มิย 53

[O'Pern]

20 มิย 53
   เอาจักรยานออกขี่แต่เช้า แต่ไม่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้า เลยออกจากบ้านแบบงงๆ เอาไงดีวะ ปกติจะวางแผนไว้ก่อนว่าจะขี่ไปไหน ออกจากบ้านก็มุ่งหน้าไปจุดหมายทันที แต่วันนี้มันขี่แบบเรื่อยๆ ช้าๆ มันไร้จุดหมาย นี่ถ้าเป็นขณะอยู่ต่างจังหวัด อยู่ริมทะเล หรือตอนไปเที่ยวมันก็สนุกดีอยู่หรอกนะ ทว่าวันนี้ผมยังอยู่บ้านที่กรุงเทพฯ สำคัญคือขี่ออกจากบ้านได้แป๊บเดียว พอถึง 0630 แดดก็ร้อนแรงจัดเหมือนตอน 8-9 โมง ไม่น่าเชื่อ ฟ้าเพิ่งจะสว่างได้ไม่นานเลยนะ
   แถวบ้านผมถนนพระราม 2 มีคนขี่จักรยานเยอะครับ เช้าวันอาทิตย์ยิ่งมีเยอะ ไปเรื่อยๆ จนถึงถนนบางขุนเทียน-ชายทะเล ถนนสายนี้จะมีนักจักรยานมารวมตัวกันเยอะมาก วันธรรมดาตอนกลางคืนก็ยังมีคนมาขี่เลย เช้าวันอาทิตย์ไม่ต้องพูดถึง ที่มองด้วยสายตาก็มีขี่มากันเป็นระยะตลอดเวลา
   ขี่ไปก็นึกไป เอ ไปไหนดีน้า ชายทะเลย่านนี้ผมไปมาเป็นสิบๆ หนแล้ว ยิ่งขี่ยิ่งแดดร้อนแรงจัด แล้วจู่ๆ ก็ถอดใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น ขี่กลับบ้านเฉยเลย ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่าวันนี้ขี่แล้วไม่ค่อยสนุกน่ะครับ ขี่ไปก็วิเคราห์ไปถึงสาเหตุ ลองสรุปมาได้ 2 ข้อ
   1 ผมขาดการวางแผน ขาดเป้าหมาย ทำให้ขาดแรงจูงใจ ส่งผลให้ขาดการกระตือลือล้นตามมา นี่คือสาเหตุมาจากปัจจัยภายใน
   2 แดดแรงจัด อันนี้เป็นปัจจัยภายนอกที่เข้ามารบกวน มันจะส่งผลก็ต่อเมื่อปัจจัยภายในอ่อนแอ แต่ถ้าใจเราแกร่ง เรื่องพวกนี้จิ๊บจ๊อยมากๆ ไม่ว่า ลม ฝน แดด หรือหิมะ
   เก็บเอาความผิดพลาดไว้เป็นบทเรียนครับ คราวหน้าจะต้องเตรียมตัวกำหนดเส้นทาง วางเป้าหมายไว้ให้ชัดเจน อย่าให้ผิดซ้ำสองอีก
   “สวัสดีจ๊ะ ลูกทานอาหารเช้าอะไรหรือยัง” ผมโทรหาลูกที่บ้าน วันนี้ผมกลับเร็ว เลยคิดจะซื้ออาหารไปฝาก
   “เดี๋ยวแม่จะพามิวไปกินที่ Food Land” อ๋อ ดีเหมือนกัน อร่อยดีนะ
   “แล้วตอนนี้พ่ออยู่ไหน”
   “กำลังจะขี่กลับบ้านแล้วล่ะลูก”
   “พ่อกลับมาเร็วๆ นะ มิวคิดถึง”
   “………………..” บ๊ะ มีบอกคิดถึงเราด้วย ได้ยินแล้วรู้สึกอิ่มเอม มีพลังใจขึ้นมาทันที ขี่กลับบ้านแบบไม่รู้สึกร้อนสักนิด
   
   ตอนกลางวันดูทีวีช่อง Thai PBS หลังจบรายการข่าวมีรายการสั้นๆ ราว 5 นาทีเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในครอบครัว เขาพูดถึงเรื่องที่อยู่ในใจแต่ไม่ค่อยได้พูดกัน เช่น ความรัก การให้อภัย ขอบคุณ ขอโทษ ราวๆ นี้ ที่เด็ดสุดคือตอนปิดรายการมีการตอบปัญหาทาง SMS คำถามมีดังนี้
   
   เราควรบอกอะไรแก่คนที่เรารัก
   1 บอกรัก
   2 ด่าทอ
   เขาถามแบบนี้จริงๆ สุดยอดมากครับท่าน

   มีข่าวช้างทำร้ายนักท่องเที่ยวที่เขาใหญ่ ที่ลานกางเต้นท์ผากล้วยไม้ แต่เป็นการใช้งวงฟาดไปที่เต้นท์นะ ไม่ได้ถึงกับฟาดคน คาดว่าเกิดจากการที่โดนเจ้าหน้าที่ไปไล่ เลยโมโห ปกติช้างตัวนี้จะไม่ทำร้ายคน งานนี้เจ็บไป 3 คน

   อีกข่าวของวันนี้ที่น่าสนใจคือประเทศฟินแลนด์ได้นายกรัฐมนตรีคนใหม่ เป็นหญิง สะใจตรงที่เขาประกาศเตรียมขึ้นภาษีทันที แถมยังไม่มีใครต่อต้านอีกด้วย ทั้งนี้เพราะคนของเขาเข้าใจและมองในภาพรวมของประเทศ ต่างจากประเทศอื่นๆ ที่พอตัวเองจะต้องจ่ายอะไรมากหน่อยก็จะต้องมีกลุ่มคนมาคิดต่อต้านต่างๆ นานา

[O'Pern]

21 มิย 53
   วันนี้สุดแสนจะประหลาดที่ผมไม่ได้ต้องออกไปกับรถส่งของ เพราะมีคนงานมาใหม่กันแบบเหลือเฟือ ทำงานหนักๆ มาทุกวัน จู่ๆ ก็ว่าง ทำตัวไม่ถูกครับ ทั้งๆ ที่มีธุระต้องทำมากมาย แต่ไม่ได้เตรียมตัวอะไรมาเลย ไม่ได้เอาคอมพิวเตอร์ติดตัวมาด้วย เอาไงดีวะ ตอนบ่ายเลยกลับบ้านมาแบบงงงง คิดอะไรไม่ออก ขอกลับมาเริ่มต้นที่บ้านก่อน
   อย่างที่บอกครับ ไม่เคยกลับบ้านตอนบ่ายมานานหลายเดือน หยิบจับอะไรก็ดูขัดๆ ไปหมด เริ่มงานของตัวเองยังเก้ๆ กังๆ จัดการกับงานเอกสารนิดหน่อย แล้วตอนเย็นก็ไปรับลูกที่โรงเรียน
   “พ่อมิวครับ ครูบอกจะคุยกับพ่อมิวครับ” ทันที่ที่เจอหน้าเพื่อนลูก เขาก็บอกผมอย่างนี้
   ผมรีบขึ้นไปพบครูประจำชั้น ครูบอกว่าไม่ได้บอกให้มาพบหรอก เขาแค่ขู่ลูกผม เพราะวันนี้เขาทำความผิด
   เพื่อนมิวเอา PSP [Play Station Portable] มาโรงเรียน แล้วตอนกลางวันทั้งสองคนก็แอบกันไปเล่นที่ตึกเด็กอนุบาล เล่นกันจนไม่ยอมเข้าเรียนภาคบ่าย
   “โห มันโดดเรียนกันตั้งแต่เด็กเลยหรือนี่” ผมคิดในใจขณะหูก็ฟังรายงานจากครูไปด้วย
   “เขาไม่ได้เข้าห้องเรียน ก็เลยออกไปตามหากัน แต่ครูก็อบรมเขาทั้งคู่ไปแล้วค่ะ”
   โชคดีโรงเรียนนี้เขาไม่มีการตี ถ้าเป็นโรงเรียนที่ผมเรียนตอนเด็กๆ ล่ะก็ โดยไม่ต่ำกว่าครึ่งโหลชัวร์ (ใช้หวายตีก้น)
   นั่งรอลูกอยู่ที่สนาม ก็เจอน้าของเพื่อนคนที่เอาเกมมาโรงเรียน ผมเล่าให้เขาฟังถึงวีรกรรมของเด็กของเรา เขาฟังแล้วหัวเราะก๊าก ไม่คิดว่าเด็กจะโดดเรียนกันได้
   สักพักใหญ่เด็กสองคนก็มา ผมสอบถามเรื่องราวต่อหน้าเด็กทั้งสองคนและคุณน้าของเขา ถามเพื่อที่จะอบรมเขาทั่งคู่ด้วยกันน่ะครับ เป็นการอบรมด้วยเหตุผล พูดถึงโทษของการเอาเกมมาโรงเรียน และโทษของการไม่รักษาเวลาเข้าเรียน
   “พ่อ มิวอยากได้ PSP” มิวพูดขณะอยู่บนรถ
   “มันเป็นเกมราคาแพงมากเลยนะลูก สมัยที่พ่อตัวเท่าลูกได้แค่เล่นลูกหิน เล่นปั้นดินเหนียว ไม่กล้าแม้กระทั่งขอเงินคุณปู่คุณย่า บ้านเราไม่มีเงินเหลือสำหรับไปซื้อของแพงๆ หรอกนะ”
   “เราไม่ต้องทำตามคนอื่นหรอกลูก เราสิควรเป็นผู้นำ ลูกชอบอ่านหนังสือก็ชวนกันไปเข้าห้องสมุด ค้นหาหนังสือที่เราชื่นชอบ สนุกด้วยนะ แถมได้ความรู้อีกด้วย”
   ผมอบรมลูกไปเรื่อยๆ แล้วแต่โอกาสจะเหมาะสม โดยมากจะเป็นช่วงขณะขับรถด้วยกัน ลูกผมก็นั่งฟังอย่างดี หวังว่าคงเข้าใจ แม้จะเป็นเพียงแค่ส่วนเล็กน้อยก็ยังดี
   กลับมาบ้านหัวค่ำ เปิดทีวีเจอข่าวเผาป่าพรุ (ป่าชุ่มน้ำ) ที่สุราษธานี แถมยังมีนายทุนสวมที่ป่าสงวนไปออกเอกสารสิทธิ์ได้อีกด้วย เหี้ยได้สุดยอดจริงๆ ครับ

[O'Pern]

22 มิย 53
   วันนี้ผมต้องขับรถกระบะคันที่ชื่อ Die Hard ไปรับสินค้าจากตัวแทนจำหน่าย แล้วนำมาเก็บที่โกดัง ที่รถชื่อแบบนี้ก็เพราะมันเป็นรถที่เสื่อมโทรมที่สุด ไม่มีแอร์ แถมสภาพแบบเหมือนรถจอดทิ้ง ภายในมันเน่ามากๆ เมื่อคืนฝนตก วันนี้ผมไปขับออกมาพบว่าด้านขวาของรถที่เป็นตำแหน่งคนขับเปียกโชก เลยหยิบเอากระดาษแข็งมารองก้นกันเปียก ตอนกลางวันเอากล้องวีดีโอ mini DV ไปซ่อมที่ร้านช่างดำ ขี่จักรยานคัน JZ88 ไป เจ้าล้อเล็กคันนี้คล่องตัวดีเหลือเกิน ใช้แล้วติดใจมาก GI ต่ำ ทำให้ปั่นขึ้นเนินสะพานพุทธได้อย่างสบายขา มาเสียตรงทำความเร็วปลายได้น้อย แต่ก็ช่าง ล้อมันเล็ก ขี่เร็วก็จะยิ่งอันตราย

   ผมสนใจปีเขาคินาบาลู ที่อยู่ในเกาะบอร์เนียว มาเลเซีย เป็นยอดเขาที่สูงอันดับ 5 ขอเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ หาข้อมูลมากมาย จนเจอเพื่อนที่เขาสนใจเหมือนกัน เลยแอท msn คุยกัน อ้าว กลายเป็นหญิงเสียนี่ ทีแรกผมคิดว่าเป็นผู้ชาย เพราะเห็นชอบเที่ยวแบบลุยโหดๆ
   เอาล่ะโว๊ยๆ มีแรงบันดาลใจให้ลดพุงแล้วโว๊ย ปีที่แล้วก่อนไปทริปญี่ปุ่น ผมลดน้ำหนักลงได้ถึงตามเป้าแล้วนะ แต่พอไม่ได้คุมเข้มหน่อยเดียว ขึ้นมาอีก 5 กก เฉยเลย อยู่คนเดียวไม่เท่าไหร่หรอกครับ แต่ถ้ามีเพื่อนมาไทยนี่สิ เรียบร้อยเลย จบข่าว ตกเย็นเป็นได้กินอย่างเอร็ดอร่อย เป็นแบบนี้ติดต่อกันหลายวันจะกลายเป็นอ้วนถาวรเอา

   ไปรับลูกตอนเย็น เขาติดเล่นกับเพื่อน ผมก็ปล่อยให้เขาอิสระเต็มที่ไป อะไรที่เป็นความสุข เราทำให้ได้โดยไม่เดือดร้อนก็ทำไป เขาเล่นกับเพื่อนได้หลายกลุ่ม ฉะนั้น ลูกผมจึงกลับบ้านเย็นค่ำเป็นประจำ บางวันขึ้นรถแป๊บเดียวก็หลับครอกฟี้แล้ว เพราะเล่นจนเหนื่อย
   สังเกตุดูพบว่าหากได้เพื่อนขยันทำการบ้าน เขาก็จะทำตามไปด้วย ในทางตรงกันข้าม หากไปเล่นกับเด็กที่มีเกม เขาก็จะบ้าเกมตาม หรือไปเล่นกับเพื่อนกลุ่มผู้หญิงที่พากันเข้าห้องสมุด มิวลูกผมก็แปลงร่างเป็นนักอ่านได้อย่างไม่น่าเชื่อ
   แต่บางวันก็เล่นดินเล่นทรายจนเนื้อตัวมอมแมม

[O'Pern]

23 มิย 53
   เมื่อคืนฝนเทลงมาอย่างหนัก มองสายน้ำที่ไหลทิ้งลงท่อแล้วนึกเสียดาย นึกภาพเมื่อวานที่มีชาวบ้านทะเลาะแย่งน้ำกันใช้แล้วนึกสงสาร เราคนกรุงเทพฯ คงยังไม่สำนึกเรื่องเหล่านี้ตราบใดที่หมุนก๊อกเปิดแล้วยังมีน้ำไหลออกมา
   ตื่นเช้ามาเลยได้ทีไปกวาดถูดาดฟ้าเล่น เป็นการออกกำลังกายไปในตัว เดินเล่นในบ้านก็นึกถึงทริปการเดินทางที่ผมกำลังสนใจ เช่นเขาคินาบาลู เขาช้างเผือก เกาะเสม็ด ฯลฯ นึกขึ้นได้ว่าเต้นท์เราไม่ได้กางมาหลายเดือนแล้วนี่นา เลยไปหยิบเอาออกมากางเล่น พร้อมสำรวจอุปกรณ์ว่ายังคงพร้อมใช้งานดีอยู่หรือไม่ เผื่อมีทริปเดินทางกระทันหันจะได้ไม่ขาดตกบกพร่อง
   ฝีมือกางเต้นท์ยังคงเหมือนเดิม ไม่เกิน 5 นาทีเสร็จ (พร้อมคลุมฟลายชีท) ไม่ได้เก่งหรอก เต้นท์มันกางง่ายต่างหาก ไอ้ตอนเก็บสิจะยุ่งยากกว่า เพราะต้องพับอย่างดีหน่อย (เผื่อเก็บนาน) และจะใช้เวลาอีกเยอะ หากเต้นท์เปียกฝนหรือน้ำค้าง คือมันต้องเช็ดทำความสะอาดก่อนน่ะครับ หรือจะพับเก็บทันทีเลยก็ได้ แต่พอถึงบ้านควรเอามาทำความสะอาดอีกรอบก่อนเก็บยาว
   แผ่นรองนอนของผมขาดครับ ขาดตอนทริปไปเขาใหญ่ เราวางจักรยานพิงกันบนรถไฟ มือเบรกของรถคันอื่นมาจิ้มเอาแผ่นรองนอนของผมทะลุเป็นรูใหญ่ และยังมีรอยฉีกขาดแบบแหว่งหายไปทั้งชิ้นอีกจุดหนึ่ง โชคดีแผ่นรองนอนนี้เป็นของโนเนม เป็นของแม่ผมที่ใช้สมัยเล่นโยคะ
   ผมเล็งแผ่นใหม่มาแทนที่แล้วล่ะ เป็นแผ่นแบบลมของ Karana กางแล้วลมจะเข้ามาเองอัตโนมัติอีกด้วย แจ๋วว่ะ ผมไปลองนอนเกลือกกลิ้งมาแล้วที่ Siam Discovery กลิ้งคนเดียวเขิน เลยชวนลูกมานอนด้วยกัน ไอ้แผ่นนี้วางอยู่กลางร้านของเขาเลย คิดดูสิบ่ายวันอาทิตย์คนเพียบขนาดไหน แล้วยังมีลูกหมูสองตัวมานอนเบียดกันบนแผ่นรองนี้
   ก็เขินเหมือนกัน แต่ทำไงได้ อยากได้ข้อมูลก็ต้องลองจริง ลองนอนยังไม่พอครับ ผมทดลองม้วนเก็บพับเก็บใส่ถุงอีกด้วย ลองกาง ลองเก็บ ลองยก ใส่ถุงแล้วถอดเข้าถอดออก ทดสอบยังกะว่ามันเป็นของเราเองอย่างนั้นแหละ ดูแล้วผ่านครับ เหลือแค่รอเวลาที่เขาเซลล์ จะรีบไปซื้ออย่างไม่รีรอ
   ตกเย็นไปรับลูก ระหว่างนั่งรอจะหยิบหูฟังมาเสียบฟังเพลง อ้าว หาไม่เจอ ครั้งล่าสุดที่ผมหยิบมาใช้ก็เมื่อวานนี้นี่เอง ก็ที่ๆ ผมนั่งอยู่ตรงนี้นั่นแหละ เอ๊ะ หรือว่าเมื่อวานฟังแล้วลืมเก็บ ไม่น่าใช่นะ ผมไม่น่าพลาดเรื่องพวกนี้เลย
   หัวค่ำกลับมาบ้านก็หาไม่เจอครับ เป็นอันว่าหายแน่ๆ เลย เซ็งสิครับ มันมากับโทรศัพท์อันใหม่ของผม อย่างดีเลยล่ะ มีซีลยางปิดหูอีกด้วย เสียงก็ใช้ได้ ว้าาาา

[O'Pern]

24 มิย 53
   ช่วงนี้ผมพอมีเวลาว่าง คิดหาทริปเดินทางซ้อมความแกร่งของร่างกายดีกว่า เดี๋ยวคนงานขาดก็ถึงคิวผมต้องไปทำแทนเขาอีก แอบไปมันตอนนี้แหละ ฝนๆ แบบนี้แหละครับตัวดีเลย ชอบมากๆ เพราะแคมปิ้งแล้วแทบไม่มีคน ถ้าไปวันธรรมดานะ ผมนอนคนเดียวกลางลาน เงียบสุดยอดมาก ซึ่งบางคนเขาไม่ชอบนะ มันอาจเงียบเหงาไปหน่อย แต่เงียบๆ แบบนี้แหละครับที่ผมใฝ่หา
   ชีวิตมันอยู่คนเดียวตั้งแต่เด็กจนชินน่ะครับ ผมไม่เคยรู้จักกับคำว่าเหงาเลย เพราะช่วงที่คนอื่นเขาเรียกว่าเหงา สำหรับผมมันคือช่วงเวลาที่ผมใช้ศึกษาความเป็นตัวตนของตัวเอง ผมรู้จักการทำสมาธิ กำหนดจิต ด้วยตัวเอง โดยมิได้ศึกษาจากหนังสือธรรมะ เช่นตอนเรียน รด (รักษาดินแดน) พวกเราต้องฝึกความอดทนของร่างกาย เช่น ยืนฝึกกลางแดดแรงจัด นั่งบนพื้นซีเมนต์ร้อนๆ ถ้าโดนทำโทษก็มักจะเป็นให้นอนหมอบบนสนามฝึก ซึ่งถ้าใครเจอขี้หมาก็ต้องทนดมกลิ่นไป แต่เรื่องความร้อนและเลอะน่ะเจอกันทุกคน
   ช่วงเวลาที่ยากลำบาก มันจะเป็นการสอนใจเราถึงวิธีคิดครับ เช่น ขณะนอนหมอบบนพื้นร้อนๆ ผมจะคิดว่าเรากำลังนอนบนพื้นน้ำแข็งที่แสนจะเย็น เย็นจนหนาว ดูสิ เนื้อตัวเปียกแฉะน้ำแข็งไปหมด ฯลฯ แป๊บเดียวครับ จากพื้นหินที่ร้อนระอุจนไอร้อนขึ้น แต่ร่างกายผมกลับรู้สึกเฉยๆ
   เราอยู่กับตัวเองบ่อยเข้า ก็จะรู้จักตัวเราเองดีขึ้นครับ บางทีเห็นของอยากได้ ผมก็เอาใจอีกด้านขึ้นมาข่ม “เฮ้ย ถ้าจะซื้อแต่ของที่อยากได้ตลอดเวลาน่ะ เอ็งมิต้องตามซื้อกันตลอดชีวิตหรอกหรือ” เจอคำพูดที่ใจตัวเองสองด้านคุยกันแบบนี้ มันทำให้ผมได้รับคำตอบเรียบร้อยแล้ว
   การฝึกสมาธิสามารถประยุกต์เข้ากับการขี่จักรยานทัวริ่งคนเดียวได้เป็นอย่างดีครับ ต้องเน้นว่าคนเดียว เพราะการขี่คนเดียวมันเป็นการฝึกจิตให้เข้มแข็งกว่าการขี่เป็นกลุ่มเยอะมาก แน่ล่ะ ขี่เป็นกลุ่มสนุกกว่าเห็นๆ แต่มันได้แค่สนุกกายสนุกใจ ยังไม่ได้สนุกกับการควบคุมจิตของตัวเอง ด้วยเหตุนี้ ผมถึงชื่นชมนักเดินทางที่ลุยเดี่ยวเอามากๆ เช่น อาจารย์ปรีชา ที่อยุธยา ขี่จักรยานจากไทยไปเรียนที่สหรัฐอเมริกาเมื่อราว 30 กว่าปีที่แล้ว และไม่ได้ไปแค่หนเดียว ตอนกลับมาไทยสักพักใหญ่ อาจารย์ก็ออกลุยรอบโลกด้วยจักรยานอีกครั้ง คุ้นๆ ว่าแถบขั้วโลกอาจารย์ปรีชาท่านก็เคยไปเยือนด้วยจักรยานมาแล้ว สุดยอดดดดด
   
   กลับมาบ้านช่วงบ่ายอีกแล้ว นั่งคิดวางแผนการทำงาน พยายามประยุกต์งานและงานอดิเรกเข้าด้วยกัน ซึ่งถ้าผมทำได้มันก็จะเป็นงานที่แสนจะรื่นรมย์เป็นอย่างมาก เรื่องเงินมาทีหลังเป็นอันดับท้ายๆ เลยครับ รู้จักตัวเองมาขนาดนี้แล้ว เงินไม่ใช่คำตอบของชีวิตผมเลยแม้แต่น้อย หากแต่มันคือแต้มสะสมเหมือนตอนที่เราเล่นเกมน่ะครับ เคยไหมครับที่เล่นเกมแล้วสนุกโดยที่ไม่ต้องได้คะแนนเยอะ
   วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายครับ ครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ อ่อนเพลีย สมองไม่แล่น ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดจากอะไร หรือเป็นเพราะว่าไม่ค่อยได้ออกไปลุยงานกลางแดดเหมือนเมื่อก่อนนะ หึหึ
   กินอาหารกลางวันแบบไม่ปรุงมาก ไม่มีทอด แป้งน้อย นั่นคือเปาะเปี๊ยะสด ใส่เต้าหู้เยอะๆ กินเสร็จก็ตามด้วยวิตามินซี 1000 มก และฟ้าทะลายโจรอัดเม็ดอีก 2 เม็ด ล้มตัวนอนแต่ก็นอนไม่หลับ ได้แค่พักสายตา
   ตกเย็นไปรับลูก วันนี้ลูกผมเรียนมวยไชยาครับ ใส่ชุดแล้วเท่มากๆ เป็นชุดสีดำแขนกุด กางเกงขา 3 ส่วน มีสายคาดเอวเป็นเชือกถักด้วยมือของอาจารย์ แจ๋วว่ะ

[O'Pern]

25 มิย 53
   เมื่อคืนลูกผมอาเจียนหลายครั้ง จู่ๆ ก็เป็นขึ้นมา ผมสันนิษฐานว่าคงจะเกิดจากฝึกมวยหนักมาก รุ่งเช้ามาก็อาเจียนอีก วันนี้เลยหยุดเรียนหนึ่งวัน ตอนกลางวันผมโทรมาสอบถามอาการ มิวบอกว่าหายดีแล้ว
   กลางวันตอนอยู่ทีทำงาน ผมกำลังตรวจเช็คสินค้าที่มาส่ง
   “เฮียอยู่แบบนี้เบื่อไหม” เจ้าของร้านที่มาส่งของถามผม
   “ไม่เบื่อครับ” ตอบแบบทันที และเต็มเสียง สบตาจ้องหน้า และยิ้ม
   “ผมโครตจะเบื่อเลย” พูดจบ เขาก็เข็นของไปเก็บเข้าที่ชั้นวาง
   ผมเข้าใจเขาครับ เพราะผมเองก็เคยเป็น แต่หลังจากเปลี่ยนวิธีคิดทั้งระบบใหม่หมด ผมไม่เบื่อแล้วครับ ไม่ว่าอะไรหรือสิ่งใดจะเข้ามาในชีวิต ผมก็จะไม่บ่น ไม่เบื่อ และยิ้มสู้กับมัน
   แม้ผมจะต้องเป็นเด็กยกของส่งของ ก็ขอเป็นเด็กยกของที่ทำงานได้ดีที่สุด
   ถ้าผมต้องเป็นพนักงานขับรถส่งของ ก็จะต้องเป็นพนักงานที่ทำงานได้ดีที่สุด
   เราได้รับมอบหมายให้ทำอะไรก็ตาม ก็ต้องทำให้เต็มที่ ทำให้ดีที่สุด นี่แหละ คือผมในวันนี้

   ตอนบ่ายผมเข้ามาบ้านพูดคุยกับลูกให้เตรียมตัวไปเรียนมวย แต่เขาบอกว่าไม่ค่อยอยากเรียนแล้ว ให้เหตุผลว่าเลิกดึก เขากลับมาแล้วต้องทำการบ้านแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์ที่เรียนพิเศษอีก (คุมอง) บอกต่ออีกว่าฝึกหนักเกินไป เขารู้สึกไม่สบายตั้งแต่ตอนเรียนแล้วแต่อดทนไว้ ไม่กล้าบอก
   เอาล่ะสิ เรียนได้แป๊บเดียวเองจะเลิกเสียแล้ว ผมให้อิสระแก่ลูกทุกๆ เรื่องในการตัดสินใจกิจกรรมของเขาครับ ถ้าไม่ชอบผมก็ไม่อยากฝืน แต่ก็เสียดายเหมือนกัน เพราะมันเป็นศิลปะการต่อสู้ชั้นสูงที่หาเรียนได้ยาก ที่เด็ดสุดคือนี่เรากำลังเรียนกับต้นตำรับมวยไชยาเลยด้วยซ้ำ ครูแปรงเผยแพร่มวยไชยามาราว 30 ปีแล้ว ทำมาต่อเนื่องยาวนาน ที่ได้มาเรียนก็เพราะผู้ปกครองของเด็กๆ มาชวนผมเข้า ลำพังผมเองไม่มีโอกาสได้รู้จักครูระดับเทพฯ ขนาดนี้หรอก
   ตกเย็นขี่จักรยานไปซื้อโจ๊กให้ลูกกิน ผมเลือกสลัดแขก เพราะดูมีผักเยอะดี

[O'Pern]

26 มิย 53   
   ตอนแรกคิดว่าวันนี้จะได้เข้ามาบ้านตอนกลางวันเหมือนที่ผ่านมา แต่คิดผิด คนงานขาดไป 2 คน ก็ต้องเป็นหน้าที่ผมต้องไปทำแทนเขา ลากยาวตั้งแต่เช้าจนถึงสี่ทุ่มครึ่ง กลับมาถึงบ้านเอาตอนห้าทุ่มครับ ขำขำ
   ขับรถกลับแบบง่วงปนเบลอ นี่ต้องข่มตาไว้ ไม่งั้นมีหลับใน
   ตลอดวันนี้ของผมไม่มีอะไรมากครับ แค่ส่งของตั้งแต่แปดโมงเช้าจนถึงสี่ทุ่มครึ่ง
   ตอนเย็นเพื่อนชื่อไอ้เป็ดโทรมาคุยเรื่องจักรยาน เพื่อนนักเรียนโรงเรียนสวนกุหลาบนี่แหละ ปัจจุบันเป็นอาจารย์ที่เอแบค ฮ่าๆ เป็นไปได้ไง ๆ ตอนเรียนนี่ไอ้เป็ดตัวเล็กครับ ชอบโดนแกล้งเตะต่อยเป็นประจำ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เตะมันแสนจะบ่อย
   มาวันนี้ไอ้เป็ดคิดฟิตจัด อยากมาขี่จักรยานกับเขาบ้าง ไม่รู้มันไปหาไฟอะไรจากไหนมาจุด มีรถเป็นสิบปีแต่เสือกจอดทิ้งไว้จนพัง เพิ่งจะเอามาบูรณะ ยังดีเป็นรถแบรนด์เนมชื่อ Trek เลยยังพอดูได้หน่อย
   “กูหาข้อมูลเรื่องรถจักรยาน เสิร์ชหา กูเจอแต่ชื่อมึงเต็มไปหมดเลย”
   ไอ้เป็นเปิดประโยคบอกเล่าโจมตีผม ไม่รู้ว่าชมหรือด่า แต่ที่แน่ๆ มันต้องถามผมเกี่ยวกับจักรยานอีกเยอะ และเป็นไปได้สูงว่ามันอาจไม่ค่อยพอใจคำตอบเท่าไรนัก
   เพราะผมจะไม่เชียร์ให้ตกแต่ง อัปเกรดอุปกรณ์ใดๆ ที่ไม่จำเป็น มีอะไรก็ใช้ไปก่อน ใช้ไปจนมันพังแล้วค่อยมาว่ากันใหม่ ซื้อของแต่งน่ะง่าย แต่แต่งแล้วก็จะมีอะไหล่เหลืออีก 1 ชิ้นกองไว้ที่บ้าน ถ้าเงินเหลือหรือคันมากนักก็ตามใจ เงินใครเงินมัน
   เป็ดมีพื้นฐานที่ร่างกายแข็งแรงดีมากครับ ตอนเด็กตัวเล็กๆ แต่ตอนนี้สูงใหญ่กว่าผมเสียอีก หุ่นดีมาก แต่ยังคงเป็นมือใหม่กับจักรยาน ฉะนั้น การขี่ไปกับกลุ่มนักจักรยานแค่ 30 กม ก็ทำให้มันออกอาการได้
   “ไอ้เหี้ย เหนื่อยฉิบหาย กูขี่จนขาไม่มีแรงจะถีบ”
มันโทรมาเล่าเรื่องราวว่าไปขี่กับกลุ่มหนึ่งมา แต่งชุดจักรยานเต็มยศ ตัวมันมีแค่กางเกงขาสั้น เสื้อยืดคอกลม
   “กูก็มีเหมือนมึงนั่นแหละ แต่กูขี่คนเดียว ไม่ได้ไปตามกลุ่มกับเขา” ผมตอบให้บ้าง ให้รู้ว่าแค่จะออกกำลังกายน่ะ ไม่ต้องมีอะไรมากนักหรอก
   “ไอ้เปิ้ล รถมันยังมีเบรก แต่รถกูไม่มี”
   อ้าว เฮ้ย นี่มาแนวไหนวะ มึงใช้เบรกอะไรของมึง มันยึดไม่แน่นหรืออย่างไร หล่นหายระหว่างทางหรือ
   “กูใช้เบรกแบบดึงกลาง ของเสือหมอบรุ่นเก่า กูหายางเบรกไม่ได้”
   อ๋อ ผมพอจะนึกภาพออก แต่ก็ยังบอกให้มันส่งรูปมาให้ดูอีกที เพราะคุ้นๆ ว่าเบรกแบบนี้เขาเรียกว่าแบบ Dual Pivot น่าจะใช้ยางเบรกเดียวกับพวกเบรกก้ามปู (Side Pull) นี่แหละ แต่ไม่แน่ใจนะ จะให้ชัวร์ต้องดูของจริงอีกที
   “โหยยย หายางเบรกได้มันก็เก่าแก่จนใช้งานไม่ได้แล้วมั้ง” ไอ้เป็ดแสดงเสียงไม่มั่นใจในคุณภาพยางเบรกที่ผมบอกจะช่วยหาให้
   “เฮ้ยๆ มันไม่ได้เก่าโทรมขนาดนั้น มันยังมีบริษัทผลิตยางเบรก ที่เขาผลิตอะไหล่เก่าๆ ออกมาขายอยู่โว๊ยย ยี่ห้อ Kool Stop ไง มีให้เลือกย่อยไปอีกว่าเอาแบบ wet หรือ dry condition”
   ไอ้เป็ดเริ่มงง มันคิดมาเสมอว่ารถมันน่ะห่วย จนต้องซื้อคันใหม่ ผมเป็นคนบอกให้มันขี่คันเก่าไปเรื่อยๆ จนแน่ใจว่าชอบจริง รักจักรยานจริง แล้วค่อยมาว่ากันอีกที
   ซื่อใหม่น่ะมันง่ายครับน้อง แต่ใช้ของให้คุ้มมันน่าภูมิใจกว่าเยอะ

[O'Pern]

27 มิย 53
   ฝนตกแต่เช้า ตกไม่นานเท่าไหร่ แต่ใจมันเสีย จะเอาจักรยานออกก็กล้าๆ กลัวๆ ขี่คนเดียวก็แบบนี้แหละ จิตใจโลเลได้ง่าย แต่ถ้านัดกันออกทริปแล้วล่ะก็ ฝนแค่นี้เรื่องจิ๊บๆ มาก นี่ไง ผมถึงได้ชื่นชมเหล่านักจักรยานที่เขาออกเดินทางคนเดียวอย่างนักหนา
   ไม่ได้ไปขี่ไกลก็ใช้ขี่แถวบ้านแทนได้ครับ ได้ออกำลังกายเหมือนกัน กลับมาก็ปัดกวาดเช็ดถูบ้าน ล้างดาดฟ้ามันซะเลย ไหนๆ ฝนก็ช่วยเทลงมาแล้ว
   กลางวันมีงานเลี้ยงวันเกิดแม่ผมครับ แม่บอกเกิดวันไหนจำไม่ได้แล้ว ในบัตรประชาชนก็ไม่ได้ระบุไว้ เลยยึดเอาวันสะดวกในเดือนนี้เป็นใช้ได้
   วัฒนธรรมของครอบครัวผมไม่เหมือนของคนอื่นครับ คือทางบ้านผมจะไม่จัดงานวันเกิดให้เด็ก และจะไปจัดงานนี้ให้แก่พ่อแม่แทน เหตุผลส่วนตัวนะครับ ค่อนข้างละเอียดอ่อนต่อความรู้สึก อาจเล่าไปแล้วไม่ถูกใจใครก็ขอโทษด้วย แต่ผมคิดแบบนี้จริงๆ
   เห็นครอบครัวคนรุ่นใหม่เขาจัดงานวันเกิดให้ลูกกันครับ เพื่อนลูกมากันเพียบ อาหารล้นหลาม เฮฮาสุดยอด แต่พอวันเกิดพ่อแม่ตัวเอง คนที่ให้กำเนิดมันมาแท้ๆ มันดันไม่สนใจ อ้างงานยุ่ง ไม่ว่าง จำไม่ได้ หึหึ แต่พอลูกมันเองดันทำได้ทุกอย่าง ไอ้ทุเรศ
   อะไรที่จะให้แก่ลูก เราต้องให้แก่พ่อแม่ก่อนครับ มีโจทย์ง่ายๆ แค่นี้แหละ จะซื้อของกินฝากลูก ก็ต้องมีมาฝากพ่อแม่ จะพาลูกไปเที่ยวก็ต้องพาพ่อแม่ไปเที่ยวด้วย ไม่จำเป็นต้องไปพร้อมกัน กินพร้อมกันเป็นขโยงหรอก แค่ให้นึกถึงจิตใจกันบ้าง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องเดินสายกลางครับ บางงาน บางอย่าง พ่อแม่เขาไม่สะดวก เช่นจะไปเล่นล่องแก่งกัน ไปเดินป่ากัน แบบนี้ไม่ต้องพาพ่อแม่ไปก็ได้ เดี๋ยวงานเข้า ฮ่าๆ
   โดยรวมคือระลึกถึงบุญคุณท่านเสมอครับ มีใครยกมือไหว้พ่อแม่ทุกวันเช้าเย็นบ้างไหมครับ ผมทำครับ ไหว้กันตั้งแต่เกิดแล้ว ตื่นเช้ามาก็ไหว้ ตกเย็นเจอหน้ากันก็ไหว้ แต่ถ้าวันไหนอยู่บ้านด้วยกันทั้งวันก็ไม่ได้ไหว้ครับ
   พ่อแม่คือเทพฯ ประจำบ้าน ประจำตัวของเราเองครับ แต่ละคนมีเทพฯคอยปกป้อง แต่บางครั้งคนเราก็ลืมเทพในบ้าน หันไปทำบุญ ไหว้พระนอกบ้าน ปล่อยให้พระในบ้านเหงาหงอย จะทำคุณความดีอะไรก็แล้วแต่ อยากทำก็ทำไป แต่อย่าทำให้พ่อแม่เศร้าเสียใจก็แล้วกันครับ เทพฯ องค์นี้มีแต่ให้ แถมไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดตอบแทน
   ขอให้แม่มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงครับ

[O'Pern]

28 มิย 53
   ถ้าผมเป็นคนใบ้หวย ก็คงถูกตรงๆ เต็มๆ เช้าวันจันทร์คนงานขาดอีกแล้ว วันนี้ขาดพร้อมกัน 3 คน ผมสิงอยู่ท้ายรถกระบะเช่นเดิม ปฏิบัติตนเป็นเด็กยกของท้ายรถเหมือนเช่นเคย ทำหน้าที่คอยยกของจากรถไปส่งร้านลูกค้า
   “เฮ้ย ทำไมมาส่งช้านักวะ เดี๋ยวกูให้แม่งยกกลับไปซะเลยนี่” เจ้าของร้านท่านหนึ่งดุเอา ก็เป็นธรรมดาแหละครับ มาสั่งของพร้อมๆ กันในวันจันทร์มันก็แบบนี้แหละ ผมคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดโต้ตอบอะไรไป หน้าที่ผมคือมาส่งของ มิใช่มาต่อล้อต่อเถียงกับลูกค้า
   วันนี้แต่งตัวอย่างหล่อ ใส่เสื้อแขนยาวอย่างดี กางเกงยีนทรงพอดีตัว ไม่มีรอยปะรอยขาด ชุดนี้ใส่ซ้ำของเมื่อวาน เพราะไปกินเลี้ยงงานวันเกิดแม่แค่แป๊บเดียว เสียดายชุดเลยแขวนไว้ใส่ซ้ำในวันนี้ แต่ไอ้ชุดแบบนี้มันทำงานยกของได้ไม่ถนัดเอาเสียเลย สู้ชุดเก่าๆ ขาดๆ โทรมๆ ของผมไม่ได้ นี่ถ้ารู้ตัวล่วงหน้าว่าต้องเป็นเด็กท้าย ผมจะใส่อีกชุดหนึงมา
   จนเย็นจึงไปรับลูกครับ เห็นลูกเล่นกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน ผมเองก็พลอยสุขใจไปด้วย ปล่อยให้เขาเล่นอย่างอิสระเต็มที่ สักพักเขามานั่งใกล้ๆ และทำการบ้าน ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนเขาอีก 2 คนเดินออกจากวงเล่นของเด็ก แล้วหยิบการบ้านมาทำบ้าง อ๊ะ นี่แววผู้นำกลุ่มเริ่มฉายหรือเปล่าวะนี่ ขอให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ
   ผมคุยกับเพื่อนลูกชื่อ “เซิน” คนไทย เชื่อสายไต้หวัน คุยเรื่องทั่วไป เด็กคนนี้หน้าตาน่ารัก ช่วงหนึ่งของการสนทนา ผมบอกเรื่องผมลืมสายสมอลทอร์คของโทรศัพท์ไว้แถวนี้แหละ คิดแล้วยังเสียดายไม่หาย
   “เซินเก็บได้ครับ เซินฝากไว้กับพี่กี้” เซินพูดตาโพลง พี่กี้ที่เขาบอกคือหัวหน้ายามหน้าประตู
   เซินตาโต ผมสิยิ่งโตกว่า เฮ้ย มันหายไปหลายวันแล้ว เซินพูดจริงหรือนี่
   “มิว ช่วยไปเอาสายหูฟังที่พี่กี้ให้พ่อหน่อยสิครับ” มิวลูกผมวิ่งปราดไปทันที แค่อึดใจก็กลับมาพร้อมกับสายสมอลทอล์คของผม
   เห็นแล้วดีใจฉิบเป๋ง แม้จะไม่กี่ร้อยบาทก็เถอะ ของใช้อันไหนที่ผมทำหาย ผมเสียดายทุกอย่าง แต่ถ้าเป็นของที่ไม่ได้ใช้ แม้จะแพง ผมก็ยกให้คนอื่นที่เขาใช้ได้อย่างหน้าตาเฉย
   “เย้ๆ ดีใจจังเลย ขอบคุณนะครับเซิน” ผมขอบคุณเซินต่อหน้าลูกและเด็กๆ หลายคน สักพักแม่เซินมารับ ผมก็เล่าเรื่องนี้แก่แม่เขาขณะที่เซินยืนอยู่ใกล้ๆ ทำเช่นนี้ก็เพราะให้เซินเกิดความภูมิใจในการทำความดี ความภูมิใจนี้แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่มันจะติดตัวเขาไปตลอดกาล
   แม้กระทั่งตอนเซินกลับไปแล้ว ผมก็ยังชมเชยเซินแก่ลูกผม สอนเขาซ้ำอีกทีว่าสิ่งไหนไม่ใช่ของๆ เรา เราอย่าไปหยิบเอามา หากเก็บสิ่งของใดได้ก็ส่งให้เจ้าหน้าที่เสีย ใจเขาใจเรา เราทำของหายเราก็เสียดาย หากเราได้คืน เราก็ดีใจ
   ก่อนกลับบ้านลูกผมเก็บนาฬิกาข้อมือได้เรือนหนึ่ง
   “ผมจะเอาไปฝากไว้ที่พี่กี้นะครับ เอ๊ะ หรือเก็บไว้เองดีหว่า” อ้าว เฮ้ยๆ ๆ ๆ ไม่ได้ๆ
   “มิวคิดว่าควรทำอย่างไรถึงจะถูกต้องล่ะ” ผมให้ลูกตัดสินใจเอาเอง เชื่อเถอะครับว่าเด็กๆ เขายังไม่มีนิสัยขี้โกงกันหรอก
   “ฝากไว้ที่พี่กี้ดีกว่าครับ”
   “อืม ลูกทำถูกต้องแล้ว เจ้าของเขาจะได้มาเอาคืนได้ แต่ถ้าลูกหยิบเอาของใครเขาไป ลูกจะไม่มีความสุขทุกครั้งที่เห็นของชิ้นนั้น” พูดสอนพร้อมกับลูบหัวและหอมหน้าผากเขาเบาๆ
   ตอนนั่งรถกลับบ้าน ผมสอนเขาให้คิดวางแผนเรื่องอนาคต เรื่องนี้เราพูดคุยกันบ่อยมาก ผมเริ่มสอนให้คิดเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่ประถม 1 มาวันนี้เขา ป3 แล้ว แต่ก็คงยังต้องสอนต่อไป อาจเรียบเรียงเนื้อหา เปลี่ยนการยกตัวอย่างใหม่ ส่วนเนื้อหายังคงเดิม
   ใครหาความฝันของตัวเองเจอก่อนย่อมได้เปรียบครับ
   
   ผมน่ะมีฝันของผมนานแล้ว และยอมละทิ้งมันไปแล้วเพื่อลูก ฝันของลูกผมมันแสนจะยิ่งใหญ่ ต้องใช้เงินในการต่อยอดอีกเยอะ
   อันที่จริงผมต้องใช้ชีวิตอยู่อีกที่หนี่ง แต่โดนขอร้องให้มาช่วยทำงานเป็นคนส่งของ เลยทำให้ฝันของผมหยุดชะงักไป งานด้านรถยนต์ที่ขับแข่งจากคนโนเนมจนมีสปอนเซอร์มาออกค่าใช้จ่ายให้ก็ยังต้องหยุด
   มันช้ำใจเหมือนกันนะ คิดถึงทีไรแล้วรู้สึกหดหู่กับตัวเอง รถยนต์คือสิ่งที่ผมใฝ่ฝันแท้ๆ

[O'Pern]

29 มิย 53
   ลุกขึ้นมาทะเลาะกับแมวตอนตีสามกว่า ไล่แมวไปได้ แล้วตัวเองก็นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาจนถึงตีห้าถึงได้ลุกขึ้นมาออกกำลังกาย
   ไปทำงานแบบงงปนเพลีย วันนี้คนงานมากันครบ เลยไม่ต้องออกไปปฏิบัติหน้าที่บนท้ายรถกระบะ
   ช่วงเย็นมีเพื่อนเก่าโทรมาหา ชื่อเอ๋ เวลามีเพื่อนเก่าที่ไม่ได้ติดต่อกันนานโทรมา รู้สึกไม่ค่อยดีครับ ส่วนใหญ่จะมีแค่ 2 เรื่อง คือ 1 มีเพื่อนตาย และ 2 อันนี้คลาสสิคสุดคือ “ยืมเงิน”
   โชคดีที่เอ๋ไม่ได้แจ้งข่าวทั้งข้อ 1 และ 2
   “เฮ้ย เปิ้ล มึงยังเล่นเรืออยู่ไหมวะ” เอ๋เปิดประโยคคำถามตรงประเด็น ไม่เหมือนคนอื่นที่มักจะถามสารทุกข์สุกดิบกันก่อน
   “ก็ไม่ค่อยได้เล่นแล้วว่ะเอ๋ ทำไมหรือ” 
   “เดือนสิงหามีงานแข่งเรือ หัวหิน รีกัตตา มึงจะมาไหม”
   นี่มันงานใหญ่ของหัวหินและชาวเรือเลยนะครับนี่ ปกติผมเล่นแต่วินเซิร์ฟเป็นหลัก เพราะเล็ก เบา ถูก ส่วนไอ้เอ๋มันลูกทหารเรือ มันเล่นแต่เรือใหญ่ เรือแข่ง เรือยอร์ชมันก็เอา
   “แล้วงานนี้มึงเอาเรืออะไรลงแข่ง” ผมถามมันบ้าง
   “เรือปลาทู 24 ฟุต มึงจะมาลงกับกูก็ได้ แต่เฉพาะวันแข่งเท่านั้นที่ห้ามลงกับกู เดี๋ยวโดนประท้วง”
   “แล้วมึงมาหัวหินยังไง” ถามด้วยความสงสัย เรือมันใหญ่เหลือเกิน จะขนใส่รถอะไรมา ต่อให้ถอดประกอบได้ก็ยังเหนื่อย
   “กูเล่นเรือไปเลย” มันตอบหน้าตาเฉย
   โห สุดยอด จากสัตหีบไปหัวหิน มองในแผนที่ก็ไม่ไกลนัก แต่สำหรับชาวเรือมันมีปัจจัยเรื่องคลื่นลมมาเกี่ยวอีกเยอะ แต่แค่นี้มันเรื่องธรรมดาสำหรับเอ๋ เพราะตอนที่มันทดสอบเรือปลาทู มันเล่นจากสัตหีบไปเกาะสมุย ใช้เวลาไป 3 วัน แถมโดนพายุเข้า ทุกคนติดต่อไอ้เอ๋ไม่ได้ ที่เป็นห่วงสุดก็คือภรรยาของเขา แต่พอพายุสงบทางชายฝั่งก็จับสัญญาณ GPS ของมันได้
   “มึงจะมาเที่ยวหัวหินก่อนก็ได้ แล้วขากลับมึงกลับกับกู”
   ผมทำหน้างง แต่เอ๋มันคงไม่รู้ ยังไงกันวะ ให้ผมมาหัวหินเอง แล้วขากลับดันไปกลับกับมัน ซึ่งมันต้องกลับสัตหีบนี่นา
   “ขาไปกูมีเจ้านายไปด้วย ไม่สะดวก แต่ขากลับทั้งเรือมีแต่ลูกน้องกู มึงมาเล่นเรือกับกู”
   เออ แบบนี้ค่อยเข้าใจหน่อยเพื่อน
   “ใช้เวลานานแค่ไหนวะ” ชักสงสัยเหมือนกัน
   “ขากลับก็น่าจะสัก 7 ชม”
   โหหห นานฉิบหายเลย ผมคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกไป
   “แล้วขามาล่ะ กี่ ชม” ผมถามันบ้าง
   “ขาไปทวนลม ก็น่าจะสัก 12-14 ชม”
   ฟังแล้วตาโต มันก็คงไม่รู้อีกแหละ นี่ผมห่างหายวงการเรือไปนานมากๆ สมัยหนุ่มๆ ผมเล่นเรือจนแทบครีบงอกเป็นปลา แถมเล่นแต่วินเซิร์ฟ ซึ่งมันต้องยืนตลอดเวลา พวกเรือนี่ยังพอได้นั่ง พวกไอ้เอ๋นี่มีการพกเบียร์ไปกินกันกลางทะเลเป็นเรื่องปกติ
   “ไว้ใกล้ๆ แล้วคุยกันอีกที มึงจะมาวันไหนก็โทรบอกกู วันงานกูจะอยู่แถวเรือตลอดเวลา ไม่ค่อยได้ขึ้นฝั่งหรอก”
   จบการสนทนาแบบห้วนๆ ตามประสาเพื่อนสนิท
   
   ผมนึกไปถึงการเล่นเรือผสมกับแคมปิ้ง ที่สมัยก่อนสมัยวัยเด็กผมกับไอ้เอ๋เคยไปเกาะแสมสาร สัตหีบด้วยกัน มันส์สุดยอด

[O'Pern]

30 มิย 53
   เช้าขี่จักรยานเล่น 30 นาที นานกว่านี้ยากแล้วครับ ร่นเวลาไปส่งลูก ผมสอนลูกให้เดินเข้าโรงเรียนเอง ทำให้ผมสามารถกลับรถที่จุดกลับรถที่ถึงก่อนได้ ผลก็คือประหยัดน้ำมัน และประหยัดเวลาไปได้เยอะ

   “พี่เปิ้ล อาทิตย์นี้ไปบางแสนหรือเปล่าครับ” เด็กรุ่นน้องที่ขี่จักรยานส่งข้อความผ่านมาทาง msn
   ยังลังเลอยู่เลยครับ ไม่ได้กังวลเรื่องไกล แต่อย่างที่เคยเล่า ผมไม่ชอบถนนเส้นบางนาเท่าไหร่ ด้วยเหตุผลที่ว่า
1 ช่วงต้นสัก 10 กม แรก จะมีตรอก ซอก ซอย เยอะมากๆ
2 มอเตอร์ไซค์ย้อนศรน่ะธรรมดาไปแล้ว แถวนี้มีสิบล้อย้อนศรอีกด้วย
3 ไหล่ทางสกปรก ทางขรุขระ เศษแก้วเพียบ บางช่วงมีการก่อสร้างถนนก็ฝุ่นตลบ
4 ขี่ย้อนทางทิศตะวันออก เราจะต้องขี่ย้อนแสง แดดแยงตาตลอดทาง ช่วยเพิ่มความอ่อนล้าได้เป็นอย่างดี
   แล้วผมชอบถนนแบบไหนน่ะหรือ ก็พระราม 2 ไงครับ ไม่ใช่ว่าใกล้บ้านนะ แต่ขี่พระราม 2 มุ่งหน้าหัวหิน พระอาทิตย์จะส่องด้านหลังเราตลอดทางครับ หรือจะขี่ขากลับแดดก็ยังคงส่องหลังตลอดทางอยู่ดี (ถ้ากลับตอนบ่ายๆ เย็นๆ) จะมีสาดมาด้านข้างก็ตอนอยู่แถวเพชรบุรี
   นี่เราคุยกันเฉพาะเส้นทางที่ขี่ออกจากกรุงเทพฯนะครับ อ้อ ยังมีเส้นวิภาวดี และรังสิต องค์รักษ์อีก สองเส้นนี้ทารุนจิตใจดีไม่น้อย เพราะรถยนต์เยอะแบบสุดยอด ไม่มีเส้นออกจากกรุงเทพฯ เส้นใดที่รถยนต์จะหนาแน่นกว่านี้อีกแล้วครับ
   ส่วนที่ขี่สบายๆ ก็น่าจะเป็นเส้นพุทธมณฑลออกไปทางนครปฐม ไม่ก็ไปทางมีนบุรีโน่นเลย (อันนี้ยังไม่เคยไปนะ แค่คาดเดา)

   อ่านเวปจักรยานมีการคุยเรื่องเบาะ Brooks ผู้คนต่างเชียร์กันใหญ่ครับ ช่วงแรกๆ ผมเองก็หลงไปกับเขาเหมือนกัน ถึงขนาดขี่จักรยานไปถึงร้านตัวแทนจำหน่ายอย่างเป็นทางการในประเทศไทยที่อยู่แถวตลาดน้อย และยังนั่งในร้านอยู่เกือบชั่วโมง หยิบเบาะทุกรุ่นออกมาพิจารณาอย่างถี่ถ้วน กลับมาบ้านก็เข้าเวปหาข้อมูลอย่างละเอียด แน่นอนทุกเวปเชียร์กันหมด ฝรั่งนี้ตัวดีเลย ชอบกันนัก
   แต่กลายเป็นว่าผมดูแล้วชักจะไม่ชอบครับ วันนี้เกือบจะพิมพ์ข้อเสียของเบาะ Brooks ลงไปด้วยซ้ำ แต่คิดอีกทีแล้วลบทิ้งดีกว่า ไม่อยากหักปากกาเซียนๆ หลายท่าน ลองมาดูทรรศนะแง่ลบของผมต่อเจ้าเบาะ Brooks นี้ครับ
   1 โคตรจะแพง รุ่นสูงๆ นี้เกือบหนึงหมื่นบาท
   2 โครตจะหนัก รุ่นกลางๆ หนักเกือบครึ่งกิโลกรัม
   3 รุ่นที่ใช้หมุดนิเกิ้ล มันจะมีหัวหมุดนูนๆ ขึ้นมา นั่งแล้วไม่สบายก้นแน่ๆ (แต่แปลกที่ไม่เห็นมีใครบ่นในจุดนี้
4 เปราะ ข้อนี้สำคัญที่สุด มันกลัวน้ำ ซึ่งสวนทางกับลักษณะการใช้งานของผม เพราะกลางคืนที่เรากางเต้นท์กัน เราก็จอดกันกลางแจ้ง เอาล่ะ บางท่านอาจบอกว่าเขามีถุงมาให้คลุม ก็ว่ากันไปครับ แล้วนึกถึงตอนขี่ตากฝนกันบ้างหรือเปล่า เอ๊ะ หรือว่าเขาจอดรถเพื่อคลุมเบาะก่อน แล้วค่อยขี่กันต่อ อันนี้ผมไม่รู้จริงๆ
5 ต้องมีการดูแลรักษาอย่างละเอียดอ่อน มีการทาไขขี้ผึ้ง ต้องทาอย่างสม่ำเสมอ อยากถามเหมือนกันครับว่า ทาแล้วต้องรอนานแค่ไหนถึงจะขี่ได้ คือขี้ผึ้งมันซึมลงไปได้หมดน่ะ กลัวมันจะเลอะกางเกง
6 ผมเชื่อว่าเบาะสีตกครับ อันนี้สันนิษฐานล้วนๆ นะ แต่คนส่วนใหญ่ใส่กางเกงสีดำ เลยเห็นไม่ชัด ข้อนี้อย่างเพิ่งเชื่อผม ผมคาดเดาเอาเอง ซึ่งอาจผิดก็เป็นได้
ด้วยเหตุนี้เอง ผมถึงไม่ชอบเบาะ Brooks ครับ