กพ 54

[O'Pern]

23 กพ 54
   แปลกใจที่เจอลูกเอาจักรยานออกมาขี่กับผม ขี่แข่งกันเล่นสนุกๆ ผมใช้รถ KHS F20-W ส่วนลูกใช้ Neo Bike 14 ระยะทางสั้นๆ แค่สัก 100 เมตร ผมเร่งหนีเขาไม่ออกครับ รถเล็กๆ ล้อเล็กๆ GI ต่ำๆ ทำอัตราเร่งได้ดีมากๆ แต่ขีได้แป๊บเดียว หันหลังไปอีกที มิวขี่กลับเข้าบ้านเสียแล้ว กลับไปนั่งอ่านการ์ตูนต่อ โธ่
   ไปถึงที่ทำงานก็ต้องยกของเหมือนทุกๆ วัน หัวไหล่ที่เจ็บมานาน มันคงไม่หายแล้วกระมัง
   วันนี้ลูกผมมีการทดสอบ NT (ย่อมาจากอะไรก็ไม่รู้ แต่น่าจะใช้ตัวย่อไทยมากกว่านะ) คล้ายกับเป็นการสอบวัดผลของทางกระทรวงศึกษาธิการ ยกของไปผมก็เอาใจช่วยเขาไปด้วย ส่งใจไปให้แทน วันนี้เขาสอบ 2 วิชา พ่อเอาใจช่วยนะลูก
   
24 กพ 54
   ตารางชีวิตเปลี่ยนอีกแล้ว ร่นเวลาออกจากบ้านไปส่งลูกเร็วขึ้น ทำให้การออกกำลังกายช่วงเช้าของผมหดหายไป ลูกไปถึงโรงเรียนเร็วขึ้น ผมไปถึงร้านเร็วขึ้น ทำงานได้มากขึ้น
   หัวไหล่ขวาผมยังเจ็บไม่หาย ถ้าอยู่เฉยๆ มันไม่เจ็บนะ แต่ถ้าต้องยกของหนัก หรือยกแขนสูงๆ ก็จะเจ็บ ลักษณะการเจ็บเหมือนกับเจ็บกล้ามเนื้อ ไม่ได้เจ็บแบบเส้นประสาทเหมือนตอนเจ็บหลังแปล็บๆ
   บ่ายผมมีประชุมที่สุขุมวิท น่าเสียดายที่จุดจอดรถยนต์ในสวนลุมไนท์บาซาร์เขาปิดไปเสียแล้ว หาที่จอดรถยนต์ไม่ได้ เลยจำใจขับรถยนต์เข้าไปกลางเมือง ผ่านศูนย์ประชุมแห่งชาติฯ มีงานอะไรก็ไม่รู้ รถติดจนหางแถวยาวเหยียดออกมาข้างนอก ผมไม่ได้ขับรถผ่านถนนเส้นนี้มานานมาก ไม่คุ้นกับการที่ต้องนั่งนิ่งๆ ในรถนานๆ เลย
   เย็นไปรับลูก แวะกินก๋วยเตี๋ยวกันคนละชามก่อนกลับเข้าบ้าน สอนเขาว่าอาหารที่ดีคืออาหารที่มีคุณค่าครบถ้วน เราต้องเน้นไปที่ผัก และโปรตีนคุณภาพดี เช่นก๋วยเตี๋ยวชามนี้มีผักบุ้ง มีลูกชิ้นปลา ส่วนอาหารที่ไม่ดีคืออาหารทอด ปิ้ง ย่าง และพวกฟาสฟู๊ด รวมไปถึงไอศครีม เบเกอรี่ทุกชนิด แต่เขายังวัยเด็ก คงไม่ค่อยเห็นความสำคัญของเรื่องเหล่านี้เท่าไหร่ ส่วนผมก็ยังคงต้องสอนเขาไปเรื่อยๆ เหนือสิ่งอื่นใดคือทำตัวเป็นตัวอย่างที่ดีให้เขาดู

[O'Pern]

25 กพ 54
   ตื่นแต่เช้า รีบขี่จักรยานไปตลาดซื้อโจ๊กให้ลูก สั่งใส่ไข่สองฟองเสียด้วย วันนี้ช่วงเย็นลูกมีทดสอบการอ่าน เขายังอ่านไม่ค่อยคล่องเท่าไหร่ โดยเฉพาะอักษรควบกล้ำตัว ร ตัว ล วิธีการสอนของผมนั่นง่ายมาก คือพูดคุยกับเขาตามปกติ แต่เราต้องออกเสียวตัว ร หรือ ล ให้ชัดเจน ทำตัวอย่างให้เขาดูนั่นแหละครับ
   เด็กเขาเรียนรู้จากการดูตัวอย่างมากกว่าจำคำสั่งสอนนะครับ สอนให้ตายบางทีก็ไม่จำ คนมันไม่อยากรับรู้ แต่ถ้าดูตัวอย่างบ่อยๆ เห็นพ่อแม่ทำอะไรซ้ำๆ เขาจะซึมซับไปเรื่อยๆ พ่อแม่เป็นตัวอย่างที่ดีก็ดีไปครับ ลูกดีแน่นอน แต่ถ้าเป็นในทางตรงกันข้ามก็เหนื่อยหน่อยที่เด็กจะแตกต่าง นั่นคือเด็กที่คิดได้เอง บรรลุเอง
   ตลอดวันไม่มีอะไรมากไปกว่าการยกของ แบกของ ถ้ามีคนมาส่งของก็ช่วยเขายกบ้าง บางทีเขาก็ทำหน้างง เพราะส่งมาหลายร้าน ไม่เคยมีร้านไหนช่วยเขายกของ ผมเห็นสินค้ามันเยอะ และผมก็ยืนดูยืนนับเฉยๆ ก็แค่ช่วยเขา มันก็เท่านั้น ผมยกของจนชาชินแล้วล่ะครับ
   รับลูกกลับมาบ้านตอนเย็น ชีวิตเรียบง่ายจริงๆ

[O'Pern]

26 กพ 54
   เช้าวันเสาร์ ลูกไม่ต้องไปโรงเรียน เป็นวันที่ผมมีเวลาว่างส่วนตัวช่วงเช้านิดหน่อย แต่ที่ไหนได้ฝนตกโปรยแต่เช้า อดกัน
   ไปถึงที่ทำงานก็มีเซอร์ไพร์ส คนขับรถไม่มาทำงานครับ ไม่ต้องไปมองหาใครที่ไหนหรอก ผมเองครับที่ต้องขับรถส่งของตลอดวันนี้
   ช่วงหนึ่งไปส่งของแถวเยาวราช รถติดมากเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดสิแปลก ฉะนั้น ไม่ต้องบ่น ทนไป ขับไป อ้อ รถคันนี้แอร์เสียอีกด้วย เจ๋งไหมเล่า
   เจอนักท่องเที่ยวเยอะครับ ถ้าคนไหนยืนถือแผนที่หมุนตัวไปมา คล้ายกับกำลังหาทิศทาง ผมมักจะเข้าไปเสนอตัวช่วยเหลือ โดยมากถ้าเป็นผู้หญิงเขาจะตอบปฏิเสธ ก็ไม่เป็นไร ผมมาช่วยด้วยจิตใจบริสุทธิ์ แต่ถ้าเป็นผู้ชายมักจะสอบถามว่า จะไปที่นี่ได้อย่างไร เดินไกลไหม เดินทางไหน แต่วันนี้เจอแปลกครับ เขาถามผมว่า เขาอยู่ที่ไหน อ้าว ก็เดินหลงเปิด Lonely Planet มานี่นา แผนที่มันไม่ละเอียดหรอกครับ เวอร์ชั่นปีไหนก็ไม่รู้ มีแต่ถนนใหญ่ เจอถนนซอยเข้าหน่อยก็มึนเสียแล้ว ผมไม่ใช่นักเดินทาง ผมเป็นแค่คนชอบขี่จักรยาน ไม่เคยมีหนังสือ Lonely Planet สักเล่ม
   กลางคืนมีไปส่งของที่ปากคลองตลาด ผมชอบบรรยากาศข้างถนนแถวนี้ครับ มันมีชีวิตชีวาดีจริงๆ วันนี้พอจะเห็นฝรั่งมาเดินบ้าง ปากคลองตลาดนี่น่ามาเดินกลางคืนมากกว่านะครับ แต่ส่วนใหญ่จะเห็นมาเดินกันตอนกลางวัน ก็อย่างว่าแหละ พวกไกด์มักจะเอาง่าย เอาตัวเองสะดวกเข้าว่า มากลางวันมันคุมง่าย ดูแลง่ายกว่าเป็นไหนๆ
   เหมือนที่ฮ่องกง มียอดเขาเอาไว้ชมวิวชื่อ The Peak กรุ๊ปทัวร์ส่วนใหญ่จะพามากลางวันทั้งสิ้น แทบไม่เคยมีทัวร์ไหนพามากลางคืน ถนนขึ้นเขาแคบๆ ขับรถยาก รถบัสนักท่องเทียวคันโตๆ พอเลี้ยวแล้วหั้วรถแทบจะเฉียดกัน ฝีมือจริงๆ
   แต่ The Peak นี่ควรขึ้นตอนกลางคืนครับ เห็นไฟในเมืองเปิดแล้วสวยมากๆ ตอนดึกลมแรงจนหนาวเลยล่ะ ถ้าไปหน้าหนาวก็จะยิ่งเย็นยะเยือก ทางขึ้นเขาชันๆ คล้ายเกาะช้าง น่าขี่จักรยานดีครับ แต่กลัวตอนลง เพราะทางมันแคบ โค้งเยอะอีกด้วย แต่ถ้าผมเป็นคนท้องถิ่นล่ะก็ ไม่พลาดแน่ๆ
   คืนนี้ผมกลับบ้านไม่ดึกนัก เพราะยกของจนแขนเจ็บมากแล้ว เจ้าของร้านคงจะสงสาร เพราะถ้าเป็นวันอื่นๆ ผมจะต้องส่งของจนร้านปิด ก็ต้องมีเกือบเที่ยงคืน
   ขับรถถึงบ้านก็จอดนอนในรถเลยครับ ตลอดทางผมขับรถแบบไม่มีวิญญาณเลย ขับต่อท้ายคันหน้าอย่างเดียว ใครมาเบียดก็ยกคันเร่งให้เขาเข้ามา ตามองแต่ท้ายรถคันหน้า อย่าไปชนท้ายเขาก็พอ นอนในรถราว 10 นาที รู้สึกว่าหายใจไม่ค่อยสะดวกแล้วถึงออกจากรถเดินเข้าไปในบ้าน
   ลูกเจอหน้ายกมือไหว้ สวัสดีครับพ่อ ทำเอาหายเหนื่อยไปได้นิดหน่อย ลูกผมรื้อของเต็มห้อง แต่ผมไม่ดุเขาแล้วล่ะ

[O'Pern]

27 กพ 54
   ลืมตาตื่น 0430 ตามองเพดานห้อง แต่พลิกตัวไม่ได้ หัวไหล่ขวาผมเจ็บมากขึ้นกว่าเก่า เมื่อวานต้องยกของขึ้นไปวางบนชั้นสูงๆ ไอ้นี่แหละตัวบั่นทอนสุขภาพเลย
หลับตานอนต่อจนถึง 0530 ใจอยากลุก แต่ร่างกายมันไม่ไหว เลยนอนต่ออีก มาตื่นอย่างเป็นทางการก็ตอน 0600 ทีมีฝนเทลงมาอย่างหนัก ฝนตกยามเช้าทีไร ผมนึกถึงพวกจักรยานทุกที แถวบ้านผมมีคนขี่จักรยานเยอะเสียด้วย ยิ่งถ้าเข้าไปที่บางขุนเทียนชายทะเลจะยิ่งพบมาก
   อาบน้ำแล้วสดชื่นขึ้นหน่อย ฝนตกหนักอยู่เลย เดินไปเดินมาในบ้านอย่างน่าเบื่อ เลยเล่นคีย์บอร์ด (เครื่องดนตรี) ไปได้สัก 1 ชม สนุกเพลินดีเหมือนกัน ได้แหกปากร้องเพลง โดยมากจะเป็นเพลงเก่าๆ ไอ้พวกของวัยรุ่น The Star / AF พวกนี้ไม่ค่อยรู้จัก
   ฝนหายตอน 0830 มิวชวนไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้งอีกแล้ว แต่วั้นนี้ผมไม่ไปด้วย ผมไม่มีแรง ไม่อยากขับรถ ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น ที่บ้านก็ไม่มีอะไรกิน ยังไม่อยากออกไปซื้อหาเลยด้วยซ้ำ หมดทั้งแรงกายแรงใจ ชีวิตมันดูเนือยนาย น่าเบื่อหน่าย อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์แก่สังคมมากๆ รู้สึกว่าวันคืนผ่านไปช่างไม่มีค่าอะไรเลย
   สายๆ เริ่มหิว วันนี้ผมไม่อยากกินอะไรมาก อยากพักผ่อน เปิดตู้กับข้าวเจอน้ำมะเขือเทศกระป๋องใหญ่ขนาด 1.2 ลิตร ซื้อมาไว้นานแล้วล่ะ เอาไว้กินตอนฉุกเฉิน หรือหมดมุข วันนี้ได้ฤกษ์เสียที เปิดฝาแล้วค่อยๆ จิบไปเรื่อยๆ สักพักใหญ่ก็หมดแล้ว
   เข้าเวปจักรยาน เจอกระทู้ที่พี่ป๋อง จารุกัญญามาโพสบอกว่ามีเพือนคนหนึ่งจักรยานหาย นัยว่าจะเป็นท่านที่มีปัญหาการพูด เพราะเขาใส่คำว่า “พูดไม่ได้” ต่อท้ายชื่อเจ้าของจักรยาน รถของท่านนี้หายที่คลองถมครับ จอดที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ โดยล่ามโซ่ไว้สองเส้น ยังไม่รอดเลย ตึกคลองถมเซนเตอร์นี้ผมไปจอดรถบ่อยครับ ค่าจอดรถแพงมาก ชั่วโมงละ 30 บาทแน่ะ
   รู้สึกสงสาร เห็นใจ การที่พี่ป๋องมาโพสในเวปจักรยานก็น่าจะสื่อความหมายอะไรได้บางอย่างแล้ว ผมจึงไปโพสยกจักรยาน GT ให้เขาไปใช้ ให้มันเฉยๆ นี่แหละ ไม่มีข้อแม้ ไม่มีข้อผูกมัด ไม่มีข้อต่อรอง

   บ่ายสองโมงวันนี้ช่อง Thai PBS มีถ่ายทอดแข่งจักรยานจากเมืองกาญจน์ อำเภอทองผาภูมิ เขาถ่ายทอดสด 2 ชม ผมดูจนจบ แต่มาติดใจรุ่นแรกรุ่นเดียวครับ เป็นรุ่นอายุไม่เกิน 14 ปี เพราะแชมป์คือเด็กอายุแค่ 8 ปี ตอนเขายืนรับรางวัล แท่นของที่ 1 สูงกว่า 2 และ 3 แต่ยืนแล้วยังเตี้ยกว่าเพื่อนข้างๆ สองคนเยอะเลย ไอ้เด็กคนนี้มันเจ๋งจริงๆ ชื่อจริงเขาเป็นชื่อเดียวกับลูกชายผมอีกด้วย
   พ่อแม่ผมกลับมาจากต่างจังหวัด ซื้อข้าวเกรียบที่ขายหน้าวัดมาฝาก ผมหยิบกินเสียเพลินจนหมดถุง แหม ก็มาตอนหิวพอดีเลยนี่นา
   
   เดินไปเดินมาในบ้าน เอารถจักรยาน KHS HT มาเปลี่ยนเบาะ จากเดิมตอนนี้ใช้เบาะแบบมีรูกลางของ Velo กลับไปใช้เบาะแบบเพรียวเรียวอันเดิมๆ ติดรถมาของ San Macro เบาะตัวนี้แปลกมากครับ เพราะไม่มีรางเหมือนเบาะทั่วๆ ไป เป็นเบาะของเดิมติดรถตอนที่ซื้อมาในปี 94
   เย็นไม่มีอะไรกิน ตอนแรกกะจะไม่กิน แต่กลัวจะมาหิวและกินเยอะเอาตอนดึก ค้นในตู้เย็นเจอสารพัดผัก ทั้งยอดมะระ ถั่วลันเตา แครอท ฯลฯ เจออะไรก็จับเอามาผัดรวมกัน เติมน้ำมันหอย เป็นอันจบพิธี ตักกินแกล้มกับข้าวเกรียบที่แม่ซื้อมาฝากนี่แหละ
   วันนี้อยู่บ้านตลอดวันเลยครับ ไม่ได้ไปไหน เหนื่อยทั้งตัว เหนื่อยทั้งใจ ลุ้นอีกว่าพรุ่งนี้คนงานจะมาทำงานกันครบไหม ถ้าครบก็ดีไป แต่ถ้าไม่ …. ก็ต้องเป็นผม

[O'Pern]

28 กพ 54
   ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ช่วงเช้า คือการได้ขี่่จักรยาน แต่ช่วงนี้ปรับเวลาชีวิตใหม่ ออกส่งลูกเร็วขึ้น ทำให้ต้องยกเลิกการขี่จักรยานไป
   เมื่อวานกินข้าวเกรียบที่แม่ซื้อมาฝากเยอะไปหน่อย ทำเอาน้ำหนักขึ้นตัั้ง 1 กก แน่ะ ตลอดวันนี้้ผมจะต้องกินแต่อาหารดีๆ ไม่ได้แปลว่าของแพงนะ ของดีคือผัก ผลไม้ และถ้าจะให้ดีกว่านั้น ก็ต้องรู้ว่ามันมาจากแหล่งใด เพราะผักไม่ดีก็มี ผลไม้ไม่ดีก็มาก
   ที่ทำงานช่วงเช้า บรรยากาศยังคงเดิมๆ เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว และวันจันทร์คนงานมักจะขาดงาน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
   ผมยกของแบกของจนเบื่อแล้วล่ะครับ เช้านี้ฟิวส์เกือบจะขาด มีปากเสียงกับเจ้าของร้านนิดหน่อย ความผิดเกิดจากผมเองครับ ที่ไม่มีความอดทนพอ ถ้าอดทนได้ ก็แค่คำฟังบ่นไปนิดๆ หน่อยๆ ที่จริงก็ฟังมานานแล้วล่ะนะ เพียงแต่วันนีัมันมีเหตุเจ็บแขน เจ็บหลังเป็นองค์ประกอบ จากเดิมที่นั่งนิ่งๆ ให้ดุว่า ก็เลยมีโต้ตอบไปบ้าง ไม่น่าเลยเน๊อะ