มีค 57 23 กินตามกรุ๊ปเลือด 25 Motor Show

[O'Pern]

1 มีค 57
   วิ่งไปอีก 1 ชม บ๊ะ ไม่น่าเชื่อว่าถ้าตั้งใจจริงน้ำหนักเรามันก็ลดลงมาได้ไม่เห็นยาก แค่ห้ามขี้เกียจ ต้องออกกำลังสม่ำเสมอ และหนักพอ สำคัญสุดคือการคุมอาหาร พูดมันง่าย ถ้าทำได้ง่ายป่านนี้คงไม่เห็นคนอ้วนล้นโลก
   มันอยู่ที่วิธีคิดด้วยนะ ผมคิดถึงทริปจักรยานและการเดินทางสุดโหด ก็เลยต้องการร่างกายที่แข็งแกร่งตามไปด้วย อย่างที่เคยเล่า มาถึงตรงนี้ผมไม่เอาแค่ลดน้ำหนักลงแล้วล่ะ จะเอากล้ามท้องด้วย (ภาษาวัยรุ่นเขาเรียก Six Pack)
   วันเสาร์มิวเรียนพิเศษแต่เช้า วันนี้เรียน 0800 แต่มิวไม่ได้บอกอะไร ก็เลยคิดว่าเรียน 0830 เหมือนปกติ เป็นอันว่าเข้าห้องเรียนสายไปหน่อย เลยตำหนิเขาบอกว่า เราต้องรับผิดชอบให้มากกว่านี้ นัดกับใคร ทำอะไร ห้ามไปสายเด็ดขาด
   เริ่มสนุกสนานกับการรื้อตู้เสื้อผ้า จัดคัดแยกเสื้อผ้าไซส์ L เก็บลงกล่อง หยิบเอาเบอร์ M มาแทน แน่ล่ะ ยังคงมีบางตัวมันคับบ้าง เอามาลองๆ สวมดู บางตัวไม่ได้ใส่มาหลายปี
   เจอเสื้อทหารทีเคยใส่ตอนเรียน รด ลองใส่ดูแล้วพอได้ ไม่ฟิตจนเหมือนแหนม ใส่แล้วจิตใจฮึกเหิม คล้ายกับว่าเรายังผอมเหมือนตอน ม6
   อยู่ร้านขายของก็มียกแบกของ เปลี่ยนความคิดเป็นบวกมานานแล้ว คิดเสียว่าดีสิ เราจะได้ออกแรงเยอะๆ ยกยิ่งเยอะก็จะยิ่งผอมเร็ว แถมยิ่งแข็งแรงอีกด้วย บ๊ะ มันสุดยอดมากเลย
   บ่ายไปธนาคาร กำลังจะแวะเข้าไปคอนโด ดีนะมิวโทรมาเรียกก่อนบอกว่ากำลังจะเดินทางออกจากสยามเพื่อไปเรียนคุมองต่อ นี่ถ้าเขาบอกเร็วกว่านี้อีกหน่อย ผมจะไปธนาคารสาขาในห้างแทน จะได้ไม่ต้องเดินทางย้อนไปมา วันเสาร์รถติดหนักมากอีกด้วย
   เย็นมิวขอกินสเต็คร้านซานตาเฟ่ จัดไปครับ สเต็คราคาถูก กินตามโปรโมชั่นของเขา สเต็คไก่พริกไทยดำจานละ 59 บาท ลองกินดูบ้างก็พอได้ อร่อยดี ใช้สะโพกไก่เนื้อนุ่ม ลอกหนังออกแล้วค่อยกิน มีเฟรนช์ฟรายชิ้นเท่านิ้วมือสัก 5-6 ชิ้น กับผักสลัดอีกขยุ้มหนึ่ง
   กลับมาถึงบ้านยังไม่ค่ำ จัดจักรยานเตรียมขึ้นรถ Isuzu Trooper ไอ้คันนี้ขนจักรยานได้ดีมากจริงๆ ใส่รถ Full Size ได้ 3-4 คันโดยไม่ต้องถอดชิ้นส่วนใดเลย จัดจักรยานและน้ำดื่มไปให้เพียงพอ จะไปไหนยังไม่รู้เหมือนกัน แต่อยากเปลี่ยนบรรยากาศ อยากพักข้อหัวเข่าบ้าง วิ่งมา 6 วันแล้ว

[O'Pern]

2 มีค 57
   ตื่น 0445 ออกจากบ้านตีห้ากว่า ออกเดินทางไปบึงหนองบอน ติดกับสวนหลวง ร9 ตั้งใจว่าตอนเช้าจะขี่จักรยาน พอสายก็จะเล่นเรือคายัค เสร็จแล้วก็ไปเดินที่ Outlet ของ Decatchlon ต่อ บ๊ะ แผนสวยมาก อยู่ในเส้นทางเดียวกันเป๊ะ
   บึงหนองบอนเปิด 0600 ผมเพิ่งมาขี่จักรยานที่นี่ครั้งแรก (แต่เคยมาเล่นเรือครั้งหนึ่งแล้ว) เส้นทางเป็นถนนลาดยางเรียบวิ่งรอบบึง ระยะทางน่าจะสัก 3-4 กม สมัยก่อนขี่ได้วนรอบเลยนะ แต่ปัจจุบันมีบ้านพักคนงานเยอะ เขาเลี่ยงหมาไว้เพียบ ขี่เข้าไปก็เห่ากันกระหึ่ม เกรงใจชาวบ้านเขาจะพักผ่อน
   บอกตามตรงนะว่าขี่ไม่สนุกครับ มันวนได้ไม่รอบ ทำให้ขี่ไปแล้วก็ต้องวนรถกลับ ช่วงเช้าๆ โอเค ผมไปตั้งแต่ยังต้องเปิดไฟหน้าขี่กันอยู่เลย แต่พอสายหน่อยนี่สิ จักรยานแม่งเริ่มมากันเยอะ ช่วงวนรถกลับนี่ต่อแถวกันแบบงูกินหาง
   วันนี้ผมแต่งชุดธรรมดาไปครับ ไม่ได้ใส่ชุดจักรยานที่รัดรูปบางคนเรียกชุด “จิ้งเหลน” ฮาดีว่ะ แต่ผมชอบเรียกว่าชุด “คอสเพลย”
   ผมจะเล่นเรือต่อด้วยไง มันต้องเป็นรองเท้าที่กันน้ำ กางเกงที่พร้อมเปียกแฉะชุ่มน้ำ
   เจอใครผมก็ยิ้มไปหมด ยิ้มแม่งตลอดทาง บางช่วงเหงือกแห้ง ริมฝีปากบนติดกับเหงือก ต้องเอาน้ำในกระติกฉีดถึงจะปิดปากได้ แต่เส้นทางมันต้องกลับรถบ่อยไง บางคันเจอรอบแรกๆ ก็พอยิ้มอยู่ นานเข้าเจอกันเป็นสิบ เริ่มจะไม่ยิ้มกันแล้ว
   ไม่ค่อยได้ออกสังคมครับ ขี่แต่คนเดียวทางไกลยาวๆ เจอเส้นทางที่ต้องวนมาเจอกันบ่อยๆ แล้วทำตัวไม่ถูกว่าคนไหนกูยิ้มไปแล้วบ้าง คนไหนหน้าใหม่ที่ยังไม่เคยยิ้ม คนไหนยิ้มมากันเป็นชั่วโมงแล้ว ฯลฯ
   ที่นี่เป็นเหมือนสวนสาธารณะ แต่ไม่มีข้าวของร้านค้าใดๆ นะ ผมรู้อยู่แล้ว เลยเตรียมสตอเบอรี่มากล่องใหญ่ ขี่แล้วก็วนมาจิ้มกินทีละ 4-5 ลูก ทำไปเรื่อยๆ จนหมดกล่อง พอคนเริ่มเยอะก็สอดส่องหาเส้นทางใหม่ๆ มีช่วงทางเดินตัดเข้าไปในบึง เขามีป้ายห้ามนำจักรยานเข้า แต่มีคนขี่จักรยานหลายคนอยู่ข้างใน เอาไงดีวะ
   นานๆ มาที ขอจัดหน่อยละกัน เส้นทางแนว Off Road บรรยากาศดีมากๆ น่าจะนำเสื่อมาปูนอน นำอาหารมานั่งกิน นำ Uke มาเล่น ลมพัดเย็นดี โปร่งสบายตา เป็นจุดในไม่กี่แห่งในกรุงเทพฯที่มองไปสุดตาแล้วไม่เห็นตึกสูงใหญ่
   ที่จุดนี้ผมรู้จักเพื่อนใหม่ที่ขี่เข้ามาตามหลัง คุยกันก็รู้ว่าเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนอัสสัมชัญ เขาแก่กว่าผม 4 ปี คุยกันอยู่ตรงนี้ราว 30 นาที แล้วก็แยกย้าย เขาจุอดรถยนต์ไว้ที่สวนหลวง ร9
   ฝันสลาย คิดว่าเขาจะเปิดให้เล่นเรือตอนสัก 0800 หรืออย่างสายก็ 0900 แต่กลายเป็นว่าเปิดตอน 1100 แน่ะ โธ่พี่ ป่านนั้นแดดแม่งก็เผาจนแห้งแล้วสินะ ไม่เป็นไร มันคือกฎของเขา เอาไงดีว่ะ ตอนนี้แดดจัดแล้ว เริ่มไม่สนุกแล้ว ตัดสินใจกลับก็แล้วกัน เดินทางไป Outlet ต่อแทน
   ขากลับวกออกมาทางแยกอุดมสุขก็ตกใจ รถแม่งติดยาวมากๆ ไม่คุ้นไง ไม่ค่อยได้มาแถวนี้ ด้านซ้ายมือมีซอยบอกทางลัดไปออกบางนา ก็ลองมั่วๆ ดู ผ่านบ้านคน ผ่านชุมชนแคบๆ ไปโผล่ตรงข้ามตึกเนชั่นตรง กม 4 ขับตรงต่อไปอีก 4 กม เพื่อกลับรถ ใช้สะพานเดียวกับทางเข้าเมกาบางนา
   ไม่ได้มาที่นี่หลายเดือน ถ้าใกล้บ้านจะมาบ่อยๆ อยากดูข้าวของเครื่องใช้ใหม่ๆ แต่ยุคหลังนี้ราคาสินค้าแพงกว่าเดิมเยอะพอควร ยกตัวอย่างนาฬิกาที่ผมใช้ประจำเคยซื้อเรือนละ 800 ตอนนี้มีรุ่นใหม่ๆ เข้ามาแทน เขาขาย 1700 เสื้อราคา 200-300 ก็น้อยลง กลายเป็น 400-500 แทน
   มีของอยากได้หลายชิ้น คือกางเกงวิ่ง เสื้อชูชีพ  แต่นั่งมองดูมันนานๆ คิดถึงลูกแล้วก็ตัดใจไม่ซื้อ เก็บเงินไว้ให้ลูกใช้เรียนดีกว่า กลายเป็นว่ากลับบ้านมือเปล่า เสียค่าจอดรถไปอีก 20 บาท
   ขากลับเริ่มหิว ดีนะติดถั่วมา 2 ถุง กินไปขับไป เพลินโคตรๆ แป๊บเดียวหมด มาถึงบ้านก็อ้อมรถไปจอดหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวที่กินประจำ แต่เขาเก็บร้านเรียบร้อยแล้ว
   เฮ้ยย นี่แค่ 1200 เองนะ ขายหมดแล้วหรือวะนี่ อึ้ง อึ้ง
   อกหัก กลับมาบ้านก็มีแต่พวกถั่วที่ซื้อสต็อคไว้ เปิดกินไม่ยั้งเลย หิวจัด ยิ่งอาบน้ำ สระผมแล้วสบายตัวมาก นอนบนเก้าอี้ Lazy Boy นี่ยิ่งสุดยอด เผลอๆ อาจมีหลับ
   ตลอดบ่ายก็อยู่บ้าน ไม่ได้ไปไหน ไม่ได้เปิดคอมฯ ดูทีวี ตามข่าวลุงกำนัน เอาใจช่วยพวกกู้ชาติทุกท่าน

[O'Pern]

3 มีค 57
   ตาถลนยามเช้า เพระน้ำหนักขึ้นมา 1 กก เมื่อวานอยู่บ้านตลอดบ่าย นั่งกิน นอนกิน ซัดถั่วหมดไปหลายถุง แม้จะดูปริมาณพลังงานแล้วไม่เท่าไหร่ แต่ปริมาณไขมันนี่สิน่าเป็นห่วง เข็ดเลย
   ลงโทษตัวเองด้วยการวิ่ง วิ่งไปคิดไปว่ากินเข้าไปเมื่อวานก็ต้องมาวิ่งเอาไขมันออก แต่วันนี้มีเวลานิดเดียว มิวมีเรียนพิเศษ แปลกดีไหม มาเรียนพิเศษตอนวันมีเรียนปกติ ผมล่ะโคตรงงเลย
   คือต้องหยุดเรียน ขอลากิจเพื่อไปเรียนพิเศษ แถมเรียนเช้าอีกด้วย 0800 จึงต้องออกจากบ้านเร็วกว่าปกติ ส่งมิวที่รถไฟฟ้าเหมือนเดิม เขาเลิกตอน 0300 มั้ง บ่ายไปธนาคารเห็นมีเวลาเหลือนิดหน่อยเลยไปรอมิวในห้าง ระหว่างนั้นก็ดูคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่ๆ ในร้าน Banana IT ไปด้วย เพราะปีหน้ามิวเรียน ม1 ผมคิดว่าเขาคงจะต้องใช้คอมพิวเตอร์ส่วนตัวบ้างแล้ว
   ตาลายครับ เจอ window 8.1 ตัวล่าสุด ผมไม่คุ้นแบบจอ Touch Screen ไง คือถ้าเป็นพวก Tablet ก็ไปอย่าง ดูๆ แล้วก็ตาลายกับรูปแบบของมัน ถูกใจ Acer Iconia ที่ถอดแยกหน้าจอได้ มีแป้นพิมพ์ด้วย ผมคงจะพิมพ์หนังสือได้สะดวกมากๆ เลย หรือจะไปเล่นตระกูล Mcintosh ดี ไอ้นี่แพง แต่ทีเดียวจบ ทำงานดี ผมเบื่อ Window ตรงไวรัสนี่แหละ เลยอาจลองย้ายค่าย
กลับมาถึงบ้านก็ขอเล่นเกมเหมือนเดิม
   ไอแพดอีกแล้ว

[O'Pern]

4 มีค 57
   วิ่งไปอีก 40 นาที เวลาเหลือน้อยลง ต้องรีบออกไปส่งมิวเรียนพิเศษ วันนี้วิ่งเร็วกว่าเมื่อวานหน่อย อยากให้น้ำหนักมันลงเร็วๆ ไม่น่ากินถั่วเยอะเล้ยย พลังงานมันไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ไขมันนี่สิมันเยอะแท้
   รีบไปส่งมิวขึ้นรถไฟฟ้า ผมเลยไปที่ทำงานต่อ ไปถึงเช้ากว่าปกติ จอดรถอยู่ริมถนน เจอผู้ชายคนหนึ่งเดินมาเป่านกหวีดแล้วโบกมือเรียก ด้วยความสงสัยเลยเปิดกระจกคุย เขาบอกว่าจอดตรงนี้ผิดกฎหมาย ตำรวจจะเขียนใบสั่งและล็อคล้อ ให้ไปจอดด้านในลานจอดรถตรงโน้น เสียเงิน 30 บาท
   “ครับผม ขอบคุณครับ” ผมตอบเขาไป แต่ก็สงสัยนะว่า เฮ้ย นี่เขาเป็นใครมาจากไหนกันนะ จะว่าคนแถวนี้ก็ไม่ใช่ หรือเป็นคนจากลานจอดรถที่มาคอยหาลูกค้าเข้าไป
   คือริมถนนน่ะจอดได้ แต่เป็นฝั่งวันคู่วันคี่ ส่วนลานจอดรถก็จะมีชาวบ้านมาขอพักอาศัยที่เขาแล้วคอยเก็บเงินค่าจอดรถแบ่งกับเข้าของที่
   มิวเรียนเสร็จ 1000 โทรมาเรียกให้ไปรับเพื่อไปโรงเรียนต่อ ที่จริงขอลากิจนะ แต่ลาไม่ได้ เพราะมีงานแสดงละครเวที มิวเล่นดนตรีขลุ่ยรีคอร์ดเดอร์ ขับไปส่งมิวที่โรงเรียนเลย ไม่ได้เอารถเข้าไปเป็นปีแล้วนะนี่ ขากลับต้องไปกลับรถไกลมาก แถมเจอพวกสิบล้อเต็มไปหมด ไม่คุ้นจริงๆ
   แวะนำรถพ่อไปตรวจสภาพ เตรียมต่อทะเบียน ไอ้คันนี้แรกๆ จดทะเบียนปีละ 5000 กว่าบาท พอตอนนี้อายุเกิน 10 ปีแล้ว ลดเหลือแค่ 2000 นิดๆ
   กลับมาบ้านมาทำงานเขียนต่อ ช่วงนี้สมองไม่ค่อยแล่น คิดถึงแต่เรื่องมิวสอบเข้า ม1 แถมยังไม่ได้ออกไปผจญภัยที่ไหนอีกเลย ต่างประเทศนี่ไม่ได้ไปมานานจนพาสปอร์ทหมดอายุไปแล้ว เหตุผลเดียวคือเก็บเงินไว้ให้ลูกเรียน อย่าหาว่าเว่อร์เลยนะ รายได้ผมน้อยลงมาก รถโบราณก็ขายกินไปหลายคันแล้ว ตอนนี้เหลือแค่มอเตอร์ไซค์ 2 คัน กับเวสป้าอีก 2 คัน มันเหลืออยู่เพราะมันคันเล็ก จอดง่าย เก็บง่าย ไม่กินที่ ไม่เกะกะเท่าไหร่ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากขายสักคัน คันที่ขายไปแล้วเสียดายสุดก็คือ VW Bus Double Door Panel Van 1957 ไอ้นี่หายากมากในตระกูล VW Bus มันเป็นรถตู้ทึบสำหรับส่งของ รถมันพังและสูญสลายง่ายกว่าพวกรถตู้โดยสาร ส่วนที่เหลือเยอะหน่อยก็คือรถตู้ทั่วไป และรถพยาบาล
   สมัยก่อนนี่เขามีรถแบบทำออกมาเฉพาะกิจเลยนะ รถพยาบาล รถดับเพลิง รถขายของ เรียกว่าซื้อมาแล้วก็ทำมาหากินได้เลย ไอเดียเหล่านี่น่าจะกลับมาอีกครั้งในเร็ววัน
   ถึงบ้านก็ปรี่เข้าไปเปิดตู้เย็นก่อนเลย โชคดีเจอแตงโม ซัดเรียบหมดกล่อง ฮ่าๆ ค่อยยังชั่วหน่อย นี่ขนาดตอนสายกินน้ำเต้าหู้ไป 500 cc แล้วนะ จากนั้นก็ทำงานเขียนต่อ ซึ่งตอนนี้มันดูเหมือนไฟไม่ค่อยแรง ขาดแรงจูงใจ ขาดการกระตือลือล้น นี่ถ้าได้ออกผจญภัยสักทริปคงจะเปิดสมองได้บ้าง เอาน่า อดทนหน่อย ถ้ามิวสอบเสร็จแล้ว คงไปไหนมาไหนสะดวกขึ้นมาหน่อย
   เย็นไปรับมิว วันนี้เขามีการแสดงละครเวที เล่นเป็นนักดนตรี ก็สนุกและตลกแบบเด็กๆ กว่าจะเลิกก็มืดค่ำ ผู้ปกครองก็จับกลุ่มคุยกันในหัวข้อฮอทฮิตไม่เลิก
   “ไปสอบที่ไหนกันบ้าง”
   คนเก่งๆ เขาก็ตระเวนสอบหลายแห่ง พ่อแม่ว่างๆ ก็พาไปสอบหลายแห่ง ส่วนผมที่ไปไหนมาไหนไม่ได้ไกล ต้องรับผิดชอบร้านขายของ ต้องดูแลลูก เลยเลือกโรงเรียนสวนกุหลาบอันเดียวนี่แหละครับ วัดใจกันไปเลย
สอบมันที่เดียว แห่งเดียว ซัดกันทีเดียว ขอให้ตั้งใจจริง เอาจริง ผมว่ามิวทำได้
ลุงกำนันย้ายมาสวนลุมได้สองคืนแล้ว ส่วนพวกแบ่งแยกดินแดนก็ดิ้นหนีกันพลานเพราะงานนี้ทหารเอาจริง ไอ้พวก สปป ล้านนา ก็เลี่ยงบอกว่า สปป ย่อมาจากโน่นนี่บ้าง ไม่ได้เป็นเหมือน สปป ลาว
มึงคิดว่าทหารเขาแดกหญ้าเหมือนมึงหรอ

[O'Pern]

5 มีค 57
   ช่วงนี้วิ่งได้น้อยหน่อย เวลาจำกัด ต้องออกจากบ้านเร็วกว่าเดิม วันนี้วิ่งได้อีกแค่ 40 นาที แต่อาศัยวิ่งเร็วกว่าเดิมนิดหน่อย เรียกเหงื่อออกมาได้พอๆ กับเดิม
   อาหารมื้อเช้าสำคัญสุด วันนี้มีแกงอะไรก็ไม่รู้ ใส่มะเขือเปาะ และมะเขือพวง น้ำสีส้ม แต่รสชาติคล้ายแกงเขียวหวาน แปลกๆ ว่ะ มีผักแกล้มคือบร็อคโคลี่ และแครอท กระเทียมสด กินกับข้าวกล้องเหมือนเดิม ก่อนอาหารมีน้ำแครอทคั้นแยกกาก 1 แก้ว
   เจอข่าวหญิงโดนระเบิดมือขาดขณะนำระเบิดไปวางที่รถของเจ้าหนี้ที่เขากู้เงินมา 3 ล้านแล้วกะจะฆ่าล้างหนี้ ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี แต่เป็นตัวอย่างของคำว่าให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว
   รีบเร่งอาบน้ำ แต่งตัว ออกไปส่งลูกที่รถไฟฟ้า มิวชอบเดินทางด้วยรถไฟฟ้ามาก เขาบอกชอบยืนชมวิว แต่ถ้ารถโล่งๆ ก็ขอนั่งบ้างเหมือนกัน จึงสอนเขาว่าหากมีผู้ใหญ่ลุกให้นั่งก็ต้องไหว้ขอบคุณและช่วยเขาถือของ (ถ้ามี) และถ้าเราเป็นคนนั่ง แล้วมีคนถือของมายืนใกล้ๆ ก็อาสาช่วยเขาถือของเสียหน่อย
   ตอนเช้าไปลงสินค้าในโกดัง สายหน่อยมิวโทรมาเรียกให้ไปรับเสียแล้ว วันนี้อยู่ร้านหน่อยเดียว เย็นนี้มิวมีละครเวทีอีกชุด คราวนี้เล่นโขนเลย มิวบอกว่าเขาเล่นเป็นตัวตลก เออ สงสัยว่ะว่าจะตลกอย่างไร เย็นนี้ไปรอลุ้นเอา ก็ขอให้ลูกแสดงให้สมบทบาท เล่นให้เต็มที่ก็แล้วกัน เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
   บ่ายมีช่างมาซ่อมระบบประปาในบ้านหลังเล็กของผม ไอ้หลังนี้ไม่ได้เข้าอยู่หลายปีแล้ว บูรณะล่าสุดแล้วเงินหมด เลยไม่ได้ตกแต่งต่อ ถ้าอยู่เองคนเดียวล่ะก็สบายครับ ห้องโล่งๆ ผมก็อยู่ได้ โต๊ะก็ใช้ลังไม้มาแทนได้ แต่กลัวภรรยาเขารับไม่ได้นี่สิ มันก็เลยกลายเป็นห้องจักรยานแทน
   ถ้ามีเงินก็อยากตกแต่งให้อยู่อาศัยได้นะ แต่สันดานดีไซน์เนอร์ เราก็อยากให้มันมี “ลุค” ในแนวของเราด้วย ห้องนี้สไตล์ Loft ครับ Loft กันตั้งแต่ 20 กว่าปีก่อนโน้นแล้ว คิดเอง สร้างเอง (คุมคนงาน) ออกแบบเอง แต่ให้วิศวกรโครงสร้างช่วยดูแลจุดหลักให้
   อยู่บ้านก็ทำงานไป ออกกำลังกายไปด้วย วิดพื้นไปได้ 100 ครั้ง ซิทอัพอีก 100 ไถ่โทษที่แดกเยอะ เพราะแอบกินถั่วไปอีก 2 ถุง ก็มันหิวนี่หว่า ก่อนหน้านั้นกินสละหมดไปหลายลูกแล้วก็ยังไม่หาย
   MG โทรมาเชิญไปร่วมงานเปิดตัวรถในงาน Motor Show ที่จะจัด 24 มีนาคมนี้ โอ้ ไอ้รถค่ายนี้น่าสนใจครับ ผมพอจะคุ้นเคยกับผู้บริหารค่ายนี้คือ ดร วิทย์ รู้จักกันสมัยเขาดูแล BMW ตอนผมทำ Racing Club นี่แหละ เจอกันล่าสุดงาน Motor Expo ตอนผมไปยืนดูรถ MG โบราณอยู่นานแสนนาน เป็นรถ MG-A และ MB-B ผมบอกเขาว่าถ้าอยากเปิดตัวแล้วขายได้ดี ก็ต้องเอารถคลาสสิคแบบนี้กลับมาทำใหม่อีกครั้ง ระบบเดิมๆ โลวเทคนี่แหละ รับรองขายกระจาย มีข้อแม้กดราคาอย่าให้เกินล้านนะ
   น้ำท่วมใหญ่ในเมืองไคร์สเชิร์ส นิวซีแลนด์ พักหลังเมืองนี้โดนธรรมชาติจัดเต็มบ่อยจัง มีแผ่นดินไหวใหญ่เพิ่งเกิดไม่กี่ปีนี้เอง
   เอเวอร์เรสเปิดข่าวขยะเกลื่อนเต็มยอดเขา เต็มไปด้วยซากเต้นท์ เชือก กระป๋องออกซิเจน ฯลฯ อันนี้งานช้าง พอๆ กับการดำน้ำลงไปเก็บขยะในทะเลเลย
   อเมริกายังคงโดนคลื่นความเย็นเข้าปกคลุมไม่เลิก หนาวไม่บันยะบันยัง
   เย็นไปดูมิวเล่นละคร เป็นการแสดงโขนแบบชุดใหญ่ ใช้ชุดอย่างดีที่ทางโรงเรียนเช่ามา ดูดีครับ ตื่นตาตื่นใจดี มิวเล่นมีบทพูดด้วย (ปกติโขนเขาจะไม่มีพูดกัน) มิวเล่นเป็นทหารยักษ์ที่กำลังถือเครื่องตรวจวัตถุระเบิด (ติงต๊องจริงๆ )
   เล่นโขนเสร็จก็ถ่ายรูปร่วมกับผู้ปกครอง ฮือฮากันมาก เพราะแต่งชุดกันแบบมืออาชีพจริงๆ สวยงามมากครับ เท่ดีด้วย ผมยังไม่เคยแต่งแบบนี้เลย
   กลับถึงบ้านมิวขอกินสเต็คหน้าปากซอย แถมไล่ให้ผมเข้าบ้านไปก่อน เขาอยากนั่งกินคนเดียว ผมเดาว่าคงจะต้องสั่งเมนูที่ผมไม่ชอบให้เขากินแน่ๆ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไม่อยากตึงมากนัก

[O'Pern]

6 มีค 57
   วิ่ง วิ่ง วิ่ง ถ้าหุ่นไม่ดี ไม่มีทางเลิก วัดกันดูสักตั้ง จัดไปอีก 50 นาที น้ำหนักลดลงช้าเหลือเกิน แต่คิดถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้แล้วก็มีพลังครับ
   เป้าของผมคืออยู่ถึงอายุ 100 ปี และจะต้องอยู่อย่างมีคุณค่าด้วยนะ ไม่ได้แบบนอนอยู่บนเตียง หรืออยู่บนรถเข็น ผมจะต้องยังคงขี่จักรยานได้แบบสบายๆ จะต้องไปบริจาคร่างกายเพื่อเป็นอาจารย์ใหญ่ บริจาคอวัยวะทุกส่วนเท่าที่จะทำได้ คนที่จะนำอวัยวะของผมไปใช้ต่อจะได้ของดีๆ นั่นคือผมต้องดูแลสุขภาพให้ดีอยู่เสมอ
   โห เป้าใหญ่โคตร
   คิดได้ ก็ทำได้ครับ ผมวิ่งจนไม่เจ็บขาอีกแล้ว ร่างกายน่าจะปรับตัวได้ กล้ามเนื้อหัวใจของผมตอนนี้คงจะต้องแข็งแรงกว่าเดิมมาก ไว้ปีหน้าถ้าไปตรวจสุขภาพอีกครั้งคงจะเห็นความต่าง

   อยู่ว่างๆ เลยหาข้อมูลสานฝันให้มิว คุยกันบ่อย ถามกันเกือบทุกวันว่าฝันของลูกยังเป็นแบบเดิมอยู่ไหม มิวตอบหนักแน่นว่า “เหมือนเดิมครับ”
   มิวเขาคิดเอง ฝันเอง ผมไม่ได้มีส่วนยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยเลย ส่วนตัวผมชอบแต่เรื่องรถยนต์ มุ่งมั่นไปในด้านงานขับรถทดสอบโดยเฉพาะ ฝันของผมมันคงเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่กับลูกแล้วผมอยากให้ฝันของเขาเป็นจริง
   เจอข้อมูลอะไรเกี่ยวกับด้านการบินก็จะเก็บไว้ให้เขาอ่าน วันนี้เจอบทสัมภาษณ์ของนักเรียนนายเรืออากาศ เขาเล่าบรรยากาศของการเรียน การฝึก และการกิน อยู่ หลับนอน ให้มิวอ่าน เขาจะได้เกิดไฟ จะได้มองเห็นฝันของตัวเองชัดขึ้น
   ตอนผมฝัน ไม่มีใครสนับสนุน แถมยังโดนกีดกันสารพัดวิธี มันต้องไม่เกิดขึ้นกับมิว ผมทำฝันของผมไม่สำเร็จไม่เป็นไร ขอให้มิวหาฝันของเขาและทำให้มันเป็นจริงได้ก็แล้วกัน
   ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เจ้าจงอย่าละทิ้งความฝันของตน ถ้าอยากจะตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ ก็จงทำความฝันของเจ้าให้เป็นจริง
   ขอแค่นี้จริงๆ

   วันนี้โรงเรียนหยุด มิวเรียนพิเศษตลอดวัน เช้าไปส่งขึ้นรถไฟฟ้า ผมไปร้านขายของต่อเหมือนเดิม อยู่จนบ่ายๆ ก็เข้ามาบ้าน กลางวันกินก๋วยเตี๋ยวหมู 1 ชาม ใส่ผักเยอะๆ เหมือนเดิม เลือกวุ้นเส้นด้วยนะ จะได้อ้วนน้อยหน่อย
   เข้ามาบ้านตอนบ่าย กะว่าจะไม่กินอะไรอีกแล้ว แต่พอเห็นถั่วก็หยิบมากินหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่ไม่ได้หิวเลย กินเพราะอยากกินมากกว่า ไอ้แบบนี้นิสัยไม่ดีเลย จึงลงโทษตัวเองด้วยการวิดพื้นและซิทอัพไปอีกอย่างละ 100 ครั้ง
   เย็นสองจิตสองใจว่าจะไปขี่จักรยานดีไหม หรือไปว่ายน้ำที่คอนโดดี หรือไปวิ่งที่สวนสาธารณะดี คิดไปคิดมาก็มีข้อแม้มากมายสารพัน สรุปคืออีกใจเรามันยังไม่อยากไปก็หาข้ออ้างโน่นนี่
   สองจิตสองใจ เอาไงดีๆ สุดท้ายก็กัดฟันออกไปวิ่งที่ศูนย์เยาวชนบางมด เริ่มชอบวิ่งแล้วครับ เหนื่อยดี สมาธิดี จิตนิ่งและสงบดี ออกแรงมากกว่าจักรยานเยอะเลย น่าจะทำให้น้ำหนักตัวลงเร็วกว่านะ
   อ้อ วันนี้ไม่ต้องไปรับมิว เขาเรียนพิเศษจนถึงเย็น ภรรยาผมจัดการไปรับเอง
   สุดท้ายตัดสินใจไปวิ่งครับ ที่เดิมนั่นแหละ ศูนย์เยาวชนเฉลิมพระเกียรติบางมด อยู่ตรงข้ามเทคโนบางมด ที่เดียวกับเมื่อครั้งมาวิ้งในวันอาทิตย์เช้า แต่นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี (น่าจะกว่าสิบปี) ที่ผมมาตอนเย็น
   วิ่งรอบนอกสนามฟุตบอลครับ ด้านในมีนักเรียนจากโรงเรียนกีฬากำลังฝึกซ้อมกัน ลู่วิงรอบนอกยาวราว 800 เมตร ไม่น่าเชื่อนะ ผมวิ่ง 1 ชม ทำระยะทางได้ถึง 14 รอบ นั่นคือสถิติความเร็วใหม่อีกด้วย 10.5 กม/ชม โหห ปกติตอนเช้าจะวิ่งได้แค่ 6 -7 เอง ถ้ากัดฟันสู้หน่อยก็ได้ 8 แต่นี่วิ่งตอนเย็น ทำได้ 10.5 เฉยเลย
   น่าจะเป็นเพราะว่าวิ่งเย็นนี่แหละครับ ร่างกายเราวอร์มอัพมาเต็มที่ตลอดวันแล้ว ต่างจากตอนเช้าที่เพิ่งตื่นมาก็ซัดเลย
   ตกเย็นนักกีฬาเลิกซ้อม เลยเข้าไปวิ่งด้านในสนามฟุตบอลต่อ ลู่วิ่งด้านนอกยาว 600 เมตร ผมใช้เดินเร็วถอยหลัง 1 รอบ แล้วไปวิ่งขึ้นลงบันไดที่อัฒจรรย์อีกหลายรอบ
   ขากลับเจอภาพน่าตกใจ คือรถของคนมาออกกำลังกายเยอะมากๆ จอดซ้อนคันกันแบบไม่เว้นระยะให้เข็นเลย รถผมกว่าจะออกได้ก็ต้องไปเข็นรถด้านหน้าอีก 5 คัน ต้องกะระยะให้ดีด้วยนะ ไม่งั้นคันสุดท้ายที่ขวางหน้าเรามันไม่พ้นไง ทำให้ต้องเริ่มเข็นใหม่ทั้งหมด
   กลับมาบ้านรีบชั่งน้ำหนัก สะใจดีครับ หายไปอีก 1 กก (แต่มันลดชั่วคราว เพราะร่างกายเสียเหงื่อ)
   ภรรยาและลูกยังไม่กลับ อาศัยเวลาว่างรื้อตู้เสื้อผ้า ความสุขยามนี้คือการหยิบเอาเสื้อผ้าเก่าๆ ที่เคยใส่ไม่ได้แล้วมาลองสวม และคัดแยกเสื้อผ้าไซส์ L ลงเก็บเข้ากล่อง หวังว่าเราคงไม่ต้องมาพบกันอีก

[O'Pern]

7 มีค 57
   วิ่งเข้าไป วิ่งเข้าไป หายใจเข้าออกตามจังหวะก้าวของเท้า ดูๆ ไปมันก็คือการทำสมาธิดีๆ นี่เอง มิน่าเล่าพวกนักกีฬาถึงมีสุขภาพกายและสุขภาพจิตดีกว่าคนที่ไม่ได้ออกกำลังกาย จะว่าผลพลอยได้ก็ไม่เชิง มันน่าจะเป็นผลเด่นเลยด้วยซ้ำ
   จิตกับกายต้องไปควบคู่กัน เผลอๆ จิตสำคัญกว่าอีกด้วย (ในความคิดของผม) วันนี้วิ่งไป 1 ชม แถมเดิน Cool Down ชุดใหญ่ มีเวลาเหลือเยอะ มิวไม่ต้องไปเรียนพิเศษ
   วันสุดท้ายของปีการศึกษา ทางโรงเรียนมีงานตั้งแต่เช้า ผมขอลากิจที่ร้านขายของ 1 วัน วันสุดท้ายแล้วผมขอแต่งหล่อหน่อย เผื่อจะมีการถ่ายภาพหมู่จะได้ดูเรียบร้อยหน่อย ปกติจะใส่ชุดแบบสบายโคตรๆ ไป จนเด็กๆ นักเรียนเพื่อนมิวชอบถาม
   “พ่อมิวๆ พ่อมิวทำงานอะไรหรอ”
   “ทำงานขับรถส่งของครับ” ผมก็ตอบไปตามนั้น แต่เด็กๆ ทำหน้าไม่เชื่อ บอกว่าผมโกหก
   “ทำงานขับรถ ทำไมใส่ขาสั้นล่ะ”
   “อ้าว ก็ขับรถส่งของไง ใส่ชุดอะไรก็ได้”
   “ไม่เชื่อๆ ทำงานขับรถต้องใส่กางเกงขายาวแบบนั้น” อีฟ พูดพร้อมกับชี้ไปยังผู้ปกครองอีกท่านที่ใส่ชุดราชการครึ่งท่อน กางเกงขายาวสีกากี เสื้อยืดคอกลมสีขาว
   “เฮ้ย นั่นมันราชการ ไม่ใช่คนส่งของ” ผมแย้ง
   อีฟกับเพื่อนหัวเราะเริงร่า ผมสนิทกับพวกเด็กๆ หลายคนมาก ตอนเด็กเล็กๆ นี่ชอบมาเล่นกับผม ดึงแขน ดึงขา ปีนป่าย พอไม่ว่าอะไรนี่ยิ่งชวนเพื่อนมาปีนป่ายตัวผม ราวกับว่าเป็นของเล่นมหาสนุก
   ไม่มีภาพเหล่านั้นอีกแล้วสินะ นกน้อยเหล่านี้ถึงวันที่จะต้องสละรัง ออกโบยบินสู่โลกกว้าง สู่อิสสระเสรี เดินทางตามหาความฝัน
ลูกนกบินใหม่ๆ ยังไม่คล่อง อาจต้องมีพักบ่อยบ้าง นกตัวที่แข็งแรงก็ย่อมต่อยอดไปได้ดีกว่านกตัวเล็กที่เพิ่งหัดบิน มันเป็นสัจจะธรรม
นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมขับรถไปจอดที่โรงเรียน แถมยังเป็นครั้งสุดท้ายในปีการศึกษานี้อีกด้วย งานวันนี้คือวันรับประกาศนียบัตร พิธีบายศรี อำลา และมีงานเลี้ยงเล็กๆ ตอนกลางวัน
ด้านนอกอาคารครูนำภาพเด็กๆ มาติดโชว์ ก็ฮากันไปครับ รวมฮาตั้งแต่เด็กเล็กๆ อนุบาล ประถมต้น ประถมปลาย เป็นภาพที่ครูถ่ายตอนเด็กอยู่โรงเรียน บ้างก็ตอนไปออกค่ายพักแรม ล้วนเป็นภาพที่ผู้ปกครองไม่เคยเห็นมาก่อน
พิธีเริ่มตอน 0900 มีเด็กรุ่นน้องนำของที่ละลึกมามอบให้รุ่นพี่ที่จะจบออกไป ก็แล้วแต่เด็กเขาจะทำนะ บางคนเป็นสมุดภาพ บางคนก็ได้ต้นไม้ บางคนได้การ์ด ฯลฯ
เด็กๆ มีการแสดงร้องเพลง บรรยากาศแบบอำลาอาลัย ครูร้องเพลงคิดถึงลูกศิษย์ มีคนร้องไห้กันหลายคน ปิดท้ายด้วยพิธีบายศรีผูกข้อมือ ได้มาเต็มแขน มิวบอกจะไม่ถอดออกจนกว่าจะสอบเข้าสวนกุหลาบเสร็จ เพราะครูอวยพรให้เขาสอบได้
มีงานเลี้ยงอำลา ปาร์ตี้เล็กๆ มีอาหารหลากหลาย แต่มิวพุ่งมุ่งตรงไปยังพิซซ่า หยิบมา 3 ชิ้น สุดท้ายเอามาโชว์บอกว่ากินไม่หมดทำไงดี
ไหว้อำลาครู แล้วรีบพามิวไปส่งที่รถไฟฟ้า มิวยังคงมีเรียนพิเศษตลอดทุกวันจนถึงวันสอบโน่นเลย ช่วงนี้ก็เป็นการตลุยโจทย์พิชิตการสอบเข้า ม1 น่าแปลกจริงๆ ที่มิวเขาชอบเรียนพิเศษมาก ไม่ต้องบังคับขู่เข็ญกัน แต่บางทีมันก็เรียนมากไปจนไม่ได้ใช้ชีวิตผจญภัยสนุกสนานแบบเด็กๆ ก็ขนาดวันหยุดยังขอไปเรียน ตื้อให้ไปส่งที่รถไฟฟ้าหน่อย
ส่งมิวเสร็จกลับบ้านทั้นที หิวจัดครับ อยู่ที่โรงเรียนของกินเพียบ น่ากินตั้งหลายอย่าง แต่ก็ให้เด็กๆ เขากินกันก่อน ไฮไลท์คือพิซ่า ซูชิ บะหมี่หมูแดง และส้มตำ ผมนั่งดูพวกเด็กๆ กินแล้วก็คิดถึงเขานะ คงไม่ได้เจอกันแล้ว ไม่สิ บางคนยังอาจเจอกันบ้าง แต่ก็มีบางคนที่คงจะต้องแยกย้าย
ผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวแถวบ้านแต่ไม่แวะนะ อยากกินแต่กลัวอ้วน โชคดีที่บ้านทำถัวแดงต้มเอาไว้ ซัดไป 2 ชามใหญ่ หึหึ ตามด้วยถั่วลิสงอบอีกนิดหน่อย จัดเต็มจนอิ่มแล้วก็หนังตาหย่อน
เปิดคอมฯทำงานเขียนนิดหน่อย ที่จริงน่าจะเรียกว่างานพิมพ์นะ สมัยนี้ไม่มีใครใช้เขียนกันแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่พิมพ์สัมผัสได้โดยไม่ต้องมองแป้นนี่ พิมพ์อย่างเร็วเลย แถมผิดก็แก้ไขได้ง่าย สะดวก ข้อเสียก็คือชิ้นงานที่ออกมาจะไม่มีวิญญาณ ไม่เหมือนเขียนด้วยลายมือ
วิ่งครบ 2 เดือนแล้วนะนี่ ลดน้ำหนักไปได้แค่ 5 กก เท่านั้นเอง ที่จริงก็โอเคแล้วนะ หุ่นประมาณนี้กำลังดี แต่แหม ไหนๆ ก็สู้มาสองเดือนแล้วมันก็อยากได้กล้ามท้องหล่อๆ กับเขาบ้าง ซึ่งหลังจากนี้มันจะต้องสาหัสกว่าเก่าถึงได้ ผมไม่ชอบไปยิมเสียด้วยสิ ก็เลยทำแค่วิดพื้น ซิทอัพ กายบริหารแบบทำเองตอนอยู่บ้านได้
ตกเย็นสองจิตสองใจอีกแล้วว่าจะไปวิ่งอีกดีไหม ไม่ได้ขี้เกียจหรอก แต่วิ่งเยอะจัดมันสงสารหัวเข่า กลัวระยะยาวจะเป็นโทษนี่ซวยเลย ขณะคิดก็ทำซิทอัพไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็ลองเหยียดยืดเส้นแบบโยคะบ้าง ทำเอง คิดเอง ไม่ได้ดูจากตำราที่ไหน สุดท้ายก็หมดแรง เหนื่อยหอบ อยู่กับบ้าน
ไม่ต้องไปรับมิวครับ เขาเรียนเลิกหัวค่ำ ภรรยารับกลับบ้านและพาทานอาหารเย็นพร้อม

[O'Pern]

8 มีค 57
   วิ่งยามเช้านี่สบายดีครับ มีลมพัดเย็นเบาๆ ถ้าทำเลบ้านใครต้นไม้เยอะๆ นี่ผมว่าสุขสุดๆ เสาร์อีกแล้ว พรุ่งนี้วันอาทิตย์ผมน่าจะหยุดพักวิ่ง 1 วันนะ สงสารหัวเข่าตัวเองเหมือนกัน จะไปขี่จักรยานที่ไหนดีนะ บางขุนเทียนชายทะเลก็ไปบ่อยแล้ว แถมสะพานไม้ก็พังโดนชาวบ้านเลาะขโมยไม้ไปหน้าตาเฉย หรือจะไปบางน้ำผึ้งดี ไอ้นี่แหล่งของกินเลย ไปแล้วอาจไม่ผอมดังคาด วิ่งไปคิดไป คิดไปเรื่อยๆ
   เช้านี้วิ่งไปได้ 45 นาที วิ่งเช้าๆ นี่ต่างจากวิ่งตอนเย็นเยอะเลย ความเร็วทำได้แค่ 6.5 กม/ชม ต่างจากวิ่งตอนเย็นที่ร่างกายเราวอร์มมาพร้อมแล้ว วิ่งขำขำยังได้เกิน 10 กม/ชม
   ตอนใกล้เที่ยงหิวจัด ไม่มีอะไรกิน เห็นกล้วยน้ำว้าที่ไหว้เจ้าแล้ว เลยปลิดมากินทีละลูกๆ ไม่น่าเชื่อว่าถึงเที่ยงนี่ผมซัดไป 4 ลูก แถมยังไม่หายหิว
   บ่ายมีข่าวเศร้าว่ะ เศร้าโคตรๆ เลย ผมจอดรถอยู่ริมถนนไว้หลายชั่วโมง พอจะออกรถก็เคลื่อนตัวช้าๆ เข้าเกียร์ D และเลียๆ เบรกไว้ ไม่กดคันเร่ง แต่รถมันติดคล้ายไปทับอะไรสักอย่าง ใจผมคิดว่าคงเป็นพวกขยะริมถนน ขวดน้ำ ไม่ก็พวกรองเท้าแตะเด็กที่ทำตกหล่นตอนนั่งมอเตอร์ไซค์ เลยออกแรงกดคันเร่งไปนิดหนึ่ง นึกเอะใจและเหลือบดูกระจกข้างตอนรถออกจากจุดนั้นมาแล้ว
   ไอ้สัตว์เอ๊ยย ผมเหยีบบแมวว่ะ ดิ้นพล่านเลย และตลอดทางที่ขับรถก็คิดถึงแต่เจ้าแมวตัวนี้ ขอโทษๆ ๆ
   เมื่อวานขณะวิ่งอยู่ตอนเช้าก็มีแมวดำวิ่งตัดหน้า เล่นเอาตกใจเลย นี่ผมจะทำอย่างไรดีวะนี่ ไปฆ่าสัตว์เข้าเสียแล้ว รู้สึกไม่สบายใจจริงๆ แม้จะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ
   ไปทำธุระที่ธนาคารในห้าง ซื้อถั่วมาตุนสต็อคเอาไว้กิน เลือกถั่วแบบที่ไม่ค่อยได้กินาด้วย วันนี้เล่นพีแคน เฮเซล อยากเอาแมคคาเดเมียมาด้วยนะ แต่ไอ้นี่ไขมันเยอะสุดๆ เลย ไม่กล้ากิน แม้จะมีประโยชน์ต่างร่างกายนะ แต่มันอ้วนแน่ๆ
   เดินหาของกินก็เจอแต่แบบกินแล้วไม่ผอมสักอย่าง ไปหยุดดูตรงมุมสลัดบาร์แต่เปลี่ยนใจไม่กินเฉยเลย ขับรถกลับบ้านเลย
   พอขึ้นรถก็คิดถึงแมวอีกแล้ว ทำไงดีๆ คิดแบบนี้ไปตลอดทางจนถึงบ้าน กลับมากินสตอเบอรี่ที่บ้าน กินสลับกับถั่วลันเตาอบที่เพิ่งซื้อมา พอได้นะ อิ่มเหมือนกัน มื้อนี่น่าจะพลังงานราว 300-400 กิโลแคลอรี่ มันก็พอๆ กับก๋วยเตี๋ยวน้ำสักชาม (ไม่ปรุงต้มยำนะ) แต่ก๋วยเตี๋ยวจะได้พลังงานจากเส้นที่เป็นแป้ง แต่ยังดีที่มีผัก
   หลักการลดน้ำหนักของผมคือกินผักผลไม้มากๆ ลดละมื้อเย็น ใช้พลังงานให้มากกว่าที่กินเข้าไป ง่ายๆ แค่นี้แหละ
   ตลอดเย็นจนถึงค่ำผมต้องออกกำลังกายอีกชุด
   วันนี้ครบรอบอายุ 100 ปีสนามบินดอนเมือง เป็นสนามบินที่เก่าแก่ที่สุดในโลกที่ยังคงเปิดใช้งานอยู่
   วันนี้อีกเช่นกันที่เป็นวันสอบเข้า ม1 ของโรงเรียนรุ่งอรุณ โรงเรียนที่เพื่อนๆ มิวแห่กันไปสอบมากที่สุด รับแค่ 5 คน ไปสอบกันกว่า 25 คน แต่ไม่มีผมอยู่ในกลุ่มนั้น ทั้ง ๆที่ตอนเด็กๆ อยากจะเอามิวเข้าเรียนที่นี่ แต่ตอนไปสอบก็เกิดทะเลาะโวยวายกับครูตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้า ก็เลยเกิดความอคติต่อโรงเรียนแห่งนี้ ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้บ้านนิดเดียวเอง

[O'Pern]

9 มีค 57
   ไม่สบายใจว่ะ ตั้งใจไว้ว่าจะขี่จักรยานไปซื้อปลาที่ตลาด เอาไปปล่อยในแม่น้ำเจ้าพระยา เมื่อวานทำร้ายแมวมา ก็ขอไถ่ชีวิตปลาแทน
   แต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนแผนครับ เมื่อคืนแม่มาถามว่าวันพรุ่งนี้จะไปไหนหรือเปล่า แม่จะไปบ้านที่สระบุรี ถ้าไม่มี่ธุระอะไรก็ให้ผมช่วยอยู่เฝ้าบ้าน
   อ้าว คิดว่าจะชวนไป จะได้ช่วยขับรถให้ ว้า….
   เลยไปวิ่งแทนครับ ไปแบบไม่ได้ตั้งตัวเลย วิ่งแบบจัดหนักเหมือนเดิม ซัดไป 24 กม แถมทำเวลาได้ดีอีกด้วย ครั้งล่าสุดระยะทาง 24 กม ผมใช้เวลาเกือบ 3 ชม แต่วันนี้แค่ 2.25 ชม เอง
   ก่อนออกจากบ้านก็ซัดกล้วยน้ำว้าไป 2 ผล เออ แปลกอีกอย่างคือช่วงนี้ผมวิ่งแล้วกินน้ำน้อยลงกว่าเดิมมากเลย อย่างวันนี้จิบน้ำทุกๆ 3 กม วิ่ง 24 กม ยังกินน้ำไปไม่ถึง 1 ลิตรเลย
   วิ่งเสร็จแดดเริ่มแรงจัดพอดี เดินถอยหลัง 1 รอบ เพื่อ Cool Down เดินเล่นให้เหงื่อแห้งลงสักหน่อย แล้วเปลี่ยนเสื้อกางเกงที่เตรียมมา จะได้นั่งขับรถอย่างสบาย เนื้อตัวจะได้ไม่เหนียวเหนอะหนะจากเหงื่อ
   ขากลับแวะกินบะหมี่เกี๋ยวน้ำร้าน “โซโห” เป็นร้านบะหมี่รสชาติดีมาก อยู่ในซอยวัดพุทธบูชา ไม่ได้กินมาหลายปี วันนี้ปรับปรุงร้านใหม่ ติดแอร์ด้วย นั่งสบายกว่าเดิมหน่อย หิวจัดครับ สั่งเปาะเปี๊ยะสดมากินด้วย แต่ไอ้นี่รสชาติยังไม่เด็ดขาด สู้บะหมี่ไม่ได้ เส้นดี น้ำซุปยอด เกี๊ยวลูกโตๆ เหมือนทางฮ่องกง ไม่ใช้ผงชูรส ราคาชามละ 40 บาท เสียตรงให้ผักกวางตุ้งน้อยไปหน่อย กินแล้วไม่เสียดายเงินครับ ผมซดจนน้ำแห้งชามเลย
   กลับมาบ้านอาบน้ำ สระผม ให้อาหารปลา ให้อาหารหมา แล้วไปคอนโดต่อ วันนี้นัดช่างไฟมาแก้ระบบไฟ ช่างมาตรงตามนัด ทำแค่ 15 นาทีก็เสร็จแล้ว เขาบอกแค่ขาขั้วหลอดหลวม ปัดโธ่
   รีบกลับเข้าบ้าน แม่สั่งให้เฝ้าบ้านไง ตอนนี้ 1220 หิวอีกแล้ว แวะร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำ แต่พอเดินไปถึงหน้าร้าน เห็นเจ้าของส่งยิ้มขณะกำลังเช็ดทำความสะอาดตู้ อ้าว หมดแล้วหรอ เร็วโคตรๆ เลย นี่ก็เป็นอีกร้านที่อร่อยมาก
   อกหัก กลับมาบ้านกินถั่วแทนก็ได้วะ มีสต็อคเอาไว้แล้ว เหลือกล้วยน้ำว้าอีก 2 ผล ก็ซัดต่อไปเลย ในตู้เย็นยังเหลือน้ำเต้าหู้ใส่เม็ดแมงลักอีก 2 ถุง เอาไว้กันเหนียว เผื่อหิวแล้วไม่มีอะไรกิน
   เพลียครับ เจอแอร์เย็นๆ นี่เกือบหลับ อยู่บ้านก็เดินไปเดินมา เล่น Uke อ่านหนังสือ แต่จะดูทีวีเสียมากกว่า เจอรายการกบนอกกะลาตอน Cobra Gold ยิ่งชอบดูใหญ่ ไอ้เหตุการณ์นี้ผมเคยมีประสบการณ์ตรงตอนสมัยหนุ่มๆ ผมนอนอยู่บ้านที่ระยอง ริมทะเลหาดแม่รำพึง ยุคนั้นชายหาดยังไม่มีโรงแรมที่พักมากเหมือนทุกวั้นนี้ บ้านผมตั่งร่นเข้ามาหน่อย ไม่ได้ติดทะเลแบบแนบชิด แต่ด้านหลังเป็นลานกว้างโล่งๆ ผืนใหญ่มาก ชาวบ้านชอบจูงวัวมาเดินกินหญ้า
   ปิดเทอมหรือว่างๆ ผมชอบมาบ้านหลังนี้ วันหนึ่งขณะฟ้ายังไม่สว่างดี ผมได้ยินเสียเฮลิคอปเตอร์หลายลำ เสียงดังมากๆ จนตื่นมาดูที่หน้าต่าง ภาพที่เห็นแม่งเหมือนฝัน
   ฮ ลอยลำนิ่งๆ แล้วมีทหารโรยตัวไหลลงมาทีละคนๆ ลงมาถึงก็ซุ่มตามสภาพแวดล้อม ตกใจสิ เลยวิ่งไปมองหน้าต่างอีกด้าน เจอรถสะเทิ้นน้ำสะเทิ้นบกเป็นสิบๆ คัน แม่งแล่นฝ่าทะเลเข้ามา พอถึงผืนทรายก็เปิดกางด้านหน้ารถออก ทหารกรูกันออกมาเป็นสิบ
   เฮ้ย ไอ้สองพวกนี้แม่งต้องรบกันแน่ๆ แต่กูอยู่ตรงกลางนี่หว่า ทำไงดี
   ยุคนั้นมีแค่ทหารไทย-สหรัฐนะครับ มากันแบบอาวุธครบมือเลย ไม่ได้ฝัน ของจริงล้วนๆ ตอนนั้นยังไม่รู้จัก Cobra Gold
   วิ่งลงจากบ้านไปหา “พี่นอม” แม่บ้านที่ดูแล พี่นอมบอกว่าเขามาซ้อมรบ ไม่มีอะไร
   อ้าว สวยสิ พอบอกไม่มีอะไรก็รีบตื่นแล้วเอากล้องออกไปตระเวนถ่ายทหารเลย ยุคนั้นกล้องฟิล์มนะครับ ผมไปไหนมาไหนก็ชอบพกกล้องตลอด เลยได้ภาพนั้นเก็บไว้จนถึงทุกวันนี้
   ดูเขาซ้อมรบในทีวีก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เราเคยเจอมาหลายปีก่อน เริ่มจะต่างกันเยอะมากครับ เพราะทุกวันนี้มีหลายประเทศเข้าร่วมฝึก เช่นมาเลเซีย สิงคโปร์ เกาหลี ฯลฯ โดยรวมคือประเทศในละแวกบ้านเรานี่แหละ
   เย็นพ่อกลับมาบ้าน ขนไม้ไผ่มาหลายลำ แต่ใช้วางแบบทแยงเฉียง แบบนี้ก็นั่งลำบากสิ เลยสอนพ่อว่าไอ้คันนี้มันพับเบาะกลางลงได้นะ สามารถวางของชิ้นยาวๆ ได้สบาย พ่อบอกไม่เคยพับ เลยไม่รู้

[O'Pern]

10 มีค 57
   ลอง เมื่อวานวิ่งจัดหนักมา วันนี้ลองซ้ำอีกที ไม่ยอมพัก แล้วก็เป็นไปตามคาด เจ็บต้นขา ก้าวไม่ออกเลย
   เปลี่ยนเป็นเดินเร็วแทนครับ ต้องเดินอยู่ถึง 2 กม ถึงจะเริ่มวิ่งเหยาะๆ ได้ วันนี้เลยวิ่งไป 40 นาที และเดินเร็วอีก 10 นาที เข้ามาบ้านก็มีน้ำแครอทคั้นแยกยากรออยู่ 1 แก้ว
   อาหารเช้าวันนี้เป็นปลาอินทรีย์ย่างกินนกับยำมะม่วง ไข่ดาว ข้าวกล้อง มิวปิดเทอมแล้ว แต่กลับต้องออกจากบ้านเร็วกว่าปกติเพราะเรียนพิเศษที่สยามตั้งแต่เช้า เอ้า จัดไปครับ
   ภารกิจสำคัญของผมในวันนี้คือแจ้งความจำนงในการสอบเข้า ม1 โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัยให้มิว เพิ่งรู้ครับว่าการสมัครเรียนยุคนี้เขาต้องยื่นเรื่องก่อน แล้วปริ๊นออกมาจะมีวันเวลาให้เรานำเอกสารใบนี้แหละไปยื่นสมัครที่โรงเรียนอีกครั้งหนึ่ง ก็ไอเดียดีนะ วันจริงที่โรงเรียนจะได้ไม่วุ่นวาย น่าจะสะดวกสำหรับทุกฝ่าย
   ผมเฝ้าเช็คเวปของโรงเรียนมาหลายวัน คลิกกรอกแจ้งความจำนงก็ไม่ได้สักที มารู้ว่าเขาจะเปิดวันที่ 10 นี่แหละ ก็เฝ้ารอตลอด วันนี้ตื่นมาตี 4 ก็ยังเข้าไม่ได้ ดูซ้ำทุกๆ ชั่วโมงจนถึง 0800 ก็ยังเข้าไม่ได้ เริ่มไม่สบาย เพราะหลังจากนี้ผมจะไม่ว่างแล้วไง จะต้องออกไปส่งของหรือเปล่าก็ไม่รู้ และจะกลับมาอีกทีกี่โมงก็ไม่รู้
   สุดท้ายเลยตัดสินใจขี่จักรยานไปที่โรงเรียนเลยครับ สอบถามครูหลายคนจนเจอท่านที่ควบคุมการสมัครนี้โดยตรง ครูบอกว่าล็อคหน้าลงทะเบียนเอาไว้ เดี๋ยวครูจะเปิดเดี๋ยวนี้แหละ แต่ครูเห็นผมมาหาถึงที่ ก็เลยเปิดคอมฯ ให้ผมลงทะเบียนและปริ๊นท์เอกสารกันตรงหน้าเซอร์เวอร์ของโรงเรียนเลย
   ได้หมายเลข 12 ครับ คือเป็นคนลงทะเบียนคนที่ 12 (นี่ขนาดครูเพิ่งปลดล็อคนะนี่) อีกเหตุผลที่อยากได้คิวแรกๆ ก็เพราะว่าวันยื่นเอกสารมี 4 วัน คือ 20-24 ทางโรงเรียนรับได้วันละ 300 คิว แบ่งเป็นช่วงเช้า 150 คิว บ่าย 150 คิว ผมต้องการไปลงทะเบียนในวันที่ 20 ช่วงเช้า ก็เลยต้องกระเสือกกระสนดังที่เป็น
   รู้สึกดีทุกครั้งที่ก้าวเข้ามาเหยียบโรงเรียนนะ มาทุกครั้งต้องเจอพวกศิษย์เก่ามาเยี่ยมโรงเรียนประจำ เจออาจารย์หลายท่าน รู้จักบ้าง แต่ส่วนใหญ่ไม่รู้จัก ครูหน้าใหม่มาเยอะมาก แต่ถ้าเจอครูเก่าๆ ที่สอนเรามานี่แทบเข้าไปกอดเลย
   เสร็จธุระแล้วก็ขี่จักรยานกลับมาร้านขายของต่อ เข้าสู่โหมดโลกแห่งความจริง อยู่จนถึงบ่ายแก่ๆ ก็ไปจ่ายค่าภาษีโรงเรือนที่เขตราษบูรณะ ว่างช่วงเย็นๆ เล็กน้อย เข้ามาบ้านหิวจัด กินน้ำเต้าหู้ใส่เม็ดแมงลัก และถั่วอบ แต่รู้สึกว่าจะกินถั่วเยอะไปหน่อยอีกแล้ว มันกินแล้วเพลินไง เจอถั่วบราซิลที่มันรสชาติคล้ายแมคคาเดเมียอีกด้วย ไอ้นี่ไขมันเพียบจริงๆ แต่ก็มีประโยชน์มากนะ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เช้าก็ออกวิ่งอีก ฮ่าๆ ช่วงนี้น้ำหนักลดน้อยลงกว่าเดิมอีก วันก่อนยังบอกว่ามันลดลงแค่วันละ 100 กรัม แต่ทุกวันนี้น่าจะเหลือแค่ 25-50 กรัมเท่านั้นเอง
   ข่าวใหญ่สุดดราม่าวันนี้คือ ลูก ม4 ติดเกมจัด พ่อยึดมือถือ โกรธ โมโห เครียด เลยยิงฆ่าพ่อ แม่ และฆ่าตัวตายตาม โดยที่พี่ชายคนโตเพิ่งออกไปเรียน
   โหดว่ะ ผมเรียกให้มิวมาอ่าน มิวอ่านจบก็พูดสั้นๆ ว่า “ปันหย่อน”
   แปลว่า ปัญญาอ่อน
   แต่พอตกเย็นข่าวเดิมกลับเปลี่ยนเป็นหลังมือ ตำรวจพิสูจน์หลักฐานและสืบสวนจับได้ว่าคนฆ่าทั้ง 3 คนก็คือไอ้พี่ชายคนโตนี่เอง
   โอ้ โหดแท้

[O'Pern]

11 มีค 57
   เช้านี้จัดไปอีก 1 ชม เปลี่ยนสไตล์การวิ่งไปเป็นแบบวิ่งช้าๆ วิ่งไปก็เกิดนิมิตรไปว่า เอ.. กูวิ่งบ่อยๆ แบบนี้จะส่งผลอย่างไรต่อข้อหัวเข่าตอนกูอายุมากไหมวะนั่น การวิ่งออกกำลังกายน่ะดี แต่วิ่งแค่ไหนมันถึงจะไม่อันตรายต่อหัวเข่า ไอ้นี่สำคัญสุด หาข้อมูลยากมาก แต่ที่แน่ๆ ถ้าตัวอ้วน ตัวหนัก อย่าวิ่งครับ
   ตอนนี้หุ่นผมกลับมาใกล้เคียงกับเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ยังอ้วนกว่าตอนทำ Racing Club อยู่ราว 1 กก ต้องใช้เวลาอีกนิดถึงจะกลับมาท็อปฟอร์มเหมือนเดิม
   วิ่งบ่อยๆ เข้า เริ่มอยากได้กางเกงสำหรับออกกำลังกาย อาทิตย์ก่อนโน้นไปร้าน Decatchlon ก็เจอตัวที่ถูกใจ 2 แบบนะ แต่ก็ตัดสินใจไม่เอา เสียดายเงินก็ด้วย และไม่อยากแต่งตัวให้มันดูแพงๆ อยากให้คนอื่นดูเราแบบห่วยๆ ไม่มีอะไร แบบนี้แหละ ผมชอบ
   กับจักรยานก็เหมือนกัน มี Panniers ของ Ortlieb ตั้งแต่ชาวบ้านเขายังไม่ฮิตกันเลย แต่พอมีแล้วดันไม่กล้าใช้ใส่ของไปข้างนอก กลัวคนอื่นดูแล้วคิดว่าเรามีตังค์ ซึ่งมันจะเป็นโทษต่อตัวเองขณะขี่ออกเดินทางไกล
   จะว่าผมคิดมากไปก็ยอมครับ ก็ขนาดสร้อย แหวน ที่ใส่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กผมก็ถอดเก็บหมดแล้ว นาฬิกาก็ยังไม่ใส่เลย
   อืม แต่วิ่งมันไม่เหมือนจักรยานนี่หว่า กางเกงออกกำลังกายนี่ผ้าจะยืดหยุ่น ใส่สบาย แถมโดนเหงื่อแล้วแห้งเร็ว ทุกวันนี้ผมใส่กางเกงขาสั้นธรรมดา วิ่งนานๆ เปียกโชกทั้งตัว ชนิดที่ว่านั่งเบาะรถไม่ได้เลย เบาะต้องเน่าเหม็นแน่ๆ ผมแก้ด้วยการนำชุดไปเปลี่ยน
   คุณ ทรงกลด บางยี่ขัน ประกาศรายชื่อคนที่เขารับเข้าไปเป็นทีมงาน “80 วันรอบโลก” ก็ยินดีกับผู้ชนะด้วยครับ อิจฉาเขาเล็กน้อย แต่ไม่เคยริษยาใคร ผมไม่ผ่านก็ไม่เป็นไร ผมก็เตรียมความแข็งแกร่งให้แก่ร่างกายและจิตใจของผมไปเรื่อยๆ มันต้องมีวันของผมเข้าให้บ้าง สักวัน สักวัน
   ส่งมิวที่รถไฟฟ้าเหมือนเดิม ก่อนออกจากบ้านอัดวิตามินซี 1000 mg ไป 1 เม็ด ให้เอาเสื้อแขนยาวมีฮู๊ดติดไป 1 ตัว เมื่อวานมิวกลับมาบ้านบอกรู้สึกไม่สบาย ที่นั่งเรียนแอร์เย็นมาก รู้สึกเหมือนจะมีไข้ ขอนอนเร็วหน่อย แต่เช้านี้ก็เห็นร่าเริงดี
   นานๆ มิวจะใส่กางเกงขายาวสักครั้ง แต่งแล้วก็ดูหล่อดีนะ เหมือนเด็กโตแล้ว หุ่นเริ่มผอมลง แบบนี้ค่อยยังชั่ว ข้อดีของมิวคือเขาไม่ค่อยชอบกินขนมจุบจิบ แต่ถ้าเข้ากลุ่มกับเพื่อนก็ไม่น่ารอดเหมือนกัน เด็กๆ เล่นด้วยกันก็กินด้วยกันเป็นเรื่องปกติ อันนี้ผมไม่ไปห้ามเขาหรอก เหล่านี้คือส่วนหนึ่งในการเข้าสังคม
   เล่าแล้วนึกถึงตัวเองนะ ผมเป็นคนไม่แคร์อะไรใคร เป็นคนเพื่อนน้อยมาก เพราะเพื่อนๆ ชวนกันไปกินโน่นกินนี่กันผมก็ไม่ค่อยไปกับเขา คือเราอยากจะประหยัดเงินไง ไม่อยากใช้ฟุ่มเฟือย แถมส่วนใหญ่ชวนกันไปเที่ยวกินเหล้า เที่ยวผับ อันนี้เลิกเลย จบข่าว แดกเหล้าไม่เป็น ไม่รู้สึกอร่อยหรือมีความสุขเลยแม้แต่น้อย เลยไม่เข้าใจแนวคิดของคนชอบกินเหล้า หรือคนที่บอกชอบบรรยากาศในวงเหล้า หากมาถามผมตรงๆ ผมกลับชอบบรรยากาศเงียบๆ ที่เกาะแบบไม่มีผู้คนมากกว่า
   เข้ามาบ้านตอนบ่าย อย่างหิวเลย ตั้งใจจะกินก๋วยเตี๋ยวแถวบ้าน มีสองร้านครับ ร้านเบอร์ 1 นี่อร่อยมาก หมดเร็ว ไปถึงร้านเที่ยงกว่าๆ ก็หมดแล้ว ส่วนอีกร้านอยู่ริมถนนใหญ่ รสชาติด้อยกว่า แต่ได้กินชัวร์ ปิดราวบ่าย 3
   แต่เหมือนฟ้าลงโทษ ไปถึงร้านแล้วรถติดมาก ที่จอดรถก็ไม่มี จบข่าว งอน กลับบ้าน
   เข้ามาบ้านเจอแค่กล้วยหอม 2 ผล จัดไปครับ ตามด้วยถั่วอบอีกนิดหน่อย ไม่กล้ากินเยอะแล้ว ให้พลังงานเยอะจริงๆ ยังดีที่วิ่งทุกวัน ทำนองว่าโหลดเข้าตอนบ่ายตุนพลังเอาไว้
   ตอนคุมอาหารแล้วนึกถึงช่วงที่ผ่านมาแล้วน่าตกใจนะ บางอย่างติงต๊องมากเลย แถมกินเยอะ เช่นพวกกล้วยแขก มันทอด ข้าวเม่า ขนมปัง ขนมอบ เบเกอรี่นี่ก็จัดบ่อย กับข้าวอาหารก็ไม่แพ้กัน อย่างตอนนี้กินเนื้อสัตว์อะไรก็จะลอกหนังออกหมด แต่อดีตเคยกินเป็ดปักกิ่งที่เลาะกินแต่หนังกรอบๆ เอาแผ่นแป้งมาห่อแถมจิ้มน้ำจิ้มหวานๆ อีกด้วย ไอ้นี่โหดมากเลย น่าจะเป็นอาหารจีนที่อ้วนที่สุดแล้วมั้ง รองลงมาก็คือหมูหัน ที่กินแต่หนังหมูกรอบๆ กับน้ำจิ้มหวาน
   การลดน้ำหนักใช้แรงใจอย่างมาก แต่ที่ยากกว่านั้นที่ผมจะต้องก้าวผ่านไปให้ได้นั่นคือการคุมน้ำหนักต่อไปอีกราว 3 เดือน
   นี่ผมยังลดลงไม่ได้ต่ำถึงขีดที่ตัวเองพอใจเลยนะนั่น เผลอ ๆ ตลอดปีนี้จะเป็นปีแห่งการควบคุมน้ำหนักอีกด้วย ไม่เป็นไร คุมวันนี้ดีกว่าคุมวันหน้า ยิ่งอายุมากยิ่งคุมยาก ผมซึ้งใจแล้วครับ วิ่งต่อเนื่องทุกวันมาสองเดือนกว่าเพิ่งจะลดไปได้นิดเดียวเอง นี่ถ้าเป็นตอนอายุราว 30 รับรองว่าน้ำหนักลงไปอย่างรวดเร็วกว่านี้เยอะ
   เห็นหลายคนที่มาโพสตามเวปบอกว่าตัวเองลดน้ำหนักได้ พร้อมโชว์รูปประกอบอย่างละเอียด ผมก็ดีใจกับเขาด้วยนะ แต่เห็นหน้าตาเขาแล้วหลายคนอายุน้อยมาก บ้างก็ไม่ถึง 20 ปี หรือเกินบ้างนิดหน่อย ต่อให้เก่งๆ ก็ราว 30 หึหึ มึงลองไปหาคนอายุเกิน 40 มาลดน้ำหนักดูบ้างสิครับ เอาแบบไม่กินยาลดนะ ออกกำลังกายและคุมอาหารล้วนๆ อยากรู้จริงๆ ว่าจะลดลงได้เร็วแบบเด็กวัยรุ่นกันไหม
   ยิ่งเห็นเพื่อนๆ ในเฟซบุ๊คโพสภาพอาหารของแต่ละคนแล้วยิ่งน่าสงสาร หลายคนน้ำหนักเกินเกณฑ์แล้วยังไม่เลิกกินของบำรุงพุงพวกนี้อีกหรือ อายุยิ่งมากโรคภัยจะตามมานะ ตอนนี้ยังหนุ่มสาวยังแข็งแรงดีอยู่มันก็ไม่แสดงอาการออกมา แต่จะเห็นได้จากเริ่มไม่สบายบ่อย ง่ายๆ คือเป็นหวัด ไอ เป็นแล้วหายช้า ไอ้นี่แหละคือร่างกายเตือนแล้ว
   บางทีมันเตือนบ่อย แต่เราไม่รับรู้รับฟัง สุดท้ายอาจไม่ทันการนะ อยากใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างไรก็ดูชีวิตตัวคุณเองในวันนี้ครับ

[O'Pern]

12 มีค 57
   วันนี้วิ่งได้แค่ 50 นาที วิ่งแบบเหยาะๆ ไม่เร็วมาก กลัวข้อเข่าพัง นี่ผมชอบวิ่งมากกว่าจักรยานแล้วหรือนี่ ไม่น่าเชื่อ ที่ชอบวิ่งก็คงเพราะเป็นการออกกำลังกายที่ใช้แรงได้เยอะในเวลาจำกัด วิ่ง 1 ชม กับขี่จักรยาน 1 ชม ผมว่าวิ่งเหนื่อยกว่ากันเยอะ เหงื่อออกเยอะกว่าอีกด้วย จักรยานมันขี่แล้วลมปะทะไง เหงื่อเลยน้อยกว่า จึงรู้สึกเหนื่อยน้อยกว่า แต่ถ้านับเอาความสนุก ความเพลินล่ะก็ จักรยานกินขาด
   แต่ถ้านับความสุขใจของผมในช่วงนี้ เรือใบก็จะกินขาดจักรยานเช่นกันครับ
   อยากแก่เร็วๆ ว่ะ จะได้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านระยองเสียที จะหาเรือใบสักลำเร่รอนออกทัวริ่งไปเรื่อยๆ อยากไปเกาะเสม็ด เกาะที่เห็นตั้งแต่เด็ก แต่ไม่เคยไปสักที (อยากไปด้วยเรือใบไง) ไปเกาะบริวารรอบๆ เช่นเกาะกุฎีอีกด้วย ไอ้นี่เจ๋งกว่าเสม็ดเยอะ โหด ดิบ เถื่อนกว่า เพราะไม่มีน้ำ ไม่มีไฟ ถูกจริตผมจริงๆ ชอบแบบนี้แหละครับ
   เกาะที่ไม่ไกลจากฝั่งมากนักนี่พอไหว พอจะแล่นใบไปค้างพักแรมได้ แต่มือใหม่ต้องระวังนะ เรือใบและทะเลมันโหดกว่าจักรยานแบบคาดไม่ถึง บางทีต้องรอฟ้าเปิดถึงจะออกแล่นใบได้ บางทีพายุมาก็ต้องรู้จักหลบ ไม่งั้นอาจเกิดข่าวเศร้าได้ อย่างหลายปีก่อนช่วงพายุเกย์เข้านี่ เรือข้ามพากไปเกาะเสม็ดหยุดเดินเป็นสัปดาห์เลย คนจะรีบกลับต้องจ้าง Speed Boat แทน ค่าเรือหลายพันบาท
   เข้ามาบ้านตอนบ่าย ทำความสะอาดบ้านหลังเล็กของผมที่ทุกวันนี้กลายเป็นบ้านจักรยานเสียแล้ว เริ่มคิดจะบูรณะห้องนี้ใหม่อีกรอบ มิวเริ่มโต อาจยกห้องนอนทุกวันนี้ให้เขาอยู่ส่วนตัว อีกอย่างคือมีหนังสือมากมาย คงต้องทำชั้นวางของอีกหลายจุดในบ้าน
   ผมคงต้องย้ายกลับไปอยู่บ้านหลังเล็กเหมือนตอนหนุ่มๆ ยุคนั้นอยู่คนเดียว จะทำอะไรยังไงก็ได้ แต่ตอนนี้ต้องทำเผื่อภรรยาด้วย ปล่อยไอเดียแรงๆ มากไปบางครั้งก็ใช้งานไม่สะดวก เช่นบันไดวนแบบไม่มีราวจับ หรือชั้นลอยที่ไม่มีแผงกันตก ทำบ้านเหมือนทำไม่เสร็จน่ะครับ ผมชอบตรงมันโล่งๆ ดี
   ที่บ้านทำน้ำเต้าหู้ไว้ สบายเลย หิวก็เดินไปซดกิน มีกล้วยน้ำว้า แตงโม และพวกถั่วอบ รอดตายแล้วๆ

[O'Pern]

13 มีค 57
   สู้เข้าไป อย่าได้ถอย วิ่งยามเช้าสดชื่นดี ก้าวแรกๆ จะขี้เกียจหน่อย วอร์มไปสักพัก คิดถึงอนาคตที่สดใส หุ่นเท่ๆ แบบบัวขาว บัญชาเมฆ แล้วก็จะมีพลังเอง (คิดบวกไง) คิดถึงคนที่รับช่วงต่ออวัยวะในร่างกายของเราไปใช้ต่อ เขาจะได้หัวใจ ตับ ปอด ฯลฯ คุณภาพสูงๆ ไปใช้
   เช้านี้กินต้มยำกุ้ง กับไข่เจียวใส่หอมใหญ่ ตอนนี้เปลี่ยนน้ำมันทำอาหารจากน้ำมันมะกอกเป็นน้ำมันคาโนลา อันไหนว่าดีก็ลองไปหมดครับ สำคัญสุดคือต้องเปลี่ยนไปเรื่อยๆ นะ อย่ากินอะไรซ้ำซาก มันจะทำให้เราได้รับสารตกค้างเดิมๆ ในปริมาณมาก
   ช่วงนี้ไปถึงที่ทำงานเร็วมาก ไปเร็วก็ได้ทำงานเร็ว เปิดร้านเร็ว แต่ดูแล้วคนงานจะไม่ค่อยชอบ คนงานส่วนใหญ่ไม่ค่อยชอบทำงาน แปลกดี
   บ่ายนี้พามิวไปเรียนคุมองต่อที่เดอะมอลล์ท่าพระ ผมทำธุระที่ Citi Bank มีเวลาว่างราว 2 ชม ก็เดินเล่น มุมโปรดคือแผนกรองเท้า บอกตามตรงนะว่าอยากได้รองเท้าใหม่ที่มันนุ่มกว่านี้ แต่เห็นราคาแล้วท้อใจ ไม่มีคู่ไหนต่ำกว่า 5000 บาทเลย (ดูเฉพาะตัวท็อป และพวกที่โหวงเฮ้งเข้าตา)
   สมัยก่อนเขาก็จะแบ่งเป็นรองเท้าวิ่ง รองเท้าเทนนิส รองเท้าลำลอง รองเท้าบาส ฯฯลฯ จะเล่นกีฬาอะไรก็แบ่งกันไปชัดเจนดี เลือกง่าย แต่วันนี้เจอค่าย Nike แม่งมาแรง เสือกแบ่งรองเท้าวิ่งออกเป็น 3 แบบ
   1 แบบเบา ใส่สบาย เป็นธรรมชาติ / น้ำหนักเบามาก ผ้าสังเคราะห์บางๆ
   2 แบบรองรับแรงกระแทกได้ดี ใส่แล้วนุ่มสบาย / พื้นตรงส้นมีช่องอากาศใหญ่ๆ
   3 แบบโอบประคองข้อเท้า ป้องกันข้อเสีย ข้อพลิก / ตรงส้นมีแกนพลาสติกดามไว้
   เฮ้ยย นี่มึงเล่นอะไร กูงง
   มึงไม่รู้หรอกหรือว่าควรทำไอ้ทั้ง 3 แบบให้มันอยู่ในรองเท้าคู่เดียว มึงติสต์มากเลย ผลก็คือไม่เลือกครับ ไปดู Adidas แทน ไอ้นี่แบรนด์เก่าแก่ คลาสสิค ไว้ใจได้ในคุณภาพ เป็นโลโก้กีฬาอันแรกที่ผมรู้จักตั้งแต่เด็กประถม ดอกทิวลิป และเส้น 3 แถบนี่แหละ
   แต่ก็ได้แค่ดูครับ แม่งแพงจัด ไม่กล้าซื้อ เก็บเงินให้ลูกเรียนหนังสือดีกว่า อีกยาวไกลกว่าจะเรียนจบ จะต้องใช้เงินอีกเยอะมาก รองเท้าคู่เก่าผมยังมี เพิ่งซื้อได้ไม่กี่เดือน ใช้คงใช้ได้อีกนาน
   จุดนัดพบของเราคือในร้านหนังสือครับ จุดนี้สามารถคอยได้สบายๆ มาก่อนเวลาก็อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ เจอหนังสือพอคเก็ตบุ๊คเกี่ยวกับการลดน้ำหนักของ อัลเบิร์ต นักร้องวง  UHT (ยุคผมตอนหนุ่มๆ) เจตนาของเขาดีนะ เขาบอกเพื่อเตือนตัวเองว่าไม่ให้กลับมาอ้วนอีก ก็เลยเขียนหนังสือออกมาถึงความเป็นมาในการลดน้ำหนักของเขา
   อัลเบิร์ตอ่อนกว่าผมสิบกว่าปี เขายังบ่นว่าอายุเยอะแล้วลดยาก ไม่เหมือนตอนวัยรุ่น จริงครับ เห็นด้วยเป็นที่สุด แต่อัลเบิร์ตกับผมจะต้องมาเจอปัญหาอีกอันซึ่งใหญ่กว่า นั้นคือการคงน้ำหนักระดับที่ลดแล้วไว้ไห้ได้ตลอดชีวิต
   ไอ้นี่แหละ หินสุดๆ

[O'Pern]

14 มีค 57
   ร่างกายตื่นเองก่อนนาฬิกาปลุกมาได้สักพักแล้ว เช้านี้วิ่งช้าลงกว่าเดิม แต่ระยะเวลานาน 1 ชม เหมือนเดิม เริ่มรู้สึกว่าวิ่งช้าน้ำหนักจะลดได้ต่อเนื่องกว่าแบบวิ่งเร็วนะ หรือว่าเมื่อวานกินน้อยก็ไม่รู้สิ
   ไม่เป็นไร ยังอีกยาวไกล วันนี้เลยลองวิ่งช้าซ้ำดูอีกครั้ง วิ่งได้แบบสบายๆ เลยครับ ครบ 1 ชม แล้วยังรู้สึกว่าวิ่งได้ต่ออีกเยอะเลย สงสัยร่างกายจะเริ่มแข็งแรงมากแล้ว
   เช้านี้กินผัดผักบุ้ง ไข่ดาว อ้อ วิ่งเสร็จก็มากินน้ำแครอทคั้นแยกกากมาได้หลายวันแล้วนะ ลืมเล่าไป
   ไปส่งมิวแต่เช้าเหมือนเดิม ช่วงนี้ชีวิตคงจะเป็นแบบนี้ไปตลอดจนถึงวันที่มิวสอบช่วงปลายเดือน ให้มิวคอยนับถอยหลังทุกวัน เตรียมพร้อมกับการสอบแข่งขันครั้งแรกอย่างเป็นทางการ ดันไปเลือกโรงเรียนที่มีคู่แข่งสูงมากเสียด้วยสิ มิวจึงต้องเตรียมความพร้อมเยอะหน่อย
   ยาก แต่ผมว่ามิวทำได้ คิดใหญ่ ฝันใหญ่ ก็ต้องผ่านด่านยากๆ แบบนี้ให้ได้ เพราะตอน ม4 จะต้องสอบเข้าเตรียมทหารอีก ไอ้นี่น่าจะยากสุดๆ แล้ว ยากกว่าสอบเอนทรานซ์อีกเยอะ
   เราคุยกันเสมอในเรื่องของความฝันนะ หากมิวยังคงฝันจะเป็นนักบินอยู่ ก็น่าจะใช้ชีวิตตามเส้นทางที่ผมแนะนำไว้ แต่มันยังมีอีกหลายวิธีแหละครับ ผมยังไม่ได้บอกเขา แม้มันจะง่ายกว่า แต่ก็ใช้เงินสูงกว่ามากๆ แถมยังต้องแข่งขันยิบย่อยอีกตลอดรายงานที่เขาต้องเดินผ่าน สู้เลือกเตรียมทหารไปเลย ตอนแบ่งเหล่าก็เลือกกองทัพอากาศ หลังจากนี้ก็ไม่ต้องแข่งขันกับใครนอกจากเพื่อนๆ ของเราเองในเหล่านั้น เรียนจบออกมาก็จะเข้าประจำการกองทัพก็ได้ หรือจะไปบินให้การบินไทยก็ได้ แต่อันนี้ผมไม่รุ้ว่าต้องมีเงื่อนไขพิเศษอย่างไรบ้างหรือไม่ เอาไว้ว่ากันทีหลัง ยังอีกหลายปี
   ผมมีหน้าที่ส่งเสริมและช่วยเขาสานฝัน เราทำงานกันเป็นทีม ผมเหมือนเป็นเข็มทิศมั้ง คอยชี้ทิศทางทีถูกต้องให้เขาเดิน ไม่ว่ามิวจะคิดฝันอะไร ผมก็จะช่วยผลักดันเขาให้ไปจนถึงฝั่ง จะให้เขาในสิ่งที่ผมไม่เคยได้รับ ผมรู้ว่ามันเจ็บขนาดไหน
   วันนี้อยู่ที่ทำงานจนถึง 0300 เลย งานเยอะมาก หิวจัดด้วย อุตส่าห์กินส้มลูกเล็กๆ ไปหลายผลยังไม่หายอิ่ม ตามด้วยกล้วยน้ำว้าก็ยังช่วยอะไรไม่ได้มาก พอกลับมาถึงบ้านรีบซดน้ำเต้าหู้ไปเกือบครึ่งลิตร ตามด้วยถั่วลันเตา ถั่วลิลงอบ วันนี้กินเยอะว่ะ น้ำหนักต้องไม่ลงแน่เลย เผลอๆ อาจมีตีกลับ พรุ่งนี้ต้องวิ่งนานๆ หน่อยคงจะดี
   คุ้ยหาเสื้อผ้าเก่าๆ ที่ซุกเก็บมาลองสวมเล่น ตัวไหนใส่ได้แล้วดูหล่อก็ดีใจอยู่คนเดียว มีเสื้อของ BMW Motorrad ที่ได้มาสองเดือนก่อน ตอนนั้นใส่แล้วคับ ตอนนี้ใส่แล้วพอดีตัว กำลังหล่อเลย 
   คัดเสื้อผ้าไซส์ L ไปเก็บ บางตัวยังสวยอยู่ แต่มันไม่พอดีตัว ไม่หล่อ อิอิ จัดเตรียมกางเกงขาสั้นมาเตรียมไว้เยอะๆ วิ่งตอนเช้าทุกวัน กางเกงตัวเก่าแห้งไม่ทันพอดี คงต้องวิ่งไปอีกสักพักใหญ่ เพราะถึงแม้น้ำหนักตัวจะลงมาอยู่ในเกณฑ์ที่เราพอใจแล้ว แต่ก็ต้องคุมมันต่อไปอีกราว 3 เดือน
   ครั้งนี้เป็นการลดน้ำหนักที่จริงจังที่สุดเท่าที่ผมเคยทำมา คิดหาสูตรของตัวเองจากการลองผิดลองถูก จนได้ซึ้งใจกับคำสั้นๆ ที่ว่า “ใช้ให้มากกว่ากิน” คือใช้พลังงานให้มากกว่าที่เรากินเข้าไป เด็ก หนุ่มสาว ร่างกายจะเผาผลาญได้ดีกว่าคนอายุมาก ข้อนี้สำคัญ ต้องตระหนักว่าแม้เราจะกินน้อยกว่าเขา ใช้แรงมากกว่าเขา แต่ก็ยังอ้วนได้ง่ายกว่าอยู่ดี และถ้ายิ่งไม่คุมล่ะก็ นอกจากอ้วนแล้วสุขภาพยังเสื่อมโทรมตามมาอีก
   โอ้ สองเด้ง
ยังไม่พอ อาจต้องเสียเงินที่เก็บมาสมัยหนุ่มสาว และเสียเวลาบั้นปลายชีวิตมาอยู่บนเก้าอี้รถเข็นหรือนอนอยู่ในโรงพยาบาล
   เฮ้ยย นีแม่ง 4 เด้งแล้ว
   ไม่ออกกำลังกายวันนี้  แล้วคุณจะเริ่มลดกันวันไหนหรือครับ
   อย่าลืม “ยิ่งเริ่มช้า มันจะยิ่งลดยาก”

[O'Pern]

15 มีค 57
   เฮ้ย เมื่อวานกินเยอะจริงๆ ด้วยว่ะ อัดถั่วเข้าไปหลายขนาน น้ำหนักไม่ลดลง แถมยังเพิ่มขึ้นอีกด้วย ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่
   ผมนี่ชอบกินถั่วจริงๆ ครับ ชอบตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนเด็กๆ กินแต่ถั่วลิสงต้ม เลิกเรียนมากลับบ้านต้องวิ่งไปขอเงินแม่ซื้อถั่วต้ม 3 บาท กินกับโอเลี้ยง วัยรุ่นสมัยนี้เรียก “ฟิน”
   ฟิน เฟินไรของแม่งก็ไม่รู้ว่ะ ผมย้อนถามว่าฟินอะไร ก็ตอบกันไปคนละทาง มีบางคนไปโน่นเลย บอกว่า “ฟินนิช”
   วิ่งไปอีก 40 นาที ตื่นสายนิดหน่อย เลยมีเวลาวิ่งน้อย วันนี้ลองแบบวิ่งช้าอีกครั้ง เริ่มรู้สึกว่าวิ่งช้าๆ จะลดน้ำหนักตัวได้ดีกว่านะ ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน ช้าที่ว่านี่ก็คือความเร็วราว 6 กม/ชม
   ส่งมิวไปเรียนพิเศษ ผมไปเฝ้าร้านขายของ วันนี้งานเยอะอีกแล้ว ต้องเข้าไปโกดังตรวจเช็คสินค้า ยกแบกเล็กน้อย ดีที่หลังไม่เจ็บแล้ว การวิ่งทำให้หลังผมแข็งแรงขึ้นจริงหรือนี่
   กลางวันกินก๋วยเตี๋ยววุ้นเส้นไป 1 ชาม ใส่ผักเพียบๆ เลย อยากได้ไฟเบอร์ชนิดอื่นนอกจากถั่วบ้าง ไอ้ถั่วนี่ผมกินทุกวันเลยนะ สลับๆ กันไป อย่างวันนี้มีถั่วลิสงต้ม ที่บ้านก็มีพวกถั่วอบหลายๆ แบบ พีแคน ฟิสตาชิโอ เฮเซล บราซิลนัท ฯลฯ อันไหนใครว่าดี กินแล้วอร่อยก็จัดบ่อยหน่อย แต่ไอ้บราซิลนี่น่าจะไขมันเยอะไม่แพ้แมคคาเดเมีย
   ผลคะแนน onet ออกวันนี้แล้ว ข้อมูลคงจะส่งถึงโรงเรียนในตอนบ่าย ทางโรงเรียนมีเวลาจัดเตรียมเอกสาร 2 วัน เห็นเขานัดให้ไปรับผลสอบในวันอังคารที่ 18
   มีผู้หลบหนี้เข้าเมือง ร้อยกว่าคน ที่สงขลา เป็นคนตุรกีหลบหนีภัยสงครามมา ทางการตุรกีบอกว่าถ้าตรวจแล้วเป็นคนตุรกีจริงก็จะต้องส่งกลับประเทศ แต่คนเหล่านี้มาแบบแอบเข้าเมือง ไม่มีเอกสาร
   น่าเห็นใจนะ คนเขาหนีร้อนมาพึ่งเย็น ถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้ที่พักพิงแก่คนทุกข์ยากเหล่านี้ แต่ก็เข้าใจในเรื่องกฎของสังคมนะ เอาเป็นว่าช่วยพบกันครึ่งทางได้ไหม
   หาดบางแสนงานเข้า มีคราบน้ำมันมาเกยชายฝั่ง ผู้คนเล่นน้ำแล้วต้องพากันวิ่งมาอาบน้ำจืดขัดถูร่างกายกันยกใหญ่ เจ้าหน้าที่ก็ต้องตรวจสอบกันต่อไป แต่เบื้องต้นก็ชอบเดากันไปว่า คงจะเกิดจากเรือสินค้าใหญ่
   อ้าว ก็แหงสิวะ คราบเพียบขนาดนี้ มันไม่มาจากเรือหางยาวหรอก
   เย็นกินแตงโม ถั่ว น้ำเต้าหู้ อย่างละนิดละหน่อย ผสมๆ กันไป กินเยอะอีกแล้ว คิดเสียว่าเป็นการเติมพลังก็แล้วกัน พรุ่งนี้เช้าเราจะไประเบิดพลังกันอีกครั้ง
   ศาลแพ่งมีคำสั่งคุ้มครองการเนรเทศ สาธิต เซกัล แล้ว เห็นไหมๆ คนดีเขามีคนคุ้ม ส่วนพวกทรราชก็หวังแต่หลอกแดกเงินทักษิณไปเรื่อยๆ การนัดรวมตัวของพวกเสื้อแดงแต่ละครั้งก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการแดกค่าหัวคิวไปเรื่อยๆ เขาถึงเรียกว่าพวก “สู้แล้วรวย” ไง
   อย่างวันนี้ก็มีการแสดงพลังแดงที่อยุธยา เห็นคางคกเปรยๆ ว่าจะยกทัพเข้ามาในกรุงเทพฯด้วย ก็อยากให้มาจริงๆ เหมือนที่เห่านะ รับรอง สนุกและจบเร็วกว่านี้อีก
   วันเวลาของพวกมันนับถอยหลังลงไปเรื่อยๆ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งวุ่นเหมือนลิงแก้แห จากตอนแรกแค่ลาออกก็จบ แต่ตอนนี้มึงจะต้องโดนยึดทรัพย์และมีแววว่ามันจะต้องหนีไปอยู่กับทักษิณที่ดูไบ หรือไม่ก็รอรับโทษที่ต้องเข้าคุก
   ข่าวย้าย ผบ หน่วยซีล ดังไปทั่ว แต่ผมไม่อยากให้วิจารณ์กันมาก รายละเอียดซับซ้อน แต่บอกได้เลยครับว่ามันคือแผนซ้อนแผน “ซีล” ชุดใหญ่ และ”แรงเยอร์” อีกฝูงก็กำลังจะตามมา ถ้ายังไม่หนำใจ ยังมี “รีคอน” อีกชุด ปิดท้ายด้วยกลุ่ม “อากาศโยธิน” ที่เตรียมพร้อมหากมีภารกิจทางอากาศ งานนี้รวมไทยใจหนึ่งเดียวของจริงอีกครั้ง จากครั้งล่าสุดเมื่อปลายปี 49 ที่ยกทัพไปช่วยคนไทย 700 กว่าคนกลางพนมเปญเมื่อครั้งโดนเผาสถานทูตไทย
   ทหารของพระราชา สุดยอดผู้กล้าแห่งแผ่นดิน