Author Topic: 8 สั่งลา (Read 115455 times)

O'Pern · « **on:** January 17, 2005, 07:20:18 pm »

สั่งลา

"พ่อคะ พลอยอยากแข่งรถค่ะ"
   "หือ..เอางั้นเลยนะเรา นึกสนุกอะไรขึ้นมาล่ะ"
   "ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ขับรถมานานแล้ว ชักอยากจะลองเล่นให้เป็นกีฬา อยากลองลงสนามแข่งกับเขาดูบ้าง แค่อยากจะลองฝีมือกับพวกผู้ชายดูน่ะค่ะ หนูคิดว่าเอาชนะพวกเขาได้"
   "ถ้าตั้งใจจริงขนาดนั้น พ่อก็ไม่ว่าหรอก แต่ขอให้ทำอย่างจริงจัง และคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นประการแรกก็แล้วกัน"
   "ค่ะพ่อ หนูรับรอง เพราะพี่เคนเขาก็เน้นหนักเรื่องนี้เหมือนกัน"
   "เออ...พูดถึงเคน หมู่นี้พ่อไม่ค่อยเห็นเขามาที่นี่เลยนะ ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง"
   "พี่เคนสบายดีค่ะพ่อ เขาไม่ค่อยได้มาที่นี่ ก็เพราะหนูไปหาพี่เขาแทนไงคะ" พลอยตอบด้วยน้ำเสียงเริงร่า หน้าตายิ้มแย้มของลูกสาวทำให้ผู้เป็นพ่อรู้สึกผ่อนคลายจากการงานเป็นอย่างมาก แม้งานมากแค่ไหน เหน็ดเหนื่อยเพียงใด ครั้นได้เห็นลูกมีความสุข แต่นี้ก็เป็นสุดยอดของผู้เป็นพ่อแล้ว
   "ถ้าลูกจะใช้เงินก้อนก็เบิกจากบัญชีได้เลยนะ อย่าเอาไปฟุ่มเฟือยอีกล่ะ"
   "แหม..พ่อก็ พลอยเลิกแต่งรถ เลิกเที่ยวแบบพวกเด็กๆ นานแล้วนะคะ"
   "เลิกเอง หรือว่าใครเขาบังคับเราหรือเปล่าล่ะ" พ่อย้อนถาม
   พลอยยิ้มแหยๆ และตอบว่า "ก็..พี่เคนเขาว่าถ้าอยากเป็นนักแข่งก็ต้องรู้จักรักษาสุขภาพ มีวินัย และขยันฝึกซ้อมน่ะค่ะ พรุ่งนี้ก็ว่าจะไปดูพี่เคนเขาทดสอบรถแข่งคันใหม่ด้วยนะคะ"
   "เจ้าหนุ่มคนนี้มีอะไรดีนะ ถึงทำให้ลูกสาวพ่อเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้"
   "ไม่รู้สิคะ สงสัยพลอยอยากเก่งเหมือนเขามั๊ง"
   การสนทนาสั้นๆ จบลง พ่อขอตัวไปออกกำลังกายให้ห้องยิมฯ พลอยเดินกลับเข้าไปยังโรงจอดรถ มองดูรอบๆ Nissan Skyline GT-R 32 คันเก่งของตน แล้วแว๊บหนึ่งในใจก็นึกภาพของอุบัติเหตุบนทางด่วนเมื่อปีก่อนขึ้นมา
   พลอยในวันนี้ กับพลอยเมื่อปีก่อนดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไหวพริบเฉียบไวมากขึ้น มีสมองเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น มีเหตุผลมากกว่าเดิม ใครกันเล่าที่ทำให้เธอเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ เพราะขนาดพ่อแม่พร่ำสอนก็ดูเหมือนว่ายังไม่ค่อยอยากจะฟัง
   จากเด็กวัยรุ่นที่เที่ยวตะลอนไปวันๆ ขลุกตัวตามร้านแต่งรถเพื่อคบหาคนคอเดียวกัน ตกเย็นก็นัดกันกิน นัดกันเที่ยว ดึกหน่อยก็ออกไปอัดรถ ถ้าคนไม่เคยอัด ไม่มีประสพการณ์ ก็จะมีเหล่าเฮียๆ เจ้าของอู่ทั้งหลายส่งพรรคพวกคอยเชียร์ให้อยู่ห่างๆ เผลอๆ มีช่างไปประจำถึงขอบถนนด้วยซ้ำไป พอรถพังก็ลากเข้าอู่ที่ตัวเองไปขลุกอยู่เมื่อตอนกลางวันนี่แหละ เงินทองมันก็หมุนเวียนอยู่อย่างนี้ วงจรอุบาทว์เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อมีสื่อคอยพรีเซนต์ว่าเจ้าคนข้างถนนพวกนี้คือฮีโร่
   “เฮ้ย มึงทำให้เร็วๆ ไม่ต้องเนี๊ยบมากนักหรอก เดี๋ยวแม่งก็กระทืบพังอีกแล้ว”
   “ไอ้พวกห่านี้เงินแม่งเยอะ ต่อหน้ามันมึงก็ดูแลรถให้ดีๆ หน่อยละกัน วิทยุน่ะเปิดฟังเล่นน่ะแล้วก็ปิดไว้แบบเดิมด้วย เผื่อมันจะให้ทิปมึงบ้าง”
เฮียเหี้ยๆ เจ้าของร้านบอกกับเด็กฝึกงานขณะทำล่วงเวลา

วันรุ่งขึ้น
   พลอยมาถึงบ้านเคนทันทีที่เลิกเรียนเสร็จ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า โรงรถไม่ได้เปิดไว้เหมือนอย่างที่เคยเป็น รั้วบ้านใส่กุญแจแน่นหนา ยืนชะเง้อดูอยู่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเตือนเข้ามาว่าให้เช็ค e-mail
   ลางสังหรณ์เป็นจริง e-mail นั้นเป็นของเคน

สวัสดีน้องพลอย
   ขอโทษด้วยที่ผิดนัดเรื่องจะสอนขับรถให้ พี่มีธุระด่วนต้องสะสาง ขณะนี้ไม่ได้อยู่ที่เมืองไทยแล้ว พลอยรักษาตัวเองด้วย กุญแจบ้านสำรองของพี่ซ่อนอยู่ที่ด้านหลังของโคมไฟรั้ว เปิดเข้าไปในโรงรถ เดินทะลุผ่านเข้าไปที่ห้องด้านหลังจะพบกล่องขนาดใหญ่ใบหนึ่ง ของในลังนั้นทั้งหมดเป็นของจำเป็นที่พี่เตรียมไว้ให้พลอยนำไปใช้ในอนาคต
   ถ้าโชคดีเราคงได้พบกันอีก
เคน

   อ่าน e-mail จบด้วยแววตาเลื่อนลอย รีบเอื้อมมือควานหาลูกกุญแจ แต่สิ่งที่พบกลับเป็นการ์ดพลาสติกขนาดเท่าบัตรเครดิต พอพับออกมาจะกลายเป็นลูกกุญแจที่ใช้ไขได้เพียงครั้งเดียว เป็นกุญแจผีที่ภายในบรรจุแน่นไปด้วยของเหลววัสดุอ่อนนุ่มคล้ายวุ้นใส แต่ก็แข็งพอที่จะแทรกเข้าไปในร่องฟันเฟืองของแม่กุญแจได้ และจะแข็งตัวเต็มที่ภายใน 5 วินาทีที่หักออกจากการ์ด ทำให้ใช้ไขบิดเปิดกุญแจได้ทุกชนิดโดยไม่มีร่องรอยงัดแงะ อีกหนึ่งวัสดุไฮเทคที่เคนทำขึ้นโดยใช้เทคโนโลยีจากกลุ่มเพื่อนที่อยู่ใน NASA
   "อ้อ..กุญแจแบบนี้เองที่พี่เคนเคยพูดถึงนานมาแล้ว สงสัยจะเป็น Gel Key พึ่งจะได้สัมผัสจริงก็วันนี้แหละ" พลอยนึกในใจ
   เปิดประตูโรงรถขึ้น ก็พบรถของเคนจอดขึ้นขาหยั่งไว้ ถอดล้อทั้ง 4 ออก ลงยาเคลือบเงาผิวสีไว้อย่างดี พร้อมกับคลุมผ้าไว้อย่างเรียบร้อย ดูราวกับว่ารถคันนี้จะไม่ได้ใช้งานอีกนาน พลอยรีบสาวเท้าก้าวไปยังห้องด้านหลังที่เธอไม่เคยย่างก้าวเข้าไปเลยแม้แต่น้อย หลังโรงรถเป็นห้องนอนของเคน ดูจากภายนอกเหมือนจะเล็ก และคับแคบ แต่พอเข้าไปแล้วคนละเรื่อง เพราะมันเป็นห้องโถงขนาดใหญ่กว่าโรงรถด้านหน้าเสียอีก โรงรถของบ้านขนาดเล็กแต่ไม่น่าเชื่อว่าด้านหลังกลับเชื่อมต่อกับบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ในซอยถัดไปนี้เอง อย่าเพิ่งตกใน นี้แค่เป็นหนึ่งในเรื่องอัศจรรย์ที่พลอยไม่เคยรู้มาก่อน
   เดินต่อเข้าไปอีกนิดก็พบห้องนอน 2 ชั้น ที่มีอุปกรณ์ไฮเทคมากมาย เครื่องรับสัญญาณนำร่องผ่านดาวเทียม อุปกรณ์สื่อสารนานาชนิด เครื่องคอมพิวเตอร์มากมายราวกับสถานีสื่อสารอะไรสักอย่าง ยังมีเตียงนอนที่พับขึ้นไปพิงกับกำแพงได้ เผยให้เห็นถึงห้องใต้ดินที่มีแสงไฟสลัวเปิดทำงานอัตโนมัติทันทีที่ยกเตียงขึ้น
   พลอยมองหากล่องใบใหญ่ที่เคนบอกไว้ได้ไม่ยาก ทันทีที่เปิดดูก็พบสิ่งของมากมายที่ไม่คาดฝัน หมวกนิรภัย ชุดแข่งกันไฟ ถุงมือผ้าชนิดบาง รองเท้าแข่ง ทยอยหยิบออกมาเรื่อยๆ ก็พบกล่องขนาดเล็กที่ปิดมิดชิด ภายในมีสิ่งของที่พลอยเองก็ดูไม่ออกว่ามันคืออะไร หน้าตาคล้ายเซนเซอร์อะไรสักอย่าง มีการ์ดเขียนไว้ว่า
   "นี่คือของทั้งหมดที่พลอยจำเป็นต้องใช้ ทุกชิ้นมีประโยชน์ ลองดูว่าตัวเธอเองจะหาค่าจากมันได้หรือไม่"
   พอได้ของครบตามความต้องการก็รีบออกมาจากห้องนั้น และไม่ลืมที่จะล็อคประตูไว้ดังเดิม ขณะเดินผ่านทางออกก็พบวัสดุบางอย่างถูกผ้าคลุมรถปิดทับไว้ พลอยเปิดดูอย่างไม่ตั้งใจพบว่ามันคือเฟรมของรถแข่งที่ทำด้วยคาร์บอนไฟเบอร์ขึ้นรูป เป็นเฟรมที่มีระบบรองรับการสั่นสะเทือนในตัวเอง เป็น Damper ขนาดเล็กหลายตัวทำงานร่วมกัน รองรับด้วยลูกยางพิเศษ ไม่มีสปริงขด ไม่ใช้ทอร์ชั่นบาร์ ไม่ใช้แหนบหรือถุงลมใดๆ สุดยอดเฟรมอัจฉริยที่มีความแกร่ง ทนทาน เหนียว แถมเบาสุดยอด แต่ก็ยืดหยุ่นตัวได้ในเวลาเดียวกัน
   "โอ..พี่เคนทำอะไรของเขาเนี่ยะ"
   ห้องนั้นดูน่าตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก พื้นห้องตีเป็นตารางเหมือนกับกระดานเขียนแบบ มองขึ้นไปบนฝ้าเพดานก็พบรอกขนาดเล็กมากมายที่เลื่อนตำแหน่งได้ เครื่องมาร์คตำแหน่งด้วยลำแสงเลเซอร์ ยังมีลูกดิ่งและเครื่องวัดระดับที่ควบคุมด้วยไฟฟ้าอีกด้วย
   "หรือว่านี่คือห้องที่พี่เคนใช้สร้างรถแข่ง"
   "แล้วพี่เคนไปไหนเสียล่ะ"
   เดินออกจากบ้านกลับขึ้นรถด้วยแววตาเหม่อลอย คราบน้ำตาจางๆ ยังคงเหลืออยู่แม้ว่าเจ้าตัวจะร้องไห้ออกมานานแล้วก็ตาม พลอยขับรถกลับถึงบ้านตั้งแต่บ่ายราวกับคนไร้วิญญาณ ขึ้นไปขลุกตัวอยู่บนห้องนอนพร้อมกับกล่องใบใหญ่ที่หอบหิ้วกลับมา เธอทยอยหยิบของแต่ละชิ้นออกมาเช็ดถูทำความสะอาด และเก็บเข้าที่ไว้อย่างดี แต่ก็มีของหลายสิ่งที่เธอเองก็ดูไม่ออกว่าจะใช้งานอย่างไรดี หนึ่งในนั้นเป็นกล่องขนาดย่อม พอเปิดออกมาก็พบอุปกรณ์อีเลยโทรนิคมากมาย มีเซนเซอร์ตรวจจับการเคลื่อนไหวนานาชนิด หลากหลายขนาด พร้อมชุดสายไฟ มีแผ่น CD จำนวนหนึ่งรวมอยู่ในกล่องเล็กใบนั้นด้วย
   ดูท่าคืนนั้นเธอคงจะนอนตาไม่หลับเอาเสียเลย

.      .      .      .      .      .      .

California / U.S.A.
   หลังจากที่ข่าวการฆ่ากันตายของแก๊งค์อันธพาลวัยรุ่นแพร่ออกไป ชื่อของแก๊งค์ OB - Oriental Boy ก็กลับมาโด่งดังอีกครั้ง เรื่องราวลี้ลับของแก๊งอันธพาลในย่าน China Town ยังคงมืดมิด ที่แม้แต่เจ้าหน้าที่ของรัฐเองก็ยังเคยเพิกเฉย หากผู้เสียชีวิตไม่ใช่เป็นคนอเมริกันผิวขาว
   ในเมื่อกฎหมู่อยู่เหนือกฎหมาย อำนาจเงินบังคับทุกสิ่งได้ ความยุติธรรมไม่ใช่เป็นที่พึ่งของคนถูกอีกต่อไป เคนจึงต้องกลับมาเหยียบดินแดนนี้อีกครั้ง เพราะผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของแก๊งค์ OB ก็คือ เด็กนักเรียนไทยชื่อ "โจ" หนึ่งในสองของเพื่อนสนิทของเขาที่อยู่ในประเทศนี้นั่นเอง โจถูกรุมตีจนตายข้างถนนด้วยฝีมือแก๊ง OB เพียงเพราะว่าจอดรถขวางกันในงานปาร์ตี้แห่งหนึ่ง ถูกรุมแบบหมาหมู่ทั้งๆ ที่ตัวโจเองไม่มีทางสู้เลยเพราะเมาจนแทบยืนไม่ติด
   มีคนรู้จักเคนมากมาย ทว่าเขากลับไม่มีเพื่อนสนิทเท่าไหร่ แม้จะรู้จักอยู่กับโจไม่นานนัก แต่ก็มีความรู้สึกดีๆ ให้สำหรับเพื่อนคนนี้
   แล้วแผนปฏิบัติการล้างหนี้แค้นเพื่อเพื่อนก็เริ่มขึ้นอย่างเงียบๆ เขาถนัดที่จะทำงานคนเดียว วางแผนเอง จัดการเอง แก้ปัญหาเอง และปิดงานเอง
   เคนเดินทางเข้าประเทศสหรัฐอเมริกาผ่านสนามบิน LAX ในฐานะนักท่องเที่ยวธรรมดาๆ คนหนึ่ง พร้อมกับเช่าห้องพักอยู่ในย่าน Anaheim เมืองที่อยู่ทางใต้ของ Los Angeles ในพื้นที่เขตของ Orange County เมืองที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบ สาวสวย ชายหาด และรถแข่ง
   เขาเปิดสมุดบันทึกเบอร์โทรศัพท์ ไล่หาชื่อของ "บี" เพื่อนที่เขาสนิท และไว้ใจมากที่สุด
   เสียงสัญญาณเรียกดังอยู่ 3 ครั้ง ก็มีเสียงเทปตอบรับดังขึ้น
   "ขณะนี้ผมไม่อยู่บ้าน โปรดฝากข้อความหรือเบอร์โทรกลับไว้ แล้วผมจะติดต่อกลับไป"
   เคนไม่พูดใส่เทป แต่กลับกดปุ่ม 0 บนแป้นโทรศัพท์ กดสั้นยาวสลับกันอยู่นาน จากนั้นก็รีบเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเป็นชุดที่ทะมัดทะแมงออกจากบ้านพักไป หารถเช่าราคาถูกมาใช้ชั่วคราว จากนั้นก็ขับรถขึ้นเหนือมุ่งหน้าเข้าตัวเมืองย่าน Hollywood แหล่งบันเทิงของคนราตรี ดารา นักร้อง และที่ซ่องสุมของพวกมาเฟีย
   ก้าวแรกที่เหยียบลงจากรถ ก็พบใบปลิวใบหนึ่ง เนื้อหายาวเหยียด จับใจความได้ว่า มีคนประกาศสงครามกับนักซิ่งนอกกฎหมาย

   "พวกมันประกาศสงครามกันอีกแล้วหรือนี่ ไอ้พวกเด็กรถซิ่งคงไปเหยียบตีนใครเข้า หรือไม่ก็เล่นกันเลยเถิดไปแล้ว" เคนนึกในใจ
   สิบปีก่อนเป็นอย่างไร มาวันนี้กลุ่มแก๊งค์รถซิ่งข้างถนนยังคงพบเห็นกันได้ดาษดื่น แถมเหิมเกริมถึงขนาดทำเวปไซต์โปรโมทสถานที่แข่งรถกันแบบผิดกฎหมายอย่างออกหน้าออกตา เริ่มจากท้องถิ่นตนเองประเทศสหรัฐอเมริกา ไล่ลงมาอเมริกากลาง Mexico City จรดฝั่งอเมริกาใต้ Brazil
   "คงห้ามกลุ่มนี้ไม่ได้ง่ายนัก เพราะสมองเขายังเป็นเด็ก ถ้าคุณเข้าใจคำว่าเด็ก ก็จะเข้าใจพฤติกรรมของพวกเขาดี" ประโยคนี้ของเคน พูดซ้ำแล้ว ซ้ำเล่ากับพวกที่ทำตัวเป็นกลุ่ม "Street Fighter"
   ก้าวแรกที่เหยียบตัวเมือง Hollywood ในรอบกว่าสิบปีที่เคนจากไปจากถิ่นเก่านี้ ดูจะมีหลายอย่างแปรเปลี่ยนไปจากเดิม เขาเลือกที่จะไปหาข่าวสังคมของพวก "คนใต้ดิน" ใน China Town แหล่งอิทธิพลขนาดใหญ่ที่สุด ที่แม้แต่ตำรวจในเครื่องแบบยังไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปในซอยมืดๆ คนเดียวยามค่ำคืน
   เคนเลือกบาร์แห่งหนึ่งที่เพิ่งเปิดใหม่ ทำเลดี อยู่หัวมุมถนน ทำให้มองเห็นผู้คนภายนอกได้ไม่ยาก เลือกนั่งลงบนเก้าอี้กลมที่ติดอยู่กับเคาเตอร์ เรียกสั่งเพียงแค่โกโก้ร้อนมาดื่มแก้หนาว
   "หาาา ว่าไงนะ จะเอาโกโก้ร้อนกับบิสกิตหรือ" บาร์เทนเดอร์พูดทวนรายการ แต่น้ำเสียงออกในทำนองเยาะเย้ย จนคนรอบข้างหันมามองหัวเราะขำเชิงดูถูก
   แม้จะรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาควบคุมอารมณ์ได้ดี ไม่มีการโต้ตอบพนักงานหนุ่มรุ่นกระทงแต่อย่างใด ยังคงย้ำว่าเขาต้องการเพียงแค่ดื่มโกโก้ร้อน ถ้าคุณทำไม่ได้ ชงไม่เป็น หรือไม่มีขาย เขาก็ยินดีจะเดินออกไปอย่างเรียบร้อย เคนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่สายตาที่เขาจ้องมองนั้นไม่ธรรมดา ไม่ใช่สายตาที่หาเรื่อง แต่เป็นแววตาของคนที่พร้อมจะมีเรื่อง
   บาร์เทนเดอร์ดูจะเข้าใจสถานการณ์และปรับตัวได้ดี นำโกโก้ร้อนพร้อมกับของขบเคี้ยวมาให้ พลางกล่าวขอโทษที่เขาแสดงท่าทีไม่เหมาะสมเมื่อสักครู่
   เคนยิ้ม ไม่ตอบอะไร แต่เอื้อมมือไปตบไหล่เบาๆ ทำให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มยิ่งรู้สึกสำนึกผิด สักพักก็ยกมันฝรั่งทอด ข้าวโพดคั่ว และถั่วแมคดาเดเมีย มาให้อีก 1 จาน
   เมื่อลูกค้าบางตาลงบาร์เทนเดอร์หนุ่มจึงเข้ามาคุยกับเคน ด้วยท่าทีที่สงสัยว่าเคนเป็นนักท่องเที่ยวหรือเป็นใครมาจากไหนกันแน่ ถึงได้มาเตร่ในย่านนี้
   "สวัสดีครับ ผมชื่อแจ๊ค คุณคงไม่ใช่คนแถวนี้แน่ๆ เลย"
   "สวัสดีครับ ผมชื่อ... เรียกผมว่า TJ ก็แล้วกัน" เคนตอบพร้อมกับยื่นมือทักทาย
   แจ๊คจับมือกับเคนและยิ้ม เขารู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างประหลาด ตอบไม่ถูกว่ามันคืออะไร แต่แจ๊คแสดงออกได้ทางสายตา
   "ผมเป็นนักท่องเที่ยวครับ เพิ่งมาอเมริกาเป็นครั้งแรก มีอะไรจะแนะนำบ้างไหม" เคนถาม
   "Oh Oh, Welcome Welcome ยินดีต้อนรับสู่ดินแดนแห่งอิสสระเสรี"
   "คุณชอบเที่ยวแบบไหนล่ะ ที่นี่มีให้คุณหาความสุขทุกรูปแบบ สาวสวยมากมายที่เห็นอยู่หน้าร้านนั่นก็ใช่ โดยเฉพาะแม่ผมบลอนด์นั่นแหละสุดยอดจริงๆ "
   เคนยิ้ม ไม่ตอบ แต่แจ๊คก็บอกราคามาเสร็จสรรพ
   "One Way 50$, Around the world 75$"
   เคนเรียกแจ๊คเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบว่า "ผมมีนัดกับดาราดังของ Hollywood คืนนี้พอดี ไว้พรุ่งนี้ผมจะมาใหม่นะ" เคนหยิบแบงค์ 5$ ออกมา 2 ใบวางไว้บนโต๊ะก่อนเดินออกจากร้านไป
   "So long my friend" แจ๊คตะโกนไล่หลัง แม้ว่าเคนจะผลักประตูออกไปแล้วก็ตามที
   เคนออกไปรอบีที่จุดนัดพบที่เขาฝากข้อความไว้ มันคือร้านซ่อมรถใกล้หัวมุมถนน Sunset ห่างจากบาร์ที่เคนเพิ่งเดินออกมาราวสองบล็อค
   แทบไม่น่าเชื่อว่าพอถึงร้านก็พบบีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ทั่งคู่สวมกอดกันอย่างแรง บีน้ำตาไหลซึมออกมาเป็นสาย พร้อมกับบอกเรื่องการตายของโจ
   "แล้วตอนที่มันโดนเล่น มึงไปอยู่ไหน" เคนถามน้ำเสียงเครียด
   "กูก็ไปทำรถแข่งให้ Jerry ที่ Las Vegas อีกสองวันกลับมาก็รู้ข่าว เล่นเอากูมึนไปเลย ตอนนั้นถ้ามึงอยู่ด้วยล่ะก็ แม่งมันแน่ๆ "
   "กูก็มาอยู่ตรงนี้แล้วไง มึงล่ะ ยังพร้อมจะมันอยู่หรือเปล่า"
   "เฮ้ย มึงอย่าไปยุ่งกับพวก OB แม่งเลย นับวันแก๊งมันยิ่งจะใหญ่ขึ้นๆ เดี๋ยวมึงจะหาที่ซุกหัวนอนไม่ได้"
   "หาที่ซุกหัวนอนไม่ได้ ?" เคนทวนคำพูดของบีในใจ คำพูดจากปากเพื่อนสนิทที่ทำเอาคนใกล้ชิดอย่างเคนอึ้ง
   มองทะลุเข้าไปในตา ได้ฟังคำตอบสั้นๆ เคนก็รู้ว่าใจของบีเปลี่ยนไปแล้ว แต่ไม่ได้ต่อว่าอะไร บางครั้งคนเราที่อายุมากขึ้นก็ทำให้คิดอะไรเพิ่มเติมได้หลายอย่าง
   "งั้นมึงช่วยกูอย่างหนึ่ง"
   "ว่ามาเลยเพื่อน"
   "กูอยากรู้ว่าแก๊งค์ OB มันมักจะไปสุมหัวกันที่ไหน"
   "พวกมันไปดื่มกินกันที่ร้าน Club X เป็นประจำ ร้านเหล้าเปิดใหม่หัวมุมถนนถัดจากตรงนี้ไปสักสองบล็อคเอง" บีพูดพร้อมกับชี้ไปยังทิศทางที่เคนเพิ่งจะเดินมา
   "แล้วมึงจำหน้าคนที่ทำไอ้โจได้ไหม"
   "กูไม่รู้ กูไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่พวกเด็กๆ แถวนี้มันบอกว่าไอ้โจโดนรุม 5 ต่อ 1 แถมยำใหญ่ด้วยไม้เบสบอล และถูกเสียบด้วยมีดสปริงอีกหนึ่งเล่ม ทรมานใน ICU อยู่ 3 วัน ขนาดยังหายใจเองไม่ได้ งานนี้ถ้ารอดมันก็เป็นเจ้าชายนิทรา แม่มันมาเห็นแล้วก็ขอดึงสายออกซิเจนออกเองเลยน่ะ”
   "สัตว์นรก! ถ้าอย่างนั้นกูคงต้องเล่นแม่งทั้งแก๊งค์" เคนนึกในใจ กำมือแน่น
   "พอมึงกลับไปได้สักพัก ไอ้แก๊งค์นี้แม่งก็เริ่มกลับมาเหี้ยอีก ส่วนมากก็จะเป็นพวกคนเอเชียนี่แหละมารวมตัวกัน แต่แม่งซ่ามาก ขูดรีดร้านค้าเรียกค่าคุ้มครอง แต่รายได้หลักของมันก็คือการค้าโคเคนและกัญชา"
   "ทั้งแก๊งค์มีสักกี่คน"
   "ที่กูเห็นก็เพียบล่ะว่ะ เป็นสิบๆ เลย เคยเห็นคนขาวเดินเข้าออกไปติดต่อกับพวกมันบ่อยเหมือนกัน เฮ้ย..นี่มึงคิดจะเล่นมันหรือเปล่า ไม่ง่ายนะโว๊ย กูบอกไว้ก่อน เพราะไม่งั้นกูทำไปแล้ว พวกแม่งมีเส้นบิ๊กๆ เพียบ ลูกชายผู้ว่าการรัฐพวกมันก็ยังสนิทด้วยเลย"
   "ร้านลุงยังเปิดอยู่ไหม" เคนถามต่อ
   "ลุงโทนี่น่ะหรือ แกวางมือไปนานแล้ว อู่ก็ปิดไปตามระเบียบ หลานทั้งสองคนก็ย้ายไปทำงานที่ Tennessee ไม่มีใครมาดูแทนแก ข้าวของยังวางระเกะระกะยังไงยังงั้น เหมือนสมัยที่มึงเคยเห็นน่ะแหละ"
   "โอ.. แจ๋วมาก พรุ่งนี้กูจะไปหาลุงโทนี่ กะจะไปเซอร์ไฟร์สแกสักหน่อย" น้ำเสียงของเคนดูจะสดใสขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงลุงโทนี่
   "แล้วมึงมาถึงนี่เมื่อไรหรือวะ คืนนี้มึงจะนอนไหน ทำไมจะมาไม่เห็นบอกกูก่อน อีเมลล์ก็มี ICQ ก็ใช้ได้" บีป้อนสารพัดคำถามจนเคนตอบแทบไม่ทัน
   "ก็นี่ไง กูกำลังจะเซอร์ไฟร์สมึงเป็นคนแรก"
   "ว่าแล้ว กูเปิดเครื่องตอบรับโทรศัพท์ก็ได้รับสัญญาณมอร์สบอกว่าให้มาพบที่นี่ เอะใจเหมือนกันนะว่าเป็นมึง เพราะใครหน้าไหนวะที่ทุกวันนี้ยังอุตส่าห์จะใข้รหัสมอร์ส จะมีก็พวก SEAL นักรบเดนตายอย่างมึงน่ะแหละ"
   “มึงขึ้นมานานหรือยัง พักที่ไหน”
   "กูเปิดห้องพักเล็กๆ อยู่ที่ Anaheim ใกล้ Disneyland ก็แถวๆ Jackson Racing, Racing Beat, Rod Millen Motorsports อะไรเทือกนั้น"
   "แล้วมึงมาถึง Hollywood นี้ได้ไงล่ะ" อย่าบอกนะว่าขโมยรถแล้วขับขึ้นมา
   "เฮ้ย..ไม่ใช่อย่างนั้น กูเช่ารถเก่าๆ มาใช้สักสองสามวัน จอดอยู่ซอยถัดไปนี่เอง"
   "เออ ค่อยยังชั่ว ดีที่มีห้องพัก มีรถใช้ ว่าแต่มึงมีธุระอย่างอื่นอะไรอีกหรือเปล่าใน LA หือ.."
   "เสร็จงานหลักอันนี้ก่อนแล้วค่อยมาว่ากัน"
   "งานหลัก?" บีทวนย้ำด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
   "นี่มึงขึ้นมาเอาเรื่องโดยเฉพาะเลยหรือวะ"
   เงียบสนิท ไม่มีเสียงตอบจากเคน
   "แล้วคืนนี้มึงจะนอนไหน จะพักกับกู หรือจะขับลงไป Anaheim"
   "มึงพักอยู่กับใคร แฟนยังคนเดิมหรือเปล่า"
   "โอ๊ย สบายมาก กูอยู่คนเดียว แฟนที่ว่าน่ะ คนไหนเหรอวะ ฮ่าๆ ๆ "
   "ถ้างั้นกูจะย้ายขึ้นมาอยู่กับมึงบนนี้ คงไม่รบกวนเกินไปนะ"
   "เคน มึงกับกูยังมีอะไรต้องเกรงใจกันอีก ลุยดงตีน ฝ่าห่ากระสุน และสารพันอันตรายมาแล้วไม่เลือก ชนิดที่ว่ายังตายแทนกันได้"
   ทั้งคู่จับมือเพื่อย้ำมิตรภาพ ก่อนที่จะโอบกอดกันแน่น
   "พรุ่งนี้กูจะไปหาลุงโทนี่แต่เช้า มึงจะเอายังไง จะมากับกูไหม" เคนถาม
   "ได้เลยเพื่อน พบกันที่บ้านกูก่อนก็ได้ หลังเดิม ที่เดิม มึงคงจำได้"
   "กูจะขึ้นมาหามึงแปดโมงเช้า แล้วพบกัน"
   "โชคดีเพื่อนรัก"

Hollywood Blvd, Los Angeles
   เคนไปรับบีที่บ้านตามเวลานัดหมาย มุ่งหน้าไปยังอู่รถเก่าแก่ของลุงโทนี่ย่าน Pasadena แต่ก้าวแรกที่ไปถึงก็พบอู่ร้างปิดสนิท พอเดินอ้อมไปด้านหลังก็พบผู้เช่ารายใหม่เข้ามาทำอู่รถแทน เคนถามหาลุงโทนี่ เจ้าของอู่คนใหม่ชี้ไปยังรถพ่วงเล็กที่จอดอยู่ริมรั้ว เคนไม่มีรอ รีบสาวเท้าก้าวจนบีที่มาด้วยกันต้องออกแรงวิ่งตาม
   ลุงโทนี่อาศัยอยู่ในรถพ่วงขนาดย่อมที่ไม่เคยลากไปนอนที่ไหนอีกเลย นับตั้งแต่ปิดกิจการทำอู่ซ่อมรถไปเมื่อสามปีก่อน ด้วยความที่ตัวมีอายุมาก แถมลูกหลานก็ไม่เหลียวแล แต่ลุงก็ไม่น้อยอกน้อยใจอะไรนัก เพราะนี้เป็นเรื่องธรรมดาเอามากๆ ในสังคมปัจจุบัน ไม่เฉพาะที่ประเทศนี้ แต่ที่ไหนๆ ก็เหมือนกัน ที่ทุกคนต้องวางแผนสำรองเผื่อสิ่งที่ไม่คาดฝันในชีวิตบั้นปลาย
   แม้จะอายุมาก แต่ความรักและชื่นชอบรถยนต์ของลุงโทนี่นั้นหาคนเทียบได้ยาก ฝีมือการปรับจูนเครื่องยนต์อเมริกันของลุงโทนี่ไม่เป็นรองใคร ลุงโทนี่ที่แสนใจดีให้เคนยืมสถานที่และเครื่องมือทุกชิ้นอย่างเต็มใจเสมอมา แถมยังให้คำแนะนำและเทคนิคดีๆ มากมาย โดยเฉพาะการโมดิฟายฝาสูบประตูสำคัญที่เป็นตัวปิดกั้นความแรงของเครื่องยนต์
   "สวัสดีครับลุงโทนี” เคนทักทายเสียงดังพร้อมกับเปิดผ้าม่านที่ปิดคลุมทางเข้าอยู่
ลุงโทนี่ที่กำลังปรุงอาหารเช้าหันมามองตามเสียงเรียกช้าๆ แม้ไม่ได้พบเจอกันนาน แต่สำหรับคนที่เคยมีความรู้สึกดีๆ ให้กันแล้ว จะนานเพียงใดก็มิอาจลืมเลือน
“ใครกันนั่นน่ะ เคนหรือลูก”
      “ครับลุง ผมเคนเองครับ”
      เคน บี และลุงโทนีนั่งสนทนากันในรถพ่วงได้ไม่นานนัก ทั้งสามก็เดินออกมาขึ้นรถโดยบีเป็นผู้ขับมุ่งหน้าไปยังโกดังเก็บของท่าเรือ
      “ลุงเองก็ไม่ได้มาดูมันนานแล้ว แต่ก็ฝากให้ชาลีช่วยดูแลอยู่ห่างๆ กันไม่ได้พวกชอบงัดแงะมายุ่ง” ลุงโทนี่พูดพร้อมกับเปิดประตูโกดังออก ฝุ่นฟุ้งกระจายทันที่เป็นวงกว้าง ที่แห่งนี้คงไม่เคยต้อนรับใครมาเป็นเวลานานมาก
      “เก่าหน่อยนะ แต่มันคือชีวิตและวิญญาณของลุงเลยแหละ ใช้มันมาตั้งแต่ยังหนุ่มๆ จะขายหรือก็เสียดาย ลุงกับมันผูกพันธ์กันมาก มันเป็นยิ่งกว่ารถอีกน่ะ แต่มันก็เสื่อมโทรมไปตามกาลเวลา จะยกให้ใครเขาก็ยังแทบไม่อยากมอง ถ้าเคนคิดว่ามันยังใช้การได้ ลุงก็จะยกให้”
      ลุงโทนีเดินไปเปิดผ้าคลุมรถออกอย่างเชื่องช้า เคนกับบียังคงให้สายตาสำรวจบรรยากาศโดยรอบ
      ฝุ่นปลิวกระจายเป็นวงกว้างจนทั้งสามต้องเบือนหน้าหนี ทันทีที่ฝุ่นบางตาก็ปรากฏภาพของรถมอเตอร์ไซค์ Harley Davidson รุ่นปี 1945 รถสุดรักสุดหวงของลุงโทนี่เมื่อตอนหนุ่มๆ
      “มันเป็นรุ่นสงครามโลกเชียวนะ สมัยสงครามโลกครั้งที่สองน่ะ รถรุ่นนี้ที่นี่มีน้อย เพื่อนๆ มันส่วนใหญ่จะผุพังกันหมดแล้ว โดยมากจะตายไปในสงครามน่ะ”
      เคนถึงกับมองตาค้างทึ่งในยนตรกรรมโบราณที่ออกแบบรถมาได้อย่างวิจิตรราวกับงานศิลป เดินเข้าไปลูบไล้อย่างไม่รังเกียจความสกปรก ดูภายนอกหลายคนคงไม่รู้ว่าเคนหลงไหลในรถโบราณมากกว่ารถใหม่ทรงพลังเสียอีก
      “ลุงยกให้ผมจริงๆ หรือครับ” เคนถาม ขณะที่ตาก็มองรถไปทั่ว
      “เออสิ แต่มันคงใช้เงินบูรณะอีกหลายเลยนะ กลัวจะไม่คุ้มน่ะสิ”
      “แต่นี่เป็น USA นะครับ ประเทศบ้านเกิดของมันเลยนะ ผมว่าผมปลุกมันคืนชีพได้”
      “ขี่แล้วนึกถึงลุงบ้างก็แล้วกัน”

Joe · « **Reply #1 on:** January 19, 2005, 04:11:35 pm »

มีชื่อผมด้วย ได้ออกทีวีแล้วครับ ;D

แต่ไมตายอ่ะ ไม่มีบทพูดเลยเหรอพี่ โจหนะ :P

grandprix · « **Reply #2 on:** January 21, 2005, 04:01:15 pm »

ความมันส์เริ่มขึ้นอีกแล้ว

t^ud....t'oo · « **Reply #3 on:** February 01, 2005, 02:45:34 pm »

รอแทบไม่ไหวครับ

H U S T 7 E R · « **Reply #4 on:** February 08, 2005, 09:04:29 am »

Quote from: Joe on January 19, 2005, 04:11:35 pm

มีชื่อผมด้วย ได้ออกทีวีแล้วครับ ;D

แต่ไมตายอ่ะ ไม่มีบทพูดเลยเหรอพี่ โจหนะ :P

ดังแล้วอย่าลืมกันนะตะเอง....... ;D

tumtum · « **Reply #5 on:** March 24, 2005, 10:53:28 pm »

quickly up

Sweet-14 · « **Reply #6 on:** March 31, 2005, 03:37:56 pm »

กำลังตื่นเต้นเลยครับ :-[

*Aee-ViPeR-MR2* · « **Reply #7 on:** April 10, 2005, 11:14:16 pm »

อ่า อ่านและอยากอ่านต่อ ติดตามอยู่นะคะพี่เปิ้น ;)

chate · « **Reply #8 on:** April 17, 2005, 09:56:04 pm »

;D สนุกมากเลย.. ว้า..แล้วใครจะดูแลน้องพลอยละเนี่ย

Mangza · « **Reply #9 on:** July 10, 2005, 11:39:42 pm »

เอาอีก เอาอีกกกก

หนุ่มครับ · « **Reply #10 on:** October 05, 2005, 08:50:49 am »

พี่เปิ้ลครับ มีตอนต่อหรือยังครับ ติดตามอยู่นะครับ :)

Kay · « **Reply #11 on:** November 18, 2005, 03:58:01 pm »

เป็นผมอยู่บ้านนอนออึ้บน้องพลอยดีก่า ลั้นลา

ricm · « **Reply #12 on:** December 05, 2006, 02:41:28 pm »

อยู่มาตั้งนาน เพิ่งเคยเข้ามาอ่านครับ มันส์มาก ๆ
สงสัยมาตั้งแต่เริ่มแล้ว พี่เปิ้ลแต่งเองหรอคับ?

ออกมาอีกไว ๆ นะครับ ติดตามอยู่ หนุกจิง ๆ เลยอ่ะ ;D

thananun · « **Reply #13 on:** February 26, 2007, 08:53:51 pm »

อ่านมาตั้งแต่ตีพิมพ์ใน racing club แล้วก็ลืมไปแล้วนะเนี่ย

จนอยู่ดีๆ ลองพิมพ์ serch หาดูว่าเว็บนี้ยังอยู่มั้ย แล้วเข้ามาเจอ

คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ ^^

sharkgames · « **Reply #14 on:** November 30, 2007, 02:37:54 pm »

ชอบเนื้อเรื่องมากครับ เพิ่งได้มาอ่านต่อหลังจากที่เคยอ่านตอนแรกใน Racing Club

racing-club.net

News:

Author Topic: 8 สั่งลา (Read 115455 times)

O'Pern

8 สั่งลา

Joe

Re:8 สั่งลา

grandprix

Re:8 สั่งลา

t^ud....t'oo

Re:8 สั่งลา

H U S T 7 E R

Re:8 สั่งลา

tumtum

Re:8 สั่งลา

Sweet-14

Re:8 สั่งลา

Aee-ViPeR-MR2

Re:8 สั่งลา

chate

Re:8 สั่งลา

Mangza

Re:8 สั่งลา

หนุ่มครับ

Re:8 สั่งลา

Kay

Re:8 สั่งลา

ricm

Re:8 สั่งลา

thananun

Re: 8 สั่งลา

sharkgames

Re: 8 สั่งลา