racing-club.net
Fiction / Story => เวทีมือใหม่ => Topic started by: Emporio on March 23, 2004, 12:55:28 pm
-
ภาคแรก....
ความสัมพันธ์ระหว่างคน 2 คนที่คบกันเปรียบได้เหมือนกับเส้นด้ายที่สวยงามเส้นบางๆที่ต่างฝ่ายต่างก็ถือไว้คนละฝั่ง
ในบางครั้ง เส้นด้ายเส้นนั้นอาจจะหย่อน หรืออาจจะตึง ซึ่งเกิดจากการที่จะต้องเดินไปคนละทาง
หากยังต้องการรักษาเส้นด้ายเส้นนั้นไว้ไม่ให้ตึงและขาด ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ยอมเลี่ยงที่เพื่อที่จะเดินไปในทางเดียวกัน
และในบางที เส้นด้ายเส้นบางๆเส้นนั้น อาจทนรับแรงดึงของทั้ง 2 คนไม่ไหว จนต้องขาดลงเป็น 2 เส้น
หากแต่ต่างฝ่ายยังจับเส้นด้ายนั้นไว้และนำกลับมาผูกกันใหม่ เส้นด้ายเส้นนั้นก็ยังคงทำหน้าที่เชื่อมคน 2 คนไว้ด้วยกันได้เหมือนที่เคยเป็น
แม้ว่าเส้นด้ายเส้นเดิมจะทำหน้าที่ได้เหมือนเดิม แต่คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะบอกว่าเส้นด้ายเส้นนั้นไม่สวยงามเหมือนเมื่อก่อน
มันอาจจะเต็มไปด้วยปมที่เกิดจากการผูกด้ายเข้าไว้ด้วยกันนับร้อยนับพันครั้งที่มันขาด ปมเหล่านั้นคงไม่มีวิธีการใดที่จะทำให้มันหายไป
และให้มันกลับมาเป็นเส้นด้ายที่สวยงามดั่งเดิม แต่สิ่งที่นึงเกิดขึ้นโดยที่ทั้ง 2 คนอาจจะไม่ทันได้สังเกตุคือ
ทุกครั้งที่เส้นด้ายเส้นนั้นขาดลง และถูกคนทั้ง 2 คนนำมาผูกกันใหม่ ความยาวของด้ายเส้นนั้นจะลดลงทีละเล็กทีละน้อย
ทำให้ระยะห่างระหว่างคน 2 คนนั้นน้อยลงไปเรื่อยๆ ใกล้ชิดและเข้าใจกันมากขึ้น....
Sir.Emporio
ภาค 2 ....
เส้นด้ายเส้นเดิมที่ยังคงอยู่ ถึงแม้มันจะไม่สวยงาม เต็มไปด้วยปมที่เกิดจากการที่ด้ายเส้นนั้นขาดและนำมาผูกต่อกันใหม่
แต่มันก็ยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างดี คน 2 คนที่ใกล้ชิดกันมากขึ้น อาจจะรู้สึกอิ่มใจที่ว่าเราได้อยู่ใกล้กัน เข้าใจกัน และไม่มีอะไรมาพรากจากเราไป
จนบางครั้งคนใดคนหนึ่งอาจลืมไปว่า เส้นด้ายเส้นนั้นมีจุดเปราะบางมากๆ ด้ายเส้นเล็กๆที่มีความเบาบางและอ่อนไหว
ซึ่งโดยปกติก็ต้องช่วยกันประคับประคองไม่ให้มันขาดลง แต่ปมต่างๆที่เคยเกิดขึ้นมันยิ่งเปราะบางกว่าเส้นด้ายที่ไม่มีปมเสียอีก
กว่าจะได้รับรู้ถึงจุดนี้ บางทีเราก็ทำให้ด้ายเส้นนั้นขาดลง แต่ไม่ได้ขาดเหมือนกับครั้งก่อนๆที่มักจะขาดในที่ใหม่...หากแต่ด้ายเส้นนั้นกลับขาดลงในที่เดิม
ที่ๆเคยขาดอยู่แล้ว ที่ๆคน 2 คนเคยร่วมมือกันเอาด้ายที่ขาดลงของทั้ง 2 คนนำมาช่วยกันผูกให้กลับมาเป็นเส้นด้ายเส้นเดียวกันเหมือนเดิม
การที่ด้ายเส้นนั้นขาดลงในจุดเดิม เปรียบเสมือนว่าคนใดคนนึงลึมนึกถึงความอ่อนไหวและบอบบางมากๆปมตรงนั้น จนทำให้มันขาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
กว่าที่จะรู้ตัว บางครั้ง มันก็สายเกินไป......
ในชีวิตของคนๆนึง จะมีซักกี่ครั้งกันเชียวที่จะรักใครซักคนจนหมดหัวใจ
รักจนยอมได้แม้กระทั้งทุกอย่างเพื่อให้คนที่เค้ารักได้รักเค้าและอยากอยู่กับเค้าไปตลอดกาล
แต่ชีวิตการเรียนรู้ตลอดเวลา เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน เรียนรู้ที่จะเลี่ยงความผิดพลาดที่เคยเกิดขึ้นและทำให้ความรักมันพังพินาศ
การหลีกเลี่ยงความผิดพลาดที่เคยเกิดขึ้นในครั้งก่อน จริงอยู่ที่อาจจะทำให้เราไม่ผิดพลาดในครั้งใหม่
ความเจ็บปวดที่เคยได้รับจากความผิดพลาดที่แล้วมา มันสอนให้เตือนตัวเองอยู่เสมอว่าจงผิดพลาดแบบนั้นอีก
บางครั้งเราก็พยายามมากๆที่จะหลีกเลี่ยงเหตุการณ์เหล่านั้น ในรักครั้งใหม่
การพยายามมากเกินไปบางทีก็ทำให้เราลืมนึกถึงจุดเล็กจุดน้อยที่เป็นรายละเอียดปลีกย่อยที่เป็นผลข้างเคียงจากการที่เราพยายามเลี่ยงความผิดพลาดเดิมๆ
ผลข้างเคียงเหล่านั้น คงเป็นบทเรียนครั้งใหม่ให้เราได้เรียนรู้ต่อไป .....
การที่จะอยู่ร่วมกันให้ตลอดรอดฝั่งมันยากเหลือเกิน ยากที่จะรักษามันไว้ให้นาน...
สิ่งนึงที่ตัวผมเองได้ค้นพบในขณะนี้คือ ใน 1 ชีวิตของเรามีอะไรให้เรียนรู้ตลอดเวลา ทั้งเรียนรู้ตัวเอง และเรียนรู้คนที่เรารัก
เวลาที่ผ่านไป บางครั้งเรานึกเสมอว่า ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราคงไม่ทำอย่างโน๊นอย่างนี้ที่เราได้ทำผิดพลาดไป
แต่จะคิดไปเพื่ออะไรหล่ะ ในเมื่อมันไม่มีทางที่จะย้อนกลับไปได้ คงได้แต่หวังว่า สิ่งที่ต่างๆที่เราได้เรียนรู้ตลอดมา
สิ่งที่เคยผิดพลาดไป เราจะได้รับโอกาส .... ไม่ใช่โอกาสที่จะแก้ตัว .... ไม่ใช่โอกาสที่จะแก้ไข .....
เพียงโอกาสที่จะนำด้ายเส้นนั้นกลับมาผูกกันใหม่ และเราจะได้ร่วมเรียนรู้กันต่อไป เพื่อรักษาด้ายเส้นนั้นไว้ให้คงอยู่ เชื่อมความผูกพันระหว่างเราไว้
ตลอดไป.....
บางครั้งผมมักจะไม่ค่อยชอบคำคมที่เฉพาะเจาะจงว่าถ้าเราเป็นอย่างนั้น แสดงว่าเราคิดอย่างนี้หรือเป็นอย่างนี้ มันเหมือนคนจิตใจคับแคบ
มองโลกแคบ มองคนอื่นและคิดเข้าข้างตัวเองว่าเข้าใจเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับคนอื่นได้หมดทุกอย่าง อธิบายเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น
หรือการแสดงออกต่างๆในสถานการณ์ต่างๆของคนอื่นได้อย่างมีเหตุผล จนบางครั้งคำคมหรือคำอธิบายชุ่ยๆเหล่านั้น
กลับทำให้หลายๆคนนึกนับถือคนๆนั้น เพียงเพราะมันอ่านแล้วกินใจ แต่ใครจะมองบ้างล่ะว่าชีวิตคนอื่นๆมีรูปแบบที่แตกต่างกันออกไปตั้งมากมาย...
แต่มีอยู่คำนึง คำที่คนจิดใจคับแคบได้พูดไว้ "บางทีกว่าที่เราจะรู้ว่าเรารักคนๆนั้นมากขนาดไหน ก็เป็นตอนที่เราสูญเสียคนๆนั้นไปแล้ว"
คำนี้มันเห็นแก่ตัวมาก เหมือนประจานหรือตราหน้าทุกคนที่บอกว่ารักกันอยู่ดีๆว่าคนเหล่านั้นไม่รู้ตัวเองหรอกว่ารักกันแค่ไหนเพราะไม่เคยพรากจากกัน
ทั้งๆที่คนเหล่านั้นรักกันมากและอยู่ด้วยกัน ดูแลกันจนแก่เฒ่า และตายตามกันไป
แต่ในบางช่วงของชีวิตคนๆนึง อาจจะไม่ใช่ทุกคน ก็มีบ้างที่เราต้องสูญเสียคนๆนึงไปโดยที่เราไม่ทันรู้ตัวเลยว่าเราควรจะดูแลรักษาเค้าไว้ให้ดีที่สุด
ดีกว่าจะใช้เหตุผลโง่ๆ หรือใช้ความผิดพลาดโง่ๆในอดีตมาเลี่ยงบางอย่างที่เราควรกระทำให้กับคนที่เรารัก....
"เราเติบโตมาด้วยกัน ดูแลกัน และแก่ตายไปด้วยกัน"
Sir.Emporio
ขำๆหน่ะ
-
มาแนวรักเสียด้วย