เมษ 59 1-10 เรือใบที่สัตหีบ

[O'Pern]

1 เมษ 59
   วันแรกของการเรียนเรือใบอย่างเป็นทางการ ผมไปถึงเช้ากว่าปกติหน่อย เพราะชอบเผื่อเวลา แต่แล้วก็เจอเหตุไม่คาดฝัน มีการปิดถนนเส้นเลียบชายหาดและถนนเส้นกลางในค่าย ทำเอารถติดพอควร ผมเอารถยนต์เข้ามาจอดที่สโมสรเรียบร้อยแล้ว กำลังจะขี่จักรยานไปหาของกินที่ตลาด เลยต้องขี่อ้อมย้อนไปไกลกว่าเดิมเยอะ แถมเป็นเส้นทางที่เราไม่คุ้นอีกด้วย ตั้งใจจะขี่ไปซื้อหมูย่าง ข้าวเหนียว น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ เอากลับมากินที่สโมสร ผมชอบนั่งกินที่นี่ มันบรรยากาศสบายๆ ดี แต่เวลามันล่วงเลยไปมาก กลัวจะเข้าเรียนไม่ทัน เลยกินพวกแซนวิชใน 7-11
   กว่าจะเปิดถนนได้ก็ทำเอานักเรียนและครูหลายคนมาสาย มารู้ทีหลังว่า “องค์ภา” ท่านมาฝึกซ้อมไตรกรีฬา ทรงวิ่ง จักรยาน และว่ายน้ำ ในละแวกหาดดงตาล
   ดีนะนี่ที่เมื่อวานผมไม่ได้ขับเข้ามาเที่ยว ไม่งั้นเกิดเจอปิดถนนเข้า ผมคงหาทางเลี่ยงหลบกับเขาไม่เป็น ก็ไม่รู้จักทางเบี่ยงทางเลี่ยงใดๆ ในค่ายเลยนี่
   ช่วงเช้านี้ครูจะวุ่นเรื่องเอกสารเป็นอย่างมาก มีนักเรียนหลายคนยื่นชื่อมาแต่ยังไม่ได้ชำระเงินลงทะเบียนเรียน ผมเองก็ชำระเงินด้วยการโอนเงินผ่านบัญชี “ครูวัฒน์” ครูสอนเรือใบออปติมิสต์ สมัยที่มิวมาเรียนเมื่อ 3 ปีก่อน
   พอสายหน่อยก็มีผู้ใหญ่จากในกองทัพมากล่าวเปิดงาน ตามด้วยการแนะนำตัวครู แล้วก็พักกลางวัน มีข้าวกล่องแจกฟรีครับ พอภาคบ่ายนี่แหละถึงจะได้เริ่มเรียนกันอย่างเป็นทางการ แต่ก็เริ่มด้วยการแนะนำตัวให้เพื่อนๆ ในห้องรู้จักกันแบบคร่าวๆ
   วันแรกนี้ยังไม่มีอะไรมาก แค่เรียนเรื่องพื้นฐานของกีฬาเรือใบ ทิศทางลม การเลี้ยวทวนลม (tack) การเลี้ยวตามลม (gybe) การแล่นใบมีสามทิศทางคือ วิ่งทวนลม (beat) วิ่งขวางลม (reach) วิ่งตามลม (run) ตลอด 10 วันนี้ เราจะต้องเจอไอ้ 5 คำนี้เป็นเรื่องปกติ
   เลิกเรียนตอนเย็น ผมแวะเข้าไปในร้านสวัสดิการ (เรียกว่าร้านพันธุ) จัดเอาส้มตำผลไม้มากิน กะจะให้พรุ่งนี้เช้าถ่ายให้ได้ เลยต้องอัดพวกเส้นใยอาหารเข้าไปเยอะๆ เพราะตลอดวันนี้และอีก 10 วันข้างหน้า ผมจะต้องเจอกับอาหารที่แย่มากแน่ๆ

[O'Pern]

2 เมษ 59
   รีบขับรถเข้ามาจอดที่สโมสร เอาจักรยานออกขี่ไปตลาด รีบไป รีบกลับเลยนะ กลัวโดนปิดถนนแบบเมื่อวานอีก องค์ภาท่านจะเสด็จกลับวันนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นช่วงเวลาใด
   เช้านี้ขี่ไปกินข้าวมันไก่ร้านเดิมสมัยตอนที่เคยพามิวมาเรียน รสชาติกลางๆ ครับ กินแบบไม่เสียดายเงิน ผักน้อยไปหน่อยก็ต้องยอมทน ผ่านตลาดแวะซื้อน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋มากินเพิ่มอีกหน่อย
   ช่วงเช้านี้เรียนการ “แทค” และ “ไจป์” ผมอาสาขึ้นไปฝึกบนแท่นฝึกเป็นคนแรกเลยล่ะครับ เพราะครูจะสอนเราซำอย่างละเอียด อ้อ ลืมบอกไป การเรียนครั้งนี้มี “ครูบัง” เป็นหัวหน้าครูฝึก และ “ครูเป้” เป็นหัวหน้าครูภาคสนาม ผมได้ครูทั้งสองท่านสอนอย่างใกล้ชิด ไอ้ทำบนแท่นฝึกบนบกมันก็ง่ายดีหรอกนะ มีครูช่วยจับเรือให้หมุนไปในทิศทางที่มันควรจะเป็น แถมเรือบนแท่นมันนิ่งมาก แต่ครูย้ำเตือนเสมอว่าพอลงไปในทะเลแล้วมันจะคนละเรื่อง
   พักกลางวันกินข้าวกล่องโฟม รู้ว่าไม่ดี แต่ก็ไม่มีใครบ่นอะไร ก้มหน้าก้มตากินกันไปอย่างเอร็ดอร่อย ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น วันที่สองแล้วเริ่มรู้จักเพื่อนๆ หลายคน เจอใครเดินมาใกล้ก็ชวนเขานั่งกินข้าวด้วยกัน ตอนนี้ในห้องเรียนแบ่งเป็นสองกลุ่มใหญ่ๆ เองแบบอัตโนมัติ คือกลุ่มเด็ก และกลุ่มผู้ใหญ่
   กลุ่มเด็กคือกลุ่มพวกเด็กๆ มัธยม มีเด็กจากสวนกุหลาบมากัน 4 คน อ่อนกว่ามิว 1 ปี ถ้ามิวมาด้วย คงได้เป็นพี่ใหญ่ของกลุ่มนี้ แต่ก็มีเด็กมัธยมจากที่อื่นอีกด้วย เด็ก ม6 มี 3 คน ม3 อีก 3 คน ม4 อีก 2 คน เฮ้ยย ปีนี้กลุ่มเด็กเยอะมากเลย ฯลฯ
   กลุ่มผู้ใหญ่ก็คือแนวผมเลยล่ะ “เต่า ช่างภาพ” “แนนกันแอดดี้ สองสาวพี่น้องกัน” “แอร์ จบจากเกษตรศาสตร์ ไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย เดือนหน้าจะกลับไปอยู่บ้านแม่ที่ จ เลย” “เจน มาเรียนกับลูก แต่ลูกเรียนเรือออปติมิส” “จูนมากับเพื่อนที่เรียนวินเซิฟ” ฯลฯ
   บ่ายลงทะเลอย่างเป็นทางการ ฝึกการแทค เฉพาะแค่การเลี้ยวง่ายๆ ทำเอาเรือล่มพลิกไปหลายลำ แต่ที่สาหัสสุดคือการ “โดนบูมตีหัว” โดนกันทุกคนครับ เบาบ้าง แรงบ้าง ตามตำแหน่งที่เรานั่ง ความเผลอไผลของตัวเราเอง และความแรงของลม
   ผมลองแล้วรู้สึกว่าแม่งไม่ง่ายเหมือนตอนฝึกในแท่นเลยล่ะ แต่ก็ผ่านพ้นมาได้ด้วยดี อ้อ เอารองเท้าเล่นเรือของ Triboard ไปใช้ ลงน้ำทีเดียวหลุดออกมาเป็น 4 ชิ้น (รองเท้าใหม่ แต่เก่าเก็บ) ยังดีที่มีรองเท้ายางแนว Croc สำรองมาอีกคู่ ไม่งั้นงานเข้าแน่นอน
   การฝึกภาคสนามแบ่งเป็น 3 กลุ่ม กลุ่ม 1 คือคนที่เคยมีประสบการณ์แล่นใบมาบ้างแล้ว กลุ่ม 2 และ 3 คือมือใหม่เอี่ยม โดยกลุ่ม 2 จะเป็นผู้ใหญ่ กลุ่ม 3 จะเป็นเด็ก ผมอยู่กลุ่ม 2 ครับ
   เรือ 1 ลำ ก็จะมีนักเรียนใช้ร่วมกัน 3 คน คือนักเรียนกลุ่ม 1 2 และ 3 วันนีนักเรียนกลุ่ม 1 ของเรือลำผมไม่มา ผมเลยอาสาลงฝึกกับกลุ่ม 1 และควบโควตาการฝึกของกลุ่ม 2 ไปด้วย
   จัดไปด้วยความคึก พอเข้าฝั่งมานี่ถึงกับซีด แม่งไม่ได้ง่ายเหมือนที่คิดเล้ยยย โดนบูมฟาดหัวไป 1 โป๊ก ตกน้ำไป 1 ครั้ง
   ช่วงเย็นนำเรือเข้าฝั่งแล้วก็ล้างเก็บเรือ เริ่มจากฉีดน้ำล้างให้ทั่วทุกชิ้นส่วน ปลดเชือกทุกเส้นที่ใช้ขึงเรือ ยกเสาออกจากเรือ ม้วนเก็บใบ ถอดหางเสือ เป็นอันเสร็จพิธี
   เสร็จแล้วกลับเข้าห้องฟังครูบังสรุปผลการเรียน ตอบปัญหาข้อข้องใจ ซึ่งช่วงเวลานี้ผมจะมีปัญหาเยอะมาก ถามครูได้สารพัดเรื่องเลย โดยปัญหาใหญ่ของผมก็คือ “การถือหางเสือ” ผมว่ามันบังคับยากมากๆ ไอ้ที่ผมโดนบูมฟาดหัว และเรือล่ม ก็เพราะมาจากการคุมหางเสือเรือนี่แหละครับ
   ตรงข้ามบ้านเอ๋ จะมีตลาดนัดชื่อ “ตลาด 700 ไร่” ทุกวันพฤหัสและเสาร์ วันนี้เลยลองเดินข้ามไปดู ก็สนุกและแปลกตาดีครับ มีฟองดูช็อคโกแลต แต่เขาใช้กล้วยไข่ชุบนะ ขายไม้ละ 10 บาท ช็อคโกแลตไม่หวานมาก อร่อยดีครับ


ถ่ายกับครูบัง ครูหัวหน้าชุดฝึกเรือใบเลเซอร์

[O'Pern]

3 เมษ 59
   เช้านี้แวะซื้อข้าวเหนียวหมูย่าง น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ แถวหน้าบ้านไอ้เอ๋ก่อนเลย เพราะต้องกินแนวนี้อีกหลายวัน ลองร้านใกล้บ้านให้มันรู้กันไปว่ารสชาติเป็นอย่างไร
   มาถึงห้องเรียนราว 0730 นั่งกินหมูย่างทันที รสชาติดีครับ ชอบตรงเป็นเนื้อหมูล้วนๆ แผ่นบางๆ ที่ไม่ชอบคือแบบที่ต้องมีก้อนมันหมูเสียบไว้ตรงโคน
   เจอนักเรียนที่มาเช้าก็ได้คุยกันบ่อยหน่อย ชื่อ “น้องพี” เรียนชั้น ม3 ที่หนองคาย หุ่นและบุคลิกคล้ายทหารตั้งแต่เด็กเลย และเขาชอบแนวนี้เสียด้วยสิ น้องพีอวดภาพที่ถ่ายตัวเองด้วยกล้อง Action Cam ที่หน้าตาเหมือน Go Pro ดูแล้วก็สนุกดี นึกถึงตัวผมเองที่อยากได้ Panasonic Action Cam แต่ก็คิดแล้วคิดอีก จนไม่ได้ตัดสินใจซื้อเสียที ไม่งั้นตัวเองก็คงมีภาพในเรือใบเท่ๆ กับเขาบ้าง
   “เต่า” กับ “แอร์” พักอยู่ที่บางแสนเหมือนกัน เลยแชร์รถกันขับคนละวัน เฮ้ย ไอเดียดีว่ะ เต่าเป็นช่างภาพ โชคดีมีเขามาในชั้นเรียนนี้ พวกเราหลายคนเลยมีภาพสวยๆ กัน ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น แอร์จบจากออสเตรเลียด้านสิ่งแวดล้อมมา ช่วงเช้านี้คุยกันแบบผสมผสานทั้งกลุ่มเด็กและผู้ใหญ่ บางคนเงียบๆ ก็ไปนั่งคนเดียวจนผมต้องเดินไปชวนพูดคุยบ้าง
   หลังจากนี้จนถึงวันสุดท้าย พวกเราจะต้องลงน้ำกันทังวันจนถึงวันสุดท้ายของการเรียนเลยล่ะ ตลอดวันนี้ยังคงเรียนเรื่องแทค โดยครูจะวางทุ่นให้พวกเราเลี้ยวกลับตัว 2 ทุ่น เป็นการแล่นแบบขวางลมที่ง่ายหน่อย แต่ก็อีกนั่นแหละครับ พอลมแรงแม่งจะยากมากขึ้นทันทีโดยไม่ได้ตั้งตัว
   บ่ายเรียนเรื่องไจป์ ไอ้นี่ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เพราะองศาของใบเรือมันเปิดมากกว่า พอใบพลิกกลับจะเหวี่ยงแรงกว่า คุมหางเสือยากกว่า ผลก็คือเรือล่มง่ายกว่า ยิ่งถ้าเป็นการแล่นตามลมด้วยแล้ว จะยิ่งเพิ่มความยากเข้าไปอีก จุดนี้ล้มกันระเนระนาดครับ ยังดีที่ครูบังสอนการ “กู้เรือ” แบบพื้นฐานมาให้แล้ว เลยได้ใช้เคล็ดวิชานี้อย่างเต็มที่
   รองเท้าสำรองเริ่มถลอก ผมเล่นเรือเยอะมาก นักเรียนกลุ่ม 1 ของเรือผมยังไม่มา ผมจัดเองคนเดียวทั้งการเล่นของกลุ่ม 1 และ 2 พอถึงเวลาของกลุ่ม 3 จึงเข้าฝั่งมาเปลียนให้ “พี” มาเล่นแทน พีคนนี้เพิ่งจบ ม6 จากสาธิตประสานมิตร เข้าวงการด้วยการชักนำของเพื่อนชื่อ “เจท”
   เย็นเก็บล้างเรือ เข้าชั้นเรียนสรุปความผิดพลาดของวัน สภาพแต่ละคนสะบักสะบอมมาก ยิ่งบ่าย ยิ่งลมแรง และยิ่งเละเทะกันเข้าไปใหญ่ กลิ้งกันไม่เป็นท่าเลย บางคนกู้เรือไม่ไหว ครูต้องเข้ามาช่วย 
เย็นนี้ขับรถกลับบ้าน แวะ “พันธุ” ของหน่วยนาวิกโยธิน หาซื้อเสบียงมาเติม กลับเข้าไปกินข้าวในห้องพัก กลับบ้าน ซักผ้า ตาก หมดแรง นอน


ฟี เจท และผม ยกเรือแบบนี้เพื่อเทน้ำที่ค้างอยู่ในลำเรือก่อนเก็บ ทำหลังเลิกเรียนทุกวัน

[O'Pern]

4 เมษ 59
   เช้านี้ลองขี่จักยานไปเรียนบ้างดีกว่า แวะซื้อไก่ทอดหาดใหญ่แถวตลาด ร้านนี้ข้าวเหนียวอร่อยดี นุ่ม หอม อันไหนอร่อยเราก็เมมไว้ครับ ไว้จะมาจัดซ้ำอีก
   ภารกิจช่วงเช้าของทุกๆ วัน นักเรียนทุกคนต้องมาช่วยกันประกอบใบเรือครับ ผมนี่ตั้งใจเรียนอย่างมาก เลยทำทุกอย่างเป็น แต่ด้วยความที่อยากเก่ง เลยไปช่วยคนอื่นเขาประกอบเรือด้วย ยิ่งช่วยมาก เราก็ยิ่งชำนาญมากขึ้น แรกๆ ก็ผูกเชือกผิดๆ ถูกๆ พอครูมาแก้ไขให้ เราก็จำไว้
   ประกอบเรือเสร็จก็เข้าห้องเรียน ครูบังจะบอกว่าวันนี้พวกเราจะฝึกอะไรกันบ้าง แล้วก็เป็นไปตามคาด ยังคงฝึกแทคกับไจป์ แต่ครูจะเริ่มวางทุ่นให้พวกเราแล่นใบกันยากขึ้นอีกนิด
    วันนี้นักเรียนกลุ่ม 1 ของผมมาแล้วนะ ชื่อ “จ๋า” มาจากอุตรดิษฐ์ เขาเล่นเรือใบเป็นมาก่อนแล้ว เลยไปต่อได้อย่างไม่ยากนัก
   เช้านี้จ๋าเลยได้ลงเรือในกลุ่ม 1 ส่วนผมรอจ๋าเข้าฝั่งมาเปลี่ยนผลัด ส่วนเจ้าพีกลุ่ม 3 นี่รอยาวนานจนหลับได้เลย
   ยังคงเรียนเรื่องแทคกับไจป์ มันคือพื้นฐานของการแล่นเรือเลยล่ะ ช่วงเช้าวันนี้ลมแรงดี แต่แรงจนต้องหยุดพักเข้าฝั่ง เพราะเรือล่มกันระเนระนาด พวกลุ่ม 1 ที่แล่นใบเป็นแล้วยังแทบไม่รอด
   พักรอลมเบาจนถึงเที่ยง พักกันยาวเลย พอบ่ายกลุ่ม 2 และ 3 ก็ออกไปฝึกจนถึงเย็น แล้วก็กลับมาเก็บเรือ ขั้นตอนนี้ใช้เวลาราว 1 ชม เริมตั้งแต่ยกเรือขึ้นฝั่ง ล้างเรือ ถอดเสา ถอดเชือก 5 เส้นที่ใช้ประกอบใบ ตอนรื้อก็ง่ายดีหรอก ตอนประกอบนี่สิ จำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง
   เข้าห้องสรุปตอนเย็น คุยถึงเรื่องข้อผิดพลาดที่แต่ละคนเจอมา ก็สนุกดีครับ เจออาการแปลกๆ ของแต่ละคนแล้วขำ
   กลับเข้าบ้านเอ๋ วันนี้เจอของแข็ง อย่างโหดเลย ปกติขับรถยนต์เข้าบ้าน หมาไม่เคยเห่าอะไร มาวันนี้ขี่จักรยานเข้า เห่ากันเกรียวเลย เกรงใจแม่ไอ้เอ๋ที่อยู่บ้านอีกหลัง เห่าเสร็จมันมานอนขวางหน้าห้อง พอเดินเข้าไปใกล้มันก็เห่าขู่จะกัดเอา เข้าห้องไม่ได้ นั่งรออยู่ราว 10 นาที โชคดี น้องไอ้เอ๋มา เลยขอให้เขาช่วยหน่อย ถึงได้รู้ว่าหมาชื่อ “โชคดี”
   นี่ถ้าน้องไอ้เอ๋ไม่มา ผมจะทำอย่างไรนะ

[O'Pern]

5 เมษ 59
   เอาจักรยานออกซ้ำอีกครั้ง แม้จะหวั่นๆ ขากลับหน่อยก็ตาม แต่กะว่าจะรีบกลับ เพราะเมื่อวานกลับค่ำ มันมืดๆ หมามันคงจำเราไม่ได้ วันนี้ขอแก้ตัวใหม่
   แวะกินข้าวมันไก่ในตลาดบ้างดีกว่า ร้านเก่าแก่ที่เคยพามิวและเดอะแกงค์เรือใบมานั่งกินตอนเช้าเมื่อสามปีก่อน ปกติร้านอาหารในกรุงเทพฯ ถ้าเป็นร้านมีชื่อเสียงเขาก็จะขายอาหารอย่างนั่นอย่างเดียว เช่น ร้านข้าวมันไก่ ร้านต้มเลือดหมู ร้านโจ๊ก ฯลฯ แต่ที่สัตหีบนี่ร้านเดียวแต่ขายแม่งครบเลย จนเราไม่รู้ว่าจะสั่งอะไรดี ร้านนี้ขายต้มเลือดหมู โจ๊ก ข้าวมันไก่ ก๋วยจั๊บ แปลกมากตรงที่ทำทุกอย่างออกมาได้ค่อนข้างดี คนเลยแน่นตลอดทุกเช้า
   กินเสร็จซื้อนำเต้าหู้ ปาท่องโก๋เข้าไปกินที่ห้องเรียน กินเสร็จก็เริ่มประกอบเรือกันได้ ใครมาก่อนก็ช่วยกันก่อน ผมไง ผมมาเช้าคนแรกทุกวัน ประกอบแม่งวันละ 5 ลำก็มีมาแล้ว โหดสัสเลย
   ประกอบเรือก็หนึ่ง แต่ไอ้ที่ใช้แรงเยอะนี่คือการยกเรือครับ ตอนเช้าก็ยกลงทะเล ตอนเย็นก็ยกขึ้นฝั่ง ยกจนนิ้วหงิก เราเป็นผู้ชายด้วยไง จะมาทำติ๋มๆ เดินหนี แม่งก็ไม่แมน สุดท้ายไอ้แมนๆ นี่แหละ พวกมึงยกกันไปซะ ไอ้คนที่ช่วย แม่งก็ช่วยตลอด ไอ้คนที่ไม่ช่วย แม่งก็เดินหลบอู้รู้งานตลอดเช่นกัน
   เช้านี้ฝึกวิ่งทวนลมกันบ้างแล้วนะ วิ่งทวนลมนี่เราต้องวิ่งซิกแซกสวนลมขึ้นไป ยากดี เหนื่อยดี ต้องดึงใบเยอะ ใช้แรงเยอะ เริ่มจากกลุ่ม 1 ตามด้วย 2 และ 3 เช่นเคย ช่วงรอก็นั่งจับกลุ่มคุยกันเอง คุยกับครู ตามอัธยาศัย
   พอฝึกครบ 3 กลุ่มก็เข้าฝั่ง พักกินข้าวกลางวัน ก็ข้าวกล่องเหมือนเดิมนี่แหละ บางวันอร่อย บางวันเฉยๆ ก็โอเคดีครับ พอรับได้
   ช่วงบ่ายออกฝึกซ้ำเหมือนเดิม และมักจะเจอคลื่นลมที่แรงขึ้นกว่าช่วงเช้า แน่ล่ะ มันยากขึ้นเห็นๆ กลิ้งกันเยอะเลย ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น บ่ายวันนี้เป็นวันที่ผมต้องจดจำเลยล่ะ เรือล่มไป 7 รอบ รอบที่ 3-7 ล่มต่อเนื่องติดๆ กัน ล้มแบบท้อเลยล่ะ เพราะกู้เรือจนหมดแรง ขนาดครูเรียกให้เข้าฝั่ง ผมยังกู้เรือขึ้นมาไม่ได้เลย
   เรือล่มแบบแปลกๆ เจอการพลิกคว่ำแบบไม่รู้ตัว แล่นๆ มาดีๆ แม่งพลิกล้มกลิ้งเลย โดนบูมตีเข้าหน้าแบบไม่รู้ตัว เรียกว่ากระเด็นลงน้ำแบบงงๆ
   ไอ้ทีกู้เรือจนหมดแรงก็เพราะล้มแล้วล้มอีก กู้เรือขึ้นมาแล้วเรือแม่งวิ่งหนีเราไปอีกสิบกว่าเมตร คือมันแล่นเองเพราะเชือกดึงใบมันตึง ทำให้ใบกินลม เรือเลยแล่นเอง ต้องว่ายตามไปกู้เรือใหม่อีกครั้ง
   บางทีเจอแบบเรือล่มแล้วเสาจมอยู่ในน้ำ ต้องออกแรงมากๆ ๆ กู้จนท้อใจ จนมีครั้งหนึ่งเรือล่มแบบเสาปักดินเลย ไอ้นีโหดกว่าเพื่อน ใช้แรงโน้มเรือนานมาก
   หมดแรงแบบไปต่อไม่ไหวแล้ว ผมยกมือโบกอยู่นาน จนครูเข้ามาช่วยกู้เรือให้
   กลับเข้าฝั่งแบบสะบักสะบอม แว๊บหนึงในใจคิดว่านี่เราจะเล่นเรือใบไหวจริงๆ หรือนี่
   ถึงบ้านอาบน้ำ ดูสภาพร่างกาย ศอก เข่า เขียวช้ำ พุงเขียวเข้มเป็นรอยกดจากเรือ 3 จุด ดั้งจมูกแดง เจ็บ คืนนี้นอนหลับสบายเลยกู
   กลางคืน “ตาล” โทรมาหา บอกว่าให้ผมเข้าไปพักที่บ้านพักของเขาได้ อยู่ใกล้ๆ กับห้องเรียนเลย ห่างกันแค่ 1 กม
   ตาลบอกว่าได้ยินผมบ่นว่านอนไม่ค่อยหลับ เพราะบ้านอยู่ติดกับถนนใหญ่ บ้านตาลว่างอีก 2 ห้อง เลยแบ่งให้ผมห้องหนึ่ง
   โห ดีใจเลยสิครับ รีบแพ็คของทันที ผมนี่โคตรใจง่ายเลย


ตาล คนซ้ายมืดสุดในภาพ

[O'Pern]

6 เมษ 59
   ทยอยขนของขึ้นรถ ล่ำลาเจ้าหมา 3 ตัว รวมไอ้โชคดีด้วย ขับเข้าไปจอดที่ด้านหลังห้องเรียน นำจักรยานออกขี่ไปตลาดเหมือนเดิม ได้หมูข้าวเหนียว น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋กลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว เฮ้ยย บ่อยไปเปล่า
   เช้าประกอบเรือ เข้าชั้นเรียน นำเรือลงน้ำ กลุ่ม 1 ลงฝึก วันนี้ฝึกวิ่งแบบคอร์สแข่งขันที่เป็นรูปสามเหลี่ยม เอาล่ะโว๊ย น่าสนุก
   ปัญหาหลักของผมคือการควบคุมหางเสือ ผมว่ามันถือให้นิ่งได้ยากมากๆ แต่ก็มีอีกปัญหาหนึ่งด้วย นั่นคือ “เชือกติดท้ายเรือ” เกิดจากการเปิดใบกว้างมากแล้วพอไจป์กลับลำเชือกมันหย่อนลงไปเกี่ยวกับมุมท้ายเรือ ผลก็คือ “กลิ้ง” ผมกลิ้งไปเพราะเรื่องนี้หลายรอบมาก แก้ไม่ตกเลย
   คอร์สรูปสามเหลี่ยมแบบนี่ จะมีช่วง Run (วิ่งตามลม) ที่ต้องเปิดใบกว้าง และเมื่อถึงทุ่นก็ต้องไจป์ จุดนี้แหละที่หลายคนมากลิ้งกัน ผมต้องระวังให้มาก ถ้าลมอ่อนผมพอไหว แต่ถ้าลมแรงเมื่อไหร่ นั่นคือหายนะสำหรับผม
   โชคดีลมระดับปานกลาง ผมไม่กลิ้ง รอดตัวไป ตอนแล่นใบนี่อย่างเกร็งเลยนะ พอถึงโค้งนี่ผมถึงกับสวดเลยทีเดียว
“ขอให้รอดๆ”
“อย่ากลิ้งๆ”
พอผ่านมาได้นี่มีเฮดังลั่นในใจ ยังกะว่ากูเข้าเส้นชัยได้ที่ 1
พักกลางวัน กินข้าวกล่อง ผมชวน “เต่า” “พี่” “ตาล” ไปกินไอติมด้วยกัน แท่งละ 10 บาท กินกันมาหลายวันแล้วล่ะ กินจนเป็นแฟนคลับแล้ว
บ่ายลงน้ำต่อ ซ้อมเหมือนเดิม แต่ลมแรงขึ้น ลุ้นโคตรเลย เนื้อตัวฟกช้ำ เขียว เปิดพุงให้ดูทุกคนร้องโอ้โหเลยล่ะ นี่มึงไปเล่นเรือ หรือชกมวย
รอดผ่านพ้นมาได้ ล้มกลิ้งไปนิดหน่อย กู้ขึ้นมาเองได้ เริ่มรู้ความผิดพลาดของตัวเองแล้ว เริ่มมีเทคนิคใหม่ๆ ที่คิดขึ้นมาเองบ้างแล้ว เช่นการนั่ง การจับหางเสือ การดึงเชือก ฯลฯ
เย็นเข้าบ้านพักทหารที่ตาลพัก ห่างจากห้องเรียนแค่ 1 กม เอง ใกล้ สะดวกมาก ตาลยกห้องด้านหน้าบ้านให้พัก ผมเข้าไปใส่ปลอกหมอน และหมอนข้าง กวาดห้องเล็กน้อย เปิดกระจกออก แล้วก็ต้องตกใจ
ผมโดน “แตน” ต่อพร้อมกัน 5 จุดบนมือขวา นอกกระจกมีรังแตนอยู่ พอดันกระจก รังของมันก็ขยับ ผมเลยโดนซะ
ยังมีแตนบินเข้ามาในห้องอีก 3 ตัว เปิดหน้าต่างคาไว้ จะมีตัวใหม่ๆ บินเข้ามาเพิ่มหรือเปล่านะ มือขวาเจ็บปวดจี๊ดเหมือนเข็มทิ่ม แต่ก็ต้องทน เอาไม้โบก เขี่ย ให้แตนบินออกไป
ห้องพักมีแอร์ แต่แอร์เสีย เจ้าของบ้านถอดไปซ่อม ก็ตามน้ำกันไปครับ เขาให้ห้องพักเรามาแล้วก็ถือว่าสุดยอดแล้วนะ ปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมโดยเร็วจะดีกว่า
อีกพักเดียวแขนชาอย่างมากราว 30 นาที จากนั้นก็ค่อยๆ ชาลดน้อยลง ใจผมคิดคงไม่เป็นไรหรอกนะ ไม่ถึงกับต้องไปหาหมอหรอก
รีบจัดข้าวของเข้าที่ ตากผ้า แล้วแม่ของตาลก็ขับรถเข้ามาพอดี มาหาลูกเขาเป็นวันแรกกับที่ผมย้ายเข้ามาพอดี แม่เขาทำงานที่พัทยา
แม่พาไปเลี้ยงข้าวต้มปลาร้านดังในตลาด อร่อยดีครับ ติดใจเลย แต่ก็แพงเหมือนกันนะ ชามละ 60-70 มั้ง สั่งเพิ่มโน่นนี่ก็คิดราคาบวกเข้าไปอีก กินอิ่มแล้วแม่แยกของตัวกลับ ตาลเลยกลับกับผม ขับแป๊บเดียวก็ถึงบ้าน ระยะทางสัก 4-5 กม เองมั้ง เลียบเลาะชายหาดนี่บรรยากาศดีเหลือเกิน นึกถึงรถเปิดประทุนเลยล่ะ
เข้ามาบ้านก็เล่นดนตรีกันต่อ ผมเล่นอูคูเลเล่ ตาลเล่นกีตาร์เบส คุยกันเรื่องชีวิต เลยรู้จักตาลมากขึ้น ในห้องเรียนนี่ไม่ได้คุยกันเลยนะ ตาลเป็นคนเงียบๆ ไม่คุยอะไรเลย
ตาลเพิ่งจบ ม6 กำลังเรียนต่อศิลปากรด้านดนตรีแจ๊ส ตาลเลือกเล่นดับเบิลเบส นึกภาพแล้วคงเท่ชะมัด คนเล่นก็หน้าตาดี หุ่นดี แบบนี้ไปกันใหญ่เลยล่ะ
กลางคืนมือชาจากแตนต่อยทั้งแขนยังไม่หาย ผมได้แต่สวดมนต์แผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ ขออโหสิกรรมหากทำอะไรผิดพลาดไป

[O'Pern]

7 เมษ 59
   กินมื้อเช้าแบบ “ตาล สไตล์” ไข่ต้ม อกไก่นึ่ง ขนมปังทาเนยถั่ว และนูเทล่า โห นี่มันนักกีฬาอาชีพชัดๆ
   ผมไม่เคยกินแนวนี้มาก่อน อึ้งไปเหมือนกัน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ทำแล้วสุขภาพดี ผมเอาหมดแหละครับ
   ขี่จักรยานไปเรียนกัน ระยะทางแค่นี้ขี่ 2 นาทีถึงแล้ว แต่มาถึงสายกว่าเดิมที่ผมเคยมาหน่อย คนอื่นเริ่มตั้งใบเรือกันแล้ว น่าแปลกนะ พอมาถึงห้องเรียนแล้วผมกับตาลแทบไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย เพราะอยู่คนละกลุ่ม เรือคนละลำ มาเจอกันก็ตอนพัก
   ซ้อมเรือกันมาจนพวกเราบังคับเรือได้ตามสั่งแล้ว ถึงขนาดจอดเรือนิ่งๆ ในทะเลก็ยังทำกันได้ทุกคน ครูเลยจัดวางไลน์สนามแล้วทำการแข่งเก็บคะแนน ช่วงเช้าให้แต่ละกลุ่มซ้อมกันนิดหน่อย แต่สำหรับผมแล้ว มันไม่ได้ซ้อมอะไรสักนิด ลงน้ำทุกครั้งไม่เคยออมมือ จัดเต็มตลอด จน “ครูเป้” ต้องตะโกนบอกเสมอว่า “พี่เปิ้ล ใจเย็นๆ” ครูคงเห็นผมทำอะไรอย่างรวดเร็วทั้งการสาวเชือก การกลับตัว และ “การกลิ้ง”
   วันหลังๆ ผมกลิ้งน้อยลงแล้วนะ แต่ก็มีบ้างแบบพองาม คือไม่ได้กลิ้งสะเปะสะปะ กลิ้งอย่างมีเหตุผล แต่การแข่งวันนี้ผมกลิ้งอีกแล้วนะ แต่เป็นเพราะโดนเรือลำอื่นชน เรือของ “เจน” เปิดใบกว้างวิ่งมาทางผมที่จอดนิ่งอยู่ อ้าว ฉิบหายแล้วไง งานเข้า กูกำลังจอดรอสตาร์ท จะทำไงดี สุดท้ายเชือกเมนชีทของเขาก็มาลากเอาหัวเรือของผมปัดไป ทำให้ใบกินลม แต่หัวเรือหมุนผิดด้าน ผลก็คือ “กูกลิ้งอีกแล้ว”
   รีบกู้เรือแล้วมานั่งรอสตาร์ทต่อ ที่ผ่านมาเหมือนฝันไป จู่ๆ ก็โดนเชือกลากจนตัวเองพลิกคว่ำได้ ทุกทีจะล้มด้วยฝีมือตัวเองตอนเข้าโค้ง ไม่ก็ตอนเชือกติดท้ายเรือ
   เออ ไอ้ปัญหาเชือกติดท้ายเรือนี่เรื่องใหญ่ของผมเลยนะ กลิ้งด้วยเหตุผลนี้บ่อยมากๆ จนผมอยากจะดีไซน์ด้านท้ายเรือใหม่ ให้มันกลม มน โค้งกว่าเดิม เอาแบบเชือกไปเกี่ยวไม่ได้เลยน่ะ
   สงสัยเรื่องนี้จนต้องไปดูใน Youtube แล้วก็รู้ว่าสาเหตุทีเชือกติดท้ายเรือเพราะผมสาวเชือกเมนชีทมาเก็บช้าเกินไป การเปิดใบไปมาก นั่นคือเราปล่อยเชือกมากตามไปด้วย พอตอนกลับตัวก็ต้องสาวเชือกปิดมุมใบเรือสักหน่อยก่อนดันหางเสือเลี้ยว
   โง่มาก่อนฉลาดเสมอครับ แต่สำหรับผมแล้ว ถึงแม้จะรู้วิธีแก้ แต่พอเจอตอนลมแรงๆ นี่มันทำอะไรไม่ทันเลยนะ พลาดนิดเดียวเป็นกลิ้งเลย เพราะลมแรงคลื่นก็จะแรงไปด้วย การกลับลำแล้วเจอคลื่นดันนี่ทำเอาเรือพลิกได้ง่ายๆ สำหรับมือใหม่อย่างผม
   วันนี้เก็บคะแนนไปได้นิดหน่อย เลิกเรียนแล้วขี่จักรยานกลับบ้านเอาผ้าไปตาก เสือกคึก ชวนกันวิ่งออกกำลังกายต่ออีกนี่ จัดไปอีกราว 1 ชม โห โหดสัสเลยครับพี่ เช้าจักรยาน กลางวันเรือใบ เย็นวิ่ง แล้วขับรถยนต์ไปตลาดหาของกินกัน ตาลอยากกินหอยทอดทำจากหอยนางรม เลยพาไป อารมณ์คล้ายเลี้ยงลูก แต่ไอ้ตาลนี่ตัวสูงใหญ่ แก่กว่าลูกผม 3 ปี
   กินเสร็จต่อด้วยร้านน้ำเต้าหู้ เอ๊ะ มาสูตรเดียวกับลูกผมเลยนะ นั่งกินกันไป คุยกันไป บรรยากาศในตลาดที่ถนนเทศบาลสาย 1 นี้ดูคึกคักดี ร้านค้าเยอะขึ้นกว่าสมัยที่ผมพามิวมา แถมที่ถนนเส้นอื่นก็ยังมีร้านอาหารเปิดอีกหลายร้าน ที่เล็งไว้คือร้านสเต็คแต่งแนวฝรั่ง สวย ดูดี บอกกับตาลว่าไว้วันหน้ามาจัดร้านนี้กันบ้าง
   กลับถึงบ้านกะว่าจะสลบหมดแรง แต่เปล่าเลย แม่งคึกสัส กลายเป็นนอนไม่หลับเอา กว่าจะนอนได้ก็เลยเที่ยงคืนไปโน่นเลยล่ะ โหห ไม่เอาแล้ว กูไม่วิ่งแล้ว

[O'Pern]

8 เมษ 59
   มื้อเช้าแบบ “ตาล สไตล์” อีกแล้ว เหมือนเมื่อวานเป๊ะเลย อืมม เฮ้ย ชักเกรงใจ แม่เขาซื้ออาหารมาให้ลูกเขา แต่ผมมาแย่งเด็กแดกเสียนี่ แต่ก็กินซ้ำไปอีกวัน เหมือนเดิมเป๊ะเลยแหละครับ กะไว้ว่าพรุ่งนี้ไม่เอาแล้ว เกรงใจเขา เขาให้พักอาศัยก็บุญแล้ว
   เช้าประกอบเรือ บรีฟ แล้วก็ลงแข่งอย่างเป็นทางการ ครูจะเก็บคะแนน 5 รอบ แล้วให้คัดรอบที่แย่สุดทิ้งไป เช้าผมจัดไป 1 รอบ บ่ายอีก 1 รอบ ได้คะแนนไม่ดีเท่าไหร่หรอก แถมโดนชนกลิ้งอีกด้วย เซ็งเลย แต่ก็ยังดีที่กู้เรือขึ้นมาแข่งต่อได้
   เฮ้ย แข่งกันสนุกดีว่ะ แต่จำที่ “ครูเป้” บอกผมไว้ว่า “อย่าชนนะ นี่เรือแข่ง” คือเรือที่ผมใช้ลำแรกมันเป็นเรือฝึกครับ เล่นจนมันแตกกลางทางเลย มารู้ว่าไอ้ที่ผมล้มกลิ้งบ่อยๆ ก็เพราะเรือมันรั่ว มีน้ำเข้าเต็มลำ ควบคุมยากกว่าปกติ พอมาสองสามวันหลังนี้ ผมได้เรือเบอร์ 11 (ตรงกับวันเกิดผมพอดี) เป็นเรือแข่ง สภาพสวยเลย อุปกรณ์เรือทุกอย่างสภาพดีหมด เล่นแล้วผิดกับลำเก่าคนละเรื่อง ควบคุมเรือได้ง่ายขึ้น นิ่งขึ้น สั่งได้ดังใจมากขึ้น อารมณ์เดียวกับนักทดสอบรถที่ผมชอบ แต่วันนี้ผมทดสอบเรือ
   แต่ตอนแข่งมันต้องอ้อมทุ่นใกล้ๆ กัน มีเรือหลายลำพุ่งเข้ามาจุดๆ เดียวกัน ทำเอาผมลำบากใจมาก จนต้องยอม “ยก” ให้คนอื่นเข้าโค้งไปก่อน เพื่อเลี่ยงการชน แม้ว่าในกติกาเรือใบผมจะได้สิทธิ์นั้นก่อนก็ตาม
   ครูบอกว่าอย่าชน ผมก็เลี้ยงให้ครับ ทำตามคำสั่งครู รักษาเรือมากกว่าลำดับการแข่งขัน ผลแพ้ชนะจะอย่างไรก็ช่าง เรือผมต้องไม่ชน ผมรู้แค่นี้
   มือเย็นกินที่ตลาดอีกเช่นเคย วันนี้ผมกินสุกี้แห้งทะเล ลองร้านเปิดใหม่ดูบ้าง รสชาติกลางๆ ครับ ปิดท้ายด้วยเต้าฮวย แล้วก็กลับเข้าบ้าน ซ้อมดนตรีกับตาล นั่งคุยกัน แยกย้ายกันตอนสามทุ่มกว่า

[O'Pern]

9 เมษ 59
   ผมชวนตาลไปหาหมูย่างกินกันที่ตลาด ขี่ไปกันสองคัน จัดข้าวเหนียวหมูมาคนละชุด ตามด้วยน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋อีกด้วย เอาไปกินที่ริมชายหาด บรรยากาศดีมาก แต่ขยะเยอะไปหน่อย กินเสร็จเลยเก็บขยะริมหาดทรายถุงใหญ่เอาไปทิ้ง ไม่ต้องถ่ายภาพมาลงเฟซบุ๊คอะไรเหมือนคนอื่นเขาหรอก ผมไปทะเลก็เก็บขยะประจำทุกครั้ง เก็บมากเก็บน้อยก็แล้วแต่เราสะดวก แต่ถ้าเจอของอันตรายนี่ต้องเก็บขึ้นอย่างทันที เช่นพวกขวด หลอดไฟ แท่งเหล็กแหลมคม แก้ว ฯลฯ
   เช้าประกอบเรือ วันนี้เราจะฝึกเดินทางไกลกัน เราจะไป “เกาะหมู” เกาะที่อยู่ตรงหน้าเรา ที่เรามองเห็นมันทุกวัน ห่างจากฝั่ง 4.1 กม แต่ต้องวิ่งทวนลมขึ้นไป เลยใช้เวลาราว 1 ชม
   ขาไปนี่สิ ทุกลักทุเลหน่อย เพราะให้นักเรียนทั้ง 3 กลุ่ม ไปเรือลำเดียวกัน เรือผมมี จ๋า ผม พี
   จ๋าเป็นผู้หญิง แต่ก็ตัวตัวพอๆ กับผม ส่วนพีนี่สูงใหญ่เยอะ เลยไปแลกกับ “เจน” ทำให้พี่ได้ไปอยู่ลำเดียวกับ “เจ็ท” เพื่อนที่เขาชวนกันมา สองคนนี้สนิทกัน ซี้กัน เลยสมใจเขาเลย
   ผมให้ “เจน” กับ “จ๋า” นั่งที่ด้านข้างเรือ ส่วนตัวเองยอมนอนขวางตรงเสา คอยถ่วงเรือช่วย นึกว่าสบายๆ นะ แต่เปล่าเลย แม่งเมื่อยสัส แถมน้ำทะเลกระเด็นเข้าหน้า เข้าปากตลอดเวลา ฮ่วยยย
   กว่าจะถึงเกาะหมูได้ก็เมื่อยตัว จอดเรือแล้วรีบโดดลงแช่น้ำเลย กินน้ำ กินขนมกันสนุกสนานเลย เมื่อวานออกเงินไป 500 บาท ร่วมสมทบทุนซื้อของกินปาร์ตี้เล็กๆ กัน มาถึงเกาะเหนื่อยๆ นี่กินสไปร์ทก่อนเลย ตามด้วยเลย์ และโอริโอ้ โหห แม่งแดกเป็นเด็กๆ เลยน่ะ แต่มีข้าวเหนียวส้มตำไก่ย่างจากครูติดมาให้ด้วยกัน จัดกันหมดเกลี้ยงเลยล่ะ หิวๆ นี่กินอร่อยมาก
   อยู่บนเกาะกัน 3 ชม ครับ เดินเล่นตามอัธยาศัย ผมเดินไปทางเขื่อนหิน พบว่าด้านนั้นของเกาะเป็นหาดหิน แต่ที่เราจอดเรือกันเป็นหาดทราย ไปนอนเล่นแช่น้ำให้คลื่นตีโยกเยกที่หาดหิน ผมว่าสบายดีนะ หินมันไม่ติดตัวแล้วรำคาญเหมือนเมล็ดทราย นอนตรงนี้อยู่คนเดียวราว 15 นาที ใส่ชูชีพด้วยไง ตัวเลยลอยๆ ล่องลอยดี สบายดี แม้จะกลางแดดจ้าก็เอาหมวกมาปิดหน้าซะก็สิ้นเรื่อง รู้สึกผ่อนคลายมากๆ เลย
   มีเล่นเกมกันด้วยนะ เกมขำๆ ให้นักเรียนร่วมสนุกกันน่ะ เกมเติมน้ำใส่ขวด ใครเต็มก่อนชนะ แต่ขวดดันมีรูรั่วที่ครูแกล้งเจาะเอาไว้ ทีมใดแพ้โดนเขียนหน้า จัดไปครับ ผมก็โดนกับเขาเหมือนกัน
   อ้อ ที่หาดทรายด้านที่เราจอดเรือกันมีปะการังด้วย มีหอยเม่น ปลาดาว ฯลฯ แต่ไม่ถึงกับสวยมากนัก
   บนเกาะมีหมาชื่อ “กังฟู” มันชอบเล่นกับคนมาก คาบขวดไปให้คนขว้าง แล้วมันก็จะว่ายน้ำไปเก็บมาให้ เล่นวนเวียนอยู่แบบนี่ได้ตลอดเวลา น่ารักดีนะ มันคงเหงามากที่ปกติไม่มีใครมาเล่นกับมัน มันก็อยู่กับชาวบ้านบนเกาะที่รับจ้างพานั่งเรือไปดำน้ำรอบๆ เกาะนี้
   ขากลับเดินทางตามลม ใช้เวลาแค่ 30 นาที เปิดใบเรือครั้งเดียว มุมเดียว ลากยาวถึงฝั่งเลย ต่างจากขามาที่ต้องแทคกันหลายครั้งกว่าจะมาถึง
   กลับเข้าฝั่งแล้วก็เก็บเรือเลย เฮ้ย วันนี้เลิกเร็วกว่าปกตินิดหน่อย เลยขี่จักรยานเล่นที่สวนสาธารณะหน้าบ้าน จนเย็นๆ ค่อยขับรถออกไปตลาดหาของกินกับเจ้าตาล กลางคืนก็นั่งคุย เล่นดนตรีกัน ตาลชอบดนตรีเอามากๆ ไม่คุยกันนี่ไม่รู้นะนี่ ดูภายนอกแบบเงียบ ขรึม ปล่อยมุขแบบตลกลึก

[O'Pern]

10 เมษ 59
   เช้ายังคงกินหมูย่าง ไก่ย่าง ข้าวเหนียว น้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ นี่วันสุดท้ายแล้วนะ ในที่สุดวันที่ 10 ก็มาถึง ผมเพิ่งรู้ตัวว่าเจ้าตาลเขาจะกลับเย็นนี้ ส่วนผมอยากค้างต่ออีกคืน คงต้องหาที่นอนเอาเองซะแล้ว
   “เจน” เขามากับลูกที่เรียนออปติมิสต์ แต่เมื่อวานสามีมาหา และจะขับรถกลับให้ ผมเลยขอจองห้องพักของเขาต่ออีกคืน ได้สิทธิคิดเรทราคาเดียวกันกับเขาที่มีทหารจองให้ คืนละ 400 บาท ถ้าคนนอกจองจะคืนละ 550 และไม่รับประกันว่าจะจองได้
   เป็นอันว่าคืนนี้มีที่ซุกหัวนอนแล้ว
   เช้านี้ยังคงมีแข่งเรือต่ออีกนะ ขนาดวันสุดท้ายแล้วยังไม่แรงไมหยุด เช้านี้จัดไปอีก 1 race รูปแบบสนามเหมือนเดิม ยิ่งฝึกยิ่งคล่องจริงๆ ด้วยนะ มีสนามหนึ่งผมเข้าที่ 2 ด้วย ดีใจๆ ฝีมือเริ่มพัฒนา รู้ตัวว่ามาแซงเรือหลายลำตอนจังหวะเล่นทวนลมนี่แหละครับ
   การแล่นทวนลมมันมีเคล็ดลับนิดหน่อย คือต้องดึงใบให้ถึงมุมกาบเรือ และถ้าดึงให้ถึงขีดสุดก็คือตัวรอกสองตัวมาชนกัน จะเรียกว่า Box To Box และต้องเอา Dagger Board ลงสุด พร้อมกับถือหางให้ให้เรือวิ่งเข้าหาลม 45 องศา หากใครทำตามนี้ได้หมด เรือจะแล่นเข้าหาทุ่นด้วยมุมองศาที่มากกว่า ทำให้ใช้การแทคน้อยกว่าเรือลำอื่น
   คือมุมไต่ของเราชันกว่าน่ะ คนอื่นอาจต้องแทคกัน 5-6 ครั้ง แต่เราใช้แค่ 4 ก็อ้อมทุ่นได้แล้ว เรือเราวิ่งระยะทางสั้นกว่าอีกด้วย
   แข่งจนถึงกลางวัน และประกาศผล ผมได้ที่ 4 จากนั้นก็เก็บเรือแบบถอดทุกชิ้น ล้างทำความสะอาดอย่างดี ถอดใบเรือพับใส่ซ่อง มัดเชือก 5 เส้นรวมกันให้เป็นชุดๆ ฯลฯ
   ขณะเก็บเรือก็รู้สึกโหวงๆ ขึ้นมา เฮ้ยย มึงจะมาดราม่าทำไมวะ รู้สึกใจหายที่ต้องจากครู จากเพื่อนๆ จากสถานที่ เลยถ่ายรูปบรรยากาศเก็บเอาไว้ดูตอนคิดถึง
   ถ่ายรูปเรือคู่ชีพของเรา เบอร์เรือตรงกับวันเกิดเรา ห้องอาบน้ำล้างตัวที่พวกเรามายืนอาบน้ำร่วมกัน ริมหาดที่พวกเรามาประกอบเรือกันทุกเช้า ฯลฯ
   อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เป็นเสื้อที่ได้รับแจกให้สีเหลืองสด สกรีนรูปใบเรือสีแดง สวยดีนะ ตอนบ่ายมีการรับมอบประกาศนียบัตร เสร็จแล้วปิดท้ายด้วยปาร์ตี้อาหารเล็กๆ น้อยๆ
   หลายคนทยอยกลับเลย ร่ำลา คิดถึงกัน คงมีบางคนที่ผมต้องได้เจอเขาอีก และมีอีกหลายคนที่คงไม่ได้พบกันอีกเลย เก็บความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกันไว้ ผมเมมไว้หมด ทั้งคนสนิท และไม่สนิท ทุกคนล้วนเป็นประสบการณ์ของผม
   ผมอยู่ในงานจนถึงคนท้ายๆ ยืนส่งเพื่อนๆ หลายคนกลับบ้าน จนเหลือแต่พวกครู เดินเข้าไปขอบคุณคุณครูทุกท่าน บอกความในใจเล็กน้อยว่า ผมรู้สึกดีกับคุณครูทุกท่าน ขอบคุณมากที่ช่วยดูแลพวกเรา ขอขอบคุณจากใจ
   ขับรถต่อไปยังศูนย์สมุทรกีฬา ที่พักในละแวกนี้ที่ผมชอบมากที่สุด นอนห้องต่อจากเจนที่มากับลูกเขา ยังแซวลูกเขาว่าถ้าเหลือขนมก็ทิ้งไว้ในตู้เย็นบ้างก็ได้นะ แต่ก็ไม่มีเลย ว้า เจ้ามิงเก้กินหมดเกลี้ยงเลยหรือนี่
   รีบเปิดแอร์ทันที โหห กูได้นอนห้องแอร์แล้วโว๊ยยย ไม่ได้นอนแอร์มา 5 คืน รีบเปิดทีวีดูเลย นี่ไม่ได้ดูทีวีมา 10 วัน โห ตื่นเต้นมาก
   อาบน้ำนานๆ แบบไม่ต้องเกรงใจใครเลย สระผมอย่างสบาย ไม่ต้องเร่งรีบ พักคนเดียวมันอิสระแบบนี้แหละครับ
   ซักเสื้อผ้าที่ใช้เล่นเรือ มีเพียงถุงมือที่ขาดกระจุย มันเริ่มขาดตอนเรียนวันที่ 7 แล้วล่ะ จากนั้นก็ขาดเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนนิ้วโป้งขวาขาดจนนิ้วโผล่ ถุงมือหนังกลับของ Fox เลยนะ เสียดายเลย
   ตอนนี้ที่ผมอยากได้ก็คือถุงมือและรองเท้าครับ ไม่รู้จะไปหาที่ไหนดีเหมือนกัน นี่ถ้าเป็นสมัยก่อนที่ยังพอได้ไปต่างประเทศบ้างก็ไม่ยากขนาดนี้ คงไปเดินดูเอง เลือกเอง แต่วันนี้มันไม่ใช่แล้วสิ วันๆ อยู่แต่ร้านขายของ จากเดิมทำงานใช้สมอง ตอนนี้มาทำแบบใช้แรงงาน
   อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่าน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง อดทนเวลาทีฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ


ครูบัง ครูที่สุดยอดมาก

[O'Pern]

11 เมษ 59
   เป็นคืนที่นอนสบายมากที่สุดในรอบ 10 คืน ตื่นเช้ามานี่ทำตัวไม่ถูกเลย จะกินอะไรดี จะออกเดินทางกลับเมือไหร่ดี จะแวะไหนดี ฯลฯ สมองไม่แล่น อาการของร่างกายหลังจาก 10 วันนี้มาคือ มือชา กำจับอะไรไม่ได้เลย ขนาดถือแปรงสีฟันยังถือได้ไม่นาน เข่า ศอก ทั้งสองข้าง มีรอยช้ำเต็มไปหมด ที่เอวมีรอยเขียวช้ำขนาดใหญ่หลายจุด เจ็บดั้งจมูกและบนหัวด้านข้างที่เกิดจากโดนบูมตี
   นอกจากนอนสบายสุดแล้ว ยังได้ดูทีวีเป็นครั้งแรกในรอบ 10 คืนอีกด้วยนะ นั่งดูสารคดีกันเพลินเลย ผมชอบรายการแนวนี้มาก ดูแล้วได้ความรู้ เปิดหูเปิดตาไปด้วย
   เช้ามานี่ทำตัวไม่ถูกเลย มันไม่ต้องรีบออกไปหาของกินแล้วเลยไปเรียนไง เลยว่างแบบเลื่อนลอย กลายเป็นรู้สึกไม่สนุกไปเสียนี่ ในใจตอนแรกคิดว่าตัวเองคงจะนอนยาว พักผ่อน แต่เอาเข้าจริง กลับอยากลงไปเล่นเรือต่อ ติดใจตอนไปเกาะหมู มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ ผมเมมไว้ไม่มีลืม
   อ้อ ตึกที่ผมพักนี่ชื่อศูนย์สมุทรกีฬา เมื่อสามปีก่อนมันแยกอิสระออกมาจากกิจการอาคารรับรองที่อยู่ติดๆ กัน ที่นี่จะจะบริหารเองโดยสมาคมแข่งเรือใบ (เดานะ) แต่วันนี้มันกลายเป็นอาคาร 8 ของกิจการอาคารรับรองไปแล้ว ผมจะคืนกุญแจก็ต้องไปคืนที่อาคาร 2 โน่นเลย จากเดิมที่คืนที่ชั้นล่างของตึกนี้ได้เลย
   เช็คเอาท์ออกตอนสายๆ ราว 1000 ขับมุ่งหน้ากลับบ้าน ยังไม่ได้กินอะไรมื้อเช้าเลยนะ แต่รู้สึกไม่อยากกิน แปลกดีเหมือนกัน จะแวะพัทยาหาเจ้า “เบิร์ด พลังชล” เราก็รู้สึกว่าไม่ได้สนิทกับเขามากพอ คนอื่นผมก็ไม่ค่อยรู้จักอะไรใครนัก ขับแบบเลื่อนลอยไปเรื่อยๆ ขับช้าๆ ไม่เร่งรีบถึงบ้านเอาราวๆ เที่ยงเอง รถไม่ติด ขับสบายมาก
   ทยอยเอาข้าวของลงและเก็บเข้าที่ เย็นล้างรถส่งมอบคืนให้พ่อ เตรียมเสื้อยืดไปมากมายกะว่าจะเปลี่ยนใส่ทุกวัน กลายเป็นใช้แค่ไม่กี่ตัว เพราะวันที่ลงน้ำนี่ผมใส่แต่ชุดเล่นเรือตั้งแต่เช้ายันค่ำเลย รู้สึกตัวเองตัดสินใจถูกที่ใช้ชุดจักรยานลงไปเล่นเรือใบ กระเป๋าหลังของเสื้อจักรยานเวิร์คมากๆ ผมใช้ใส่น้ำดื่ม ตอนลงไปเล่นเรือ ตอนอยู่บนบกผมก็ใช้ใส่ถุงมือ แว่นตา ผ้าคลุมหน้า ฯลฯ จนผมได้ไอเดียออกแบบเสื้อสำหรับเล่นเรือในสไตล์ของตัวเอง คิดอยากสั่งตัดมาขายเลยนะนี่

[O'Pern]

12 เมษ 59   
   ตื่นลืมตาดูโลกวันใหม่แบบเซื่องซึม
   กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง ไปถึงร้านก็เซ็งทันทีเลย ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ ไม่ชอบงานแบบนี้
   อากาศยิ่งร้อน ยิ่งเหนื่อยหน่ายง่าย เบื่อสุดๆ เลยล่ะ
   ออกจากร้านไปรับมิวเกือบๆ 0600

[O'Pern]

13 เมษ 59
   ใกล้เทศกาลสงกรานต์แล้ว ร้านขายดีครับ อยู่ร้านตั้งแต่เช้าจรดเย็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เหมือนเดิมเด๊ะๆ
   เจ็บมือจากการเล่นเรือยังไม่หายเลย ออกแรงกำมือไม่ได้ จับปากกาเขียนแทบไม่เป็นตัว ทรมานดีจริงๆ เรื่องยกของนี่ไม่ต้องพูดถึง แม่งเจ็บกว่าเดิมอีก
   ร้านยังเปิดอยู่นะ ขายเป็นวันสุดท้ายก่อนหยุดยาวให้คนงานกลับบ้านและพักผ่อน จัดเต็มกันไปครับ ยังดีที่คนงานมากันครบ ก็แหงล่ะ เพราะตอนเย็นหลังเลิกงานแม่จะแจกเงินโบนัสประจำปี
   ร้ายขายดี ก็มีของมาส่งมากขึ้น และขายของออกมากขึ้น ต้องเช็คสินค้าเข้าออกอย่างละเอียด
   เย็นไปรับมิว การได้เดินออกจากร้านนี่คือมีความสุขที่สุดเลย

[O'Pern]

14 เมษ 59
   ลืมตาตื่นแบบสะโหลสะเหล ได้หยุดแล้วโว๊ย แต่ก็น่าเสียดายนะที่ไม่ได้พาไปเที่ยวต่างประเทศเหมือนที่ใจคิดไว้ ตังหมดแล้วไง ถึงมีก็ต้องเก็บไว้ให้มิวเรียนนักบิน ผมตัด งด เลิก ของฟุ่มเฟือยไปนานมากแล้ว
   พากันไปตลาดน้ำบางน้ำผึ้งครับ ไปถึงก็กินแบบเดิมๆ ร้านเดิมๆ ซื้อของเดิมๆ กลับมาอีกด้วย ฮ่าๆ โคตรตลกกับพฤติกรรมมนุษย์เลย ไม่ได้ว่าใครนะ เพราะผมเองก็เป็น
   กลับมาบ้านพักผ่อน ผมเล่นกุเลเล่ มิวเล่นเกม ภรรยานี่โคตรขยัน เพราะชอบจัดบ้าน ทำเอาผมต้องลุกมาช่วยด้วยอีกแรง
   บ่ายชวนกันไปกินบาร์บีกอน และแวะซื้อของใน Big C ต่อ เข้ามาบ้านเอาตอนเย็น แล้ววันที่เรียบง่ายก็หมดไปอีกวัน

[O'Pern]

15 เมษ 59
   ผมไปวิ่งที่ศูนย์เยาวชนบางมด แต่เขาปิดสนามกีฬาด้านในที่ผมชอบเข้าไปวิ่ง เซ็งเลย วิ่งด้านนอกไม่สนุกเลย ด้านในมันโล่งโปร่ง ลมพัดเย็น แต่ถ้าแดดออกนี่โคตรร้อนเลยนะ
   วันหยุดแบบนี้มีแต่ต้องหาของกินนอกบ้านครับ เช้านี้พากันไปกินร้านถูกและดีใน Foodland สาขาใหม่ใกล้บ้านมากขึ้นที่ “The Bright” แนวคอมมูนิตี้มอลล์บนถนนพระราม 2 ถ้าขับจากบ้านผมไปจะถึงก่อนห้างเซ็นทรัล กินแล้วก็กลับบ้านครับ ไม่รู้จะไปไหนกันดี ไม่ได้รู้สึกอยากไปไนเลย อยากจะพักผ่อน อยากอยู่เฉยๆ
   เย็นภรรยาอยากกิน Sizzler แต่ไปถึงแล้วต้องช็อคกับคิวที่ยาวเว่อร์ เลยเปลี่ยนไปกิน S&P แทน เพราะเป็นเพียงไม่กีร้านที่ไม่ต้องรอคิว