พค 53

[O'Pern]

1 พค 53
   มีเรื่องระทึกใจแต่เช้า ขับรถไปทำงาน โดนรถแท๊กซี่เข้ามาเบียดคอสะพานเลนเดียว ปกติถ้าผมมาช้าก็จะยกคันเร่งให้ แต่วันนี้ไม่ใช่
   รถผมขับมาเร็ว เขามาปาดแบบกระชั้นชิด ผมเบรกไปก็อาจหมุนขึ้นเกาะได้ ก็เลยกดคันเร่งส่ง พร้อมกดแตรยาว รถเขาและผมเข้ามาเบียดแทบจะชิดติดกัน แต่รถผมอยู่ในเลนตรง แต่ของเขามาเบียดแย่งเลน ลักษณะรถเลยเป๋ๆ กดเบรกแรงๆ รถก็เลยพุ่งขึ้นเกาะกลางไป
   ปกติผมแซงผ่านใครมาแล้วก็จะไม่สนใจอีกเลย แต่วันนี้แซงผ่านมาแล้วเหลือบมองกระจกข้าง นึกสงสารเหมือนกันนะ นี่เขาจะคิดว่าผมไปแกล้งอะไรเขาหรือเปล่าก็ไม่รู้

   ช่วงนี้ชีวิตผมเปลี่ยนไปเยอะ จากเดิมที่สบายๆ กลายเป็นต้องมาทำงานยกของ แบกของหนักๆ ส่งของทุกวัน
   นี่ก็เป็นอีกวันที่ต้องทำเช่นนั้น ขนาดเล่าชีวิตัวเองผมยังเบื่อเลย ใครติดตามอ่านก็มาช่วยกันเบื่อกับผมอีกแรง
   เช้าแดดแรงจัด แต่ฟ้ามาโปรดช่วงกลางวัน ฝนเทลงมาอย่างนักเกือบ 2 ชม ทำให้ตลอดบ่ายอากาศเย็นสบาย จะว่าเย็นก็ไม่เชิง แต่มันเย็นสำหรับผม คนที่โดนแดดเผามาทุกวัน
   มีเวลาพักกลางวันกินข้าวเล็กน้อย ผมขี่จักรยานไปไหว้พระที่ศาลเจ้าเล็กๆ แถวบ้าน ชื่อศาลเจ้ากวนอู อยู่ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ผมไปนั่งเล่นที่ศาลเจ้าแห่งนี้บ่อย ไม่ค่อยมีคนหรอกครับ ทางเข้าก็คับแคบ จึงกลายเป็นที่สงบสำหรับผม
   ไหว้พระแล้วก็นั่งพักผ่อนให้ลมเย็นปะทะ ไม่ได้พักกายนะ ผมมาพักใจ ทอดสายตามองไปไกลๆ จนสุดสายน้ำ ทำได้ประเดี๋ยวเดียวก็ต้องกลับไปส่งของต่อ
   แสนจะเพลียและเมื่อยล้า ก้มยกหยิบของนานเข้าก็เริ่มเจ็บหลัง ต้องค่อยๆ ย่อเข่าช่วย
   กลับมาบ้านเอาเกือบจะ 4 ทุ่ม เข้าบ้านเห็นหน้าลูกก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
   “มิวยังไม่อาบน้ำหรือลูก”
   “ให้พ่ออาบก่อน เชิญครับ” เขาพูดตอบขณะสายตาจ้องทีวี ผายมือเชื้อเชิญให้ผมทำตามที่เขาบอก
อาบน้ำแล้วแถมนอนแช่ในอ่างน้ำต่อ ผมอยู่ในห้องน้ำราว 30 นาที ใจอยากนอนแช่อีกนานๆ และถ้าได้ห้องน้ำแบบ Open Air คงจะดีขึ้นอีกเยอะ
กลับเข้ามาในห้องนอนอีกที ลูกผมนอนหลับเสียแล้ว
เข้าไปหอมที่ศีรษะเขา แล้วผมก็ล้มตัวลงนอนทันที
นี่ถ้าวันรุ่งขึ้นมีงานขี่จักรยาน ผมคงไปร่วมไม่ไหวแน่ๆ โชคดีที่งานขี่ทำลายสถิติขบวนจักรยานยาวที่สุดในโลกเขาขี่กันไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

[O'Pern]

2 พค 53
   ลืมตาตื่น แต่ตัวไม่ยอมลุก นอนต่อบิดไปมาอีกราว 30 นาที ร่างกายปวดร้าว เจ็บที่ด้านหลัง ตั้งใจไว้ว่าจะออกขี่จักรยาน แต่ก็ไม่ได้ทำอีกแล้ว
   รีบเจ็บ รีบป่วย แล้วก็ต้องรีบหายภายในวันเดียวครับ พรุ่งนี้ก็ต้องออกส่งของอีกเช่นเคย ถ้าหากคนงานคนใดคนหนึ่งเขาไม่มา
   ผมคิดสงสัยมานาน แรกๆ ไม่กล้าถาม พอนานเข้า คิดว่าตัวเองต้องมาส่งของถาวรแน่ๆ เลยเอ่ยปากถามเข้า แล้วก็ได้คำตอบแบบค่อนข้างสะเทือนใจ คนหนึ่งพูดคุยด้วยเหตุผล อีกคนหนึ่งคุยด้วยอารมณ์ ก็เลยมีฝ่ายหนึ่งต้องยอม เป็นการยอมโดยธรรมชาติ และจากนั้นคงไม่เกิดคำถามเหล่านี้จากปากผมอีก
   วันนี้มีงานสถาปนิก 53 ที่ Impact เมืองทองธานี ผมอยากไปมากๆ เป็นงานใหญ่ประจำปีของพวกคนวงการออกแบบ ผมเองไม่ได้ไปมา 2 ปีแล้ว ก็เพราะส่งของในวันเสาร์ตลอดวันนี่แหละ พอถึงวันอาทิตย์เขาเรียกหมดอารมณ์มั้ง คือไม่อยากจะทำสิ่งใดเลยนอกจากนั่งอยู่เฉยๆ
   นี่ก็อาจเป็นอีกวันที่ผมทำอย่างนั้น มีอีกหลายแห่ง หลายที่ๆ ใจอยากไป แต่ร่างกายมันกลับคิดอีกอย่าง
   
มีภาพยนต์เข้ามาฉายชื่อ Iron Man 2 ลูกผมชอบดูครับ เรื่องหนังผมเฉยๆ ผมติดใจตรงที่คนทั่วไปไม่ว่าจะทางวิทยุหรือโทรทัศน์จะออกเสียงเรียกว่า ไอ ร่อน แมน เฮ้ย ไม่ใช่นะ ตามความเห็นของคนภาษาห่วยๆ อย่างผมคิดว่าน่าจะอ่านว่า ไอ ออน แมน นี่ออกเสียงแบบไทยแล้วนะ ถ้าฝรั่งของจริงจะต้องเป็น ไอ เอิ้น แมน
   ที่ฮาสุดคือป้ายโฆษณาท้ายรถเมล์ เขียนว่า ไอรอนแมน รับไปเต็มๆ เหมือนกับคำว่า Island ที่แปลว่าเกาะน่ะครับ ที่ถูกต้องอ่านว่า ไอ เลิ่น แต่ไทยมักจะอ่านกันว่า อิส แลนด์ บ้างก็ไป ไอซ์ แลนด์ เลยก็มี ผิดเสียง แถมผิดความหมาย ต้องรีบแก้ไขด่วนครับ
   หากเปรียบเป็นภาษาไทยก็คือคำว่า ทราย อ่านว่า ซาย มิใช่ ทะ ราย หากมีใครอ่านผิดก็ต้องรีบบอกให้แก้ไข ภาษาไทยเรายากนะครับ ซับซ้อนมาก เพียงแต่ว่าเราชินต่างหาก ลองดูตัวอย่างคำยากๆ เช่น
   เรือโคลงเพราะโคลงเรือ
   เห็นเขานั่งตากลมอยู่ใต้ต้นไม้
   จะเรียนรู้ภาษาไหน ก็ควรเรียนรู้อย่างถูกต้องครับ มิเช่นนั้นจะจำคำผิดๆ ไปใช้ จำคำพูด คำออกเสียงผิดๆ ไปใช้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องดีเลยแม้แต่น้อย
   ตอนไปรัสเซียผมก็พูดผิดครับ ผมจำคำว่า สวัสดี กับ ขอบคุณ สลับกัน เล่นเอาคู่สนทนาทำหน้างง
   คำว่าสวัสดี ภาษารัสเซียออกเสียงว่า “ซดราฟส์วุยติ”
   คำว่าขอบคุณ ภาษารัสเซียออกเสียงว่า “สปาสซิบา”
   จำสลับกัน พูดผิด ก็คือผิดความหมายครับ
   
   ตลอดวันนี้อยู่บ้าน 100% ไม่ได้ก้าวขาออกนอกรั้วเลย ตั้งแต่เช้าก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำไป ฮ่าๆ (ยังมีหน้ามาเล่า)

[O'Pern]

3 พค 53
   เป็นเช้าวันจันทร์ที่รถโล่งมากๆ เพราะเป็นวันหยุดชดเชยวันแรงงานแห่งชาติ บ้านผมไม่เคยหยุดอะไรกับใครเขาหรอกครับ จะหยุดก็แค่วันอาทิตย์ และเช่นเคยครับ วันนี้ผมต้องขับรถส่งของอีกแล้ว
   ยกของแต่เช้าท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวจนเหงื่อท่วม แต่พอช่วงสายมีฝนเทลงมา ก็ต้องลุยครับ เหงื่อผสมกับเม็ดฝน ทำเอาเย็นสบายตัวอย่างมาก แลกกับเนื้อตัวเปียกปอน กางเกงนอก กางเกงในเปียกแฉะจนชุ่ม เสื้อไม่ต้องพูดถึง มันเปียกโชกไปนานมากแล้ว
   ขณะส่งของอยู่เห็นเด็กยืนตะโกนเรียกคุณย่าที่อยู่ฝั่งตรงข้าม บอกให้มารับหนูหน่อย
   “จะข้ามถนนหรือเปล่าจ๊ะ” ผมถาม
   “ข้ามค่ะ”
   ผมจูงมือเด็กข้ามถนนไปส่งฝั่งตรงข้าม คุณย่าเขายืนรอรับและกล่าวขอบคุณ
   คนเข็นผักที่ปากคลองตลาดทำกองเข่งหล่นกระจายกลางถนน ผมปรี่วิ่งไปช่วยเก็บซ้อน จากหน้าเขาบึ้งๆ ก็เผยยิ้มออกมา และกล่าวขอบคุณ
   “เฮ้ย วันนี้มาเร็วนี่หว่า” คนงานเข็นผักที่คุ้นหน้าเอ่ยทักผม
   “ครับพี่ เช้าบ้าง เย็นบ้าง บางวันมาทั้งเช้าทั้งเย็น” พูดตอบพร้อมกับส่งยิ้ม
   ชีวิตคนงานอย่างเรายิ้มให้กันง่ายครับ วงจรชีวิตเราคล้ายๆ กัน ทำงานแลกกับเงินเหมือนๆ กัน ใช้แรงงานเหมือนกัน ทำงานจนเหนื่อยจัดๆ ผมเริ่มเข้าใจว่าทำไมเขาถึงชอบกินเหล้ากัน
   มันช่วยผ่อนคลายได้ครับ เหนื่อยกายมาแล้วก็ขอพักใจเสียหน่อย ไอ้ดื่มนิดหน่อยผมว่าโอเคนะ แบบเบียร์สักกระป๋องพอได้ แต่ส่วนใหญ่กินกันแล้วติดลมครับ เล่นเหล้ากันเป็นขวดๆ ทำเอาเงินที่เพิ่งได้มาแทบหมดเกลี้ยง
   กลับถึงบ้านราว 2 ทุ่ม ลูกกำลังนั่งเล่นเลโก้อยู่
   “พ่อ วันนี้มิวไปวัดพระแก้วด้วยล่ะ”
   “เหรอ ไปกับใครลูก”
   “ไปกับที่บ้านพี่ข้าว พี่ไม้” (เพื่อนบ้านฝั่งตรงข้าม)
   “หนูเป็นเด็กดีหรือเปล่า”
   “เป็นเด็กดีครับ”
   “ไหนขอกอดหน่อยซิ”
   เขาวางของเล่นเดินเข้ามาหา สองคนอ้าแขนกอดกัน ใจเขาคงไม่ได้คิดอะไร แต่ใจผมมันรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน

[O'Pern]

4 พค 53
   แมวสองตัวมาวิ่งไล่กวดกันบนหลังคาบ้าน ผมตื่นมาไล่แต่เช้า กลัวภรรยาและลูกจะตื่น ทำให้เช้านี้พอจะได้ขี่จักรยานบ้าง แต่ก็ขี่แค่แถวบ้านใกล้ๆ นี่แหละ ขี่ก็ก็คิดถึงจักรยานแบบ Fixed Gear ไปด้วย พลางนึกต่อไปว่า นี่ถ้ารถแบบ Fixed แล้วเกิดผมต้องการใส่เกียร์แบบตีนผีด้วยจะสามารถทำได้หรือไม่ ถ้าทำได้คงจะดี คงจะฮา ผมยังเคยไปโพสถามในเวปว่ารถแบบ Fixed มีใครเขาใส่เบรกหน้าหลังแล้วใส่โรเตอร์กันบ้างไหม ปรากฏว่าไม่มีใครเขาทำกัน
   ออกจากบ้านไปทำงานแบบเดิมๆ แบกของ ยกของ บ้างก็ขับรถ เหมือนเดิมเป๊ะๆ แน่นอน เจ็บหลังแบบเดิมๆ อีกด้วย ยังดีที่วันนี้มีฝนปรอย อากาศเย็นสบายตลอดวัน มีแดดแรงแค่นิดเดียวในช่วงบ่าย
   ส่งของไปเก็บเงินไป มีลูกค้าจ่ายเงินเกินมาก็คืนเขาไป รู้สึกว่าได้ทำความดีบ้างนิดหน่อย แม้เป็นเรื่องเล็กน้อยก็เป็นความภูมิใจส่วนตัวที่ผมเก็บไว้ภาคภูมิใจคนเดียว
เกินน้อยๆ ก็แค่ร้อยกว่าบาท มากๆ ก็เป็นพัน แต่เคยมีมากสุดถึง 4000 บาท
   พอยื่นคืนให้ ลูกค้าทำหน้าตกใจอย่างแรง ไม่รู้ว่าตกใจที่ได้เงินคืน ตกใจที่ผมคืนให้ หรือตกใจที่เขาจ่ายเกิน
   หรือจะถูกทั้งข้อ ก ข และ ค

[O'Pern]

5 พค 53
   วันฉัตรมงคล วันหยุดของคนอื่น แต่ไม่ใช่ผม อย่างที่บอก หากคนงานขาดงาน ผมก็ต้องลงมาช่วย หลังสงกรานต์คนงานลาออกไปหลายคน ผมคงต้องรับผิดชอบหน้าที่แบบนี้อีกนาน ไม่แน่ อาจตลอดไป
   วันนี้ผมเป็นคนขับรถครับ ขับรถกระบะหลังคาสูง ต้องถอยจอดเข้าที่แคบๆ ก็ถือว่าท้าทายดีครับ แต่ถ้าพลาดถอยไปชนหลังคาหรือป้ายร้านค้าก็ต้องชดใช้เขา และมีบ่อยที่ถอยไปชนร่มแม่ค้าก็ต้องโดนด่าอย่างแรง
   “เฮ้ย อะไรวะ แม่งไม่มีตาหรือไง มาชนร่มกู”
   “ไอ้ควาย ขับรถเป็นหรือเปล่าวะมึง”
   ตอบโต้ง่ายๆ ครับ ลงไปยกมือไหว้ขอโทษ และยืนฟังเขาด่าอีกชุดเป็นอันเสร็จพิธี
   พักกลางวันก็กินข้าวกับคนงาน บ้างกินข้าว บ้างกินก๋วยเตี๋ยว วันนี้ผมกินเปาะเปี๊ยะสด ผมชอบอาหารแบบนี้ เพราะมันปรุงแต่งน้อย ไม่ต้องทอด ปิ้ง ย่าง แถมมีต้นหอมสดๆ ให้เคี้ยว
   สักพักมีโทรศัพท์เข้ามา
   “พี่เปิ้ล พี่ไปงานสถาปนิกที่เมืองทองหรือเปล่าคะ”
   นุ้ย สาว msn ผู้ที่คุยกันมาหลายปี แต่ไม่เคยพบหน้ากันสักที
   “วันนี้ผมคงไม่ได้ไปครับนุ้ย ผมยังทำงานขับรถอยู่เลย”
   “อ้าวหรอ วั้นนี้นุ้ยว่าง คิดว่าพี่ไป ดีนะที่โทรมาถามก่อน”
   “ครับผม ขอโทษด้วยครับ กลางคืนออนไลน์คุยกันนะครับ ผมขอตัวก่อน ติดธุระนิดหน่อย”
   ขอตัดบทดื้อๆ เพราะอาหารคาอยู่เต็มปาก เคยเห็นหลายคนคุยโทรศัพท์ไปพร้อมกับกินข้าวไปด้วย ผมว่าแม่งโครตเก่งเลยครับ ส่วนผมไม่สามารถจริงๆ
   วันนี้เป็นวันสุดท้ายของงานสถาปนิก 53 ครับ ผมแอบลุ้นว่าถ้าคนงานมาครบ ผมอาจมีเวลาว่างไปเดินชมงาน เป็นอันว่าฝันสลาย เสียใจนิดๆ ครับ แต่ใจอีกด้านมันก็บอกว่า นี่เอ็งยังไม่ชินอีกหรือ
   อ๊ะ วันนี้ฮอท มีโทรศัพท์เข้ามาอีกแล้ว
   “สวัสดีจ๊ะเปิ้ล อยู่บ้านหรือเปล่า จะเข้าไป นี่เรากำลังอยู่แถวท่าข้ามนี้เอง”
   “ผมอยู่ข้างนอกครับ วันนี้คงไม่ได้เข้าบ้าน ขอโทษด้วยนะ แหม เสียเที่ยวเลย”
   ผมกำลังคุยกับปุ๋ย เพื่อนสมัยวัยเรียน เพื่อนที่สนิทส่วนใหญ่จะรู้จักบ้านผม หากใครผ่านมาแถวนี้ก็มักจะโทรถามว่าผมอยู่บ้านไหม จะได้เข้ามาเยี่ยมเยียน บ้านผมอยู่เชิงทางลงทางด่วนนี้เองแหละครับ เป็นทางผ่านของใครหลายคน
   ตลอดวันนี้ไม่มีฝนครับ ก็สู้ทนแดดกันไป มีหมวกปีกกว้าง และเสื้อแขนยาวเป็นอาวุธ จากรองเท้าผ้าใบอย่างดี ตอนนี้ผมเปลี่ยนเป็นรองเท้ายางห่วยๆ แบบคนงานแล้วครับ เพราะรองเท้าดีๆ มันพังได้ง่ายมากๆ หากต้องมาทำงานแบบนี้
   เสื้อผ้าดีๆ ก็ใส่ไม่ได้นะครับ มันเลอะเทอะ และฉีกขาดได้เสมอ เลยใช้เสื้อผ้าเก่าๆ โทรมๆ แทน ก็สบายดีเหมือนกันครับ ไม่ต้องระแวดระวังอะไรนัก
   วันนี้เข้าบ้านมาตอนทุ่มกว่า งานน้อยครับ ถ้างานเยอะล่ะก็ต้องมีเฉียดๆ เที่ยงคืน
   เคยดึกสุดก็ตี 2 ครับ แถมเป็นแบบนี้ติดต่อกันถึง 3 คืน เรื่องจริง ไม่ได้โม้

[O'Pern]

6 พค 53
   ตื่นเช้าไปทำงานแบบเนือยๆ อืม ชีวิตคนทำงานประจำมันเป็นแบบนี้นี่เอง ผมไม่เคยทำงานประจำใดๆ มาก่อนครับ ตั้งแต่สมัยเรียนก็เป็นนักเขียนอิสระให้แก่หนังสือพิมพ์บันเทิงฉบับแรกชื่อ Inside TV หาเงินได้เองตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยปี 2 แล้วล่ะครับ ตกเย็นเพื่อนๆ นั่งกินเหล้ากัน ตกดึกออกซิ่งกัน แต่ผมปลีกตัวไปทำข่าวบันเทิง เขียนข่าว สัมภาษณ์ดารา ฯลฯ กลับมาบ้านก็เขียนข่าวและส่งทางแฟกซ์ (ถ้าเร่งด่วน) แต่ปกติจะเข้าไปส่งด้วยตัวเองที่ออฟฟิซ
   ยุคนั้นยังไม่มีคอมพิวเตอร์ครับ แต่ผมเป็นคนที่พิมพ์ดีดเร็วมากทั้งภาษาไทยและอังกฤษ งานของผมสมัยเรียนจึงส่งด้วยการพิมพ์ดีดตลอด เป็นที่ชื่นชอบของครูอาจารย์อย่างมาก เพราะเขาต้องทนอ่านลายมือของลูกศิษย์แต่ละคนมานานนับปี
   คนทำงานประจำแบบเบื่อๆ ก็จะเฝ้ารอวันหยุดกันครับ ผมก็แอบเป็นกับเขาบ้างเหมือนกัน แต่ธุรกิจของที่บ้านผมมันมีวันหยุดแค่เฉพาะวันอาทิตย์น่ะครับ ยิ่งเป็นเทศกาลคนอื่นเขาหยุดกันยาว ส่วนผมได้แต่ฝัน เผลอๆ วันอาทิตย์ก็ยังเปิดร้านออกบ่อยไป
   ช่วงเช้าผมไปขนของที่แมคโครครับ ขนกันเต็มท่วมรถ กลับมาบ้านก็ทะยอยนำสินค้าเก็บเข้าโกดัง ครึ่งวันเช้าหมดไปแบบง่ายๆ กลางวันได้พักราว 30 นาที เอาจักรยานออกขี่ไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะเล็กๆ นั่งมองผู้คนเดินผ่านไปมารอบตัว ดูต้นไม้ใบหญ้า ผมมานั่งพักใจครับ
   ตอนบ่ายขับรถส่งของตลอดจนถึงเย็น จอดรถง่ายบ้าง ยากบ้าง แต่ทุกครั้งที่ผ่านทางม้าลายผมจะหยุดรถให้คนข้าม จนบางทีคนข้ามตกใจ ยืนชะงัก ไม่กล้าเดิน และอีกมากที่โค้งหัวขอบคุณที่จอดให้ ผมว่าคนเดินถนนไทยแม่งมารยาทโครตจะงามเลยว่ะ ไม่น่าจะมีประเทศอื่นอีกแล้วนะที่คนข้ามถนนโค้งคำนับขอบคุณคนขับรถ อะเมซิ่งไทยแลนด์จริงๆ

[O'Pern]

7 พค 53
   “น้องๆ ราชประสงค์ไปทางไหน”
   ผมยืนส่งของอยู่ริมถนน ก็มีรถมอเตอร์ไซค์ปรี่เฉียดเข้ามาถามเส้นทาง เข้าใจว่าคงจะไปร่วมชุมนุมกับม็อบ ใจหนึ่งอยากบอกว่าเขาเลิกชุมนุมกันแล้ว กลับบ้านกันหมดแล้ว แต่อีกใจก็คิดไปว่าหากเขามีธุระจริงๆ จะทำอย่างไร
   “มันอีกไกลจากจุดนี้ครับ” เขามาตอนที่ผมอยู่ริมถนนแถวฝั่งธนฯ ก็บอกทางแบบคร่าวๆ ไปแทนครับ ให้เขาไปถามเอาข้างหน้าอีกทีจะดีกว่า
   วันนี้ขับรถส่งของทั่งวันครับ แดดแรงจัดจ้าจนผิวหน้าแสบยิบๆ ไม่ได้ทาครีมกันแดดครับ ทาไม่ได้ เหงื่อออกแล้วไหลเข้าตาจะแสบมาก ปล่อยเลยตามเลย มีอากาศครึ้มเป็นช่วงๆ ลุ้นให้ฝนตกอย่างเต็มที่ แต่ก็ได้แค่ใกล้เคียง ถ้าช่วงไหนมีลมพัดกระโชกมาสักที รู้สึกว่าชื่นใจมากจริงๆ
   กลางวันกินส้มตำข้าวเหนียวแบบคนงานครับ ร้านของคนอีสานแท้ๆ เลย ตอนไปซื้อนี่มีแต่คนพูดคุยภาษาอีสานกันหมด ผมพูดภาษาภาคกลางอยู่คนเดียว คนอื่นเลยหันมามองกันเป็นตาเดียว
   ร้านของคนอีสานเขาไม่หวงผักแกล้มเลยครับ ผมเลือกผักที่ไม่ค่อยได้กินนั่นคือกระถิน และใบบัวบก ผักอื่นๆ ก็หยิบติดมาบ้างนิดหน่อย สั่งส้มตำไทย ข้าวเหนียว ไก่ทอด แถมติดมือมาอีกอันคือแคบหมูกรอบๆ เอามาเคี้ยวเล่นๆ
   ส่งของช่วงบ่ายกลางแดดจัดแสนจะทรมาน แต่ก็ต้องสู้ทนกันไป การได้หลบตามร่มเงาไม้ แม้เพียงสักเล็กน้อย มันก็เป็นความสุขของคนข้างถนนอย่างเราๆ นี่แหละ
   มีคนงานนั่งด้านหน้ารถกับผมด้วย ก็เลยสอนเขาถึงการขับรถ เช่น เราต้องไม่ใจร้อนขี้โมโห เพราะถ้าเราโมโหเรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ จิตใจเราคงต้องหงุดหงิดกันทั่งวัน มันทำให้ใจเราไม่เป็นสุขเลย เราต้องคิดว่าเขาไม่ตั้งใจเบียด เขารีบด่วน เขาขับรถไม่คล่อง กะระยะรถไม่แม่น มือใหม่ ฯลฯ คือคิดแบบนี้แล้วใจเราจะเป็นสุขมากกว่า
   เจอคนจะข้ามถนนก็ยกคันเร่งมาแต่ไกลเลย ไม่ได้กดส่งต่อท้ายคันหน้าแล้วมาบอกว่าติดพัน เบรกไม่ทัน กลัวถูกชนท้าย ฯลฯ มันล้วนแล้วแต่เป็นข้ออ้างของคนที่ไม่ใส่ใจคนข้ามถนน เป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นจริงๆ
   ผมทำงานยกของหนัก กลางแดดร้อนจ้า แต่จิตใจกลับมีแต่ความสุข ความร่มเย็น เจอใครมองหน้าก็จะส่งยิ้มให้ เจอเด็กในรถข้างๆ ก็จะยิ้มให้ โบกมือบ๊ายบายให้
   ใครจะเป็นอย่างไรก็ช่าง ความสุขหาได้จากรอบๆ ตัวเรา มันอยู่ที่วิธีคิดต่างหากครับ

8 พค 53
   แดดยิ่งแรง ยิ่งได้วิตามินดีเยอะ ได้ฟรีๆ อีกด้วย แต่ก็เอาแค่พอประมาณนะ อย่างผมช่วงนี้รับดีมาเยอะจัด ผิวหน้าที่เคยเป็นกระฝ้ามันเริ่มจะกลับมาอีกแล้ว ใช้เวลาหลายปีในการทำให้มันจางลง แต่เพียงแค่โดดแดดจัดไม่กี่วัน มันกลับคืนมาอย่างเร็ว
   เป็นพนักงานขับรถนี่ผมเบื่ออย่างเดียวตอนจอดรถส่งของนี่แหละครับ เพราะแต่ละแห่งที่จอดลงของนั้นมันเป็นแหล่งชุมชนหนาแน่น บ้างก็มีที่จอดแค่เพียงพอดีคัน พอจอดแล้วเอาสินค้าลงไม่ได้เสียอีก 
   วันนี้กลับบ้านเอาตอนสี่ทุ่มกว่าครับ ขับรถกลับมาอย่างหมดสภาพนักศึกษา แขนแทบไม่มีแรงยกจับพวงมาลัย นี่ผมยกของไม่เยอะเท่าไหร่ยังโทรมขนาดนี้ แล้วพวกคนงานมืออาชีพที่เขายกกันทั้งวันล่ะ
   เข้าบ้านมาเห็นลูกนอนหลับเรียบร้อยแล้ว เปิดทีวีทิ้งไว้ เปิดไฟไว้ เลยปิดเสียให้เรียบร้อย ตัวเองรีบอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอนทันที
   รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยเงินอีกตัวหนึ่งเสียแล้วสิ

[O'Pern]

9 พค 53
   ลืมตาตื่นตอน 0515 แต่ไม่มีแรงลุก จากเดิมที่คิดจะเอาจักรยานออกขี่เล่น กลายเป็นต้องยกเลิกไป จะมาลุกจากที่นอนก็ตอน 0600 เพราะท้องฟ้าเริ่มจะสว่างมากแล้ว นอนไม่สนุก
   ตื่นมาก็ได้แค่ขี่เล่นใกล้ๆ บ้านครับ จับคันไหนได้ก็เอาคันนั้นแหละออกขี่ ไม่ได้ขี่ซ้อมแบบเอาสาระอะไรหรอก แค่พอให้ร่างกายได้ขยับเขยื้อนบ้าง
   รีบออนไลน์แต่เช้า เช็คเมล์เช็คข่าวและติดต่อสื่อสาร เพราะโทรศัพท์ผมเสียมา 2 วันแล้วครับ ตัวเครื่องมันล็อคเอง เปิดปิดอะไรไม่ได้เลย ถอดแบตฯ ออกแล้วใส่ใหม่ก็อาการเหมือนเดิม เบอร์ที่ต้องติดต่อธุระค้างอยู่ในเครื่องก็เอาออกมาไม่ได้ มีแค่เบอร์เพื่อนเก่าแก่ที่ค้างอยู่ในซิมการ์ด
   จากเดิมที่หาข้อมูลโทรศัพท์มานานก็ยังสรุปไม่ได้ว่าจะเอาแบบใดดี ผมมันคนหลายใจ อยากได้เล็กบางเบา แบตอึด กล้องดี ลูกเล่นเยอะ มันไม่มีหรอกครับ ฮ่าๆ
   ก็ค่อยๆ ดูกันไปครับ หากดูแค่ยี่ห้อ ผมชอบของ Motorola และ HTC ไอ้ที่ไม่ชอบแถมเกลียดมากคือ Samsung แม้เขาจะทำโทรศัพท์ราคาถูกออกมาขายก็ตาม
   เข้าเวปหาข้อมูลไปถูกใจโทรศัพท์ของ Garmin เข้า แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนใช้ฟังชั่น gps นี่เราจะต้องเสียเงินค่าเชื่อมต่อสัญญาณ gprs หรือไม่ ติดตรงนี้นี่แหละ เหมือนที่ Nokia เขาโฆษณาน่ะครับว่าใช้ Ovi map ฟรีตลอดชีพ แต่ไม่เห็นมันบอกว่าตอนจะใช้งานจริงๆ น่ะ เอ็งต้องเสียค่า gprs ต่างหากอีกหรือเปล่า 
   ถามเพื่อนในลิสต์ msn เขาว่าหากชอบออนไลน์ อ่านเวป ให้เลือก iphone อีกคนบอกให้ใช้ blackberry สิ ดี แชทถนัด ส่งข่าวสารถึงกันได้ฉับไว แต่ผมไม่ชอบทั้งสองยี่ห้อที่แสนจะฮิตนี้เลย
   หาข้อมูลไปเรื่อยๆ เจอระบบใหม่ชื่อแอนดรอยด์ เอาล่ะโว๊ย ยิ่งงง
   นี่ๆ คุยกับไอ้หมอนี่ เซียนมือถือ ผมยิ่งงงหนัก
   “เทียบกันไม่ได้หรอกครับพี่ ตัวนี้มันสมาร์ทโฟน อีกตัวมันเป็นมัลติมีเดียโฟน มั้นทำออกมาคนละตลาดกัน”
   ฉิบหายแล้วกู ของเดิมยังงงไม่หาย ต้องมาแบ่งประเภทว่าเป็นโฟนแบบไหนอีกด้วย โห เลือกยากกว่าจักรยานอีกว่ะพี่น้อง
   ผมชอบของที่มีดีไซน์โดดเด่นครับ คือจะมองว่ามันเป็นงานศิลปะ ไม่ว่าจะเป็นรถยนต์ จักรยาน หรือว่าของใช้ใดๆ ก็ตาม เลือกแบบที่มันดูดีถูกใจเราจริงๆ ก็จะใช้งานมันอย่างมีความสุขไม่ว่าของนั้นจะถูกหรือแพง
   ผมชอบดีไซน์แบบหน้าจอไร้กรอบ เครื่องเล็กแคบ ยาว ที่ผ่านมาก็มีของ HTC S740 ตามหาซื้อก็หาไม่ได้แล้ว เก่าแก่มาก ล่าสุดก็มีของ LG BL40 อันนี้ยังพอหาได้ รูปลักษณ์ภายนอกผมชอบหมดทุกอย่างติดที่ยังไม่ค่อยชอบชื่อของ LG เท่าไหร่นัก
   อ่านดูเรื่อยๆ ชักสนใจระบบแอนดรอยด์ ผมไม่ได้เป็นพวกคลั่งมือถือหรือเปลี่ยนบ่อย ผมจะใช้ของที่ดี และจะใช้จนมันสิ้นชีพ ไม่พัง ไม่เปลี่ยน อ๊ะ มีของยี่ห้อ Wellcom A88 เป็นระบบแอนดรอยด์ ราคาไม่ถึงหมื่นบาท ชักน่าสนใจ แต่แปลกว่ะ ทำไมไม่มีระบบวิทยุ Fm ผมฟังบ่อยเสียด้วยสิ ฟังในรถยนต์นี่แหละครับ เพราะรถผมฟัง Fm ได้แค่ 90 MHz เท่านั้นเอง คลื่นสูงกว่านี้ฟังไม่ได้แล้ว วิทยุติดรถเขาให้มาเป็นแบบนี้ พวกช่อง จส100 ไม่เคยได้ฟังจากวิทยุในรถเลยล่ะครับ
   ค่อยๆ หาข้อมูลโทรศัพท์มาเป็นเดือนแล้วล่ะครับ หาไปเรื่อย ดูไปเรื่อย ไม่ได้มาเร่งสรุปเอาวันนี้ เพียงแต่ว่าต้องเร่งมือกันหน่อยแล้วล่ะ
    ตลอดวันนี้ผมใช้ชีวิตเหมือนวันอาทิตย์ที่แล้วเป๊ะเลยครับ อยู่บ้านตลอด ไม่ได้ออกไปไหน และยังไม่ได้อาบน้ำเช่นเคย
   เออ วันหยุดนี้เวลามันผ่านไปอย่างรวดเร็วมากเลยนะ พรุ่งนี้ผมคงต้องออกไปขับรถส่งของกลางแดดจ้าอีกเช่นเคย ต้องลุยอีก 6 วันถึงจะได้พักแบบสบายๆ อย่างวันนี้อีก ต้องคิดบวกเยอะๆ จิตใจถึงจะสบายครับ

10 พค 53
   เมื่อวานผมตอบกระทู้ในเวปจักรยานเกี่ยวกับ GPS เขาถามทำนองว่าระหว่างแผนที่กระดาษกับ GPS แบบไหนดีกว่ากัน คนอื่นก็ตอบกันไปตามทรรศนะ มาดูมุมมองของผม คนที่ไม่เคยใช้ GPS บ้างครับ 
   
   ความสนุกของการเดินทางของผม มิได้อยู่ที่การได้ไปถึงจุดหมาย หากแต่อยู่ในทุกขั้นตอนของการเดินทาง

เริ่มตั้งแต่การคิดถึงจุดหมาย การวางแผนการเดินทาง และสิ่งที่เราพบเจอระหว่างทาง มักจะวางแผนแบบคร่าวๆ เพราะเอาเข้าจริงมันไม่ค่อยตรงกับแผนที่เราวางไว้หรอกครับ มีเรื่องต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าตลอด จนบางทริปก็ออกลุยแบบไม่มีแผนอะไรเลย

การเดินทางกับการหลงทางเป็นของคู่กันครับ แรกๆ กลัวหลัง หลังๆ กล้าที่จะหลง เพราะเราได้อะไรจากการหลงเยอะมากๆ และมักจะเป็นประสพการณ์สำคัญของชีวิต

หลงก็ต้องถามครับ การถามทำให้เราได้พบปะ ได้พูดคุย ได้เพื่อน ได้มิตรภาพ จะเห็นว่าเราได้อะไรมากกว่าแค่เส้นทางเยอะครับ


เบื้องต้นเป็นสไตล์ส่วนตัว ทรรศนะส่วนตัวของผมเองคนเดียวนะครับ ท่านอาจะเห็นด้วยหรือไม่ก็แล้วแต่มุมมองและประสพการณ์

ถ้าให้เลือกอุปกรณ์สักอย่าง ผมขอแผนที่กระดาษชุดเดียวพอครับ

GPS จะมีประโยชน์กับผมก็ต่อเมื่อใช้ในการบันทึกเส้นทางแล้วนำมาโหลดเก็บไว้ หรือแบ่งปันกับผู้อื่นครับ

   วันนี้ผมไม่ต้องขับรถครับ มีพนักงานขับรถมาสมัครงาน ก็เลยไปช่วยสอนงานเขา นั่งประกบคู่กันไปตลอดวัน ก็รู้สึกสบายขึ้นมานิดหน่อย แต่ตอนยกของเราก็ช่วยกันยกหมดนั่นแหละ
   ท่ามกลางอากาศร้อนจัด สองวันก่อนคอผมโดนเข็มขัดนิรภัยบาดเป็นรอย มาวันนี้มันโดนเหงื่อรู้สึกแสบ ตอนบ่ายผมยกของไม่ทันระวังเลยโดนลังสินค้าบาดกลางฝ่ามือ แผลไม่ใหญ่ แต่มันอยู่ในจุดที่เราใช้งานหนักพอดี
   กลับมาบ้านเอาตอน 4 ทุ่ม ลูกกำลังจะนอนหลับ เห็นผมมาก็ลุยขึ้นมาคุยกัน ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน กลับมาอีกทีเห็นเขานอนหลับปุ๋ยแล้ว
   เห็นของเล่น LEGO วางเกลื่อนกลาด ผมค่อยๆ เก็บทีละชิ้นใส่เข้ากล่อง ไม่ได้รวบโกย กลัวเสียงดังลูกจะตื่น แรกๆ ตามเก็บของเล่นก็บ่นๆ เขาว่าเล่นแล้วไม่รู้จักเก็บ แต่หลังจากผมทำงานหนักๆ เหนื่อยๆ จิตใจผมแกร่งขึ้นกว่าเดิมเยอะเ ผมไม่บ่นอะไรอีกแล้ว
   ลูกเล่น Lego ก็คือสมอง และจิตนาการของเขากำลังพัฒนา
   Lego กระจายเกลื่อนพื้น นั่นคือเขากำลังค้นหาตัวต่อชิ้นเล็กชิ้นน้อย
   ข้าวของกระจายเต็มบ้าน หมายถึงเขาอยู่เล่นที่บ้านคนเดียว เขาเหงา
   หนังสือตกหล่นวางกองสุมๆ กัน ไม่เก็บเข้าที่ นั่นแปลว่าเขาหยิบหนังสือมาอ่านเล่น
   ตรงเข้าหอมเขาที่หน้าผากเบาๆ
   “ฝันดีจ๊ะลูก”

   
11 พค 53
   ฝนเทลงมาอย่างหนักตั้งแต่ตี 4 กว่า มาหยุดเอาตอน 0530 มีแววว่าวันนี้อากาศคงจะไม่ร้อนอบอ้าวเหมือนเมื่อวาน นี่ถ้ากลางวันได้ฝนอีกสักชุดคงจะดีไม่น้อย ผมลุกขึ้นออกมาขี่จักรยานเล่นแถวบ้าน ไม่ได้ไปไกลนัก แค่สัก 15 นาที มันไม่ได้เหงื่ออะไรนักหรอกครับ แต่ยังดีกว่าไม่ได้ออกกำลังกายอะไรเลย
   แผลที่ฝ่ามือขวาของผมยังไม่หายดี กำและแบมือก็จะเจ็บ วันนี้ต้องใช้พลาสเตอร์ปิดแผลช่วย ไม่งั้นยกของไม่ได้แน่
   ผมเล่นคีย์บอร์ดเพลง ไม่ยอมหมดหวัง ของ เจนนิเฟอร์ คิ้ม ก่อนไปทำงานยกของวันนี้ รู้สึกเติมพลังให้ใจได้อีกนึดหนึ่ง ช่วงนี้หัวใจของผมเปราะบางมาก ในขณะเดียวกันที่อีกด้านกลับยิ่งแกร่ง แปลกดี ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
   มีคนงานขับรถมาช่วยแล้ว ผ่อนแรงผมไปได้เยอะ แต่ยังไม่ได้สบายๆ เหมือนเมื่อก่อนหรอกนะ ยังคงต้องสอนงานเขา อีกนานกว่าจะลงตัว แต่ก็ถือว่ามีแนวโน้มที่น่าจะดีขึ้นล่ะน่า
   วันนี้กลับเร็วครับ ทุ่มกว่าๆ ก็ถึงบ้านแล้ว ลูกยังไม่ได้ขึ้นนอน เขาเห็นรถผมขับเข้าบ้านก็รีบวิ่งมาหา ลงรถปุ๊บก็โผเข้ามากอด บอกว่าคิดถึงพ่อ 
   ผมกอดเขาแนบแน่น คิดอะไรกังวลใจอยู่ก็พลันลืมไปเสียสิ้น

[O'Pern]

12 พค 53
   ฝนตกตอนเช้าอีกแล้ว เริ่มตกตอน 0500 ตกแค่ไม่นาน แต่ตกแรงเหมือนกัน ช่วงเช้าท้องฟ้ามืดครึ้ม ผมมองฟ้าแล้วรู้สึกสบายใจ นัยว่าวันนี้คงไม่โดนแดดเผา รอดตัวไปอีกวัน
   ผมลุ้นให้ฝนตกบ่อยๆ ครับ แต่ขอให้ตกแป๊บเดียว ให้พอชุ่มฉ่ำ ให้คลายร้อน และให้คนเดินถนนอย่างผมทำงานได้ แบบนี้เรียกว่า win – win คนเมืองทั่วไปอาจบ่นตอนฝนตกว่าเฉอะแฉะ เลอะเทอะ ของเราแค่ตัวเปื้อนครับ แต่ถ้าเป็นคนต่างจังหวัด โดยเฉพาะคนที่ทำอาชีพเกษตรกร ฝนคือชีวิตของเขาเลยนะ หากไม่มีฝน เขาก็ทำอาชีพเกษตรไม่ได้ นั่นแปลว่าคนเมืองอย่างเราก็จะต้องซื้อข้าว ผัก ผลไม้ จากต่างประเทศ แน่นอนครับ มันไม่ถูกอย่างที่เราซื้อกินกันเหมือนทุกวันนี้หรอก
   เดือนก่อนได้ข่าวเรื่องลำน้ำโขงแห้ง ยังมีคูคลองในชนบทอีกหลายแห่งที่แห้งเหือด ป่านนี้คงดีขึ้น ผมขอให้ชาวบ้านผ่านวิกฤติเรื่องน้ำนี้ไปได้ด้วยดี
   นิ้วและฝ่ามือของผมเริ่มด้านมากยิ่งขึ้น จำได้ว่าสองอาทิตย์ก่อนรู้สึกเจ็บฝ่ามืออย่างมาก สักสองวันก็หายเจ็บ ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นด้านเสียแล้ว ด้านเหมือนส้นเท้าเลยน่ะครับ
   วันนี้แผลที่ฝ่ามือเริ่มหายแล้ว เอาพลาสเตอร์ออกได้ ยกของเจ็บมือก็ทำหน้าให้ปกติเข้าไว้ ไม่มีใครมาสนใจอะไรเราหรอก เขาสนแค่ว่ายกของให้เสร็จเร็วๆ ส่งของไวๆ
   วันนี้งานเสร็จเร็ว ผมเลยให้คนงานใหม่ที่เพิ่งมาขับรถกลับบ้านก่อน เขาทำหน้างงที่ได้กลับก่อน 6 โมงเย็น
   “งานหมดแล้ว เอกกลับบ้านได้ กลับไปอยู่กับลูก ไปเล่นกับเขาเยอะๆ”
   เอกยิ้ม พยักหน้า หันหลังเดินกลับไป
   ส่วนผมยังต้องอยู่จนปิดร้าน ทำบัญชี นับเงิน ฯลฯ จะถึงบ้านก็ตอน 2 ทุ่มกว่า
   ลูกผมแอบดูจากหน้าต่าง พอเห็นรถผมขับเข้ามาก็รีบวิ่งมาโผกอด ดูแววตาเขาดีใจมาก คงจะเบื่อที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว
   รู้สึกว่าตัวเองทำหน้าที่พ่อได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย

[O'Pern]

13 พค 53
   เมื่อคืนนั่งรอดูรายการของ The One ที่ถ่ายทำในงานขบวนจักรยานยาวที่สุดในโลก ไทยเราลบสถิติของไต้หวันได้ ของเขาสองพันกว่าคัน แต่ของเราทำได้มากถึง 3515 คัน
   ตอนแรกผมคิดว่า เป็นงานของพวกชาวจักรยานเสียอีก แต่ที่ไหนได้ กลายเป็นงานของรายการ The One เขา เขาทำเหมือนว่าให้พิธีกรของเขามาทำภาระกิจอันแสนจะยิ่งใหญ่ มีการโยนโจทย์มาให้คือการสร้างขบวนจักรยานยาวที่สุดโนโลก แต่มีภาระกิจแฝงอีกอย่างคือ หาคนที่มีรอบเอวเกินกว่า 50 นิ้วมาร่วมด้วย จะกี่คนผมจำไม่ได้แล้ว
   ตลอดการถ่ายทำ เขาเน้นแต่ตัวพิธีกร และตัวภาระกิจของเขา เขาถ่ายทุกขั้นตอนของความลำบากของเขา เหงื่อหยด ปาดเหงื่อนี้เป็นภาพสโลว์เชียว พอคนอ้วนมาลงชื่อเขาสองคน (พิธีกร) จะดีใจมาก ตีมือกันแบบ Hi Five ก็มี 
   จนถึงวันงานก็ยังคงเน้นหนักไปที่พิธีกรของเขา จนกระทั่งปั่นจบกลับมาที่จุดเริ่มต้นถึงจะมีภาพบรรยากาศนักจักรยานบ้าง แต่ก็แค่เพียงเล็กน้อยครับ ตัวเด่น ตัวเอกของรายการเขาคือพิธีกร และเรื่องภาระกิจที่เขาภูมิใจว่าทำสำเร็จแล้ว
   ไอ้ผมเองนี่สิครับ หลงเข้าใจผิดมาตลอด คิดว่าเป็นงานของชาวจักรยาน แล้วมีรายการ The One มาช่วยบันทึกเทป ฮ่าๆ กลายเป็นว่าไอ้เราน่ะ แค่มาร่วมงานของเขาแค่นั้น มาแล้วก็แล้วกันไป เขาทำภาระกิจของเขาสำเร็จแล้ว
   ไม่มีคำขอบคุณสมาคมจักรยานเพื่อสุขภาพไทยแต่อย่างใด ทั้งๆ ที่กลุ่มนี่แหละครับ ที่เป็นแม่งานหลักในการประสานงานชาวจักรยานทั่วประเทศ ประสานงานในเวปไซค์ เชิญชวนชมรมจักรยานต่างๆ ทั่วประเทศให้มาร่วมงาน
   ไม่มีคำขอบคุณนักจักรยานกลุ่มใหญ่จากต่างจังหวัดที่เหมารถบรรทุกกันเข้ามาร่วมงาน
   งง โครตๆ เลย
   ดูจบก็ปิดทีวีนอนทันที แบบไม่ประทับใจเท่าไหร่
   ไม่ได้อยากได้คำขอบคุณนักหรอกนะ ผมขอแสดงความเป็นในฐานะที่ผมเคยทำรายการทีวี เคยทำงานด้านนี้มาก่อน
   งานที่ใช้คนเยอะขนาดนี้ สิ่งแรกที่ต้องทำคือยกมือไหว้กราบขอบพระคุณผู้ร่วมงานทุกท่านที่สละเวลามาร่วมกันสร้างสถิติต่างหากครับ เราต้องเน้นให้เห็นถึงความยากลำบากในการมาร่วมงานของแต่ละท่านต่างหาก
   เช่นพี่ๆ จากสมาคมจักรยานเพื่อสุขภาพไทยเขาตื่นกันตอนตีสองครึ่ง มาถึงหน้างานกันตอนตีสาม พวกสตาฟใส่เสื้อเขียวมากันตอนตีสี่ ที่เหลือคือผู้ร่วมงานมากันตอนตีห้าครึ่ง ยังมีคนมาจากต่างจังหวัด แบกจักรยานมาด้วย ต้องเสียเงินค่าโรงแรมหนึ่งคืน พวกครอบครัวมากันแบบพ่อ แม่ ลูก อันนี้มีเยอะ ถ้ารายการมาถ่ายเจาะคนเด่นๆ จะทำให้ผู้ชมทางบ้านเห็นถึงความตั้งใจจริงของการมาร่วมงาน
   
   บ่นพอละ งานมันผ่านมาแล้ว และผมก็ไม่ได้เป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดงาน แต่เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหวที่จะหงุดหงิดแทน
   อ้อ วันนี้ผมยังคงส่งของตลอดวันครับ ผิวมือใกล้เคียงผิวส้นเท้าเข้าไปทุกที
   เปิดทีวีตอนสองทุ่มเจอข่าวดี เสธ แดงโดนยิงกบาลขณะให้สัมภาษณ์กับสื่อต่างประเทศ รายละเอียดโปรดติดตามทางข่าวทีวีครับ
   เลือดคนดีบริจาคกาชาด เลือดทรราชใช้เทราดดิน

[O'Pern]

14 พค 53
   เข้าเวปจักรยาน มีคนพูดคุยถึงเรื่องงานของ The One ที่ออกโทรทัศน์ ไม่น่าเชื่อว่าทุกคนล้วนคิดเห็นเช่นเดียวกับผม ก็เลยก๊อปข้อความของบันทึกวันที่ 13 ไปปะไว้ในเวปเพื่อร่วมแสดงความคิดเห็นอีกหนึ่งเสียง
   ชาวศาสนาพุทธล้วนยอมรับเรื่องกฏแห่งกรรม ทำบุญมาเยอะ บุญเก่ามีมาก กรรมก็สนองช้าหน่อย แต่ถ้าเป็นคนบุญน้อย แถมทำเนรคุณต่อผืนแผ่นดิน ต่อพระมหากษัตริย์ แบบนี้กรรมถามหาเร็วครับ ไม่ต้องไปมองที่ไหนไกล มีตัวอย่างอยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์เช้านี้แล้ว
   ผมส่งของตลอดวันก็ได้ยินได้ฟังข่าวการฟาดฟันระหว่างฝ่ายรัฐบาล และสุนัขรับใช้ตระกูลชินวัตร ก็ได้แต่ลุ้นให้คนไหนที่ทำความดี เป็นคนดี ผมขอให้คนนั้นปลอดภัย แต่ถ้าใครชั่ว ขอให้กรรมถามหาท่านในเร็ววัน
   ส่วนหัวหน้าแก๊ง ผู้บงการ ผู้อยู่เบื้องหลังผลงานทำให้ไทยแตกแยก รับรองครับว่าอีกไม่นานได้ยินข่าวดีแน่ๆ อีกไม่นานจริงๆ บุญเก่าหนาขนาดไหนก็เถอะ คิดร้ายกับแผ่นดิน กับพระมหากษัตริย์ มันคือความชั่วชนิดนรกยังไม่อยากรับ
   ถึงตอนนั้น ดวงวิญญาณก็คงต้องระเห็จเร่ร่อนไปเรื่อยๆ เหมือนกับตัวของมันอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

   ผมโชคดีอยู่ฝั่งธนฯ เมืองมันเล็กๆ เงียบๆ ไม่มีย่านธุรกิจหรูหรา ไม่มีโรงแรมใหญ่โต ไม่มีห้างระดับเทพฯ ก็เลยไม่มีใครมาปิดถนน ผมอยู่ย่านนี้ตั้งแต่เกิด ผมชอบฝั่งธนฯ มากกว่าฝั่งพระนครก็ด้วยเหตุนี้แหละครับ เมืองเล็กๆ เก่าๆ พัฒนาไปอย่างช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป เด่นตรงรถไม่ค่อยติด นี้คือสุดยอดปรารถนาของคนทำงานนอกบ้านเลยล่ะ
   วันนี้เข้าบ้านตอนเกือบสองทุ่ม ลูกวิ่งเข้ามาสวมกอด แต่ไม่กอดเปล่า ขอซื้อของเล่น Lego ชุดใหญ่ด้วย ผมบอกเรามีเงินไม่พอหรอกลูก เราต้องเก็บไว้ใช้เรียนหนังสือ ต้องเอาไว้ซื้อของใช้จำเป็น อธิบายไปต่างๆ นานา ไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจที่ผมพูดจริงๆ หรือเปล่า

[O'Pern]

15 พค 53   
   ช่วงนี้ฝนไม่ตกแล้วครับ ผมสิ ลุ้นให้ตกลงมาหนักๆ เลย บรรยากาศการต่อสู้กันของทั้งสองฝ่ายจะได้เบาบางลง อย่างน้อยฝนมันก็ทำให้เปียกแฉะเลอะเทอะ จะยิงจะฆ่ากันจะได้ลำบากหน่อย
   ไม่น่าเชื่อว่ากรุงเทพฯ เราจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ไทยฆ่าไทย สมกับคำที่ว่า ยามศึกเรารบ ยามสงบเรากัดกันเองจริงๆ ครับพี่น้อง
   ผมส่งของนอกบ้าน ได้ยินแต่ชาวบ้านพูดถึงเรื่องนี้กันมาก ได้ฟังเขาคุยกันทำนองว่า รัฐบาลมันปิดกั้นข้อมูล ทหารไทยแม่งเก่ง ยิงปืนขึ้นฟ้าแต่เจาะทะลุหัวคนได้ คือส่วนใหญ่เป็นข้อมูลมาจากฝ่ายทรราช ส่วนเรื่องอาวุธ เรื่องยิง M79 เขาไม่เคยเอ่ยถึง เขาบอกแค่ไม่ได้ทำ เออ แม่งเล่นง่ายดีว่ะ อะไรที่มันผิดนี่บอกปัดเชียว อะไรที่โดนล้ำเส้นหน่อยเดียว แม่งจะเป็นจะตาย
   ได้ดูทีวีตามบ้านลูกค้าแบบแว๊บๆ ยืนดูนานไม่ได้ครับ ต้องรีบส่งของต่อ ทำเช่นนี้ตลอดวัน ช่วงที่ได้ยืนดู มักจะเป็นจังหวะตอนลูกค้าจ่ายเงินนี่แหละ เขาเรียกนาทีทอง
   แต่ถ้าว่างก็จะเปิดวิทยุ จส100 ฟังครับ ผมชอบฟังข่าวช่องนี้ แต่ถ้าฟังเพลง ผมชอบ 105.5 MHz นี่ถ้าผมมีวิทยุสื่อสารก็คงจะเปิดฟัง แต่ผมไม่มีเครื่องแบบมือถือ ผมไม่ชอบถือของพะรุงพะรัง มักจะใช้แบบติดรถยนต์ คุยสะดวกดี สมัยหนุ่มๆ นี้ขับไปคุยไป เพลินดีมาก แป๊บเดียวถึงระยองแล้ว ยิ่งตอนขับรถเปิดประทุนนี่ผมใช้หูฟังของนักบินสวมครอบหัวขับรถเลย ป้อนกันเสียงลมได้ดีมากๆ แต่นั่นมันผ่านมานานามากแล้ว ฮือๆ ๆ ๆ คิดถึงรถเปิดประทุนจังเลย
   ส่งของจนมาถึงลูกค้าร้านสุดท้ายตอนสองทุ่ม เด็กยกของมือใหม่ทำสินค้าหล่นแตกเสียหาย กลับมาบ้านผมโดนเจ้าของร้านดุ ก็ได้แต่ทำหน้างงไปครับ ไม่ควรโต้ตอบอะไร เขาดุเพราะเราทำผิด เขาบอกว่าผมผิดที่ไม่ได้ดูแลลูกน้อง อืมม ก็เป็นเหตุเป็นผลดีครับ ยอมรับผิดไปตามสภาพ ก้มหน้ารับคำตำหนิก่อนปิดร้าน
   กลับมาบ้านเอาตอนสี่ทุ่มกว่า ก่อนนอนจัดเตรียมเสื้อผ้าชุดขี่จักรยานพร้อมกล้องถ่ายรูปเอาไว้ กะว่าพรุ่งนี้เช้าจะออกขี่จักรยาน และฝึกซ้อมถ่ายรูปตัวเองแบบ Self Portrait อยากให้ฝีมือดีกว่านี้อีกหน่อย ไม่ได้ฝึกนานละ
   นึกถึงสิ่งที่ต้องทำวันพรุ่งนี้ก็คือ อยากไปซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ จะใช้ของ LG BL40 ชอบที่ดีไซน์เรียบๆ แม้มันจะดูเหมาะกับผู้หญิงมากกว่าก็ตามที
   อีกที่ๆ อยากไปคือห้างซีคอนสแคว์ เขามีงานโชว์มอเตอร์ไซค์โบราณ ซึ่งผมชอบมากๆ ดูแล้วคิดถึงรถคันเก่งของผม หากมันสมบูรณ์ดี มันคงไปจอดโชว์ในงานได้อย่างไม่อายใครแน่ๆ รถของผมเป็น Harley Davidson 1945 Flat Head with Side Car ครับ ซื้อเก็บไว้ตั้งแต่ตอนอายุ 18 ทุกวันนี้จอดพังแช่เก็บไว้ในโรงรถ

อาบน้ำเข้านอนตอนห้าทุ่ม ล้มตัวลงนอนแบบแป๊บเดียวหลับโดยมีลูกนอนครอกฟี้ๆ อยู่ข้างๆ

[O'Pern]

16 พค 53
   เป็นอีกเช้าวันหนึ่งที่ตื่นแต่เช้าแล้วไม่มีแรงลุก เป็นอันว่าที่ตั้งเป้าจะออกไปขี่จักรยานที่ชายทะเลบางขุนเทียนเป็นอันต้องยกเลิกดังเช่นเดียวกับสองสัปดาห์ก่อนที่ผ่านมา
   ตอนสายไปเซ็นทรัลพระราม 2 ไปหาซื้อโทรศัพท์ที่เล็งเอาไว้ เช็คราคาจากในเวปมาแล้วล่ะว่าร้านไหนขายถูกสุด ไม่น่าเชื่อว่าร้าน J Mart จะขายราคาเท่ากับศูนย์ แต่ถ้าเป็นร้าน TG Fone จะถูกกว่าถึง 3000 บาท เฮ้ย ไม่น่าเชื่อ แถมร้าน J Mart และ TG Fone ที่เซ็นทรัลพระราม 2 สองร้านนี้อยู่ตรงข้ามกันครับ
   เช็คของแถมพวก Memory Card แล้วก็ให้มาเท่ากัน เลยใช้บริการร้าน TG Fone เย้ๆ ได้โทรศัพท์มาใช้แล้วโว๊ยย มันไม่ใช่แค่โทรศัพท์หรอกนะ ผมเลือกเผื่อเอาไว้ถ่ายรูปในทริปจักรยานด้วยน่ะ คือมีลูกเล่นด้านกล้องบ้างพอขำขำ
   ท้องหิวนะ แต่มองอะไรรอบตัวก็ไม่อยากกิน รู้สึกอยากกินกับลูกกับภรรยามากกว่า เลยรีบกลับบ้านมาชาร์จโทรศัพท์ด้วยอาการโครตจะเห่อ เอา CD มาลงโปรแกรม เอา MP3 มาโหลดใส่ ปรับตั้งวันที่ ตั้งปลุก ตั้งเวลา ตั้งเสียง ฯลฯ แม่ง เห่อจริงๆ ด้วย
   ตลอดบ่ายถึงเย็นนั่งอ่านแต่คู่มือโทรศัพท์ อ่านไปกดเล่นไป มันดีเหมือนกัน ยิ่งกดเล่นก็ยิ่งยาก มันมีลูกเล่นจนผมไม่ค่อยจะเข้าใจ ดูน่าสนุก แต่ทำไม่เป็นครับ ฟังชั่นบ้าบออะไรก็ไม่รู้ เช่น ตัดต่อวีดีโอ แต่ที่ชอบมากคือมีมีการถ่ายภาพแบบ Panorama
   บ้านเมืองยังคงวุ่นวาย เด็กนักเรียนเปิดเทอมไม่ได้ แถมจันทร์ อังคาร นี้ รัฐบาลประกาศให้เป็นวันหยุด นี่ถ้ารู้ล่วงหน้า ผมอาจแว๊บไปอยู่บ้านที่ระยอง ไม่ก็สระบุรี
   แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง พรุ่งนี้ก็ยังคงต้องเป็นพนักงานส่งของติดท้ายรถกระบะเหมือนเช่นทุกๆ วัน

17 พค 53
   ฝนตกแต่เช้าอีกแล้ว เย้ๆ แปลว่าวันนี้ผมไม่ต้องโดนแดดเผาเหมือนวันก่อนๆ อย่างน้อยก็ช่วงเช้าล่ะน่า
   ฝ่ายกบฏยังคงก่อกวนบ้านเมืองไม่เลิก ผมไปส่งของที่ไหนก็ได้ยินแต่ผู้คนพูดคุยเรื่องนี้ บ้างเชียร์เสื้อแดง บ้างเชียร์ฝ่ายรัฐบาล
   “เฮ้ย แล้วเอ็งล่ะ อยู่ฝ่ายไหน” ลูกค้าเอ่ยปากถามผม
   ตอบแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก ไม่ต้องเกรงใจใคร ผมอยู่ฝ่ายปกป้องสถาบั้นครับ
   ตลอดวันนี้ฝ่ายกบฏทรราชตระเวณซื้อยางรถยนต์เก่าเป็นจำนวนมาก เขาเอาไปเผาเมืองน่ะครับ การก่อจลาจลแบบนี้ส่งผลกระจายไปในวงกว้างครับ ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องสถานที่นะ ผมกำลังพูดถึงภาระกิจแอบแฝง ผมอาจเป็นคนคิดมากไปหน่อย แต่เชื่อเถอะว่ามันเป็นไปได้ เช่นการปล้น ขโมยทรัพย์สิน การฆ่าชิงทรัพย์ การฆ่าล้างหนี้ การขนส่งยาเสพติด ฯลฯ
   สงสารก็ชาวบ้านชุมชนบ่อนไก่ ที่เขาอยู่ในวงล้อม เขาโดนตัดน้ำ ตัดไฟมาถึง 3 วันแล้ว นั่นหมายถึงเขาไม่ได้รับข่าวสารใดๆ เลย อันนี้สิน่าเป็นห่วง จังหวะนี้ขอแค่วิทยุ AM เชยๆ กับถ่านไฟฉายก้อนใหญ่ๆ น่าจะดี
   ผมกลับเข้าบ้านก็ได้แต่ไหว้พระสวดมนต์ให้ครับ เพราะขณะนี้เรามิได้ต่อสู้กับแค่ฝ่ายกบฏเสื้อแดง ยังมีฝ่ายก่อการร้ายเพิ่มมาอีกด้วย
   ลางสังหรณ์ผมคิดเอาเองว่า ฝ่ายก่อการร้ายนี่แหละ เขามีเจ้านายคนเดียวกันกับฝ่ายเสื้อแดง และการลอบยิงเสธ แดง ก็เป็นการฆ่าปิดปาก ส่วนผลพลอยได้ก็คือไม่ต้องจ่ายเงินค่าแรงอีกด้วย นี่คือวิธีการของมาเฟียสมัยโบราณครับ

[O'Pern]

18 พค 53
   ตื่นเช้ามาได้ขี่จักรยานแค่วันละ 15 นาที ปั่นไปไหนไม่ได้ไกลนัก ต้องรีบกลับบ้านมาอาบน้ำ รีบออกไปทำงาน
   วันนี้ได้แผลเล็กน้อย โดนหัวตะปูครูดด้านหลังฝ่ามือ ไม่ลึกมาก พอมีเลือดออกแบบขำขำ
   ไปส่งของที่ปากคลองตลาด จอดรถเทียบขนานกับรถส่งน้ำแข็ง คนงานอย่างเราก็คุยกันแบบสบายๆ ครับ
   “ได้วันละเท่าไหร่” เด็กท้ายรถส่งน้ำแข็งถามผม
   “ผมได้วันละ 200 ส่วนลูกพี่คนขับได้ 250” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปยังคนขับที่กำลังส่งของมาให้ผมจัดเรียง
   “แล้วพี่ล่ะ” ผมย้อนถาม
   “ได้ 250” เขาตอบพร้อมส่งยิ้ม
   “เข้างานกี่โมงหรือ”
   “ตี 4”
   “เลิกงานล่ะ”
   “5 โมงเย็น”
   “ของพี่ล่ะ เลิกกี่โมง”
   “บางวันก็เร็ว บางวันก็ช้า แต่ถ้าเลิกดึกจะได้โอ” (ค่าล่วงเวลา ย่อมาจาก Over Time)
   ชักภูมิใจที่ตัวเองทำกลมกลืนเข้ากับคนงานได้
   
   วิเคราะห์การเมืองกันต่อแบบไม่ต้องอ้างอิงข้อมูลจากไหน ผมคิดเอง เออเอง ผิดก็ไม่เสียฟอร์ม ถูกก็ถือว่าเดาถูก
   พวกก่อการร้ายที่แฝงตัวมาเป็นทหารชาวเขมร จำได้ไหมว่าฮุนเซนเคยบอกว่าแต่งตั้งทักษิณเป็นที่ปรึกษา แต่ที่จริงน่ะมันกลับกัน ฮุนเซนต่างหากที่เป็นที่ปรึกษาของทักษิณ ไม่รู้ว่าอยากเจริญรอยตามแบบผู้นำของเขาหรืออย่างไร
   ทักษิณจ้างสามมารมาป่วนเมือง แต่อีกด้านก็จ้างนักฆ่าข้างบ้านมาช่วยเสริมแรง ภาระกิจคนละอย่างครับ คนหนึ่งก็มีโจทย์หนึ่ง ส่วนอีกพวกมีไว้ฆ่าอย่างเดียว
   พลอตเรื่องคล้ายกับเรื่องสั้นตอนหนึ่งที่ผมเคยเขียนไว้สมัยหนุ่มๆ แต่ของผมเป็นการปล้นรถขนทองกลางถนน ผู้บงการหลบตัวอยู่แค่ในอพาร์ทเมนท์เล็กๆ แถมตอนท้ายทำงานได้สำเร็จอีกด้วย ไม่อยากให้จบเหมือนเรื่องสั้นของผม เพราะผู้ร้ายมันชนะ
   ฆ่าเสธ แดง เสร็จแล้ว ต่อไปก็ถึงคิวสามมารครับ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ให้คิดแบบนี้ มันมาจากความรู้สึกล้วนๆ อ้อ แถมอริสมันต์พ่วงอีกคน
   กรรมจะสนองผู้บงการให้ตายแบบไม่คาดฝัน ตายแบบง่ายๆ เช่นกินอาหารแล้วสำลักตาย อะไรทำนองนี้
   
   วันนี้เลิกงานเร็ว กลับบ้านแค่สองทุ่ม เข้าบ้านปุ๊บลูกก็ยกมือสวัสดี
   “วันนี้เป็นเด็กดีหรือเปล่าครับลูก” พูดพร้อมกับก้มลงจูบหน้าผากเขา
   “เป็นเด็กดีครับ” เขาตอบผม แต่สายหาหันไปดูทีวีไม่กระพริบ
   โถ กำลังดูสารคดีเกี่ยวกับเครื่องบินอยู่นี่เอง

[O'Pern]

19 พค 53
   เมื่อคืนอ่านเรื่องราวของเด็กรุ่นน้องคนหนึ่ง เขาเขียนเล่าคล้ายกับที่ผมทำ Bike Diary นี่แหละ เขาชื่อ nanlany (ชื่อในเวป) ก็เล่าเรื่องต่างๆ นานา แรกๆ ผมอ่านผ่านๆ แต่เมื่อคืนเธอเล่าเรื่องรถล้มรุนแรง ผมเลยตามไปอ่านอีกครั้ง ตอนใกล้จบมีลงภาพ ผมถึงกับร้องอ๋อ ผมกับน้องคนนี้เจอกันมาเป็นปีแล้วครับ ขี่ด้วยกันก็หลายทริป เจอกันบ่อย ตอนไปทริปอัมพวาเรายังนั่งกินข้าวต้มหมูตอนเช้าด้วยกันเลย อันนี้จำได้แม่น เพราะผมเป็นคนตื่นเช้า ชอบมานั่งเล่นริมน้ำ
   ก็ได้เจ้าน้องแนนนี่แหละ มานั่งเป็นเพื่อนคุย จำได้แม่นมาก เธอสวมชุดชอบ TCC อีกด้วย (ชื่อเดิม)
   แต่ไม่รู้เขาจะจำผมได้หรือเปล่านะ มันไม่สำคัญอะไรหรอก ผมมันคนโนเนม แถมชอบสันโดษ ไปไหนมาไหน หรือจะขี่จักรยานก็มักฉายเดี่ยวตลอด

   วันนี้หัวหน้าแกนนำผู้ชุมนมเสื้อแดงมอบตัว และสลายการชุมนุม เป็นการจบแผนแรก แต่เป็นการเริ่มแผนสองของจอมทรราช คือให้กองโจรเผาบ้านเมือง มีการเผากันหลายจุดครับ ทีวีช่อง 3 ก็โดน เซ็นทรัลเวิร์ดได้ข่าวว่าโดนหนักด้วย ธนาคารกรุงเทพฯที่อยู่ในย่านผู้ชุมนุมก็โดน ส่วน 7-11 นี่โดนเยอะเลย ที่หนักๆ ก็ย่านพระราม 4 ดินแดง สาหัสก็คือย่านบ่อนไก่ อ้อ ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทยก็ยังโดนไปด้วยเลย
   ผมขับรถส่งของที่ฝั่งธนฯ พอข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาก็มองไปฝั่งพระนคร เห็นควันดำพวยพุ่งขึ้นอยู่ตลอดวัน น่าอนาถใจจริงๆ ครับ ทำไมหนอถึงแค่เขาให้เงินแค่นั้นเองหรือ พวกมอเตอร์ไซค์ส่วนใหญ่มาจากเด็กซิ่งในสลัมครับ
   ช่วงเย็นได้ข่าวรัฐบาลประกาศเคอร์ฟิว ห้ามออกจากบ้านระหว่างสองทุ่มถึงหกโมงเช้า พอตกเย็นเมืองก็เริ่มเงียบ แต่ชานเมืองนี่สิรถติดหนัก เพราะผู้คนแห่กรูกันรีบเข้าบ้าน
   ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ วันนี้กลับเร็วแค่ทุ่มกว่าเท่านั้นเอง ตลอดทางผ่านปั๊มน้ำมั้นเห็นว่าพากันปิดให้บริการกันหมด  พอถึงบ้านปุ๊บลูกก็วิ่งมากอด สักพักผมเข้าห้องพระคุกเข่าไหว้ภาวนาขอให้บ้านเมืองสงบโดยเร็ว ขอให้มีผู้บาดเจ็บล้มตายน้อยลง ผมไหว้พระแต่ละครั้งแทบไม่เคยจะขออะไรให้ตัวเองเลย มีแต่ไหว้ขอบคุณที่ทำให้ชีวิตผมดีขึ้นในทุกๆ วัน
   สถานการณ์บ้านเมืองยังย่ำแย่ แต่ผมกลับคิดถึงแคมเปญจ์โฆษณาประเทศไทยหลังวิกฤตสงบ มันต้องมีการเปิดตัวประเทศไทยแบบโฉมใหม่ ไม่ใช่แบบ Minor Change จะให้แรง จะให้ดัง ต้องเป็นแบบ Model Change นั่นคือภาครัฐต้องเป็นแกนนำในการโปรโมทประเทศ ทำเหมือนกับตอนโฆษณา Amazing Thailand เมื่อหลายปีก่อนนั่นแหละ บอกตรงๆ ครับว่าโครตจะแรงเลย เพราะยังไม่มีประเทศใดในเอเชียที่ทำการโปรโมทประเทศ ต่อให้ทั่วโลกก็มีไม่มีประเทศที่ทำ แต่อย่างที่เคยเล่าครับ ไทยเราอ่อนเรื่องการต่อยอด มีการเปลี่ยนผู้ว่า ททท บ่อยเกินไป การสานต่อนโยบายเลยไม่ชัดเจน แต่ละคนที่เข้ามาต่างมีแนวทางที่แตกต่างกัน

   อ้อ คืนนี้รายการ The One เขาบอกจะมีเทปเบื้องหลังความสำเร็จของงานทำลายสถิติโลก แหวะ นี่ถ้าไม่โดนชาวอินเทอร์เนทเขาด่ากันดังลั่น รับรองไม่ได้เห็นเทปนี้หรอกครับ เขาตัดต่อและเอามาแทรกเพื่อเป็นการเอาใจเราเท่านั้นเองแหละ ผมไม่ได้โกรธแค้นเคืองอะไรเขาหรอกนะ แค่ไม่ชอบในการกระทำแนวนี้เท่านั้นเอง
   รายการมาตั้งห้าทุ่มแน่ะ กลัวจะง่วงเสียก่อนน่ะสิ แต่ก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนักหรอกนะ แก้วมันร้าวไปแล้วน่ะครับ