Solo Trip II กรุงเทพฯ-ชะอำ-หัวหิน-กรุงเทพฯ

[O'Pern]

ออกจากบ้านพระราม 2 แต่เช้า

[O'Pern]

โชคดีที่ฟ้าฝนเป็นใจ อากาศครึ้ม เย็นสบายอย่างมาก แดดไม่แรง มีฝนบางๆ ตกๆ หยุดๆ

มาเริ่มถ่ายภาพเอาตอนกลางทางครับ ช่วงแรกรีบขี่ออกมาให้พ้นเขตเมืองเร็วๆ

ภาพนี้ถ่ายตอนเลี้ยวซ้ายเข้ามาจากถนนพระราม 2 แล้ว ถนนสวยมากๆ

[O'Pern]

สองข้างทางโล่ง โปร่ง ลมพัดแรงตลอดทาง เป็นลมแบบพัดเฉียงข้างหน้าราว 10 นาฬิกา บางก็ซัดเข้าข้างเต็มๆ

ภาพแบบ panorama ครับ ถ้าอยากชมภาพใหญ่ ให้คลิกที่ชื่อไฟล์ภาษาอังกฤษ

[O'Pern]

สะพานบางตะบูนฝั่งด้านซ้าย (ขาไป) วิวสวยที่สุดในละแวกนี้

[O'Pern]

อีกฝั่งของสะพานครับ (ฝั่งขวา ด้านขากลับ)

[O'Pern]

วิวส่วนใหญ่จะเป็นแบบนี้ตลอดทางเลยล่ะครับ เงียบๆ โล่งๆ และลมพัดแรง

[O'Pern]

มีป้ายคอยให้กำลังใจเป็นระยะ ปลอบใจตัวเองว่าใกล้ถึงแล้วนะ

[O'Pern]

ป่าโปร่งชายทะเลครับ ผมเพิ่งเคยเห็นนี่แหละ แถวบ้านมีแต่ป่าชายเลน

พ้นแนวต้นไม้ใหญ่ก็จะเป็นน้ำทะเลครับ

[O'Pern]

สองข้างทางไม่มีร้านค้าใหญ่ มีแค่เฉพาะจุดที่เป็นชุมชน บางร้านก็ปิด ปั๊มน้ำมันก็ไม่มี

จอดกินน้ำตาลสดที่เพิงนี้ พร้อมขอเติมน้ำใส่กระติก แก้วละ 15 บาท สดจากไร่

[O'Pern]

โต้ลมจนหมดแรง นอนมันตรงนี้แหละ

ศาลาข้างทาง มีไม่มากนัก จงพักซะ ข้างหน้าอีกยาวไกล

[O'Pern]

น้ำหมดก็ต้องทนเอา ไม่มีร้านค้า โบกขอจากรถยนต์ก็ไม่มีใครจอด ทนขี่ไปเรื่อยๆ จนถึงป้อมสายตรวจของ อปพร

ข้างในมีน้ำเย็น มีห้องน้ำอย่างดี

[O'Pern]

ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ลมยิ่งพัดแรง ฝนลงหนาเม็ดมากขึ้น กัดฟันก็แล้ว จนต้องกัดลิ้น พาร่างตัวเองและรถไปจนถึงหาดชะอำ

หาข้าวกินมื้อที่ 3 ของวัน

มื้อแรกกินข้าวเหนียวหมูย่าง มื้อสองกินก๋วยเตี๋ยวเรือตรงคลองโคน

[O'Pern]

จากจุดนี้เหลืออีก 30 กม จะถึงหัวหิน

แต่หมดแรงเกลี้ยงแล้วจริงๆ หลังเจ็บกำเริบหนักอีกด้วย ก้นเริ่มตึงๆ นิดๆ

ไปแบบ No Plan ก็ต้องยอมรับความไม่สะดวกสบาย และความผิดพลาด ในภาพจะเห็นหัวหินอยู่ซ้ายมือสุดในภาพ

ตอนนี้ผมรีบหาทำเลกางเต้นท์ทันที

[O'Pern]

แทบไม่น่าเชื่อ กางเต้นท์เสร็จแป๊บเดียวก็มืดเสียแล้ว

คืนนี้นอนโดยไม่ได้อาบน้ำ ทำได้ดีสุดคือเอาน้ำในกระติกมาล้างหน้าแบบลวกๆ

ฝนตกๆ หยุดๆ ตลอดคืน นอนไม่หลับเอาเสียเลย เหนื่อย และท้อแท้อย่างมาก

เอารูปภาพภรรยาและลูกมาดู กว่าจะหลับได้ก็หลังเที่ยงคืนไปแล้ว ทั้งๆ ที่เข้าเต้นท์ไปตอน 1 ทุ่มเท่านั้นเอง

[O'Pern]

เหงาๆ อีกมุม

บอกตามตรงครับว่า แทบร้องไห้แน่ะ