กพ 58 28 M Storm DC สนาม 5 Qualify

[O'Pern]

16 กพ 58
   พ่อตื่นโคตรเช้าเลย ตีสี่มั้ง เปิดทีวีผมก็ตื่นตามไปด้วย ไม่เป็นไรครับ สบายๆ รีบกินน้ำ 1 ขวด (600 CC) แล้วก็เดินไปกายบริหารที่ระเบียง
   อ้อ ลืมเล่า นี่เล่นห้องแพงสุดในโรงพยาบาลเลยนะ อยู่ชั้นดาดฟ้าบนสุด มีระเบียงขนาดกลางๆ ลมพัดเย็นสบาย มองสภาพแล้วผมน่าจะเอาเต้นท์มากางนอนข้างนอกเพื่อหลีกเลี่ยงบรรดาเจ้าหน้าที่ทั้งหลายในตอนกลางคืนดีกว่านะ
   เสียอย่างเดียวคือระเบียงนี้อยู่ด้านทิศตะวันตก จะเริ่มร้อนตั้งแต่บ่ายเป็นต้นไป การที่จะออกมารับลมเย็นๆ ก็ต้องยอมรับแดดที่มาพร้อมกันด้วยนะ
   พ่อเดินไม่สะดวก เพราะมีเสาให้น้ำเกลือเพร้อมเครื่องวัดอะไรสักอย่างที่มันต้องเสียบปลั๊กไฟตลอดเวลา กลางคืนไอ้เครื่องห่านี้แม่งร้องทุกๆ 2 ชม ต้องเรียกพยาบาลมาเช็ค กลายเป็นแทบไม่ได้นอน
   ผมรอให้พ่อกินข้าว กินยา วัดความดัน ฯลฯ ทำทุกอย่างจนเสร็จสิ้นหมดแล้วตัวเองถึงลงไปหาของกินมื้อเช้า แต่ผมรองท้องด้วยส้ม 2 ผล ไปตั้งแต่ตอน 0700 แล้วล่ะ
   ที่โรงพยาบาลนี้อุดมสมบูรณ์มากครับ ด้านในและห้องอาหารของเขาเองไม่เท่าไหร่เลย แต่ด้านนอกนี่สิเจ๋งมาก ผมติดใจก๋วยเตี๋ยวแคระ ชอบตรงมีเต้าหู้เยอะมาก เราจะเลี่ยงๆ พวกเนื้อสัตว์อยู่แล้ว (แต่ไมได้ถือนะ) ชามเบ้อเริ่ม 35 บาท ติหน่อยเดียวคือให้เส้นน้อยมากเลย ขอผักเยอะๆ ก็ใส่เพิ่มให้อีกหน่อยเดียว
   เพื่อนพ่อมาเยียมกันเป็นระยะ มาเดียวก็มี มาเป็นกลุ่มก็เสียงดังหน่อย ห้องพักใหญ่ๆ จะเห็นผลตอนแขกมากันเยอะๆ นีแหละครับ มีที่ยืนที่นั่งมากมาย มีโซฟา มีเก้าอี้ให้นั่งหลายตัว ส่วนผมจองระเบียงตลอดเลย (กรณีแขกเยอะ)
   บ่ายแก่ๆ ลงไปหาของกินให้พ่อ พ่อบอกอยากกินเป็ดย่าง หึหึ จะมีไหมหนอ เดินผ่านทุกแผง ทุกร้านด้านหน้าไม่มีเป็ดย่างเลย ตลุยตลาดพรานนกก็ยังไม่เจอ มีแต่เป็ดพะโล้
   เดินข้ามแยกพรานนกไปอีกจนหมดอาณาเขตของร้านขายของ ไปเจอเอาร้านเปาะเปี๊ยะทอด และเปาะเปี๊ยะสด ผมชอบเพราะมีผักแกล้มเป็นโหระพานี่แหละ เลยซื้อมาทั้งสองอย่าง ให้พ่อเลือกเอา ส่วนผมได้ทั้งสองเลย
   ผ่านตลาดขากลับจัดมันต้มน้ำขิงมาให้อีกถุง ส่วนผมกินถั่วเขียว คนขายเป็นเด็กนักเรียนชั้นประถมราว ป4 เด็กบ้านๆ น่ารักดี มาช่วยแม่ทำงาน นึกถึงตัวเอง เลยให้เงินเด็กไป 10 บาท เด็กทำหน้างง ผมบอกว่า น้าให้หนูนะ
   พอถึงห้องพ่อบอกกินอิ่มเรียบร้อยแล้ว ไม่ไหวแล้ว ผมเลยต้องจัดการไอ้เปาะเปี๊ยะทั้งสดและทอดเองทั้งหมด หึหึ ยังดีนะที่มีระเบียงให้ออกกำลังกาย ผมงี้เดินไปบริหารบ่อยมากเลย
   วันนี้ผมเริ่มเจ็บน่องอย่างมาก เดินพื้นราบก็โอเค เจ็บนิดๆ แก้โดยเดินช้าๆ แต่ถ้าลงบันไดนี่สิ มันยั้งน้ำหนักตัวแทบไม่ไหว ต้องจับราวบันไดไว้สุดฤทธิ์ เจ็บแบบซาดิสม์ดีครับ

[O'Pern]

17 กพ 58
   ได้นอนสบายหน่อย เพราะพี่สาวไปบอกพยาบาลว่าหลังเที่ยงคืนไม่ต้องเข้าไปในห้องแล้ว ให้คนไข้ได้พักผ่อนยาวๆ ผลก็คือเงียบสนิท แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย แต่ผมยังติดตรงโซฟามันแคบ นอนไม่สบายเอาเสียเลย มันไม่เหมือนโซฟาที่คอนโดผม ที่นังใหญ่มาก ผมออกแบบมาให้นอนได้อย่างสบายๆ
   พ่อยังคงตื่นเร็วกว่าผมเสมอ ตีสี่ก็ตื่นแล้ว เลยต้องจำใจตื่นด้วยคน แต่พ่อตื่นมาเปิดทีวีแล้วก็หลับต่อ ส่วนผมตื่นแล้วตื่นเลย เดินไปกายบริหารที่ระเบียง
   ตารางของพ่อเหมือนเดิมทุกวัน มีพยาบาลแต่ละแผนกมาทำหน้าที่ส่วนตัว เรียกว่า “เยอะ” ครับ ทำความสะอาดพื้น เทขยะ เติมน้ำดื่มในตู้เย็น วัดความดันพร้อมชีพจรและปริมาณออกซิเจน เช็ดตัว ให้อาหารเช้า ให้ยา ฯลฯ ส่วนหมอจะมาราว 0700 คุยกันแป๊บเดียว 1-2 นาทีเท่านั้นเองก็รีบไปแล้ว เขางานเยอะ คนป่วยของเขาเยอะ ยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าไม่อยากใช้ชีวิตในโรงพยาบาลเป็นที่สุด
   รอให้ภาระกิจของพ่อช่วงเช้าเสร็จเรียบร้อยผมถึงลงไปหาของกิน ก่อนขึ้นมาซื้อกาแฟมาฝากพ่อ 1 แก้ว ของร้านยี่ห้อ Deoro พ่อบอกรสชาติธรรมดาๆ แก้วละ 50 บาทแน่ะ หึหึ
สายๆ ผมกลับไปร้านขายของ ไปเข้าธนาคาร แล้วก็ไปอยู่เป็นเพื่อนกับพ่อต่อ ใส่ชุดเดิมนี่แหละครับ ไม่ได้เปลียนเลย แต่สบายมากอยู่แล้ว ผมเตรียมพร้อมเรื่องพวกนี้ไว้เสมอ
   อยู่เป็นเพื่อนกันก็หาเรื่องคุยกันไปเรื่อย สลับกับพยาบาลเข้ามาตรวจเช็คเป็นระยะๆ บางจังหวะเพื่อนพ่อมากันเป็นกลุ่มหลายคน ผมก็ออกไปนอกระเบียง ให้พวกผู้ใหญ่เขาเต็มที่กันได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ
   ของเยี่ยมไข้ก็ยังคงเป็นแบบ “คนกินไม่ได้ซื้อ คนซื้อไม่ได้กิน” นั่นคือ “รังนก” นั่นเอง มากันเป็นสิบกระเช้าเลย ต้องทยอยนำกลับบ้านไป ไม่งั้นขากลับเต็มรถจนไม่มีที่นั่ง

[O'Pern]

18 กพ 58
   พ่อตื่น 0330 โหดดีครับ ตื่นแล้วเขาก็เปิดทีวีดู ผมเลยตื่นไปด้วย แต่ยังอยากนอนต่อนะ เพลียสะสมน่ะ เอาผ้าปิดตา ที่อุดหูมาใส่ ก็พอช่วยได้นิดหน่อย มาลุกอย่างเป็นทางการเอาตอน 0530
   กินน้ำ 600 cc แล้วก็กายบริหารที่ระเบียง 30 นาที มีโต๊ะแบบอัลลอยชุดหนึ่ง น้ำหนักมาก ผมใช้โต๊ะตัวนี้แหละ ร่วมกับการออกกำลังกายท่าต่างๆ คิดท่าโหดๆ ได้ท่าหนึ่งคือ ยืนพิงโต๊ะแล้วเอนนอน ให้ร่างกายเหนือก้นบนขึ้นไปพาดอยู่บนโต๊ะ ต่ำกว่านั้นลงมาจนถึงขาก็ยกให้ขนานพื้น ค้างไว้ 30 วิ หึหึ ซาดิสม์ดีครับ เกร็งหน้าท้องจนตัวสั่นเลย
   กิจวัตรของพ่อที่โรงพยาบาลยังคงเหมือนเดิมเช่นทุกวัน 0700 จะมีหมอประจำมาดู แต่พูดคุยแค่สั้นๆ ไม่กี่นาทีเท่านั้นก็ไปแล้ว หมอคงจะมีคนไข้ต้องดูแลเยอะมาก อย่างวันนี้พอหมอเห็นค่าปริมาณออกซิเจนในเลือดต่ำ ก็บอกให้พ่ออยู่ต่ออีกคืนก็แล้วกัน พ่อเลยต้องเอออออย่างไม่มีทางเลือก ผมนี่รีบโทรบอกบริษัทเครื่องออกซิเจนเลยว่าอย่าเพิ่งมา ยกเลิกไปก่อน พ่อต้องอยู่ต่ออีกคืน
   อ้าว ผิดแผนสิ ไปสั่งจองเครื่องออกซิเจนเอาไว้ให้เขามาส่ง เลยต้องรีบโทรบอกเลื่อนไปก่อน
   สายๆ เอ็กซ์เรย์ปอดอีกครั้ง วันนี้ใช้เครื่องเอ็กซ์เรย์มาใช้ถึงที่ ฉายแสงเสร็จก็กลับออกไป พ่อกินมื้อเช้าเป็นข้าวต้ม ผัดผัก และปลาสลิดทอด 2 ตัว หอมน่ากินจริงๆ
   
   เช้านี้ลงไปเดินหาของกินหน้าโรงพยาบาล พบว่าร้านปิดกันกว่าครึ่ง อ้อ วันตรุษจีนนี่เอง แต่ก็ยังมีเปิดขายอยู่หลายร้านนะ ตั้งใจจะกินก๋วยเตี๋ยวแคระเหมือนเมื่อวาน แต่ร้านปิด เลยเดินไปไกลเรื่อยถึงแยกพรานนก ลงเองกันที่ร้านก๋วยจั๊บ
   รสชาติดีมากครับ ชามละ 45 บาท ซดจนน้ำแทบแห้งชามเลย ขากลับนี่ซือขนมมาเติมไว้ในห้องอีกหน่อย มีข้าวโพดคั่วด้วย
   กลับขึ้นห้องมาก็เจอข่าวดี พ่อบอกว่าหมอสั่งให้พยาบาลมาบอกว่ากลับบ้านได้ ดูฟิล์มเอ็กซ์เรย์ล่าสุดแล้วปอดปกติดี แต่ยังคงต้องใช้เครื่องเติมออกซิเจนตลอดเวลานะ
   โหหห ผมรีบโทรติดต่อบริษัทขายเครื่องนี้เลย บอกว่าไอ้ที่ยกเลิกไปเมื่อเช้าน่ะ เปลียนใจแล้วนะ ให้มาส่งตอนกลางวันนี้ได้เลย
   รีบเตรียมเก็บข้าวของ จ่ายเงิน แต่พยาบาลเอายาอีกตัวมาเติมให้พ่อบอกว่าให้ยาขวดนี้หมดแล้วถึงกลับบ้านได้ อ้าว ให้ยาทางสายยาง แม่งอีกนานมากกว่าจะหมดขวด
   ช่วงนี้มีน้องพ่อมาเยี่ยม เลยนั่งคุยกันไปรอยาหมดพอดี มาถึงบ้านเอาตอน 0200 รีบเปิดประตูให้เซลล์มาติดตั้งเครื่องผลิตออกซิเจน ถามพ่อว่าแตกต่างจากของโรงพยาบาลไหม พ่อบอกใส่ไปก็ไม่รู้เรื่องเหมือนๆ กัน ฮ่าๆ
   หมอสั่งมาน่ะครับ หมอต้องการให้ค่าออกซิเจนในเลือดสูงกว่าที่เป็นอยู่ ตอนนี้ราว 93 ค่าที่ต้องการคือ 95-100 (หน่วยเป็นอะไรก็ไม่รู้) ผมก็ต้องไปหาเครื่องวัดอ๊อกซิเจนแบบหนีบปลายนิ้วมาตรวจวัดพ่ออีกเครื่อง จะได้รู้กันเสียทีว่าเมื่อไหร่ถึงจะพักจากไอ้เครื่องนี้ได้
   ได้กลับมานอนที่นอนของเราหลังจากห่างหายไป 3 วัน แม้จะเก่า จะเน่า เปื่อย แต่มันก็คือที่นอนของเรา 

[O'Pern]

19 กพ 58
   วันนี้ร้านหยุด 1 วัน
รีบตื่น รีบอาบน้ำ ไปส่งมิวที่โรงเรียน แล้วเลยไปทำพาสปอร์ทที่ห้างโลตัสปิ่นเกล้า ไปกับภรรยาด้วยน่ะครับ วันนี้ร้านหยุด ไปแต่เช้า รีบไปจองคิว รอนานหน่อยก็ช่าง ขอให้เสร็จเร็วๆ ก็แล้วกัน
   ทำใจไว้ล่วงหน้าแล้วล่ะว่าจะต้องเจอคนเยอะมากแน่ๆ เพราะมันเป็นวันหยุดของคนเชื้อสายจีน ผมทำพาสปอร์ทครั้งล่าสุดก็ไปทำที่กระทรวงวัฒนธรรม แต่วันนี้มาที่โลตัส ไม่คุ้นเลยสักนิด ไปถึงตอน 0710 ขึ้นลิฟท์ไปชั้น 5 ทันที พอประตูลิฟท์เปิดปุ๊บ ตกใจ เฮ้ยย ทำไมมีคิวยาวสัก 30 คนยืนอยู่ก่อนหน้าเราแล้ว โหห เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนี่
   รีบไปยืนต่อคิว เห็นเจ้าหน้าที่บอกว่าประตูจะเปิด 0800 เพื่อให้รับบัตรคิว และเริ่มทำงานกันตอน 0830
   หากอายุเกิน 20 ปี ก็ใช้เอกสารแค่บัตรประชาชนครับ ไม่มีการต่ออายุพาสปอร์ทเล่มเก่าอีกแล้ว แม้จะเหลืออีกมากกว่า 6 เดือนก็ตาม เขาจับทำใหม่หมด
   หากไปถึงแล้วได้คิว 1-50 นี่สบายใจได้ ได้ทำรอบเดียวกันหมด ตอนผมทำเสร็จเดินออกมา ได้ยินเจ้าหน้าที่เรียกคิวที่ 80 พอดี ใช้เวลาราว 20 นาทีครับ ค่าพาสปอร์ท 1000 บาท ค่าส่งไปรษณีย์เล่มละ 40 บาท
   แต่ตอนผมเดินกลับออกมานี่เจอท้ายแถวยาวโคตรเลยนะ คนรอส่วนใหญ่จะกดมือถือเล่นกัน รับรอง มึงเล่นกันแบตฯหมดแน่ๆ
   พาภรรยาไปกินอาหารอิสลามที่บางลำพูต่อครับ ร้านเดิมๆ ใกล้ๆ วงเวียนสเวนเซ่นส์นี่แหละ เดินหาซื้อชุดนอนให้มิว แล้วก็กลับไปร้านขายของ วันนี้มีสินค้านัดมาลงในโกดัง หึหึ อย่าคิดว่าจะได้หยุดนะ
   ลงของราวชั่วโมงเศษก็ไปธนาคารต่อ บ่ายพาภรรยาไปเดินเล่นซอยละลายทรัพย์ ข้างธนาคารกรุงเทพฯสำนักงานใหญ่ จนถึงบ่ายแก่ๆ ก็กลับมาส่งที่ร้าน ภรรยารอลูกเลิกเรียนแล้วจะพาไปทำฟันต่อ ส่วนผมก็แยกกลับบ้าน
   ขากลับนี่รถติดหนักมากครับ น่าจะเกิดจากการปิดถนนเยาวราช กลับถึงบ้านก็เพลียเลย เอาขนมที่ซื้อมาฝากพ่อใส่กล่องไว้ให้ พ่อยังคงนั่งอยู่บ้าน ไปไหนไมได้ไกลเพราะติดสายอ๊อกซิเจนที่หมอบอกว่าให้สูดตลอดเวลา น่าเห็นใจนะนี่ เพราะว่าพ่อยังคงแข็งแรงเดินได้สบาย เพียงแต่ขึ้นบันไดจะรู้สึกเหนื่อยเร็วหน่อยเท่านั้นเอง
   เย็น “พี่หมอ” (OSK 97 และผู้จัดการนิติของคอนโด) โทรมาคุย สอบถามเรื่อโครงการ “มหาสมุทร” ของค่าย Pace ทีทำโครงการสปอร์ทคลับอย่างหรูสุดขีด ดูภาพรวมของเขาแล้วจะคล้ายกับ Racing City ที่ผมสเกชเอาไว้เมื่อตอนปี 2000 (โปรเจคนี้ล้มไปแล้วนะ) คือเป็นศูนย์รวมกีฬาที่หาเล่นได้ยาก ของผมจะมีแทร็คสำหรับทดสอบรถยนต์ด้วย แต่ของมหาสมุทรนี้เขาจะเน้นแต่กีฬาทางน้ำ เหมือนกันเป๊ะตรงที่ไม่เอาพวกมีเครื่องยนต์ เพราะต้องการความเงียบสงบ และฟีลของธรรมชาติล้วนๆ
   พี่หมอสนใจโครงการนี้โดยจะซื้อเมมเบอร์ แต่พี่หมอไม่มีความรู้ทางด้านกีฬาทางน้ำ เลยโทรมาหาผมให้ช่วยหาข้อมูลหน่อยว่ามันเวิร์คไหม ถ้าดูแล้วโอเค เขาจะได้สบายใจหน่อย
   รีบหาข้อมูลทันที โครงการมหาสมุทรนี้อยู่ที่หัวหินครับ น่าเสียดายตรงที่ไม่ติดทะเล แต่ก็มีจุดเด่นแปลกๆ คือเขาสร้างทะเลเทียมขึ้นมาใช้งานแทน พื้นที่ของทะเลสาบก็ราว 50 ไร่
   มีบ้านแบบวิลล่าทุกหลังชิดติดริมน้ำ เน้นกิจกรรมกีฬาทางน้ำที่ไม่ใช้เครื่องยนต์เกือบทุกชนิด เรือใบ วินเซิร์ฟ คายัค อะไรแนวๆ นี้ พื้นที่รอบบึงก็จะเป็นลู่จักรยาน เดิน วิ่ง ส่วนในร่มก็เป็นสนามบาส วอลเล่ย์บอล โยคะ ฟิตเนส ฯลฯ
   อ่านดูแว๊บแรกผมนี่แม่งเคลิ้มเลยนะ แต่พอดูนานๆ แล้วเริ่มจะเฉยๆ เพราะทำเล ของมันไม่ได้อยู่ชิดติดทะเล (ที่ดินติดทะเลมีแต่จะแพงขึ้นๆ ไปเรื่อยๆ ) ดูนานๆ แล้ววิเคราห์ ผมว่าเขาอาจไม่ได้เน้นตลาดคนไทยก็เป็นได้นะ เพราะอย่างผมหากจะเล่นเรือใบ ความสุขของผมไม่ใช่มีเพียงแค่สายลม แสงแดด เกลียวคลื่น หากแต่เป็นการเห็นทะเลจริงๆ การที่ได้อยู่กับทะเลของจริง ไปแคมปิ้งบนเกาะ ใช้ชีวิตราวกับนักเดินทาง นักผจญภัย ฯลฯ ซึ่งไอ้ความรู้สึกแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ในทะเลสาบจำลอง
   แต่คนมีความคิดลึกซึ้งอย่างผมมันมีจำนวนไม่มากนัก ส่วนใหญ่ได้แค่แล่นใบเขาก็โอเคกันแล้ว ผมคงเลยจุดนั้นมาแล้วมั้ง เลยมาไกลมากๆ
   แต่หากจะมองเขาในด้านบวก ก็จะเด่นในด้านความปลอดภัยสูง เล่นในทะเลสาบปิด น้ำสะอาดกว่าเยอะ ปลอดภัยสูงมาก ไม่ต้องลุ้นฉลามอีกด้วย ฮ่าๆ
   พี่หมอเป็นคนละเอียด คงจะชอบหากทางโครงการเน้นความปลอดภัย ส่วนผมชอบใช้ชีวิตผจญภัยโลดโผน ผมชอบทะเลจริง เกาะแก่งของจริง ผจญภัยจริง

[O'Pern]

20 กพ 58
   เพลียสะสม แม้จะเข้านอนหัวค่ำ แต่ก็ยังคงตื่นสายกว่าเดิม นอนที่บ้านหลับรวดเดียวถึงเช้า บนที่นอนเก่าๆ เปื่อยๆ แต่มันคือบ้านที่เราคุ้นเคย
   กลับเข้าสู่โหมดเดิม มีสินค้ามาส่งแต่เช้า ต้องจัดเรียงเข้าในโกดังถึง 700 ลัง หึหึ ยังดีที่บริษัทนี้เขามีคนงานเยอะ มากันหลายคน ไม่งั้นผมก็ต้องมาออกแรงเองอีกเหมือนเดิม
   กลางวันไปธนาคาร แล้วเลยไปร้านขายอุปกรณ์เครื่องมือทางการแพทย์ ไปหาซื้อตัววัดปริมาณค่าอ๊อกซิเจนแบบจับปลายนิ้วมาให้พ่อใช้ ซื้อที่หน้าโรงพยาบาลศิริราชนี่แหละครับ รถโคตรติดเลย ไม่คุ้นอย่างแรง
   สินค้ามี 2 แบบ ของเยอรมัน 5800 กับของจีน 2200 หึหึ เลือกไม่ยากเลยจริงๆ ก่อนเข้าบ้านแวะให้อาหารปลาที่วัดบุคโล ขนมปังเก็บท้ายรถมา 6 วัน เปิดมายังคงสภาพโอเคดีอยู่เลย ยังไม่ขึ้นรา ความหอมของขนมลดน้อยลงไปหน่อย โดยรวมแล้วคือยังกินได้ หยิบโยนลงในแม่น้ำให้เจ้าพวกปลากิน ถ้าที่ผมทำนี่คือกุศลก็ขอให้พ่อแม่ ภรรยา และลูกมีสุขภาพแข็งแรง คิดอยู่แค่นี้
คิดแบบนี้ตลอดที่ให้อาหารปลา โดยที่ไม่เคยคิดขอสิ่งใดมาให้ตัวเองเลยสักครั้ง ในทางกลับกัน ตรงข้ามโดยสิ้นเชิง บางที่ผมก็คิดไปว่า หากผมมีเจ้ากรรมนายเวรจริงก็ขอให้มาลงที่ผมในชาตินี้ได้เลย ชาติที่แล้วผมอาจไปทำอะไรใครเขาไว้ หากจะเอาคืน ผมก็จะยอมรับมันโดยดี ชดใช้กรรมให้จบๆ กันไป ปล่อยให้ชาติหน้าเป็นชะตากรรมที่ผมทำในชาตินี้
   ถึงบ้านรีบเอาข้าวหมูแดงให้พ่อ ตอนอยู่โรงพยาบาลบอกว่าอยากกิน ผมเดินหาทั่วตลาดพรานนก หาไม่เจอ ได้กินวันนี้แทนนะพ่อ
   สอนพ่อใช้เครื่องวัดค่าออกซิเจน ลองวัดขณะหายใจด้วยเครื่องได้ตัวเลขที่ 99 พอถอดเครื่องสักพักเหลือ 97 นั่งกินข้าวไปราว 30 นาที กลับมาวัดใหม่ ได้ 97 อืมม จดจำไว้ พรุ่งนี้จะให้พ่อลองถอดสัก 1 ชม เผื่อเขาจะขับรถไปโน่นมานี่บ้าง อยู่บ้านเฉยๆ เบื่อโคตรๆ
   นึกสนุก เอามาวัดตัวเองดูบ้าง พบว่ามีค่าออกซิเจน 99 หัวใจเต้น 60 กว่าๆ ไม่รู้ว่าจะตีความหมายอย่างไรเหมือนกัน ดูไปงั้นๆ แหละ
   เย็นกินสลัดแขกที่ซื้อมาตั้งแต่บ่ายจากตลาดหน้าศิริราช

[O'Pern]

21 กพ 58
   เสาร์เวียนมาอีกแล้ว เช้านี้ขับไปส่งมิวที่รถไฟฟ้า วงจรชีวิตเหมือนเดิมเป๊ะๆ เลย แต่เราอยู่ได้เพราะเราคิดบวกเสมอ
   ช่วงเวลาที่อยู่กับลูกคือนาทีทอง เมื่อวานมีข่าวนักบิน F16 เครื่องตกที่ลพบุรี เลยกำชับลูกให้มีสติ เครื่องรุ่นนี้มีปุ่ม Eject เราต้องเอาตัวรอดออกมาให้ได้นะ แต่ต้องดูจังหวะก่อนกดปุ่มด้วย เพราะหากกดแล้วฝาครอบยังดีดออกไปไม่ไกลพอ ตัวที่นั่งลูกจะดีดไปชนกับฝาครอบ (Canupy) อาจเจ็บตัว หรือสลบได้
   แต่ที่นักบินไม่กดปุ่มนี้ด้วยเหตุผลใดนะ ไม่ค่อยมีใครพูดถึงประเด็นนี้สักเท่าไหร่ แต่ผมมานั่งคิดดูแล้ว หรือจะเป็นเพราะว่าหากกดแล้วเครื่องจะร่วงลงสู่ย่านชุมชน ถ้าเป็นแบบนั้น เขาจึงบังคับเครื่องให้ไปตกที่ห่างไกล
   ถ้าเป็นแบบนี้ก็แมนโคตรเลยว่ะ ใจมันเด็ดมากจริงๆ
   เราชาวพุทธจะเชื่อในเรื่องของคุณความดี เชื่อเรื่องบาป เรื่องกรรม หากเราสะสมบุญไว้มากพอ ตอนเกิดเรื่องมันจะผ่อนหนักเป็นเบาได้เสมอ ผมเชื่อแบบนั้นนะ เพราะตัวเองก็แคล้วคลาดมาตลอด
   ตอนปี 94 ผมขี่จักรยาน MTB ใหม่ๆ ซัดมาที่ความเร็ว 30 กว่าๆ ชนกับมอเตอร์ไซค์ย้อนศรมาอย่างจัง แบบผมไม่ได้เบรกเลย เขาโผล่มาจากช่องว่างระหว่างรถยนต์ที่จอดข้างทาง
   เปรี๊ยง โครม ชนกันแบบประสานงา
   ตัวผมลอยข้ามรถมอเตอร์ไซค์ตีลังกา 1 รอบ ลงมานั่งยองๆ ไม่มีบาดแผล ไม่มีริ้วรอยใดๆ หันไปมองรถจักรยาน บาร์เอนหักอย่างเดียว และรอยหักนี่แหละไปครูดกับคิ้วของคนขี่มอเตอร์ไซค์จนเลือดอาบ
   ส่วนมอเตอร์ไซค์ดิสเบรกหน้าคด (มาตรวจสอบทีหลังซี่ลวดผมงอไปนิดหน่อย ล้อไม่คด ยางไม่แตก) หน้ากากครอบไฟหน้าแตก
   เป็นการชนครั้งแรกของผม ในปีแรกที่เพิ่งได้จักรยานมา ชนครั้งแรกแม่งก็เล่นซะแรงเลยนะมึง
   เหตุเกิด 20 ปีมาแล้ว แต่ผมจำได้เสมอ ยังคงขี่ผ่านจุดเกิดเหตุนี้เป็นประจำ
   ทำความดีสะสมกันไว้เถิดครับ เราขับรถก็ให้ทางแก่คนอื่นเขาบ้าง หยุดให้คนข้ามนี่คือสิ่งที่ทำโคตรง่าย แต่กลับไม่มีใครทำ อ้างว่าขับมาเร็ว กลัวคนชนท้าย หึหึ มึงไม่ต้องมาอ้างข้างๆ คูๆ ไม่อยากหยุดก็ผ่านเลยไปเสียยังดีกว่ามาฟอร์มตอบแบบกูหล่ออย่างนี้
   
   เย็นไปรับมิว แวะซื้อขนมปังเอามาเลี้ยงปลาอีกเช่นเคย คราวนี้จัดมา 3 ถุงเลย ผมไม่รู้ว่าเราสามารถทำบุญทำกุศลแทนกันได้หรือเปล่านะ ตอนให้อาหารปลาก็อฐิษฐานหากผลบุญมีจริงของให้พ่อแม่และครอบครัวมีความสุขและสุขภาพแข็งแรง
   มิวขอแวะกินร้าน 49 Steak หน้าปากซอยบ้าน มันก็อร่อยดีนะ ระยะหลังมานี้มีดนตรีมาแสดงด้วย แนวๆ เหมือนพวกผับน่ะ แต่เล่นเพลงเก่าๆ ซึ่งก็ตรงกับกลุ่มลูกค้าดี เห็นมีได้ทิปด้วย

[O'Pern]

22 กพ 58
   วันนี้มามุขใหม่ เปลียนเป็นเดินเร็วแทน ช่วงแรกจ๊อกกิ้งเบาๆ สัก 3 รอบสนาม จากนั้นก็เดินแบบตัวตรงแกว่งแขน ก้าวขายาวๆ ทำแบบนี้ตลอด 1 ชม หึหึ เหงื่อออกแบบใช้ได้เลย รู้สึกดีกว่าวิ่งตรงที่ไม่มีการกระแทก
   รีบกลับมาบ้าน กะจะพาพ่อแม่ไปกินข้าวข้างนอก หรือเขาอยากจะไปไหนผมจะอาสาขับรถให้ แต่พ่อบอกสั่งแม่บ้านทำกับข้าวเรียบร้อยแล้ว
   อ้าว กลับมาเก้อเลยสินะ แถมไม่ได้แวะซื้อของกินมาด้วยสิ เช้านี้เลยกินกล้วย ส้ม ถั่ว เป็นอาหารเช้า
   เพิ่งเล่าเรื่องประสบการณ์ของตัวเองไปหยกๆ เมื่อวานนี้ ตืนเช้ามาพบข่าวนักจักรยานชาวชิลีมากับภรรยาและลูก 2 ขวบประสพอุบัติเหตุถูกรถชน นักปั่นผู้ชายเสียชีวิต ภรรยาและลูกบาดเจ็บ เหตุเกิดที่ถนนมิตรภาพ ช่วงโคราช
   เหี้ยจริงๆ เล้ยย ตอนปี 56 คนเมาชาวไทยก็ให้การต้อนรับผู้มาเยือนด้วยการซัดนักปั่นรอบโลกสามีภรรยาชาวอังกฤษที่ฉะเชิงเทราไปแล้ว เว้นได้แค่ปีเศษ แม่งเอาอีกแล้วววววว
   ประเทศไทยถ้าไม่ดังงานนี้ ก็ไม่รู้จะดังงานไหนแล้วล่ะ เหตุเกิดไม่ใช่ครั้งแรก และห่างกันแค่ราวปีเดียว
   แต่ถ้าคิดบวกนะ มันก็จะยิ่งเป็นประเทศที่ท้าทายนักจักรยานสุดๆ ไปเลยก็ว่าได้ เอ็งผ่านอิรัก ซีเรีย ยูเครน ฯลฯ แต่ถ้าเอ็งยังไม่ได้ผ่านไทย เอ็งยังไปไม่ครบรอบโลก ยยังคุยไม่ได้เต็มปากโว๊ยยยย
ให้พ่อทดลองถอดออกซิเจนดู 30 นาที ปริมาณค่าที่วัดได้ยังไม่เปลียน วันนี้ลองเป็น 1 ชั่วโมง ก็ยังคงวัดค่าได้เท่าเดิม แนวโน้มโอเคดีมากเลย พ่อขับรถพาไปแม่ห้างซื้อของ ขากลับซื้อบะหมี่แห้งมาฝาก ผมจัดการแป๊บเดียวเกลี้ยง
   และแล้วรายการเดินทาง “ฉายเดี่ยว” ทางไทยรัฐทีวีก็หายไปจากหน้าจอจริงๆ ด้วย น่าเสียดายนิดหน่อยครับ เขาเอาเปาบุ้นจิ้นมาฉายแทน ก็ดีเหมือนกัน กระตุ้นคุณธรรมได้ดีทีเดียว จำได้ดูครั้งแรกตอนเป็นเด็กประถม ฮิตกันมากๆ ยุคนั้นเกาหลียังไม่แจ้งเกิดประเทศเลย (อืม แล้วตอนนี้ล่ะ)
   ได้ฤกษ์ช่วงบ่ายทยอยนำไดอารี่ชีวิตอัปโหลดขึ้นเวป ค้างมากว่า 7 วัน คนติดตามอ่านคงต้องคิดว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นกันนี่ เพราะปกติผมจะอัปแบบวันต่อวัน ค้างคาก็แค่ไม่กี่วันเท่านั้น
   
   เข้าเวปจักรยานในรอบ 7 วัน ตอบไปหลายกระทู้ เจอค่ายหนึ่งนำรถไฟฟ้าของ Puch เข้ามา ผมงี้รีบคลิกเลย ต้องเกริ่นก่อนครับว่า Puch คือรถโบราณนะครับ ออกแนว Scooter คันมันเล็กมากๆ เหมือนจักรยานแต่มีเครื่องยนต์ทำงานร่วมด้วยน่ะ
   คลิกแล้วโคตรผิดหวังเลย เขาเอา Puch ตัวที่เป็นหน้าตาจักรยานเข้ามาแทน แถมราคาแปดหมื่นกว่า หึหึ บอกได้เลยครับว่าจอดสนิท จบข่าวเลย เพราะราคาแบบนี้ รถหน้าตาแบบนี้ สามารถหาชุดคิทดุมมอเตอร์ไฟฟ้าใส่แปลงรถคันเก่าของเราได้เลยในราคาไม่กี่หมื่น (แล้วแต่แบตฯ แล้วแต่มอเตอร์)
   แต่ถ้านำรถแนวโบราณๆ (สมัยนี้เขาใช้คำว่า Vintage) ถ้าหน้าตาโดนใจ เก๋าๆ เท่ๆ  คันละเป็นแสนก็ขายได้ครับ เพราะยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว ของไม่ต้องเจ๋งจริง ไม่ต้องหายากมากๆ แต่ถ้าทำออกมาแล้วโดนใจ ก็มีคนรอซื้อครับ ของเก่าจริงๆ แท้ๆ มันหายากมากๆ ขึ้นทุกวันๆ จนคนไม่รู้จักของแท้กันไปแล้ว
   ยกตัวอย่างมอเตอร์ไซค์โบราณ สมัยก่อนเจ๋งสุดๆ นี่ต้อง Harley Davidson, Indian รองลงมาก็เป็นรถอังกฤษพวก Triumph, BSA, Norton นอกเหนือจากนี้คือเกรดล่างแล้ว เป็นรถไม่มีราคาแล้ว
พอมาสมัยนี้ อะไรก็ได้แล้วครับ ขอให้แม่งเก่าๆ หน่อยก็ใช้ได้แล้ว เพราะมันหาของเทพฯไม่ได้แล้วไง อย่างมีรุ่นน้องจะขายมอเตอร์ไซค์ Horex ส่งรูปให้ผมดูแล้ว ผมส่ายหัวเลย แต่พอผมให้อีกคนดู แม่งโอ้โหกันใหญ่ ทั้งนี้ก็เพราะเขาไม่เคยเห็นใครขายของเจ๋งๆ มาก่อนไง

[O'Pern]

23 กพ 58
   เมื่อวานรถมีไฟรูปแบตฯโชว์ขึ้นแบบติดๆ ดับๆ และเป็นแค่แป๊บเดียว เสียวฉิบเป๋งเลย อาการนี้คือระบบไฟชาร์จมีปัญหา ทำไงดีวะนี่ แบตฯไม่น่าเสีย เพิ่งเปลียนมาแค่สองสามปี (ผมใช้แบตฯ ได้ราว 4 ปี) ไม่ได้เก่งหรือมีความสามารถพิเศษอะไรหรอก เพียงแต่รถผมมันโบราณมาก ไม่มีระบบไฟฟ้าอะไรมาดึง คันนี้ยังใช้วิทยุและ CD ของเดิมๆ จากโรงงานอยู่เลย วิทยุนี่ฟังได้แค่คลื่นสูงสุดคือ 90 MHz สเปคญี่ปุ่นเขาน่ะ
   สำรวจขั้วแบตฯก็แน่นหนาดี มีตัวยึดแบตฯที่หลวมไปนิดหน่อย แต่ไอ้จุดนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับระบบไฟชาร์จสักนิด อืมม หรือว่าแบตฯจะเริ่มเสื่อม
   ไฟมันโชว์แว๊บๆ เบาๆ เฉพาะตอนเข้าเกียร์ถอยหลัง หากโยกมา N ไฟก็ดับไป เพิ่งเป็นเมื่อวานตอนเช้า แต่วันนี้ตลอดวันก็ไม่เห็นมันโชว์อะไรเลยสักครั้ง งงโคตร แค่ผมขันยึดแบตฯให้แน่นแค่นี้เองหรอ แค่นี้มันเลยหายแล้วหรอ แปลกมากๆ
   วันนี้มิวขอออกมาด้วยนะ เขาหยุดอ่านหนังสือสอบ แต่ตลอดวันมีติวโดยโรงเรียนสอนพิเศษที่เขาเรียนตอนเย็น จะว่าไปก็ดีเหมือนกัน เพราะมิวยังควบคุมเวลาของตัวเองไม่แม่น หยุดให้อ่านหนังสือก็จะเล่นเสียมากกว่าโดยเฉพาะไอโฟนสุดที่รัก ผมล่ะโคตรเบื่อเลย มันคือของทีทำลายชีวิตลูกเลยนะนั้น ภรรยาผมไม่ได้ตระหนักถึงข้อนี้เลย
   บ่ายแวะวัดบุคโลให้อาหารปลาด้วยขนมปัง จัดไป 3 ถุงเลย นี่ชักจะมาบ่อยมากแล้วนะ คิดเสียว่าเป็นการทำทานเผื่อพ่อแม่และครอบครัวไปด้วยน่ะ ก่อนลงจากรถมีการอฐิษฐานเล็กน้อย ขณะโยนขนมปังลงน้ำในใจก็นึกถึงเขาเหล่านั้นไปด้วย
   เสร็จแล้วรีบกลับบ้านเลยครับ แดดร้อนแรงจัดมาก เคยคิดอยากจะออกขี่จักรยานตอนบ่ายแบบนี้ดูบ้างเหมือนกัน ทำนองว่าจะซ้อมความอดทน แต่เอาเข้าจริงก็ถอดใจทุกที แต่ถ้าวันไหนออกแต่เช้าแล้วก็ลุยได้ลากยาวตลอดวันเลยนะ จะมาหมดแรงตอนแดดแรงๆ นี่ทุกทีเลย
   เข้ามาบ้านพร้อมกับโหมดเบื่อชีวิตอีกแล้ว เซ็งกับการที่นักขี่จักรยานรอบโลกชาวชิลีโดนรถชนจนเสียชีวิต นึกถึงเขาแล้วก็มานึกถึงตัวเองด้วยนะ เราชาวไทย เราขี่กันจนชิน เลยไม่เห็นว่ามันจะเสี่ยงอะไรตรงไหน แต่ที่ไหนได้ แม่งคือการออกไปรอวันตายดีๆ นี่เอง
   หรือว่ามันเป็นเรื่องของบุญกรรม เราชาวพุทธมักจะเชื่อเรื่องพวกนี้ ซึ่งผมเองก็เชื่ออยู่ไม่น้อยเหมือนกันนะ ทำบาปมายังไงก็ต้องรับกรรมไป ทำความดียังไงก็ต้องได้ดี เหมือนกับว่ามันเป็นพรหมลิขิต
   เราน่าจะทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ

[O'Pern]

24 กพ 58
   หลับๆ ตื่นๆ หลายรอบ เพราะมิวตื่นขึ้นมาบอกว่านอนไม่หลับ ขออ่านหนังสือ แถมเดินไปเดินมา ทำเอาเช้านี้ตื่นสายไป ไม่ได้ออกกำลังกายอีกแล้ว
   วันนี้มิวสอบครับ สอบปลายภาคของเทอม 2 สอบเสร็จก็น่าจะปิดเทอมแล้วนะ แผนซัมเมอร์ฝันหวานของผมเป็นอันล่มสลาย ตั้งใจไว้จะพามิวไปเรียนเรือใบต่ออีกคอร์ส และผมจะขอร่วมเรียนด้วย ก็ต้องผิดแผน มิวบอกไม่อยากไป ไม่ชอบแล้ว
   อ้าว งงเลย
   ไม่เป็นไรครับ ไม่ชอบแล้ว เปลียนใจแล้วก็ไม่ว่ากัน มันแค่เสียดาย เพราะเพื่อนๆ มิวกลุ่มเก่าที่เคยเรียนเรือใบด้วยกันเขายกขโยงกันไปหมด แถมลากเพื่อนใหม่ๆ มาอีก โหห แค่คิดก็มันส์แล้ว
   วันนี้บรรยากาศร้านขายของวุ่นๆ หน่อย มีสินค้าหลายตัวปรับราคาขึ้น โดนลูกค้าโวยเยอะ ก็ทนๆ กันไปครับ เดี๋ยวเขาไปเช็คราคาในท้องตลาดก็จะทราบความจริงเอง มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่สินค้าปรับขึ้นราคา
   คนคุยง่าย เข้าใจโลก ก็โอเคนะ แต่ก็มีแบบกูจะเอาให้ได้ พูดแต่ว่าต้องขายราคาเก่า เขาสั่งมาแล้วก็ต้องส่งให้เขา (เขาสั่งของมาจริง แต่ทางเอเย่นต์ตัดสินค้าไม่ส่งร้านเรา) พอวันนี้สินค้ามาใหม่ ล็อตใหม่ ราคาใหม่แล้ว แต่ลูกค้าคนนี้จะเอาราคาเก่าให้ได้
   สถานการณ์แบบนี้มองคนออกได้ง่ายๆ เลยครับ ผมจำขึ้นใจว่าลูกค้าคนนี้ผมไม่อยากคบค้าสมาคมด้วย ต่อให้สถานการณ์ปกติ ค้าขายปกติ ผมก็ไม่อยากขายเขา
   วันนี้เขาซื้อไปได้ในราคาเก่า ซึงก็ประหยัดไป 250 บาท ร้านผมไม่ได้จนลงหรือรวยขึ้นจากเงินแค่นี้ เพียงแต่ว่ามันเสียระบบการทำงาน ถ้าเจอแบบนี้หลายๆ คนเข้าจะทำอย่างไร ผมคำนึงถึงจุดนี้มากกว่า
   ที่หนักสุดก็คือคำพูดของเขาที่ว่า เขาโทรมาสั่งของแล้ว เราก็ต้องส่งให้เขาในราคาเก่า เพราะเรารับออเดอร์เขาแล้ว
“ผมหาของในราคานั้นไม่ได้แล้ว โรงงานไม่ส่งของให้เราแล้ว”
“งั้นลื้อก็ต้องไปหาซื้อที่อื่นมาขายอั๊ว”
“ผมจะหาที่ไหนล่ะครับ”
“ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องไปหามาให้ได้”
วันนี้เขาเลยเอารถมาจอดรถหน้าร้านแต่เช้า มารอเพื่อจะเอาสินค้าให้ได้ สรุปกันว่าโอเค จะขายให้เขาในราคาเก่า แปลว่าเราขาดทุนในส่วนต่างของราคาสินค้าที่เพิ่มขึ้น
ลุงคงยังไม่รู้ว่าสินค้ามันจะปรับตัวขึ้นอีกหลายรอบกว่าที่ราคาจะนิ่ง
หวังว่าคงเป็นวันสุดท้ายที่เราได้ค้าขายกันนะครับลุง

[O'Pern]

25 กพ 58
   ขี่จักรยานไป 20 นาที
   มิวหยุดอ่านหนังสือสอบ แต่ก็ออกไปติวที่เขาเรียนพิเศษตั้งแต่เช้าจรดเย็น เป็นการบังคับให้อ่านหนั้งสือไปในตัว
หมอนัดพ่อที่โรงพยาบาลตอน 0900 พอบอกขับไปเองได้สบายมากๆ ตั้งแต่กลับมาบ้านนี่ก็ใช้ชีวิตปกติมากๆ เลย ออกซิเจนก็ใส่บ้างถอดบ้าง อาศัยมีเครื่องมือวัดที่ตรวจเช็คเองได้ง่ายๆ ค่าออกซิเจนสูงๆ หน่อย พ่อก็ออกไปทำธุระโน่นนี่ กลับมาบ้านบ่ายๆ เย็นๆ ก็สูดสักหน่อย
กลับมาพร้อมกับยาอีกชุดที่อยู่ได้อีก 7 วันก็ต้องไปพบหมออีกครั้ง หมอบอกค่าอ๊อกซิเจนในร่างกายเพิ่มขึ้นอยู่ในเกณฑ์ดีแล้ว วัดค่าได้ 95-96 มิน่าเล่า เห็นพ่อขับรถออกไปโน่นนี่ประจำ ต่างจากวันแรกๆ ที่อยู่บ้านตลอด
เข้าออกโกดังเป็นว่าเล่น ยกแบกของตามเคยครับ หลังที่เคยเจ็บมาหลายรอบเริ่มเข้าที่ น้ำหนักตัวผมลงมาบ้างแล้ว เสริมด้วยกายบริหารแบบโยคะ และการเสริมสร้างกล้ามเนื้อของแผ่นหลังช่วยด้วย เดาเอาเองว่ามันน่าจะพอช่วยได้บ้างนะ
วันนี้อยู่ร้านจนถึงเย็น รอรับมิวกลับบ้านด้วยน่ะครับ เขาไปเรียนพิเศษแต่เช้า อยากให้รีบกลับบ้านไปทบทวนตำรา

[O'Pern]

26 กพ 58
   เช้านี้ออกไปด้วยกันคันเดียวกับภรรยาและลูก มิวสอบวันสุดท้าย หลังจากนี้ก็จะปิดเทอมแล้ว แต่ยังคงต้องไปโรงเรียนเป็นระยะๆ ที่สวนกุหลาบนี้เขามีกิจกรรมเยอะมากครับ
วันนี้อยู่ร้านแบบลากยาวตลอดวัน สมองไม่ค่อยแล่นเท่าไหร่ ตอนเย็นมียกของจัดเรียง 200 ลัง ขำขำ ก่อนปิดร้าน
เลิกงานค่ำๆ พาภรรยาไปกิน MK แล้วก็กลับเข้าบ้าน

[O'Pern]

27 กพ 58
   เพลียจัด ตื่นเช้าจริง แต่หมดแรงลุก ไม่อยากฝืนใจ (ที่จริงแล้วใจอ่อนมากกว่า ความขี้เกียจเข้าครอบงำ)
   มิวขอตามออกไปด้วย แต่งชุดนักเรียนเสร็จสรรพ อ้าว งงสิ คิดว่าปิดเทอมแล้ว มิวบอกวันนี้จะมีงาน “จากเหย้า” นักเรียน ม1 เลี้ยงอำลาให้พี่ ม6
   สวนกุหลาบเขามีประเพณีแนวนี้เยอะมาก มีช่วงซึ้งๆ ทำเอาต่อมน้ำตาร่วง จัดให้รุ่นน้องรุ่นพี่นั่งตรงข้ามกัน รุ่นพี่ให้พร รุ่นน้องอวยพร มอบของที่ระลึกให้กันทั้งสองฝ่าย ผมเห็นภาพรุ่นพี่ลูบหัวรุ่นน้องขณะกำลังพูดกัน ขนาดเห็นแค่รูป น้ำตาแทบไหล
   
   หัวค่ำจัดเตรียมเสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ พร้อมออกเดินทางวันพรุ่งนี้ เผื่อค้างคืนด้วยนะ ทั้งๆ ที่ยังไม่รู้จะไปค้างที่ไหนเลย

[O'Pern]

28 กพ 58
   ตื่นมานี่รีบอาบน้ำแต่งตัวเลยนะ รีบกินข้าวรองท้อง ออกเดินทางมุ่งหน้าปทุมธานีสปีดเวย์ ดูจากในแผนที่มันต้องขับไปทางธรรมศาสตร์รังสิต แล้วแยกออกไปถนนเส้นอื่นอีกที
   ผมเอ้าท์นะ ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับวงการรถมานานมาก สนามใหม่ๆ นี่ไม่รู้จักเลย อย่างสนามแดร็กที่คลอง 5 ก็ยังไม่เคยไป ทั้งๆ ที่กลุ่มของผมเคยร่วมจัดแดร็กที่สนาม MMC เป็นกลุ่มแรกของแดร็กยุคปี 2000 แท้ๆ
   ใช้เวลาราว 1 ชม ก็ถึงสนามครับ ขับเช้าๆ อากาศดี ผมชอบมาก ขับได้นาน ไม่เหนื่อยล้า แต่แล้วก็มาหลงเลี้ยวผิดทางตรงทางเข้าจนได้ ขับตาม GPS มันบอกให้เข้าก่อนถึงปั๊ม PTT แต่ทางเข้านั้นเขาปิดไปแล้ว ต้องย้อนออกมาแล้วขับเลยไปอีกนิด
   ไปถึงสนาม 0700 เจอรถแข่งขับซ้อมกันมากมายแล้ว สนามเป็นลานกว้างใหญ่ น่าสนุกมากๆ ครับ ดริฟท์ยุคนี้กับยุคผมนี่มันคนละโลกกันเลย ให้ผมไปขับตอนนี้ก็สู้พวกเด็กๆ ไม่ได้แน่นอน
   น่าจะถึงสนามเป็นคนแรกๆ ของที่มงานเลยนะ พวกที่มาก่อนผมก็คือคนที่เขาค้างที่นี่ เฝ้ารถ เฝ้าเครื่องเสียง เฝ้าของ ผู้คนจะเริ่มทยอยมากันก็ตอน 0900 โน่นเลย ผมไปแต่เช้าก็ทำตัวไม่ถูก ได้แต่เดินเล่นไปเรื่อย และไม่มีอะไรสนุกไปกว่าการเดินไปดูเขาซ้อม
   รถแต่ละคันแม่งอย่างโหดเลย ถ้าดูแค่เครื่องนี่นึกว่ารถแดร็ก เทอร์โบตัวเบ้อเริ่มขนาดหม้อหุงข้าวเล็กๆ เลย วัยรุ่นเรียก “โหดสัส” คนขับก็หน้าใหม่ๆ ที่ผมล้วนไม่รู้จักทั้งสิ้น ก็ดูๆ ไปเพลินๆ ครับ เราเคยขับแนวนี้มาก่อน เห็นแล้วก็อยากลองนั่งดูฟีลเหมือนกัน ไม่ได้แค่เอามันนะ แต่อยากรู้ว่ารถแนวนี้เขาขับกันอย่างไร ใช้เกียร์อย่างไร รอบเครื่องขึ้นเร็วขนาดไหน ฯลฯ
   ดูไปนานเข้าเริ่มเกรงใจ กลัวจะเกะกะเขาในเต้นท์ สิ่งที่สังเกตเห็นที่ทุกคันทำเหมือนกันคือ เข้ามาพิทก็ต้องรีบฉีดน้ำหม้อน้ำก่อนเลย
   อ้าว งงสิ ขับแค่รอบเดียว แม้จะใช้รอบจัด แช่นาน แต่มันก็แค่แป๊บเดียว ไม่ถึงนาทีเลย แค่นี้เครื่องถึงขั้นฮีทกันแล้วหรือ ถ้าใช่แบบนี้ไปไม่ได้นานครับ เจอแข่งโหดๆ ต่อเนื่องรับรองอาการออกตอนกลางหรือปลายยก
   นี่เป็นครั้งแรกที่ผมมายืนดูใกล้ๆ นะ ปกติผมจะไม่เดินมาที่พิท กลัวคนครหาว่ามาทำอะไรในพิทของทีมนั้นทีมนี้ ทั้งๆ ที่ผมก็แค่อยากอัปเดทข้อมูลในหัวของตัวเองบ้าง
   แข่งมาทั้งปี ผมเพิ่งจะเห็นแบบใกล้ชิดก็วันนี้แหละ แถมเป็นคันที่ผมไม่คุ้นตาอีกด้วย
   น่าสงสัยอีกอย่างก็คือรถเกือบทุกคันจะแต่งออกมาแนวเดียวกันทั้งหมด เข้าไปนั่งในรถก็จะเจอพวงมาลัยแบบพับขึ้นได้ หรือไม่ก็ถอดได้ ตามมาด้วยมิเตอร์วัดสารพัดอย่าง 5-6 ตัวเรียงรายบนคอนโซล (ขนาดมีมิเตอร์วัดเอาไว้ช่วยดูค่าต่างๆ ก็ยังพังกันเป็นว่าเล่น น่าแปลกดีไหมครับ)
   ที่ต้องมีอีกชิ้นคือเบรกมือแบบไฮดรอลิค ส่วนเบาะบัคเกตซีท และโรลเคจ อันนี้ผมเข้าใจเพราะว่ามันคือเรื่องของกติกาบังคับไว้ว่าต้องมี
   ดูรถได้สักพักก็ไปดูห้องกรรมการที่ผมจะต้องนั่งอยู่ตลอดวันบ้าง อยู่จุดไหนยังไม่รู้เลยนะ แต่เดาว่าน่าจะชั้น 2 แน่ๆ กรรมการต้องเห็นภาพรวมทั้งหมดของสนาม ต้องเป็นตำแหน่งที่ดีสุด
   เดินผ่านห้องอาหาร ห้องน้ำ เฮ้ยย สนามแม่งทำสวยว่ะ ห้องอาหารเป็นห้องแอร์อย่างดี กระจกใส เปิดปิดอัตโนมัติ ห้องน้ำสะอาดมาก พนักงานคอยเช็ดตลอด สุดยอดไหมเล่า
   ห้องกรรมการนี่สุดยอดกว่าอีก เห็นแล้วนึกถึงสวรรค์ เป็นห้องกระจกล้อมรอบ ติดแอร์อย่างดี  โหห งานนี้กูสุขแล้ววววว ไม่ร้อน ไม่มีฝุ่นควันยาง แถมเย็น โอ้โห หาที่ไหนได้อีกวะนี่
   จัดเตรียมข้าวของวางไว้ให้พร้อมทำงาน แล้วก็ลงไปเดินเล่น ช่วงนี้เริ่มมีทีมงานมากันบ้างแล้ว ผมรับไหว้จนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เด็กๆ เขารู้จักผม  แต่ผมดันไม่รู้จักเขานี่สิ พวกนักแข่งก็เช่นกันครับ แต่หลังๆ เริ่มคุ้นหน้าบ้างแล้ว คนไหนเข้ารอบลึกๆ ก็จะเจอหน้าเขาบ่อยหน่อย แต่วันแรกๆ นี่ยอมรับเลยนะว่ามึนตึ๊บ ไม่รู้จักใครสักคน
   ช่วงเช้าเขาปล่อยซ้อมแบบ Free Run ครับ ใครมาก่อนซ้อมก่อน พังก่อน ไปก่อน ฮ่าๆ บรรยากาศก็แบบมั่วๆ หน่อย พวกนักแข่งจัดคิวกันเอง บางคนซ้อมเดี่ยว บางคนซ้อมแบบขับไล่ฟัดกัน ดูไปก็เพลินๆ ดี (ถ้านั่งอยู่ในทิศต้นลม)    
   สายหน่อยก็เริ่มซ้อมอย่างมีระบบ ซ้อมตามเบอร์ ตามคลาสที่ตัวเองลงแข่ง สนามนี้พิเศษตรงที่มีคลาส C เพิ่มขึ้นมาด้วย เปิดให้เฉพาะคนที่ไม่เคยลงแข่งมาก่อนเท่านั้น
   เริ่มเปิดงานด้วยการประชุมนักแข่ง อธิบายกฎ กิตกา เพราะมีนักแข่งบางคนเพิ่งลงแข่งครั้งแรก บางคนก็นานๆ มาที ส่วนพวกมาประจำ แข่งตลอด พวกนี้ฟังกันจนเบื่อแล้ว
   ประเดิมสนามด้วยรอบควอลิฟายของคลาส C มือใหม่เอี่ยม ก็ให้คะแนนกันไปตามน้ำครับ งานนี้ผมรับหน้าที่ให้คะแนนในจุด Apex หึหึ สนามนี้เสือกมี Apex ถึง 4 จุด (สนามก่อนๆ มีแค่ 3) และดันมี Apex เจ้าปัญหา คือมุมที่กรรมการมองไม่ชัดอีกด้วย
ไอ้สาสสสส
   Apex 4 จุดมีคะแนนเต็ม 100 แบ่งเป็น 20-20-30-30 เหนื่อยและต้องใช้สมาธิอย่างมากในการมองครับ
   กลางวันงานเริ่มเข้า ไอ้ห้องแอร์ที่คิดว่าเย็นพอมีคนเข้ามานั่งกัน 7 คน ความเย็นก็เริ่มลดน้อยลงๆ ไปเรื่อยๆ พอบ่ายก็เผาสดกันเลย คือแดดสาดเข้าห้องนี้เต็มๆ แอร์ก็ไม่เย็น ผลก็คือแม่งร้อน อบอ้าว หายใจไม่ออก เฮ้ยย ไม่เคยเจออารมณ์แบบนี้เลย    
   ผมซาดิสม์ไง ชอบโหดๆ เจออะไรโหดๆ ยากๆ แล้วชอบทำ คิดเสียว่าเป็นการฝึกความอดทน แต่พอแม่งอยู่แบบนี้นานๆ เข้าก็เริ่มทรมานแล้วนะ มีเวลาพักสักหน่อยก็ต้องรีบวิ่งออกไปหายใจข้างนอกห้องแทน
   ยังดีนะที่ตรงข้ามห้องกรรมการชั้น 2 เป็นห้องประชุมขนาดใหญ่ที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำให้นั่งตลอดวัน ผมได้ห้องนี้แหละครับที่เอาไว้ฟอกปอดตลอดงานนี้
   ยิ่งบ่าย ยิ่งแดดแรง ยิ่งหิว ข้าวกลางวันก็ยังไม่ได้กิน เพราะแข่งรอบแบทเทิลยาวต่อเนื่องนานมาก เอาแล้วสิมึง งานเข้าสองเด้ง ร้อน อบอ้าว มาเจอหิว และต้องใช้สมาธิเพ่งจุด Apex ตลอดเวลาที่รถแข่งขับผ่านถึง 4 จุด
   เหียยยย แม่งชักไม่สนุกแล้ว
   ต้องอาศัยแอบแว๊บไปสูดลมหายใจในห้องแอร์ตรงข้ามบ่อยๆ ยังดีมี “พี่ตู๋” Toyo และพวกพริตตี้ที่เจอกันตั้งแต่งาน สงขลา โบนันซ่า ที่เขานั่งคุยกันเป็นกลุ่มใหญ่ ผมขอแจมเป็นพักๆ เรียกว่าจากพริตตี้ที่ไม่เคยคุยกันเลย วันนี้คุยกันจนแซวกันได้ แบบแอบแซวตีซีกันเนียนๆ เลย
   จบควอลิฟาย C ตามด้วย ควอลิฟาย B และ A พักหน่อยเดียวแล้วก็แข่งแบทเทิล C จนจบ ตามด้วยแบทเทิล C จาก 32 คัน คัดเหลือ 16 คัน
   มีคู่หนึงที่จะต้องจดจำ เพราะมันคือ Drama of the day
   ตอนออกตัวก็ตีคู่กันมา แต่คันตามเขาประกบข้างจนชิด พอถึงจุดดริฟท์คันหน้าก็เหวี่ยงรถ แต่คันตามยกคันเร่งไม่ทัน หรือไม่ก็สะบัดรถตามไม่ทัน หัวรถเลยไปดันเอาประตูของคันหน้า รถคันหน้าเลยเป๋ สไลด์ไปจอด รถไม่บุบเยอะ ไม่ได้ชนแรงเลย เรียกว่าแค่สะกิดจังหวะเขาดริฟท์พอดี มันเลยไถลไปไกล
   กรรมการตัดสินให้คันหลังได้ 0 เพราะไปชนคันหน้าจนเขาเสียหลักไปต่อไม่ได้
   นักแข่งคันหลังไม่พอใจ เดินขึ้นมาประท้วงในห้องกรรมการ พูดเสียงค่อนข้างดังแบบมีอารมณ์ เขาบอกว่ารถคันหน้าต่างหากที่สะบัดรถมาเบียดชนรถเขาทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงจุดสตาร์ทดริฟท์
   เฮ้ยย งงโคตร ผมเปิดภาพรีเพลยให้ดูแล้วดูอีก ให้ดูดีๆ เขาก็ยังยืนยันเหมือนเดิม จนผมต้องถามว่า “นี่คุณไม่คิดว่าคุณขับไปปิดทางดริฟท์ของเขาบ้างหรือ”
   ตีคู่ขึ้นมาชิดขนาดนี้มันคือการขับบังไลน์กัน แต่นี่ไม่ใช่เรซซิ่งเซอร์กิต รอบแบทเทิลนี้คันหลังต้องขับ “ตาม” ไลน์คันหน้า ถ้าอยากได้คะแนนมากๆ ก็ตามให้ชิด เอาให้ติด ถ้าเอาประตูไปแปะกันได้นี่ผมให้แม่งเป็นเทพเลย
   อธิบายกันอยู่พักใหญ่ พอเขาเริ่มใจเย็นลง สติก็เริ่มมา สุดท้ายก็เข้าใจโลก และยอมรับคำตัดสิน
   อ้อ ปกติการประท้วงนี่ต้องทำโดยผู้จัดการทีมนะครับ และต้องมีการวางเงินราว 5000 บาทต่อการประท้วง 1 ครั้ง และเงินจำนวนนี้จะได้คืนหากการประท้วงนั้นเป็นผล
   มีกฎไว้เพื่อความเรียบร้อยของสังคมครับ อย่างวันนี้ถ้ากรรมการเข้มงวดจริง ผมได้ไปแล้ว 5000 บาทฟรีๆ เย้ๆ ๆ ๆ
   ที่ผมบอกว่ามันคือ Drama of the day ก็เพราะว่า พอทั้งสองคันมาวิ่งด้วยกันอีกครั้ง ใครๆ ก็ต้องคิดว่าคันที่โดนชนได้คะแนนไปแล้ว 10-0 ชนะแน่นอน วิ่งมั่วๆ ตามไปเรื่อยๆ ยังไงก็ต้องชนะ
   แต่พอถึงโค้ง Apex 3 ที่เป็นโค้งแบบมุมกลับ คันหลังเกิดพลาดหมุนแบบม้วนจนรถหยุด กลายเป็นเทคะแนนให้กับรถคันหน้า 10-0 คืนกลับมา
   เฮ้ยย มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ฝีมือระดับนี้ ไม่มาหมุนม้วนง่ายๆ แน่ คนดูเฮกันลั่น แต่ถ้าให้ผมคิดในมุมมองส่วนตัว ผมว่าเขาหมุนรถเพื่อให้คะแนนกลับมาเท่ากัน เพื่อจะได้แข่งใหม่แบบแฟร์ๆ
   แม่งแมนโคตรๆ แล้วไอ้เด็กคนนี้
   แล้วพอมาแข่งกันใหม่ ฟ้าก็เข้าข้างคนถูก ไอ้เด็กคนนี้ชนะผ่านเข้ารอบไปแบบใสๆ Drama สุดๆ ว่ะ
   โอ้ วันนี้เหนื่อยโคตรๆ เลย พอตัดสินจบปุ๊บก็แยกย้ายกันกลับ แต่ผมขี้เกียจขับรถกลับไป ระยะทางถึงบ้านก็ราว 70 กม ขับก็สัก 1 ชม แต่มันง่วง เพลีย เหนื่อย ล้า ร้อน ฯลฯ
   นั่งคุยกับทีมงานกันริมขอบแทร็ค ใครจะกลับก็ต้องขับผ่านกลุ่มเรา ก็รับไหว้กันตลอดเวลา คุยไปเพลินๆ เด็กๆ ก็บอก “พี่เปิ้ลกลับก่อนได้นะ ไม่ต้องอยู่รอพวกเขาเก็บของ”
   เออ ผมไม่อยากกลับน่ะครับ แถมเตรียมชุดมานอนค้างอีกด้วย แต่ยังไม่รู้จะไปนอนไหนดี
   ปอ หญิง ต้น ไผ่ และทีมงาน เขานอนกันที่ห้องพักแถวธรรมศาสตร์ ผมงี้หูผึ่งเลย บอกว่าเฮ้ย ผมนอนด้วยคนสิ
   หอพักชื่อ Felix ครับพี่ อยู่หน้าธรรมศาสตร์เลย คืนละ 600 มัดจำกุญแจ 200
   พอได้พิกัดที่นอนแล้วก็สบายใจเลยครับ นั่งคุยกันต่อแบบลื่นไหลเลย อยู่กันจนดึกเกือบสามทุ่ม คนที่อยู่ดึกกว่านี้ก็คงนอนนี่กันหมดแล้วล่ะ
   นักแข่งที่มาประท้วงเมื่อตอนเย็นเข้ามาคุยด้วย ตอนนี้เขาอารมณ์ดีขึ้นมาแล้ว เข้าใจโลกแล้ว มาบ่นว่าตัวเองไม่น่าใจร้อนเลย วู่วามไปหน่อย สำนึกผิดได้ก็ดีครับ คราวหน้าเราก็จะมีสติมากขึ้น ทำอะไรต่างๆ ระมัดระวังมากขึ้น
   พักใหญ่ผมขอตัวกลับก่อนกลุ่มใหญ่ ขับไปที่พักง่ายมาก ไม่ไกลอีกด้วย เสียตรงจอดรถลำบากหน่อย ผมเข้าพักไม่ดึกมากนัก ยังพอจอดซ้อนคันได้ในใต้ถุนตึก แต่นึกถึงพวกที่เขามาดึกๆ นี่สิ มันจะจอดไหนกันนะ
   มีพนักงานอยู่คนเดียว น่าจะออกแนวต่างชาติ แต่พูดไทยได้ดี ห้องพักเป็นแนวคอนโดเกรดต่ำ ใช้ของวัสดุพื้นๆ เหมือนพวกหอพักนักศึกษานี่แหละครับ
   เข้าห้องปุ๊บผมรีบตรงไปเปิดแอร์ก่อนเพื่อนเลย เพราะตลอดวันนี้ร้อนเหี้ยๆ แล้ว ถ้าได้แบบแอร์ไม่เย็นนี่กูจะงอนมาก
   กดปุ๊บ ลมเย็นปั๊บ โอเค แบบนี้ผ่าน ตามด้วยเช็คเตียง โหห แข็งสัสสสส แต่ชอบครับ ปกติเรานอนพื้นบ่อยอยู่แล้ว เจอที่นอนแข็งๆ นี่สบายมากเลย คืนนี้กูผ่านแล้วน้า
   รีบอาบน้ำ สระผม ปะแป้ง แทนที่จะง่วง เสือกตื่นเสียนี่ ไอ้ฉิบหาย สงสัยตื่นเต้นได้ออกมานอนนอกบ้าน ปกติชีวิตจะเรียบง่ายและซ้ำซากอย่างมาก
   เปิดไอแพดเช็คข่าว โน่น นี่ นั่น โน้นนน นู๊นนน เข้านอนเกือบเที่ยงคืน