พย 57 9 a day bike fest 23 ทริป fail 28 Motor Expo

[O'Pern]

1 พย 57
   ไม่สบายดีขึ้นมากแล้วนะ เรียกว่า 95% ยังได้ มีน้ำมูกนานๆ ครั้ง ขี้เกียจด้วยแหละ เลยถือโอกาสหยุดวิ่ง นี่หยุดมานานมากจนจะเสียสถิติแล้วนะ
   
   ช่วงสายโทรหาพี่ตี๋ สอบถามเรืองรถพ่อ เขาบอกโอเคแล้ว พรุ่งนี้มารับได้เลย พร้อมกับบอกที่อยู่ ผมฟังไปก็เปิดแผนที่ดูไปด้วย น่าจะไปไม่ยาก นัดเขาช่วงเช้าๆ
   บ่ายไปรอรับมิว ถือโอกาสเดินเลือกซื้อเคสใส่ Galaxy Tab S ดีครับ เลือกง่ายดี เพราะมีของแท้ในศูนย์อย่างเดียว เคสของเขาแปลกตรงที่มีกระดุมยึดกับด้านหลังเครื่อง ออกแบบมาดีครับ ใส่แล้วเรียบร้อย จับถนัดมือมากขึ้น แต่แม่งแพงมากว่ะ 1890 แน่ะ
   ผมเข้ามาในห้างตั้งแต่ 0130 คิดว่ามิวจะเลิกสัก 0400 ก็ยังพอไหว แต่เปล่าเลย รอนานมากจนผมต้องขึ้นไปรอบนห้องเรียน เมื่อยขาโคตรๆ แล้ว เบื่อด้วย เบ็ดเสร็จเลิกเรียนเอาตอน 0830 โหดสัสสสส
   ผมเก็บท้องรอหิวเอาไว้กินพร้อมมิว แต่ก็ผิดคาด เขาเลิกเรียนแล้วก็บอกว่าไม่หิว ไม่อยากกิน กลับบ้านเลย อ้าว งงเลย วันนี้เป็นวันที่มารอลูกนานที่สุดของผมเลยก็ว่าได้ อยู่ในห้างตั้ง 7 ชม !!! เบื่อโคตรๆ
   ก่อนเข้าบ้านผมเตรียมสูบลมยางจักรยาน จัดเตรียมเงิน และอุปกรณ์จำเป็น เติมน้ำ จัดไว้ให้พร้อม พรุ่งนี้เช้าจะได้คว้ารถแล้วขี่ออกได้เลย

[O'Pern]

2 พย 57
   ตื่น 0500 ออกจากบ้าน 0600 ไปมันด้วยชุดอยู่บ้านสบายๆ นี่เลย ผมไม่ชอบพิธีรีตองอยู่แล้ว
   เป้าหมายอยู่แถวแยกวงศ์สว่าง ไม่เคยไปแถวนั้นเป็นสิบปี ไปครั้งล่าสุดก็ตอนทำนิตยสาร Racing Club อยู่ ช่วงนั้นไปทั่วจริงๆ ไปขายโฆษณาด้วยน่ะ คนเดียวทำมันเกือบทั้งเล่ม
   เอาจักรยานไปครับ เผื่อเวลาไว้ 1.30 ชม ขี่สบายๆ เรื่อยๆ ไม่เน้นเร็ว ขี่ไปทางเตาปูน ถึงจุดหมายใช้เวลาไปแค่ 1 ชม เท่านั้นเอง ระยะทางก็แค่ 21 กม (วัดจากบ้าน) ดูจากแผนที่จะไกลมาก
   อู่ของพี่ตี๋ไม่มีชื่อครับ แปลกมาก รับงานใหญ่ๆ จากศูนย์รถดังๆ มากมาย งานถนัดคือการซ่อมเกียร์ออโต้
   ชำระเงินเสร็จก็เอาจักรยานขึ้นเก็บท้ายรถแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านเลย ไม่ใช้ทางด่วน จะได้ขับช้าๆ หยุดๆ บ้าง ค่อยๆ ลองรถไปด้วยในตัว
   เฮ้ยย ขับแล้วแม่งเหมือนรถใหม่เลยว่ะ จากเดิมรถคันนี้มันเร่งก็ไม่ค่อยไป ตอบสนองช้า ตอนนี้กลายเป็นแตะนิดๆ ก็พุ่ง สุดยอดมากเลย ชอบมากๆ
   ขับจนถึงบ้านยังเพลินอยู่เลย ขนาดเจอรถติดรอบเครื่องก็นิ่งเงียบมากจนคิดว่าเครื่องดับ ได้ลองแค่แว๊บเดียวรู้สึกโอเคนะ ชอบๆ
   ถึงบ้านก็พาภรรยาและลูกไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้ง กินแบบสูตรเดิม ซึ่งสูตรของมิวเริ่มด้วยไข่นกกระทา 2 กระทง ตามด้วยบะหมี่น้ำหมูสับ 2 ชาม โกโก้เย็น 1 แก้ว บางทีมีไอติมหวานเย็นแถม 1 แท่ง
   กินกันเสร็จก็ซื้อขนมของกินกลับไปบ้านเต็มสองมือ มิวมีข้อดีตรงที่เขาเป็นเด็กที่ไม่ชอบกินขนม แต่มีข้อเสียคือชอบกินชาเขียวอย่างมาก
   ผมจัดของกินมาเพียบครับ เหมือนเตรียมเสบียงเดินทางไกล มีสลัดแขก ลาบหมูทอด (มีผักแกล้มเพียบ) ข้าวตัง ทยอยกินไปทีละอย่างจนถึงเย็นก็คงจะครบหมดเกลี้ยง
   ถึงบ้านก็พักผ่อนได้ครู่เดียว มิวก็ขอออกไปเรียนพิเศษอีกแล้ว บอกว่าเรียนแค่ช่วงบ่ายแป๊บเดียว ภรรยาอาสาไปดูแล ผมพักผ่อนอยู่บ้าน
   ดูทีวี เดินไปเดินมา เล่น Uke จนหมดวัน
   ยืนยันครับ เวลาของวันหยุดมันจะผ่านไปเร็วกว่าวันปกติ

[O'Pern]

3 พย 57
   นอนหัวค่ำ เลยตื่นเช้ามาก แต่อันไม่ได้จัดเตรียมชุดวิ่งไว้ล่วงหน้า จะเปิดไฟค้นหาชุดก็เกรงใจคนที่ยังหลับอยู่ เลยนอนต่อเกลือกกลิ้งไป แต่ทำได้แค่พักเดียวก็ลุกขึ้นมาเล่น Uke
   อาหารเช้าวันนี้อร่อยมาก เป็นเนื้อปลาเก๋ามาผัดกับพริกเผา ทำเหมือนผัดหอยลาย แต่ใช้เนื่อปลาเก๋าแทน สุดยอดมาก ชอบๆ กินกับผักแกล้ม บร็อคโคลี่ แครอท
   วันนี้ทุกโรงเรียนเปิดเรียนอย่างเป็นทางการโดยพร้อมหน้าแล้ว มิวเปิดก่อนตั้งแต่จันทร์ที่แล้ว กะว่ารถติดหนักชัวร์ แต่ผิดคาด ถนนโล่งเว่อร์ เฮ้ย งงดิ เกิดอะไรขึ้น
   รถไม่ติดก็มาถึงที่ทำงานเร็ว เปิดร้านเร็ว ตามสไตล์ของวันจันทร์ครับ งานเพียบ รับโทรศัพท์ 3 เครื่องเล่นเอามึน แต่ก็ยุ่งแค่ช่วงเช้าสัก 2 ชม นี่แหละครับ พอตกบ่ายโทรศัพท์แทบไม่ดังเลย (เพราะสั่งของกันไว้ล่วงหน้าในช่วงเช้ากันหมดแล้ว)
   บ่ายเข้ามาบ้านแบบเพลียๆ ไม่รู้เป็นอะไร เหมือนจะไม่สบายอีก เฮ้ยย งง ไม่ได้ไปทำอะไรมาสักหน่อย ไม่ได้โลดโผนอะไรสักนิด ฉิบหาย เกิดเรื่องแปลกๆ กับร่างกายตัวเองบ่อยแล้วนะ เริ่มจากเป็นหวัด ไอ และหายช้ามาก จนใกล้จะมากำเริบอีกรอบ
   เพื่อนแม่ทำขนมจีบมาฝาก จัดไป 10 ลูก ยังไม่หายหิวก็เติมด้วยสแนค กล้วยฉาบ ทองม้วน ฯลฯ กินมันเข้าไป มีน้ำเต้าหู้ตุนไว้อีก 2 ถุง สำหรับมื้อเย็น
   ว่างๆ เอา Tab S มาลองใช้ พบว่าบางฟังชั่นดีกว่า ipad เช่นการโหลดเพลงมันทำได้เร็วมาก เปิดแอปโหลดเพลงฟรีก็ดึงดูดมาได้แบบง่ายๆ เสิร์ชหาเพลงเดียวกันที่ผมชอบ ใน ipad กลับไม่เจอ แต่พอเปิดใน android กลับเจอ เพลงนั่นคือ Lost in paradise ของ Joanna Wang ลองฟังกันดูครับ เพลงตั้งแต่ปี 08 แล้ว นักร้องเป็นชาวไต้หวัน เสียงโคตรเท่ ฟังแล้วหลงเลยล่ะ ความหมายของเพลงก็ออกแนวเท่ๆ เป็นเพลงรักที่เก๋ดี ไม่เลี่ยน
   ยังไม่กล้าเอาเครื่องมาให้มิวเห็นนะ กลัวจะขอไปโหลดเกมอีก เดี๋ยวจะกลายมาเป็นติดไอ้เครื่องนี้เพิ่มเข้าให้อีก ลำพังแค่ iphone เครื่องเดียวนี่ผมก็โมโหฉิบหายแล้ว ทุกวันนี้มันเอาเวลาลูกของผมไปหมด ถ้ายังไม่เลิก ความฝันของเขาที่จะเป็นนักบินก็จะค่อยๆ เลื่อนลางออกไปทุกทีๆ พอจะเห็นแวว คิดแล้วแม่งเศร้าว่ะ
   ผมสูญเสียความฝันของผมไปคนหนึ่งแล้ว เลยอยากให้ลูกได้ทำฝันของเขาให้สำเร็จ จะได้ไปทำงานที่ตัวเองรัก ไม่ต้องมายกแบกของ นั่งเฝ้าร้านขายของกันทั้งวัน ถ้าลูกมีหนทางไปได้ ก็ไปทำงานที่ลูกรักเถิด จะบอกว่าข้อร้องก็ยังได้นะ

[O'Pern]

4 พย 57
   ไม่อยากใช้นาฬิกาปลุก ตื่นเองเลยสายไปหน่อย 0530 สำหรับผมนี่ถือว่าสายแล้วนะ กว่าจะเตรียมตัวออกวิ่งได้ก็ต้องมี 0600 ทำอะไรไม่ทันแล้วล่ะ ต้องรีบกินข้าว อาบน้ำ แต่งตัว ฯลฯ
   เช้านี้เจออาหารคลาสสิค กระเพราไก่ ไข่ดาว แต่มีแถมผักแกล้มคือแครอทและฟักทองย่าง กินกับข้าวกล้องสีม่วงเหมือนเดิม
   อากาศครึ้มๆ ตลอดวัน กลางวันมีฝนเทลงมาชุดใหญ่ แต่ยังดีที่ตกแป๊บเดียว เลยยังทำงานได้ มียกของนิดหน่อย ขำขำ แค่ราว 50 ลัง ยกเสร็จโล่งใจ ไม่เจ็บหลัง รอดๆ
   ยามว่างนั่งออกแบบโปรเจคปรับโฉมตึกแถว 5 ห้อง ผมว่าแม่งยากว่ะ แต่ถ้าคิดบวกก็จะพบว่ามันท้าทายดี ไม่เหมาะกับคนที่ชอบทำงานง่ายๆ
   ไอ้โปรเจคนี้นั่งคิดมาเป็นเดือนแล้ว ยังไม่ลงตัวเสียที เพราะพื้นที่ใช้สอยมันเยอะเว่อร์ เราเคยทำงานงานที่มันเล็กๆ พื้นที่จำกัด ไม่ก็งานที่สร้างใหม่จากที่โล่งๆ เลย พอมาเจองานปรับโฉม (Renovate) เลยขอตั้งหลักนานหน่อย
   ไม่ได้ออกกำลังกายเสียนาน มองนอกบ้านเจออากาศครึ้มๆ อยากเอาจักรยานออกขี่เหมือนกันนะ แต่เกิดขี่แล้วฝนเทลงมาหนักล่ะ ไอ้เปียกน่ะไม่กลัว ล้มก็ไม่กลัว กลัวเหตุเกิดหลังจากล้มนี่แหละครับ ยิ่งพักหลังดูคลิปพวกจักรยานโดนรถยนต์ทับแล้วโคตรสยองเลย
   เดินไปเดินมา เล่น Uke บ้าง หยิบ Tab S มาลองใช้งานบ้าง ยิ่งใช้ไปก็ยิ่งพบความแตกต่างกับ IOS วันนี้ขอบ่นเรื่องคำสั่งหน่อย เช่นจะกดปิดเครื่องก็จะมีหน้าต่างเล็กๆ ขึ้นมาถามว่า จะปิดแล้วนะ ให้เรากด Yes หรือ No อีกครั้ง
   เฮ้ยย จะถามทำไมวะ งงกับคนคิดฟังชั่นแนวนี้มากเลย สั่งอะไรก็จะมีแว๊บขึ้นมาถามซ้ำ ไอ้ Ipad เวอร์ชั่นใหม่ 8.0.2 แม่งก็เอากับเขาบ้าง จากเดิมลบภาพไปแล้วก็จบกัน ไอ้นี่ลบแล้วยังเอาไปเก็บไว้ในอีก Folder หนึ่ง ซึ่งมันทำให้เราต้องตามไปลบซ้ำอีกครั้ง
   พ่อง !

[O'Pern]

5 พย 57
   ตื่นตั้งแต่ 0400 ตื่นเองได้เช้าขนาดนี้ ร่างกายเราพักมาเพียงพอแล้ว ออกวิ่งดีกว่า
   เปิดประตูบ้านก็ฝันสลาย ฝนตกครับ เซ็งสัตว์ กลับไปนอนต่อ ลุกมาอีกที 0530 โน่นเลย กลายเป็นไม่ได้วิ่ง แต่ออกกำลังกายด้วยลมหายใจแทน
   หายใจเข้า 3 วิ กลั้นเอาไว้ 5 วิ และใช้เวลาปล่อยออกอีก 7 วิ นับเป็น 1 เซ็ท
   ทำหลายๆ เซ็ทเข้าไว้ ผมอ่านมาจากไหนก็ไม่รู้ แต่นานมากแล้วล่ะ วันนี้นึกขึ้นได้ก็เลยลองทำ ทำพร้อมกับเดินไปด้วยช้าๆ ตามจังหวะ
   สิ่งที่คนเราทุกคนต้องทำนอกเหนือจากความดีแล้ว ก็คือดูแลสุขภาพครับ จะมาดูตอนแก่ ก็จะประคองร่างกายได้ระดับหนึ่ง มาสนใจดูตอนยังไม่แก่มาก ก็จะยืดความหนุ่มไปได้อีกยาวนานหน่อย แล้วแต่ชอบครับ เลือกเอาเอง เพราะสุดท้ายก็ตายเหมือนกันหมด
   ถ้าตายแบบปกติก็ถือว่าโชคดี แต่ส่วนใหญ่จะไม่เป็นเช่นนั้น แล้วแต่บุญกรรมที่ตอนหนุ่มสาวเราสร้างไว้ วิธีคนพุทธเราจะเชื่อเรื่องบาปบุญคุณโทษกันอยู่แล้ว ช่วงเด็กอาจไม่รับรู้อะไรนักก็ไม่ถือว่าผิดอะไรจนเกินไป แต่ถ้าโตจนบรรลุนิติภาวะแล้วยังทำอะไรเลวๆ อยู่ล่ะก็ บั้นปลายของชีวิตคุณได้เจอกับเขาแน่
   เป็นอีกวันที่ฟ้ามืดครึ้ม เข้ามาบ้านตอนบ่ายกินสลัดแขก แม่ซื้อมาฝาก เสร็จแล้วนั่งออกแบบงานที่ค้างไว้ ผมเป็นคนทำงานที่แปลกคนหนึ่งนะ ถ้าเป็นคนส่วนใหญ่เขาจะชอบไปเดินตามงาน ชอบดูเวป ดูหนังสือ เขาบอกดูเพื่อให้เกิดไอเดียใหม่ๆ ผมก็เคยทำครับ แต่กลายเป็นดูแล้วมันก็อปเขามาใช้ในบางจุด แม่งไม่เห็นเกิดไอเดียใหม่ตรงไหน ก็อปเขามาอีกต่างหาก บางชิ้นมันไม่ได้ตั้งใจก็อปหรอก แต่พอดูแล้วเกิดชอบ มันก็จะเกิดความ “อิน” ในใจเราเอง ไอ้นี่แหละครับ ตัวร้ายเลย
   วิธีหาแรงบันดาลใจของผมก็คือออกเดินทางครับ ไอเดียจะเกิดตอนอยู่ระหว่างทางนี่แหละ อย่างล่าสุดไปนั่งใต้น้ำตกเหวสุวัตนี่ก็ใช่เลย จริตของแต่ละคนไม่เหมือนกันน่ะครับ ผมชอบแนวหลุดโลก ห่ามๆ บ้าๆ บอๆ
   จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่งานก็จะออกมาแนวๆ นั้น

[O'Pern]

6 พย 57
   O’Pern is back มันมาแล้ว มันมาแล้ว มันกลับมาแล้ววววว
   นอน 1000 นะ แต่ตื่น 0400 เองเฉยเลย ตื่นมาแบบสดชื่นอีกด้วย ว่าแล้วก็ไม่รีรอครับ จัดเลย ซัดไป 1 ชม ด้วยการวิ่งแบบ Fore Foot Running
   ตอนแรกคิดว่าจะอิดออด จะขี้เกียจ มันจะต้องวิ่งไม่ออกแน่ๆ ไม่ก็แป๊บเดียวเหนื่อยหอบแดก หรืออาจบ่นเจ็บขา ฯลฯ
   เฮ้ยยย เปล่าเลย หยุดไปราว 20 วันนี่กูโคตรสดเลย ควบวิ่งยังกะม้าเลย ซัดไป 1 ชม แบบแรงยังเหลือ งงดิ เกิดอะไรขึ้นกับเราวะ ไม่มีเจ็บขา ไม่เหนื่อย รู้สึกปกติมาก
   เหงื่อออกเพียบครับ ออกมากกว่าเดิมที่เคยเป็น รู้สึกสบายตัว สมองโปร่งโล่ง ไว้พรุ่งนี้ซัดอีกรอบ
   เช้านี้กินผัดผักรวมกับเนื่อไก่สับปรุงรสทอด 2 ชิ้นเล็กๆ แล้วรีบออกไปร้านขายของเหมือนเดิม วันนี้ร้านคงจะวุ่นๆ หน่อย เพราะช่วงเย็นเป็นเทศกาลลอยกระทง
   ช่วงเช้ารับหน้าที่ตรวจเช็คสินค้าเข้าออก แทบไม่ได้นั่งโต๊ะ ต้องเดินไปเดินมาตลอด ก็ดีครับ ได้ออกกำลังกายไปในตัว บ่ายไปทำธุระที่สรรพากรเขต และไปซื้ออาหารปลา
   กลับเข้ามาบ้านพบพัสดุเล็กๆ ส่งมาจากรายการ “ฉายเดี่ยว” ทางช่องไทยรัฐทีวี ผมไปร่วมสนุกตอบปัญหาแล้วเป็นผู้โชคดีได้รับของที่ระลึกจาก Hollywood USA แต่ผมขอลายเซ็นของ “วอลนัท” ที่เป็นผู้ดำเนินรายการในช่วงเวลานั้นเพิ่มด้วย
   ผมชอบดูรายการนี้ครับ เป็นรายการนำเที่ยวที่น่าสนใจมาก มีหลายอย่างตรงกับคอนเสปของผม คือ ไม่ใช่ดารา นักแสดง หรือพวกคนดังเป็นพิธีกร ไม่ได้พาไปในแหล่งยอดฮิตฮอท แต่ของเขาเจ๋งกว่าผมคือผู้ดำเนินรายการแต่ละคนจะมี “กึ๋น” ที่เด่นแตกต่างกัน อย่างวอลนัทจะเด่นด้านการร้องและแต่งเพลง ไปถึง Hollywood ก็แต่งเพลงชื่อ Sound of Hollywood
   ตอนล่าสุดพิธีกรชื่อ “ผักกาฏ” จะกดเท่ๆ หน่อย เด่นด้านสเกชภาพ เป็นสถาปนิก พาไป New York เธอก็โชว์สเตปเทพสเกชภาพที่ 5th Avenue ในมุมยอดฮิตซะเลย เจ๋งกว่าภาพถ่ายเสียอีก
   ของที่ระลึกเป็นป้ายแม่เหล็ก และเข็มกลัด พร้อมโปสการ์ดอีก 1 ใบที่มีลายเซ็น (อันนี้ผมขอเพิ่มเอง) ให้วอลนัทเซ็นให้พร้อมลงวันที่อีกด้วย / ผมมีเหตุผลที่ให้เขาลงวันที่
   ไปโพสขอบคุณในเฟซบุ๊คของทางรายการ เสิร์ชหาจนเจอเฟซบุ๊คของวอลนัท เลยขอ Add เป็นไม่กี่คนที่ผมขอ Add Friend ไป ปกติจะไม่กล้าขอใคร ไม่รู้สิ เกรงใจเขา แต่คนนี้ชอบมาก เสียงเพราะเว่อร์ (ที่จริงมีคนร้องเพราะกว่านี้อีกเยอะ เพียงแต่ผมไม่รู้จักเขา)
   นั่งทำงานดีไซน์ต่อ ภารกิจปรับโฉมอาคารนี่แหละครับ โคตรโหดเลย เคยเจอแต่พวกงานคอนโด หรือบ้านทั่วไป ตึกแถวก็โอเค หรือจะเป็นบ้านพักต่างจังหวัดนี่ยิ่งเล่นสนุกมาก แต่วันนี้เจอตึกแถว 5 ห้องแบบเจาะทะลุถึงกันหมด แม่งโล่งขนาดตีแบดได้เลย ขี่จักรยานก็ยังไหว
                 งาน a day bike fest เริ่มแล้ววันนี้ถึงวันที่ 9 ผมคงจะไปวันอาทิตย์ที่ 9 น่าจะสะดวกกว่า ไปแต่เช้า กลับบ่ายๆ เหมือนเดิม แต่จะไปด้วยรถอะไรนี่สิ ยังไม่รู้เลย ขาไปไม่เท่าไหร่ จักรยานหรือรถยนต์ก็ได้ แต่ขากลับคือปัญหา เพราะถ้าเกิดซื้อของชิ้นใหญ่มา หรือซื้อของเยอะ ก็จะลำบากตอนขนกลับ และปัญหาจะยิ่งทวีคูณหากฝนตก แต่จากประสบการณ์แล้ว ผมไม่ค่อยได้ซื้ออะไรเลย ไร้ซึ่งความอยากไปหมดแล้ว เห็นรถเทพขนาดไหนก็ไม่คิดอยากได้ กลับชอบรถของเรา คันที่เรามีอยู่ ไอ้คันที่เราใช้มาแล้ว 20 ปีนั่นแหละ
   ส่วนการขับรถยนต์ไปก็สบายดี แต่ขากลับจะเบื่อหน่อย เพราะทางออกของอาคารมันมีเกาะกลางกั้น ทำให้เลี้ยวเข้าไปขึ้นทางด่วนไม่ได้ เห็นทางเข้าอยู่ข้างหน้าแท้ๆ แต่แม่งพาให้เราไปไกลโน่นเลย ถนนศรีอยุธยาโน่น ไม่คุ้นอีกด้วย แถวนี้เรียกแยกจตุรทิศ ก็คือมีสี่ทิศ จะเรียกอะไรก็แล้วแต่ แต่มันกลับบ้านกูไม่ได้โว๊ยยย
   แต่ถ้าผมแอบจอดรถไว้ข้างทางก่อนทางเข้าตึก ผมจะสามารถตรงออกไปถนนใหญ่ แล้วขึ้นทางด่วนได้เลยนะ ปัญหาคือตรงนั้นจอดได้ไหม ไม่เห็นมีใครจอดสักคัน (ตอนเช้า)

[O'Pern]

7 พย 57
   โอ ไม่น่าเชือว่าจะตื่นเองได้ตอน 0430 อีกแล้ว ซัดไปอีก 1 ชม ขำขำ แต่แรงยังเหลือว่ะ เลยขี่จักรยานไปทำงานต่อ โหห พี่สุดยอดมาก
   ไม่ได้ขี่จักรยานในเมืองนานมากๆ ล่าสุดก็เช้าของวันอาทิตย์ก่อนที่ขี่ไปเอารถพ่อที่อู่ รถติดแค่ไหนก็ใช้เวลาไม่นานนักสำหรับจักรยานครับ ขี่ไปแบบไม่เร่ง อยากจะดื่มด่ำบรรยากาศในเมือง
   ขี่เร็วเราก็เหนื่อย และต้องสูดควันเข้าไปแรงขึ้นตามไปด้วย เลยไปแบบกลางๆ เดินสายกลาง แวะพักริมเจ้าพระยาที่เดิมครับ แดดอ่อนๆ แต่กลับไม่มีลม อบอ้าวชะมัดเลย อยากจะถอดเสื้อแต่เกรงใจสังคม
   เห็นคุณป้ามายกมือไหว้ๆ ริมน้ำ สุดท้ายก็ปล่อยหอย เทลงทั้งถุง ป้ามาปล่อยสัตว์ทำบุญ แต่ป้าคงไม่รู้ว่าหอยมันต้องขึ้นมาหายใจเหมือนกัน มันชอบโคลน เลน ดิน ชอบแบบน้ำท่วมถึง แต่ไม่ใช่อยู่ในน้ำแบบปลา 100% เหมือนในแม่น้ำ
   ป้ามาทำบุญด้วยเจตนาดี แต่ป้าฆ่าหอยทั้งถุงโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์
   ทำบุญ ได้บาป
   
   วันนี้แต่งตัวแนวมากเลยนะ ใส่หมวกคลุมผมแบบ Beanie ผ้ากันฝุ่นของ Naroo และแว่นตา เสื้อยืดสีส้ม กางเกงขายาวผ้านิ่มๆ เอามาตัดให้มันสั้นครึ่งหน้าแข้ง รองเท้าแตะยางแบบ Croc แต่ผมใช้ของโนเนม คู่ละ 150
   ไม่ชอบแบบเป็นทางการ ไม่ชอบชุดจักรยาน ไม่ชอบชุดจิ้งเหลน ชอบแบบบ้านๆ เน่าๆ เก่าๆ โทรม ผุ
   ไม่รู้สินะ อายุมากขึ้น บางทีก็ทำให้เรามีความคิดที่เป็นตัวเองมากตามไปด้วย แถมผมใช้ชีวิตหลุดกรอบมาตลอด ความเป็นตัวเองมันยิ่งชัดมากจนออกนอกหน้า
   วันนี้ที่ร้านคนงานขาด เขาทะเลาะกันสองคน คนหนึ่งเลยงอน ไม่มาทำงาน หึหึ ไอ้ควาย
   มึงสองตัวกัดกัน แต่กูเดือดร้อน คนงานขาดก็จะเลิกงานดึกตามไปด้วย
   
   บ่ายเข้ามาบ้าน แต่วันนี้เราขี่จักรยานมา เลยวางแผนจะไปกินอาหารอินเดียแบบบ้านๆ ร้านเล็กๆ แถวเจริญนคร ขี่ไปก็ลุ้นไปนะ เพราะท้องฟ้ามืดครึ้ม ตัดสินใจไม่กินดีกว่า เดี๋ยวฝนเทลงมาจะยุ่งกันใหญ่
   อ้าว เป็นงั้นไป ทั้งๆ ที่ตั้งใจแต่แรกแล้วนะว่าถ้าเจอฝนก็จะลองใช้ชีวิตร่วมกันดูอีกครั้ง (ผมขี่จักรยานลุยฝนล่าสุดก็ไม่ต่ำกว่า 5 ปีมาแล้ว) พอจะเจอฝนเข้าจริงนี่เร่งสุดตีนเลยนะ แบบกะจะให้พ้น
   อย่าไปกลัวเวลาที่ฟ้าไม่เป็นใจ ในที่สุดก็ไม่รอดครับ เจอจนได้ รีบจอดเปิดไฟหน้า ไฟท้าย และคลุมกระเป๋าหน้าหลังของ KHS (เคยบ่นไอ้ผ้าคลุมนี่ทุกครั้งที่ใช้งานว่ามันกันฝนไม่ได้เลย กระเป๋าด้านในเปียกชุ่ม) คลุมเบาะ Brooks ด้วยผ้าคลุมของเขา แล้วก็ออกซัดต่อกลางฝนเลย
   แว๊ปแรกที่โดนฝนนะ รู้สึกประหลาดมาก เฮ้ย แม่งโอเคว่ะ รู้สึกดีมากๆ เลย อารมณ์คล้ายตอนอยู่เหวสุวัต แต่นี่ต้องระมัดระวังมากกว่า เพราะอยู่กลางถนน กลัวลื่นล้ม กลัวกลิ้งแล้วโดนรถทับ ใช้ยางสลิคด้วยไง
   ขี่ช้าๆ กลัวลื่น แต่พอลองเร่งความเร็วก็ไม่เห็นมันจะลื่นตรงไหนเลย งงว่ะ ดูจากโหงวเฮ้งมันต้องลื่นแน่ๆ แต่ผิดคาด ที่ความเร็ว 20 กลางฝน ลุยน้ำท่วมแบบมิดขอบล้อ กริปไม่แตกต่างจากการขี่ปกติ (วัดเฉพาะทางตรงนะ)
   ยิ่งขี่ยิ่งมันส์ครับ ร่าเริงเลย สุดยอดมาก นี่ผมชอบน้ำมากขนาดนี้เชียวหรือนี่ อารมณ์เพลิดเพลิน สมองโปร่งโล่งสบาย แต่ประสาทรอบตัวยังคงต้องระมัดระวังการจราจรรอบข้างตลอดเวลา
   ถึงบ้านนี่แทบไม่อยากลงเลย อยากขี่ต่อไปอีกนานๆ มันเปียกชุ่มไปทั่วตัวแล้วไง สนุกๆ ติดใจ
   อาบน้ำ สระผม เปลี่ยนชุด ว่างก็นั่งทำงานส่วนตัว งานดีไซน์แม่งชักจะตันว่ะ คิดแล้วต่อยอดไม่ได้ อันไหนคิดไม่ออกก็ไม่ต้องไปเค้นมันครับ สมองโล่งๆ ไอเดียจะไหลมาเอง ระวังไอเดียแรกไว้ให้ดี (สำหรับผมนะ)
   เริ่มวางแผนโครงงานของปีหน้ากันต่อ อยากเดินทาง ทำงานเขียนและรายการทีวีว่ะ มันต้องเป็นการเดินทางที่แปลกประหลาดกว่าที่เคยเห็นในทีวีแน่นอนครับ
   คนธรรมดา โลกไม่อยากจำ

[O'Pern]

8 พย 57
   สารภาพบาป เมื่อคืนกินก่อนนอนแบบโหดมาก ถั่ว 2 ถุง น้ำเต้าหู้อีกถ้วยใหญ่ ทองม้วนอีกสิบกว่าชิ้น กินจนแน่นท้อง ไม่รู้เป็นห่าอะไรของมัน แดกยังกะปอบ
   เช้านี้ซัดไปอีก 1 ชม ไถ่บาปของเมื่อคืน ช่วง 30 นาทีสุดท้ายมีไอ้หมาบางแก้วตัวเดิมที่เคยวิ่งไล่กวดมาหาอีกแล้ว ขี่จักรยานหนีหมาก็เบื่อมาก วันนี้มาวิ่งหนีหมาอีก แล้วมึงคิดว่ากูจะรอดหรอ วิ่งยังไงก็ไม่พ้นหมาหรอก สุดท้ายยืนให้แม่งดมๆ
   คิดว่าจะเลิกนะ พอวิ่งมารอบใหม่ แม่งก็ไล่กวดอีกแล้ว เฮ้ย มึงจะเอายังไงกับกู วิ่งเหนื่อยๆ ยังต้องมาพะวงกับหมาอีกว่ามันจะกัดกูรอบไหน สุดท้ายโมโห ฟิวส์ขาด
   “ควยยยย  มึงเลี้ยงหมาประสาเหี้ยอะไรของมึง ปล่อยให้มารบกวนคนอื่น ไอ้เหี้ย”
   แจกควยกลางถนนเสียงดังลั่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง ปกติเป็นคนเรียบร้อยมากๆ สุภาพสุดๆ แต่จากประสบการณ์ชีวิตสอนว่า “อย่าหวังผลลัพธ์ใหม่ๆ จากการตอบสนอเดิมๆ”
   เคยพูดดีๆ แล้ว เคยบอกกล่าวกันด้วยภาษาดอกไม้กันแล้ว หวังว่าคงไม่ต้องให้ผมหาวิธีเหี้ยๆ มาทำกับมึงอีกล่ะ
   เฮ้ย ได้ผลว่ะ แจกควย แจกเหี้ย ไป ได้ผล หมาแม่งกลับเข้าบ้านเลย
   แหม ชอบแบบนี้ก็ไม่บอกนะมึง
   คนแถวนั้นบอกให้ตีมันเลย ตีมันเลย แหม ผมไม่ใช่คนใจร้ายสักหน่อย ผมไม่ได้โกรธเกลียดหมา แต่ผมไม่ชอบคนเลี้ยงหมาแบบไม่รับผิดชอบต่างหาก
   นี่ยังไม่นับเรื่องการปล่อยให้มันขี้ เยี่ยว เลอะเทอะ เกลื่อนกลาดแถวนั้นนะ
   โปรดติดตามตอนต่อไป

   เช้านี้กินผัดผักบุ้ง ปลาสลิดทอด กับข้าวกล้องชุดใหม่ ล็อตนี้สีม่วงอ่อน เช้านี้ไปส่งมิวที่รถไฟฟ้า ไม่ค่อยได้คุยกับลูก ช่วงเวลาในรถนี่แหละที่พอจะได้คุยหน่อย สอนให้ดูแลตัวเอง รักษาสุขภาพ หากลูกยังฝันเหมือนเดิม ก็ต้องมุ่งมั่นเอามันมาให้ได้ เด็กรุ่นลูกตอนสอบนักบินจะมีคนตกตอนรอบสัมภาษณ์เยอะมากเฉพาะปัญหาเรื่องสายตาเสีย (เล่นเกม จ้องจอ เยอะจัด) อย่าให้ตัวเองเป็นหนึ่งในนั้นก็แล้วกัน
   มิวยังคงเรียนพิเศษอย่างเข้มข้น เสาร์เรียนเต็มวัน เห็นแล้วเหนื่อยแทน แต่ถ้าเขามีเป้าหมายชัดเจน แม้เหนื่อยล้า จะท้อได้บ้าง แต่ห้ามถอย
   ฝันจะเป็นนักบิน ก็คงไปคว้ามันมาให้ได้
   
   บ่ายแวะธนาคาร เดินออกมากินก๋วยเตี๋ยวริมถนนหน้าห้าง ร้านนี้เก่าโทรม แต่คนกินกันเยอะโดยเฉพาะพนักงานห้างและคนทำงานละแวกนั้น ผมเคยกินมา 2-3 ครั้งแล้วล่ะ ราคา 30 บาท รสชาติพอได้ วันนี้เพิ่งสังเกตเห็นว่าก๋วยเตี๋ยวเขาใส่เต้าหู้ด้วย เลยสั่งบะหมี่ต้มยำแห้ง ใส่เต้าหู้อย่างเดียว มื้อนี้เลยได้กินก๋วยเตี๋ยวแนวมังสวิรัติ รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

ผมขอ Add Friend กับวอลนัทไป และเงียบไปหลายวัน มาวันนี้เขาตอบรับ ผมเลยส่งข้อความไปขอบคุณของที่ระลึก แล้วก็ได้คุยกัน (พิพม์) ดูเขามีไมตรีดีนะ จากความรู้สึก จากการอ่านอักษรที่เขาส่งตอบกลับมา คือไม่ได้ตอบสั้นๆ หรือแบบถามคำตอบคำแบบขี้เกียจคุย เลยยิ่งรู้สึกดีขึ้นไปอีกนิด
   ชอบเดินทางเหมือนกัน ชอบ Uke เหมือนกัน เลยคุยกันเรื่องเพลง วอลนัทเลยเล่าว่ามีวงดนตรีกับเพื่อนๆ อีกด้วย ส่งลิงค์ใน Youtube มาให้ฟัง สุดยอดจริงๆ เลย
   ขอเป็นแฟนคลับอีกคนละกันนะวอลนัท
   
   ไปรับมิวในห้างตอนเย็น ที่เดินที่สนุกสุดในห้างสำหรับผมก็คือแผนกซูปเปอร์มาเก็ตครับ ผมเดินในนี้ก็สามารถเกิดไอเดียใหม่ๆ ได้นะ วันนี้ซื้อกาแฟ Suzuki Expresso มาฝากพ่อ ซือไส้กรองเครื่องกรองน้ำมาไว้บ้าน สำหรับตัวเองก็เป็นพวกผักผลไม้ ซื้อกีวี บีทรูท

[O'Pern]

9 พย 57
   เช้านี้ซัดไปอีก 1 ชม วิ่งแถวบ้านนี่แหละ
   0800 ออกจากบ้าน ขอติดรถลูกไปด้วยครับ ลูกไปเรียนพิเศษที่สยาม ผมจะไปงาน a day bike fest พอดี กะจะนั่งรถไฟฟ้าไปลงพญาไท แล้วต่อรถสาย Airport Link ไปลงมักกะสัน ขากลับก็น่าจะทำแบบเดียวกัน มิวเลิกเรียน 0330 ผมจะกลับมาให้ทันเวลานั้น
   จอดรถที่สยาม มิวเข้าเรียนก็หามื้อเช้ากินที่ร้านจุฑารส ร้านเก่าแก่ที่บูรณะปรับโฉมไปหลายรอบแล้ว อาหารก็มีหลากหลายขึ้น จากเดิมขายแต่ก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นเนื้อวัวแบบน้ำใส ตอนนี้เลือกกันได้แบบละลานตา
   กินเสร็จภรรยาเดินมาส่งที่ BTS สยาม แล้วก็แยกกัน ผมนั่ง 2 สถานีไปลงพญาไท แล้วเดินอีกนิด ต่อรถสาย Airport Rail Link อีก 2 สถานีลงที่มักกะสัน 20 บาท โคตรง่าย โคตรสะดวก
   นี่เป็นครั้งแรกที่ผมใช้ Airport Rail Link มันก็เป็นทางเลือกที่ดีนะสำหรับคนจะไปสนามบิน ยังไงก็ถูกกว่าแท็กซี่เยอะมากๆ ประหยัดไปได้เป็นร้อย
   เดินเข้างาน a day ที่ชั้น 3 พอดี โคตรสะดวกอีกเช่นกัน งานในสองปีแรกผมไปด้วยรถยนต์ ขาไปไม่เท่าไหร่ ขับสบายๆ ขากลับเบื่อตรงทางออกของอาคารมันข้ามเลนไปขึ้นทางด่วนไม่ได้ เซ็งมากๆ ต้องไปทางอื่นโน่นเลย
   ชั้น 3 เป็นพวกร้านเล็กๆ โนเนมหน่อย ขายของก็อกๆ แก๊กๆ และจอดโชว์จักรยานแบบงั้นๆ แต่จัดเรียงสวยกว่าปีก่อนๆ นะ เรียกว่ามาถูกทางแล้ว แต่เขายังพรีเซนต์รถไม่เป็น รถดีมีประวัติแต่จอดแล้วก็ดูเหมือนซากเศษเหล็กทั่วไป ขนาดผมเล่นจักรยานยังมองแบบนี้ คนไม่ได้เล่นจักรยานคงจะเดินผ่านไปเฉย และไม่ได้ชายตาดูรถแม้แต่น้อย
   แต่บูธในชั้น 3 มีเยอะขึ้นกว่าปีก่อนมากครับ เอามุมอาหารมาอยู่ชั้นนี้ด้วย มีมุมนั่งกินต่างหาก ดูโอเคดี ใช้ได้เลย บรรยากาศโปร่ง โล่ง สบายตามากๆ ครับ เป็นผนังกระจกใส มองไปนอกอาคารเห็นที่โล่ง และวิวภายนอก ชั้น 3 นี่ทำอะไรได้มากกว่านี้เยอะมากๆ
   เจอร้านขายกางเกงชั้นใน เป็นแนวที่ผมเชอบเลย ผมชอบกางเกงในแบบมีขานิดๆ เพราะใส่ขี่จักรยานแล้วขอบขามันไม่มากดทับที่ก้นจนเป็นรอยและเม็ดผด ผมขี่จักยานบ่อยไง แต่ไม่ได้ใส่กางเกงของจักรยานที่เป็นบุฟองน้ำนักหรอก เพราะขี่สั้นๆ แต่ขี่วันละนิดละหน่อย
   ทรงมันเหมือนกางเกงว่ายน้ำนี่แหละครับ ขายตัวละ 100 แต่ถ้าเอา 7 ตัวจะคิด 500 บาท ผมขอซื้อ 1 ตัว เอาไปลองในห้องน้ำ เดินออกมาหน้าตากรุ้มกริ่มมาก บอกแม่ค้าชื่อ “พี่อร” จัดมาให้อีก 6 แบบไม่ต้องลังเล เลือกเฉพาะสีขาวและสีดำ
   มีสองดีไซน์นะ เลือกรุ่นมีลายฉลุมาด้วย ไอ้นี่ดูคล้ายพวกเกย์หน่อย แต่ใส่แล้วมันอยู่ข้างใน ไม่มีใครมองเห็น เนื้อผ้าฉลุเป็นรูๆ ทั่วตัวเลย แปลกดี น่าจะระบายอากาศดี และแห้งเร็ว ตอนทำงานยกของเหงื่อออกมากๆ หรือขี่จักรยานลุยฝน น่าจะแห้งเร็ว ผมหวังประโยชน์ตรงนี้ ไม่รู้จะเวิร์คไหม เลยเลือกแบบผ้าธรรมดาและผ้าฉลุมาด้วย
   ซื้อเสร็จ ฝากพี่อรไว้ก่อน บอกขากลับค่อยมาเอา ลูกค้าเห็นผมซื้อทีเดียว 7 ตัว ก็เลยเกิดปรากฏการณ์เลียนแบบ หลายคนลังเลว่าจะซื้อดีไหม เพราะได้ยินกรอกหูมาว่า ใส่กางเกงจักรยานแล้วไม่ต้องใส่กางเกงชั้นในไง
   จะใส่ก็ใส่ได้ครับ แต่ขอให้เป็นกางเกงทรงแบบมีขาหน่อย และดูให้เป็นกางเกงในแบบทอไม่มีตะเข็บ ตรงจุดกดทับและ Sit Bone ต้องไม่มีตะเข็บ จุดนี้คือจุดสำคัญต่างหาก
   เพราะถ้าใส่กางเกงในทรงปกติ ขอบขาจะอยู่ตำแหน่ง Sit Bone ที่กดลงบนเบาะพอดี และส่วนใหญ่ขอบขากางเกงในจะหนามาก ไอ้นี่แหละคือหายนะของนักปั่น
   ถ้าเป็นกางเกงในทรงที่ผมซื้อมานี้สามารถใส่ขี่จักรยานได้ครับ แถมยังเหมาะกับการขี่ทัวริ่งอีกด้วย เพราะจะได้ไม่ต้องซักกางเกงจักรยานทุกวันไง เปลียนแค่กางเกงชั่นใน หรือจะซักแค่กางเกงในอย่างเดียวก็ได้ แห้งเร็วมากๆ ผ้านุ่มโคตรๆ เลย
   มีร้านขายเสื้อผ้าเยอะแยะมากมายจริงๆ ครับ จะซื้อต้องเลือกให้ดีนะ เอาให้เหมาะกับสไตล์ของเราด้วย ไม่ใช่เห็นว่าเป็นของจักรยานก็จัดแม่งมาหมด หลายอย่างมันอาจไม่เข้ากับเราก็เป็นได้
   ลงบันไดมาชั้น 2 นี่ถึงจะเรียกว่าของจริง พวกเทพเขาอยู่กันชั้นนี้ครับ บูธแรกที่เห็นและเข้าไปคุยคือ Vincita ได้เจอกับพี่ยิ่งศักดิ์ปีละครั้งก็ในงานจักรยานนี่แหละ ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนนะ แต่พี่เขารู้จักผมผ่านเวป thaimtb ด้วยการอ่านกระทู้ที่ผมตอบ คุยกันอย่างสนิทสนมเลย กันเองดีครับ ผมเองชอบผลิตภัณฑ์ไทยอยู่แล้ว เลยมีโอกาสสอบถามหลายเรื่อง ปีนี้ทาง Vincita รับงาน OEM ที่ทำให้แบรนด์ทางยุโรปน้อยลงแล้ว ก็น่าจะมีเวลามาพัฒนางานของตัวเองมากขึ้น น่าสนใจดีครับ
   เห็นรถ Co-Motion ด้วย ไอ้นี่เทพอีกตัวจาก Oregon USA  เป็นรถทัวริ่งแบบถอดเฟรมแยกชิ้นได้ ราคาก็เทพฯตามไปด้วย เลข 6 หลักครับ และหลักหน้าไม่ใช่เลข 1 หึหึ และหนักที่สองก็ไม่ใช่เลขต้นๆ อย่าง 1 – 5
   งานประณีตดีครับ คนขายก็น่ารักนะ รู้ทั้งรู้ว่าแทบไม่มีคนซื้อ แต่ก็ยังตอบคำถาม และให้ข้อมูลอย่างหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส
   ร้านใกล้ๆ กันขายผ้าแนว Buff แต่ยี่ห้ออะไรไม่รู้ แม่งเยอะจัด กูงง และลืมไปหมดแล้ว ผมไปชอบหมวกใบหนึ่ง คือเป็นผ้ายืดๆ สวมสบาย น่าจะซับเหงื่อดี ลองแล้วชอบมาก ติดนิดเดียวตรงที่ราคาใบละ 995 บาท เดินคอตกกลับออกมา
   เจอ Tokyo Bike แบบตรงไซส์เลย ผมตัวไม่สูงมากไง นานๆ ทีถึงจะเจอรถล้อ 700 ไซสเล็ก คนขายยุให้ไปลองๆ หึหึ มึงอย่ามาท้ากู กูลองแน่
   รถก็ลื่นๆ ขี่สบายดี (ก็แหงล่ะ รถตรงไซส์ ขี่ดีหมดทุกคันครับ) ลองขี่สองสามรอบ แล้วมาลองด้านการทรงตัว พบว่าทำ Track Stand ง่ายมาก ไอ้คันนี่ 2.8 หมื่นบาท แม้จะชอบ และถูกใจ แต่ไม่มีเหตุผลให้ซื้อเพิ่มครับ คันเก่าที่อายุ 20 ปีในปีนี้ยังใช้งานได้ดีอยู่มากๆ
   ชั้นนี้เดินช้าๆ เลยนะ ของในแต่ละบูธมีดีๆ หลายอย่าง แต่บางบูธจัดเรียงไม่เด่น พรีเซนต์สินค้ายังไม่เป็น สินค้าบางอย่างไม่ได้เกี่ยวกับจักรยาน เช่น Adidas และ โก๋แก่ แต่ก็น่าจะโยงอ้างอิงให้เข้ากับจักรยานบ้าง แต่นี่เปล่าเลย พนักงานมายืนขายของเหมือนอยู่ในห้างตามปกติ เห็นแล้วเสียดายของมากๆ
   อย่าง Adidas ก็น่าจะนำเสนอเรื่องการระงับกลิ่นเหงื่อ กลิ้นหอมๆ กระตุ้นให้เราสดชื่น เกิดพลัง หรืออะไรก็ว่าไป โม้ไปได้เยอะๆ
   ส่วนโก๋แก่ก็ต้องบอกคุณประโยชน์ของถั่วลิสงกับสุขภาพ ต้องเน้นตรงจุดนี้ ไม่ได้มายืนขายถั่วกระป๋องละ 50 บาท จัดชุด 3 กระป๋อง 150 มั้นดูเหมือนพวกขายของตามซูปเปอร์มาเก็ตธรรมดาๆ นี่เอง รู้สึกเสียของ
   ค่าย JBL เขาชุดลำโพง Bluetooth ติดจักรยานมาขาย อันนี้โอเค พอได้หน่อย สินค้ามีหลากหลายดี ราคาไม่แพงมากนัก สองสามพันบาท ฟังเพลงได้ด้วย เป็น Bluetooth speaker ด้วยในตัว บางรุ่นเป็น Power Bank ได้อีกนี่ เจ๋งดี สำหรับคนชอบเล่นมือถือ คงจะถูกใจ
   มีร้านเสื้อผ้ามากมายกว่าปีที่แล้วอีก ดูกันเพลินๆ ไม่ใช่แนวผมแม้แต่น้อย ผมชอบเสื้อผ้าสีเรียบง่าย ขาว ดำ พวกสีสันสดใสแนว cosplay หรือชุดจิ้งเหลนนี่ไม่ถูกจริตจริงๆ
   มาหยุดคุยนานหน่อยที่ Granny Bike ของคุณปาน คนนี้แม้จะแรกๆ จะยังไม่สนิท แต่ก็คุยกันจนค่อนข้างสนิทขึ้นเรื่อยๆ ผมให้คำแนะนำเขาไปหลายอย่างมากๆ ในปีที่แล้ว พอมาปีนี้บูธเขาดูดีขึ้นเยอะ เพราะมีจอทีวีพรีเซนต์สินค้า แต่ดันขาดลำโพง คือควรมีเสียงออกมาบ้าง เปิดเบาๆ ก็ได้ ใครสนใจก็มายืนเอาหูแนบลำโพงฟัง เพราะเนื้อหาใจ DVD ที่เขาเปิดมันน่าสนใจไง เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับชุดต่อพวงยืดหางหลังของ Extraclcle และ Extra Wheel เป็นอีกทางเลือกของการบรรทุกของแนวทัวริ่ง
   สินค้าไปได้ดีครับ แนะนำการตลาดไป เขาก็นำไปทำ เราก็เลยรู้สึกดี และอยากจะแนะนำต่อไปเรื่อยๆ ผมบอกให้เขาทำตัวเป็นผู้นำเข้าและหาตัวแทนจำหน่าย เรามีหน้าที่ทำตลาดและส่งเสริมกระตุ้นยอดขาย กำไรไม่ต้องมาก แต่ตัดไปให้ดีลเลอร์เราแทน เราจะเน้นที่ยอดของสินค้า
   ปีนี้ปานนำรถยี่ห้อ All City เข้ามาด้วย เป็นรถแนว Cyclocross ผมทำนายว่ารถแนวนี้จะยิ่งเริ่มฮิตมากขึ้นตามกระแสของรถแนวทัวริ่งครับ
   Cyclocross ก็คือหมอบวิบากนี่แหละ แต่ตัวรถและอุปกรณ์นี่ไปกันคนละอย่างกับเสือหมอบเลยนะ ไม่ได้ใช้ล้อเล็กบางเฉียบ แต่ก็ไม่ได้ใช้ล้อใหญ่อ้วนเหมือนเมาเทนไบค์
   ผมเห็นมันลุยๆ ดูแข็งแรงดี น่าจะเหมาะกับคนที่ชอบรถลุยๆ และยังคงเน้นความเร็วอยู่ด้วย
   เห็นรถ Brompton มากันหลายค่ายเลย ยังอดสงสัยไม่หาย คนซื้อรถคันละหลายๆ หมื่นบาทแบบนี้โดยที่ชอบแค่มันพับได้เล็กอย่างเดียวเองหรอ ข้อเสียของ Brompton นี่มีเพียบเลยนะ ที่เห็นแว๊ปเดียวแล้วรับไม่ได้คือการเดินสายเกียร์สายเบรก แม่งโคตรรกลูกตาเลย
   ในฐานะคนทำงานดีไซน์ผมให้ 0 คะแนนในจุดของการเดินสายเบรกสายเกียร์ แม่งทำแบบขี้เกียจมากๆ ขนาด Dahon ตัวปี 2015 เขายังทำสายเกียร์สายเบรกซ่อนในเฟรมกันแล้วเลย นี่ขนาดว่ารถเขาเดินสายเบรกแนบกับเฟรมได้นะ เขายังคิดพัฒนานำไปซ่อนเลย
   ส่วน Brompton แกคงจะอารมณ์คลาสสิคมั้ง ไม่รู้สิ ใครจะชอบก็ชอบกันไป เงินของคุณ บอกก่อนนะว่าไอ้รถคันนี้มันเป็นรถพับสำหรับคนตัวสูงนะครับ สูงไม่ถึง 170 จะไม่ค่อยเหมาะ เพราะคุณจะต้องเลื่อนเบาะมาหน้าสุด จนตำแหน่งหลักอานกับเบาะแม่งดูโคตรตลก ผลที่ตามมาคือตำแหน่ง KOP – Knee Over Pedal จะผิดเพี้ยนไป
   ถ้าไม่ขี่มาก ไม่ขี่โหด ก็จะไม่รู้สึกอะไร
   ส่วนรถที่ดีไซน์ดีมาจากอังกฤษเหมือนกันผมยกให้ Strida ครับ มันคืองานศิลปะของแท้ คอนเสปดีไซน์ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน พับเร็วแบบรถยี่ห้อใดก็มาสู้ในจุดนี้ไม่ได้ ขนาดผมมือใหม่ ยังทำได้ไม่ถึง 3 วินาที ถ้าคุ้นมือคงเหลือแค่ 2 หรือ 2.5
   ห๊ะ รถบ้าอะไรวะ พับแค่ 3 วิ !!!
   ค่าย Probike เน้นโชว์เทคโนโลยีเกียร์ไฟฟ้าของ shimano Di2 ผมลองกดดูแล้วดังแต๊กๆ อารมณ์เหมือนกับชิฟเตอร์แบบ Rapid Fire ปกติ เจ้าหน้าที่บอกว่าจะทำให้เงียบให้นิ่มก็ได้ แต่มันไม่ได้อารมณ์ขณะลุย ตอนแรกผมคิดว่ามันจะนุ่ม ทำงานเร็ว แบบแตะปุ๊บไปปั๊บ แต่เปล่าเลย มันแข็งและหนืดเหมือนแบบกดยิงปกติเลย    
   อ้าว แล้วทำมาทำไม ความต่างคืออะไร
   มันมีจุดเด่น 2 อย่างครับ 1 ชิฟได้ตามโปรแกรมที่เราตั้งค่าไว้ และ 2 มันช่วยรักษาแนวโซ่ไม่ให้เยื้อง
   เจ๋งดีว่ะ ผมฟังแล้วนึกถึงพวกเทคโนโลยีของ F1 เลย คือคนขับแค่เหยียบคันเร่ง เบรก และบังคับทิศทาง ที่เหลือเป็นหน้าที่ของรถและเทคโนโลยี
   ก่อนติดตั้งก็จะมีค่ามาตรฐานมาให้จากโรงงาน คือแบบธรรมดา และแบบโหด ชอบแบบใดก็เลือกจัดได้ หรือถ้าโปรกว่านั้น คุณก็สามารถตั้งค่าการชิฟได้เองตามในนึก เช่นกดทีเดียวสามารถ Up Shift ได้ 2 หรือ 3 ที่อาจใช้ในภารกิจขึ้นเขา ในทางกลับกัน หากไปแข่งลงเขา ก็ปรับให้ Down Shift ได้ทีละ 2 หรือ 3 หรือมากกว่านั้น ฯลฯ
   เทคโนโลยีรักษาแนวโซ่ไม่ให้เฉียงมากก็เจ๋งดีนะ ตอนขี่แข่งลุยกันโหดๆ บางคนลงจานหน้าใบเล็กโดยไม่รู้ตัว แล้วก็ชิฟเฟืองท้ายไล่เอา จนสุดท้ายมักจะไปจบที่ใบเล็ก กลายเป็นขี่ในเกียร์ต้องห้ามไปเสียนี่
   ในกรณี้นี้ระบบของ Di2 จะช่วง Up Shift จานหน้าให้ครับ ชิฟไปเรื่อยๆ จนแนวโซ่เฉียงมันก็จะดันขึ้นจานกลางให้เราเลย เฮ้ยย เจ๋งโคตร นักแข่งน่าจะชอบกันนะ หรือใครที่เคยชิฟเกียร์พลาดแล้วรอบขาวืดเหมือนไม่มีโซ่ ก็จะช่วยได้ตรงจุดเลยล่ะ
   สำหรับทีมอาชีพก็โอเคครับ แต่สำหรับคนขี่รถเล่นแล้วผมว่างั้นๆ นะ เจอราคาแล้วอาจตัดสินใจได้ไม่ยาก เลขหกหลักครับ ขำขำ ไม่ใช่ของเล่นของคนงบน้อย
   อ้อ รถธรรมดาๆ ใส่ไม่ได้ด้วยนะ ต้องมากับเฟรมที่รองรับการติดตั้งแบตเตอรี่ที่จะอยู่ด้านในท่อนั่ง ซึ่งเราจะได้เห็นรถแนวนี้ในปี 2015 เป็นต้นไป
   ระบบนี้พัฒนามาจากรถ MTB นะครับ และจะค่อยไปที่รถเสือหมอบ
เจอรถค่าย Montague ด้วย คันนี้ชอบมาก เห็นตั้งแต่ครั้งแรกสิบกว่าปีก่อนแล้วก็เลิกมองไป เพราะมีแค่ไซส์ 18 จนล่าสุดปัจจุบัน Made in Taiwan แล้ว เลยมีขนาด 16 ออกมา ค่อยยังชั่วหน่อย แถมยังมีรถขนาดล้อ 20 ออกมาให้เลือกอีกด้วย รถสวย น่ารัก แต่ราคาเท่ารถล้อใหญ่เลยนะ ยังดีที่มีเฟรมแยกขาย เป็นทางเลือกสำหรับคนชอบแต่งชอบโม
รถสไตล์เก่าๆ ดูย้อนยุคมากันเยอะครับ ภาษาชาวจักรยานเขาเรียกรถวินเทจกัน แต่ผมว่ามันไม่เห็นน่าจะใช่ เพราะคนไทยเราเหมารวมรถเก่าๆ ว่าเป็นวินเทจกันเสียหมด โดยส่วนตัวในทรรศนะของผม คำว่าวินเทจจะใช้กับรถที่มีประวัติและชื่อเสียงยาวนาน ไม่ใช่เก่าแบบกะโหลกกะลาก็เหมาว่าเป็นวินเทจกันเสียหมด
รถแนวนี้ทำตลาดต่างจากรถแบบอื่นนะ เพราะมันเป็นเรื่องของความชอบความรู้สึกมากกว่าเหตุผล ผู้ขายต้องให้ข้อมูลที่มาที่ไปของรถคันนั้นๆ เช่นมัน Hand Made ทุกขั้นตอนนะ มัน Made in USA นะ หรือมันให้เหล็กเกรดพิเศษและคว้านท่อทุกท่อแบบ Quad Butted นะ อะไรทำนองนี้ คือบอกให้รู้ถึงเหตุผลในความแพง ลูกค้าฟังแล้วจะได้ไม่ช็อคคาบูธ
สไตล์การขายของหลายร้านยังคงใช้แรงญาติพี่น้องพ่อแม่ลูก มันก็เป็นเรื่องปกติล่ะครับที่ต้องมองคนใกล้ตัวไว้ก่อน แต่ผู้ใหญ่เขาจะตอบคำถามด้านเทคนิคไม่ได้ไง จะมาพลาดเอาจุดนี้แหละครับ
ผมยืนดูรถคันหนึ่งด้านหน้าใช้ดิสเบรก ด้านหลังก็มีหูยึดดิสเบรก แต่กลับใส่วีเบรกมาให้ ดูด้วยความสงสัย เจ้าของร้านมาคุยด้วย บอกว่าสอบถามได้ พอผมถามเข้า ก็ตอบผมไม่ได้ เดินกลับไปหาลูกชาย ลูกก็มาบอกซื่อๆ ว่าทางโรงงานจัดมาให้แบบนี้ เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ผมเองก็ไม่รู้ แต่ถ้าให้เดา ก็มีแค่เหตุผลเดียว นั่นคือเรื่องของต้นทุน และการเคลียร์ของที่ตกค้างสต็อคออกไป
บางร้านมาแรงมาก สั่งของเข้ามาใช้เอง ขายเอง คุมร้านเอง เมลล์คุยกับทางต่างประเทศเอง บริหารจัดการเองคนเดียวหมด ลูกค้าเดินเข้ามาตัวเองนี่ยังพิมพ์คุยกับปลายทาง ไม่ได้ต้อนรับหรือให้ข้อมูลลูกค้า กลายเป็นว่า เอาของในบ้านตัวเองมาโชว์ในงานเฉยๆ 
สินค้ามาใหม่ ชื่อไม่คุ้นนี่แจ้งเกิดยากอยู่แล้วนะครับ ถึงนาทีนี้จักรยานมาถึงช่วงที่โคตรฮิต การจะต่อกรกับแบรนด์ดังค่ายใหญ่ ก็ต้องอาศัยว่าผลิตภัณฑ์ของคุณแม่งเจ๋งจริง และคุณต้องมีอาวุธลับอีกด้วย
มีคนถามผมว่าจักรยานจะฮิตไปอีกนานไหม หรือเมื่อไหร่จะเลิกฮิต
ไม่มีเลิกหรอกครับ เพราะมันไม่ได้ดังเพราะกระแสดารามาโปรโมท แถมยังมีเรื่องของสุขภาพ การออกกำลังกาย และการท่องเที่ยวเข้ามาเกี่ยวด้วย ผมตอบไปว่ามันจะดังแบบนี้ไปอีกหลายปี จะมีจักรยานแปลกๆ ใหม่ๆ เข้ามาอีกมาก ตลาดนักแข่งชอบแต่งแพงแต่งแรงก็จะมีคนอยู่กลุ่มหนึ่งอยู่บนยอดของภูเขาน้ำแข็ง คนทั่วไปที่ขี่เล่นวันหยุด ออกทริปบ้าง เดินทางไกลบ้าง ก็จะอยู่ตรงฐานของภูเขา ส่วนคนที่ใช้งานจริง ขี่จริงทุกวัน คนกลุ่มนี้ไม่ได้ออกสิทธิออกเสียงอะไร ส่วนใหญ่ไม่ได้ใช้อินเทอร์เนท ใช้จักรยานเป็นยานพาหนะอย่างจริงจัง แต่กลับไม่ค่อยมีใครเหลียวแล คนกลุ่มนี้แหละครับคือฐานของภูเขาน้ำแข็งที่อยู่ใต้น้ำ ไม่มีใครมองเห็นนอกจากแมวน้ำ สิงโตทะเล และหมีขั่วโลก
การใช้จักรยานมันคือคำตอบของสังคมเมืองอยู่แล้ว ไทยเรายังไม่คุ้นเคย ก็ต้องใช้เวลาปรับตัวกันหน่อย อยากให้จักรยานมันเกิดเร็วๆ ก็ต้องให้สิทธิและความสะดวกแก่คนใช้จักรยานครับ หลักการมันมีง่ายๆ แค่นี้เอง
แต่ที่ผ่านมานับสิบปี ผมเห็นแต่การให้ความสะดวกแก่คนใช้รถยนต์ ผลก็เลยเป็นไปตามคาด ตัดถนนให้ ทำสะพานลอยข้ามแยกให้ ทำทางด่วนให้ ฯลฯ เหล่านี้ล้วนเป็นประโยชน์โดยตรงต่อคนใช้รถทั้งสิ้น
คิดผิด คิดใหม่ได้ครับ ผมเคยเสนอแผนพัฒนากรุงเทพฯให้ไปนานมากแล้ว เล่าใหม่ก็ยาวมาก สรุปหัวข้อให้คร่าวๆ ก็คือออกกฎให้โครงการหมู่บ้านต่างๆ ต้องมีทางจักรยาน (สเปคเป็นอย่างไรค่อยมาว่ากัน) ทำเช่นนี้ทุกหมู่บ้าน ถ้าเป็นหมู่บ้านเก่าก็ต้องค่อยๆ ทยอยจัดทำภายใน 3 ปี 5 ปี ก็ว่ากันไป
การมีทางจักรยานในหมู่บ้าน คือก้าวแรกที่ทำให้ทุกคนเริ่มมาใช้จักรยาน ส่วนทาง กทม ก็สร้างทางจักรยานจากหน้าหมู่บ้านเชื่อไปยังตลาด ไปยังวัด และโรงเรียน ที่อยู่ใกล้ๆ เริ่มแรกเอาแค่นี้ก่อน แต่ขอเป็นทางจักรยานที่สมบูรณ์แบบนะ ควบคุมดูแลด้วยกล้องวงจรปิดอีกที
ส่วนต่างจังหวัดก็สร้างทางจักรยานเลียบเลาะชายหาด ป้องกันคนบุกรุกผืนทรายทำร้านอาหารไปด้วยในตัว ทำในจุดที่พอจะทำได้ก่อนครับ แต่อย่างที่บอก ทำแล้วก็ขอให้เป็นทางจักรยานจริงๆ เฝ้าด้วยกล้องวงจรปิด ถ้ามีรถอื่นเข้ามาก็ส่งภาพไปจับปรับตามระเบียบ
จักรยานเช่าปันปั่นที่ทำอยู่ก็ถือว่าดีมากครับ มาถูกทางแล้ว แต่พฤติกรรมคนเมืองคุ้นชินกับความสดวกสบาย เลยยังคงยอมนั่งรถติดเปิดแอร์เย็นสบายอยู่ แม้จะแลกกับค่าเสียเวลา ค่าน้ำมัน แต่พวกเขาก็ยังไม่สน เพราะฉะนั้น ก็ต้องทำให้จักรยานปันปั่นมันสะดวกเพิ่มมากขึ้นไปอีกครับ เช่น ขยายเส้นทาง ขยายเพิ่มจุดยืมจุดจอด ใช้เวลานิดครับ ลองให้จุดพักจักรยานไปเชื่อมกับศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตติ์สิครับ รับรองว่าจะได้เห็นยอดการใช้จักรยานเพิ่มอย่างผิดหูผิดตา
อ้อ คุยถึงเรื่องศูนย์ประชุมนี่ขอด่าหน่อย เพิ่งทำจุดจอดจักรยานได้ไม่ถึงปี งานสัปดาห์หนังสือมีคนจักรยานหายไปหลายคน แล้วก็จับไม่ได้ แบบนี้ใครเขาจะอยากเอาจักรยานมาล่ะครับลูกพี่ แก้ไขจุดนี้โดยด่วนครับ มีที่จอดจักรยานอย่างดีก็ไร้ค่าหากมันมาพร้อมกับโจรที่คอยจ้องขโมยรถเราอยู่
เข้าเรื่องงานจักรยานต่อ
ร้านค้าส่วนใหญ่ออกบูธโดยเน้นการขายสินค้าครับ ก็ไม่ผิดหรอกนะ เพราะเสียค่าเช่ามาแล้วนี่นา ก็ต้องขายของให้ได้สิ แต่มันมีอะไรมากกว่านั้นนะ ลองคิดดูให้ดีๆ คิดนานๆ โอกาสทางธุรกิจยังมีช่องทางอีกมากนอกเหนือจากการขายของ ถ้ายังไม่รู้ หรือคิดไม่ได้ นั่นคือจุดเริ่มของหายนะ
คุณต้องมีแผนการตลาด ไม่จำเป็นต้องเหมือนตำราที่เรียนมา เรานำมาประยุกต์ใช้เฉพาะข้อที่เราเห็นว่าดีและทำได้จริง อย่างเช่นการประชาสัมพันธ์ โปรโมชั่น การกระตุ้นยอดขาย ไปจนถึงลูกค้าสัมพันธ์
งง คิดไม่ออก ตามไม่ทัน ฯลฯ เตรียตัวไว้ได้เลยครับ ผลิตภัณฑ์ค่ายอื่นเขาจะแซงคุณไปกันหมด
จักรยานไม่เหมือนรถยนต์ตรงที่ใครๆ สามารถซ่อมบำรุงได้ด้วยตัวเอง ฉะนั้นบริการหลังการขายแม้จะไม่ใช่เรื่องสำคัญนัก แต่หากใครนำจุดนี้ไปตีความและต่อยอดได้ นั่นคือเขาเห็นช่องทางใหม่ในการสร้างแบรนด์
เราจึงเห็นแบรด์ของจักรยานค่ายใหม่ๆ แจ้งเกิดกันจนละลานตา ก่อนซื้อก็สืบดูทีทมาที่ไปกันให้ดีครับ ส่วนใหญ่สินค้าราคาถูกจะทำในจีนกันหมด ส่วนพวกราคาแพงก็มักจะเป็นแบบ Hand Made จะอย่างไรก็สุดแท้แต่ รถที่ดีก็คือรถถูกไซส์กับตัวเราเท่านั้นครับ
   

   ขอติเรื่องที่นั่งพักขาหน่อย คือในงานไม่มีที่ให้นั่งเลย ถ้าจะนั่งก็ต้องไปนั่งกินของกินบนชั้น 3 โน่น
   ติอีกเรื่องคือน่าจะมีมุมของเด็ก ให้เด็กๆ เล่นในมุมของเขา มีที่นั่งให้พ่อแม่เฝ้าดูใกล้ๆ บรรยากาศในงานน่าจะดีกว่านี้
   ติอีกทีเรื่องการละเล่นโหวกเหวกโวยวายเสียงดัง เข้าใจว่าจะเอาฮา เรียกลูกค้า แต่ถ้าทุกบูธคิดและทำแบบนี้ คุณลองนึกภาพดูก็แล้วกันว่าจะโกลาหลขนาดไหน
   ติต่อในเรื่องของพริตตี้ อันนี้ไม่รู้ใครคิดนะ นำสาวแต่งตัวโป๊โชว์นมมาเรียกลูกค้า ถุยย บอกได้เลยครับ สินค้าคุณแม่งจะเกรดต่ำลงทันทีถ้าคุณขายของด้วยเซ็กส์
   
   ติแล้วก็ต้องชมด้วย สถานที่ดี คมนาคมสะดวก บรรยากาศดี มีที่จอดจักรยานอย่างดี สุดยอดมากครับ
   ช่วงวันเวลาที่จัดงานก็พอใช้ได้ครับ แม้จะชนกับ 3 งานใหญ่อย่างบ้านและสวนที่ Impact งาน Mobile Expo ที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิตติ์ และงาน Bus & Truck ที่ Bitec
   ส่วนร้านอาหารผมไม่ได้ไปใช้บริการ เลยขอข้ามไป เลนทดสอบจักรยานพอใช้ได้ครับ ดีกว่าไม่มี แต่ถ้าได้ทางยาวกว่านี่จะดีมาก
   
   ออกจากงานตอนบ่าย ไปพบกับลูกที่สยามตอนเขาเลิกเรียนพอดี ขากลับไปซื้อตั๋ว Airport Rail Link ผมยื่นเงินให้ 20 บาท บอก “ไปสยามครับ”
   เจ้าหน้าที่เงยหน้ามามอง จ้องตา
   “พี่ต้องไปลงพญาไท แล้วค่อยไปต่อ BTS นะครับ”
   จุกก เลย กูพูดผิดว่ะ
   “เอ่อๆ ใช่ครับ ผมไปพญาไทครับ”
   เขินฉิบเป๋ง ใจจะไปสยาม เลยลืมไปว่ามันคนละสายกับ BTS
   ขากลับนี่รอรถไฟนานเลยครับ 15 นาทีแน่ะ แถมพอรถมาก็คนแน่นมาก เบียดกันแน่นเอียด ยังดีที่จากจุดนี้นั่งแค่ 2 สถานีก็ถึงพญาไท
   เดินไปต่อ BTS อีก 2 สถานทีก็ถึงสยาม แวะร้าน Ribbee ร้านขาย Uke ชื่อดัง เมื่อก่อนมี 2 ห้อง วันนี้เหลือห้องเดียวแล้ว ผมคิดว่าเขาลดต้นทุน แต่พนักงานบอกว่าไปเปิดอีกหลายสาขาเลย ตอนนี้ที่ใหญ่สุดอยู่ตึกอะไรก็ไม่รู้ ไม่คุ้น แถวถนนเพชรบุรี มี Uke แพงๆ ดีๆ ไปโชว์ที่นั่นเยอะ ที่สยามเลยดูของน้อยลงไปมาก
   ผมหยิบตัวโน้นตัวนี้มาลองเล่นแบบเพลินมาก พนักงานบอกว่าตามสบายไง ก็เลยจัดเลย ซัดไป 30 นาที ได้จับตัว Baritone ด้วย แต่เล่นไม่เป็น เพราะมันจูนสายคนละแบบ ไม่เหมือนอูคูเลเล่ทั่วไป ช่วงที่มีลูกค้ามาในร้านก็เพลาๆ ลงหน่อย พอไม่มีคนก็ซัดได้ ฮ่าๆ นี่มาเล่นโดยไม่รู้จักใครเขาในร้านเลยนะนั่น อย่าคิดว่าผมสนิทนะ ไม่รู้จักใครสักคนด้วยซ้ำ
   มิวเลิกเรียนแล้วบอกอยากกลับบ้าน ตอนแรกวางแผนจะกินร้าน Rabbit (ร้านอาหาร New Light เดิม) ก็เลยอด ภรรยาชวนกินบอกร้านนี้น่ากิน มีโรตีจิ้มแกงที่ผมอยากกินด้วย ฝันสลายเลย
   มื้อเย็นแทนที่จะกินที่สยาม ของกินเยอะแยะ แต่มิวกลับบอกว่าอยากไปกินในเซ็นทรัลแถวบ้าน เอ้า ไปก็ไป กินเสร็จขอกินไอติมต่ออีก เอ้า โอเค
   ผมเผลออยากกินกับเขาไปด้วยสิ สั่งช็อคโกแลตลาวามากิน เป็นไอศครีมช็อคโกแลตชิพ กินกับชิ้นเค๊กคล้ายบราวนี่แต่มีช็อคโกแลตเหลวๆ อยู่ด้านใน มีวิปครีมราดอยู่ด้านบนไอติม
   ซัดคนเดียวหมดถ้วย ไม่น่าเชื่อ !!!

[O'Pern]

10 พย 57
   อดวิ่ง ตื่นสาย ลืมตาเอาตอน 0500 ถ้าจะวิ่งก็ได้แค่ 30 นาที เลยขอนอนต่ออีกสิบนาที แอบอู้ สงสัยเพลียที่เมื่อวานเดินในงานจักรยานนานมาก
   ชั่งน้ำหนักตกใจเลย ขึ้นมา 1 กก ทันที โหห ไม่น่าเล้ยยย ไอ้ช็อกโกแลตลาวาที่สเวนเซ่นแน่นอน ทำใจครับ จำไว้เป็นบทเรียน ใช้เวลา 7 วันในการลด 1 กก แต่ใช้เวลาแค่กินไอติมถ้วยเดียวในการทำให้มันขึ้นมา 1 กก
   เช้านี้กินแกงจืดเต้าหู้ ไข่เจียวใส่บีทรูท เอาส้มเขียวหวานไปกินกลางวันด้วย
   
   วอลนัทออกเดินทางไปลาวแล้ว ไปถ่ายทำรายการฉายเดี่ยว แต่จะออกอากาศช่วงไหนก็ยังไม่รู้ ผมส่งข้อความไปให้กำลังใจ เขาตอบกลับมาด้วย ดีใจๆ อีกแล้ว เอ๊ะ นี่กูจะเป็นติ่งเขาไปแล้วหรอ
   ไอ้คำว่า “ติง” ผมก็เพิ่งรู้จักไม่กี่เดือนนี่เองนะ มันแปลว่าคนคลั่งไคล้ แฟนคลับ อะไรทำนองนี้ ใครบัญญัติวะเนี่ยะ
   
   บ่ายไปจ่ายค่าไฟ กลับเข้ามาบ้าน ขากลับแดดร้อนแรงจัดมาก รถไม่ติดฟิล์มด้วยไง เลยขับเร็วหน่อย อยากกลับบ้านเร็วๆ กลายเป็นว่ามีรถซิ่งมาเทียบแล้วอัดด้วย
   เฮ้ยย กูไม่ได้อยากแข่งกับมึง กูร้อน รถกูไม่มีฟิล์มโว๊ยย กูจะรีบกลับบ้าน
   สุดท้ายก็ต้องยกคันเร่งให้มันแซงหน่อย มันจะได้ดีใจ และอัดหายหนีไปเลย เออ สบายกูดีเหมือนกัน จะได้อัดต่อคนเดียว มึงนี่แม่งเสือกจริงๆ เล้ยยยย ไอ้สันดาน
   ตั้งใจไว้แต่แรกว่าบ่ายนี้จะเอาจักรยานออกขี่กลางแดดแรงๆ ดูบ้าง เป็นการฝึกอีกวิธีหนึ่ง แต่พอถึงบ้านเปิดแอร์ด้วยความเคยชิน นั่งพักแล้วเปลี่ยนใจเฉยเลย ฮ่าๆ ขอเป็นฝึกวันหลังละกันนะ วันนี้แดดร้อนแรงจริงๆ
   งานดีไซน์บ้านก็ยังไม่ลงตัว ยากฉิบเป๋งเลย เพราะพื้นที่กว้างมาก มันเลยจิตนาการไปได้เยอะ ต่างจากบ้านเล็กๆ คับแคบ หรือพวกคอนโดที่ผมเคยทำมา
   คิดไม่ออกก็ทำงานเขียนแทน เมื่อเช้าวันอาทิตย์เกิดไอเดียโหดร้ายขณะวิ่ง เป็นฉากต่อของ Midnight Racing II ขอยืมชื่อเจ้า เอ็ม และ เดร มาใช้สักหน่อยคงไม่ว่าอะไรกันนะ จัดสองคนนี้มาเป็นผู้ช่วยในภาระกิจหนึ่งของเคนที่รับคำสังมาจากหน่วยเหนือให้จัดการกับพวก Street Racing แบบให้หมดจด ถนนวงแหวนความยาว 20 กม ให้เวลา 30 นาที ช่วงเวลานั้น กล้องวงจรปิดทุกกล้องจะเสียพร้อมกัน
   วอลนัทส่งข้อความมา บอกว่าตะกี้เพิ่งเจอกลุ่มจักรยานผ่านไป ไม่รู้เป็นพวกไหนเหมือนกัน ไทยหรือลาวก็ไม่รู้ ไปแค่สองวันก็ผจญภัยกันแล้ว เล่นรถโบก แถมเจอรถยางแตก บ๊ะ ชีวิตเขาน่าสนุกจริงๆ เลย ชักอิจฉา

[O'Pern]

11 พย 57
   แนวโคตร ตื่นเช้า แต่ไม่อยากออกวิ่งเฉยเลย ไฟแรง ลุกขึ้นมาเล่น Uke ตั้งแต่เช้ามืด เพลงยอดฮิตวันนี้คือเพลง “ไม่บอกเธอ” ชื่อแม่งโคตรเชย แต่ฟังแล้วร้องอ๋อ เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องฮอร์โมน เห็นมิวเขาชอบฟัง ก็เลยเอามาซ้อมเล่นให้คล่อง เผื่อเขาจะสนใจดนตรีบ้าง
   ที่ทำงานเริ่มเข้าสู่ช่วงของการเก็บสต็อคสินค้าเอาไว้ขายช่วงปีใหม่ มีรถมาส่งเข้าโกดัง ผมทำหน้าที่ตรวจเช็คสินค้า วันนี้งานไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่ถ้าเข้าเดือนธันวาคมล่ะก็ ได้วุ่นกันตลอดเดือนจนข้ามปี
   วันนี้เข้ามาบ้านเอาบ่ายแก่ๆ เกือบเย็น กลับมาก็ซ้อม Uke และเสิร์ชหาเพลงใหม่ๆ มาเล่นแก้เบื่อ เปิด youtube เจอพวกฝีมือระดับเทพ ดูแล้วโคตรท้อใจเลย คือมันยังห่างไกลกับเขาแบบคนละเรื่อง
   มีเพลงใหม่ๆ มาเล่นมันก็เพลินๆ ดีนะ แต่รู้สึกฝีมือไม่ค่อยพัฒนาเท่าไหร่เลย ต้องหาเทคนิคใหม่ๆ มาลองเล่น
   ผมชอบคิดค้นเองนะ เล่นแบบ finger style มันก็ยากกว่าปกติอยู่แล้ว ยังคิดค้นวิธีเกาเป็นของตัวเองขึ้นมาอีก น้ำเสียงทำนองที่ออกมาเลยฟังดูแปลกๆ หน่อย ไม่เหมือนชาวบ้านที่เขาเล่นกัน
   เย็นกินน้าเต้าหู้ถ้วยใหญ่ ใส่เม็ดแมงลัก ลูกเดือย ถั่วแดง มีขนมปังกรอบอีกนิดหน่อย ช็อคโกแลตดาร์คอีกนิด เอาแบบพอฟิน ฮ่าๆ

[O'Pern]

12 พย 57
   เช้านี้ซัดไป 1 ชม เริ่มรู้สึกแปลกๆ ว่า วิ่งแบบวันเว้นวันจะดีกว่าไหม ชอบอารมณ์ขณะวิ่งนะ มันมีสมาธิดีมากๆ คิดเรื่องราวในชีวิตได้หลายเรื่อง ยังคงวิ่งด้วยฝ่าเท้าเหมือนเดิม ดีกว่าแบบวิ่งลงส้นมากๆ เลย
   30 นาทีหลังวิ่งแบบสลับช่วงความเร็ว เลยได้เหงื่อเยอะกว่าปกติ สบายตัวดีครับ
   มื้อเช้ามีปลาสลิดทอด ไข่ดาว ผักย่างมีสามสีสามรสเลย บีทรูทสีม่วง แครอทสีส้ม ฟักทองสีเหลือง ข้าวกล้องรุ่นใหม่สีม่วงอ่อน (Rice Berry)
   วันนี้มิวมีสอบพุทธศาสนา สอบทั้งวันเลย เขาเรียกอะไรก็ไม่รู้นะ มีชั้นตรี โท เอก ด้วย ก่อนนอนเมื่อคืนก็ไม่อยากอ่านหนังสือ เอาแต่เล่นเกมในโทรศัพท์
   ที่ร้านวันนี้คนงานขาดไป 2 ครับ หึหึ งานก็เลยเดินช้ากว่าปกติ น่าโมโหเหมือนกัน แต่คนงานใหม่หายาก คนงานไทยไม่ชอบทำงานแบบนี้กันแล้ว มักจะไปขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างส่งยาม้ามากกว่า ตอนปกติก็วิ่งรับจ้างทัวไป กลางคืนก็ส่งยา เผลอๆ ก็วิ่งราวเป็นงานเสริม
   ไม่ต้องสงสัยว่าแรงงานคนไทยหายไปไหนหมด มันไปอยู่ในคุกกันหมดครับ แรงงานเพื่อนบ้านเลยมาช่วยเสริมเติมเต็มในจุดที่เราขาด แต่พวกนี้เขาจะอยู่กันเป็นกลุ่ม และอยู่ไม่นาน พรรคพวกเฮกันไปไหนก็แห่ตามกันไปทั่งขโยง
   บ่ายไปลงของในโกดังเหมือนเดิม ช่วงว่างก็สต็อคสินค้ากันไป ปีใหม่หลายค่ายหยุดกันยาวจะส่งของให้ไม่ทัน เราก็ต้องเตรียมของเราเอาไว้ เป็นแบบนี้ทุกปีและทุกเทศกาลครับ ช่วงใกล้สงกรานต์ก็ต้องทำแบบนี้อีกเช่นกัน
   กลับเข้ามาบ้านอย่างหิวโหย แม่ซื้อสลัดแขกไว้ให้ รีบเทกินทันที แต่ไม่อิ่มว่ะ เลยซัดถั่วลันเตาอบไปอีกถุง และช็อคโกแลตดาร์คอีกนิดหน่อย
   ขณะกินสลัดแขกก็ตกใจกับก้อนกรวดในอาหาร คล้ายกับก้อนกรวดที่เจอในข้าวสวยเลย ดีนะที่ไม่เคี่ยวแรง พอเอาออกมาดู อ้าว ไม่ใช่กรวด
   ฟันกูแตกอีกแล้ว !!!
   เฮ้ยย สองสามเดือนก่อนเพิ่งแตกไปซึ่หนึ่งเอง ยังจำได้เลย โดนไป 9600 บาท แล้วคราวนี้กูจะโดนอีกเท่าไหร่วะนี่ อยากได้รองเท้า Adidas ราคา 3100 ยังคิดแล้วคิดอีก ไม่กล้าซื้อ เสียดายเงิน
   รีบโทรนัดหมอฟัน ได้คิวพรุ่งนี้พอดี 0130 สุดยอดมากเลย
   เศร้าได้แป๊บเดียวพอครับ ฟันแตกไปแล้ว มันแตกตามวัย ขนาดฟันยังแตก แสดงว่ากระดูกภายในร่างกายเราก็เริ่มเสื่อมลงมากขึ้นไปด้วย ผมต้องระวังมากขึ้น
   
   วันนี้เพื่อนๆ สื่อมวลชนไปทดสอบ Mazda 2 เครื่องยนต์ดีเซลกันที่โบนันซ่า เขาใหญ่ ไอ้ตัวนี้ผมอยากลองมากๆ แต่ก็อด เดือนก่อนก็มีกลุ่มหนึ่งไปทดสอบเวอร์ชั่นญี่ปุ่นกันที่ญี่ปุ่นมาแล้วเหมือนกัน
   งานดีไซน์บ้านเริ่มเป็นเค้าลางมากขึ้น ค่อยๆ เขียน ค่อยๆ สเกช วาดแล้วไม่ถูกใจก็วาดใหม่ งานนี่ผมเอาไอเดียใช้ต้นไม้เลื้อยแบบเถาใหญ่ชื่อหิรัญญิการ์มาปลูกให้เลื้อยขึ้นนั่งร้านด้านทิศตะวันตกทั้งแผงของอาคาร คงใช้เวลาเป็นปีกว่าจะเลื้อยขึ้นชั้น 2 และถ้าจะถึงชั้น 3 ก็ต้องเพิ่มไปอีกหนึ่งปีเป็นอย่างน้อย ยอมทนเอาหน่อยครับ แต่ถ้ามันขึ้นเต็มล่ะก็ รับประกันความสวยงามแบบสุดๆ
   เบื่อหน้าต่างทรงเหลี่ยมกันไหมครับ ผมก็เบื่อ คิดรูปทรงใหม่ๆ ได้นะ แต่พอมาเจอผ้าม่านนี่จบข่าวเลย ม่านของเรายังคงแนวเหลี่ยมๆ อยู่ไง ทำแล้วมันไม่เข้ากัน ยกเว้นแต่ว่าจะไม่เอาม่าน แบบนี้โอเค
   คิดต่างไปเรื่อยๆ ในทุกแง่มุม เอาให้มันหลุดโลกไปเลย ทำงานสร้างสรรค์ทั้งทีขอให้มันเป็นงานศิลปะที่น่าจดใจหน่อย งานธรรมดาผมทำไม่ค่อยเป็น
   เย็นกินน้ำเต้าหู้ใส่เม็ดแมงลัก ลูกเดือย ถั่วแดง กลางคืนก็ซ้อม Uke
   อยากเก่งอะไร เราก็ให้เวลากับมันเยอะๆ ครับ

[O'Pern]

13 พย 57
   นอนดึก ตื่นสาย อดวิ่ง แต่เอาจักรยานออกขี่แทน ขี่เบาๆ ให้ก้นคุ้นชินกับการโดนกดทับสัก 30 นาที เผื่อเจอทริปกระทันหันออกทางไกลก้นจะได้ไม่เปราะ
   แรงไหว ใจถึง แต่ก้นเปราะนี่ก็จบข่าวเหมือนกันนะครับ
   เช้านี้ที่ร้านคนงานขาดอีกแล้ว เช้าถึงกลางวันผมรับหน้าที่เช็คสินค้าเข้าออกเหมือนเดิม วิ่งเข้าวิ่งออก ไม่ค่อยได้นั่งโต๊ะอยู่กับที่ ได้ขยับร่างกาย ได้ออกกำลังกายดีครับ
   
   บ่ายไปทำฟันที่ตึกชาญอิสสระ หัวมุมถนนสุรวงศ์ หมอเห็นฟันบิ่นไปหน่อยเดียว ถามว่าจะแต่งหรือจะทำครอบฟันดี ถ้าแต่งก็โป๊วๆ เพิ่มเข้าไปให้เต็มรูปฟัน อันนี้ค่าใช้จ่ายน้อย แป๊บเดียวเสร็จ แต่ถ้าทำครอบฟันก็เหมือนทำฟันปลอมนั่นแหละ แต่ไม่ได้ทำทั้งซี่ ทำแค่ด้านบนครอบลงบนฟันเดิม
   อ้าว งงสิ ทำแบบโป๊วแต่งน่าจะดีนะ แต่ว่า มันจะหลุดมาอีกไหมล่ะ ตำแหน่งใกล้ฟันกรามอีกด้วย แถมเนื้อฟันเดิมก็สีคล้ำจากวัสดุการอุดฟันสมัยก่อนเรียก “อะมัลกัม” ไอ้นี่สารตะกั่วแท้ๆ เลยนะ ไม่รู้อันตรายต่อสุขภาพขนาดไหน ดูแล้วเนื้อฟันเหลือน้อย สมัยก่อนตอนเด็กๆ ผมฟันผุหลายซี่ ไอ้อะมัลกัมเข้าไปเติมเต็มแทนเนื้อฟัน ถึงตอนนี้มันคงเริ่มหมดอายุ
   สุดท้ายกลัวเสียเวลาและเสียเงินสองรอบ คือกลัวโป๊วแล้วอยู่ได้ไม่นาน เลยให้หมอทำครอบฟันซะเลยทีเดียวจบ
   ตอนคิดเงินนี่สิหนักใจ โดนไปอีก 9600 บาท อาทิตย์หน้าไปใส่ครอบฟันของแท้ วันนี้หมอทำแบบชั่วคราวให้ไปใช้แทนก่อน เอาแค่พอกินข้าวได้อร่อย
   เดินลงมาจากตึก ปากบวมๆ ชาๆ จากยาชาที่ยังไม่หมดฤทธิ์ คิดจะกลับบ้าน แต่กินร้านสีฟ้าดีกว่า ไม่ได้อยากกินเท่าไหร่หรอก แต่อยากลองเคี่ยวอาหารดู เผื่อสบฟันไม่ดี จะได้รีบขึ้นไปให้หมอแก้ด้านบนตึก ดีกว่ากลับไปบ้านแล้วเพิ่งรู้เหมือนคราวที่แล้ว จนวันรุ่งขึ้นต้องมาอีกครั้ง
   ปากชาไปข้างหนึ่งนี่ทำให้กินอาหารไม่อร่อยเล้ยยย แต่สบฟันโอเค พอได้ รีบกินแล้วรีบกลับบ้านไปทำงานต่อ (กลับถึงบ้านนี่เป็นงานส่วนตัวแล้วนะ พวกงานที่ปรึกษา งานเขียน งานดีไซน์
   ไม่น่าเชื่อว่าคลิปเด็กใต้บ่นว่าข้าวเหนียวไก่ทอดโดนขโมยแม่งจะดังถึงเพียงนี้ โคตรปัญญาอ่อนเลยที่สื่อทีวีแม่งยังนำไปออกเป็นข่าว มิน่าประเทศเราแม่งล้าหลังโคตรๆ
   วอลนัทโพสเฟสบุ๊คว่ามาถึงสุวรรณภูมิแล้วและต้องการโรงพยาบาลด่วน เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้น ป่วยหรอ ตัวเองป่วยหรือหนึ่งในทีมงานป่วยก็ไม่รู้ ได้แต่ส่งแรงใจไปให้นะ
   ช่วงนี้ยังคงฝึก Uke อย่างหนักหน่วง นิ้วไม่ค่อยพลิ้วเลยว่ะ ผมฝึกแบบเรียนรู้เองไง หาเทคนิคต่างๆ มาลองเล่นดู พบว่ายังต้องฝึกฝนอีกเยอะกว่าจะโปร

บทสนทนาก่อนเข้านอนของเมื่อคืน

พ่อ มิวอาจสอบพุทธศาสนาไม่ผ่านนะ
ทำไมล่ะ ลูกทำไม่ได้หรือ
ทำไม่ค่อยได้ แล้วก็ไม่ได้แอบเอาหนังสือเข้าไปด้วย...
อ้าว ตอนสอนนี่เขาให้เอาหนังสือเข้าไปได้ด้วยหรือ
เขาห้ามแต่มีเพื่อนๆ เอาเข้าไปเปิดดูกันหลายคน
ลูกทำถูกแล้วนะที่เคารพในเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเอง
แต่ถ้าสอบไม่ผ่าน มิวก็ต้องมาสอบใหม่อีกทีในปีหน้าเลยนะพ่อ ถ้าสอบไม่ผ่านอีกก็จะไม่จบ ม3
บทสนทนาจบลงเพียงเท่านี้ ผมให้คำตอบลูกไม่ได้ว่าควรทำอย่างไร รีบพาลูกเข้านอน และสักพักเขาก็หลับไป
นึกถึงสมัยก่อนตอนที่ตัวเองทำนิตยสาร Racing Club ผมสั่งให้เซลล์ขายโฆษณาไปหาลูกค้าใหม่ๆ อย่าไปยุ่งกับลูกค้าของเพื่อนๆ ที่ทำนิตยสารรถเหมือนกัน
แต่ละวันเซลล์กลับมาพร้อมกับความผิดหวัง นานๆ จะขายได้สักตัว จนเล่มหลังๆ เริ่มมีเข้ามาเพิ่มทีละนิดๆ
แต่แล้วก็เหมือนฟ้าผ่า เดือนเดียวผมโดนถอนโฆษณาพร้อมกัน 3 ตัว ลูกค้าให้เหตุผลว่ามีนิตยสารเล่มอื่นมาเสียบด้วยการตัดราคาไป 50% คุณซื้อกับ Racing Club อยู่เท่าไหร่ เขาลดให้ครึ่งหนึ่ง
เซลของผมบอกว่าไม่ต้องกลัว ลูกค้าเซ็นสัญญาซื้อกับเราแล้วตลอดปี สบายใจได้
วันรุ่งขึ้นผมคุยกับลูกค้าอย่างเปิดเผย บอกเขาไปว่าสามารถยกเลิกสัญญาที่เซ็นไปแล้วได้ครับ ผมจะฉีกมันทิ้งให้ ร้านของพี่มีทางเลือกที่ดีกว่า ได้ของถูกกว่า ได้ลงโฆษณาในนิตยสารที่ดังกว่า ผมเข้าใจครับ
ลูกค้ากล่าวขอโทษและขอบคุณในคราวเดียวกัน
และนั่นคือช่วงเวลาสุดท้ายก่อนที่นิตยสารจะใกล้หยุดพักการผลิตไปในอีกสองเดือนถัดมา
////////////////////////////////////////////////////////////////////
ดูเผินๆ เหมือนกับว่านิตยสารเจ๊งเพราะลูกค้าถอนโฆษณา
ดูเผินๆ เหมือนกับว่าลูกจะสอบตกเพราะไม่ได้ทุจริต
แต่มันไม่ใช่เลย ทุกสิ่งอย่างอยู่ที่ตัวเราเองเท่านั้น
ผมหอมหน้าผากลูกก่อนเข้านอน พูดเบาๆ ข้างหูเขาว่า จงภูมิใจในเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวลูกเอง

[O'Pern]

14 พย 57
   เช้านี้ขี่จักรยานแทน ขี่ไป 30 นาที ไม่เห็นจะเหนื่อยอะไรเลยสักนิด มาตรวัดของ Cateye ที่ใช้มา 20 ปี เกิดอาการรวน กดปุ่มด้านขวาแล้วไม่มีการตอบสนอง แต่ยังคงใช้วัดความเร็วได้ตามปกติ ผมจะกดปุ่มขวาก็เพราะต้องการดูเวลาแค่นั้นเอง
   อาหารเช้าวันนี้เป็นปลาล้วนๆ 3 แบบ ผัดเผ็ดลูกชิ้นปลากราย ฮื้อก๊วย และเนื้อปลาเก๋าทอด ไม่เคยเจอปลาเยอะในมื้อเดียวแบบนี้มาก่อน กินกับผักย่าง แครอท บีทรูท
   ที่ร้านคนงานขาดอีกแล้ว ขาดประจำ ยังไงก็ไม่ชินสักที เขาไม่มาทำงาน เราก็ต้องไปทำแทน สมัยก่อนที่จะเจ็บหลังนี่ผมต้องออกไปกับรถส่งของด้วยนะ บางทีก็ต้องขับเองถ้าคนขับไม่มาทำงาน แต่ส่วนใหญ่ผมจะอยู่แผนกยกแบกเข็นและเฝ้ารถ
   ไม่ได้วิ่งสองวันแล้ว รู้สึกผิดเหมือนกันนะ กลับมาบ้านตอนบ่ายคิดอยากเอาจักรยานออกขี่ แต่พอนึกถึงตอนกลับบ้านช่วงเย็นแล้วต้องเจอสภาพถนนแบบรถเยอะๆ ก็เบื่อเหมือนกัน นังคิดไปเรื่อยๆ ความคิดด้านลบก็ครอบงำ สงสัยจะขี้เกียจอยู่ก่อนแล้วด้วยล่ะ พอกลับมาบ้านก็เลยนั่งขลุกอยู่กับคอมฯ ทำงานออกแบบต่อ
   เฮ้ยย ไอเดียแล่นตอนขี่จักรยานเมื่อเช้า ออกแบบบ้านเป็นแบบมีโถงทางเดินเท่ๆ ดีกว่า เพราะพื้นที่มันโล่งมากไง ตอนแรกคิดแค่วางแปลนก็ยากเต็มทน วางห้องนอนไว้ตรงไหนดี ห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก ห้องน้ำ ไว้ตรงไหนดี ยังไม่ลงตัวสักที ทำมานานมากเป็นเดือนแล้ว แต่พอวันนี้ได้ไอเดียทำโถงทางเดินแล้วค่อยแบ่งเป็นห้องย่อยๆ ไว้สองข้างทางดีกว่า
   น่าจะโอเคนะ ไม่ค่อยมีบ้านไหนที่มีโถงทางเดินนักหรอก ส่วนใหญ่เปิดเข้ามาบ้านก็เจอห้องต่างๆ วางเรียงชิดติดกันหมด แต่งานของผมหลังนี้บ้านมีพื้นที่ว่างแบบเว่อร์ๆ เลย ก็ขอลองดูสักตั้ง น่าจะเวิร์คนะ
   เห็นไหมๆ ผมได้ไอเดียต่างๆ จากตอนอยู่คนเดียว ตอนออกกำลังกาย ตอนเดินทางไกลทั้งนั้นแหละครับ นี่ไม่ได้ตั้งใจคิดเรื่องงานเลยนะ จู่ๆ มันไหลออกมาเอง
   ตอนขี่จักรยานทางไกลก็เช่นกัน ปัญหาต่างๆ ที่ค้างคาใจ ที่ตัดสินใจไม่ได้เสียที พอช่วงหนึ่งของการเดินทาง มันก็นึกคำตอบออกมาได้เฉยเลย แล้วมักจะเป็นคำตอบที่ถูกต้องเสียด้วย
   นี่คือที่มาของการชอบสันโดษ ลักษณะพื้นฐานของเรามีเพื่อนน้อยอยู่แล้วเป็นทุนเดิม เลยไปกันใหญ่เลย ส่วนใหญ่จะลุยเดี่ยวตลอด ยกเว้นแต่จะไปเจอเพื่อนเก่าๆ ชวนเข้าทริปกับกลุ่ม แบบนี้ก็มีบ้าง แต่ก็นานๆ หน
   กินไปทำงานไป เคี้ยวอยู่เพลินๆ เฮ้ยย มีก้อนอะไรหลุดออกมาอีกแล้ว ใจหายเลย อารมณ์เดียวกับฟันบิ่นเมื่อวันก่อน ฉิบหายแล้วมึง เมื่อวานโดนไป 9600 วันนี้มาโดนซ้ำอีกแล้วหรอ
   เอาลิ้นดุนๆ ออกจากปาก พิจารณาดูแล้วลักษณะเหมือนก้อนกรวดที่มันชอบปนมากับข้าวสวย ใช้ลิ้นสัมผัสฟันในปากทุกซี่ว่าปกติดีอยู่ไหม ถ้ามีแหว่งนี่งานเข้าเลยนะมึง
   โล่งอก แม่งเป็นกรวดจริงๆ เล่นกูใจหายเลย
   ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้าเวปจักรยานเลย เนื้อหาดูจืดๆ ลงไปเยอะ เหตุผลก็คือคนจักรยานหันไปคุยกันในเฟซบุ๊คแทน เวปจักรยานแม้จะเงียบเหงาลงไปบ้างนิดหน่อย ถ้าเวปใหญ่ๆ อย่าง thaimtb นี่ยังเห็นได้ชัด ส่วนถ้าเป็นเวปเล็กๆ ล่ะก็ เงียบกริบครับ
   ไม่ต้องดูเวปใครที่ไหนไกล เอา Racing Club นี่แหละ

[O'Pern]

15 พย 57
   ตื่นสาย แต่ขี่จักรยานมาสองวันแล้วน่ะ ก็เลยวิ่งสลับบ้างดีกว่า แม้จะวิ่งได้น้อยหน่อยก็เถอะ ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย วิ่งแค่ 45 นาทีก็ยังเหนื่อยกว่าขี่จักรยานตลอดชั่วโมง
   เช้านี้อาหารสุดยอดมากอีกแล้ว เป็นเนื้อปลาเก๋าทอดราดซ้อสสามรส ส่วนผักนี่มีสามมีเลยครับ ม่วงบีทรูท ส้มแครอท เขียวผัดถั่วลันเตา ข้าวกล้องสีม่วงอ่อนอีกเช่นเคย ไว้หมดล็อตนี้จะเปลี่ยนโทนสีบ้าง
   บ่ายนี้มีงานจตุรมิตรที่สนามศุภฯ เป็นงานประเพณี จัดโดย 4 โรงเรียนชายล้วน ได้แก่ สวนกุหลาบ อัสสัมชัญ กรุงเทพคริสเตียน และเทพศิรินทร์ มิวเพิ่งเข้า ม1 เลยยังไม่มีกิจกรรมอะไร พวกที่แปรอักษรก็คือนักเรียนชั้น ม2 และ ม3 รวมถึง ม4 บางห้อง ที่เหลือช่วยกันทำงานด้านอื่น เช่นเป็นสตาฟ
   น่าแปลกที่มิวยังคงไปเรียนพิเศษอย่างเหนียวแน่น ชวนไปดูฟุตบอลก็ไม่เอา บอกไม่ชอบ อ้าว เฮ้ยย ผมนี่ฝันสลายเลยนะ คิดว่าจะได้ตะโกนเชียร์บอลร่วมกับลูกท่ามกลางกลุ่มศิษย์เก่า
   เอ้า ไม่เป็นไรครับ ไม่ชอบก็ไม่ว่ากัน ไม่อยากฝืน คู่สวนกุหลาบกับอัสสัมชัญถ่ายทอดสดทางช่อง 11 ตอน 0400 ผมเองอยู่มันทั้งสองโรงเรียนเลย เชียร์ทั้งคู่ ฮ่าๆ
   ตั้งใจไว้แต่แรกนะว่าจะไปเชียร์บอลกับลูก อยากให้เขาซึบซับบรรยากาศเอาไว้ตั้งแต่เด็ก มิวเข้าสวนกุหลาบ ม1 น่าจะผูกพันกับโรงเรียนนี้มากกว่าผมที่เข้ามาตอน ม4
   ลูกไม่ชอบ ก็ไม่ฝืนเขาครับ ผิดแผนไปหน่อย แต่มันก็คือธรรมดาของชีวิตที่เราจะเอาแน่เอานอนอะไรกับมันไม่ได้
   อยู่ร้านขายของเหมือนเดิมครับ ช่วงใกล้เที่ยงมิวโทรมาหา บอกว่าจะขอไปดูบอลจจตุรตมิตร
   อ้าว เฮ้ยย ถามก่อนล่วงหน้ามาตั้งหลายวัน มิวบอกไม่อยากดู ไม่ชอบบอล
   มาตอนนี้เปลี่ยนใจเฉยเลย งงดิ
   เพราะผมก็อยากไปดูด้วยไง แต่มาบอกเอาตอนนี้ ไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาเลยสักอย่าง ส่วนมิวน่ะ เขามีบัตรเข้างานอยู่กับตัวเรียบร้อย และเดินไปนิดเดียวก็ถึงสนามแล้ว แถมไปกับกลุ่มเพื่อนอีกด้วย
   แม้ตัวเองอยากไป แต่ก็กลัวจะเป็นส่วนเกิน เราก็อยากจะอยู่กับลูกเรา ส่วนลูกเขาก็อยากจะอยู่กับกลุ่มเพื่อนมากกว่า
   คิดไว้อยู่แล้วล่ะนะว่าวันนั้นต้องมาถึงสักวัน คือวันที่ลูกต้องการเพื่อนมากกว่าพ่อ
   เจ้าเติบโตแข็งแรงมากขึ้นทุกวันๆ พร้อมออกไปเผชิญโลกกว้าง แต่ในอีกด้าน พ่อกลับยิ่งอ่อนล้าลงไปทุกทีๆ อีกไม่กี่ปีลูกก็จะโตอย่างเต็มที่ ถึงตอนนั้นพ่อจะเป็นอย่างไรแล้วก็ยังไม่รู้
   ผมปล่อยให้มิวอยู่กับเพื่อนๆ ม1 บนสแตนด์เชียร์ ให้เขาใช้ชีวิตอย่างอิสระท่ามกลางบรรยากาศจตุรมิตร ส่วนผมไปทำธุระที่ธนาคารแล้วซื้อส้มตำ ลาบเห็ด เอากลับมากินที่บ้าน
   กินเสร็จเผ็ดปาก หยิบช็อคโกแลตดาร์คกินไปหลายชิ้น หึหึ จะมาอ้วนก็อีตรงนี้แหละ
   เปิดคอมฯ ทำงานต่อ ไอเดียเริ่มแล่น ได้ต่อเรื่อง Midnight Racing ต่อ เขียน (พิมพ์) ไปเขียนมาเริ่มจะมีฉากรุนแรง ไอเดียมันไหล ก็เลยตามน้ำไปเรื่อยๆ เอาไว้กลับมาอ่านทวนทีหลังค่อยปรับแต่งใหม่ ผมชอบไอเดียแรกที่คิดได้ มันสดๆ ดี มันเป็นธรรมชาติมากๆ
   0400 เปิดทีวีช่อง 11 ดูถ่ายทอดสดฟุตบอลจตุรมิตรคู่สวนกุหลาบ VS อัสสัมชัญ เพลินเลยครับ ไม่ได้เชียร์ให้ใครชนะใครหรอก ดูๆ ไปก็เกิดไอเดียปิ๊ง
   เฮ้ยย ไอ้ 4 โรงเรียนนี้มันน่าจะรวมกันทำโครงการพัฒนาบุคลากรเพื่อมาพัฒนาประเทศเรากันในระยะยาวนะ
   คือโปรเจคนี้น่ะทางโรงเรียนสวนกุหลาบเขามีอยู่แล้ว แต่ผมอยากให้โรงเรียนอื่นทำด้วย
ถึงวันนี้มันเกินกว่าที่จะมาสร้างชื่อเสียงให้โรงเรียนไปแล้ว พวกเรามาช่วยกันพัฒนาประเทศของเราดีกว่าครับ ไอ้พวกผู้ใหญ่ทุกวันนี้มันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้วล่ะ
โดยส่วนตัวผมเองก็ทำเต็มที่เท่าที่เราทำได้ เรียกว่าไม่เสียดายเวลาย้อนหลัง พอจะมีความรู้ด้านรถยนต์ก็เขียนข้อมูลให้ความรู้เผยแพร่ไป มาสะดุดหน่อยที่นิตยสาร Racing Club ไปต่อไม่ไหว มีลูกก็ไม่ใช่แค่เลี้ยงดูให้เขาโต แต่เป้าหมายคือต้องการให้เขาเติบใหญ่มาช่วยพัฒนาประเทศอีกแรง
เชื่อว่าหากครอบครัวสักครึ่งของประเทศไทยทำแบบนี้ ช่วยกันสร้างลูกของพวกเราอย่างจริงจัง ไม่ใช่แค่ให้ประสพความสำเร็จในโลกส่วนตัวหรือแค่ครอบครัวตัวเอง แต่ให้คิดถึงประเทศไทยของเราด้วย อีกไม่นาน เราได้เห็นไทยพัฒนาแบบก้าวกระโดดแน่ๆ