กย 54

[O'Pern]

1 กย 54
   มิวเปิดเทอม 2 วันแรก ภาคเรียนนี้เขาเรียนดนตรีสากลเป็นขลุ่ยแบบรีคอร์ดเดอร์ ซึ่งผมเป่าเป็นครับ แถมมีใช้อยู่แล้วด้วย แต่มันคนละคีย์ ขลุ่ยของผมเป็นคีย์ B แต่ของลูก ทางโรงเรียนเขาอยากให้เป็นคีย์ G ก็ไม่เป็นไร ยังไงก็เป่าเหมือนๆ กัน แน่ล่ะ ระยะต่อไปนี้ผมก็ต้องเอาขลุ่ยออกมาซ้อมเป่าเล่นกับลูกไปด้วย นอกเหนือจากต้องซ้อม Uke แล้ว ยังต้องเล่นขลุ่ยอีก
   บ่ายเข้าไปที่คอนโด ไปเอาชุดว่ายน้ำลูกกลับมาครับ พรุ่งนี้เขามีเรียนว่ายน้ำ อยู่ได้แป๊บเดียวก็ต้องรีบออกไปรับลูกเสียแล้ว
   เย็นไปห้างเซ็นทรัลกับลูก สอบถามราคาขลุ่ยรีคอร์ดเดอร์ของ Yamaha เขาขายอันละ 200 บาท ผมไม่รู้ราคากลางของตลาดหรอก แต่ที่ไม่ซื้อเพราะไม่ชอบสไตล์การพูดของคนขาย เลยถอยออกมาก่อน และโทรเช็คร้านขายเครื่องดนตรีที่ผมซื้อประจำที่หลังกระทรวงกลาโหม ริมคลองหลอด เขาขาย 150-180 บาท ราคาต่างกันแค่นี้เรื่องเล็กน้อยมากจริงๆ แต่อย่างว่า ถ้าเราไม่ชอบคนขายเสียแล้ว อะไรมันก็เกิดขึ้นได้

[O'Pern]

2 กย 54
   ฝนตกปรอยตลอดคืน เช้ามาเลยอดขี่จักรยาน ไปส่งลูกแล้วจึงเลยไปทำงาน
   บ่ายขี่จักรยานเข้าคลองถม ไปหาซื้อขลุ่ยรีคอร์ดเดอร์ให้ลูกที่เวิ้งนาครเกษม ได้ขลุ่ยมาราคา 100 บาท ถูกกว่าร้านในห้างเซ็นทรัลตั้ง 100 บาทแน่ะ เอารถจักรยานไปนี่สะดวกมากๆ ซื้อเครื่องมือจักรยานชุดใหม่ของ Eight เป็นชุดหกเหลี่ยมครบเซ็ท แวะซื้อแบตฯ สารพัดเบอร์ ซื้ออะไรก็หยิบใส่เป้หลังจนเต็ม ไปกับจักรยานนี่สนุกดีจริงๆ ครับ เว้นอย่างเดียวตอนฝนตกนี่แหละ
   เย็นรับลูกตามปกติ เขานั่งทำการบ้านในห้องคอมพิวเตอร์ ผมรอรับในห้องโถงจนเกือบหลับ เล่นกับเพื่อนของลูกแทนไปพลาง

[O'Pern]

3 กย 54
   ถ้าไม่ได้ออกไปขี่จักรยาน หรือไปธุระที่ไหน ชีวิตผมก็จะเรียบง่าย มักจะอยู่กับบ้านตลอดเวลา ผมชอบอยู่บ้านเสียด้วยสิ มันมีเวลาให้นั่งคิดงานใหม่ๆ ได้อีกเยอะ ทุกวันนี้อยากแบ่งภาคร่างกายตัวเองออกเป็นหลายๆ ส่วน จะได้สานฝันที่วาดไว้ให้เป็นรูปร่างเสียดี ทั้งงานที่บ้าน งานออกแบบ งานรถยนต์ งานจักรยาน งานเขียนหนังสือ และอีกสารพัดงาน
   น้ำเริ่มมาถึงกรุงเทพฯสองสามวันแล้ว ผมขี่จักรยานไปดูริมเจ้าพระยาบ่อยๆ นึกเห็นใจชาวบ้านต่างจังหวัดในภาคกลางที่ต้องมารับน้ำแทนคนเมือง

[O'Pern]

4 กย 54
   ไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้งอีกแล้ว ถ้ามีบัตรสมาชิกหรือบัตรสะสมแต้ม คงจะแลกรางวัลได้เพียบไปแล้ว ไปมันจนแม่ค้าพ่อค้าหลายคนรู้จักมิว ผู้ใหญ่เขามักจะจำเด็กๆ ได้ดีกว่าผู้ใหญ่ สูตรสำเร็จเดิมๆ ของลูกก็คือ เดินปรี่ไปซื้อไข่นกกระทาทอดในเตาขนมครก 1 กระทง แล้วเดินต่อไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่อยู่เลยถัดไปอีกนิด ระหว่างรอก๋วยเตี๋ยวก็นั่งกินไข่นกกระทาไป พอไข่หมดก๋วยเตี๋ยวก็มาพอดี จบจากก๋วยเตี๋ยวก็จะไปซื้อโกโก้เย็นกิน 1 แก้ว เป็นอันเสร็จพิธี
   กินเสร็จก็เดินซื้อของกินกลับบ้านต่อ ผมมักจะหาอาหารกลางวันกลับมากินที่บ้านสำรองเอาไว้ มักจะชอบพวกผักเยอะๆ และกินได้ง่ายโดยไม่ต้องอุ่น เช่น ยำถั่วพู ข้าวมันส้มตำ สลัดแขก แต่ก็มีขนมที่ผมชอบซื้อประจำอีกนะ เช่น มันทอด เผือกทอด
   ตลอดวันนี้ผมอยู่ที่คอนโดครับ ตอนบ่ายมีรุ่นพี่ที่อยู่ห้องข้างบนเขานัดเลี้ยงกาแฟผม ตอบรับนัดเขาไป ไม่ได้อยากกินกาแฟอะไรสักนิด แต่อยากมีเพื่อนในคอนโดเยอะๆ แถมพี่คนนี้อยู่ห้องใกล้กันมาก ห้องของพี่เมี๊ยวตกแต่งคนละโลกกับห้องผมครับ ของเขาเน้นเรียบง่าย สไตล์ไทย ส่วนของผมเป็นแบบโมเดิร์นเรียบๆ โทนสีขาวเทา ตัดด้วยโซฟาสีสดๆ
แลกห้องกันดูอยู่นาน ตอนแรกนั่งห้องผม คุยกันจนหมดมุข พี่เมี๋ยวขอตัวกลับ ผมเดินไปส่งพร้อมกับยกจานชามไปคืน เลยนั่งคุยห้องพี่เขาต่อจนเย็น
วันนี้หายเหงาไปเยอะเลย

[O'Pern]

5 กย 54
   มีข่าวหนังสือพิมพ์ลงเกี่ยวกับการขึ้นภาษีรถจดประกอบ แถมยังจะตรวจสอบย้อนหลังให้มาจ่ายภาษีเพิ่มเป็นรายบุคคล ไม่ใช่ว่าของเดิมหนีภาษีนะ แต่การประเมินราคารถจากเศษซากอะไหล่มันราคาต่ำเกินจริง ใครที่จดๆ จ้องๆ ก็เป็นอันได้ข้อสรุปว่า ไปมองรถที่มันมาอย่างถูกต้องขาวสะอาดจะดีกว่า จากเดิมเล็ง Nissan Cube เอาไว้ให้ภรรยาขับ เลยพักเอาไว้ก่อน ส่วนผมก็ขับคันเดิมๆ ต่อไป Nissan 180SX นี่แหละครับ จะว่าไปนี่คือรถที่ผมใช้มานานที่สุด ไม่เคยใช้รถคันไหนนานขนาดนี้เลย เหตุผลเดียว ง่ายๆ สั้นๆ และเดิมๆ ก็คือ ต้องการเก็บเงินเอาไว้ให้ลูก
   กลางวันไปธนาคาร โอนเงินซื้อของเล่นให้ลูก เป็น Solar Toy 6 in 1 ราคา 199 บาท ผมหาเจอในเวป เรียกลูกมาดู เขาชอบมาก ซื้อของเล่นแบบนี้ไม่ค่อยเสียดายเงิน มันเป็นการเรียนรู้ผ่านของเล่น
   เย็นไปรับลูก ผมแวะซื้อสายหูฟังแบบ Small Talk ในร้าน SE-ED ราคา 199 บาท เอามาลองใช้ก็โอเคดี คุณภาพเสียงด้อยกว่าของเดิมที่ผมเคยใช้นิดหน่อย แต่มันดันมีเสียงก็อกๆ แก๊กๆ ที่หูฟังข้างหนึ่งคล้ายสายหลุดหลวม แต่มันยังมีเสียงออกอยู่ กะว่าพรุ่งนี้จะเอาไปขอเปลี่ยนอันใหม่ ซื้อของในห้างก็ดีตรงนี้แหละครับ แค่เก็บใบเสร็จไว้ สัก 7 วันนี่พอคุยกันได้แบบสบายๆ แต่ถ้าซื้อจากร้านในคลองถมล่ะก็ ส่วนใหญ่เขาจะไม่อยากคุยกับเราด้วย มีบ้างที่ให้เปลี่ยนแต่เขาก็จะเอาของเราไปขายให้คนอื่นต่อ และเป็นไปได้สูงว่าของเราที่ขอเปลี่ยนใหม่ก็อาจเป็นของเก่ามาจากคนอื่นอีกทอด
   เย็นมีรุ่นน้องโทรมาคุย บอกช่วยหางานให้หน่อย เอาล่ะสิ หางานอะไรให้ดีล่ะ เราจะไปรู้ไหมล่ะว่าเขาถนัดงานด้านใดบ้าง มีความสามารถพิเศษอะไรบ้าง คุยไปก็นึกไปถึงพรรคพวกทีละคนๆ

[O'Pern]

6 กย 54
   ตื่นเช้าออกมาขี่จักรยานเล่น แต่วันนี้พิเศษหน่อยตรงที่ผมวอร์มร่างกายและยืดเส้นอยู่นานมากราว 15 นาที ต่างจากปกติที่มักจะบิดเอวแค่สองทีก็ออกขี่แล้ว เพราะอยากขี่นานๆ แค่อยากรู้ว่าถ้าเราวอร์มร่างกายเยอะๆ มันจะแตกต่างจากเดิมไหม อย่างไร
   รุ่นน้องคนเมื่อวานโทรมาบอกว่าจะลงไปทำงานที่สมุย ไปช่วยเพื่อนทำในร้านกาแฟ เบเกอรี่ เขาพอจะมีฝีมือทางด้านนี้ และใจรัก ผมเลยยุส่ง ผมชอบให้คนทำงานที่เรารักครับ รักแล้วเราจะทำมันโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ตอนทำนิตยสารรถยนต์ผมก็เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อน ถึงตอนนี้ใจยังนึกอิจฉาเขาอยู่เลย เขาคงจะมีความสุขเอามากๆ
   อืมม แล้วผมล่ะ
   ผมก็ต้องสุขสิ ไม่ได้สุขจากการทำงานหรอก ต้องอาศัยคิดบวกไปเรื่อยๆ คิดเสียว่าเราได้ช่วยพ่อแม่ทุกวัน ได้ทำความดีตอบแทนคุณ คิดมันแค่นี้แหละ พอแล้ว แต่ว่าหากว่างๆ ก็มีแอบฟั่นถึงธุรกิจของตัวเองบ้างเหมือนกันนะ แค่รอจังหวะเหมาะๆ รอพร้อมลุยสักวัน
   เย็นเอาสายหูฟัง Small Talk ไปเปลี่ยน พนักงานจะเอาอันใหม่มาลองให้ แต่ผมถอดใจแล้วล่ะ กลัวมันจะไม่เวิร์ค เลยบอกขอเป็นเงินสด แต่ร้านค้าเขาไม่มีนโยบายคืนเป็นเงินสด เลยให้ดูเป็นหนังสือแทน ไอ้นโยบายแบบนี้ใช้กันเยอะมากครับ ร้าน Probike ก็เป็นแบบนี้ ผมเคยซื้อสายรัดขากางเกงแบบมีไฟมาใช้ แต่มันไม่เวิร์คเอาเสียเลย แถมแพงอีกด้วย เลยเอาไปคืนซะ แต่ที่ไหนได้ เขาไม่ให้เป็นเงิน จึงต้องเลือกซื้อสินค้าในร้านแทน

[O'Pern]

7 กย 54
   ตื่นเช้ามาถ้าฝนไม่ตกก็ได้ออกกำลังกาย วันนี้ยืดเส้นวอร์มนานๆ เหมือนเมื่อวาน ผมรู้สึกว่าร่างกายกระฉับกระเฉงกว่านะ แต่ก็ต้องทำใจว่าเวลาช่วงเช้ามีแต่ 30 นาที ถ้าวอร์มนาน ก็จะขี่จักรยานได้น้อย แลกกัน
   วันนี้ค่อนข้างน่าเบื่อ ชีวิตเรียบง่ายแบบไร้สีสันโดยสิ้นเชิง อยู่ร้านจนถึง 0430 ถึงได้ฝ่าฝนไปรับลูก ไม่มีเรื่องสนุกเลยแม้แต่น้อย

[O'Pern]

8 กย 54
   เช้านี้ลูกมีทัศนะศึกษาไปห้องสมุดแห่งชาติ เด็กๆ ได้ไปเรียนรู้นอกสถานที่แบบนี้ดีจริงๆ ครับ
   Mercedes Benz เชิญผมไปร่วมงานแถลงข่าว ผมไม่ได้รับเชิญจากบริษัทใดๆ เลยมา 12 ปีแล้ว แน่ละ ผมไปแน่ๆ เขานัดกันที่ Centara Central World ผมไม่ได้เหยียบไปย่านนี้ไม่ต่ำกว่า 5 ปี
   ไปถึงานก่อนเวลานัดตามสไตล์ เลยใช้เวลาเดินเล่นในห้าง เปิดหูเปิดตาได้ดีมาก ชอบสไตล์การจัดหน้าร้านค้า ออกแบบได้สวย จัดแสงดี ผมเข้างานก่อนเวลาเล็กน้อย รีบเข้าไปลงทะเบียนเป็นอันดับแรก แปลกใจที่ทำไมเพิ่งมีคนมาแค่ 5 สื่อเท่านั้นเอง
   เจ้าหน้าที่เชิญให้ไปรับอาหารว่างก่อน โอ้โห้ จัดเต็มอย่างกับโรงแรมหรูเลย มีแต่ข้าวของแพงๆ ให้กิน ผัดไทยกับกุ้งลอบสเตอร์ หมูหันแต่ห่อแป้งและผักเหมือนเป็ดปักกิ่ง สลัดอย่างดี ซูชิ และอีกเพียบ ของหวานก็มีมากทั้ง ผลไม้เคลือบช็อคโกแลตแบบ dip (เอาไปจุ่มเอาเอง) ช็อคโกแลตเป็นชิ้นๆ หลากหลายรูปแบบ เค๊ก พาย ฯลฯ
   อยากกิน แต่กลัวอ้วน และอยากทำงานมากกว่า มาวันนี้ในฐานะผู้สื่อข่าว แต่ในใจผมแอบมาในฐานะผู้บริโภคไปด้วยในตัว คือไม่ได้แค่นำเสนอข่าว แต่ต้องการทราบข่าวเชิงลึกที่มีผลกระทบต่อผู้บริโภคอีกด้วย
   ภายในห้องแถลงข่าวจัดในห้องโถงขนาดใหญ่มาก มี Mercedes Benz จอดอยู่ 7 คัน 7 รุ่น ทั้งหมดสีขาว แน่ละ Mercedes Benz ที่ขายในไทยโดยบริษัทแม่ไม่เคยทำรถสีขาวมาก่อนเลย
   ผมเลือกนั่งด้านหน้าสุดตามเคย กำลังจะวางกระเป๋าบนโต๊ะ ก็มีฝรั่งคนหนึ่งใส่ชุดสูทสีดำแบบคอจีน นั่งในโซฟาตัวใหญ่หันหน้ามา ยืนยกมือสวัสดีผม (ทั้งหมดนี้เป็นบทสนทนาภาษาอังกฤษ)
   “สวัสดีครับ ขอบคุณที่มาร่วมงานครับ”
   “สวัสดีครับ ด้วยความยินดีครับ เป็นเกียรติของผมอย่างมากที่ได้มาร่วมงานครับ” ผมตอบพร้อมกับก้มหัว ยกมือไหว้สวัสดี
   “คุณมาจากหนังสือพิมพ์ใดหรือ”
   “ไม่ใช่หนังสือพิมพ์ครับ ผมมาจากนิตยสารรถยนต์ชื่อ Racing Club ครับ” ผมตอบพร้อมกับหยิบนามบัตรยื่นส่งให้ ไอ้นามบัตรของผมเป็นรุ่นภาษาไทยเสียด้วย ช่วงหลังไม่ได้ออกไปผาดโผนที่ไหนอีกแล้ว ผมเลยทำแต่นามบัตรไทย
   “ขอบคุณมากครับ รอเดี๋ยวนะครับ” เขารับนามบัตรผม และหันไปหยิบของในกระเป๋าใกล้ๆ ตัว ยื่นส่งมาให้ผม ซึ่งผมคิดว่าเขาคือเจ้าหน้าที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หรือไม่ก็เป็นพวกคนจัดงาน
   เห็นนามบัตรแล้วเข่าอ่อน เขาคือ Dr. Alexander Paufler มีตัวหนังสือเล็กๆ เขียนใต้ชื่อว่า President  & CEO
   โอ้โห คนระดับสูงสุดขององค์กรเขามายืนไหว้ผม พูดคุยกับผมอย่างดีมากๆ ขนาดนั่งลงแล้วหัวใจยังเต้นแรงไม่หาย แล้วภาพเมื่อหลายเดือนก่อนที่ผมส่งของริมถนนเจริญนครก็ผุดขึ้นมา
   ผมไปส่งของในร้านแห่งหนึ่งติดกับโชว์รูม Toyota บนถนนเจริญนคร เขามี Toyota Alphard ติดฟิล์มดำจอดอยู่บนทางเท้า ระหว่างรอลูกค้า ผมเดินเข้าไปดูรถใกล้ๆ แต่ฟิล์มดำมืด เลยต้องเอามือป้องแสง และเอาหน้าไปใกล้กระจก ผมอยากดูว่าในรถมีออปชั่นอะไรบ้าง คิดอยากซื้อให้พ่อแม่นั่ง ให้ภรรยาและลูกนั่ง มันคงจะดีกว่าที่ผมเอาเงินไปซื้อรถสปอร์ทขับเล่นคนเดียวเป็นแน่
   เงยหน้ามาอีกที เห็นเจ้าหน้าที่ในโชว์รูมยืนมองแบบจ้องๆ ผ่านกระจกใสบานใหญ่ ผมเลยรีบผละจากจุดนั้นโดยเร็ว
   นึกน้อยใจว่ะ แค่เราแต่งตัวโทรมสกปรก ขับรถกระบะส่งของเก่าๆ เท่านั้นเอง
   แต่ในวันนี้ ผมยังคงเป็นนายเปิ้ลคนเดิม แค่ใส่ชุดสูท แค่มาในฐานะสื่อมวลชน แค่อยู่ในโรงแรมหรู ผู้คนรอบข้างต้อนรับผมราวกับเทพ นั่งอยู่เฉยๆ ยังมีพนักงานมาคอยเสิร์ฟน้ำตลอดเวลา
   คนเรามันก็ดูกันแค่ที่เปลือกล่ะนะ ลองให้เขามาเจอผมในสภาพคนส่งของ คงจะไม่กระทั่งชายสายตา
   ผมคุ้นเคยกับชีวิตแบบนี้แล้วล่ะครับ นั่นคือทำให้ตอนที่ผมอยู่นอกบ้าน หรือตอนขี่จักรยาน ผมจะไม่ละเลยในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ อย่างเช่นตอนที่ผมขี่ไปหัวหิน 200 กม ระหว่างทางผมเจอขอทานแบกของพะรุงพะรัง แต่พอพูดคุยกัน ผมกลับคิดว่าเขาเป็นนักเดินทางตัวยง ชื่อ บิด บุญเกิด เดินเท้าจากเชียงราย จุดหมายหาดใหญ่ อุปกรณ์ติดตัวคือคานหาบของ ถังใส่สิ่งของ มีธงชาติผืนใหญ่ และพระบรมฉายาลักษณ์ ไร้ซึ่งอุปกรณ์พิเศษใดๆ เลย
   ถ้าคุณรักการเดินทาง ก็จงอย่าละเลยในรายละเอียดที่คนเดินทางได้สัมผัส แน่ละ ถ้าผมขับรถยนต์มาก็คงไม่ได้แวะคุยกับบิด และเชื่อว่ามีคนอีกมากที่แทบไม่เคยมองคนที่ดูต่ำต้อยกว่าเรา โดยเฉพาะคนที่ต่ำกว่ามากๆ อย่างพวก ขอทาน คนด้อยโอกาส คนพิการ ฯลฯ แต่เขาเหล่านั้นจะเปลี่ยนใจทันทีหากตัวเองต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นบ้าง
   ผมนั่งอยู่ด้านหลังของ Dr. Alexander สักพักมีเจ้าหน้าที่ฝ่ายจัดงานคนไทย พาสื่อมวลชนคนหนึ่งมาแนะนำให้รู้จัก
   “Hello, nice to meet you” สื่อคนนั่น เปิดจากพูด พร้อมกับยื่นมือไปขอจับ
   “Nice to meet you too” Dr. Alexander ตอบ
   เขาพูดคุยกันแค่นี้แหละ แล้วก็แยกกันไป ที่ผมเอามาเล่าก็เพราะเรื่องของการใช้ภาษาครับ
   คำว่า nice to meet you ตามความคิดของคนที่รู้ภาษาอังกฤษแค่งูๆ ปลาๆ อย่างผมแล้ว ผมคิดว่ามันน่าจะเอาไว้พูดกับคนระดับเดียวกัน คนสนิทกัน อะไรทำนองนี้มากกว่านะ มันเหมือนเป็นบทความที่เราใช้ท่องๆ กันมาตั้งแต่เด็กว่าตอนทักทายฝรั่งน่ะ ให้พูดแบบนี้นะ I’m fine. Thank you. And you? เรียกว่าท่องกันเป็นประโยคหากินเลย เจอหน้าไป เอะอะอะไร เล่นมันตามนี้ตลอดเลย ลองไปคุยกับฝรั่งติดต่อกันสัก 3 คนสิ จะรู้ว่าตัวเองแม่งโคตรจะตลกเลย
   เฮ้ยย ไม่ใช่ มันต้องให้เหมาะสมกับสภาพการณ์ด้วย คุณคุยกับ President & CEO นะ จะบอกว่าไม่รู้ก็ไม่ได้ เพราะมีคนไทยจูงมือมาแนะนำ ถ้าเป็นผมเจอแล้วพูดแบบนี้ยังไม่เท่าไหร่ เพราะผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร โชคดีที่ผมจะพูดอะไรกับใครก็จะใส่ความสุภาพแบบสุดๆ ไปด้วยเสมอ ลงท้ายประโยคของผมจะมี Sir ทุกคำ
   อีกอย่างคือเรื่องการจับมือ ผมไม่รู้ธรรมเนียมฝรั่งหรอก แต่ผมจะจับมือก็ต่อเมือผมอาวุโสกว่า และต้องการความเป็นกันเอง หรือไม่ก็ให้ฝ่ายตรงข้ามยื่นมือออกมาก่อน
   เนื้อหาในการแถลงข่าวเป็นการเปิดสงครามกับรถของ Grey Market อย่างเป็นทางการและเต็มรูปแบบ เอารถสีขาวมาจอดโชว์เพราะสื่อถึงการทำตลาดอย่างขาวสะอาด
   งานเสร็จตอนเย็น ก็ยังอุตส่าห์มีอาหารเย็นเลี้ยงอีกด้วย สุดยอดจริงๆ แต่ผมต้องไปรับลูก แถมตอนนี้ฝนตกหนัก แย่กว่านั้นคือตอนนี้เวลาเกือบจะห้าโมงเย็น ซึ่งลูกผมเขาเลิกเรียนตั้งแต่ 0400 แล้ว รอหน่อยนะลูกพ่อ
   รถติดหนัก หนาแน่น กว่าผมจะไปถึงโรงเรียนลูกก็ตอน 0600 แต่ลูกผมไม่ได้ว่าอะไร เขาก็เล่นกับเพื่อนไปเรื่อยๆ แค่เหลือเพื่อนน้อยหน่อยเท่านั้นเอง
   “พ่อๆ วันนี้มิวขอกินร้านสเต็คหน้าปากซอยเรานะ”
   “ได้สิลูก”

[O'Pern]

9 กย 54
   ส่งลูกเสร็จต้องรีบมาเฝ้าร้านขายของ เย็นไปรับลูกส่งที่บ้านแล้วก็ต้องออกไปเฝ้าร้านต่อจนจบ
   เมื่อไหร่จะอวสานเสียที

10 กย 54
   อยู่เฝ้าร้านตลอดวัน คนงานขาดตามเคย มีครบๆ ได้ไม่นานเท่าไหร่ก็ต้องมีอันเลิกรากันไป ไม่มีใครชอบทำงานยกของหนักๆ หรอกครับ คนที่มีทางเลือกที่ดีกว่าเขาก็ไปตามทางของเขา ผมเข้าใจ
   มาร้านตอน 0730 อยู่จนถึงปิดร้าน 1130 อีก 30 นาทีจะเที่ยงคืน งานแบบนี้คงไม่มีใครชอบอีกเช่นกัน
   ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น
   แต่ทำไมต้องทำ ทำไมต้องทน

11 กย 54
   ตื่นสายสุดๆ  0630 แน่ะ ไม่เคยตื่นสายแบบนี้มาหลายปี ส่วนลูกเขาตื่นแต่เช้าตามสไตล์วันหยุด (แต่ถ้าวันไปเรียนมักจะตื่นสายนะ) ผมเข้าไปที่คอนโด นอกจากไปทำความสะอาดตามปกติแล้ว ยังมีต้นกระบองเพชรเล็กๆ ให้ดูแลอีก 3 ต้น
   ปัดกวาดเช็ดถูก ทำความสะอาดระเบียง ทำเสร็จนั่งพัก แป๊บเดียว ฝนตก เฮ้ยย ข้าเพิ่งจะถูระเบียงเสร็จเองนะ ผมชอบอยู่ในห้องนี้ตอนฝนตก บรรยากาศดีเหลือเกิน ลมพัดเย็นสบายตลอดวัน ผมอยากจะเปิดแอร์เพื่อให้น้ำยาในระบบมันหมุนเวียนบ้าง ก็ยังหาโอกาสแทบไม่ได้ ลมภายนอกมันพัดจนสบายเสียยิ่งกว่าแอร์เสียอีก จะได้เปิดอย่างจริงจังก็ตอนนอนค้างนี่แหละครับ เสียดายที่วันนี้ไม่ได้ทำแบบนั้น
   ภรรยาและลูกไปกินอาหารข้างนอกกันเอง ส่วนผมแยกตัวมาห้องพักแห่งนี้คนเดียว พกแค่กล้วยน้ำว้ามา 3 ผล กินสลับกับน้ำเปล่านี่แหละครับ แม้ที่คอนโดแห่งนี้มีห้องอาหารอย่างดีมาเปิดแล้ว แต่ฝนมันตก ทำให้ขี้เกียจลงไป
   เย็นภรรยาชวนไปกินส้มตำร้านเก่าแก่แถวบ้าน ชื่อร้านเจ๊เล้ง ร้านนี้เราไม่ค่อยได้ไปกินกันบ่อยนัก ลูกเข้าใจว่าเราจะไปร้านเจ๊ง้อกัน (ร้านเจ๊ง้อ เขาขายอาหารจีน) พอบอกว่าเราไปร้านเจ๊เล้ง เขาก็คิดไปอีกว่าเป็นร้านเจ๊เล้งที่ดอนเมือง เฮ้ยยย ไม่ช่าย คนละเล้งกัน
   ไม่ค่อยได้กินมื้อเย็นหนักๆ มานาน กลับมาบ้านพุงป่อง เล่นข้าวเหนียวส้มตำ ลาบเห็ดสด ไก่ย่าง กินกันไม่หมดจนต้องห่อส้มตำใส่ถุงกลับมากินที่บ้าน ผมเลือกสั่งตำข้าวโพด เพราะชอบลองของใหม่ ส่วนลูกเล่นแบบไม่ใส่พริก ภรรยาชอบใส่ปูม้า มากันคนละทาง เลยเล่นคนละจาน ผลคือ กินไม่หมด
   ก่อนนอนซ้อม Uke ราว 2 ชม ลูกบอกว่ายังไม่เพราะนัก แค่พอฟังได้ แสดงว่าผมยังต้องฝึกอีกมาก

[O'Pern]

12 กย 54
   สลบสะไหล นอนแล้วไม่อยากตื่น ลุกจากที่นอนเอาตอน 0600 เลยไม่ได้ออกกำลังกายอะไร รีบเดินลงมาดูปลาทองในบ่อ ดูว่าเจ้าตัวเล็กที่มันเพิ่งออกมาเป็นไงบ้าง สุขสบายดีไหม น่าเสียดายที่เห็นมันแค่ตัวเดียว ไม่รู้ตัวอื่นไปไหนหมด หรือว่าไข่ไม่ฟักเป็นตัวก็ไม่รู้ ผมเลี้ยงปลาตามยถากรรม ให้แค่อาหาร และเปลี่ยนถ่ายน้ำตามวาระเหมาะสม
   เช้าไปส่งลูก สายไปทำงานเฝ้าร้าน บ่ายเข้าบ้านมาทำงานส่วนตัว แม้จะมีเวลาแค่วันละ 2 ชม ผมก็ต้องบริหารมันให้ได้ ตกเย็นไปรับลูก หลังจากนี้จนเข้านอน ผมให้เวลาแก่ลูกทั้งหมด
   พ่อแม่ผมไปมาเก๊ามาครับ กลับมาบ้านเมื่อคืนวันอาทิตย์ ซื้อทาร์ตไข่ชื่อดังของมาเก๊ามาด้วย ทาร์ตไข่คือขนมขึ้นชื่อของมาเก๊าครับ เป็นขนมโบราณเก่าแก่ แต่ไม่ได้เป็นขนมจากจีนนะ พื้นเพเป็นของโปรตุเกส คนทั่วไปคิดว่ามาเก๊าเป็นเมืองขึ้นของโปรตุเกส แต่ไม่ใช่นะครับ ผมจะเล่าของจริงให้อ่าน และยังมีเรื่องราวในโลกอีกหลายอย่างที่เราๆ ยังเข้าใจกันผิด เช่นเรื่องคริสโตเฟอร์โคลัมบัสค้นพบอเมริกาคนแรก แต่วันนี้เอาเรื่องมาเก๊าก่อน
   เกาะมาเก๊าเป็นทำเลที่ดีมากๆ ในยุคโบราณ เพราะทุกคนต้องใช้เรือในการคมนาคม มาเก๊าจึงเป็นที่หมายปองของประเทศต่างๆ ในยุคล่าอาณานิคม เริ่มจากอังกฤษ ฝรั่งเศส สเปน โปรตุเกส ยังไม่นับพวกเรือโจรสลัดไม่ระบุสัญชาติอีกมาก
   ใครจะมาค้าขายก็ต้องผ่านด่านโจรปล้นจี้ บ้างก็โดนยึดเรือ ยิง ฆ่ากันจนเป็นเรื่องปกติ ผู้ว่าของเกาะมาเก๊าก็จนปัญหา ไม่รู้จะทำอย่างไร ตัวเองตั้งหลักอยู่บนเกาะ ไม่มีศักยภาพไปลุยกับใครในทะเล
   จนมาวันหนึ่งชาวโปรตุเกสส่งสารเข้ามาจะเจรจาการค้าขายด้วย ผู้ว่ามาเก๊าตอบไปทำนองว่า ถ้าอยากเข้ามาค้าขาย ก็ช่วยเคลียร์เส้นทางการค้าให้มันปลอดภัยด้วย เพราะในน่านน้ำเต็มไปด้วยเรือนักล่า เรือโจร
   โปรตุเกสตอบตกลง มาพร้อมกับกองทัพแบบจัดเต็มแบบปิดอ่าว งานนี้จึงเป็นทางออกแบบ win win คือโปรตุเกสได้ค้าขายกับมาเก๊าสมใจ มาเก๊าก็ได้เส้นทางการเดินเรือที่ปลอดภัย แต่งานนี้โปรตุเกสวินกว่าเพราะจากการที่ค้าขายกันมาต่อเนื่องนาน ทำให้มีบางส่วนตั้งรกรากถิ่นฐานในเกาะมาเก๊าแห่งนี้ และนำอารยธรรมหลายด้าน เช่นศิลปวัฒนธรรม อาหาร รวมไปถึงสิ่งก่อสร้าง ซึ่งทุกวันนี้สิ่งต่างๆ เหล่านี้ยังคงได้รับการอนุรักษ์เป็นอย่างดีในมาเก๊า
   น่าแปลกที่ขนมไทยเราที่มาจากโปรตุเกสเช่นฝอยทอง ทองหยิบ ทองหยอด มันช่างต่างจากขนมอบอย่างทาร์ตไข่แบบคนละโลก ไม่น่าเชื่อว่าจะมาจากโปรตุเกสเหมือนกัน
   ผมซัดทาร์ตไข่ไป 1 ชิ้น โห ชิ้นมันใหญ่กว่าของ KFC แบบคนละเรื่องเลย กินไปลูบพุงน้อยๆ ของตัวเองไปด้วย คิดต่ออีกว่า ไอ้ขนมแบบนี้ถ้าได้กินระหว่างทริปจักรยานทางไกลจะประเสริฐมากๆ ไว้คราวหน้าถ้าขี่ผ่าน KFC จะลองไปจัดมาสักชิ้น
   กินเสร็จแล้วหิวต่อ ฮ่าๆ เปิดตู้เย็นเอาส้มตำของเมื่อวานมากินต่อ แกล้มกับผักสด ไม่ค่อยอร่อยหรอก แต่ก็กินจนหมด กินไปนั่งพิมพ์ Diary เล่าเรื่องย้อนหลังไปนี่แหละครับ
   เย็นไปรับลูก ผมชอบบรรยากาศที่โรงเรียนมาก ได้คุยได้เล่นกับเด็กๆ เห็นเขาตั้งแต่เล็กจนโต เห็นพัฒนาการของเขาไปตามลำดับ นึกรักพวกเขาเหมือนลูกตัวเอง

[O'Pern]

13 กย 54
   อยู่เฝ้าร้านตั้งแต่เช้าจนถึงเย็น ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นงานส่วนตัวเลยแม้แต่น้อย อยู่แบบนี้มีแต่สมองจะตายและฝ่อไปเรื่อยๆ ตลอดวันมีแต่เรื่องน่าเบื่อหน่าย เจอแต่ปัญหาเดิมๆ ที่เราควบคุมไม่ได้
   คิดบวกก็แล้ว ยังเอาไม่อยู่ ไม่มีความสุขเลยสักนิด

[O'Pern]

14 กย 54
   ตอนอยู่ในสภาวะกดดัน ทำให้เราได้คิด ผมจึงคิดบทสรุปของชีวิตได้อีกข้อ นอกจากคนเราจะเกิดมาเพื่อทำความดี และอยู่อย่างมีความสุขแล้ว อีกอย่างที่ต้องการคือ “อิสระ” ไอ้ข้อหลังนี้ผมเพิ่งจะมาเพิ่มเองภายหลัง คนอื่นอาจจะไม่รู้สึกอย่างผมก็เป็นได้ แต่จะว่าไปแล้ว ไอ้อิสระนี่มันก็อยู่รวมในหัวข้อของความสุขนี่แหละครับ
   ตอนสายเอา GPS ส่งคืนไปยังผู้ขาย เครื่องไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอก แต่เขาเมลล์มาแจ้งว่ามีการอัปเดทโปรแกรม ใครมีฝีมือแก่กล้าด้าน GPS ก็สามารถอัปเดทเองได้ทางอินเทอร์เนท แต่ถ้าไม่ใช่ เขาก็มีบริการอัปเดทให้ฟรี แต่ต้องส่งเครื่องไปให้เขา พร้อมจ่ายค่าส่งกลับเองอีก 50 บาทด้วย
   บ่ายเข้ามาบ้าน วันนี้ได้ “อิสระ” ก่อนไปรับลูกราว 2 ชม ถือว่าเป็น 2 ชั่วโมงทอง จะคิดจะทำอะไรก็ต้องรีบทำให้จบให้เสร็จ จึงมีเวลานำข่าวของ Mercedes Benz ที่เขาเปิดงานแถลงเกี่ยวกับกลยุทธเชิงรุกเมื่อสัปดาห์ก่อนมาลงเวป ตอนแรกคิดจะตัดต่อ ย่อความ สรุป แต่เปลี่ยนใจละ นี่มันในเวป ไม่ใช่นิตยสาร อัด ยัด ลงไปแบบเต็มๆ เลยได้สบายมาก
หลังจากไปรับลูกแล้ว ก็จะใช้เวลาทั้งหมดให้แก่ลูก ผมให้ “อิสระ” แก่เขาอย่างเต็มที่ วันนี้อยู่เล่นจนถึงเกือบ 1 ทุ่ม เขานั่งเล่นกับเพื่อนคนที่พ่อแม่ยังไม่ได้มารับ ลูกผมอยู่เล่นกับคนอื่นจนกลับบ้านมืดค่ำเป็นเรื่องปกติ รอจนแม่เพื่อนลูกมารับ เขาพูดขอบคุณผมกับมิวอยู่หลายครั้ง คงจะเกรงใจเราสองคนมากๆ
ก่อนกลับบ้านมิวขอแวะซื้อซูชิ และสลัดทูน่ากินเป็นอาหารเย็น ส่วนผมเล่นกล้วยน้ำว้า ถั่วลิสงคั่ว อัลมอนด์อบ ตอนมิวทำการบ้าน ผมก็ซ้อมเล่น Uke เบาๆ ไปด้วย เล่นเพลงที่เขาชอบ เขาคุ้นเคย และหวังลึกๆ ว่าเขาคงจะชอบดนตรีเข้าบ้างสักวัน

[O'Pern]

15 กย 54
   พยายามหาสมดุลชีวิตใหม่ด้วยการกินน้อย คนเราพออายุมากขึ้นระบบเผาผลาญก็จะเสื่อมลง ตัวเราเองก็ใช้พลังงานน้อยลงตามไปด้วย แต่นิสัยการกินนี่สิ หลายคนยังคงกินกระหน่ำเหมือนเดิมตอนตัวเองเป็นหนุ่มเป็นสาว
   ตอนสายของวัน ขณะนั่งรับโทรศัพท์ช่วยงานที่บ้าน ก็คิดธุรกิจได้อีกตัวหนึ่ง ไม่รีรอ รีบหยิบเอากระดาษมาจดทันที เขียนร่ายออกมาสดๆ ตอนนั้นได้เต็มหน้ากระดาษ ไอ้ธุรกิจตัวนี้นี่มันแสนจะเจ๋งกว่าที่ผมเคยคิดได้มาอันเก่าๆ เสียอีก ยากนิดหน่อยตรงที่ต้องใช้สายสัมพันธ์อันดีกับค่ายธุรกิจใหญ่ๆ ถ้าใครเส้นใหญ่ พ่อใหญ่ มีอำนาจ บารมี เอาไปทำได้เลย ปิดประตูเจ๊ง ส่วนตัวผมไม่มีอะไรสักนิด เป็นคนโนเนมธรรมดา ก็ต้องขวนขวายหาโอกาสงามๆ ต่อไป
   คิดว่าฝนจะหมดแล้ว ที่ไหนได้ ตอนบ่ายสามเทลงมาอีกแล้ว ฝนชอบตกช่วงเย็นๆ นี่ผมเห็นใจเด็กนักเรียน และคนทำงานจริงๆ ยังดีนะที่ตกไม่หนักมาก และเล่นแบบรวดเดียวจบ ไม่ได้ลากยาวกันข้ามคืนเหมือนตอนมีมรสุม
   เย็นนี้ลูกขอกินข้าวนอกบ้านอีกแล้ว เขาบอกเบื่อข้าวบ้าน ก็จริงล่ะนะ ทำอะไรแปลกใหม่หน่อยเขาก็ไม่ค่อยชอบ ทำแบบเดิมๆ ก็บ่นว่าเบื่อ เอาใจยากจริงๆ
   ลูกนั่งทำการบ้าน ผมก็ซ้อม Uke ไปเบาๆ เล่นบ่อยๆ แล้วชักจะสนุกกว่าคีย์บอร์ดที่ผมคุ้นเคยเสียอีก เพราะมันไม่ต้องใช้ไฟฟ้า ตัวเล็ก เบา เคลื่อนที่สะดวก พกพาไปไหนได้ง่าย

[O'Pern]

16 กย 54 วันเปลี่ยนชีวิต
   ฟ้าผ่าตอนกลางวัน เจ้าของร้านบอกให้ผมลด ละ เลิก การเดินทางทั้งหมดในอนาคต พูดแกมขอร้องให้เห็นใจ เอ้า.. ไม่เป็นไร ให้กันได้ จัดไปครับ
   ก็ถือว่าเป็นวันเปลี่ยนชีวิตอีกครั้ง มันส่งผลถึงงานเขียน งานหนังสือที่เตรียมไว้ทั้งหมด รวมถึงการเดินทางด้วยจักรยานที่จะเกิดขึ้นในอนาคต ใช่แล้วครับ ต้องยกเลิกทั้งหมด ทั้งหมด ทั้งหมด 
   เมื่อวานกำลังใจฮึกเหิม เพิ่งคิดธุรกิจใหม่ได้ แต่มาวันนี้ดรรชนีตกฮวบ ลงไปแดนลบ แบบไร้แรงต้าน
   นี่ก็คือส่วนหนึ่งของชีวิตครับ ที่มีขึ้นมีลง ไอ้ขึ้นนี่ผมแทบจะไม่เคยเจอ ทำอะไรแต่ละอย่างล้วนได้มาด้วยความยากเย็น ไม่มีใครช่วย ลุยด้วยตัวเองล้วนๆ ส่วนไอ้ขาลงนี่มีประจำ ลงไปไม่รู้จะถึงไหนแล้ว
   ผมชอบเรื่องรถยนต์ตั้งแต่เด็กเล็ก แต่ฐานะทางบ้านแค่ปานกลาง อยู่บ้านตึกแถวไม้เก่าๆ ห้องนอนเล็กๆ ก็อัดกันเข้าไป 6 คน ทั้งบ้านมีทีวีขาวดำเครื่องเดียว อยู่อย่างประหยัดมาตลอด ไม่เคยใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ไม่เคยหาเรื่องมาให้ครอบครัว
   การชอบรถยนต์ของผมมันคงเป็นระดับตกผลึกไปเสียแล้ว จึงมองผ่านพวกรถแต่ง รถแข่ง รถซิ่ง มองทะลุไปจนเห็นตัวตนของรถยนต์ นั่นคืองานออกแบบ หากมีรถยนต์ขับผ่าน ผมจะมองมันเห็นแบบแยกเป็นชิ้นๆ เหมือนเห็นของเล่น และผมอยากเล่นกับมันกอย่างมาก
   มันมาติดที่ฐานะทางบ้านไม่เอื้ออำนวย ผู้ใหญ่ไม่ให้การสนับสนุน ครั้งหนึ่งมีโอกาสมาถึงแค่ปลายจมูก แต่ผู้ใหญ่ใกล้ตัวก็ยังปิดกั้นผม
   “นักแข่งทีม Miller ขาดไปคนหนึ่ง เฮียเรียกให้ไอ้เปิ้ลมันมาขับสิ มันชอบรถยนต์ มันขับได้”
   ผมเพิ่งรู้ว่ามีประโยคแบบนี้เกิดขึ้น หลังจากทีมแข่ง Miller ยุบทีมทิ้งไปแล้วสัก 3-4 ปี คนพูดประโยคนี้มาถามผมทีหลังว่าทำไมถึงปฏิเสธ
   อ้าว งงสิ มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ ทำไมเขาถึงเลือกผม แล้วใครปฏิเสธแทนผม
   หนทางในชีวิตของผมไม่เคยได้อะไรมาง่ายๆ อยากได้อะไรสักอย่างก็ต้องกัดฟันแลก ต้องอดทน ต้องทนเจ็บ ต้องคิดและใช้สมองอย่างมาก คนไม่มีต้นทุนอย่างผม มีของอย่างเดียวที่ติดตัวมาก็คือสมอง แต่ก็น่าเสียดาย ที่ผมเรียนไม่เก่ง เรื่องการสอบชิงทุน สอบแข่งขัน จึงเป็นเรื่องที่ไม่เคยอยู่ในหัว
   แต่คนเรานะ ถ้ามันด้อยอย่างหนึ่ง มันก็จะเด่นในอีกด้านหนึ่งแทน
   หามันให้เจอ 
17 กย 54   
ลูกเรียนพิเศษจบคอร์สแล้ว วันนี้เขาอยู่บ้าน ตอนเช้าผมขี่จักรยานไปซื้อโจ๊กให้ลูก ความสุขที่สุขของผมขณะนี้ก็คือแค่การขี่จักรยาน แม้จะเพียงเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี
เลิกงานตอนบ่ายเข้าไปที่คอนโด ตอนนี้นอกจากจะทำความสะอาดแล้ว ยังมีต้นกระบองเพชรเล็กๆ ให้ดูแลอีก 3 ต้นด้วย
กลับมาบ้านตอนเย็น รีบเตรียมจักรยานออกขี่วันพรุ่งนี้ งาน Car Free Day งานใหญ่ประจำปีของชาวจักรยาน แต่ผมไม่เห็นจะรู้สึกคึกคักเท่าไหร่เลย ใจมันหดหู่อยู่มั้ง
   ดูทีวีช่อง ThaiPBS ตอนเย็น เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความขัดแย้งในครอบครัว แต่ตอนหลังจบลงแบบ Happy Ending พิธีกรหญิงชื่อ “หมวย” สัมภาษณ์ได้ดีมากๆ พิธีกรชายชื่อ “หนุ่ย” ก็ดีไม่แพ้กัน
ผมดูแล้วน้ำตาตกใน ไม่ได้ซาบซึ้งกับครอบครัวของเขา แต่ย้อนกลับมาคิดถึงเรื่องของตัวเองแทน

[O'Pern]

18 กย 54 Car Free Day
   ตื่นแต่เช้ามืด ขี่ไปจุดนัดพบ สนามกีฬา ศูนย์เยาวชนบางมด ผมลงทะเบียนที่จุดนี้ไปล่วงหน้านานแล้ว ดูจากกำหนดการเขาบอกว่าจะนัดรวมตัวกันแล้วขี่ไปรวมพลกลุ่มใหญ่ที่ลานพระรูปทรงม้า ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่ามีบางกลุ่มนัดกันที่ลานพระบรมรูปทรงม้าเลย อ้าว ผมอยากไปจุดนั้นมากกว่า เพราะว่าผมอยากขี่ผ่านเกาะรัตนโกสินทร์ ตอนเช้ามืดคงจะขี่ผ่าน วัดพระแก้ว สนามหลวง ราชดำเนิน มันคือย่านประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม
   ไปกับรถ KHS HT คันเดิมครับ เอา Panniers คู่หลังไปด้วย เผื่อมีข้าวของอะไรติดมือกลับมาจะได้มีที่ใส่ ฝนอาจตกได้ ต้องเตรียมถุงพลาสติกไปใส่กล้อง และมือถือ นอกนั้นไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง อ้อ มีผ้าคลุมเบาะของ Brooks อีกอัน ไอ้เบาะนีมันน่าทะนุถนอมเสียจริงๆ เล้ยยย
   ตื่นตีสี่ครึ่ง เตรียมตัวแบบไม่ต้องเร่งรีบ ออกจากบ้านตอน 0530 ขี่ไป 20 นาทีก็ถึงจุดนัดพบแล้ว เป็นสนามกีฬาศูนย์เยาวชนเฉลิมพระเกียรติ บางมด ใกล้สวนสาธารณะชื่อสวนธนบุรีรมย์
   ไปคนเดียวครับ แต่ก่อนจะถึง เจอพี่จั๊วที่บ้านอยู่พระราม 2 เหมือนกันขี่แซง พอถึงงานก็ต้องรีบไปลงทะเบียนก่อน แต่แปลก หาชื่อไม่เจอ เจ้าหน้าที่บอกให้รอสักครู่ เดินไปเดินมาเจอเพื่อนใกล้บ้านอีกคู่ คือพี่อ้อย และพี่ชัย สองคนนี้เจอกันครั้งแรกตอนไปวังน้ำเขียวครับ
   พักใหญ่เจ้าหน้าที่เรียกไปให้ลงทะเบียนใหม่ ได้รับแจกเสื้อยืดมา 1 ตัว และน้ำดื่ม 1 ขวด ผมได้แค่นี้ แต่คนอื่นเขามีคูปองอาหารแจกด้วย เสื้อยืดสวยดีครับ สีขาวครีม สวยกว่าเสื้อของสตาฟที่ทำเป็นสีเขียวเสียอีก
   ล้อหมุนออกจากจุดนี้ 0630 ขี่ไปพระรูปทรงม้า ใช้เส้นทางอ้อมวกวนหน่อย ผ่านเยาวราชไปโน่นเลย ก็ดีเหมือนกัน ได้ขี่ในเส้นทางที่แปลกใหม่ ชีวิตค่อยมีสีสันหน่อย
   แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกไม่ชอบเอาเสียเลย นั่นคือพวกเราขี่จักรยานกันแบบไม่มีมารยาท ไอ้คำว่าพวกเรานี่ก็คือรวมตัวผมเองด้วย แม้ว่าตัวเองจะขี่ในเลนซ้ายก็เถอะ แต่ถ้ามันอยู่ในกลุ่มเดียวกัน ถ้าคนอื่นเขาขี่กินเลนรถอื่น คนที่พบเห็นเขาก็ต้องด่าว่าเอาแบบเหมารวม
   นอกจากขี่ปิดถนนกันหลายเลนแล้ว ที่รู้สึกว่าตัวเองแย่สุดๆ ก็คือไม่เคารพกฏจราจร โอเค มากันเป็นกลุ่มใหญ่น่ะเข้าใจ แต่การขี่ฝ่าไฟแดง “ทุกอัน” หน้าตาเฉย ผมไม่คุ้นกับพฤติกรรมแบบนี้เป็นอย่างมาก ถ้าให้นับการฝ่าก็น่าจะสัก 10 ไฟแดงได้มั้ง นี่วัน Car Free Day นะ แต่พฤติกรรมแบบนี้มีแต่จะโดนผู้ใช้รถใช้ถนนคนอื่นเขาด่าเอาแน่ๆ
   แถมยังมีพฤติกรรมแบบ “แว้น” นั่นคือแหกปากตะโกนโห่ร้องดีใจ เหมือนกับแสดงพลัง อำนาจ ให้เดาแกคงมีความสุขในการปิดถนนขี่ ลักษณะท่าทางก็ไม่ผิดกับเด็กแว้นซิ่งกลางคืน เพียงแต่กลุ่มนี้เป็นพวกแว้นตีนปลาย
   ไม่รู้สิ ผมไม่ชอบลักษณะท่าทีแบบนี้
   ถ้าผมเป็นผู้นำทริป ก็จะบอกให้เน้นการเคารพกฎจราจรเป็นหลัก บอกเส้นทางที่จะขี่ผ่าน ถ้าขบวนขาดเป็นหลายตอนก็ช่างมัน ไปเจอกันปลายทางที่พระบรมรูปทรงม้าเลย ช้ากว่ากันไม่กี่นาทีไม่เห็นมีผลอะไรเลยสักนิด
มาถึงลานพระบรมรูปทรงม้าเอาตอน 0730 พอมาถึงตรงนี้ตาลายเลยครับ ชาวจักรยานมากันเป็นพันๆ คันแล้ว น่าตกใจที่รถแบบ Fixed Gear นี่มากันเยอะมากๆ จากเดิมเป็นแทรกในทริปราว 5-6 คัน แต่ตอนนี้ขอโทษ มากันเป็นหลักร้อยคันแล้วล่ะครับ
   ตอนสายตั้งขบวนขี่ไปสนามหลวงกัน ในจุดนี้ผมเจอเพื่อนเก่าๆ อีกเยอะ พี่เชอรี่ (เทพแห่งแสงไฟ) พี่นัท พี่หน่อย (วันนี้ฉายเดี่ยว) ตุ๊ก และอีกมาก พอไปถึงสนามหลวงแล้วก็เหมือนต่างคนต่างอยู่ แดดแรงร้อนจัด ล็อครถแล้วก็พากันเดินเล่นตามซุ้ม แต่ผมขอแยกตัวไปเก็บภาพที่ตัวเองอยากได้
   สถานที่จัดงานค่อนข้างคับแคบครับ เพราะมีหลายคนไม่กล้าจอดจักรยาน เลยใช้แบบไปไหนไปกัน ลากจูงจักรยานไปทุกที่ๆ ผ่าน ผลก็คือการจราจรติดขัด แถมพิธีกรภาคสนามยังประกาศย้ำว่า อย่าจอดจักรยานไว้ ระวังหาย เล่นเอาผมที่ล็อครถไว้แล้วยังต้องหันไปดูบ่อยๆ
   คนมีคูปองก็เข้าไปรับแจกอาหาร ส่วนผมไม่มี ไม่เป็นไรหรอก เก็บท้องไว้กินขากลับแทน ผมขี่จักรยานวนรอบสนามหลวงเล่น หามุมเหมาะๆ ลงนอนแผ่กับพื้นหญ้าสีเขียวสด นอนแล้วมองท้องฟ้า ใจก็คิดถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมาในชีวิต เราก็เป็นแค่เพียงเศษเสี้ยวหนึ่ง วันนี้ยังมีลมหายใจอยู่ แต่อีกหน่อยก็ต้องลาจากโลกนี้ไป สิ่งที่หลงเหลือทิ้งไว้ให้คนจดจำก็คือแค่ความดี (ถ้ามี)
   บรรยากาศวันนี้มันเหมือน Bike Day เสียมากกว่า Car Free Day ครับ ผู้คนแห่มารวมกันได้พักใหญ่แล้วก็แยกย้ายกันกลับ แดดที่ร้อนแรงยิ่งเป็นตัวเร่งให้กลุ่มคนแตกแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง ผมขี่วนๆ รอบๆ ได้พักใหญ่ก็แยกตัวกลับกับเขาด้วยเหมือนกัน
   หิวว่ะ กินไรดี ขี่ไปแถวธรรมศาสตร์ โอ้โห คนเยอะมากๆ จอดกินไม่สะดวกเลย ขี่เลาะเลียบวัดมหาธาตุ ไปท่าพระจันทร์ แถวนี้ร้านเก่าแก่เยอะมาก แต่ก็ยังจอดไม่สะดวก ต้องเลยไปต่อถึงท่าช้าง ศิลปากร ท่าเตียน ปากคลองตลาด บ้านหม้อ และขึ้นสะพานพุทธ ขี่กลับบ้านพระราม 2 กลายเป็นว่าร้านเก่าแก่ย่านนี้ จอดจักรยานไม่สะดวกเท่าไหร่นัก
   มาจอดแวะกินบะหมีห้องแถว เป็นร้านอาหารจีนเก่าแก่ชื่อ “กิ๊ดกี่” ก่อนถึงแยกมไหศวรรย์ รสชาติดีมาก ชามละ 30 บาท อร่อยติดใจ ซื้อขนมจีบ และซาลาเปา เอากลับมากินต่อที่บ้านตอนบ่าย
   ถึงบ้านรีบอาบน้ำ ชั่งน้ำหนักดู ดีใจครับ ลดลงไปครึ่งโลกว่า หึหึ ดีใจไปเถอะ เดี๋ยวอีกสัก 2 ชม มันก็จะขึ้นกลับมาเท่าเดิมแล้วล่ะ ไอ้ที่มันลดหายไปน่ะ นั่นคือน้ำล้วนๆ เลย
   ช่วงที่นอนดูท้องฟ้าที่สนามหลวง ผมเห็นพรอาทิตย์ทรงกลด ผมชอบนอนแผ่ดูท้องฟ้าครับ มันปลดปล่อยจิตนาการได้ดีมาก และความคิดเก่าๆ ที่ผมเคยแนะนำคนอื่นก็ผุดขึ้นมา
   ในทุกวิกฤตย่อมมีโอกาส
   ปัญหาไม่ได้อยู่ที่สิงแวดล้อม หากแต่อยู่ที่ตัวผมเองต้องหาโอกาสที่ว่านั้นให้เจอ และนี่คือโจทย์ใหม่ของผม
   ในภาวะคับขันของชีวิต จะมีบางคนที่โทษโน่น นี่ นั่น หนักเข้าพาลโทษโชคท้องฟ้า โทษชะตา หึหึ ไอ้คนที่คิดแบบนั้นน่ะ ไม่ใช่ผมหรอก