ และมีคนตายประจำ รับ 100 คน เหลือจบหลักสูตรราว 20 คน ที่เหลือถอนตัวระหว่างฝึกสัปดาห์นรก (ฝึกแบบโคตรโหด นอนวันละ 10 นาที) แล้ววันนี้ก็เจอพวกเขาฝึกกันสดๆ  แบกเรือยางคลาน กระโดด ฯลฯ ตะโกนร้องเสียงดัง
   เด็กๆ ลงเรือลำละสองคน มีมิวคนเดียวที่เล่นเดี่ยว ผมชอบนะที่เขากล้าตัดสินใจแบบนี้ ลำอื่นเขามีกัน 2 คนหมด เหลือเศษมิวคนเดียวนี่แหละ เล่นเรือมุ่งหน้าเกาะพระที่อยู่ไกลลิบตา แถมกระแสลมก็พัดเข้าหาฝั่ง แบบนี้เล่นเรือยากครับ ต้องเล่นซิกแซกเป็นฟันปลาใช้เวลานานมาก
   ผมกับผู้ปกครองอีก 8 คน (เกินมา 2 ที่นั่ง) นั่งเรือยางไปกับครูฝึก ขาไปนี่ครูฝึกขับเรือไปก็คอยสอนเด็กไปด้วย ใช้เวลาไปราว 2 ชม ได้ถ่ายรูปและวีดีโอมิวอย่างใกล้ชิด รู้สึกน่าทึ่งที่เขาสามารถบังคับเรือใบได้เป็นอย่างดี อีกพักใหญ่ครูมาส่งผู้ปกครองที่เกาะก่อน แล้ววนกลับไปสอนลูกศิษย์ต่อ ผมเดินเล่นถ่ายรูปอยู่พักใหญ่ หันไปมองเรือใบที่กำลังจะเข้ามาเห็นเบอร์ 13 เฮ้ยย เบอร์ของเรือมิว มันเข้าที่ 1 เสียด้วย เจ๋งว่ะ
   เล่นเรือเป็นลำแรกนี่ยากพอควรนะ เพราะต้องมองทิศทางลม และคิดว่าจะตั้งลำเรืออย่างไรใบเรือถึงจะกินลมได้เต็มที่ ซึ่งจะไปได้เร็วสุด ส่วนคนหลังๆ ก็มองแค่ว่าลำหน้าทำอย่างไรก็ไปตามเขา แต่ก็มีพวกเก๋า ที่คิดไลน์ใหม่ๆ แล้ววิ่งได้ดีกว่าก็มี
   ภูมิใจโคตรๆ มิวมันเจ๋งจริงๆ ว่ะ แต่ก็นะ เข้าที่ 1 นี่ก็อาจเพราะเรือเราเบากว่าคนอื่นก็เป็นได้ มิวเล่นคนเดียว แต่ลำอื่นเล่น 2 คน มันแล้วแต่มุมมอง ข้อได้เปรียบของการเล่น 2 คนก็คือสามารถช่วยกันคิดช่วยกันดูลมได้ดีกว่าเล่นคนเดียว
   มาถึงก่อนก็ต้องคอยช่วยเพื่อนลำหลังด้วยครับ รอจนครบกลุ่มถึงไปกินข้าวกัน อาหารกลางวันของเด็กวันนี้คือข้าวไก่/หมูกระเทียม ไข่ดาว ครูจัดมาแบบพอดีคนเป๊ะ เพราะมาที่เกาะไม่อยากจะแบกของเกิน และยังต้องขนขยะกลับมาทิ้งที่ฝั่งเองอีกด้วย
   แจกให้เด็กจนเกือบครบคน แล้วครูฝึกก็ต้องงง อ้าว ทำไมเหลือเด็กคนหนึ่งไม่มีกิน หันไปมอง อ้าว เฮ้ยย ไอ้ผู้ปกครองมันไปเอาข้าวกล่องของเด็กและครูฝึกมากิน !!!
   อ้าว เขาบอกให้ผู้ปกครองเตรียมอาหารมากินเอง ผมยังเตรียมข้าวเหนียวหมูย่างมาเลย บางคนมาเป็นส่วนเกินยังไม่พอ แถมยังมาแย่งอาหารอีก ครูฝึกงง แต่เก็บอาการนิ่ง เปิดทรโข่งพูด
   “ใครคนไหนกินไม่หมด ห้ามทิ้งข้าว เอามาให้ครูที่นี่”
   ผมอยู่ใกล้ๆ ฟังแล้วสลดใจว่ะ ครูต้องกินข้าวเหลือของพวกเด็กๆ น่ะ ผมเลยทำหน้าที่คัดแยกจัดอาหารใหม่ให้ดูน่ากินหน่อย เด็กบางคนกินเรียบร้อยก็เหลือแบบพอดูได้ ส่วนบางคนแม่งยังกะแดกด้วยตีนก็ต้องค่อยๆ คัดข้าวแยกจากกับ จัดเรียงใหม่แล้วส่งให้ครู
   หันไปมองกลุ่มผู้ปกครองแม่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อยเลย หึหึ จะรู้สึกตัวไหมวะนั่น เฮ้ออ คนเรา
   ครูฝึกทหารกลุ่มนี้สุดยอดจริงๆ ครับ แม้หน้าตาจะดุ พูดจาเสียงดัง แต่พอตอนพักเห็นเขาเล่นกับเด็กอย่างเป็นกันเองมาก ลงเล่นน้ำทะเลเด็กก็ขี่คอ ขี่หลัง โดดเกาะแขนขาเต็มไปหมด ผมใช้เวลาว่างเดินเล่นตามสันทรายที่จะโผล่มาตอนเฉพาะน้ำลง เดินไปจนสุด แป๊บเดียวขากลับน้ำเริ่มขึ้น บางช่วงของสันทรายมีน้ำกัดเซาะจนเป็นร่อง กระแสน้ำผ่านแล้ววนๆ เหมือน Rip Current ที่แถวระยอง เป็นจุดอันตรายครับ คงไม่มีใครเห็น เพราะถ้าน้ำขึ้นเยอะมันกระแสน้ำก็จะเปลี่ยนไป
   เด็กกินข้าวเสร็จก็เล่นน้ำสักพัก น้ำเริ่มขึ้นมาแตะท้องเรือที่อยู่บนสันทรายแล้ว ถ้าไม่รีบกลับ อีกสักพักเรือจะลอย เดี๋ยวจะงานเข้า ครูฝึกส่งสัญญาณให้เด็กลงเรือแล้วออกไปกลับเข้าฝั่ง ครูชี้บอกเป้าหมายว่าจะต้องไปพิกัดใด
   มิวแล่นเรือออกเกาะไปกับกลุ่มแรก ออกตัวอันดับที่ 3 ออกพ้นเกาะไปได้หน่อยเดียว เริ่มมีกระแสลม มิวขึ้นเป็นอันดับ 1 บ๊ะ สุดยอดอีกแล้ว ผมนั่งเรือยางเลยได้เก็บภาพเขาอีกครั้งก่อนกลับ
   ขามาแล่นใบทวนลม ใช้เวลาราว 2 ชม แต่ขากลับแล่นตามลม มิวใช้เวลาแค่ 40 นาที !!! ในขณะที่เรือยางใช้เวลา 30 นาที เจ๋งจริงๆ มิวน้อย ถึงเกาะเป็นที่ 1 ทั้งขาไปและขากลับ สุดตีนจริงๆ
   วันนี้เลิกเรียนช้าที่สุด กว่าจะเสร็จสิ้นก็ 0600 เป็นวันแรกที่ผมอยู่ที่สโมสรเรือใบตลอดตั้งแต่เช้าจรดเย็น
   กลับถึงห้องพัก มิวแบมือให้ดู โอ้โห มือแตกทั้งสองข้าง (เพราะดึงเชือกควบคุมใบเรือ) ส่วนเท้าก็โดนรองเท้าครูดเป็นแผลหลายจุด มิวบอกไม่เป็นไร ไม่เจ็บมาก เจ๋งดีว่ะ เริ่มแสดงความแมนออกมาให้เห็นแล้ว


* ชูนิ้วให้เห็นว่าเข้าที่ 1

[O'Pern]

10 เมษ 56
   แล้ววันสุดท้ายของการเรียนก็มาถึง อยู่ที่นี่มา 10 วันเต็ม ก็รู้สึกดีกับเมืองเล็กๆ แห่งนี้นะ ชอบตรงความเงียบสงบ แค่สัก 3 ทุ่มตลาดก็แทบไม่มีคนแล้ว
   นั่งคิดไปก็พะวงกับงานเขียนที่จะต้องส่งให้คุณอิทเหมือนกัน เอาไงดีวะ มาตั้ง 10 วัน คิดว่าจะมีเวลาว่างเหลือๆ เอาเข้าจริงไปขลุกอยู่แต่กับลูก เช้านี้เอารถ KHS HT ลงจากท้ายรถ Trooper ขี่ไปสวนกรมหลวงชุมพรเพื่อเก็บภาพ เผื่อจะได้นำไปประกอบงานเขียน ผมจัดภาพแบบ Panorama มาหลายชุด กะว่าหากตอนไปส่งงานผมคงจะยก Hard Disk ไปเสียบเลย ส่งเมลล์มันช้ามาก แถมผมอยากเห็นหน้าคร่าตากันด้วย เผื่อโลกจะกลม
   เตรียมเรื่องคร่าวๆ ไว้ให้เขา 3 ตอนแล้วล่ะครับ เราเคยทำงานหนังสือมาก่อนไง เรารู้ว่ามันจะต้องมีงานเขียนสต็อคเก็บไว้ถึงจะสบายใจ เกิดผมส่งงานไม่ทัน หรือเกิดไฟล์เสีย ก็ยังมีงานสำรอง จัดเข้าไปเสียบได้เลย
มิวนอนหลับปุ๋ยอย่างสบาย น่าจะเพลียสุดๆ เล่นเรือคนเดียวทั้งเช้าบ่าย พักกลางวันก็ดำน้ำเล่นอีก เช้านี้ซื้อต้มเลือดหมูให้มิวกิน น้ำซุปอร่อยนะ เสียดายมากตรงที่ไม่มีผักอะไรให้เลยนอกจากต้นหอมและคึ้นช่าย เฮ้ออ คิดว่าจะได้ตำลึง หรือผักจิงจูฉ่ายเสียอีก ส่วนผมเช้านี้ยังไม่กินครับ เริ่มเบื่อแล้ว กะว่าสายๆ จะขับรถตระเวนหาร้านใหม่ๆ กินบ้าง
ขับรถวนรอบตลาด เจอร้านขายอุปกรณ์ของใช้ทหาร สะดุดตากับเสื้อของ SEAL ตัวหนึ่ง เมื่อวานเพิ่งเห็นเขาฝึก และได้คุยกับนักรบเดนตายตัวจริง เลยประทับใจ อยากได้เสื้อเป็นที่ระลึก
   พอดูใกล้ๆ เขาทำไม่สวยเลย สกรีนหนาๆ ที่หน้าอก ใส่แล้วจะร้อนมาก แต่ไปเห็นเสื้อแขนยาวคอเต่าสีเขียวแล้วถูกใจมาก หาเสื้อแบบนี้มานาน เพิ่งมาเจอในเมืองเล็กๆ แห่งนี้ ใส่สบายด้วยนะ ผ้านุ่ม บางเบา แต่คงไม่ทน ไม่เป็นไร ตัวละ 150 บาท นี่ถ้าได้มาล่วงหน้า เมื่อวานใส่ไปลงเรือข้ามเกาะ ตัวคงไม่ดำขนาดนี้ ฮ่าๆ
   ขับรถหาของกินต่อ หากคิดถึงอาหาร ผมจะคิดถึงผักก่อนว่าหากเรากินสิ่งนี้ เราจะได้ผักอะไรบ้าง อยากกินผักบุ้งก็เลยมองหาร้านก๋วยเตี๋ยวเรือร้านเก่าที่เคยกิน แต่ไปถึงแล้วร้านเขาปิดยาว ตั้งตัวไม่ถูก ขับต่อไปอีกนิดเป็นร้านข้าวหน้าเป็ดที่วันก่อนเคยกิน เอาล่ะวะ จัดก็จัด ข้าวหน้าเป็ดร้านนี้ดีตรงได้กินผักคะน้าสดลวก แถมขอเพิ่มได้ด้วย จานละ 40 บาท
   กลับมาพักที่ห้อง เช้านี้มิวมีแข่งครั้งสุดท้ายกับสมาคมเรือใบอีกแห่งที่อยู่ใกล้ๆ กัน เด็กทางฝั่งโน้นเก่งกว่า เป็นพวกนักกีฬาที่ฝึกอย่างหนัก ลงแข่งกัน 46 ลำ มิวได้อันดับที่ 39 เรียกว่าแพ้หลุดลุ่ย
   ผมไปที่สโมสรเรือใบอีกทีในตอนบ่าย วันนี้ปิดภาคเรียน จะมีพิธีมอบใบประกาศนียบัตร และงานเลี้ยงเล็กๆ ผมหารือกับผู้ปกครองหลายคน คิดเห็นตรงกันว่าน่าจะทำอะไรสักอย่างให้แก่พวกครูฝึก แว๊บแรกทุกคนคิดก็คือบริจาคเงินให้เป็นน้ำใจ เพราะครูฝึกพวกนี้มาด้วยใจ ไม่มีเบี้ยเลี้ยง เรียกว่าไม่ได้อะไรสักบาท ได้แต่กินข้าวกลางวันฟรี
   คุยกับหัวหน้าครูฝึกแบบเปิดเผยตรงไปตรงมา ครูก็เข้าใจ แต่ไม่อยากรับเป็นเงิน กลัวจะเสียระบบ เขาขอเป็นเบียร์แทน โอ้.. ผมต่อต้านสิ่งพวกนี้มาก ไม่อยากให้ของขวัญเป็นเหล้า บุหรี่ เบียร์ สุดท้ายได้ไอเดียสดๆ สั่งหมูสะเต๊ะมา 300 ไม้ เอามาร่วมวงที่เขาเลี้ยงอำลากัน
   แล้วก็ไม่ผิดหวังครับ แป๊บเดียวหมูสะเต๊ะหมดเกลี้ยง ขนาดผมยังไม่ได้กิน ส่วนครูฝึกก็แสดงสปิริทจนนาทีสุดท้าย คือรอให้โต๊ะอาหารว่างก่อนแล้วเขาถึงเดินมาตัก ผมเฝ้ามองดูอยู่อย่างหดหู่ใจ เพราะบนโต๊ะเหลือแค่แตงโมกับสัปปะรด เหลือแค่นี้จริงๆ
   พิธีมอบใบประกาศฯผ่านไป ตามด้วยการมอบรางวัล แล้วเขาก็ประกาศชื่อมิวเป็นคนแรก เฮ้ยย ตกใจ ตั้งตัวไม่ทัน มาได้ไง ผลก็คือมิวได้รองอันดับ 3 ของกลุ่มมือใหม่ครับ เจ๋งว่ะลูก
   เด็กๆ กินเสร็จก็เล่นบ้านลมริมทะเลกันต่อเหมือนเช่นทุกวัน ส่วนผมรู้สึกใจมันโหยๆ มองทะเล มองธง มองเรือใบ มองสิ่งที่เราเห็นมาตลอด 10 วัน มองอาทิตย์แสงสุดท้ายของวัน เพราะไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะได้มีโอกาสแบบนี้อีก
   พรุ่งนี้จะพามิวเที่ยวละแวกนี้เล็กน้อย คงจะไปดูเรือหลวงจักรีนฤเบศร แต่ถ้าอยากดูเรือที่ลำใหญ่กว่าก็ต้องไปเรือรบหลวงสิมิลันที่จอดอยู่ใกล้ๆ กัน

[O'Pern]

11 เมษ 56
   เอาจักรยานออกขี่เป็นครั้งสุดท้าย เส้นทางเดิมๆ แต่ความรู้สึกมันแปลกๆ ผมคิดถึงเมืองสัตหีบ เมืองเล็กๆ เงียบๆ เมืองที่เมื่อก่อนเป็นเสมือนแค่ทางผ่าน ปัจจุบันมีถนนตัดอ้อมเมืองสัตหีบเข้าระยองโดยตรง เมืองนี้เลยกลายเป็นลับแลที่ผู้คนมักจะมองข้ามผ่านเลยไป
   อยากกินขนมเหมือนพวกเด็กๆ บ้าง แต่โจทย์ของเราคือต้องลด 1 กก เลยมองหาขนมที่อ้วนน้อยที่สุด แล้วก็เจอมา 2 อย่าง 1 ปลาเส้น 2 สาหร่าย
   ปลาเส้นนี่โปรตีนเยอะ พลังงานต่ำ สาหร่ายนี่ก็พลังงานต่ำ แต่เสียตรงโซเดียมเยอะไปหน่อย ถ้าไม่กินเยอะไม่กินประจำ ไม่เป็นไร เดินสายกลาง ผมว่าพอไหว สองอย่างนี้ให้พลังงานน้อยมาก ช่วงนี้ต้องดูของกินที่ให้พลังงานน้อยๆ ครับ และระหว่างวันก็มีซิทอัพ วิดพื้น สลับๆ กันไป ตอนเช้านี่ได้ออกขี่จักรยานทุกวัน มาเว้นก็ตอนที่มาพักนอกค่ายทหารสองวันนี่แหละ
   เดินตลาดจัดปลาเส้นมา 1 ถุง เป็นของ Local Brand ไม่ใช่พวกแบรนด์เนมอย่าง Taro / Bento เห็นทีแรกคิดว่าเป็นของท้องถิ่นแถวสัตหีบ อย่างเก่งก็ระยองน่า พอมาถึงบ้านอ่านดูตกใจ เฮ้ยย มันทำจากที่สมุทรสาคร ใกล้ๆ บ้านผมที่กรุงเทพฯนี่เอง ปัดโธ่ ยังตามมาหลอกหลอนจนถึงที่นี่
   กินสาหร่ายก็ต้องเลือกแบบย่างไม่ก็อบนะ สาหร่ายส่วนใหญ่จะใช้วิธีทอด พลังงานที่ให้ก็ต่างกันเป็นเท่าตัว เลือกสาหร่ายไม่ค่อยเป็นว่ะ ดูโหงวเฮ้งดีๆ หน่อยก็มีของเถ้าแก่น้อย และตะวันแดง นอกนั้นส่วนใหญ่จะทอดล้วนๆ จะกินอะไรก็ต้องคอยดูพลังงานที่ข้างซองให้ดี แต่ก็มักจะเจอผู้ผลิตแกล้งโง่ ทำเป็นพิมพ์ตกคำว่า K – Kilo ไป กลายเป็นหายไปพันเท่า เช่นขนม 1 ซองให้พลังงาน 500 Kcal มันก็จะแกล้งบอกว่าแค่ 500 cal
   นี่ถ้าผมว่างนึกสนุกฟ้องเรียกร้องค่าเสียหายที่ทำให้ผมอ้วนก็คงจะเป็นข่าวดังในชั่วข้ามคืน
   เช้านี้มิวขอกินข้าวผัดอเมริกันอีกแล้ว กินบ่อยมากเลย เขาบอกขอกินส่งท้าย โอเค จัดไป ส่วนผมกินข้าวมันไก่ร้านในตลาดอีกครั้ง เช้านี้ไม่มีอะไรแล้ว กินแล้วก็ไปเที่ยวเรือจักรีนฤเบศรกัน
   มิวตื้อขอซื้อโมเดลเครื่องบินที่วางขายในสโมสรมาหลายวัน เช้านี้ตื้ออีกแล้ว ให้ไป 250 ด้วยความไม่เต็มใจเลยสักนิด แต่ดูแล้วเขาไม่ฟังเหตุผลที่ผมอธิบายเลยแม้แต่น้อย บอกแค่ว่าตัวเองอยากได้ จนผมต้องบอกว่าพ่อไม่มีเงินมาจ่ายกับของพวกนี้ พ่อไม่ได้มีเงินเดือนเหมือนคนอื่นทั่วไป ที่ใช้ทุกวันนี้คือเงินเก็บของเก่า แต่ตั้งใจฟัง พอพูดจบ ก็ตื้อต่อ
   โอ้ พระพุทธ ลูกกูหรือนี่ อบรมดูแลมา 11 ปี ยังพูดคุยกันแล้วเอาแต่ใจอยู่เลย
   ก็ต้องยอมรับกันไปครับ เสือกตั้งใจจะเลี้ยงเอง ดูและเอง นี่ถ้าจ้างพี่เลี้ยงดูแลแบบคนอื่นทั่วไปผมคงได้อิสระทั้งทางร่างกายและจิตใจอีกมาก
   เรือจักรีนฤเบศเปิดให้ชมฟรี 0900 ตอนแรกคิดว่าชมได้หลายจุดเดินได้ทั่ว แต่เปล่า เขาให้ชมแค่ดาดฟ้าเรือ ปัดโธ่ แต่ก็ยังดีนะที่ผมอยู่ใกล้อยู่แล้ว นึกถึงสองปีก่อนที่ถ่อมาจากกรุงเทพฯ มาดูเรือในวันเด็ก หึหึ ไม่ได้เข้าครับ คนแน่นเกิน เบียดไม่ไหว
   เดินมาดูเรือหลวงสิมิลันอีกลำที่จอดอยู่ติดกัน ไอ้นี่ก็ชมได้แค่ดาดฟ้าเช่นกัน เดินสัก 3 นาทีก็ครบแล้ว ฮ่วย
   ซื้อของที่ระลึกกันหน่อย ฝนตกลงมาพอดี เข้าที่ร่มช็อปปิ้งกันซะ ซื้อพวงกุญแจหนังมา 2 อัน ฝากพ่อแม่ผม ซื้อหลักกินโลเมตรทำด้วยกระเบื้องให้แม่ มิวชอบแม่เหล็กติดตู้เย็นรูปเรือรบ ส่วนผมเป็นป้ายเรือรบหลวงจักรีนฤเบศรสีแดง
   ขับรถกลับบ้านใช้ถนน 331 ที่มาโผล่ทะลุแถวสนามพีระฯ ต้องการเลี่ยงแถวพัทยา ถนน 331 แคบและเป็นเนินขึ้นลงหลายจุด เร่งแซงกันยาก แต่ก็เห็นรถหลายคันแซงแบบ “กล้าตาย” จนผมต้องถอนคันเร่ง เพราะกลัวชิ้นส่วนของมันมาโดนรถตอน “ประสานงา”
   อาการกล้าตายนี้ส่วนใหญ่เป็นพวกรถตู้โดยสาร เห็นแล้วไม่กล้านั่งเลย ถ้าใครใช้บริการรถพวกนี้บ่อยๆ ทำประกันชีวิตไว้ผมว่ามีสิทธิได้ใช้ รถส่วนบุคคลก็มีขับแบบกล้าตายเช่นกันนะครับ ต่างคนต่างความคิด ถ้าพ่อแม่เลี้ยงดูอบรมมาอย่างดี แล้วคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นเขาบ้าง ก็คงจะไม่ขับรถกันแบบนี้ บางคนแม่งแซงกันจนถึงยอดเนิน กล้าสุดๆ เลย เพราะไม่เห็นว่าจะมีรถสวนมาไหม ให้คะแนนความใจถึงของท่านเต็มร้อยครับ
   วันนี้มอเตอร์เวย์ขึ้นฟรี ทางยกระดับบูรพาวิถีก็ฟรี ประหยัดไป 50 บาท ขับเรื่อยๆ มาจนถึงบางนา ต้องเสียค่าทางด่วนอีก 40 บาท แล้วช่วงก่อนจะถึงด่านเก็บ 5 บาทสัก 1 กม ผมก็เกือบไปแล้ว 
   ฝนตกหนัก น้ำท่วมขังบนทางด่วน 2 ช่องทางด้านซ้ายลึกราว 1 ฝ่ามือ ผมขับมาแค่ 100 เจียมตัว เลยเลาะซ้ายมาตลอดทาง ขับมาคนเดียวโดด มองไม่เห็นว่ามีน้ำท่วมขัง (เพราะฝนตกหนัก) ซัดเข้าไปเต็มๆ น้ำพุ่งสูงทะลักเข้าเต็มกระจกหน้า มองไม่เห็นทาง รถคันหลังตามมาก็เบนออกข้าง รถคันข้างๆ มันก็กดแตรเสียงดังลั่น    
   ดีที่ใช้รถ Trooper มันใหญ่ มันหนัก แถมยางใหม่ รถเลยนิ่ง ไม่มีอาการอะไร นี่ถ้าเป็นรถ Nissan 180Sx ของผมที่ตอนนี้ยางมันห่วยมาก คงจะร่อน ปัด เป๋ หรืออาจหมุนไปซัดใครให้เข้าแล้ว
ทุกครั้งที่รอดจากเรื่องร้ายมาได้ ก็จะนึกขอบคุณถึงองค์เทพฯที่คุ้มครองเรา เราคงทำความดีมามากพอ เราถึงรอด คิดเช่นนี้เสมอ ก็เลยต้องทำความดีเอาไว้ให้มากๆ ผมสอนลูกเสมอว่าคนเราเกิดมาแค่เพื่อทำความดี มนุษย์มีประโยชน์ต่อโลกแค่นี้จริงๆ
   มิวหลับมาตลอดทาง แวะจุดพักรถริมทางด่วนกินข้าวกัน มิวเด็กรุ่นใหม่ติดใจในรสชาติของอาหารใน 7-11 ส่วนผมไม่เคยคิดจะกินอาหารกล่องในนั้นเลยแม้แต่น้อย
   กลับถึงบ้านก็รีบขนข้าวของลง จัดรถให้อยู่ในสภาพเดิมที่พ่อใช้งาน อยากจะเอนหลังนอน เหลือบไปเห็นยางหลังซ้ายแบน เฮ้ยย ลมยางเหลือหน่อยเดียวเอง รีบนำรถออกไปปั๊มเพื่อปะทันที ออกขับไปตอนนี้ล้อมันยังพอมีลม แต่ถ้ารออีกสักพักเดียว ลมออกหมด มันจะขับไม่ได้แล้ว ถ้าฝืนไปก็มีแต่จะต้องเสียเงินค่ายางนอกเส้นใหม่เพราะโดนบดจนแก้มแตก
   ใช้งานมา 11 วัน มายางแตกตอนวันสุดท้ายขณะถึงบ้านพอดี โชคช่วยอีกแล้วครับ คิดบวกว่าเราโชคดีมันมายางแบนตอนถึงบ้าน ไม่ได้แบนกลางทางตอนฝนตกหนัก ซึงถ้าจอดริมข้างทางบนทางยกระดับ มีสิทธิ์โดนสอยท้ายได้ไม่ยากเลย
   นี่แหละ โชคดีสุดๆ แล้ว

[O'Pern]

12 เมษ 56
   นอนไม่ดึกนะ แต่ตื่นมาแบบเพลียๆ เดินออกกำลังกายนิดหน่อย ชั่งน้ำหนักดู เย้ๆ ดีใจๆ น้ำหนักลดลง 1 กก ตามเป้าเป๊ะเลย ผมไปสัตหีบมา 10 วัน ขนเสื้อผ้าตัวเล็กๆ ไปหมด มีเสื้อตัวพิเศษเล็กมาก กะจะใส่วันสุดท้าย แล้วก็ใส่ได้จริงๆ
   ก้าวเท้าแรกเข้าร้าน ก็หดหู่ทันที เจ้าของร้านยื่นกุญแจรถให้ขับไปส่งของ มันเป็นตำแหน่งหน้าที่ที่ผมเกลียดที่สุด เกลียดมากกว่ายกแบกของด้วยซ้ำไป เพราะเราไม่คุ้นรถไง รถกระบะต่อหลังคาสูง ผมขับไปเฉี่ยวชนป้าย กันสาดร้านค้าหลายหนแล้ว เข้าตรอกแคบก็ชนกับร่มแม่ค้าก็โดนด่าพ่อด่าแม่กลับมา
   จากเดิมคิดว่าเราไปเติมพลังธรรมชาติมาแล้วคงจะต่อสู้กับความเบื่อหน่ายได้ แต่เปล่าเลย เจอก๊อกแรกก็เซ็งจัดเหมือนเดิม
   IPhone5 ของผมที่ได้มายังไม่ทันจะแกะใช้ วันนี้ IPad mini มาอีกตัวหนึ่งแล้ว ลองเทียบดูพบว่าคล่องตัวกว่าเจ้าตัว IPad ปกติเยอะเลย เบากว่ามาก ตอนพกทุกคนชอบตัวเล็กตัวเบาทั้งนั้นแหละ แต่ตอนใช้นี่สิ ชอบจอใหญ่ๆ กัน ดูสบายตากว่า แถมจิ้มถนัดกว่า

[O'Pern]

13 เมษ 56   
   วันสงกรานต์ก็จริงแต่ร้านผมยังไม่หยุด ขยันสุดๆ แล้ว แต่ก็เปิดทำงานวันนี้เป็นวันสุดท้าย และหยุดยาวถึงวันที่ 17 เป็นสงกรานต์อีกปีที่ไม่ได้ไปเที่ยวไหน น่าเสียดายเวลาเหมือนกัน ผมอยากพาภรรยาไปเที่ยวบ้าง เขาทำงานหนักมาตลอด เราพูดคุยกันเรื่องนี้บ่อยมากนะ แต่เขาบอกว่าชอบงานนี้ ก็เลยจบข่าว ส่วนผมไม่ชอบเลยสักนิด
   เช้านี้ถนนโล่งสุดๆ และคงจะโล่งไปอีกหลายวัน แต่มันจะไปแน่นกันในห้างครับ คนเข้าไปหาของกินกัน ขนาดห้างเซ็นทรัลพระราม 2 ชานเมืองแท้ๆ แต่ไปแล้วแทบจอดรถไม่ได้ งงสุดๆ เลย
   ผมว่าพวกจักรยานน่าจะมาขี่รถเล่นกันให้เยอะๆ นะ รถน้อย รถโล่ง โอกาสทองแบบนี้หายาก โล่งเสียยิ่งกว่างาน Car Free Day เสียอีก ขี่กันให้มันไปเลยสิพี่
   หาข้อมูลเรื่องเคสของไอแพดมินิ ผมยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใช้ตัวไหนดี ปกติจะใช้ตัวใหญ่ ก็ดูเต็มตาสบายดี กดจิ้มง่าย แต่ตอนพกแล้วชอบตัวมินิ เล็ก บาง เบา ถือสบายมือ ส่วนไอโฟนคงจะประกาศขายในเร็ววัน ผมไม่ชอบจิ้มโทรศัพท์เล่น หน้าจอเล็ก กดไม่ถนัด ฟังชั่นที่ชอบและใช้บ่อยในมือถือมีอยู่อย่างเดียวก็คือกล้องถ่ายรูป ถ้ามือถือตัวไหนมีกล้องเจ๋งๆ ลูกเล่นเยอะๆ ผมอาจจะจัด ชอบโหมดพาโนรามา และเอฟเฟคในตัว ไม่ชอบนำภาพมาแต่งภายหลัง
   จากเดิมที่ไม่ชอบผลิตภัณฑ์ตระกูล I ต่างๆ ของสตีฟ มาตอนนี้แม่งมีเต็มบ้านเลย ไอแพดใหญ่ ไอแพดน้อย ไอโฟน ไอพอด หึหึ เป็นไงล่ะมึง ยิ่งเกลียด ยิ่งเจอ ทั้งหมดนี้ไม่ได้เสียเงินซื้อสักอันเลยนะ มันมาเองในรูปของขวัญ
   

[O'Pern]

14 เมษ 56
   วันหยุดวันแรก ตื่นมาใส่บาตร แต่นั่งรออยู่นานพระท่านมาแค่องค์เดียวเอง สายหน่อยไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้งต่อ เจอตลาดปรับปรุงใหม่แล้ว ขยายพื้นที่รุกล้ำคลองไปเยอะพอควร เห็นแล้วน่าเสียดาย คือไม่น่ารุกล้ำลำน้ำไง แต่เราเป็นคนนอกนะ อาจจะยังไม่เข้าใจคนในพื้นที่ดีพอ
   มิวจัดตามสูตรเดิมคือ ไข่นกกระทา ก๋วยเตี๋ยว และโกโก้เย็น ก่อนกลับมีการย้อนไปซื้อไข่นกกระทามากินอีกกระทงด้วย โห จัดหนัก กินแล้วก็กลับบ้านครับ หมดมุข แต่ถ้ามาคนเดียวก็คงจะเข้าไปเที่ยวเล่นในสวนนครเขื่อนขันธ์ต่อ
สายไปเซ็นทรัลพระราม 2 คิดจะไปจัดซิมมาใส่ไอแพดน้อย แต่เจ้าหน้าที่บอกว่า เครื่องของผมใช้แบบ Net Sim เขาบอกจะทำซิมเสริมแบบ Multi Sim ไม่ได้ ไอ้ที่จะทำได้ต้องเป็นซิมแบบที่มีค่าโทรด้วยเท่านั้น
งงสิ ตั้งตัวไม่ติด เลยคิดได้ว่าเรามีไอ้ฝนอยู่อีกอันในกล่องนี่หว่า หรือเราจะใช้ไอ้ฝน กับไอ้แพดใหญ่ และทำซิมเสริมใส่ไอ้แพดน้อย แต่ก็ยังลังเล โทรศัพท์เดิมของผมมันยังไม่เสียเลย แค่รวนนิดหน่อยตรงปุ่มกดยาก กดแล้วไม่ค่อยไป
ผมใช้ของอะไรก็จะใช้จนมันถึงที่สุด ใช้จนมันพังนั่นแหละ ครั้นจะหาซื้อใหม่ ก็จะซื้ออันที่เราชอบมากที่สุด พอได้มาแล้ว ก็จะจบ ไม่คิดมองตัวอื่นอีก
ผมคิดแบบนี้กับทุกเรื่องนะ ทั้งเรื่องรถยนต์ เรื่องจักรยาน ฯลฯ
เย็นพ่อชวนไปกินสุกี้แคนตั้น ที่แถวปิ่นเกล้า ร้านเก่าแก่มีชื่อเสียงพอควร คนแน่นครับ ร้านเป็นเหมือนห้องแถวริมถนนแถวใต้สะพานพระราม 8 ฝั่งธนฯ ชอบตรงมีเมนูหลากหลายว่า MK เยอะ แต่ของก็ไม่ถูกเท่าไหร่นะ
   กลับมาบ้านแบบแน่นพุง จากเดิมว่าจะไม่กินมื้อเย็นแล้ว แต่เห็นพ่อชวน นานๆ เขาจะชวนกันไปกินแบบพร้อมหน้าสักที น้ำหนักที่ลดลงก็กลายเป็นตีขึ้นแบบไม่ต้องสงสัย

[O'Pern]

15 เมษ 56
   เช้านี้ไปเดินออกกำลังกายที่สวนธนบุรีรมย์กับพ่อแม่ พ่อแม่ผมไปทุกวันตอนเช้า แต่ปกติผมจะต้องไปเฝ้าร้านขายของ วันนี้เป็นอีกวันที่ร้านหยุด เลยขอตามไปด้วย เดินเร็วไปราว 2 กม จากนั้นก็ทำกายบริหารตามสถานีต่างๆ เล่นเอาเมื่อยครับ ขากลับแวะกินข้าวมันไก่แถวบ้าน ตักเข้าปากคำเดียวก็คิดถึงร้านที่สัตหีบเลย รสชาติดีกว่ากันเยอะมาก แต่ก็กินจนหมดล่ะนะ ผมเสียดายของ กินเยอะก็ตอนมื้อเช้านี่แหละ
   กลับมาบ้านเข้า Facebook ของกองเรือยุทธการ เพื่อติดตามข่าวสาร ครูฝึกชวนนักเรียนที่ดูแล้วพอมีแววมาฝึกต่อในระดับ Advance หนึ่งในนั้นก็มีมิวรวมอยู่ด้วย
   เปิดดูรูปภาพ และโพสแสดงความคิดเห็น สักพักแป๊บเดียวมีครูฝึกโพสตอบและแซวว่าผมเป็นกูรูจากเวป thaimtb อ้าว ครูก็ขี่จักรยานและใช้ thaimtb เหมือนกันหรือครับนี่ ปัดโธ่ เจอหน้ากันทุกวันแท้ๆ ผมจะได้สอบถามเส้นทางขี่จักรยาน เผลอๆ จะให้ครูพาผมไปขี่ในที่แบบ unseen น่ะสิ
   กลางวันไปไหว้พ่อแม่ของภรรยาที่บ้านย่านรังสิต ขากลับแวะร้านเจ๊เล้ง ตั้งใจจะไปซื้อครีมกันแดด แต่มาวันนี้เขาลดราคาแค่ไม่กี่ตัว แถมลดแล้วยังไม่ถูกเท่าครั้งก่อนที่ผมซื้อ เซ็งเลย แต่ก็มีของ Banana Boat ที่ลดเยอะหน่อย 50% น่าเสียดายที่ผมไม่ชอบยี่ห้อนี้เลย เพราะมันเหนียว ซึมเข้าผิวยากและช้า ส่วนยี่ห้อที่ผมชอบก็คือของ Kao ทาแล้วสบายผิวมาก ลื่นด้วย เสียดายที่ร้านเจ๊เล้งขายถูกกว่าเดอะมอลล์ไม่เท่าไหร่ ซื้อเดอะมอลล์มีส่วนลด 5% อีกด้วย
   ไม่เจอครีมกันแดด แต่ได้ของกินมาเพียบ เป็นพวกขนม ช็อคโกแลต สาหร่าย บ๊วย ฯลฯ ขากลับขึ้นรถลูกและภรรยาหลับกันคนละมุมรถ ปล่อยให้ผมขับเองคนเดียวเงียบๆ
   กลับถึงบ้าน ว่าจะไม่กินอะไรตลอดวันนี้แล้วนอกจากผลไม้ อีกแค่ 2 นาทีถัดมา แม่บอกซื้อข้าวเหนียวมา กินกับมะม่วงอกร่องจากบ้านเราเอง โห แบบนี้ไฟท์บังคับ รีบกิน รีบอิ่ม ก่อนกินซัดกล้วยน้ำว้าไป 2 ผล จะได้ใส่ข้าวเหนียวมะม่วงได้น้อยลงหน่อย
   เย็นลูกชวนภรรยาไปกินกันข้างนอก ส่วนพ่อกับแม่พากันไปเยาวราช ผมอาสาเฝ้าบ้าน ไม่อยากเติมอะไรใส่พุงอีกแล้ว