เมษ 54 14-16 หัวหิน

[O'Pern]

1 เมษ 54
   อาการหลังเจ็บดีขึ้นทีละน้อยๆ แต่ยังไม่หายสนิท ยังก้มไม่ได้ เลยยิ่งออกกำลังกายน้อยลงตามไปด้วย จักรยานก็ขี่น้อยลง อ้าว แบบนี้น้ำหนักก็ขึ้นสิ

    มหันตภัยในญี่ปุ่นนับวันยิ่งทวีความรุนแรง ล่าสุดได้ข่าวว่ามีเงินบริจาคช่วยผู้ประสพภัยก้อนใหญ่ส่งมาจากคนๆ หนึ่ง ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม หน่วยงานสงสัยสอบถาม เขาตอบว่า เป็นยากูซ่า
   ยากูซ่า คือมาเฟียของญี่ปุ่น ผู้ทำธุรกิจผิดกฏหมายทุกรูปแบบ เก็บค่าคุ้มครอง รีดไถ ค้ายาเสพติด ค้าผู้หญิง ฯลฯ แต่พอเกิดเรื่องร้ายๆ กับประเทศตัวเอง เขาเอาเงินสกปรกเหล่านี้แหละ เอามาช่วยผู้ประสพภัย เรียกว่าโจรยังมีใจคิดถึงคุณความดี 
   ทีนี้เรามาดูประเทศไทยเราที่ประสพภัยพิบัติจากอุทกภัยน้ำท่วมกัน
   มีเหตุดินโคลนถล่ม มีคนบริจาคเงินและสิ่งของกันมากมาย สส ในพื้นที่มันรอจังหวะ ทำแค่ถุงสกรีนชื่อตัวเองและสอดนามบัตรเตรียมไว้ พอได้ถุงบริจาค มันก็เอาถุงที่มันเตรียมไว้มาสวมทับเสีย ทำนองว่าไอ้ของในถุงที่เอ็งกินน่ะ เงินของข้านะเฟ้ย
   อีกหนึ่งในอเมซิ่งไทยแลนด์ที่น่าออกข่าวไปทั่วโลกจริงๆ
   เรื่องอะเมซิ่งในด้านเลวๆ นี้ยังมีอีกเยอะ เมื่อคืนดูข่าวเจ้าหน้าที่รัฐรับสินบนออกบัตรประชาชนให้คนต่างด้าว เก็บเงินรายละหลายหมื่นถึงหลักแสนบาท เห็นแล้วบอกไม่ถูก ไม่น่าเชื่อว่าจะเลวได้ขนาดนี้ เข้าขั้นขายประเทศบ้านเกิดเมืองนอนกินกันแล้ว น่ายกย่องให้เป็นบุคคลแห่งปีด้านความชั่ว
   แต่ชั่วกว่านี้ยังมีอีกเยอะนะ นี่ยังไม่ใช่ที่สุด ไอ้พวกนักการเมืองมันยิ่งกว่านี้ แต่ทำภาพออกมาดูดี ทำทุกอย่างเพื่อตัวเองและพวกพ้อง แต่ถ้าพูดจะพูดเพื่อประเทศชาติและส่วนรวมเท่านั้น นี่ .. มันต้องอย่างนี้  ไม่งั้น ไม่ใช่ประเทศไทย
   เย็นศิระเพราะพระบริบาล

   เข้าเรื่องการช่วยผู้ประสพภัยทางใต้กันต่อ เอาแบบไอเดียผม คนที่ไม่เคยบริหารบ้านเมือง
   กระทรวงสาธารณะสุข น่าจะคิดสูตรอาหารอะไรสักอย่าง ทีทำง่าย เก็บง่าย ไม่ต้องหุงหาให้วุ่นวาย ต้องมีสารอาหารครบ รสชาติดี ต้องออกมาในรูปแบบฉีกซองแล้วกินได้เลย แต่อย่าลืมว่าต้องกินได้ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ ทุกวัยอีกด้วย อาจคิดแล้วไม่เสร็จในทันทีหรอก เราค่อยๆ พัฒนากันไป ให้โจทย์แก่นักโภชนาการเขาไปสิ บอกว่าเป็นวาระแห่งชาติ อาจารย์ยิ่งศักดิ์ หมึกแดง เชฟฯ ดังๆ ผมว่าเขาทำได้แบบหมูมากๆ จากนั้น
   ถ้าทางภาครัฐคิดเองไม่ได้ หน่วยงานเอกชนก็ลุยเองได้เลยครับ ยิ่งใครมีร้านอาหารแล้วคิดเมนูนี้ออกมาได้ ร้านท่านจะดังแบบไม่รู้เรื่อง เพราะจะดังไกลไปทั่วโลก
   ให้ผมคิดสดๆ เดี๋ยวนี้ ก็คงจะเอาพวกข้าวกล้อง ถั่ว หรือธัญพืชต่างๆ มาบดแล้วอัดขึ้นรูป แต่ไม่ได้ออกมาหน้าตาเหมือนพวก Cereal Bar นะ เราเน้นกินกันอิ่มจริงๆ จะมีพวกผลไม้อบแห้งชนิดเก็บได้นานแนบไปด้วยก็ดีครับ เช่นกล้วยตาก
   อีกวิธีที่ตัวเราเอง (ผู้ประสพภัย) ต้องฝึก นั่นคือการกินน้อย วิธีการกินน้อยแต่อิ่มที่ผมใช้ก็คือ กินช้าๆ ใส่ปากคำเล็กๆ เคี้ยวนานๆ เริ่มจากเคี้ยวสัก 30 คำดูก่อน อาหารมันจะละเอียดจนไหลลงคอไปเอง เราต้องฝืนหน่อยครับ อย่าเพิ่งกลืน แรกๆ ทำยาก ฝึกสักพักจะทำได้ ถ้าทำ 30 ได้ ก็ลองไปที่ 50 ดูครับ
   กินอาหารแบบนี้จะกินน้อย อิ่มเร็ว และมีสุขภาพดี เห็นไหม มันเอาไว้ใช้เป็นประโยชน์ตอนเราอยู่ในภาวะลำบากได้อีกด้วย ทำควบคู่ไปกับการฝึกสมาธิ การออกกำลังกายก็น่าจะเป็นโยคะ (ถ้ามีสถานที่พอ)
   ที่ต้องฝึกกินน้อยก็เพราะว่าเราไม่รู้จะมีอาหารมื้อต่อไปเมื่อไหร่ และเผื่อกรณีแบ่งปันให้แก่คนรอบข้าง ถ้าติดอยู่ในที่แคบ เคลื่อนไหวไม่สะดวก รอความช่วยเหลือ ก็ฝึกจิตด้วยการทำสมาธิไปด้วยครับ

[O'Pern]

2 เมษ 54
   วันนี้แต่งตัวหล่อหน่อย ช่วงบ่ายมีงานเลี้ยงรุ่นที่โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย ผมจบมาหลายปีมาก ยังไม่เคยไปร่วมงานสักครั้ง คงเป็นเพราะไม่ค่อยรู้จักใครในรุ่นมากนัก ตอนเรียนมัธยมปลาย ม4 – ม6 นี่เรียนแบบไม่เคยแยกห้องกันเลย ทุกคนอยู่รวมกันตลอด 3 ปี ทำให้ไม่ค่อยรู้จักนักเรียนในห้องอื่นๆ
   งานเลี้ยงวันนี้แปลกดีครับ จัดเลี้ยงกันในโรงเรียน ได้บรรยากาศดีมากๆ เหมือนงานคืนสู่เหย้า
   เช้าไปถึงที่ทำงานก็เอาจักรยานออกขี่จดออเดอร์ลูกค้า อาการเจ็บหลังก็ค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังไม่อยากยกของ กลัวจะยิ่งหายช้า ยั้งดีที่ขี่จักรยานแล้วไม่เจ็บ
   บ่ายไปทำธุระให้แม่ที่ธนาคาร วันนี้เป็นเสาร์ต้นเดือน คนแน่นมากๆ กว่าจะเสร็จธุระก็บ่ายแก่ๆ ยังไม่ได้กินมื้อกลางวันเลย หิวมากๆ มองรอบๆ ตัวเจอแต่ของไม่อยากกิน
   กลับเข้าบ้าน ชวนลูกไปนอนค้างที่คอนโดแทน จะไปงานเลี้ยงรุ่นก็พอทันครับ ทันแค่กินเลี้ยวตอนเย็น แต่ไม่ทันช่วงทำกิจกรรมถ่ายรูปหมู่ แหม น่าเสียดายจริงๆ ปีก่อนๆ ไม่ว่างไป ปีนี้เตรียมตัวจะไป แต่แล้วก็อด
   ลูกชอบคอนโดห้องนี้มาก เขาบอกกลิ่นเหมือนโรงแรม มันเป็นห้องที่ไม่ค่อยได้ใช้พักอาศัย และยังใหม่น่ะครับ ผมก็สอนเขาว่า ถ้าอยากให้ห้องเราดีอยู่แบบนี้ ก็ต้่องช่วยกันรักษาความสะอาด
   หัวค่ำเขาขอลงไปซื้อนมที่ 7-11 กิน ต้องลงจากตึก และเดินออกไปนอกถนนใหญ่ ขั้นตอนการผ่านประตูทุกบาน รวมถึงการกดลิฟท์ ล้วนต้องใช้ระบบคีย์การ์ด เขาไม่เคยเดินลงไปเอง แต่วันนี้เขาขอ ก็เลยลองให้เขาไปดูครับ ไม่น่าจะยากอะไร เขาเคยทำอะไรยากๆ กว่านี้มาแล้ว
   หายไปสัก 15 นาที เขาก็กลับขึ้นมา คุยอย่างภูมิใจว่าเขาทำความดีสองอย่าง อย่างแรกคือช่วยคุณลุงเก็บเงินเหรียญทีทำหล่น สองคือช่วยเปิดประตูให้ผู้ใหญ่
   เห็นไหมๆ จะให้เด็กทำความดีไม่ต้องไปสอน แค่ทำให้เขาดู พอเขามีโอกาส เขาก็จะดึงข้อมูลที่เคยเห็นในสมองออกมาใช้งาน
   ก่อนนอน อ่านหนังสือกันคนละมุมเตียง เช่นเคยครับ อยากสอนให้เขารักการอ่าน เราก็ต้องอ่านหนั้งสือให้เขาเห็น

[O'Pern]

3 เมษ 54
   ตื่นอย่างไม่เต็มใจตั้งแต่ตี 4 ห้องนอนสว่างมากๆ ครับ ไม่มีม่าน ยังเลือกไม่ได้ ยังไม่ได้เลือกนั่นเอง ห้องผมอยู่หัวมุม เลยมีกระจกเยอะ แสงจากท่าเรือริมแม่น้ำเจ้าพระยาสาดเข้ามาอย่างแรง ไม่คุ้นกับการนอนในที่สว่าง ตื่นปุ๊บ เลยนอนต่อไม่ได้
   ห้องนอนนี้เป็นเตียงครับ เลยลุกขึ้นยืนง่ายกว่าเกา แต่ยังคงเจ็บหลังอยู่บ้างนิดหน่อย
   เช้าไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้งกันพ่อแม่ลูก ไม่ได้ไปมาเกือบเดือน พ่อค้่าแม่ค้ายังคงจำลูกผมได้ ทักทายอย่างสนิทสนม เพราะอุดหนุนร้านเขาเป็นประจำ
   สายๆ ลูกไปเรียนศิลปะ ส่วนผมกลับเข้าไปที่คอนโดเหมือนเดิม ซื้อของกินกลับมาเยอะเลย กะว่าอยู่ได้ถึงเย็น ไม่ต้องออกไปหากินข้างนอก
   พอตกบ่ายง่วงครับ แต่นอนไม่หลับ ได้แค่เอนหลังแล้วหลับตา ไม่เคยนอนกลางวัน แต่ถ้าตอนเป็นคนงานยกของนี่จะเพลียมาก
   แล้วชีวิตแบบไร้่ค่าวันนี้ก็ผ่านพ้นไป

[O'Pern]

4 เมษ 54
   อาการเจ็บหลังที่ดูว่าดีขึ้นทุกวันๆ แต่ทำไมวันนี้มันรู้สึกเจ็บๆ อยู่เลย มันดีขึ้นช้าลงกว่าที่ผ่านมามาก จากเดิมดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มาวันนี้อาการมันคงทรงๆ เหมือนเดิม ผมไม่ได้ไปทำอะไรทารุณหลังเลย ไม่ได้ยกของ ไม่ได้ขี่จักรยานเยอะๆ ไม่ได้เดินไกลๆ หรือว่าเริ่มอายุมากแล้ว ระบบซ่อมแซมตัวเองในร่างกายมันไม่ฉับไวเหมือนสมัยก่อนอีกแล้ว
   วันนี้ลูกเรียนพิเศษภาคฤดูร้อนเป็นวันแรก เขาเลือกเรียนกลุ่มวิทยาศาสตร์ มีการประดิษฐ์ของเล่นง่ายๆ เรียนแบบนี้เด็กๆ ชอบครับ จะเรียนว่าเรียนผ่านการเล่นก็ไม่ผิด เห็นเขาเรียนแล้วนึกอิจฉา สมัยเด็กผมไม่เห็นมีแบบนี้สักนิด
   เช้านี้ผมกินเห็ดหอมสดผัดกระเพรา ใส่ถั่วฝักยาวลงไปด้วย เพิ่มเนื้อไฟเบอร์ กินกับไข่ดาวทอดในน้ำมันมะกอก และข้าวกล้อง ส่วนมิวกินโจ๊กใส่ไข่ 1 ฟอง
   ไปถึงที่ทำงานก็เอาจักรยานออกขี่จดออเดอร์ลูกค้า ยกของไม่ไหว ก็ทำหน้าที่เดินส่งเอกสารตามโต๊ะต่างๆ แทน ช่วงสายมีเพื่อนจากเวปจักรยานโทรมาหารือ เขาสนใจ Dahon Speed P8 และ Strida พอสอบถามไลฟ์สไตล์ของเขาแล้ว ผมก็เลือก Strida พร้อมบอกข้อจำกัดของมันอย่างละเอียดให้ แต่สุดท้ายเปลียนใจ แนะนำ Speed P8 แทน เพราะเขาสูง 180 ตัวสูงเบ้อเริ่ม หุ่นดีอย่างนี้ เล่น Dahon ไปเลยครับพี่น้อง ขี่ดีกว่า Strida เยอะ แลกกับการยก แบก เข็น ที่ลำบากมากกว่านะ ถ้ารับได้ ก็ลุยเลย

[O'Pern]

5 เมษ 54
   อากาศร้อนอบอ้าว หมดโปรลมหนาวไปหลายวันแล้ว หลายคนคงคิดถึงอากาศหนาวเย็นเมื่อหลายวันก่อนเหมือนผม เราคนเมืองร้อน ยังไงก็ต้องชอบหนาวมากกว่าร้อนเป็นแน่
   หลังที่เจ็บก็ไม่เห็นจะดีขึ้นอีกเลย นี่ผมเจ็บหลังมาครบ 7 วันแล้วนะ เป็นเมื่อก่อนแป๊บเดียวก็หายแล้ว มันทำให้ผมคิดถึงการขี่จักรยานที่ผมวางแผนไว้ กลัวว่าหากทิ้งไว้เนิ่นนานมากเข้า มันจะขี่ไม่ไหวเอาน่ะสิ
   เส้นทางที่ว่าคือ กรุงเทพฯ – ดอยอินทนนน์ เรื่องของเรื่องคืออยากขี่หลักพัน กม ครับ เส้นทางนี้ยาวราว 1100 กม เป็นเส้นทางที่จะแบ่งคุณออกระหว่างผู้ชายกับลูกผู้ชาย
   ขี่หลักร้อย กม มาแล้ว หลัก 200 กม ก็แล้ว ล่าสุดเมื่อสองปีก่อนลองทริปแบบแบกของเยอะๆ ขนไป 15 กก ขี่ไป 280 กม (เกือบจะ 300 กม แล้ว) แต่ไปติดตรงขี่หน้าฝน เจอฝนจนเปียกและแห้งไป 3 รอบ ถึงจุดหมายเอาตอนสี่ทุ่ม ท่ามกลางลมพายุริมทะเล นี่คือสาหัสที่สุดของผมที่เคยเจอ ลองของมาเยอะ ก็เลยอยากเล่นหลักพันโลดูบ้าง
   แต่ขี่หลักพัน มันต้องไปกันหลายวันมากครับ ยังสรุปรูปแบบการเดินทางไม่ได้ว่าจะเอาเต้นท์ไปด้วยดีไหม ไอ้เจ้านี่คือตัวหนักเลยนะ ต้องมีเต้นท์ ถุงนอน อุปกรณ์การนอน แผ่นปูรองนอน ฯลฯ ถ้าขี่สั้นจะไม่คิดมากเลย แต่ทริปนี้่ต้องมีมากกว่า 10 วัน ทำใจลำบากในการพกพาอุปกรณ์การนอนครับ เนื่องจาก 50 กม สุดท้าย คือการขี่ขึ้นอินทนนน์ ยอดเขาที่สูงสุดในประเทศไทย ใครขึ้นได้สำเร็จก็เอาไปคุยได้ตลอดชีวิต ช่วง 5 กม สุดท้ายของเส้นทาง จะต้องขี่ไต่ความสูงราว 1000 เมตร !!! ไฮไลท์มันอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงยอดดอยนี้ ใครเข็นขึ้นล่ะก็ หมดรสชาติชีวิตไปเยอะเลยล่ะ ถึงแม้จะเข็นจูงขึ้นมาจนสำเร็จ แต่ก็นะ ชาวจักรยานต่างรู้ดีอยู่แก่ใจว่าการเข็นขึ้นเขานั้น มันเป็นภาพที่เสียฟอร์มจริงๆ
   แต่ก็เข้าใจนะครับ บางคนเขาไม่ไหวจริงๆ สุขภาพไม่เอื้ออำนวย เจ็บป่วย ตะคริว ฯลฯ เอาเป็นว่า ถ้ากัดฟันไหวนะ ผมขอให้สู้ครับ ไหนๆ ก็มาถึงยอดเขาที่สูงสุดในไทยแล้วนี่นา
   
   กลับเข้าบ้านตอนเย็น ไปรับลูกแล้วเถลไถลกันต่อที่ห้างเซ็นทรัล ซื้อข้าวของกลับมาเยอะเลย พอว่างเข้าเวปจักรยานก็เจอคำถามแบบส่งมาถามส่วนตัว เกี่ยวกับจักรยานของ Dahon ที่มีทั้งแบบ China Domestic Market – CDM และ China International Market – CIM ความต่างที่เห็นด้วยตาจะมีราว 3 จุด 1 รอยเชื่อมของเฟรมในบางรุ่น 2 จาหน้าจะใช้ของเกรดต่ำกว่า 3 วงล้อจะใช้ของเกรดต่ำกว่า แต่ก็แลกมากับราคาที่ถูกกว่าหลายพันบาท ไม่แน่ อาจเป็นรถทางเลือก และถูกใจสำหรับใครบางคน 

[O'Pern]

6 เมษ 54
   อาการเจ็บหลังยังทรง ไม่ดีขึ้นกว่าเก่า ไม่ทรุดลงกว่าเดิม
   
   กลางวันผมไปธนาคารกรุงเทพฯ สาขา คาร์ฟูอิสระภาพ ใกล้วงเวียนใหญ่ เข้าไปถึงก็เจอท้ายแถวยืนต่อกัน 3 คน ผมเป็นคนที่ 4 เหลือบมองไปข้างๆ เห็นตู้กดบัตรคิว จึงเดินเข้าไปกด แต่เครื่องไม่ตอบสนองอะไร ไม่มีไฟบอกสถานะ กดสองสามครั้งมันเงียบสนิท ผมเดาว่ามันเสีย คนเลยมาต่อคิวกัน
   พอท้ายแถวยาวมากเข้า มีคนมาต่อจากผมอีกเยอะ พนักงานจึงหยิบเอาม้วนกระดาษมาใส่เครื่อง อ้าว ไม่ได้เสียหรอก แค่กระดาษหมด
   พอเจ้าหน้าที่ใส่กระดาษเสร็จเท่านั้นแหละครับ เกิดอาการแร้งลงทันที ใครมาจากไหนไม่รู้ หุ้มรุมตู้กดบัตรคิวกันยกใหญ่ ผมยืนอยู่ใกล้กว่าใคร กำลังจะเอื้อมมือกด ก็มีมืออีกข้างของคนที่เขาต่อคิวอยู่หลังผมมาชิงกดตัดหน้า โหห สุดยอด นี่แค่การกดบัตรคิวเองนะ แย่งกันขนาดนี้เลย หากกรุงเทพฯ เราเกิดภัยพิบัติล่ะก็ ไม่ต้องนึกภาพเลยครับ เกิดจลาจล เกิดโจรขโมยทุกหัวระแหงแน่นอน
   ในลานจอดรถก็มีเรื่องแปลกๆ ครับ ด้านหน้าใกล้ประตูทางเข้า มีป้ายบอกว่าที่จอดรถสำหรับคนพิการ มีรั้วเหล็กกัั้นอย่างดี สักพักมีรถ Toyota Fortuner สีดำมาจอดใกล้ๆ คนขับเป็นผู้ชาย ที่ประตูอีกฝั่งมีผู้หญิงลงมาเข็นรั้วเหล็กกั้นออก ให้ผู้ชายขับเข้ามาจอด เขาไม่ได้พิการอะไรหรอกครับ แต่ผมสงสัยอย่างมากว่าใจของพวกเขาทำด้วยอะไร
   การขับรถในลานก็ไม่มีการเคารพลูกศรบนพื้นเลย รถผมมาถูกทาง ก็มาเจอกับรถที่ย้อนศร ไม่อยากบ่นว่าอะไรเราก็หลบเขาไปจะได้จบๆ แต่ยังไม่ทันหายหงุดหงิดดี ก็เจอแบบนี้อีกสองสามคัน เฮ้ยย พี่น้องชาวฝั่งธนฯ ของผม ทำไมขับรถกันโครตเอาแต่ใจเลยวะ
   ผมมาห้างคาร์ฟูสาขานี้ไม่บ่อยเลย มาครั้้งล่าสุดก็ปีที่แล้ว ไม่คุ้นพฤติกรรมคนใช้รถอย่างแรง ขาดวินัย เอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว มักง่าย ฯลฯ
   เล่ามาทัั้งหมดยังแย่ไม่พอ มาเจอเด็ดสุดตอนที่ผมเจอช่องจอดรถอยู่ข้างหน้า มีคนกำลังจะออก ผมจอดรถ แต่ไม่คาดฝัน รถที่อยู่ข้างหน้าผมเบรกทันที และรีบถอยหลังเอาท้ายรถแหย่กันไว้ ทำเอารถคันที่จะออกเขาขับไม่ถนัด ต้องตีวงกว้างขึ้น และเลี้ยวยากขึ้น เผลอๆ จะเลี้ยวไม่ได้เอา
   เห็นแล้วละเหี่ยใจจริงๆ ขนาดที่จอดรถยังแย่งกันขนาดนี้ นี่ขนาดห้างโนเนมเล็กๆ แถวบ้าน และเป็นกลางวันนะครับ มันไม่ได้จอดยากอะไรนักหนาเลย แถมที่จอดก็อยู่ในร่มกันทุกคัน แย่สุดก็แค่เดินไกลหน่อยเท่านั้นเอง
   อดคิดถึงอนาคตของไทยเราไม่ได้จริงๆ ครับ
   ออกจากห้างมาก็เจออีกแล้ว รถติดหน้าปากซอย เป็นเส้นทแยงเหลือง รถผมอยู่คันหน้าสุด แน่นอน ผมเว้นไว้ 100% เผื่อคนอื่นเขาจะเข้าออก เผื่อรถเข็น เผื่อรถฉุกเฉิน และแล้วก็เจอรถสี่ล้อเล็กเจ้าถิ่นขับแซงย้อนศรเอาเปรียบรถคันอื่นที่เขาต่อคิว แซงมาแล้วไม่มีที่หลบรถที่ตัวเองสวนมา ก็มาเสียบเอาไอ้ช่องว่างๆ ที่ผมเว้นไว้นี่และ บ๊ะ มันดูเหมือนว่าออกแบบมาเพื่อพวกเขาเลยนะเนี่ย 

[O'Pern]

7 เมษ 54
    นี่เป็นอีกช่วงหนึ่งของชีวิตที่ผมเบื่อและเซ็งมาก คิดถึงอนาคตแล้วมันมืดมนจริงๆ หลายสิ่งที่คิดฝันไว้ แต่มันไม่เป็นไปตามแผนเสียที ผิดจังหวะ ผิดช่วงเวลา แถมยิ่งตัวเองมาเจ็บหลังอีกด้วย ทำอะไรได้ไม่คล่องตัวเลย

   รัฐบาลประกาศให้ขึ้นราคาน้ำมันถั่วเหลืองขวดละ 9 บาท หึหึ รัฐบาลเล่นเกมอะไรอีกแล้ว เดือนก่อนโน้นก็เล่นน้ำมันปาล์มไปแล้ว ผมไม่รู้กลไกการตลาดมากนัก แต่ถ้าให้เดา นั่นคือการระดมเงินทุนเข้ากระเป๋าตัวเองเตรียมซื้อเสียงงวดหน้าครับ ไม่กล้าฟันธง แต่ค่อนข้างจะมั่นใจมาก
   แล้วก็เจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์มืด เมื่อมีข่าวว่า ปุระชัย จะลงสมัครเลือกตั้ง อีกสักพักจะเกิดปรากฎการณ์ “ไม่เอามาร์ค – ไม่เอาแม้ว” ในสังคมคนเมืองหลวง ส่วนต่างจังหวัด ก็ยังคงอยู่ในวังวนเดิมๆ คือใช้เงินซื้อเสียง
   แต่การซื้อเสียงไม่ใช่วิธีเดียวที่พวกมันทำกันนะครับ บางคนอยู่มานาน เห็นถึงช่องทางการขายตัว ลำพังเมื่อก่อนขายเฉพาะตัวเอง ก็จะได้แค่รายหัว ความโลภเข้าครอบงำ ปากก็บอกว่าทำเพื่อประเทศชาติ แต่สันดานมันทำเพื่อตัวเองล้วนๆ ไอ้พวกนี้จะออกไปตั้งพรรคใหม่ พอได้เลือกเข้ามา ก็จะติดเอาชื่อพรรคมาด้วย ทีนี้มันขายตัวกันแบบยกพรรคเลย และนี่คืออีกหนึ่งเหตุผลในการแยกตัวไปตั้งพรรคใหม่
   อ้อ คนที่ตั้งพรรคใหม่เพื่ออุดมการณ์จริงๆ ก็น่าจะพอมีนะครับ แต่ในไทย พรรคเล็กมันอยู่ได้ไม่นาน ทางออกแบบง่ายๆ ก็คือการยุบรวมพรรค ปากมักจะพูดว่ารวมกันเพื่ออุดมการณ์ ทั้งๆ ที่ภาพมันฟ้องออกมาชัดๆ ว่ารวมกันเพื่อความอยู่รอดของตัวเองล้วนๆ
   ประเทศไทยจงเจริญ

[O'Pern]

8 เมษ 54
เช้าขี่จักรยานคันเล็กล้อ 14 ออกจดออเดอร์ลูกค้า หลังยังไม่หายสนิทดี แต่ขี่จักรยานแล้วมันไม่รู้สึกเจ็บอะไร กลางทางขี่ไปเจอลูกระนาดเข้า พอล้อหลังข้ามปุ๊บก็รู้สึกเจ็บแปล็บที่หลังทันที เล่นเอาเกือบร่วงเลยครับ น้ำตาแทบเล็ด และจากนั้นตลอดวันทำอะไรนิดหน่อยก็รู้สึกเจ็บหลังอีกแล้ว อาการกลายเป็นว่ากลับทรุด เซ็งจัด
   ผมคงจะไม่มีเรื่องเกี่ยวกับจักรยานจะเล่าอีกสักพักใหญ่ อาทิตย์นี้ก็มีทริปขี่แถวบ้าน บางขุนเทียนชายทะเล คงจะไม่ได้ไปแน่นอน

   ตอนเย็นที่โรงเรียนลูกจัดงานเล่นสงกรานต์ สาดน้ำกันอย่างสนุกสนาน แต่โรงเรียนนี้ดีครับ ไม่ให้เด็กเอาปืนฉีดน้ำไปเล่น ให้ใช้ขันใบเล็กๆ อย่างเดียว เด็กๆ จะรู้สึกสนุกเท่าเทียมกัน มิฉะนั้น พอคนหนึ่งเอาปืนมาฉีด อีกคนก็อยากได้บ้าง และเป็นเช่นนี้อีกหลายๆ ทอด
   ตอนเช้าลูกบอกไม่อยากเล่นน้ำ ไม่ชอบ แต่พอไปรับตอนเย็น โอ้โห เละเทะไปทั้งตัว ดีที่ทางโรงเรียนให้นำชุดไปเปลียน ไม่งั้นขึ้นรถลำบากแน่
   ไม่ใช่แค่เด็กที่มอมแมมนะครับ ครูก็พอๆ กัน เห็นสภาพแล้วน่าสนุกมากๆ เล่นกันแบบนี้ สนุกกว่าเล่นข้างนอกเยอะ ปลอดภัยกว่าอีกด้วย

   อาการเจ็บหลังทำให้ผมอยู่ในอิริยาบถเดิมๆ ได้ไม่นาน นั่น ยืน เดิน นานๆ ก็จะเริ่มเจ็บ แม้จะนั่งบนเก้าอี้สบายๆ ก็ยังรู้สึกเจ็บ คงจะเป็นแบบนี้ไปอีกสักพักใหญ่

[O'Pern]

9 เมษ 54
   โดนไวรัส msn เล่นงานอย่างจัง เผลอไปกดลิงค์ที่เพื่อนส่งให้ ปกติตัวไวรัสทั่วไปก็จะเป็นภาษาอังกฤษ เขียนทำนองว่า Click / Check this out อะไรทำนองนี้ และตามด้วยลิงค์ชื่อแปลกๆ และมักจะส่งมาจากคนที่เราไม่ได้คุยกับเขา แบบนี้เดาง่าย
   แต่ไอ้ที่ผมโดนนี่แสบมาก มันเขียนภาษาไทยเลยว่า “ดูรูปนี่” แล้วตามด้วยลิงค์แถมมีลงท้าย .jpg อีกด้วย แถมมันเด้งขึ้นมาขณะที่เรากำลังคุยกันเรื่องท่องเที่ยวสงกรานต์ ผมเลยคิดว่าเขาจะส่งภาพสถานที่ท่องเที่ยวมาให้ดู กดปุ๊บได้เรื่องเลยครับ มีหน้าต่างใหม่เด้งขึ้นมาให้โหลดภาพ แน่นอน เป็นใครก็ต้องกดรับ
   เรียบร้อย .. หลังจากนั้นสัก 5 นาที เครื่องผมก็จะส่งไอ้ไฟล์ชื่อนี่ไปให้แก่ทุกคนที่ออนไลน์ msn อยู่ ผมแก้ไขอะไรไม่ทัน ที่นึกได้เดี๋ยวนี้ก็คือเปลี่ยนชื่อตัวเองที่ออนไลน์เป็นว่า “อย่าคลิกไฟล์ที่ผมส่งไป มันคือไวรัส”
   หลังจากนั้นก็ตามไล่ลบ แต่ไม่รู้หรอกว่ามันไปหลบอยู่ตรงไหน แอนตี้ไวรัสเครื่องผมมันหมดอายุไปปีกว่าแล้ว ทุกวันนี้ใช้อานิสงฆ์ของ window update และหวังว่าทีมงานของ Bill Gate จะทำอะไรดีๆ ออกมาสู้กับไวรัสบ้าง
   หมดหนทางจะสู้ เลยใช้วิธี Restore ย้อนเวลากลับ ไม่รู้จะช่วยได้ไหม
   ลองเปิด msn ใช้งาน ก็ไม่เห็นมีไฟล์บ้าๆ บอๆ โผล่ขึ้นมา เดาเอาเองว่าเครื่องหายไม่สบายดีแล้ว เย้ๆ (หวังว่าคงจะเย้ได้นานนะ)

   เช้านี้ขี่จักรยานจดออเดอร์ลูกค้าอย่างระวังมาก เจอหลุม บ่อ ฝาท่อ คันกั้นรถ ฯลฯ ก็้ต้องผ่านอย่างช้าๆ กลัวจะเจ็บหลังอย่างเมื่อวานอีก ยังจี๊ดไม่หายเลย ตลอดวันก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน นั่งหายใจอย่างเปลืองอ๊อกซิเจนไปวันๆ กลับมาบ้านคิดจะวางแผนงานหัวก็ไม่แล่นเอาเสียเลย

[O'Pern]

10 เมษ 54
   เมื่อคืนฝนตกหนัก ลมแรงมาก แต่ตกไม่นาน ลูกตื่นเช้ามาบอกว่า มิน่า นอนหลับสบาย
   ไปกินอาหารเช้ากันที่ Food Land สาขาใกล้บ้านผมมากที่สุดคือจรัลสนิทวงศ์ ขับรถไปตอนเช้าๆ รถโล่งดี แต่จะมาเริ่มติดช่วงบริเวณสามแยกไฟฉาย น่าจะเป็นการสร้างอุโมงค์ข้ามแยก แต่เอ๊ะ แยกนี้เขาเวนคืนทำถนนขยายจากสามแยกเป็นสี่แยกนานกว่า 30 ปีแล้วนะ อ้อ ลืมไป ที่นี่ประเทศไทย
   จำช่วงจีนตอนเป็นเจ้าภาพโอลิมปิคปี 2008 ได้ไหมครับ จีนมีโครงการจะสร้างถนนเข้าไปในฑิเบตระยะทางราว 200 หรือ 2000 กม นี่แหละ ผมจำได้ไม่ชัด แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ถนนสายสี้อยู่สูงจากระดับน้ำทะเลราว 5000 เมตร (ยอดดอยอินทนน์ของไทยเราสูงราว 2400 เมตร) ทางการจีนบอกว่าน่าจะใช้ระยะเวลาก่อสร้างราว 2 ปี !!!
   2 ปี เอง กับโปรเจคขนาดนี้ น่ายกดินแดนไทยให้เขามาช่วยบริหารไหมครับ ไล่ไอ้พวกนักการเมืองออกไปให้หมด เอาเหมา เจ๋อ ตุง กลับคืนมา ผมว่าไทยช่วงนี้เหมาะกับระบบคอมมิวนิสต์มากๆ

   กลับมาบ้านตอนสาย ผมนั่งรถเมล์กลับมาเอง ภรรยาพาลูกไปเรียนศิลปะ มาถึงบ้านก็ล้างบ่อปลา ล้างระบบไส้กรองทั้งหมด กว่าจะเสร็จก็ตอนเที่ยง หลังยังเจ็บ ก้มเงยมากๆ ไม่ได้ ก็ค่อยๆ ทำไป
   วันนี้อยู่บ้านทั้งวัน ไม่ได้ออกไปไหน เจ็บหลังยังไม่หาย แถมได้แผลตอนลงจากรถเมล์อีก ข้อมือไปเกี่ยวกับขอบประตูตอนลงรถเข้า หนังถลอกได้เลือดมานิดหน่อย ยังดีที่แผลไม่ใหญ่ ห่างเหินการขึ้นรถเมล์มาหลายเดือนจนกลายเป็นมือใหม่เสียแล้ว

[O'Pern]

11 เมษ 54
   เป็นเช้าวันจันทร์ที่ถนนโล่งผิดปกติ ทั้งๆ ที่เป็นวันทำงาน นานๆ กรุงเทพฯจะมีบรรยากาศแบบนี้สักที ผู้คนทะยอยกันออกต่างจังหวัดกันบ้างแล้ว ถนนหนทางเลยโล่งผิดตา ขออีกสองวัน จะโล่งยิ่งกว่านี้อีก
   ชีวิตเหงาๆ เพราะเจ็บหลัง ยิ่งขี่จักรยานทางไกลไม่ได้ด้วยแล้ว ยิ่งไปกันใหญ่

[O'Pern]

12 เมษ 54
   ท้องถนนยามเช้าโล่งขึ้นทุกวันๆ พรุ่งนี้ทำงานอีกวันเดียวก็จะได้หยุดแล้ว นี่เป็นอีกปีที่ผมไม่ได้พาคนที่บ้านไปเที่ยว ต่างจากปีก่อนๆ โน้นที่มักจะไปประเทศในเอเชียที่เดินทางด้วยเครื่องบินโดยไม่ต้องนั่งนาน
   ไม่ได้ขี่จักรยาน ไม่ได้ไปไหน หลังเจ็บ สมองเลยไม่ค่อยแล่น ไม่มีไอเดียอะไรใหม่ๆ มาพัฒนาประเทศเลย

[O'Pern]

13 เมษ 54
   ถนนโล่งสุดๆ เลย ออกจากหน้าปากซอยบ้าน ไม่เห็นมีรถยนต์ขับมาสักคัน แต่ไอ้โล่งๆ แบบนี้แหละครับที่ต้องระวังให้มาก อย่าเผลอ
   วันนี้ร้านผมเปิดทำงานครับ ชีวิตก็วนเวียนแบบเดิมๆ ขี่จักรยานจดออเดอร์ แล้วก็นำสินค้ามาส่ง แต่ช่วงนี้เจ็บหลัง ยกของไม่ได้ ยังดีที่คนงานใหม่มาช่วย
   เช้านี้เปียกแต่เช้า ไม่ใช่เพราะโดนสาดน้ำ แต่เป็นเพราะฝนตก ชีวิตคนทำงานใช้แรงงาน ร้อน ฝน หนาว เราบ่นกันไม่ได้ครับ ยังไงก็ต้องทำงานต่อไป
   
   ขากลับเกือบโดนจนได้ เด็กย้อมผมสีทอง หน้าตายังคงมัธยมต้น ขี่มาสองคัน เจอตำรวจยืนอยู่ข้างหน้า มันเบรกจนรถหยุดทันทีแล้วกลับรถขี่ย้อนทาง ผมขับมาซ้าย มาแบบช้าๆ ถ้าไม่เบรกก็ชนกลางลำแล้วคงทับซ้ำไปด้วย แต่ที่นี่เมืองไทย คนไหนชน คนนั้นผิด ถ้าเป็นที่ USA ไอ้มอเตอร์ไซค์คันนี้ตายฟรี แถมยังต้องชดใช้ค่าเสียหายให้รถผมอีกด้วย
   ก็เพราะวิธีคิดต่างกัน มองกันไปคนละทาง กฏหมายเก่ายังไม่ใช่ประเด็น เรื่องของเรื่องคือ ถ้ารู้ว่ามันเก่าทำไมไม่แก้ให้ใหม่เสียล่ะครับ
   ขี่รถย้อนศร ผิดทุกกรณี ไม่ว่าประชาชนหรือเจ้าหน้าที่ ถ้าโดนชนก็ต้องยอมรับสภาพ และชดใช้ค่าเสียหายให้แก่รถที่เขาขับมาถูกทางด้วย
   แต่ประเทศไทยเราตอนนี้มันเละมากแล้วน่ะครับ ปล่อยให้มอเตอร์ไซค์รับจ้างเกลื่อนกลาดไปหมด ถ้าจะถามว่าคนกลุ่มไหนขี่รถย้อนศรเยอะสุด ก็ต้องยกให้เขานี่แหละครับเป็นเบอร์หนึ่ง แถมไม่มีใครกล้ามาจับ เขาขี่ย้อนศรเฉพาะในเขตถิ่นตัวเอง สวนกับตำรวจ ตำรวจยังต้องหลบทางให้
   ประเทศไทยเรายังไปได้ไกลอีกเยอะ ยังพัฒนาได้อีกมาก แต่ต้องเปลี่ยนระบบความคิดของผู้บริหารใหม่ทั้งหมด คิดแบบองค์รวม มองทิศทางของประเทศเราออก มิใช่แค่อยู่ไปวันๆ กินเงินภาษีประชาชนไปเรื่อยๆ จนหมดลมหายใจเหมือนอย่างทุกวันนี้
   ที่นี่ ประเทศไทยครับ

   Toyota FJ ที่ผมชอบมาหลายปีมีคนนำเข้ามาขายแล้วนะ ผมชอบรถสไตล์ Retro มากครับ เพราะการออกแบบมันเริ่มถึงทางตันตั้งแต่ปี 90 แล้ว จะว่าตันก็ไม่เชิง แต่มันไม่มีอะไรแปลกใหม่มากกว่า ยุคนั้นรถของ Mclaren ไฮเทคที่สุดแล้ว คอนเสปดีเลิศ ผมชอบมากๆ ไม่ได้ชอบรถนะ ชอบคอนเสปของเขา ตอนเรียนผมก็นำคอนเสปนี้มาขยายความต่อ แล้วก็ได้ออกมาเป็น 2 สไตล์ คือ 1 รถที่มีเส้นสายเหลี่ยมๆ คล้ายเรือ และ 2 คือแนว Retro นี่แหละครับ
   รถแนว Retro จะต่อยอดได้อีกเยอะ แต่ถ้าจะให้ดัง ก็ต้องเป็นรถที่มีบุคลิกโดดเด่นถึงจะเปิดตัวแล้วดัง รถคันแรกที่ผมนึกถึงตอนนั้นก็คือ VW Beetle มันเป็นรถที่มียอดขายมากสุดในโลก น่าจะดังฮอทฮิตที่สุดแล้ว
   แต่พอมันออกมาจริง ผมเอามือกุมหัวเลย ผิดคอนเสปไปมาก เพราะ VW Beetle มันเด่นที่ระบบ Air Cooled วางท้าย แต่รถจริงเป็นเครื่องยนต์แบบ Water Cooled แถววางหน้า กลับกันแบบคนละเรื่อง สำคัญกว่านั้นคือทำออกมาราคาแพงมากๆ ผิดคอนเสป VW ที่แปลว่ารถของประชาชน ซึ่งมันต้องราคาถูก
   แต่ VW ทำรถผิดคอนเสปยังแย่ไม่พอ ยังมีรถ VW Golf ออกมาในสายการผลิตซ้ำซ้อนกันกับ Beetle อีก คือ Beetle ใช้เครื่องยนต์ Water Cooled ตัวเดียวกับ Golf ซึ่งเจ้า Golf มันกินจุดเด่นของ Beetle ไปหมดทุกด้าน ทั้งด้านการขับขี่ ความประหยัด การซ่อมบำรุง และราคา เรียกว่าออกรถผิดคอนเสป แถมซ้ำไลน์กับตลาดตัวเอง
   แล้วผลก็เป็นไปตามคาด ดับ สนิท
   จน BMW ซื้อ mini ไปต่อยอดนั่นแหละครับ กระแสรถ retro ถึงกลับมาเข้าตาบรรดาค่่ายรถยนต์อีกครั้ง ซึ่งการกลับมาครั้งนี้มันแรง จนลุกลามไปถึงงานออกแบบด้านอื่นๆ อีกด้วย

   กลับมาบ้านตอนเย็น ล้างรถครับ เมื่อเช้าฝนตก เลยยังบ้าเห่อ ทั้งๆ ที่รถอายุเก่าแก่มากแล้ว ล้างขัดถูไปก็คิดถึงวันแรกที่มันมาจอดอยู่ตรงนี้ เป็นความรู้สึกดีเล็กๆ น้อยๆ ที่ใจเราสร้างได้เองโดยไม่ต้องพึ่งพาใคร
   ว่าแล้วก็มองเจ้ารถ Nissan 180SX ที่อยู่ตรงหน้า ให้ออกมาในแนวของรถ Retro ทีผมชอบ บ๊ะ เป็นไปได้นะนี่

[O'Pern]

14 เมษ 54
   วันนี้ไปหัวหินครับ ไปกันทั้งครอบครัว ขนาดออกวันนี้ยังเจอรถติด งง แล้วในใจเราก็เดาถูก รถติดเพราะมีอุบัตเหตุครับ รถเก๋งชนท้ายกัน 6 คัน เหลือแค่เลนเดียวให้รถแล่นได้ ไม่ติดสิแปลก
   จากบ้านผมขับรถไปหัวหินสะดวกและง่ายมาก ไม่ต้องขึ้นทางด่วนอะไรเลย แวะกินอาหารเที่ยงแถวเพชรบุรี เป็นร้านส้มตำ รสชาติใช้ได้ครับ
   ถึงหัวหินแล้ว เย้ๆ
   เข้าห้องพักสุดหรูของเพื่อนพ่อ ห้องนี้ผมเคยมาแล้วครั้งหนึ่ง หลายปีมาแล้ว งานนี้มาได้ก็เพราะเจ้าของห้องชื่อ “วิรัช” ผมเรียกว่าลุงวิรัช เขาไปต่างประเทศ และถามพ่อผมว่าถ้าไม่ได้ไปไหน ก็ให้ไปหัวหิน และพักห้องพักของเขาได้
   คนไหนใจดี เราต้องยิ่งเกรงใจครับ ห้องของเขามันใหญ่โตหรูจนผมคิดว่าชาตินี้ตัวเองคงไม่มีปัญญาซื้อห้องพักขนาดนี้ ทำเลแบบนี้เป็นแน่ ห้องใหญ่ราว 280 ตรม มีระเบียงรอบ 3 ด้าน วิวทะเลแน่นอนอยู่แล้ว คอนโดนี้เด็ดตรงที่มีห้องพักของพนักงานขับรถด้วยครับ
   ภายในห้องตกแต่งด้วยวัสดุอย่างดี เครื่องเสียงของ Bose ที่ผมได้แต่นั่งฟังในโชว์รูม มาวันนี้ได้ฟังอย่างอิ่มหู เครื่องครัวใช้ของ Smeg สุดแพง ดีไซน์หรู ทีวีทุกเครื่องในห้อง เจาะยึดกับกำแพงเป็นของ Sony แอร์ทั้ง 5 ตัวของ Mitsubishi เป็นแบบฝังฝ้า ม่่านด้านวิวทะเลทั้่งแผงยาวกว่า 20 เมตร เป็นม่านไฟฟ้า ควบคุมด้วยรีโมทคอนโทรล

   บ่ายลงไปเล่นน้ำสระกัน ยังไม่เย็นมากก็ต้องรีบออกไปหาของกิน เพราะกลัวคนแน่น คืนนี้ภรรยาผมเลือกร้านลาแมร์ บนเขาตะเกียบ ร้านที่มีจุดชมวิวสวยที่สุดในหัวหิน
   รสชาติอาหารก็พอใช้ครับ วิวสวยจริง แต่บรรยากาศยังไม่ประทับใจ ไอ้วิวก็ส่วนวิว บรรยากาศก็ส่วนบรรยากาศ คนละเรื่องกันนะครับ วิวสร้างกันไม่ได้ ส่วนบรรยากาศสร้างกันได้
   กินเสร็จก็รีบกลับทันที รถติดมากๆ แวะชม “เพลินวาน” กันหน่อย ทางผ่านพอดี สถานที่นี้แนะนำให้มากลางคืนนะครับ กลางวันร้อนตายห่าเลย มันเหมาะสำหรับหนุ่มสาว หรือคนที่ว่างๆ แล้วอยากชื่นชมอารมณ์ย้อนยุค ภายในจัดแสดงร้านค้าจำลองบรรยากาศเก่าๆ คล้ายอัมพวาในบางจุด เข้าฟรีครับ แต่จอดรถเสียเงินคันละ 40 บาท ภายในมีอาหารขายหลายอย่าง ที่กินแล้วประทับใจคือโกโก้เย็น แก้วละ 40 และไอศครีมโบราณ ถ้วยละ 35 บาท นั่งกินในร้านนะ ถ่ายรูปออกมาอย่างสวยเลย ภายในเขาจัดแสงไว้อย่างดี ถ่ายออกมาแสงสวยทุกมุม

   กลับมาบ้านเอาตอน 0830 แม่ชอบดูละคร ภรรยาชอบฟังเพลง ใครชอบอย่างไรก็ตามอัธยาศัย เข้าห้องใครห้องมัน ส่วนผมดูรายการ Spunge กับลูกจนเข้านอน
   
15 เมษ 54
   ลูกตื่นตั้งแต่ตี 5 เลยพากันนั่งเล่นริมระเบียง ดูพระอาทิตย์ขึ้น เป็นวิวดีสวยมาก แต่ดูได้แป๊บเดียวแดดก็แรงเสียแล้ว
   เช้าพากันไปกินอาหารง่ายๆ ในตลาด คนผู้คนเยอะมาก ผมไม่คุ้นเคยกับหัวหิน มาไม่บ่อย แต่เห็นคนยืนต่อคิวหน้าร้านอาหารเป็นนักท่องเที่ยวทั้่งนั้น ซึงพวกนี้เขาเน้นกินง่าย กินสะดวก หรือไม่ก็อ่านมาจาก Guide Book ที่ขายตามร้านหนังสือ ในเวปบ้าง
   แต่พ่อแม่หิว อยากกินเร็วๆ เลยรีบเข้าร้านหนึ่งแถวๆ นั้น กินโจ๊กกัน ส่วนผมเลือกต้มเลือดหมู รสชาติกลางๆ ไม่ถึงกับอร่อยมากจนติดใจหรือบอกต่อ
   “วิธีหาร้านอร่อย เราต้องดูร้านที่คนท้องถิ่นเขากินกันครับ” ผมมีวิธีคิดแบบนี้ แม้จะไม่ถูกไปเสียทั้งหมด แต่เชื่อเถอะ ไม่ผิดหวังหรอก
   ร้านค้าในตลาดขายดีจนถึงขนาดร้านปาท่องโก๋ยังต้องต่อคิวกันซื้อ ขายตัวละ 2 บาท ผมพาขับรถตระเวณรอบๆ ตลาด เจอร้านหนึ่งแถวสถานีรถไฟ มีชาวบ้านมายืนต่อคิวซื้อ ที่รู้ว่าชาวบ้านเพราะเขาขี่มอเตอร์ไซค์แบบผู้หญิงเก่าๆ แต่งตัวแบบชาวบ้านจริงๆ
   “ร้านนี้แหละครับ อร่อย แต่จะชอบกินกันไหมไม่รู้นะ” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ เพราะยังมองไม่ออกว่าเป็นร้านขายอะไร ไม่มีป้ายบอก เป็นแค่เพิงข้างทางใต้ต้นไม้หัวมุมถนน
   “ร้านขายปาท่องโก๋พ่อ”
   “จอดๆ ๆ ๆ”
   ผมเบนซ้ายจอดหลบข้างทาง ภรรยาและลูกผมลงไปซื้อ สักพักกลับมาพร้อมถุงใหญ่ ร้านนี้ขายปาท่องโก๋ตัวละ 1 บาท ตัวขนาดกลางๆ ไม่เล็กจิ๋ว แถมรสชาติดีอีกด้วย ต้องจำไว้ในเมมโมรี่
   กินอิ่มกลับบ้าน ลูกกับภรรยานอนหลับ กลางวันออกหากินอีกแล้ว เลือกร้านอาหารไทยเก่าแก่ตามใจแม่ผม แต่กว่าจะจอดรถได้ก็นาน แถมไปที่ร้านแล้วเจอคิวยาวเหยียด แม่ถอดใจ ตามใจลูกผมที่เขาเลือกกินพิซ่า
   ถ้าจะกินพิซ่าก็ไปร้านเฉพาะทางดีกว่า แถวหัวหินมีร้าน Pizza Pizza by ญานี อยู่ในวิลล่าซูเปอร์มาเก็ต กินกันแบบไม่เยอะมาก พิซซ่าขนาดกลางถาดเดียว แซลมอนรมควัน ปลาหมึกทอด 2 จาน สปาเก็ตตี้เบคอน ขนมปังกระเทียม และน้ำเปล่า คิดเงินออกมา 1500 บาท จ่ายไปแบบงงงง กลับมาบ้านยังงงต่อเลย เข็ดอีกด้วย ถ้ารวยก็ไม่คิดอะไรมาก รสชาติดีใช้ได้ครับ ใครเงินถึง หรือเลี้่ยงแขกล่ะก็ แนะนำไปเลย
   
   บ่ายแก่ๆ มีคนเล่น Kite Surfing เป็นกีฬาผาดโผนที่ฮิตมาเป็นสิบปีแล้ว แต่ผมไม่เคยได้สัมผัส ตั้งแต่มีลูกมานี่ ชีวิตผมเปลี่ยนไปเยอะมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านการงาน และจะมาหนักหนาที่สุดในเรื่องเวลาส่วนตัว
   นั่งดูเขาไป เราก็อยากเล่นไปด้วย นี่ถ้ายังโสดล่ะก็ กีฬาผาดโผนที่เล่นคนเดียวมักจะเสร็จผมหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งกีฬาทางน้ำ แต่ลึกๆ ในใจ ผมยังฝังตรึงกับเรือใบอยู่ โดยเฉพาะเรือแบบ Catamaran
   
   อ้าวเย็นอีกแล้ว ต้องออกหากินอีกแล้ว ยังอิ่มอยู่เลย ทำไงดี ถ้าไม่รีบออกไปคนก็จะแน่น ต้องรอดึกๆ ไปเลย นี่ถ้าอยู่เอาจักรยานมาก็ดีสินะ คงจะขี่ร่อนตลุยรอบเมือง
   ไปกินอาหารทะเลกันที่ร้านปูเป็น เชิงเขาตะเกียบ ดูภายนอกบรรยากาศโอเค รถจอดกินกันเยอะ ไม่น่าผิดหวัง แต่เราคิดผิด
   ร้านชื่อปูเป็น เขียนตัวโปรยใต้ชื่อร้านทำนองว่าเป็นสวรรค์ของคนรักปู บ๊ะ ได้ใจ
   สั่งปูม้ามา 1 กก ราว 4 ตัว แต่พอมาเสริ์ฟ เฮ้ยย ปูเย็น
   แบบนี้มันหลอกกันนี่หว่า เอาปูเก่ามาอุ่นให้เรา แถมคิดราคาปูเป็นๆ คือ กก ละ 550 บาท ไล่ให้ไปเอามาใหม่ ใจเราคิดว่าเขาจะสำนึกผิด เอาปูเป็นๆ มานึ่งให้ แต่เปล่า เขาเอาจานเก่าของเรา ไปอุ่น บ๊ะ สุดยอดดดด (แย่)
   มาเสิร์ฟปู แต่ไม่เอาน้ำจิ้มมาให้ ต้องเรียกขออยู่ 3 ครั้ง 3 คน พอได้น้ำจิ้มมาก็ตกใจอีกรอบ มันเป็นน้ำจิ้มเก่าๆ คงไม่ได้เอาน้ำจิ้มที่เหลือของคนอื่นมาให้หรอก แต่เป็นน้ำจิ้มที่เขาทำเก็บไว้นานแล้ว แถมใส่ผงชูรสในน้ำจิ้มเยอะ ดูได้จากมีฟองสีขาวผสมปนอยู่
   เอาเป็นว่าโดนหลอก เอาปูเก่ามาให้ เสียความรู้สึก
   แต่อาหารที่อร่อยก็คือปลาหมึกแดดเดียว เขาเอาปลาหมึกไปตากแดด แล้วนำมาทอด ชอบตรงที่เป็นปลาหมึกที่เนื้อไม่เหนียวเลย นุ่มมากๆ ผมกินคนเดียวเกือบหมดจาน
   ขากลับผ่านตัวเมือง กะจะเดินเล่นที่ตลาดกลางคืน แต่ไม่มีที่จอดรถ เลยอด นี่คือข้อเสียของการขับรถยนต์มาครับ ถ้าเป็นจักรยานล่ะก็สบายบรื๋อ นึกจะจอดไหนก็ล็อคมันไว้หน้าร้านได้เลย

[O'Pern]

16 เมษ 54
   ผมบอกให้ทุกคนเตรียมออกไปกินอาหารแต่เช้า จะได้เลือกร้านได้ง่าย จอดรถสบาย แดดก็ไม่ร้อน คนก็ยังไม่เยอะ นั่งกินสะดวก ทุกคนเห็นด้วย เลยได้กินต้มเลือดหมู ขากลับซื้อปาท่องโก๋มากินกับน้ำเต้าหู้กันอีก
   วันนี้จะกลับกรุงเทพฯ แล้วครับ ไม่อยากกลับเลย ฮือๆ ๆ ๆ ๆ ชีวิตไฮโซสุดหรูของเราจะสิ้นสุดลงแล้วหรือนี่ โอ ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่
   
   กลับมาสู่โลกแห่งความจริงครับ ออกจากหัวหินตอนสายๆ เหตุผลเดียวคือหนีรถติด แวะ Premium Outlet ให้พ่อแม่เดินเล่น ผู้ใหญ่เขาไม่ค่อยรู้จักร้านพวกนี้กัน แต่ถ้าเป็นเรื่องอาหารการกินล่ะก็ของโปรด ร้านไหนอะไรเด็ด ถามมาได้ จัดให้เลย
   พ่อซื้อรองเท้า แม่ซื้อเสื้อ ส่วนผมไม่มองร้านพวกนี้หรอกครับ ไม่เคยอยู่ในสายตา เพราะมันแพง ต่อให้ลดราคาแล้ว 30% ก็ยั้งไม่กล้าสู้
   
   แวะกินอาหารกลางวันที่มหาชัย ร้านคุณตุ่ม กินแก้เผ็ดร้านปูเป็นที่เสียความรู้สึก ร้านคุณตุ่มนี้โด่งดังมาก ถึงขนาดต้องโทรมาจองโต๊ะ ยังไม่พอครับ ต้องโทรจองปู และปลาอีกด้วย ไม่งั้นมาแล้วต้องคอยลุ้นว่าของสดยังมีเหลือไหม
   พ่อสั่งปูผัดพริกขี้หนูมาให้ลองกินกัน ผมเพิ่งเคยกิน รสชาติอร่อยดีมากๆ จะเลือกปูเป็นมาผัดก็ได้ (จ่ายหลายร้อยหน่อย) หรือจะเลือกให้เขาเอาเนื่อปูล้วนๆ มาผัดก็ได้ จานละ 200 บาท ของกินเต็มโต๊ะ แต่ผมติดใจจานนี้จานเดียว
   กลับมาถึงบ้านเอาตอน 0230 ลงจากรถมาปุ๊บก็เจอไอร้อนพัดวูบ ทำให้คิดถึงลมหนาวหวนคืนเมื่อสามสัปดาห์ก่อน พอเข้าบ้านได้ก็รีบอาบน้ำทันที ลองชั่งน้ำหนักดูะเสียหน่อย เพราะกินเยอะมา 3 วัน 9 มื้อเต็มๆ แถมไม่ได้ออกกำลังกายสักนิด
   โอ้ ไม่นะ น้ำหนักขึ้นมา 2 กก ถ้าเป็นการ์ตูน ก็จะมีภาพผมตาเหลือก และมีเหงื่อเม็ดโตๆ หยดลงมา
   เปิดคอมพิวเตอร์ออนไลน์ทำงาน พบว่าความเร็วของที่กรุงเทพฯ กับที่หัวหินที่เป็นเครือข่าย 3G มันเร็วพอๆ กันเลยว่ะ แหม เห็นสัญญาณขึ้นตัวหนังสือ 3G ขึ้นมา เราแสนจะดีใจไฮเทค คิดว่ามันจะส่งถ่ายออนไลน์รับส่งข้อมูลได้อย่างรวดเร็วเหมือนที่เขาโฆษณา
   
เข้าเวปจักรยาน มีการพูดถึงการใช้งานของจักรยานในชีวิตประจำวัน แล้วมีบางคนช่างเปรียบเทียบกับรถยนต์ ทำนองว่า ขี่จักรยานแทนรถยนต์ประหยัดเงินได้วันละเท่านั้นเท่านี้บาท แรกๆ อ่านดูก็เฉยๆ พอนานเข้า หลายคนเข้ามาแสดงความคิดเห็นมากขึ้น ผมเริ่มคิดแปลกๆ ไปอีกแง่
   แน่นอน ขี่จักรยานประหยัดกว่าขับรถยนต์เห็นๆ อันนี้เราคิดง่ายๆ เลยนะ ลองนึกภาพขี่จักรยานไปตลาดแถวบ้าน กับขับรถยนต์ไป เทียบแบบนี้เห็นภาพชัด แม้ระยะทางไม่ไกล แต่การเอารถยนต์ออกขับ มันคือการสิ้นเปลืองอย่างมาก
   เอาเป็นว่า ถ้าระยะทางสั้นๆ ผมเห็นด้วยในแง่การประหยัดเงิน
   แต่พอมีการเปรีบบเทียบเข้า บางคนเล่าว่าขี่ปีละ 5000 กม ประหยัดได้เป็นหมื่นบาท ใช้รถคุ้มแล้ว (ฟังดูดีเน๊อะ)
   ประเด็นที่ผมคิด แต่ไม่กล้าโพส ก็คือ คุณคิดคำนวนค่าความเสี่ยงชีวิตของตัวเองขณะอยู่บนท้องถนนบ้างหรือเปล่า
   ประหยัดเงินค่าน้ำมัน ค่าเดินทางต่างๆ แถมได้ออกกำลังกายร่างกายแข็งแรงอีกด้วย มันก็จริงอยู่ แล้วคิดถึงเรื่องปอดของเราที่สูดเอาสารตะกั่ว ควันพิษ เข้าไปในร่างกายกันสักแค่ไหน แถมยังต้องคิดเรื่องอุบัติเหตุเฉี่ยวชน ล้ม และการเสี่ยงตายในอีกสารพัดรูปแบบ
   ติงให้คิดเฉยๆ ครับ ผมเองก็มีชีวิตขี่จักรยานบนท้องถนนเหมือนกันนี่แหละ ไม่ได้ต่อต้านการขี่จักรยานแต่อย่างใด เหรียญมีสองด้าน อีกทั้งลักษณะงานส่วนตัวของผมมักจะต้องใช้สมองคิดกลับไปกลับมา มิได้จะมาต่อต้านการขี่จักรยานแต่อย่างใดครับ

17 เมษ 54
   เทศกาลไดเอทกลับมาอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ว่ายากอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้ยากเสียยิ่งกว่า เพราะผมหลังเจ็บ ขี่จักยานทางไกลไม่ได้ ยกของไม่ได้ ออกแรงที่ต้องใช้หลังไม่ได้เลยสักนิด แต่แทนที่จะคิดลบ เราต้องคิดบวกสินะ บ๊ะ มันท้าทายดีว่ะ
   ต้องลดน้ำหนัก ลดพุง ในขณะที่ตัวเรายังออกกำลังกายมากนักไม่ได้ นี่คือโจทย์ใหม่ของผมครับ

   ตื่นแต่เช้าก็จริง แต่ไม่ได้เอาจักรยานออกขี่ อาการเจ็บหลังดีขึ้น แต่มันเหมือนกับว่าดีขึ้นแค่วันละสัก 1% เท่านั้นเอง ลูกอยากไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง ยกขบวนกันไป แต่ก็ไปเจอพ่อกับแม่ของผมที่นั่นโดยบังเอิญ
   ซัดก๋วยเตี๋ยวต้มยำคนละ 2 ชาม อย่าตกใจ มันชามเล็กๆ เหมือนก๋วยเตี๋ยวเรือ เมื่อก่อนชามละ 12 บาท ตอนนี้ขึ้นเป็น 15 บาทแล้ว
   ลูกไปเรียนพิเศษต่อ กลางวันกินกันที่ร้าน Sizzler เพราะจะได้กินสลัดผักเยอะๆ ผมเลือกสั่งเมนูที่ราคาถูกสุด 189 บาท เป็นสเต็กไก่พริกไทยดำ ต้องลอกหนังออกก่อนกิน ลดไขมันไปได้นิดหน่อย แต่มื้อนี้คงจะไม่ได้ช่วยลดน้ำหนักเท่าไหร่ เพราะมีการกินของหวานตบท้าย
   แดดแรงจัดเลยครับ เดินออกนอกอาคารหน่อยเดียวก็แสบผิวไปหมด นึกถึงว่าถ้าเราขี่จักรยานแล้วเจอบรรยากาศแบบนี้อาจมีการถอดใจกันได้ง่ายๆ แสงแดดแรงๆ มันทำให้ร่างกายและสายตาเราอ่อนล้าได้ง่ายจริงๆ แถมยิ่งเสียเหงื่อมากอีกด้วย ถ้าเจอในสถานการณ์ขึ้นเขาด้วยแล้ว ผมถือว่าสาหัส แต่ถ้าผ่านมาได้ มันจะเป็นความทรงจำไปตลอดชีวิต เหมือนขี่ขึ้นดอยอินทนนน์นั่นแหละครับ ขึ้นได้ครั้งเดียว เก็บเอาไปคุยได้ตลอดชีวิต
   
   มื้อเย็นยังไม่เต็มอิ่มกับอาหารทะเล ไปหาซื้อปูทะเลสดๆ (แถวบ้านผมมีขายเยอะ) มานึ่งเอง ทำน้ำจิ้มกันเองที่บ้าน กินกันสั่งลาทะเลไปเลย ผมหยิบเอาเนื้อปูผัดพริกขี้หนูที่กินเหลือจากร้านคุณตุ่มที่มหาชัยมาอุ่น ให้แม่บ้านที่ชื่อ “ดี” ทดลองชิม เขาพิจารณาสักครู่ แล้วตอบมาว่า พอทำได้ค่ะ บ๊ะ แจ๋วจริง