กย 56 5 Mercedes Benz S Class

[O'Pern]

16 กย 56
   ฝนตกนอนสบาย ตื่นสาย ไม่ได้ขี่จักรยาน มิวเองก็ยิ่งเพลินเข้าไปใหญ่ เรียนตลอด 7 วัน แถมไอ้วันหยุดนี่ยิ่งเรียนหนักกว่าวันธรรมดาเสียอีก อดทนหน่อยครับลูก เราฝันใหญ่กว่าชาวบ้านเขาเยอะ ก็ต้องพยายามมากหน่อย
   นับว่ามิวโชคดีมากที่พบเจอฝันของตัวเองตั้งแต่เรียนประถม 1-2 นี่แหละ ภรรยาผมยังท้วงติงว่าอย่าไปจริงจังมาก เขาฝันแบบเด็กๆ อีกหน่อยก็ลืม แล้วก็จะเปลี่ยนแนว ผมก็เข้าใจนะ ถึงได้คุยกันสม่ำเสมอถึงเป้าหมายในชีวิต
   “ลูกยังคงฝันอยากเป็นนักบินอยู่ใช่ไหม”
   “เป้าหมายในชีวิตของลูกคืออะไร”
   “ฝันแบบเดิมอยู่ไหม”
   ผมถามราวๆ นี้ตลอดแทบทุกวันขณะขับรถไปส่งเขาที่โรงเรียน ถามเพื่อย้ำให้เขาเห็นภาพความฝันของเขาอย่างชัดเจน แต่ถ้าเมื่อไหร่หรือวันใดที่ลูกเลิกฝันแล้ว ไม่เอาแล้ว ก็บอกพ่อด้วยนะ เพราะฝันของลูกมันก็คือฝันของพ่อเหมือนกัน
   “แล้วพ่อฝันอะไรล่ะ” มิวย้อนถาม
   เล่นเอาผมสะอึก
   “พ่ออยากเป็นนักทดสอบรถอันดับหนึ่งของไทย”
   ตอบลูกไปตามตรงแบบนั้น ผมกล้าตอบลูก แต่ถ้าคนอื่นถาม ก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรเหมือนกัน ทุกวันนี้มันจะไม่ได้เฉียดฝันเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้ามีโอกาสเข้ามาบ้างล่ะก็ ผมไม่ปล่อยมันไปแน่
   มิวถามแล้วก็แล้วกัน คงแค่อยากรู้แบบเด็กๆ มากกว่า
   บ่ายสองกลับมาบ้านรีบเปิดทีวีดูวอลเล่ย์บอลสาวไทยซัดกับญี่ปุ่น คู่นี้ผมชอบมาก คราวก่อนเจอกันที่โตเกียวเราแพ้เขาไป 3-0 มาวันนี้เราเอาคืนได้ที่โคราชไป 3-1 สองเซ็ทแรกชนะติดต่อกันเลยนะ เล่นเอาญี่ปุ่นใจเสียแน่
   น่าแปลกใจอย่างหนึ่ง ญี่ปุ่นมีคนตัวโตสูงใหญ่ ตบเก่ง มีมือเซ็ทผมสั้น สองคนนี้เก่งมากๆ ทำไมโค๊ชของเขาไม่เอาสองคนนี้มาลงตั้งแต่เซ็ทแรกก็ไม่รู้ ครั้นพอมาลงในเซ็ทหลังก็เอาชนะไทยได้ทันที เลยได้ไป 1 เซ็ท
   ชอบสาวไทยทีมนี้มาก เลยไปกดไลค์ “นุสรา” ในเฟซบุ๊คเพื่อขอรับข่าวสารจากเขา
   เย็นไปรับมิว นัดที่ร้านหนังสือตอน 0500 ผมไปก่อนเวลาเล็กน้อย กะจะไปอ่านหนังสือเล่น แต่ก็เจอมิวนั่งอ่านหนังสือรออยู่ก่อนแล้ว ขากลับมิวขอกินร้านยาโยอิ จัดไปครับ นานๆ กินที พอได้

[O'Pern]

17 กย 56
   ฝนตกกลางคืนอีกแล้ว เช่นนี้ผมเดินออกกำลังกายไป 30 นาที เดินหน้าสลับกับเดินถอยหลัง ช่วงนี้น้ำหนักตัวผมเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง น่าจะกลับมาหนักสุดในรอบหลายปีอีกครั้ง ฮือออ ไม่น่าเลย
   บ่ายสองดูวอลเล่ย์บอลอีกแล้ว วันนี้ไทยซัดกับเวียดนาม ชนะน่ะ ชนะแน่ แต่เราอยากได้แต้มดีๆ ด้วยไง เพราะมีผลต่อคู่แข่งที่เราต้องเจอในรอบถัดไป
   แล้วก็ไม่ผิดหวังครับ ไทยเราจัดไป 3-0 ขำขำ พรุ่งนี้พักแข่ง 1 วัน วันพฤหัสบดีมาว่ากันใหม่
   ดีครับ มีถ่ายทอดกีฬาแบบนี้ ทำให้คนไทยเราใช้เวลาว่างไปกับสิ่งสร้างสรรค์มากขึ้น สมัยก่อนแทบไม่มีเลยนะ จำได้ว่ามีแต่ถ่ายทอดมวยอย่างเดียว ไอ้มวยนี่ผมว่าเป็นกีฬาแบบที่คนดูเขาเล่นเป็นการพนันกันเสียมากกว่า ดูช่วงบ่ายของวันเสาร์อาทิตย์สิครับ นำทีมโดยช่อง 7 จัดมวยเป็นประจำ จนช่อง 3 เริ่มเอาบ้างแล้ว แต่ใส่เพิ่มความเป็นดราม่าเข้าไปด้วย ใส่การแสดงเข้าไปอีก กลายเป็นเหมือนมวยแบบ reality show ชื่อมวยคาดเชือก
   ว่างช่วงบ่ายก็พับเก็บแผ่นปูรองนอนที่กางผึ่งเอาไว้หลายวัน เป็นของ Quechua รุ่นนี้จะพองลมโดยอัตโนมัติ ผมเลยเอามากางทิ้งไว้ให้เซลล์อากาศภายในมันพองตัวเต็มที่ ไม่ลีบแบนเหมือนตอนโดนบีบอัดอยู่ในแพ็ค
   ซื้อเอาไว้ทั้งๆ ที่ไม่ค่อยได้ไปไหน แต่ปีหน้าลูกเข้า ม1 แล้ว ผมน่าจะมีเวลาว่างเยอะขึ้น อืมม แต่ก็ไม่รู้นะว่าจะต้องพาเขาลุยเรื่องเรือใบอีกหนักแค่ไหน เพราะซัมเมอร์มิวเขาก็ต้องไปฝึกเรือใบที่สัตหีบอีก แต่คราวนี้ไปเป็นพี่เลี้ยงให้แก่นักเรียนรุ่นน้อง
   หากเราทุ่มเทไปกับสิ่งใดมาก เราก็จะต้องสูญเสียบางสิ้งไปบ้าง
   เย็นไปรับมิว วันนี้นัดที่ร้าน B2S ในเซ็นทรัลพระราม 2 ค่อยๆ ฝึกลูกทีละนิด ปีหน้า ม1 จะต้องเดินทางไปเรียนเองทั้งไปและกลับ

[O'Pern]

18 กย 56
   เช้านี่รถ Revive ที่เซ็ทติ้งใหม่ให้เบาะต่ำลงหน่อยแล้วไม่เมื่อยก้นแล้ว ลากยาว 30 นาทีแบบไร้ปัญหา ลงมาก็รู้สึกเหมือนกับตอนที่ยังไม่ได้ขี่ เจ๋งจริงๆ เลย
   บ่ายไปธุระแถวสุขุมวิท เสร็จตอนเย็นก็เลยไปรับลูกพอดี วันนี้แวะซื้ออาหารปลารุ่นเก่า เอาแบบเม็ดเล็กๆ ปลามันฮุบเข้าปากได้เลย รุ่นใหม่ที่เคยลองเม็ดโตเกินไป กินแล้วมันบ้วนคายออกมาเป็นเศษๆ ทำให้น้ำขุ่น
   ตั้งแต่ติดตั้งระบบเติมอากาศมาสามสี่วันนี่ เห็นได้ชัดเจนว่าปลาว่ายน้ำอย่างมีความสุขกว่าเก่า มันไปแหวกว่ายผ่านฟองอากาศเล่นกันอย่างสนุกสนาน อารมณ์เหมือนคนขี่จักรยานมาร้อนๆ แล้วเจอน้ำตกก็รีบกระโจนใส่
   แวะร้านปลาอีก เอาอาหารปลาชุดใหม่มาสำรอง เดี๋ยวผมไม่อยู่บ้านหลายวัน คนอื่นซื้อจะเลือกไม่ถูกเอา นี่ผมให้ปลากินอาหารอย่างดีเลยนะ เลือกหลากหลายยี่ห้อสลับกันไป ไม่อยากให้กินยี่ห้อเดียว คิดเอาแบบคนไง ไม่ต้องการให้มีอะไรซ้ำซากจำเจ มีแบบผสมสาหร่ายสไปรูไรน่า 12% อีกด้วย

[O'Pern]

19 กย 56
   เช้านี้เดินออกกำลังกายแทน ฝนปรอยเลยไม่อยากขี่
   กินข้าว ไปส่งลูก ไปเฝ้าร้าน กะว่าบ่ายคงว่าง จะได้มีเวลาจัดกระเป๋าเดินทาง แต่เปล่า ผมต้องเฝ้าร้านตลอดวันจนถึงเย็น มาแบบไม่คาดฝันอีกแล้ว
   มาตามนัด บ่ายสองช่อง 7 ถ่ายทอดสดวอลเล่ย์บอลสาวไทยอีกแล้ว วันนี้ซัดกับจีน ดูแล้วก็ติดเหมือนกันนะ แต่แปลกที่ผมไม่ค่อยชอบดูฟุตบอลเหมือนผู้ชายทั่วไปเท่าไหร่ สาวไทยแม่งเจ๋งโคตร ชนะดีกรีแชมป์โลกอย่างจีนได้ สุดๆ แล้วครับทีมนี้ ตำนานเริ่มต้นที่จุดนี้แหละ จำไว้
   เย็นไปรับมิว วันนี้ขอกลับบ้านเร็วหน่อย ยังไม่ได้จัดข้าวของเลย มีเพื่อนมาจากต่างประเทศ เลยอยากไปช่วยดูแลเขาสักหน่อย ตอนผมไปสิงคโปร์มีโอกาสเจอกับ J เขาดูแลผมเป็นอย่างดี เป็นธุระหาจักรยานให้ขี่อีกด้วย ไม่ใช่จักรยานห่วยๆ นะ เป็น Dahon Matrix รถพับล้อ 26 ขี่แล้วติดใจครับ ลืมพับ 20 ไปได้เลย คนละเรื่อง ผมตะลอนอยู่ในสิงคโปร์ 5 วัน ก็ได้เพื่อนท้องถิ่นผลัดกันมาดูแล ใจดีจริงๆ เลย พอเขามาไทยก็อยากจะช่วยเขาบ้าง 
   หัวค่ำไปรับ J เพื่อนสิงคโปร์จะมาเที่ยวไทย ไม่ค่อยคุ้นในการไปรับใคร เพราะผมไปไหนมาไหนคนเดียวประจำ เครื่องลง 0745 ผมกะเวลาเดินทางไม่ค่อยถูก เลยไปแบบเผื่อๆ ไว้ก่อน ออกจากบ้านราว 0630 แต่พอจะออกจากบ้าน พ่อขอเอกสารไปทำธุระ เช่นสำเนาบัตรประจำตัว สำเนาทะเบียนบ้าน ปกติก็จะมีของพวกนี้ติดบ้านอยู่แล้วไง แต่ตอนนี้มันเหลือน้อย ไม่เพียงพอที่พ่อจะใช้ ก็เลยต้องรีบไปถ่ายเอกสาร รีบกลับมาเซ็นให้ เสร็จแล้วรีบออกจากบ้านทันที
มิวบอกให้พ่อมาหอมเขาก่อนจะไป น่ารักจริงๆ สวมกอดแล้วมิวก็วิ่งมาคอยโบกรถให้และยืนส่งถึงนอกรั้วบ้าน เขาคงคิดถึงผมมากถึงได้ทำเช่นนี้ เด็กน่ะครับ อาจพูดอะไรไม่เป็น แต่ผมรู้สึกได้นะ มิวครับ ลูกไม่ได้รู้สึกเช่นนี้ไปคนเดียวหรอกนะ พ่อก็คิดถึงลูกมากเช่นกัน
ออกจากบ้านไปแค่พ้นปากซอยก็นึกขึ้นได้ว่าลืมรองเท้าแตะ เฮ้อออ รีบร้อนทีไร เป็นแบบนี้ทุกที เลยต้องวนกลับมาหยิบของที่บ้านอีกครั้ง แอบเข้าไปดูมิวอีกครั้ง เห็นกำลังจิ้มไอ้แป๊ดอย่างสนุกสนาน เขาตกใจมากที่เห็นผมยังไม่ไป และมาเจอเขากำลังนั่งเล่นเกม
มิววิ่งลงมาส่งเป็นครั้งที่สอง คราวนี้ไปจริงๆ แล้วนะ อีก 4 วันพบกันจ๊ะลูกรัก

[O'Pern]

20 กย 56
   ฝนตกทั่งวันตั้งแต่กลางดึก เลยไม่รู้เอาไงดี เพราะมันตกแบบทั่วประเทศ ยกเว้นแค่ภาคใต้
   เลยตัดสินใจออกจากบ้านแต่เช้า เดินทางขึ้นเหนือ เป็นการเดินทางแบบ No Plan ภาครถยนต์ ขับมันไปเรื่อยๆ เจอตรงไหนสวย ตรงไหนดี ก็จัดมันซะเลย J เป็นคนง่ายๆ สบายๆ ผมเองก็ไม่รู้จะคิดพาไปไหนดี ก็เลยจัดมันซะแบบนี้แหละ เลยต้องเตรียมอุปกรณ์ไปเสียหลายอย่าง ทั้งเต้นท์ อุปกรณ์การนอน น้ำดื่ม ขาดก็แค่จักรยาน และเรือ นึกแล้วอยากได้รถตู้คันใหญ่ๆ แบบ Mercedes Benz Sprinter จริงๆ
   ผมน่ะอยากได้รถบ้านมานานแล้ว แต่เป็นรถบ้านในสไตล์ของผมเองนะ ไม่ใช้รถบ้านแบบของฝรั่ง ไม่ต้องมีห้องน้ำ ไม่เอาห้องครัว ไม่เอาห้องนอน ผมเอารถไว้เก็บของใช้เช่นจักรยาน เรือ มอเตอร์ไซค์ อุปกรณ์แคมปิ้ง หลังคาขอเป็นแบบเรียบสนิท ออกแบบเต้นท์นอนกันบนหลังคามันนี่แหละ ผมว่าเจ๋งสุดแล้ว
   รีบออกจากเมืองแต่เช้าครับ ขับไปทางสระบุรีก็แล้วกัน เพราะมีอุทยานแห่งชาติระหว่างทางอยู่บ้าง จะแวะหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แต่เส้นทางมันดูมีรายละเอียดมากกว่า
   แต่ปัญหาคือฝนตกตั้งแต่เช้าตรู่ และดูท่าทีแล้วไม่เห็นแววว่าจะหยุดเลย ดูพยากรณ์อากาศแล้วก็ยิ่งเศร้าใจ บอกว่าฝนจะตกไปตลอดจนถึงวันอาทิตย์ โอ้ พระพุทธ
   กะจะไปแบบ No Plan มันก็เลยยิ่งว้าวุ่นสับสน ฝนยังคงตกตลอดทาง ตกไม่หนักมากหรอก แต่ลากยาวกันแบบนี้ ภูมิประเทศแบบภูเขา รับรองแค่คืนเดียวก็ได้เจอน้ำป่าทะลุน้ำตกมาแล้ว แถมจุดที่กางเต้นท์ก็มักจะมีน้ำท่วมขังอีกด้วย เอาไงดีวะกู แม้จะเตรียมอุปกรณ์แคมปิ้งมาครบ แต่ถ้ามันกางเต้นท์ไม่ได้ก็จบเห่เหมือนกันนะ
   อ๊ะ งั้นก็หาจุดที่กางเต้นท์ได้สิ
   ปิ๊งๆ ๆ
   ขับไปจนถึงมวกเหล็ก กะว่าหากฝนหยุดจุดใดก็จะแวะเที่ยวในละแวกนั้น แต่ปล่าเลย ไม่ปล่อยให้ซาเม็ดเลยสักนิด แถมใกล้ภูเขาบางช่วงเทโครมลงมาอย่างน่าตกใจ ทำให้นึกถึงน้ำท่วมโคราชเมื่อ 2-3 ปีก่อนจริงๆ
   เอาไงดีวะ เกรงใจเพื่อนครับที่เขาอุตส่าห์มาจากต่างประเทศ ดันมาเจอฝนตลอดทริป ปกติผมจะเอารถ Isuzu Trooper มาใช้ เพราะมันใส่จักรยานได้หลายคัน แต่ตอนนี้ยังจอดอยู่อู่เลย เพราะโดนชนท้ายมา ยังซ่อมไม่เสร็จ วันนี้เลยเอารถพ่อคันเก่ามาใช้
   หมดมุข เล่นไม้ตายสุดท้าย ขับไปบ้านตัวเองนี่แหละ แต่ไม่ได้บอก J ว่าเป็นบ้านใคร
   ซิกแซกวนเวียนอยู่ในมวกเหล็กสักพักก็ถึง เจอ “ป้าหนา” แม่บ้านแสนใจดีกำลังทำความสะอาด ผมเข้าไปที่บ้านของญาติหลังหนึ่งก่อน กะจะขอหลบฝนสักพัก รอฝนหายค่อยว่ากัน แต่อย่างที่บอก ตกไม่หยุดยั้งจริงๆ เลยนั่งเล่น นอนเล่นในบ้านรอไปพลาง
   อยู่จนถึงบ่ายคุณอาที่เป็นเจ้าของบ้านก็มา และบอกให้ผมนอนด้วยกันที่บ้านหลังนี้ ก็เลยเปลี่ยนแผนจากเดิมกะจะกางเต้นท์นอนเอามันๆ กลายเป็นนอนในบ้านไม้หลังใหญ่แทน เล่นเอา J ตกใจ ตั้งตัวไม่ติด ไม่คิดว่าจะมีเซอร์ไพร์ส
   บ้านไม้อยู่กลางป่าโปร่ง ลมพัดเย็นสบายจนหนาว อากาศราว 22 C ขำขำ ถ้าไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นนี้แย่เลย เหมือนเอาน้ำกินจากตู้เย็นมาอาบเป๊ะ
   ฝนตกไม่หยุดหย่อนจนถึงเย็น เลยนั่งดูวอลเล่ย์บอลสาวไทยด้วยกันอย่างสนุกสนาน ช่วยกันเชียร์กีฬานี่สนุกดีจริงๆ ครับ คือดูวอลเล่ย์มันได้เฮตลอดไง ไม่เหมือนดูบอล ได้เฮเฉพาะตอนซัดเข้าประตู ไม่งั้นก็มีเฮเก้อ
   ไม่ผิดหวังครับ สาวไทยเจ๋งโคตรๆ ชนะอีกแล้ว
   อยู่บ้านในป่านี่เรานอนกันเร็ว อากาศมืดเร็ว เย็นมากอีกด้วย เข้านอนกันแค่ตอนสองทุ่ม หลับอย่างลึก
   ฝนยังคงตกไม่หยุดครับ ป่านนี้น้ำป่าทะลักจากเขาใหญ่ไปลงทางปราจีนแล้วแน่ๆ ฝั่งน้ำน้ำตกเยอะ ก็ประเมินสถานการณ์กันเอาเองครับ ไม่ต้องรอให้หน่วยราชการเขาเตือนหรอก อยู่มาขนาดนี้แล้ว อายุปูนนี้แล้ว หากดูฟ้าฝนไม่เป็นก็ไม่ต้องทำอะไรกินกันแล้วล่ะ

[O'Pern]

21 กย 56
   นอนฟังเสียงฝนตลอดคืน มาเช้านี้ยังไม่มีแววว่าจะหยุดเลย จากเดิมคิดว่าแค่น้ำป่า ตอนนี้ผมประเมินใหม่แล้วว่าหากจุดใดตกหนักตกนาน ต้องมีน้ำท่วมแน่นอน นึกถึงภาพน้ำท่วมโคราชแล้วยังน่าตกใจไม่หาย ตอนนั้นผมกำลังมีประชุมอยู่บนเขาใหญ่พอดี แล้วก็รอดมาได้เพราะนั่งรถบัสคันใหญ่กลับครับ เลยลุยน้ำได้ สองข้างทางเจอรถเล็กจอดเสียเป็นแถว
   ว่าแล้วก็นึกถึงตัวเอง เอาแล้วสิกู วันนี้เอารถพ่อมาด้วย รถเก๋งธรรมดาๆ นี่เลย ไม่ได้เป็นแบบยกสูง ใต้ท้องรถเตี้ยกว่าปิคอัพเสียอีก เจอน้ำท่วมนี่งานเข้าเลยนะ สู้อยู่บ้านหลังนี้ต่ออีกสัก 2- 3 วันยังดีกว่า อยู่ที่นี่ปลอดภัยครับ บ้านอยู่บนยอดเนินเขาขนาดเล็ก สูงกว่าระดับน้ำทะเลประมาณ 500 เมตร เด่นตรงอากาศเย็นมาก ลมพัดแรง เหมาะแก่การแคมปิ้งเป็นที่สุด
   สายหน่อยคุณอาพาไปเดินหาซื้อของที่ตลาดปากช่อง จากแผนเดิมนอนเต้นท์กลายเป็นนอนบ้านไม้ทั้งหลังอย่างดี ไม่ได้เอาจักรยานมาคิดว่าคงไม่ได้ไปไหนมาก กลายเป็นนั่งรถ Lexus RX350 อย่างหรูเลย
   บ๊ะ ชีวิต เล่นเอา J ตกใจ คิดว่าผมจะเซอร์ไพร์สมันไปถึงไหน
   อาพาไปกินร้านอาหารตามสั่งชื่อ “เลี้ยง” เก่าแก่อยู่ที่นี่มานาน 30 ปี โครตอร่อยเลยครับ สั่งอาหารพื้นๆ ยังอร่อยมาก เต้าหู้ผัดกับถั่วงอก ไข่น้ำ กุ้งผัดกระเพรา บอกสั้นๆ ว่าลืมรสชาติไม่ลง แถมราคาก็เป็นแบบบ้านๆ เสียอีกนี่
   เสร็จแล้วไปเดินตลาดปากช่องต่ออีกนิดหน่อย อาจะพากินโรตี แต่ดันไม่ขายเสียนี่ น่าผิดหวังจริงๆ ขากลับพาแวะดูโครงการที่ดินที่เขาจัดสรรขาย เห็นที่แล้วตกใจมากครับ ลักษณะคล้ายภูเขาเล็กๆ จนผมถามไปตรงๆ ว่าที่แบบนี้ออกเอกสารสิทธิได้ด้วยหรือ อาตอบว่าออกได้ เพราะมันเป็นเขาแค่ลูกเดียว ลูกเล็กๆ ไม่ได้ลากยาวต่อกันเป็นเหมือนพวกเทือกเขา หรือภูเขาใหญ่ๆ แบบนั้นออกให้ไม่ได้แน่ๆ
   ที่ดินจุดนี้สุดยอดมากครับ ใครอยากมีบ้านใกล้เขาใหญ่ก็นี่เลย แนะนำจริงๆ จากใจ รับประกันความผิดหวัง เพราะอยู่บนยอดเนินสูงจากระดับน้ำทะเลถึง 650 เมตร ลมพัดเย็นแรงตลอดวัน รับรองว่าอยู่แล้วจะหนาว แถมตอนฝนตก มองจากด้านล่างขึ้นไป มีกลุ่มหมอกคล้ายเมฆปกคลุมเต็มยอดเขา แม่งเจ๋งจริงๆ เลย
   บนยอดเนินสูงสุดไร่ละ 1 แสนบาท ด้านล่างลงมาหน่อย ไร่ละ 8 หมื่นบาท เป็นที่ดินแบบ ภบท.5 ครับ พื้นที่โครงการมี 160 ไร่ ขำขำ
   จุดนี้ละเอียดอ่อนนะ เพราะเป็นที่ดินที่ไม่มีโฉนดไง ไม่มีเอกสารยืนยันใดๆ ว่าเราเป็นเจ้าของที่แท้จริง แต่การซื้อขายก็ทำสัญญากันครบถ้วน มีผู้ใหญ่บ้านเป็นพยาน มีหลักฐานการเสียภาษีให้เราทุกอย่างครบ (เสียภาษีการใช้ประโยชน์จากหน้าดินนะ ไม่ใช่ภาษีในการครอบครองเป็นเจ้าของที่ดิน)
   คือครอบครองได้ แต่เอาไปจำนำจำนองไม่ได้ ตกทอดสู่ลูกหลานได้ ซื้อขายได้ แต่ถ้าเป็นพื้นที่ใกล้ป่าสงวนก็ต้องแบกรับความเสี่ยงเอาเอง แบบที่ทับลานน่ะครับ
   ส่วนที่ผมเล่ามานี้มันอยู่มวกเหล็ก ไม่ได้อยู่ในเขตป่าสงวน คนละฟากกับเขาใหญ่ แน่ล่ะ มันไม่ใช่ที่ดินที่ถูกต้อง 100% เปรียบเทียบก็คงจะเหมือนรถจดประกอบก็แล้วกัน รายละเอียดลึกๆ มีมากกว่านั้นเยอะ
   นี่เป็นจุดที่เจ๋งสุดแล้วมั้งที่ผมเคยเห็นที่ดินของคุณอามา ตัวเขาเองก็บอกว่ายังอยากได้เลย แต่ติดที่มีบ้านอยู่ก่อนแล้ว เกรงจะซ้ำซ้อนกัน ดูแลไม่ไหว
   ผมเลยช่วยวางแผนโครงการให้อาแบบคร่าวๆ เอาให้มันเป็นโครงการที่ไม่มีใครเคยทำแบบนี้มาก่อน มีบริการด้านต่างๆ เพียบ เก็บค่าส่วนกลางเหมือนคอนโด เอาเงินจำนวนนี่แหละมาบริหารโครงการอีกที ผมเอาประสบการณ์จากการที่ตัวเองเป็นกรรมการคอนโดมาใช้โดยตรง
   การเลือกหาซื้อที่ดินสำหรับสร้างบ้านพักตากอากาศนี่สำคัญนะ หากเรารู้จักเจ้าของโครงการอย่างดีนี่เราสบายเลย คือนักธุรกิจบางคนมาลงทุนกว้านซื้อที่ขาย ขายแล้วก็จบกันไป ปล่อยให้โครงการรกร้าง บ้างก็ปล่อยให้ดูแลกันเอง ที่ดินบางผืนแม่งรกยังกะป่า ไม่มีพนักงานมาคอยดูแลทำความสะอาด รับรองเดือนเดียวครับ เละ
   ขากลับอาพาไปดูที่ดินอีกผืน เป็นของเขาเองส่วนตัว 44 ไร่ ไอ้นี่ก็สุดยอดไม่แพ้กัน เพียงแต่ไม่ได้อยู่บนยอดเนิน เด่นตรงวิวสวยมากๆ มองไปข้างหน้า 180 องศา เทือกเขาล้วนๆ สบายตาสุดๆ แล้ว
   มาอยู่แถวนี้แล้วไม่อยากกลับกรุงเทพฯเลยครับ มิน่าเล่า คุณอามาอยู่นี่ได้เกือบจะทุกสุดสัปดาห์ ขับรถไปกลับมา 30 ปีแล้ว บูรณะที่ดินตั้งแต่มันเป็นเขาหัวโล้น จนตอนนี้กลายเป็นป่า สุดยอดมาก
   วันนี้ฝนหยุดตกตั้งแต่ 1100 ครับ ค่อยสบายหน่อย เลยได้ตะลอนๆ ไปข้างนอกบ้าง ติดตามคุณอาไปตลอดจนถึงเย็นถึงได้เข้ามาบ้าน เย็นร่วมลุ้นเชียร์วอลเล่ย์บอลสาวไทยรอบชิงชนะเลิศ ซัดกับญี่ปุ่น ผลคือเราชนะ 3-0 สะใจจริงๆ ชื่อเสียงทีมสาวไทยก็เลยดังแบบเลี่ยงไม่ได้ เป็นห่วงตรงจุดนี้แหละครับ กลัวดังแล้วเหลิงอย่างเดียวเลย
   อยู่ที่บ้านไร่หลังนี้กลางคืนไม่มีอะไรให้ทำครับ เรามาเพื่อพักผ่อนอย่างเดียว หากฟ้ามืด ก็คือมืดกันหมดทั้งหลัง มีไฟส่องสว่างแค่เพียงพอใช้งาน เลยเข้านอนกันตั้งแต่หัวค่ำ คืนนี้ไม่มีฝน แต่ก็เย็นไม่แพ้คืนก่อน

[O'Pern]

22 กย 56
   ไม่น่าเชื่อ หลับรวดเดียวถึงเช้าได้ นอนไปราว 10 ชม แม่งสุดยอดว่ะ เพราะอากาศดีไง อยู่ในป่ามืดสนิท ไม่ต้องใช้แอร์ แต่ต้องห่มหน้าหนาๆ แทน ตอนดึกๆ อุณหภูมิไม่ถึง 20 C
   เดินเล่นรอบบ้านนิดหน่อยไม่กี่กิโล แต่เป็นเนินขึ้นลงตลอด ขี่จักรยานคงอันตรายพอควร อาหารเช้าวันนี้เน้นผลไม้ครับ แปลกดี คือไม่ค่อยเจอใครกินผลไม้เป็นหลักไง ดีครับ ว่าไงว่าตามกัน จัดแอ๊ปเปิ้ลไปหลายลูกเลยผมน่ะ ตามด้วยครัวซองต์และแยมมะนาว เอามาฝากคุณอา และขอแอบกินนิดหน่อย อาผู้หญิงชงช็อคโกแลตร้อนมาให้อีกแก้ว ใจดีจริงๆ เลย กินเสร็จก็นั่งเล่นนอกชานบ้าน ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่หายใจก็มีความสุขแล้ว อากาศดีจริงๆ ใสโคตรๆ สูดแล้วสดชื่นเหมือนได้ทำดีทอกซ์ปอด จริงๆ นะ ไม่ได้เว่อร์ หากใครได้มาอยู่ที่แบบนี้รับรองสุขภาพดีแน่นอน
   น่าเสียดายว่าต้องออกเดินทางกลับเสียแล้ว ล้อหมุนตอน 0900 รีบกลับก่อนรถจะได้ไม่ติด อาทิตย์บ่ายๆ เย็นๆ ขาเข้าเมืองรถจะติดมากแน่ๆ
   กะจะแวะจตุจักรให้ J เดินเล่น แต่เปลี่ยนใจกะทันหันตอนใกล้กรุงเทพฯ พาไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้งดีกว่า ของกินเยอะกว่ามาก มาถึงตลาดนี้เอาตอน 1200 พอดี รถก็เลยหนาแน่นหน่อย เจอกลุ่มจักรยานใส่เสื้องาน Car Free Day หลายคน ฮ่าๆ รู้เลยนะ บางคนเสร็จงานจาก Central World แล้วค่อยมา แต่ก็มีบ้างที่มันรับเสื้อแล้วก็ “ชิ่ง” เลย ไอ้พวกนี้มีเยอะครับ
   อยากให้จัดงานแล้วไม่ต้องมีของแจกของแถมอะไรดูบ้าง อยากรู้ว่าจะมีคนมากันสักขนาดไหนนะ
   พักใหญ่ก็กลับฐานที่คอนโด แล้วก็มีฝนตกลงมาอีกแล้ว เฮ้ย งงดิ คิดว่าหมดแล้ว จบแล้ว แต่ก็เพลียๆ อยู่แล้วด้วยล่ะนะ เลยไม่ได้ไปไหนกันต่อ นั่งนอนพักกันคนละมุม ผมเล่น Uke ส่วน J เน้นพวก Face Book และอ่านหนังสือ จัดไปครับ ฟรีไทม์
   เย็นดูทีวีรายการ The Voice ผมชอบช่วง Blind Audition แถมมีไอ้โจ้เป็นกรรมการ น้องคนนี้สนิทกันมากตั้งแต่เขาเด็กๆ ทุกวันนี้มีชื่อเสียงก็รู้สึกดีใจด้วย แต่ก็นึกถึงวันเก่าๆ ขึ้นมา วันหนึ่งโจ้มันไม่กลับบ้าน ไม่ได้บอกใครอีกด้วย แม่เขาเลยโทรมาตามหาโจ้ที่บ้านผม คิดว่ามันอยู่กับผม
   “เปิ้ลหรือลูก โจ้ไม่ได้กลับบ้าน โจ้อยู่กับเปิ้ลไหม”
   “ไม่ได้อยู่ครับแม่ คงติดธุระอะไรสักอย่าง อีกสักพักคงจะกลับน่ะครับ แม่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
   ตอบเลี่ยงๆ ไปให้แม่เขาสบายใจ ทั้งที่ตอนนั้นผมเองก็ไม่รู้ว่าไอ้โจ้มันไปอยู่ไหน ยุคนั้นยังไม่มีมือถือใช้กันเลยนะ
    หัวค่ำพา J ไปซื้อเคสมือถือ พากินร้าน Yayoi เห็นเขาบอกว่าที่สิงคโปร์ยังไม่มี ก็เลยพามาจัดสักหน่อย เสร็จแล้วเดินไป Yamazaki ซื้อขนมปังเก็บไว้กินเช้าวันพรุ่งนี้

[O'Pern]

23 กย 56
   อยู่บ้านตัวเองนอนดึก แต่กลับตื่นเช้าเหมือนเดิม ตื่นมาแบบเพลียๆ นะ นั่งเล่นริมระเบียง เผลอแป๊บเดียว ฝนตกอีกแล้ว เฮ้ยย ไหนว่าหยุดแล้วไง
   เปิดทีวีดูข่าว พบน้ำท่วมหลายจุดในต่างจังหวัด อีสานล่างอย่างสุรินท์นี่หนักเลย ใกล้กรุงเทพฯก็มีเกาะเกร็ดท่วมแล้ว น้ำเหนือมันก็ค่อยๆ ไหลลงมาผ่านเจ้าพระยานี่แหละครับ ย่านใดไม่มีเขื่อนก็ลำบากหน่อย ไม่ต้องโทษใคร มันเป็นธรรมชาติ น้ำมาจากฝน มาจากทางเหนือ แม่น้ำเองก็ระบายได้จำกัด หากเจอน้ำทะเลหนุนด้วยก็จบข่าว เป็นเรื่องเศร้าชาวกรุงเหมือนในปี 54
   มื้อเช้าวันนี้เป็นขนมปังจากร้าน Yamazaki ที่ซื้อมาตั้งแต่เมื่อคืน ของ J มีชิ้นเดียว ที่เหลือของผมเพียบ ลองของใหม่ด้วย ซื้อฝากลูกด้วย ที่สำคัญไปซื้อเอาตอนใกล้ห้างปิด เลยได้ของลดราคามาเยอะ
   ตอนสาย “ป้าหนุย” มารับ J ไปเที่ยว ผมเลยอยู่คนเดียวสักพักใหญ่ ได้โอกาสหยิบเอาคอมมาเปิดทำงาน หัวสมองก็ยังไม่แล่น แต่พอพิมพ์ไดอารี่ปุ๊บ แม่งแล่นทันที เล่าได้เป็นหน้าๆ เลย
   ฝนปรอยบางๆ ตลอดวันเลย ท้องฟ้ามีแต่เมฆ ไม่มีแดดสักนิด แต่ไม่มืดครึ้มนะ ไอ้อย่างนี้แหละที่ชาวจักรยานชอบมากและโหยหา
   วันนี้อยู่ห้องนานมาก นั่งทำงานไปด้วย รับลมเย็นพัดแรงตลอดวัน หากปกติอยู่บ้านแล้วมาเจอลมเย็นๆ ที่คอนโดจะรู้สึกดีมากเลยนะ แต่นี่เพิ่งกลับจากปากช่องมา เลยเห็นชัดครับว่าลมมันต่างกันแบบคนละโลก
   ที่คอนโดเป็นลมพัดเย็นปกติ แต่ที่ปากช่องมันคือลมแบบจากป่าพัด สูดแล้วชื่นใจทุกปืดเลย ปกติก็ไปบ้านหลังนี้ที่ปากช่องบ่อยนะ แต่ไม่เคยไปอยู่นานๆ หรือค้างหลายคืนไง ที่สำคัญคือแทบจะไม่เคยไปหน้าฝน เลยไม่ค่อยได้เจอความเย็นแบบชุ่มฉ่ำ ไม่เคยเจอฝนตกแบบข้ามวันข้ามคืนแบบนี้มาก่อน
   เย็นป้าหนุยโทรมาชวนไปกินมื้อเย็นด้วยกัน และผมจะได้รับ J กลับมาด้วย โอเค จัดไปครับ
   นัดกันที่ร้านอาหารชื่อ “ตะลิงปิง” ได้ยินแล้วมึน ผมยังไม่รู้จักเลยครับว่าร้านมันอยู่ไหน ฮ่าๆ แต่ก็ไม่น่าจะยากอะไร มีปากเสียอย่าง มั่วต่างบ้านต่างเมืองมาเยอะแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้ว
   ผมไปที่จุดนัดพบตรงเวลา แต่แล้วก็ตกใจที่หาร้านดังกล่าวไม่เจอ เลยวิ่งไปถามเจ้าหน้าที่ เขาบอกว่าที่นี่ไม่มีร้านอาหารนี้
   !!! เฮ้ยย
   รีบโทรหาป้าหนุย แล้วก็กระจ่าง
   เรานัดกันผิดห้างครับ ป้าหนุยอยู่เซ็นทรัลพระราม 3 ส่วนที่ผมกำลังยืนอยู่นี่คือเซ็นทรัลพระราม 2
   รีบบึ่งรถไปหาทันที แต่ตอนเย็นแบบนี้ไม่รู้จะต้องใช้เวลานานขนาดไหน กะไม่ถูกครับ เลยนัดกันแบบไม่กำหนดเวลา ผมไปถึงแล้วจะโทรหา ให้เขานั่งคุยกันในร้านกาแฟ
   โชคดีรถไม่ติดมากนัก ราว 30 นาทีก็มาถึง เพิ่งเคยกินร้านนี้เป็นครั้งแรก เป็นร้านอาหารไทย ออกแนวอาหารโบราณหน่อยๆ ป้าหนุยยกหน้าที่สั่งอาหารให้ผม เอาล่ะสิมึง แล้วจะรู้หรือว่าใครชอบอะไร
   จัดไปครับ เลือกแบบแนวโบราณหน่อยๆ คือมัสมั่นหมูกับโรตี ทอดมันปลากรายแบบพิเศษที่เขาเอาเนื้อปลากรายมาวางเรียงซ้อนสลับกับไข่เจียวแล้วนำไปทอดเหมือนทอดมัน ขนมปังกระเทียมกินกับหอยลายอบเนย และปลากะพงทอดราดน้ำปลา
   อร่อยทุกอย่างครับ กินแล้วติดใจจริงๆ ไว้ต้องพาพ่อแม่มากินบ้างเสียแล้ว
   มัสมั่นกลมกล่อม เนื้อหมูเปื่อยนุ่มมากๆ ตินิดเดียวที่โรตีเป็นแบบแช่ฟรีซมา เลยไม่ค่อยหอมเท่าไหร่ ปลากรายไข่เจียวนี่เจ๋งครับ น้ำจิ้มอร่อยมาก
   ขากลับแวะซื้อขนมปังเอาไว้ให้ J กินมื้อเช้าวันพรุ่งนี้ซ้ำอีกครั้ง น่าจะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายในไทยสำหรับทริปนี้

[O'Pern]

24 กย 56
   ตื่นแต่เช้าเหมือนเดิม แต่ต้องรีบอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ J จะกลับสิงคโปร์แล้ว เป็นครั้งแรกมั้งที่มาไทยแล้วไม่ได้ขี่จักรยาน
   ออกจากบ้าน 0615 เครื่องบินออก 0930 ต้องไปถึงสนามบิน 0730 เลยออกจากบ้านเร็วหน่อย เผื่อเอาไว้ การจราจรในเมืองคาดหวังอะไรไม่ได้เลย บางทีกะแบบพอดี แม่งเจอปิดถนนบนทางด่วนเฉย เซ็งสัตว์
   ถ้ามึงรีบ โปรดจงรู้ไว้ว่ามีคนรีบยิ่งกว่ามึง แต่จะว่าเจ้านายอย่างเดียวก็ไม่ได้นะ เพราะส่วนใหญ่เจอแบบ “ลูกน้องจัดให้” คือลูกน้องจะเอาใจเจ้านายไง เลยบริการเสียจนเกินขอบเขต เพื่อนผมเป็นเอกอัคราชทูตก็ยังเคยบ่นบอกว่า ไม่ต้องนำขบวน ไม่ต้องปิดถนน แต่ลูกน้องที่เป็นตำรวจก็ยังคงบริการให้ บอกว่าเพื่อความปลอดภัย แท้ที่จริงมันคือการประจบสอพลอ
   ไอ้สันดานเอ๊ยย
   ส่งลงสนามบินสุวรรณภูมิที่หน้าอาคารผู้โดยสารขาออก ล่ำลากันตรงนั้นเลย ไปถึงก็ต้องรีบเช็คอิน ขอออกตั๋ว Broading Pass โหลดกระเป๋า ผ่านด่านตรวจเอกสาร เดิ่นเล่นใน Duty Free แล้วก็ไปนั่งรอที่ประตูขึ้นเครื่อง มันก็มีแค่นี้แหละ เขาคงจะถึงบ้านเอาตอนบ่ายเศษ แล้วก็คงจะโพสลง Facebook ใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีก็ตรงระบบการสื่อสารนี่แหละครับ
   เราแค่ใช้เทคโนโลยี อย่าปล่อยให้เทคโนโลยีมันใช้เรา จนเหมือนปัจจุบันที่กลายเป็นยุค “สังคมก้มหน้า” กันไปหมด คนอยู่ใกล้ไม่คุย “ชอบคุยกับคนไกล” ไม่ก็ “ชอบคุยกับคนที่อยู่ในจอ”
   งานนี้ส่งแล้วรีบกลับทันที รถมันติดมากๆ โดยเฉพาะช่วงเช้าทุกถนนสายเข้าเมืองติดกันหมดไม่มียกเว้น ผมใช้เวลาราว 1 ชม กว่าจะกลับมาถึงคอนโด นั่งพัก ดูข่าว หยิบขนมปังที่เหลือกินเป็นอาหารเช้าแทน
ข่าวสรยุทธช่อง 3 บอกว่า เด็ก ป3 ยังอ่านหนังสือไม่ออก พิธีกรตกใจกันใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นไปได้อย่างไร
   มาๆ จะอธิบายให้ แต่เป็นเฉพาะในมุมของผมนะ เพราะลูกผมเองก็กว่าจะอ่านหนังสือได้ก็ปลาย ป3 แต่หลังจากอ่านได้แล้ว จนถึงทุกวันนี้ปลาย ป6 เขาเป็นคนชอบอ่านหนังสืออย่างมาก นี่ขนาดมีไอ้แป๊ดมาช่วยดึงความสนใจไปเยอะมากแล้วนะ
   ก็เป็นโรงเรียนแนวเตรียมความพร้อมน่ะครับ แนวทางการเรียนการสอนจะเป็นไปแบบเอาเด็กเป็นจุดศูนย์กลาง ไม่เร่งเรียน การบ้านน้อย เน้นให้เด็กอิสระทางความคิด กล้าคิด กล้าทำ กล้าแสดงออก
   เด็กทุกคนต้องพูดหน้าชั้นแทบทุกวัน นำสวดมนต์ตอนเช้าสลับๆ กันไป เสริมสร้างความมั่นใจให้เด็กได้ดีมากๆ มิวลูกผมชอบขอไปยืนชักธงชาติบ่อยๆ เพื่อนๆ ในชั้นและครูต่างชมว่าเขาหุงข้าวได้อร่อยมากๆ (หุงด้วยหม้อหุงข้าว – เด็กๆ ที่นี่หุงข้าวกินกันเองในห้อง และเก็บกวาดล้างเก็บด้วยตัวเอง)
   เรียนแบบช้าๆ ไม่เคร่งครัด เด็กก็เลยอ่านเขียนได้ช้า แต่จะเด่นด้านความคิดและจิตใจ บางคนเพิ่งมาเข้า ป1 ถึงกับงง เพราะสอนช้ากว่าอนุบาลเสียอีก มีเพื่อนมิวคนหนึ่งบวกลบเลข 3 หลักได้ตั้งแต่อนุบาล แต่ที่นี่เขาเพิ่งสอนตอน ป2 เท่านั้นเอง
   นี่คือเฉพาะประสบการณ์ของผมนะ แต่ถ้าเป็นโรงเรียนที่เร่งเรียนแล้วเด็กยังอ่านไม่ได้ก็ต้องพิจารณากันใหม่ ว่าเกิดอะไรขึ้น
   ตลอดวันก็ขลุกอยู่ในห้องนี่แหละครับ วางแผนงาน เขียนหนังสือ (น่าจะเรียกว่าพิมพ์นะ) งานด้านรถยนต์บ้าง ด้านจักรยานบ้าง งานด้านเรือเริ่มเบาลงหน่อย เพราะผมไม่รู้คิวในการทำงานของเขา ประสานงานกันยังไม่ค่อยชัด แต่ไม่ซีเรียสครับ ปีหน้าโน่นแน่ะที่มิวเขาถึงว่างและจะจริงจังกับเรือใบอีกครั้ง นั่นแหละครับที่ผมถึงจะเริ่มมีข้อมูลเรื่องเรือมากยิ่งขึ้น
   บ่ายดูข่าวตกใจเลย โจรปล้นธนาคารกสิกรไทยสาขาที่ผมใช้บริการประจำ รู้จักพนักงานทุกคน ผมยังคุยแซวล้อเล่นกับพนักงานเคาเตอร์อยู่เลยว่าหากโจรปล้นเขาต้องทำอย่างไรบ้าง เอาขาแอบกดปุ่มเรียนตำรวจที่ สน ใกล้เคียงได้ไหม ฯลฯ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปคงต้องสัมภาษณ์กันยกใหญ่
   เย็นไปรับมิว คิดถึงจังเลย นัดกันที่ร้านหนังสือใน Big C ตอน 0500 ผมไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเขาจะยังคงจำได้ไหม เพราะเรานัดกันล่วงหน้าถึง 5 วัน
   ไปถึงจุดนัดพบ แต่ไม่เจอมิว เปิดโทรศัพท์กำลังจะโทร เห็นมี miss call จากมิว โทรมาตอนไหนก็ไม่รู้ โทรกลับไปหา มิวบอกไห้ไปรับที่โรงเรียน เขากำลังเล่นบาส

[O'Pern]

25 กย 56
   นอนคืนแรกหลังจากกลับมาบ้าน โคตรสบายเลยครับ จะที่ไหนมันก็ไม่สุขใจเหมือนบ้านเรา แม้สระบุรี มวกเหล็กจะอากาศดีกว่า แต่หากคุยเรื่องความคุ้นเคยแล้วมันก็ไม่เหมือนกัน บอกไม่ถูกนะ เรียกว่าดีกันคนละอย่าง
   แต่อยู่บ้านมันมีลูกและภรรยา พ่อ แม่ ด้วยไง มันดีตรงนี้แหละครับ ได้เล่านิทานให้ลูกฟังก่อนนอน นี่เล่าตั้งแต่เด็กเลยนะ แต่ก็ไม่ได้อ่านทุกวันหรอก บางวันเขาก็อ่านเอง เล่นเกม ฯลฯ
   ยุคใหม่แล้วครับ ยังไงก็ต้องยอมรับเรื่องเกม ถ้าเลี่ยงไม่ได้ ก็ต้องรักมันซะเลย ต้องอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
   เลือกเกมสร้างสรรค์หน่อย แต่เชื่อเถอะ พอไปโรงเรียนเขาก็เจอเพื่อนคุยกันเรื่องเกมอื่นบ้าง สุดท้ายก็อยากลองเล่น จัดไปครับ จะเล่นก็เล่นด้วยกันแม่งซะเลยให้สิ้นเรื่อง
   แต่อย่าไปเล่นแล้วบ้าเลือดแทนลูกเสียเองล่ะ ตัวเองจะกลายเป็นคนติดเกมไปเสียนี่ ส่วนผมติดยากครับ มีงานอดิเรกหลายอย่าง บางครั้งรู้สึกว่าตัวเองกำลังเอนเอียงไปด้านใดมากนักก็จะดึงกลับมาให้อยู่ตรงกลาง ยังไงชีวิตผมก็ไม่ได้มีแต่เรื่องจักรยาน รถยนต์ ขับรถ เดินทาง แคมปิ้ง เขียนหนังสือ ฯลฯ ไอ้พวกนี้มันคือความชอบส่วนตัว ชีวิตที่สมบูรณ์เราต้องทำเพื่อคนอื่นด้วยครับ
   ก็คือทำตัวให้เป็นประโยชน์น่ะ ใครถนัดด้านใดก็จัดไปด้านนั้น อย่างผมถนัดด้านรถยนต์ ก็เลยคิดทำนิตยสารที่ให้ข้อมูล ให้ความรู้แก่คนรุ่นหลัง ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงเรื่องธุรกิจแต่อย่างใดเลยสักนิด แล้วสุดท้ายก็เป็นไปตามที่รุ่นพี่ที่หวังดีคาด คือเจ๊ง
   เช้าวันแรกที่กลับมาบ้าน เลยไม่มีอะไรกินครับ ขี่จักรยานไปซื้อต้มเลือดหมูมากินแทน สั่งพิเศษเลย เพิ่มผักตำลึงเยอะๆ เอารถ KHS HT ออกขี่ เพราะมีกระเป๋าหลังใช้เก็บของได้
   รีบกิน รีบออกไปส่งลูก แล้วเลยไปร้านขายของ ซื้อน้ำเต้าหู้เก็บไว้สองถุง เอาไว้กินตอนหิว
   กลางวันไปธนาคารก็พบว่าประเด็นที่พูดคุยกันทั้งวันคือเรื่องที่โดนปล้นเมื่อวานนี้ คิดแล้วเหมือนแคล้วคลาดนะ เพราะโจรมาตอนกลางวัน เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ผมไปประจำพอดี ผู้จัดการเดินมาคุยด้วย เลยถามเขาอ้อมๆ ไปว่า หากมีการต่อสู้กัน เช่นยิงกัน จะเป็นเช่นไร ถามเผื่อๆ ดูน่ะครับ เผื่อผมเจอกับตัวเองแล้วเกิดยิงสวนเขาไปจะได้ทำตัวถูก
   ผู้จัดการบอกว่าไม่ให้พนักงานต่อสู้ ห้ามขัดขืน โจรปล้นก็ให้เงินโจรไป ทางแบงค์มีประกันภัย
   อืมม น่าคิดนะ ผมว่าโจรมันคงรู้แน่ๆ เลย แค่เสี่ยงถือปืนมาขู่ก็ได้เงินแล้ว เฮ้ยย ความคิดด้านลบมาอีกแล้วไง
   บ่ายเข้ามาบ้าน ทำงานนิดหน่อย เย็นไปรับมิว เขานัดพบกันที่ร้านหนังสือ B2S เข้ามาบ้านก็ให้รีบทำการบ้าน คืนนี้มีเทปรีรันเกี่ยวกับวอลเล่บอลหญิงไทย 3 ตอน วันนี้เป็นตอนแรก ฉาย 0830 ช่อง Thai PBS มิวดูตามผมแล้วเขาก็ชอบไปด้วย เลยบอกว่าพรุ่งนี้และมะรืนจะมีอีกเป็นตอนจบ

[O'Pern]

26 กย 56
   คนมันเคยตื่นเช้ามาตลอด ให้ตื่นสายก็ทำไม่ได้ จะเรียกว่ายากก็ไม่ผิด เช้านี้ขี่ Giant Revive ไปราว 30 นาที เห็นข้อดีชัดๆ ก็คือรถมันคันใหญ่ หนัก ส่งผลให้ต้องออกแรงเยอะ ถีบตั้งแรงนะ รถวิ่งไปหน่อยเดียวเอง มันไม่ลื่นไหลเหมือน MTB คันเก่า คิดบวกไงครับ คือมันเป็นรถที่ทำให้เราได้ออกแรงเยอะในเวลาจำกัดเช่นนี้
   อยู่บ้านไม่ได้ไปไหน ก็ออกไปช่วยงานเฝ้าร้านขายของครับ นึกเสียดายเวลาชีวิตของตัวเองเหมือนกัน แต่แลกกับการทำงานทดแทนบุญคุณพ่อแม่ คิดแบบนี้มันก็เลยทำให้ผมพออยู่ได้ คือให้ตัวเองได้ช่วยอะไรทางบ้านบ้างสักหน่อย แต่ถ้าใครถามก็บอกเขาเสมอนะว่า ไม่ชอบ ไม่เอา ไม่ต้องให้อะไรผมแล้ว ที่ให้มาน่ะมากเพียงพอแล้ว
   ถ้าจะให้ ผมขออย่างเดียวพอ คือ “ความอิสระ”
   ทำใจและยอมรับครับว่าหากออกไปอยู่คนเดียวมันไม่สุขสบายเหมือนทุกวันนี้แน่นอน ไม่มีรถขับ ไม่มีบ้านอยู่ แต่ไอ้เรื่องพวกนี้หมูมากสำหรับผมนะ ไม่เคยคิดว่ามันคือปัญหาเลย เอาล่ะ ช่วงแรกมันคงต้องลำบากหน่อย แต่ถ้ามันเป็นทางเลือกของผมเองแล้ว ผมว่าจะจัดการกับมันได้แน่ๆ มั่นใจในศักยภาพของตัวเองว่าผมทำได้อีกหลายสิ่งหลายอย่าง
   เคยคิดเล่นๆ (แต่อาจทำจริง) หากต้องทำงานหาเงินเอง ผมจะทำงานอะไรได้บ้าง
   โหห เพียบเลย ถ้าทำงานกินเงินเดือนนี่ง่ายมาก เริ่มจากนักเขียนที่ถนัดก็ได้ ไปเป็นเซลล์ขายรถยนต์ก็ได้ หรือจะอยู่ในศูนย์เทรนนิ่งก็ได้ รายการทีวีนี่ยิ่งหมูเข้าไปใหญ่ ผมเรียนนิเทศมาโดยตรง เขียนบท กำกับ ฯลฯ ทำได้หมด (แต่ขอรื้อฟื้นหน่อย) งานดีไซน์นี่ก็สบายมาก ความคิดสร้างสรรค์เพียบ
   มองดูงานรอบตัวแล้ว ถ้าไม่ใช่ด้านใช้แรงงานแบบโหด  ผมทำได้หมดจริงๆ
   เย็นไปรับมิวที่จุดนัดพบ หมู่นี้ชักติดใจแสงสี นัดให้ผมไปรับที่ร้านหนังสือ แต่ไปคอยตามเวลาแล้วยังไม่เห็นมาสักที โทรไปหาก็ไม่รับสาย เลยเดินไปโรงเรียนมันซะเลย ปรากฏว่าวันนี้เขาไปทัศนะศึกษากัน เลยกลับมาช้าหน่อย
   กลางคืนดูรายการสู้สุดใจไทยแลนด์ เกี่ยวกับวอลเล่ย์บอลสาวไทยตอนที่สอง ดูได้แป๊บเดียวเอง มิวนอนหลับครอกฟี้เสียแล้ว สงสัยจะเพลีย

[O'Pern]

27 กย 56
   เช้านี้เอารถ KHS HT ออกขี่บ้าง แค่ออกแรงกดบันไดก็เห็นความต่างชัดเจน มันแสนจะลื่นไหล คนละเรื่องกับ Revive เลย แต่ก็เข้าใจนะว่ารถมันคนละอย่างกัน เกิดมาเพื่อรองรับการใช้งานคนละรูปแบบ
   อาหารเช้าวันนี้อร่อยสุดยอดเลย แม่บ้านทำเนื้อปลาเก๋าทอด แล้วนำไปผัดเครื่องแกงกะทิมีน้ำขลุกขลิก คล้ายผัดฉ่า แต่ไม่ได้ใส่พริกเหลือง อร่อยดีครับ ไม่รู้เรียกอะไรเหมือนกัน กินกับไข่ต้ม บร็อคโคลี่ลวก แครอทลวก กระเทียมสด ข้าวกล้อง อิ่มเต็มพุง
   วันนี้เข้ามาบ้านตอนบ่ายแก่ๆ เรียกช่างมาซ่อมแอร์ตัวล่าง กว่าจะเสร็จก็เย็นเลย ไปรับมิวต่อ วันนี้นัดที่ B2S เซ็นทรัล
   กลางคือดูสารดีวอลเล่ย์บอลตอนสุดท้าย ซึ้งๆ เห็นถึงความอดทนของพวกเธอจริงๆ
ได้ไอเดียอีกอันนะ นี่ถ้านำเรื่องเรือใบมาทำเป็นสารคดีแบบนี้ รับรองว่าฮอทฮิตระเบิดเมืองแน่ๆ

[O'Pern]

28 กย 56
   เสาร์อีกแล้ว มิวเรียนพิเศษเต็มวัน แปลว่าผมเองก็ต้องคอยเฝ้าอยู่เต็มวันเช่นกัน ช่วงเช้าเลือกเรียนแถวๆ ร้านขายของ ผมเลยอยู่ทำงานที่ร้านจนถึงบ่ายแก่ๆ ก็ไปเรียนคุมองที่เดอะมอลล์ท่าพระต่อ อาศัยช่วงรอดูดสัญญาณ wifi ในห้างอัปเดทโปรแกรมในไอ้แป๊ดให้เป็น ios7.0.2 ไม่น่าเชื่อว่าใช้เวลาราว 1 หนึ่งชั่วโมงแน่ะ
   กลับมาบ้านมิวรีบคว้าไอ้แป๊ดน้อยของเขาไปเล่น ผมต้องเปลี่ยนกลยุทธใหม่ในการดูแลเขา ดุว่าหลายครั้งแล้วเขาไม่สนใจ นั่นแปลว่าวิธีของเรายังไม่เหมาะสม
   แต่กับลูกนี่ง่ายนะ นึกอะไรไม่ออก คิดอะไรไม่ได้ กอดแม่งเลยครับ กอดตัว กอดแขน หอม ทำอะไรก็ให้ได้เนื้อตัวมันโดนกัน กระแสจิตที่รักและหวังดีจากพ่อแม่ส่งถึงลูกได้เสมอ ผมเชื่ออย่างนั้น

[O'Pern]

29 กย 56
   เป็นอีกวันอาทิตย์หนึ่งที่ผมไม่ได้ขี่จักรยาน ไม่ได้ออกขี่นานหลายเดือนแล้วล่ะครับ ภรรยายังคงมุ่งมั่น ตื่นออกไปวิ่งตั้งแต่เช้าตรู่ ขนาดผมเองที่ว่าตื่นเช้ายังตื่นไม่ทันเธอ ก็เล่นออกจากบ้านตี 4
   เช้าๆ มีฝนปรอยอีก จบข่าวเลย ไม่ได้ออกไปไหน แต่จะโทษฟ้าฝนก็ไม่ถูกหรอกนะ คือใจมันไม่อยากไปแล้วไง ครั้นเจอฝนก็เลยเอามาเป็นข้ออ้างเท่ๆ เฮ้ย ที่จริงน่ะอยากไปมากเลยนะ แต่ติดตรงฝนตก ก็เลยไปไม่ได้ ว้า แย่จัง (แหวะ)
   มิวออกไปเรียนแต่เช้า ผมอยู่บ้านจนถึงสายหน่อยก็ขี่จักรยานไปซื้อของกินที่ตลาด ซื้อน้ำเต้าหู้กลับมาเป็นเสบียงไว้กินตอนบ่ายตอนเย็น
   สายหน่อยแม่กลับมาจากตลาด ซื้อของกินมาอีกเพียบ อุดมสมบูรณ์อีกแล้วเรา กินไป ดูทีวี ดูปลา ฯลฯ
   ตอนบ่ายกำลังดูทีวีเพลินๆ ภรรยาโทรมาแจ้งข่าวร้าย รถยางแตก แต่ยังดีที่แตกใกล้บ้านแล้ว ผมบอกให้รอตรงนั้น และขี่จักรยานออกไปช่วยทันที
   ไอ้เรื่องเปลี่ยนยางนี่หมูมากเลยสำหรับผม สมัยที่ดริฟท์นี่ผมเปลี่ยนยางสองเส้นหลังด้วยเครื่องมือติดท้ายรถในเวลาเพียง 7 นาที (ขึ้นแม่แรงสองครั้ง) และจากวันนั้นก็แทบจะไม่ได้เปลี่ยนยางเองกับมืออีกเลย
   สอบถามเหตุจึงทราบว่าเกิดจากขับรถตกหลุมข้างทาง เฮ้ออ น่าเสียดายจริงๆ เลย ยังดีที่ล้อไม่แตก แต่ในรถมียางอะไหล่ครบ เลยเริ่มขั้นตอนแรกคือคลายนอทล้อ
   หึหึ ไม่มีแรงไขครับ ยืนโยกก็แล้ว ขย่มก็แล้ว นอทล้อแม่งไม่มีท่าทีจะคลายเลย เจอแบบนี้ก็จนปัญญา ต้องใช้แป๊บน้ำมาช่วยต่อด้ามถึงจะไขออก
   กำลังคิดๆ อยู่ก็มีรถกระบะคนงานเข้ามาถามทาง ผมก็บอกเขาไป แล้วนึกขึ้นได้ก็เลยถามเขาถึงแป๊บเหล็ก เผื่อเขาจะมี
   เขาบอกว่ามี ผมรีบปรี่เดินตามไปเลย แต่พอค้นหาทั่วรถแล้วไม่เจอ จบข่าว
   ระหว่างเก้ๆ กังๆ อยู่ริมถนนก็มีรถเก๋งอีกคันมาสอบถามเส้นทาง เลยชักสงสัย เอ๊ะ มันยังไงกันหรือนี่ แถวนี้มันเป็นเส้นทางพิศวงหรืออย่างไรกัน
   ค่อยๆ คิดหาหนทาง พิจารณาสภาพยางไปด้วย เห็นรอยฉีกขาดยาวตรงขอบที่ล็อคกับล้อ ก็เลยมั่นใจว่ายางเสียแล้วแน่นอน เลยขับแบบบดกลับบ้านด้วยความเร็วไม่เกิน 20 กม/ชม ระยะทางราว 500 เมตร
   ถึงบ้านก็หยิบเอาแป๊บเหล็กมาสวมบล็อกถอดล้อ โยกออกแรงนิดเดียวนอทก็คลาย ทำจนครบทุกตัวแล้วถึงจะขึ้นแม่แรงได้
   นี่ก็เป็นครั้งแรกของผมอีกเช่นกันในการขึ้นแม่แรงรถพ่อคันนี้ หน้าตาประหลาดครับ ดูแล้วมันไม่น่าจะแข็งแรงเลย ใช้งานก็ไม่ค่อยถนัดเหมือนแม่แรงรถญี่ปุ่น ทำไปพร้อมกับสอนภรรยาไปด้วย จุดที่จะขึ้นแม่แรงนี่สำคัญมากนะ ซี้ซั้วทำรถจะบุบได้ไม่ยากเลย รถทุกคันจะมีจุดทีทำเอาไว้สำหรับขึ้นแม่แรงโดยเฉพาะ อยู่บริเวณใกล้ล้อ ลองดูดีๆ
   เอาล้อยางแตกออก เอายางอะไหล่ใส่ ยังดีนะที่ล้อนี้มีลม ไม่งั้นงานเข้า แถมเหนื่อยฟรี
   ทำเสร็จก็เอาล้อที่ยางแตกเก็บไว้ท้ายรถ ล้างมือ แล้วไปนั่งดูทีวีต่อ
   เย็นดูรายการ the voice แรกๆ ไม่สนใจจะดู พอรู้ว่าเขาคัดเลือกแบบ blind audition คือให้กรรมการหันหลัง ไม่ให้เห็นหน้าตานักร้อง เฮ้ย ผมชอบแบบนี้ว่ะ
   นั่งดูจนจบ ชอบผู้ชายที่มีลูกตัวเล็กๆ เป็นคนไทยที่ได้ภรรยาญี่ปุ่น ร้องเพราะแบบมีเอกลักษณ์ จะมางานประกวดแบบนี้แค่ร้องเพลงเพราะยังไม่พอครับ ต้องแสดงบุคลิกของตัวเองออกมาทางเสียงเพลงให้กรรมการเขารับรู้ให้ได้ ถ้าใครทำได้ กรรมการก็มักจะหันมาให้ความสนใจ
   จะว่าไปแล้วมันก็เหมือนสไตล์การทำงานของผมนะ คืองานง่ายๆ ธรรมดาๆ ผมไม่ชอบทำ ชอบทำอะไรที่ชาวบ้านเขามองข้าม ทั้งงานดีไซน์ งานคอนเสป งานที่ปรึกษา หรือแม้กระทั่งงานเขียน
   หัวค่ำ “คุณเอ” จากนิตยสาร aBoat โทรมา บอกว่ากอง บก ให้ส่งต้นฉบับเรื่องเรือใบในสไตล์ของผมมาให้อ่านหน่อย ผู้บริหารของเขาสนใจ
   หึหึ ขอเวลาแป๊บครับ เดี๋ยวจัดให้

[O'Pern]

30 กย 56
   ตื่นสาย กลางคืนฝนตกด้วยน่ะ เลยหลับยาว
   กินข้าว ไปส่งลูก ไปเฝ้าร้าน เรียบง่ายดีจริงๆ
   บ่ายไปเปลี่ยนยาง ตอนแรกคิดว่าจะเปลี่ยนมัน 4 เส้นเลย เพราะจำไม่ได้ว่าเปลี่ยนมานานหรือยัง แต่พอถอดมาแล้วเห็นรหัสปีที่ซ่อนอยู่ด้านในก็ตกใจ เฮ้ย เพิ่งจะเป็นยางปี 2012 นี้เอง
   คุยกับเซลล์เรียบร้อย เขาบอกว่าจะเอายางปี 2013 ให้ ตกลงราคากันเสร็จสรรพ แถมบอกว่าหากเอายางปีเก่า 2011 จะลดให้ 20% อืม ก็แฟร์ดีนะ แต่ผมตัดสินใจเลือกยางปีใหม่ล่าสุดครับ
   ผมเป็นคนโคตรจะหวงรถนะ จุดใดที่ไม่แน่ใจจะต้องยืนคุมตลอดอย่างใกล้ชิด เริ่มจากการขึ้นแม่แรง ช่างลากไอ้เข้มาเตรียมโยกยกรถขึ้น ผมรีบเดินไปก้มดูจุดที่เขาจะขึ้นแม่แรง ไอ้จุดน่ะเขาขึ้นถูก แต่ว่าแม่แรงมันมีถ้วยจานติดอยู่ไง หากขึ้นไปล่ะก็ สเกิร์ตแม่งแตกแน่ ผมรีบเอามือไปยกถ้วยจานนี้ออกได้ทัน รอดๆ (เปลาะที่ 1)
   ช่างถอดล้อไปใส่ยางใหม่ เปลี่ยนวาล์วลมใหม่ ถ่วงล้อเสร็จสรรพ ผมสั่งให้เขาเติมแรงดันลมยาง 35 ปอนด์ (เติมให้เกินเข้าไว้ แล้วค่อยมาปล่อยออกเองภายหลัง)
   ช่างกำลังจะใส่ล้อ จุดนี้เป็นอีกไฮไลท์สำคัญที่ต้องดูใกล้ชิด คือต้องให้ช่างไขนอทเข้าไปในรูล้อ “ด้วยมือ” เพราะจะได้มั่นใจว่าไม่เกิดอาการปีนเกลียว ช่างส่วนใหญ่จะเอานอทใส่บล็อคลมแล้วยิงเข้าไปทันที เราจะไม่รู้ว่าเกลียวเสียเลย มารู้อีกทีตอนจะถอดล้อแล้วเกลียวล้ม นี่แหละจะเป็นมหากาพย์หากไปยางแตกในต่างจังหวัด (รอดเปลาะที่ 2)
   ช่างร้านนี้โอเคดีครับ ใส่นอทด้วยมือโดยผมไม่ต้องบอก ผมตรวจดูสภาพยางโดยรวม ดูปีที่ผลิตแล้วตกใจ เฮ้ยๆ นี่ยางปี 2012 มันเก่าไปแค่ปีเดียว ไม่มีปัญหาหรอก แต่ตอนแรกเราตกลงกันไว้ว่าเป็นยางปี 2013 ไง
   รีบเดินไปหาเซลล์ เขาขอโทษ บอกว่าเด็กหยิบผิด หึหึ ดีนะผมคิดบวก เด็กคงจะหยิบผิดจริง นี่เป็นร้านยางเก่าแก่ที่ผมใช้บริการครับ อยู่บนถนนเจริญนคร เขานำเข้ายางเกาหลีมาเอง เลยขายได้ในราคาถูกกว่าพวกยางจากญี่ปุ่น หรือแม้กระทั่งยางของไทยเอง
   “คุณนี” ผู้จัดการรีบให้ส่วนลด 20% ทันที ยางขนาด 245/45/17 ราคาปกติ 4200 ได้ส่วนลดเพิ่มไปอีกเส้นละ 800 กว่าบาท
   ยางคู่หลังของผมก็เป็นยางปี 2012 อยู่แล้วไง ก็เลยไม่ซีเรียส ปกติก็จะเปลี่ยนยางทีละ 4 เส้นอยู่แล้ว มีวันนี้แหละทีเกิดเหตุยางแตก จะเปลี่ยนเส้นเดียวก็กระไรอยู่ กลัวรถไม่สมดุล ถ้าผมขับเองไม่มีปัญหา แต่คันนี้คือรถพ่อ และภรรยาก็ชอบเอาไปขับด้วย มันทั้งแรง ทั้งประหยัด ทั้งสบาย
   เอกลักษณ์ของร้านนี้คือ หากเปลี่ยนยางเขาจะแถมไวน์ 1 ขวด น่าจะเป็นผลิตภัณฑ์ของเจ้าของร้านเขาเองน่ะ ผมขอไวน์เขาหน้าตาเฉย เพราะทุกทีก็ได้มา แต่เขาบอกว่าให้สำหรับลูกค้าที่เปลี่ยนยาง 4 เส้น เล่นเอาผมอาย แต่เขาก็หยิบให้มานะ บอกว่าเป็นการขอโทษลูกค้า
   ร้านยางชื่อ “บ้านใหม่” อยู่ปากซอยเจริญนคร 40 ครับ จอดง่าย หาง่าย ทำงานรวดเร็ว ช่างไม่มีพักเที่ยง จะกินข้าวตอนที่งานเสร็จแล้ว
   เย็นไปรับมิว วันนี้เขานัดที่ร้าน B2S อีกแล้ว เป็นเด็กห้างทุกวันเลย โรงเรียนอยู่ตรงข้ามกับห้างก็อย่างนี้แหละครับ