พย 58 15 a day bike fest 19-22 Drift Comp สนาม 3 บุรีรัมย์

[O'Pern]

16 พย 58 – 18 พย 58
   เช้าขี่จักรยานราว 30 นาที บางวันก็ควงกระบอง (ไม้พายเรือ) เช้าวันไหนฝนตกก็ซ้อม Uke cmo
   บ่ายไปฟิตเนส เน้นกล้ามท้องอีกรอบ แถมด้วยเดินเร็วขึ้นเนินชัน 12% อีก 1 ชม คนอื่นเขาวิ่งกันนะ แต่ผมเดินและปรับความชันสูงสุด เพราะปกติผมวิ่งอยู่ที่สนามกีฬาแล้วไง มาเข้ายิมก็ต้องทำให้มันแตกต่างจากปกติ
   พกน้ำดื่มไปเอง 1.5 ลิตร อยู่ในยิม 2 ชม กินน้ำหมดขวดพอดี แล้วก็กลับบ้าน เหนื่อยแบบกำลังดี
   มาถึงบ้านนี่หิวโหย ส่วนมากจะกินกล้วยน้ำว้า น้ำเต้าหู้ หัวค่ำอาบน้ำแล้วก็เตรียมซ้อม Uke ไปจนถึงกลางคืน หลับยาวววว
   นี่ใกล้ถึงงานแข่งดริฟท์แล้วนะ (19-22 พย) ทั้งเอกและไผ่ยังไม่มีใครมาบอกผมว่าเดินทางเมื่อไหร่ อย่างไรเลย งงโคตร ผมทวงถามไป 3 ครั้ง ครั้งล่าสุดนี่อาทิตย์ที่แล้ว เขาก็บอกว่ายังไม่รู้ แต่เจ้าไผ่ขอชื่อผมเป็นภาษาอังกฤษไป ก็เดาว่าคงจะเดินทางด้วยเครื่องบินนะ แต่วันใด เวลาใดล่ะ
   งง โคตรเลย ทำไมไม่บอกผมทันทีที่เขาได้ตั๋วล่ะ ?
   นี่กะจะไม่ให้ผมวางแผนเตรียมตัวอะไรกันบ้างเลยหรอ
   นี่แม่งไม่ใช่แนวผมเลยสักนิดนะ

[O'Pern]

19 พย 58
   ยังคงชีวิตรูปแบบเดิม เช้าจักรยาน บ่ายยิม เย็นซ้อมดนตรี
   กลางคืนเจ้าไผ่ส่งภาพไฟล์ทเที่ยวบินไปกับ กรุงเทพฯ-บุรีรัมย์มาให้ ผมดูแล้วก็เฉยๆ เพราะมันเป็นเหมือนตารางเที่ยวบิน ผมสงสัยจึงพิมพ์สอบถามกลับไป เจ้าไผ่บอกว่านี่คือตั่วเครื่องบิน
   !!! เฮ้ยย ไม่ใช่แล้วนะ มันไม่มีอะไรระบุว่าเป็นตัวผมเลย ทักท้วงจนไผ่ต้องไปนำเอกสารอีกอันมาเพิ่มให้ ที่มีชื่อผมและ Code ระบุไว้ แบบนี้ค่อยโอเคหน่อย
   เป็นอันว่ามีคนมาบอกผมกำหนดการเดินทางแล้วนะ บอกก่อนล่วงหน้าแค่ 2 วัน หึหึ

[O'Pern]

20 พย 58
   เช้านี้ตื่นสาย นอนดึก มิวนั่งทำรายงาน แถมต้องมีพรินท์งานอีกด้วย เช้านี้เลยได้แค่ควงไม้พายแบบรำกระบองแนวพวกชีวจิต
   มื้อเช้าเทพโคตร ปลาเก๋าทั้งตัวทอดแล้วราดพริก ผักเคียงเป็นบร็อคโคลี่ แครอทลวก ไข่ต้ม ช่วงสองเดือนมานี่ผมกินปลาเยอะมากๆ เลยนะ
   อาบน้ำ แต่งตัว ออกเดินทางจากบ้านราว 0900 ไปถึงสนามบินดอนเมือง 1000 เครื่องบินออก 1205 ถึงสนามบินบุรีรัมย์ราว 0100
   “อาคารไหนครับ” คนขับถาม
   เออ จริงด้วย มันมี Terminal 1 กับ 2 แต่รถถึงตึก 1 ก่อน ผมเลยบอกเอา 1นี่แหละ คนจอดกันเยอะ
รถจอดปุ๊บผมลากกระเป๋าเข้าอาคารทันที แต่ลากไปไหนต่อนี่ยังไม่รู้เลย คือยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าบินสายการบินอะไร เลยมองตารางเที่ยวบิน เทียบดูแล้วพบว่าของผมเป็นแอร์เอเชีย เลยไปเคาเตอร์ของเขา แต่แล้วก็งงต่อ เฮ้ย คนแม่งเยอะมาก อันที่เป็นลูกทัวร์มายืนต่อคิวยาวเหยียดนี่ผมก็พอจะเข้าใจว่าเขามากันเป็นกลุ่มเดียว เช็คอินกันรวดเดียว แต่ของผมจะไปบุรีรัมย์ว่ะ ต้องเช็คอินตรงไหนวะ
ไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจ ก็ถามแม่งเลยครับ ถามเจ้าหน้าที่ไปตรงๆ เขาบอกว่าเข้าแถวไหนก็ได้
อ้าว ง่ายขนาดนี้เลย ฮ่าๆ
“หรือพี่จะเช็คอินด้วยตนเองก็ได้นะครับ” เจ้าหน้าที่พูดพร้อมกับชี้ไปที่ตู้แบบ Self Check In
อืมม น่าสนนะ แต่กูกลัวกดไม่เป็นว่ะ มือใหม่อยู่ด้วย ไม่ได้บินไปไหนมานานมาก สมัยก่อนนี่ปีละอย่างน้อย 2 ครั้ง แต่มันนานมาแล้ว
   ผมเช็คอิน ฝากกระเป๋า แต่แล้วคำตอบของเจ้าหน้าที่ทำให้ผมสุดอึ้ง
   “ตั๋วไม่ได้ซื้อพื่นที่โหลดกระเป๋าไว้นะคะ ต้องคิดเงินเพิ่ม 900 บาทค่ะ”
   ห๊ะ !!!
   “แต่กระเป๋าพี่ถือขึ้นเครื่องได้นะคะ” พนักงานเสนอคำแนะนำ
   ถือน่ะถือได้ แต่ปกติผมจะโหลดใต้ท้อง เพราะตัวเองมีมีดพับติดตัวไว้ใช้เสมอไง แล้วไม่บอกกันล่วงหน้าล่ะ ผมจะได้ไม่เอามีดพับมา
   ได้ตั๋วมา แต่ก็เดินไปคิดไปว่าจะทำยังไงดีกับไอ้มีดพับอันเล็กจิ๋วนี้ ไอเดียแรกผมกะจะฝากร้านค้า หรือธนาคาร แต่ร้านค้าไม่เวิร์คแน่ๆ พนักงานงานยุ่งกันมาก ธนาคารก็ไม่มี เอาไงดีวะ
   อ้อ เขามีแผนกรับฝากสัมภาระ ผมงี้รีบวิ่งเข้าไปเลย บอกปัญหาที่ผมมี บอกขนาดมีดพับ แล้วเขาก็ตอบกลับมาว่า
   “75 บาทค่ะ”
   ผมดีใจมาก รีบจะควักเงิน แต่แล้วคำพูดต่อมาของเขาทำให้ผมสุดอึ้ง
   “75 บาทต่อวันค่ะ”
   โห กูไป 4 วัน ซัดไป 300 บาท มีดกูราคาก็ไม่แพงเท่าไหร่นักแต่มันเป็นของ Victorinox แถมใช้มาเป็นสิบปี มันคล่องมือ โดยมากจะใช้ตัดเล็บ หากมีกรณีเล็บฉีกตอนไปต่างจังหวัด หรือเล่น Uke
   เดินไปคิดไป แล้วก็ปิ๊ง ผมเห็นไปรษณีย์อยู่ใกล้ๆ กัน เลยไปส่งมันกลับบ้านดีกว่า ค่าส่ง 21 บาท ส่งเสร็จก็โล่งใจ และคิดถูกนะที่เผื่อเวลาเดินทางมาเยอะ ผมเผื่อมา 2 ชม ตอนนี้ใช้ไปแล้ว 1 ชม
   เดินเข้าสแกนกระเป๋า เขาห้ามเอาของเหลวเกิน 100 cc เข้า ผมกินน้ำจนเหลือไว้นิดหน่อยแล้วก็แอบซุกเข้าไป ถ้าเขาจับได้ก็แค่โยนทิ้ง แต่มันก็มีไม่เกิน 100 cc หรอกนะ
   ก้าวเข้ามาด้านในนี่ของกินเพียบเลย ร้านแบรนด์เนมทั้งนั้น แต่ร้านที่คนแน่นสุดคือ 7-11 ครับ ผมเองยังซื้อน้ำดื่มไปอีกขวด และกล้วยหอม 1 ผล เอาไว้กินตอนอยู่บนเครื่อง และหลังลงจากเครื่องที่นั่น (หาข้อมูลมาว่า สนามบินห่างจากสนามช้างราว 40 กม)
   เดินไปนั่งรอที่ Gate 73 ก็เจอคนคุ้นๆ หน้ามากขึ้น แต่โดยมากจะไม่รู้จักชื่อ แค่เคยเห็นหน้ากันตามงานแข่ง มีคนรู้จักก็คือ ปอ (น้องไผ่) และ จอห์น (โฆษกสนาม) ส่วนเล็กนี่รู้จักกันมานามมากแล้ว
   ใช้เวลาบินแค่ 55 นาที ผมก็งงนะ ตอนอยู่บนท้องฟ้า กัปตันประกาศบอกว่าขณะนี้กำลังใช้ความเร็ว 800 กม/ชม ผมงี้ตกใจเลย แบบนี้บิน 30 นาทีก็ได้ระยะถึง 400 กม สินะ ระยะทางจากกรุงเทพฯถึงบุรีรัมย์ก็ราว 400 กม มันก็น่าจะใช้เวลาราว 30 นาทีก็ถึงได้แล้ว
   แต่ก็คงต้องมีการบินเผื่อที่มันต้องอ้อม เช่นตีวงเลี้ยวและตั้งลำ ขณะขึ้นลงสนามบิน และการไต่ระดับความสูง
   ตอนลงเครื่องผมปล่อยมุขกับจอห์น บอกว่าลงมาจะมีโพเชคาเยนจอดรอเราอยู่ จอห์นำหน้างง ผมว่าเขาไม่เชื่อผมหรอก แต่ผมก็ทำหน้าชัวร์เหมือนกัน
   โพเชคาเยนมันคือในความฝัน โลกแห่งความจริงมันคือ เจ้าเอกขับ Mazda 2 มารับ ผมกับจอห์นนั่งหลัง เล็กนั่งหน้า รถคันเล็กๆ แต่นั่งเต็ม 4 คน เอกขับเร็วพอควร ผมว่ามันแรงกว่าไอ้ 180SX ของผมเสียอีก ฮ่าๆ
   ไปถึงก็เข้าสนามช้างเลย เป็นครั้งแรกที่ผมมาบุรีรัมย์ ครั้งแรกกับสนามช้าง ส่วนคนอื่นเขามากันบ่อยแล้ว โดยเฉพาะเจ้าจอห์นนี่มาบ่อยสุดเพราะรับงานพากย์
   พื่นที่สนาม 1200 ไร่ครับ สนามดริฟท์อยู่ด้านในสุด ไกลสุด ต้องขับผ่านสนามฟุตบอล สนามแข่งรถยนต์ทางเรียบ สนามมอเตอร์ไซค์วิบาก แล้วก็จะเจอลานทดสอบรถ นี่แหละคือแทร็คที่เราจะใช้แข่งดริฟท์ในวันนี้
   สนามไม่ใหญ่มาก เป็นลู่วิ่งคล้ายสนาม BRC (ปกติเราจะจัดกันในลานโล่ง) แต่ข้อเสียของสนามทดสอบนี้คือมันไม่มีพื้นที่ด้านข้างแทร็คเลย ตกแทร็คไปก็เป็นดินทราย บางมุมใกล้อัฒจรรย์คนดู เลยต้องใช้แท่งปูนมากั้น และเสริมกองยางไว้หน้าแท่งปูน จากเดิมที่แทร็คไม่กว้างนัก พอเจอกำแพงยางวางรอบนอกโค้ง มันยิ่งดูแทร็คแคบเข้าไปใหญ่เลย ยิ่งขับเร็วๆ ด้วยนะ โคตรเสียวสยองเลย
   สิ่งแรกที่ทำคือผมไปดู “ห้องทำงาน” ของตัวเอง สนามนี้เขาใช้ตู้คอนเทนเนอร์วางซ้อนกัน 2 ชั้น ชั้นล่างสำหรับช่างภาพและสื่อ ชั้นบนเป็นห้องกรรมการ ติดแอร์อย่างดีทั้งสองตู้
   ก้าวเข้าไปในห้องนี่พบกับความเย็นฉ่ำ แม้ตู้จะตั้งอยู่กลางแดด แต่ไม่มีความร้อนระอุทะลุเข้ามาสักนิด ยังมีห้องทำงานแบบนี้อีกชุดวางตั้งอยู่คู่กัน ทำมุมเป็นรูปตัว V คืออีกด้านเขาใช้แข่งมอเตอร์ไซวิบากด้วย
   อ้อ มีตู้เย็นแช่น้ำดื่มช้าง และ EST Cola ให้ด้วย พร้อมเสิร์ฟกันตลอดช่วงเวลาทำงาน มีเติมกันให้เต็มตลอดเวลา !!!
   เฮ้ย นี่มันห้องทำงานในฝันชัดๆ
   มีดี ก็มีเสียครับ คือ มีแทร็คคั่นกลาง แปลว่าพวกนักแข่ง และพิท อยู่ฝั่งตรงข้ามผมทั้งหมด อยู่ตรงจุดนี้จะห่างไกลผู้คนมากๆ เปรียบเทียบเหมือนอยู่สนาม BRC เดินไปห้างซีคอน ที่ต้องผ่านลานโล่งกว้างใหญ่ก่อน (ทุกวันนี้เป็นตลาดนัดหมดแล้วมั้ง ผมไม่ได้ไปเป็นสิบๆ ปี)
   จอห์น นั่งกับผมตรงนี้ตลอดเวลา เลยพากย์เฉพาะรถล้วนๆ อย่างเดียว ผมมาถึงนี่ก็บ่ายวันศุกร์แล้ว ฝนกำลังปรอยๆ สลับหยุดนิ่ง พอตกลงมาแทร็คเปียกนี่จะรู้สึกว่าลื่นมาก แต่พอเริ่มแห้งมันก็จะเหนียวมาก สนามแบบนี้มือใหม่ หรือคนไม่คุ้นรถ รับรองไปไม่รอด เพราะมีกำแพงยางรอคุณไปจูบมันอยู่ ผมเห็นแล้วนึกเสียวทันที
   คิดปุ๊บ เจอปั๊บครับ มีรถแข่งวิ่งเข้าไปชนกำแพงยาง หน้าย่นยู่ แต่บุคลิกของยางมันรับแรงแล้วจะกระเด้งออก บางคนที่หัวเข้าไปชนแล้วรถจะระบัดเอาเท้าเข้าไปฟาดแถมให้อีกด้วย
   ขนาด “เก่ง” ที่ขับแม่นๆ ก็ยังมีไปซัดบ้างเลย แต่เป็นมุมที่รถสไลด์ไปโดนนิดๆ ต่างจากคนอื่นที่ซัดกันแบบรถแถไปชน มันแรงกว่ากันเยอะ และเจ็บมากๆ
   ฝนตกๆ หยุดๆ ราว 5 รอบจนถึงเย็น มีรถชนกันไปราว 5 ครั้ง หนักบ้าง เบาบ้าง สลับกันไป เห็นแล้วท้อเลยนะ คิดเป็นตัวเองนี่ผมคงจะเศร้าสุดๆ เลย
   ผมคุยกับเล็กว่าเราต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ ปล่อยให้เขาชนกันเยอะขนาดนี้ แม้จะเป็นมือใหม่ แต่ก็เห็นใจโคตรๆ
   ทางตรงออกสตาร์ทยาวเกินไป ทำให้รถมีความเร็วสูงมาก พอเข้าโค้งแรกที่เป็นยูเทิร์น จะชนกันเยอะก็ตรงจุดนี้แหละครับ คุยกันว่าลองปรับจุดสตาร์ทให้เข้ามาใกล้กว่าเดิมหน่อยจะดีไหม วันนี้วันซ้อม จะลองก็ลองมันวันนี้แหละ
   ลองเลื่อนดูแล้วพบว่าขับกันง่ายขึ้น จากเดิมกดคันเร่งมาเต็มตีนแล้วก็ต้องเบรกแรงๆ แล้วค่อยไหลเข้า ตอนนี้พอจะกดคันเร่งเข้าได้แล้ว ถ้าหาจังหวะดีๆ นี่จะสาดขวางเข้าได้สวยมาก คือจะต้องดริฟท์มาก่อนเข้าเส้นสตาร์ทดริฟท์น่ะ
   แต่ขับแบบนี้มันอันตรายต่อรถคันที่ตามหลังมา (กรณีรอบ Battle) เพราะเขาไม่มีทางรู้เลยว่าเราจะดริฟท์จังหวะไหน เมื่อไหร่ กลายเป็นจะยิ่งชนกันง่ายเข้าไปใหญ่ เล็กเลยออกกฏว่าห้ามระบัดรถดริฟท์ (Yaw Drift) ก่อนจุดสตาร์ทดริฟท์ ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าจะส่งผลให้นักแข่งหลายคนไม่พอใจในวันแข่งจริงที่จะมาถึงในวันพรุ่งนี้
   หัวค่ำสนามเปิดไฟ แล้วก็มีแมลงมาเล่นไฟเยอะมากๆ ในห้องกรรมการก็มีแมลงเล็ดลอดเข้ามาเป็นระยะตอนจังหวะเปิดปิดประตู
   ข้อเสียอีกอย่างก็คือ ไม่มีของกินให้ซื้อหาในละแวกใกล้เคียงเลย ฉะนั้น พรุ่งนี้มึงต้องมาแบบจัดเต็ม ไม่งั้นมีอด
   ทุกอย่างดูจะพร้อมหมดแล้วนะ เหลือตรงทีมกล้องถ่ายทอดนี่แหละ ยังไม่เห็นวี่แววเลย สอบถามทีมงาน เขาบอกกล้องจะมาพรุ่งนี้
   หัวค่ำไผ่ขับรถมาส่งจอห์น โดยมีผมนั่งมาด้วย ส่งจอห์นพักที่ Siam Boutique Hotel แต่ผมพักที่ Loft Buriram ชื่อแม่งเท่เน๊อะ แต่ขอโทษ ที่พักเป็นแบบหอพักตึกแถวนี่เอง ตั้งชื่อ Loft ก็ไม่เห็นจะ Loft ตรงไหน
   ห้องพักแบบเกรดพื้นๆ มากๆ ยังดีที่เตียงแข็ง แอร์เย็น ห้องน้ำงั้นๆ
   รับกุญแจแล้วผมก็ถามเจ้าของเขาว่าแถวนี้มีอาหารอะไรแนะนำบ้าง เขาแนะนำให้ไปแถวย่านหอนาฬิกาดู พร้อมยกตัวอย่างร้านต้มเลือดหมู บ๊ะ แจ๋วเลย ผมให้เขาชี้พิกัดด่วน
   กลางคืนเข้านอนมีดราม่าเล็กน้อย แม่งมีเสียงจิ้งหรีดร้องเป็นระยะ แต่ร้องไม่เป็นจังหวะ นึกจะร้องแม่งก็ดังจี๊ดดดดๆ ๆๆๆ พอหยุดก็จะเงียบสงบดี เป็นเพราะห้องผมมีหน้าต่างอยู่ติดกับที่รกร้างด้านข้าง
   เที่ยงคืน ตื่นขึ้นมา ฉิบหาย เอาไงดี แม่งร้องดังมาก ผมเลยเปิดไอแพดมาโหลดแอปเสียงจิ้งหรีด เอามาเปิดแข่งกับมัน จากเดิมร้องๆ หยุดๆ ผมเปิดให้แม่งร้องตลอดเลย แล้วก็หลับไป

[O'Pern]

21 พย 58
   จะนอนทีไหนผมก็ตื่นเช้าได้เสมอ ไผ่กลับไปและทิ้งรถ Mazda 2 ให้ผมเอาไว้ใช้งาน (ผมยังคงเรียกมันว่าคาเยน) ส่วนเล็กได้รถ Vios ไป รถเขามีฟิล์มดำอย่างดี ของผมไม่มี ใสแจ๋วไปเลย แต่ผมชินแล้ว รถ 180SX ของผมก็ใส
   ตื่นมาแบบงัวเงีย เข้านอนดึกราวเที่ยงคืนกว่า เมื่อคืนเข้าที่พักแล้วเล็กชวนไปกินข้าวต้ม บขส (ร้านดังในเมืองนี้) ปกติไม่กินมือดึกนะ แต่เล็กเพื่อนเก่าชวนไปก็หยวนๆ ไปกินเป็นเพื่อนเขา ขนาดผมไม่กินดึก แต่พออาหารมาผมก็กินไปเยอะเลย ฮ่าๆ
   เช้านี้ไปไหนดีน้า มีรถให้ใช้ แต่เสือกไม่รู้จักสถานที่ มีนัดกลับมารับเล็กตอน 1030 เพื่อจะไปสนามด้วยกัน (รถ Vios เล็กเขายกให้เพื่อนที่จะตามมาใช้) จะว่าไปก็มีเวลาไม่เยอะนัก ยังดีที่เมืองไม่ใหญ่ ขับรถง่าย รถไม่เยอะมาก
   คุยกับ “แอร์” รุ่นน้องทีมงานที่พักอยู่อีกแห่ง เขาบอกอาหารเช้าที่โรงแรมเขาห่วยมาก ผมเลยชวนไปกินมื้อเช้าด้วยกัน
   ขับไปหอนาฬิกาทันที เจอร้านต้มเลือดหมูแล้วโว๊ยยย ร้านเก่าดี สั่งใส่หมูสับและเลือดแค่ 1 ชิ้น ขอใบตำลึงอย่างาเดียวเยอะๆ
   เจ้าของร้านทำหน้าไม่พอใจ บอกมีอยู่แค่นี้ ให้เยอะได้ไง
   ผมก็ยิ้มตอบ บอกว่าให้ได้แค่ไหนก็เท่านั้นครับ
   เห็นไหม เราจะไปโกรธใครเขาง่ายๆ ได้อย่างไรกันเล่า เราฝึกจิตด้วยตนเองมาพอควรแล้ว
   นั่งกินแบบหันหน้าออกนอกถนน ดูเมือง ดูผู้คน น้ำแกงใสจ๋องแจ๋ง แต่แม่งอร่อยว่ะ แปลกดี ผมว่ามันต้องมาจากวัตถุดิบชั้นดีแน่นอน ใบตำลึงที่ตอนแรกบอกว่าไม่มี กลายเป็นใส่มาให้เยอะเลย น่ารักจัง
   กินแบบแทบไม่เหลือน้ำเลย อร่อยดี กินเสร็จกลับไปส่ง “แอร์” และย้อนกลับไปรับเล็กที่โรงแรม เล็กมาช้านิดหน่อย เขาลงมาอีกทีก็เจอเพื่อน สุดท้ายเขาก็ไปสนามกับเพื่อน ผมขับรถไปเองคนเดียว
   ไปถึงสนามก่อนใครเขาตามเคย มาคนแรกของทีมงานเลยนะ (ไม่นับภาคสนาม) เช้านี้มีจอมอนิเตอร์จัดเรียงเตรียมพร้อม สุดยอดมาก แบบนี้ทำงานสบายหน่อย อีกสักพักเล็กมาถึงก็ไปช่วยกำกับมุมกล้องอีกครั้ง ทีมกล้องเริ่มคุ้นมือกันมากขึ้น เป็นทีมเก่าที่ใช้บริการกันมาหลายสนาม เขารู้แล้วว่าเราต้องการ “เห็น” อะไร ตรงไหนเรียก “เอเปก” รู้หมด
   จากกำหนดการเดิมงานแข่งดริฟท์ที่บุรีรัมย์วันที่ 19 นี้จะเป็นวันซ้อม ส่วน 20 จะเป็นวันควอลิฟาย และ 21-22 จะเป็นวันแข่ง แต่ทางผู้จัดเขาเลื่อนใหม่ให้วันซ้อมคือ 20 ควอลิฟาย แข่งจริง คือ 21-22 มันทำให้ตารางแน่นขึ้นไปมาก เพราะงานนี้รถแข่งมากันเกือบ 100 คัน เล็ก (เพื่อนที่เป็นกรรมการด้วยกัน) ถึงกับบ่น “เยอะขนาดนี้จะมีเวลาให้กรรมการไปเยี่ยวกันบ้างไหมนี่”
   อ้อ งานนี้มี Class เพิ่มมาใหม่คือรุ่น bric เป็นงานของทางสนามบุรีรัมย์เองล้วนๆ แปลว่าเราต้องเหนื่อยขึ้นอีกหลายชั่วโมง เพราะมีรุ่นใหม่ ก็ต้องควอลิฟาย จัดลำดับ ฯลฯ ทุกอย่างใหม่หมด
   ทำให้มีนักแข่งบางคนลงแข่งหลายรุ่น แต่บางคนก็ลงรุ่นที่ตนสังกัดเพียงรุ่นเดียว ตามชอบได้เลยครับ ลงเยอะ ได้ขับเยอะ โอกาสพังก็เยอะ โอกาสชนก็เยออะ โอกาสพัฒนาฝีมือก็เยอะ
   1200 ประชุมนักแข่งที่ห้องด้านล่างกรรมการ นักแข่งเกือบร้อย อัดแน่นเต็มตู้คอนเทนเนอร์ ขนาดติดแอร์สองตัว ยังรู้สึกอุ่นๆ เลย
   บอกกฎกติกาพื้นฐาน จนผมสงสัยนะว่าทำไมเราต้องคุยกันเรื่องกฎเดิมๆ กันบ่อยมากขนาดนี้ แต่ก็เข้าใจครับ เพราะแต่ละงานมีนักแข่งมาจากต่างถิ่นต่างแดน สนามนี้มาจัดทางอีสาน ก็มีนักแข่งท้องถิ่นหน้าใหม่มากันเยอะ นักแข่งเดิมๆ ผมก็ยังจำชื่อจำชื่อได้ไม่หมด นี่มันของใหม่มาเพิ่มอีกเพียบเลย
   และกฎที่ทำให้นักแข่งเริ่มไม่พอใจที่อาจไปบีบบังคับเขามากเกินไปนั้นคือการห้ามทำ Yaw Drift ก่อนถึงจุดสตาร์ทดริฟท์ แต่ทั้งนี้กรรมการทำไปก็เพราะคำนึงถึงความปลอดภัยเป็นหลัก แต่ผมว่าส่วนใหญ่จะเข้าใจเราดีนะ
   วันนี้ควอลิฟายเกือบจะตลอดวัน ผม เล็ก เต้ย ให้คะแนนกันไปตามหน้าที่ แต่โดยภาพรวมแล้วคะแนนในจุด Apex จะสูงสุด สนามนี้มี 3 Apex แบ่งเป็น 40-20-40 จุดไหนเข้ายากก็จะให้คะแนนสูงหน่อย
   เริ่มจาก Class C ที่มักจะเป็นมือใหม่ หรือคนที่ยังไม่ค่อยเก่งนัก โค้ง 1 นี่ขับกันแบบ “หลบเอเปก” ตั้งลำรถมาอย่างดี พอใกล้ๆ ก็ไถลออกไปซะงั้น คะแนนเลยเป็น 0 กันมาก พอเอเปก 2 ก็เข้ากันแบบไม่ลึก ทั้งๆ ที่เข้าง่ายมาก ส่วนเอเปก 3 ที่ใกล้กำแพงก็ไปกันไม่ค่อยถึง มีคนได้คะแนนเป็น 0 เยอะมากๆ ปกติต้องคะแนนสัก 80 ขึ้นได้มีลุ้นเข้ารอบ แต่งานนี้แค่ 70 ก็ได้แล้วแบบสบายๆ
   จากนั้นก็เป็นรุ่นของ Bric ตามด้วย Class A-B ที่ควอลิฟายรวมกัน คะแนนออกมาก็ทำให้ A หลายคนแปลกใจในคะแนนตัวเอง เพราะถ้าไม่เข้าเอเปกกรรมการก็ไม่มีคะแนนจะให้ มี A ได้ 0 กันเยอะแยะเลยนะ จากเดิมนี่ไม่เคยมีใครได้ 0 เลย อย่างน้อยๆ ก็ต้องได้ราวๆ ครึ่งหนึ่ง แต่งานนี้ใครได้สักครึ่งหนึ่งนี่ถือว่าโอเคแล้ว แต่ก็มีคนได้ 90 นะครับ ได้เกือบเต็มเลยล่ะ มีอยู่ไม่กี่คน
   ช่วงให้คะแนนนี่กดดันพอควร ต้องมองให้แม่น เอเปก 3 นี่อาศัยกล้องช่วยล้วนๆ เลย คิดในใจว่า เกิดกล้องเขาพลาดขึ้นมานี่เราจะทำอย่างไรดีนะ นึกไม่ออกจริงๆ แต่ยังดีที่เขาแม่นคิวตลอดเลย ทีมกล้องนี่สุดยอดจริงๆ เป็นทีมเดิมที่เราเคยทำงานร่วมกันมาตลอด บอกเขาว่าเราต้องการเห็นภาพแบบไหนนี่เขาจัดให้ได้เป๊ะๆ เลย
   มีเรื่องน่าประทับใจในนักแข่งที่ชื่อ N ชื่อเล่นจริงๆ ชื่อ Engine เรียกกันว่า N เป็นอันเข้าใจ อยู่ทีม Deestone คนนี้เรียนอยู่เอแบค มาซ้อมวันศุกร์ แล้วก็กลับไปสอบในวันเสาร์เช้า บ่ายวันเสาร์มาทันขับควอลิฟายของรุ่น Bric ขอซ้อม 1 รอบ แล้วก็ทำคะแนนได้เป็นอันดับ 1 ในรุ่นนี้เสียด้วย
   แข่งกันไปก็มีชนสลับกันประปราย ทีมงาน Safety ภาคสนามโชว์สกิลเทพในการเคลียร์แบบเร็วสัส รถของทีม “พลังชล” ยับกันทุกคัน คนที่อาการหนักสุดคือ “พี่แดง” ถึงกับต้องส่งโรงพยาบาลเอ็กเรย์กระดูก เพราะมาจากรัดเข็มขัดนิรภัยไม่แน่น (ผมเดาว่าจุดที่อยู่ด้านล่างสุดตรงเป้าน่ะ คนไม่ชอบล็อคตรงนี้กัน พอชนแล้วตัวจะเลื่อนจากเบาะ)
   “พี่วิชัย” ก็เอากับเขาด้วย ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ ขับซ้อม Battle กับ “ตี๋ พลังชล” ไล่บี้จนไปชนเขานิดหนึงในช่วงสุดทางตรง พอถึงโค้งก็เอารถไม่อยู่เอง ฟาดชิ่งไปเต็มๆ ชนแบบยับเลย ผมเห็นกับตาทุกคู่ เขามาชนกันตรงหน้าผมกันหมด เห็นแล้วโคตรสงสารเลย ส่วนรถตี๋ผ่านไปได้แบบไร้ร่องรอย
เช้าชนจนท้ายยับหัวฉีก กลางคืนชนหัวย่น แถมซ้ำตรงท้ายอีก รถนี่สภาพเป็นลูกเต๋าเลย เรียกว่าอาการ “สาหัส” ที่สุดกว่ารถทุกคันในงาน เห็นแล้วโคตรสงสารเลย จนผมบอกให้จอห์นช่วยประกาศบอกว่าให้พี่วิชัยถอดชิ้นส่วนสลับของกันกับรถคันที่สภาพดีอีกคัน แล้วเอามารวมเป็นคันเดียว พรุ่งนี้ยังพอแข่งต่อได้นะ คือต้องให้กำลังใจเขาอย่างหนักมาก นึกถึงว่านี่ถ้าเป็นรถตัวเอง ผมคงแอบไปนั่งร้องไห้แน่ๆ
วันนี้แข่งกันจนเกือบห้าทุ่ม ผมขับคาร์เยนกลับห้องพัก ไม่ได้แวะกินข้าวอะไร แต่ตอนอยู่ห้องกรรมการนี่กินหนมที่เด็กๆ ซื้อมาเพียบเลย ขอขอบคุณ “น้องเมย์” ผู้น่ารักด้วยครับ (เมย์เป็นแฟนปอ ปอเป็นน้องไผ่ ผมไม่เกี่ยวเหี้ยไรกับเขา แต่ชอบแซวเขาในเฟซบุ๊ค)
กลางคืนฟังเสียงจิ้งหรีดกล่อม แถมด้วยแมลงกลางคืนในห้องอีกพอควร มันมุดเข้ามาเล่นแสงไฟตามช่องที่มุ้งลวดขาด หวังว่าเราจะอยู่ร่วมกันอย่างสันติ

[O'Pern]

22 พย 58
   ตื่นเช้าแล้วออกไปหาของกินแถวหอนาฬิกาเหมือนเดิม หาข้อมูลบะหมี่เซาะกราวมาตั้งแต่เมื่อคืน เช้านี้มุ่งหน้าไปกันเลย ขับไปแป๊บเดียว ไม่นานนัก เมืองเขาไม่ใหญ่ รถไม่ค่อยติด แต่แล้วก็พบข่าวเศร้า ร้านแม่งปิด คงจะขายเย็นถึงกลางคืนแน่เลย
   ขับตระเวนหาแถวๆ นั้น เจอก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋ ชื่อร้านนี้คุ้นๆ สมัยก่อนเดิมที่เป็นของดาราชื่อดังในยุคก่อน วันท์ทิพย์ มั้ง นามสกุล ภวภูตานนท์ จำไม่ได้ว่าอันเดียวกับก๋วยเตี๋ยวชักธงหรือเปล่านะ จะมีธงอยู่หน้าร้านให้รู้ว่าเปิดหรือปิด
   ก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋จะมีชื่อเรียกแปลกๆ จำกันไม่ได้หรอก สั่งก็ยาก แต่รสชาติดี ให้น้อยๆ เหมือนก๋วยเตี๋ยวเรือ กินกันคนละหลายๆ ชาม
   แต่พอผ่านไปนานๆ เข้า ผมเห็นก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋เต็มไปหมด แต่ไม่มีร้านไหนรสชาติเหมือนกันเลย ตอนไประยอง “ปาล์ม” พาไปกินก็แบบหนึ่ง วันนี้มากินที่ตัวเมืองบุรีรัมย์นี่รสชาติแม่งไปต่างต่างชาติเลย คือห่วยมาก แต่ก็กินหมดนะ เพราะเสียดายตังค์
   วันนี้แข่งบ่ายสองโน่นเลยครับ แต่ผมก็ไม่รู้จะไปเที่ยวเล่นที่ไหน เลยแวะ 7-11 ซื้อของกินแล้วก็ตรงเข้าสนามเลย
   ไปถึงคนแรกในกลุ่มทีมงาน เจอกับ “พี่พล” เจ้าหน้าที่ของสนามช้าง มาอยู่ช่วยพวกเราประสานงานในห้องกรรมการ ก็เลยคุยกันอยู่นาน ผมเลยได้รู้จักสนามแห่งนี้มากยิ่งขึ้น
   กลางวันเปิดสนามซ้อม ดูไปได้สักพักใหญ่ก็มีการชนเกิดขึ้นอีกแล้ว โดยมากจะเป็นมือใหม่กันนะ แต่ก็มีมือเก่าไปฟาดชิ่งกันบ้างเหมือนกัน เห็นแล้วไม่สบายใจนะ อยากให้เขาขับกันแบบสบายๆ มุ่งเรื่องเทคนิค แทนที่จะต้องมาคอยระวังการชน
   วันนี้หน่วยกู้ภัยสนามทำงานได้เร็วมากๆ ต่างจากวันซ้อม (ศุกร์) พี่พลบอกว่า วันศุกร์ส่งมาแค่ 30% เพราะชนกับงานแข่งมอเตอร์ไซค์ในสนามใหญ่ แต่วันนี้จัดมา 100% สุดยอดไหมเล่า
   ประชุมนักแข่งตอนบ่าย จอห์นรับตำแหน่งโฆษกสนามเป็นคนตอบปัญหาหัวใจว่าทำไมนักแข่งฝีมือดีๆ มาสนามนี้ถึงได้คะแนนรอบควอลิฟายกันน้อย ก็เพราะขับไม่เข้าเอเปคกันเสียเยอะ โดยเฉพาะเอเปก 1 และ 3 และคะแนนสองจุดนี้เยอะมากเสียด้วยสิ พอเข้าไม่ได้ คะแนนก็เลยเป็น 0 มันก็เท่านั้นเอง
   ช่วงเวลาแห่งความเครียดใกล้เข้ามาแล้ว แข่งรอบ Battle นี่ต้องดูกันละเอียดสุดๆ ครับ จากเดิมที่เล็กบอกว่าให้คะแนนแบบอิสระ คือต่างคนต่างให้ จนมาต้องเสนอว่า ต่างคนต่างให้เหมือนเดิม แต่ขอให้มาช่วยกันดูแล้ววิเคราะห์กันก่อน มีสามหัวมันดีกว่าหัวเดียว ทุกคนเห็นด้วย เพราะมีหลายคู่ที่ดูแล้วหนักใจเอามากๆ
   ซัด Battle C จนจบ แล้วพักเบรกมีพาเหรดกลางสนามเหมือนทุกที ก็สนุกดีครับ ให้คนดูใกล้ชิดกับนักแข่งได้ ช่วงนี้จะพักนานหน่อย ผมมีเวลากินข้าว เข้าห้องน้ำ จะทำอะไรก็รีบทำ แล้วอีกพักเดียวผมก็ต้องตกใจ เฮ้ยย พี่เนวินมา
   ผมไม่รู้จักส่วนตัว แต่เขาเป็นรุ่นพี่สวนกุหลาบ นักเรียนสวนกุหลาบจะแข่งฟุตบอลแมทช์ใหญ่ๆ เขาให้มาเก็บตัวที่สนามนี่เลย สุดตีนมากๆ
   เจ้าจอห์นโฆษกสนามประกาศชื่อ เนวิน ชิดชอบ เป็นประธานเปิดงาน คนก็เฮกันลั่น ผมว่าตั้งแต่เขาเลิกเล่นการเมืองแล้วมีคนรักมากขึ้นอีกเพียบ
   อีกพักใหญ่งานแข่งรุ่น Bric ก็เริ่ม ซัดรอบ Battle กันเลย เอาคะแนนควอลิฟายของเมื่อวานมาจับคู่นักแข่งกัน คัดมา 32 คัน เริ่มไปได้ครึ่งทาง เหลือรอบ 16 คน จะคัดเอา 8 ก็เกิดเรื่อง
   เออ มีดราม่าอีกแล้วเว้ยย นักแข่งมาประท้วงว่าทำไมเขาถึงแพ้ เฮ้ย เราก็งงดิ ก็มึงขับแพ้ไง ทำไมถึงแพ้ ถามได้ เลยเปิดเทปในการขับทั้งสองรอบให้ดู รอบแรกเขาขับได้ดีกว่า เราก็ให้เขาชนะ คะแนนนำ แต่พอรอบสองคู่แข่งทำได้ดีกว่า คือการยืดระยะ และมุมองศาที่เข้าโค้ง ไลน์ และความสมูธ ผลก็คือคู่แข่งเขาเฉือนเขาไปนิดหน่อย
   แต่เขาไม่ยอม เอากล้องที่ถ่ายเองมาให้ดู บอกว่านี่ไง ขับดี ขับตามได้ชิดกว่า เปิดกล้องมาดูก็เข้าใจ เขายืนถ่ายด้านข้างสนาม มันคนละมุมกับที่กรรมการมองเห็น ผมอยู่ตำแหน่งสูงกว่าเขา มองเห็นชัดเจนกว่ามาก
   ก็อธิบายเขาไป แต่ดูเหมือนเขาจะยังไม่พอใจ เดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องไป
   ผมก็สงสัยอีกอย่างว่าทำไมตัวนักแข่งไม่ขึ้นมาประท้วงเอง แต่ส่งเมียมา (ผมเพิ่งมารู้ตอนหลังว่าเป็นเมียนักแข่ง) ถ้านักแข่งมาคุยเอง มาเห็นภาพเองที่พวกเราสโลว์ภาพและอธิบายทีละจุดว่ารอบแรกคุณชนะเพราะอะไร และรอบสองเขาชนะคุณเพราะอะไร ผมว่ามันชัดเจนมากๆ
   ดราม่าหนักกว่านั้นคือนักแข่งงอนกลับบ้านแม่งเลย เฮ้ยย โคตรงงเลย ยังแข่งไม่จบงานเลยนะ นี่แค่รุ่นของ Bric เองนะ ตัวเขาเป็นถึงนักแข่ง Class A แล้วด้วยซ้ำ กลายเป็นว่าในรุ่น A ก็ไม่ลงแข่งด้วย !!!
   ดราม่าขั้นเทพอีกก็คือ ไปโพสระบายความรู้สึกในเฟซบุ๊คมีเหน็บกรรมการอีกด้วย โหห พี่นี่แม่งแมนสัสๆ เลย คนเขาลือกันผมก็เข้าไปอ่านบ้าง ก็รู้สึกแปลกๆ แต่ก็เลือกที่จะไม่โต้ตอบอะไร
   แล้วก็มาแนวเดิม คือเจ้าของเฟซบุ๊คโพสอะไร ก็จะมีเพื่อนๆ เขามาแสดงความคิดเห็น ไอ้ตรงนี้แหละที่ผมโดนคนไม่รู้จักด่าเข้าให้ทั้งขโยง ฮ่าๆ กูไม่โกรธ แต่กูงง
   มึงแพ้ มึงสู้เขาไม่ได้ มึงไม่มีน้ำใจนักกีฬา มึงพาลอีกด้วย
   แต่หลังจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วนะ แต่พวกเรากรรมการกลับยิ่งต้องละเอียดมากเป็นพิเศษ เผื่อมีพวกเกรียนๆ มาประท้วง จะได้ซัดมันกลับไปว่าที่มึงแพ้เพราะ 1 2 3 4 ดังนี้
   ดูนานๆ มากเข้า แม่งมึนครับ มึนสัสเลย บางคู่ดูสโลว์กันเป็นสิบ จนผมเกรงใจคนดูจะเบื่อน่ะครับ เพราะตอนที่ผมดูเทปซ้ำ การแข่งขันมันก็มันก็ต้องหยุดไปด้วยไง เอาแล้วสิมึง เกิดอาการ Death Air
   อ้อ มีอีกคู่ที่ดรามาแบบน่าประทับใจในความรู้สึกของผมคือคู่ของ “พี่แดง” กับ “N” สองคนนี้เป็นพ่อลูกกัน ต้องมาแข่งกันในรอบแพ้ชิงที่ 3 ชนะชิงที่ 1
   ผมเข้าใจความรู้สึกของพ่อดีว่าคิดอะไรในใจ ส่วนตัวลูกนี่ผมไม่กล้าเดาว่าเขาคิดอย่างไร แต่เด็กคนนี้ผมว่าฝีมือเขาพัฒนาขึ้นไปทุกวันๆ คนนี้ไงที่ผมเล่าว่ากลับไปสอบวันเสาร์เช้าแล้วรีบกลับมาควอลิฟายในวันเสาร์ ขับลองรถ 1 รอบ ก็ขับควอลิฟายเก็บคะแนนเลย แล้วก็ได้คะแนนนำมาเป็นที่ 1 ในรุ่นเลย สุดตีนมากๆ
   ดราม่าหนักตรงที่พ่อลูกฝีมือสูสีกันอีกด้วย ตัวพ่อคือ “พี่แดง” ก็ทำคะแนนได้ดีมากในรอบควอลิฟาย พอมาเจอกันในรอบ Battle ชิงที่ 1 นี่ทำเอากรรมการหนักใจ ถ้าไม่มีใครพลาดนี่กรรมการเหนื่อยมากเลยล่ะ
   แล้วก็เป็นดังคาด ทั้งสองคนผลัดกันนำ ผลัดกันตาม ทำได้ดีทั้งคู่ สุดท้ายลูก N เฉือนชนะพ่อนิดเดียว ได้เข้าชิงที่ 1 ส่วนพ่อก็เป็นการแพ้แบบภาคภูมิใจจริงๆ
   ตอนผมเห็นทั้งคู่จอดเตรียมออกตัว ผมแม่งน้ำตาจะไหลให้ได้ (แอบดราม่านิดๆ) ผมเป็นพ่อที่ทุ่มเทกับความฝันของลูกมากๆ เลยขอแอบอินหน่อย
   เล่าเพิ่มอีกนิดว่าน้อง N เข้าาชิงที่ 1 แต่มาแพ้เจ้า Dre ไปแบบฉิวเฉียด เขาก็แสดงสปิริตแบบผู้แพ้ ไม่เห็นต้องมาประท้วงเหี้ยห่าอะไรเหมือนไอ้นักแข่งคนที่ผมเล่านั้นเลย การที่ไม่มาเอง แถมส่งเมียมาคุยนี่มันทำให้การสื่อสารบานปลายไปกันใหญ่ เฮ้ออ กูล่ะโคตรงงเลย
   กีฬามอเตอร์สปอร์ทเขาวัดความแมน ไม่แมน กันตรงนี้ครับ
   
   อีกเรื่องที่ไม่เล่าไม่ได้ คือเรื่องของ “พี่วิชัย” ที่รถชนหนักเมื่อคืนวันเสาร์จนต้องถอนตัวจากงานแข่งไปรุ่นหนึ่ง มาวันนี้ผมเห็นพี่เขาซ้อมตอนกลางวัน เห็นแล้วถึงกับตะลึง เฮ้ยย แม่งมาได้ไง ชนแบบรถยับเลยนะ จนผมให้ไอเดียไปว่า พี่ใช้วิธีสลับของเอาดีกว่า เอารถสองคันที่ชนจนยับมารวมกันเป็นคันเดียว
   แต่ที่มาเห็นวันนี้คือรถเขาพร้อมแข่งทั้งสองคันอีกด้วย สุดตีนมากๆ พี่คนนี้มีเรื่องให้เซอร์ไพร์สเสมอ สนามก่อนเกียร์พัง ใช้ได้แค่เกียร์ 3 เกียร์เดียว ก็เอาชนะชาวบ้านเขามาตลอดตั้งแต่รอบ 8 คันสุดท้าย จนมาได้ที่ 1 หรือ 2 นี่แหละ ลืมละ แต่วันนี้เขาได้ที่ 3 ใน Class B ไม่ได้ชนะที่ 1 แต่ผมถึงว่าพี่เขาโคตรเท่ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
   เรืองของพี่วิชัยยังไม่จบ สนามนี้โชว์สกิลเทพของพิทเซอร์วิสอีกด้วย รถพี่วิชัยนอทล้อขาด ล้อหลุดออกมาทั้งวง ตามกิตกามีให้ขอเวลานอกได้ 5 นาที แต่เวลาเพียงเท่านี้จะทำทันได้ไง ผมกับจอห์นก็นั่งคุยกันไป เล่าเรื่องโน่นนี่ ผ่านไป 5 นาที กำลังจะตัดสินให้แพ้ แต่แล้วรถพี่วิชัยก็เบิ้ลเครื่องเร่งเข้ามากริทสตาร์ท
   เฮ้ยย พี่ทำได้ไงวะ !!! นอทล้อเกลียวขาด 5 ตัว ก็ต้องตอกออก 5 ตัว แล้วก็ต้องหานอทล้อใหม่ (ใครจะสำรองมาวะ หรือจะถอดจากรถคันอื่นนี่ยิ่งยากเข้าไปใหญ่) ทำได้ทันใน 15 นาทีนี่ผมถือว่าเก่งมาแล้ว แต่นี่แค่ 5 นาทีเสร็จ !!!
   สุดตีนๆ ๆ ๆ
   ยังไม่พอนะ พอรอบชิงนี่พี่วิชัยมีดราม่าขั้นสูงสุดอีกครั้ง รถพังอีกแล้ว ไดชาร์ทเสีย แต่รอบนี้มีเวลาพักแค่ 1 นาที ผมล่ะเศร้าใจแทนพี่เขาจริงๆ เจอแต่อุปสรรค์ตลอดเลย นั่งคุยถ่วงเวลาไปเรื่อยจนครบ 1 นาที
   และแล้วก็เห็นไฟหน้าเขาติดขึ้นมา เฮ้ยย นี่แปลว่า …..
   เขาเปลียนไดชาร์ทในเวลา 1 นาที !!!
   เทพไปแล้วมั้ง
   มันเกิดขึ้นจริงครับ เป็นคู่แข่งนี่คงเสียขวัญแน่ พี่วิชัยและทีมงานทำผมโคตรประทับใจจริงๆ ครับ
   พี่วิชัยได้อันดับ 3 ใน Class B ครับ หายเหนื่อยกันเลยนะ เอาถ้วยรางวัลวางบนหลังคารถแล้วถ่ายเก็บไว้หลายๆ มุม ผมว่าไม่มีสนามไหนที่รถพี่จะยับได้ขนาดนี้แล้วแน่ๆ ก็มันยับที่สุดในงานเลยล่ะครับ
   ปิดงานด้วยการมอบรางวัล ผมจะยืนอยู่ดูร่วมแสดงความยินดีกับนักแข่งที่ได้รับรางวัลทุกท่าน แต่ท่านที่ไม่ได้รางวัลก็ไม่ต้องไปคิดเสียใจอะไรไปครับ เราแค่ต้องเรียนรู้มันให้มากขึ้น มองไปข้างหน้าเท่านั้น
   ดูอย่างพี่วิชัยสิครับ แข่งมาตั้งหลายปีจนอยากจะเลิกเพราะไม่เคยชนะเลยสักครั้ง แต่พอสนามที่แล้วเกียร์พังเหลือแค่เกียร์สามเกียร์เดียวยังชนะได้ถ้วย มาสนามนี้ถึงขั้นชนยับและพังแบบไม่น่ารอดแต่ก็ได้ถ้วยมาอีกเช่นกัน

[O'Pern]

23 พย 58
   กลางคืนไผ่โทรมาขอยืมรถ ให้เอากุญแจไปฝากไว้ที่ล็อบบี้
   ตื่น 0600 ฟังจิ้งหรีดร้องจนเป็นเพื่อนกันแล้ว เพลียมาก หลับยาวรวดเดียว แต่เช้านี้จะไปไหนดีนะ ไม่มีรถแล้วสิ นั่งๆ นึกๆ ก็เปิดออกไประเบียงรับลมเย็น เห็นรถคาเยนของเราจอดอยู่ที่เดิม เฮ้ยย เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้เอารถเราไปหรือ เย้ๆ ๆ ๆ รีบวิ่งลงไปล็อบบนี้ด้านล่างจะขอกุญแจรถเอามาขับไปหาข้าวกิน แต่เจ้าหน้าที่บอกว่า มีคนมาเอาไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
   อ้าว ถ้างั้นแสดงว่ามีคนเอารถไปใช้ และกลับมาจอดที่เดิม
   ฝันสลายเลยกู น่าจะฝากกุญแจไว้สักหน่อยนะ ผมขับไปกินข้าวแล้วก็เอามาคืนก็ได้ เพราะตลอดช่วงเช้าจนถึง 1100 ผมเห็นรถจอดที่เดิมตลอดเวลาเลย มีคนเอาไปใช้หลัง 1100 เสียดายๆ ๆ ๆ
   ฝั่งตรงข้ามที่พักมี 7-11 ครับ แต่เมื่อวานก็เอาขนมที่ตุนไว้เหลือจากสนามกลับมาเพียบ มีขนมปังช้อคโกแลต 2 แผ่น จัดไปขำขำ ไม่เคยกินแบบนี้เป็นมื้อเช้าเลยนะนั่น เน้นดื่มน้ำเยอะๆ ตาม มันก็พออยู่ได้เหมือนกันนะ ถ้ายังหิวก็มีถั่วอีกถุง
   มีไอแพดเป็นเพื่อนก็เล่นกันไปครับ อ้อ ตอนนี้ผมมีเพื่อนในเฟซบุ๊ค 400 กว่าคนแล้วนะ จากเดิมมีร้อยกว่าๆ (มีเฉพาะเพื่อนนักเรียน) พอเป็นกรรมการแข่งรถนี่มีเพื่อนเพิ่มอีกเป็นเท่าตัว ผมรับหมดนะ เจ้า M Dre นุ เก่ง อาร์ต ฯลฯ เพื่อนจักรยานก็มาอีกขโยงทั้งๆ ที่ผมไม่ได้ไปขี่กลุ่มกับใครที่ไหนเขาเลย
   การสื่อสารนี่ทำให้คลายเหงาไปได้เยอะมากเลยนะ ทำคนไกลให้เป็นคนใกล้ แต่ในขณะเดียวกันก็ทำคนใกล้ให้เป็นคนไกลได้ง่ายๆ
   ใช้เทคโนโลยีเฉพาะด้านบวกเท่านั้นครับมันจึงเกิดประโยชน์สูงสุด ผมเพิ่งจะใช้ไลน์มาเกือบสองปี ใช้เฟซบุ๊คก่อนหน้านั้นราว 1 ปี ใช้ด้วยความไม่อยากใช้ แต่เป็นเพราะคนรอบตัวเขาใช้ส่งข่าวกัน มันก็ต้องเลยตามเลย เช่น ผู้ปกครองในห้องของลูก เขาส่งข่าวกันทางไลน์ ทางโรงเรียนแจ้งข่าวทางเฟซบุ๊ค
   นัดกับปอว่าจะมารับผมที่ล็อบบี้ด้านล่าง 1130 แต่กลายเป็นไผ่อาสาไปส่งแทน เพราะปอไปส่งจอห์น อ้าว ทำไมไม่มาคันเดียวกันเลยล่ะ หรือว่าเกรงใจว่าพวกเราจะต้องนั่งอัดกันมา
   สนามบินเล็กๆ ขากลับนี้มีแต่พวกนักแข่งรถและทีมงานทั้งนั้นเลย เป็นพวกเราราว 20% ได้มั้ง ก็สนุกดีครับ ปกติผมไปไหนมาไหนคนเดียวไง ไม่ค่อยมีความรู้สึกเป็นกลุ่มก้อน
   ใช้เวลาราว 1 ชม ก็ถึงกรุงเทพฯ บนเครื่องผมนั่งกับชายชาวอังกฤษที่ไปอยู่สเปน และชอบมาเที่ยวไทย เขามาหลายครั้งแล้ว ก็เล่าให้ผมฟังว่าไปโน่นมา นี่มา หลายแห่งนี่ผมยังไม่เคยไปด้วยซ้ำ ก็ดีเหมือนกัน ได้ฝึกภาษาบ้างเล็กๆ น้อยๆ เขาสั่งไก่อบมากิน แต่พอกินหมดแล้วบอกว่ามันเย็นชืด ไม่อร่อย ไม่เอาอีกแล้ว พูดพลางเปิดเมนูชี้ให้ผมดู ราวกับจะให้ผมเมมไว้
   ออกจากสนามบิน ผมขึ้นไปชั้น 3 (จากเดิมอยู่ชั้น 1) เพื่อไปเรียกแท็กซี่ ที่ต้องขึ้นไปก็เพราะจะได้เจอแท็กซี่ตัวจริง เข็ดขยาดกับแท็กซี่โจรที่อยู่ตามสนามบิน
   อีก 1 ชม ถัดมาก็มาถึงบ้าน อาบน้ำ เปลี่ยนชุด เล่นกับหมา แล้วก็ทำงานเขียนต่อเลย โดยเฉพาะไดอารี่ชีวิตอันนี้


- ภาพห้องทำงานของผมเองครับ

[O'Pern]

24 พย 58
   เข้าโหมดสุขภาพ ผัดผักบุ้ง ปลาสลิดทอด (ซื้อแบบทอดมาแล้ว – กรอบแข็ง แต่ไม่หอม) ไข่ต้ม กินของห่วยๆ มา 4 วัน เห็นพวกทีมงานเขากินแล้วถ่ายมาลงเฟซบุ๊คก็แอบอิจฉาเหมือนกันนะ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นมื้อดึก ผมไม่ถนัดแนวนี้
   ได้ฤกษ์ไปทำงานเสียที หนีมา 4 วัน มาถึงก็ไปยกของที่โกดังทันที

   กลางวันรถติดโคตร ร้านผมอยู่ใกล้สะพานพุทธด้วยไง มีคนต้องการไปปากคลองตลาดเพื่อซื้ออุปกรณ์ทำกระทงกันมากมาย บ้างก็ไปซื้อแบบสำเร็จรูป พรุ่งนี้แล้วสินะคือวันลอยกระทง
   ผมไม่ได้ต่อต้านอะไรหรอก แต่ไม่อยากสร้างขยะ ผมใช้ชีวิตอยู่กับน้ำมาตั้งแต่สมัยเล่นเรือใบตอนเด็ก จนมาตอนนี้อยากจะเล่นคายัคอีก มันก็ยิ่งใกล้ชิดสายน้ำเข้าไปใหญ่ ไม่เคยแม้แต่จะทิ้งขยะสักชิ้น แต่ก็ยอมรับว่าปัสสาวะลงน้ำบ้างเหมือนกัน ซึ่งผมจะต้องขอขมาก่อนเสียทุกครั้ง แต่วันลอยกระทงนี้เหมือนเป็นประเพณีที่ให้คนมาร่วมขอขมาไปพร้อมๆ กัน จนกลายเป็นอีเวนท์ทำเงินระดับโลกกันไปแล้ว
   อยู่ในเมือง ไม่อยากให้พลาดภูเขาทองครับ สวย คลาสสิค และฮาจากบ้านผีที่มักจะมีเด็กกลุ่มศิลปากรมาจัดกิจกรรม
   คลองโอ่งอ่างเพิ่งจะเคลียร์ “สะพานเหล็ก” เปิดให้เห็นสายน้ำสวยๆ แบบคุณต้องตะลึงกันไปเลย ยังกะคลอง “ซองเกชอน” ของเกาหลี
   เอเชียทีคก็สุดยอดทำเลทอง สวยแบบไม่เกรงใจใครเลย ขนาดคอนโดผมเล็กๆ ยังจัดลอยกระทงกับเขาเลยก็แล้วกัน
   ทำเลริมแม่น้ำต่างจัดกิจกรรมกันหมด เรือท่องเที่ยวนี่ต้องแน่นกันทุกลำครับ
   กลางคืนซ้อม Uke และอ่านหนังสือ

[O'Pern]

25 พย 58
   วันลอยกระทง ประเพณีที่ได้รับความนิยมจากนักท่องเที่ยวต่างชาติรองจากสงกรานต์ ผมว่าไทยเราแม่งเจ๋งดีนะ ทั้งที่ลาว กัมพูชา ต่างมีสงกรานต์ และลอยกระทงเหมือนกัน แต่ของเขากลับไม่มีใครสนใจสักนิด
   เป็นอีกวันที่เหนื่อยผสมเบื่อ ผมอยู่ร้านขายของนี้ตลอดวัน
   กลับมาบ้านอย่างหิวโหย เจอหาอาหารเพียบ แกงเขียวหวานลูกชิ้นปลากราย ขนมจีน หมูสะเต๊ะ กล้วยบวดชี หึหึ จัดไป แถมปิดท้ายด้วย kit kat อีกชิ้น ไม่ได้กินมื้อเย็นอย่างเป็นทางการมานานมาก

[O'Pern]

26 พย 58
   ตื่นเช้าแบบสายหน่อย 0530 ขี่จักรยานออกไปซื้อโจ๊กให้มิว ไข่ลวก 1 ฟอง พร้อม ปาท่องโก๋ 2 ตัว ให้เขากินในรถ ไม่งั้นไปโรงเรียนมีแต่กินของห่วยๆ
   ช่วงนี้เปลี่ยนเป็นออกกำลังกายตอนบ่ายบ้าง เช้าเลยแค่ขี่จักรยานบ้าง ซ้อม Uke บ้าง
   เช้านี้กินเนื้อปลาทอดกับยำมะม่วง ไข่ต้ม ข้าวกล้อง โหระพาสด และผักสดอีกอย่าง ไม่รู้ชื่อมัน
   เช้าเข้าโกดังยกของเหมือนเดิม ยกแม่งทุกวัน ช่วงเข้าฟิตเนสนี่ผมออกกำลังเสริมกล้ามเนื้อด้านหลังเยอะมาก มาสู้กับไอ้การที่ต้องมายกของนี่แหละวะ
   ตอนสายกินองุ่นไปกล่องใหญ่ เป็นองุ่นแบบไม่มีเมล็ด กินง่ายหน่อย แป๊บเดียวหมดเกลี้ยงเลย
   กลางวันไปธุระสองธนาคาร บ่ายมีเวลารีบไปยิมทันที ไม่ได้เข้ามา 7 วันเต็ม กลับจากบุรีรัมย์มาน้ำหนักขึ้นเล็กน้อย เพราะกินแต่ของห่วยๆ ตลอด 4 วัน มีดีหน่อยก็ตรงมื้อเช้าที่ออกไปหากินเอง ถ้าอยู่สนามล่ะก็ มีแต่ข้าวกล่องโฟม ซึ่งสองวันนี้มันคือข้าวมันไก่ และข้าวมันไก่ทอด ยังดีนะที่ผมกินแต่น้ำเปล่าตลอด 4 วัน แม้ Est Cola จะกินฟรีตลอดไม่อั้น ผมยังไม่แตะสักนิด เจ้า “น้องเมย์” หวังดี ออกไปข้างนอกซื้อชาเย็น กาแฟนเย็น มาฝาก ผมก็ยังไม่เอา
   เดินเร็วบนลู่ ปรับความชันสูงสุด 12% เดินเร็วเต็ม 1 ชม เผาไป 450 Kcal เหงื่อออกเพียบ ตอนอยู่บนลู่วิ่ง มีสองสาวมาวิ่งขนาบข้าง เราก็งงว่าทำไมเขาไม่ไปวิ่งคู่กัน ลู่วิ่งมันก็มีเหลือเฟือ วิ่งกันไปแล้วก็ตะโกนคุยกันผ่านหน้าเรา (ทั้งคู่ต่างใจหูฟัง คงจะฟังเพลง)
   ก็เลยได้ฟังภาษาผู้หญิงคุยกันอย่างใกล้ชิด ราวกับอยู่ในเหตุการณ์ เธอคุยกันเหมือนกับผมแม่งไม่มีตัวตนเลยน่ะ ผมล่ะต่อต้านพวกผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวเซ็กซี่ในฟิตเนสจริงๆ แม่งทำเราเสียสมาธิสุดๆ ต้องเอาธรรมะเข้าช่วยถึงรอดมาได้อย่างหวุดหวิด
   อยู่ในฟิตเนสสองชั่วโมงกว่า กลับมาบ้านหิวโหย ไม่มีอาหารอะไรเลยสักอย่าง เลยเปิดน้ำมะเขือเทศกระป๋องละ 500 CC กิน แกล้มกับปลาสลิดทอด (สำเร็จรูป) เผือกเส้นทอด
   ว่างเล็กน้อยเปิดคอมบันทึกไออารีชีวิตต่อ
   Bird SK แอทผมมาในเฟซบุ๊ค เลยได้โอกาสสอบถามถึง “พี่แดง” นักแข่งในทีมที่ชนหนักจนต้องออกจากการแข่งขัน ไม่ได้บาดเจ็บอะไรนะ แต่รู้สึกเจ็บขา ทางสนามบุรีรัมย์เลยส่งไปเอกซ์เรย์ ทราบในวันนั้นว่าปลอดภัยดี ไม่มีอะไร
   แต่วันนี้เจอเบิร์ด ก็เลยสอบถามโดยตรงอีกครั้ง เบิร์ดตอบกลับมาว่าพี่แดงไม่เป็นไร และทีมเขาพร้อมสู้ตลอด
   บ๊ะ มันต้องอย่างนี้ๆ ทีมนี้เขามีกันหลายคัน แต่ผมจำไม่ได้สักคัน เพราะทุกคันสีเดียวกันหมด และแต่งเหมือนๆ กันหมด เด่นที่มีครีบฉลามบนหลังคา เห็นรถน่ะรู้ว่าเป็นของทีมนี้ แต่ผมไม่รู้ว่าใครขับ
   นี่ผมเป็นกรรมการมาจะสองปีเต็มแล้วนะ ผมจำนักแข่งได้ไม่กีคนเองว่ะ ฮ่าๆ ตอนให้คะแนนก็ยังมีเรียกผิดเรียกถูก จนผมต้องเรียกว่า “คันนำ” และ “คันตาม”
   แชทคุยกันสักพัก เบิร์ดให้กำลังใจผมในการเป็นกรรมการ อ่านแล้วอมยิ้มลืมเหนื่อยเลย ขอบคุณมากครับน้องชาย

[O'Pern]

27 พย 58
   กายบริหารนิดหน่อยแล้วก็ออกไปทำงาน อยู่ร้านเช้าจรดเย็น
   เป็นอีกวันที่ไม่มีอะไรพิเศษสักนิด
   กลางคืนมิวกลับมาชวนดูเดี่ยว 11 อืมม ผมว่ามุขเริ่มห่วยตรงมีมุข “สกปรก” และ “มุขต่ำ” รวมถึงมุขตอนไป “ยะลา” และมุขที่ “ทุเรศ” สุดก็คือเรื่องเสียงแตรของรถ
   ให้คะแนนแผ่นนี้เป็น 0 ครับ ไม่ต้องไปซื้อ ถ้าเสี้ยนอยากดูจริงๆ ไว้รอคนเอาปล่อยใน youtube แทน 
   ยุคตำต่ำของอุดมได้มาถึงแล้วหรือนี่

[O'Pern]

28 พย 58
   เช้าซ้อมควงไม้พายเรือ (ที่จริงคือท่อเอสลอน) ยังไม่มีเรือก็ซ้อมท่าพายมันเข้าไป ควงไปควงมามันออกไปแนวการควงกระบองไฟไปเสียนี่
   บ่ายไปธนาคาร แล้วเลยไปยิมต่อ เดินเร็วบนลู่วิ่งความชัน 12% เป็นเวลา 1 ชม เผาไปเกือบๆ 400 Kcal ตามด้วยเวทนิดหน่อย
   เวทนี่เป็นตัวช่วยสร้างมวลกล้ามเนื้อและกระดูก แต่เดินเร็วและวิ่งจะเผาผลาญไขมันได้ดีกว่า ถ้าอยากผอมเร็วผมแนะนำให้วิ่ง แต่ถ้าอยากแข็งแรงโดยรวมก็ต้องเอามันทั้งสองอย่าง นี่ยังไม่นับเรื่องการทำสมาธิด้วยนะ
   วันนี้อยู่ยิมนานถึง 3 ชม กลับบ้านเอาค่ำเลย ถึงกับต้องเปิดไฟหน้า

[O'Pern]

29 พย 58
   วิ่งวอร์ม 30 นาที วิ่ง interval อีก 30 นาที เดิน cool down 10 นาที เหนื่อยเหี้ยๆ แดดแรงฉิบเป๋ง กะจะวิ่ง 2 ชม เลยทำได้แค่นี้ ร้อนมาก แสบผิวไม่สนุกแล้ว
   แต่เอ๊ะ ตอนมึงจะไปเล่นเรือนี่มันร้อนกว่านี้เยอะนี่นา ยังไงก็ต้องเตรียมใจไหม้ไว้ได้เลยนะ
   แวะซื้อน้ำพักข้าว และขนมจีนเวียดนาม กลับมากินที่บ้าน รีบอาบน้ำแล้วลงมากิน เจอแม่ซื้อต้มเลือดหมูมาฝาก อ้าว เลยจัดของแม่ไปก่อน กินข้าวน้อยๆ แล้วตามด้วยขนมจีนเวียดนาม แต่ก็กินแบบเน้นผัก เหลือเส้นขนมจีนไว้เพียบ ปิดท้ายด้วยซาลาเปาไส้หมูแดง 2 ลูก กินแบบเน้นไส้ เหลือแป้งรอบนอกเอาไว้
เจอคนนำภาพงาน Boat Show ที่พัทยามา คนอื่นสนใจแต่คายัค แต่ผมแม่งปรี๊ดแตกเมื่อเห็นเรือใบลำที่เราอยากได้ มันคือ Hobie Bravo แถมราคา 1.6 แสน โหหห เฮ้ยยยย จะเอาๆ ๆ ๆ
   ซื้อแล้วเอาลงน้ำแล้วแล่นไปจอดที่บ้านระยองซะเลยนี่
   ถ้าบ้านตัวเองก็จัดไปแล้วแน่ๆ แต่ที่จริงมันคือบ้านของพี่สาวน่ะสิ แถมเอาเรือใบไปฝากจอด ก็ต้องใช้พื้นที่พอๆ กับรถยนต์คันหนึ่งกันเลย เพียงแต่ไอ้นี่พอจะเข็นโยกย้ายได้สะดวกกว่าหน่อย
   เกรงใจก็เกรงนะ แต่เห็นเรือราคานี้แล้วผมแม่งนั่งไม่ติดเลยว่ะ จะว่าไปแล้ว ผมอยากได้มันมากกว่า Mazda MX5 ตัวใหม่เสียอีกนะ
   แต่ในโลกแห่งความจริงแล้ว ผมจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของฟุ่มเฟือยแบบนี้ได้ ปีหนึ่งจะได้เล่นสักกี่ครั้ง แถมสำคัญสุดคือผมต้องเก็บเงินเอาไว้ให้มิวเรียนนักบินตามที่เขาใฝ่ฝัน
   มิวต้องทำตามความฝันของเขาให้สำเร็จ ฝันของผมมันเจ๊ง มันพัง มันไม่เคยไปถึงไหน แต่สิ่งนี้จะต้องไม่เกิดขึ้นกับลูกผม
   กลางวันกินซาลาเปา 3 ลูก กินแต่ไส้ ถั่วอบ 1 ถุง ป็อกกี้อีกกล่อง อันหลังนี้ของแถม ฮ่าๆ
   ได้ฤกษ์บันทึกไดอารี่ชีวิตต่อ แต่ก็ติดค้างยังไม่ได้อัปโหลดขึ้นเวปอีกเยอะ เพราะยังเล่าบรรยากาศงานแข่งไม่จบนี่แหละ
   ตลอดวันนี้ใจผมคิดถึงแต่ไอ้เรือ Hobie Bravo และคงจะคิดถึงมันไปอีกหลายวัน

[O'Pern]

30 พย 58
   ขี่จักรยาน 1 ชม นอนหัวค่ำก็จะตื่นได้เช้า ทำให้มีเวลาเหลือมมาก
   ทำงานตามปกติ บ่ายไปฟิตเนส นี่ผมไปบ่อยมากๆ แล้วนะ วันนี้อยู่จนค่ำ มีเดินเร็วด้วยน่ะ ก็เลยบวกเวลาเพิ่มไปอีก 1 ชม