ตอนที่ 3 คืนสังเวียน
หลังจากไอ้วิทย์มันลากรถผมไปเกือบอาทิตย์ โดยผมก็แทบจะไปอยู่กับมันอยู่แล้ว
จนพ่อแม่ผม กับแฟน จะจำผมไม่ได้ แฟนผมเองก็บ่อยครั้งที่น้อยใจผม
แต่เธอก็เข้าใจในความบ้ารถของผม แต่เธอก็มักจะบ่นผมว่าแต่งงานกับรถเลยไหม
ผมกับไอ้วิทย์ สั่งอะไหล่และเดินหาอะไหล่กันแทบขาขวิดอย่างที่คิดไว้จริง
แต่ก็เกือบได้ครบทุกอย่างๆ แล้ว ซึ่งบางอย่างก็จำเป็นต้องหาของญี่ป่นแปลงใส่
และแล้ววันที่ผมรอคอยว่าเกือบเดือนก็กำลังจะมาถึง เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขึ้นมา
พร้อมกับการกลับสู่สังเวียน
"นาย มึงเตรียมตัวเอาไปทำสี ปะผุ ได้เลย กลับมาแล้วกูจะเซ็ทให้อีกที ว่ะ ต้องทำช่วงล่าง
ท่อไอเสีย และแต่งไส้ในอีกหน่อยว่ะ กูต้องไปหาข้อมุลก่อน เห็นลูกพี่เก่ากูว่าเขารู้จักเซียนเฟียต
ที่อู่หนึ่ง ยังไงเอาไปแต่งรถซะให้เสร็จ"
ผมใช้เวลาทำสีอยู่นานเกือนเดือน ทั้งปะผุ ทั้งคัน ตีโรลบาร์ ทำภายในใหม่
จนกลับมาที่อู่ไอ้วิทย์
"มาก็ดีแล้วกูยกเครื่องมึงมาทำรอมึงเสร็จนานแล้ว" บอกตามตรงผมมักจะไม่ค่อยรู้หรอกว่ามันทำอะไรให้
ส่วนมากผมจะบอกมันว่าอยากได้อะไร มันก็จะทำให้ ซึ่งมันเป็นข้อเสียของคนแต่งรถที่ไม่ควรมี
ซึ่งผมเองก็ต้องฝึกตัวเองอยู่ให้ศึกษาความรู้มากขึ้น
และแล้วก้มาถึงวันที่ผมจะได้ลิ้มรสพลังอันดุดันของเจ้าความแรงเมื่อสมัยยี่สิบกว่าปีที่แล้ว
ครั้งแรกที่เหยียบคันเร่งลงไป เสียงท่อดังกระหึ่มพร้อมด้วยเสียงดูดอากาศจากปากแตรของเว็บเบอร์
ไอ้วิทย์มันบอกว่า คงต้องลองจูนอีกสักัพกถึงจะเข้าที่เข้าทาง
ในคืนนั้น131 R พุ่งทะยานด้วยความเร็ว 180 ปลายๆ แม้จะยังคงวิ่งไม่สมบรูณ์นักแต่ก็ค่อนได้ผลที่น่าพอใจ
ยัง มันยังไม่ดีพอ และยังไม่พร้อมที่จะสอนเชิงเหล่าปลาดิบทั้งหลาย ผมคิดอยู่ในใจ พลางเหลือบไปเห็น
ซีวิค สามประตู วิ่งขึ้นมาดูดท้ายรถผม ความเร็วในตอนนั้นบนโทลเวย์ อยู่ประมาณ 180
มันคงต้องแรงพอตัว
การแข่งขันในวันนั้นค่อนข้างดุเดือด ผมเองไม่อาจวัดอะไรได้ เพราะรถผมเองก็ยังไม่สมบรูณ์และต่างคนต่างแยกย้ายไปคนละทาง ผมกลับบ้านไปคืนนั้น ก็เกือบเช้า เลยไม่ได้นอนวันนี้กะเอาเจ้าแดงเพลิงไปโชว์ที่ทำงานหน่อย
แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเพราะรถสตราท์ไม่ติด ไม่ว่าจะยังไง
"มึงโทรมาทำไมแต่เช้าว่ะมึง กูจะนอน"
"เออมึงนอนไป ตื่นแล้วก็ดูรถกูหน่อย งอแงว่ะ กูจะไปทำงาน"
สุดท้าย เช้านั้นผมเลยต้องควบอีตาปรือไปทำงานเหมือนเคย
