ตค 57 18-19 M Storm DC สนาม 4 / 20 เขาใหญ่

[O'Pern]

16 ตค 57
   ช่วงนี้จะวิ่งน้อยลงนิดหน่อย เพราะใช้เวลาช่วงแรกในการเดินกวาดลานถนนแถวบ้านที่ต้องวิ่งผ่าน กวาดพวกสัตว์เล็กๆ บนพื้นนี่แหละครับ หอย ไส้เดือน ฯลฯ เมื่อก่อนก็วิ่งไปมองไป พลาดก็เหยียบมันตายไป พอทำมันตาย แม้เราจะไม่ตั้งใจแต่ก็ยังคงรู้สึกผิดอยู่ดี
   จัดไป 50 นาที วิ่งจนเจ็บน่องน้อยลงแล้ว วิ่งแบบลงฝ่าเท้านี่จะเห็นผลตอนวิ่งเร็วๆ มากกว่าครับ เพราะมันไม่มีแรงกระแทกที่ส้นเท้าเลย ปกติวิ่งลงส้นเท้าจะกระแทกแรงมาก บางจังหวะสะเทือนจนรู้สึกแบบ ตึก ตึก น่ากลัวว่ะ
   ช่วงนี้เครื่องชั่งน้ำหนักแม่งมารวนอีก ชั่งแต่ละครั้งก็ไม่เท่ากัน ต่างกัน 0.5 – 1 กก น้ำหนักตัวเองก็ไม่ปกติอยู่แล้ว ดันมาเจอเครื่องไม่แม่นอีก ไปกันใหญ่เลย ตามมาด้วยวินัยการกินที่อยู่ในระดับหย่อนยาน น้ำหนักตัวค่อยๆ ตีขึ้นมาทีละน้อยๆ
   โห รับไม่ได้ว่ะที่จะกลับไปตุ้ยนุ้ยเหมือนเมื่อก่อน อุตส่าห์วิ่งทุกเช้ามาตั้งแต่ 7 มค นี่ก็เข้าเดือนที่ 9 แล้วนะ
   ยามว่างก็ลองประเมินตัวเองดูถึงสาเหตุที่ทำไมเราถึงหละหลวม พบคำตอบว่า “ขาดแรงจูงใจ”
   ไอ้นี่สำคัญนะ เหมือนการอัดฉีดให้นักกีฬาน่ะ แต่ของผมอัดฉีดด้วยจิตนาการแทน แม่งโหดสัสจริงๆ เลย
   คงเพราะช่วงนี้หันไปเน้นงานดีไซน์ เลยไม่ค่อยได้จับงานเขียน ส่งผลให้ขาดจิตนาการ เมื่อก่อนผมเอาชีวิตตัวเองไปปนเปกับตัวละครในเรื่อง เขียนเรื่องการเดินทางท่องเที่ยว เราก็ใส่วิญญาณการเดินทางของเราผสมเข้าไปด้วย
   ทุกวันพฤหัสฯ ผมจะได้รับมอบหมายให้เฝ้าหน้าร้านเป็นกรณีพิเศษ เพราะเจ้าหน้าที่เช็คของเขาจะไปหาหมอ ก็ดีครับ ตำแหน่งนี้แทบไม่ได้นั่งโต๊ะ ต้องเดินไปเดินมาตรวจเช็คสินค้าเข้าออกทั้งวัน เห็นไหม ได้ออกกำลังกายอีกแล้ว
   บ่ายแวะกินก๋วยเตี๋ยว สั่งบะหมี่ต้มยำ เจ้าของถามว่าเอาธรรมดาหรือพิเศษ ผมบอกเขาใส่ผักเยอะๆ แล้วตอบว่าเอาแบบพิเศษเพิ่มผักครับ
   พอยกมาถึงกลายเป็นบะหมี่สองก้อนโตๆ ส่วนผักให้เท่าเดิม ฮ่วย กูจะกินผัก ไม่ได้กินบะหมี่สักหน่อย
   เข้ามาบ้านก็ทำงานเขียนไดอารี่ที่ค้างคาไว้สองวันก่อนจนเสร็จ ไม่ค่อยชอบทำงานย้อนหลังนะ เล่าแล้วมันไม่สดยังไงก็ไม่รู้ แถมหลงลืมประเด็นสำคัญในวันนั้นๆ ไปอย่างน่าเสียดาย แถมผมเป็นคนไม่ชอบ Edit (แก้งานย้อนหลัง) ผิดก็ปปล่อยให้มันผิดไป นึกได้ สำนึกได้ก็มาเล่าใหม่ หรือขอโทษก็ว่ากันไป
   เห็นพ่อเดินเข้าบ้านมา อ้าว ทำไมเดินมา แล้วรถล่ะ
   พ่อบอก Trooper มีไฟเตือนเกียร์กระพริบในตอนเช้า กะว่าเย็นนี้จะมาถามเปิ้ลว่ามันคืออะไร แต่ยังไม่ถึงบ้านดีรถมันกระตุกมาก เลยขับไปจอดอู่ช่างจ้อยที่หน้าปากซอย
ช่างเช็คน้ำมันเกียร์ดูพบว่ามีน้ำเข้ามาปนจนน้ำมันเกียร์ล้น พอเช็คหม้อน้ำก็พบน้ำมันเกียร์เข้ามาผสมอีกเช่นกัน
   อย่าตกใจว่าทำไมน้ำมันเกียร์ และน้ำระบายความร้อนมันเข้ามาเจอกันได้ เพราะน้ำมันเกียร์จะมีท่อเข้าไปต่อวนในรังผึ้งหม้อน้ำเพื่อระบายความร้อนของเกียร์ด้วยน่ะครับ ไอ้ท่อหรือช่องนี้แหละคงจะผุ รั่ว หรืออะไรสักอย่าง จนเป็นเหตุให้น้ำและน้ำมันเข้าไปผสมกัน
   เล่นเอาวุ่นเลย กำลังจะเตรียมเอาจักรยานขึ้นรถคันใหม่ขอพ่อ เลยเป็นอันต้องชะงัก 
   ยังดีมีรถเหลือสำรองอีก 2 คัน ให้พ่อเลือกคันหนึ่ง เหลืออีกคันผมขอยืมขับไปเขาใหญ่ งานดริฟท์ของ M Max ในวันเสาร์ อาทิตย์นี้
   รีบขี่จักรยานไปอู่ช่างจ้อย ถามเขาว่าควรซ่อมอย่างไร แต่ผมมีแผนในใจอยู่แล้ว พอช่างจ้อยตอบมาก็ตรงกับที่ผมคิดไว้เป๊ะ
   นั่นคือถอดหม้อน้ำไปซ่อมในจุดที่มีท่อน้ำมันเกียร์ไหลวน มาถึงอู่ก็ประกอบกลับ เติมน้ำให้เต็มแล้วใช้น้ำมันเกียร์เก่าๆ ใส่เข้าไป แล้วติดเครื่องไล่มันทิ้ง ตรวจดูน้ำมันที่ออกมาว่ามีน้ำปนอยู่มากน้อยเพียงใด จากนั้นก็เติมน้ำมันเกียร์เข้าไปใหม่แล้วก็ถ่ายทิ้ง ทำเช่นนี้สัก 2-3 รอบ หรือทำจนถ่ายออกมาแล้วไม่เจอน้ำนั่นแหละ ถึงจะใช้ได้ รอบสุดท้ายถึงจะใส่น้ำมันเกียร์ของดีๆ ตามสเปคมันต้องใช้เกรด Dexron II แต่ทุกวันนี้เหลือแต่ Dexron III อยากใช้ของตรงสเปค แต่ต้องเสี่ยงกับน้ำมันเก่าเก็บ
    คิดไปคิดมา โทรหา “พี่ตี๋” ดีกว่า พี่ตี๋คือผู้ก่อตั้งชมรม Isuzu Trooper ขึ้นในเวปของ weekend hobby รู้จักกันมานานหลายปี คุยกันบ่อย แต่ไม่เคยเจอกันเลย ไม่รู้เรียกสนิทหรือเปล่า นี่แหละครับ คือสังคมของคนในยุคไซเบอร์ที่สนิทกันแม้ไม่เคยเห็นหน้ากันก็มี
   พี่ตี๋แนะนำให้ไปซื้อหม้อน้ำเปลี่ยนใหม่เลย เพราะมีสมาชิกในชมรมไปซื้อมาทั้งใบแค่ 2200 บาท ตรงรุ่น ทำในไทยนะ ซื้อที่โรงงานโดยตรง เขามีขายปลีกด้วย ดีกว่าไปซื้อหม้อน้ำของจีนเยอะ ราคาอาจพอกัน แต่วัสดุของไทยดีกว่ามาก แถมร้านก็ไม่ไกลบ้านผมนัก อยู่แถวมหาชัย
   ติดตรงพรุ่งนี้ผมไม่อยู่บ้าน เลยพรินท์แผนที่ออกมาแล้วให้พ่อไปรับสินค้าแทน แล้วรีบนำมาให้ช่างจ้อยจัดการไล่น้ำออกจากน้ำมันเกียร์ เผลอๆ แค่พรุ่งนี้เย็นก็เสร็จแล้ว
   เย้ๆ จัดการชีวิตเสร็จไปหนึ่งเปลาะ
   ทยอยจัดข้าวของเตรียมตัวเดินทาง ผมจะออกตั้งแต่ศุกร์บ่าย ถึงนั่นคงเย็นๆ แวะดูการซ้อม ดูไลน์ และประชุมทีมงาน เช้าวันเสาร์ก็มีซ้อมและ Qualify ตอนบ่าย ส่วนวันอาทิตย์ก็เป็นรอบ Battle ซัดกันจนจบงานน่าจะค่ำๆ
                ตื่นมาอีกทีจันทร์เช้าก็นาทีทองของผมล่ะนะ เป็นครั้งแรกที่จะได้ขึ้นไปเทียวเขาใหญ่คนเดียว หลายปีก่อนเคยขี่จักรยานขึ้นไปค้างคืนกลับกลุ่ม TCHA แต่ไม่ได้เทียวอะไรเลยน่ะ ขึ้นเขาแล้วก็อาบน้ำนอน ตื่นเช้าก็ขี่ลง
แล้วครั้งนี้จะได้เที่ยวอะไรตรงไหนอย่างไรกันบ้างหรือเปล่าหนอ ไปคนเดียวอีกด้วย

[O'Pern]

17 ตค 57
   วิ่งอีกแล้ว วิ่งวันสุดท้ายก่อนที่จะต้องไปทำธุระที่เขาใหญ่ จัดไป 1 ชม ช่วงเช้ายังคงไปเฝ้าร้านขายของตามปกติ จนช่วงบ่ายโน่นแหละถึงจะได้ออกเดินทาง รู้สึกตื่นเต้นนะ เหมือนตอนเด็กๆ ที่ออกเที่ยวเลย
   ใช้ทางด่วนไปลงพระราม 9 ขึ้นทางยกระดับวิ่งไปตามเลียบทางด่วน จนถึงจุดเชื่อมกับถนนวงแหวนซัดยาวต่อไปจนถึงทางอยุธยาโน่นเลย นี่คือเนทางออกจากเมืองในบ่ายวันศุกร์ของผม
   นี่เป็นการขับเจ้ารถคันนี้คนเดียวครั้งแรกของผมเลยนะ ปกติก็ไปไหนมาไหนกับมิว หรือไม่ก็กับครอบครัว ถ้าไปคนเดียวก็จะใช้รถ Nissan 180SX
   สนุกเลยสิ ถือโอกาสทดลองระบบไฮเทค ที่ชอบมากคือ Adaptive Cruise Control มันฉลาดมากตรงที่หากเราตั้งไว้ที่ 120 แล้วพอเจอรถช้ากว่ามาอยู่ด้านหน้า รถมันจะเบรกให้เราเอง จะตามหลังด้วยความเร็วคงที่เท่ากับรถคันหน้าเรา จนกว่าเราจะเบนรถออก พอข้างหน้าเราโล่ง ความเร็วก็จะเร่งเพิ่มไปถึง 120 ตามที่เราตั้งไว้แต่แรก
   หากเปิดระบบนี้ไว้ ต่อให้ใครมาถือพวงมาลัยรถก็จะขับได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่รถจะเว้นช่องว่างกับท้ายรถคันหน้ามากหน่อย หากเป็นช่วงการจราจรหนาแน่น รถคันหลังอาจรู้สึกรำคาญ
   ทดลองระบบโน่นนี่ไปตลอด การขับก็ไม่น่าเบื่อ ลองมากไปจนหน้าจอฟ้องว่าให้จอดพักได้แล้ว ฮ่าๆ ตลกดี มีฟังชั่นนี้ด้วยนะ คงรู้ว่าเราขับรถเปลียนเลนไปมา เร่งบ้าง ผ่อนบ้าง เอ๊ะ ไอ้หมอนี่มันอาการปกติดีหรือเปล่า เตือนให้มันพักสักหน่อยดีกว่า
   ขับไปอีกแป๊บเดียวก็ถึงสระบุรีแล้ว จากจุดนี้อีกไม่ถึง 100 กม ก็จะผ่านทางเข้าบ้านที่มวกเหล็ก แต่วันนี้เราจะไปปากช่อง มันต้องเลยไปอีกราว 20 กม ฉะนั้น ซัดกันต่อดีกว่า อย่าเสียเวลา
   พอใกล้ปากช่องเริ่มมืดครึ้ม โทรหาเอกบอกว่าผมใกล้ถึงแล้ว จะเข้าไปหาที่สนาม เอกบอกว่ากำลังจะออกมากันแล้ว อ้าว อยากดูการซ้อมสักหน่อย เหตุผลที่มาก่อนล่วงหน้า 1 คืนก็เพราะอยากดูไลน์สนาม และอยากประชุมกรรมการกันในคืนวันนี้ก่อนถึงวันจริง
   ถึงที่พักเอาตอน 0400 ท้องฟ้าครึ้ม มีฝนปรอยบางๆ เข้าเช็คอินที่พักชื่อป่าใหญ่ ทำเลดีมากครับ อยู่เลยโลตัสปากช่องไปนิดเดียว ไม่ถึง 500 เมตร เป็นโรงแรมขนาดกลาง ไม่หรูหรา
   นี่ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะให้พักในโบนันซ่าเสียอีก อุตส่าห์เตรียมชุดว่ายน้ำมาเสียอย่างดี ฮ่าๆ เป็นอันต้องอดไป
   ที่พักเป็นโรงแรมแบบ 3 ดาว ห้องสะอาดดี ที่ชอบมากสุดคือเตียงเขาแข็งมากๆ ไม่ใช่เตียงสปริงแบบทั่วไป ชอบจริงๆ เลย
   ปกติผมจะนอนพื้นแข็งๆ อยู่แล้ว เจอฟูกแข็งๆ นี่จะชอบมาก พื้นที่ของห้องเล็กไปหน่อย เดินแล้วเกะกะเตียงนี่แหละ ชอบอีกอย่างตรงที่ทีวีภาพชัดมาก มีแต่ฟรีทีวีนะ อ้อ แอร์ก็เย็นสบายดี แถมเป็นรุ่นที่สามารถปิดไฟแสดงผลหน้าจอได้ด้วย (ตอนนอนไฟจะได้ไม่แยงตาท่ามกลางความมืด)
   ตกเย็นออกล่าเหยื่อ (หาอาหาร) เอาจักรยานออกขี่ไปตลาดปากช่อง เปิดดูแผนที่เห็นทางลัดด้านหลังโรงแรม จัดเลยๆ ชอบอยู่แล้ว อะไรที่มันแปลกใหม่น่ะ สมองเราจะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ไปด้วยในตัวนะ
   ออกจากที่พักโค้งแรกก็เจอเลยครับ สาดดดด กูเกิ้ลบอกแค่เส้นทาง ไม่ได้ระบุตำแหน่งของหมาไว้ด้วย นี่อาจเป็นฟังชั่นสำคัญสำหรับนักจักรยานก็ได้นะ
   แม่งเอ๊ยยย 4-5 ตัวในซอยแม่งกรูกันเข้ามาหา เอาจักรยานบังก็ปิดได้ไม่มิด ยืนเฉยๆ ยังเห่ากระโชก พอออกขี่นี่แม่งเหมือนยิ่งได้ใจ อารมณ์เหมือนเรากำลังจะหนีมัน ขี่แบบกระหย่องกระแหย่ง ตานี่มองแต่หมา สุดท้ายไปชนเอารถกระบะที่จอดอยู่เข้า นิ้วมือซ้ายซัดเข้ากับไฟท้ายของเจ้าของหมาตัวใดตัวหนึ่งในซอยนี่แหละ
   ชนดัง “ปักก” เจ็บนิ้วมือสิ หึหึ เกือบล้มเอาอีกด้วย ซอยก็เฉอะแฉะน้ำท่วมขังเจิ่งนอน โหห ต้อนรับนักท่องเที่ยวได้ประทับใจมากกก
   หลุดจากซอยนี้มาได้อย่าคิดว่าจบ หนทางข้างหน้าแม่งมีหมาหมู่อีกแล้ว ข้างถนนก็เป็นหลุมบ่อ ล้อลงไปนี่มีล้มชัวร์ ลงไม่ดีก็จะมีรถใหญ่ที่ขับตามมาทับเอาได้ เหมือนแบบที่เห็นในวีดีโอ แม่งดูแล้วสยองฉิบหาย
   ขี่ไปสวดมนต์ไป ถ้าใจมึงคิดจะมากัดนักท่องเที่ยวต่างถิ่นอย่างกูก็มาสิวะ
   ผ่านพ้นฝูงหมามาได้ถึงจะเรียกได้ว่าพบกับความสุขที่แท้จริงครับ จากที่พักถึงตลาดประมาณ 8 กม ลมเย็นพัดโชยช่างสบายเสียจริงๆ ปกติมาปากช่องก็จะขับรถยนต์ ไม่เคยเดินเที่ยวตลาดเลยแม้แต่ครั้งเดียว แค่มากินแล้วก็กลับ วันนี้แหละจะเป็นวันของกูแล้ววว
   ที่ตลาดปากช่องจะมีช่วงหนึ่งที่ปิดถนนทำเป็นตลาดโต้รุ่ง ผู้คนหนาแน่นครับ ของกินเพียบ น่าเสียดายที่ผมไม่ชอบกินมื้อเย็นเยอะๆ เลยเน้นขี่สำรวจตลาดเสียมากกว่า ไม่อยากจอดจักรยานด้วยน่ะครับ จอดยากมาก คนเพียบแน่น เลยใช้ขี่วนรอบๆ เอา
   แวะซื้อสบู่ แชมพู ทีร้านสะดวกซื้อของชาวบ้านชื่อเท่มาก “สะดวกสบาย มินิมาร์ท” เจอตลาดเล็กๆ ข้างทางเลยเดินเล่น ตลาดเล็กๆ เลยเข็นจักรยานเดินคู่กันได้ ซื้อขนมกล้วย ขนมตาลกลับไปกินที่ห้อง
   ขากลับนี่สาหัสเลยนะ ถนนแม่งมืดมาก แถมมืดสนิทเป็นบางช่วง ขอบข้างทางก็เป็นทรายร่วน เจอยางสลิคของผมแล้วล้อหน้ามันดิ้นไปดิ้นมาจะล้มเอา หึหึ ค่อยๆ ปั่นประคองตัวมาจนถึงถนนใหญ่ เจอร้าน McDonald ด้วย เปิด 24 ชม และมี Lotus อยู่ติดๆ กันเลย ถัดไปอีกนิดเดียวก็จะถึงที่พัก ทำเลสุดยอดมาก
   ถึงโรงแรมตกใจเลย ลานจอดรถโล่งๆ ตอนนี้แม่งเต็มทุกที่จอด มันต้องเป็นศูนย์รวมของพวกเราที่นัดงานแข่งดริฟท์แน่ๆ
   เข้าห้องพักก็รีบอาบน้ำพักผ่อน เล่น Uke สักพัก เปิด iPad เช็คข่าวอัปเดท กินขนมไปด้วย โคตรเพลินเลย ฮ่าๆ แต่อยู่ไม่ดึกนักหรอกนะ ราว 1000 ข่าวรอบดึกจบก็นอนแล้ว ออมแรงเอาไว้
                พรุ่งนี้ต้องซัดยาวตลอดวันกับงาน M Max Drift Competition Round 4

[O'Pern]

18 ตค 57
   ตื่นเช้าเองเหมือนเดิมเป๊ะเลย 0500 สองจิตสองใจจะวิ่งดีไหม วิ่งไปไหนล่ะมึง เปิดหน้าต่างชะโงกดูลานจอดรถเห็นหมาสองตัววิ่งเล่นกันอยู่ หึหึ กูไม่ชอบหมาเลยว่ะ รอสายอีกนิดค่อยเอาจักรยานออกขี่ไปตลาดปากช่องหาของกินดีกว่า
   สูดหายใจปืดแรกชุ่มปอด อากาศเย็นเหมือนหน้าหนาวเลย ราวๆ 18C แต่อยู่ไม่นานหรอกนะ พอแดดมาก็ไล่ความเย็นไปหมด ยังดีที่มีลมเย็นพัดโชยตลอด
   ไม่เอาแล้วนะเส้นทางลัดแบบเมื่อวานที่พาไปหาหมาทั้งฝูง วันนี้ขอย้อนศรเล็กน้อยสัก 500 เมตร ไปทางโลตัส แล้วเชื่อมกับถนนหลักที่ตรงเข้าสู่ตลาดปากช่องเลย
   มาตลาดปากช่องบ้าง แต่ไม่บ่อย นี่เป็นครั้งแรกที่มาตลาดเช้าโดยจักรยาน ขี่วนรอบก่อนเลย ชอบอะไรก็เล็งๆ เอาไว้ ขี่ไปขี่มาชักเพลิน วนรอบนอกตลาดออกไปจนถึงสุดเขตปากช่อง
   ขากลับเลยสำรวจถนนอีกฝั่งของตลาด ขี่เลียบลัดเลาะริมถนนนี่แหละ ง่ายดี
   นึกขึ้นได้ เลยมุ่งเป้าไปร้านโปรด “เลียง โภชนา” เป็นร้านอาหารตามสั่งแบบบ้านๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามกับตลาดปากช่อง น่าเสียดายที่ร้านปิด เอาไงดีวะ หมดมุขเลย
   เอาวะ หาร้านละแวกนั้นแทนก็แล้วกัน ดูร้านที่สะอาดสะอ้านหน่อย จะได้นั่งกินเผือกทอดที่แวะซื้อมากลางทางด้วย เฮ้ยย ไม่น่าเชื่อว่าผมสั่งกระเพราไก่ราดข้าวมากิน พอสั่งเสร็จก็อยากเขกกบาลตัวเอง เพราะกลางวันก็ต้องเจอข้าวกล่องเป็นกระเพราไก่แน่ๆ มึงมากินตอนเช้านี้อีกทำไมวะ ออกงานสนามมาไม่รู้กี่ครั้งกี่หน ไม่รู้หรือไง ว่าอาหารไทยมาตรฐานมันคือกระเพราไก่
   กินอิ่มก็ขี่กลับที่พัก สนุกดีนะ ยามเช้าของต่างจังหวัด แม้แดดจะแรงแล้วแต่ก็มีลมพัดเย็นสบายดีมากเลย ถึงที่พักก็เจอพวกเด็กๆ เตรียมตัวจะออกเดินทางไปสนามกันแล้ว คุยกันสักพักก็แยกย้าย ผมขออาบน้ำแล้วตามไปทีหลัง เขาบอกว่าให้ผมไปสายหน่อยก็ได้ ช่วงเช้ามีแต่ซ้อมอย่างเดียว ควอลิฟายเริ่มเที่ยง
   อาบน้ำปะแป้งทาครีมกันแดดอย่างดี ออกเดินทางไปสนามโบนันซ่า สนามที่เคยได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยไปเหยียบมาก่อนเลย
   ออกเดินทางก็หลงทันที มันมีป้ายบอกทางว่าไปเขาใหญ่ แต่พอถึงทางแยกผมดันไปกดเซ็ท 0 ที่ Trip Meter พอดี เงยหน้ามาก็อยู่ผิดเลนแล้ว ฉิบหาย ไปกลับรถอีกราว 4 กม ข้างหน้าโน่น
   ตั้งหลักได้ก็ไม่หลงแล้ว แต่ยังพะวงกับการหาทางเข้าสนาม มันเข้าได้หลายทางมาก ขับแบบไม่ค่อยสนุกเพราะต้องคอยชะเง้อมองป้ายเกือบตลอดทาง ไปเจอป้ายสุดท้ายแต่รถสิบล้อจะออกจากซอยมาบังป้ายพอดี เห็นแค่ตัวหนังสือ . . . . . za เอาล่ะวะ มันคงใช่ Bonanza น่า
   เข้าซอยไปอีกหลาย กม เลย แต่มีป้ายงานแข่งบอกเป็นระยะ มั่นใจได้ว่ามาถูกทางแล้ว เลี้ยวลัดเลาะหลายครั้งผ่านแนวป่า บ้านคน ฯลฯ สุดท้ายก็มาโผล่ที่ปลายของสนาม เย้ๆ มาถึงแล้วๆ ๆ
   จอดรถที่ใกล้พิทเลย รีบเดินไปดาดฟ้าของกรรมการทันที ดูทำเล ฮวงจุ้ยที่เราต้องนั่งตลอดสองวัน
   ใกล้จะแข่งแล้ว แต่กรรมการขอประชุมกันก่อน แหม เมื่อคืนว่างตลอดคืนน่าจะคุยกันเมื่อคืนนะ เพราะนั่งคุยกันหลายๆ คนแล้วไอเดียมันไหล มาคุยตอนนี้ก็ได้แต่รับฟัง รับทราบเฉพาะหัวข้อนั้นๆ แต่ก็หยวนๆ พนักหน้าหงึกๆ รับทราบและทำตามคำสั่ง งานของเขานี่หว่า ไม่ใช่งานของเรา
   วันนี้จะเป็นวัน Qualify หาผู้เข้ารอบ 32 คันไปแข่งต่อของ Class A และหา 16 คันไปแข่งใน Class B
   แต่วันนี้นักแข่งน้อยนะ หลายคนถอนตัวไป คงเพราะเห็นคะแนนสะสมแล้วไม่อยากแข่งต่อ คนดูก็น้อยลงเพราะไปชนกับงานแข่งที่บุรีรัมย์
   นี่น่าจะเป็นสนามที่สวยและร่มรื่นเย็นสบายที่สุดล่ะนะ นั่งแล้วเพลินมากเลย วิวดี สบายตา บรรยากาศดีมาก
   นี่เป็นสนามที่ 4 แล้ว เหลืออีกสนามเดียวก็จะตัดสินแชมป์ สนามนี้แปลกตรงที่แข่งในแทร็ค ผลก็คือรถจะทำความเร็วได้มากกว่าเดิมที่แข่งในลาน และนี่แหละคือจุดชี้ชะตา
   ควอลิฟายกันตามเบอร์รถเลย เจ้า Dre เบอร์ 1 เหมือนเดิม นักแข่งชื่อดังของทีม PTT นี่ผมเริ่มจำนักแข่งได้บ้างแล้วนะ จากสนามแรกๆ นี่ไม่รู้เลยว่าใครเป็นใคร แม่งเหมือนเป็นเด็กใหม่มาฝึกงานเลย
   ควอลิฟายจบก็พักเบรก กรรมการได้กินข้าวก็ตอนนี้แหละ ด้านล่างก็จัดกิจกรรมกันไป ผมซัดข้างกล่องที่ด้านในเป็นข้าวผัดรสชาติใช้ได้เลยนะ นึกขึ้นได้ เราซื้อมันรังนกมาจากตลาดด้วยนี่หว่า เลยเอามากินต่อ
   อยากกินมันรังนกมานานเป็นปีนะ ไปตลาดน้ำก็หาไม่ค่อยเจอ เอาแบบทำสดใหม่นะ ไอ้พวกทำเป็นแพ็คแล้วรับมาขาย 3 ห่อ 100 ตามร้านขายของฝากนี่ไม่เอานะ
   เจอในตลาดปากช่องก็รีบจัดเลย เสียดายเป็นมันเทศแบบเส้นใหญ่ ผมอยากกินมันรังนกแบบเส้นเล็กๆ ฝอยบางๆ มันจะกรอบร่วน ไม่ใช่กรอบแข็งทิ่มเหงือก
   ขี่จักรยานไปตลาดทำให้เราไปได้ทั่วมากกว่าเดินครับ ตลาดมันใหญ่มาก เดินแค่ไม่กี่ซอยก็เหนื่อยแล้ว พอเหนื่อยก็อยากกลับ อยากพัก ขี้เกียจเดินต่อ
   แต่กับจักรยานนี่ตรงข้ามเลย ยิ่งขี่ยิ่งเพลิน บางกลุ่มถึงตั้งแก๊งตระเวนกิน ออกหากินยามค่ำคืน พวกนี้เขายังวัยรุ่น ไม่เน้นผอม เน้นฮา เน้นสนุก หากเราไปเข้ากลุ่มกับเขา อาจอ้วนตุ้ยนุ้ยแซงหน้าได้ไม่ยาก
กินเสร็จก็หมดเวลาพัก ประกาศผลผู้เข้ารอบควอลิฟายแล้วก็แข่ง Battle Class B ต่อเลย ซัดกัน 16 คัน
   แล้วก็เกิดเหตุไม่คาดฝัน   
   ไฟดับ !!!
   รถบรรทุกไปเกี่ยวสายไฟฟ้าจนเสาที่ถนนใหญ่ล้มไป 3 ต้น
   ฉิบหาย งานเข้า ทำไงดี มีแผนสำรองอะไรบ้างไหม สนามนิ่งเงียบไปถึง 1.30 ชม เอาเวลานั้นไปให้บูธจัดกิจกรรมแทน แต่ไม่มีเสียง มันเลยไม่เร้าใจ
   สุดท้ายเลยเอาเครือ่งปั่นไฟมาใช้ ประกาศแข่งต่อ แต่ไม่มีกล้องบันทึกแล้วนะ ไอ้นี่วัดกึ๋นของกรรมการล้วนๆ เลยนะ ห้ามพลาด มองให้ดีก็แล้วกัน
   โหดว่ะ นั่งไม่ติดเลย ตาจ้องอย่างเหยี่ยว แม่งทำเอาเหนื่อยมากครับ อีกพักใหญ่ไฟก็มา โหห พระพุทธเจ้ามาโปรดจริงๆ
   มีภาพ Replay นี่ช่วยกรรมการได้เยอะมากนะ แต่สนามนี้มีจุดบอดของกล้องหลายจุดในโค้ง 1 ซึ่งดันเป็นโค้งที่ยากสุดอีกด้วย รถแข่งหลายคันขับผิดกฎข้อ Late Drift คือไม่ดริฟท์เมื่อถึงจุดกำหนด ตรงนี้เรานำมาหักคะแนนได้
เย็นมีฝนปรอยลงมานิดหน่อย มี 2 คู่ที่ต้องซัดกันในช่วงนี้ ผมดูแล้วพวกเขาคุมรถกันได้ดีเหลือเกิน ฝนปรอยๆ ยังบังคับรถกันได้นิ่งสนิท สุดยอดมากครับ
ถึงเย็นต้องรีบเคลียร์ อย่าลืม เราอยู่ในหุบเขา และสนามไม่มีไฟส่องสว่างให้มากนัก อยู่ในป่าท้องฟ้ามืดเร็วมากครับ แค่ 0430 ก็เหมือนกับหกโมงเย็น
   สุดท้ายก็แข่ง Class B ไม่จบ เหลือไว้ 4 คู่ เอาไว้แข่งต่อพรุ่งนี้
   
   งานจบก็แยกย้ายครับ ผมกลับคนเดียว ทางออกแม่งมืดโคตรๆ ไอ้รถคันข้างหน้ามันก็เหมือนแกล้งเรานะ คือมันขับเร็วหนีเราไป ไอ้ฉิบหาย จะหนีกูไปทำไม ไฟหน้าของเราแค่คู่เดียวส่องยังแทบไม่พอเลย ถ้าเห็นท้ายรถคันหน้าเราก็จะรู้ไลน์ กะระยะเลี้ยวได้ง่าย
   กดตามสิครับ อยู่คนเดียวก็ต้องค่อยๆ ย่อง เผลอๆ มีเลี้ยวผิดงานเข้าเลยนะนั่น สุดท้ายก็ตามทัน แต่กลายเป็นว่า ผมเร่งหนีไอ้คันที่ตามหลังผมมาแทน อ้าว เขาจะคิดว่าผมแกล้งหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ
   พอออกมาถึงถนนใหญ่ได้ก็โล่งใจ ขับช้าครับ มีฝนปรอย ถนนไม่คุ้น ห้ามขับเร็วครับ ไปแบบกลางๆ ตามๆ คันหน้าไปเรื่อยๆ เว้นระยะห่างมากกว่าปกตินิดหน่อย เอาให้พอไม่น่าเกลียด
   ขับไปได้หน่อยเดียวก็ยิ่งมั่นใจว่าเราทำถูก มีอุบัติเหตุซัดกันกลางทางแยก รถย่นยู่จนไม่รู้เป็นรถอะไร ภาพพวกนี้จะเตือนผมเสมอให้ทำอะไรระมัดระวังให้มาก
   โรงแรมป่าใหญ่นี่ทำเลดีมากครับ ก่อนจะเข้าที่พักผมสามารถแยกเลี้ยวไปตลาดปากช่องได้สะดวกมาก ขับเลี้ยวขวาไปอีกแค่สัก 4-5 กม ก็ถึงแล้ว แต่ถ้าเลือกเลี้ยวซ้ายก็จะเจอกับ Lotus และ McDonald อยู่ในดงร้านค้าแนวผับ ผมแวะเข้าไปเดินเล่นในโลตัสหน่อย ดูว่าเผื่อมีร้านค้าอะไรน่าสนใจบ้าง แต่ไม่มีแปลกใหม่เลย เหมือนกรุงเทพฯเป๊ะ KFC, Chester Grill, Dunkin Donut อะไรแนวๆ นี้ เลยเดินซุปเปอร์ ได้ถั่วติดมือมาหน่อย
   ออกจากโลตัสแค่ 500 เมตรก็ถึงที่พักแล้ว สะดวกมากๆ อาบน้ำ พักผ่อน เล่น Uke กินถั่ว ดูทีวี ดูข่าว ฯลฯ จบหมดวันไปอีกหนึ่ง
   ก่อนนอนประเมินผลงานตัวเองในวันนี้ว่ามีจุดใดบกพร่องบ้าง จุดใดที่เราตัดสินพลาดไปบ้างไหม เราต้องรอบคอบระมัดระวังให้มากกว่าเดิมนะ นักแข่งแต่ละคนเขาต่างก็มีคะแนนสะสมชิงแชมป์ประจำปีกันอยู่

[O'Pern]

19 ตค 57
   ภารกิจยามเช้าไม่มีอะไรจะดีไปกว่าการเอาจักรยานออกขี่ไปตลาดหาของกิน ฮ่าๆ แปลกว่ะ เช้านี้ไม่เย็นเหมือนเมื่อวานเลย ติดใจเผือกทอดครับ แต่วนหาก็ไม่เจอ ถามแม่ค้าแถวนั้นเขาบอกวันนี้ไม่มาขาย จบข่าวเลย
   ผ่านร้านเปาะเปี๊ยะทอดเลยลองซื้อมาดู เขามีผักสดให้เยอะดี ชอบมาก เจอขนมพื้นบ้าน ขนมกล้วย  ขนมตาลก็จัดมาอีก รถมีกระเป๋าใส่ได้ก็ใส่มันไป ไม่ต้องหิ้วแขวนให้รกเกะกะ
   ยังเช้าอยู่ ร้านเลียงโภชนายังไม่เปิด ขี่รถเล่นไปเรื่อยๆ นึกถึงตอนไปกับกลุ่ม TCHA แล้วก็เลยปั่นไปจนถึงสถานีรถไฟปากช่อง นั่งดื่มด่ำบรรยากาศเก่าๆ ตอนนั้นที่มาทริปเขาใหญ่กันน่ะ พวกเราขี่มาจากกรุงเทพฯ แล้วนั่งรถไฟฟรีกลับกัน
   เอ๊ะ หน้าสถานีมีร้านอาหารเก่าแก่มากมายนี่หว่า หันไปดูก็เจอร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำสุดคลาสสิคอยู่หัวมุมถนน จัดเลยๆ บะหมี่ต้มยำ 1 ชาม 35 บาท กินเสร็จก็ต่อด้วยเปาะเปี๊ยะทอดที่ซื้อมาจากตลาด ให้ผักเพียบๆ โห อิ่มแน่นพุงเลย ขี่กลับห้องพักอย่างสบายใจ
   ที่ลานจอดรถเจอเด็กๆ มายืนคุยกัน ก็เลยคุยกับเขาสักพัก เด็กๆ ขอตัวไปสนามก่อน เขาต้องไปตรวจสภาพรถ และดูแลการซ้อม ส่วนของผมเริ่มเอาตอนเที่ยงๆ แต่ก็อยากไปก่อนครับ ถ้าเป็นงานของผมก็จะเรียกมาประชุมกันทุกครั้งก่อนเริ่มลงมือทำงานในส่วนของตน
   วันนี้รถแข่งจะน้อยลงแล้ว เพราะเหลือแค่ Qualify B 4 คัน และ Qualify A 30 คัน !!!
   เฮ้ยย อย่าแปลกใจทำไมมีแค่ 30 ทุกทีต้อง 32 คัน ก็เพราะสนามนี้มันปราบเซียนครับ ขับหลุดแทร็คนี่ได้ 0 เลย พลาดนิดพลาดหน่อยยังพอมีคะแนนให้บ้าง
   ได้ข้อสรุปว่านักแข่งของเรายังไม่คุ้นกับสนามแบบ High Speed พลาดกันเยอะมาก ระดับเทพอย่าง Dre และ M ค่าย PTT ก็ยังพลาดหลายจุด แต่มีคนหนึ่งที่ผมจับตามอง ไอ้หมอนี่เทพฯจริงๆ สภาพรถก็ไม่น่าไปได้ดี เขายังคุมเสียนิ่งสนิท ชื่อเก่งครับ ขับรถ Toyota KE30 รถมันก็ฐานล้อสั้น เหวี่ยงแรงๆ ในสนามที่ความเร็วสูงแล้วจะรู้รถฐานล้อยาวไม่ได้เลย แต่ผลออกมาตรงข้ามเลย เก่งควบคุมรถได้ดีมากๆ ผมอยากรู้เซ็ทติ้งของเขาจริงๆ ว่าปรับเปลี่ยนจุดไหนบ้าง อย่างไร เลยบอกให้ทีมงานของหนังสือ Automobil ไปสอบถามดู
   1130 ประชุมนักแข่งอีกแล้ว คุยกันไม่เยอะแล้ว ส่วนใหญ่จะย้ำในประเด็นที่ยังคงผิดพลาดกันอยู่ เช่นการรักษาเวลา แต่โดยรวมดีขึ้นกันทุกคนแล้ว ผมเองก็ดีใจด้วยที่มีรุ่นพี่มาชมว่าควบคุมเวลาได้ดีมาก ก็โยนความดีต่อไปให้ทางนักแข่งครับ บอกว่านักแข่งเขารักษาเวลากันได้ดี ผมเลยทำงานง่ายหน่อย
   Class B ซัดกันก่อนเลย ไม่นานครับ ไม่ถึงชั่วโมงก็จบแล้ว ไม่ต้องมีการวิ่งใหม่ เพราะชนะกันขาด แข่งเสร็จก็มีพักเบรกและมีโชว์จากค่ายต่างๆ ในบูธ นาทีทองของผมไง มันคือเวลาพักกินข้าว
   อ้าว ข้าวผัดอีกแล้ว เหมือนเมื่อวานเป๊ะ หรือว่าไปชมว่าอร่อยวะ เขาเลยจัดซ้ำให้อีก ไม่เป็นไร รสชาติดีก็กินซ้ำได้สบายๆ ครับ แป๊บเดียวหมด ฮ่าๆ กินเสร็จก็ลงไปเดินเล่นด้านล่างนิดหน่อย อยากดูรถแข่งของพวกเขา แต่ได้แค่เดินผ่านๆ แอบๆ ดู ไม่กล้าจ้องมองนาน เกรงใจเขา กลัวเขาว่าเอา
   สนามนี้อากาศดีมากนะ ลมเย็นพัดตลอด วิวก็สวย ท่ามกลางขุนเขาของแท้ ใกล้หมดเวลาก็เข้าไปเตรีมพร้อมเวทีกรรมการด้านบนสุดชั้น 3
   แข่ง Battle A ครับ ซัดกันใครดีใครอยู่ แพ้ก็คัดออกไปครึ่งหนึ่ง มันมาลุ้นเอาตรงที่ไอ้คนเจ๋งๆ ต่างมาเจอกันเองในรอบแรกๆ นี่แหละครับ ทำให้พวกเทพฯ โดนเขี่ยตกรอบกันไปเยอะ มือรองกว่าแต่เจอคู่แข่งที่อ่อนกว่าก็เลยหลุดเข้ารอบมาได้
   Battle A นี่มีดราม่ากันหลายคู่ ผมให้คะแนนเองยังเชียร์เฮดังลั่น มันสะใจดีจริงๆ บางคนเหมือนจะแพ้อยู่แล้ว คือรอบแรกเขาขับตกแทร็คก็เลยได้ 0 พอมารอบนี้ คู่แข่งขับแค่ประคองๆ ก็ชนะแล้ว แต่เปล่า เจอแรงกดดันทำให้พลาดตกแทร็คไปอีกคน กลายเป็น 0-0 เลยต้องแข่งใหม่ คนดูก็เฮกันลั่น
   งานนี้มีบี้กันจนตกแทร็คเป็นว่าเล่นเลยนะ จะว่าไปแล้วก็ตัดสินง่ายดี แต่สำหรับนักแข่งก็น่าเศร้าใจ เพราะพลาดแค่เพียงนิดเดียวเท่านั้น (ไลน์ที่ยากก็คือขับให้ล้อหลังไต่ขอบแทร็คบนเส้นขาวแดง)
   M เองก็ดราม่ากับเขาไปด้วย หลุดโค้งแรกด้วยการซัดกองฟาง คะแนนโดนทิ้งกระจาย แต่รอบถัดมาบี้จนเอาชนะมาได้ แบบนี้เรียกว่าไงดี หลุดเข้ารอบลึกๆ มาเรื่อยจนถึงได้ชิงที่ 1
   ดูดริฟท์ให้สนุกนี่ผมว่าต้องให้ข้อมูลแก่คนดูนะ ต้องรู้ว่าขับอย่างไรถึงจะได้คะแนนดี ทำแบบไหนถึงโดนหักคะแนน ฯลฯ
   ต้องช่วยกันครับ พิธีกรในสนามก็ต้องบอก สื่อที่ทำเรื่องดริฟท์และรายงานข่าวก็ค่อยๆ สอดแทรกไปทีละเล็กทีละน้อยก็จะเป็นการดี
   จนเหลือรอบ 4 คันสุดท้ายก็มีพักอีกครั้ง รอบสุดท้ายนี้แหละที่สุดมันส์เลย แต่ละคันมันระดับเทพฯกันหมดแล้ว บี้กันแบบประตูแทบชนกัน ไม่เห็นกับตา ผมไม่เชื่อว่าพวกเขาขับได้ดุดันไม่แพ้พวกญี่ปุ่นในวีดีโอเลย
   บางคู่บี้กันติดแล้วยังไม่พอ จังหวะการพลิกรถเปลียนไลน์ เขายังทำได้พร้อมกันอีกด้วย ไอ้นี่แม่งสุดยอดมาก คันตามกะระยะได้เก่งจริงๆ
   ตามติดมาก พอคันหน้าพลาดตกแทร็ค เราก็พลอยตามตกลงไปด้วย ต้องระวังในจุดนี้ให้มาก เพราะคันตามไม่ได้มองถนนแน่นอน มองแต่ท้ายรถคันข้างหน้าอย่างเดียว
   ตัวอย่างของกรณี้ได้แค่คู่ของ “เบนจามิน กับ เก่ง” เบนขับ Supra เก่งขับ Ke30 รถมันคนละเรื่องกันเลย เบนขับแบบไลน์นอกเอาล้อหลังไต่แทร็ค แต่พลาดตกไป เจ้าเก่งคนขับตามมีหน้าที่ก็อปปี้ไลน์ของคั้นหน้า ขับให้เป็นดังเงา ซึ่งเขาก็ทำได้ไม่เลวเลย พอเบนตกแทร็ค เก่งก็ต้องตกตามไปด้วย ผลก็คือได้คะแนน 0-0 ทั้งคู่
   จุดนี้ละเอียดอ่อนหน่อยนะ เพราะผมจำได้ว่าตอนสนามแรกที่พัทยา คุ้นๆ เราจะตัดสินว่าใครตกแทร็คก่อนได้ 0 คนตามจะได้ 10
   จะต้องเอาเรื่องนี้เข้าที่ประชุมอีกที แต่ก็ยังไม่ใช่เรืองเสียหายมากนัก เพราะบางครั้งแต่ละสนามเราจะมีการประชุมนักแข่งและแจ้งให้ทราบก่อนล่วงหน้าแล้วว่าจะตัดสินอย่างไร โดยกรรมการจะดูจากหน้างานของจริงในวันควอลิฟาย
   คู่ของเก่งกับเบนก็สุดดราม่า รอบแรกเก่งนำเล็กน้อย แต่พอรอบสองตกแทร็คคู่ ได้ 0-0 ผลก็เลยออกมาเป็นว่าเก่งชนะ เข้ารอบบบบ คนดูเฮกันลั่น
   มีแนวๆ นี้เยอะมาก นี่ผมเริ่มสนุกกับดริฟท์แล้วนะ มันต้องดูให้เป็นถึงจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร นึกถึงตอนตัวเองมาวันแรกนี่แม่งมึนสุดๆ เลย ดูไม่รู้เรื่องเลย ต้องมีกรรมการผู้ช่วยคอยแนะนำ
   สนุกมากครับ สนามสวยสุดๆ อีกด้วย ฝนตกปรอยเป็นบางช่วง แต่แข่งได้ตลอด มาลงหนาเม็ดตอนมอบรางวัลนี่แหละ ผมได้รับเกียรติเป็นผู้มอบถ้วยกับเขาด้วยนะ เขินเหมือนกัน บุคลิกเราไม่ค่อยเรียบร้อย ก็ต้องจัดเสื้อ จัดผมให้เข้าท่าหน่อย มีกล้องเยอะ ทำอะไรติงต๊องออกไปมันจะขายขี่หน้าผู้จัดงานเขา
   มอบถ้วย ถ่ายรูปกันเสร็จ ฝนหาย ฮ่าๆ แม่งเอ๊ยย แทนที่จะได้ภาพกลางแจ้งงามๆ กลายเป็นภาพใต้เต้นท์ของ PTT แทน เบียดเสียดกันทั้งผู้มอบรางวัลและพริตตี้
   นี่เพิงแค่เวลายังไม่ถึง 0600 เลยนะ แต่ท้องฟ้ามืดมาก ผู้คนทยอยกันกลับ ผมพักค้างต่ออีกคืน ไม่กล้าขับกลับแล้ว กลับหลับในเหมือนตอนขับกลับจากพัทยาตอนสนาม 1-2 อีก จำได้เลย หลับในไป 3 รอบ ตาพร่ามัว วิ้งๆ ๆ ๆ
   เวลาของผมเหลือเพียบ เลยยืนคุยกันจนเหลือแค่ผม เอก และพี่ไก่ ที่เพิ่งรู้จักกันเดี๋ยวนั้น เปิดร้านทำบอดี้รถซอยลาดพร้าว 101 ชื่อร้านอะไร คราฟๆ สักอย่าง เหลือกัน 3 คันสุดท้ายที่ขับออกจากสนาม ไม่นับพวกทีมช่างที่รื้อเต้นท์และทีมเซอร์วิสนะ
   เอกมันพาขับออกทางวกวนแต่ใกล้กว่า มันบอกว่าทางลัด หึหึ ไอ้ทางมืดๆ ที่ผมขับเมื่อวานยังไปง่ายกว่าเลย ไอ้นี่เลี้ยวเยอะมาก แต่ก็ลัดไปได้หลายกิโลเมตร มาออกตรงใกล้ๆ ปั๊ม ปตท
   ขับมาด้วยกันตลอดทาง สองคันนำหน้าแยกซ้ายเข้ากรุงเทพฯ ส่วนผมตรงเข้าไปทางปากช่องเหมือนเดิม กลับเข้าที่พักที่เดิม ห้องเดิม ลานจอดรถตอนนี้โล่งมากเลย
   ไม่ได้แวะซื้อหรือกินอะไรหรอกครับ ในห้องยังมีของกินเหลืออยู่จากเมื่อวาน ดึกแล้วด้วย ไม่อยากกินตอนดึก อาบน้ำ สระผม ซ้อม Uke เช็คอ่านข่าวในเวป คุยกับเพื่อนเก่าๆ ทางไลน์ ดูเฟซบุ๊คบ้าง แค่นี้ก็ได้ข่าวสารเด่นๆ ประจำวันกันแล้ว
   ทำรายงานคอมเมนท์ของวันนี้ให้กับทางผู้จัดต่อ กลับไปกรุงเทพฯก็จะส่งให้กับเจ้าเอกเจ้าไผ่ไปอ่านดู ชอบใจอันไหนก็นำไปทำ ไปปรับปรุงให้งานเราเป็นมืออาชีพมากยิ่งขึ้น
   เข้านอนราว 1000 ครับ ดูข่าวทีวีจบแล้วก็นอน พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะเป็นวันของผม

[O'Pern]

20 ตค 57 เดินป่าเขาใหญ่
   วางแผนไว้ล่วงหน้ามานานแล้วว่าวันนี้จะขึ้นเขาใหญ่ ถึงได้เอาจักรยานติดมาด้วย มาอยู่หลายวันไง อย่างน้อยก็ได้ขี่ไปตลาดตอนเช้าล่ะวะ
   สองจิตสองใจว่าจะกินอะไรมื้อเช้าดี ร้านเลียงโภชนาที่ผมโปรดมากก็ไม่ได้กินสักวัน เช้านี้มีสองตัวเลือก จะกิน McDonald แล้วซื้อสำรองอีกชิ้นเก็บไว้กินกลางวันในป่า หรือจะไปหากินในตลาดปากช่องเหมือนเดิม
   สุดท้ายเลือกไปตลาดครับ ไม่ชอบฟาสฟู๊ด อ้อ มีเรื่องน่าอัศจรรย์ใจมากๆ ด้วย
   ผมจอดรถใกล้ตลาด เอาจักรยานลงออกขี่ตระเวนหาซื้อเสบียงเอาไว้กินในป่า ตอนลากจักรยานออกมาผมเผลอไปเกี่ยวโดนไฟหน้าของ Infini ที่ดวงเล็กๆ เบาๆ มันตกโดยไม่รู้ตัว หล่นมันตรงที่ท้ายรถนี่แหละ แต่ผมไม่ได้ยิน ไม่เห็น จับจักรยานได้ก็ล็อครถแล้วก็ซัดเลย
   ไฟหน้ามันก็ตกอยู่ตรงนั้น !!!
   อีกเกือบ 30 นาทีกว่าผมจะกลับมา พอมาถึงท้ายรถก็เห็นไฟหน้าของเราอยู่บนพื้น
   เฮ้ยย ทำไฟหล่นตอนไหน ไม่รู้ตัวเลย
   แล้ว แล้ว แล้วทำไมมันถึงยังอยู่ แถวนี้ก็มีคนพลุกพล่าน มีคนเดินผ่านไปมาตลอด มีมอเตอร์ไซค์วิ่งตลอดเวลา ฯลฯ
   คิดแล้วหนาวเลย นึกถึงคุณความดีที่เราทำสะสมเอาไว้ พระท่านคงช่วยเรา
   เฮ้ย ผมเชื่อเรื่องพวกนี้นะ แม้จะพิสูจน์อะไรกันไม่ได้ แต่เจอกับตัวเองหลายครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องการหาที่จอดรถในห้างตอนบ่ายวันอาทิตย์ ที่ห้างไหนๆ แม่งก็จอดยากกันทั้งนั้น
   พอจะเข้าอาคารจอด ผมจะบอกกับมิวว่า หากทำความดีมามากพอ ชีวิตเราจะราบรื่น ส่งผลให้เราทำอะไรก็ไม่ติดขัด อย่างตอนนี้เราจะหาที่จอดรถ เราก็จะหาเจออย่างง่ายดาย
   แต่ถ้ายังหาไม่เจอ จอดไม่ได้ ก็แสดงว่าเรายังทำความดีมาไม่มากพอ ต้องทำเพิ่มขึ้นไปอีก
   พอพูดจบ แป๊บเดียว ก็จะเจอรถที่เขากำลังจะออกจากที่จอดด้านหน้าเราพอดี ไม่ต้องวนไปหาเลย
   หรือว่าฟลุ๊ค?
   ไฟหน้าหล่นในที่คนพลุกพล่าน แต่ไม่มีใครเก็บของเราไป แปลกดีไหม
   
   ติดใจครับ ซื้อเปาะเปี๊ยะทอดซ้ำอีก ชอบตรงแม่ค้าให้ผักเยอะมากๆ โหระพาเป็นช่อใหญ่ๆ เลย กำลังจะขี่กลับแล้วล่ะ ดันไปเจอเผือกทอดเข้าให้ เลยแวะคุยกันบอกว่าเมื่อวานมาหาไม่เห็นเจอ เขาบอกมีคนเหมาไปออกร้าน วันนี้ผมเลยจัดซ้ำไปอีกครั้ง ทิ้งท้ายบอกว่าจะไม่ได้มาอีกหลายเดือนแล้วนะ ขอให้โชคดี ขายดี
   กลายเป็นมื้อเช้านี่มีแต่ของทอดล้วนๆ เลย หึหึ รีบขับไปเขาใหญ่ น้ำมันเหลือ ¼ ถัง สองจิตสองใจเติมดีไหมหนอ ปกติผมจะชอบขับให้แห้งถังจนไฟแดงขึ้นแล้วค่อยเติม แต่วันนี้ไม่รู้นึกยังไง จอดเติมมันที่ปั๊ม PTT ตรง กม 7
   เฮ้ย ปั๊มสวย นั่งสบาย เติมเต็มถังแล้วเลื่อนรถจอด นั่งกินของที่ซื้อมาตรงม้าหินหน้าร้านกาแฟอเมซอน บรรยากาศสุดยอดเลย ลมเย็นสบายมากๆ นั่งดูนักท่องเที่ยวลงจากเขาใหญ่กัน แต่อีกไม่ช้า ผมจะขึ้นไปแทน
   เช้าวันจันทร์ ผมไม่เคยเที่ยววันจันทร์มานานเป็นปี ชอบเที่ยววันธรรมดาครับ คนน้อย
   นี่เป็นครั้งแรกที่เที่ยวป่า เป็นครั้งแรกที่ขับขึ้นเขาทางปากช่อง ขับตามทางสูดอากาศไปเรื่อย (เปิดกระจกขับมาตลอดทาง) ไปจนถึงทางเข้า ค่ารถ 50 บาท ค่าคนๆ ละ 40 บาท ผมขอแผนที่แผ่นพับ เจ้าหน้าที่บอกให้ขึ้นไปขอด้านบนทีทำการอุทยานฯ
   จำกัดความเร็ว 60 ครับ ไปคนเดียว ไม่เร่งรีบ ได้ข่าวว่าหลายคนเจอช้าง ผมก็ไม่รู้ว่าเจอกันช่วงไหน เที่ยวแบบมึนๆ จนมาเจอทางเดินป่าเล็กๆ มีที่จอดรถสะดวก ก็เลยจัดซะ
   เส้นทางแค่ 900 เมตร แต่มันเปียกชื้น เดินไปนานเข้าโคลนก็พอกเต็มพื้นรองเท้า ฉิบหายแล้ว จะขับรถอย่างไรดีล่ะนี่ เดินต่อไปจนสุดทางก็หอคอยสูง 3 ชั้น เอาไว้ซุ่มดูสัตว์ ก็แนวคิดดีนะ ถ้าเราดูอยู่ข้างล่างสัตว์ไม่มาแน่นอน แต่ไม่ได้คิดเผื่อตอนจะลงเลยหรอ ตอนลงข้างล่างสัตว์ก็จะตกใจวิ่งหนีไปอยู่ดี
   อยู่บนนี้ดื่มด่ำคนเดียวราว 30 นาทีครับ เก็บความทรงจำ ความประทับใจเอาไว้ แม้ไม่เจอสัตว์อะไรก็ช่าง ผมมาพักผ่อน
   เจอกลุ่มจักรยานด้วยนะ ส่วนใหญ่เป็นฝรั่ง ขี่ช้าๆ ขึ้นเขายังเรียงหน้ากระดานอีกด้วย ถ้าผมเป็นพวกมนุษย์กล้องก็คงแอบถ่ายสักช็อทหนึ่ง แล้วเอามาด่าในเวปต่อ ฮ่าๆ
   พักหลังมีคนแบบนี้เยอะนะ ไอ้พวกขับรถแล้วมีเรื่องกันก็ด้วย ตอนตัวเองกวนตีนเขาไม่เอามาลง พอเขาแซงได้กวนตีนให้บ้าง ทีนี้แม่งตัดต่ออย่างดีเลย เอามาด่า แถมให้พรรคพวกเกรียนคีย์บอร์ดช่วยซ้ำเข้าให้อีกชุด
   ขับต่อไปเรื่อยๆ ข้างทางมีอะไรน่าสนใจก็แวะมันหมดเลย จุดชมวิวก็จอด โป่งช้าง บึงน้ำ ฯลฯ แวะหมด มาจอดอย่างเป็นทางการที่ทำการอุทยาน ไปขอแผนที่ และส่งโปสการ์ดให้มิว 1 แผ่น รู้ทั้งรู้ล่ะนะว่ามันจะมาถึงช้ากว่าผมแน่ แต่มันคือของที่ระลึกไง สองปีก่อนโน้นไปเชียงรายก็ส่งกลับมา มิวเอาไปติดไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือเขาตลอดเลย รู้สึกดีเหมือนกัน
   จัดน้ำตกกรองแก้วก่อนเลย น้ำตกเล็กๆ ไม่สวยเท่าไหร่ แต่มีเส้นทางเดินป่าที่ยาวเหยียด เดินจนเมื่อยเพราะขึ้นเขาสูงชัน กว่าจะออกมาได้ก็หมดเวลาไปราว 1 ชม ออกเดินทางต่อไปยังจุดอื่น
   ขับมุ่งหน้าทางปราจีนครับ เราจะเจอน้ำตกเหวสุวัต หึหึ ไม่มีทางพลาดครับ เคยได้ยินชื่อ ตอนขี่จักรยานก็ผ่าน แต่ไม่ได้แวะเข้าไป
   แค่บริเวณลานจอดรถก็ได้ยินเสียงน้ำดังสนั่นแล้ว เดินดูด้านบนเล็กน้อย แล้วก็เดินตามทางลาดลงไปถึงด้านล่างทันที
   คนน้อยมากครับ ดีใจๆ ปกติไปน้ำตกเราจะเจอคนเพียบเลยไง เจอพวกขี้เมานี่เลิกเลย แต่วันนี้วันจันทร์ ไม่มีคนๆ ๆ ชอบๆ ๆ
   มีป้ายบอกห้ามลงเล่นน้ำ อืมม กูไม่เล่นก็ได้ แต่ใช้เดินไต่ก้อนหินน้อยใหญ่คืบเข้าไปใกล้ฐานน้ำตกเรื่อยๆ หินลื่น ต้องระมัดระวังอย่างมาก หยุดพักที่โขดหินก้อนใหญ่หยิบเอาโทรศัพท์ใส่ถุงพลาสติค ใส่เป้หลัง แล้วออกปีนป่ายต่อ สนุกดีครับ เหมือนเด็กๆ เล่นเลย
   ยิ่งเข้าไปลึกก็ยิ่งสวย ด้านในมีถ้ำเล็กๆ ตื่นๆ ด้วย และฐานน้ำตกมีลักษณะเหมือนแอ่งเว้าเข้าไป ทางเข้าน้ำตกด้านบนนั่นแหละคือหน้าผา อยู่ด้านบนดูไม่รู้เรื่องเลย
   สุดยอดมากๆๆ ชอบจริงๆ อารมณ์แบบนี้ไม่เคยเจอมาก่อนเลย เข้าไปใกล้มากก็โดนละอองน้ำจนเปียกทั่วตัว นั่งบนโขดหินนี่แหละครับ เปียกก็ช่าง ดื่มดำกับความรู้สึก เก็บอารมณ์ตรงนี้ไว้ให้ดี จำไว้ให้ขึ้นใจ ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้มาแบบนี้อีก นั่งตรงนี้พักใหญ่เลยนะ เดินกลับขึ้นมาตัวเปียกโชกหัวจรดเท้า คนมองกันใหญ่
   ออกจากน้ำตกเหวสุวัต ก็เดินทางต่อมุ่งหน้าไปยังน้ำตกเหวนรก ตอนแรกผมเข้าใจว่ามันคือที่แห่งเดียวกันนะนี่ แบบทำนองเรียกชื่อให้เพราะหน่อย แต่เปล่าเลย
   เหวนรกนี่ต้องขับมุ่งหน้าไปทางทิศของจังหวัดปราจีนบุรีครับ ไปอีกไกลพอควร ต้องผ่านจุดกางเต้นท์ผากล้วยไม้ จุดที่ผมและกลุ่ม TCHA เคยมานอนแถวนี้ ช่วงนี้ฝนปรอยๆ แล้ว แต่มาถึงนี่แล้วนี่นา ฝนแค่ไหนก็ต้องขอไปดูสักครั้ง
   ทางเข้าโหดมากครับ เดินราว 1 กม ไฮไลท์อยู่ที่ตรงหน้าผาใกล้น้ำตกที่เราต้องเดินบันไดราว 200 ขั้น ชันเสียด้วย มีราวบันไดเหล็กเก่าๆ ให้เกาะจับ คนแก่ คนไม่แข็งแรง หมดสิทธิ์ครับ
   แต่นักท่องเที่ยวเข้าถึงได้แค่จุดที่บันไดลงมาเท่านั้นเองนะ ได้แต่มองน้ำตกที่อยู่ห่างออกไปสัก 500 เมตร ผมเพิ่งมาจากเหวสุวัตเลยรู้สึกว่ามันคนละเรื่องกันเลย เพราะที่นั้นผมไปได้ถึงสุดฐานของมัน
   เริ่มบ่ายแล้วครับ หิวแล้ว ยังดีมีอาหารเช้าเหลืออยู่นิดหน่อย เห็นไหม มาป่าต้องติดอาหารมาด้วยนะ ถ้าซื้อในอุทยานก็จะมีแค่ในจุดที่เขาขาย และที่ทำการอุทยาน ผมกินและทิ้งในรถนะ เราไม่เอาขยะมาทิ้งในป่าให้เป็นภาระคนอื่น
   อย่างตอนอยูเหวสุวัตก็เก็บขยะออกมาหลายชิ้นเลย เราไปถึงตรงนั้นแล้วไง ถ้าเราไม่เก็บ แล้วใครจะเก็บล่ะ แต่พอเจอขยะชิ้นใหญ่ๆ ก็จนปัญญานะ เพราะต้องใช้สองมือปีนป่ายโขดหินลื่นๆ ถ้าจะให้ดีคราวหน้าเข้าไปน้ำตกก็จะติดถุงพลาสติคใหญ่ๆ ไปด้วย เอาเหน็บแขวนเป้ไว้ แค่นี้ก็ปีนโขดหินได้แล้ว
   ฝนเริ่มลงหนาเม็ดตอนผมขึ้นมาจากน้ำตกเหวนรกพอดี ได้ฤกษ์กลับเสียที ออกจากจุดนี้ราว 0200 อากาศดีมากครับ ครึ้มๆ เย็นๆ ไม่มีแดด แต่ก็ไม่มีลมเช่นกัน
   ลองกลับทางเส้นทางปราจีน นครนายก รังสิต กทม ไม่เคยขับทางนี้มาก่อน แต่ผมชอบลองของใหม่ ดูแผนที่แล้วไม่น่าจะขับยาก ถนนหลักล้วนๆ เลย
   แล้วก็ไม่ผิดหวัง ขับง่ายมาก และถึงเร็วอีกด้วย ถึงบ้านช่วงเย็นๆ ทยอยเอาข้าวของลงจากรถ เก็บจักรยาน ฯลฯ
   ข่าวเศร้าวันนี้หลังจากกลับมาบ้านเจอพ่อ พ่อบอกว่าช่างจ้อยบอกเกียร์เสีย รถวิ่งได้แค่เกียร์ L
   อ้าว งานเข้าชุดใหญ่

[O'Pern]

21 ตค 57
   ตื่นด้วยนาฬิกาปลุกตอน 0430 ไม่อยากลุกเลยจริงๆ อิดออดสักพักค่อยขยับตัวตื่น วันนี้วิ่งได้แค่ 35 นาที เอาเวลาช่วงเช้า 15 นาทีไปกวาดถนนในซอยบ้าน ไม่อยากเหยียบพวกหอยทาก ไส้เดือน ฯลฯ
   วิ่งแบบลงฝ่าเท้ามาหลายวันจนเริ่มคุ้น แม้ว่าจะห่างหายการวิ่งไป 3 วัน กลับมาใหม่ก็ต่อกันติดนะ ไม่เก้งก้างเหมือนวันแรกๆ ที่วิ่งแบบโดดๆ ลอยๆ หน่อย
   ถึงที่ทำงานรีบโทรหาพี่ตี๋ (พี่ใหญ่ในกลุ่ม Isuzu Trooper) พี่ตี๋แนะนำให้ไปหาร้านซ่อมเกียร์ออโตโดยเฉพาะ อยู่แถวแยกวงสว่าง เจ้าของร้านชื่อตี๋เหมือนกัน
   โทรหาช่างตี๋ พี่ตี๋บอกน้ำเข้าก็จะพังทันที เพราะน้ำมันเกียร์ร้อนๆ มาเจอน้ำเปล่าเข้ามาข้างใน ชิ้นส่วนผ้าคลัตช์ก็จะเสียหายจากการเสียดสี ต้องเปลี่ยนชุดซ่อม (Overhaul) ค่าใช้จ่ายทะลุสองหมื่นบาทแน่นอน
   หาร้านได้แล้ว เสียเงินก็ต้องทำใจ ปัญหาหลักของผมคือรถมันวิ่งไม่ได้นี่สิ จะลากก็แสนเหนื่อย ใครจะมาขับมาลากให้ งานนี้ต้องใช้บริการรถสไลด์เท่านั้น
   ฉิบหาย หาที่ไหนดี ไม่รู้จักใครสักคน อ้อ มีของ “เต้ย” รุ่นน้องที่นั่งเป็นกรรมการดริฟท์ด้วยกัน แต่เขาอยู่ถึงสุวรรณภูมิโน่นเลย เกรงใจโคตรๆ
   สุดท้ายโทรหาช่างจ้อย แนะนำไปที่รถยกของตำรวจเลย ชื่อจ่าแดง รีบโทรทันที รถพังอยากรีบซ่อมให้พ่อใช้ วันนี้วันเกิดพ่ออีกด้วยสิ สุดท้ายเบ็ดเสร็จนัดกันพรุ่งนี้ตอนเช้า โอเค เคลียร์ปัญหารถให้พ่อจบแล้ว ที่เหลือคือแค่จ่ายเงินค่าซ่อมและไปรับรถ
   ไอ้รถคันนี้ทยอยพังทีละนิดละหน่อย ผมว่าอีกหน่อยพ่อต้องอยากขายมันแน่ๆ ส่วนแม่น่ะ เบื่อมันนานแล้ว แม่ไม่ชอบรถเก่าครับ คันไหนถ้าเริ่มมีเสียจะเชียร์ให้รีบๆ ขายไปซะ ไอ้รถ Nissan 180SX ของผมนี่แหละ โดนไล่ประจำ จนผมบอกไปตามตรงว่าไม่มีเงิน แม่ก็สวนกลับมาว่าจะซื้อให้
   เฮ้ยย โตแล้ว ไม่เอาแล้ว ตั้งแต่เรียนจบมหาวิทยาลัยก็ตั้งใจว่าจะไม่ขอเงินพ่อแม่อีกแล้ว แต่ก็ยังทำไม่ได้เป๊ะ 100% นะ ปัญหามันเกิดเพราะผมทำงานช่วยที่บ้านโดยไม่ขอรับเงินเดือนไง เลยไม่มีรายได้เข้ามา
   ก็เราไม่ชอบ ก็เลยแสดงออกเชิงสัญลักษณ์ให้เขาเห็น แต่ก็ยินดีช่วยเต็มที่เพื่อแบ่งเบาภาระของพ่อแม่
   ผมทำอะไรไม่ได้มากนัก รายได้เป็นชิ้นเป็นอันก็ไม่มี สิ่งไหนตอบแทนบุญคุณได้ก็ทำไปโดยไม่รีรอ ไม่ชอบเสียดายเวลาย้อนหลัง
   ภรรยาผมก็ไม่ชอบรถเก่าครับ พอเห็นผมชอบรถคันไหนก็มักจะถามเสมอว่า ซื้อใช้ไหม เอาไหม น่ารักเน๊อะ
   บ่ายเข้ามาบ้านรีบเปิดคอมฯทำงานเขียน แต่มึนครับ มันเยอะจัด ทั้งไดอารี่ชีวิตที่ต้องเล่าย้อนหลังตั้งแต่วันออกเดินทางไปเขาใหญ่ ผมไม่ชอบเล่าย้อนหลังไง มันไม่สด ไม่แรงเหมือนเล่าวันต่อวัน แต่ก็ต้องทำครับ ทำใจหน่อยที่อาจมีหลุดประเด็นสำคัญไปบ้าง
   มีมนุษย์ลุงตัวหนึ่งปฏิบัติการบนแอร์เอเชียโวยวายที่โดนแอร์ห้ามนำกระเป๋าถือขึ้นเครื่อง มีแต่คนด่ากันทั่วเมือง แต่ช่วงเย็นไอ้ลุงคนเดียวกันนี่แหละ มันจอดรถผิดที่ โดนล็อคล้อ มาฟอร์มเดิมเลยครับ เอามือถือถ่ายและโวยวายด่าตำรวจตลอดเวลา ตำรวจก็แสนใจเย็น ไม่โต้ตอบสักคำ ก็เลยโดนไอ้ห่านี่ด่าตลอดคลิป
   ยังโดนสังคมด่าไม่สะใจมั้ง ตอนเย็นมันมาออกช่อง 3 อีก (ข่าวแบบนี้สรยุทธชอบมาก) ออกมาบอกว่าตัวเองต้องขอแถลงข่าว สุดท้ายก็แค่การแก้ตัว ผมว่ายิ่งจะโดนด่าหนักขึ้นมากกว่าเก่าเสียอีก
   ผมว่าชีวิตไอ้หมอนี่น่าติดตามนะ แนวคิดของเขาน่าสนใจจริงๆ น่าเอามาทำเป็นหนังเรื่องบันทึกกรรม

[O'Pern]

22 ตค 57
   วิ่งไป 50 นาที ไม่ได้กวาดพืนถนนก่อน เลยเหยียบเจ้าหอยทากน้อยไป 1 ตัว หึหึ รู้สึกผิดจริงๆ วิ่งไปก็สวดมนต์ไป ขอโทษหอยด้วยนะ
   สายหน่อยรถสไลด์มาตามนัด ผมไม่อยู่บ้าน ให้พ่อช่วยจัดการแทน อีกพักใหญ่ “พี่ตี๋” ช่างแถวบางซ่อนก็โทรมารายงานว่ารับรถเข้าอู่เรียบร้อยแล้ว โอเค เสร็จธุระค้างคาใจไปหนึ่งเรื่อง แต่อีกไม่กี่วันก็จะต้องจ่ายเงินอีกก้อนใหญ่พอดู ลุ้นอย่าให้ทะลุเกิน 3 หมื่น และหวังว่าการโอเวอร์ฮอลล์ครั้งนี้จะทำให้เกียร์มันทำงานได้ราบเรียบ นิ่ง ลื่น เหมือนรถใหม่
   เอาภาพวีดีโอที่ถ่ายใกล้ๆ น้ำตกเหวสุวัตมาดูแล้วนึกอยากได้กล้องเจ๋งๆ มาถ่ายนะ ไอ้ Go Pro น่ะดีแน่ แต่ขายึดมันห่วยเหลือเกิน เพิ่งออกตัวใหม่มาเมื่อเดือนก่อน แต่ขายึดก็ยังห่วยแบบเดิมเป๊ะ น่าสงสั้ยนะว่าเขาไม่ได้รับฟีดแบ็คกลับมาบ้างเลยหรืออย่างไร หรือของยังค้างสต็อคอยู่เยอะ ขายให้มันหมดๆ ไปก่อนค่อยเปลี่ยนรุ่นใหม่
   บ่ายฝนลงชุดใหญ่ อารมณ์ค้างครับ ยังนึกถึงบรรยากาศบนเขาใหญ่ตลอดเวลา นี่ถ้าฝนลงแบบนี้ขณะผมกำลังเดินป่าเมื่อวันก่อนจะทำอย่างไร นึกไม่ออกจริงๆ เลย ไม่ได้เตรียมตัวสักนิด มีแต่ใจอยากไปลุยก็ไปมันเลย โชคดีที่รอดมาได้ ป่านี่โหดนะครับ ไม่แน่จริงมีทิ้งชีวิตเอาไว้กันเยอะแล้ว โดยเฉพาะป่าลึกของแท้
   ที่เขาใหญ่ก็มีข่าวหลงป่ากันบ่อยๆ หลงนิดหน่อย เจ้าหน้าที่ตามหาเจอก็ไม่ค่อยเป็นข่าว
   เข้าป่าฤดูใดก็ต้องจัดเตรียมอุปกรณ์ให้เหมาะสมด้วย อย่างผมนี่เตรียมแค่น้ำดื่มขวดเดียวเอง ถ้าจะให้ดีควรมีอาหาร และอุปกรณ์กันฝนด้วย และมีทักษะในการเอาตัวรอดหากเกิดการหลงป่า
   ยิ่งสัมผัสยิ่งรักธรรมชาติครับ ตลอดวันนี้เลยวางแผนเรื่องรายการทีวีแนวผจญภัย คิดไว้ก่อน พร้อมวันไหนค่อยมาว่ากัน
   เย็น “ปาน” แอทเฟซบุ๊คมาคุยด้วย ปานคือคนชอบเล่นรถทัวริ่งและอุปกรณ์แปลกๆ เขาสั่งรถ Surly เข้ามาขายเป็นคนแรก แต่ในปีถัดมาก็โดนบริษัทใหญ่นำเข้ามาขายแทน จนเขาหันไปจับตัวอื่นที่ขายได้ยากกว่าแทน เช่น Extra Wheel และล่าสุดดูแล้วน่าจะไปได้ดีคือ Extra Cycle
   ผมเจอกับปานครั้งแรกด้วยการไปซื้อขาตั้งคู่ที่บ้านเขาแถวปิ่นเกล้า จากนั้นก็เจอกันในงานของ A Day Bike Fest จนปีล่าสุดนี่นั่งคุยกับเขาเป็นชั่วโมง เสนอแนะการจัดบูธและฟรีเซนต์สินค้าให้เขา แล้วก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนอีกไม่กี่วันข้างหน้าก็จะมีงาน Bike Fest อีกแล้ว
   ปานโทรมาขอนัดคุยหารือเรื่องกิจกรรมในงาน A Day Bike Fest ครั้งที่จะถึงนี้ อยากจัดแข่งรถแบบสนุกๆ ไม่เน้นเอาชนะจะเป็นจะตาย นัดผมคุยวันศุกร์นี้
   อืมมม แข่งยังไงดีล่ะนี่

[O'Pern]

23 ตค 57
   นอนดึก ขี้เกียจตื่น นาฬิกาปลุกแล้วก็ยังนอนต่อ ผลก็คือวิ่งไปได้แค่ 30 นาที และเนื่องจากมีเวลาน้อย เลยวิ่งเร็วกว่าเดิม ผลก็คือเหนื่อยฉิบเป๋ง
   หลงดีใจได้หน่อยเดียวที่ว่ากลับมาจากงานแข่งรถแล้วน้ำหนักตัวยังเท่าเดิม แต่ตอนนี้มันค่อยๆ แถมขึ้นมาอีกหน่อยแล้ว ช่วงนี้กินของทอดบ่อยครับ ร่างกายผิดปกติอย่างชัดเจนเลยคือมีแผลร้อนในเกิดขึ้นในปาก 3 จุดพร้อมๆ กัน โดยที่ผมไม่ได้เผลอไปกัดมัน
   เอ๊ะ หรือว่าจะเกิดจากพักผ่อนน้อย อืมม ไม่น่าใช่ ผมไม่ได้นอนดึกอะไรขนาดนั้น แต่ถ้ากินของทอดเยอะน่ะใช่เลย ตอนอยู่ปากช่องนะ กินเผือกทอด เปาะเปี๊ยะทอด ร้านนี้ชขอบมากครับ เพราะมีผักแกล้มให้เยอะมาก อยู่สนามแข่งกินแต่ข้าวกล่อง แทบไม่เจอผักเลย พอตอนเช้าเจออาหารที่มีผักสดให้แกล้มเลยชอบใจ จัดเสียเต็มที่
   เช้านี้มิวมีงานพิธีถวายพระพรเสด็จพ่อ ร5 ที่โรงเรียน เล่าให้อ่านนิดหน่อย องค์ ร5 น่ะ เป็นที่เคารพรักของคนไทยกันอยู่แล้ว แต่กับเด็กนักเรียนสวนกุหลาบมันยิ่งกว่านั้น เพราะโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนในดำริห์ขององค์ ร5 เอง ท่านมาดูงานก่อสร้างเองอีกด้วย
   ที่โรงเรียนผู้คนจึงคลาคล่ำกันเต็มไปหมดทั้งศิษย์เก่า ศิษย์ปัจจุบัน พิธีไม่มีอะไรมากครับ แค่วางพวงมาลา แต่ภาพที่ออกมานี่สิมันตระการตา เด็กนักเรียนทุกคนนั่งเรียงในสนามฟุตบอลแล้วไหว้แบบถวายบังโคม เห็นแล้วขนลุก
   1000 มิวเดินกลับมาหาที่ร้าน บอกว่าอยากไปเรียนพิเศษ ช่วยไปส่งที่รถไฟฟ้าหน่อย โอเค จัดไป ก่อนถึงก็แวะซื้อรองเท้าลูกเสือที่จะต้องใช้ใส่เรียนในเทอม 2
   ส่งมิวเสร็จก็กลับไปเฝ้าร้านต่อเหมือนเดิม กลางวันฝนเทลงมาหนัก มีคนมาส่งสินค้าหน้าร้าน ต้องรีบไปช่วยเขาเข็นเข้ามาเก็บในที่ร่ม ลุยกลางฝนอย่างนั้นแหละ งานใช้แรงงานก็แบบนี้แหละครับ คิดเสียว่าได้ออกกำลังกายก็จะสุขใจ
   กลัวกลับมาบ้านแล้วหิวโหย เลยกินก๋วยเตี๋ยวราดหน้าใส่ผักเพียบๆ ตุนไว้ก่อน พอกลับมาถึงบ้านก็ไม่ต้องกินอะไรอีกแล้ว เย็นๆ หรือค่ำถ้าหิวก็มีกีวี กล้วยน้ำว้า และผลมะเดื่อแห้ง (fig)
   พรุ่งนี้บ่ายมีนัดกับปานที่แถวร้านขายของ ปานขี่มาหาจากแถวราชบพิตร ไม่ไกลกันมากนัก นั่งคิดกิจกรรมในงาน A Day ให้เขา ก็พอจะนึกภาพออกบ้างแล้วล่ะ พรุ่งนี้ต้องคุยกันอีกทีว่าเขาวัตถุประสงค์ของกิจกรรมนั้นคืออะไร

[O'Pern]

24 ตค 57
   ร่างกายผิดปกติว่ะ โคตรรำคาญแผลในปากเลย ไม่เคยเป็นมานานมาก พอมาเจอทีเดียว 3 จุดนี่เล่นเอาเซ็ง
   ตื่นสายเฉยเลย ไม่ได้วิ่ง เหลือเวลานิดเดียว เอาจักรยานออกขี่แทน แล้วก็เกิดเรื่องจนได้ ลืนล้มครับ ตอนทิ้งโค้งเบาๆ ริมสนามหญ้า เจอตะไคร่ลื่นๆ บนพื้นปูน อันนี้ก็สาเหตุหนึ่ง อีกหนึ่งอย่างก็คือรถผมใช้ยางสลิค ลมยาง 80psi (เต็มสเปคคือ 95psi)
   ดีนะที่ไม่เป็นไร ล้มแล้วขายันพื้นทัน มือก็คว้าแฮนด์รถไว้ได้อีก เลยไม่มีจุดใดบุบสลาย รอดทั้งรถทั้งคน
   ขี่ต่อก็นึกถึงบทความของตัวเองที่เขียนให้กับนิตยสาร Cycling Plus คอลัมน์ Rain Ride ในช่วงที่นิตยสารเพิ่งออกยุคแรกๆ ตอนนั้นผมไฟแรงเลยนะ แต่พอเขาออกมาสักพักก็เริ่มมามองตัวเอง เฮ้ยย แนวของเขาแม่งโคตรไฮโซเลยว่ะ มีแต่พวกหมอบราคาเฉียดแสน มีแต่คนหน้าตาหล่อสวยกันหมด ไอ้พวกบ้านๆ เชยๆ รถเก่าโทรมเน่าผุ พวกที่อยู่ในโลกแห่งความจริงอย่าได้หวังว่าจะมีใครสน
   ก็เข้าใจนะ หล่อ สวย เท่ รวย ดัง ใครๆ เขาก็สนใจ มันน่าดู น่ามองกว่าไอ้พวกเห่ยๆ เป็นไหนๆ แต่มันไม่ใช่แนวเราไง งานของเราจะเน้นเนื้อหาเป็นอันดับหนึ่งไง ทำงานอะไรก็อยากให้มันเกิดประโยชน์แก่สังคม อย่างน้อยอ่านแล้วต้องได้ความรู้ ได้สาระ
   พอเห็นว่าไม่ใช่แนว ก็เลยค่อยๆ ถอยห่างออกมา และถึงแม้จะทิ้งงานเขียนให้กับ Cycling Plus ไป แต่กลายเป็นว่าอยากทำหนังสือจักรยานของตัวเองแทนเสียนี่ หึหึ
   ไม่เข็ดหรือไงมึง Racing Club หนังสือรถก็เจ๊งไปทีแล้วนะ
   ยอมรับเลยนะว่าผมยังชอบงานนิตยสารอย่างมากครับ มันคงเหมาะกับไลฟ์สไตล์ของผมที่ไม่หยุดนิ้ง ชอบเดินทาง ค้นคว้า คิด วิเคราะห์ ชอบทดลอง ทดสอบ ฯลฯ สำคัญสุดคือไม่ชอบงานประจำ
   ยิ่งงานใช้แรงงานนี่ไม่เอาเลยนะ ยกของจนหลังเจ็บมา 5 รอบแล้ว เข็ดแล้วน่ะ ไม่ทำได้ไหม งานที่ต้องทำโดยเอาสุขภาพร่างกายตัวเองเข้าแลกนี่มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากเลยนะ
   กลางวันฝนตกหนักมาก ตกนานเป็นชั่วโมงเลย เอาไงดีล่ะ นัดกับปานเอาไว้ตอนบ่ายๆ เขาก็คงขี่จักรยานมานั่นแหละ อืมม ฝนตกเลยไม่สะดวก เลื่อนไปก่อนดีกว่าไหม หารือกับเขาตอนเจอกันในเฟซบุ๊ค ตกลงว่าเป็นอันเลื่อนไปก่อน ปานเองก็ติดงานกับลูกค้าจนถึง 0230 เขาถึงจะว่างโน่นแน่ะ
   กลับมาบ้านแบบหิวโฮกอีกแล้ว ยังดีแม่ซื้อสลัดแขกเก็บไว้ให้ ได้กินผักเยอะๆ ค่อยรู้สึกดีหน่อย แต่กินแล้วไม่อิ่มนี่สิ เลยกินหมูแดดเดียวอีก 1 กระปุก หึหึ
   เปิดคอมฯ ทำงานเขียน พักเบรกก็ซ้อมเล่น Uke สลับกับอ่านข่าวสารในวงการจักรยาน เจอพี่ธานินทร์เจ้าของจักรยาน Rit ลงภาพในเฟซบุ๊คบอกจะขี่ไป North Cape
   จี๊ดด เลย ไอ้นี่ผมเคยไปมาแล้ว แต่อยากไปอีกด้วยจักรยาน ส่งข้อความคุยกับเขาอยู่พักหนึ่งก็รู้ว่าคงจะใช้เส้นทางคนละเส้นกันแน่ เลยได้แค่ให้กำลังใจ
   ผมไปเส้นทางไหนก็จะไปแบบเจาะลึก ผ่านจุดใดก็อยากจะแวะจอดมันให้หมด ในขณะที่หลายคนจะมุ่งเน้นไปยังเป้าหมายปลายทาง
   ก็ไม่ผิดหรอกครับ วัตถุประสงค์ของแต่ละคนนั่นแตกต่างกัน ผมมันแนวโลดโผน อย่างวันจันทร์ที่ไปเขาใหญ่มาก็ดั้นด้นลงไปถึงฐานของน้ำตกเหวสุวัตกันเลย เห็นถ้ำเล็กๆ ตรงพื้น นั่งดื่มด่ำตรงนั้น รับพลังธรรมชาติ อยู่กับตัวเอง จิตนิ่งๆ ตัวเปียกปอนเพราะโดนละอองน้ำก็ช่าง อารมณ์ตอนนั้นช่างสุดยอดมาก
   ได้ข้อสรุปแล้วล่ะครับว่าเราชอบแนวนี้จริงๆ

   เพื่อนเก่าในเฟซบุ๊คส่งข้อความมาถามว่าพรุ่งนี้ว่างผม ผมตอบไปเลยว่าว่าง เขาบอกจะชวนทำงาน
   เอ๊ะ งานอะไร ผมถามไป เขาบอกพรุ่งนี้จะมาบอกด้วยตัวเอง
   หึหึ มึงจะเล่นอะไรกับกูหรอ ถามซ้ำไปอีกครั้ง เขาบอกชื่องานมาว่า Healthy and happy life project
   ฮ่าๆ ชื่องานแม่งคือพวกขายตรงดีๆ นี่เอง มันต้องเอายาวิเศษมาให้ลอง เอามาให้ใช้ แล้วชวนสมัครสมาชิก จะต้องคุยถึงเรื่องสุขภาพ วาดภาพน่ากลัวให้เรานึกตาม สุดท้ายก็หลอกขายของ ให้เราเป็น Down Line ของมัน
   ฮ่วย นี่เพื่อนเก่านะนี่ ทำกันอย่างนี้เลยหรอ

   นึกถึงตอนรถติดกลางฝนช่วงบ่าย คิดงาน Product ของรถยนต์ได้อีกชิ้นหนึ่ง สเกชร่างเอาไว้ในสมุด ว่างๆ ค่อยมาต่อยอดใหม่ แต่อาจไม่ได้เห็นในเร็ววันนี้กันหรอกนะ

[O'Pern]

25 ตค 57
   นึกไม่ออกจริงๆ นะ ถ้าผมไม่วิ่งตอนเช้าป่านนี้มันจะอ้วนไปถึงไหนแล้ว เช้านี้จัดไป 50 นาที
วันนี้เงียบเหงาหน่อยนะ เฝ้าร้านขายของอยู่ตลอดวันจนถึงค่ำ ช่วงเย็นมีอาการเหมือนแพ้อากาศ มีน้ำมูกใสๆ ไหลออกมาตลอดเวลา จามฮัดเช้ย บ่อยๆ น่ารำคาญตัวเองจริงๆ คงเกิดจากโดนฝุ่นควันมาก อีกสักพักรู้สึกหนาวๆ คล้ายมีไข้ เฮ้ยย ผิดปกติแล้วนะ
   เย็นไปรับมิวที่รถไฟฟ้า แวะซื้อเข็มขัดลูกเสือ พากลับมาตัดผม เตรียมตัวเปิดเทอมในวันจันทร์
   กลางคืนจะเข้านอนรู้สึกหนาวๆ ไม่หาย จนต้องหยิบเสื้อแขนยาวมาใส่

[O'Pern]

26 ตค 57
   ตื่น 0400 คอแห้ง ลุกมากินน้ำ แต่พอกลับไปนอนก็นอนไม่หลับเสียแล้ว เดินไปเดินมา เล่น Uke นิดหน่อย สุดท้ายก็ออกไปวิ่งที่ศูนย์เยาวชนเฉลิมพระเกียรติบางมด ซัดไป 1.30 ชม และ cool down อีก 30 นาทีด้วยการเดิน และเล่นเครื่องเล่นบริหารร่างกายกลางแจ้ง เหงื่อออกเยอะๆ ค่อยสบายตัวหน่อย
   กลับมาบ้านกินข้าวเอร็ดอร่อย ภรรยาซื้อมาจากตลาดแถวบ้าน ก๋วยเตี๋ยว หมูสะเต๊ะ พร้อมขนมปังปิ้ง อืมม อิ่มแล้วก็เริ่มง่วงว่ะ
   เปิดคอมฯทำงานเขียนที่ค้างเอาไว้เพียบ โดยเฉพาะไดอารี่ชีวิต แรกๆ ก็บันทึกเล่นๆ กะให้เป็นเรื่องเกี่ยวกับจักรยาน เลยตั้งชื่อเท่ๆ ไว้ว่า Bike Diary แต่อยู่ไปนานเข้า กลายเป็นต้องมาทำงานที่ร้านขายของประจำเสียแล้ว เลยกลายเป็น Life Diary แทน ไม่ค่อยมีสาระอะไรเท่าไหร่นักหรอก บันทึกลงในคอมฯก็เคยโดนไวรัสลงจนหายเกลี้ยง เลยอัปขึ้นเวปมันเสียเลย
   มิวยังคงไปเรียนพิเศษอย่างเหนียวแน่น ตั้งแต่หยดแรกจนถึงหยดสุดท้ายจริงๆ นี่เปิดเทอมหน้าขอให้เขาเว้นวันอาทิตย์สักวันหนึ่ง จะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันบ้าง นี่เรียนพิเศษจนไม่มีเวลาทำการบ้านของโรงเรียนหลักเสียแล้ว
   อยู่บ้านเฉยๆ เดินไปเดินมา จามฮัดเช้ยอีกแล้ว ตามมาด้วยน้ำมูกไหล อืมม ไปโดนอะไรมาล่ะนี่ อาทิตย์ก่อนตากฝนที่สนามแข่ง วันจันทร์ตากฝนในน้ำตกเหวสุวัต กลับออกมาก็ปกติสุขดี แถมยังรู้สึกแข็งแรงกว่าเดิม แต่พอมาสองวันนี้ไม่เห็นจะโดนฝนตรงไหน แต่กลับกลายเหมือนเป็นหวัด
   มีเหตุผลเดียวครับ ก็คือเรื่องของอากาศ และฝุ่นควันในเมือง อยู่ในป่ามันบริสุทธิ์สดชื่นแบบอธิบายไม่ถูก
   ยังจำความรู้สึกตอนนั่งอยู่ที่ฐานน้ำตกจุดนั้นได้ไม่ลืม มันเยี่ยมยอดจริงๆ ถ้ามี Uke กันน้ำได้เอาไปเล่นตรงนั้นจะเป็นอย่างไรนะ
   บ่ายดูรายการ “ฉายเดี่ยว” ทางไทยรัฐทีวี เป็นรายการเดินทาง แต่นำเสนอผู้นำทางเป็นผู้หญิงเดินทางคนเดียว คอนเสปก็โอเคดีนะ แต่ความเป็นจริงเขาไม่ได้ไปคนเดียวโดดๆ หรอก เรียกว่าออกหน้ากล้องแค่คนเดียวมากกว่า
   ผมเองก็ชอบรายการแนวนี้ครับ สองเดือนก่อนก็คิดรายการแนวๆ นี้ให้กับกลุ่มผู้ผลิตดิจิตอลทีวี ผมเล่นง่ายมากเลย คือเอาชีวิตของตัวเองนี่แหละใส่เข้าไปในเนื้องาน ผมชอบจักรยาน เรือ เดินป่า ผจญภัย แคมปิ้ง ก็จัดแม่งตามนั้นเลย แถมไม่ชอบดาราอีกด้วย อยากได้คนธรรมดาๆ ไม่มีชื่อเสียงเป็นคนดำเนินรายการอีกด้วย
   เอาดารามามันก็ไม่เจ๋งสิ ดาราเก่งจริงๆ มันมีน้อยมากเหลือเกิน เอาที่ผมรู้ก็มี ติ๊ก เจษฎาพร ที่อยู่ป่ามากกว่าอยู่บ้าน คนนี้น่าจะของจริง น่าอิจฉาชีวิตเขาเหมือนกัน ได้ทำสิ่งที่ตัวเองชอบ
   
   เฮ้ย ร่างกายกูผิดปกติแล้ว จามฮัดเช้ย และมีน้ำมูกใสเป็นระยะ เป็นหวัดหรอ แพ้อากาศหรอ หรือภูมิแพ้กรุงเทพฯ

[O'Pern]

27 ตค 57
   ป่วย ไม่ตื่น ขี้เกียจลุก หมดแรง
   เช้านี้กินกระเพราะเนื้อปลา ขับรถไปส่งมิวที่โรงเรียน กลับมาทำงานที่ร้านขายของ
   อาการไอยังไม่หาย แต่น้ำมูกลดน้อยลง ยังคงรู้สึกเพลียๆ ตลอดวัน ไม่ค่อยอยากกินอาหาร กินมื้อเช้าครั้งเดียว บ่ายกินเต้าฮวย และกล้วยน้ำว้าลูกเล็กๆ อีก 6 ลูก
ขากลับพาภรรยาและลูกไปกินร้าน Bar B Q Plaza แต่รถติดโคตรๆ เลย เบื่อ เมื่อย ง่วง แต่ก็ทำเพื่อภรรยาและลูก ทนๆ ไป ถ่วงเวลากินราว 1 ชม คิดว่ารถจะหายติด แต่เปล่าเลย แม่งเหมือนเดิมเป๊ะ ฮ่วยยย
   ก้าวเท้าแรกที่เข้ามาบ้านก็วางเป้ และหยิบ Uke มาเล่นเพลง “เขียนถึงคนบนฟ้า” เพลงแม่งเศร้าว่ะ ร้องไปเล่นไปอยู่นานราว 30 นาที มิวอาบน้ำเสร็จ ผมก็อาบต่อ เหนื่อย เพลีย รู้สึกไม่ค่อยสบาย กินยาแก้ไอ 1 เม็ดสักพักก็เข้านอน

[O'Pern]

28 ตค 57
   ร่างกายยังไม่หายดี ยังไม่อยากไปออกกำลังกาย อ่านเจอในเวปมาเขาบอกว่าจะทำให้ยิ่งทรุด อันนี้ผมเฉยๆ นะ โดยส่วนตัวคิดว่าการออกกำลังกายเบาๆ เดินกลางแสงแดด เดินเท้าเปล่าบนทราย สัมผัสธรรมชาติมากๆ น่าจะยิ่งดี
   เช้านี้รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย มีเรี่ยวแรงนิดๆ ไม่ค่อยขี้เกียจแล้ว เดินไปเดินมา หยิบเอา Uke ขึ้นมาเล่น เพลงโปรดช่วงนี้ยังคงเป็นเพลง “เขียนถึงคนบนฟ้า”
   ผิดปกติมากๆ ไม่เคยเป็นหวัดมานานนับปี หรืออาจมีบ้างก็แค่ไม่เกินข้ามคืนก็ต้องหายเอง แต่นี่ข้ามมา 2 วันแล้ว นี่เข้าวันที่ 3 อะไรกันนี่ หรือว่ายาแก้ไอที่กินไปมันเป็นของเก่าเก็บ หมดอายุก็ไม่รู้ เดี๋ยววันนี้ไปลองซื้อใหม่
   มื้อเช้าเป็นกุ้งทอดกระเทียมพริกไทย กินเข้าไปคำเดียว ไอรัวเป็นปืนกล โหห ผิดปกติอย่างมากเลย ฝืนกินจนหมดจานด้วยความทุลักทุเล
   พ่อกับแม่กลับมาแล้ว เช้านี้เลยได้ฤกษ์เอารถคู่ชีพออกใช้ คันเก่าเดิมนั้นแหละ 180SX
ไปถึงที่ร้านก็ขี่จักยานไปร้านขายยา หยิบยาแก้ไอที่เคยกินอยู่ให้เขาดู บอกเคยกินตัวนี้อยู่ แต่กินแล้วง่วง อยากได้ยาแก้ไอขับเสมหะที่กินแล้วไม่ง่วง
เขาบอกไอ้ที่เรากินน่ะ มันคือแบบไม่ง่วง ไม่มีส่วนผสมของยาแก้หวัด
อ้าว งงสิ ขนาดกินแล้วไม่ง่วง แต่ผมกินแล้วง่วงว่ะ ง่วงอย่างชัดเจนเลยด้วย
   เจ้าของหยิบยาอีกตัวให้กิน บอกลองอันนี้ดูก็แล้วกัน ไม่ง่วง
   เอา ก็เอา 20 บาท ครับ
   อยู่ไทยก็รักษากันแบบไทยๆ นี่แหละวะ นี่คือจุดเด่นอีกอย่างของไทยเราเลยนะ นอกจากเรื่องอาหาร ท่องเที่ยว ด้านการรักษาสุขภาพร่างกายนี่ไทยเราก็มีชื่อเสียงระดับโลกกันมานานแล้ว
   บ่ายเข้ามาบ้านเลยได้พักนิดหน่อย แต่ไม่ได้นอนหลับหรอกนะ ว่างเราก็นั่งคิดงานโปรเจคใหม่ๆ อยู่ตลอด

[O'Pern]

29 ตค 57
   นอนสบายๆ ไม่ต้องอาศัยนาฬิกาปลุกแล้ว เอาแค่ให้หายจากไม่สบายนี้เสียก่อนเถอะ
   บ่าย “บี๊บ” สถาปนิกและทีมออกแบบมาคุยงานที่บ้าน โปรเจคปรับโฉมตึกแถวเก่า 5 ห้องของผม วันนี้มาวัดพื้นที่ เขาตกใจที่มันกว้างใหญ่มากๆ ถ้าคำนวณเป็นตารางเมตรล่ะก็เห็นตัวเลขแล้วจะต้องตกใจ เลยค่อยๆ คิดว่าจะหาทางออกกันอย่างไรดี
   โดยส่วนตัวผมคำนวณค่าใช้จ่ายแบบนี้ไม่เป็นครับ ผมจะคิดแค่ว่าผมทำอะไรก็จะคิดเงินตรงนั้น ขนาดแค่ค่าแบบผมยังคิดไม่เป็นเลย แต่ส่วนใหญ่เขาจะคิดเป็น % ของราคาค่าก่อสร้าง จำไม่ได้ว่ากี % คงจะสัก 4-5 นี่แหละมั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดกันอย่างไร แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงนี่ ค่าก่อสร้าง 1 ล้าน ผมก็คงได้ราว 4-5 หมื่นบาท อืมม ทำเงินได้ไม่เลวเลยนะ
   ไม่สบายยังไม่หายเลย น่าแปลกมาก เหลือไอแบบนานๆ ที และไม่ค่อยเจ็บคอแล้ว อ่อนเพลียก็หายแล้ว กลางคืนแม่เอายาชุดใหม่มาให้กิน จัดไป

[O'Pern]

30 ตค 57
   หลับสบาย หลับยาว ตืนเกือบ 0600 เลย ทั้งๆ ที่นอนแค่ 0930
   ยังไม่หายดี ยังไม่ออกวิ่งครับ ช่วงที่เรานอนหลับร่างกายเราก็ซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอไปด้วย แค่บำรุงอาหารดีๆ (ไม่ได้แปลว่าแพงนะ) คิดดี ทำดี อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ผมว่าพื้นฐานของชีวิตเรานี้ไม่มีอะไรมากเลยนะ
   เช้านี้อาการดีขึ้นอีกนิด น้ำมูกไม่ใสแล้ว กลายเป็นแบบข้นเหนียวแทน ยังคงไออยู่บ้าง แต่ก็น้อยลง และไอแบบไม่เจ็บคอ
   ตื่นสายกว่าปกติเยอะมาก จึงต้องเร่งรีบออกจากบ้าน ชีวิตคนเมืองก็หนีไม่พ้นการบ่นเรื่องรถติด จุดที่ผมต้องผ่านประจำคือแยกมไหศวรรย์ มีการก่อสร้างอุโมงค์ลอดใต้ทางแยก อืมม ผมไม่เห็นด้วยว่ะ
   เพราะฝั่งธนฯ รถมันไม่ได้เยอะมากมายวุ่นวายเหมือนฝั่งกรุงเทพฯ รถจะติดบ้างก็แค่ช่วงเช้าเย็นนิดหน่อย ผมทำอะไรจะคำนึงถึงความสวยงามของสภาพเมืองเป็นหลักนะ ไม่ได้เอาแค่ให้รถผ่านๆ พ้นไปได้แค่นั้น
   หลายอย่างในการแก้ไขปัญหาจราจรที่ผมไม่เห็นด้วยเอามากๆ ยกตัวอย่างเช่นการเปิดเลนพิเศษ ไอ้นี่แหละตัวดีเลย เป็นตัวสอนให้คนทำผิดกฎจราจร จนเป็นนิสัยถาวรของคนใช้ถนนส่วนใหญ่ไปแล้ว
   บางวันเจ้าหน้าที่เปิดให้ ก็มีคนใช้บริการ บางวันเจ้าหน้าที่ไม่เปิดให้ กูเปิดเลนย้อนศรเองแม่งซะเลย บางทีก็จะเห็นรถของเจ้าหน้าที่ตำรวจเองวิ่งเปิดเลนพิเศษ ทำเลว ทำผิดกฎให้ประชาชนดูเป็นตัวอย่างเสียเอง ลักออกตัวตอนจังหวะเหลื่อมของไฟแดง เหล่านี้ผมเห็นเจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นผู้ทำตัวอย่างทั้งสิ้น
   ไอเดียผมอาจฟังดูโหดหน่อยนะ แต่ผมอยากจะให้ปล่อยให้รถมันติดไปแบบตามสภาพของมัน ทีนี้คนขับรถก็จะต้องปรับพฤติกรรมกันเอง จะออกเช้าขึ้น จะเปลี่ยนเส้นทาง ฯลฯ หรือจะอย่างไรก็ว่ากันไป
   การแก้ไขปัญหาจราจรของผมจะต้องให้ความสะดวกแก่รถขนส่งมวลชนเป็นอันดับแรก ใช่แล้ว รถใช้รถเมล์ต้องได้รับความสะดวกที่สุดครับ บัสเลนไง เรามีบัสเลนมานานมากแล้วนะ แต่เราใช้มันแค่เป็นช่วงๆ แรกๆ ก็ฟิตนึกอยากจะจับก็จับ หลังๆ ก็เลิกแล้ว รถอะไรก็มาวิ่งในบัสเลนได้ แต่รถเมล์ต้องวิ่งเฉพาะซ้ายสุดเท่านั้น แล้วแบบนี้มันจะเร็วได้อย่างไรล่ะครับ
   อยากให้คนใช้รถเมล์ ก็ทำให้การเดินทางด้วยรถเมล์มันสะดวก
   อยากให้คนใช้จักรยาน ก็ทำให้การขี่จักรยานเดินทางมันสะดวก
   ตรรกะโครตง่าย
   แต่มันไม่เกิดก็เพราะผู้มีอำนาจไม่ได้นั่งรถเมล์ ไม่ได้ขี่จักรยานไงล่ะครับ เขาก็เลยทำอะไรนึกถึงแต่พวกรถยนต์สะดวกเป็นอันดับแรก หรืออยากรนณรงค์เรื่องการเดิน ก็ต้องจัดทำทุกสิ่งอย่างให้คนเดินเท้าได้รับความสะดวกสูงสุด
   เรื่องง่ายๆ ที่ไม่เคยเกิดขึ้นในไทย เพราะผู้นำไม่ได้ใช้ชีวิตติดดิน