หลังจากที่ผมได้ให้เบอร์โทรของผมไป คืนวันรุ่งขึ้นเธอ
ก็โทรมาเพื่อนัดสถานที่ให้ผมไปพบ โดยสถานที่เธอให้ผม
ไปหา ก็คือบ้านของเธอที่อยู่แถวนนทบุรี ผมถามเธอกลับ
ไปว่า แม่ไม่ว่าหรือไง เธอตอบว่า วันนี้แม่ไปทำงานเร็ว
กว่าจะกลับก็ตอนเช้า และเธอยังบอกกับผมด้วยว่า ให้มา
ก่อน2ทุ่ม ไม่งั้นจะไม่ให้เข้าบ้าน เมื่อเธอพูดจบ ผมก็รีบ
ตอบตกลงและบอกลาเธอทันที เพื่อที่จะไปหาเธอให้ทัน
ก่อน2ทุ่ม เมื่อผมวางโทรศัพท์จากเธอเสร็จ ผมก็รีบออก
มาทันที ถ้าผมออกมาช้า ผมก็จะไปพบเธอไม่ทัน เพราะ
บ้านของผม อยู่แถวรามคำแหง กว่าจะไปถึงก็ไม่รู้ว่าจะ
ไปหาเธอตามที่ตกลงไว้ได้หรือเปล่า ผมจึงตัดสินใจนั่งรถ
แท็กซี่จากรามคำแหง มุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง
เส้นทางที่จะไปนนทบุรีนั้น ถือว่าเป็นเส้นทางที่จัด
อันดับว่ารถติดมากในเขตนั้น แต่ทำไมวันนี้แปลกจัง รถที่
วิ่งผ่านไปมา ไม่ค่อยมีเลยสักคัน หรือว่าฟ้าดลใจกันแน่
(น่าแปลกใจจริงๆ) พอเวลาผ่านไปได้สักพัก ผมก็เผลอ
หลบลงไปข้างเบาะ ที่ที่มีลมแอร์พัดผ่านมาที่หน้าของผม
กว่าผมจะมารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่คนขับรถปลุกให้ผมตื่น
เพื่อที่จะบอกกับผมว่า ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว ผมก็
ค่อยๆเหลือบตาไปมองที่หน้ารถ เพื่อดูค่ารถว่าเท่าไร และ
ผมก็หยิบเงินในกระเป๋ากางเกง ยื่นให้คนขับรถไป 120
บาท พร้อมทั้งเปิดประตูรถ เพื่อที่จะก้าวขาไปยืนที่หน้า
บ้านของเธอ
หลังจากที่ผมลงรถแท็กซี่ สิ่งที่ผมเห็นก็คือ บ้านสอง
ชั้น ที่ดูไม่เก่ามากนัก บริเวณบ้านร้อมรอบไปด้วยต้นไม้
และดอกไม้ที่ดูสดใสในตอนกลางคืน และยังมีกลิ่น
ของดอกมะลิที่ลอยไปทั่วบริเวณ
ข้างนอกบ้านดูสวยงามขนาดนี้ และในบ้านจะเป็นเช่นไร
ผมนึกในใจ
มาหาใครนะ เสียงสั่นๆ จากข้างหลังถามมาอย่างสงสัย
พอผมกลับหลังหัน สิ่งที่ผมเจอก็คือ .......... ป้าคนหนึ่ง
ที่ถือถุงขยะมาเพื่อจะทิ้งตรงริมรั่วที่ผมยืนอยู่
มาหาแป้งครับผมตอบ
แป้งไม่อยู่มา2วันแล้ว ไม่รู้หรือไง ถ้าไม่รู้ก็รีบกลับไปซะ
ถ้าแม่ของแป้งมาเจอเข้า เธอจะซวยรู้เปล่า ป้าคนนั้นพูด
จบ แล้วก็เดินหันหลังกลับไปยังบ้านตรงข้าม
ผมก็มองป้าด้วยความงง พร้อมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
และก็กดเบอร์โทรที่แป้งโทรมาหาผมเมื่อตอนหัวค่ำ เพื่อ
ตรวจสอบว่าแป้งหลอกผมหรือเปล่า
ตืด.................. ตืด.......................
สวัสดีค่ะ
นั้นแป้งหรือเปล่าครับ
นั้นใครค่ะ
ก็คนที่แป้งให้มาหาไง จำไม่ได้หรือ
อยู่ไหนแล้วละ รอตั้งนาน
อยู่หน้าบ้านแป้งแล้ว
เปิดประตูเข้ามาเลย แค่นี้นะ
พอผมวางสายจากแป้ง ผมก็เดินไปยังประตู เพื่อที่จะเปิด
ประตูเข้าไปในบ้าน พอผมเปิดประตูไม่ทันไร ผมก็สดุ้ง
ตกใจทันที เพราะว่า ป้าที่มาพูดกับผมเมื่อกี้ ดึงแขนผมไว้
จะเข้าไปไหน ไม่ให้เข้า ใครอนุญาตให้เข้าไป
สีหน้าของป้านั้นเปลี่ยนไปคนละคน ทำเอาผมขวัญหัวลุก
เลยทีเดียว
ป้าอย่าดึงแขนแรง ผมเจ็บนะ ผมไม่ใช้ขโมยซะหน่อย
แป้งโทรมาบอกให้ผมไปหาเมื่อกี้
พอป้าได้ยินที่ผมพูด ป้าก็ปล่อยแขนผมทันที จนผมล้มตัว
ลงไปในบ้าน และก็รีบวิ่งกลับไป
อะไรกัน บ้าหรือเปล่าวะ จะปล่อยก็ไม่บอก เจ็บซิบ
หายเลย
พอผมลุกขึ้น ผมก็มาอยู่ในบริเวณบ้านของแป้งแล้ว
ผมจึงตัดสินใจเดินไปที่ประตูบ้าน และก็เรียกให้แป้งมาเปิด
ประตู
แป้งๆ เปิดประตูให้หน่อยสิ
สักพักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาเปิดประตูให้ ผู้หญิงที่มาเปิด
ประตูให้นั้นสวยและน่ารักมากเลยทีเดียว ปากแดง ผม
ซอย และที่สำคัญ เธอเป็นนางในฝันของผมเลย
นั้นใช่แป้งหรือเปล่าครับ ผมถาม
ใช้ค่ะ แหม...มาตรงเวลาเลยนะ แป้งตอบผม
หลังจาที่เราสองคนทำความรู้จักกันที่หน้าประตูได้สัก
พัก แป้งก็พาผมเข้าไปในห้องรับแขก พร้อมทั้งเล่าราย
ละเอียดในเรื่องที่เธอกลุ่มใจให้ผมฟัง เธอเล่าว่า เธอ
ตามหาแม่มา2วันแล้ว แต่ก็ตามหาไม่เจอเลย ผมก็ถามเธอ
กลับไปว่า ไหนบอกว่าแม่ไปทำงานไง เธอตอบว่าใช้ ไป
ตั้งแต่2วันที่แล้ว ยังไม่กลับมาที่บ้าน แต่ที่เธอไม่บอก
ความจริงกับผม ก็เพราะเธอกลัวว่า ผมจะไม่มาหาเธอ
ระหว่างที่เธอเล่าให้ผมฟังไปเรื่อยๆ เธอก็ร้องไห้และก็พูด
ว่า เธอไม่เหลือใครแล้วอยู่ตลอดเวลา ผมก็เลยเข้าไป
ปลอบเธอด้วยความสงสาร พร้อมทั้งบอกกับเธอว่า ผมจะ
ช่วยตามหาและอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง พอผมพูดจบ เธอก็
แสดงท่าทางดีใจทันที และให้ผมสัญญากับเธอว่า จะอยู่
เป็นเพื่อนเธอจนกว่าจะพบแม่ของเธอ ผมก็รีบตอบตกลง
ทันที ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะทำตามสัญญาได้หรือเปล่า
..ติตามตอนต่อไปนะ...
