16 มิย 55
ขี่จักรยานไปได้อีกหน่อย เหมือนจะเป็นแบบขี่สะสมทรัพย์ ปั่นวันละเล็กละน้อย มันจะลดพุงได้หรือเปล่าวะนี่
ส่งลูกที่โรงเรียนพิเศษ บางทีเห็นเขาเบื่อๆ ก็เลยสอนให้ตั้งเป้าหมายในชีวิต ก็ยกตัวอย่างตอนตัวผมเองขี่จักรยานขึ้นอินทนนน์นี่แหละ ถ้าคิดว่ามันเหนื่อยล้า ทรมานล่ะก็ คุณจะได้รับสิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ แต่ผมคิดไปว่ามันคือการท้าทายด่านที่ 1 ถ้าผมขี่ผ่านเขาลูกนี้ได้ เขาที่สูงสุดในประเทศไทยได้ แถมยังเป็นเขาลูกแรกที่ผมขึ้นอีกด้วย มันจะทำให้สถิติในชีวิตเราดีเยี่ยมขนาดไหน มันยังจะเป็นบันไดพาไปสู่ฝันที่ยิ่งใหญ่กว่าได้ง่ายอีกด้วย
คิดแบบนี้ตลอดทาง แม้จะเหนื่อยสาหัส แต่ก็มีความสนุกอยู่ในที
ถ้าลูกคิดว่าเรียนครั้งนี้มันยากลำบาก น่าเบื่อ ก็ลองนึกว่าหากเรามีความสามารถที่จะไปสอบแข่งขัน หรือได้รับทุน ฯลฯ ชีวิตเราจะเจ๋งเพียงใด
เอาล่ะ เด็กเขานึกภาพพวกนี้ไม่ออกเท่าไหร่หรอก ต้องพูดกรอกหูบ่อยๆ ให้เหมือนสะกดจิต แม้เด็กไม่เก่ง แต่ผมบอกว่าเขาเก่งสุดยอดจริงๆ แม้วันนี้เราจะแพ้คนอื่นอยู่ แต่ก็ดีไม่ใช่หรือที่เรารู้ว่าเราอ่อนกว่าเขา มันทำให้เรายิ่งต้องศึกษาเพิ่มเพื่ออุดรูรั่ว มันอยู่ที่ความตั้งใจจริง ความมุมานะ ความพยายาม พูดกรอกหูไปเรื่อยๆ ว่ามันไม่ยาก แค่ทำความเข้าใจกับมัน ใครๆ ก็ทำได้ ไอ้พวกที่ทำไม่ได้นั่นคือไม่ได้ตั้งใจจริง
หลักๆ ก็คือสอนเรื่องวิธีคิด สอนเขาไป มันก็เท่ากับสอนตัวผมเองตามไปด้วย
เย็นนี้มีเลี้ยงรุ่นของอัสสัมชัญรุ่น 100 ปี เลขสวยมาก สองสัปดาห์ก่อนเพิ่งไปเลี้ยงรุ่นสวนกุหลาบรุ่น 104 ปี ได้บรรยากาศที่แตกต่าง แต่ก็คล้ายกันในหลายจุด โดยรวมแล้วชอบทั้งสองที่
ได้เจอเพื่อนรักเก่าๆ หลายคน บางคนผมไปค้างบ้านเขาตั้งหลายวัน นึกถึงภาพเก่าๆ แล้วสนุกดีครับ บางช่วงของงานผมปลีกตัวไปนั่งโซฟาคนเดียว มองเพื่อนๆ แต่ละคนที่อยู่ข้างหน้า แล้วก็คิดถึงภาพความหลัง นั่งไปก็อมยิ้มไปคนเดียว บางคนเห็นผมนั่งเดี๋ยวกลัวจะเหงาเลยมานั่งเป็นเพื่อน บ้างก็ชวนกินเบียร์
มีเพื่อนคนหนึ่งที่สนิทปานกลาง ตอนเรียน ม2 (อายุ 14) เขาเอาซีเรียสมากินในห้องแล้วก็แจกแบ่งกัน ผมกินแล้วอร่อย ชอบมาก ขอดูกล่องว่าขนมอะไร เพราะไม่เคยกินมาก่อน
ชัชวิน ส่งกล่องมาให้ดู อ่านไม่ค่อยออก กล่องลายการ์ตูน เขาบอกว่าซื้อในห้าง พอพ่อพาไปห้างเซ็นทรัลสีลม (ใหญ่สุดแล้วในยุคนั้น) ก็เลยเดินหา แต่ไปเจอแบบกล่องใหญ่ จำได้แม่นว่ากล่องละ 70 บาท โคตรจะแพงเลย ขณะนั้นผมได้เงินไปเรียนวันละ 12 บาทมั้ง
กลับมาบ้านก็เทซีเรียสใส่กับนมกิน เพิ่งรู้ว่ามันมีอาหารแบบนี้ในโลกด้วย แจ๋วสิ ไม่ต้องกินข้าวก็ได้ กินแบบนี้แทนข้าวได้ด้วยหรอ เจ๋งว่ะ มันเหมือนในหนังฝรั่งเลย วางกล่องซีเรียสบนโต๊ะ เทนมใส่ชาม ตักกินอย่างเอร็ดอร่อย หนังมันสร้างภาพเอาไว้ให้เราทำตาม
กินแบบนี้อยู่พักหนึ่งนะ ลองหลายรสชาติ มาติดใจอันเดียวชื่อ Sugar Pops ทำจากข้าวโพดเม็ดกลมๆ ข้างในพองๆ แช่นมสักพักจะนุ่มหอม กินไอ้รุ่นนี้ได้ไม่เท่าไหร่ห้างก็เลิกนำเข้ามาแล้ว ไม่รู้ทำไม จนถึงทุกวันนี้หากไปเดินที่แผนกซีเรียลใจก็ยังแอบฝันมองหา Sugar Pops อยู่เสมอ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันสูญพันธุ์ไปแล้ว
ศุภชัย (True) ไม่มา แต่เป็ด (Grammy) มา แน่ละ โดนแซวเละว่าปล่อยจอดำ เพื่อนกลุ่มอัสสัมชัญนี้ผมมีความผูกพันมากกว่าเพื่อนทางสวนกุหลาบ เพราะเรียนด้วยกันตั้งแต่ชั้น ป1 ผมจำชื่อเพื่อนได้ แถมจำนามสกุลได้อีกด้วย ยุคนั้นยังเรียกชื่อจริงกันอยู่เลย
เลิกงานห้าทุ่มกว่า ไม่ค่อยได้ขับรถกลางคืนบ่อยนัก อากาศดีๆ เลยคิดถึงรถเปิดหลังคาอีกแล้ว คนอื่นอาจไม่ชอบคงเพราะเขาไม่ได้ใช้ แต่ผมชอบ แม้ว่าจะไม่ได้มีโอกาสใช้บ่อยก็เถอะ แต่พอเปิดแต่ละครั้งแล้ว มันทำให้รู้สึกจิตใจสบายดีมากๆ เลย ยิ่งถ้าได้ขับริมทะเลเช้าๆ จะสุดยอดเป็นที่สุด
กลับถึงบ้านราวเที่ยงคืน มิวเข้านอนเอง ปิดไฟเรียบร้อย ผมรีบอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ กลางดึกเขาตื่นขึ้นมาเอามือควานๆ มาจับแขนแล้วพูดว่า
อ้าว พ่อมาแล้วเหรอ แล้วก็หลับต่อจนถึงเช้า